ေမွာင္ကာမည္းေလမွ လင္းလက္လာသည့္ ေရာင္စဥ္ျဖာ

ေမွာင္ကာမည္းေလမွ လင္းလက္လာသည့္ ေရာင္စဥ္ျဖာ (မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း))
------------------------------
"ေဟ့ ပလာတာကုိ ငါယူမွာေနာ္" သူ႔ကုိယ္သူ ေဘာလုံးဘုရင္ဟု ယူဆထားေသာ 'လီပီ'က ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေၾကညာလုိက္သည္။
"ဒါဆုိ ငါက 'အဘုိးႀကီး' ယူမယ္"
တစ္ဖက္ အသင္းေခါင္းေဆာင္ 'စိန္တံဆိပ္' ကလည္း အၿပိဳင္ ေၾကညာလုိက္ ျပန္သည္။
"ငါေတာ့ လီပီဘက္ သြားမယ္ေဟ့"
'ျမဦး (ေခၚ) ေမ်ာက္' ကေတာ့ လီပီ၏ ေဘာလုံးပညာကုိ ႐ုိေသရင္းစြဲမုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အသင္းေရြးလုိက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ ... ေမ်ာက္ ... မင္းဘာလုိ႔ စိန္တံဆိပ္ဘက္ မသြားလဲ၊ ငါေတာ့ စိန္တံဆိပ္ ဘက္ကပဲ ေနမယ္။ မင္းလဲ သည္ဘက္ လာဟာ"
'စာကေလး' ကေတာ့ အျငင္းသန္တာခ်င္း တူသည့္ စိန္တံဆိပ္ ဘက္ကပင္ ေနလုိသည္။ သူ ေနလုိသည္တင္မက ေမ်ာက္ကုိပါ ျမဴဆြယ္လုိက္သည္။
"အံ့မယ္ ... မလာပါဘူး၊ စိန္တံဆိပ္က ညစ္တယ္"
"ေတာ္ကြာ ... ျငင္းေနတာနဲ႔ပဲ ေမွာင္ေတာ့မယ္ ... ကဲ ... ကဲ ငါ့ဆီမွာ ပလာတာရယ္၊ ေမ်ာက္ရယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴးရယ္ ... ဟုတ္လား"
လီပီက အသက္ အႀကီးဆုံးပီပီ ျဖန္ေျဖလုိက္သည္။
"နာကေကာ ဘယ္ဒူ႔ဘက္ တြားရမွာလဲ"
'အပလုိ႔' က အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဝင္ေမးလုိက္သည္။
"ဟ ... အပလုိ႔ဂ်ိရ၊ နင္က ငါတုိ႔ဘက္ကေပါ့"
အဘုိးႀကီးက အပလုိ႔ကုိ ေနာက္လုိက္ျပန္သည္။ အပလုိ႔ကေတာ့ "နင္ေနာ္ ... နင္" ဟုဆုိကာ လက္သီးေထာင္ျပသည္။
ကဲ ... ေဘာလုံးပြဲ စၿပီ။ ေဘာလုံးပြဲ က်င္းပရာ ကြင္းျပင္။ အဲ ... ကြင္းျပင္ဟု ဆုိလွ်င္ မုသား ပါေရာ့မည္၊ ကတၱရာလမ္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္း ေတာင္ရပ္ကြက္ ဆီဆုံလမ္း၏ အလယ္ပုိင္း။
အဘုိးႀကီးတုိ႔ အိမ္က အိမ္ေရွ႕ရွိ ေျမကျပင္ကုိ အဂၤေတ ကုိင္ထားသျဖင့္ ေဘာလုံးပြဲ က်င္းပဖုိ႔ ေျမအေျခအေန ေကာင္းသြား ေလသည္။ ထားေတာ့။ ေဘာလုံးပြဲတြင္ ဒုိင္လူႀကီး မရွိ။ ဘာစည္း ညာမ်ဥ္း မေရးထား။ ဂုိးတုိင္ကုိကား အမ်ဳိးအစား မတူေသာ ဖိနပ္ ေလးရံစီျဖင့္ သတ္မွတ္ထားသည္။
"ေဟ့ ဖုိးမန္းခ်ဴးေနာ္ ... ဂုိးမခုိးနဲ႔ သိလား"
"ဘယ္မွာ ခုိးလုိ႔လဲကြာ၊ ခုနက ကားျဖတ္သြားလုိ႔ တုိက္မိတဲ့ ဖိနပ္ကုိ ျပန္စုထားတာပဲကြ"
"ေအး ... အဲဒီမွာ ဂုိးကုိ နည္းနည္း က်ဥ္းလုိက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့မွာလဲ မ်က္စိ ပါပါတယ္ကြ"
"မင္းမွာ မ်က္စိပါမွန္း ငါသိသားပဲ"
"အံမယ္ ... မင္း ညစ္ပတ္ထားလည္း ငါသိတယ္ကြ"
ဖုိးမန္းခ်ဴး၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္း နီသည္ထက္ နီလာ၏။ ပလာတာကလည္း ခါးေတာင္းႀကိဳက္ လုိက္သည္။ ဗလာက်င္းေနေသာ ကုိယ္ကုိ ခန္႔ခန္႔ႀကီး လုပ္ၿပီး လက္ခေမာင္း ခတ္ရင္း သမန္းက်ား အုိက္တင္ ဖမ္းလုိက္သည္။
"ေဟ့ ... ဟုတ္တယ္ကြ၊ ဖုိးမန္းခ်ဴး ငပုတ္ႀကီး"
အပလုိ႔ကပါ ဝင္ေထာင္သည္။
"ေဟ့ ... ကုိယ့္လူကုိ ကုိယ္ၾကည့္ေျပာဦးကြ၊ ကုိယ့္ဘက္က မွန္မွ သူမ်ားကုိေျပာ၊ မဆုိင္ရင္ လာမကုိင္နဲ႔၊ သိသြားမယ္"
ေမ်ာက္လည္း ေသြးႂကြလာ၏။
"ေတာ္ၾကစမ္းပါကြာ၊ ငါျမင္ပါတယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴး မွန္ပါတယ္ကြ၊ သူ႔ဘာသာသူ ဖိနပ္ကုိ ေသခ်ာ ျပန္ထားသားပဲ၊ မခုိးပါဘူး"
လီပီ ၿငိမ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဝင္ေျပာလုိက္သည္။ သည္ေကာင္ေတြ ခက္ကုိခက္သည္။ ကစားေတာင္ မကစားရေသးဘူး။ ျပႆနာက စၿပီ။
"ကဲ ...ကဲ ... စမယ္ေနာ္"
စိန္တံဆိပ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ေဘာလုံးကုိ အဘုိးႀကီးထံ လွမ္းေပးသည္။ အဘုိးႀကီးက စာကေလးထံ လွမ္းအေပးတြင္ ပလာတာက ျဖတ္ယူလုိက္သည္။
"ဟုတ္ၿပီကြ၊ ပလာတာကြ၊ ႐ုိက္ထားကြ၊ ပလာတာ ပူပူေလးေနာ္။ ပဲပလာတာ ႂကြပ္ႂကြပ္ ရြရြေလး"
ဖုိးမန္းခ်ဴးက ဂုိးနားတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ရင္း လွမ္းေအာ္သည္။ ပလာတာ အားတက္ သြားသည္။ အဘုိးႀကီး လည္သြားေအာင္ လွည့္ပစ္လုိက္သည္။ ေဘာလုံးသည္ အဘုိးႀကီး၏ ဘယ္ေျခနား ေရာက္လုိက္၊ ညာေျခေထာက္ ေဘးမွ ပြတ္သြားလ်က္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ၾကားမွ ထြက္လာလုိက္ႏွင့္ ပလာတာ၏ ညာေျခေထာက္တြင္ လွလွပပ လႈပ္ရွား ေဆာ့ကစားေနသည္။ "သည္ေကာင္ သည္လုိ ႐ႈပ္႐ႈပ္ခတ္ခတ္ လုပ္လြန္းလုိ႔ ပလာတာ အေခၚခံရတာေတာင္ မမွတ္ဘူး" ဟု လီပီက ေတြးေနမိသည္။
"ပလာတာ၊ နင္ ပလာတာ ႐ုိက္တာ ၾကာၿပီေနာ္။ ျမန္ျမန္ေပးကြာ။ ေဟ့ေကာင္ ပလာတာ ငါ့ဘက္ကုိ ေပးကြာ။ ေပးစမ္းပါ ဟ၊ ဒီမွာ အေခ်ာင္ႀကီးကြ၊ အလြတ္ႀကီးမွ အလြတ္ႀကီးရယ္"
ေမ်ာက္က စာကေလးကုိ အေသကပ္ထားရင္း လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။
ေဘာလုံးက အဘုိးႀကီး ေျခထဲ ျပန္ေရာက္သြားသည္။
"ေတြ႕လား၊ အလကား အခ်ိန္ဆြဲတာ၊ မင္းသာ ေပးလုိက္ၾကည့္၊ ငါ ဒီဘက္ေထာင့္ကေန ကစ္လုိက္ရင္ အသာေလး တစ္ဂုိးကြာ"
ေမ်ာက္ အခဲမေၾက ျဖစ္လာၿပီ။
အဘုိးႀကီးထံမွ ေဘာလုံးသည္ စိန္တံဆိပ္ထံ ေရာက္သြား၏။ စိန္တံဆိပ္ကလည္း ရႊံ႕ဗြက္ထဲ ဖင္ထုိင္လ်က္ လဲသြား၍သာ စိန္တံဆိပ္ ေထာပတ္ဟု အမည္တြင္ေန ေသာ္လည္း ေဘာလုံးကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏုိင္၏။ သည္ဘက္ ကြင္းဝက္မွ ဟုိဘက္ ကြင္းဝက္တုိင္ ဆြဲလာႏုိင္သည္။ လီပီ ၾကည့္မေနႏုိင္ေတာ့။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဝင္ဖ်က္သည္။ ေဘာလုံးက တစ္ဖက္သုိ႔ ဦးတည္သြားသည္။ စိန္တံဆိပ္က ေရွ႕သုိ႔ ငုိက္သြားၿပီး ေနာက္ ေဘာလုံးမပါဘဲ ေရွ႕ကုိ ဆက္ေျပးေနေသးသည္ အေတာ္ၾကာမွ လီပီေနာက္ ေျပးလုိက္သည္။
"အဘုိးႀကီး၊ ကပ္ထားကြ၊ ကပ္ထား"
ပါးစပ္မွလည္း အဘုိးႀကီးကုိ သတိေပးသည္။ လီပီကလည္း ကမၻာ့ ေဘာလုံးဘုရင္ ပီလီကုိ ႀကိဳက္လြန္း၊ ပီလီ့အေၾကာင္း ေျပာလြန္း၍ လီပီဟူေသာ ဤအမည္ကုိ ရခဲ့သူ ျဖစ္သည္မုိ႔ မေခလွ။ မေခဆုိ ဤရွစ္ေယာက္ အဖြဲ႕တြင္ လီပီ အေတာ္ဆုံး၊ အသက္ အႀကီးဆုံး၊ အရပ္ အရွည္ဆုံး၊ ေနာက္ စိတ္အရွည္ဆုံး။
အဘုိးႀကီးလည္း က်ဳိးေနေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ပါးစပ္ဟရင္း အေျပး လုိက္ဖ်က္သည္။ မရ။ လီပီ ဆက္ဆြဲသြားသည္။ ေနာက္က လုိက္လာေသာ စိန္တံဆိပ္ကလည္း ေျခဝင္ထုိးသည္။ လီပီ အသာ ခုန္ေရွာင္ရင္းမွ ေဘာလုံးကုိ ဂုိးတုိင္ဆီသုိ႔ ေလးဆယ့္ငါး ဒီဂရီ ေထာင့္ခ်ဳိးမွ ခပ္ျပင္းျပင္း ကန္သြင္းသည္။
"ဂုိး ..."
"လီပီကြ၊ ပီလီ့ဆရာ လီပီကြ"
"ေဟ့ ကေလး၊ ေဘးကုိ ... ေဘးကုိ၊ ကလင္ ... ကလင္"
ဂုိးဝင္သြားသည္။ ေမ်ာက္၊ ပလာတာႏွင့္ ဖုိးမန္းခ်ဴးတုိ႔ ဝုိင္းေအာ္လုိက္ၾကသည္။ ေမ်ာက္ႏွင့္ ဖုိးမန္းခ်ဴး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ေမာင္းကုိ တစ္လွည့္စီ ထုိးလုိက္ၾကသည္။ ဖုိးမန္းခ်ဴး အနား ေရာက္လာေသာ ဆုိက္ကားဆရာက ပါးစပ္ေရာ လက္ပါ တစ္ၿပိဳင္နက္ အလုပ္ လုပ္လုိက္ရသည္။ ဖုိးမန္းခ်ဴးက ခါးကုိတြန္႔ရင္း လမ္းေဘး ေျပးကပ္သည္။ တစ္ဖက္ ဂုိးတုိင္နားမွ ျပန္ေျပးလာေသာ လီပီႏွင့္ တုိက္မိမလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ၾကံဳတုန္းဆုံတုန္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ လုိက္သည္။ ေျမာင္းထဲမွ ေဘာလုံးကုိ လုိက္ေကာက္ေနရာမွ ပလာတာက "ဂုဏ္ယူပါတယ္ ရဲေဘာ္လီပီ" ဟု လွမ္းေအာ္သည္။
"လူမခ်နဲ႔ကြ"
အပလုိ႔ တစ္စခန္း ထသည္။
"ဘယ္သူ လူခ်လုိ႔လဲကြ"
ဖုိးမန္းခ်ဴးက ဝင္ေငါက္သည္။ 'သည္ေကာင္ ဟုတ္ကုိ မဟုတ္ဘူး၊ ရွာၾကံၿပီး ျပႆနာ ဖန္တီးဦးမည္။ အလကား။ သည္ေကာင္ေတြ ဘက္က တစ္ဂုိးမွ မရေသးလုိ႔ သက္သက္ညစ္တာ' ဟု ဖုိးမန္းခ်ဴး စိတ္ထဲ အတင္းေျပာ လုိက္သည္။
"လီပီ ေပါ့ကြ၊ စိန္တံဆိပ္ ေျခေထာက္ကုိ တက္နင္းတာ"
"အံမာ၊ ငါ့ကုိ စိန္တံဆိပ္က ေျခ႐ုိက္လုိ႔ ေရွာင္လုိက္တာ။ သူ႔ဘာသာသူ ေျခခ်င္းတုိက္မိတာ ျဖစ္မွာေပါ့"
လီပီ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ငါးဖယ္က ေျပာင္းျပန္။ သူတုိ႔ဘက္ကလည္း ညစ္ေသး။ ကုိယ့္ကုိလည္း ျပႆနာ ရွာေသး။
"ေဟ့ေကာင္ လီပီ၊ မင္းမညစ္နဲ႔ေနာ္။ မင္း မွန္တာကုိ ဝန္မခံဘူးလား။ ငေၾကာက္ ေခြးေၾကာက္"
စိန္တံဆိပ္တုိ႔ ဇာတိျပလာၿပီ။ မႏုိင္လွ်င္ အညႇာကုိင္ေၾကး။
"ေဟ့ေကာင္ စိန္တံဆိပ္၊ မင္းလုိ အေခ်ာက္မ်ား မွတ္ေနသလား။ သတၱိရွိရင္ လာခဲ့။ တစ္ေယာက္ခ်င္းပဲ။ လက္နက္မဲ့"
"လုပ္လုိက္ေလ ၾကာသလားလုိ႔"
"အေၾကာ္ ကုန္ၿပီဗ်ဳိ႕"
အပလုိ႔က ဝင္ေနာက္သည္။
"မင္းတုိ႔ကလဲကြာ၊ အခ်င္းခ်င္းေတြဟာကုိ ရန္မျဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္တဲ့လူကမွ တကယ့္ကုိ သတၱိမရွိတဲ့ ေကာင္ကြ"
အဘုိးႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ဆုိသည္။
"ေဟး ... မွန္တယ္ကြ၊ မဟာသုထမိန္ အဘုိးႀကီးကြ"
ေမ်ာက္က လက္ခုပ္လက္ဝါး တီးကာ ဩဘာေပးသည္။ အားလုံး ဝုိင္းရယ္ေသာ္လည္း အဘုိးႀကီး မရယ္။ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ မနည္းႀကီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ လီပီလည္း ေဒါသ ေလ်ာ့သြားသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ သည္လုိ ေမွာင္လာသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဘုိးႀကီးစကား နားေထာင္လုိက္လွ်င္ ေကာင္းမည္။ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ခါနီးမွ အကြဲအျပဲ မျဖစ္ခ်င္။ ေနာက္ ကုိယ္ကလည္း အႀကီးဆုံး မဟုတ္လား။ သည္သုိ႔ပင္ လီပီ ေတြးလုိက္သည္။
"ကဲ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္"
လီပီက မသိမသာႏွင့္ ေျပေအးေရးစကား ဆုိ၏။
"ေဟ့ေကာင္ ငေၾကာက္၊ အလကားကြာ၊ အဘုိးႀကီး ေျပာတာမ်ား ဂ႐ုစုိက္လုိ႔။ ငေၾကာက္၊ လီပီ ငေၾကာက္"
စိန္တံဆိပ္က မေက်မနပ္ ေျပာၿပီး ဂုိးတုိင္နားသြားကာ ဖိနပ္ပုံထဲမွ ကုိယ့္ဖိနပ္ကုိ ကုိယ္ယူစီးရင္း က်န္ဖိနပ္မ်ားကုိ ကန္ထည့္လုိက္သည္။ သြားေလေရာ့။
ေဘာလုံးပြဲကား ၿပီးသြားသည္။ လီပီတုိ႔ ဘက္က တစ္ဂုိး ဂုိးမရွိႏွင့္ ႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္း။
* * *
"ေဟ့၊ ငါတုိ႔ေနရာမွာ ဘယ္ေကာင္ေတြ လာ႐ႈပ္ေနတာလဲ"
ဒီေန႔ ေဘာလုံးကန္ရန္ လူစုၿပီးသည္ႏွင့္ ကစားေနက် ဆီဆုံလမ္း အလယ္ဘက္ အဘုိးႀကီး အိမ္ေရွ႕သုိ႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ဒီမွာတင္ ဟုိေကာင္ေတြ အုပ္စုကုိ ေတြ႕ရ၏။ စုစုေပါင္း ရွစ္ေယာက္။ ေျခာက္ေယာက္က မ်က္ႏွာစိမ္း။
က်န္ႏွစ္ေယာက္က လမ္းထိပ္ မုန္႔ဆုိင္နားက ေကာင္ေတြ။ ေဘာလုံးကြင္းကုိ အပုိင္စီးထား၏။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ မရ။ ကတၱရာလမ္းေပမယ့္ အဘုိးႀကီးတုိ႔ ပုိင္သည္။ အဘုိးႀကီးႏွင့္ အဖြဲ႕ ပုိင္သည္။ ဒါက ရပ္ကြက္လမ္းႏွင့္ လမ္းၾကားေျမေနရာ ဆုိင္ရာ ကေလးတုိ႔၏ ဥပေဒသ။
"ေဟ့၊ ဒါ ငါတုိ႔ေနရာကြ၊ ခါတုိင္း ငါတုိ႔ ကစားေနက်"
ေမ်ာက္က စတင္၍ စိန္ေခၚသံ ျပဳသည္။ ဒီဘက္ ဂုိးတုိင္နားက ဖက္တီးေလးက မုိက္ၾကည့္ ျပန္ၾကည့္သည္။ ေမ်ာက္ စိတ္ထဲတြင္ ဒီေကာင့္ကုိ နာမည္လွလွ ေပးလုိက္သည္။ ရြက္ဝါ၊ ရြာဝက္။
ရြက္ဝါက "ဒါ ျပည္သူပုိင္ေျမ" ဟု ျပန္ေျပာသည္။
"ဘယ္သူပုိင္ပုိင္၊ ငါတုိ႔ ကစားေနက် ေနရာဟာ ငါတုိ႔လာရင္ ဖယ္ေပးရမွာပဲ"
ပလာတာက ထုံးတမ္းစဥ္လာ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ "ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟု တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေမးၾကသည္။
"တျခားသြားကန္ၾကကြာ" ဟု အဘုိးႀကီးက ရြက္ဝါအစား ဝင္ေျဖသည္။
"ဘယ္ရမလဲ"
သူတုိ႔ထဲမွ အရပ္ပုပုႏွင့္ ေကာင္က မုိက္ကန္းကန္း ျပန္ေျပာသည္။ ေမ်ာက္နာမည္ ေပးလုိက္ျပန္သည္။ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္။
"ဒီမွာ ... မင္းတုိ႔ ဘယ္ကလဲ"
"မင္းလမ္းက၊ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ"
"မင္းတုိ႔လမ္းမွာ ေဘာလုံးကန္ဖုိ႔ ေနရာ ရွားလုိ႔လား"
စိန္တံဆိပ္က လမ္းကုိပါ ေစာ္ကားလုိက္သည္။
"ဘာ ..."
ေခြးပစ္တဲ့တုတ္က လွမ္းေအာ္သည္။
"ေနၾကပါဦးကြာ ေျပေျပလည္လည္ေပါ့"
လီပီက ဝင္ဟန္႔၏။ လီပီ၏ ရွည္ေသာအရပ္၊ တုတ္ခုိင္ေသာ ကုိယ္ခႏၶာႏွင့္ တည္ၿပီး တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထားတုိ႔ေၾကာင့္ အားလုံး ၿငိမ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမူအရာေတြက 'ဘာလဲ၊ အေခ်ာင္ေတာ့ မေၾကာနဲ႔' ဟု ေျပာေနၾကသည္။
"ဒီလုိ လုပ္ရေအာင္၊ ငါတုိ႔ေရာ မင္းတုိ႔ေရာ ကစားရေအာင္။ တစ္ဖက္စီ လူခြဲကန္မယ္။ ႐ႈံးသူ ဆက္မကစားေၾကး၊ တစ္ဖက္ ေလးေယာက္၊ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ"
"ေအး၊ အဲဒါ ေကာင္းတယ္"
"စိန္လုိက္ေလ ..."
ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ေကာင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္သေဘာက် ေနပုံရသည္။ ေမ်ာက္၏ စိတ္ထဲက အမည္သည္ အုန္းေမာင္။
"ဒါဆုိ မင္းတုိ႔ထဲက ႀကိဳက္တဲ့လူ ေလးေယာက္ ေရြး"
လီပီ့ စကား ဆုံးသည္ႏွင့္ ဟုိေကာင္ေတြက တစ္ဖက္ဂုိးနား သြားၿပီး အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ကာ လူေရြးသည္။ သည္ဘက္ကေကာ။
"ကဲ၊ ငါတုိ႔ ဘယ္သူေတြ ကန္မလဲ"
ဒီတစ္ခါ အားလုံး တိတ္ေနသည္။ အားလုံးကန္ခ်င္၊ ကစားခ်င္ေနမွန္း လီပီ သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဝင္ကန္၍ မႏုိင္လွ်င္ ဟူေသာ အေတြးကုိယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
"ကဲ ... ဒါျဖင့္ ငါရယ္၊ စိန္တံဆိပ္ရယ္၊ အဘုိးႀကီးရယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴးရယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
နည္းနည္းေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္။
"ငါလဲ ကန္ခ်င္တာေပါ့ကြ၊ ငါ့ကုိ အရပ္ပုလုိ႔ ခ်န္ထားၾကတာလား"
စာကေလးက ပြင့္လင္းစြာ ေျပာေလသည္။
"ဒါဆုိလဲ ကစားေလ။ ငါလဲ ေျခေထာက္ နည္းနည္း နာေနတာပဲ"
ဖုိးမန္းခ်ဴးက အတန္ငယ္ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာသည္။
"ဟာ ... မင္းမပါလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဂုိးဖမ္းရင္ မင္းက ပုိေကာင္းတယ္ကြ"
ပလာတာက ဝင္ကန္႔ကြက္၏။
"စာကေလးရာ၊ လီပီေျပာတာ မွန္သားပဲ။ လာပါကြာ၊ ငါတုိ႔ အဘုိးႀကီးတုိ႔ ကားဂုိေဒါင္ေရွ႕မွာ ထုိင္ၾကည့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဝုိင္းေလွာင္တာေပါ့"
ေမ်ာက္က ေျဖသိမ့္စကား ေျပာ၏။ လီပီစိတ္ထဲမွာ 'ခုမွ စည္းလုံး ေနလုိက္တာ၊ ညႇာေနလုိက္တာ' ဟု ေအာ္ေနသည္။
"အဆင္သင့္ပဲေဟ့"
ဟုိဘက္က လွမ္းေအာ္သည္။
"မင္းနာမည္ တူးတူးလား"
ေမ်ာက္တုိ႔ စ,ေလာင္ၿပီ။
"ေမ်ာက္ ... မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနကြာ"
လီပီက ဝင္ထိန္းရသည္။
ေဘာလုံးပြဲ စၿပီ။ ဟုိဘက္က ရြက္ဝါ၊ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္၊ အုန္းေမာင္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ပုဆုိး ပတ္လည္စင္းႀကီးႏွင့္မုိ႔ ဒိန္းေဒါင္ဟု ေမ်ာက္က နာမည္ ႀကိတ္ေပးသည္။
သည္ေန႔ပြဲ ေတာ္ေတာ္သြက္သည္။ လီပီလည္း ေျခေတြ႕သည္ ထင္သည္။ ေဘာလုံးကုိ သူ႔ေျခထဲတြင္ခ်ည္း။ ဂုိးသြင္းခြင့္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ။ ရြက္ဝါတုိ႔ ေတာ္လုိ႔သာေပါ့။ စိန္တံဆိပ္ကလည္း သည္ေန႔ အေတာ္ သေဘာေကာင္း ေနသည္။ ခါတုိင္းလုိ လီပီ့ကုိ အႏုိင္ယူလုိ စိတ္ႏွင့္ မညစ္ေတာ့။ လီပီႏွင့္ စိန္တံဆိပ္တုိ႔ အတြဲက ၾကည့္၍ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္။ ဒိန္းေဒါင္ႏွင့္ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္ကလည္း အေပးအယူ ေကာင္းသည္။
အားေပးသည့္ ပရိသတ္ကလည္း အားအင္ေတြ အျပည့္။
"လီပီကြ၊ ပီလီ့ဆရာ လီပီ"
"စိန္တံဆိပ္ေရ၊ လုပ္ထားကြ၊ တြစ္(စ္)ကေလး။ တြစ္(စ္)ကေလး။ ခုနလုိ လုပ္ပါဦးေဟ့"
"လွမင္းကြ၊ လွမင္း"
ခုမွ သိရသည္။ ဒိန္းေဒါင္ နာမည္က လွမင္းတဲ့။ ႐ႈပ္တယ္၊ ဒိန္းေဒါင္ဟာ ဒိန္းေဒါင္ပဲ။
"ဆီဆုံလမ္းကြ၊ လာမေၾကာနဲ႔၊ ေမာသြားမယ္"
"မင္းလမ္းကြေဟ့၊ မပိုင္ရင္ နယ္မေက်ာ္ဘူးကြ"
"နယ္ေက်ာ္ၿပီး က်ယ္လုိ႔ ရမယ္ေကာ ထင္လုိ႔လားကြ၊ ဆီဆုံသားေတြ ေသြးစည္းၿပီးသား"
"ဟ ငါတုိ႔ေတာင္ မခ်ရေသးဘူး ေသြးထြက္ၿပီလားကြ"
"ေဟ့၊ သဒတ္မတာ စတ္မတာေတြ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း"
"ေဟာ ... ေဟာ အဘုိးႀကီးကြ၊ ဟုတ္ၿပီ ... ဟုတ္ၿပီ"
"ေဟ့ ...မ်ဳိးမင္း၊ လုိက္ထားကြ ... လုိက္ထား"
ေခြးပစ္တဲ့တုတ္သည္ မ်ဳိးမင္း မည္၏။
"ဂုိး ... ဟာ"
"ဖုိးမန္ခ်ဴးကြ၊ ကမၻာေက်ာ္မယ့္ ဂုိးကီပါကြ၊ မစမ္းနဲ႔၊ မစမ္းနဲ႔"
ဒိန္းေဒါင္ေၾကာင့္ ဂုိးမလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ဖုိးမန္ခ်ဴး ကယ္ေပလုိ႔ေပါ့။
"ေဟ့ ...ေဟ့၊ မညစ္ေၾကးေနာ္၊ ေျခခုတ္တဲ့ေကာင္ ငေၾကာက္ေဟ့။ ဟုိက ရြက္ဝါ ဂုိးမခုိးနဲ႔"
"ဘာ ... ဘာေျပာတယ္"
ရြက္ဝါက သူ႔နာမည္သစ္ကုိ မသိ၍ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။
"ရြက္ဝါ ...ရြက္ဝါ၊ မင္းနာမည္ ရြက္ဝါ မဟုတ္လား"
ေမ်ာက္က ျပန္ေအာ္သည္။
"ႏုိင္လင္းကြ၊ ႏုိင္လင္း"
ရြက္ဝါ ျပန္ေအာ္သည္။
"ရြက္ဝါ ပါကြာ၊ ရြက္ဝါ ... ရြက္ဝါ"
ေမ်ာက္ေအာ္သံ ဆုံးေတာ့ က်န္လူမ်ား အားလုံး ရယ္လုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔ဘက္က ေကာင္ေတြပင္ မေနႏုိင္ေတာ့။ ရြက္ဝါ စိတ္တုိသြးသည္။
"ဘာေျပာတယ္၊ ပြဲၿပီးလုိ႔ကေတာ့ ႏုိင္လင္းအေၾကာင္း ျပရမွာေပါ့ကြာ" ဟု ျပန္ေအာ္သည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ လီပီက အုန္းေမာင္ကုိ ေခါက္ၿပီး ဆြဲလာသည္။ ေနာက္ အနီးကပ္ ဂုိးသြင္းလုိက္သည္။ ရြက္ဝါ စိတ္တုိေနသည္မုိ႔ ေဘာလုံးက ဖိနပ္ပုံ ဂုိးတြင္းသုိ႔ တလိမ့္လိမ့္ ဝင္သြားသည္။
"ဂုိး"
"ေဟး"
"ေတာက္ကြာ"
လီပီတုိ႔ဘက္က ေကာင္ေတြ တစ္အား ၾကံဳးေအာ္သည္။ ေမ်ာက္က ရြက္ဝါကုိ လွ်ာထုတ္ျပသည္။ ရြက္ဝါက စိတ္တုိတုိႏွင့္ ဖိနပ္ပုံကုိ ၾကံဳးကန္လုိက္သည္။ ေနာက္မွ ေမ်ာက္ဆီ ေျပးလာသည္။ ေမ်ာက္လည္း အသင့္ႀကိဳႏွင့္သည္။
"ေဟ့ ... ေဟ့၊ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔ေလ"
လီပီႏွင့္ အုန္းေမာင္က လွမ္းတားသည္။ သုိ႔ေသာ္ မမီေတာ့။ ရြက္ဝါ လက္သီးက ျမန္သည္။ ေမ်ာက္လည္း ျမန္သည္။ ရြက္ဝါ လက္သီးက ေလကုိသာ ထိေသာ္လည္း ေမ်ာက္ေခါင္းကေတာ့ ရြက္ဝါရင္ဘတ္ကုိ သြားေဆာင့္သည္။ ဝုိင္းဆြဲလုိက္ၾက၍ မည္သူမွ် ထပ္မနာေတာ့။
အေျခေန မဟန္မွန္း သိသည္ႏွင့္ လမ္းထိပ္က ႏွစ္ေယာက္က ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူတုိ႔လူေတြ စုကာ ျပန္မည္ဟန္ ျပင္သည္။ ခြၽတ္ပုံထားေသာ အက်ႌ၊ ပုဆုိးတုိ႔ကုိ အသီးသီး ျပန္ယူၾကသည္။
"လာမေၾကာနဲ႔၊ ေမာသြားမယ္"
စာကေလးက မတုိးမက်ယ္ႏွင့္ တစ္စခန္း ထသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လီပီတုိ႔လည္း ဆက္မကစားျဖစ္ေခ်။ ေမ်ာက္အေမ ေရာက္လာၿပီး သူ႔အိမ္ ျပန္ေခၚသြား၍ ျဖစ္သည္။ ေမ်ာက္ ျပန္သြားၿပီးမွ အပလုိ႔က "ဘာပဲေျပာေျပာ နာေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ကြာ၊ ေမ်ာက္ ေလွာင္တာေတြ တကယ္ ထိတယ္ေနာ္" ဟု ေျပာသည္။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ သည္ေန႔ လီပီတုိ႔ေတြ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္ၾကသည္။ "ငါတုိ႔ေသြးကုိ ဟုိေကာင္ေတြ ျမည္းဖူးၿပီေပါ့။ ေနာင္ နယ္ေက်ာ္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး" ဆုိၿပီး ေတြးတုိင္း ၾကည္ႏူးသည္။
လီပီက "နင္တုိ႔ေတြ ဒီေန႔ေလာက္ ညီညာေနတာ ဒီေန႔ပဲ ရွိတယ္။ ေနာက္လဲ ဒီေန႔လုိ ညီညြတ္ရင္ ကစားရတာ ပုိေပ်ာ္မွာပဲကြာ" ဟု ေျပာသည္။ အဘုိးႀကီးက ေခါင္းညိတ္ရင္းျဖင့္ ေထာက္ခံသည္။ က်န္လူေတြက ဆိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။
* * *
"ေဟ့ ... ဘာေၾကးလဲ"
"ၾကံရည္ေၾကးဟာ"
"ပုိက္ဆံ မရွိဘူးကြ၊ ဒုိက္ထုိးေၾကးကြာ"
"ေအး ...ၿပီးေရာ၊ တစ္ဂုိး ဒုိက္ငါးခါေၾကး ဟုတ္လား"
"ကဲပါ၊ လူခြဲမယ္"
"ခါတုိင္းလုိပဲ လီပီရယ္၊ ငါရယ္၊ ေမ်ာက္ရယ္၊ ဖုိးမန္းခ်ဴးရယ္"
"ပလာတာ မင္း သိပ္လူလည္ က်တာပဲ။ မင္းတုိ႔က အျမဲတမ္း လူေကာင္းေတြခ်ည္း ယူထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျမဲႏုိင္တာေပါ့။ မရဘူး။ ဒီတစ္ခါ လူေျပာင္းမယ္"
စာကေလးက ကန္႔ကြက္လုိက္သည္။
"ေအး ... ဟုတ္တယ္၊ ငါ ဖုိးမန္းခ်ဴး ယူမယ္၊ အပလုိ႔က အလကားပဲ"
စိန္တံဆိပ္က ဝင္ေထာက္ခံသည္။
"အံမာ ... နာ ေကာင္းေကာင္း ဖမ္းပါတယ္ေနာ္"
"အလကားပါ၊ နင္ လုပ္တာနဲ႔ပဲ ငါတုိ႔ ႐ႈံး႐ႈံးေနတာ"
စာကေလးက ထပ္ကြန္႔သည္။
"ဒါဆုိလဲ ၿပီးေရာ၊ နာ မပါေတာ့ဘူး၊ နင္တုိ႔ခ်ည္းပဲ ကစား၊ နာ တြားေတာ့မယ္"
အပလုိ႔ စိတ္ေကာက္သြားသည္။ လူခုနစ္ေယာက္ႏွင့္ ကစား၍ မျဖစ္ေခ်။
"ေဟ့ ... အပလုိ႔ လာပါကြာ"
ေမ်ာက္က မကစားရမွာ စုိး၍ အပလုိ႔ကုိ လွမ္းေခၚသည္။ အပလုိ႔က စိတ္ေကာက္ မေျပဟန္ျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ထြက္သြားသည္။
"မူလက်ီ လုပ္တာကြ"
စာကေလးက ကုန္းေအာ္သည္။ အပလုိ႔ ေျခလွမ္း တုံ႔သြားေသာ္လည္း ျပန္လွည့္မလာေတာ့။
"ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ လူမွ မစုံတာ ... ငါလဲ သြားေတာ့မယ္"
"ငါလဲထြက္မယ္"
ေမ်ာက္ႏွင့္ ဖုိးမန္းခ်ဴးကပါ ထြက္ၾကသည္။
"ငါလဲ သြားေတာ့မယ္ေဟ့"
ပလာတာပါ ထြက္သြားျပန္သည္။
"ကဲ ... ဘယ္လုိလဲ၊ ဒီေလာက္ လူေလးနဲ႔ ဘယ္လုိ ကန္ရမွာလဲ၊ ႐ႈပ္တယ္၊ ငါလဲ အိမ္ျပန္ အိပ္ေတာ့မယ္"
စာကေလးပါ ထြက္သြားေလသည္။
"ဟူး ..."
စိန္တံဆိပ္ သက္ျပင္း မႈတ္ထုတ္ၿပီး နီးရာတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။
"ကြာ ... ဒီေကာင္ေတြကလဲ သူမ်ားတကာနဲ႔ ကန္တုန္းကေတာ့ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ဘဲ ခုလုိ အခ်င္းခ်င္း ကန္မွ ျပႆနာ ရွာၾကတယ္ကြာ"
အဘုိးႀကီးက မကစားရေတာ့၍ စိတ္ညစ္သလုိ ေျပာလုိက္သည္။ လီပီလည္း ခါးတစ္ခ်က္ ခ်ဳိးကာ "ေအးကြာ ... သူတုိ႔ ညီညြတ္ဖုိ႔ပဲ သူမ်ားေတြက ခဏခဏလာၿပီး နယ္ေက်ာ္ၾက၊ ခ်ိန္းကန္ၾက လုပ္ေပးရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ" ဟု ေျပာၿပီး လမ္းထိပ္ဘက္ ထြက္သြားသည္။
ကတၱရာလမ္း တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနဝင္စျပဳလာၿပီ။
------------
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
သဘင္ မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၁၉၈၆။