ဂိတ္စ-ဂိတ္ဆံုး

ဂိတ္စ-ဂိတ္ဆံုး (မင္းလူ)
-------------------------
ဗ်ိဳင္းတို႔သည္ ဟိုယခင္အခါဆီက လည္ပင္းမရွည္ၾကေသးေခ်။ ၾကည့္ေကာင္း႐ံု အေနေတာ္ေလာက္သာ ျဖစ္၏။
မိေက်ာင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ လွ်ာမပါတာလဲ၊ ပ်ံလႊားငွက္ ဘာေၾကာင့္ အၿမီးႏွစ္ခြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ စေသာ ကိစၥေတြလို သူတို႔မွာလည္း ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ ရွိ၏။ ဗ်ိဳင္းေတြ လည္ပင္းရွည္လာၾကျခင္းမွာ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။
ကားမွတ္တိုင္မွာ ခရီးသည္တစ္အုပ္ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ကားလာမည့္ဘက္သို႔ လည္တစ္ဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ေက်ာင္းခ်ိန္၊ အလုပ္ခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္ေတြ စုပံုေနသည္။
အလႊာ ေပါင္းစံု၊ အတန္းအစား ေပါင္းစံု ပါဝင္သည္။ ေမာ္ဒယ္လ္လို ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ လွပေသာ ဗ်ိဳင္းမေလးမွာ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ပံုရ၏။ သားေရတု ပခံုးသိုင္း အိတ္ကေလးကို လြယ္ထားသည္။ ေျခက်င္းဝတ္မွာေတာ့ ေရႊဖုဒ္ခ်ိန္း မွ်င္မွ်င္ေလး ဝတ္ဆင္ထား၏။ ဘတ္စ္ကားစီးသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ဆြဲႀကိဳးတို႔၊ ဟန္းခ်ိန္းတို႔ထက္ စာလွ်င္ ဖုဒ္ခ်ိန္းက ပိုၿပီး အႏၲရာယ္ ကင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ခါးပိုက္ႏႈိက္မ်ား၊ အလစ္သုတ္သမားမ်ား အေနျဖင့္ လူေတြ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေအာက္ကိုကုန္းၿပီး ေျခေထာက္က ဖုဒ္ခ်ိန္းကို ျဖဳတ္ယူဖို႔ မလြယ္ဘူး မဟုတ္လား။
ဘဲငန္းႀကီး တစ္ေကာင္သည္ ဗ်ိဳင္းမေလးကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေန၏။ ေတာက်ီးကန္းႀကီး တစ္ေကာင္ကေတာ့ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္လံုးကို ဆြဲၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ေနသည္။ ပံုပန္းအရ ေရွ႕ေနျဖစ္ဟန္ တူ၏။ ၾကက္တူေရြး တစ္ေကာင္ကေတာ့ ကြမ္းတံေတြး တစ္ပ်စ္ပ်စ္ ေထြးေနသည္။ သူ႔အာေခါင္မွာ နီရဲေန၏။ မွတ္တိုင္မွာ ခရီးသည္ေတြ မ်ားေနေသာ္လည္း သိပ္ဆူဆူညံညံ မရွိ။ ဘတ္စ္ကားကိုသာ ေမွ်ာ္ေနၾကသျဖင့္ စကား သိပ္မေျပာျဖစ္ၾက။ ပ်င္းစရာေတာင္ ေကာင္းေနသည္။
သာလိကာမေလး တစ္သိုက္ ေရာက္လာေတာ့မွပင္ စိုစိုျပည္ျပည္ ျဖစ္သြား၏။ သူတို႔သည္ စက္႐ံု သို႔မဟုတ္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ဆီ သြားမည့္ အလုပ္သမကေလးမ်ား ျဖစ္ပံုရသည္။ ဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြ အေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ လာေသာ တ႐ုတ္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ အေၾကာင္း၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ပါေသာ မင္းသား မင္းသမီးေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔၏ အလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္ေသာ သိမ္းငွက္ႀကီး မ်က္စိ အလြန္စူးရွတဲ့ အေၾကာင္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကသည္။
ဘတ္စ္ကားက မလာေသး။ “ၾကာလိုက္တာ” ဟု ခိုတစ္ေကာင္က ညည္းလိုက္၏။ ၾကက္ဖႀကီးက လက္မွနာရီကို ၾကည့္ၿပီး “အစည္းအေဝးက ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူး” ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေနသည္။
ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ ကေတာ့ တဝီဝီ ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကသည္။ ဝက္ဝံ မည္းမည္းႀကီး တစ္ေကာင္သည္ ပါဂ်ဲ႐ိုးကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းရင္း လက္ကိုင္ဖုန္းႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ ေဘးမွာေတာ့ ပန္ဒါဝက္ဝံမ လွလွေလး ပါလာ၏။
“အဲဒီလိုကားမ်ိဳးနဲ႔ အလုပ္သြားရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟု သာလိကာမေလး တစ္ေကာင္က ေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ေကာင္က “နင္က အဲဒီဝက္ဝံႀကီးကို မေၾကာက္ဘူးလား” ဟု ေမးသည္။
“ကိုယ္ပိုင္ကား စီးရမယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဝက္ဝံႀကီး မေျပာနဲ႔၊ ေရျမင္းႀကီးေတာင္ မေၾကာက္ေပါင္”
တခစ္ခစ္ ရယ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။
ၾကက္ဖႀကီးသည္ နာရီကိုၾကည့္ၿပီး..
“ေနာက္က်ရင္ အေဟာက္ခံရဦးမယ္၊ ဒီက ဘယ္လို လာရသလဲ ဆိုတာ ထည့္တြက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
ဟု ေရရြတ္ျပန္သည္။
“ေဟာ.. လာၿပီ”
ဆိုေသာ အသံကို ၾကားရသည္။
ဘတ္စ္ကား တစ္စင္းသည္ ေလျဖတ္ထားသူ တစ္ေယာက္လို ေစာင္းေစာင္းႀကီး ေမာင္းလာေနသည္။
“အဂၤဝိဇၨာ သေဘာနဲ႔ ေျပာရရင္ ကားေပၚမွာ အျပည့္ပါလာတာပဲ”
စာကေလး တစ္ေကာင္က အေရးထဲ ေဗဒင္ေဟာေနသည္။ သူ မေဟာလည္း ဒီအခ်ိန္ ကားက်ပ္မယ္ဆိုတာ အားလံုး.သိၿပီးသား။
ဘတ္စ္ကား မရပ္ခင္မွာပင္ စပယ္ယာက ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ဒီလို စပယ္ယာ အလုပ္ကို ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ေတြသာ လုပ္ႏိုင္သည္။ ေရွ႕ေပါက္က ခုန္ဆင္းလိုက္၊ ေနာက္ေပါက္က ျပန္တက္လိုက္၊ အရွိန္ႏွင့္ ထြက္သြားေသာ ကားကို လႊားခနဲ လွမ္းဆြဲခိုလိုက္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔က သူတို႔လို လ်င္ျမန္ ဖ်တ္လတ္ၿပီး လက္ျမဲမွသာ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား။
ဘတ္စ္ကား အိခနဲ ရပ္လိုက္တာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြ အတင္း တိုးေဝွ႔ တက္ၾကသည္။
“ဆင္းတဲ့သူေတြကို ေစာင့္ပါ၊ ေနာက္ေပါက္ကလည္း မွ်တက္ၾကဦး၊ အတြယ္ မတင္ဘူးေနာ္၊ ေတာင္းနဲ႔အစ္မႀကီး ... မရဘူး”
စပယ္ယာက တရစပ္ ေျပာေန၏။ ေတာင္းႀကီး တစ္လံုးကို ရြက္ထားေသာ ဘဲမႀကီးက ...
“ေတာင္းဖိုးေပးမယ္ေလ”
“ဟာ.. ဒီေလာက္ လူက်ပ္ေနတာ ခင္ဗ်ားေတာင္းႀကီး ဘယ္နားသြားထားမလဲ”
“ရြက္ထားမွာေပါ့ေတာ့”
“ဟာ ... မရဘူး၊ မရဘူး၊ ဆြဲ ဆရာေရ”
ဘတ္စ္ကား ထြက္သြားသည္။
“ဟင္း ... က်ဳပ္က်ေတာ့ မရဘူးတဲ့၊ ဟို ၾကက္မတန္းမေလး က်ေတာ့ ညီမေလး ... လာ လာ ဆိုၿပီး ခါးကိုေတာင္ ဆြဲတင္ေပးလိုက္ေသးတယ္”
ဘဲမႀကီးသည္ မေက်မနပ္ ေရရြတ္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ ရြက္ထားေသာ ေတာင္းထဲမွာေတာ့ ဒီမနက္ကမွ ေလာေလာလတ္လတ္ ဥထားေသာ ဘဲဥေတြ။
* * *
ဘတ္စ္ကားသည္ နဂိုကပင္ က်ပ္ၿပီးသား ျဖစ္၏။ ေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ေတြ တက္လိုက္ေသာအခါ ပိုက်ပ္သြားသည္။ ထိုင္ခံုေတြမွာ ဂိတ္စကတည္းက ေနရာဦးလာခဲ့ေသာ ငါးေသတၱာ ငါးေတြ အစီအရီ ထိုင္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတန္း ေထာင့္ခံုမွာေတာ့ ဇီးကြက္ႀကီး တစ္ေကာင္ အိပ္ငိုက္ေနသည္။ ညအလုပ္ဆင္းရာမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ဇီးကြက္တို႔သည္ ညေစာင့္ အလုပ္ကို မ်ိဳးႏွင့္႐ိုးႏွင့္ လုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။
“ကဲ ... ကားခေလးေတြ ေပးမယ္ေနာ္၊ ငါးရာတန္ေတြ ေပးရင္ေတာ့ ျပန္မအမ္း ႏိုင္ေသးဘူး၊ အေမ့ခံထား လိုက္မွာပဲ၊ ကဲ ကဲ ... ကားခေလးေတြ ထုတ္ထားမယ္၊ လက္တို႔ေတာ့မွ ရွက္လို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္”
စပယ္ယာက တစာစာ ေအာ္ေတာင္းသည္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေသာ ငါးရွဥ့္ တစ္ေကာင္သည္ ခရီးသည္ေတြ ၾကားထဲ ေလွ်ာခနဲ တိုးဝင္ၿပီး ေနာက္နား က်က်မွာ ခပ္ကြယ္ကြယ္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ခရီးသည္ေတြက ကားခေပးၾကသည္။ ယုန္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ကူပြန္စာရြက္ကို မရဲတရဲ ေပးလိုက္သည္။ စပယ္ယာက လွမ္းယူရင္း ...
“အေႂကြေတာ့ ျပန္မအမ္းႏိုင္ဘူးေနာ္”
ဟု ျပံဳးစစ ေျပာသည္။ ယုန္ကေလး၏ ေထာင္ေနေသာ နားရြက္မွာ ဖ်တ္ခနဲ ကုပ္က်သြားသေယာင္ ထင္ရ၏။
ကားအတြင္းဘက္က အေျခအတင္ ေျပာသံဆိုသံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။ သမင္တစ္ေကာင္၏ ဦးခ်ိဳက ေဘးမွ ခရီးသည္ေတြကို ေလွ်ာက္တိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
“အို ... ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ ရွင့္ခ်ိဳႀကီးက ဟိုတိုး ဒီတိုးနဲ႔”
ဝက္မႀကီးက ျပႆနာရွာသည္။
“ခင္ဗ်ားအၿမီးကလည္း က်ဳပ္ကို တဖတ္ဖတ္ လာ႐ိုက္ေနတာပဲ”
ဟု သမင္က ျပန္ေျပာ၏။ သစ္ေတာက္ငွက္ တစ္ေကာင္ကလည္း ဝါသနာကို မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘဲ မွန္ကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ေနသျဖင့္ ...
“ေဟ့ ... ႏႈတ္သီးမေဆာ့ပါနဲ႔ဗ်”
ဟု စပယ္ယာက တားရသည္။ အေရးထဲ မွတ္တိုင္ တစ္ခုမွာ ျဖဴတစ္ေကာင္က ကားေပၚတက္မည္ လုပ္ေနသျဖင့္ ...
“ဟာ ... ခင္ဗ်ားကိုယ္က ဆူးေတြနဲ႔၊ အလိုလိုကမွ ဒီမွာ ျပႆနာ တက္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ၊ မရဘူး”
“ဟာဗ်ာ ... ေမြးကတည္းက ဆူးေတြ ပါလာတဲ့ဟာပဲ၊ ဒါ အျပစ္လားဗ်”
“ေခ်ာင္တဲ့ကားက်မွ စီးဗ်ာ” ဆိုၿပီး ထားခဲ့ရသည္။
“ေဟ့ေကာင္.. အတြယ္ေတြ အထဲ ဝင္ခိုင္းစမ္း၊ ေရွ႕မွာ ဆပ္ပလိုင္းခ်က္စ္ ရွိတယ္”
ဒ႐ိုင္ဘာ ျမင္းနက္ႀကီးက လွမ္းသတိေပးသည္။ ေရွ႕နားက သစ္ပင္ရိပ္ ေအာက္မွာ ေခ်ာင္းေနေသာ ပိုလာဝက္ဝံ ႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူတို႔ေရွ႕က အျဖတ္တြင္ ကားအရွိန္ ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး လြန္လာေတာ့မွ ျပန္တင္သည္။
“ဟင္ ... နံလိုက္တာ၊ ဘာနံ႔ႀကီးလဲ”
“ဟုတ္ပါ့ ... ဒီေလာက္ ကားက်ပ္တဲ့ ၾကားထဲမွာ ... ေတာ္ေတာ္ယုတ္တယ္”
ေနာက္နားဆီက အသံေတြ ထြက္လာ၏။
“ငါးေျပမေတြ ကားက်ပ္လို႔ ငါးပိ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ထင္တယ္”
ဆိတ္တစ္ေကာင္က ေနာက္လိုက္သည္။
လမ္းဆံု မွတ္တိုင္မွာ ခရီးသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသည္။ ထို႔အတူ အေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း ကားေပၚတက္ဖို႔ တာစူေနသည္။ ေအာက္က တိုးေဝွ႔ တက္လာေတာ့မွ ...
“ေနပါဦး ... ဒီမွာ ဆင္းေတာင္ မဆင္းရေသးဘူး”
လိပ္တစ္ေကာင္သည္ ခရီးသည္ေတြၾကားက ေခါင္းျပဴထြက္ရင္း လွမ္းေျပာသည္။ စပယ္ယာက ...
“ခက္တာပဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လိပ္ေတြဟာ ေနရာတကာ တံု႔ေႏွးတံု႔ေႏွးနဲ႔၊ ေစာေစာကတည္းက တိုးထြက္ထားပါလား”
“တိုးတာပဲ ... ႏို႔ပံုးႀကီးက ကန္႔လန္႔ခံေနလို႔”
“အလိုေတာ္ ... ဘယ့္ႏွယ္ က်ဳပ္ႏို႔ပံုးကို ရမယ္ရွာရတာလဲ”
ဟု ႏြားမႀကီးက ျပန္လည္ေခ်ပသည္။
ခရီးသည္ေတြ တက္လာၿပီးေနာက္ ကားဆက္ထြက္သည္။
“ကဲ ... အတြင္းထဲကို တိုးပါ၊ ေဘးေစာင္းတိုးေလ၊ အထဲမွာ အေခ်ာင္ႀကီး၊ ကမၻာ့ဖလား ေဘာလံုးပြဲေတာင္ ကန္လို႔ရတယ္”
စပယ္ယာက ေအာ္ေတာ့ စပါးႀကီးေႁမြ တစ္ေကာင္က ...
“မင္းက အေခ်ာင္ႀကီးေျပာေန၊ ဒီမွာ ေႁမြစင္စစ္က ႀကိဳး ျဖစ္ေတာ့မယ္ကြ”
ထိုစဥ္မွာ ဒ႐ိုင္ဘာက ဘရိတ္ကို ေဆာင့္နင္းလိုက္သျဖင့္ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ျဖစ္ကုန္သည္။ ျမင္းက်ား တစ္ေကာင္က ႐ုတ္တရက္ လမ္းျဖတ္ကူးေသာေၾကာင့္ အရွိန္သတ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္၏။
“ေတာက္ ... သူ႔ကိုယ္သူ ျမင္းက်ားဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ အခြင့္အေရး ယူခ်င္တယ္”
ဒ႐ိုင္ဘာက မေက်မနပ္ ေရရြတ္ၿပီးမွ ကားကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ျပန္ေမာင္းထြက္သည္။
“မွတ္တိုင္ပါတယ္”
ပင္ဂြင္းငွက္ တစ္ေကာင္က ေအာ္လိုက္သည္။ စပယ္ယာက
“မွတ္တိုင္ ပါေသးတယ္တဲ့ ဆရာေရ၊ လိုက္မယ့္သူ မရွိရင္ ေမွးထားေပးလိုက္”
ပင္ဂြင္းသည္ စီးဆားဗစ္ရင့္ေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သည္။ ကားက ေလးဘီးစလံုး ရပ္ေပးမွာ မဟုတ္။ အရွိန္ ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေပါက္ဝနားမွာ ရပ္ၿပီး အသင့္ျပင္ထား လိုက္သည္။ ကားအရွိန္ အေလ်ာ့ဆံုး အခ်ိန္ကို မွန္းဆၿပီး ခုန္ဆင္းလိုက္၏။ အက်ျငင္သာေအာင္ ေတာင္ပံကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ပင္ဂြင္းတို႔၏ ေတာင္ပံက ေလမွာ ပ်ံႏိုင္ေလာက္ေသာ အင္အား မရွိသျဖင့္ ဘာမွ အရာမေရာက္ဘဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ဟပ္ထိုးက်သြား၏။
ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ အေရာက္တြင္ ...
“ဟာ ... ျပႆနာေကာင္ေတြေတာ့ လာၿပီ”
ဟု စပယ္ယာက ေရရြတ္သည္။
တစ္တီတူးတစ္အုပ္ တက္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဒီအေကာင္ေတြက အမ်ားတကာနဲ႔ မတူဘဲ လက္ကိုင္တန္းကို ေဇာက္ထိုး တြဲလြဲခိုၿပီး လိုက္တတ္တာကိုး။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ မွတ္တိုင္ကထြက္လာၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ...
“ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”
“ဟဲ့ ... တင္ပါးကို ဆိတ္တယ္ဟဲ့”
“ဒီေကာင္ေတြ တက္လာရင္ အဲဒီအတိုင္းပဲ”
“ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးေတြ သတိထားၾကေနာ္”
စေသာ အသံေတြ ထြက္လာ၏။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ တိုးရင္းေဝွ႔ရင္း၊ ေျပာရင္းဆိုရင္း၊ ျငင္းရင္းခုန္ရင္း၊ ေနာက္ရင္းေျပာင္ရင္း ဂိတ္ဆံုး ေရာက္လာသည္။ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚက ဆင္းၾကသည္။ သင္းေခြခ်ပ္ တစ္ေကာင္သည္ ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္း မသိဘဲ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ စပယ္ယာက သြားႏႈိးေတာ့မွ လူးလဲထၿပီး ...
“ဟင္.. ဘရာဇီး ႏိုင္သြားလား၊ ဘယ္ႏွစ္ဂိုးလဲ”
ဟု ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္း ေျပာလိုက္၏။
* * *
ဗ်ိဳင္းမေလးသည္ ဖြာလန္ၾကဲသြားေသာ အေမႊးအေတာင္မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသည္။ ကားေပၚမွာတုန္းက တစ္ခ်ိန္လံုး သူ႔နားကပ္ေနေသာ ဘဲငန္းႀကီးကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၿပီးမွ ထြက္သြားသည္။ သမင္က ခ်ိဳဖ်ားေလး တစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသြား၏။ ဝက္မႀကီးသည္ သမင္ခ်ိဳႏွင့္ ထိုးမိေသာေၾကာင့္ ေဘးေၾကာ ေအာင့္သြားသည္။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ဇက္ကို ပုထားခဲ့ရသျဖင့္ လည္ပင္းေတြ ေညာင္းေန၏။ ျမင္းမေလးသည္ ပိုနီေတး ပံုသြင္းထားေသာ အၿမီး အလွပ်က္သြားသျဖင့္ စိတ္ညစ္ေန၏။ သားပိုက္ေကာင္ကေတာ့ ကိုယ္ကပ္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ခါးပိုက္ႏႈိက္ ဓားႏွင့္ခြဲတာ ခံလိုက္ရသျဖင့္ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ညည္းညဴေနသည္။ ဖားဂံုညင္း တစ္ေကာင္သည္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာခါစတြင္ တစ္ကိုယ္လံုး ျပားကပ္ေနသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ “ခုမွပဲ အသက္ဝဝ ႐ွဴရေတာ့တယ္” ဟု ေျပာရင္း ေလကို အားပါးတရ ႐ွဴ႐ႈိက္လိုက္ရာ သူ႔ကိုယ္လံုးက ျပန္လည္ ျပည့္တင္းေဖာင္းကားလာေလသည္။
---------
မင္းလူ
ေရႊအျမဳေတ၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၂။