ေမ့က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာ

ေမ့က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာ
=====================
နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ေနတတ္ေသာ ခင္ေမာင္ျပံဳးသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထူးျခားလွစြာ ေဒါသႀကီးေန၏။ အိမ္ေပၚတက္လာေသာ ေျခသံကိုက ျပင္းလြန္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ခန္းကေလးက ခပ္လႈပ္လႈပ္မို႔ သူတက္လာေသာအခါ သိမ့္သိမ့္ခါသြား၏။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ေျခေဖာ့နင္း၍ တက္လာၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ညင္ညင္သာသာ ထိုင္ခ်တတ္သည္။ ခုေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အရွိန္ႏွင့္ ေဆာင့္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ဩသြားသည္။
ဘာမွ မေမးမိခင္ သူကပင္ စ၍ ...
“ဒီေကာင္ ဒီလိုလုပ္တာ ေကာင္းသလားကြ၊ အခ်င္းခ်င္းေတြ”
ဟု အရင္းအဖ်ားမရွိ ေျပာသည္။
“ဘာ ... ဘာျဖစ္တာလဲကြ”
“မင္း စဥ္းစားၾကည့္ကြာ”
ဟု ေျပာေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ထြက္လာၿပီး ...
“ကိုခင္ေမာင္ျပံဳးပါလား၊ မေတြ႕တာေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ”
ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။
မိန္းမကို ျမင္မွ သူ႔ေဒါသမ်က္ႏွာကို အနည္းငယ္ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ျပံဳးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္သည္။
“ဪ ... အင္း မအားလို႔ပါ”
“ဒီေန႔ေတာ့ လက္ဖက္ကုန္ေနတယ္၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုပ္နဲ႔ပဲ ဧည့္ခံရေတာ့မွာပဲ”
“ဟာ ... ေနပါေစ၊ ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမွာ”
မိန္းမေရွ႕မွာ မေျပာခ်င္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိသျဖင့္ ရွပ္အက်ႌ ေကာက္ဝတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ရွိေနတာကိုပင္ သတိေမ့ၿပီး ေျပာမိမလို ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႔စကားမွာ အေရးႀကီးမည္ဟု မွန္းသည္။ သူ႔လို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနတတ္သူ တစ္ေယာက္က ဆူဆူပြက္ပြက္ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္လည္း ဘာျဖစ္ပါလိမ့္ဟု ပိုစိတ္ဝင္စားမိ၏။
သူကလည္း သိပ္ေျပာခ်င္ေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္သည္အထိ မေစာင့္။ အိမ္က ထြက္ထြက္ခ်င္း ...
“သိပ္အၾကံပက္စက္လြန္းတယ္”
ဟု ေျပာျပန္သည္။
“ေနပါဦး ခင္ေမာင္ျပံဳးရာ၊ ဘာျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာလည္း ရွင္းေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာစမ္းပါဦး၊ မင္းေျပာေနတာေတြ ငါ နားမလည္ဘူး၊ ဘယ္သူက အၾကံပက္စက္တာလဲ”
“မင္းသူငယ္ခ်င္းေပါ့ကြ”
“ဟာ ... ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဘယ္သူလဲ”
“ဘယ္သူ ရွိရမွာလဲ၊ သိန္းေမာင္ေပါ့ကြ”
“ဟင္ ... သိန္းေမာင္က ဘာအၾကံပက္စက္တာလဲ”
“ငါ ဒီေန႔ မေအးခင္ဆီ ေရာက္ေတာ့ ...”
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ လူရွင္းသည့္ စားပြဲေနရာ ေရြးျခင္း၊ လက္ဖက္ရည္ မွာရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စကား ခဏျပတ္သြားသည္။ ၿပီးမွ သူဆက္ေျပာသည္။
“ခါတိုင္း ငါသြားရင္ မေအးခင္က သိပ္အေရးေပးတာ၊ ဟိုေကာင့္ထက္ ငါ့ကိုပိုၿပီး အေရးေပးတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ မနာလိုၿပီး လုပ္တာ”
မေအးခင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကိစၥျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ စိတ္ဝင္စားလာသည္။ စကားေတာင္ ဝင္မေထာက္မိဘဲ နားသာ စြင့္မိ၏။
“ငါက ပိုၿပီး တည္တည္တံ့တံ့ ရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးအသိပဲ၊ ငါ့ကို မယွဥ္ႏိုင္မွန္း သိလို႔ အေကာက္ၾကံတာ”
“ဘယ္လိုၾကံလို႔လဲ”
“ဒီေန႔ မေအးခင္က အခါတိုင္းလို မဟုတ္ဘူး၊ ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႔ စကားလည္း ဟဟ မေျပာဘူး၊ ဒါနဲ႔ ငါက ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးေတာ့မွ ...”
လက္ဖက္ရည္ခြက္မ်ား ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆာေနသျဖင့္ ပန္းကန္ျပားထဲ နည္းနည္းထည့္ၿပီး ေသာက္သည္။ သူကေတာ့ မေသာက္ေသးဘဲ စကားသာ ဆက္၏။
“သူက ေျပာတယ္၊ ငါဟာ လူ႐ႈပ္လူေပြ တစ္ေယာက္တဲ့၊ အခုလည္း တျခားမိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာ သူသိတယ္တဲ့၊ သူ႔ကို ခုလို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ လာေတြ႕ရဲတာ အံ့ဩတယ္တဲ့၊ ေနာက္ေနာင္ သူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့တဲ့၊ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္”
“မင္းက မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းမျပဘူးလား”
“ရွင္းျပတာေပါ့၊ သူကလည္း အခိုင္အမာ ေျပာတာ၊ သက္ေသ အေထာက္အထား ရွိတယ္တဲ့၊ ငါ့အေၾကာင္း အတြင္းသိ အစင္းသိ လူတစ္ေယာက္က ေျပာလို႔ သိရတာတဲ့၊ ဘယ္သူ ေျပာတာလဲ ဆိုေတာ့ ဒါေတာ့ မသိခ်င္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္”
“မင္းက သိန္းေမာင္ ေျပာတာလို႔ ထင္ေနတယ္ေပါ့့”
“သူကလြဲလို႔ တျခား ဘယ္သူ ရွိဦးမွာလဲကြာ”
“သိန္းေမာင္ ဒီေလာက္ မယုတ္ညံ့ပါဘူးကြာ”
“ငါကေတာ့ သူပဲလို႔ တပ္အပ္ စြပ္စြဲတယ္ကြာ”
“ဒါဆို ... မင္း သိန္းေမာင္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ေမးေပါ့”
“ေမးစရာ မလိုပါဘူး၊ အရွင္းႀကီးပဲ၊ သူနဲ႔ ေတြ႕လည္း မေတြ႕ခ်င္ဘူး၊ ေတြ႕ရင္ ငါ ဆြဲထိုးမိလိမ့္မယ္”
“ငါပဲ သြားေတြ႕ၿပီး ေမးပါ့မယ္”
“မင္းေမးေတာ့ေကာ ... သူက ဘယ္ဝန္ခံမလဲကြ”
ခင္ေမာင္ျပံဳး အရမ္း စိတ္ဆိုးေနသည္။ ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာလို႔ ရမည္မဟုတ္။ ဘယ္လို ျဖစ္သလဲ ဆိုတာ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ စံုစမ္းၾကည့္ရဦးမည္။
* * *
သိန္းေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ႐ံုးအလုပ္လုပ္ရင္း လုပ္သားေကာလိပ္ တက္သည္။ သိန္းေမာင္က ျပင္ပလုပ္ငန္းထဲ ေရာက္သြား၏။ ႐ံုးမွာ ခင္ေမာင္ျပံဳးႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး ခင္မင္သြားသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ခင္ေမာင္ျပံဳးႏွင့္ သိန္းေမာင္တို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ခင္မင္သြားၾက၏။ ခင္ေမာင္ျပံဳး ႐ံုးေျပာင္းသြားသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ အတြဲ မပ်က္ခဲ့ၾက။
လုပ္သားမ်ား ေကာလိပ္မွာ မေအးခင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္တန္းတည္း တက္ရသည္။ သိကၽြမ္းခင္မင္ ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းက ဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ သူ နယ္ေျပာင္းသြားသျဖင့္ မဆံုျဖစ္ေတာ့။ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ၾကာမွ ရန္ကုန္ ျပန္ေျပာင္းလာရသည္။
တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔႐ံုးက ၫႊန္မွဴး၏ အလွဴမွာ ျပန္ဆံုသည္။ ထိုအလွဴသို႔ ခင္ေမာင္ျပံဳး ေရာက္လာသျဖင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္က အလွဴမွာ သိန္းေမာင္ႏွင့္ မေအးခင္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ ျပန္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ သံုးပြင့္ဆိုင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလး ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီ။ သူတို႔ သံုးေယာက္စလံုးက ခုထိ လူပ်ိဳႀကီး၊ အပ်ိဳႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကတုန္း။
အသက္ေတြ သံုးဆယ္ေက်ာ္မွ အခ်စ္ကိစၥ ဝင္လာေသာအခါ အလုပ္႐ႈပ္ကုန္ေတာ့သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ခင္ေမာင္ျပံဳး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီး တိုင္ပင္သည္။ မေအးခင္ကို သူ စိတ္ဝင္စားေနသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ဩသြားရ၏။ ဒီေကာင္ အရင္က ဒါမ်ိဳးေတြ စိတ္မဝင္စားတတ္။ တစ္သက္လံုးပဲ လူပ်ိဳႀကီး လုပ္ေတာ့ မလိုလို။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူပါသည္။ ခင္ေမာင္ျပံဳးက လူ႐ိုးလူေအး၊ အျမဲ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေနတတ္သည္။ မေအးခင္က အပ်ိဳႀကီးမို႔ ဇီဇာေၾကာင္သည္။ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာတတ္သည္။ ခင္ေမာင္ျပံဳးလို သည္းခံ ခြင့္လႊတ္တတ္သူမ်ိဳးမွ ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္သည္။
သို႔ရာတြင္ သူ႔ကို ဘာမွ မကူညီရေသးခင္ သိန္းေမာင္က တစ္ေထာင့္က တစ္စခန္း ထလာျပန္၏။ သူကလည္း မေအးခင္ကို စိတ္ဝင္စားေနသည္ဟု လာေျပာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သျဖင့္ သူႏွင့္လည္း သေဘာတူရျပန္သည္။ သူႏွင့္ ဆိုလွ်င္လည္း မဆိုးလွပါ။ သိန္းေမာင္သည္ လူေျဖာင့္စိတ္တို ျဖစ္၏။ မေအးခင္ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္သျဖင့္ စ႐ိုက္ခ်င္း တူသည္ဟု ဆိုရမည္။
ကၽြန္ေတာ့္ျပႆနာက ဘယ္သူ႔ဘက္ လိုက္ရမလဲ ဆိုတာပဲ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ မေအးခင္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ႀကိဳက္ေနေၾကာင္း သူတို႔ခ်င္း သိသြားေအာင္ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ဆိုေသာ ကိစၥ။ မေျပာဘဲ လႊတ္ထားမည္ဟု စိတ္ကူးေသးသည္။ ေတာ္ၾကာ ဒီေကာင္ႏွစ္ေကာင္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္မသိဘဲ ႐ႈပ္ကုန္မွာ စိုးရသည္။
သို႔ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ဆံုၿပီး ျဖစ္ေနပံုကို ေျပာျပရသည္။ သူတို႔သည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိတ္မဆိုးၾက။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳရပံုကိုသာ အံ့ဩၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သေဘာတူညီမႈ ရၾကသည္။ မေအးခင္၏ အခ်စ္ကို ရဖို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႀကိဳးစားၾကမည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ က်န္တစ္ေယာက္က ၾကည္ျဖဴစြာ ေနာက္ဆုတ္ေပးရမည္။
လူပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ ခ်ာတိတ္ေတြလို စာလိုက္ေပးတာတို႔၊ လိုက္စကားေျပာတာတို႔၊ အိမ္ေရွ႕မွာ သီခ်င္းသြားဆိုတာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္လို႔မရ။ တဖန္ မေအးခင္ကလည္း ေက်ာင္းသူကေလးအရြယ္ မဟုတ္ေတာ့။ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်ႏွင့္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို သူ႔သေဘာႏွင့္သူ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးၿပီး တည္ေဆာက္ႏိုင္သည့္အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ။ သူႏွင့္ အတူေနေသာ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚမွာလည္း သူ႔အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ေနသူမ်ား။ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္႐ံုသာ ဩဇာရွိသူမ်ား ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ျပံဳးႏွင့္ သိန္းေမာင္တို႔သည္ မေအးခင္အိမ္သို႔ သြားလည္ျခင္း၊ လမ္းၾကံဳသည့္ ပံုစံျဖင့္ ႐ံုးသို႔သြားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾက၏။
သိန္းေမာင္က အရင္ဦးေအာင္ ဖြင့္ေျပာျဖစ္သြားသည္။
မေအးခင္က ...
“ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ေရးကို မစဥ္းစားေသးပါဘူး”
ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။ သိန္းေမာင္ကေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ေသး။
ခင္ေမာင္ျပံဳးသည္ ဖြင့္ေျပာဖို႔ ေနာက္က်ေသာ္လည္း သူႏွင့္ မေအးခင္တို႔ ပို၍ ေလေပးေျဖာင့္သည္ကို သိသည္။ ခုလို သိန္းေမာင္ကို မေအးခင္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းလႊတ္လိုက္ေသာအခါ သူ႔အေျခအေနက ပိုေကာင္းသည္ဟု ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ၿပီး ဖြင့္ေျပာသည့္အခါက်မွ ျပႆနာ တက္ရျခင္းပင္။
သိန္းေမာင္ မယုတ္မာတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမးေတာ့ ေမးၾကည့္ရဦးမည္။
* * *
သိန္းေမာင္ဆီ သြားဖို႔ေတာင္ မလိုေတာ့။ သူက အရင္ဦးေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာသည္။ ႐ံုးသက္သာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကေသာအခါ ...
“ခင္ေမာင္ျပံဳးေတာ့ ငါ့ကို ညစ္ၿပီ ထင္တယ္”
ဟု ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ အံ့ဩဖြယ္ သတင္းကို သူေျပာျပေလ၏။ မေအးခင္ဆီ သူေရာက္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ႀကိဳးစား ၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီမွာတင္ပဲ မေအးခင္က ဆီး၍ ေျပာ၏။
“မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္ၿပီး လာတာ အံ့ဩပါရဲ႕၊ ရွင္ဟာ မိန္းကေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တြဲေနတဲ့လူ”
စသည္ျဖင့္ ...။
“ငါက အဲဒီ အေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ၊ မဟုတ္ပါဘူးလို႔”
ျငင္းေတာ့ ...
“ခိုင္လံုတဲ့ ေနရာကေပါ့၊ ရွင္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေနေနတဲ့ လူဆီကေပါ့”
ဟု ေျပာသတဲ့။
“အဲဒါ ဘယ္သူ ျဖစ္ႏိုင္သလဲ၊ ခင္ေမာင္ျပံဳးပဲ ရွိတာေပါ့”
“ဟာ ... ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ”
ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ျပံဳးကလည္း ဒီအတိုင္းေျပာေၾကာင္း ေျပာလိုက္၏။
သူ ခဏမွ် ေတြသြားၿပီး ...
“ဪ ... ဒီလိုကိုး”
“ဘာလဲကြ”
“ရွင္းေနတာပဲ၊ ခင္ေမာင္ျပံဳး မေကာင္းေၾကာင္း မေအးခင္ကို ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ ဒါမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ေမာင္ျပံဳးကေတာ့ ငါေျပာတာပဲလို႔ ထင္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကို ကလဲ့စားေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ ငါ့မေကာင္းေၾကာင္း မေအးခင္ကို ျပန္ေျပာတာပဲေပါ့”
“ဟာ ... မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီေကာင္ ဒါမ်ိဳး မလုပ္တတ္ပါဘူး”
“လုပ္တတ္လို႔ အခု လုပ္ခဲ့ၿပီပဲ”
“ဟာ ... အစဥ္းစားရ က်ပ္လိုက္တာ၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုၿပီး ရွင္းဖို႔ လိုလာၿပီ”
“ေအး ... ဟုတ္တယ္၊ သေဘာတူညီခ်က္ တစ္ခုကို ရရင္ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္တယ္”
“ဘာသေဘာတူညီခ်က္လဲ”
“သူနဲ႔ငါ ဓားခ်င္း ယွဥ္ခုတ္ဖို႔ေပါ့”
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္သည္။ သိန္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာသည္ အလြန္ တင္းမာခက္ထန္ေနေလ၏။
* * *
ေတာ္ေတာ္ အစဥ္းစားရ ခက္သည့္ ကိစၥပင္ ျဖစ္၏။ ခင္ေမာင္ျပံဳးကိုေရာ သိန္းေမာင္ကိုပါ ကၽြန္ေတာ္ ယံုသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ယုတ္မာေသာ စိတ္ထား မရွိ။ ၾကားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က ဝင္ၿပီး ခေလာက္ဆန္တာ ျဖစ္ရမည္။ ဘယ္သူ ျဖစ္ႏိုင္သလဲေတာ့ စဥ္းစားလို႔ မရ။ သူတို႔လိုပင္ မေအးခင္ကို စိတ္ဝင္စားေနသူ ၾကားလူ တစ္ဦးဦးပဲ ျဖစ္ရမည္။
ခင္ေမာင္ျပံဳးႏွင့္ သိန္းေမာင္ကို ဆံုၿပီး ရွင္းခိုင္းဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ျပႆနာ ေျပလည္စရာ အေၾကာင္းမျမင္။ ႏွစ္ေယာက္ ထသတ္ၾကဖို႔သာ အေၾကာင္းရွိသည္။
ဒီျပႆနာ၏ အေျဖေပၚေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားရလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗဟိုျပဳၿပီး သူတို႔သံုးေယာက္၏ ဇာတ္လမ္း ေပၚလာခဲ့ျခင္း မဟုတ္လား။ တစ္နည္းပဲ ရွိသည္။ မေအးခင္ကို ေတြ႕ၿပီး ေမးဖို႔။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မေအးခင္၏ အခ်စ္ကို ရဖို႔ စတင္ႀကိဳးစားကတည္းက မေအးခင္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ေတာ့။ မ်က္ႏွာပူေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ မေအးခင္က ကၽြန္ေတာ္ ေျမႇာက္ေပးတာ ဆိုၿပီး ပြက္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။
ခုေတာ့ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ပင္ လာခဲ့ရသည္။ မေအးခင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ လာရင္းကိစၥကို သိသည္။ သူက ေျပာ၏။
“ငါလည္း နင့္ကို ေမွ်ာ္ေနတာပဲ”
“ေအးဟာ ... ေမးစရာေလး ရွိလို႔”
“ဟိုႏွစ္ေယာက္ ကိစၥ မဟုတ္လား”
သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာတတ္သူ တစ္ေယာက္မို႔ ေတာ္ေသးသည္။ သို႔မဟုတ္က စကားစဖို႔ မလြယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ...
“သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း မဟုတ္တာေတြ လုပ္ၾကံၿပီး နင့္ကို ေျပာတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ”
“အျခားလူ မဟုတ္ဘူး၊ ငါကိုယ္တိုင္ပဲ”
“ဘာ”
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ဩသြားသည္။
သူက ရယ္ၿပီး ...
“ဒီလိုဟာ ... ငါ့ဘာသာ အပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႔ ေအးေအး မေနရဘူး၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္စီ လာလာပိုးေနတာ၊ သိပ္ရွက္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတည္း ကိစၥျပတ္ေအာင္ ငါ့ဘာသာ လုပ္ၾကံၿပီး ေျပာပစ္လိုက္တာ”
“ဟာ ... နင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္၊ ဟိုႏွစ္ေကာင္က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အထင္လြဲၿပီး သတ္မယ္ ျဖတ္မယ္ေတာင္ ျဖစ္ေနတာ”
“ေအးဟာ ... ဒီေလာက္ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ငါမစဥ္းစားမိဘူး၊ ကိစၥေအးေအာင္ ၾကံမိၾကံရာ ေျပာလိုက္တာ”
“ေနစမ္းပါဦး ... နင္က တစ္သက္လံုး အပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႔ ေနသြားမွာလား၊ တကယ္လို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စိတ္ကူးတယ္ ဆိုရင္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကို လက္ခံဖို႔ ငါအၾကံေပးခ်င္တယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လူေကာင္းေတြ”
သူက လက္ကာျပၿပီး ... ...
“ငါ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ လံုးဝ စိတ္မကူးဘူး၊ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝကို စိတ္ကုန္လြန္းလို႔၊ နင္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ... ငါသာ အခ်စ္ကိစၥတို႔၊ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥတို႔ စဥ္းစားရင္ ေက်ာင္းမွာတုန္းက နင္ ငါ့ကို စာေပးကတည္းက နင့္ကို ျပန္ႀကိဳက္ခဲ့မွာေပါ့”
“ဟာ”
ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူသြား၏။ သူက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားပံုကို ၾကည့္၍ ရယ္ရင္း ...
“နင့္ကို လက္ခံလိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေသးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ နင္က လက္ေလွ်ာ့ၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ကို လိုက္ေနၿပီေလ၊ အမယ္ ... ေခါင္းႀကီးငံု႔လို႔၊ ခုမွ ရွက္မေနပါနဲ႔ဟ၊ ဒါေတြက ၿပီးခဲ့ပါၿပီ၊ ငါက ရယ္စရာအျဖစ္ ျပန္ေျပာျပတာပါ”
သူက အသံမ်ားပင္ ထြက္ေအာင္ ရယ္ေနလိုက္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို အိမ္မွာ မထားရစ္ခဲ့မိသျဖင့္ ေနာင္တရေနမိ၏။
----------
မင္းလူ
ကလ်ာ၊ ဇြန္၊ ၁၉၈၈။