ေမွာင္ကာမည္းေလမွ လင္းလက္လာသည့္ ေရာင္စဥ္ျဖာ

ေမွာင္ကာမည္းေလမွ လင္းလက္လာသည့္ ေရာင္စဥ္ျဖာ (မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း))
------------------------------
"ေဟ့ ပလာတာကုိ ငါယူမွာေနာ္" သူ႔ကုိယ္သူ ေဘာလုံးဘုရင္ဟု ယူဆထားေသာ 'လီပီ'က ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေၾကညာလုိက္သည္။
"ဒါဆုိ ငါက 'အဘုိးႀကီး' ယူမယ္"
တစ္ဖက္ အသင္းေခါင္းေဆာင္ 'စိန္တံဆိပ္' ကလည္း အၿပိဳင္ ေၾကညာလုိက္ ျပန္သည္။
"ငါေတာ့ လီပီဘက္ သြားမယ္ေဟ့"
'ျမဦး (ေခၚ) ေမ်ာက္' ကေတာ့ လီပီ၏ ေဘာလုံးပညာကုိ ႐ုိေသရင္းစြဲမုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အသင္းေရြးလုိက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ ... ေမ်ာက္ ... မင္းဘာလုိ႔ စိန္တံဆိပ္ဘက္ မသြားလဲ၊ ငါေတာ့ စိန္တံဆိပ္ ဘက္ကပဲ ေနမယ္။ မင္းလဲ သည္ဘက္ လာဟာ"
'စာကေလး' ကေတာ့ အျငင္းသန္တာခ်င္း တူသည့္ စိန္တံဆိပ္ ဘက္ကပင္ ေနလုိသည္။ သူ ေနလုိသည္တင္မက ေမ်ာက္ကုိပါ ျမဴဆြယ္လုိက္သည္။
"အံ့မယ္ ... မလာပါဘူး၊ စိန္တံဆိပ္က ညစ္တယ္"
"ေတာ္ကြာ ... ျငင္းေနတာနဲ႔ပဲ ေမွာင္ေတာ့မယ္ ... ကဲ ... ကဲ ငါ့ဆီမွာ ပလာတာရယ္၊ ေမ်ာက္ရယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴးရယ္ ... ဟုတ္လား"
လီပီက အသက္ အႀကီးဆုံးပီပီ ျဖန္ေျဖလုိက္သည္။
"နာကေကာ ဘယ္ဒူ႔ဘက္ တြားရမွာလဲ"
'အပလုိ႔' က အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဝင္ေမးလုိက္သည္။
"ဟ ... အပလုိ႔ဂ်ိရ၊ နင္က ငါတုိ႔ဘက္ကေပါ့"
အဘုိးႀကီးက အပလုိ႔ကုိ ေနာက္လုိက္ျပန္သည္။ အပလုိ႔ကေတာ့ "နင္ေနာ္ ... နင္" ဟုဆုိကာ လက္သီးေထာင္ျပသည္။
ကဲ ... ေဘာလုံးပြဲ စၿပီ။ ေဘာလုံးပြဲ က်င္းပရာ ကြင္းျပင္။ အဲ ... ကြင္းျပင္ဟု ဆုိလွ်င္ မုသား ပါေရာ့မည္၊ ကတၱရာလမ္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္း ေတာင္ရပ္ကြက္ ဆီဆုံလမ္း၏ အလယ္ပုိင္း။
အဘုိးႀကီးတုိ႔ အိမ္က အိမ္ေရွ႕ရွိ ေျမကျပင္ကုိ အဂၤေတ ကုိင္ထားသျဖင့္ ေဘာလုံးပြဲ က်င္းပဖုိ႔ ေျမအေျခအေန ေကာင္းသြား ေလသည္။ ထားေတာ့။ ေဘာလုံးပြဲတြင္ ဒုိင္လူႀကီး မရွိ။ ဘာစည္း ညာမ်ဥ္း မေရးထား။ ဂုိးတုိင္ကုိကား အမ်ဳိးအစား မတူေသာ ဖိနပ္ ေလးရံစီျဖင့္ သတ္မွတ္ထားသည္။
"ေဟ့ ဖုိးမန္းခ်ဴးေနာ္ ... ဂုိးမခုိးနဲ႔ သိလား"
"ဘယ္မွာ ခုိးလုိ႔လဲကြာ၊ ခုနက ကားျဖတ္သြားလုိ႔ တုိက္မိတဲ့ ဖိနပ္ကုိ ျပန္စုထားတာပဲကြ"
"ေအး ... အဲဒီမွာ ဂုိးကုိ နည္းနည္း က်ဥ္းလုိက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့မွာလဲ မ်က္စိ ပါပါတယ္ကြ"
"မင္းမွာ မ်က္စိပါမွန္း ငါသိသားပဲ"
"အံမယ္ ... မင္း ညစ္ပတ္ထားလည္း ငါသိတယ္ကြ"
ဖုိးမန္းခ်ဴး၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္း နီသည္ထက္ နီလာ၏။ ပလာတာကလည္း ခါးေတာင္းႀကိဳက္ လုိက္သည္။ ဗလာက်င္းေနေသာ ကုိယ္ကုိ ခန္႔ခန္႔ႀကီး လုပ္ၿပီး လက္ခေမာင္း ခတ္ရင္း သမန္းက်ား အုိက္တင္ ဖမ္းလုိက္သည္။
"ေဟ့ ... ဟုတ္တယ္ကြ၊ ဖုိးမန္းခ်ဴး ငပုတ္ႀကီး"
အပလုိ႔ကပါ ဝင္ေထာင္သည္။
"ေဟ့ ... ကုိယ့္လူကုိ ကုိယ္ၾကည့္ေျပာဦးကြ၊ ကုိယ့္ဘက္က မွန္မွ သူမ်ားကုိေျပာ၊ မဆုိင္ရင္ လာမကုိင္နဲ႔၊ သိသြားမယ္"
ေမ်ာက္လည္း ေသြးႂကြလာ၏။
"ေတာ္ၾကစမ္းပါကြာ၊ ငါျမင္ပါတယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴး မွန္ပါတယ္ကြ၊ သူ႔ဘာသာသူ ဖိနပ္ကုိ ေသခ်ာ ျပန္ထားသားပဲ၊ မခုိးပါဘူး"
လီပီ ၿငိမ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဝင္ေျပာလုိက္သည္။ သည္ေကာင္ေတြ ခက္ကုိခက္သည္။ ကစားေတာင္ မကစားရေသးဘူး။ ျပႆနာက စၿပီ။
"ကဲ ...ကဲ ... စမယ္ေနာ္"
စိန္တံဆိပ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ေဘာလုံးကုိ အဘုိးႀကီးထံ လွမ္းေပးသည္။ အဘုိးႀကီးက စာကေလးထံ လွမ္းအေပးတြင္ ပလာတာက ျဖတ္ယူလုိက္သည္။
"ဟုတ္ၿပီကြ၊ ပလာတာကြ၊ ႐ုိက္ထားကြ၊ ပလာတာ ပူပူေလးေနာ္။ ပဲပလာတာ ႂကြပ္ႂကြပ္ ရြရြေလး"
ဖုိးမန္းခ်ဴးက ဂုိးနားတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ရင္း လွမ္းေအာ္သည္။ ပလာတာ အားတက္ သြားသည္။ အဘုိးႀကီး လည္သြားေအာင္ လွည့္ပစ္လုိက္သည္။ ေဘာလုံးသည္ အဘုိးႀကီး၏ ဘယ္ေျခနား ေရာက္လုိက္၊ ညာေျခေထာက္ ေဘးမွ ပြတ္သြားလ်က္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ၾကားမွ ထြက္လာလုိက္ႏွင့္ ပလာတာ၏ ညာေျခေထာက္တြင္ လွလွပပ လႈပ္ရွား ေဆာ့ကစားေနသည္။ "သည္ေကာင္ သည္လုိ ႐ႈပ္႐ႈပ္ခတ္ခတ္ လုပ္လြန္းလုိ႔ ပလာတာ အေခၚခံရတာေတာင္ မမွတ္ဘူး" ဟု လီပီက ေတြးေနမိသည္။
"ပလာတာ၊ နင္ ပလာတာ ႐ုိက္တာ ၾကာၿပီေနာ္။ ျမန္ျမန္ေပးကြာ။ ေဟ့ေကာင္ ပလာတာ ငါ့ဘက္ကုိ ေပးကြာ။ ေပးစမ္းပါ ဟ၊ ဒီမွာ အေခ်ာင္ႀကီးကြ၊ အလြတ္ႀကီးမွ အလြတ္ႀကီးရယ္"
ေမ်ာက္က စာကေလးကုိ အေသကပ္ထားရင္း လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။
ေဘာလုံးက အဘုိးႀကီး ေျခထဲ ျပန္ေရာက္သြားသည္။
"ေတြ႕လား၊ အလကား အခ်ိန္ဆြဲတာ၊ မင္းသာ ေပးလုိက္ၾကည့္၊ ငါ ဒီဘက္ေထာင့္ကေန ကစ္လုိက္ရင္ အသာေလး တစ္ဂုိးကြာ"
ေမ်ာက္ အခဲမေၾက ျဖစ္လာၿပီ။
အဘုိးႀကီးထံမွ ေဘာလုံးသည္ စိန္တံဆိပ္ထံ ေရာက္သြား၏။ စိန္တံဆိပ္ကလည္း ရႊံ႕ဗြက္ထဲ ဖင္ထုိင္လ်က္ လဲသြား၍သာ စိန္တံဆိပ္ ေထာပတ္ဟု အမည္တြင္ေန ေသာ္လည္း ေဘာလုံးကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏုိင္၏။ သည္ဘက္ ကြင္းဝက္မွ ဟုိဘက္ ကြင္းဝက္တုိင္ ဆြဲလာႏုိင္သည္။ လီပီ ၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဝင္ဖ်က္သည္။ ေဘာလုံးက တစ္ဖက္သုိ႔ ဦးတည္သြားသည္။ စိန္တံဆိပ္က ေရွ႕သုိ႔ ငုိက္သြားၿပီး ေနာက္ ေဘာလုံးမပါဘဲ ေရွ႕ကုိ ဆက္ေျပးေနေသးသည္ အေတာ္ၾကာမွ လီပီေနာက္ ေျပးလုိက္သည္။
"အဘုိးႀကီး၊ ကပ္ထားကြ၊ ကပ္ထား"
ပါးစပ္မွလည္း အဘုိးႀကီးကုိ သတိေပးသည္။ လီပီကလည္း ကမၻာ့ ေဘာလုံးဘုရင္ ပီလီကုိ ႀကိဳက္လြန္း၊ ပီလီ့အေၾကာင္း ေျပာလြန္း၍ လီပီဟူေသာ ဤအမည္ကုိ ရခဲ့သူ ျဖစ္သည္မုိ႔ မေခလွ။ မေခဆုိ ဤရွစ္ေယာက္ အဖြဲ႕တြင္ လီပီ အေတာ္ဆုံး၊ အသက္ အႀကီးဆုံး၊ အရပ္ အရွည္ဆုံး၊ ေနာက္ စိတ္အရွည္ဆုံး။
အဘုိးႀကီးလည္း က်ဳိးေနေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ပါးစပ္ဟရင္း အေျပး လုိက္ဖ်က္သည္။ မရ။ လီပီ ဆက္ဆြဲသြားသည္။ ေနာက္က လုိက္လာေသာ စိန္တံဆိပ္ကလည္း ေျခဝင္ထုိးသည္။ လီပီ အသာ ခုန္ေရွာင္ရင္းမွ ေဘာလုံးကုိ ဂုိးတုိင္ဆီသုိ႔ ေလးဆယ့္ငါး ဒီဂရီ ေထာင့္ခ်ဳိးမွ ခပ္ျပင္းျပင္း ကန္သြင္းသည္။
"ဂုိး ..."
"လီပီကြ၊ ပီလီ့ဆရာ လီပီကြ"
"ေဟ့ ကေလး၊ ေဘးကုိ ... ေဘးကုိ၊ ကလင္ ... ကလင္"
ဂုိးဝင္သြားသည္။ ေမ်ာက္၊ ပလာတာႏွင့္ ဖုိးမန္းခ်ဴးတုိ႔ ဝုိင္းေအာ္လုိက္ၾကသည္။ ေမ်ာက္ႏွင့္ ဖုိးမန္းခ်ဴး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ေမာင္းကုိ တစ္လွည့္စီ ထုိးလုိက္ၾကသည္။ ဖုိးမန္းခ်ဴး အနား ေရာက္လာေသာ ဆုိက္ကားဆရာက ပါးစပ္ေရာ လက္ပါ တစ္ၿပိဳင္နက္ အလုပ္ လုပ္လုိက္ရသည္။ ဖုိးမန္းခ်ဴးက ခါးကုိတြန္႔ရင္း လမ္းေဘး ေျပးကပ္သည္။ တစ္ဖက္ ဂုိးတုိင္နားမွ ျပန္ေျပးလာေသာ လီပီႏွင့္ တုိက္မိမလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ၾကံဳတုန္းဆုံတုန္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ လုိက္သည္။ ေျမာင္းထဲမွ ေဘာလုံးကုိ လုိက္ေကာက္ေနရာမွ ပလာတာက "ဂုဏ္ယူပါတယ္ ရဲေဘာ္လီပီ" ဟု လွမ္းေအာ္သည္။
"လူမခ်နဲ႔ကြ"
အပလုိ႔ တစ္စခန္း ထသည္။
"ဘယ္သူ လူခ်လုိ႔လဲကြ"
ဖုိးမန္းခ်ဴးက ဝင္ေငါက္သည္။ 'သည္ေကာင္ ဟုတ္ကုိ မဟုတ္ဘူး၊ ရွာၾကံၿပီး ျပႆနာ ဖန္တီးဦးမည္။ အလကား။ သည္ေကာင္ေတြ ဘက္က တစ္ဂုိးမွ မရေသးလုိ႔ သက္သက္ညစ္တာ' ဟု ဖုိးမန္းခ်ဴး စိတ္ထဲ အတင္းေျပာ လုိက္သည္။
"လီပီ ေပါ့ကြ၊ စိန္တံဆိပ္ ေျခေထာက္ကုိ တက္နင္းတာ"
"အံမာ၊ ငါ့ကုိ စိန္တံဆိပ္က ေျခ႐ုိက္လုိ႔ ေရွာင္လုိက္တာ။ သူ႔ဘာသာသူ ေျခခ်င္းတုိက္မိတာ ျဖစ္မွာေပါ့"
လီပီ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ငါးဖယ္က ေျပာင္းျပန္။ သူတုိ႔ဘက္ကလည္း ညစ္ေသး။ ကုိယ့္ကုိလည္း ျပႆနာ ရွာေသး။
"ေဟ့ေကာင္ လီပီ၊ မင္းမညစ္နဲ႔ေနာ္။ မင္း မွန္တာကုိ ဝန္မခံဘူးလား။ ငေၾကာက္ ေခြးေၾကာက္"
စိန္တံဆိပ္တုိ႔ ဇာတိျပလာၿပီ။ မႏုိင္လွ်င္ အညႇာကုိင္ေၾကး။
"ေဟ့ေကာင္ စိန္တံဆိပ္၊ မင္းလုိ အေခ်ာက္မ်ား မွတ္ေနသလား။ သတၱိရွိရင္ လာခဲ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္းပဲ။ လက္နက္မဲ့"
"လုပ္လုိက္ေလ ၾကာသလားလုိ႔"
"အေၾကာ္ ကုန္ၿပီဗ်ဳိ႕"
အပလုိ႔က ဝင္ေနာက္သည္။
"မင္းတုိ႔ကလဲကြာ၊ အခ်င္းခ်င္းေတြဟာကုိ ရန္မျဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္တဲ့လူကမွ တကယ့္ကုိ သတၱိမရွိတဲ့ ေကာင္ကြ"
အဘုိးႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ဆုိသည္။
"ေဟး ... မွန္တယ္ကြ၊ မဟာသုထမိန္ အဘုိးႀကီးကြ"
ေမ်ာက္က လက္ခုပ္လက္ဝါး တီးကာ ဩဘာေပးသည္။ အားလုံး ဝုိင္းရယ္ေသာ္လည္း အဘုိးႀကီး မရယ္။ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ မနည္းႀကီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ လီပီလည္း ေဒါသ ေလ်ာ့သြားသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ သည္လုိ ေမွာင္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဘုိးႀကီးစကား နားေထာင္လုိက္လွ်င္ ေကာင္းမည္။ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ခါနီးမွ အကြဲအျပဲ မျဖစ္ခ်င္။ ေနာက္ ကုိယ္ကလည္း အႀကီးဆုံး မဟုတ္လား။ သည္သုိ႔ပင္ လီပီ ေတြးလုိက္သည္။
"ကဲ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္"
လီပီက မသိမသာႏွင့္ ေျပေအးေရးစကား ဆုိ၏။
"ေဟ့ေကာင္ ငေၾကာက္၊ အလကားကြာ၊ အဘုိးႀကီး ေျပာတာမ်ား ဂ႐ုစုိက္လုိ႔။ ငေၾကာက္၊ လီပီ ငေၾကာက္"
စိန္တံဆိပ္က မေက်မနပ္ ေျပာၿပီး ဂုိးတုိင္နားသြားကာ ဖိနပ္ပုံထဲမွ ကုိယ့္ဖိနပ္ကုိ ကုိယ္ယူစီးရင္း က်န္ဖိနပ္မ်ားကုိ ကန္ထည့္လုိက္သည္။ သြားေလေရာ့။
ေဘာလုံးပြဲကား ၿပီးသြားသည္။ လီပီတုိ႔ ဘက္က တစ္ဂုိး ဂုိးမရွိႏွင့္ ႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္း။
* * *
"ေဟ့၊ ငါတုိ႔ေနရာမွာ ဘယ္ေကာင္ေတြ လာ႐ႈပ္ေနတာလဲ"
ဒီေန႔ ေဘာလုံးကန္ရန္ လူစုၿပီးသည္ႏွင့္ ကစားေနက် ဆီဆုံလမ္း အလယ္ဘက္ အဘုိးႀကီး အိမ္ေရွ႕သုိ႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ဒီမွာတင္ ဟုိေကာင္ေတြ အုပ္စုကုိ ေတြ႕ရ၏။ စုစုေပါင္း ရွစ္ေယာက္။ ေျခာက္ေယာက္က မ်က္ႏွာစိမ္း။
က်န္ႏွစ္ေယာက္က လမ္းထိပ္ မုန္႔ဆုိင္နားက ေကာင္ေတြ။ ေဘာလုံးကြင္းကုိ အပုိင္စီးထား၏။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ မရ။ ကတၱရာလမ္းေပမယ့္ အဘုိးႀကီးတုိ႔ ပုိင္သည္။ အဘုိးႀကီးႏွင့္ အဖြဲ႕ ပုိင္သည္။ ဒါက ရပ္ကြက္လမ္းႏွင့္ လမ္းၾကားေျမေနရာ ဆုိင္ရာ ကေလးတုိ႔၏ ဥပေဒသ။
"ေဟ့၊ ဒါ ငါတုိ႔ေနရာကြ၊ ခါတုိင္း ငါတုိ႔ ကစားေနက်"
ေမ်ာက္က စတင္၍ စိန္ေခၚသံ ျပဳသည္။ ဒီဘက္ ဂုိးတုိင္နားက ဖက္တီးေလးက မုိက္ၾကည့္ ျပန္ၾကည့္သည္။ ေမ်ာက္ စိတ္ထဲတြင္ ဒီေကာင့္ကုိ နာမည္လွလွ ေပးလုိက္သည္။ ရြက္ဝါ၊ ရြာဝက္။
ရြက္ဝါက "ဒါ ျပည္သူပုိင္ေျမ" ဟု ျပန္ေျပာသည္။
"ဘယ္သူပုိင္ပုိင္၊ ငါတုိ႔ ကစားေနက် ေနရာဟာ ငါတုိ႔လာရင္ ဖယ္ေပးရမွာပဲ"
ပလာတာက ထုံးတမ္းစဥ္လာ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ "ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟု တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေမးၾကသည္။
"တျခားသြားကန္ၾကကြာ" ဟု အဘုိးႀကီးက ရြက္ဝါအစား ဝင္ေျဖသည္။
"ဘယ္ရမလဲ"
သူတုိ႔ထဲမွ အရပ္ပုပုႏွင့္ ေကာင္က မုိက္ကန္းကန္း ျပန္ေျပာသည္။ ေမ်ာက္နာမည္ ေပးလုိက္ျပန္သည္။ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္။
"ဒီမွာ ... မင္းတုိ႔ ဘယ္ကလဲ"
"မင္းလမ္းက၊ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ"
"မင္းတုိ႔လမ္းမွာ ေဘာလုံးကန္ဖုိ႔ ေနရာ ရွားလုိ႔လား"
စိန္တံဆိပ္က လမ္းကုိပါ ေစာ္ကားလုိက္သည္။
"ဘာ ..."
ေခြးပစ္တဲ့တုတ္က လွမ္းေအာ္သည္။
"ေနၾကပါဦးကြာ ေျပေျပလည္လည္ေပါ့"
လီပီက ဝင္ဟန္႔၏။ လီပီ၏ ရွည္ေသာအရပ္၊ တုတ္ခုိင္ေသာ ကုိယ္ခႏၶာႏွင့္ တည္ၿပီး တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားတုိ႔ေၾကာင့္ အားလုံး ၿငိမ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမူအရာေတြက 'ဘာလဲ၊ အေခ်ာင္ေတာ့ မေၾကာနဲ႔' ဟု ေျပာေနၾကသည္။
"ဒီလုိ လုပ္ရေအာင္၊ ငါတုိ႔ေရာ မင္းတုိ႔ေရာ ကစားရေအာင္။ တစ္ဖက္စီ လူခြဲကန္မယ္။ ႐ႈံးသူ ဆက္မကစားေၾကး၊ တစ္ဖက္ ေလးေယာက္၊ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ"
"ေအး၊ အဲဒါ ေကာင္းတယ္"
"စိန္လုိက္ေလ ..."
ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ေကာင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက် ေနပုံရသည္။ ေမ်ာက္၏ စိတ္ထဲက အမည္သည္ အုန္းေမာင္။
"ဒါဆုိ မင္းတုိ႔ထဲက ႀကိဳက္တဲ့လူ ေလးေယာက္ ေရြး"
လီပီ့ စကား ဆုံးသည္ႏွင့္ ဟုိေကာင္ေတြက တစ္ဖက္ဂုိးနား သြားၿပီး အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ကာ လူေရြးသည္။ သည္ဘက္ကေကာ။
"ကဲ၊ ငါတုိ႔ ဘယ္သူေတြ ကန္မလဲ"
ဒီတစ္ခါ အားလုံး တိတ္ေနသည္။ အားလုံးကန္ခ်င္၊ ကစားခ်င္ေနမွန္း လီပီ သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဝင္ကန္၍ မႏုိင္လွ်င္ ဟူေသာ အေတြးကုိယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
"ကဲ ... ဒါျဖင့္ ငါရယ္၊ စိန္တံဆိပ္ရယ္၊ အဘုိးႀကီးရယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴးရယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
နည္းနည္းေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္။
"ငါလဲ ကန္ခ်င္တာေပါ့ကြ၊ ငါ့ကုိ အရပ္ပုလုိ႔ ခ်န္ထားၾကတာလား"
စာကေလးက ပြင့္လင္းစြာ ေျပာေလသည္။
"ဒါဆုိလဲ ကစားေလ။ ငါလဲ ေျခေထာက္ နည္းနည္း နာေနတာပဲ"
ဖုိးမန္းခ်ဴးက အတန္ငယ္ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာသည္။
"ဟာ ... မင္းမပါလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဂုိးဖမ္းရင္ မင္းက ပုိေကာင္းတယ္ကြ"
ပလာတာက ဝင္ကန္႔ကြက္၏။
"စာကေလးရာ၊ လီပီေျပာတာ မွန္သားပဲ။ လာပါကြာ၊ ငါတုိ႔ အဘုိးႀကီးတုိ႔ ကားဂုိေဒါင္ေရွ႕မွာ ထုိင္ၾကည့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဝုိင္းေလွာင္တာေပါ့"
ေမ်ာက္က ေျဖသိမ့္စကား ေျပာ၏။ လီပီစိတ္ထဲမွာ 'ခုမွ စည္းလုံး ေနလုိက္တာ၊ ညႇာေနလုိက္တာ' ဟု ေအာ္ေနသည္။
"အဆင္သင့္ပဲေဟ့"
ဟုိဘက္က လွမ္းေအာ္သည္။
"မင္းနာမည္ တူးတူးလား"
ေမ်ာက္တုိ႔ စ,ေလာင္ၿပီ။
"ေမ်ာက္ ... မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနကြာ"
လီပီက ဝင္ထိန္းရသည္။
ေဘာလုံးပြဲ စၿပီ။ ဟုိဘက္က ရြက္ဝါ၊ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္၊ အုန္းေမာင္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ပုဆုိး ပတ္လည္စင္းႀကီးႏွင့္မုိ႔ ဒိန္းေဒါင္ဟု ေမ်ာက္က နာမည္ ႀကိတ္ေပးသည္။
သည္ေန႔ပြဲ ေတာ္ေတာ္သြက္သည္။ လီပီလည္း ေျခေတြ႕သည္ ထင္သည္။ ေဘာလုံးကုိ သူ႔ေျခထဲတြင္ခ်ည္း။ ဂုိးသြင္းခြင့္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ။ ရြက္ဝါတုိ႔ ေတာ္လုိ႔သာေပါ့။ စိန္တံဆိပ္ကလည္း သည္ေန႔ အေတာ္ သေဘာေကာင္း ေနသည္။ ခါတုိင္းလုိ လီပီ့ကုိ အႏုိင္ယူလုိ စိတ္ႏွင့္ မညစ္ေတာ့။ လီပီႏွင့္ စိန္တံဆိပ္တုိ႔ အတြဲက ၾကည့္၍ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္။ ဒိန္းေဒါင္ႏွင့္ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္ကလည္း အေပးအယူ ေကာင္းသည္။
အားေပးသည့္ ပရိသတ္ကလည္း အားအင္ေတြ အျပည့္။
"လီပီကြ၊ ပီလီ့ဆရာ လီပီ"
"စိန္တံဆိပ္ေရ၊ လုပ္ထားကြ၊ တြစ္(စ္)ကေလး။ တြစ္(စ္)ကေလး။ ခုနလုိ လုပ္ပါဦးေဟ့"
"လွမင္းကြ၊ လွမင္း"
ခုမွ သိရသည္။ ဒိန္းေဒါင္ နာမည္က လွမင္းတဲ့။ ႐ႈပ္တယ္၊ ဒိန္းေဒါင္ဟာ ဒိန္းေဒါင္ပဲ။
"ဆီဆုံလမ္းကြ၊ လာမေၾကာနဲ႔၊ ေမာသြားမယ္"
"မင္းလမ္းကြေဟ့၊ မပိုင္ရင္ နယ္မေက်ာ္ဘူးကြ"
"နယ္ေက်ာ္ၿပီး က်ယ္လုိ႔ ရမယ္ေကာ ထင္လုိ႔လားကြ၊ ဆီဆုံသားေတြ ေသြးစည္းၿပီးသား"
"ဟ ငါတုိ႔ေတာင္ မခ်ရေသးဘူး ေသြးထြက္ၿပီလားကြ"
"ေဟ့၊ သဒတ္မတာ စတ္မတာေတြ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း"
"ေဟာ ... ေဟာ အဘုိးႀကီးကြ၊ ဟုတ္ၿပီ ... ဟုတ္ၿပီ"
"ေဟ့ ...မ်ဳိးမင္း၊ လုိက္ထားကြ ... လုိက္ထား"
ေခြးပစ္တဲ့တုတ္သည္ မ်ဳိးမင္း မည္၏။
"ဂုိး ... ဟာ"
"ဖုိးမန္ခ်ဴးကြ၊ ကမၻာေက်ာ္မယ့္ ဂုိးကီပါကြ၊ မစမ္းနဲ႔၊ မစမ္းနဲ႔"
ဒိန္းေဒါင္ေၾကာင့္ ဂုိးမလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ဖုိးမန္ခ်ဴး ကယ္ေပလုိ႔ေပါ့။
"ေဟ့ ...ေဟ့၊ မညစ္ေၾကးေနာ္၊ ေျခခုတ္တဲ့ေကာင္ ငေၾကာက္ေဟ့။ ဟုိက ရြက္ဝါ ဂုိးမခုိးနဲ႔"
"ဘာ ... ဘာေျပာတယ္"
ရြက္ဝါက သူ႔နာမည္သစ္ကုိ မသိ၍ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။
"ရြက္ဝါ ...ရြက္ဝါ၊ မင္းနာမည္ ရြက္ဝါ မဟုတ္လား"
ေမ်ာက္က ျပန္ေအာ္သည္။
"ႏုိင္လင္းကြ၊ ႏုိင္လင္း"
ရြက္ဝါ ျပန္ေအာ္သည္။
"ရြက္ဝါ ပါကြာ၊ ရြက္ဝါ ... ရြက္ဝါ"
ေမ်ာက္ေအာ္သံ ဆုံးေတာ့ က်န္လူမ်ား အားလုံး ရယ္လုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔ဘက္က ေကာင္ေတြပင္ မေနႏုိင္ေတာ့။ ရြက္ဝါ စိတ္တုိသြးသည္။
"ဘာေျပာတယ္၊ ပြဲၿပီးလုိ႔ကေတာ့ ႏုိင္လင္းအေၾကာင္း ျပရမွာေပါ့ကြာ" ဟု ျပန္ေအာ္သည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ လီပီက အုန္းေမာင္ကုိ ေခါက္ၿပီး ဆြဲလာသည္။ ေနာက္ အနီးကပ္ ဂုိးသြင္းလုိက္သည္။ ရြက္ဝါ စိတ္တုိေနသည္မုိ႔ ေဘာလုံးက ဖိနပ္ပုံ ဂုိးတြင္းသုိ႔ တလိမ့္လိမ့္ ဝင္သြားသည္။
"ဂုိး"
"ေဟး"
"ေတာက္ကြာ"
လီပီတုိ႔ဘက္က ေကာင္ေတြ တစ္အား ၾကံဳးေအာ္သည္။ ေမ်ာက္က ရြက္ဝါကုိ လွ်ာထုတ္ျပသည္။ ရြက္ဝါက စိတ္တုိတုိႏွင့္ ဖိနပ္ပုံကုိ ၾကံဳးကန္လုိက္သည္။ ေနာက္မွ ေမ်ာက္ဆီ ေျပးလာသည္။ ေမ်ာက္လည္း အသင့္ႀကိဳႏွင့္သည္။
"ေဟ့ ... ေဟ့၊ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေလ"
လီပီႏွင့္ အုန္းေမာင္က လွမ္းတားသည္။ သုိ႔ေသာ္ မမီေတာ့။ ရြက္ဝါ လက္သီးက ျမန္သည္။ ေမ်ာက္လည္း ျမန္သည္။ ရြက္ဝါ လက္သီးက ေလကုိသာ ထိေသာ္လည္း ေမ်ာက္ေခါင္းကေတာ့ ရြက္ဝါရင္ဘတ္ကုိ သြားေဆာင့္သည္။ ဝုိင္းဆြဲလုိက္ၾက၍ မည္သူမွ် ထပ္မနာေတာ့။
အေျခေန မဟန္မွန္း သိသည္ႏွင့္ လမ္းထိပ္က ႏွစ္ေယာက္က ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူတုိ႔လူေတြ စုကာ ျပန္မည္ဟန္ ျပင္သည္။ ခြၽတ္ပုံထားေသာ အက်ႌ၊ ပုဆုိးတုိ႔ကုိ အသီးသီး ျပန္ယူၾကသည္။
"လာမေၾကာနဲ႔၊ ေမာသြားမယ္"
စာကေလးက မတုိးမက်ယ္ႏွင့္ တစ္စခန္း ထသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လီပီတုိ႔လည္း ဆက္မကစားျဖစ္ေခ်။ ေမ်ာက္အေမ ေရာက္လာၿပီး သူ႔အိမ္ ျပန္ေခၚသြား၍ ျဖစ္သည္။ ေမ်ာက္ ျပန္သြားၿပီးမွ အပလုိ႔က "ဘာပဲေျပာေျပာ နာေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ကြာ၊ ေမ်ာက္ ေလွာင္တာေတြ တကယ္ ထိတယ္ေနာ္" ဟု ေျပာသည္။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ သည္ေန႔ လီပီတုိ႔ေတြ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္ၾကသည္။ "ငါတုိ႔ေသြးကုိ ဟုိေကာင္ေတြ ျမည္းဖူးၿပီေပါ့။ ေနာင္ နယ္ေက်ာ္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး" ဆုိၿပီး ေတြးတုိင္း ၾကည္ႏူးသည္။
လီပီက "နင္တုိ႔ေတြ ဒီေန႔ေလာက္ ညီညာေနတာ ဒီေန႔ပဲ ရွိတယ္။ ေနာက္လဲ ဒီေန႔လုိ ညီညြတ္ရင္ ကစားရတာ ပုိေပ်ာ္မွာပဲကြာ" ဟု ေျပာသည္။ အဘုိးႀကီးက ေခါင္းညိတ္ရင္းျဖင့္ ေထာက္ခံသည္။ က်န္လူေတြက ဆိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။
* * *
"ေဟ့ ... ဘာေၾကးလဲ"
"ၾကံရည္ေၾကးဟာ"
"ပုိက္ဆံ မရွိဘူးကြ၊ ဒုိက္ထုိးေၾကးကြာ"
"ေအး ...ၿပီးေရာ၊ တစ္ဂုိး ဒုိက္ငါးခါေၾကး ဟုတ္လား"
"ကဲပါ၊ လူခြဲမယ္"
"ခါတုိင္းလုိပဲ လီပီရယ္၊ ငါရယ္၊ ေမ်ာက္ရယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴးရယ္"
"ပလာတာ မင္း သိပ္လူလည္ က်တာပဲ။ မင္းတုိ႔က အျမဲတမ္း လူေကာင္းေတြခ်ည္း ယူထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျမဲႏုိင္တာေပါ့။ မရဘူး။ ဒီတစ္ခါ လူေျပာင္းမယ္"
စာကေလးက ကန္႔ကြက္လုိက္သည္။
"ေအး ... ဟုတ္တယ္၊ ငါ ဖုိးမန္းခ်ဴး ယူမယ္၊ အပလုိ႔က အလကားပဲ"
စိန္တံဆိပ္က ဝင္ေထာက္ခံသည္။
"အံမာ ... နာ ေကာင္းေကာင္း ဖမ္းပါတယ္ေနာ္"
"အလကားပါ၊ နင္ လုပ္တာနဲ႔ပဲ ငါတုိ႔ ႐ႈံး႐ႈံးေနတာ"
စာကေလးက ထပ္ကြန္႔သည္။
"ဒါဆုိလဲ ၿပီးေရာ၊ နာ မပါေတာ့ဘူး၊ နင္တုိ႔ခ်ည္းပဲ ကစား၊ နာ တြားေတာ့မယ္"
အပလုိ႔ စိတ္ေကာက္သြားသည္။ လူခုနစ္ေယာက္ႏွင့္ ကစား၍ မျဖစ္ေခ်။
"ေဟ့ ... အပလုိ႔ လာပါကြာ"
ေမ်ာက္က မကစားရမွာ စုိး၍ အပလုိ႔ကုိ လွမ္းေခၚသည္။ အပလုိ႔က စိတ္ေကာက္ မေျပဟန္ျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ထြက္သြားသည္။
"မူလက်ီ လုပ္တာကြ"
စာကေလးက ကုန္းေအာ္သည္။ အပလုိ႔ ေျခလွမ္း တုံ႔သြားေသာ္လည္း ျပန္လွည့္မလာေတာ့။
"ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ လူမွ မစုံတာ ... ငါလဲ သြားေတာ့မယ္"
"ငါလဲထြက္မယ္"
ေမ်ာက္ႏွင့္ ဖုိးမန္းခ်ဴးကပါ ထြက္ၾကသည္။
"ငါလဲ သြားေတာ့မယ္ေဟ့"
ပလာတာပါ ထြက္သြားျပန္သည္။
"ကဲ ... ဘယ္လုိလဲ၊ ဒီေလာက္ လူေလးနဲ႔ ဘယ္လုိ ကန္ရမွာလဲ၊ ႐ႈပ္တယ္၊ ငါလဲ အိမ္ျပန္ အိပ္ေတာ့မယ္"
စာကေလးပါ ထြက္သြားေလသည္။
"ဟူး ..."
စိန္တံဆိပ္ သက္ျပင္း မႈတ္ထုတ္ၿပီး နီးရာတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။
"ကြာ ... ဒီေကာင္ေတြကလဲ သူမ်ားတကာနဲ႔ ကန္တုန္းကေတာ့ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ဘဲ ခုလုိ အခ်င္းခ်င္း ကန္မွ ျပႆနာ ရွာၾကတယ္ကြာ"
အဘုိးႀကီးက မကစားရေတာ့၍ စိတ္ညစ္သလုိ ေျပာလုိက္သည္။ လီပီလည္း ခါးတစ္ခ်က္ ခ်ဳိးကာ "ေအးကြာ ... သူတုိ႔ ညီညြတ္ဖုိ႔ပဲ သူမ်ားေတြက ခဏခဏလာၿပီး နယ္ေက်ာ္ၾက၊ ခ်ိန္းကန္ၾက လုပ္ေပးရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ" ဟု ေျပာၿပီး လမ္းထိပ္ဘက္ ထြက္သြားသည္။
ကတၱရာလမ္း တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနဝင္စျပဳလာၿပီ။
------------
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
သဘင္ မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၈၆။

တက္ေနျခည္ဝန္း

တက္ေနျခည္ဝန္း (ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၲေလး))
-----------------------------------------------
ကိုရီရဲ႕ တိရစၧာန္ ေဆးကုခန္းကေလးဟာ ၃၃ လမ္းနဲ႔ ၈၄ လမ္းေထာင့္မွာ ရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အသည္းႏွလုံးေနရာ မဟုတ္ေတာင္ အဆုတ္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ အင္း ... ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ကဖီးတို႔၊ ဝင္းလိုက္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံတို႔နဲ႔ နီးတယ္။ ကိုရီကလည္း မိတ္ေဆြ ေပါေပါဆိုေတာ့ ဝင္းလိုက္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ႐ုပ္ရွင္ လာၾကည့္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ကိုရီ႕ဆီကို အသြားအျပန္ ဝင္ဝင္လာၾကၿပီး ...
“ကိုရီ လုပ္ဗ်ာ။ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ေပါက္စီနဲ႔ လက္ဖက္ရည္” ဆိုရင္ ကိုရီ အဲဒီေန႔ ဘတ္ဂ်က္ ထိခိုက္ၿပီေပါ့။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ လူမႈေရးရာေတြ ရင္ဖြင့္ၾကေသးတယ္။ ဒီေန႔ဆိုရင္ အံတႀကိတ္ႀကိတ္၊ လက္သီးတဆုပ္ဆုပ္နဲ႔ ႀကိတ္မနိုင္ ခဲမရ ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ...
“ကိုရီ စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ ကိုရီလည္း တစ္သက္လုံး သိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္ ေလးငါးဆယ္တန္း ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္က ေပးေကြၽး လာခဲ့တာပါ။ မိန္းမ ယူေတာ့လည္း ပိုက္ဆံေခ်းရ ေသးတယ္။ အခုဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ မေလးရွား သြားဖို႔ လုပ္ေနတာ။ ဒီေကာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မေျပာဘဲ ေျခပုန္းခုတ္ၿပီး ထြက္သြားၿပီေလ။ အတူသြားမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ မထားနိုင္ဘူး သိလား” ဆိုတာကို တစ္ေနကုန္ ေဖ်ာင္းဖ် ေနခဲ့ရတယ္။ ကိုရီရဲ႕ လူနာစင္ ေပၚက (အဲ ... အဲ) တိရစၧာန္နာစင္ ေပၚက ေခြးေလး၊ ေၾကာင္ေလးေတြက ေငးလို႔ေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ညေနေစာင္း သြားျပန္ေတာ့ အစ္မဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္က ငိုကာ ရယ္ကာႏွင့္ ေရာက္လာျပန္ပါ ေလေရာ။
“ေမာင္ေလးရယ္ ... မင္း စဥ္းစားၾကည့္။ ေမသီတာ ဆိုတာ တူမ အရင္းေလးလို ေစာင့္ေရွာက္ လာရတာ ။ အခု ေဆးခန္း သြားခ်င္လို႔ ဆိုင္ကယ္ သြားငွားတာ၊ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ပဲ ယူသြားပါတဲ့။ ဂ်ပန္ဆိုင္ကယ္က ေရေဆးထားလို႔ ခ်မစီးခ်င္ဘူးတဲ့။ အစ္မကို ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ ငါတို႔ ေကြၽးထားတဲ့ ထမင္းေတြ၊ ငါတို႔ ဆင္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြ ... ဟီး ... ဟီး” ဆိုၿပီး ငိုျပန္ပါေလေရာ။
ကိုရီ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေခ်ာ့ရျပန္ပါ ေတာ့တယ္။ သူတို႔က အတုံ႔အျပန္ လိုခ်င္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ သူတို႔ စကားေတြထဲမွာ အတုံ႔အျပန္ လိုခ်င္တာေတြက အထင္းသား ေပၚေနလို႔ ကိုရီ သက္ျပင္း ခ်ရပါတယ္။ အကုန္လုံး ရွင္းသြားၾကၿပီး ည ခုႏွစ္နာရီထိုးေလာက္ က်ေတာ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ထိုင္ဖတ္ေနမိတယ္။ ကိုရီက ဝတၳဳဖတ္ရင္ ဈာန္ဝင္တတ္တယ္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္လို႔ ထင္တဲ့အခ်ိန္၊ ဖ်တ္ခနဲ နာရီ လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုးနာရီ ခြဲၿပီးေနၿပီ။
အမယ္ ... အခ်ိန္ မနည္းေတာ့ပါလား။ ေဆးခန္း ပိတ္ေတာ့မွပဲလို႔ စဥ္းစားလိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ခနဲ တေစၧတစ္ေကာင္လို ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ေဆးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာပါတယ္။
ဝင္လာပုံက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္မို႔ ကိုရီ ေၾကာင္သြားပါတယ္။ သူကလည္း ကိုရီ႕နားမွာ ဘာမွမေျပာဘဲ ရပ္ေနတယ္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ မည္းမည္းပိန္ပိန္ ညႇဥ္းဆိုးဆိုးနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဒူးျပတ္ကေလး ဝတ္ထားတဲ့ ကေလးဟာ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ကေလးနဲ႔ ကိုရီ႕ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကိုရီက သူ႔ေခါင္းေပၚက မၿဖီးမသင္ဘဲ ထားတာ ၾကာပုံေပါက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အေရာင္မြဲမြဲေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ....
“ဘာတုန္းကြ” လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။
သူက “ဟိုသင္းဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ ေခြးမႀကီး မေမြးနိုင္လို႔ ဆရာ လိုက္ၾကည့္ေပးပါ” လို႔ ေျပာတယ္။ ဘုရားေရ ... အခုပဲ ကိုးနာရီ ခြဲေနၿပီ။ ဒီေကာင္ေလး ပုံစံနဲ႔ ေသခ်ာတယ္။ အယ္လ္ေဇးရွင္းေတာ့ ဟုတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုရီ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ ထၿပီး အေညာင္းဆန႔္ လိုက္တယ္။
“ဆရာ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီက တစ္ေကာင္ ေမြးထားတာတဲ့။ အခုထိ ေနာက္ထပ္ မေမြးေတာ့ဘဲ ဗိုက္ႀကီးပူၿပီး ညည္းေနတာ။ ျမန္ျမန္လုပ္ပါ ဆရာ၊ ေခြးမႀကီး ေသေတာ့မွာ ထင္တယ္”
မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီက တစ္ေကာင္ ေမြးထားတာ ဆိုတဲ့ စကားက ကိုရီ႕ကို ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားေစတယ္။ ဆတ္ခနဲ ေဆးအိတ္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး တံခါးကို ျမန္ျမန္ ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္။ အျပင္ဘက္ကို ေရာက္ေတာ့မွ ေဆးခန္းထဲကို မဝင္ဘဲ ေမွာင္ရိပ္မွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ကေလးသုံးေယာက္ကို မည္းမည္း မည္းမည္းနဲ႔ ထပ္ေတြ႕ရတယ္။ ကေလးေတြက ၿပိဳင္တူ ထရပ္လိုက္ၾကတယ္။
မလင္းတလင္း လမ္းဓာတ္မီးတိုင္ ေအာက္မွာ အကုန္လုံးဟာ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ေပစုတ္စုတ္ကေလးေတြပဲလို႔ ကိုရီ သတိထားလိုက္မိတယ္။ တစ္ေယာက္က ရသလားလို႔ ေမးတယ္။ ေဆးခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ေကာင္က ေအးလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ေျပးသြားၾကၿပီး ၈၄ လမ္းကို ကူးေျပးၿပီး အေနာက္ထဲ ဆင္းေျပးၾကတယ္။
ဆိုင္ကယ္ ဆြဲထုတ္ၿပီး ကိုရီ ေမာင္းထြက္လာေတာ့ ေစာေစာက ေကာင္က ေနာက္ခုံေပၚမွာ ပါလာတယ္။
“ေစာေစာ လာေခၚေရာေပါ့ကြာ” လို႔ ကိုရီ ေျပာမိေတာ့ “ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ့ ရွစ္နာရီ ထိုးေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့မွ ေပတူးတို႔က ေျပာျပတာ၊ ထမင္းမစားဘဲ ဆရာ့ကို လာေခၚတာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘူတာႀကီးကို သြားရင္ ၃၃ လမ္းက ျဖတ္ေနက်ေလ။ ဆရာ့ေဆးခန္းကို ေတြ႕ေတြ႕ေနလို႔” ကိုရီ ဘာမွ် ျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။
ကိုရီသည္ ၃၃ လမ္းအတိုင္း အေနာက္ကို ဆင္းလိုက္ေတာ့ ဒုန္းေျပးေနၾကတဲ့ ကေလးအုပ္စုကို ေက်ာ္လာတယ္။ ကေလးေတြက မေစာင့္နဲ႔ မေစာင့္နဲ႔လို႔ ေအာ္ၾကတယ္။ ေနာက္ကေကာင္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈအတိုင္း ဟိုခ်ိဳး၊ ဒီေကြ႕ ေမာင္းလာခဲ့တာ ေနာက္ဆုံး လမ္းေတာင္ မရွိေတာ့ဘဲ အိမ္ၾကားေတြထဲ ေရာက္လာေတာ့မွ ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္လိုက္ရတယ္။
တကယ္ကို ႁပြတ္သိပ္ က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ဗ်ာ။ အိမ္ေတြက ဖင္ခ်င္း ေခါင္းခ်င္း ဆက္ေနတာပဲ။ ကျပင္ကေလးရွိတဲ့ အိမ္ကေလးေရွ႕မွာ ေခြးမႀကီး တစ္ေကာင္၊ ကျပင္ကေလးေပၚ ေမးတင္ၿပီး တုံးလုံးေလး လွဲေနတယ္။ ေခြးမႀကီးက ဗမာေခြးပါ။ လူေတြကလည္း အုံခဲေနတာပဲ။ အဲဒီထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာနဲ႔ ေအာ္ေနတယ္။
“ငါတို႔က တစ္ေနကုန္ ထမင္းဆိုင္မွာ ရွိေနလို႔ ညည္းတို႔ လူပါးဝတာ။ ညည္းတို႔ ေခြးကို ညည္းတို႔ အိမ္ေတြထဲ ေမြးခိုင္းပါလား။ လူမရွိတဲ့ အိမ္ေပၚလာၿပီး ပစ္ထားတာ၊ ဒီေခြးေလ ေခြးလြင့္ကလည္း ငါတို႔ အိမ္ေပၚမွာမွ ေသာင္တင္ေနတယ္။ ဒုကၡပါပဲ”
သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ကိုရီ အလုံးစုံကို နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚ ပါလာတဲ့ ဖိုးသားဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ...
“ဟာ.. အေမကလည္း တိတ္တိတ္ေနပါ၊ ဒီမွာ ဆရာဝန္ ပါလာၿပီ” လို႔ ေျပာေတာ့ “အမယ္ေလး ... လွ်ာရွည္လိုက္တဲ့ မိေက်ာင္းသား၊ ဆရာဝန္ သြားေခၚရတယ္တဲ့ အံ့ေရာ၊ သူတို႔က ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပါေနလို႔ပါလိမ့္” ဆိုၿပီး ေျခေဆာင့္ အိမ္ထဲဝင္သြားတယ္။ တံခါးလည္း ဝုန္းခနဲ ပိတ္သြားတယ္။
ကိုရီလည္း ဝတုတ္တုတ္ ခႏၶာကိုယ္ မသက္မသာႀကီးနဲ႔ ကျပင္ေလးေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ၿပီး ေခြးမႀကီးကို စမ္းသပ္ၾကည့္ရေတာ့တာပါ။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ကေလးေတြက ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ကိုင္ေပးထားၾကတယ္။
ေခြးမႀကီးခမ်ာမွာေတာ့ ညႇပ္ရိုးက သိပ္က်ဥ္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ပထမဆုံး တစ္ေကာင္ ေမြးတာေတာင္ သိပ္အံ့ဩဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ေခြးမႀကီးကို ကေလးေတြက ဝိုင္းကိုင္ ေပးထားၾကတယ္။ အစာမစားရဘဲ ကေလးကို ႀကိဳးစားညႇစ္ေမြးေနရလို႔ သိပ္ေတာင္ မလႈပ္ရွားနိုင္ပါဘူး။ ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာေလးေတြကို ျပင္ဆင္၊ ခြဲစိတ္ရင္ သုံးမယ့္ ပစၥည္းေတြ ခ်၊ ခြဲဓား၊ ခ်ဳပ္အပ္၊ Catgut ၊ ကတ္ေၾကး စတာေတြ အဆင္သင့္ လုပ္ရပါတယ္။ ကျပင္ေလးေပၚမွာပဲ ထမင္းစား စားပြဲခုံေလးခ်ၿပီး ေခြးမႀကီးကို တင္ၿပီး ေမ့ေဆးေပးရတယ္။ ေမ့ေဆးထိုးၿပီး ငါးမိနစ္အၾကာမွာ ေခြးမႀကီး ေမ့သြားပါၿပီ။ ေခြးမႀကီး ခြဲေမြးမလို႔ ဆိုတဲ့ သတင္းက သူတို႔ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ပ်ံ႕သြားေတာ့ လူေတြကလည္း ဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔ပါပဲ။ ကိုရီလည္း ေခြၽးတ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ေပါ့။
ည တစ္နာရီထိုးၿပီးမွ ခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ပါတယ္။ ဗိုက္ထဲက ေခြးကေလး ေျခာက္ေကာင္ ထပ္ရပါတယ္။ အားလုံး က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေမြးနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ ေခြးကေလးေတြကို သူက တစ္ေကာင္ယူမယ္၊ ငါက တစ္ေကာင္ ယူမယ္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမြးစားမယ့္သူေတြ ခြဲတမ္းျပည့္သြားပါတယ္။ ေခြးေလးေတြ ထုတ္ေပးရ၊ သုတ္ေပးရနဲ႔ ကိုရီ အလုပ္ေတြရႈပ္ၿပီး ဗိုက္ျပန္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အနီးကပ္ဆုံးမွာ ဖေယာင္းတိုင္ ကိုင္ေပးေနတဲ့ ဖိုးသား လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔အေမအသံ စြာေလာင္ေလာင္နဲ႔ ...
“ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ဒါ မနက္ျဖန္ သုံးဖို႔”
“ဟာ ... အေမကလည္း ဗ်ာ။ ေပးစမ္းပါ”
အားလုံး ခြဲစိတ္၊ ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးသြားေတာ့ ေခြးမႀကီးကို လိုအပ္တဲ့ ေဆးေတြ ထိုးေပး၊ အားေဆးေတြ ထိုးေပး၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေဆး၊ ပစၥည္းကိရိယာေတြ ေဆးရပါတယ္။ ကိုရီ ဟင္းခ်ၿပီး သူတို႔အိမ္ေရွ႕ ခုံတန္းလ်ားေလးေပၚ ပစ္လွဲမတတ္ ေမာသြားေတာ့ အိမ္တံခါးေလးပြင့္ၿပီး ဖိုးသားတို႔ အေမ ထြက္ပါလာတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ေရေႏြးၾကမ္း လင္ပန္းေလးနဲ႔ ဖန္ခြက္ကေလးေတြက တိုက္ခြၽတ္ထားလို႔ စင္ၾကယ္ေနသလို သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း အျပံဳးနဲ႔ စင္ၾကယ္ေနတယ္။ ေစာေစာက ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုေနတုန္း ဖိုးသားက ကိုရီ႕ေရွ႕ကို ႏွစ္ရာတန္ေလး တစ္႐ြက္စၿပီး ခ်ေပးလိုက္တယ္။
တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လက္ေသးေသး ကေလးေတြ၊ လက္ညစ္ပတ္ ကေလးေတြ၊ တစ္႐ြက္ၿပီး တစ္႐ြက္ ယူလာၾကတာ ငါးဆယ္တန္ ႏြမ္းႏြမ္းကေလးေတြ၊ ဆယ္တန္၊ ႏွစ္ဆယ္တန္ အေႂကြေလးေတြခ်ည္းပါပဲ။ အားလုံးကို ဖိုးသားက စီထပ္ၿပီး ေရေပးတာ ေျခာက္ရာ့ငါးဆယ္ ရွိပါတယ္။ လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး ကိုရီ႕ကို ႐ုိ႐ုိေသေသ ေပးရွာေတာ့ ကိုရီလည္း ယူၿပီး အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္မိပါတယ္။
“ဆရာႀကီး ... ေခြး ဒီလို ခြဲေမြးရင္ ဘယ္ေလာက္ ယူပါသလဲ” လို႔ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ေမးတာကို ကိုရီ ျပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ပါတယ္။
“ကြၽန္ေတာ္ ခြဲေမြးရင္ တစ္ေသာင္း ယူပါတယ္ဗ်ာ” လို႔ ကိုရီ သူတို႔ကို အသိခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေပတိုးတို႔၊ ဖိုးသားတို႔ သိေအာင္ ေျပာျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ကို ႏွစ္နာရီ ခြဲၿပီးလို႔ သုံးနာရီ ထိုးေတာ့မွာမို႔ ကိုရီ အိမ္ကိုပဲ ဒုန္းစိုင္း ျပန္လာျဖစ္တယ္။ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ေခါင္းထဲ ဝင္လာတဲ့ အေတြးက ကေလးေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံ ေျခာက္ရာ့ငါးဆယ္ကို ဘုရားႀကီးကို သြားၿပီး တစ္ခုခု လႉလိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပိုက္ဆံေလးေတြထဲမွာကို ဇီဝိတဒါနက ပါၿပီးသားေလ။ ဒါမွ အေျမာ္အျမင္ အတုံ႔အျပန္ လိုခ်င္ျခင္း ကင္းမဲ့တဲ့ ဒါန။ ကိုရီ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆိုင္ကယ္ေလးကို ဆြဲၿပီး ထြက္လာတာေတာ့ ဘုရားႀကီးဘက္ကိုပဲ ထြက္ခဲ့တယ္။ မွန္ေပါင္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ဝင္ၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံကို ကတ္ထူျပားေပၚမွာ ေပါင္သြင္းထားခဲ့တယ္။ ကိုရီရဲ႕ ေဆးခန္းထဲမွာ အဲဒီ ပိုက္ဆံေပါင္ကို ေထာင့္ေလး တစ္ေနရာ စားပြဲခုံေပၚမွာ တင္ထားခဲ့တယ္။
“ဟာ ခင္ဗ်ားေဆးခန္းက ပိုက္ဆံလာဘ္ေခၚေတြ ဘာေတြနဲ႔ ပါလားဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တယ္ဗ်ာ။ ႏွစ္ဆယ္တန္ေလးေတြ၊ ငါးဆယ္တန္ေတြ၊ အႏုပ္အစုတ္ ကေလးေတြပါလား။ တစ္ေထာင္တန္ေတြ၊ ေဒၚလာေတြ မပါဘူးလားဗ်ာ”
အထူးအဆန္း ကလိတိတိ၊ ရိတိတိ ေမးလာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ကိုရီက တခမ္းတနား ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ လင္းလက္တဲ့ ဒါနကေလးကို အမႊမ္းတင္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါ တခ်ိဳ႕ စိတ္ဝင္တစား ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အင္း ... အင္းေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဝတ္ေက်တန္းေက် နားေထာင္ၿပီး ...
“ဒီေန႔ည အဂၤလန္ ဘယ္ႏွဂိုးေလာက္ ႐ွဴးမလဲ မသိဘူးေနာ္” ဆိုၿပီး ထသြားတတ္တာမ်ိဳး။
အဲဒီ လိုနဲ႔ တစ္ညေနမွာ ကိုရီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ထုံးစံအတိုင္း ရင္ဖြင့္ဖို႔ ကိုရီ႕ဆီကို ေရာက္လာျပန္ပါေလေရာ။
“မမႀကီးကြာ ကိုရီရာ၊ အပ်ိဳကလည္း အပ်ိဳႀကီး၊ စားမယ့္ ေသာက္မယ့္သူလည္း မရွိ။ ငါ့ကို ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူ မရွိဘူးဟဲ့ ဆိုၿပီး အေမ့ရဲ႕ အတြင္းပစၥည္းေတြကို အကုန္ယူတာ ကိုလည္း ငါတို႔က လက္ခံပါတယ္။ ၈၄ လမ္းတိုက္ ေပးဟဲ့ဆိုလည္း ေပးလိုက္တာပဲ။ အခုဟာက ေဒးဝန္းထဲက ျပေပါက္ ဆီစက္ဝင္းႀကီးကိုေတာ့ အေမြဆိုင္ ခြဲရေအာင္ပါ ဆိုေတာ့ ကဲကဲဆတ္ ျငင္းေတာ့တာပဲ။ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ငါတို႔ကလည္း သားသမီးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ျပႆနာ တက္ၾကေတာ့တာကြာ”
“ေအးေလကြာ၊ သိန္းေထာင္ခ်ီ ရထားၿပီပဲ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့။ အပ်ိဳးႀကီးဆိုေတာ့ ေလာဘႀကီးမွာ ေပါ့ကြာ”
သူငယ္ခ်င္းက တဟားဟား ရယ္ၿပီး ထသြားလို႔ ဘာမွ် မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ လြန္ေရာ၊ ကြၽံေရာ တစ္နာရီေလာက္ ရွိေသး။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္မ အပ်ိဳႀကီး ေဒါင္းတင္၊ ေမာင္းတင္နဲ႔ ေပါက္ခ်လာပါေလေရာ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အစ္မလို ျဖစ္ေနတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ကိုရီလည္း လန႔္တာေပါ့။
“အမယ္ေလး ... ေမာင္ရီ၊ တတ္လည္း တတ္နိုင္ပါေပ့ေတာ္။ ေမာင္ႏွမေတြ ၾကားကို နင္ပဲ ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္၊ ငါ့ကိုမ်ား ေလာဘႀကီးသေလး။ ဘာေလးနဲ႔ နင္က ဘာဆိုင္လို႔ ဝင္ပါရတာလဲ။ နင္ ဘာသိလို႔လဲ။ သူတို႔မွာ ကုမၸဏီေတြနဲ႔၊ ၂၆ ဘီ လမ္းေပၚမွာ တိုက္နဲ႔၊ သားနဲ႔ မယားနဲ႔၊ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္ လူေတြနဲ႔၊ ငါ့မွာသာ အားကိုးရာမဲ့”
တစ္နာရီေလာက္ ငိုလည္း ငို၊ ဆူလည္း ဆူ၊ ေငါက္လည္း ေငါက္။ ကိုရီလည္း ရစရာ မရွိေအာင္ စိတ္ညစ္ၿပီး အထုအေထာင္း၊ အႀကိမ္းအေမာင္း ခံလိုက္ရတာ ။ ေမာင္ႏွမၾကား ဝင္မိတာ မွားပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ ေဒါသေတြနဲ႔ အုပ္ဆိုင္း၊ မႈန္မႈိင္းၿပီး အပ်ိဳႀကီး ျပန္သြားေတာ့ ကိုရီဟာ အေမွာင္ထုထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ေနဝင္ဖ်ိဳးဖ် အေမွာင္ထုက ရစ္သန္းလာေနၿပီ။ သဘာဝ အေမွာင္နဲ႔ ေလာဘ အေမွာင္ၾကားမွာ ေခါင္းတဆစ္ဆစ္ ကိုက္ေနၿပီး ကိုရီ အင္အားမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အေမွာင္ထုထဲကို မည္းခနဲ တေစၧတစ္ေကာင္လို မည္းမည္း အရိပ္ကေလး တစ္ရိပ္ ကိုရီ႕နား ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္လာတယ္။ ကိုရီက “ဘာတုန္းကြ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ...
“ကြၽန္ေတာ္ ဖိုးသားပါ ဆရာ” လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကိုရီ လည္ျပန္ တစ္ခ်က္လွည့္ၿပီး ေမွာင္ထဲက သူတို႔ရဲ႕ ပိုက္ဆံ မွန္ေပါင္ကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေမွာင္ထဲမွာမို႔ မျမင္ရဘူး။
“ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခု ေမးခ်င္လို႔ပါ ဆရာ၊ ဟို ... ဟို ေခြးမႀကီး ေနာက္တစ္ခါ ေမြးရင္ေကာ ဒီလိုပဲ ခြဲရဦးမွာလား”
ေဟာဗ်ာ ... ေမွာင္ထဲမွာ ဘာေတြ လာေမးေနပါလိမ့္၊ တစ္ေရးနိုးမွ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ဆိုၿပီး ကိုရီ မ်က္လုံးျဖဲၿပီး ဖိုးသားကို ၾကည့္တယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရလာလို႔ ဖိုးသားကို ဝါးတားတား ျမင္ရတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ပိုက္ထားတဲ့ တစ္ထြာေလာက္ ပစၥည္းက ဘာပါလိမ့္။ စပ္စု ၾကည့္ရင္း ...
“ေအးေပါ့ကြ၊ ညႇပ္႐ုိးကိုက က်ဥ္းေနတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ေမြးရင္လည္း ခြဲရဦးမွာပဲ”
ပစၥည္းေလးကို ရင္မွာ ပိုက္ထားတဲ့ ဖိုးသားက တစ္စုံတစ္ခု မပြင့္တပြင့္ ေျပာရင္း ေဆးခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားတယ္။ “ဟင္” ဆိုၿပီး ကုိရီ ဖ်တ္ခနဲ ထရပ္လိုက္မိတယ္။ အံ့ဩစရာပါလား၊ ဘုရား ... ဘုရား၊ ဖိုးသားရဲ႕ အေျဖက ကိုရီ႕နားထဲမွာ အသံလႈိင္းခတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ပိုက္ဆံ မွန္ေပါင္ေလးဆီကတစ္ဆင့္ တလက္လက္ ျဖာေနတဲ့ အလင္းတန္းေတြ ကိုရီ႕ရဲ႕ ေဆးခန္းေလးထဲသို႔ စီးဝင္လာသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အေမွာင္ခြင္း အလင္းေဆာင္တဲ့ တက္သစ္စ ေနျခည္ႏုရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတြလိုေပါ့။ အခု အေမွာင္ထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ တက္ေနျခည္နဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ အင္အားသစ္ေတြထဲမွာ စီးေမ်ာေနတဲ့ ကိုရီ႕နားမွာ တဝဲလည္လည္ ေနခဲ့တုန္း။ ဖိုးသားက ေျပာသြားတယ္။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဒီလိုပဲ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလုံး တိုင္ပင္ၿပီး ဒီေန႔ကစ ပိုက္ဆံစုၾကမယ္လို႔၊ ဒီမွာ စုဘူး ဝယ္လာတယ္ေလ။ ေနာင္ႏွစ္က်ရင္ ဆရာ့ကို ခြဲစိတ္ခ ေကာင္းေကာင္း ေပးနိုင္ေအာင္လို႔ပါ” တဲ့။
(ဇာတ္လမ္း ေျပာျပေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ရီ B.V.S သို႔ အမွတ္တရ ...)
------
ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၲေလး)
ေ႐ႊအျမဳေတ၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၆။

ဂိတ္စ-ဂိတ္ဆံုး

ဂိတ္စ-ဂိတ္ဆံုး (မင္းလူ)
-------------------------
ဗ်ိဳင္းတို႔သည္ ဟိုယခင္အခါဆီက လည္ပင္းမရွည္ၾကေသးေခ်။ ၾကည့္ေကာင္း႐ံု အေနေတာ္ေလာက္သာ ျဖစ္၏။
မိေက်ာင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ လွ်ာမပါတာလဲ၊ ပ်ံလႊားငွက္ ဘာေၾကာင့္ အၿမီးႏွစ္ခြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ စေသာ ကိစၥေတြလို သူတို႔မွာလည္း ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ ရွိ၏။ ဗ်ိဳင္းေတြ လည္ပင္းရွည္လာၾကျခင္းမွာ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။
ကားမွတ္တိုင္မွာ ခရီးသည္တစ္အုပ္ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ကားလာမည့္ဘက္သို႔ လည္တစ္ဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ေက်ာင္းခ်ိန္၊ အလုပ္ခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္ေတြ စုပံုေနသည္။
အလႊာ ေပါင္းစံု၊ အတန္းအစား ေပါင္းစံု ပါဝင္သည္။ ေမာ္ဒယ္လ္လို ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ လွပေသာ ဗ်ိဳင္းမေလးမွာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ပံုရ၏။ သားေရတု ပခံုးသိုင္း အိတ္ကေလးကို လြယ္ထားသည္။ ေျခက်င္းဝတ္မွာေတာ့ ေရႊဖုဒ္ခ်ိန္း မွ်င္မွ်င္ေလး ဝတ္ဆင္ထား၏။ ဘတ္စ္ကားစီးသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ဆြဲႀကိဳးတို႔၊ ဟန္းခ်ိန္းတို႔ထက္ စာလွ်င္ ဖုဒ္ခ်ိန္းက ပိုၿပီး အႏၲရာယ္ ကင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ခါးပိုက္ႏႈိက္မ်ား၊ အလစ္သုတ္သမားမ်ား အေနျဖင့္ လူေတြ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေအာက္ကိုကုန္းၿပီး ေျခေထာက္က ဖုဒ္ခ်ိန္းကို ျဖဳတ္ယူဖို႔ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား။
ဘဲငန္းႀကီး တစ္ေကာင္သည္ ဗ်ိဳင္းမေလးကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေန၏။ ေတာက်ီးကန္းႀကီး တစ္ေကာင္ကေတာ့ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္လံုးကို ဆြဲၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ေနသည္။ ပံုပန္းအရ ေရွ႕ေနျဖစ္ဟန္ တူ၏။ ၾကက္တူေရြး တစ္ေကာင္ကေတာ့ ကြမ္းတံေတြး တစ္ပ်စ္ပ်စ္ ေထြးေနသည္။ သူ႔အာေခါင္မွာ နီရဲေန၏။ မွတ္တိုင္မွာ ခရီးသည္ေတြ မ်ားေနေသာ္လည္း သိပ္ဆူဆူညံညံ မရွိ။ ဘတ္စ္ကားကိုသာ ေမွ်ာ္ေနၾကသျဖင့္ စကား သိပ္မေျပာျဖစ္ၾက။ ပ်င္းစရာေတာင္ ေကာင္းေနသည္။
သာလိကာမေလး တစ္သိုက္ ေရာက္လာေတာ့မွပင္ စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္သြား၏။ သူတို႔သည္ စက္႐ံု သို႔မဟုတ္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ဆီ သြားမည့္ အလုပ္သမကေလးမ်ား ျဖစ္ပံုရသည္။ ဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြ အေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ လာေသာ တ႐ုတ္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ အေၾကာင္း၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ပါေသာ မင္းသား မင္းသမီးေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔၏ အလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္ေသာ သိမ္းငွက္ႀကီး မ်က္စိ အလြန္စူးရွတဲ့ အေၾကာင္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကသည္။
ဘတ္စ္ကားက မလာေသး။ “ၾကာလိုက္တာ” ဟု ခိုတစ္ေကာင္က ညည္းလိုက္၏။ ၾကက္ဖႀကီးက လက္မွနာရီကို ၾကည့္ၿပီး “အစည္းအေဝးက ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူး” ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေနသည္။
ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ ကေတာ့ တဝီဝီ ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကသည္။ ဝက္ဝံ မည္းမည္းႀကီး တစ္ေကာင္သည္ ပါဂ်ဲ႐ိုးကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းရင္း လက္ကိုင္ဖုန္းႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ ေဘးမွာေတာ့ ပန္ဒါဝက္ဝံမ လွလွေလး ပါလာ၏။
“အဲဒီလိုကားမ်ိဳးနဲ႔ အလုပ္သြားရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟု သာလိကာမေလး တစ္ေကာင္က ေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ေကာင္က “နင္က အဲဒီဝက္ဝံႀကီးကို မေၾကာက္ဘူးလား” ဟု ေမးသည္။
“ကိုယ္ပိုင္ကား စီးရမယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဝက္ဝံႀကီး မေျပာနဲ႔၊ ေရျမင္းႀကီးေတာင္ မေၾကာက္ေပါင္”
တခစ္ခစ္ ရယ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။
ၾကက္ဖႀကီးသည္ နာရီကိုၾကည့္ၿပီး..
“ေနာက္က်ရင္ အေဟာက္ခံရဦးမယ္၊ ဒီက ဘယ္လို လာရသလဲ ဆိုတာ ထည့္တြက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
ဟု ေရရြတ္ျပန္သည္။
“ေဟာ.. လာၿပီ”
ဆိုေသာ အသံကို ၾကားရသည္။
ဘတ္စ္ကား တစ္စင္းသည္ ေလျဖတ္ထားသူ တစ္ေယာက္လို ေစာင္းေစာင္းႀကီး ေမာင္းလာေနသည္။
“အဂၤဝိဇၨာ သေဘာနဲ႔ ေျပာရရင္ ကားေပၚမွာ အျပည့္ပါလာတာပဲ”
စာကေလး တစ္ေကာင္က အေရးထဲ ေဗဒင္ေဟာေနသည္။ သူ မေဟာလည္း ဒီအခ်ိန္ ကားက်ပ္မယ္ဆိုတာ အားလံုး.သိၿပီးသား။
ဘတ္စ္ကား မရပ္ခင္မွာပင္ စပယ္ယာက ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ဒီလို စပယ္ယာ အလုပ္ကို ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ေတြသာ လုပ္ႏိုင္သည္။ ေရွ႕ေပါက္က ခုန္ဆင္းလိုက္၊ ေနာက္ေပါက္က ျပန္တက္လိုက္၊ အရွိန္ႏွင့္ ထြက္သြားေသာ ကားကို လႊားခနဲ လွမ္းဆြဲခိုလိုက္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔က သူတို႔လို လ်င္ျမန္ ဖ်တ္လတ္ၿပီး လက္ျမဲမွသာ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား။
ဘတ္စ္ကား အိခနဲ ရပ္လိုက္တာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြ အတင္း တိုးေဝွ႔ တက္ၾကသည္။
“ဆင္းတဲ့သူေတြကို ေစာင့္ပါ၊ ေနာက္ေပါက္ကလည္း မွ်တက္ၾကဦး၊ အတြယ္ မတင္ဘူးေနာ္၊ ေတာင္းနဲ႔အစ္မႀကီး ... မရဘူး”
စပယ္ယာက တရစပ္ ေျပာေန၏။ ေတာင္းႀကီး တစ္လံုးကို ရြက္ထားေသာ ဘဲမႀကီးက ...
“ေတာင္းဖိုးေပးမယ္ေလ”
“ဟာ.. ဒီေလာက္ လူက်ပ္ေနတာ ခင္ဗ်ားေတာင္းႀကီး ဘယ္နားသြားထားမလဲ”
“ရြက္ထားမွာေပါ့ေတာ့”
“ဟာ ... မရဘူး၊ မရဘူး၊ ဆြဲ ဆရာေရ”
ဘတ္စ္ကား ထြက္သြားသည္။
“ဟင္း ... က်ဳပ္က်ေတာ့ မရဘူးတဲ့၊ ဟို ၾကက္မတန္းမေလး က်ေတာ့ ညီမေလး ... လာ လာ ဆိုၿပီး ခါးကိုေတာင္ ဆြဲတင္ေပးလိုက္ေသးတယ္”
ဘဲမႀကီးသည္ မေက်မနပ္ ေရရြတ္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ ရြက္ထားေသာ ေတာင္းထဲမွာေတာ့ ဒီမနက္ကမွ ေလာေလာလတ္လတ္ ဥထားေသာ ဘဲဥေတြ။
* * *
ဘတ္စ္ကားသည္ နဂိုကပင္ က်ပ္ၿပီးသား ျဖစ္၏။ ေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ေတြ တက္လိုက္ေသာအခါ ပိုက်ပ္သြားသည္။ ထိုင္ခံုေတြမွာ ဂိတ္စကတည္းက ေနရာဦးလာခဲ့ေသာ ငါးေသတၱာ ငါးေတြ အစီအရီ ထိုင္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတန္း ေထာင့္ခံုမွာေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီး တစ္ေကာင္ အိပ္ငိုက္ေနသည္။ ညအလုပ္ဆင္းရာမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ဇီးကြက္တို႔သည္ ညေစာင့္ အလုပ္ကို မ်ိဳးႏွင့္႐ိုးႏွင့္ လုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။
“ကဲ ... ကားခေလးေတြ ေပးမယ္ေနာ္၊ ငါးရာတန္ေတြ ေပးရင္ေတာ့ ျပန္မအမ္း ႏိုင္ေသးဘူး၊ အေမ့ခံထား လိုက္မွာပဲ၊ ကဲ ကဲ ... ကားခေလးေတြ ထုတ္ထားမယ္၊ လက္တို႔ေတာ့မွ ရွက္လို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္”
စပယ္ယာက တစာစာ ေအာ္ေတာင္းသည္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေသာ ငါးရွဥ့္ တစ္ေကာင္သည္ ခရီးသည္ေတြ ၾကားထဲ ေလွ်ာခနဲ တိုးဝင္ၿပီး ေနာက္နား က်က်မွာ ခပ္ကြယ္ကြယ္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ခရီးသည္ေတြက ကားခေပးၾကသည္။ ယုန္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ကူပြန္စာရြက္ကို မရဲတရဲ ေပးလိုက္သည္။ စပယ္ယာက လွမ္းယူရင္း ...
“အေႂကြေတာ့ ျပန္မအမ္းႏိုင္ဘူးေနာ္”
ဟု ျပံဳးစစ ေျပာသည္။ ယုန္ကေလး၏ ေထာင္ေနေသာ နားရြက္မွာ ဖ်တ္ခနဲ ကုပ္က်သြားသေယာင္ ထင္ရ၏။
ကားအတြင္းဘက္က အေျခအတင္ ေျပာသံဆိုသံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။ သမင္တစ္ေကာင္၏ ဦးခ်ိဳက ေဘးမွ ခရီးသည္ေတြကို ေလွ်ာက္တိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
“အို ... ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ ရွင့္ခ်ိဳႀကီးက ဟိုတိုး ဒီတိုးနဲ႔”
ဝက္မႀကီးက ျပႆနာရွာသည္။
“ခင္ဗ်ားအၿမီးကလည္း က်ဳပ္ကို တဖတ္ဖတ္ လာ႐ိုက္ေနတာပဲ”
ဟု သမင္က ျပန္ေျပာ၏။ သစ္ေတာက္ငွက္ တစ္ေကာင္ကလည္း ဝါသနာကို မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘဲ မွန္ကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ေနသျဖင့္ ...
“ေဟ့ ... ႏႈတ္သီးမေဆာ့ပါနဲ႔ဗ်”
ဟု စပယ္ယာက တားရသည္။ အေရးထဲ မွတ္တိုင္ တစ္ခုမွာ ျဖဴတစ္ေကာင္က ကားေပၚတက္မည္ လုပ္ေနသျဖင့္ ...
“ဟာ ... ခင္ဗ်ားကိုယ္က ဆူးေတြနဲ႔၊ အလိုလိုကမွ ဒီမွာ ျပႆနာ တက္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ၊ မရဘူး”
“ဟာဗ်ာ ... ေမြးကတည္းက ဆူးေတြ ပါလာတဲ့ဟာပဲ၊ ဒါ အျပစ္လားဗ်”
“ေခ်ာင္တဲ့ကားက်မွ စီးဗ်ာ” ဆိုၿပီး ထားခဲ့ရသည္။
“ေဟ့ေကာင္.. အတြယ္ေတြ အထဲ ဝင္ခိုင္းစမ္း၊ ေရွ႕မွာ ဆပ္ပလိုင္းခ်က္စ္ ရွိတယ္”
ဒ႐ိုင္ဘာ ျမင္းနက္ႀကီးက လွမ္းသတိေပးသည္။ ေရွ႕နားက သစ္ပင္ရိပ္ ေအာက္မွာ ေခ်ာင္းေနေသာ ပိုလာဝက္ဝံ ႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူတို႔ေရွ႕က အျဖတ္တြင္ ကားအရွိန္ ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး လြန္လာေတာ့မွ ျပန္တင္သည္။
“ဟင္ ... နံလိုက္တာ၊ ဘာနံ႔ႀကီးလဲ”
“ဟုတ္ပါ့ ... ဒီေလာက္ ကားက်ပ္တဲ့ ၾကားထဲမွာ ... ေတာ္ေတာ္ယုတ္တယ္”
ေနာက္နားဆီက အသံေတြ ထြက္လာ၏။
“ငါးေျပမေတြ ကားက်ပ္လို႔ ငါးပိ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ထင္တယ္”
ဆိတ္တစ္ေကာင္က ေနာက္လိုက္သည္။
လမ္းဆံု မွတ္တိုင္မွာ ခရီးသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသည္။ ထို႔အတူ အေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း ကားေပၚတက္ဖို႔ တာစူေနသည္။ ေအာက္က တိုးေဝွ႔ တက္လာေတာ့မွ ...
“ေနပါဦး ... ဒီမွာ ဆင္းေတာင္ မဆင္းရေသးဘူး”
လိပ္တစ္ေကာင္သည္ ခရီးသည္ေတြၾကားက ေခါင္းျပဴထြက္ရင္း လွမ္းေျပာသည္။ စပယ္ယာက ...
“ခက္တာပဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လိပ္ေတြဟာ ေနရာတကာ တံု႔ေႏွးတံု႔ေႏွးနဲ႔၊ ေစာေစာကတည္းက တိုးထြက္ထားပါလား”
“တိုးတာပဲ ... ႏို႔ပံုးႀကီးက ကန္႔လန္႔ခံေနလို႔”
“အလိုေတာ္ ... ဘယ့္ႏွယ္ က်ဳပ္ႏို႔ပံုးကို ရမယ္ရွာရတာလဲ”
ဟု ႏြားမႀကီးက ျပန္လည္ေခ်ပသည္။
ခရီးသည္ေတြ တက္လာၿပီးေနာက္ ကားဆက္ထြက္သည္။
“ကဲ ... အတြင္းထဲကို တိုးပါ၊ ေဘးေစာင္းတိုးေလ၊ အထဲမွာ အေခ်ာင္ႀကီး၊ ကမၻာ့ဖလား ေဘာလံုးပြဲေတာင္ ကန္လို႔ရတယ္”
စပယ္ယာက ေအာ္ေတာ့ စပါးႀကီးေႁမြ တစ္ေကာင္က ...
“မင္းက အေခ်ာင္ႀကီးေျပာေန၊ ဒီမွာ ေႁမြစင္စစ္က ႀကိဳး ျဖစ္ေတာ့မယ္ကြ”
ထိုစဥ္မွာ ဒ႐ိုင္ဘာက ဘရိတ္ကို ေဆာင့္နင္းလိုက္သျဖင့္ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ျဖစ္ကုန္သည္။ ျမင္းက်ား တစ္ေကာင္က ႐ုတ္တရက္ လမ္းျဖတ္ကူးေသာေၾကာင့္ အရွိန္သတ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္၏။
“ေတာက္ ... သူ႔ကိုယ္သူ ျမင္းက်ားဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ အခြင့္အေရး ယူခ်င္တယ္”
ဒ႐ိုင္ဘာက မေက်မနပ္ ေရရြတ္ၿပီးမွ ကားကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ျပန္ေမာင္းထြက္သည္။
“မွတ္တိုင္ပါတယ္”
ပင္ဂြင္းငွက္ တစ္ေကာင္က ေအာ္လိုက္သည္။ စပယ္ယာက
“မွတ္တိုင္ ပါေသးတယ္တဲ့ ဆရာေရ၊ လိုက္မယ့္သူ မရွိရင္ ေမွးထားေပးလိုက္”
ပင္ဂြင္းသည္ စီးဆားဗစ္ရင့္ေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သည္။ ကားက ေလးဘီးစလံုး ရပ္ေပးမွာ မဟုတ္။ အရွိန္ ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေပါက္ဝနားမွာ ရပ္ၿပီး အသင့္ျပင္ထား လိုက္သည္။ ကားအရွိန္ အေလ်ာ့ဆံုး အခ်ိန္ကို မွန္းဆၿပီး ခုန္ဆင္းလိုက္၏။ အက်ျငင္သာေအာင္ ေတာင္ပံကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ပင္ဂြင္းတို႔၏ ေတာင္ပံက ေလမွာ ပ်ံႏိုင္ေလာက္ေသာ အင္အား မရွိသျဖင့္ ဘာမွ အရာမေရာက္ဘဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ဟပ္ထိုးက်သြား၏။
ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ အေရာက္တြင္ ...
“ဟာ ... ျပႆနာေကာင္ေတြေတာ့ လာၿပီ”
ဟု စပယ္ယာက ေရရြတ္သည္။
တစ္တီတူးတစ္အုပ္ တက္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဒီအေကာင္ေတြက အမ်ားတကာနဲ႔ မတူဘဲ လက္ကိုင္တန္းကို ေဇာက္ထိုး တြဲလြဲခိုၿပီး လိုက္တတ္တာကိုး။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ မွတ္တိုင္ကထြက္လာၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ...
“ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”
“ဟဲ့ ... တင္ပါးကို ဆိတ္တယ္ဟဲ့”
“ဒီေကာင္ေတြ တက္လာရင္ အဲဒီအတိုင္းပဲ”
“ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးေတြ သတိထားၾကေနာ္”
စေသာ အသံေတြ ထြက္လာ၏။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ တိုးရင္းေဝွ႔ရင္း၊ ေျပာရင္းဆိုရင္း၊ ျငင္းရင္းခုန္ရင္း၊ ေနာက္ရင္းေျပာင္ရင္း ဂိတ္ဆံုး ေရာက္လာသည္။ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚက ဆင္းၾကသည္။ သင္းေခြခ်ပ္ တစ္ေကာင္သည္ ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္း မသိဘဲ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ စပယ္ယာက သြားႏႈိးေတာ့မွ လူးလဲထၿပီး ...
“ဟင္.. ဘရာဇီး ႏိုင္သြားလား၊ ဘယ္ႏွစ္ဂိုးလဲ”
ဟု ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္း ေျပာလိုက္၏။
* * *
ဗ်ိဳင္းမေလးသည္ ဖြာလန္ၾကဲသြားေသာ အေမႊးအေတာင္မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။ ကားေပၚမွာတုန္းက တစ္ခ်ိန္လံုး သူ႔နားကပ္ေနေသာ ဘဲငန္းႀကီးကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၿပီးမွ ထြက္သြားသည္။ သမင္က ခ်ိဳဖ်ားေလး တစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသြား၏။ ဝက္မႀကီးသည္ သမင္ခ်ိဳႏွင့္ ထိုးမိေသာေၾကာင့္ ေဘးေၾကာ ေအာင့္သြားသည္။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ဇက္ကို ပုထားခဲ့ရသျဖင့္ လည္ပင္းေတြ ေညာင္းေန၏။ ျမင္းမေလးသည္ ပိုနီေတး ပံုသြင္းထားေသာ အၿမီး အလွပ်က္သြားသျဖင့္ စိတ္ညစ္ေန၏။ သားပိုက္ေကာင္ကေတာ့ ကိုယ္ကပ္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ခါးပိုက္ႏႈိက္ ဓားႏွင့္ခြဲတာ ခံလိုက္ရသျဖင့္ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ညည္းညဴေနသည္။ ဖားဂံုညင္း တစ္ေကာင္သည္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာခါစတြင္ တစ္ကိုယ္လံုး ျပားကပ္ေနသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ “ခုမွပဲ အသက္ဝဝ ႐ွဴရေတာ့တယ္” ဟု ေျပာရင္း ေလကို အားပါးတရ ႐ွဴ႐ႈိက္လိုက္ရာ သူ႔ကိုယ္လံုးက ျပန္လည္ ျပည့္တင္းေဖာင္းကားလာေလသည္။
---------
မင္းလူ
ေရႊအျမဳေတ၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၂။

သမီးလည္း ကူညီပါရေစ

“ သမီးလည္း ကူညီပါရေစ ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
တခုေသာေဆးရုံရဲ႕ အေရးေပၚ ဌာနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိခုိက္
ဒဏ္ရာရတဲ့ ကေလးေတြ လာကုေန တဲ့အထဲ ၁၆-ႏွစ္သား
တေယာက္ရဲ႕ မိခင္ နဲ႔ အစ္မမ်ားက အသည္းလႈပ္ဆုံးပါ။
ကမာၻပ်က္သလုိ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္ေနပုံေၾကာင့္ သူတုိ႔
သားထက္ငယ္သူ ဆယ္ႏွစ္ပတ္လည္ကေလးေတြရဲ႕ မိဘ
မ်ားက ေဖ်ာင္းဖ် ေနၾကပါတယ္။
.
ဆယ္ႏွစ္သမီး ေျခေထာက္က်ဳိးတာ လာျပတဲ့ ဖခင္က
တည္ျငိမ္စြာ ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။ ကေလးတုိင္းဟာ ေဆာ့
ကစားရင္း ဒီလုိပဲ ၾကဳံရစျမဲပါတဲ့။ ျပန္ကုစားလုိ႔ရတဲ့ အေန
အထားမုိ႔ တုန္လႈပ္ေနရင္ ကာယကံရွင္ ကေလး ကုိယ္တုိင္
ေျခာက္ျခားသြားမွာ မလုိလားပါဘူးတဲ့။ သူ႔သမီးဟာဆုိရင္
ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ေခြးကေလး၀ယ္ေပးတာ
အိမ္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ျပဳိင္တူေျပးေဆာ့ၾကရင္း အခန္႔
မသင့္လုိ႔ ခုလုိေျခက်ဳိးတာပါ။ အယူအစြဲၾကီး သူေတြကေတာ့
ဒီေခြးကုိက အက်ဳိးေပးမေကာင္းဘူး ၊ နိမိတ္မေကာင္းဘူး
ျပန္စြန္႔လုိက္ ဆုိတဲ့အထိ ဖိအားေပးၾကပါတယ္။
.
မိဘမ်ားက လက္မခံပါ။ သမီးကုိ ဘာမွမစုိးရိမ္ဖုိ႔ အားေပးျပီး
ေဆးရုံေခၚလာေတာ့ တည္တည္ ျငိမ္ျငိမ္ပါပဲ။ ေခြးကုိလည္း
မျငဳိျငင္ဖုိ႔ သမီးကုိ ရွင္းျပပါတယ္တဲ့။ ၁၆ႏွစ္သား လက္က်ဳိးသူရဲ႕
မိခင္ကေတာ့ ဘယ္လုိမွ လက္မခံပါ။ က်မသားက ဒီႏွစ္ ၁၀
တန္းရွင့္။ အေရးၾကီးတယ္။ ဒီေဘာလုံးကုိ မကန္ပါနဲ႔ ဆုိထားတာ
တားထားရဲ႕သားနဲ႔ဆုိျပီး ေငါက္ငန္းမဆုံးသလုိ ေျပးလႊား ကစား
ခုန္ကစား ဘာမွ မလုပ္ဖုိ႔ ေမာင္းမဲေနပါေတာ့တယ္။ သားျဖစ္သူ
ခမ်ာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပင္မရတဲ့ အျပစ္ၾကီး က်ဴးလြန္မိ
သူလုိေနစရာ မရွိတုန္လႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။
.
ေျခက်ဳိးသူ ၁၀ ႏွစ္သမီးရဲ႕ ဖခင္ ကေတာ့ ကေလးေတြကုိ
ထိခုိက္မွာ စုိးလုိ႔ မကစားရဘူး ဆုိတာေတာ့ နည္းလမ္းမ
က်ေၾကာင္း၊ အႏၱရာယ္ ကင္းေအာင္သာ ဂရုစုိက္ဖုိ႔ တုိက္တြန္း
သင့္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ၾကဳိးစားပါေသးတယ္။
.
၁၆-ႏွစ္သားရဲ႕ မိခင္က ဘယ္လုိမွ လက္မခံပါ။ က်မတုိ႔က
သားသမီးကုိ ေရြလုိ ဥထားတာ၊ ပုိးေမြးသလုိ ေမြးထား
တာရွင့္။ ေပါက္လႊတ္ပဲစားေတြလုိ ……။ စသျဖင့္ စကားေတြ
ထိခုိက္ေတာ့မယ့္အထိ အျငင္းပြား ကုန္ၾက ေတာ့တာပါပဲ။
.
ေျခက်ဳိးသူ သမီးရွင္ ဖခင္က ေဆးကုသေပးတဲ့ ဆရာ၀န္
ေတြရဲ႕“ မပူပါနဲ႔ ဒီလုိပါပဲ ” ဆုိတဲ့စကားကို လက္ခံပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့… က်ေနာ္လည္း ဒါပထမဆုံးအၾကိမ္ျဖစ္ေပမယ့္
ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ပဲလုိ႔ မထင္ ၀ံ့ပါဘူး။ အႏၱရာယ္ကင္း
ေအာင္ေတာ့ စြမ္းသမွ် ဂရုပုိစုိက္မွာပါ။ ဒီအရြယ္က ေမ်ာက္
အရြယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဆာ့ကစားခြင့္ကုိ မပိတ္ပင္ပါဘူး။
နံေဘးက ထိန္းေက်ာင္းႏုိင္သ၍ ထိန္းေက်ာင္း၊ ကုိယ္
မအားတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အတြက္လဲ စနစ္တက် မွားၾကားထားဖုိ႔
ရည္ရြယ္ျပီးသားပါတဲ့။
▬*▬*▬
က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ စကိတ္အားကစားနည္းဟာ အရင္ထက္
တြင္က်ယ္လာတာ သတိျပဳမိပါတယ္။ အခေပး ကစားကြင္း
ေတြလည္း ေပၚလာသလုိ လမ္းေပၚ အရပ္ထဲလည္း ေျချခင္း
လိမ္ေနတာ ျမင္ေနရတာပါပဲ။ အေမအုိ တေယာက္ကေတာ့
မွင္စာေတြ ေျခရွဳပ္တာ က်ေနတာပဲလုိ႔ ျမည္တြန္ရတဲ့အထိပါပဲ။
.
ႏုိင္ငံတကာပ်ံ႕ႏွံ႕လာတဲ့ ဒီကစားနည္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက
အတုယူအားက်တာေတာ့ အျငင္းပြား စရာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္
သူတုိ႔ဆီမွာက အႏၱရာယ္လုံျခဳံေအာင္ ဂရုစုိက္တဲ့ ဓေလ့ကုိ
ေမြးကတည္းက က်င့္ေပး ထားပါတယ္။ ကုိယ့္ျခံ၀င္းထဲ
စကူတာ(Scooter/Scooter) စီးတာေတာင္ ေခါင္းေဆာင္း
(Helmet) ေဆာင္းပါတယ္။ စကူတာနဲ႔ အတူေခါင္းေဆာင္း
(Helmet)က တပါတည္းတြဲလ်က္ကုိင္ျပီးသားပါ။ ကားေပၚ
တက္ထုိင္တာနဲ႔ ခါးပတ္ကုိလက္က အလုိအေလ်ာက္ေရာက္
ျပီးသား။ ဆြဲယူတပ္ျပီးသား အေလ့ေကာင္း ရေနသလုိေပါ့။
▬*▬*▬
တခုေသာေဆးရုံရဲ႕ အေရးေပၚဌာနကုိ ကိတ္မုန္႔တလုံးေရာက္
လာပါတယ္။ၾကည့္လုိက္ကတည္းက မုန္႔တုိက္ကမဟုတ္ပဲ
အိမ္လက္ရာဆုိတာ သိလြယ္တဲ့ ပုံပန္းမက် ကိတ္တလုံးပါ။
.
မုန္႔ဖုတ္သူကလည္း ၁၁ ႏွစ္သမီးတဲ့။ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာ
ေပါ့ဆုိျပီး စားမယ္ျပင္ေတာ့ စာ တေစာင္လည္း တြဲလ်က္ပါတာ
ေတြ႕ၾကပါတယ္။ ကေလးရဲ႕စာမွာေရးထားတာက ဒီေဆးရုံ
၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လုပ္အားနဲ႔ တန္ဖုိးကုိ အသိအမွတ္ျပဳထား
တာပါ။
.
ဒီလူေတြမရွိရင္ သူမတုိ႔ျမဳိ႕ေလးကေတာ့ စုိးရိမ္စရာပဲလုိ႔
အစခ်ီျပီး ပင္ပန္းၾကသေလာက္ ျပန္ေကာ ရၾကရဲ႕လားလုိ႔
ေတြးမိပါတယ္တဲ့။ဒါနဲ႔ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ျပီး အားေပးလုိက္တယ္
ဆုိပဲ။
သူ ေငြေၾကး မတတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ေန႔လည္လဘက္ရည္ပြဲ
အတြက္ေတာ့ ၀င္ကူႏုိင္တယ္လုိ႔ သူ႔ဘာသာ သိလုိက္တယ္တဲ့။
.
ဒီအထိ မဆန္းလွေသးေပမယ့္ ဒုတိယအပုိဒ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ
အငုိက္မိသြားေစပါတယ္။
ကိတ္မုန္႔မွာပါ၀င္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ တခုျခင္း ေရးျပထားတာပါ။
တခ်ဳိ႕ဓာတ္မတည့္မႈ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဖတ္ၾကည့္ျပီးမွ စားၾကပါတဲ့။
( ဒီအပုိဒ္ကုိ ဖတ္ျပီး ဒီကေလးရဲ႕ အေသးစိတ္ စဥ္းစားတတ္ပုံကုိ
မအံ့ၾသပဲ မေန၀ံ့ပါဘူး။ ) ကိတ္မုန္႔ေလးတလုံး ဖုတ္တာေတာင္
ျဖစ္လာမည့္ အက်ဳိးဆက္ေတြ တြက္တတ္တာ၊ တာ၀န္ခံ
တာ၀န္ ယူမႈကုိ နားလည္ေနတာပါလားလုိ႔ က်ေနာ္္ေရရြတ္မိ
ပါတယ္။
သူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ သူသင္ခဲ့တဲ့ ပညာေရးက သူ႔ကုိေ လ့က်င့္ေပး
ခဲ့တာပဲလုိ႔ က်ေနာ္ နားလည္လုိက္ပါတယ္။
.
ဆက္ေရးထားတာေတြကေတာ့ သူ႔အိမ္မွာပဲ ကုိယ္တုိင္ ဖုတ္တယ္
ဆုိတာရယ္၊ သူ႔နာမည္ရယ္၊ အသက္ ၁၁-ႏွစ္ရယ္ဆုိတာရယ္ ၊
လူေတြကုိ ကူညီခ်င္လုိ႔ သူ႔ကုိ ဖုန္းဆက္အကူညီေတာင္းပါ တဲ့။
( နံပါတ္လည္း ေရးေပး ထားပါတယ္။ )
ႏွစ္ခါမေခၚေစရပါဘူးတဲ့ဗ်ား…မွတ္ခ်က္ေတာင္ ေရးေပးလုိက္ေသး။
.
သူ႔ရဲ႕ စာအဆုံးသတ္ပုံကုိလည္း ၾကည့္ပါဦး။
သမီးဟာ အရြယ္ငယ္ ခ်င္ငယ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္
ၾကီးျမတ္တဲ့ အရာကုိေတာ့ လုိခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္.... “ ကူညီပါရေစ”...တဲ့။
.
က်ေနာ့္မွတ္ခ်က္ မလုိအပ္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။

[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါးမွ ]

၀ါးတားဂိတ္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း

“ ၀ါးတားဂိတ္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း ”
။။------------------။။--------------။။



ေဒါနေတာင္တန္းဆုိသည္ႏွင့္ နားထဲေသနတ္သံၾကားလာ ၊
မ်က္စိထဲ ယမ္းေငြ႔ေတြျမင္လာစၿမဲ၊ တကယ္လည္း မေ၀း
ခဲ့သည့္ အတိတ္မွာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာက်ကြဲခဲ့ေသာ
ေၾကြထည္တစ္ခ်ပ္လို ထိုေဒသ။
.
တခါကဆို ဒီလမ္း(ျမ၀တီလမ္း)ဆိုတာက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
သြားမရ၊ အဆင္းတစ္ရက္ အတက္တစ္ေန႔သာ။နယ္စပ္
ကုန္သြယ္ေရး၏ အခ်က္အခ်ာလမ္းဆိုသည့္တုိင္ စစ္ေရး
အရလည္း မဟာ ဗ်ဳဟာက်ဆိုျပန္ေတာ့ ဤလမ္းခမ်ာ
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖာင့္တန္းရေကာင္းမလား၊ ေကာက္ေကြ႔
အႏၱရာယ္မ်ား ရေကာင္းမလား၊ အေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါႏိုင္စရာ
ေကာင္းလွပါသည္။
.
KNU ၏ တပ္မဟာမ်ား စိုးမိုးရာရွိသလို တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာ
ေတြမွာက BGF ေခၚ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႔၊ ဟိုေတာင္
ေၾကာၾကည့္ျပန္ေတာ့DKBA၊ ၿပီးေတာ့အစိုးရတပ္စိုးမိုး
ေနတဲ့နယ္ေျမ။ ဒီေျမတေၾကာ ေပါလိုက္ပါတဲ့ နတ္ရုပ္ေတြြ၊
နတ္ရုပ္ျမင္သမွ် ခ်ီလုိက္ရတဲ့လက္အုပ္ေတြ ဟု တစ္ခါက
က်ေနာ္ စာစပ္ ဆိုဖူးသည္။
.
အဆင္းတစ္ရက္ အတက္တစ္ေန႔ကာလမ်ားက ဒီမိုကေရစီ
အေရးေတာ္ပုံ ဘက္သား တစ္ေယာက္မွာ အဖမ္းမခံ
အလြတ္ေျပးရန္ အတက္ေန႔ကို ေစာင့္ခ်ိန္မရ၍ အဆင္း
ေန႔မွာပင္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ဇြတ္ဆန္တက္ခဲ့ရသည့္ ဇာတ္၀င္
ခန္းကိုျပခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က လမ္းကလည္းၾကမ္း၊
ရႊံ႕ေတြထဲရုန္းရင္း အတက္ကားေတြ၏ ႀကိမ္းေမာင္းသံ
ကိုလည္း နားေထာင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုက္မည့္ အေရး
ကိုလည္းေရွာင္ရင္း လြတ္ရာေျပးခဲ့ရေၾကာင္း၊ တကယ္လည္း
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လက္နက္မဲ့ ခုခံေရးသင္တန္း
မ်ားေပးရာ အသြားအျပန္ လမ္းေၾကာင္းလည္းျဖစ္ခဲ့ေသး
သည္ကိုး။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လုံျခံဳေရးဂိတ္ေတြကလည္း ေဟာတဂိတ္
ေဟာတဂိတ္။
တစ္ခါသားမွာျဖင့္ ထိုင္းဘက္သြား၍ လႈပ္ရွားရန္ ရုပ္ဖ်က္
ထြက္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ တစ္ခုေသာ အခ်ိဳးအေကြ႕ကို ညႊန္ျပရင္း
ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သည္။ “အဲဒီနားမွာေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ္က ဆံပင္
အတု တပ္၊ မ်က္မွန္ တပ္ၿပီးရုပ္ဖ်က္လာပါတယ္။ စစ္ေဆးေရး
ဂိတ္ ျဖတ္ေတာ့ ၿပီးခါနီးမွ တစ္ေယာက္က“အကို..အကို
မ်က္မွန္ႀကီးက မွန္ျပဳတ္ေနတယ္”လို႔ လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္တာ
လူကို ေဇာေခၽြးေတြျပန္သြားတာပဲ ” ။
▬*▬*▬
ျမ၀တီကိုေရာက္တာဒီႏွစ္ထဲ သုံးေခါက္ရွိၿပီ။ ေရာက္တိုင္းလည္း
က်ေနာ့္အတြက္ သဘာ၀တရား၏ ရက္ေရာ ေသာအလွဴကို
ယူတတ္သမွ်ယူခ်င္စိတ္ျဖစ္ရၿမဲ၊ ဒီနယ္တေၾကာမွာက ေက်ာက္
ကလပ္ေတာင္ေတြ ေပါသလို၊ စိမ္းစိုေသာအလွကို ထိမ္းထား
ႏိုင္ေသးသည္။ ဘားအံဆိုလွ်င္ ျမစ္ကမ္းနားတေလွ်ာက္
ျမင္ကြင္းက ရႈ႕မဆုံးေမွ်ာ္မဆုံး၊ ေရျပင္ႏွင့္ေတာင္တန္းေတြ
ျမဴခင္းေတြက ပုလဲတကန္႔ ရြဲတကန္႔ ခင္းထားသလို။
ဒါေပမယ့္ ဒီအလွေတြၾကားကပင္ စိတ္ကိုစႏိုးစေနာင့္ျဖစ္
စရာေတြ ႀကဳံရပါလိမ့္မည္။ မႏိုင္၀န္ထမ္းလာေသာ
ကုန္ကားႀကီး မ်ားေၾကာင့္ လမ္းအျပည့္ပိတ္ေနၿပီး ေက်ာ္မရ
တက္မရ ခရီးမတြင္ရသည့္ေသာက၊ ၀န္ပိုကားမ်ားေၾကာင့္
လမ္းပ်က္သည္ဟု သတိေပးထားသည့္ၾကားက ခါးက်ိဳး
မတတ္သယ္လာသည့္ ကုန္ကားမ်ားကို မ်က္ျမင္ႏွင့္္ပင္
မသက္မသာျမင္ေနရသည္။
.
ေတာင္နံရံေတြကို ကိတ္မုန္႔လို လွီးဖဲ့ၿပီး အသစ္ေဖါက္ထား
သည့္လမ္းတေလွ်ာက္ ေျမထိမ္းနံရံ လမ္းသားေတြကို
ၾကည့္ၿပီး အားရမဆုံးရွိသူေတြအတြက္ ေဒသခံတစ္ဦးက
ဒါ ထိုင္းလက္ရာပဲရွိေသးတာ၊ ဂ်ပန္ကလွဴတဲ့လမ္းေတြ စိတ္
မထင္လို႔ မသကၤာရင္ လမ္းကို ေျမလွန္ၿပီးျပန္စစ္တာဟု
သတင္းေပးသည္။
.
ယခင္တေခတ္လုံး ဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စိတ္အေႏွာက္
အယွက္အျဖစ္ရဆုံးက ၀ါးတားဂိတ္ ေတြပင္။ ၀ါးတားဂိတ္
ေတြဆိုလုိ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ ဟိုးေလး
တေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သမၼတနစ္ဆင္ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရသည့္
၀ါးတားဂိတ္အေရးခင္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၀ါးလုံးတေခ်ာင္း
ျဖင့္တားကာ လမ္းေၾကး ပိုုက္ဆံေတာင္းသည့္ ဂိတ္ကို
ဆိုလုိပါသည္။
.
ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ၀ါးလုံးတစ္ေခ်ာင္း အသုံးခ်
ႀကီးပြားနည္းဟု တက္က်မ္း တစ္ေစာင္ေရးရမည္လုိ
၀ါးတားဂိတ္ဓေလ့မွာ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့ပါသည္။ ၁၂ လက္မ
တစ္ေပ ၃ ေပ တစ္ကိုက္ အစား ၃ ေပ တစ္ဂိတ္ဟု
သေရာ္ရသည္အထိ ၀ါးတားဂိတ္ေတြစိပ္္ခဲ့သည္။
ယခုေကာ ရွိေသးလားဆိုေတာ့ ၀ါးတား ဂိတ္ေတာ့
မရွိေတာ့ဘူး ၊ တျခားတားဂိတ္ေတာ့ ရွိေသးတယ္ဟု
မခ်ိဳမခ်ဥ္ ေျဖယုံသာ ။
▬*▬*▬
မယ္ေတာ္ေဆးခန္းဆိုလွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံမဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကဆိုတာ
လူသိမ်ားၿပီးသား (၈၈) အေရး ေတာ္ပုံႏွင့္အတူ ေပၚလာေသာ
ေဆးခန္း ( ေဆးခန္းသာေခၚရသည္။ ေဆးရုံႀကီး တခုေလာက္
နီးနီး) ေဆး၀န္ထမ္းအင္အား ခုႏွစ္ရာျဖင့္လည္ပတ္ေနရသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၈ ႏွစ္က လယ္ေျမေတြေပၚ ရႊံ႕ထဲ ႏြံေတာထဲ
၀ါးတဲ၊သစ္အိမ္ေလးမ်ားျဖင့္ စခဲ့သည္။ ေတာခိုေက်ာင္းသား
အမ်ားစုအတြက္ က်န္းမာေရး အားထားရာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား
အမ်ားစုအတြက္ ေဆးကုသေစာင့္ေရွာက္မႈ ခံယူရာျဖစ္လာ
ခဲ့သည္။
.
ဆရာမေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ကုိုု ကမၻာကသိေစ ေလးစား
ေစသည့္အခ်က္မွာ ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးသာရွိသည့္ ဘ၀က
စခဲ့ၿပီး ယခု သိန္းခ်ီေနသည့္ ေရြႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား က်န္းမာေရး
အတြက္ အားျပဳရာ ေဆးရုံေဆးခန္းတည္ေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္
သူဆိုေသာ အခ်က္ပင္။ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား သာမက
ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးအပါအ၀င္ ျပည္တြင္းမွာ လူနာမ်ားလည္း
အားကိုးတစ္ႀကီး လာေနၾကသည္။
.
ဘယ္ေလာက္ရွိ သလဲဆိုေတာ့ ေဆးရုံလူနာ၏ ငါးဆယ္
ရာခိုင္ႏႈန္းမွာျပည္တြင္းကတဲ့၊ ထမင္းသုံးနပ္ေတာင္ အလကား
ေကြ်းႏိုင္တဲ့ ေစတနာႏွင့္အင္အားကလည္း မယ္ေတာ္ေဆးခန္း
အေပၚ အားကိုးလိုစိတ္ေတြ ျဖစ္လာေစပါသည္။
.
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တည္းခုိခန္းပိုင္ရွင္
တစ္ဦးက အခုလုိေျပာျပပါ၏။ “က်ေနာ့္ တည္းခိုိခန္းမွာ လာတည္း
သမွ် ခရီးသည္အားလုံးနီးပါးဟာ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
သူေတြခ်ည္းပဲ။ တာ၀န္လာထမ္းေဆာင္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက
ဆရာ၀န္ေတြ ၿပီးေတာ့ ေလ့လာသူေတြ သုေတသနလာလုပ္
သူေတြ အမ်ားဆုံးပဲ၊ က်ေနာ္လည္း မယ္ေတာ္ေဆးခန္းႏွင့္
ဆရာမအေၾကာင္း နယ္ခံတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လာသမွ်ေတြကို
ဒိုင္ခံရွင္းျပလမ္းညႊန္ေနရတာ ေမာရမွန္းေတာင္မသိေပါင္ဗ်ာ
ဂုဏ္ယူေနတာကို ဗ်ာ့” တဲ့ ။
.
ေဆးခန္းသစ္ဖြင့္ပြဲက ခမ္းနားသည္ဆိုတာထက္ စိတ္လႈပ္ရွား
စရာေကာင္းလွသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ကရင္လူမ်ိဳး အမ်ားစု
အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံက ရိုးရာအ၀တ္အစားေတြ ႏွင့္
ေတးသီခ်င္း အကေတြ ႏွင့္။ ဒီမွ်နွင့္ ကရိုးုလား။ ဟိုးအထက္
ျမန္မာျပည္မွ ဆင္အက အဖြဲ႔မ်ား၊ မႏၱေလးမွ ကလ်ာဏမိတၱလို
လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ မ်ားစြြာကလည္း တစ္ခဲနက္၀န္းရံလ်က္။
ျပည္တြင္းမွ နာေရး ကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုနု္) ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္
သြားမည့္ အစီအစဥ္မ်ား၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ မွ ေဒသႏၱရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး
အပါအ၀င္ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားကလည္း အားေပးေထာက္ခံမႈ
အျပည့္၊ မယ္ေတာ္ေဆးခန္း ဒီထက္ပို အားေကာင္းဖို႔အေရး
ဥပေဒအရေဘာင္၀င္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာက အစ ကူညီ
ေဖးမေပးၾကသည္။
▬*▬*▬
ႏြံေတာ ရႊံ႕ေတာထဲ
တဗိုင္းဗိုင္းလဲခဲ့သမွ်
တခါလဲရင္ ႏွစ္ခါျပန္ထတဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ မယ္ေတာ္ေဆးခန္း
တည္ေနရာက ေသာင္ရင္းျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း ။
.
ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္အျခမ္း ေသာင္ရင္းျမစ္ဆိုတာက အပိုင္းျခား
နယ္နိမိတ္ ဒီျမစ္ကိုကူးခဲ့လို႔ တရားမ၀င္ နယ္စပ္ ျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႔
အေရးယူခံရသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ပုဒ္မ(၁၃)နဲ႔ ေထာင္ဒဏ္သုံးႏွစ္
က်ခဲ့သူေတြ လူ၀င္မႈအက္ ဥပေဒတဲ့၊ ကုန္သြယ္ေရး ႏိုင္ငံေရး
အေရးမ်ိဳးစုံအတြက္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ပတ္စ္ပို႔ဗီဇာလိုပါသတဲ့၊
က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ဘက္အျခမ္းကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။
.
ဟိုမွာဒီမွာ ညိဳ႕အားျပင္းအလွမ်ားႏွင့္ ေတာစိမ္းေတာင္ယာ
ေဒါနေတာင္တန္းက နတ္ပန္းခ်ီလုိဆြဲခ်လုိက္သမွ် ရစ္ေခြစီး
ျပတဲ့ သံလြင္ရဲ႕အေကြ႔အ၀ုိက္ေရစီးထဲၾကားလိုက္ရတဲ့ ဂီတ ၊
ဒီနယ္တစ္ေၾကာဟာျဖင့္ ဟိုေနရာက ဟိုအဖြဲ႔အစည္းပိုင္၊
ဒီနယ္က ဒီအဖြဲ႔အစည္းပိုင္ အပိုင္စားမ်ားႏွင့္ သူတို႔၏
နယ္ျခားဂိတ္မ်ား….။
▬*▬*▬
မယ္ေတာ္ေဆးခန္းဘက္ က်ေနာ္္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္
“ ေမတၱာတရားႏွင့္ လူသားခ်င္းစာနာမႈအတြက္ေတာ့ ပတ္စ္ပို႔
ဗီဇာမလို ဘယ္ေနရာ မဆို ျဖတ္ေက်ာ္ ေရာက္ႏိုင္သည္ ”
မဟုတ္ပါလား...................။

[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အတြဲ၂၊ အမွတ္ ၈၆]