အုန္းသီးထဲက အရည္ခ်ိဳခ်ိဳ

“အုန္းသီးထဲက အရည္ခ်ိဳခ်ိဳ” (မစႏၵာ)
၀ါ၀ါတို႔၏အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ အုန္းပင္ပ်ိဳႏွစ္ပင္ ႐ွိသည္။
စ၍သီးသည္မွာ မၾကာေသးသျဖင့္ အလြန္သီးအားေကာင္းလွသည္။ ထိုအုန္းသီးမ်ားသည္ အေမ၏ မီးဖိုေခ်ာင္ စရိတ္ ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ေလသည္။
အုန္းသီးတစ္ခါခ်လွ်င္ အေမက ၀ါ၀ါတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြအား အရည္ေသာက္ တစ္လံုးစီ ေ၀ပံုက်ေပးကာ ေသာက္ ခြင့္ေပးတတ္ျဖစ္သျဖင့္ အုန္းသီးခ်မည့္ရက္ကို ေမွ်ာ္မိတတ္ၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။
“အုန္းသီးထဲက အရည္ေတြကို ဘယ္သူလာၿပီးထည့္ထားတာလဲ ဟင္”
၀ါ၀ါ ငယ္ငယ္တုန္းက တအံ့တၾသ ေမးခဲ့ဖူးသည္။ အခြံ အထပ္ထပ္အုပ္ကာ ထူထဲလံုၿခံဳလွေသာ အုန္းသီး၏အတြင္း ဘက္ဆံုးတြင္ ခ်ိဳျမျမအရည္ေတြ အျပည့္႐ွိေနသည္ကို ထူးဆန္းအံ့ၾသေနမိသည္။
“သမီးအတြက္ ေမေမ ထည့္ေပးထားတာေပါ့”
“ဟင္ . . . တကယ္”
“ဟုတ္တယ္ . . အဲဒီအုန္းသီးေတြဟာ ေမေမရဲ႕ေမတၱာေရေတြပဲ၊ သမီးလိမၼာရင္ အရည္ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ထည့္ေပး မယ္၊ ဆိုးရင္ မိုက္ရင္ေတာ့အရသာမ႐ွိတဲ့ အရည္ေတြကိုပဲ ထည့္ေပးမွာေနာ္ သိလား သမီး”
ေမေမက ၿပံဳးစစႏွင့္ ေျပာသည္။ မမႀကီးက ရယ္ေမာရင္း
“မမႀကီးကေတာ့ လိမၼာလို႔ ေရခ်ိဳခ်ိဳေတြကိုပဲ အျမဲေသာက္ရတယ္ သိလား ညီမေလး”ဟု လွမ္းေျပာေလသည္။ မမ ႀကီးသည္ ၀ါ၀ါ၏ ဒုတိယမိခင္ ျဖစ္သည္။ ၀ါ၀ါသာမကပါ၊ တာတာႏွင့္အပါေလးတို႔အတြက္လည္း မမႀကီးသည္ ဒုတိယမိခင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္သာ။ ညီအစ္မဟုဆိုေသာ္လည္း အေမတူအေဖကြဲ ညီအစ္မမို႔ မမႀကီးက ၀ါ၀ါထက္ ၁၃ ႏွစ္နီးပါးႀကီးေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ၀ါ၀ါ၏စိတ္ထဲတြင္ မမႀကီးကို ေမေမ၏သမီးဟု မထင္ဘဲ ညီမဟုသာ မွတ္ယူေနမိတတ္ေလသည္။
မမႀကီးကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ အေမ၏အစ္မဟုမ်ားထင္ေနသလား မေျပာတတ္ေပ။
“ေမေမ၊ သရက္သီးေတြ သိပ္မစားနဲ႔ေလ၊ အပါေလး ၀မ္းပ်က္ေနဦးမယ္” ဟူ၍ တစ္မ်ိဳး၊
“ေမေမ၊ ေခါင္းကိုက္ေနရင္ ေ၀ ေစ်းသြားေပးမယ္ေလ၊ ေမေမနားေနလိုက္ေတာ့”ဟူ၍ တစ္ဖံု ေျပာတတ္သည္ကို မ ၾကာခဏ ၾကားရသည္။ အသက္ကသာ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိေသးေသာ္လည္း သူက အေမ၏အစ္မေနရာ၀င္ကာ ပူပူပင္ပင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
ေမေမကလည္း
“တာတာ ကိုယ္ေတြပူေနျပန္ျပီ သမီးေရ”
“ဒီေန႔ေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ေတြ႕တဲ့ၾကက္ပဲ ေကာက္၀ယ္လာတယ္ သမီးေရ၊ ျပဳတ္ေၾကာ္ေလးပဲ လုပ္လုိက္ၾကရ ေအာင္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးငါးပိခ်က္ေလးနဲ႔ဆိုေတာ္ေရာေပါ့ေနာ္”၊
“ေ၀ေ၀၊ သမီးေရ၊ အိမ္ေ႐ွ႕ေျမာင္းေတြ ပိတ္ေနျပန္ၿပီကြယ္၊ ေျမာင္းထိုးတဲ့ ဦးဘထြန္းႀကီးကို ေခၚေခ်ဦးမွ ထင္တယ္ ေနာ္”စသည္စသည္ျဖင့္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ အားကိုးတႀကီး ႐ွိလွေလသည္။
ေမေမသာမက ေဖေဖကပါ “ေ၀ေ၀၊ ဒီမွာ ဦးေလးစိုး ပစၥည္းစာရင္းေတြ မကိုက္လို႔ ကူတြက္ေပးပါဦး၊ ဘယ္နား မွား ေနလဲ မသိဘူး”ဟုေျပာတတ္သည္ကို မၾကာခဏ ၾကားရတတ္သည္။ ေဖေဖသည္ မမႀကီး၏ ပေထြးျဖစ္ေသာ္လည္း ၀ါ၀ါ၏ စိတ္ထဲတြင္ အစ္ကိုႀကီးဟုသာ ထင္မွတ္ေနမိတတ္ေလသည္။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ မမႀကီးႏွင့္၀ါ၀ါတို႔ အငယ္သံုးဦး၊ စုစုေပါင္း မိ သားစုေျခာက္ဦးသည္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း စည္းစည္းလံုးလံုးႏွင့္ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ေကာင္းခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
“ေမေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုေတာ့ မမႀကီး ေမေမ့ကို စိတ္မဆိုးဘူးလားဟင္”
၀ါ၀ါ ႀကီးၿပီး အပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ မမႀကီးကို ေမးၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ မမႀကီးက ေအးခ်မ္းစြာၿပံဳးရင္း
“ဦးေလး စိုးက ေမေမ့ရဲ႕အခ်စ္ဦးပဲေလ၊ မမႀကီးရဲ႕အေဖကို အေမက ခ်စ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာပဲ၊ေနာက္ၿပီး အေဖက အေမ့ထက္လည္း အမ်ားႀကီး အသက္ႀကီးတယ္၊အေမ့ကို ခ်စ္ေပမယ့္ အရမ္းခ်ဳပ္ျခယ္တယ္၊ ဒါေတြကို သိထားေတာ့ မမႀကီး
က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေမေမ့ကို သိပ္သနားတာ၊ အေမ့ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္၊ အေမေပ်ာ္မယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္တဲ့စိတ္ က အျပည့္ပဲ၊ ကိုယ့္အေမကိုႏွေျမာတာေတာ့ ႏွေျမာတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္က ပိုမ်ားတယ္” ဟု ေျဖခဲ့သည္။ သူ႔ အ႐ြယ္ေလးႏွင့္ မမွ်ေအာင္ အေမ့ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္စြမ္း ႐ွိခဲ့သူျဖစ္သည္။
မမႀကီးက ေပ်ာ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း အေမက အိမ္ေထာင္ေရးကံ မေကာင္းေခ်။ ၀ါ၀ါ ေျခာက္ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္တြင္ အ ေဖက ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ကာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မုဆိုးမတစ္ခါ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးေသာ အေမသည္ ယခုတစ္ခါတြင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ကေလး သံုးေယာက္တိုးကာ ကေလး ေလးေယာက္ပိုက္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ ရျပန္ေလသည္။
အေဖ့အသုဘတုန္းက ၀ါ၀ါတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြမွာ ငိုရေကာင္းမွန္း မသိေပ။ အိမ္တြင္ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းကာ လူ ေတြတ႐ုတ္႐ုတ္ျဖစ္ေန၍ ေပ်ာ္လို႔ေတာင္ ေနေသးသည္။ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ခ်ထားေသာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ ႏႈိက္စားလိုက္၊ ကြာ ေစ့ေတြ ခြာစားလိုက္၊ ေဖ်ာ္ရည္ေတြေကာက္ေမာ့လိုက္ႏွင့္ ထင္တိုင္းႀကဲေနတတ္သည္။
အေဖ့အေခါင္း ေျမခ်ေတာ့ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳငိုေၾကြးေနေသာအေမ့အား မမႀကီးက ေဘးမွေန၍ တင္းတင္းဖက္ကာ ေဖးမထားသည္ကို ၀ါ၀ါ မွတ္မိသည္။ သစ္သားေခါင္းေပၚသို႔ ေျမႀကီးေတြ ဖို႔ခ်လိုက္ေတာ့မွအေဖ့ကို ေျမႀကီးထဲမွာ ျမွဳပ္ပစ္ လိုက္ၿပီဟုသိကာ ၀ါ၀ါႏွင့္တာတာက တအားေအာ္ငိုၾကသည္။ ေသဆံုးျခင္းဟူသည္မွာ အစဥ္ထာ၀ရ ကြဲကြာျခင္း ျဖစ္သည္ ကို ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ၀ါ၀ါ နားလည္ခဲ့ရေလသည္။
အေဖက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမ်ားေသာ္လည္း ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံေငြေတြမ်ားေသာ္လည္း ကိုယ္က ႐ိုးအသည္ေရာ၊ တစ္ ဖက္သားက လွည့္ပတ္ေလာဘတက္သည္ေရာ ထိုအေၾကာင္းႏွစ္ခုေၾကာင့္ ေငြေၾကးအေတာ္မ်ားမ်ားဆံုး႐ႈံးၿပီးေသာ အခါမွ အေမသည္ ေစ်းထဲတြင္အထည္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ကိုအတည္တက် ထိုင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိုးလင္းလွ်င္ အေမက အထည္ ဆိုင္သို႔သြားႏွင့္ၿပီး အသက္ ၁၉ ႏွစ္႐ွိၿပီျဖစ္ေသာ မမႀကီးက ၀ါ၀ါတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္၊ အိမ္ေဖာ္ႏွစ္ေယာက္တုိ႔ႏွင့္ က်န္ခဲ့ သည္။
“၀ါ၀ါေရ ထေတာ့၊ တာတာေရ ... ေက်ာင္းခ်ိန္နီးၿပီ၊ အပါေလးႏိုးၿပီလား၊ မမႀကီးကိုခ်စ္ရဲ႕လား၊ အာ၀ါးေပးပါဦး သား ရဲ႕၊ အာ၀ါး ...ဟာ... ေမႊးလည္း ေမႊးဘူး၊ ႐ႉ႐ႉးေစာ္နံတယ္၊ ႐ႉ႐ႉးေတြေပါက္တဲ့ ေကာင္ကေလးလား၊ မမႀကီးခ်စ္တဲ့ ေမာင္က ေလးလား၊ ေဟာ ... ႏႈိးလိုက္၊ ႏႈိးလိုက္၊မမ၀ါ အိပ္ပုပ္ႀကီးလို႔ ႏႈိးလိုက္၊ ၾကည့္စမ္း... မိတာက သူကပါ ကေလးနဲ႔ေရာၿပီး ေသး ေတြ ေပါက္ထားတယ္၊ အို ...ၾကည့္ပါဦး၊ ႐ႊဲလို႔”
မမႀကီးသည္ ၀ါ၀ါ့ကိုဆြဲထူလိုက္၊ တာတာ့ကို ဆြဲထူလိုက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ထူျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ထူေနစဥ္ က်န္ တစ္ေယာက္က ျပန္အိပ္လိုက္ႏွင့္ လံုးလံုးေထြးေထြးျဖစ္ေနရတတ္သည္။
“ကဲ ... မထဘူးလား၊ ထမွာလား၊ ငါ႐ိုက္ေတာ့မွာေနာ္၊ ေခ်ာ့ေနလို႔ ဆိုးေနတာလား၊ မျဖဴ ... ငါ့အခန္းထဲကေပတံ ေပးစမ္း၊ စားပြဲေပၚမွာသစ္သားေပတံ႐ွိတယ္”
ထိုသို႔ေအာ္ဟစ္ေသာအခါမွ ၀ါ၀ါတို႔က အိပ္ရာမွ အလူးအလဲထ၊သြားတိုက္၊ လဲဖယ္ၿပီး မမႀကီး ေကြၽးသမွ် စားသည္။ သူတို႔စားေနခ်ိန္တြင္မမႀကီးကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ လဲဖယ္ျပင္ဆင္ကာ ညီအစ္မသံုးဦး ေက်ာင္းကိုတက္သုတ္႐ိုက္ေျပးရသည္ က ေန႔စဥ္ပင္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အပါေလးကိုအိမ္ေဖာ္ေလးႏွစ္ဦးႏွင့္ အိမ္တြင္ထားခဲ့ရသည္။ သူတို႔အိမ္မွထြက္လွ်င္ အပါေလး က ေအာ္ငိုျမဲမို႔ မမႀကီးက စိတ္မေကာင္း႐ွာေပ။
“မမႀကီးမွာ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး႐ွိရင္ အေမ့ကို ဆိုင္မထိုင္ခိုင္းဘူး၊ အပါေလးနားမွာပဲ ထားမယ္” ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္ေလသည္။
၀ါ၀ါတို႔ကို စာသင္ေပးရင္း၊ အပါေလးပုခက္ကိုလႊဲရင္း၊ အိမ္မႈကိစၥေတြကို စီစဥ္ရင္း စာက်က္ရေသာ္လည္း မမႀကီးက စာေတာ္ေလသည္။
ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးသံုးခုႏွင့္ ေအာင္ေလသည္။ မမႀကီး၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အိမ္တြင္စုေ၀းရင္း ဘယ္တကၠသိုလ္ ကို ဘယ္အမွတ္နဲ႔ဆိုလွ်င္ မီေၾကာင္းေျပာေနဆိုေန တိုင္ပင္ေနၾကေတာ့ မမႀကီးက ဘာမွ် ၀င္မေျပာ႐ွာေခ်။
“နင့္အမွတ္က ေဆးေက်ာင္းမီတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေမးေတာ့လည္း
“ငါ ဆရာ၀န္ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးဟာ၊ အေမ့ေဘးမွာ ငါမ႐ွိလို႔မျဖစ္ဘူး”ဟုသာ တိုးတိုးေလး ေျပာေလသည္။
“ေ၀ေ၀ သမီး၊ ဒီေလာက္အမွတ္ေကာင္းေနတာ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္ဂ်င္နီယာမႀကီး ျဖစ္ ေအာင္လုပ္၊ အေမ့ကိုစိတ္ မပူနဲ႔၊ အပါေလးကိုလည္း ေနာက္ႏွစ္ဆို မူႀကိဳပို႔လို႔ ရၿပီ၊ ဒီမွာက ဒီလိုပဲ လံုးလည္ ခ်ာလည္နဲ႔ တစ္ ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ကုန္သြားမွာပဲ”ဟု အေမကေျပာသည္။ မမႀကီးက အေမ့ကိုေငးၾကည့္ကာ
“အဲဒီ လံုးလည္ခ်ာလည္ႀကီးကို စိတ္မခ်တာေပါ့ အေမရာ” ဟု ေျပာေလသည္။ သို႔ေသာ္ အေမ တိုက္တြန္းလြန္း ေတာ့ မမႀကီးလည္း ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေလသည္။ ၀င္ခြင့္လည္း ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ မမႀကီးက ထိုအခြင့္အ ေရးကို လက္လႊတ္ ဆံုး႐ႈံးခံခဲ့႐ွာေလသည္။
အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ၀ါ၀ါတို႔၏ဘ၀ထဲမွာ အေမသည္ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ေ႐ႊဘိုဆိပ္ခြံဘက္သို႔ အထည္ေကာက္ရန္သြားေသာ အေမသည္၀ါ၀ါတို႔ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ေပ။ မမႀကီးကလည္း ေမေမ့ဆီကတိုက္က႐ိုက္ လိုက္သြားေတာ့ ၀ါ၀ါခမ်ာ အားမငယ္စဖူး အားေတြငယ္ကာ ငုိခ်င္ေနခဲ့သည္။
“မမျဖဴ . . . မမႀကီး ဘယ္သြားတာလဲ”
“၀ါ၀ါတို႔အေမ ေနမေကာင္းလို႔ လိုက္သြားတာ”
“ေမေမက ဘာလို႔ ေနမေကာင္းတာလဲ”
“ကားနဲ႔ကားခ်င္းတိုက္ေတာ့ ကားထဲက လူေတြ ေနမေကာင္းျဖစ္တာေပါ့”
“ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေကာင္းမွာလဲ”
“မသိပါဘူးဟယ္”
“ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ”
“မသိပါဘူးဆိုမွ ဟယ္၊ ကဲ ၀ါ၀ါ၊ သြား . . . ေမာင္ေလးနဲ႔သြားကစား၊ ဒီမွာ ၀ါ၀ါစကားမ်ားလို႔ မမျဖဴ မ်က္စိထဲ င႐ုတ္ သီးဖတ္ေတာင္၀င္ေနၿပီ၊ ႐ႉး . . . စပ္လိုက္တာ”
မမျဖဴက နီက်င္ေနေသာမ်က္လံုးကို ပြတ္ေနသည္။ ၀ါ၀ါကထြက္ခဲ့ရေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ မေက်လည္လွ။ တာ တာႏွင့္ေမာင္ေလးကေတာ့ အေဆာ့အကစား မပ်က္လွေပ။ အသက္ ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ၀ါ၀ါကေတာ့ သူတို႔ဘ၀ထဲမွ အေဖလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ဖူးသည္မို႔ ေသျခင္းတရားကို စိုး႐ြံ႕ေၾကာက္႐ြံ႕ေနခဲ့သည္။
တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ မမႀကီး ျပန္လာသည္။ ၀ါ၀ါ စိုးရိမ္ေနသည့္အတိုင္း ေမေမကေတာ့ ျပန္ၿပီး ပါမလာခဲ့ေပ။ အပါေလးက..
“ေမေမေရာ... ေမေမေရာ” ႏွင့္ တစာစာေမးေတာ့ မမႀကီးကမ်က္ရည္စိမ့္၀ဲရင္း
“ေမေမ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆး႐ံုတင္ထားရတယ္ သားငယ္ရဲ႕”ဟုေျဖသည္။
“ေမေမ ေနေကာင္းပါေစလို႔ဆုေတာင္းၿပီး အပါေလးက လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနာ္” ဟု ဆက္ေျပာသည္။
ညက်ေတာ့ ဇာျခင္ေထာင္အႀကီးႀကီးကို ျဖန္႔ေထာင္ကာ ၀ါ၀ါတို႔ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ အတူတူအိပ္ၾကရသည္။ ၀ါ၀ါ တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ မမႀကီးထံမွ ႐ႈိက္သံေလး ၾကားရသည္။
“မမႀကီး ... ငိုေနတာလား”
“မငိုပါဘူးကြယ္”
မမႀကီးက ၀ါ၀ါကို တင္းတင္းဖက္ကာ ငိုသံေလးႏွင့္ ေျဖသည္။
“ေမေမ ေသၿပီလားဟင္ မမႀကီး”
၀ါ၀ါက တိုးတိုးေလးေမးေတာ့ မမႀကီးက ျငိမ္ေနသည္။ အတန္ၾကာေသာအခါမွ သက္ျပင္းေလး႐ႈိက္ျပီး
“အဲဒီစကားကို တာတာတို႔ေ႐ွ႔မွာ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ ေမေမက ေဆး႐ံုတက္ေနရတာပဲဟာ၊ ေဆး႐ံုတက္တယ္လို႔ပဲေျပာ” ဟုေျပာသည္။
“အဟုတ္လားဟင္ မမၾကီး”
“အဟုတ္ေပါ့၊ ေနာက္ ေလးငါးရက္ေနရင္ အိမ္မွာ ဆြမ္းေကြၽးမယ္၊ ဘုန္းႀကီးေတြက ေမေမေနေကာင္းဖို႔ ဆုေတာင္း ေပးလိမ့္မယ္၊ အိမ္မွာလည္း မုန္႔ေတြ ေကြၽးမယ္”
“ဒီလိုဆို ေမေမ မေသဘူးေပါ့”
“မမႀကီးတို႔အတြက္ ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွမေသဘူးေလ၊ ညီမေလးတို႔လည္း ေမေမ့ဆီစာေရးထားၾက၊ မမႀကီး အထည္ေကာက္သြားရင္ ေဆး႐ံုကို၀င္ပို႔ေပးမယ္ေလ၊ အဲဒီစာေတြကို ဖတ္ျပေပးမယ္”
“ေမေမက မဖတ္ႏိုင္လို႔လား”
“ေနမေကာင္းေတာ့ စာလည္း မဖတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ ၀ါ၀ါရယ္၊ မမႀကီးက ဖတ္ျပရမွာေပါ့”
မမႀကီးက အသံတိမ္တိမ္ေလးႏွင့္ ေျပာရင္း ၿငိမ္သြားသည္။ အသက္မွန္မွန္႐ႉကာ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနသည္။ မမ ႀကီး တကယ္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးမွန္း သိေသာ္လည္း ၀ါ၀ါလည္း စကား ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေမေမ ေသသြားၿပီလိုလို၊ တ ကယ္ပဲ ေဆး႐ံုမွာ႐ွိေနသလိုလုိ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
မမႀကီးသည္ အေမ့၏ ေနရာကို ခ်က္ခ်င္း အစား၀င္ခဲ့သည္။ အေမ့လိုပင္ အထည္ေကာက္ထြက္၊ အေမ့လိုပင္
“စာႀကိဳးစားၾကေနာ္၊ စာႀကိဳးစားၾက”ဟု ခဏခဏ ေရ႐ြတ္ေနတတ္ေလသည္။ ေဘးအိမ္က အန္တီႏုတို႔၊ အန္တီ၀င္း တို႔ကေတာ့ မမႀကီးကို
“ကေလးသံုးေယာက္နဲ႔ အပ်ိဳေလး”ဟု ေခၚေလ့႐ွိၾကသည္။ အန္တီစန္းကမူ
“အပ်ိဳေလးကို ႀကိဳက္တဲ့လူပ်ိဳေလးေတြ ကေတာ့ တပံုတပင္ႀကီးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ကေလးသံုးေယာက္ကိုေတာ့ မႀကိဳက္ၾက ဘူးဟဲ့” ဟုေျပာကာ ရယ္ေမာေနတတ္ေလသည္။
ေနာက္တစ္ခါ မမႀကီးအထည္ေကာက္သြားေတာ့ ၀ါ၀ါက ေမေမ့ဆီ စာေရးေပးလိုက္သည္။
“ေမေမ ...ေနမေကာင္းေသးဘူးလား ဟင္၊ ဘာျဖစ္လို႔ အၾကာၾကီး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတာလဲ၊ သမီးတို႔ ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရတယ္။အခု သမီးတို႔ေလးေယာက္လံုး အတူတူအိပ္ၾကတယ္၊ အပါေလးက ဆိုးတယ္ ေမေမ၊ မမႀကီးေခါင္းကို ခြ ၿပီး ႐ႉ႐ႉးေတြ ပန္းတယ္၊ ေမေမျပန္လာရင္ အပါေလးကို ေမေမနဲ႔ပဲ ျပန္ေခၚသိပ္ေနာ္”
တာတာကေတာ့ “ေမေမ ေနေကာင္းပါေစ”ဟု ႐ြဲ႕႐ြဲ႕ေစာင္းေစာင္းတစ္ေၾကာင္းတည္း ေရးေပးလိုက္သည္။ အပါေလး ကပင္လွ်င္ ေမေမ့ဆီစာေရးပါဆိုေတာ့ စာ႐ြက္ျဖဴေပၚတြင္ ၀လံုးေလးငါးလံုးကို မညီမညာ ေရးေပးလိုက္ေလသည္။ မမႀကီးက သူတို႔၏စာေလးေတြကို စာအိတ္ထဲထည့္ကာ အေသအခ်ာယူသြားသည္။
မမႀကီး ျပန္လာေတာ့ အေမ့ဆီက စာျပန္ပါလာသည္။ အေမကသူတို႔ကို သတိရေၾကာင္း၊ ေနေကာင္းလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာႀကိဳးစားရမည့္ အေၾကာင္း၊ မမႀကီး၏စကားကို နားေထာင္ရမည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ေ၀ေ၀ဆာဆာ စံုစံုလင္လင္ေရးထားသည္။ သူတို႔အတြက္မုန္႔ေတြ၊ အက်ႌေတြလည္း ေပးလိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္ ..ေမေမက အုန္းသီးထဲ တြင္ အရည္ခ်ိဳခ်ိဳေတြ ထည့္ေပးထားေၾကာင္း၊ ထိုအရည္မ်ားကို အရသာပ်က္ မသြားေအာင္ လိမ္လိမ္မာမာ ေနၾကရမည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္းထည့္ေရးထားေသးသည္။ အိမ္ေ႐ွ႕အုန္းပင္မွ အုန္းသီးခ်ေတာ့ မမႀကီးက အေမ့လိုပင္ သူတို႔အား အ ရည္ေသာက္အုန္း တစ္လံုးစီေပးသည္။
အသက္႐ွစ္ႏွစ္နီးပါး႐ွိေနၿပီမို႔ အုန္းသီးထဲမွ အုန္းရည္သည္ သူ႔သဘာ၀အေလ်ာက္ သူ႔ဟာသူ ျပည့္လာျခင္း ျဖစ္သည္ ကို ၀ါ၀ါ သိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အုန္းသီးထဲမွ အရည္ခ်ိဳခ်ိဳကို အေမ ထည့္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း တစ္ဖက္မွ ယံု ခ်င္ေနျပန္သည္။ ယံုေနမိျပန္သည္။ ေမေမသည္ သူတို႔ေတြ အုန္းရည္ေသာက္ေနၾကသည္ကို တစ္ေနရာရာမွ ေစာင့္ၾကည့္ေန လိမ့္မည္ဟု အခိုင္အမာ ထင္ေနမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အုန္းရည္က အခ်ိဳမေလးဘဲ အရသာ ေပါ့ပ်က္ေနမွာကိုလည္း ရင္ ေတြ ခုန္ကာစိုးရိမ္ေနမိျပန္ေလသည္။
အပါေလးက အုန္းရည္ကို ပိုက္ကေလးႏွင့္စုပ္ကာေသာက္ရင္း
“ဟား ... ခ်ိဳတယ္၊ တား လိမၼာတယ္၊ ေမ့ဂ်ကားကို နားေထာင္တယ္” ဟု၀မ္းသာအားရ ထေအာ္ေတာ့ အားလံုးရယ္ ခဲ့ၾကရေလသည္။
မမႀကီးကေတာ့ အထည္ေကာက္သြားရင္း အေမ့ေဆး႐ံုသို႔ ၀င္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ၀ါ၀ါတို႔၏ စာမ်ားကို အေသအ ခ်ာ ယူသြားသလို အေမ ျပန္ေပးလိုက္ေသာ အေမ့စာေလးကိုလည္း ျပန္ယူလာျမဲ ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ခ်င္းကို အေသအခ်ာ ဆံုးမထားေသာ အေမ၏ စာကို ဖတ္ျပၿမဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္၏ စိတ္ထဲတြင္ အေမသည္ အိမ္ျပန္မလာေသာ္လည္း တစ္ေနရာရာတြင္ ႐ွိေနသည္၊ သူတို႔တစ္ေတြကိုလည္း အျမဲတမ္း ေစာင့္ ၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ယံုၾကည္ေနခဲ့ၾကရေလသည္။
အပါေလး ႐ွစ္ႏွစ္သားေလာက္တုန္းကေတာ့ အတန္ငယ္ဆိုးခ်င္သည္။ မမႀကီး၏ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ဆယ္တန္ေတြ၊ ငါးက်ပ္တန္ေတြ ႏႈိက္ကာ ထိုစဥ္က ေခတ္စားေနေသာ မဲကတ္ျပားေတြ ၀ယ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ေဂၚလီလံုးကို ေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး ႐ိုက္တတ္လာသည္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ပင္က်အုန္းသီးမ်ားကို မမႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီ ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းအက်ႌေတြ မီးပူတိုက္ရင္းမသိမသာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ အပါေလးက သူ႔အုန္း ရည္ကိုေသာက္ရင္းမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ရင္း
“ခ်ိဳၾကရဲ႕လားဟင္” ဟု ဟန္မပ်က္ ေမးသည္။ အပါေလးက ဘာမွ်ျပန္မေျပာေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေလး ငယ္ေန သည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အေမ့ေဆး႐ံုသြားမည္ဆိုေတာ့ အပါေလးက
“သားလိမၼာပါၿပီေမေမ၊ အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳ ထည့္ေပးလိုက္ပါ” ဟု ေရးေပးလိုက္ေလသည္။ မမႀကီးကေတာ့ အပါ၏ဆံပင္ ေလးမ်ားကို ထိုးဖြကာ ေက်နပ္ၿပံဳးေလး ၿပံဳးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ မမႀကီး၏ပိုက္ဆံအိတ္ကို စားပြဲေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း တင္ထားေသာ္လည္း အပါေလးက မႏႈိက္ေတာ့ေပ။
၀ါ၀ါလည္း ေမေမ့ဆီကို စာမွန္မွန္ ေရးခဲ့သည္။ စာေရးပ်င္းေသာ တာတာပင္ ေမေမ့ဆီကိုေတာ့ မပ်င္းမရိ စာေရးၿပီး ရင္ဖြင့္တတ္ေလသည္။
“ေမေမ ...
ဒီေန႔ သခ်ၤာ လပတ္စာေမးပြဲစစ္တယ္ေမေမ၊ သမီးကို မဆူနဲ႔ေနာ္၊ တြက္တာ လွ်မ္းသြားလို႔ ပိုဒ္ခြဲတစ္ပိုဒ္ မွားသြား တယ္၊ အမွတ္ ၂၀ ေတာင္ ေလ်ာ့ၿပီး ၈၀ ပဲရေတာ့တယ္။ ၈၀ လည္း မဆိုးပါဘူး ေမေမရာ၊ အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳ ေပးပါေနာ္။
ေမေမ ...ေက်ာင္းအျပန္ မိုးမိလို႔ သမီးဖ်ားတယ္ ေမေမ၊ မမႀကီးက တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ သမီးေဘးမွာ ထိုင္ေစာင့္ တယ္၊ နဖူးေပၚမွာ ေရခဲ၀တ္တင္ၿပီးဘုရားစာေတြ ႐ြတ္ေပးတယ္၊ အခ်ိဳဆံုး အုန္းရည္ကို မမႀကီးအတြက္ ေပးလိုက္ပါေနာ္။
ေမေမ ...
မမႀကီးက ေျပာတယ္၊ ဒီေန႔ ေမေမေဆး႐ံုတက္တာ ငါးႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔တဲ့၊ သမီးတို႔ေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းခ်ိဳင့္ ပို႔တယ္၊ ဘုရားစင္႐ွင္းၿပီး ဘုရားပန္းေတြေ၀ေနေအာင္ တင္တယ္၊ ေမေမျမန္ျမန္ ေနေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းၾကတယ္။
ေမေမ ...
မမႀကီးက ေျပာတယ္၊ သမီး အရမ္းလွလာတယ္တဲ့၊ ေမေမနဲ႔တူတယ္တဲ့၊ ေမေမ့လို ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ရည္းစားမထား နဲ႔ဦးတဲ့၊ သမီးအလွျပင္ေပမယ့္ ရည္းစားမထားပါဘူး ေမေမရာ၊ စာႀကိဳးစားၿပီး ဆရာ၀န္မႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ၊ ေမေမ အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳေလး ထည့္ေပးေနာ္။
ေမေမ ...
ဒီေန႔ သမီး ဆယ္တန္းေအာင္တယ္၊ မမႀကီးလိုပဲ ဂုဏ္ထူးသံုးခု ရတယ္၊ မမႀကီးက ေျပာတယ္၊ သမီးကို ဆရာ၀န္ မႀကီးျဖစ္ေစရမယ္တဲ့။
ေမေမရယ္ ... သမီးေလ ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရတာပဲ၊ ေမေမျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစလို႔လည္း အရင္တုန္းလို ဆုမ ေတာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမက ေနေကာင္းလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ျပန္လာမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆို တာကို နားလည္ေနလို႔ပဲေလ၊ သမီးတို႔ရဲ႕ အေမေနရာမွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးခဲ့တဲ့ မမႀကီးရဲ႕ေက်းဇူးေတြက သိပ္ ႀကီးတယ္ ေမေမ၊ မမႀကီးကို သမီးခ်စ္တယ္၊ မမႀကီးရဲ႕ေက်းဇူးေတြကိုသမီး ဆပ္ခ်င္တယ္။”
ေမေမ့ဆီမွ ျပန္စာထဲတြင္ေတာ့
“မမႀကီးက ေက်းဇူးဆပ္ခံခ်င္လို႔ ေက်းဇူးျပဳတာမွမဟုတ္တာဘဲ သမီးရယ္ ... ေက်းဇူးစကားေျပာၿပီး ေက်းဇူး ဆပ္ စရာမလိုပါဘူး”ဟုေရးထားသည္။
၀ါ၀ါက စာဖတ္ျပေနေသာ မမႀကီးကို စိုက္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနေတာ့ မမႀကီးက ႏူးညံ့ခ်ိဳသာစြာ ၿပံဳးျပေလသည္။
၀ါ၀ါတို႔ ေက်းဇူးဆပ္မွာကို မလိုလားေသာ မမႀကီးသည္ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ကိုလည္း မေပးခဲ့ေခ်။ ၀ါ၀ါ ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ၿပီးအလုပ္သင္ဆင္းေသာႏွစ္၊တာတာအင္ဂ်င္နီယာမႀကီးျဖစ္ေသာႏွစ္၊ အပါေလးလည္းျပင္ဦးလြင္စစ္တကၠသိုလ္မွေက်ာင္း ဆင္းေသာႏွစ္မွာပင္ မူးလိုက္တာဟုေျပာရင္း လဲက်ကာ အသက္ပါ ပါသြားခဲ့ေလသည္။
၀ါ၀ါတို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးဦးလံုး တစ္ဦး ေယာက္မွ်ပင္ မမႀကီး၏အသက္ကို မမီလိုက္ၾကေခ်။ ဆရာ၀န္က ႏွလံုးေရာဂါ ေၾကာင့္ေသဆံုးရသည္ဟုေျပာေတာ့ ၀ါ၀ါ့ခမ်ာ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္သက္ပတ္လံုး အလုပ္ကို ေလာဘတႀကီး လုပ္ ကာ သူတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြအတြက္ ေငြေတြ က်ံဳး႐ံုးၿပီး ႐ွာေနေသာမမႀကီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါ ႐ွိေနမွန္းလည္း မသိ၊ ကုလည္း မကုလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
မမႀကီး၏ေသတၱာကို ႐ွင္းေတာ့ ေမေမ့ဆီကို သူတို႔ေရးေပးထားေသာ စာမ်ားကို တစ္ထပ္ႀကီးေတြ႔ရသည္။ စာေတြ ကို ေ႐ွ႕ေနာက္စဥ္ကာမုန္႔ေသတၱာဘူးခြံႏွစ္လံုးႏွင့္ အေသအခ်ာထည့္ၿပီး သိမ္းထား႐ွာသည္ကိုေတြ႔ရေတာ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမသံုး ဦးမ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္။ အေပၚဆံုးတြင္ေတာ့ေမေမ့ဆီေရးထားေသာ မမႀကီး၏စာကိုေတြ႔ရသည္။
“ေမေမ ...
ေမေမျမင္ေစခ်င္တဲ့ ဆရာ၀န္မႀကီးဘ၀ကို သမီးမေရာက္ခဲ့ပါဘူးေမေမ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕တာ၀န္ကိုလည္း တစ္တပ္တစ္ အား မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေမေမထားရစ္ခဲ့ရတဲ့ ေမေမ့သား၊ ေမေမ့သမီးေလးေတြကိုဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ စစ္ ဗိုလ္ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ သမီးျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ ေမေမ ေက်နပ္ပါ၊ ၀မ္းသာပါေနာ္” ... တဲ့
အခုေတာ့ ၀ါ၀ါတို႔အားလံုး အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီက်ကာ ရာထူးရာခံသားသမီးေတြ စံုစံုညီညီႏွင့္ သာယာေအာင္ျမင္ ေသာလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရၿပီျဖစ္သည္။
အိမ္ေ႐ွ႕မွအုန္းပင္ႏွစ္ပင္ကေတာ့ ပင္အိုႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၿပီး သီးအားလည္း မေကာင္းလွေတာ့ေပ။ သူတို႔ၿမိဳ႕က ေဆး ႐ံုတြင္ပင္ ျပန္ၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရေသာ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္မႀကီး ေဒါက္တာ၀ါ၀ါက အုန္းပင္အိုႀကီး ႏွစ္ပင္ကို အျမတ္တႏိုး ႏွင့္ အရိပ္ၾကည့္ေနတတ္သည္ကိုေတာ့ လူအမ်ားက သိပ္ၿပီး နားမလည္လွေခ်။
ဒီေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္မွ တာတာေရာ၊ မႏၲေလးမွ အပါေလးေရာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္လာ၍ ေမာင္ႏွမသံုးဦး ဆံုသြားသည္။ သံုးဦးဆံုေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း မမႀကီးကို သတိရမိၾကေလသည္။
“ေရာ့ ... အုန္းရည္ေသာက္ၾကဦး၊ မေန႔တုန္းကပဲ အပင္က ခ်ထားတာ၊ အပင္အိုလို႔ အလံုးေတြ ေသးသြားေပမယ့္ အရည္က ခ်ိဳတုန္းပါပဲ ဟယ္”
၀ါ၀ါက အုန္းသီးတစ္လံုးစီ ေပးသည္။ အေပၚယံ အခြံကို ႐ွပ္ၿပီးခုတ္ထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ သံဇြန္းေလးႏွင့္ ၀ိုက္ၿပီးေဖာက္ လိုက္ေတာ့ အတြင္းဆံုး အလႊာျဖဴျဖဴေလးပါ ေပါက္သြားသည္။ အကြင္းလိုက္ထြက္လာေသာအုန္းသား ျဖဴျဖဴကို ႏွစ္သက္စြာ ၀ါးရင္ အပါေလးက ၿပံဳးစစႏွင့္ေျပာသည္။
“ဒီလို အေပၚယံ႐ွပ္ၿပီး ခုတ္ထားတဲ့ အုန္းသီးထဲက အရည္ေတြကိုေဆးထိုးအပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ စုပ္ယူလို႔ ရတာပဲ ေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး ေရေတြ ျပန္ထိုးထည့္လို႔လည္း ရတာပဲ”
“ငါ ေက်ာင္းမွာ ရန္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ဖက္သတ္လာခဲ့တုန္းကလည္း အုန္းရည္ေတြ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ဖူး တယ္၊ ငါ့မွာျဖင့္ ငါဆိုးတာအေမသိသြားၿပီဆိုၿပီး ေၾကာက္လိုက္ရတာ”
တာတာက သူ႔နဖူး သူ႐ိုက္ကာ တေသာေသာ ရယ္ေနေလသည္။
“အင္းေလ ... ကြၽန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းဆိုးမယ္ ၾကံလိုက္တိုင္းအုန္းရည္ေတြက မခ်ိဳဘဲ ေရျဖစ္သြားတတ္ေတာ့ လန္႔တာမွ အေတာ့္ကိုလန္႔တာ”
တာတာႏွင့္အပါေလးသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ တဟားဟား ရယ္ေနၾကသည္။
၀ါ၀ါကေတာ့ သူတို႔ကို ရီေ၀စြာေငးၾကည့္ရင္း မမႀကီးကို ျပင္းျပင္း ျပျပ သတိရၿပီး လြမ္းဆြတ္လာမိသည္။ မမႀကီး၏ မွန္တင္ခံုအံဆြဲတြင္ အံ၀ွက္ကေလးတစ္ခု ႐ွိေၾကာင္း၊ ထိုအံ၀ွက္ကေလးထဲတြင္ ပလတ္စတစ္ အိတ္ကေလးႏွင့္ထုပ္ထား ေသာ ေဆးထိုးျပြန္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုကား သူတို႔အား ေျပာျပမေနေတာ့ေပ။
“အုန္းသီးထဲက အရည္ေတြကို ဘယ္သူထည့္ထားတာလဲဟင္ ... ေမေမ”
သူတို႔နားေရာက္လာေသာ ၀ါ၀ါ၏သားငယ္ေလးက ေမးေတာ့သူတို႔အားလံုး ၿငိမ္သြားၾကသည္။ ခုနတုန္းက ရယ္ေန ေသာ တာတာကလည္း သူ႔လက္ထဲမွ အုန္းသီးကို တယုတယပိုက္ကာ ေငးသြားသည္။
“အုန္းသီးထဲက အရည္ခ်ိဳခ်ိဳေတြကိုေလ ဦးေလးပါတို႔ရဲ႕မမႀကီး၊ သားတို႔ရဲ႕ ႀကီးႀကီးေ၀ ထည့္ေပးတာေပါ့”
“ေမေမ ခဏခဏေျပာတဲ့ ႀကီးႀကီးေ၀လား၊ ဟိုဓာတ္ပံုထဲကႀကီးႀကီးေ၀လား”
သားငယ္က နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ မမၾကီး၏ဓာတ္ပံုကိုအုန္းသီးထဲက အရည္ခ်ဳိခ်ဳိ လက္ညႇိဳးေလး ထိုးျပသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ ႀကီးႀကီးေ၀ပဲ၊ သူက ဟိုး ေကာင္းကင္ေပၚကေနၿပီး ဦးေလးပါတို႔ သားတို႔ကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေန တာ၊ ေကာင္းရင္ လိမၼာရင္ အရည္ခ်ိဳခ်ိဳေတြ ထည့္ေပးၿပီး ဆိုးရင္ မိုက္ရင္ေတာ့ အရသာမ႐ွိတဲ့ေရေတြကိုပဲ ထည့္ေပးလိမ့္ မယ္”
အပါေလးက သားငယ္၏ပခံုးကို ၾကင္ၾကင္နာနာဖက္ရင္း ခိုင္မာေလးနက္စြာ ေျပာသည္။ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ၿပံဳး ရယ္ေနေသာ္လည္းမ်က္လံုးအိမ္တြင္ေတာ့ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္၀ဲေနေလသည္။
“အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳေတြကို အရသာ ပ်က္သြားေအာင္ မလုပ္မိေစနဲ႔ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
သားက ေခါင္းညိတ္သည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွ မမႀကီးကေတာ့ ႏူးညံ့ခ်ိဳသာစြာၿပံဳးရင္း သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။
မစႏၵာ
(အမ်ဳိးသမီးေရးရာမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္)