အပ်ိဳႀကီးပဲ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ (ဝင္းဝင္းလတ္)

အပ်ိဳႀကီးပဲ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ (ဝင္းဝင္းလတ္)
-----------------------------------------------
သည္လူနာ အမ်ိဳးသမီး ကိုေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ေဒါက္တာ သေဘာက်မိ၏။ အမ်ိဳးသမီးက ၾကည္လင္ သန႔္စင္စြာ ေခ်ာေမာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေျပျပစ္စြာ ျခယ္သထားသည္ေလ။ မ်က္ခုံးထူထူကို ခဲအနက္ ေရးေရး ထပ္ တင္ထားတာ၊ မ်က္ခြံမွာ ညိဳလဲ့လဲ့ ရွိတာ၊ ႏႈတ္ခမ္းက လိေမၼာ္ႏု ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ပါတိတ္ဆင္ေလးႏွင့္ အေရာင္တူ၊ ေဒါက္တာက ကိုယ္ပိုင္ မျခယ္သေပမယ့္ ျခယ္သထားလို႔ ေျပျပစ္ေနေသာ အလွပတိုင္းကို ႏွစ္လိုမိတတ္ျမဲ။ T-V မွာ ျမင္ရတတ္ေသာ မာဂရက္ သက္ခ်ာႏွင့္ ကာရီတို႔ရဲ႕ သမိုင္းဝင္ စကားမ်ားကို မွတ္သားရင္း သူမတို႔ရဲ႕မ်က္ခြံထိပ္က ျပာလဲ့လဲ့ အေရာင္ ေျပေျပေလးမ်ားကို သေဘာတက် ရွိလိုက္မိျမဲ၊ အမ်ိဳးသမီး ဆိုတာ အျခယ္အသေလးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး ဆန္ဆန္ေလးေတာ့ ရွိသင့္တယ္ေလ။ ေဒါက္တာက ခံယူသည္။
ေဒါက္တာလည္း အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ပဲ။ ျခယ္သ ဆင္ျပင္ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ကိုယ့္႐ုပ္သြင္က ျခယ္သရင္ ပိုလွပ မလာပဲ ပင္ကိုယ္႐ုပ္ပင္ ျခယ္သလို႔ ရွိလာရသေပယာင္ အႏုတ္လကၡဏာ ျပလာသည္မို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလး ပန္းေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ တင္သည္က လြဲလို႔ မပို ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ျခင္းပါပဲ။
ေဒါက္တာေရွ႕က အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ပင္ကိုယ္ မ်က္ႏွာ ေခ်ာေခ်ာေလးကို သဘာဝဆန္စြာ ျခယ္သ ထားသည္ႏွင့္ အမွ် ပိုလို႔ ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ေနခဲ့သည္။ အသက္အရြယ္ကေတာ့ ေဒါက္တာ အသက္အရြယ္မွ်ပင္ ရွိပါလိမ့္မည္။ ေဒါက္တာႏွင့္ေတာ့ မတူ၊ ျခားနားေနခဲ့တာ အမွန္ပင္။ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္လုံး၊ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သိုဝွက္စြာ ရွက္ေနခဲ့သည္။ အတိုင္ပင္ခံ ဆရာဝန္က အမ်ိဳးသမီးခ်င္းပင္ ျဖစ္ ေနသည့္တိုင္ သူမက သိမ္ေမြ႕စြာပင္ ရွက္ေယာင္ ေနေသးေတာ့။ ထို အမူအရာကပင္ သူမႏွင့္ ေဒါက္တာ့ကို ျခားနား ကြဲျပားေစတာ ထင္သည္ေလ။ အဆင့္ျမင့္ ႐ုံးဝန္ထမ္း ထိုအမ်ိဳးသမီး လူနာကို ေခၚလာခဲ့သူက သူငယ္ခ်င္း ဆိုင္မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သည္။ သည္ သူငယ္ခ်င္းမလည္း အိမ္ေထာင္က် မေစာလွ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က အိမ္ေထာင္က်သည္။ အဲသည္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ျပႆနာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္း မမွတ္မိေအာင္ သယ္ေဆာင္ လာေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီ။
“သူ႔ မဂၤလာေဆာင္ကေန ဆက္လာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြက ဘယ္ေတာ့ ရပ္တန္းက ရပ္မွာလဲ”
ေဒါက္တာက ညည္းညဴ ယူရသည္။
“ကိုယ့္ ေျမးကေလးကို မင္းပဲ ေမြးေပးရဦးမွာေလ”
သူငယ္ခ်င္းက ျပန္လည္ စ,ေနာက္ ေပးတတ္ျမဲ။
သူငယ္ခ်င္းသို႔ ေမာ္ၾကည့္ရင္း ပခုံး အလိုလို တြန႔္မိလ်က္
“သူကေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္၊ သူလာရင္ ျပႆနာေလးေတာ့ ပါမွ။ ဒါမ်ိဳးက ႀကိဳလုပ္ထားမွ ရတာကို”
ျပႆနာ စကားေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာ ပ်က္မေယာင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္မို႔ -
“ယူ႔ကို ျပႆနာလို႔ ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဒီမိန္းမက ဒီလိုပဲ သူလုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာပဲ သိတတ္တာ။ တို႔မ်ားကို ဖန္တီးရွင္မ်ား ေအာက္ေမ့ ေနသလား မသိဘူး”
အပ်ိဳႀကီး မမေလးေတြ နားက စိစစ္လြန္းတတ္တာ ေဒါက္တာ သိ၍ အလွ်င္အျမန္ ေျဖရွင္းျဖစ္ရ၏။ အမ်ိဳးသမီးက လက္ထပ္ေတာ့ဖို႔ ရက္ေရြး ၿပီးေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ရက္ကလည္း တကယ့္ ရက္မွာမွ။
“အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္၊ ကေလး မရခ်င္ေသးဘူး ဆိုရင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဖို႔က အနည္းဆုံး ေနာက္ဆုံး ဓမၼတာ လာတဲ့ အခ်ိန္က စရမွာပါ၊ လစဥ္ ဓမၼတာရက္နဲ႔ လိုက္ၿပီး သေႏၶတားေဆး ညႊန္ရတာ ဆိုေတာ့ အနီးကပ္ၿပီးမွ လုပ္ခ်င္လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ”
“လက္ထပ္မွာက သုံးရက္ လိုပါေသးတယ္”
အမ်ိဳးသမီးကား ရွက္ျပံဳးျဖင့္ တိုးတိုး ဝင္ေျပာသည္။
႐ုိးလြန္းေသာ အပ်ိဳႀကီးေလးကို ေဒါက္တာေတာ့ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရေတာ့ မလိုဘဲ။ အခ်ိဳ႕သူေတြ အလြန္ ကၽြမ္းဝင္ေနၿပီး ျဖစ္တဲ့ ဘာသာရပ္ကို သူမခမ်ာ ဘာမွ် နားဝယ္ မလည္ရွာပါကလား။ သူမကို ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ေစခ်င္ ေဇာႏွင့္ ေဒါက္တာ့ အသံ က်ယ္ေလာင္စြာ -
“၃-ရက္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္ရမွာလဲ။ တကယ္ စိတ္ခ်ခ်င္ရင္ တစ္လႀကိဳၿပီး ေဆးထိုး ေဆးေသာက္ တားထားမွ၊ မ်ိဳးဥ မထြက္လာမွ ေသခ်ာမယ့္ ကိစၥ”
သူငယ္ခ်င္းက ဇြတ္တရြတ္၊ အႏုိင္အထက္ ဝင္ေျပာ လိုက္ခဲ့ေသးသည္။
“လက္မထပ္ခင္ ဆရာဝန္နဲ႔ ႀကိဳတိုင္ပင္ ဆိုလို႔ တို႔မ်ား အခု လာ တိုင္ပင္တာေနာ္၊ မျဖစ္လာဖို႔က သူငယ္ခ်င္း အပိုင္းပဲ”
အမ်ိဳးသမီးကမူ စကား မဆိုေတာ့၊ ရွက္ရြံ႕ ျပံဳးရယ္၍သာ ေနေပေတာ့၏။
“သူ႔႐ုံးက ေလ့ လာေရး အတြက္ သူ႔ကို ေရြးထားၿပီကြ၊
ကေလး ရလာလို႔ကေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ အဲဒါပဲ သူက စိတ္ညစ္ေနတာ”
ေဒါက္တာလည္း စိတ္ညစ္ေနတာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ လူနာေတြက က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပဳလို႔ လာတိုင္ပင္ၾက၊ ကေလးဆိုးႀကီးေတြလို လိုခ်င္တာေတြ ပူဆာၾက၊ အာမခံ ခိုင္းၾက၊ အစကပင္ ရႈပ္ေထြးၿပီးသား၊ အိမ္ေထာင္သားေမြး ကိစၥေတြပ္ ပါလာၿပီဆိုေတာ့ ပိုစိတ္ညစ္ရပါ၏။ သည္လိုပဲ၊ ကေလး မရခ်င္ေသးတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးေတြ မ်ားစြာ ေတြ႕ဖူးခဲ့တာေပါ့၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး သုံးၿပီး တားဆီး ေပးခိုင္းၾက။ ကေလးယူဖို႔ အခ်ိန္ၾကၿပီ ယူဆျပန္ေတာ့ ဧည့္သည္ေလး ခ်က္ျခင္း ေရာက္လာေအာင္ ပူဆာျပန္ၾက၊ ဧည့္သည္ေတာ္ေလး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာေသးျပန္ရင္၊ စိတ္ေတြ ပူပန္ၾကရ၊ ေရာက္လာေအာင္ ျပင္ဆင္ ေပးခိုင္းျပန္ၾက၊ ကေလးရဖို႔ မျပည့္စုံရွာဘဲ၊ ပင္ကို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိလာရွာတဲ့ ဧနီးေမာင္ႏွံေတြက်မွ ကုသရ ပိုလို႔ ခက္ခဲကာ ကေလးမရေအာင္ တားဆီးမိလို႔ မရေတာ့တာ ဟူေသာ စိတ္စြဲေရာပါ က်န္ခဲ့တာ ကုသဖို႔ ခက္ခဲေတာ့သည္ေလ။ သေႏၶတည္ၿပီးကာမွ ေဆးထိုးၿပီး လုပ္ပစ္လိုတ္ပါဟု မဆင္မျခင္ လာ ေတာင္းဆို တတ္သူေတြလည္း ရွိ၊ အိမ္ေထာင္သားေမြး၊ ရႈပ္ေထြး ကိစၥႀကီးက၊ ေဒါက္တာတို႔ကိုခ်ည္း လာပတ္ ခ်ည္ေနေသးေတာ့ ေဒါက္တာလည္း စိတ္ညစ္ ေနရတာပင္။
“သူငယ္ခ်င္းက နားလည္တဲ့ သူပဲကြာ၊ နည္းလမ္းေတာ့ ရွာေပးပါဦး၊ ဒီဟာႀကီးေတာ့ ေခါင္း မေရွာင္လိုက္ပါနဲ႔”
သူငယ္ခ်င္းက ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္း ဆိုေနဆဲမို႔၊ ေခါင္း ေရွာင္တာ မဟုတ္ဘဲ၊ နည္းလမ္း ရွာၾကံေနတာသာ ျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာ အနည္းငယ္ စိတ္တိုခ်င္လာရကား
“အဲ ဒါဆိုရင္ေတာ့ စိတ္အခ်ရဆုံး နည္းက သတို႔သမီးကို ေသာ့တစ္လုံး ေပးထားလိုက္႐ုံ ရွိေတာ့တာပဲ။ အထဲမွာ ေသာ့ခတ္ၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ရက္ ေရာက္ေအာင္ေန ဒါမွ သတို႔သမီးကို မယုံၾကည္ရရင္ေတာ့ ေသာ့ကို အျပင္ကခတ္ၿပီး ေသာ့တြဲကိုေတာ့ ကိုယ့္ဆီမွာပဲ သိမ္းထား ေပးရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ”
စိတ္တိုတိုျဖင့္ ရယ္ေမာပစ္မိ၏။
“ဒီမွာ ယူ႔ အမ်ိဳးသားကိုလဲ ညႇိႏႈိင္းဦးေလ၊ သူ႔ဘက္က မသုံးတတ္ဘူးေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနေစနဲ႔”
(ဒီလို ေျပာျပေနရင္း ေဒါက္တာ့စိတ္ထဲ ဒီလူႀကီးမင္းက ဒါမ်ိဳးပဲ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိခဲ့ဖူးသလို၊ သူကိုယ္သူ ဖိုးကင္းရွင္းႀကီး လုပ္လို႔ဟု မျမင္ဖူးေသာ သတို႔သားေလာင္းကို လွမ္း၍ စိတ္ ၿငိဳျငင္လိုက္ မိေသး၏။)
“သူ႔ဘက္ကပဲ သုံးထားဦးလို႔၊ အခုဟာက မ မ်ိဳးဥ ထြက္တဲ့အခ်ိန္ကို ကြက္တိက်ေနေတာ့ ယူ႔ဖက္က သုံးတာေတြက၊ စိတ္ခ်ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ဘက္ကပဲ သုံးထားပါေစဦး ယူ႔ ဦးနီႀကီး တစ္လ တစ္ခါ ႐ုံးဆင္းလာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ယူ႔ဘက္က လုပ္လို႔ရမယ္လို႔ ေျပာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လဲ အတူတူေနၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ ရက္ေတြမွာ ဘာမွ မျဖစ္ၾကေစနဲ႔ေပါ့။ ဝတၳဳေတြ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလဲ ဘာမွမွ မျဖစ္ၾကတာပဲ။ ေတြ႕ဖူးတာေလ။ ညႇိႏႈိင္းလို႔ မရတဲ့အဆုံးေတာ့ ေသာ့မာသဒ္က အေကာင္းဆုံးပဲေနာ့”
သူငယ္ခ်င္းက တေသာေသာ ရယ္ေမာ၊ သတို႔သမီးက ပါးျပင္မွာ ရွက္ေသြးလႊမ္းပစြာ ျပံဳးရယ္ ထ,ျပန္သြားေတာ့ ေဒါက္တာမွာ ပခုံးတစ္ခ်က္ တြန႔္မိရျပန္၏။
ေဒါက္တာက ငယ္ရြယ္သူ ေက်ာင္းဆင္းစ ေဒါက္တာ သစ္လြင္ေလး မဟုတ္ေတာ့ၿပီေလ။ အရြယ္လတ္ အမ်ိဳးသမီး ဆရာဝန္ တစ္ဦးဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္းရယ္လို႔ သူတို႔ တိုင္ပင္ လာၾကတာေတြက သည္လိုပင္၊ ပခုံး တြန႔္ခ်င္စရာ ေတြခ်ည္း။ သူတို႔ တိုင္ပင္စကားမ်ား ၾကားရလွ်င္ သမား ဣေႁႏၵၾကားက “ဟဲ့” တို႔ “ဟိုက္” တို႔က လြတ္ထြက္သြားခ်င္ ပါေသးေတာ့။
* * *
တီးတိုး တိုင္ပင္ရေအာင္ ဆို၏။ သူငယ္ခ်င္းမ,ႏွင့္ အေဖာ္ကို အခန္းထဲ ေခၚသြင္းခဲ့ရတာ အခ်ိန္ လင့္သြားခဲ့ရ၏။
ဝဒ္ထဲ ထြက္လိုက္ေတာ့ ၂၄-နာရီ တာဝန္က်ကလြဲလို႔ ေဆးခန္းေတြ ေျပးကုန္ၾကၿပီမို႔ လူသူ ရွင္းလင္းေနၿပီ။ ေဒါက္တာလည္း သြက္သြက္လႈပ္ရွား ေပးဦးမွ။ ေဆးခန္းအသြား အန္တီပုပုတို႔ အိမ္လည္း လွည့္ဝင္ သြားရဦးမယ္ေလ။ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ လာရင္း အန္တီပုပုတို႔ အိမ္မွာ တည္းခိုေနတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးက ေအအီး လူပ်ိဳႀကီးႏွင့္ သူမကို ေတြ႕ဆုံ ေပးခ်င္သတဲ့ေလ။ သူ အိမ္လာေပမယ့္ အလုပ္မ်ားလွေသာ ေဒါက္တာႏွင့္ တစ္ႀကိမ္မွ် မဆုံရေသးေတာ့ ညေနဘက္ အန္တီပုပုတို႔ အိမ္မွာ အျမဲ ရွိေနပါသည္ ဆိုတဲ့ သူ႔ကို ေဆးခန္း အသြားမွာ ဝင္ေတြ႕ သြားလိုက္မည္ေလ။ ဂ်ီတိုက္ေနေသာ အန္တီပုပုရဲ႕ ဆႏၵလည္း ျပည့္၊ မတင္မက် အလုပ္တစ္ခုလည္း ၿပီးျပတ္ သြားဖို႔ေပါ့။ အလုပ္တစ္ခုဟု စဥ္းစားလိုက္ မိတာကေတာ့ ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာကို မေလးစားလို႔လည္း မဟုတ္၊ ေဒါက္တာ့ အျပစ္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ အရြယ္ႏွင့္ အသိရဲ႕ အျပစ္ေၾကာင့္ပင္ ထင္သည္ေလ။
ေက်ာင္းသူ ဘဝကတည္းက ေမာင္းလာခဲ့ေသာ ေဘာက္စ္ဝက္ဂြန္းေလး ထဲမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ကားစက္ႏႈိးဖို႔ ေသာ့ကို လက္အလွမ္းလိုက္တြင္ ကား ေနာက္ၾကည့္မွန္ေလးထဲမွာ ထင္လာေသာ သူမ မ်က္ႏွာရိပ္ကို ၾကည့္မိသည္။ အက်င့္ပါစြာ ၾကည့္လိုက္မိရာက ေသေသခ်ာ စိမ္းစိမ္းၾကည့္ျဖစ္ရသည္။ ေက်ာလည္ဝဲ ဆံပင္ကို လည္ဂုတ္ အထက္မွာ ဆံညႇပ္ႀကီးႀကီး တစ္ခုျဖင့္ တင္းတင္းညႇပ္ထားသည့္ ဆံပင္ပုံစံႏွင့္ေလ။ အမ်ိဳးမ်ိဳး အျပားျပားလည္း မထုံးဖြဲ႕၊ မဆင္ျပင္တတ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-ႏွစ္ကလို ဆံပင္တိုလည္း ထားဖို႔ မသင့္ေတာ့ဘူး ထင္မိလာေတာ့၊ ဆံပင္ရွည္ ထားကာ ေနာက္မွာ ဆံညႇပ္တစ္ခုႏွင့္ သိမ္းညႇပ္၊ သည္လို သိမ္းဆြဲယူ ညႇပ္ထားေသာ ေရွ႕ဆံပင္ေတြ တင္းမလာေအာင္ နဖူးထိပ္မွာ ဆံပင္ဝဲဝဲ ညႇပ္ထားသည္။ သည္ပုံစံႏွင့္ပင္ အဘြားႀကီး ျဖစ္ကာ ပင္စင္ယူသည္ထိ ေနရေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕။
မနက္က လိမ္းျခယ္ သလာသည့္ မက္စဖက္တာပင္စတစ္ ပါးပါးခံ၊ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါး လူးျခယ္ကာ ႏႈတ္ခမ္း ပန္းေရာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးက ျပန္လည္ ျခယ္သျခင္း မရွိခဲ့ရလို႔ ျပယ့္တျပယ္။ ေန႔လယ္ အေရးေပၚ ခြဲစိပ္ခန္း ဝင္ရေသးေတာ့ မႈန္နံ႔သာေတြ အားလုံး ေခါင္းစည္း၊ ႏွာေခါင္းစည္း အဝတ္ပိုင္း ျဖဴျဖဴေတြမွာ ကပ္ၿငိ ပါသြားၿပီမို႔ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္က ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း။ ကား ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို ၾကည့္လို႔ နဖူးထိပ္ ဝဲဝဲ ဆံပင္မ်ားကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သိမ္းဆည္း သပ္တင္လိုက္ရင္းက ေဒါက္တာ စိတ္ကူးေလး တစ္ခု ယွက္သန္း သြားမိသည္။
သူမကို ရိပ္သာ အလွဴပြဲ တစ္ခုမွာ ျမင္ေတြ႕ဖူးခဲ့သည္ ဆိုေသာ ကိုဧည့္သည္ႏွင့္ ဆုံေတြ႕ခ်ိန္မွာေတာ့ ေစာေစာက အဆင့္ျမင့္႐ုံးဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီး၊ အပ်ိဳႀကီးမေလးလို ရွက္ရိပ္ေယာင္ ေသြးေတြ သူမ ပါးျပင္ ႏွစ္ဖက္မွာ ပန္းႏုေျပးလို႔ ေနရပါလွ်င္ မေကာင္းေပဘူးလား။
ထို အဆင္ေလးက ေမတၱာသက္ဝင္ အားကိုးဆင္ေလးသာ ဆိုရင္ျဖင့္ ပန္းေရာင္ေသြး မေျပးဖူးေတာ့တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ ပါးျပင္ေတြက ခပ္ေႏြးေႏြးေလး ရွိန္းလာလိမ့္မယ္ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။
----------
ဝင္းဝင္းလတ္
ဟန္သစ္၊ ေမ၊ ၁၉၉၁။

ဆယ့္ ‘ဆည္’ ဆည္း (သုေမာင္)

ဆယ့္ ‘ဆည္’ ဆည္း (သုေမာင္)
----------------------------------
(၁)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က အလြန္ ဆိုးပါသည္ဟု အေမက ျပန္ေျပာျပသျဖင့္ သိရွိ ရယ္ေမာ သေဘာက်ခဲ့ရပါသည္။ လိုခ်င္တာ မရလွ်င္ ကေလး သဘာဝ ဆႏၵျပတတ္ပါ သတဲ့။
ဥပမာ၊ ညႀကီးသန္းေခါင္ အိမ္ေရွ႕ ဓာတ္မီးတိုင္တြင္ အိမ္ေျမႇာင္တေကာင္ တက္တာ ဆင္းတာကို မတက္မခ်င္း၊ မဆင္းမခ်င္း မိုးရြာႀကီးထဲတြင္ ထီးေဆာင္းၿပီး အေဖႏွင့္ အေမ တလွည့္စီ ေစာင့္ၿပီးျပမွ ေက်နပ္ၿပီး အိပ္ရာသို႔ ဝင္သည္အထိ။ အိမ္ေျမႇာင္သည္ တက္ပါ ဆင္းပါဟု ခိုင္းေစ၍ မည္သို႔ ရပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို မသိခဲ့ပါ။
ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲခန႔္ဟု ဆိုပါသည္။
(၂)
ဝတ္မႈန္သည္ ပန္း၏ မ်ိဳးေစ့၊ ပန္းသည္ ဝတ္မႈန္၏ ဘဝ၊ ဤသို႔ ေတြးတတ္ေနသည့္ ေႏြကာလ ပန္းပိေတာက္ ပြင့္ခ်ိန္တြင္ ေယာက္်ားတန္မဲ့ ပိေတာက္ပင္ကို ေရဖ်န္းယင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးစြာ ေမွ်ာ္တတ္ေနပါၿပီ။
ေဆာင္းကာလ ျမဴႏွင္းကို ေမွ်ာ္ယင္း နံနက္ေစာေစာ အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္၍ ျမဴႏွင္းကို ျခဴရန္ တံခ်ဴတံ ကိုင္၍ ေနတတ္ေနပါၿပီ။
မိုးကာလ၊ တေျဖာက္ေျဖာက္ ျမည္၍ က်ေသာ ေခါင္မိုးေပၚက စတီရီယို ေတးသံကို အိပ္ရာထဲမွ ခြေခါင္းအုံးကို ဖက္လ်က္ နာခံတတ္ပါသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္ သုံးဆယ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။
(၃)
အေဖႏွင့္ အေမသည္ ယခု ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုနစ္ဆယ္နီးပါး အရြယ္ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ တေယာက္ တမ်ိဳး ဆိုးၾကပါသည္။
အေဖသည္ သူလိုခ်င္တာ ရွိလွ်င္ မရမက ဇြတ္အတင္း ရေအာင္ ပညာရွိဆန္ဆန္ ရယူ ေတာင္းခံတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံတြင္းေတြ႕သည္ မေတြ႕သည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္အပ္သည္ မလုပ္အပ္သည္ကို မစဥ္းစားပဲ လိမၼာပါးနပ္စြာ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လိုခ်င္ရာကို ဇြတ္ဖန္တီး ယူပါသည္။
အေမသည္ ေအာင္ႀကီးကိတ္မုန႔္ စားခ်င္လွ်င္ လည္းေကာင္း၊ ရဲစိန္၊ ညီဝင္းစိန္ စေသာ ဇာတ္ပြဲမ်ားကို ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ လည္းေကာင္း၊ ေငြေၾကး ျပတ္ေနလွ်င္ လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ့္အား လူေရွ႕သူေရွ႕ မေရွာင္ ပိုက္ဆံ ဇြတ္ေတာင္း တတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္ မတတ္ႏုိင္၊ အပ္ရာ မအပ္ရာကို အေမ မစဥ္းစား၊ ဇြတ္။ အခ်ိန္အခါကို မေရြး။
(၄)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က မသိ၍ ဆိုးပါသည္။ အေဖ အေမ တို႔သည္ ေလာကႀကီး အေၾကာင္း သိၿပီးမွ ဆိုးၾကပါသည္။ ႐ုိးသားစြာ ဆိုးၾကျခင္း အတူတူ ေလာကႀကီး အေၾကာင္း သိၿပီးမွ ဆိုးျခင္းသည္ ပို၍ ႐ုိးသားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ ရပါသည္။
တပတ္လည္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါကလား။
-----------
သုေမာင္
၃၀-၁-၈၅
ကင္းတား မဂၢဇင္း၊ ဧၿပီလ၊ ၁၉၈၅။

မ်က္မွန္ (ဝင္းေဖ)

မ်က္မွန္ (ဝင္းေဖ)
--------------------
"ေဟာ အေတာ္ပဲ။ ေမာင္ခ်ဴး လာ။ တို႔ ဒီမွာ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ။ ေမာင္သန္းပါနဲ႔ ေနပါဦး။ အင္း အားလုံးေျခာက္ေယာက္။ ေပးလိုက္ ပိုက္ဆံ။ လက္ဖက္ရည္ဖိုး။ ေမာင္ရင္မွာလိုက္တဲ့ မ်က္မွန္ ဝယ္ခဲ့ၿပီ"
ဝမ္းသာလိုက္တာ။ က်ဳပ္မ်က္စိ အေဝးမႈန္ မႈန္ေနတာၾကာၿပီ။ ဒီတုန္းက မိုးတြင္းမွာ မ်က္မွန္ ဝယ္မရလို႔ မႏၲေလးက ဝယ္ခဲ့ဖို႔ ဘႀကီးသိန္းဆီ မွာလိုက္တာေလ။ က်ဳပ္ဘႀကီးသိန္းဆီက မ်က္မွန္ကို ယူၿပီး တပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုက္က အေတာ္ပဲ။ အံကိုက်လို႔။ အိမ္ျပင္ ခပ္ေဝးေဝးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အရင္က ဝါးဝါးေနတဲ့ အျမင္ဟာ တစ္ခါတည္းကို ၾကည္လင္သြားတာပဲ။
"ဘႀကီးသိန္း၊ ကြၽန္ေတာ္ ေပးလိုက္တဲ့ ေငြတစ္ရာနဲ႔ ေလာက္ရဲ႕လား။ စိုက္ခဲ့ရေသးလား။ မ်က္မွန္ကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ။ ဘႀကီးသိန္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ"
"သိတယ္၊ သိတယ္။ မင္းေပးလိုက္တဲ့ ဒီဂရီနဲ႔ မလြဲရေအာင္ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္ကြာ။ ငါကိုယ္တိုင္ မ်က္မွန္ဘုရင္ ကိုခ်စ္ဆီမွာ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ သြားၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြး၊ စိတ္ႀကိဳက္ဆစ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာကြ။ ရွစ္ဆယ္ပဲ က်ပါတယ္။ ေအး က်န္တဲ့ ေငြႏွစ္ဆယ္ေတာ့ ေမ့လိုက္ေတာ့။ ငါ သုံးပစ္ လိုက္ၿပီ"
"ရပါတယ္ ဘႀကီးသိန္းရာ။ ေဟ့ ေမာင္သန္း၊ ေရာ့ ပိုက္ဆံ လက္ဖက္ရည္ သြားဝယ္ကြာ"
က်ဳပ္ ဘႀကီးသိန္းကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ မ်က္မွန္နဲ႔ က်ဳပ္ မ်က္လုံးနဲ႔က တကယ့္ကြက္တိပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ရတာ တကယ့္ကို ခုမွ အားရပါးရ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘႀကီးသိန္းကေတာ့ တစ္ဖြဲ႕လုံးကို ဒီမ်က္မွန္ရေအာင္ သူ ဘယ္လို ဘယ္လို အပင္ပန္းခံၿပီး သြားခဲ့လာခဲ့ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္း အႀကီးအက်ယ္ ရွင္းျပေနပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဘႀကီးသိန္းကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ သိပ္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အလြန္လည္း အားနာရပါေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္ဗ်ာ။
အဲဒါက ဘႀကီးသိန္း ေရာက္တဲ့ေန႔က အျဖစ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေဒၚလွမယ္တို႔ အလႉမွာ ဘႀကီးသိန္းနဲ႔ ျပန္ဆုံတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သူဝယ္လာတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ စတိုင္ကို က်လို႔ေပါ့။ အလႉလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကလည္း အေတာ္ကို စည္သဗ်။ ဘႀကီးသိန္းက က်ဳပ္ကိုလည္း ျမင္ေရာ ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေခၚၿပီး က်ဳပ္ မ်က္မွန္ကို ခဏ ခြၽတ္ခိုင္းၿပီး သူ႔ေဘးမွာ ဝိုင္းေနတဲ့သူေတြကို ျပတယ္။ အားလုံးကလည္း မ်က္မွန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ပုံသြက္ေၾကာင္း၊ မွန္သားလည္း အေကာင္းစား ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ဘႀကီးသိန္းကလည္း က်ဳပ္အတြက္မို႔ သူ ဘယ္လို ႀကိဳးစားပမ္းစား အပင္ပန္းခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဝယ္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ က်ဳပ္မွာလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတြ အထပ္ထပ္ ေျပာရျပန္တာ ေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေပတာပဲ။ က်ဳပ္အတြက္ သူ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့တာက ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ကြက္တိ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကို ဘႀကီးသိန္းက ဂုဏ္ယူလို႔ မဆုံးဘဲ ခင္ဗ်။
အဲဒီ ညေနက မႏၲေလးက ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဘႀကီးသိန္း က်ဳပ္ အိမ္ေရာက္လာတယ္။ ညေနစာ က်ဳပ္ဆီမွာ စားမယ္တဲ့။ ဒါေလးမ်ား အဆန္းလား။ ရတယ္။ သိပ္ရတာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ဳပ္ ဆိုင္ဟင္း ဆိုင္ထမင္းေတြ မွာၿပီး စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ကိုက္ကေလးလို ရမ္တစ္ပုလင္းေလာက္ ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ဘႀကီးသိန္းက ေျပာတယ္။ ရတယ္။ ရပါတယ္။ အားလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။ က်ဳပ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျပးအဝယ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အျမည္းေတာင္ ထပ္ဝယ္လိုက္ေသး။ ေရခဲ၊ ေဆာ္ဒါလည္း အျပည့္အစုံ။ ဒါေပမဲ့ ေသာက္ခါနီး စားခါနီးက်မွ က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုေအာင့္သြားတယ္။
"ကဲ ကိုယ့္လူတို႔ ခ်ၾက။ ဘာမွ အားမနာနဲ႔။ ေမာင္ခ်ဴး ဆိုတာက က်ဳပ္နဲ႔ သိပ္ရင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ သူ႔အတြက္ က်ဳပ္က မ်က္မွန္ တစ္လက္ ဝယ္ခဲ့ရတာဗ်။ ဒီမ်က္မွန္ မရွိရင္ ဒီလူက အကန္းပဲ။ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကားတိုက္ ခံရမလား၊ စက္ဘီးတိုက္ ခံရမလားနဲ႔ တထိတ္ထိတ္ ေနခဲ့ရတာ ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ေမာင္ခ်ဴး"
ကဲၾကည့္၊ လုပ္လာျပန္ၿပီ။ က်ဳပ္ သူ႔ကို ထမင္းေကြၽးတယ္ ဆိုတာက က်ဳပ္တို႔ မိုးညႇင္းသားေတြရဲ႕ ေစတနာစ႐ုိက္ဗ်။ ဒီလိုပဲ က်ဳပ္တို႔ဆီက ေဖာ္ေ႐ြၾကပါတယ္။ သူလည္း အသိပါဗ်ာ။ ခုေတာ့ မ်က္မွန္ဝယ္ေပးလို႔ပဲ ေကြၽးရသလိုလို၊ မွန္တာ ေျပာရရင္ က်ဳပ္က နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္တယ္ဗ်။
အဲဒီ ေနာက္မွာ အရက္ေသာက္ရင္းနဲ႔ ဒီမ်က္မွန္ကို သူဘယ္လို ဘယ္လို ခက္ခက္ခဲခဲ ဝယ္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပန္ေရာဗ်ား။ ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း မႏၲေလးသားေတြပဲဗ်။ ဘႀကီးသိန္းကို ေထာက္ခံၾကတယ္။ မႏၲေလးမွာကို ခုတေလာ မ်က္မွန္ရွားေၾကာင္း၊ ဝယ္ရခက္ေၾကာင္း၊ ေဈးႀကီးေနေၾကာင္း၊ က်ဳပ္အေနနဲ႔ အရေတာ္ေၾကာင္း၊ ကံေကာင္းေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ၾကတာေလ၊ က်ဳပ္ကလည္း အိမ္သည္ မဟုတ္လား။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ မျပံဳးခ်င္ဘဲလည္း ျပံဳးထားရ၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတြလည္း ထပ္ေျပာရနဲ႔ စိတ္မပါဘဲ လုပ္ေနရတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ဒုကၡကို ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ အျဖစ္ကေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္က လက္စြပ္ကေလး တစ္ကြင္းေရာင္းဖို႔ ပြဲစားနဲ႔ ထည့္လိုက္တာ။ ေပးတဲ့လူက ခုနစ္ေထာင္ ေပးတယ္ တဲ့ဗ်ာ။ အဲဒါကို ဘႀကီးသိန္းက သူ ႀကိဳက္တယ္ ဆိုၿပီး ေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ျဖတ္ယူ လိုက္သတဲ့။ ပြဲစားက က်ဳပ္သေဘာကို ျပန္ေမးပါဦးမယ္ ေျပာေတာ့ ေျပာေနစရာ မလိုပါဘူးတဲ့။ ေမာင္ခ်ဴးကို ပိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီတစ္ေခါက္ ေမာင္ခ်ဴးအတြက္ မ်က္မွန္ဝယ္ခဲ့လို႔ ေမာင္ခ်ဴးက သူ႔ကို ဘယ္လို ေက်းဇူး ဆပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတာတဲ့။ ကဲ ...။
ထားေတာ့။ က်ဳပ္က အဲဒီ လက္စြပ္ကို ေလးေထာင္နဲ႔ ဝယ္ထားတာပါ။ ေျခာက္ေထာင္ဆိုလည္း သူ ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္ဆိုရင္ ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ပစၥည္းကို မႏၲေလး ေရာက္ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ဘူး။ မိုးညႇင္းမွာတင္ ရွစ္ေထာင္နဲ႔ ျပန္ေရာင္းလိုက္ သတဲ့ဗ်ား။ ကဲ ေကာင္းၾကေရာ။
အဖိတ္ေန႔ကေတာ့ ေဈးထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဘႀကီးသိန္းနဲ႔ ေက်ာက္ပြဲစား တစ္သိုက္ ထိုင္ေနၾကတာ ျမင္လို႔ ကပ်ာကယာ ေဈးေျမာက္ဘက္က ပတ္ၿပီး လစ္ခဲ့ရတယ္။ က်ဳပ္ကို ျမင္သြားရင္ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္လြတ္လိမ့္မလဲ။ ဒီမ်က္မွန္ အေၾကာင္း ေျပာဦးမယ္။ က်ဳပ္က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။ သူ႔ကို မေျပာနဲ႔။ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ေတာင္ နားၾကားျပင္း ကတ္တယ္ဗ်ာ။
က်ဳပ္ ေရွာင္ပါတယ္။ ဘႀကီးသိန္းနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ အလြန္ သတိထား ပါတယ္။ ေက်ာက္ပြဲစားပီပီ သူက တစ္ၿမိဳ႕လုံး ေလွ်ာက္သြားေနတာဗ်။ က်ဳပ္လည္း ၿမိဳ႕ပတ္ ေျပးေနရတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ သတင္းေတြကို ၾကားေနရတယ္ဗ်ာ။ ေရာက္ေလ ရာရာမွာ သူ က်ဳပ္အတြက္ မ်က္မွန္ ဝယ္လာလို႔ က်ဳပ္က သူ႔ကို အလြန္ ေက်းဇူး တင္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဘယ္လို ေက်းဇူး ဆပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတဲ့ အေၾကာင္း။ တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္အသက္ကို ကယ္ထားတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာနိုင္ေၾကာင္း၊ သူသာ မ်က္မွန္ ဝယ္မလာရင္ က်ဳပ္ဟာ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ ကားတိုက္ခံရမယ့္ အကန္းျဖစ္ေၾကာင္း စုံလို႔ပါပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ မ်က္စိမႈန္တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ သိၾကားမင္းေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေျပာ ေနတာကေတာ့ လြန္လာၿပီဗ်ာ။
ေနာက္ ခံျပင္းတဲ့ကိစၥက က်ဳပ္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူ ေျပာတဲ့ စကားေလ။ သူ႔ကို က်ဳပ္က ဘယ္လို ေက်းဇူး ဆပ္ရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥေလ။ ဘယ္လိုလဲဗ်ာ။ ဒီမ်က္မွန္ ဝယ္လာတဲ့ ကိစၥကို က်ဳပ္က စပယ္ရွယ္ ေက်းဇူး ဆပ္ရဦးမတဲ့လား။ က်ဳပ္ သူေျပာလို႔ ေကြၽးလည္း ေကြၽးၿပီးပါၿပီ။ ဒီမ်က္မွန္ အတြက္နဲ႔ သူ႔ကိုပဲ က်ဳပ္က တစ္သက္လုံး ေက်းဇူး ဆပ္ေနရေတာ့ မလိုလို။ သူ အလကား ဝယ္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ မ်က္မွန္ဖိုးကို က်ဳပ္က လုံလုံေလာက္ေလာက္ ေပးလိုက္တာပါ။ ပိုတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ သူ သုံးပစ္လိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ သူတစ္ပါးကို ေက်းဇူးတင္ရမွာ မႏွေျမာပါဘူး။ မတြန႔္တိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာကေတာ့ လြန္ၿပီဗ်ာ။ ဟိုေနရာလည္း ဒီမ်က္မွန္ အေၾကာင္း၊ ဒီေနရာလည္း ဒီမ်က္မွန္အေၾကာင္း၊ လူစုမိတိုင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာ ေျပာျပ သတဲ့ဗ်ာ။ ေနရာတကာမွာ က်ဳပ္ ၾကားၾကားေနရတယ္။
ကုန္ကုန္ ေျပာမယ္။ က်ဳပ္ အိပ္မက္ ထဲမွာေတာင္ အမ်ားေရွ႕မွာ က်ဳပ္ မ်က္မွန္ကို ခြၽတ္ခိုင္းၿပီး သူ ဝယ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ အိပ္မက္က လန႔္နိုးတယ္။ ေဇာေခြၽးေတြမ်ားေတာင္ ျပန္တယ္။
အဲ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဘူတာ႐ုံက ျပန္လာတဲ့ က်ဳပ္တူ ေသာင္းေ႐ႊက က်ဳပ္ကို တကူးတက ဝင္ေျပာတယ္။
"ေလးခ်ဴး ဒီေန႔ ရထားနဲ႔ ဘႀကီးသိန္း မိတ္ေဆြ ေျခာက္ေယာက္ ပါလာတယ္။ တစ္လမ္းလုံး ေသာက္လာၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဘူတာ႐ုံမွာ ဘႀကီးသိန္း လာႀကိဳေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။ အဲဒါ ဘႀကီးသိန္းက ေျပာေနတယ္။ တည္းခိုစရာ အခက္အခဲ ရွိေနရင္ ေျပာတဲ့။ သူ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ခ်ဴး ဆိုတာ ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ တည္းနိုင္ေအာင္ လိုက္ေျပာေပးမယ္တဲ့။ သူလည္း အိမ္ေျပာင္းၿပီး လိုက္တည္းမယ္ ဆိုပဲ။ ဟိုလူေတြက အင္တင္တင္ လုပ္ေနတာကို ဘႀကီးသိန္းက အားနာစရာ မလိုဘူးတဲ့။ ေမာင္ခ်ဴးဆိုတာက သူ႔ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးရွိတယ္" တဲ့။
"ေအး ကိစၥမရွိဘူး လာၾကပါေစကြာ"
က်ဳပ္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိလို႔ လာေျပာရွာတဲ့ ေသာင္းေ႐ႊေတာင္ အေတာ္ အံ့ဩသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ရထားဆိုက္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ ဘႀကီးသိန္းတို႔ ေပၚမလာၾကဘူး။ ေနာက္မွ သိရတာပါ။ အရက္ဆိုင္မွာ ဝင္ေသာက္ ေနၾကတာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းတဲ့ လူေတြလဲ။
ညေန ေလးနာရီေလာက္ က်မွ ဘႀကီးသိန္းနဲ႔ ဧည့္သည္ ေျခာက္ေယာက္ က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အေတာ္ မူးေနၾကၿပီ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕က ထြက္ေစာင့္ေနတာပါ။ က်ဳပ္နဲ႔ ဘႀကီးသိန္း မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း ဆိုင္မိေရာ က်ဳပ္ သူ ဝယ္လာတဲ့ မ်က္မွန္ တပ္ထားရာက ခြၽတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ခ်ၿပီး ဖေနာင့္နဲ႔ ေလးခ်က္ေလာက္ ေပါက္လိုက္တယ္။ ဘႀကီးသိန္းတို႔အဖြဲ႕ ၾကက္ေသ ေသေနၾကတယ္။
"ကဲ ဘႀကီးသိန္း ေတြ႕ၿပီ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားကို မ်က္မွန္ ဝယ္ခိုင္းမိတဲ့ အတြက္ က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမွ အဝယ္ မခိုင္းဝံ့ေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္အိမ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလာပါနဲ႔ေတာ့ ဒါပါပဲ"
က်ဳပ္စိတ္ကို ခ်ဳပ္ၿပီး ဒါေလာက္ပဲ ေျပာပါတယ္။ စကားလည္းဆုံးေရာ အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ၿပီး တံခါးပိတ္ ထားလိုက္ ပါတယ္။
ဘႀကီးသိန္းတို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဘာေတြ ေျပာၾကမွန္း မသိဘူး။ ေျပာၾကၿပီး က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕က ထြက္သြားၾကတယ္။
အဲဒါ က်ဳပ္နဲ႔ ဘႀကီးသိန္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ဆက္ဆံေရးပါပဲ။ ဒါေတာင္ မႏၲေလး ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျပာေနေသးသတဲ့။
"ဗ်ာ မိုးညႇင္းက ေမာင္ခ်ဴး ဆိုတဲ့လူ အေတာ္ဆိုးတယ္။ သူ႔အတြက္ ေစတနာနဲ႔ ဝယ္ေပးတဲ့ မ်က္မွန္ကို သူနဲ႔လည္း ကိုက္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာစိတ္ေပါက္ သြားတယ္ မသိဘူး၊ ႐ုိက္ခြဲ ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလူ ႐ူးသြားၿပီ ထင္တယ္" တဲ့။
တကယ္ တရားရဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။
---------
ဝင္းေဖ
ေရႊအျမဳေတ၊ ဩဂုတ္၊ ၁၉၈၉။

ေတာင္ထိပ္က ေတးသံ

“ ေတာင္ထိပ္က ေတးသံ ”
▬ /-\ ▬/-\ ▬\ ▬/-\ ▬

 သူ႔အေၾကာင္းကုိ ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကားဖူးေနက်၊ ခ်င္း
ျပည္နယ္၏ အလွဘုရင္မ။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တတိယေျမာက္ အျမင့္ဆုံးေတာင္
၀ိတုိရိယ ဟူ၍။
ဒါက အဂၤလိပ္ေခတ္ အေခၚအေ၀ၚ ဆုိေတာ့ ျပန္ေျပာင္း
ခဲ့ၾကသည္။
ခ်င္းလုိေတာ့ “ေခၚႏုသုမ္”၊ ျမန္မာလုိ နတ္မေတာင္ ဟူ၍။
ေဒသခံေတြက ဒီျမန္မာျပန္ နာမည္ကို မတိက် ေသးဟု
ခံစားေနဆဲပါ။ “ေတာင္ေတြရဲ႕ အေမ” ဟု အဓိပၸာယ္
ရေအာင္ မွည့္ေစခ်င္ပါသတဲ့။
.
ေယာနယ္ ေဆာၿမိဳ႕ကေလးမွ ၁၂ မုိင္ ဆုိလွ်င္ ခ်င္းျပည္နယ္
ကန္ပက္လက္ကို ေရာက္ၿပီ။ ထုိမွသည္ အေရာက္သြား
ရမည္က ခ်င္းအေခၚ “ေခၚႏုသုမ္” ျမန္မာျပည္မွာ တတိယ
အျမင့္ဆုံးဆုိေပမယ့္ ေျမသား ေတာင္ထဲမွာေတာ့ သူက
အျမင့္ဆုံးေတာင္။
ကခ်င္ျပည္နယ္က ခါကာဘုိရာဇီ၊ စာရာေမတိတုိ႔လုိ
ေက်ာက္သား၊ ေရခဲေတာင္ မဟုတ္။
ခ်င္းေတာင္ ဆုိသည္ႏွင့္ “ဇလပ္နီ”ကိုသာ စိတ္ထဲ ျမင္
ေယာင္ၾကည့္ၾကစၿမဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်င္းေတာင္ကို ၃ ေခါက္
ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ေပ ၄-၅ ေထာင္ အထိသာမို႔
ထုိျမင္ခဲလွသည့္ ဇလပ္နီကို ၾကည့္ခ်င္လ်က္ မျမင္ခဲ့ရ။
သူက ေပ ၆ ေထာင္ ၇ ေထာင္ ေက်ာ္မွ ပြင့္သည့္ နတ္ပန္း
ေပကုိး။
.
ခရီးသြား ဧည့္သည္ တစ္ဖြဲ႕လုံးမွာ ေတာင္ဇလပ္နီကို
ရင္ခုန္ခ်င္လွဘိ။ ေပ ၆ ေထာင္ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ရွာၾကမည္။
အရင္ ေတြ႕သူ ကံထူးစတမ္း။ ဒီနတ္ပန္း ဘယ္အဆင္းနဲ႔
ဂုဏ္သတင္း ဒီေလာက္ ေမႊးေနပါ့။ စိတ္ထဲ ႀကံဳး၀ါး
ၾကပါသည္။
*-*-*
အျမင့္ေပ ၄၅၆၀ ေရာက္ေတာ့ “ကန္ပက္လက္”ၿမိဳ႕ကို ႏႈတ္
ဆက္ခြင့္ရသည္။ ကန္ပက္လက္က ထြက္ေတာ့ “ကန္ပုလဲ”
ဆုိသည့္ ကန္ေဟာင္းကို ျမင္ရ၏။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ကန္ပုလဲ
ကေန ကန္ပက္လက္ ျဖစ္သြားတယ္ဟု ဆုိျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အတိအက် မသိခဲ့ရပါ။ထူးျခားေနတာက အျခား
ၿမိဳ႕မ်ားလို(ဟားခါး၊ တီးတိန္၊ တြန္းဇံ၊ မတူပီတုိ႔လို) ခ်င္းနာမည္
ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ရသလဲ။
.
ကန္ပက္လက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါး တာ၀န္ထမ္းဖူးသူ
သမ ဦးစီးမွဴးက ထုိကိစၥကုိ ရွင္းျပပါသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က
ဒီေဒသဟာ မေကြးတုိင္း မင္းႀကီး နယ္ပယ္ထဲမွာပါ။
ေႏြရာသီ အပူေရွာင္ဖို႔ ဒီမွာ ၿမိဳ႕တည္ပါသတဲ့။ ေၾသာ္၊
သူက ရွမ္းျပည္မွာ ကေလာ၊ ယခင္ ေမၿမိဳ႕၊ ယခု ျပင္ဦးလြင္
တုိ႔လုိေပါ့ဟု နားလည္ လုိက္ပါသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕အထြက္မွာ အုတ္တုိက္နီနီ ေခါင္းတုိင္
ျမင့္ႏွင့္ ဘုိတဲ တစ္လုံးကို ျမင္ခဲ့တာကိုး။
ေဒသအေခၚ မႈိင္းတုိက္သည့္ဒဏ္ ခံႏုိင္ရန္ တုိက္နံရံကို
ႏွစ္ထပ္ ကာထားသည့္ ဘုိတဲနီမွာ မီးကၽြမ္း သစ္ငုတ္ေတြ
ေနာက္ ေရွ႕၊ အထီးက်န္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ခ်င္ေနပုံရသည္။
.
ထုိေဒသ တာ၀န္က်သည့္ အမႈထမ္းေတြ က ေျပာသည္။
“ဟုိတုန္းကဆုိ ေဆာင္းေႏွာင္း ရာသီမွာ ေတာေတာင္
သစ္ပင္ေတြ လွခ်က္ဗ်ာ၊ ကုိရီးယား ကားေတြထဲ လွသ
ေလာက္ေတာ့ ဒီကလည္း ၿပိဳင္ရဲသေပါ့၊ ေႏြဦးေပါက္ခါနီး
အေ၀းျမင္ကြင္းမ်ား ၾကည္လင္လုိ႔ကေတာ့ ဟုိးပုပၸားအထိ
လွမ္းျမင္ရတာ” သူက တမ္းတမ္းတတ ေျပာေနရင္းမွ
႐ုတ္တရက္ စကားကို ခ်ဳိးေကြ႕ခ်လိုက္သည္။
“ဒါေပမဲ့ ေတာင္လုံးကၽြတ္ အဲသလုိ ၀ါေရႊနီ စုံေအာင္
လွၿပီးဆုိရင္ တအား ငိုခ်င္တာဗ်”
“ဘာလို႔လဲ” ဟု အားလုံးက မခ်င့္မရဲ ေမးသည္။
“အထီးက်န္ဆန္တာကိုးဗ်၊ ကုိယ္နဲ႔ ဘာသာစကား ရင္ဘတ္ခ်င္း
တူသူေတြမွ မရွိတာ၊ သဘာ၀အလွကို ခံစားဖို႔ ဆုိတာထက္
ျမင္ေစၾကည့္ေစခ်င္သူေတြကို ေျပာႏုိင္ျပႏုိင္မွ၊ ဒီမွာက
အိမ္နီးနားခ်င္းလည္း မရွိ”
ခုေခတ္လုိ ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာနဲ႔ဆုိ နည္းနည္း ေတာ္
ဦးမယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျဖသိမ့္ ေတြးမိသည္။ Viber ဗီဒီယို
ဖုန္းနဲ႔ ႐ုိက္ျပမယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးကို လက္ေတြ႕
ဘ၀က ရက္ရက္စက္စက္ နင္းေခ် သြားသည္။ တယ္လီဖုန္း
လုိင္းေတာင္ ေကာင္း ေကာင္း မမိ။
.
သူ ေျပာျပသည့္ ၀ါေရႊနီေမာင္း ပင္ေပါင္းစုံ ေတာလုံးေ၀
အလွကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေအာင္ ခံစားရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္
ပါေသးသည္။ မီးကၽြမ္း ငုတ္တုတ္ ဒဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္
ထုိေတာင္က ဆံပင္က်ဳိးတုိးက်ဲတဲဘ၀ျဖင့္ မ်က္လႊဲခ်
ရရွာပါ၏။
*-*-*
“ဒီေနရာေတြမွာ အရင္ကဆုိ ၀ံေတြ၊ က်ားေတြ၊ က်ား
သစ္ေတြ ရွိသဗ်၊ ႏြားေနာက္ေတြကလည္း ေပါ”
သူက ေျပာသာေျပာရ အားမရွိလွပုံ။
အခုထိ ႏြားေနာက္ေတာင္ တစ္ေကာင္ မျမင္ရ။ ၀ံေတြက
လူျမင္လွ်င္ ရန္လုပ္တတ္သေလာက္ က်ားကေတာ့
ေရွာင္ေျပးေလ့ ရွိေၾကာင္း ေျပာရင္း ဒီက ေႁမြေဟာက္
ေတြက အေကာင္ ပုိႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာသည္တြင္
ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ဒါေပမဲ့ အပူပုိင္းေဒသက ေႁမြေဟာက္ ေတြလုိ ကိုက္ရင္
ေဆးမမီေလာက္ေအာင္ အဆိပ္မျပင္းဘူးဗ်လုိ႔
ေၾကာက္စိတ္ ေျဖေပးေဖာ္ ရပါသည္။
ထုိခရီးမွာပင္ ပါးရဲထိုးသူ ခ်င္းအဘြားအုိ တခ်ဳိ႕ကုိ ျမင္ခြင့္
ရခဲ့သည္။ ငယ္သူေတြထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
ပါးရဲေခၚ ေဆးမင္ မ်က္ႏွာမွာ ထုိးသည္ကလည္း ေဒသ၊
လူမ်ဳိးတစ္စုႏွင့္ တစ္စု ထုိးပုံမတူ။ ဒီဇုိင္း ကြဲၾကသည္။
Munn ေတြက ေဒါင္လုိက္စင္း ထုိးၿပီး၊ Ngagahေတြက
ကန္႔လန္႔စင္း ထုိးသလုိ၊ Uppriu ေတြက်ေတာ့
မ်က္ႏွာျပင္ ျပည့္လုနီးနီး ထုိးခဲ့ၾကသည္တဲ့။
*-*-*
“ဇလပ္နီေတြ ေတြ႕ရေတာ့မယ္ေဟ့
ေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ ဇလပ္နီေတြ”
ေပ ၆ ေထာင္ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ခရီးသြား ေတြက သံၿပိဳင္
ေအာ္ရင္း အလုအယက္ ရွာေန ၾကသည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္
ရန္လည္း ဟန္တျပင္ျပင္။
.
လုိက္ပုိ႔သူ ေဒသခံကား အားေတာင့္ အားနာ။ ေတာင္
ဇလပ္ပန္းေတြက ရွားကုန္ၿပီ။ ဟုိးတုန္း ကလို မဟုတ္ဘူး။
လူေတြက အလွၾကည့္ တန္ဖိုးမထားဘဲ အမွတ္တရဆုိၿပီး
ခူးယူၾက။ ကုိင္းေတြ ခ်ဳိးဖဲ့ၾကေတာ့ ျမင္ရခဲ သြားၿပီ။
သစ္ေတာဌာနကေတာင္ မခူးယူၾကဖုိ႔ တားေနတာဟု
မသက္မသာ ေရရြတ္ေနပါသည္။ ျမင္ဖူးလုိသူေတြက
မခ်င့္မရဲ၊ ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ရမွာပဲဟု ဇြဲတင္းလာၾကပါ၏။
.
အျမင့္ေပ ၁၀,၀၀၀ နား ေရာက္သည္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းက
သိသာစြာ ေျပာင္းလာပါသည္။ သီးျခားဆန္ေသာ သုိ႔မဟုတ္
ကမာၻအသစ္ တစ္ခုကို ေရာက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေႏြ ေန႔လယ္ေခါင္ေခါင္ အေႏြးထည္ေတြ ထုတ္၀တ္
ရသည္။ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလုံး အပင္ ေတြက အေအးဒဏ္
ခံႏုိင္ေအာင္ က်င့္ႀကံ ေနထုိင္ရသည္ထင့္။ ပုပုလုံးလုံး
ေကြးေကြးေလး ေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ ေႏြးေထြးေသာ
အိပ္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ အိပ္
ႏုိင္ေသာ္လည္း ခ်မ္းေအးလြန္းသည့္ ညမ်ားတြင္
အစြမ္းကုန္ ပုေကြးေနရသည္ႏွင့္ တူလွပါေတာ့သည္။
ေတာင္နံရံ ေလကြယ္ရာအရပ္က အပင္ ေတြ ခါးဆန္႔
ရသမွ်၊ ေလဟာျပင္ဘက္ေနရသည့္ အပင္ေတြက ဂ်ပန္
ဘြန္ဇုိင္းပင္ ေတြလုိခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။
.
အပင္အခ်ဳိ႕မွာ “ေလသုိက္” ဆုိသည့္ ထူးျခားအရာကို
ေဒသခံက ျပသည္။ ဒါဟာ အပင္က ျဖစ္လာတာ
မဟုတ္ဘူး၊ မုိးတြင္းမွာ မႈိင္းတုိက္ရင္းနဲ႔ အပင္ေတြရဲ႕
ကုိင္းေတြမွာ ငွက္သုိက္မွ်င္ေတြလို ျဖစ္လာပါ သတဲ့။
မႈိင္းတုိက္ရင္း ျဖစ္လာတာ ဆုိေတာ့ က်ပ္ခုိးစြဲသလုိလားဟု
ကၽြန္ေတာ္ ေမးရာ သူက အားပါးတရ ရယ္ေနပါသည္။
.
အာဆီယံ အေမြအႏွစ္ ဥယ်ာဥ္ဆုိင္းဘုတ္ နားေရာက္မွ
တစ္ေယာက္က ေတြ႕ၿပီဟု အားရပါးရ ေအာ္ကာ ဓာတ္ပုံ
႐ုိက္သည္။
အပင္ ျမင္သမွ် ေမာ့ၾကည့္ ရွာေဖြခဲ့ရေသာ ဒုကၡလြတ္ၿပီေပါ့။
ေတြ႕ရသည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းနီေလးကား အရြက္ေတြထဲ
ပုန္းေနသည့္ ၾကားက ေတြ႕သြားသူေတြကို ရွက္စႏုိး
ရယ္ေနေရာ့ထင့္။
ကြယ္တစ္၀က္ ေပၚတစ္၀က္ ျမင္တစ္၀က္ လႈပ္ခတ္ေနပါသည္။
.
ဒီနတ္မေတာင္တက္လမ္းကို ကားလမ္း ေပါက္သြားသည့္
အေပၚ အျမင္ေတြ မတူၾကပါ။ လူအသြားအလာ မ်ားသည္
ႏွင့္အမွ် သဘာ၀ ၀န္းက်င္ ထိခုိက္မွာစိုးသူေတြက ဘ၀င္
မက် သလို၊ ကုိယ္တုိင္ ေလွ်ာက္မတက္ႏုိင္သူေတြကေတာ့
သေဘာေတြ႕ၾကပါသည္။ အဆုိး အေကာင္း တြဲေနသည့္
ကိစၥမုိ႔ ကုိယ္ ပေယာဂေၾကာင့္ အလွႏွင့္ တန္ဖုိးမ်ား
မထိခုိက္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကဖို႔သာ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ပါ၏။
.
*-*-*
.
ေတာင္ထိပ္ေရာက္ၿပီ။
႐ႈခင္းမ်ားကား နတ္ပန္းခ်ီသို႔။
ၻကမာၻေျမေပၚက အံ့ခ်ီးဖြယ္ အလွမ်ား နည္းတူေတာ့
နတ္မေတာင္ထိပ္လည္း သရဖူေဆာင္းႏုိင္သည္ပဲ။
ေႏြေန႔လယ္ေကာင္ အေႏြးထည္ကုိ ရင္ဘတ္ေစ့ရင္း
သဘာ၀၏ ရခဲေသာ တန္ဖုိး အလွ ဆြဲေဆာင္ရာ
ေမ်ာပါလိုက္ပါ၏။
ထင္း႐ွဴး၊ မဂ်ယ္၊ သစ္အယ္၊ ခ်ယ္ရီ၊ ေတာင္ဇလပ္နီ
တုိ႔ကို ပင္ယံေပၚ ေမာ္ၾကည့္။
ပတ္လည္တံတုိင္း၊ ျမဴဆုိင္းေတာင္ေတြ ေငးေနၿပီးမွ
ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနရာ ေတာင္ထိပ္ ေျမျပင္ မွတ္မထင္
ငုံ႔ၾကည့္မိသည္။
အလုိ...ေျမျပင္မွာ ႀကဲပက္ထားသလို တြယ္ကပ္
ေနၾကတာျဖဴ ျပာ ခရမ္း ပန္းကေလးေတြပါလား။
“ေျမကပ္ ပန္းကေလးေတြ” ဟု တစ္ေယာက္က ေရရြတ္
လုိက္သည္။ ေဒသ အေခၚ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။
ဒီနာမည္ကပင္ သူတုိ႔ သဘာ၀ ျဖစ္တည္မႈကို ေပၚလြင္
လွပါၿပီ။
အျမင့္ေပ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ေတာင္ထိပ္ ေရာက္ေအာင္
အားခဲ လွမ္းလာရသူေတြ အတြက္ အျခား သဘာ၀ အလွ
မ်ားနည္းတူ အေမာေျပ ႏွစ္သိမ့္ႀကိဳသူေတြထဲ ေျမကပ္
ပန္းကေလးေတြလည္း အားတက္သေရာ ပါခဲ့ပါသည္။
.
.▬-▬-▬
‪#‎ကၽြန္ေတာ္တုိ႔‬ ေခါင္းေတြက အျမင့္ ေမွ်ာ္တာ အက်င့္
ပါေနၿပီမို႔ မျမင္ခဲ့ၾကပါ။ သူတုိ႔ ဧည့္၀တ္ေက်ပါလ်က္
ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရပါ။ သိမွတ္ျပဳ မတုံ႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔နံေဘး ကြက္လပ္ ေရြးစရာ စိုးစိမွ်
မနင္းမိေအာင္ ေရွာင္ကြင္းၿပီး ညင္သာ ထုိင္လိုက္
ပါသည္။
.▬-▬-▬
အားမရေသး၍ သူတုိ႔ႏွင့္ နံေဘးယွဥ္ လဲေလ်ာင္း
လိုက္ပါ၏။
သူတုိ႔ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ပိုနီးသြားပါၿပီ။
ေျမကပ္ပန္းကေလးမ်ား၏ ဧည့္ႀကိဳ ေတးသံကို
ခုမွ ၾကားရပါၿပီ။
တန္ဖိုးပ်က္သြားမွာ စိုး၍ ျပန္မေျပာျပတတ္ပါ။
ကိုယ္တုိင္ နားဆင္ခြင့္ ရေစၾကခ်င္ပါသည္။
‪#‎မင္းကုိႏုိင္‬
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္ ၈၃ မွ )

တုိ႔ဘုိးဘြားေတြရဲ႕ပုံတူ

'တုိ႔ဘုိးဘြားေတြရဲ႕ပုံတူ'
▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄

ေယာၿမိဳ႕က ျပန္ခဲ့တယ္။
''ေယာျပန္ဆရာ ဘယ္သူဘယ္ဝါ'' တဲ့။ ''ဧည့္သည္ကုိ ခ်စ္ခင္လွ်င္ ဖ်ာႏွင့္ခြာမရ အထခက္ေအာင္ က်ီစယ္တတ္ တယ္'' တဲ့။ ၾကားဖူးနားဝေတြက ခရီးသြား အတြက္ေတာ့ က်ီးလန္႔သလုိရွိႏုိင္ပါသည္။ ေယာနယ္သည္ ထင္သေလာက္ ဂမၻီရမဆန္ ပါ။ ေခတ္ အေလ်ာက္ေျပာင္းေနေသာ ဖက္ရွင္ေရစီးေၾကာင္းေနာက္ ေယာနယ္က လုိက္ပါမသြား။ အားလုံးနီးပါးေသာ မိန္းမပ်ဳိ ငယ္ရြယ္လတ္ႀကီးတို႔မွာ ႐ုိးရာအတိုင္းသာဝတ္ဆင္လ်က္ အလုပ္ခြင္ စာသင္မပ်က္၊ ေန႔စဥ္ဘဝထဲ ရွိေနပါသည္။ ဒီလုိဆုိလုိ႔ ေခတ္ကုိမ်က္ျခည္ျပတ္ က်န္ခဲ့ၿပီဟုေတာ့ မမွတ္ေစ လုိပါ။ သူတုိ႔က ဥာဏ္ပညာကိုတန္ဖုိးထား၊ စာေပကုိ ႏွစ္လုိသူမ်ား။
ဂန္႔ေဂါဆုိလွ်င္ ႏုိင္ငံ့ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ ရွားပါးစရိတ္၊ လမ္းပန္းေဝးလံ၍ အပိုေဆာင္းေပးရေသာေဒသျဖစ္သည့္ တုိင္ အင္တာနက္ေတာ့ မိပါသည္။ အင္တာနက္ဆုိေသာ ျပတင္းမွအလင္းေရာင္ျဖင့္ ျပင္ပကမၻာကို သူတို႔႐ႈျမင္ သုံးသပ္ သည္။ ျပတင္းမွဝင္လာေသာ အဆိပ္အေတာက္ဆန္သည့္ အရာမ်ားကုိေတာ့ သန္႔စင္ဖယ္ရွားႏုိင္စြမ္းသူမ်ား ျဖစ္ေနဆဲပါ။
စာေပေဟာေျပာပြဲစခ်ိန္မွာ မုိးသဲႀကီးမဲႀကီးရြာသည္။
ပြဲပ်က္ၿပီဟု စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီးကာမွ မုိးတိတ္ရာတြင္ ပြဲခင္းအလယ္ ငုတ္တုတ္ႀကီးေတြ ထုိင္ေနေသာပရိသတ္ကုိ ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။
ပြဲစီစဥ္သူမ်ားက ေနာက္တစ္ေန႔ျပန္ခ်ိန္းမယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဓမၼာ႐ုံ၊ အမုိးအကာရွိတဲ့ေနရာ ေန႔ဘက္ျပန္လုပ္ေပးမယ္ဆုိတာလည္းမရ။ ''ေန႔ဘက္ဆုိမအားဘူး။ အခုလုိလည္း မေသခ်ာဘူး။ အခုသာပြဲစ တစ္ညလုံး နားေထာင္မယ္''တဲ့။ ဒါႏွင့္ပင္ နားေထာင္ရဲရင္ ေဟာရဲရမယ္မွတ္ယူကာ သန္းေခါင္တုိင္သည္အထိ အခ်ီအခ်ညီခဲ့ ၾကပါသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္မွာေတာ့ ေယာနယ္ ေဆာၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ထုိေဒသတစ္ေလွ်ာက္ ကြၽန္ေတာ္စြဲလမ္းမိ ေသာအခ်က္မွာ အေန႐ိုး၊ အစား႐ုိးျခင္းဟူေသာအလွေပၚတြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ စိတ္ထားသေကၤတတစ္ခုကုိ ဒီေန႔အထိ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ျခင္းဟူသည့္ တစ္ပြင့္ပန္းျဖင့္ အယဥ္ဆင့္ျပျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေရွးက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘုိးေဘးမ်ားသည္ ခရီးသြားမ်ားထံမွ တည္းခုိစရာအခေၾကးေငြယူသည့္စီးပြားမလုပ္သလုိ ေရလည္းေရာင္းမစားခဲ့ၾကပါ။ စာေပမ်ားတြင္ဖတ္ဖူးသည့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က သမုိင္းေၾကာင္းႀကီးေသာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ထမင္းဆုိင္၊ ဟင္းဆုိင္ႏွင့္ တြဲလ်က္ျဖစ္ေစ၊ သီးျခားျဖစ္ေစ၊ Inn ဟုေခၚႏုိင္မည့္ နားေနကြန္းခိုရာမ်ားလုိ အခေၾကး ေငြျဖင့္ ငွားရမ္းျခင္းမ်ဳိး ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ မရွိခဲ့ပါ။
ေယာနယ္အႏွံ႔ ဇရပ္အုိေတြက ခရီးသြားမ်ား အေပၚ ျမန္မာတုိ႔ ၏စိတ္ရင္း ကိုျပခဲ့သလုိ ဇရပ္သစ္ေတြျဖင့္လည္း ျပေနဆဲ။ မည္ကာမတၱမဟုတ္။ အခုခ်ိန္အထိ ခရီးသြားမ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ားတည္းခုိခြင့္ အခမဲ့ရေနဆဲ။ ေရအုိး စင္ေတြက လည္း ဇရပ္တုိင္းတြင္သာမက အရိပ္ေကာင္းရွိရာ သစ္ပင္အေျခမ်ား တြင္ ေရၾကည္ေအးႏွင့္ဧည့္ခံၿမဲ။
ကမၻာတစ္လႊားမွာ မိုတယ္၊အင္း၊ ဧည့္ရိပ္သာစီးပြားရွာမႈေတြ တြင္က်ယ္ လာေပ မယ့္ ေယာနယ္ကေတာ့ ျမန္မာ့ စိတ္ရင္းကုိဇရပ္၊ ေရအုိးစင္ေတြျဖင့္ သက္ေသ ထူဆဲ။
ံံံံ....................................
ေလာင္းရွည္တဲ့။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းမွာ ဘုရင့္မယ္ေတာ္စားတဲ့ၿမိဳ႕။
ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခုန္တိုင္အေရးမွာ ဘုရင့္သစၥာရွိဘက္ေတာ္သားအျဖစ္ ဓားခ်က္မ်ား ထင္က်န္ခဲ့သူစားတဲ့ၿမိဳ႕။
ၿပီးေတာ့ ရာဇဝင္ထဲ အစိမ္းသက္သက္၊ ေပကပ္ေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။ ကုန္းေဘာင္ပဲလားေမးေတာ့ ပုဂံေခတ္လက္ရာအုတ္ဂူ ေစတီေတြ။ ေအဒီ ၁၁ ရာစု အုတ္ခြက္ဆင္းတုေတြ ထုတ္ျပတဲ့ၿမိဳ႕။ပုဂံေခတ္က စစ္သားေထာင္ခ်ီစုေပးရတဲ့ ေထာင္ျပဳ ၿမိဳ႕။
ေလာင္းေလွေတြေ႐ြတဲ့အရပ္မို႔ ေလာင္းေ႐ြ။ အဲဒီကေနေ႐ြ႕ေတာ့ ေလာင္းရွည္လို႔ေခၚတဲ့ၿမိဳ႕။
ငွက္ခါးေတာင္လိုက္ကာကို တြန္းအဖြင့္မွာ ပန္းခ်ီျပခန္းလို တခမ္းတနားႀကီးေသြးေဆာင္ပုံက ေရာင္စုံကားခ်ပ္
ေတြ တန္းစီခ်ိတ္ဆက္ထားသလို တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း ျပန္ေရာက္သလားထင္ရ။
ပန္းခ်ီ----တစ္ခ်ပ္ ဆြဲခ်င္လ်က္။
ကဗ်ာ----တစ္ပိုဒ္ စပ္ခ်င္လ်က္။
အက္ေဆး---တစ္ပုဒ္ ေရးခ်င္လ်က္။
ေလွကားရင္း ဖိနပ္ခၽြတ္မွာတင္ ရပ္ေငးမ၀တဲ့ၿမိဳ႕။
မွတ္စုၾကမ္းကို ခ်ေရးလ်က္မွ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနရာၿမိဳ႕ကေလးကို ေငးေမာမိသည္။ သီေပါမင္းရဲ႕ မယ္ေတာ္ ေလာင္းရွည္မိဖုရား၊ နန္းတြင္းအေရးေတာ္ပုံကရခဲ့တဲ့ ဓားခ်က္နဲ႔ထင္ရွားတဲ့ ေလာင္းရွည္စားမင္းႀကီးစသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
တို႔ မွတ္မိ႐ုံေလာင္းရွည္။ အခုျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ရာဇဝင္ေခတ္ေဟာင္း ထဲ ျပန္ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္။
×××××××××××
ေတာေတာင္ေတြကိုမွီၿပီး စပါးႀကီးသည္းေျခ၊ ဝံသည္းေျခ၊ က်ားစြယ္က်ားေရ၊ ပ်ားရည္ေတြ ထြက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။ အခုေတာ့ ေတာေတြျပဳန္းခ်ိန္မွာ မိ႐ိုးဖလာေတာင္ယာႏွင့္ လယ္လုပ္အသက္ဆက္ေနရတဲ့ၿမိဳ႕။ ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြစီ
စိန္ပန္းနီေတြက ထီးမိုးလို႔၊ အနီးဆုံး ေဆာၿမိဳ႕ႏွင့္ ၁၂ မိုင္အကြာ ကားလမ္းေပါက္တာ မၾကာေသး။ စိုက္ပ်ိဳးေရးအေျခခံကို သစ္ဝါးအလုပ္ႏွင့္ရံထားရသည့္ သူတို႔အတြက္ သဘာ၀ကမ်က္ႏွာသာေပးသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရဒဏ္ စိုက္ခင္းေတြ ႏွစ္စဥ္ခံရ ဒီတာတမံ၊ ဒီေခ်ာင္းေတြကို ဒီလက္ေခ်ာင္း၊ ဒီလက္ေမာင္းေတြနဲ႔ပဲ ေျခကန္ဆယ္ရဦးမွာပါေပါ့။
ေခ်ာင္းေရထဲ ေနကုန္စိမ္ေတာ့ အေၾကာေတြဆိုင္း ခါးေတြကိုင္းလည္း ခဲခဲကိုက္ကိုက္
ထ႐ုန္းလိုက္ပဲ ငိုက္လဲမခံတဲ့ ေယာနယ္အလံ။-----။ လမ္းတစ္ေလၽွာက္ ဇရပ္ႏွင့္ ေရအိုးစင္ေတြ မၾကာခဏေတြ႕ေန၍မစိပ္လြန္းဘူးလားဟုေမးရာ ေဒသခံတစ္ဦးက
"ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကားနဲ႔သြားလို႔ ဒီလိုျမင္ေတြးမိတာကိုး။ ဟိုတုန္းကလွည္းနဲ႔သြားၾက၊ လမ္းေလၽွာက္သြားၾကရတာ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေမာတိုင္းနားဖို႔ လိုတာကိုး" တဲ့။ ထိုဇရပ္ေရခ်မ္းစင္မ်ားမွာ အခုထိလည္း အသက္ဝင္ အဖိုးတန္ေနၿမဲပါ။ ခရီးပန္းလူသားေတြရဲ႕အားကိုးတႀကီး
ေျခလွမ္းေတြကို လက္ကမ္းႀကိဳေနၿမဲ။
"အရင္ဒီနယ္တစ္ေၾကာကဇရပ္ေတြမွာ လူေတြနားခိုရင္း ခ်က္ျပဳတ္စားဖို႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြပါ ထားေပးခဲ့ၾကတယ္။" ဟု ေဒသခံေရွ႕မီေနာက္မီတစ္ဦးက အတိတ္ကိုလြမ္းရင္းေျပာျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမန္က်ည္းရိပ္၊ ထေနာင္းရိပ္မ်ားတြင္ လွည္းတံပိုးေတြခၽြတ္ၾက။ ႏြားေတြကို အနားေပး အစာေကၽြး ေရတိုက္ရင္း မီးခိုးတလူလူ ခ်က္ျပဳတ္စားနားေနခဲ့ၾကသည့္ ေရွးကဘိုးဘြားခရီးသြားမ်ားကို ျမင္ၾကည့္မိပါသည္။
"ခရီးသည္ေတြကလည္း အဲဒီစိတ္ေစတနာကို အားက်မခံ ဆန္၊ ဆီ၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းကအစကိုယ့္မွာပိုေနရင္ ေနာက္လူေတြအတြက္ ထားခဲ့ၾကျပန္တယ္" ဟူ၍ သူက ဆက္ရွင္းျပပါေသးသည္။
ေရွ႕လူထားခဲ့ေသာ အိုးခြက္မ်ားျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသူမ်ားက ဒါေတြဟာ ႐ုပ္ဝတၳဳ အိုးခြက္ေတြသာ မကပါလား စိတ္ေစတနာအစဥ္အလာေကာင္းေတြပဲဟု ခံစားကာ "ငါ့မွာပိုတဲ့ ရိကၡာကိုလည္း သူ႕လိုသဒၶါနဲ႔ ထားခဲ့မယ္" ဟု ေတြးမိၾကဟန္တူပါသည္။
ေရွ႕ကေစတနာရွင္ကို မျမင္မသိဖူးသလို ေနာက္ကဆက္ခံမည့္ခရီးသည္ကိုလည္း အေသြးအေရာင္ အယူတူမတူ
မွန္းဆရႏိုင္သည့္အရာမဟုတ္ပါ။ သို႔ပါလ်က္ သူတို႔ၾကည္ျဖဴ စြန္႔၍လႉခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုေခတ္က ခရီးသြားမ်ားမွာ ကုန္ေရာင္းသူအမ်ားစုပင္ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ေနာက္လူမွာ ေရာင္းကုန္တူၿပိဳင္ဘက္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ကို မစဥ္းစားမိ
ဘဲေနမည္မဟုတ္။ စီးပြားၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ကာမွျဖစ္ေစ ခရီးသြားခ်င္းအတူ ခ်မ္းသာပါေစဟူေသာ ေမတၱာသာအရင္းခံ
ခဲ့ၾကပါသည္။
ဪ---ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘိုးေဘးမ်ား ရင္အုပ္ႀကီးေတြ က်ယ္ပါေပ့။
×××××××××
ေရွးလူႀကီးမ်ားအေပၚ စက္မႈႏွင့္ နည္းပညာခ်ိဳ႕ငဲ့ရန္ေကာဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿငိဳျငင္ခဲ့ၾကဖူး ပါသည္။ အခုေတာ့ ဒီလိုေတြးမိသည္။ ခုေနခါမ်ား ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြက မင္းတို႔ ဘိုးေဘးေတြအေၾကာင္း ေျပာစမ္းပါ့ဆိုလၽွင္ဖုန္ထူေနပူ လမ္းအိုထက္မွာ ေရခ်မ္းစင္ ကို ပခုံးထမ္းေနသည့္ ဇရပ္ထိုထိုဟာ တို႔ဘိုးဘြားေတြပါပဲကြယ္ဟု ၫႊန္ျပ
လိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိ။
၂၂ ့၅ ့၂၀၁၆ေၾကးမုံသတင္းစာ

ဘယားအိတ္

ဘယားအိတ္ (ခင္ခင္ထူး)
----------------------------
ကြၽန္မတို႔ မႏၲေလးမွာ သည္လိုပဲ ပါေတာ္မူတာေတြ မ်ားလွေပ့ါ။
ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေထာင္က်ခါစ တိုက္ခန္းငွားေနဖူးတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာ ျမစ္မဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြက ေဆာက္ၿပီးစ, ဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔လည္း ေနာင္မွ ေလ်ာက္လ်ား၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တိုက္ခန္း ငွားၾကရေအာင္ရယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနခဲ့ၾက တာပါ။ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္လည္း ရွိပါရဲ႕။ တစ္ခ်က္က အေမ့အိမ္နဲ႔ မေဝးလွ တာေရာ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မစီးတတ္တဲ့ ကြၽန္မအိမ္သား ဆရာေန႔ အဖို႔ရာေရာ စဥ္းစားရလို႔ပါ။ အေမ့အိမ္နဲ႔ တိုက္ခန္းနဲ႔က ေျခာက္ဖာလုံေလာက္ ေဝးလို႔ သြားခ်င္တဲ့အခါ ေန႔ေန႔ညည သြားနိုင္တယ္။ ဆရာေန႔အဖို႔ရာ ဆိုတာက ၿမိဳ႕ထဲမွ သြားခ်င္ၿပီဆိုရင္ တိုက္ခန္းေရွ႕ တာ႐ုိးေပၚကိုတက္၊ ေတာင္ဘက္ထိပ္ ကားဂိတ္က ထြက္လာတဲ့ လိုင္းကားကို ေစာင့္စီးနိုင္တယ္။ ကြၽန္မက ေက်ာင္းဆရာမဘဝ ရွိေသးတာဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္ မနက္ဘက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့ လည္း စက္ဘီးနဲ႔၊ ေဈးသြားခ်င္ေတာ့လည္း စက္ဘီးနဲ႔၊ ဘာေလးလိုသဟဲ့၊ ညာေလးလိုသဟဲ့ ဆိုေတာ့လည္း စက္ဘီးနဲ႔ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ သည္လိုနဲ႔ တိုက္ခန္းငွား ေနျဖစ္တယ္ ေျပာပါေတာ့။
သည္လို လူေနတိုက္ခန္းေတြ မႈိက်င္းထ,သလို ေပၚလာတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ သည္ရပ္ကြက္တစ္ဝိုက္ ျပန႔္က်ဲေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး တဲေပၚက တိုက္ေပၚတင္မယ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ ေပၚလာတာပါ။ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းဆိုသလို တဲကေလးေတြဖ်က္၊ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြေပၚ ေနခြင့္ စလစ္စာ႐ြက္ တစ္ထြာတစ္ညိဳနဲ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ သည္ေတာ့ သည္နားတစ္ဝိုက္ ျဖစ္သလို တဲထိုးေနခဲ့ၾကသူေတြ အဖို႔ရာ လူူစုလူလုံး မကြဲၾကေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီး နတ္မ,လိုက္သလို တိုက္ေပၚ ေရာက္ၾကရတာ ဆိုေတာ့ ႐ြာလုံးကြၽတ္ တိုက္ခန္းေတြေပၚ အေထြးလိုက္ႀကီး ေရာက္ေနၾကသလိုပဲ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔လည္း အံ့ဩၾကလို႔။ တျခား တိုက္ေတြအေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္မ ေျပာတတ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ ငွားေနၾကတဲ့တိုက္က လူေတြက မႏၲေလးကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြပါ။ ကနဦး ေရာက္ႏွင့္ၾကသူေတြက နည္းနည္းေလး အိုးသား အိမ္သားက်ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ႐ြာကလူေတြကို ေခၚၾကတယ္။ လာခဲ့ၾကေပါ့။ သည္လိုနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ခ်ိတ္မိၾကရာက တစ္ေနရာတည္းမွာ စုေနၾကသူေတြ ဆိုေတာ့ တစ္႐ြာတည္းက လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ျမင္းျခံလား၊ ေတာင္သာလား မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲသည္ဘက္နယ္က ေတာသူေတာင္သားေတြ မ်ားတယ္ ေျပာပါေတာ့။ သေဘာေကာင္းၾကတယ္။ မႏၲေလးလို ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာၾက သူေတြေပသိ ေတာသူေတာင္သားမ်ား သဘာဝ စကားေျပာရင္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ရင္ထဲရွိတာ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ေျပာတာမ်ား တစ္ဖက္သား မခံခ်င္ရင္လည္း မတတ္နိုင္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး။ ၿမိဳ႕မွာ ၾကံဳသလို၊ က်သလို လုပ္စားမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပါးပါး လက္တြင္းဆုပ္မိရင္ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့တာ။ ေတာသံေတာဟန္ေတြ မေပ်ာက္ၾကေသးဘူး။
""က်ဳပ္တို႔႐ြာမွာ မိုးလင္းရင္ ပက္ဆပ္ျမင္ရသာ မႈတ္ဘူး ဆရာမႏွယ္၊ မန္းေလးက်မ ေယာက္်ား ဆိုက္ကားနင္းလို႔၊ ေဘာက္လုပ္လို႔ လက္ထဲ ပက္ဆပ္ ကိုင္ရသာ။ က်ဳပ္ေယာက္်ားက ဆိုက္ကား အေပါင္ယူနင္းသာ""
""နာမည္က ဘယ္သူတဲ့လဲ""
""က်ဳပ္ နာမည္လား၊ က်ဳပ္ေယာက္်ား နာမည္လား""
""ႏွစ္ေယာက္စလုံးေပါ့""
""က်ဳပ္က ဖြားစုံတဲ့။ က်ဳပ္ေယာက္်ားက က်န္ေကာင္း""
""နာမည္ေတြက ဆန္းတယ္ေနာ္""
""ဆန္းဆို ဆရာမႏွယ္၊ က်ဳပ္အေမက ကေလးခ်ည္း ခုႏွစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့သာမွာ က်ဳပ္က နက်ယ္အိမ္႐ြံ႕ပိတ္ အေထြးဆုံး။ က်ဳပ္ေမြးတဲ့အထိ သားသမီးေတြဖြားသမွ် စုံစုံလင္လင္ အဖတ္တင္လို႔ က်ဳပ္ကို ဖြားစုံမွည့္သာ။ က်ဳပ္ေယာက္်ားက်ေတာ့ သူ႔မေအက အရင္ေမြးတဲ့ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္မွ အဖတ္မတင္ဘူး။ သည္တစ္ခါ ကေလးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းက်န္ေရာ့ဆိုၿပီး က်န္ေကာင္း မွည့္သာ""
သူတို႔မွာ အဲသလို အညာေလ၊ ႐ြာေလ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားေတြလည္း ရွိတတ္ရဲ႕။ ကြၽန္မတို႔ ငွားေနတဲ့ တိုက္တန္းလ်ား အပါအဝင္ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ေတြက ျမစ္တာ႐ုိးေျခ အနိမ့္ထဲမွာ ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ ေအာက္ႏွစ္ထပ္က တာ႐ုိးႀကီး ပိတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေပၚႏွစ္ထပ္က ျမစ္ေလ ရတာေရာ၊ ျမစ္ကြင္း ေကာင္းတာေရာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔က အေပၚဆုံးထပ္မွာ ငွားေနၾကတာပါ။ တိုက္က ဆယ္ခန္းတြဲ ေလးထပ္ဆိုေတာ့ အခန္းေလးဆယ္။ အိမ္ေထာင္စု ေလးဆယ္ေပါ့။ သည္ဘယားအိတ္ ေလးဆယ္ထဲမွာ တကၠသိုလ္ဆရာလင္မယား၊ ေရွ႕ေနလင္မယား၊ ဇာတ္မင္းသားမိသားစုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ စာေရးဆရာလင္မယား တို႔ေလာက္သာ သူစိမ္းပါတယ္ ေျပာပါေတာ့။ က်န္တာ သူတို႔နယ္၊ သူတို႔႐ြာေတြက လူေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္႐ြာတည္းက ဆိုေပသိ ေက်း႐ြာခ်င္းနီးလို႔၊ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတာ္ၾကလို႔ ေရာက္လာၾကသူေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ ႐ြာမွာ မေျပလည္ၾကေတာ့ ေရာက္ႏွင့္သူကေခၚရင္ ႐ြာက ပိုင္ဆိုင္တာေလး ေရာင္းခ်ၿပီး ေျပးလာၾကပုံ ေပၚပါတယ္။
""မဖြားစုံက ဘယ္႐ြာကတုံး၊ ကြၽန္မလည္း ျမင္းျခံသူပဲ""
""ျမင္းျခံေရာက္ဖူးပ၊ က်ဳပ္တို႔က ေတာင္သာ အေနာက္ထဲ က်မွာေပါ့။ ႐ြာနာမည္က တဲေတာ္ကုန္းတဲ့။ က်ဳပ္တို႔မိဘမ်ား ေျပာသာေလာက္ေတာ့ ေရွးက ဘယ္ဘုရင္ဆိုလား တိုင္းခန္းလွည့္ရင္း က်ဳပ္တို႔႐ြာနားေရာက္ေတာ့ တဲနန္းႀကီး ထိုးေနသာ။ အဲသာနဲ႔ တဲေတာ္ကုန္း ျဖစ္ရသာ""
""ဘယ္ဘုရင္တဲ့တုံး မဖြားစုံရဲ႕""
""မေျပာတတ္ေပါင္ ဆရာမရယ္။ ဘုရင္ေတြကလည္း ပတူအုံ မီးတိုက္သလို အမ်ားသား။ က်ဳပ္တို႔အခန္းေဘးက မဲညိဳမတို႔က က်ဳပ္တို႔႐ြာရဲ႕ အေနာက္က၊ ႐ြာနာမည္က တေကာင္းကြဲ။ ရွင္ဘုရင္ ေရတေကာင္း က်ကြဲလို႔တဲ့။ က်ဳပ္တို႔ ေျမာက္နား႐ြာက်ေတာ့ ထီးၾကက္ေတာ္တဲ့။ ထီးၾကက္ေတာ္ဆိုသာလည္း ဘုရင့္ထီးလို႔ ေျပာသာပဲ""
မဖြားစုံက ကြၽန္မတို႔ေအာက္ထပ္က တစ္ခန္းခန္းမွာ ေနသူပါ။ ဘယ္အခန္း ရယ္လို႔ ေျပာဖို႔ေတာ့ခက္တယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္အခန္းမွ စုံေအာင္ မေရာက္ဖူးတာလည္း ပါပါတယ္။ အိမ္သူမိန္းမသားေတြ ဆိုရင္လည္း သူတို႔နဲ႔ အတူေနရၿပီဆိုေတာ့ နာမည္နဲ႔ လူတြဲမိေအာင္ မ်က္ႏွာေပါက္ မွတ္ထားရတာ မ်ားတယ္။ အသားညိဳညိဳ စကားေျပာျမန္ျမန္ အက်ႌရင္ဖုံး ၾကယ္သီးတပ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းကိုး။ မဖြားစုံက ရက္ကန္း ခတ္တတ္သတဲ့။ ဝါေကာက္ ဗိုင္းငင္ ခ်ည္ခ် ရက္ကန္းတန္း ဆင္တတ္သတဲ့။ အႏွိပ္အနင္းလိုေတာ့လည္း ေခၚေပါ့တဲ့။ ဖေအက ႐ြာမွာ အႏွိပ္သည္တဲ့။
""အေဖ့ကို က်ဳပ္ အဆင္ေျပၿပီ၊ ၿမိဳ႕မွာ တိုက္နဲ႔ေနရၿပီ လာခဲ့ပါဆိုသာ မလာဘူးေလ။ ႐ြာမွာ အႏွိပ္သည္က ငါပဲ ရွိသာတဲ့။ မဟုတ္သာ။ ႐ြာမွာ ဘယ္လိုလူကမွ ေညာင္းလို႔ ေခၚမႏွိပ္နိုင္ဘူး။ ေညာင္းလို႔ ပုံက်ကာမွ က်ကေရာ အႏွိပ္မခံၾကဘူး။ ပက္ဆပ္ ထြက္မွာစိုးလို႔။ ေတာသူေတာင္သားမ်ား ေညာင္းဖို႔လည္း အခ်ိန္မရပါဘူး ဆရာမရယ္။ ႐ြာေတြမွာက မိုးမေကာင္း ယာေျခာက္ ဆိုေတာ့ မငတ္႐ုံတမည္ ေနေနၾကရသာရယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ ၿမိဳ႕ေရာက္လို႔ လက္ဖက္တစ္႐ုိး ကြမ္းတစ္႐ုိး ေနနိုင္သာရယ္""
"ကြၽန္မတို႔မိဘမ်ား ႐ြာေတြလည္း သည္လိုပါပဲ။ မဖြားစုံရယ္။ မိုးမေကာင္း ေခ်ာင္းမစီးပါဘဲ။ သားသမီး ရွိသလား""
""သမီးခ်ည္း သုံးေယာက္၊ သား မေမြးဘူး။ က်ဳပ္ပဲ မွားသလား၊ က်ဳပ္ ေယာက်္ားဘက္ကပဲ မွားသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ႐ုိးရာ မွားသာတဲ့၊ သား ေယာက်္ားေလး မရနိုင္ဘူးတဲ့။ သားေယာက်္ားေလး မေမြးမယ့္အတူတူ ႐ြာက ေခြးထီးႏွစ္ေကာင္ ေခၚလာၿပီး သား လုပ္ရသာပဲ""
""ေခြးေတြက ဘယ္မွာတုံး၊ ဟုတ္ပါရဲ႕ ကြၽန္မတို႔ တိုက္ခန္းလည္း ေခြးေတြခ်ည္းပဲ""
"ေခြးႏွစ္ေကာင္က ေအာက္မွာေလ၊ ေပြးႀကီးတဲ့၊ ေပြးေလးတဲ့။ ေခၚၾကည့္လိုက္ အင္မတန္ ခင္တတ္သယ္။ ဆရာမအေပၚ ပတတ္ရပ္ တက္လိမ့္မယ္""
ကြၽန္မျဖင့္ ေပြးႀကီး ေပြးေလး ဘယ္ဟာလဲသာ မသိတယ္၊ တစ္တိုက္လုံးမွာ ေခြးေတြ မနည္းလွဘူး။ ေခြးေတြဆိုလို႔ နိုင္ငံျခားေခြး၊ မ်ိဳးစပ္ေခြးေတြ ဘယ္ ဟုတ္ပါ့မလဲ။ လမ္းေတြေပၚမွာ ေလေလလြင့္လြင့္ ရွိေနတတ္တဲ့ေခြးေတြပါ။ ပတတ္ထိုးတက္လိမ့္မယ္ ဆိုလို႔ ေပြးႀကီး၊ ေပြးေလး နာမည္ေတြ စိတ္ထဲ မွတ္ထားလိုက္မိတယ္။ မေခၚမိေအာင္ပါ။
* * *
တိုက္ခန္းဖြဲ႕စည္းပုံကို ကြၽန္မ ေျပာခဲ့ပါၿပီ။ တိုက္အေပၚထပ္မွာ ေနသူေတြက ေတာင္ဘက္ေလွကားက ဆင္းေတာ့လည္း ျဖစ္တယ္။ ေျမာက္ဘက္ ေလွကားက ဆင္းခ်င္ေတာ့လည္း ျဖစ္တယ္ ေသခ်ာတာက ဘယ္ေလွကားမွ ေခြး မလြတ္ဘူး။ တိုက္ေလွကားေတြရဲ႕ ထုံးစံ ကြမ္းေသြး မလြတ္ဘူး။ အမႈိက္ေတြ ဆိုတာကလည္း အခ်သာရွိၿပီး အေကာက္အျပဳ မရွိေလေတာ့ (ဘယ္သူကမွလည္း ထြက္ မလွည္း ေလေတာ့) မ်ားခ်င္တိုင္း မ်ားေနေတာ့တာပါ။ ကြမ္းတံေတြးနဲ႔ အမႈိက္ေလွကားကို သုံးဆစ္ ဆစ္ခ်ိဳးတက္မွ အေပၚထပ္ေရာက္တယ္။ သုံးဆစ္ခ်ိဳး ဆင္းမွ ေအာက္ထပ္ေရာက္တယ္။ ကြၽန္မ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ဆင္းဆင္း၊ ေက်ာင္းက ျပန္လို႔ တက္တက္ သုံးဆစ္စလုံးမွာ အသက္ေအာင့္ထားရတယ္။ အဆိုးဆုံးက ေလွကား သုံးဆစ္ခ်ိဳးကို သုံးခါ အသက္ေအာင့္ထားရတာ ထားပါေတာ့။ ေလွကား တစ္ထစ္စီမွာ ေခြးတစ္ေကာင္ႏႈန္းနဲ႔ ကန႔္လန႔္ အိပ္ေနၾကတဲ့ေခြးေတြကို မနင္းမိေအာင္ သတိထားရေသးတာပါ။ ေတာင္ဘက္ေလွကား ေအာက္ဆုံးထပ္ ေထာင့္ခန္းမွာ အေဆာင္သာယာေရး ေကာ္မတီ ဥကၠ႒ ေနတာဆိုေတာ့ ကြၽန္မ ေက်ာင္းသြားတဲ့ စက္ဘီးက ေအာက္ဆုံးထပ္က ဥကၠ႒အခန္းမွာ ထားရတာပါ။ သူကလည္း တဲေတာ္ကုန္းသားပဲ။ စက္ဘီးထုတ္ရင္း တစ္ခါေတာ့ ညည္းမိတယ္။
"ဥကၠ႒ ေခြးေတြ လုပ္ပါဦး"
"ဘယ္ႏွယ္ ဥကၠ႒ ေခြးရမွာတုံး ဆရာမရဲ႕။ သူမ်ားေခြးေတြပါ"
"သူမ်ားေခြး ဆိုေတာ့လည္း စည္းကမ္းလုပ္ေလ ဥကၠ႒ရဲ႕"
"ေခြးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ စည္းကမ္းလုပ္ပါ့မတုံး"
"ေခြးပိုင္ရွင္ေတြကိုေပါ့"
"ဆရာမႏွယ္, တိုက္က လက္ရွိေခြးေတြေရာ တျခား တိုက္ေတြက ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြေရာ သည္မွာ လာစုၾကသာဗ်။ ေခြးပိုင္ရွင္ ဘယ္လိုလုပ္ ေရစစၥရီ လုပ္မွာတုံး။ က်ဳပ္လည္း ေမာင္းခ်သာပဲ၊ မရပါဘူးဗ်ာ။ မိုးမ်ား႐ြာတဲ့ေန႔ ဆိုရင္ ေခြးေတြက က်ဳပ္ဆိုင္က ဆန္အိတ္ေတြေပၚေတာင္ တက္အိပ္ၾကသာ ဆရာမရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔ ခုတင္ေအာက္မ်ား ေခြးႏွစ္ေကာင္၊ သုံးေကာင္ အျမဲရွိသယ္။ က်ဳပ္အခန္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ၿပီး ကေလးေမြးတဲ့ ေခြးသအုပ္မေတာင္ ရွိသဗ်ာ။ ကိုင္း, ဘယ္ႏွယ္လုပ္မတုံး။ ေခြးက သည္လိုဗ်။ သည္တိုက္ခန္းမွာ ေနၾကသူေတြက တဲေပၚကလူ တိုက္ေပၚသို႔ အစီအစဥ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကသာကိုး ဆရာမရဲ႕။ သူတို႔တဲကေလးေတြ ဖ်က္ၿပီး တိုက္ေပၚ တက္ေနၾကသာေပသိ သူတို႔ေမြးထားတဲ့ေခြးေတြက တိုက္ခန္းရသာ မဟုတ္ဘူးကိုး။ သည္ေတာ့ သခင္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာ ပုံေတာ္သလို ခိုေနၾကသာပဲ"
"ေခြးေတြကေတာ့ တိုက္ခန္း မရဘူးေပါ့ ဥကၠ႒ရယ္၊ အခုဟာက ေလွကားထစ္ေတြမွာ အိပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ခက္သားပဲ။ ေခြးေတြကို တက္နင္းမိရင္ အကိုက္ခံရမွာက ရွိေသး။ ေခြးေစာ္ေတြကလည္း နံလိုက္တာ လြန္ေရာ"
"ခက္သားပဲ ဆရာမရဲ႕၊ ဆရာမတို႔လို အျပင္ သူစိမ္းက ရွိလွ ဆယ္ခန္းေပါ့။ က်န္တဲ့ အခန္းသုံးဆယ္က က်ဳပ္တို႔ ႐ြာကဟာေတြ၊ တဲနဲ႔ ေနၾကတုန္းက ေမြးထားသမွ်ေခြး တစ္ခန္း ႏွစ္ေကာင္က်နဲ႔ပဲ တြက္ဗ်ာ။ အေကာင္ေျခာက္ဆယ္။ တျခားက ဧည့္ေခြး ဆယ္ေကာင္ထား။ ေပါင္းေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္။ ဆရာမ မိန္းမတြက္ တြက္ၾကည့္စမ္းပါဦး"
"ခုနစ္ဆယ္"
"ကိုင္းဗ်ာ, ေခြးအေကာင္ ခုနစ္ဆယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္ႏွယ္လုပ္ ေခြး စာရင္းလုပ္လို႔ ရမွာတုန္း"
အေဆာင္သာယာေရး ေကာ္မတီ ဥကၠ႒လုပ္ေနတဲ့ ကိုခ်စ္မုန္းက လူ႐ုိးပါ။ တိုက္ခန္းေတြမွာ သူတို႔တစ္ေတြ ေနခြင့္ရၾကေတာ့ ကိုခ်စ္မုန္းကို လူႀကီးခန႔္ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္႐ုံးကလည္း အသိအမွတ္ ျပဳထားေလေတာ့ ကိုခ်စ္မုန္းက လည္ကတုံးအက်ႌ ဘယ္တုန္းကမွ မခြၽတ္ဘူး။ အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွာ မင္နီမင္ျပာ ေဘာပင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ျပဴးျပဴးပါလို႔။ သူ႕႐ြာသားေတြကေတာ့ သူတို႔ တင္ထားတဲ့ လူႀကီးေပမဲ့ ငမုန္း ေခၚၾကတာမ်ားတယ္။ ကိုခ်စ္မုန္း ႐ြာက ေရာက္စ,တုန္းက ဆိုက္ကားနင္းပါ ေသးတယ္။ ေနာက္မွ အိမ္ဆိုင္ကေလးတည္ၿပီး တိုက္ခန္းစလစ္ အေရာင္းအဝယ္ေလး ဘာေလးလုပ္လို႔ အဆင္ေျပရာက ဆိုက္ကားျဖဳတ္သတဲ့။ ကိုခ်စ္မုန္းတို႔ မိသားစုက သေဘာေကာင္းေတြ။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အားကိုးရပါၿပီ။ အိမ္ဆိုင္ကို သည္ကေလးမေတြ တာဝန္ယူၾကတယ္။ ကိုခ်စ္မုန္းမိန္းမက မေပါေ႐ႊတဲ့။ မေပါေ႐ႊက သူ႔အခန္းအုတ္နံရံမွာ ဗလာစာ႐ြက္နဲ႔ စာေရးကပ္ထားတယ္။
"လူႀကီးလက္မွတ္ထိုး သုံးေထာင္" တဲ့။ ကိုခ်စ္မုန္းက လူႀကီးဆိုေတာ့ ေထာက္ခံစာေတြ ဘာေတြမွာ တစ္ဆင့္ လက္မွတ္ထိုးေပးရတာ ရွိတယ္။
"တခ်ိဳ႕က လက္မွတ္သာလိုခ်င္သာ မသိတတ္လို႔ ေရးထားရသာ ဆရာမေရ" လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ သူတို႔ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ စက္ဘီးထားရင္လည္း စက္ဘီးထားခ လေၾကး ယူတတ္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မ စက္ဘီးအပ္ေတာ့ မယူရွာပါဘူး။ ေျပာတာလည္း ၾကည့္ဦး။
"ဆရာမ စက္ဘီးေတာ့ ေဘးမဲ့ပါ ဆရာမရယ္။ ေက်ာင္းဆရာမ ဆိုေတာ့ ပက္ဆပ္ မယူပါဘူး"
ကြၽန္မက စက္ဘီးထုတ္တိုင္း ေခြးကိစၥေတြ ေျပာလြန္းေတာ့ ကိုခ်စ္မုန္းက အားပဲနာလို႔လား၊ စိတ္ပဲတိုလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တစ္ခါေတာ့ ေျပာေလရဲ႕။
"ကိုင္းပါဗ်ာ၊ ဆရာမ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနမွျဖင့္ က်ဳပ္ ေခြးအစည္းအေဝး ေခၚၾကည့္ပါဦးမယ္" တဲ့။
ေခြးကိစၥ အေဆာင္လူႀကီးတခ်ိဳ႕နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ပါဦးမယ္လို႔ ေျပာတာပါ။
* * *
ကြၽန္မျဖင့္ တိုက္ခန္းမွာ သုံးေလးႏွစ္ ေနခဲ့ေပသိလို႔ ေခြး အစည္းအေဝး ေခၚတာ တစ္ခါမွ မၾကံဳခဲ့ရပါဘူး။ သည္လိုပဲ ေခြးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနခဲ့ရတာနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတာပါ။ ေခြးေတြက ဘယ္သူ႔ေတာ့ ကိုက္သြားလို႔၊ ဘယ္ ကေလးေတာ့ ထြက္ဆြဲလို႔ ဆိုတာေတာ့ မရွိဘူး။ သားေပါက္ထားလို႔ ကိုက္ခ်င္ ခဲခ်င္တဲ့ ေခြးသားအုပ္မေတြကလည္း ရွိေတာ့ စိတ္ကို တုံးတုံးခ်လို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့ေလ။ ေငါက္ရလွန႔္ရတာေတာ့ လုပ္ရတယ္။ ေခြးေတြမ်ားသေလာက္ နာမည္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ေခၚတာ မဟုတ္ရင္ မဟုတ္တဲ့ေခြးက ေခါင္းေတာင္ မငဲ့ဘူး။ တိုက္ေအာက္ဘက္ ေျမညီခန္းေတြေရွ႕ တာ႐ုိးေျခမွာ ႐ုပ္ဝတၳဳ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ပလတ္စတစ္ မိုးကာစကေလးေတြ ဖုံးထားတဲ့ ဆိုက္ကားေတြနဲ႔ တစ္မ်ိဳးက ေခြးစာေကြၽးတဲ့ ေခြးအင္တုံေတြပါ။ အင္တုံဆိုလို႔ အေကာင္းေတြ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ေခြးစာ အရည္ကေလး အဖတ္ကေလး တည္ရ႐ုံ အင္တုံကြဲ၊ အိုးကြဲ ပက္ပက္ကေလးေတြ မ်ားတယ္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေခြးရွင္က ဘယ္သူေရ၊ ဘယ္ဝါေရ ေခြးနာမည္ တပ္ေခၚလိုက္ရင္ေတာ့့ ေခြးေတြက သိၾကၿပီ။ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ေရွ႕လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆန႔္ လက္ေပၚ ေမးေစ့တင္ၿပီး အိပ္ေနၾကရာက တဝုန္းဝုန္း ေျပးဆင္းၾကေတာ့တာပဲ။ ဟပ္ထိုးလဲေအာင္ စားၾက။ မာန္ဖီၾက၊ ကိုက္ၾကခဲၾက၊ နပမ္းလုံးၾက။ ၿပီးရင္လည္း ၿပီးသြားၾကတာပါပဲ။ ၿပီးရင္ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ျပန္တက္သြားၾကျပန္ေရာ။
ထူးဆန္းတာက သည္တိုက္ခန္းက အခန္းစုံမွာ ေနၾကတဲ့ ဘဝတူခ်င္း တစ္႐ြာတည္း တစ္နယ္တည္းက လာၾကသူခ်င္းဆိုေတာ့ တစ္ဦးမရွိေတာ့ တစ္ဦး ေဖးေဖးမမ ရွိၾကပါရဲ႕။ တစ္ပင့္တစ္မ ရွိၾကပါရဲ႕။ ေခြးကိစၥ ေခြးစာက်ေတာ့ သည္းမခံတတ္ၾကဘူး။ ဆိုပါေတာ့ မမဲညိဳ ဆိုရင္ သူ႔ေခြးရယ္လို႔ ကြၽန္မ သိသေလာက္ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပသိ သူခ်စ္တဲ့ ေခြးငါးေကာင္ေလာက္ကို ေန႔ခင္းစာ အျမဲေကြၽးေလ့ရွိတယ္။ ဒါကို ကြၽန္မက သိလို႔ရယ္ မဟုတ္ဘူး။ မမဲညိဳ ေခြးစာေကြၽးတာကို ကြၽန္မ ေက်ာင္းမသြားရတဲ့ ရက္ေတြမွာ အေပၚဆုံးထပ္ ဝရန္တာက လွမ္းျမင္ရေလ့ ရွိလို႔ပါ။ မမဲညိဳ ေခြးစာေကြၽးရင္ တျခားေခြးေတြ မပါဘူး။ သည္ငါးေကာင္ပဲ။ တျခား ေခြးေတြ ဝင္လာမွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ အရပ္ေလာက္ရွိတဲ့ အေဝရာပင္သား တုတ္ရွည္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ကြၽန္မက အေပၚထပ္က လွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္ရတဲ့အခါ တစ္ခါေတာ့ မမဲညိဳကို ေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။
"မမဲညိဳက ေခြးေတြဒဏ္ ေတာ္ေတာ္ခံတယ္ေနာ္။ ေကြၽးရင္လည္း သည္ငါးေကာင္ပဲ။ မမဲညိဳ ေခြးေတြလား"
မမဲညိုက အသံၾကားရာ ကြၽန္မကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းက ေျဖတယ္။
"ဘယ္က က်ဳပ္ေခြးေတြ ရမွာတုံး။ ေခြးေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ကားတိုက္လို႔ ေသၿပီ။ တာ႐ုိးေပၚေျပးတဲ့ လိုင္းကားေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေတြေလ။ ခရီးသည္ မဲေခၚၾကသာနဲ႔ က်ဳပ္ေခြးကို တိုက္သြားသာ ေသပါေရာလား။ သည္ေခြး ငါးေကာင္က က်ဳပ္ သဒၵါလို႔ေကြၽးတဲ့ ေခြးေတြ။ က်ဳပ္အေပၚ ေကာင္းတဲ့ေခြးေတြ"
"ဘယ္လို ေကာင္းတာတုံး မမဲညိဳရဲ႕"
"က်ဳပ္ မနက္မနက္ ေကာင္းညႇင္းေပါင္း၊ ပဲျပဳတ္ေရာင္းထြက္ရင္ မိုးမလင္းေသးဘူး ဆရာမရဲ႕။ သည္ ငါးေကာင္က က်ဳပ္ အခန္းဝကထြက္သာနဲ႔ ဘယ္ဆီဘယ္မွာ အိပ္ေနမွန္း မသိရေပသိလို႔ က်ဳပ္မွ တာ႐ုိးေပၚေရာက္သာနဲ႔ ငါးေကာင္စလုံး က်ဳပ္ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ၾကၿပီ။ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းထဲ က်ဳပ္ကို တျခားက ေခြးေတြလိုက္ဆြဲမွာ မပူနဲ႔။ သည္ငါးေကာင္က အေသခံ ကိုက္ၾကသာရယ္။ မိုးလင္းလို႔ ေရာက္တဲ့ေနရာက ျပန္ၾကေတာ့ဆိုေတာ့မွ ျပန္ၾကသာ။ ျပန္ေတာ့လည္း က်ဳပ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသးသာ"
"မမဲညိဳကို ေခြးေတြက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတာပါေကာ"
"ခ်စ္လွခ်ည့္ေပါ့ ဆရာမရယ္။ အိမ္က လင္ေတာင္ ေခြးေလာက္ အားမကိုးရဘူးရယ္။ တစ္ခါေတာ့ ေျပာရသယ္ ေမာင္မင္း ဘယ္ႏွခါ ေစာေစာ ထ,ဖူးလို႔တုံးလို႔။ သည္ေခြးေတြက က်ဳပ္အေပၚ ေကာင္းေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ေကြၽးသေလ"
သည္အခ်ိန္မွာပဲ မီးေသြးႏွစ္ေတြ အိုးနဲ႔ထည့္လာတဲ့ မဆင့္တုံးက အိုးႀကီးမ,ၿပီး ထြက္လာတယ္။ အိုးထဲက မီးေသြးႏွစ္ေတြကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ဆုပ္လုံးရင္း တာ႐ုိးေျခ ေျမျပန႔္မွာ စီစီရီရီလွန္းတယ္။ ကြၽန္မက မီးေသြး ဘယ္လို လုံးတာလဲလို႔ စပ္စုေတာ့ မီးေသြးမႈန႔္နဲ႔၊ ထမင္းရည္နဲ႔ လုံးတာပဲတဲ့။ ႐ႊံ႕ေစးကေလးထည့္လုံးရင္း ပိုေကာင္းသတဲ့။ ဒါပါပဲ။ မီးေသြးလုံးေလးေတြ စီလွန္းၿပီးေတာ့ မမဲညိုကို လွမ္းေျပာတယ္။
"မိညိဳ, ညည္းေခြးကိစၥၿပီးရင္ ေခြးေတြ ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့။ ငါ့မယ္ ေနေလးပြင့္တုန္း လွန္းရသာ။ တစ္ေန႔က ညည္းေခြးေတြ နင္းလို႔ မီးေသြးလုံး အလုံးငါးဆယ္ေလာက္ ဖြာထြက္ကုန္သယ္။ ညည္းတို႔မွ ျဖစ္ရေလေအ၊ အိမ္မရွိ ေခြးေမြး။ သည္ၾကားထဲက ေခြးကပဲ လင္ထက္ေကာင္းသယ္ ျဖစ္ရေသး၊ ညည္း နဂိုက ေခြးယူပါ့လား။ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ငါ့ေမာင္ ေသာင္းစိန္ ယူရသာတုံး"
"ေခြး ယူမလို႔ဘဲ ေတာ္ေရ႕။ ေတာ့္ေမာင္က က်ဳပ္ကို ႀကိဳက္လွခ်ည့္ရဲ႕ ဆိုလို႔။ ဆရာမႏွယ္ လင္ယူမွားသာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ယူထားတဲ့ လင္မို႔လို႔ ပါေတာ္၊ တည္မိတဲ့ဘုရား လင္းတ နားနား ဆိုသာလိုပဲ။ ဆိုက္ကားသာ နင္းသာ သင္းမ်ား သူမ်ားဆိုက္ကားလို အိမ္ျပန္လို႔ ပက္ဆပ္ပါသာ မႈတ္ဘူး။ က်ဳပ္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ခုလို႔ေပါ့ ဆရာမႏွယ္ လူက လူပ်င္း၊ လူေပါ့။ က်ဳပ္က လွပ္လွပ္ကေလးရယ္။ ေကာင္းကင္လြင့္ခ်င္ေနသာ"
"ညည္း ေကာင္းကင္တက္ေတာ့ လူေတြက ေအာက္ေမ့မွာပါ။ ေခ်းစားစုန္း တိမ္ၫႊန႔္ တက္စားသယ္လို႔"
"ေတာ္ ဘာစကားေျပာသာတုံး၊ က်ဳပ္မ်ား ဘာေအာက္ေမ့လို႔တုံး၊ ေတြ႕လား သည္မွာ တုတ္။ မဆင့္တုံးေနာ္, ေခါင္း႐ုိက္ခြဲပစ္လိုက္မယ္"
"ညည္းက တုတ္, ဟုတ္လား၊ ကိုင္းေတာ္"
မဆင့္တုံးက အနားက မီးေသြးႏွစ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့အိုးကို ႏႈတ္ခမ္းက ကိုင္ၿပီး ေျမေပၚ ေဆာင့္ခ်လိုက္ကေရာ။ သည္ေတာ့မွ အိုးလည္ေခြဖင္ကြၽတ္ကို ကိုင္ၿပီး ဆတ္ခနဲ ထ,တယ္။ တစ္ေယာက္က လူ႔အရပ္ေလာက္ရွိတဲ့ တုတ္ႀကီးနဲ႔၊ တစ္ေယာက္က အိုးလည္ေခြ အေခြလိုက္ႀကီးနဲ႔။ အမႈထဲ ကိုယ္ပါ ပါေနေတာ့ ကြၽန္မလည္း အေပၚထပ္ကေန ေအာ္ရေတာ့တာပါ။ ကြၽန္မ ေအာ္သံေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ဥကၠ႒လုပ္တဲ့ ကိုခ်စ္မုန္းနဲ႔ သမီးေတြ ထြက္လာေရာ။ ဥကၠ႒က ေျပးလာရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာလိုက္ေတာ့ တုတ္တစ္ဖက္၊ အိုးလည္ေခြတစ္ဖက္ ကိုင္ထားၾကတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ၿငိမ္သြားၾကတယ္။
"ေအး, ေနရတုန္း သတ္ၾကပုတ္ၾကေဟ့၊ မနက္ဖ်င္ သန္ဘက္ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိတဲ့ဟာေတြ"
မမဲညိဳကလည္း သူ႔တုတ္ႀကီးပစ္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားသလို မဆင့္တုံးကလည္း ကိုင္ထားတဲ့ အိုးလည္ေခြက်ိဳးကို ခြမ္းခနဲ ပစ္ခ်ၿပီး ဝင္သြားေလရဲ႕။ ဥကၠ႒ ကိုခ်စ္မုန္း ေျပာလိုက္တဲ့စကား ဆန္းတယ္လို႔ေတာ့ သတိထားမိသား။
* * *
ကြၽန္မတို႔ေနတဲ့ တိုက္ခန္းေရွ႕တည့္တည့္ တာ႐ုိးေပၚမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ကြမ္းယာဆိုင္ပါ။ ကြမ္းယာတင္ မကပါဘူး။ ကေလးသေရစာထုတ္ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာဖီးႀကီးေတြ တန္းထိုးၿပီး ခ်ိတ္ထားတတ္ေလေတာ့ လူႀကီး၊ ကေလး ဝယ္စားတတ္ၾကတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ ခုံတန္းရွည္ႏွစ္လုံး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခ်ထားလို႔ ထိုင္စရာျဖစ္ရတယ္။ လိုင္းကား တစ္စီးတေလ ေစာင့္ခ်င္ေတာ့လည္း အဲသည္ ခုံတန္းေတြေပၚ ထိုင္႐ုံပါ။ တိုက္ခန္းက လူေတြကသာ တစ္ခါတေလမွ ထိုင္ျဖစ္ၾကတာေပမဲ့ အဲသည္ ခုံရွည္ ႏွစ္လုံးေပၚမွာ အၿမဲထိုင္တဲ့လူ ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က ကိုေပါက္ရွန္။ ဗမာတ႐ုတ္ ကျပားလား၊ မသိဘူး။ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကိုေပါက္ရွန္ရဲ႕မိန္းမ မရႈဝမ္။ မရႈဝမ္ကလည္း တ႐ုတ္မ ပါပဲ။ မရႈဝမ္က ကြၽန္မတို႔ ေရွးဗမာေတြအေခၚ ဘယားအိတ္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ႀကီးႀကီးတစ္လုံး ခ်ိဳင္းလြယ္ၿပီး၊ သည္ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ေနကုန္ ထိုင္တယ္။
သည္ကြမ္းယာဆိုင္က ကိုေပါက္ရွန္နဲ႔ မရႈဝမ္ရဲ႕ ႐ုံးခန္းဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ သတင္းရရာ ရေၾကာင္း စုံေထာက္စခန္း ဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ သည္တိုက္ခန္းေတြမွာ ကိုေပါက္ရွန္လက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခန္းေတြက အမ်ားႀကီး။ လက္ထဲေရာက္တယ္ ဆိုတာက တိုက္ခန္း ေနထိုင္ခြင့္စလစ္ကို မတန္တဆေဈးနဲ႔ ေဈးႏွိမ္တာမ်ိဳး၊ အတိုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီး အေပါင္ခံထားတာမ်ိဳးကို ေျပာခ်င္တာပါ။ တ႐ုတ္ေတြေပမဲ့ စကားေျပာေကာင္းၾကတယ္။ သူတို႔လက္သုံးစကားက "မရွိရင္ယူေလ" တဲ့။ မရွိသူေတြ စုေနတဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ယူရတာေပါ့။ ယူမိၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ထရံ ျခ,တက္သလိုသာ ေအာက္ေမ့ေတာ့။ ကြၽန္မတို႔ေတာင္ ကိုေပါက္ရွန္တို႔ လင္မယားလက္ထဲက သူတို႔ပိုင္ အခန္းတစ္ခန္းမွာ အခန္းငွားေနရတာပါ။ တစ္လေလးေထာင္ တစ္ႏွစ္စာ ေလးေသာင္းရွစ္ေထာင္ ေပး၊ သူတို႔စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုး၊ တက္ေန႐ုံပဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးကေတာ့ မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕လုံး ပ်က္တဲ့ကာလဆိုေတာ့ အေမွာင္ထဲေနရတာ ကိုယ့္ကိစၥ။ ေရကေတာ့ ေရစက္နဲ႔ ေမာင္းတင္တာကိုသုံး။ စက္ေမာင္းသမားကို လခေပးရတာ ၊ စက္ပ်က္ရင္ ဝိုင္းျပင္ရတာမ်ိဳး ရွိေလေတာ့ သည္ကုန္က်စရိတ္ကို တိုက္ခန္း ေနၾကသူေတြက ေဝပုံက် ခံၾကရတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မတို႔ကလည္း အိမ္ေထာင္က်စ, ဆိုေတာ့ ေနေရး ကိစၥေလးမွ အဆင္ေျပေစေတာ့ရယ္လို႔ ကိုေပါက္ရွန္တို႔ဆီက အခန္း ငွားေနရတာပါပဲ။ တစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ေတာ့ ကိုေပါက္ရွန္တို႔လင္မယားက တိုက္ခန္းေပၚ ေယာင္လို႔ေတာင္ တက္မလာၾကဘူး။ တိုက္ဝ တာ႐ုိးေပၚက ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၾကတာပဲ။ ဥစၥာပုံကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ သိုက္ေစာင့္လင္မယားလို တစ္တိုက္လုံးကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကေတာ့တာပါ။ သည္လိုနဲ႔ ေတာသူေတာင္သားမ်ား ေနခြင့္ရထားၾကတဲ့ တိုက္ခန္းစလစ္ေတြက သူတို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးထဲ ေရာက္ ေရာက္သြားၾကတာ မ်ားၿပီ။ ပိုက္ဆံ ငါးေသာင္းေလာက္ ယူထားမိသူက ဘယ္လိုမွ အတိုးမသတ္နိုင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အရင္းမေက်နိဳင္ဘူး။ သည္လိုနဲ႔ တိုးရင္းေတြ၊ ပြားခ်င္းတိုင္းပြားၿပီး အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုေပါက္ရွန္တို႔ လင္မယားကို ထိုးအပ္လိုက္ရတာ မ်ားၿပီ။
တစ္ခါေတာ့ တာ႐ုိးေျခကို ဆင္းလာတဲ့ မရႈဝမ္ကို ေခြးတစ္ေကာင္က ကိုက္လိုက္ပါေလေရာ။ ေျခဖေနာင့္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တာပါ။ သည္တိုက္ခန္းေရွ႕မွာ ေဈးသည္ေတြ သြားေနၾကတာ၊ ရဟန္းေတြ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူၾကတာ၊ သီလရွင္ေတြ အတန္းလိုက္ ဆြမ္းဆန္ေတာ္ ခံၾကတာ၊ သူ႔ဧည့္ ကိုယ့္ဧည့္ ဝင္ထြက္ေနၾကတာေတြ မ်ားလွေပါ့။ ဘယ္သူမွ ေခြးကိုက္ခံရတယ္ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ေခြးေတြ မ်ားတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေခြးကမွ သူစိမ္း၊ သူက်က္ရယ္လို႔ လွည့္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ၾကတဲ့ၾကားက အကိုက္ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုတာက သတင္းျဖစ္ကေရာ။ ခက္တာက ေခြးပိုင္ရွင္ ျပႆနာရွာခ်င္လို႔လည္း မရဘူး။ ဘယ္သူမွ ေခြးပိုင္ရွင္ မဟုတ္ဘူးကိုး။ သည္လိုပဲ ဟိုက သည္က ေရာက္လာၾကတဲ့ ေခြးေတြထဲက တစ္ေကာင္က ကိုက္လိုက္တာဆိုေတာ့ ဘယ္ေခြးက ကိုက္လိုက္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ၾကဘူး ေျပာပါေတာ့။
တိုက္ခန္းက မဂ်ိဳးမဆိုတဲ့မိန္းမ ေခြးကိုက္မန္း ေကာင္းတယ္ၾကားလို႔ မရႈဝမ္က ေငြႏွစ္ရာ၊ ကြမ္းႏွစ္ယာနဲ႔ သြားရတယ္။ မဂ်ိဳးမကလည္း ရွားရွားပါးပါး ေခြးကိုက္လူနာ ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ မန္းေပးတာပါပဲ။ ကြၽန္မက သည္သတင္းၾကားလို႔ မဂ်ိဳးမကို ေမးၾကည့္တယ္။ ဖင္ထိုင္ခုံကို မီးေသြးခဲနဲ႔ ေခြးမန္းကိုေရး၊ ခုနစ္အုပ္႐ြတ္ၿပီး ေခြးကိုက္ရာေပၚ ဖင္ထိုင္ခုံေပၚက မီးေသြးစာနဲ႔ ပြတ္တိုက္ရသတဲ့။ ေခြးကိုက္ၿပီးစမွာ အလြန္ပူေနေလတဲ့ ေဝဒနာဟာ မီးေသြးမန္းနဲ႔ ေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေအးတာပဲ ဆိုတာလည္းပါရဲ႕။
"က်ဳပ္တို႔႐ႊာေတြေတာ့ သူ႕ေခြးနဲ႔သူ ေခြးမန္း ေပ်ာက္သာပဲ ဆရာမရဲ႕။ ၿမိဳ႕မွာလို ေခြးေဆးတက္ထိုးၾကသယ္ ဘယ္ရွိမွာတုံး။ ၿမိဳ႕ကေခြးေတြေတာ့ က်ဳပ္ တို႔ေဆးက စြန္း (စြမ္း) မစြန္း မသိဘူး။ ေဆးစြန္းရင္ ေပ်ာက္မွာပဲ။ မစြန္းရင္ ေရာင္လာမွာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ေဆးမန္းက ဗမာေတာ့ ေပ်ာက္သာပဲေလ။ တလုတ္မေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး"
"ေခြးကိုက္မန္းတယ္ဆိုတဲ့ စာက ဘယ္လိုတဲ့တုံး"
"မေျပာရဘူး ဆရာမရဲ႕၊ ေျပာရင္ ေဆးမစြန္းေတာ့ဘူး။ သည္ပညာက က်ဳပ္အဘက သင္ေပးလိုက္သာရယ္။ က်ဳပ္အဘက ေခြးမ်ားေတာ့ လာခဲ့ထဲက။ အိမ္မွာ ေခြးေမြးမယ္ဆိုရင္ ဆရာမကို သင္ေပးရဦးမယ္။ ေခြးက ေျခသည္း လက္သည္း မည္းရမယ္၊ အၿမီးက ပုတ္သင္ၿမီး ျဖစ္ရမယ္၊ မ်က္ဆန္ ျပဴးရမယ္၊ အေမြးေၾကာင္ရမယ္၊ နား႐ြတ္ရွည္ရမယ္၊ က်ဳပ္တို႔ အဘမ်ား ေျပာဖူးသာပါ"
"ကြၽန္မတို႔ တိုက္ခန္းက ေခြးေတြကေကာ ေခြးေကာင္းေတြလား"
"က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ေခြးမ်ိဳး တစ္ေကာင္မွ မပါဘူး"
မရႈဝမ္ကေတာ့ သူ႔အိမ္ေရာက္လို႔ အဂၤလိပ္ေဆး ကူ, မကူေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တစ္ပတ္ေလာက္ လူေပ်ာက္သြားရာက ကြမ္းယာဆိုင္ ခုံတန္းရွည္ေပၚ ျပန္ထိုင္တာပါပဲ။ မဂ်ိဳးမ ေဆးက စြမ္းလို႔တဲ့။ အဲသည္ကတည္းက မရႈဝမ္လည္း ေခြးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းထ,ေနတဲ့ ကြၽန္တို႔ တိုက္ေျခကို သိပ္ မကပ္ရဲေတာ့ဘူး။ မရႈဝမ္က တိုက္ေျခမကပ္ေပသိ တိုက္ခန္းစလစ္ေတြကေတာ့ မရႈဝမ္ရဲ႕ ဘယားအိတ္ႀကီးထဲ သြားသြားကပ္ၾကတာပါပဲ။
သည္သတင္းေတြကို အေဆာင္သာယာေရး ေကာ္မတီ ဥကၠ႒ကေတာ္ မေပါေ႐ႊက မနက္မနက္ ကြၽန္မ စက္ဘီးထုတ္တဲ့အခါ ေခြးသတင္းေပးတတ္လို႔ သိရတာပါ။ ဥကၠ႒အိမ္ဆိုင္မွာ မနက္မနက္ ေဈးဝယ္သူ၊ အေႂကြးယူသူေတြ မ်ားတတ္ေတာ့ ကြၽန္မေက်ာင္းသြားဖို႔ စက္ဘီးထုတ္ၿပီဆိုရင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အနားရွိတဲ့ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ေယာက္က တာ႐ုိးေပၚအထိ စက္ဘီး တြန္းပို႔တတ္တယ္။ အဲသည္ မနက္ တာ႐ုိးေပၚ တြန္းပို႔ေပးသူက မေသးလွီတဲ့။ အေပၚသြားေခါေခါ ရွည္ရွည္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ တင္ေနလို႔ မေသးလွီ စကားေျပာရင္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက တက္ခ်ည္က်ခ်ည္နဲ႔ ေမာင္းေထာင္းေနသလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ သေဘာကလည္း ေကာင္းပါရဲ႕။ မေသးလွီက တာ႐ုိးေပၚေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ ေပးတယ္။ ကြၽန္မကိုလည္း စက္ဘီးေပၚ မတက္ခင္ ထဘီ ေနာင္းေနာင္း ဝတ္လိုက္ဦးတဲ့။ ေနာင္းေနာင္းဆိုတာ ျမဲျမဲလို႔ေျပာတာပါ။
"မေသးလွီ စက္ဘီးတြန္းသြားတာမ်ား သြက္လိုက္တာ၊ စက္ဘီး စီးတတ္တယ္ေပါ့"
"က်ဳပ္ ၿမိဳ႕ထဲ ပြဲ႐ုံေတြကိုပဲ ေ႐ြးသြားရင္ စက္ဘီးနဲ႔သြားသာ ဆရာမရဲ႕။ စက္ဘီးစုတ္ပါေတာ္။ ဆရာမ စက္ဘီးလို ငွက္ၿမီးရွည္ မဟုတ္ပါဘူး"
ကြၽန္မစက္ဘီးတံဆိပ္က ရစ္ငွက္တံဆိပ္ (Phesant) ကို ေျပာတာပါ။
"ပဲေ႐ြးတာ ၾကာၿပီေပါ့"
"မန္းေလး ေရာက္ကတည္းက ေျပာပါေတာ့ ဆရာမရယ္။ အခု ဥကၠ႒ လုပ္ေနတဲ့ေကာင္ ငမုန္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ လင္မယားက အရင္ဆုံး ၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့ဟာကို။ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္စကလည္း သည္လိုပါပဲ။ တဲေတြနား ေခြးေတြနဲ႔ တစ္စပ္တည္း ေနရသာပါ။ ေခြးဆိုသာကလည္း လူစာ မွီစားရသာဆိုေတာ့ လူေတြအနား ေနသာေပါ့။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေရာက္စက မုန႔္ပဲဆုပ္လုပ္ၿပီး ေဈးထဲ လွည့္ေရာင္းဖူးေသးသာ။ ေဈးကြဲေတာ့ အမဲ႐ုိး၊ ဆိတ္႐ုိး အက်ိဳးေၾကေတြ ေဈးကေတာင္းလာၿပီး ဆန္ကြဲႏွစ္ဘူးနဲ႔ အရင္က်ိဳသာပဲ။ လူစာက ေဈးမသြားခင္က ခ်က္ၿပီးသား။ ေယာက်္ားကို ထမင္းထုပ္, ထုပ္ေပးရေသးသာကိုး။ ေဈးက ျပန္လာသာနဲ႔ ေခြးစာကို က်က်နန က်ိဳကေရာ။ ပ်စ္ၿပီဆိုသာနဲ႔ က်ဳပ္က ေယာက္ခ်ိဳႀကီး တစ္ဇြန္းစာခပ္ေလာက္ ေသာက္ေသးသာ၊ ေကာင္းလိုက္သာ ဆရာမႏွယ္။ အဲသလို ေကြၽးခဲ့တဲ့မိန္းမ အခု မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေရာ္, ဆရာမႏွယ္၊ လူစာမွ အနိုင္နိုင္ ထမင္းက်င္းက နက္ပါဘိသနဲ႔၊ မုန႔္ပဲဆုပ္အျမတ္နဲ႔ ေန,မျဖစ္ဘူး။ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕ထဲက ပြဲ႐ုံမွာ ပဲေ႐ြးရသာ ခါးကိုခ်ည့္ကေရာ့"
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မတို႔နဲ႔အတူ တိုက္ႀကီးတစ္လုံးတည္း ေနၾကတဲ့ ေနေဖာ္ေနဖက္ေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အားလုံးလိုလိုပါပဲ။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြပီပီ အေန႐ုိးၾကတယ္။ ဝမ္းေရးအတြက္ရယ္လို႔ ေတာကေန ၿမိဳ႕တက္လာၾကေပသိ သူတို႔ဘဝ ေနနည္းအတိုင္း ေနၾကသူေတြပါ။ ေတာဓေလ့ ေတာဟန္မေပ်ာက္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ ေယာက်္ားသားေတြလည္း သည္လိုပဲ။ ကြၽန္မတို႔အိမ္မွာ ေလးေလးပင္ပင္ မ,ရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳး၊ ေရစက္ပ်က္လို႔ ေရ ႏွစ္ထမ္း၊ သုံးထမ္း၊ ထမ္းတင္ေပးပါဦး ဆိုတာမ်ိဳးကအစ သူတို႔ပဲ အားတဲ့သူက အားသလို လုပ္ေပးၾကတယ္။ အိမ္က ဆရာဆိုရင္ လိုင္းကားေတာင္ မစီးေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ နင္းတဲ့ ဆိုက္ကားပဲ စီးေတာ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕ အရက္ေသာက္တတ္ၾကတာက လြဲလို႔ က်န္တဲ့ သီလေလးပါး လုံၾကတယ္။ မိန္းမသားေတြကေတာ့ ငါးပါးစလုံး လုံတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာနိုင္ပါရဲ႕။
သူတို႔ ဘဝေတြနဲ႔အတူ ရွိေနၾကတဲ့ နိမ့္ပါးတဲ့ သတၱဝါေတြကိုေတာင္ ေမတၱာ ထားနိုင္တဲ့ စိတ္မေနာဓာတ္ဟာ အံ့ဩစရာေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား။ ဝိုင္းလုံျခံဳလုံဖို႔ သည္ေခြးေတြကို သူတို႔ ေကြၽးခဲ့ေမြးခဲ့ၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာရွိတဲ့ တိုက္ေပၚေနထိုင္ခြင့္ စလစ္ကေလးကလြဲလို႔ ဘာ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္မွလည္း ရွိတ ာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အားလုံးမွာ တူတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါက သူတို႔အားလုံး မဟုတ္ရင္ေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက တိုက္ခန္းေပၚေနထိုင္ခြင့္ စလစ္ (Slip) ေတြ ေပါင္ထားၾကတာပါ။ သည္လိုနဲ႔ ဆုံးၾကတာမ်ားလို႔ တိုက္ခန္းေပၚက ဆင္းေပးရတာေတြ ရွိလာတယ္။
တစ္ညေန ကြၽန္မ ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့ စက္ဘီးတစ္ဖက္နဲ႔ တာ႐ုိးေပၚက ေဇာက္ထိုးဆင္း၊ စက္ဘီးကို ေျမညီထပ္ ေလွကားေျခက ဥကၠ႒အခန္းမွာအပ္၊ ေခြးေတြ တန္းစီအိပ္ေနတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြကို ဝါးညႇပ္က, ကသလိုေရွာင္ရင္း တစ္ထစ္ခ်င္း နင္းတက္လာေတာ့ အေပၚက လူဆင္းလာသံၾကားတာနဲ႔ ေဘးနား ကပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေလွကားေကြ႕မွာ ဘြားခနဲ ေပၚလာသူက မဖြားစုံ။ ေခါင္းေပၚမွာ ေစာင္ထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္၊ လက္မွာ ေႁမြေရခြံအိတ္ကို ထိပ္စႀကိဳးခ်ည္ထားတာက တစ္ဖက္၊ ဘယ္ဖက္လက္မွာေတာ့ ႀကိမ္ျခင္းႀကီးတစ္ျခင္းနဲ႔ မနိုင္မနင္း ဆင္း လာတာပါ။ ကြၽန္မက အထုပ္ကို လွမ္းယူေတာ့ ေနပစီ ဆရာမ၊ က်ဳပ္က နိုင္သယ္ရယ္တဲ့။ ကေလးသုံးေယာက္နဲ႔ ေခြးႏွစ္ေကာင္သုံးေကာင္က ေနာက္က။ မဖြားစုံက လက္ႏွစ္ဖက္က အထုပ္နဲ႔ျခင္းကို ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်ရင္း ခဏနားတယ္။
"ဆရာမေရ, သြားၿပီေႏွာ"
"ဘယ္တုံး မဖြားစုံရဲ႕၊ ႐ြာျပန္ၾကမလို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး ဆရာမေရ၊ က်ဳပ္တို႔ကို နတ္က ႏွင္ခ်ၿပီ"
"ဘယ္လိုႏွင္ခ်တာတုံး၊ ဘယ္သူက ႏွင္ခ်တာတုံး"
"က်ဳပ္တို႔ တိုက္ခန္းရခါစ ကတည္းက ေပါင္ထားတဲ့ စလစ္စာ႐ြက္က ဆုံးၿပီေလ။ က်ဳပ္က ကိုေပါက္ရွန္ရယ္ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေစာင့္ပါ ဆိုသာေတာင္ မရပါဘူး ဆရာမရယ္"
"အို, ျဖစ္ရေလရွင္၊ ေနပါဦး။ အခုက ဘယ္မွာ ေနၾကမွာတုံး"
"ကမ္းနားတာ႐ုိးနဲ႔ လက္ပံပင္ေျခမွာ တဲတစ္လုံး ထိုးထားၾကသယ္။ တဲကလည္း ႀကီးႀကီးထိုးလို႔ျဖစ္သာ မႈတ္ဘူး။ သည္လိုပဲ ျပံဳတိုးေနၾကရမွာပဲ ခဏေတာ့"
ကြၽန္မက ဘာစကားမွ မေျပာနိုင္ခင္ ခ်ထားတဲ့ ေႁမြေရခြံအိတ္ထုပ္နဲ႔ ႀကိမ္ျခင္းႀကီးကို ေကာက္မ,တယ္။ ကြၽန္မက ကေလးသုံးေယာက္ကို မုန႔္ဖိုး ေပးေတာ့ မဖြားစုံက သာဓုပါေတာ္တဲ့။
"ေနပါဦး အခုက ဘယ္လိုသြားၾကမွာတုံး"
"တာ႐ုိးေပၚမွာ က်ဳပ္အိမ္သား ဆိုက္ကားနဲ႔ ေစာင့္ေနေလရဲ႕၊ ကိုင္း, သြားေရာ့မေႏွာ"
ကြၽန္မ အေပၚထပ္ ဆက္မတက္နိုင္ေသးဘူး။ ပထမထပ္ ဝရန္တာ ေထာင့္က ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ မဖြားစုံက တာ႐ုိးေျခေရာက္ေတာ့ လင္လုပ္သူက အထုပ္ႀကီး ဆင္းယူတယ္။ ဆိုက္ကားေပၚ မဖြားစုံတက္ေတာ့မွ မဖြားစုံေပၚ ေစာင္ထုပ္ႀကီး တင္တယ္။
ကေလးသုံးေယာက္က ေနာက္ခုံမွာ။ ကယ္ရီယာခုံေပၚမွာ ျခင္းေတြနဲ႔ ေႁမြေရခြံထုပ္။ ဆိုက္ကားထြက္ေတာ့ မဖြားစုံက ကိုယ္ေနခဲ့သေကာရယ္လို႔ ေနခဲ့တဲ့ တိုက္ခန္းဘက္ လွည့္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ပါဘူး။ ေပြးႀကီးနဲ႔ေပြးေလး ေခြးႏွစ္ေကာင္က ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္သြားေလရဲ႕။
* * *
ကြၽန္မတို႔မိသားစု တိုက္ခန္းကေျပာင္းၿပီး ၿမိဳ႕သစ္မွာ အေျခခ်ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စုစာ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ၿမိဳ႕သစ္ကေန တစ္ပတ္တစ္ခါ အေမ့အိမ္ကို သြားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကခ်ည္း သြားၾကတာဆိုေတာ့ တိုက္ခန္းေတြဘက္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ လူသစ္ေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ၾကားပါရဲ႕။ က်န္ေတာ့ က်န္ၾကဦးမွာပါ။ ဘယ္သူေတြက်န္လို႔ ဘယ္သူေတြ ေျပးရွာၾကၿပီလဲလို႔ေတာ့ မသိနိုင္ဘူးေပါ့ေလ။
တစ္ရက္သား ကြၽန္မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ လိုတာေလးဝယ္မယ္ ရယ္လို႔ ေဈးခ်ိဳကို သြားျဖစ္တယ္။ ေဈး ေတာ္ေတာ္ဝယ္ၿပီးေတာ့ ငါးေျခာက္ကေလး၊ ငါးပိကေလးဝယ္ခ်င္လို႔ ကုန္႐ုံတန္းဘက္ ကူးၾကတယ္။ ကြၽန္မကို မိန္းမ တစ္ေယာက္က တို႔,လိုက္တယ္ထင္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မ ျမင္ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ နည္းနည္း ဝ,လာတာရယ္၊ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေတြ ေ႐ႊလက္ေကာက္ေတြ ဝတ္ထားတာရယ္ကလြဲရင္ မ်က္ႏွာက မမွတ္မိစရာမရွိဘူး။ မေပါေ႐ႊ။ အခန္းနံရံမွာ ေဘာပင္နဲ႔ "လူႀကီးလက္မွတ္ထိုး သုံးေထာင္" လို႔ ေရးတဲ့ မေပါေ႐ႊ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ေနခဲ့ဖူးတဲ့ တိုက္ခန္းမွာ ကြၽန္မတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ မေပါေ႐ႊ။ ဥကၠ႒ ကိုခ်စ္မုန္းကေတာ္က ေသာင္ေသာင္သာသာ ျဖစ္ေနလို႔ ဝမ္းသာရတယ္။
"မေပါေ႐ႊ ေဈးလာဝယ္တာလား၊ သမီးေတြေကာ"
"မွတ္မိသားပဲ၊ က်ဳပ္က ဆရာမ မမွတ္မိေလာက္ဘူး ထင္ေနသာ၊ သမီးေတြ လင္ရၾကၿပီ။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေျမးေတာင္ ခ်ီရေပါ့"
မေပါေ႐ႊက ေလမေျပာင္းပါဘူး။ မေပါေ႐ႊကိုၾကည့္ေတာ့ အိမ္ဆိုင္အတြက္ ထင္ပါရဲ႕။ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေတြ ဝယ္ထားတာ မနည္းလွဘူး။ ကုန္စုံဆိုင္ႀကီး ျဖစ္ေရာေပါ့ေလ။
"ဥကၠ႒ေရာ"
"ကိုခ်စ္မုန္းလား၊ အခုလည္း ဥကၠ႒ပဲ ဆရာမေရ။ သူက တက္လာတဲ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ ပါတီက်ေတာ့ ဥကၠ႒ျမဲသယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေျပာရသယ္။ ေမာင္မင္းတစ္သက္လုံး ဥကၠ႒သာ လုပ္ဟဲ့လို႔"
မေပါေ႐ႊနဲ႔ေတြ႕တုန္း စကားေတြေျပာျဖစ္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မတို႔ေနတုန္းက တဲေပၚက တိုက္ေပၚတင္ေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ တိုက္ေပၚက တဲေပၚ ျပန္ေရာက္သြားၾကၿပီတဲ့။ တိုက္ခန္း စလစ္ကေလးေတြ လက္ထဲဆုပ္ၿပီး ေနခဲ့ၾကရာက ရသေလာက္နဲ႔ ေရာင္းစား ေပါင္စားမိၾကလို႔ ဆင္းေပးၾကရတာနဲ႔၊ အတိုးႀကီးမသတ္နိုင္လို႔ မျဖစ္စေလာက္ေငြနဲ႔ အေပါင္ဆုံးရတာနဲ႔ တိုက္ေပၚက ဆင္းေပးၾကရတာေတြ မနည္းဘူးတဲ့။ သည္လိုပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ မေပါေ႐ႊ ေျပာပုံေတာ့ တိုက္ခန္းငွားခေတြလည္း ကြၽန္မတို႔ေနစကလို မရေတာ့ဘူးတဲ့။ တစ္လ သုံး၊ ေလးေသာင္း ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ တိုက္ခန္း အေရာင္းအဝယ္ ကလည္း တစ္ခန္းကို သိန္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း ပါရဲ႕။ တစ္ခါက တိုက္တန္းလ်ားေပၚ တ႐ုန္း႐ုန္း ေနခဲ့ၾကတဲ့ တဲေတာ္ကုန္း၊ တေကာင္းကြဲ၊ ထီးၾကက္ေတာ္ ႐ြာေတြက ႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္။ မေပါေ႐ႊကို ေမးၾကည့္မိတယ္။
"က်ဳပ္တို႔႐ြာဘက္က ဟာေတြလား၊ ကိုယ့္႐ြာ ကိုယ္မျပန္ၾကေတာ့ဘူး ဆရာမရဲ႕။ ႐ြာျပန္ရင္ သည့္ထက္ငတ္မွာဆိုေတာ့ ၾကံဳရာ တဲထိုးေနၾက႐ုံေပါ့။ ဆရာမတို႔ ေနတုန္းက လူေတြထဲေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တစ္ဦးက်န္ရဲ႕"
မေပါေ႐ႊက သေဘာ႐ုိးနဲ႔ ေျပာေနတာေပသိ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရာသက္ပန္ ဥကၠ႒ဆိုတဲ့ ကိုခ်စ္မုန္းကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လို ကြၽန္မ ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္ မသိပါဘူး။ ေခြးေတြကို သတိရလိုက္မိတာနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ေမးလိုက္မိတယ္။
"ဒါနဲ႔ ေခြးေတြေရာ မရွိၾကေတာ့ဘူးေပါ့"
"လူေတြမွ ကစဉ့္ကလ်ားဟာကို ဆရာမရယ္။ ေခြးေတြလည္း ကေသာင္းကနင္းေပါ့။ အခု အခန္းဝယ္ေနၾကသူေတြက တိုက္ေပၚ ေခြးအတက္ မခံၾကေတာ့ဘူး။ ေခြးေတြကလည္း အပါးပါေတာ္။ ေကြၽးသူမရွိေတာ့ ေကြၽးတဲ့ သခင္ေတြေနာက္ လိုက္ကုန္ထင္ပါရဲ႕။ ၾကာၿပီေကာ ဆရာမရဲ႕။ ေသကုန္ၾကေရာေပါ့။ ေခြးက သက္တမ္းေစ့ဆို ဘယ္ေလာက္ေနရသာတုံး"
"မေျပာတတ္ပါဘူး မေပါေ႐ႊရယ္။ ဒါျဖင့္ တိုက္ခန္းေတြ ေဈးေကာင္းခ်ိန္ ဘယ္သူမွ မမိလိုက္ၾကဘူးေပါ့"
"အကုန္ အေပါင္ဆုံးခ်ည္းပဲ။ တလုတ္ကိုေပါရွန္နဲ႔ သူ႕မယား မရႈဝမ္ေလ ဆရာမ မွတ္မိမလားေတာ့ မသိဘူး"
"မွတ္မိတယ္"
"အဲသည္ မရႈဝမ္ရဲ႕ ဘယားအိတ္ႀကီးထဲ သူတို႔ ေနခြင့္ေပးတဲ့ တိုက္ခန္း စလစ္ေတြ အကုန္ေရာက္ကုန္သာပဲ။ သူတို႔လင္မယားက တိုက္ခန္းလိုခ်င္ေတာ့ ျပန္ေရာင္းသယ္။ ေဈးက သူတို႔ပါးစပ္ထဲ ရွိသာ။ ခ်မ္းသာလိုက္သာမွ က်ဳပ္တို႔နားက တိုက္ခန္းစလစ္ေတြ သူတို႔ လင္မယားခ်ည္း ရကုန္သာေလ"
ကြၽန္မမ်က္စိထဲ ကြမ္းယာဆိုင္ေရွ႕က ခုံရွည္ႏွစ္လုံးေပၚ ႐ုံးခန္းလုပ္ၿပီး ထိုင္ထိုင္ေနတတ္တဲ့ ကိုေပါရွန္နဲ႔ မရႈဝမ္ကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဘယားအိတ္ မည္းမည္းႀကီးကို ေပြ႕ထားတဲ့ မရႈဝမ္ရဲ႕ ပုံရိပ္ကိုလည္း မေမ့ေသးပါဘူး။ တာ႐ုိးႀကီးေပၚကေန တိုက္ခန္းေတြကို ၾကည့္ၾကတာမ်ား ေမာင္းခလုတ္ တင္ထားတဲ့ ႂကြက္ေထာင္ေျခာက္ကို ၾကည့္ၾကပုံမ်ိဳး။
႐ြာက ေပြးႀကီးနဲ႔ ေပြးေလးဆိုတဲ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို ကိုယ္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ကို အပါ ေခၚလာတယ္ဆိုတဲ့ မဖြားစုံ၊ ပဲျပဳတ္ေရာင္းၿပီး ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ေခြးငါးေကာင္ကို ေကြၽးေမြးေနတဲ့ မမဲညိဳ၊ ေဈးထဲ မုန႔္ပဲဆုပ္ေရာင္းရင္း ေဈးထဲက အ႐ုိးအရင္းေလးေတြဝယ္၊ အိမ္မွာ ဆန္ကြဲနဲ႔ က်က်နနက်ိဳၿပီး ေခြးစာ မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ ကိုယ္တိုင္ တစ္ဇြန္းေသာက္ၾကည့္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ မေသးလွီ။ သူတို႔ တိုက္ခန္းေတြကို မတန္တဆသိမ္းေနတဲ့ မရႈဝမ္ကိုေတာင္ ေခြးကိုက္မန္း မန္းေပးတဲ့ မဂ်ိဳးမ။ အားလုံးကို ကြၽန္မ ေအာက္ေမ့ေနမိတယ္။
ကြၽန္မတို႔သားအမိ ေဈးက ျပန္လာတဲ့အထိ ကြၽန္မရင္ထဲ မေကာင္း လိုက္တာ။ တဲေတာ္ကုန္းသူ မဖြားစုံ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုလည္း သတိရရဲ႕။
"က်ဳပ္တို႔မိဘမ်ား ေျပာဖူးသာေတာ့ ေရွးက ဘယ္ဘုရင္ဆိုလား တိုင္းခန္း လွည့္ရင္း က်ဳပ္တို႔႐ြာနား ေရာက္ေတာ့ တဲနန္းႀကီး ထိုးေနသာ။ အဲသာနဲ႔ တဲေတာ္ကုန္း ျဖစ္ရသာ။ ဘုရင့္ေရတေကာင္းက က်ကြဲေတာ့ တေကာင္းကြဲတဲ့၊ ထီးေတာ္ၾကက္ဆိုသာ ဘုရင့္ထီးေတာ္တဲ့"
တစ္ခါက ဘယ္ဘုရင္မွန္းမသိတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးနဲ႔ သမိုင္းႏႊယ္တဲ့ ႐ြာကေလးေတြက ႐ြာသူေတြ။ အခုေကာ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေခြးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ေကြၽးဟယ္ ေမြးဟယ္ ရွိေနၾကေရာ့လား။ ဆန္းေတာ့ မဆန္းပါဘူးေလ။
ကြၽန္မတို႔ မႏၲေလးမွာ သည္လိုပဲ ပါေတာ္မူတာေတြ မ်ားလွေပါ့။
-------
ခင္ခင္ထူး
(နဝရတ္ေရာင္ျခယ္ မဂၢဇင္း ဝတၳဳ႐ွည္မ်ား)

ေရအိမ္ (ေနဝင္းျမင့္)

ေရအိမ္ (ေနဝင္းျမင့္)
-----------------------
(၁)
ဝုန္းခနဲ ထပ်ံေသာ ယင္ေကာင္ မည္းမည္းစိမ္းစိမ္း အုပ္စုႀကီးကို အေဝးကပင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ စင္စစ္ ေရအိမ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ေရတစ္စက္တေလမွ်ပင္ ရွိသည္မဟုတ္။ ပိုးေလာက္တို႔ တဖြားဖြားျဖင့္ ေျခခ်စရာမရွိေအာင္ အၿမဲတမ္း ညစ္ပတ္ေပေရေနတတ္ေသာ သည္ေရအိမ္ကေလးကို တစ္ခါက ‘ေရေလာင္းအိမ္သာ’ ဟု ေခၚေဝၚခဲ့ၾကဖူးသည္ ဆိုျခင္းကမူ ယခုအခါ အိပ္မက္အျဖစ္သာ က်န္ရစ္တည္ရွိေနေတာ့သည္။
* * *
(၂)
သည္တန္းလ်ားခန္းေတြကလည္း ေဆာက္ခါစ၊ သည္ေရအိမ္ကေလး ကလည္း ေဆာက္ခါစ။ အဲ့သည္တုန္းကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝး ေရစက္တစ္ခုမွ တစ္လက္မ ေရပိုက္တစ္ေခ်ာင္းကို သြယ္ယူကာ ေရအိမ္ဟူေသာအမည္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေရေတြ တေဝါေဝါ က်ေနေစခဲ့ဖူးသည္။ သည္တုန္းက လူေတြကလည္း မ်ားလွသည္ မဟုတ္ေသး။ စုစုေပါင္းမွ အိမ္ေထာင္စုေျခာက္စု၊ လူဦးေရအားျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိမည္။ ႏွစ္လံုးတြဲ ေရအိမ္ကေလးသည္ အသစ္တုန္းကေတာ့ သူ႔ဝန္ႏွင့္သူ႔အား မွ်တေနခဲ့သည္ ဆိုပါေတာ့။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ အုတ္႐ိုးစီ အဂၤေတအုတ္ခံုေပၚမွာ သြပ္ျပားေျမာင္းၾကဲ ထူထူႀကီးေတြ ကာရံထားသည္။ အမိုးကလည္း သြပ္ျပားထူထူႀကီးေတြပါပဲ။ တံခါးေတြကေတာ့ ကၽြန္းသားေတြကို ေထာင္ေကြးကာ သြပ္ျပားဂိတ္ထူထူ တစ္ခ်ပ္လံုးကို ႐ိုက္ကပ္ထားသည္။
ၿပီးေတာ့ ေရအိမ္ထဲမွာ ႏွစ္ခန္းကို တစ္လံုးႏႈန္းျဖင့္ မီးလံုးေလး တစ္လံုးကိုလည္း တပ္ဆင္ေပးထားသည္။ (သြပ္ျပားကို မီးလံုးတစ္လံုးစာ ျဖတ္ေတာက္၍ အခန္းအလယ္က တပ္ထားသျဖင့္ ႏွစ္ခန္းစလံုးလင္းသည္) ေရအိမ္၏ေနာက္မွာ ကပ္လ်က္က ‘စံပရိတ္တင့္’ ဟု ေခၚေသာ သီးျခားေရစစ္ကန္တစ္လံုး ရွိသည္။ သည္ကန္ကေရႏွင့္ အညစ္အေၾကးကို တစ္ကန္႔စီ စစ္ထုတ္ေပးသည္။ ေရစစ္ကန္၏ အမိုးေတြကို အုတ္ႂကြပ္ျဖင့္ မိုးထားသျဖင့္ မိုးေရႏွင့္ အမႈိက္သ႐ိုက္မ်ား ႐ုတ္တရက္ မဝင္ႏိုင္ပါ။ ေရပိုက္ေခါင္းမွ တေဝါေဝါ က်ေနေသာေရက ေရအိမ္ေႂကြခြက္ထဲကို အစဥ္မျပတ္ က်ေနတတ္သျဖင့္ အသံုးျပဳေနစဥ္ေရာ၊ အသံုးျပဳၿပီးအခ်ိန္ေရာ အျမဲ သန္႔ရွင္းေနတတ္သည္။ တန္းလ်ားခန္းကေလးမွာ ေနသူေတြက တစ္ခါတစ္ရံ မနက္ပိုင္းကေလးေလာက္မွာသာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတတ္ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ အဆင္ေျပသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ေရအိမ္ကိုေရာ ေရစစ္ကန္ကိုပါ ရင္ဆို႔ခန္႔ျမင့္ေသာ ငါးပတ္လည္ သစ္သားတိုင္မ်ားျဖင့္ စနစ္တက် ကာရံထားသည္။ တင္းတင္းရင္းရင္း ဆြဲကာထားေသာ သံဆူးႀကိဳးေတြေၾကာင့္ ေရအိမ္ကေလးႏွင့္ သီးသန္႔ ေရအိမ္ေလးလို ျဖစ္ေနသည္။
‘သန္႔ရွင္းပါ’ ၊ ‘ေရကိုသာသံုးပါ’ ၊ ‘သင့္သန္႔ရွင္းမႈသည္ သင့္က်န္းမာေရး’ ၊ ‘သန္႔ရွင္းမႈျဖင့္ ဂုဏ္ယူတတ္ပါေစ’ ၊ ‘တုတ္ႏွင့္စကၠဴ မသံုးရ’ စသည့္ စသည့္ စာတမ္းေတြကိုလည္း ေရအိမ္ဝမွာ ဆြဲခ်ိတ္ထားေသးသည္။ ေရအိမ္ကို မဝင္ခင္မွာ သည္စာတန္းေတြကို အရင္ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ေရအိမ္ထဲမွာ အကန္႔ေလးတစ္ကန္႔ ရွိေသးသည္။ အဂၤေတအကန္႔ကေလး ျဖစ္သျဖင့္ ေရကန္ကေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ေရပိုက္မွက်ေသာ ေရေတြက သည္ကန္ကေလးထဲကို အရင္က်ကာ ပိုလွ်ံေသာေရေတြကမွ ေရအိမ္ေႂကြခြက္ထဲကို အဆက္မျပတ္ က်ေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေရအိမ္ေႂကြခြက္သည္ အညစ္အေၾကးမ်ား တင္မေနေတာ့ဘဲ အျမဲ သန္႔ရွင္းေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အသံုးျပဳသူ၏ ကိုယ္ကာယ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ကိုမူ သည္ေရကန္ကေလးထဲက ေရကိုသံုးရသည္။ တခ်ိဳ႕က သည္ေရကန္ထဲကေရႏွင့္ မသန္႔စင္ခ်င္ၾက။ စကၠဴကို သံုးခ်င္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေရအုပ္စုႏွင့္ စကၠဴအုပ္စုဟူ၍ အုပ္စုႀကီးႏွစ္ခု ကြဲလာသည္။ တခ်ိဳ႕က သတင္းစာစကၠဴ၊ တခ်ိဳ႕က မဂၢဇင္းေဟာင္းမ်ား၊ တခ်ိဳ႕က ဘိလပ္ေျမစကၠဴလို မာဆတ္ဆတ္စကၠဴ စသည္ျဖင့္ စကၠဴအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သံုးစြဲၾကသည္။
ထိုအခါ ျပႆနာႏွစ္ခု ရွိလာေတာ့သည္။ တစ္ခုမွာ စကၠဴအုပ္စု၏ အသံုးျပဳၿပီး စကၠဴမ်ား ထားသိုရန္ေနရာကိစၥ ျဖစ္ေလသည္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသံုးျပဳၿပီး စကၠဴမ်ားကို ေရအိမ္အမိုးႏွင့္ ေနာက္ဘက္ သြပ္ျပားအကာၾကားက လက္ငါးလံုးခန္႔ ဟေနေသာ ေလဝင္ေပါက္မွ အေနာက္ဘက္ ေရစစ္ကန္ အုပ္ႂကြပ္အမိုးေပၚ ပစ္ခ်တတ္၏။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရအိမ္တြင္း ေႂကြခြက္ေဘးက အုတ္အကန္႔ကေလး၏ ေဘာင္ေပၚမွာ မသိမသာ တင္ထားခဲ့တာလည္း ရွိ၏။
တခ်ိဳ႕တေလက ထိုသံုးၿပီးစကၠဴကို ေရအိမ္အျပင္ဘက္သို႔ မရြံမရွာ ကိုင္လာကာ ေရအိမ္လမ္းေဘးေတြမွာ ပစ္ခ်ခဲ့တာလည္းရွိသည္။ ထိုအခါ အညစ္အေၾကးေတြ ေပက်ံေနေသာ စကၠဴမ်ိဳးစံုက ေရစစ္ကန္ အမိုးေတြေပၚမွာ၊ ေရကန္ကေလးေဘးမွာ၊ လူသြားလမ္းေတြေပၚမွာ တစ္စစီ ျပန္႔က်ဲေနေတာ့သည္။ ထိုအခါ တန္းလ်ားခန္းကေလးက ေရသံုးသူဘက္က အသံထြက္လာေတာ့သည္။
စကၠဴမသံုးရ၊ ေရကိုသာသံုးစြဲေရး၊ စည္းကမ္းမဲ့ စကၠဴသံုးသူမ်ား ရွာေဖြပညာေပးေရးေတြ လုပ္လာရေတာ့သည္။ (ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚတတ္ၾကသည္)
“ဒီလိုဗ်ာ၊ ေရအိမ္ရဲ႕ သေဘာသဘာဝကိုက ေရေလာင္းစနစ္နဲ႔ လုပ္ထားတာ မဟုတ္လား၊ စကၠဴနဲ႔ဆိုေတာ့ ေရအိမ္ရဲ႕ သဘာဝနဲ႔ ဘယ္လိုမွကို မကိုက္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေနာက္ ဆိုးတာက စကၠဴေတြ ထင္တိုင္း ပစ္ခ်ေနတာ ေတြ႔ေနရတယ္၊ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ သိမွာေပါ့ေလ၊ အဲဒါ ေရကို သံုးၾကဖို႔ေတာ့လိုမယ္”
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ စကၠဴမသံုးေရး အစည္းအေဝးအၿပီးမွာ စကၠဴေတြ ခါတိုင္းလိုပင္ ျပန္႔က်ဲေနတတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ စကၠဴျပႆနာ တစ္ခုကေတာ့ အသံုးျပဳၿပီး စကၠဴကို ေရအိမ္ေႂကြခြက္ထဲကို ခ်ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
‘ဝီလ္ဆင္ႏွင့္ သားမ်ားကုမၸဏီ’ ဟု တံဆိပ္ထိုးထားေသာ တိုင္းျခားျဖစ္ ေရအိမ္ေႂကြခြက္၏ အညစ္အေၾကးဆင္းရာ အေပါက္မွာ က်ယ္လွသည္ မဟုတ္ေခ်။
ၿပီးေတာ့ အေပါက္ကလည္း တစ္ေျဖာင့္တည္း မဟုတ္။ အတြင္းမွာ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး အေခြအေကာက္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ႏူးပြလြယ္ေသာ စကၠဴအမ်ိဳးအစားက အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ဘိလပ္ေျမအိတ္ခြံလို မာေခါက္ေခါက္ ပ်င္းတြဲတြဲ စကၠဴမ်ိဳးက်ေတာ့ ေႂကြခြက္အဝကို ဆို႔ပိတ္လိုက္သလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။ တေဝါေဝါ က်ေနသည့္ ေရကလည္း သည္စကၠဴေတြ သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚမသြားႏိုင္။ ထိုအခါ အညစ္အေၾကးေတြ ဆို႔ပိတ္ေနကာ ညစ္ပတ္သထက္ ညစ္ပတ္လာေတာ့သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ေရအိမ္ကလည္း ေကာင္းေနေသးသည္။ ေရလည္း ရွိေသးသည္။ အသံုးျပဳသူကလည္း နည္းပါးေသးသည္။ သည္ေတာ့ အဆင္ေျပေနေသးသည္လို႔ပဲ ေျပာႏိုင္ေသးသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရအုပ္စုႀကီးက စကၠဴအုပ္စုႀကီးကို လႊမ္းမိုးေနေသးလို႔ပဲ ျဖစ္သည္။
* * *
(၃)
ႏွစ္ကေလး ေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ေနာက္ထပ္ တန္းလ်ားခန္း သံုးခန္းေလာက္ တိုးလာသည္။ တန္းလ်ားသံုးခု တိုးလာသျဖင့္ လူဦးေရကလည္း သံုးဆေလာက္ မ်ားလာသည္။
ေနာက္ထပ္ ေဆာက္လုပ္ေသာ တန္းလ်ားခန္းေတြအတြက္ ေရအိမ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေဆာက္ေပးျခင္း၊ မီးႏွင့္ေရ မတပ္ဆင္ရေသးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အသံုးျပဳသူ မရွိသေလာက္ပင္။
တခ်ိဳ႕တေလက ထိုေရအိမ္မ်ားဆီသို႔ သြားတတ္ေသာ္လည္း အမ်ားစုကမူ သည္ေရအိမ္ေဟာင္းကေလး ဆီကိုပဲ လာၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ ေရာင္းေသာ ေဈးဆိုင္တန္းကေလးက သည္တန္းလ်ားေတြနားကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျပာင္းေရႊ႕လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဈးဆိုင္တန္းကေလး ဆိုေသာ္လည္း ေဈးငယ္ေလး တစ္ေဈးစာေလာက္ ရွိသျဖင့္ သည္ေနရာကေလး ပိုမိုစည္ကားလာသည္။ အနားမွာ ၿမိဳ႕ပတ္ဘူတာ႐ံုကေလးကလည္း ရွိသျဖင့္ ခရီးသည္ တခ်ိဳ႕ကလည္း သည္ေနရာမွ ရွိေနတတ္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူေတြအားလံုး၏ ႀကိဳတင္တြက္ဆမထားေသာ အညစ္အေၾကးစြန္႔ျခင္းကိစၥသည္ သည္ေရအိမ္ကေလးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သည္ေရအိမ္ကေလးသည္ တန္းလ်ားခန္း အိမ္သာလည္းျဖစ္၊ ေဈးအိမ္သာလည္းျဖစ္ကာ ခရီးသည္မ်ား၏ ဘူတာအိမ္သာလည္း ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေဈးေလးေရာက္ရွိလာျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မနက္မိုးမလင္းခင္ ေရာက္ေနတတ္ေသာ ေဈးသည္မ်ားသည္ မနက္မိုးလင္းတာႏွင့္ သည္ေရအိမ္ကေလးမွာ လုယက္တိုးဝင္ အသံုးျပဳၾကသည္။
လူဦးေရမ်ားလာေသာ တန္းလ်ားခန္းက လူေတြကလည္း မနက္ မနက္ သည္ေရအိမ္ကေလးေရွ႕မွာ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔။ တန္းစီေစာင့္ေနရေသာ လူေတြကိုၾကည့္ကာ တခ်ိဳ႕ကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း တြန္႔လိမ္ ႐ႈံ႕တြေနေသာ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ေရအိမ္ကေလးက ဆင္းလာမည့္သူကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ဆိုင္းေနတတ္သည္။
တစ္ခါကေတာ့ ႏႈတ္လွ်ာၾကမ္းၾကမ္း ေဈးသည္ မိန္းမတစ္ဦးႏွင့္ တန္းလ်ားခန္းက မိန္းမတို႔ ေရအိမ္သို႔ အရင္ေရာက္ျခင္း၊ မေရာက္ျခင္းထက္ ေရအိမ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း၊ မသက္ဆိုင္ျခင္းကသာ အဓိကက်သည္ဟု ယူဆကာ ေရအိမ္ကို လုဝင္သည္။
ထိုအခါ နံနက္ေစာေစာ ‘ေဖ’ ခ်င္း မိုးမႊန္ေအာင္ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း Jazz ေတးသြားမ်ား ေဝစီသြားေတာ့သည္။ တစ္ခါကေတာ့ ေရအိပ္ေပၚမွာ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုၾကာျမင့္သည္ဟုဆိုကာ တံခါး အတင္းဆြဲဖြင့္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသးသည္။
ေရအိမ္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အေသးအဖြဲ အမႈကေလးမ်ားမွာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မရွိေသာ္လည္း မနည္းလွေတာ့ေခ်။
* * *
(၄)
အဆိုးဆံုးက ေရအိမ္ကိုသြယ္ထားေသာ ေရပိုက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး ညဘက္မွာ လူခိုးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရေပးေနသည့္ေရစက္မွ ေရအိမ္အထိ အတန္ငယ္ ရွည္လ်ားေသာ သံပိုက္ကို ျဖတ္ေတာက္ကာ ခိုးယူသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ခါတိုင္း ေရေတြ တေဝါေဝါ က်ေနတတ္ေသာ ေရအိမ္ကေလးမွာ ေရလံုးဝ ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေရပိုက္ျပန္လည္ တပ္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေပးလာသည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရမရွိလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္၊ ေရပိုက္ ျပန္ဝယ္ၿပီးတပ္ဖို႔”
“ေရပိုက္၊ ဘယ္သူက ဝယ္ရမွာလဲ”
“က်ဳပ္တို႔ပဲ ဝယ္ရမွာေပါ့ဗ်၊ ဘယ္သူက ဝယ္ရဦးမွာလဲ၊ က်ဳပ္တို႔ တန္းလ်ားနဲ႔ ဆိုင္တာပဲ”
“ဘာ … တန္းလ်ားလိုင္း အိမ္သာရမွာလဲ၊ ဘံုအိမ္သာ ျဖစ္သြားၿပီရွင့္၊ ေဈးအိမ္သာျဖစ္သြားၿပီ သိရဲ႕လား၊ ေဈးသည္ေတြပဲ သြားေကာက္”
“ဒီလိုေလဗ်ာ ေရ … ”
“အို … မထည့္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေရမရွိလည္း ရတာပဲ၊ တစ္ျပားမွ လာမေကာက္နဲ႔၊ မထည့္ႏိုင္ဘူး၊ လာေကာက္တဲ့လူ ေခြးေျပာသလို ေျပာပစ္လိုက္မယ္”
ဤသို႔ျဖင့္ ေရပိုက္လည္း မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေရအိမ္က မီးလံုး မရွိတာလည္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ၾကာၿပီ။ တံခါးခ်ပ္ေတြ၊ လက္ကိုင္ကြင္းေတြ မရွိေတာ့တာလည္း ၾကာၿပီ။ ပတ္ပတ္လည္ ကာထားေသာ သြပ္ျပားေအာက္ေျခေတြလည္း ေဆြးျမည့္ျပတ္ထြက္ကုန္ၿပီ။ အဆိုးဆံုးက ေရအိမ္အေနာက္ဘက္ သြပ္ျပားမွာ ႏွစ္ေပ ပတ္လည္ခန္႔ဝိုက္၍ ျပဳတ္က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေရအိမ္ထဲမွာ လူထိုင္ေနတာကို ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးက ေတြ႕ႏိုင္သည္။ (ေအာက္ေျခက အဂၤေတ အုတ္ခံုအကာတန္းေလး ရွိသျဖင့္ လူေအာက္ပိုင္းကိုေတာ့ မျမင္ရပါ။) သြပ္ျပားေပါက္ကို စိတ္လိုလက္ရ ဖာမည့္ ေထးမည့္သူလည္း မရွိ။ ပတၱာတစ္ဖက္ ျပဳတ္ေနေသာ ေရအိမ္တံခါးေအာက္ေျခ၊ သြပ္ျပားကလည္း လူတစ္ေယာက္ ဝင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆြးျမည့္ေပါက္ျပဲေနသည္။ ဒါကိုေတာ့ တစ္ေယာက္က ဝါးထရံ အပိုင္းအစတစ္ခုကို ေရအိမ္ထဲ ထည့္ေပးထားျခင္းျဖင့္ ေရွ႕ပိုင္း လံုျခံဳမႈကို ရေနေစသည္။
ဒါေပမယ့္ သည္ဝါးထရံ အပိုင္းကေလးကလည္း တစ္ပတ္လားပဲ ခံသည္။ ေရအိမ္မွာ သန္႔ရွင္းေရးသံုး ကိရိယာမ်ားအျဖစ္ တစ္ေခ်ာင္းခ်ိဳး၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းခ်ိဳးဖို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေရအိမ္ကေလးေဘးမွာ သံုးၿပီးစ ဝါးထရံစေတြ ျပန္႔က်ဲေနေလသည္။
ထိုအခါ ေနာက္ထပ္ ဝါးထရံ ေရာက္မလာေတာ့ဘဲ ေရအိမ္တြင္းသို႔ ေလႏွင့္ အလင္းေရာင္ လံုေလာက္စြာ ရရွိေနေလသည္။
* * *
(၅)
ေရအိမ္ပတ္လည္မွာ ကာရံထားေသာ ငါးပတ္လည္ သစ္သားတိုင္မ်ားႏွင့္ သြပ္ဆူးႀကိဳးမ်ား ယိုင္နဲ႔ ျပဳတ္ထြက္သြားျခင္းမွာလည္း ေရအိမ္ကေလး၏ ဂုဏ္သေရကို ပိုမို နိမ့္က်သြားေစေလသည္။
ေရစစ္ကန္အဖံုး အုတ္ႂကြပ္တန္းေတြ ေဆြးျမည့္ကာ ေရစစ္ကန္ထဲသို႔ ျပဳတ္က်ကုန္သည္။ အုတ္ႂကြပ္တန္းေတြ ျပဳတ္က်ေတာ့ အုတ္ႂကြပ္ေတြလည္း ကြဲကုန္ေတာ့သည္။ ထိုအခါ ေရစစ္ကန္ထဲက ေရႏွင့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ေနရသည္။ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ အညစ္အေၾကးမ်ား၏ ပုပ္အက္နံေစာ္ေသာ အနံ႔အသက္က သည္နားတစ္ဝိုက္မွာ အျမဲလိုလို ေဝ့ဝဲေနသည္။
အဆီးအတားမဲ့ ေရစစ္ကန္ေဟာင္းထဲသို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ေခြးငယ္မ်ား၊ ၾကက္မ်ား၊ ဝက္မ်ား က်သည္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးမွာ ခါတိုင္း ေရေတြက်ေနတတ္ေသာ ေရအိမ္ကေလးမွာ ေရလံုးဝ ျပတ္ေတာက္သြားသျဖင့္ အညစ္အေၾကးမ်ား ျပည့္လွ်ံလာျခင္း ျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္အိမ္က ေရတစ္ပံုး ဆြဲလာကာ ေဆးေၾကာသုတ္သင္သည္။ ထိုအခါ ခဏကေလး သန္႔ရွင္းသြားေသာ္လည္း အမ်ားစုႀကီးက ေရပါလာသည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုအခါ အညစ္အေၾကးေတြက ပိုမိုျပည့္လွ်ံကာ ညစ္ပတ္ ေပပြေနေလသည္။
ေရအိမ္ကေလးထဲမွ အညစ္အေၾကးေတြက ေႂကြခြက္ထဲမွာတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အုတ္ေရကန္ကေလးထဲမွာပါ ျပည့္သိပ္သြားသည္။ သည္ေရအိမ္ကေလး၏ ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိတ္မႈကို အကာအကြယ္ယူကာ အသံုးခ်သူမ်ားလည္း ရွိလာသည္။
တစ္ခါက ညဘက္မွာျဖစ္သည္။ မီးေရာင္လည္း မရွိသျဖင့္ ေရအိမ္ကေလး ပတ္ဝန္က်င္မွာ ေမွာင္မည္းေနသည္။ (ညဘက္တြင္ ေရအိမ္က ေျခခ်စရာမရွိေအာင္ ညစ္ပတ္ျခင္း၊ မီးမရွိျခင္း၊ သရဲေျခာက္သည္ သတင္းႀကီးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အသံုးျပဳသူ နည္းပါးသည္။) ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဆိုးရြားျပင္းထန္ေသာ အနံ႔အသက္မ်ားကို ႐ွဴ႐ႈိက္ကာ ေရအိမ္တံခါးဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိခ်ိန္၌ ဝုန္းခနဲ လူေတြ ထေျပးေသာအသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္သြားကာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ လိုက္ထိုးၾကည့္ေတာ့ လူသံုးေယာက္ေလာက္ဟုသာ ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ အံ့ဩျခင္းႀကီးစြာ ျပန္လာရေသာ္လည္း တစ္ညလံုး စဥ္းစား၍မရ။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေဈးတန္းကေလးမွျဖတ္ကာ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦး ေျပးလိုက္လာသည္။ ထိုမိန္းကေလးကို သည္ေဈးတန္းကေလးမွာ ေတြ႕ေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မရင္းႏွီးပါ။
သူမ၏ ထူအမ္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လိမ္တြန္႔လိုက္ကာ ေျပာသည္။
“အစ္ကိုဟာေလ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္”
“ဗ်ာ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဘာရမွာလဲ၊ အစ္ကိုလည္း ဝါသနာပါတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူမ်ားကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တာေလ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္၊ ဘာပါလိမ့္”
“ညကေလ အစ္ကို မဟုတ္လား၊ လာေခ်ာင္းတာ”
“ေခ်ာင္းတယ္၊ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာကိုမွ လာမေခ်ာင္းရပါလား”
“အိမ္သာမွာေလ၊ အဲသလို မလုပ္ပါနဲ႔ အစ္ကိုရယ္၊ ကၽြန္မမွာ အဲဒါစီးပြားေရး အစ္ကိုရဲ႕”
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ဩသြားသည္။ သူမကို သည္အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႔ရလို႔မဟုတ္။ သည္ေရအိမ္ကေလး၏ ကံၾကမၼာကိုသာ ျဖစ္ေလသည္။
သည္ေနာက္ပိုင္း ေရအိမ္ကေလး၏ အေျခအေနမွာ ပို၍ပင္ ဆိုးလာေတာ့သည္။ ေရအိမ္ေႂကြခြက္ကို လံုးဝမျမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ အညစ္အေၾကးေတြ ျပည့္လွ်ံညစ္ပတ္ေနသည္။ အသံုးျပဳသူေတြက ေရအိမ္သန္႔ရွင္းသြားဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘဲ ေႂကြခြက္ေျခနင္းေပၚ အုတ္ခဲႏွစ္လံုးတင္ကာ အသံုးျပဳသည္။ အညစ္အေၾကးေတြက အုတ္ခဲေလာက္ျမင့္လာေတာ့ ေနာက္ထပ္ အုတ္ခဲတစ္လံုးစီ ထပ္တင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အုတ္ခဲေတြ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာသည္။
ေဆြးၿပီး ျပတ္က်ေနေသာ အေနာက္ဖက္သြပ္ျပားက ေနေရာင္ေတြ ဝင္ေနတတ္ကာ တံခါးအေပါက္ႀကီးဘက္က ေလေတြ တဟူးဟူး တိုးဝင္သည္။ အသံုးျပဳသူက သံုးေလးထပ္ျမင့္ေနေသာ အုတ္ခဲေတြေပၚမွာ ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိုင္ရင္းက ျပဳတ္ထြက္ေနေသာ တံခါးခ်ပ္ကိုလည္း ထိန္းထားရေသးသည္။
ပံုသဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လက္စြမ္းျပထားေသာ ညစ္ညမ္း႐ုပ္ပံုေတြကေတာ့ မျမင္ခ်င္အဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ သည္ရပ္ကြက္ကေလးထဲမွာ လူ၏ခႏၶာေဗဒကို ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ဦးတေလ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။
ခဲတံ၊ ေဘာလ္ပင္၊ နီျပာတံေတြႏွင့္ ေရးထားေသာ ညစ္ညမ္းစာေတြကေတာ့ ဘယ္ဘက္လွည့္လို႔မွ မလြတ္ႏိုင္။ အုတ္ကန္ကေလးထဲမွာေတာ့ အညစ္အေၾကးစေတြ ေပပြေနသည္။ တုတ္စေတြျပည့္ႏွက္ေနသည္။ တုတ္စေတြကလည္း အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး။ လက္ညႇိဳးေလာက္၊ လက္မေလာက္၊ တခ်ိဳ႕က တံျမက္စည္း႐ိုးတံေတြ၊ ဝါးျခမ္းျပားႀကီးႀကီးေတြလည္း ပါေသးသည္။
ကြမ္းယာထုပ္သည့္ စကၠဴစေလာက္ကေလးေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်သလဲဟု မသိရေသာ္လည္း စကၠဴေတြကလည္း အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနသည္။ ဗာဒံရြက္၊ ဗ်ိဳင္းေခ်းရြက္ႏွင့္ သန္႔စင္သူ၊ အုတ္ခဲထက္ပိုင္းက်ိဳးႏွင့္ သန္႔စင္သူ အစံုအစံု။
“ကၽြန္မတို႔ ကုသိုလ္ယူၾကရေအာင္၊ ေမာင္က ေရဆြဲေပး၊ ကၽြန္မက ေဆးခ်မယ္”
ဇနီးသည္က ႏွာေခါင္းကို အဝတ္စတစ္စစည္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚဖူးသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရဘံုဘိုင္ကေလးမွ ေရပံုးေပါင္းမ်ားစြာခပ္၍ တဝုန္းဝုန္း ေလာင္းခ်သန္႔ရွင္းေတာ့မွ ေျပာင္စင္သြားသည္။
ေရေလာင္းသန္႔စင္ၿပီး ေရအိမ္မွ ထြက္လိုက္သည့္အခါ အျပင္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး တင္းမာေနသည္။ သူမလက္ထဲမွာေတာ့ သစ္ကိုင္းစကေလး ႏွစ္စ။
တက္ရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပင္ ေရအိမ္ကေလး ျပန္လည္ ညစ္ပတ္သြားျပန္သည္။
* * *
(၆)
အခုေတာ့ အဂၤေတအုတ္ခဲေတြလည္း ပဲ့က်ကာ အုတ္ေပါက္ေတြေပၚေနၿပီ။ တံခါးရြက္ေတြ ျပဳတ္က်ကုန္ၿပီ။ (စာရြက္ေပၚက သန္႔ရွင္းပါ၊ သင့္သန္႔ရွင္းမႈသည္ သင့္က်န္းမာေရး စာတန္းကေလးေတြလည္း မရွိေတာ့ပါ)
ေရစစ္ကန္ထဲကို မိုးေရေတြဝင္ထားသျဖင့္ အညစ္အေၾကးေရေတြ အျပင္ကို လွ်ံထြက္ေနတာလည္း ရွိသည္။ ပတ္ပတ္လည္ သြပ္ျပားအဟႀကီးက က်ယ္သထက္ က်ယ္လာကာ ေႂကြခြက္ေျခနင္းေပၚက အုတ္ခဲေတြလည္း ျမင့္သထက္ ျမင့္လာျပန္ၿပီ။
စကၠဴစေတြက ေရအိမ္ကေလးေဘးမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနကာ တခ်ိဳ႕ကေလးငယ္ေတြက ေရအိမ္ေဘး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အညစ္အေၾကး စြန္႔ေနၾကၿပီ။
ဝုန္းခနဲ ထပ်ံတတ္ေသာ ယင္ေကာင္ မည္းမည္းစိမ္းစိမ္းႀကီးေတြကို လွမ္း၍ျမင္ေနရ၏။ ေဆြးျမည့္ေနေသာ သစ္သားႏွင့္ အဂၤေတက တြဲစပ္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ အဟေတြၾကားမွာ ပိုးေလာက္ေတြ တလြန္႔လြန္႔ တြယ္တက္ေနသည္။
အေကာင္းဆံုးက သည္ေရအိမ္ကေလးကို တြန္းလွဲၿဖိဳဖ်က္လိုက္ဖို႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဈးကေလးကလူေတြ၊ တန္းလ်ားခန္းေတြက လူေတြ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဘူတာ႐ံုက လမ္းၾကံဳခရီးသည္ေတြက သည္ေရအိမ္ကေလးကို အသံုးခ်ေနၾကဆဲ ျဖစ္ေလသည္။
-----------
ေနဝင္းျမင့္
ရင္ခုန္ပြင့္ ဝတၳဳမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၉၁။

စကားမဆို ရန္မလို

စကားမဆို ရန္မလို (ဘာသာျပန္သူ - ေဇာ္ဂ်ီ)
---------------------------------------------
[ “စကားမဆို ရန္မလို" ဝတၳဳတိုကို အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္ျဖစ္ေသာ The Silent Men မွ ျမန္မာျပန္သည္။ ထိုဝတၳဳတိုတြင္ ကာမ်ဴးသည္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားတို႔၏ အခက္အခဲ အက်ဥ္းအက်ပ္ကို လည္းေကာင္း၊ ထိုအခက္အခဲ အက်ဥ္းအက်ပ္ အတြင္း၌ နစ္မြန္း ေနၾကရေသာ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားတို႔၏ ေသာက၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆ အမူအရာတို႔ကို လည္းေကာင္း သနားစရာ၊ ခ်စ္ခင္စရာ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာ၊ ေၾကကြဲစရာ ျဖစ္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့သည္ဟု ယူပါသည္။ ]
------------
၁
ေဆာင္းရာသီ အတြင္း၌ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေန႔သည္ အုံမႈိုင္းေသာေန႔ မဟုတ္။ ေနသာေသာေန႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲ၌ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ သြားၾက လာၾက၊ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကမ္းနားဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သေဘၤာဆိပ္အလြန္၌ ပင္လယ္ေရျပင္ႏွင့္ မိုးေကာင္းကင္တို႔သည္ တစ္စပ္တည္းျဖစ္၍ ထိန္လင္းေနသည္ကို ျမင္ႏုိင္သည္။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္သမား ယာဗားသည္ ပင္လယ္ေရျပင္ကိုလည္း မၾကည့္။ မိုးေကာင္းကင္ကိုလည္း မၾကည့္။ ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းက်ယ္ႀကီးတြင္ ေခါင္းငုံ႔ကာသာ သူ႔စက္ဘီးကို အသာအယာ နင္းသြားသည္။ သူ႔ေျခတစ္ဖက္သည္ မသန္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေသတပ္ထားေသာ ေျခနင္းေပၚ၌ ထိုေျခကို တင္႐ုံသာ တင္ထား၍ သန္ေသာေျခတစ္ဖက္ျဖင့္၊ တစ္ဖက္က ေျခနင္းအရွင္ကို နင္းသြားသည္။ နင္းသြားရင္း ေန႔လယ္စာအတြက္ သူ႔ကိုယ္၌ သိုင္းယူလာေသာ မုန႔္လြယ္အိတ္သည္ ေရွ႕ဘက္သို႔ ေလွ်ာက်လာတိုင္း၊ ထိုမုန႔္လြယ္အိတ္ကို သူ႔တေတာင္ျဖင့္ တြတ္ကာ၊ ေက်ာဘက္သို႔ တြန္းပို႔ရသည္။ ယာဗားသည္ မုန႔္လြယ္အိတ္ကို တြန္းပို႔သည့္အခါတိုင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သည္။ အခါ တိုင္းတြင္ သူ႔ မုန႔္လြယ္အိတ္၌ သူ အလြန္ႀကိဳက္ေသာ ၾကက္ဥေၾကာ္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အမဲသားေၾကာ္ေသာ္ လည္းေကာင္း ပါေနက် ျဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ ေပါင္မုန႔္ ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဒိန္ခဲသာ ပါသည္။
ဤေန႔နံနက္တြင္ ယာဗားသည္ သူ႔အလုပ္႐ုံသို႔ သူ ျပန္ဆင္းၿပီ။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ခါတိုင္းႏွင့္မတူ ေရာက္ခဲလွ၏ဟု သူ ထင္သည္။ ယာဗား၏ အသက္သည္ ဇရာဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူၿပီ။ ယခု သူ႔အသက္ ေလးဆယ္ျပည့္ၿပီ။ သူ အလုပ္လုပ္ရာျဖစ္ေသာ အလုပ္႐ုံသည္ သစ္သားစည္ပိုင္းလုပ္ေသာ စည္ပိုင္းအလုပ္႐ုံ ျဖစ္၍ ၿမိဳ႕၏ တဖက္စြန္၌ ရွိသည္။ သူ႔အလုပ္႐ုံသို႔ အသြားတြင္ ယာဗားသည္ စက္ဘီးကို ႀကိဳးစား၍ နင္း၏။ သို႔ရာတြင္ ယခင္အခါ နင္းသြားစဥ္ အားတက္သေရာ ရွိခဲ့ဖူးသေလာက္ ယခု အားတက္သေရာ မရွိၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို သူ မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းငုံ႔၍ နင္းသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ကေသာ္ ယာဗားသည္ သူ႔အလုပ္႐ုံသို႔ သြားသည့္အခါတိုင္း ပင္လယ္ေရျပင္ကို ၾကည့္၍ မၿငီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါကေသာ္ တနဂၤေႏြေန႔ ေရာက္တိုင္း ပင္လယ္ကမ္းေျခ၌ သူ ေပ်ာ္ရမည့္ အေရးကို သူ ေတြးႏုိင္သည္။ ေျခတစ္ဖက္ မသန္ေသာ္လည္း ေရကူးရျခင္းကို သူ အလြန္ သေဘာက်သည္။ ထို႔ေနာက္ ကာလ အတန္ၾကာေသာ္ ဖယ္နႏၵီႏွင့္ အေၾကာင္းပါသည္။ သားေယာက္်ား ရသည္။ ထိုအခါ ပါးစပ္ႏွစ္ေပါက္ တိုးလာသျဖင့္ ဝဝလင္လင္ စားေသာက္ႏုိင္ၾကေအာင္ စေနေန႔ ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ အခ်ိန္ပို အလုပ္ လုပ္ရသည္။ တနဂၤေႏြေန႔ မ်ား၌ပင္ ပိုက္ဆံရမည့္ ေတာက္တိုမည္ရ အလုပ္ကို ရွာ၍ လုပ္သည္။
ယာဗားသည္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို သေဘာက်တုန္းပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ မိန္းမရ၍ သားေယာက္်ား ရသည့္ေန႔မွစ၍ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ညေနဘက္မ်ား၌သာ ပင္လယ္ေရျပင္ကို သေဘာက်တုန္းပင္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို သူ ၾကည့္ေတာ့သည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ သူ႔မယား ဖယ္နႏၵီကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္ထားေသာ ရွပ္အက်ႌ သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္ကို ဝတ္၍၊ အရက္ခ်ိဳ တစ္ဖန္ခြက္ကို ေသာက္၍ ပင္လယ္ေရျပင္ကို ၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးလိုက္သည္။ ၾကည္ႏူးလိုက္သည္ ဆိုေသာ္လည္း တကယ္ ၾကည္ႏူးျခင္းေပေလာ၊ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္ျခင္းေပေလာ။ သူ မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ျဖစ္ေလရာ ဘဝ၌ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းေပဟု လက္ခံ၍ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးေနတတ္သည္။
ယေန႔ နံနက္ သူ႔အလုပ္႐ုံသို႔ သူျပန္ဆင္းေသာအခါ ယာဗားသည္ ပင္လယ္ေရျပင္ကို မၾကည့္ဘဲ သူ႔စက္ဘီးကို သူ နင္းသြားသည္။ ပင္လယ္ေရျပင္သည္ သူ႔ကို ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ပါ၏။ သူကမူ မ်က္ႏွာလဲႊေနလိုက္သည္။ ညေနက်မွသာ သူ ျပန္၍ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မည္။ ယခု သူ ေခါင္းငုံ႔ကာသာ သူ႔စက္ဘီးကို မွန္မွန္နင္းေနသည္။ နင္းေနရင္း စိတ္ထဲ၌ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနသည။ မေန႔ညက သူတို႔အလုပ္႐ုံက အလုပ္သမား တစ္စုသည္ အစည္းအေဝး က်င္းပသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ အလုပ္ျပန္ဆင္းၾကေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ၾကရသည္။ ယာဗားသည္ အစည္းအေဝးမွ အိမ္သို႔ျပန္လာ၍ မယား ဖယ္နႏၵီအား ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပေသာအခါ ဖယ္နႏၵီသည္ ဝမ္းသာအားရျဖစ္၍ “ဒါျဖစ္ရင္ သူေဌးက ရွင္တို႔ကို လုပ္ခ တိုးေပးလိုက္ၿပီေပါ့၊ ဟုတ္လား” ဟု ဆိုသည။ စင္စစ္မွာ အလုပ္ရွင္က လုပ္ခ တိုးေပးေသာလာေၾကာင့္ မဟုတ္။ သူတို႔ အလုပ္သမားတစ္စုမွာ သပိတ္မလွန္ခ်င္ဘဲ လွန္လိုက္ၾကရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ သပိတ္အေရးေတာ္ပုံ က်ဆုံးသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဟုတ္ေပသည္။ အလုပ္ရွင္ လာဆား၏ စည္ပိုင္း အလုပ္႐ုံမွ ယာဗားတို႔ အလုပ္သမားတစ္စုသည္ သပိတ္မလွန္ခ်င္ဘဲ လွန္လိုက္ၾကရသည္။ သပိတ္ေမွာက္ၾကစဥ္က သူတို႔သည္ အလ်င္စလို ျပဳမိခဲ့ၾကသည္။ အျခားေသာ စည္ပိုင္းအလုပ္႐ုံမ်ားမွ အလုပ္သမားတို႔ႏွင့္လည္း သူတို႔မညႇိခဲ့။ အလုပ္သမား အသင္းခ်ဳပ္ကိုလည္း သူတို႔ အသိမေပးခဲ့။ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ အလ်င္စလို သပိတ္ေမွာက္၍ အလုပ္႐ုံမွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားအသင္းခ်ဳပ္က သူတို႔ကို ေထာက္ခံရမည့္ ကိစၥတြင္ စိတ္မပါ့တပါ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ လုပ္ငန္းသည္ အလုပ္သမား တစ္ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္သာ လုပ္ရေသာ လုပ္ငန္းအေသးစား ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ ျဖစ္ေသာ အလုပ္သမား၏ အေရးသည္ အသင္းခ်ဳပ္၏ မ်က္စိတြင္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ျဖစ္သည္ဟု မျမင္ႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခါ အလုပ္သမားအသင္းခ်ဳပ္၏ အျပဳအမူကို သူတို႔ အျပစ္မတင္ႏုိင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ယခုအခါ တိုင္ကီ သံေရေလွာင္ကန္ လုပ္ငန္းသစ္သည္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေပၚလာၿပီ ျဖစ္ရာ သစ္သားစည္ပိုင္း လုပ္ငန္းသည္ အမွည့္ေႂကြ ေႂကြရမည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခါ သစ္သားစည္ပိုင္း အလုပ္႐ုံသည္ အေဟာင္းအျမင္း အပ်က္အစီး ဖာေထးျပင္ဆင္ေသာ အလုပ္ကိုသာ အားျပဳေနရသည္။ သစ္သားစည္ပိုင္း လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ လုပ္ငန္း မတြင္မက်ယ္ ျဖစ္လာသည္ကို သိၾကေသာ္လည္း လုပ္ငန္းကို အပ်က္မခံႏုိင္။ ေမွး၍ လုပ္ေနခ်င္ၾကေသးသည္။ တစ္ဖန္ အျမတ္အစြန္းကိုလည္း လိုခ်င္ၾကေသးသည္။ ယခင္ကေလာက္ မတြင္က်ယ္ေတာ့ေသာ လုပ္ငန္းကို ဆက္၍လည္း လုပ္ခ်င္၍ အျမတ္အစြန္းရေအာင္လည္း လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္လွ်င္ လုပ္ႏုိင္ေသာ လမ္းတစ္လမ္းသာ ရွိသည္။ ထိုလမ္းသည္ အျခားမဟုတ္။ တစ္ႏုိင္ငံလုံး၌ စားစရိတ္၊ ဝတ္စရိတ္၊ ေနစရိတ္ တစ္ဟုန္ထိုး ခုန္တက္သြားလင့္ကစား အလုပ္သမား၏ လုပ္ခကို တိုးမေပးဘဲ တင္းခံေနရမည့္လမ္း ျဖစ္သည္။
အကယ္၍ သစ္သားစည္ပိုင္းလုပ္ငန္း လုံးဝ ပ်က္သြားသည္ ျဖစ္လွ်င္ သစ္သားစည္ပိုင္း အလုပ္သမားမ်ားသည္ မည္သည့္အလုပ္ကို လုပ္စားၾကမည္နည္း။ အလုပ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္ၿပီးမွ အလုပ္သစ္သို႔ ေျပာင္း၍ လုပ္ရသည္ ဆိုျခင္းမွာ မလြယ္လွေခ်။ အလုပ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္လိုလွ်င္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေစာင့္၍ သင္ၾကား ေလ့က်င့္ရသည္။ သစ္သားစည္ပိုင္း အလုပ္တြင္ စည္ပိုင္းတစ္လုံး ျဖစ္လာေအာင္ ခုံးထားေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို႔ကို အညီအညြတ္ စီရျခင္း၊ ထို႔ေနာက္ သံေခြအတြင္း၌ မိေအာင္ ဖမ္းရျခင္း၊ ဖမ္းေသာအခါ ပပ္ေသးေထးေၾကာင္း မပါေစဘဲ ေရမိုးလုံေအာင္ အံကိုက္ စပ္တတ္ရျခင္း စေသာ အလုပ္တို႔ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ လုပ္တတ္ေသာ အလုပ္သမားသည္ ရွာမွ ရွားသည္။ ယာဗားသည္ ထိုအလုပ္၌ အလြန္လိမၼာသူ ျဖစ္၍ ထိုအလုပ္၌ သူ ဂုဏ္ယူသည္။ အလုပ္ေဟာင္းမွ အလုပ္သစ္သို႔ ေျပာင္းရသည္ ဆိုျခင္းမွာ သိေဟာင္းကို စြန႔္လိုက္ရျခင္း၊ တတ္ကၽြမ္းေသာ ပညာကို စြန႔္လိုက္ရျခင္းျဖစ္ရာ အဘယ္မွာလွ်င္ လြယ္ပါလိမ့္မည္နည္း။ တစ္ဖန္ တတ္ကၽြမ္းမႈကား ရွိပါ၏။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္ မရွိေသာ္ ေရတိမ္၌ နစ္ရေခ်ေတာ့မည္။ ထိုအေျခမ်ိဳးတြင္ တတ္ကၽြမ္းသူ ပညာသည္သည္ ၾကမၼာကိုသာ ယိုးရေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ဖန္ လုံေလာက္ေသာ လုပ္ခကို မရလွ်င္ အလုပ္မွ ထြက္ပါလားဟု ဆိုႏုိင္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္မွ ထြက္ရန္ဆိုသည္မွာလည္း မလြယ္လွေခ်။ တစ္ဖန္ အလုပ္မွ မထြက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မထြက္ဘဲေန၍ မေက်မနပ္ လုပ္ေနရျပန္လွ်င္လည္း တစ္ခက္ျဖစ္သည္။ မေက်နပ္သည္ကို မေျပာမိေအာင္ ပါးစပ္ကို ပိတ္ထား၍ မရ။ ေျပာခ်င္သည္သာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ မစားေလာက္ မေသာက္ေလာက္ေသာ လုပ္ခကိုသာ ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ အလုပ္ရွင္က သူ႔သေဘာေတာ္အတိုင္း ေပးမည့္ လုပ္ခကိုသာ ေသာ္လည္းေကာင္း ရမည္ဟု သိေနပါလ်က္ မနက္တိုင္း အပင္ပန္းခံ၍ အလုပ္တက္ေနရလွ်င္လည္း တစ္ဒုကၡ ျဖစ္သည္။
၂
ထို႔ေၾကာင့္ ယာဗားတို႔ အလုပ္သမား တစ္စုသည္ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္၍ ေျပာစရာ ရွိသည္ကို ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ႏွစ္ဦး သုံးဦးကမူ ခ်ီတုံခ်တုံ လုပ္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ေတြ႕၍ အေရးဆိုၾကၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း၌ကား ခ်ီတုံခ်တုံသမားမ်ားပါ ေဒါပြလာၾကသည္။ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္၊ မလုပ္ခ်င္လွ်င္ ထြက္ၾက။ အလုပ္ရွင္သည္ ထိုသို႔ ေမာက္ေမာက္မာမာ တိုတိုျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေျပာရက္ပါေပ့၊ ဆိုရက္ပါေပ့။ ထိုစကားသည္ လူစကားေပေလာ။ “ေဟ့၊ သူက တို႔ကို လူညံ့ေတြ မွတ္ေန ထင္ပါ့ကြာ။ သူ႔ကို ရွိခိုးဦးတင္ လုပ္မယ့္လူစားမ်ိဳး၊ သူက ထုတ္မွ ထြက္မယ့္လူစားမ်ိဳး မွတ္ေန ထင္ပါ့ကြာ” ဟု အီပိုဆီတို ဆိုသူ အလုပ္သမားက ၾကဳံးဝါးလိုက္သည္။
စင္စစ္မွာ သူတို႔၏ အလုပ္ရွင္သည္ သိပ္ဆိုးလွသူ မဟုတ္ေခ်။ အလုပ္ရွင္သည္ သစ္သားစည္ပိုင္း အလုပ္ကို သူ႔မိဘထံမွ အေမြခံ၍ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထိုမွ် ႀကီးပြားလာေအာင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားတိုင္းႏွင့္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ဆက္ဆံသူလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလုပ္ရွင္သည္ သူ႔အလုပ္သမားမ်ားကို ဖိတ္ေခၚ ေကၽြးေမြးတတ္သည္။ သူ ယူလာေသာ ငါးေသတၱာတို႔ကို ျဖစ္ေစ၊ ဝက္အူေခ်ာင္းတို႔ကို ျဖစ္ေစ အလုပ္႐ုံထဲတြင္ ေရြေပၚစာမီးျဖင့္ ခ်က္၍ ေၾကာ္၍ အလုပ္႐ုံထဲ၌ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္အတူ တေပ်ာ္တပါး စားတတ္သည္။ ဝိုင္အရက္ကိုပါ ေသာက္ၾကသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူသည္ ေရႊအလုပ္ရွင္၊ ေငြအလုပ္ရွင္၊ ေရႊသူေဌး၊ ေငြသူေဌးပါေပ့။ တစ္ဖန္ သူတို႔၏ အလုပ္ရွင္သည္ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္တြင္ အလုပ္သမားတိုင္းအား ေကာင္းေပ့ ဆိုသည့္ စပ်စ္ဝိုင္ ငါးပုလင္းစီ ေပးေလ့ရွိသည္။ အလုပ္သမားတစ္ဦးဦး နာဖ်ားမက်န္း ျဖစ္လွ်င္ ေဆးဖိုးဝါးခ ေပးတတ္သည္။ အလုပ္သမားထဲက မဂၤလာေဆာင္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သားသမီး မ်က္ႏွာျမင္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း လက္ဖြဲ႕တတ္သည္။ သူ႔သမီးကေလး ဖြားျမင္လာစဥ္ကေသာ္ သူ႔အလုပ္သမားတိုင္းအား ေမတၱာလက္ေဆာင္ ေပးခဲ့သည္။ ယာဗားအား ၿမိဳ႕စြန္ရွိ သူ႔ျခံက်ယ္ ႀကီးထဲတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္မွ် ငွက္ပစ္ခြင့္ ေပးဖူးသည္။ သူ႔အေဖသည္ အလုပ္သမားဘဝမွ တိုးတက္ႀကီးပြားလာသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ခဏခဏ ေျပာေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အလုပ္သမားမ်ား၏ အိမ္သို႔ကား သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္း မျပဳတတ္ေခ်။ မျပဳတတ္သျဖင့္ သူ႔အလုပ္သမားမ်ား၏ ဒုကၡ ကရိကထတို႔ကို အတြင္းက်က် သူ မသိေခ်။ သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔ကိစၥ၊ သူ႔အေရးတို႔ကိုသာ သူ သိသျဖင့္ သူ႔လိုဘကိုသာ သူ ေတြးတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အလုပ္သမားမ်ားက လုပ္ခတိုးေတာင္းလာေသာအခါ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္၊ မလုပ္ခ်င္ လွ်င္ ထြက္ၾကဟု သူက ခပ္ ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔အလုပ္သမားမ်ားက သူ႔အလုပ္႐ုံကို သပိတ္ေမွာက္ၾကစဥ္ကေသာ္ အလုပ္သမားအသင္းခ်ဳပ္သည္ ၾကားဝင္၍ ေစ့စပ္ ေပးပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ နားမေထာင္။ သူ႔အလုပ္႐ုံကို သူ ပိတ္လိုက္သည္။ “ဒီမွာ သပိတ္တားတာေတြ၊ ဘာေတြ၊ ညာေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ ဒုကၡခံၿပီး လုပ္မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ အလုပ္ကို ပိတ္ထားရလွ်င္ က်ဳပ္မွာ ေငြကုန္သက္သာလို႔ က်ဳပ္က ပိုၿပီး သေဘာက်ေသးတယ္” ဟု သူက ဆိုလိုက္ေသးသည္။ အမွန္မွာ သူ႔အဖို႔လည္း အက်ိဳးရွိသည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ သူ ေခါင္းမာျမဲ ေခါင္းမာေနသည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ကို အလုပ္ေပးထားတာဟာ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားတို႔ကို သနားလို႔ ေပးထားတာ သိရဲ႕လား။ ခင္ဗ်ားတို႔က ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းစြပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ သိၾကေရာေပါ့” ဟု ဆိုျပန္သည္။ အီပိုဆီတိုသည္ ထိုစကားကို ၾကားေသာအခါ ေဒါထလာ၍ “ခင္ဗ်ား ဘာစကားေျပာဟာလဲ။ လူစကားလား” ဟု ျပန္ပက္လိုက္သည္။ ထိုအခါ အလုပ္ရွင္သည္ ရွဴးရွဳးရွားရွား ေဒါသမာန္ ပြားလာသည္ျဖစ္ရာ ေျခလြန္လက္လြန္ ျဖစ္ၾကမည္ စိုးသျဖင့္ အီပိုဆီတိုကို ဆြဲေခၚသြားၾကရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလုပ္ရွင္၏ သေဘာထား ျပင္းထန္မွန္းကို အလုပ္သမားတို႔ သိသြားၾကသည္။
ထိုေၾကာင့္ ယာဗားတို႔ အလုပ္သမားတစ္စုက သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သပိတ္ေမွာက္၍ အရက္ႏွစ္ဆယ္မွ် ၾကာလာေသာအခါ အလုပ္သမားတို႔၏ မယား အိမ့္ရွင္မတို႔သည္ စားေရးေသာက္ေရး အတြက္ ပူပန္လာၾကသည္။ ႏွစ္ဦး သုံးဦးကမူ အေလွ်ာ့ေပးခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အလုပ္သမားအသင္းခ်ဳပ္က အလုပ္သမားမ်ား ရက္တြက္ မနာေစေရး ကိစၥ၊ အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းေပးေရး ကိစၥတို႔ကို ေျပာဆို၍ ၾကားဝင္ ဖ်န္ေျဖေပးလိုက္ရာ အလုပ္သမားတို႔က သပိတ္လွန္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ေနၾက၍လားမသိ။ သူတို႔၏ အမူအရာသည္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနၾကေသးသည္။ သူတို႔ ကိစၥ ၿပီးျပတ္ျခင္း မရွိေသးေလဟန္၊ ျပန္လည္ စဥ္းစားရန္ က်န္ေနေသးေလဟန္၊ ဟန္ပန္ေလလံ ထုတ္ေန ၾကေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ရႈံးေမာႀကီးလည္း ျဖစ္ေန၍ ဤေန႔ နံနက္ခင္းတြင္ အမဲသားေၾကာ္အစား ဒိန္ခဲကိုသာ ဝါးရေတာ့မည္လည္း ျဖစ္ေနေသာ ယာဗားသည္ ဟန္ပန္ေလလံ မထုတ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
ယာဗားသည္ စက္ဘီးကို ေျခတစ္ဖက္ျဖင့္ အသာအယာ နင္းလာရင္း လူလည္း ေမာ၍ စိတ္လည္း ေမာေနသည္။ သူ႔အလုပ္႐ုံကို သူ ေတြးမိတိုင္း အလုပ္ရွင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရဦးေတာ့မည္ဟု စိတ္ေလးေနသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တို႔ကိုလည္း သနားေနသည္။ “ရွင္တို႔တစ္ေတြ သူနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ရမွာပဲ။ ေတြ႕ရင္ ဘာေျပာၾကမလဲ” ဟု သူ႔မယား ဖယ္နႏၵီက စိတ္ပူသျဖင့္ သူ႔ကို ေမးဖူးသည္။ ထိုအခါက သူက “ဘာေျပာရမွာလဲ။ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေန႐ုံေပါ့” ဟု သူက ေျဖသည္။ ယာဗားသည္ စက္ဘီးကို နင္းရင္း ေခါင္းခါလိုက္သည္။ အံႀကိတ္လိုက္သည္။ ေျပျပစ္လွေသာ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာလာသည္။ “ေအးေလ၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ျပန္လုပ္တာပဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ျပန္လုပ္ရတယ္ ဆိုရင္ ေတာ္ေရာေပါ့” ထိုသို႔ စိတ္ကိုေျဖ၍ စက္ဘီးကို နင္းျမဲ နင္းသည္။ အံကိုလည္း ႀကိတ္ျမဲ ႀကိတ္ထားသည္။
အတန္ၾကာေသာ္ ယာဗားသည္ လမ္းက်ယ္ႀကီးအတိုင္း နင္းလာရာမွ ရပ္ကြက္ေဟာင္း တစ္ခုဘက္သို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္။ ထိုရပ္ကြက္ တစ္ခုလုံးသည္ အလုပ္႐ုံငယ္မ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေဟာင္းအျမင္း အက်ိဳးအပဲ့ သံတို သံစ အပုံႀကီး အပုံငယ္မ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေမာ္ေတာ္ကား႐ုံမ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း ျပည့္က်ပ္လ်က္ ရွိသည္။ ထိုရပ္ကြက္ထဲတြင္ သူတို႔အလုပ္ လုပ္ရာျဖစ္ေသာ စည္ပိုင္းအလုပ္႐ုံ ရွိသည္။ ထိုအလုပ္႐ုံသည္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ျဖစ္သည္။ နံရံေအာက္ပိုင္းကို ေက်ာက္ျဖင့္ ေဆာက္ထား၍ အမိုးအထိ မွန္ခ်ပ္မ်ား ကာထားသည္။ အလုပ္႐ုံႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တစ္လမ္းျခားတြင္ အလုပ္ရွင္ လာဆား၏ အိမ္ ရွိသည္။ ဝင္းႏွင့္ ျခံႏွင့္ သာသာယာယာ ျဖစ္သည္။
ယာဗား ေရာက္လာေသာအခါ အလုပ္႐ုံတံခါးသည္ ပိတ္လ်က္ျဖစ္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်ိဳ႕သည္ တံခါးေရွ႕၌ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ယာဗားသည္ ထိုအလုပ္႐ုံ၌ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ အခါတိုင္းတြင္ အလုပ္သမားမ်ား မေရာက္ခင္က အလုပ္႐ုံတံခါးကို ဖြင့္ထားေလ့ ရွိသည္။ ဤတစ္ႀကိမ္၌ကား တံခါးကို ပိတ္ထားသည္ျဖစ္ရာ အလုပ္သမားမ်ား အေပၚ၌ အလုပ္ရွင္က ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေအာင္ပြဲခံလိုက္ေလၿပီလားဟု ေတြးစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ယာဗားသည္ အလုပ္႐ုံေဘးသို႔ သြား၍ ေရာက္ေသာအခါ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းသည္။ ထိုေနာက္ စက္ဘီးကို နံရံ၌ ထားေနက် အတိုင္း ေထာင္ထားခဲ့ၿပီးေနာက္ အလုပ္႐ုံတံခါးဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အီပိုဆီတိုကို ျမင္သည္။ အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ အသားညိဳညိဳ၊ အေမြးအမွင္ ထူလပ်စ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ခြင္၌ သူ႔အနီးတြင္ အလုပ္လုပ္သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မာကို ကို ျမင္သည္။ အလုပ္သမားအသင္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆိတ္မဟာမက္ကို ျမင္သည္။ အလုပ္႐ုံ၌ သူ တစ္ဦးသာလွ်င္ အာရပ္လူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အျခားအလုပ္သမားမ်ားကိုလည္း ျမင္သည္။ အားလုံးသည္ စကား တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ် မေျပာ။ သူ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေစာင့္၍ ၾကည့္ေနၾကသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား အနီးသို႔ ယာဗား ေရာက္လာေသာအခါ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား၏ မ်က္စိတို႔သည္ အလုပ္႐ုံတံခါးဘက္ဆီသို႔ လွည့္သြားၾကသည္။ အလုပ္႐ုံတံခါးသည္ ဟ လာၿပီ။ ထိုႏွင့္အတူ အလုပ္႐ုံ ႀကီးၾကပ္သူ ဖိုမင္၏ မ်က္ႏွာ ေပၚလာသည္။ ဖိုမင္သည္ တံခါးရြက္တစ္ခုကို တြန္း၍ ဖြင့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္သမားတို႔ကို ေက်ာေပးလ်က္ က်န္တံခါးရြက္ကို တြန္း၍ ဖြင့္ျပန္သည္။
ဖိုမင္၏ အမည္သည္ ဗာလက္စတာ ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆုံး ျဖစ္သည္။ သပိတ္ေမွာက္ၾကစဥ္ အခါကေသာ္ သပိတ္ မေမွာက္သင့္ေၾကာင္း ဆင္ေျခေပးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူေဌး၏ လက္ကိုင္တုတ္ဟု လည္းေကာင္း၊ သူေဌး ေၾကးပံ့သူဟု လည္းေကာင္း အီပိုဆီတိုက ေအာ္ဟစ္ ေရရြတ္လိုက္ေသာအခါ တစ္ခြန္းမွ် ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနလိုက္သူ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ ဗာလက္စတာသည္ တံခါးဝ၌ မတ္မတ္ရပ္လ်က္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အလွ်ဳိ အလွ်ဳိ ဝင္သြားၾကေသာ အလုပ္သမားတို႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ကုပ္၍ ၾကည့္ေနသည္။ အလုပ္သမားတို႔သည္ အရႈံးေပးခဲ့ၾကရသူမ်ားပီပီ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာ။ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကသည္။ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကသည္မွာ အခဲမေက်ႏုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မေျပာဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကေလေလ၊ ေျပာခ်င္စိတ္ ေခါင္းပါးေလေလ ျဖစ္လာဟန္ တူသည္။ အလုပ္အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခါစကေသာ္ သူတို႔သည္ ဗာလက္စတာကို ရဲရဲမၾကည့္ဘဲ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ အလုပ္ရွင္က အၾကည့္ခိုင္းထားသည့္အတိုင္း ဗာလက္စတာက သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သူတို႔ သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ဗာလက္စတာ၏ မ်က္ႏွာ၌ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ကုပ္ေနသည္ကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ဗာလက္စတာ၏ စိတ္၌ မည္သို႔ ေတြးေနသည္ကိုလည္း သူတို႔ရိပ္မိၾကသည္။ ယာဗားသည္ ဝင္လာစဥ္က ဗာလက္စတာကို တစ္ခ်က္မွ် ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ယာဗားႏွင့္ သင့္ေသာ ဗာလက္စတာသည္ ယာဗားကို ျပန္ၾကည့္သည္။ သို႔ရာတြင္ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မျပဳ။ ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပသည္။
၃
အလုပ္သမားတို႔သည္ အလုပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ အခန္းအလယ္တြင္ သစ္သားစည္ပိုင္း ပစၥည္းဟူသမၽွသည္ ပုံလ်က္ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း စည္ပိုင္း ဘဝသို႔ ေရာက္ၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕လည္း သံေခြပတ္႐ုံမၽွသာ လိုေတာ့သည္။ အခ်ိဳ႕လည္း အစမ်ားလ်ားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ စည္ပိုင္းေအာက္ခံ သစ္သားအဝိုင္း အခ်ိဳ႕သည္ ခုံတန္းရွည္၏ ေမၽွာေၾကာင္း၌ ေထာင္လ်က္ရွိၾကသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ေရြေပၚထိုးရန္ျဖစ္ေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို႔သည္ ပုံေနသည္။ တစ္ဖက္တြင္ လႊစက္ႏွစ္လုံး ရွိသည္။ ဆီလူးထားသျဖင့္ ေျပာင္လက္ေနတုန္း ျဖစ္သည္။ ေမာင္းေပးမည့္သူ လာလၽွင္ ခုတ္လိုက္အံ့ဟု အားခဲေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ လႊစာတို႔သည္ ျပန႔္ၾကဲျဖစ္ေနသည္။ စူး၊ ေဆာက္၊ တူ၊ လြန္ပူ စေသာ လက္သမား တန္ဆာပလာတို႔သည္ လႊစာျဖင့္ ေရာေႏွာေၾကသည္။ အလုပ္ သမားတို႔သည္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနေသာ အလုပ္ခန္း အေျခအေနကို ျမင္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္လုပ္စဥ္ ဝတ္ျမဲျဖစ္ေသာ ဆြယ္တာအက်ႌ အေဟာင္းအႏြမ္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ေဘာင္းဘီ အဖာအေထးမ်ားကို လည္းေကာင္း ဝတ္၍ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ အမိန႔္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ဗာလက္စတာသည္ အလုပ္သမားတို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၾကသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ “ကိုင္း၊ စၾကေပေတာ့’’ ဟု အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ အလုပ္သမားတုိ႔သည္ ဘာတစ္ခြန္းမၽွ မေျပာဘဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ဝင္လုပ္ၾကသည္။ ဗာလက္စတာသည္ အလုပ္သမား တိုင္းဆီသို႔ သြား၍ မည္သည့္ အလုပ္ကို အဆုံးသတ္ရန္ ရွိေၾကာင္း တစ္ဦးခ်င္း လိုက္၍ ညႊန္ၾကားရသည့္ ထုံးစံအတိုင္း ညႊန္ၾကားသည္။ အလုပ္သမား တို႔ကလည္း တစ္ခြန္းတစ္ပါဒ ျပန္မေျပာ။ ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း လိုက္နာ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ စည္ပိုင္းျဖစ္ေအာင္ စပ္ထားေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို႔ကို မိေနေအာင္ သံေခြ႐ုိက္သြင္းေသာ တူထုသံတို႔သည္ ျမည္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရြေပၚထိုးသံတို႔ ျမည္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သစ္မ်က္ႏွင့္ ေရြေပၚသြား ခတ္မိေသာ မာဆတ္ဆတ္ အသံကိုပင္ ၾကားရသည္။ အီပိုဆီတို ခုတ္ေမာင္းလိုက္ေသာ လႊစက္သည္ တစ္ဝီဝီျမည္၍ လႊသြားသည္ လည္လာသည္။ ဆိတ္မဟာမက္သည္ ထိုအလုပ္သမား၊ ဤအလုပ္သမားတို႔က ခိုင္းလၽွင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို႔ကို သယ္လာသည္။ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို႔ကို ခုံးလာေအာင္ ျပဳရာတြင္ အပူေငြ႕ျဖင့္ ျပဳရသျဖင့္ မီးအေမႊးခိုင္းလၽွင္ ေရြေပၚစာတို႔ျဖင့္ မီးေမႊးေပးသည္။ ခိုင္းစရာမရွိ၍ မည္သူကမၽွ မခိုင္းေသးလၽွင္ သူ႔ခုံ၌ သူထိုင္၍ သံေခ်းတက္ေနေသာ သံေခြတို႔ကို စို႔ႏွက္သည္။ အလုပ္ခန္းတြင္ ေရြေပၚစာ မီးေလာင္နံ႔ သင္းလာသည္။ ယာဗားသည္ အီပိုဆီတို၏ လႊစက္မွ ထြက္လာေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို႔ကို ေရြေပၚထိုးသည္။ ၿပီးလၽွင္ စပ္ ၾကည့္သည္။ ေရြေပၚထိုးရင္း၊ ပ်ဥ္စပ္ရင္း ေရြေပၚစာ မီးေလာင္နံ႔ကို ရလာေသာအခါ စိတ္ေျပသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလုပ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ အလုပ္ လုပ္ေနၾကသည္ ျဖစ္ရာ လႊတိုက္သံ၊ ေရြေပၚထိုးသံ၊ တူထုသံတို႔ကို အဆက္မျပတ္ ၾကားရသည္။ လူသံကိုကား လုံးဝ မၾကားရေခ်။ အားလုံးသည္ ႏႈတ္ပိတ္၍ အလုပ္ လုပ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အတန္ၾကာေသာ္ အလုပ္သမားတို႔သည္ အလုပ္ခန္းတံခါးဝသို႔ ေရာက္လာ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ အလုပ္ရွင္ လာဆားကို ျမင္လိုက္ၾကသည္။ လာဆားသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ သုံးဆယ္ေက်ာ္မၽွသာ ရွိေသးသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ျဖစ္သည္။ ဂယ္ဘာဒင္ ေဘာင္းဘီ အက်ႌ ဝတ္လာသည္။ ကပိုကယို နိုင္လွသည္။ ျပတ္သားေသာ မ်က္ႏွာရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမင္လၽွင္ ခ်စ္ခင္စရာ ျဖစ္သည္။ တံခါးဝမွ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္မိေသာအခါ ဣေႁႏၵ အနည္းငယ္ ပ်က္သည္။ အလုပ္သမားမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေနက် ျဖစ္သည့္အတိုင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာအခါ သူ႔ အသံသည္ သြက္သြက္လက္လက္ မရွိလွေခ်။ ထူးသည္မွာ အလုပ္ရွင္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာအခါ အလုပ္သမားမ်ားသည္ တုံ႔ျပန္ ျခင္းမျပဳဘဲ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တူထုသံမ်ားသာလၽွင္ တစ္ခဏမၽွ တိမ္သြားသလိုလို ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပို၍ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လာဆား၏ ေျခလွမ္းသည္ အနည္းငယ္ အရွိန္ပ်က္ သြားသည္။
လာဆားသည္ လုပ္သက္ တစ္ႏွစ္မၽွသာ ရေသးေသာ အလုပ္သမားလူငယ္ ဗာလာရီဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ ဗာလာရီသည္ အီပိုဆီတို၏ လႊစက္အနီး၊ ယာဗား၏ ေရြေပၚခုံႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းေနရာ၌ အလုပ္ လုပ္သူ ျဖစ္သည္။ ငါးဆယ့္ႏွစ္ဂါလံ စည္ပိုင္း၌ ေအာက္ခံသစ္သားအဝိုင္း တပ္ဆင္ေပးရသူ ျဖစ္သည္။ လာဆားသည္ ဗာလာရီအနားသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ဗာလာရီသည္ လာဆားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ငုံ႔၍လုပ္သည္။ “ဘယ့္ႏွယ့္လဲကြ၊ မင္း ေနလို႔ေကာင္းရဲ့လား” ဟု လာဆားက ေမးေသာအခါ ဗာလာရီသည္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္၍ အီပိုဆီတိုသို႔ လွမ္း၍ ၾကည့္သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ အီပိုဆီတိုသည္ ေရြေပၚစာတို႔ကို က်ဳံး၍ ယာဗားထံသို႔ ယူသြားသည္။ ဗာလာရီ လွမ္းၾကည့္စဥ္က အီပိုဆီတိုက ျပန္ၾကည့္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အလုပ္ကိုသာ လုပ္ျမဲ လုပ္ေနသည္။ ထိုအခါ ဗာလာရီသည္ အလုပ္ရွင္ လာဆားကို ဘာတစ္ခြန္းမၽွ ျပန္မေျပာဘဲ သူ ့စည္ပိုင္း မ်က္ႏွာဝကိုသာ အကဲခတ္ေနသေယာင္ ျပဳ၍ ၾကည့္ေနသည္။ လာဆားသည္ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗာလာရီအနီး၌ အတန္ၾကာမၽွ မတ္တတ္ရပ္၍ ၾကည့္ေနေသးသည္။ ထိုေနာက္ မင္းက ဒီလိုလားကြဟု ဆိုလိုက္ဘိသကဲ့သို႔ သူ႔ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို တြန႔္ျပ၍ အလုပ္သမား မာကိုဆီသို႔ လွည့္သြားသည္။
မာကိုသည္ ခုံတန္းလ်ား၌ ခြထိုင္၍ စည္ပိုင္းေအာက္ခံ သစ္သား အဝိုင္း၏ ေစာင္းကို လိုရာပုံသို႔ေရာက္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ျပဳျပင္ေနသည္။ “ေဟ့ ... မာကို” ဟု ေလခ်ိဳေသြးကာ လာဆားက ဆိုလိုက္သည္။ ထိုအခါ မာကိုကလည္း ဘာတစ္ခြန္းမၽွ ျပန္မေျပာ။ ေအာက္ခံသစ္သား အဝိုင္း၏ ေစာင္းကိုသာ လိုသေလာက္ ပါးပါးလွီးေနသည္။ “ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာတုံးဗ်” ဟု လာဆားသည္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ညည္းတြား၍ အျခားေသာ အလုပ္သမားမ်ားကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္၍ “ခင္ဗ်ားတို႔ကလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ အယူကို မွန္တယ္လို႔ ထင္ၾကတာပဲ။ က်ပ္ကလည္း က်ဳပ္ရဲ့အယူကို မွန္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ သေဘာခ်င္းေတာ့ မတူၾကဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ လုပ္စရာရွိတာကိုေတာ့ လက္တြဲၿပီး လုပ္ၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနပုံဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ” ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ မာကိုသည္ ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သစ္သားအဝိုင္းကို ေစာင္း ညီ မညီ လက္ဝါးျဖင့္ ပြတ္သပ္ၾကည့္၍ ေက်နပ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ သစ္သားအဝိုင္းကိုကိုင္ကာ စည္ပိုင္းေအာက္ခံတပ္ေသာ အလုပ္သမားဆီသို႔ ယူသြားသည္။ အလုပ္ခန္း တစ္ခန္းလုံးတြင္ လူသံမၾကားရ။ ေရြေပၚထိုးသံ၊ တူထုသံ၊ လႊစက္သံတို႔ကိုသာ ၾကားရသည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ခုေနၾကတုန္းေတာ့ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာပဲ။ စိတ္ေျပလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေျပာၾကေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆရာ ဗာလက္စတာ အရွိသားပဲ” ဟု ဆို၍ လာဆားသည္ အလုပ္ခန္းမွ ထြက္သြားသည္။
တေအာင့္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ေရြေပၚထိုးသံ၊ တူထုသံ၊ လႊတိုက္သံတို႔ အၾကားမွ ေခါင္းေလာင္းတီးသံကို ႏွစ္ႀကိမ္ ၾကားလိုက္ၾကသည္။ ထိုအခါ စီးကရက္ ေသာက္ခ်င္သျဖင့္ စီးကရက္လိပ္ဟန္ ျပင္ေနေသာ ဖိုမင္ ဗာလက္စတာသည္ ထိုင္မည္ျပဳၿပီးမွ ျပန္ထ၍ အလုပ္ခန္းမွ ထြက္သြားသည္။ ထိုအခါက်မွ ယခင္က ဆူညံေနေသာ ေရြေပၚထိုးသံ၊ တူထုသံ၊ လႊတိုက္သံတို႔သည္ အဆူအညံ ေလ်ာ့သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗာလက္စတာ ျပန္ဝင္လာ၍ “မာကိုနဲ႔ ယာဗား၊ သူေဌး ေခၚေနတယ္” ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ သူေဌး ေခၚသည္ဟု သိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ယာဗားသည္ ႐ုတ္ျခည္း ထ၍ ေပေရေနေသာ မိမိလက္မ်ားကို ေဆးေၾကာမည္ ျပဳ၏။ သို႔ရာတြင္ မာကိုက ဟန႔္လိုက္သျဖင့္ လက္မေဆးေတာ့ဘဲ မာကိုေနာက္သို႔ ေထာာ့က်ိဳး ေထာာ့က်ိဳးနင္း၍ လိုက္သြားသည္။
အလုပ္ရွင္ လာဆား၏ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မာကိုႏွင့္ ယာဗားသည္ အတြင္းခန္းမွ ကေလးငိုသံကို ၾကားလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ “ေန႔လယ္စာ ေကၽြးၿပီးရင္ ကေလးကို သိပ္လုိက္။ အဖ်ားမက်ေသးရင္ ဆရာဝန္ ေခၚေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္ေသာ လာဆား၏ အသံကို ၾကားၾကျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ လာဆားသည္ အျပင္သို႔ထြက္လာ၍ အလုပ္သမားႏွစ္ဦးကို သူ႔႐ုံးခန္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ အခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လာဆားသည္ အလုပ္စားပြဲေနာက္၌ ဝင္ထိုင္၍ အလုပ္သမားႏွစ္ဦးကို အထိုင္ခိုင္းသည္။ အလုပ္သမားႏွစ္ဦးသည္ မထိုင္။ မတ္တတ္ ထလ်က္သာေနသည္။ “ခင္ဗ်ား တို႔ႏွစ္ဦးကို က်ဳပ္ေခၚတာဟာ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ မာကိုက က်ဳပ္အလုပ္သမားေတြရဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္လို႔။ ယာဗားက က်ဳပ္အလုပ္႐ုံ မွာ ဗာလက္စတာၿပီးရင္ လုပ္သက္အရင့္ဆုံး ျဖစ္လို႔။ ဒါေၾကာင့္ေခၚတာ။ ဒီမွာဗ်၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြကို အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္ဆိုသလို က်ဳပ္ ျပန္ၿပီး မေျပာလိုေတာ့ဘူးဗ်။ အခု ဆုံးျဖတ္ၾကတဲ့အတိုင္း ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ အခု အလုပ္ျပန္ဆင္းလာၾကေပမယ့္ က်ဳပ္က လုပ္ခတိုးေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့လား။ အခ်ဳပ္မွာ အရင္ကလိုပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္မွာ ေျပာစရာတစ္ခု ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ က်ဳပ္ကို စိတ္ဆိုးေနၾကတုန္းပဲ။ က်ဳပ္အေပၚမွာ စိတ္ခုေနၾကတုန္းပဲ။ အဲဒါေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္စိတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ ထိခိုက္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္တာပဲ။ ျမံဳမထားခ်င္ဘူး။ ဒီမွာဗ်။ ေခတ္မေကာင္းလို႔သာေပါ့ဗ်ာ။ ေခတ္သာ ေကာင္းရင္ ခင္ဗ်ားတို႔က မေတာင္းခင္ က်ဳပ္က အရင္တိုးေပးမွာပါဗ်။ ေခတ္သာ ေကာင္းလာပါေစ။ လုပ္ခကို က်ဳပ္ ခ်က္ခ်င္း တိုးေပးပါ့မယ္။ က်ဳပ္ အခု ကတိေပးပါတယ္။ ေရွ႕အဖို႔မွာ စိတ္ေအးလက္ေအး အတူတူ အလုပ္ လုပ္ၾကရေအာင္ဗ်ာ” ဟု လာဆားက ဆိုၿပီးေနာက္ ေငးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ မာကိုႏွင့္ ယာဗားဘက္သို႔ လွည့္၍ “ဘယ့္ႏွယ့္လဲဗ်” ဟု ေမးသည္။ မာကိုသည္ အနီးရွိ ျပတင္းေပါက္ဆီ သို႔ လွမ္း၍ ၾကည့္ေနသည္။ ယာဗားသည္ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားမရွိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၍ အံႀကိတ္ထားရသည္။ ထိုအခါ လာဆားကပင္ ဆက္၍ “အခုေတာ့လဲ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ က်ဳပ္အေပၚမွာ စိတ္ခုေနၾကဦးမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ အရည္လည္လာရင္ စိတ္ေျပသြားၾကမွာပဲ။ က်ဳပ္ေပးတဲ့ ကတိကို မေမ့ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ” ဟု ဆို၍ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ၿပီးေနာက္ ေက်ရာေက်ေၾကာင္း သေဘာျဖင့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ မာကိုဆီသို႔ သူ၏လက္ကို လွမ္းလိုက္သည္။ မာကိုသည္ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ တစ္ခ်က္မၽွ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်ာခနဲ လွည့္၍ ထြက္သြားသည္။ ထိုအခါ လာဆားသည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း လက္တန္းလန္း က်န္ရစ္၍ အံ့အားသင့္ကာ ယာဗားကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ “ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဘယ္သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ရမွာလဲ” ဟု ေအာ္လိုက္သည္။
၄
အလုပ္ခန္းသို႔ မာကိုႏွင့္ ယာဗားတို႔ ျပန္ေရာက္ၾကေသာအခါ အလုပ္သမားတို႔သည္ ေန႔လယ္စာ စားေနၾကၿပီ။ ဗာလက္စတာသည္ အျပင္သို႔ ထြက္သြားၿပီ။ ဝိုင္း၍ ေမးၾကေသာအခါ မာကိုက “အလကားပါကြာ။ မစားရ ဝခမန္း။ ေလတစ္လုံး မိုးတစ္လုံး စကားခ်ည္းပါပဲ” ဟု ျပန္ေျပာ၍ သူ႔ေနရာသို႔ သူ ျပန္သြားသည္။ အီပိုဆီတိုသည္ ကိုက္စားေတာ့မည့္ ေပါင္မုန႔္ကို ကိုက္ မစားေသးဘဲ “မင္းတို႔ ဘာျပန္ေျပာခဲ့သလဲကြ” ဟု ယာဗားကို ေမးၾကည့္သည္။ “ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူးကြ” ဟု ယာဗားက ဆို၍ သူ႔မုန႔္လြယ္အိတ္ ရွိရာသို႔ သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မုန႔္လြယ္အိတ္ကို ယူလာ၍ သူ႔ခုံတန္းလ်ားမွာ ထိုင္သည္။ စားေတာ့မည္ ျပဳေသာအခါ ဆိတ္ မဟာမက္ ဆီသို႔ သူ႔မ်က္စိ ေရာက္သြားသည္။ ဆိတ္ မဟာမက္သည္ ေရြေပၚစာ အပုံေပၚ၌ ပက္လက္လွန္ကာ အထက္မွန္ခ်ပ္မ်ားမွ ထုိးဝင္လာေသာ မုိးေကာင္းကင္ အျပာေရာင္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ “ေဟ့ ဆိတ္။ စားၿပီးၿပီလား” ယာဗားက လွမ္းေမးလိုက္သည္။ “ၿပီးၿပီေလ။ ငါ့မွာ တယ္သီး ပါလာတယ္။ အကုန္စားလိုက္ၿပီ” ထိုအခါ ယာဗားသည္ လာဆားကို ေမ့၍ ဆိတ္ကို သနားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ေပါင္မုန႔္ကို ႏွစ္ပိုင္းပိုင္း၍ တစ္ပိုင္းကို ဆိတ္ မဟာမက္အား ေပးသည္။ ဆိတ္မဟာမက္သည္ ဝၿပီဟု ေျပာ၍ အတန္တန္ ျငင္းသည္။ “စားပါကြ။ ယူပါကြ။ ေနာက္တစ္ပတ္ဆိုရင္ တို႔တစ္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ျဖစ္လာမွာပဲ။ ဒီအခါက်ေတာ့ မင္းက ငါ့ကို ေကၽြးေပါ့။ တစ္လွည့္စီေပါ့၊ စားပါကြ။ ယူပါကြ” ဟု ဆို၍ ယာဗားက အတင္းေပးသည္။ ထိုအခါက်မွ ဆိတ္ မဟာမက္သည္ ျပံဳး၍ ေပါင္မုန႔္တစ္ပိုင္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုက္ ကိုက္လိုက္ၿပီးလၽွင္ မစားရက္၊ မမ်ိဳရက္ ျဖစ္သျဖင့္ အားနာပါးနာ၊ မဝါးခ်င္ ဝါးခ်င္ ဝါးေနသည္။
အီပိုဆီတိုသည္ သူ႔ ေပါင္မုန႔္ကို စားၿပီးေသာအခါ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွ အိုးေဟာင္းတစ္လုံးကို ဆြဲထုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရြေပၚစာတို႔ျဖင့္ မီးေမႊးသည္။ မီးေတာက္လာေသာအခါ ပုလင္း၌ ထည့္ယူလာေသာ ေကာ္ဖီရည္ကို အိုးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္၍ ေႏြးသည္။ “ေဟ့ ဒီေကာ္ဖီကို မင္းတို႔ ဘာထင္ၾကသလဲ။ ဒီေကာ္ဖီဟာ သပိတ္ေကာ္ဖီကြ။ တို႔ သပိတ္လွန္လိုက္ရၿပီ ဆိုလို႔ ငါဝယ္ေနက် ကုန္ေသးဆိုင္က တို႔တစ္ေတြကို သနားၿပီး၊ တို႔တစ္ေတြကို ကုသိုလ္ျပဳလိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီကြ သိရဲ့လား။ လာ ေသာက္ၾက။ မ်ားေတာ့ အဝ၊ နည္းေတာ့ အမၽွေပါ့ကြ” ဟု ဆို၍ သံျဖဴခြက္ေဟာင္း တစ္ခြက္၌ နည္းနည္းစီ ငွဲ႔ထည့္ေပးရာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ေသာက္ၾကသည္။ ဆိတ္ မဟာမက္သည္ ယာဗား၏ ေပါင္မုန႔္ကို စားစဥ္က အားနာသလိုလို ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုေသာ္ အားနာျခင္း မျဖစ္။ အားရပါးရ ေသာက္လိုက္သည္။ အီပိုဆီတိုသည္ အိုးကပ္ကိုပါ မခ်န္ခ်င္သျဖင့္ အိုးကို ပါးစပ္မွာေတ့၍ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ “ငါ့ လေခြးမွပဲ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီကေလးႏွယ္ကြာ။ ဘယ္လို အရသာရွိမွန္း မသိဘူး” ဟုလည္း ဆို၍ ႏႈတ္ခမ္းပါးနားကို လၽွာျဖင့္ လ်က္သည္။ သပိတ္ေကာ္ဖီ၏ အရသာကို အျပည့္အဝ ခံလိုက္ေသာ သေဘာျဖင့္ ပါးစပ္ကလည္း ပလပ္ပလပ္ ျမည္ျပလိုက္ေသးသည္။ ထိုအခိုက္ ဖိုမင္ ဗာလက္စတာ ဝင္လာ၍ အလုပ္ကို ျပန္စရန္ အခ်က္ေပးသည္။
ထိုအခါက်မွသာ အလုပ္သမားတို႔သည္ စားႂကြင္းစားက်န္မွ စ၍ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္တို႔ကို သိမ္းၾကသည္။ သိမ္းေနၾကခိုက္ ဗာလက္စတာသည္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ စကားေရာ ေဖာေရာ ျပဳ၍ “ေခတ္က မေကာင္းေတာ့ တို႔တစ္ေတြလဲ ခပ္က်ပ္က်ပ္ပဲကြ။ သူလဲ ခပ္က်ပ္က်ပ္ပဲကြ။ ဒီေတာ့ သေဘာႀကီးၾကဖို႔ လိုတယ္ကြ။ ကေလးေတြလို သုန္သုန္မႈန္မႈန္ ကတ္တီးကတ္ဖဲ့ လုပ္ေနဖို႔ မေကာင္းဘူးကြ” ဟု ေလခ်ိဳေသြးလိုက္သည္။ ထိုအခါ အီပိုဆီတိုသည္ ေကာ္ဖီအိုးကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္လ်က္ ဖိုမင္ ဗာလက္စတာကို စားေတာ့မည္ ဝါးေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ ယာဗားသည္ အီပိုဆီတို မည္သို႔ ျပန္လည္ ေခ်ပလိုက္မည္ကို သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုမၽွသာမက အလုပ္သမား အားလုံး၏ စိတ္၌ မည္သို႔ ျဖစ္ေနၾကသည္ကိုလည္း သိသည္။ စင္စစ္မွာ အလုပ္သမားတို႔သည္ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ လုပ္ေနၾကသည္လည္း မဟုတ္။ ကတ္တီးကတ္ဖဲ့ လုပ္ေနၾကသည္လည္း မဟုတ္။ စကား မေျပာလို၍ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ လုပ္ခ်င္မွလုပ္၊ မလုပ္ခ်င္လၽွင္ ထြက္ၾကဟု အလုပ္ရွင္က အာဏာျပခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။ အလုပ္ရွင္က လခ တိုးမေပးသျဖင့္ အလုပ္မွ သူတို႔ ထြက္လိုက္လၽွင္ ငတ္ၾကမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ မငတ္ခ်င္ၾက၍ အလုပ္ကို တြယ္ထားလၽွင္လည္း မဝတဝသာ စားၾကရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ေဒါထ၍ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္သမား အသင္းခ်ဳပ္ကလည္း သူတို႔ကို မကယ္နိုင္ျဖစ္ခဲ့ရာ သပိတ္လွန္၍ အလုပ္ျပန္ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခါ၌ သူတို႔သည္ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ထိုအေျခမ်ိဳးတြင္ သူတို႔သည္ အလုပ္ရွင္က ႏႈတ္ဆက္သည္ကို ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္နိုင္ဖို႔ ေဝးစြ၊ ငိုခ်င္ပါလ်က္ မငိုနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကရသည္။ သူတို႔လည္း လူပင္ ျဖစ္သည္။ ျပံဳးမျပနိုင္ေသးသည့္ အခါ၌ မျပံဳးဘဲသာ ေနလိုက္ခ်င္သည္။ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးမ်ိဳးကိုကား သူတို႔ ျပံဳးမျပနိုင္ၿပီ။ သူတို႔ ျပန္မေျပာျခင္း၊ ျပန္မျပံဳးျခင္းတို႔သည္ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ လုပ္ေနျခင္း မဟုတ္။ ကတ္တီးကတ္ဖဲ့ လုပ္ေနျခင္း မဟုတ္။ ျပန္မေျပာနိုင္၍ ျပန္မေျပာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ျပန္မျပံဳးနိုင္၍ ျပန္မျပံဳးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အီပိုဆီတိုသည္ ဗာလက္စတာအား ထိုသို႔ ျပန္လည္ေခ်ပျခင္း မျပဳလိုက္ေခ်။ ေခ်ပခ်င္စိတ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္း၍ ဗာလက္စတာ၏ ပခုံးကို အသာအယာ ပုတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ မိမိ၏ အလုပ္ခြင္သို႔ သြားသည္။ က်န္အလုပ္သမား အားလုံးလည္း အလုပ္ခြင္သို႔ ျပန္ဝင္ၾကသည္။
အလုပ္ခန္းတြင္ တူထုသံတို႔ကို ၾကားလာရျပန္ၿပီ။ ေရြေပၚစာ မီးေလာင္နံ႔ သင္းလာျပန္ၿပီ။ လႊစက္ခုတ္သံသည္ တဝီဝီ ျမည္လာျပန္ၿပီ။ အီပိုဆီတိုသည္ ပတ္ခ်ာလည္ေနေသာ လႊသြားဆီသို႔ ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ဦးတိုက္ တြန္းလိုက္သည္ျဖစ္ရာ လႊသြားသည္ သစ္သား၌ နစ္ဝင္၍ တိုက္စားသြားသည္။ ထိုအခါ လႊစာတို႔သည္ ျဖာထြက္လာ၍ အေမြးအမွင္ ထူလွေသာ အီပိုဆီတို၏ လက္ေမာင္းေပၚသို႔ တဖြဲဖြဲ က်လာသည္။ ပ်ဥ္ခ်ပ္ဆုံးေသာအခါ လႊတိုက္သံစဲ၍ စက္ခုတ္သံသာ ျမည္ျမဲျမည္ေနသည္။ ယာဗားသည္ ကုန္း၍ ေရြေပၚထိုးသည္။ ေရြေပၚထိုးရင္း ခါးနာလာသည္။ အခါတိုင္းတြင္ အတန္ႀကီးၾကာမွ ခါးနာတတ္သည္။ အရက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သက္သက္သာသာ ေနလိုက္ရ၍ အက်င့္ပ်က္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ခါးအနာ ျမန္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အသက္ႀကီးလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ယာဗား ယူဆသည္။ ေျခႏွင့္ လက္ႏွင့္ သယ္ပုိး တြန္းထိုး ထုရိုက္၍ လုပ္ရေသာ ေျခလက္ အလုပ္မ်ိဳးသည္ ပ်ိဳရြယ္စဥ္၌ မေထာင္းတာ။ အသက္ႀကီးလာေသာအခါ ပင္ပန္းလွသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရဖန္မ်ားလၽွင္ သခ်ႋဳင္းသို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးခ်င္လာသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရေသာေၾကာင့္ ေျခကုန္ လက္ပန္းက်ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာအခါ အေသႏွင့္ တူေတာ့သည္။ သူ႔သားငယ္က ေျပာသည္မွာ သူ ႀကီးလာလၽွင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္မည္ဟု ေျပာသည္။ သူ႔သား စိတ္ကူးမလြဲ၊ လိမၼာလွေပသည္။ ေလာက၌ ေျခလက္ အလုပ္သည္ သမၼာအာဇီဝအလုပ္ ျဖစ္၏။ ျမတ္ေသာအလုပ္ ျဖစ္၏။ မြန္ေသာ အလုပ္ျဖစ္၏ စသည္ျဖင့္ လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္း ေျပာတတ္ ေဟာတတ္ ၾကသည္။ ထိုသူတို႔သည္ သူတို႔ေဟာေသာ စကားကို သူတို႔ နားလည္ၾကပါေလစ။ သူတို႔စိတ္ကို သူတို႔ သိၾကပါေလစ။
ယာဗားသည္ သူ႔ခါးကို ဆန႔္၍ သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာ ကဲ့ရဲ့ခ်င္စိတ္ကို ေဖ်ာက္ၾကည့္သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ေခါင္းေလာင္းတီးသံ ၾကားလိုက္ၾကျပန္သည္။ ေခါင္းေလာင္းတီးသံသည္ ခါတိုင္းႏွင့္ မတူ။ ထူးသည္။ ျမည္သံသည္ ျပတ္ေတာက္ ျပတ္ေတာက္ျဖစ္၍ မာသည့္အခါ မာသည္။ တိမ္သည့္အခါ တိမ္သည္။ အာဏာသံ ပါသည့္အခါ ပါသည္။ ၾကားၾကေသာ အလုပ္သမားတို႔သည္ ၾကက္ေသ ေသေနၾကသည္။ ဗာလက္စတာသည္ နားစြင့္၍ နားေထာင္သည္။ ေတြေနသည္။ ထို႔ေနာက္ အျပင္သို႔ ထြက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းေလာင္းသံ ရပ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားတို႔သည္ မိမိတို႔ အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗာလက္စတာ ျပန္လာ၍ အဝတ္လဲခန္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကင္းဗတ္ဖိနပ္စီး၍ ထြက္လာသည္။ အက်ႌလက္ထဲသို႔ သူ႔ လက္ကို ထိုးထည့္ ရင္း ယာဗားအား “ကေလး တက္ေနတယ္ကြ။ ဂ်ာမိန္ကို ငါ သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာ၍ ထြက္သြားသည္။ ဂ်ာမိန္ ဆိုသူသည္ လာဆား၏ အလုပ္သမားမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရေသာ အလုပ္႐ုံဆရာဝန္ ျဖစ္သည္။ ယာဗားက အလုပ္ရွင္၏ သမီးကေလး တက္ေနေၾကာင္း တစ္ဆင့္ ျပန္ေျပာျပ လိုက္ေသာအခါ အလုပ္သမားတို႔သည္ ယာဗားဆီသို႔ ဝိုင္းအုံလာ၍ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ လိပ္ျပာမသန႔္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အလုပ္ခန္း တစ္ခုလုံးတြင္ အသံဟူ၍ လႊစက္ခုတ္သံကိုသာ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ “ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ အဖ်ားက်သြားမွာပဲကြာ” ဟု တစ္ဦးက ဆိုလိုက္သျဖင့္ အားလုံး ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ျပန္လုပ္ၾကသည္။ ထိုအခါ တူထုသံ၊ ေရြေပၚထိုးသံ၊ လႊတိုက္သံတို႔သည္ ျမည္လာျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခင္ကေလာက္ ဆူဆူညံညံ မဟုတ္။ တစ္ခုခုကို ေစာင့္ေမၽွာ္ နားစြင့္ေနဘိ သကဲ့သို႔ ခပ္တိုးတိုး ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းသာ ျမည္၏။
ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ဗာလက္စတာ ျပန္လာ၍ အက်ႌကို ခၽြတ္ထားခဲ့ၿပီးလၽွင္ ဘာတစ္ခြန္းမၽွ မေျပာဘဲ ထြက္သြားျပန္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးအုံေနဟန္ တူသည္။ အတန္ၾကာေသာ္ လႊစက္၌ ပ်ဥ္ခ်ပ္ ဆုံးသြား၍ လႊတိုက္သံ စဲခိုက္တြင္ သူနာျပဳ ေမာ္ေတာ္ကား ေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားလာၾကသည္။ ပထမေသာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမည္လာ၍ တျဖည္း ျဖည္း နီးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္႐ုံ၏ အျပင္နားဆီ၌ ရပ္သြားသည္။ ဗာလက္စတာ ျပန္ဝင္လာေသာအခါ ဗာလက္စတာကို ဝိုင္း၍ ေမးၾကသည္။ ထိုအခါ ဗာလက္စတာက အလုပ္ရွင္၏ သမီးငယ္သည္ အဝတ္လဲရင္း ပိုင္းခ်လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ ေခြက်သြားေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ “ဟာ ဒုကၡပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းပါကလား။ ဘယ္လို ေရာဂါမ်ားပါလိမ့္” ဟု မာကိုက ဝင္ေမးသည္။ ဗာလက္စတာသည္ မေျပာတတ္။ ေခါင္းခါ၍သာ ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူနာျပဳ ေမာ္ေတာ္ကား ေခါင္းေလာင္းသံကို ၾကားၾကရျပန္သည္။ လႊစာ အလိမ္းလိမ္း၊ ဖုံအလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနေသာ အလုပ္သမားတို႔သည္ ငိုင္ေနၾကသည္။
ညေနပိုင္းကြင္ အလုပ္ခန္း၌ အလုပ္သည္ ေလးေလးကန္ကန္ ျဖစ္လာသည္။ ယာဗားသည္ ခါးနာေနသည့္အျပင္ စိတ္ညႇိဳးငယ္ျခင္းလည္း ျဖစ္လာသည္။ သူ႔မွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စကားေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ေျပာစရာ မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ သူ၌သာမက အျခား အလုပ္သမား မ်ား၌လည္း ထိုနည္းအတိုင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ႏႈတ္ပိတ္၍ ေနၾကေသာ္လည္း သူတို႔၏ မ်က္စိမ်က္ႏွာ၌ ညႇိဳးငယ္ေသာ အမူအရာ ေပၚေနသည္။ တင္းထားရေသာ အမူအရာ ေပၚေနသည္။ ယာဗားအဖို႔မွာ ေဘးႀကီး သင့္၊ ကပ္ႀကီး ဆိုက္ေနၿပီဟုပင္ သူ႔စိတ္ထဲ၌ တစ္ခါတစ္ရံ ထင္လိုက္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခဏမၽွသာ ျဖစ္သည္။ ေရတစ္ပြက္မၽွသာ ၾကာသည္။ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ မယား ဖယ္နႏၵီကို ျမင္လိုက္ခ်င္သည္။ သားငယ္ႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ခ်င္သည္။ ထိုအခိုက္ ယေန႔အဖို႔ အခ်ိန္ေစ့ၿပီ၊ ျပန္နိုင္ၾကၿပီဟု အားလုံး ၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာ ဗာလက္စတာ၏ အသံကို ၾကားလိုက္ၾကသည္။
ထိုအခါ လႊစက္တို႔ကို ရပ္လိုက္ၾကသည္။ အလုပ္သမားတို႔ ဣေႁႏၵမပ်က္၊ အလုပ္ခန္းမီးမ်ားကို ၿငိမ္းသတ္ ၾကသည္။ သက္ဆိုင္ရာ လက္သမား တန္ဆာပလာတို႔ကို သက္ဆိုင္ရာ ခုံမ်ားေပၚ၌ အစီအရီ တင္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္လက္ ေဆးေၾကာ၍ အဝတ္လဲရန္ ေရခ်ိဳးခန္းႀကီးထဲသို႔ ဝင္ၾကသည္။ ဆိတ္ မဟာမက္ တစ္ေယာက္သာ အလုပ္ခန္း၌ က်န္ခဲ့သည္။ ဆိတ္သည္ တာဝန္အရ ညစ္ပတ္ ေပေရေနသည္တို႔ကို ေဆးေၾကာ၍၊ ႐ႈပ္ေထြး ေပြပြေနသည္တို႔ကို ရွင္းလင္းရန္ ျဖစ္သည္။
ယာဗားသည္ ေရခ်ိဳးခန္းႀကီးထဲသို႔ ဝင္လိုက္ေသာအခါ တရွဲရွဲ ပန္းထြက္ေနေသာ ေရပန္းေအာက္တြင္ အေမြးအမွင္ ထူလွေသာ အီပိုဆီတိုကို ျမင္သည္။ အီပိုဆီတိုသည္ တံခါးေပါက္ဝကို ေက်ာခိုင္း၍ သူ႔ကိုယ္ကို ဆပ္ျပာျဖင့္ နာနာပြတ္ေနသည္။ အခါတိုင္းတြင္ ရွက္တတ္ေသာေၾကာင့္ သိုသိုဝွက္ဝွက္ ေရခ်ိဳးတတ္ေသာ အီပိုဆီတိုကို ဝိုင္း၍ စတတ္ၾကသည္။ ယခုအခါ မည္သူမၽွ မစၾကေခ်။ အီပိုဆီတိုသည္ သူမ်ားအား အလွည့္ေပးလိုသျဖင့္ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ ေရခ်ိဳး၍ ေရပန္းေအာက္မွ ထြက္လိုက္ၿပီးလၽွင္ လန္ကြတ္တီ ဝတ္ထားလိုက္သည္။ ထိုအခါ က်န္လူမ်ားသည္ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္စီ ေရပန္းေအာက္သို႔ ဝင္၍ ေရခ်ိဳးၾကသည္။ မာကို၏ အလွည့္သို႔ ေရာက္၍ မာကို ေရခ်ိဳးေနစဥ္ အလုပ္ခန္း တံခါးဆီမွ တံခါးတြန္းသံကို ၾကားလိုက္ၾကသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကရာ အလုပ္ရွင္ လာဆား ဝင္လာသည္ကို ျမင္ၾကသည္။
လာဆားသည္ မနက္ခင္းက ဝတ္လာေသာ ေဘာင္းဘီ အက်ႌႏွင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၿဖီးထားေသာ ဆံပင္ကား ပုံပ်က္၍ ပြေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အလုပ္ခန္းကို ၾကည့္လ်က္ ဝင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အီပိုဆီတိုသည္ လန္ကြတ္တီႏွင့္ပင္ ျဖစ္ေနေသးသျဖင့္ ထိုင္ရမလိုလို ထရမလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ယာဗားကမူ စကားေျပာစရာ ရွိလၽွင္ မာကိုကသာ ဦးေဆာင္၍ ေျပာလိမ့္မည္ဟု ယူဆ၍ ခပ္ေအးေအး လုပ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ မာကိုသည္ ေရပန္းေအာက္၌ တျဗန္းျဗန္း ျမည္၍ က်ေနေသာ ေရသီး ေရေပါက္တို႔တြင္ မႈန္မႊားမႊား ျဖစ္ေနသျဖင့္ မာကို ကို မႈန္မႊားမႊားေသာ ျမင္ရသည္။ အီပိုဆီတိုသည္ သူ႔ရွပ္အက်ႌကို ကမန္းကတန္း ဆြဲယူ၍ သူ႔လက္ကို ရွပ္အက်ႌလက္ထဲသို႔ ပ်ာယီးပ်ာယာ ထိုးထည့္သည္။ အလုပ္ရွင္ လာဆားသည္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ “အလုပ္ၿပီးၾက ပလား။ နက္ျဖန္ လာၾကဦးေနာ္” ဟု ဆို၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူ႔အသံသည္ အာဏာသံလည္း မဟုတ္။ က႐ုဏာသံလည္း မဟုတ္။ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လာဆားသည္ လွည့္ထြက္သြားသည္။ လာဆား လွည့္ထြက္သြားခါမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ျပန္၍ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာလိုက္ဖို႔ ေကာင္းသည္ဟု ယာဗား ေတြးမိလာသည္။ သို႔ရာတြင္ လာဆားသည္ အျပင္သို႔ ေရာက္သြားေလၿပီ။
ယာဗားသည္ ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘဲ အလုပ္ခန္းအဝတ္ကို ခၽြတ္၍ အိမ္က အဝတ္ကို ဝတ္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တို႔ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တို႔ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြး ျပန္၍ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ယာဗားသည္ အလုပ္႐ုံမွ ထြက္၍ စက္ဘီးေပၚသို႔ တက္သည္။ စက္ဘီးေပၚတြင္ သူ႔ခါးနာသည္ ျပန္ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ယာဗားသည္ ညေနခင္းတြင္ အသြားအလာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ရပ္ကြက္တို႔ကို ျဖတ္၍ အိမ္သို႔ ျပန္လာသည္။
သူ႔အိမ္တြင္ သူ႔သားငယ္သည္ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာ၍ အ႐ုပ္စာအုပ္ကို တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ လွန္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔မယား ဖယ္နႏၵီသည္ သူ႔ကို ဆီးႀကိဳသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အလုပ္႐ုံအေၾကာင္း၊ အလုပ္ရွင္အေၾကာင္း ေမးေသာအခါ ယာဗားသည္ ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိသျဖင့္ မေျပာဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ဝင္သြား၍ ေရခ်ိဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ေဘး ခုံတန္းလ်ား၌ ထိုင္သည္။ ေမၽွာ္ၾကည့္လိုက္လၽွင္ လြမ္းစရာ ေကာင္းလွေသာ ပင္လယ္ေရျပင္က်ယ္ကို ျမင္ရသည္။ ဖယ္နႏၵီသည္ အရက္ခ်ိဳႏွစ္ခြက္ ယူလာသည္။ ေရတေကာင္း ယူလာသည္။ ထို႔ေနာက္ လင္ျဖစ္သူ ယာဗားအပါး၌ ထိုင္သည္။ ယာဗားသည္ ဖယ္နႏၵီ၏ လက္ကို ယုယုယယ ကိုင္ကာ ေန႔ခင္းက အျဖစ္အပ်က္ အားလုံးစုံကို ေျပာျပသည္။ ေျပာ၍ ၿပီးေသာအခါ ေမၽွာ္မဆုံးေသာ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ဆီသို႔ ေမၽွာ္ၾကည့္ေနသည္။ ေနမင္းသည္ ညိဳလာ၍ ေမွာင္စျပဳၿပီ။ “မတတ္နိုင္ဘူး ရွင္မရာ။ သူေဌးလား ...။ သူ႔ အေျပာကလည္း ေမာက္မာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔အျပစ္နဲ႔ သူေပါ့ကြာ” ဟု နိဂုံးခ်ဳပ္ မွတ္ခ်က္ခ် လိုက္သည္။ သူ႔ကလည္း ျပန္ငယ္နိုင္၍ ပ်ိဳတုန္း၊ ရြယ္တုန္း၊ သန္တုန္း၊ ျမန္တုန္းသာ ျဖစ္ခဲ့ပါမူ ဖယ္နႏၵီကလည္း ျပန္ငယ္နိုင္၍ ပ်ိဳတုန္း၊ ရြယ္တုန္း၊ သန္တုန္း၊ ျမန္တုန္းသာ ျဖစ္ခဲ့ပါမူ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလုံးသည္ ပင္လယ္ရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးသို႔ လႊင့္လိုက္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။
(The Silent Men by Albert Camus)
-------
ေဇာ္ဂ်ီ
ေငြတာရီ၊ အမွတ္(၃၄)၊ ဧၿပီ၊ ၁၉၆၃။