ရင္ထဲက ေ၀ဒနာႏွင့္ ေစတနာ

“ရင္ထဲက ေ၀ဒနာႏွင့္ ေစတနာ”
============================
ေက်ာ္သူရေမာင္ ဖားကန္႔ကို ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အိမ္က ထြက္ေျပးၿပီး ေမွာ္ထဲကို တက္ၿပီး စီးပြားရွာမယ္လို႔ ဟစ္ေႂကြးသြားတဲ့ ညီကို လိုက္ရွာဖို႔ ေရာက္ေနတာ။
ပထမ ျမစ္ႀကီးနားကို သြားတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖားကန္႔ကို သြားတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဖားကန္႔ကို ေျခရာခံၿပီး လိုက္ခဲ့ရတာ။ ဖားကန္႔မွာလည္း မေတြ႕ပါဘူး။ ဟိုစံုစမ္း ဒီစံုစမ္းနဲ႔ သံုးေလးရက္ ၾကာသြားတယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ လူေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ျပန္ဆင္း ေနၾကတာ ေတြ႕တယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ကေတာ့ သတိ မထားမိဘူး။ ေပ်ာက္ေနတဲ့ညီကို ရွာဖို႔ပဲ စဥ္းစားေနတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တည္းေနတဲ့ အိမ္ရွင္က သတိေပးရတဲ့ အထိပဲ။
“သူရ မင္း မျပန္ေသး ဘူးလား။ အကုန္လံုးလိုလို ျပန္ဆင္းကုန္ၾကၿပီေနာ္။ ေတာ္ၾကာ
ဆင္းမရဘဲ ျဖစ္ေနမယ္”
“ငါ့ေကာင္ကို မေတြ႕ ေသးဘူးကြာ”
“ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ကုမၸဏီ တစ္ခုခု ၀င္သြားတာ ျဖစ္မယ္။ အင္း...မင္းတို႔ကေတာ့ ျပန္မယ္ဆို ျပန္လို႔ရ တယ္။ ငါတုိ႔ကေတာ့ အေျခ ခ်ေနတဲ့ လူေတြမို႔ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းႀကီး ေပါ့ကြာ”
ဒါနဲ႔ ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ရေတာ့ တယ္။ ဗင္ကားငွားၿပီး ျပန္ ဆင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္။ ဗင္ကားက မိုးေကာင္း အေရာက္ ေျခာက္ေသာင္းတဲ့။ ေက်ာ္သူရေမာင္ ပိုက္ဆံနည္း နည္းပဲ က်န္ေတာ့ေပမဲ့ မိုး ေကာင္းေရာက္ရင္ မိတ္ေဆြ အိမ္မွာ ၀င္ယူလုိ႔ရတယ္လို႔ ေတြးၿပီး ကားလက္မွတ္၀ယ္ လိုက္တယ္။ ေရွ႕ခန္းတစ္ ေယာက္၊ ေနာက္ခန္းသံုး ေယာက္ ခရီးေဖာ္ေတြနဲ႔ ဆင္း ခဲ့တယ္။ မိုးေကာင္းကို ေခ်ာ ေခ်ာေမာေမာ ေရာက္မယ္ ေအာက္ေမ့ေနတာ ဘယ္ဟုတ္ လို႔လဲ။ ပ်ားအံုကိုလည္း ေရာက္ေရာ ကိုယ့္အရင္ ေရွ႕ က ဆင္းသြားတဲ့ ကားေတြ လွည့္ၿပီး ျပန္တက္လာၾကတာ ေတြ႕တယ္။ ေရွ႕မွာ လမ္းေတြ ပိတ္ေနၿပီတဲ့။ ေက်ာ္သူရ ေမာင္လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာ လဲ။ ဖားကန္႔ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ ရေတာ့တာေပါ့။ ဆင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး ဆိုမွ အရမ္းကို ဆင္းခ်င္ေနတယ္။ ဘယ္လို ဆင္းရမလဲဆိုတာ နည္းလမ္း ေတြ ရွာရေတာ့တာေပါ့။
“ေ၀ခါလမ္းကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဆင္းရမွာ။ အေျခအေန စိတ္မခ်ရဘူး။ အေကာင္းဆံုး စဥ္းစားမိတာ ကေတာ့ ဆယ္ဇင္းကေန ဥ႐ု ေခ်ာင္းအတိုင္း စုန္ၿပီး ခ်င္း တြင္းျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း မံုရြာကို သြားတဲ့လမ္းက ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”
ေက်ာ္သူရေမာင္ ဘာ တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ နယ္ေျမ ကၽြမ္းတဲ့သူ ၫႊန္ၾကားတဲ့ အတိုင္း ျပန္႐ံုေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ဖားကန္႔ကေန ဆယ္ဇင္းကို ဗင္နဲ႔ ျပန္ဆင္းခဲ့တယ္။ ဆယ္ ဇင္းေရာက္ေတာ့ အျမန္ယာဥ္ စက္ေလွ စံုစမ္းေနတုန္း ကိုယ္လိုသူလို ခရီးသည္ တစ္ေယာက္က ေျပာတာနဲ႔ ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္သြား တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ျပန္ဆင္းမဲ့ ခရီးသည္ေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိေနတာ ေတြ႕ရ တယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး၊ ေက်ာင္းထဲမွာလည္း ျပည့္က်ပ္ေနတာပဲ။ လမ္းေပၚမွာ စားပြဲခံုေတြ ခ်ၿပီး ထမင္းထုပ္ေတြ ေ၀ေန တာ ေတြ႕ရတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ေတြက ေတာင္းေတြနဲ႔ထည့္ ၿပီး “ထမင္းထုပ္ေတြ ယူၾက ပါ။ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူပါ။ လမ္းမွာ ဆာရင္ ဘာမွ မရွိ ဘူးေနာ္”လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ႏွစ္ထုပ္၊ သံုးထုပ္ ႀကိဳက္ သေလာက္ ယူလို႔ရပါတယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း သံုး ထုပ္ယူခဲ့တယ္။ မုန္႔ႂကြပ္ ထုပ္ေတြလည္း ေ၀တယ္။ ဘုရား ဘုရား ဒီလူေတြ အမ်ားႀကီး ႀကိဳက္သေလာက္ ေ၀ႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ဘယ္ ေလာက္မ်ား အပင္ပန္းခံၿပီး ခ်က္ထားၾကရတာပါလိမ့္။
သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ စီး စက္ေလွနဲ႔ ဆယ္ဇင္းက ေန ညေန ေလးနာရီေလာက္ မွာ ဥ႐ုေခ်ာင္းအတိုင္း စၿပီး စုန္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေန တယ္။ မႏၲေလးအျပန္ခရီးက ေတာ့ စခဲ့ၿပီ။ ခရီးသည္ေတြ ဟာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾက တဲ့ ပံုစံေတြနဲ႔။ ဆယ္ဇင္းက ေန စက္ေလွေတြ အုပ္စုလိုက္ ထြက္ခြာလာၾကတာ။ ဥ႐ု ေခ်ာင္း အျပည့္အလွ်ံပဲ။ ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း ငါ တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္ ဘဲ။ အေဖာ္ေတြမွ အမ်ားႀကီး ပဲလို႔ စိတ္တင္းလိုက္ရတယ္။ ေဆာင္းေလကလည္း ရက္ရက္စက္စက္ တိုက္ေနတာ အကာအကြယ္မဲ့တဲ့ ေခ်ာင္း ထဲမွာမို႔ အသားကို ျမားခၽြန္ ေတြနဲ႔ ထိုးခြဲေနသလိုပဲ။
“ခ်မ္းလိုက္တာ”
အနားက တိုးတိုးေလး ၾကားလိုက္လို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ဂ်င္းဂ်က္ကက္နဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ လြယ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေက်ာ္သူရေမာင္ နဲ႔ နီးနီးေလး ကပ္ထိုင္ၿပီး ဒူး ႏွစ္လံုးေပၚမွာ ေခါင္းတင္ၿပီး ေမွးေနရင္း ညည္းလိုက္တာ။ ကုပ္ေပၚကို ၀ဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ ဖြာဖြာေလးေတြနဲ႔ လွ်ာထိုးဦး ထုပ္ကေလး ေဆာင္းထားတယ္။ ကိုယ္လို ေယာက်္ား ရင့္မာႀကီးေတာင္ ခ်မ္းေသး တာ။ မိန္းကေလး ခ်မ္းရွာမွာေပါ့။ သနပ္ခါးေပါင္ဒါ တစ္စက္ မပါတဲ့ မ်က္ႏွာ ေျပာင္ေျပာင္ကေလးနဲ႔ေတာင္ ေကာင္မေလးက လွတပတ ေလးမို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အင္ ေမွာ္ထဲက ဆင္းလာတာ အေဖာ္လည္း မပါဘူး။ ေလွတစ္စီးလံုးမွာမွ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ့ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္သြား မွန္းလည္း မသိဘူး ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္ရတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွာင္ စပ်ဳိးလာၿပီ။ ဒီျပည္နယ္ရဲ႕ ေဆာင္းညေနေတြက အေမွာင္ ျပန္တတ္တယ္။ ခရီးစလို႔မွ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသး ဘူး။ စက္ေလွေမာင္းတဲ့ သူက ကမ္းကပ္ဖုိ႔ ဟန္ျပင္ ေနၿပီ။ ေမွာင္လာေတာ့ လက္ ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးၿပီး ေမာင္း ေနရတယ္။ ရြာေျခတစ္ခု ေရာက္ေတာ့ စက္ေလွ ကမ္း ကပ္လိုက္တယ္။ အယ္လ္အီး ဒီ မီးအလင္းေရာင္ကေလး ေတြ စက္ေလွဆီကို ေျပးလာ ၾကတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ အေဒၚအရြယ္၊ အစ္မအရြယ္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက ၀င္းပ ၿပီး စိတ္အားထက္သန္ေနၾက တယ္။
“ခရီးသည္ေတြ ထမင္း ၀ယ္မစားၾကနဲ႔ေနာ္”
“ထမင္း၀ယ္စားရင္ လည္း ထမင္းဆိုင္က ခင္ဗ်ားတို႔ အမ်ားႀကီး ေရာင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ထမင္း ခ်က္ေနတယ္။ ၾကက္ဥလည္း ေၾကာ္ေန တယ္။ ခဏေလး ေစာင့္ၾက ပါေနာ္”
“ခ်မ္းတဲ့လူေတြ မီးဖို ေပးထားတယ္။ လာလံႈၾက ပါ”
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကတဲ့ ေစတနာ စကားေတြက ဒုကၡေရာက္ လာတဲ့ ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ကို ရင္ထဲ ေအးျမေစတယ္။ မီးဖို နားကို အျမန္အေရာက္ ေျပး ၿပီး ၀ိုင္းထိုင္မီးလံႈၾကတယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္က ေနရာမရ ေတာ့လို႔ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး လက္ေတြကို မီးကင္ရတယ္။
“အဲဒါ ကမ္းစပ္နားက ေစ်းသည္ေတြေလ”
လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ေစာေစာက ေကာင္မ ေလး အနားက ရပ္ၿပီး ေျပာ လိုက္တာ။ ေက်ာ္သူရေမာင္ ေငးၾကည့္ေနတုန္း ေကာင္မေလးက ျပံဳးျပတယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဘယ္ျပန္မွာလဲလို႔ ေမး တယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ အမွတ္တမဲ့ မႏၲေလးလို႔ ေျဖ လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး လက္ထဲမွာလည္း ထမင္း ထုပ္နဲ႔ ေက်ာ္သူရေမာင္မွာ လည္း ဆယ္ဇင္းက ေပး လိုက္တဲ့ ထမင္းထုပ္ပါေသး တယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စိုး ရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ ပင္ပန္းမႈပဲ ရွိတယ္။ ထမင္းမဆာၾက ဘူး။ အဲဒီလိုေနတုန္း လူတစ္ စုက ေသာင္ျပင္မွာ အလုပ္ မ်ားေနတယ္။
အမ်ဳိးသားေတြ လာ ၀ိုင္းကူၾကပါဦးဆိုတဲ့ အသံ ေတြၾကားေနရလို႔ ေက်ာ္သူရ ေမာင္ အဲဒီေနရာကို သြားဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့ ေကာင္ မေလးကလည္း ကပ္ၿပီး လိုက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ ညိဳညိဳလို႔ မၾကား တၾကား ေျပာတာနဲ႔ ေက်ာ္သူ ရေမာင္ကလည္း လွည့္ၾကည့္ ၿပီး “ငါ့နာမည္ ကိုသူရ”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ ေကာင္မေလးက ျပံဳးျပ တယ္။ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ လူ ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ မိုးကာေတြ ခင္းေနတယ္။ ခရီးသည္ေတြ နားၾကပါ။ အိမ္ေတြမွာ လူ ေတြတည္းဖို႔ မေလာက္လို႔ ဆိုတဲ့ အသံေတြ ၾကားရ တယ္။
“ဟာ ေသာင္ျပင္မွာ ေလကတိုက္နဲ႔ ေသကုန္ၾက မွာေပါ့”
“လာမယ္ေလ ၾကည့္ပါ ဦး။ ဟိုမွာ ေပပါေတြ ယူ လာၾကၿပီ”
မိုးကာအခင္းေတြေပၚ ကို ေပပါေတြ ေထာင္ၾက တယ္။ အေပၚက မိုးကာကို အသားေခ်ာင္းေတြ ခံၿပီး အုပ္ ေပးတယ္။ ခဲနဲ႔ဖိတယ္။
“ဟန္က်တယ္ဗ်ာ။ ႏွင္း လည္း မက်ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ခ်င္လွၿပီ ၀င္မယ္ဗ်ာ”အနားက လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားက မိုးကာ အခင္း အကာေအာက္ကို လွိမ့္၀င္သြားၾကတယ္။ ေက်ာ္ သူရေမာင္လည္း နားခ်င္လွ ၿပီ။ ေကာင္မေလးကို လွည့္ ၾကည့္မိတယ္။ ေကာင္မေလးက ဘာမွ မမႈတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ငံု႔၀င္သြားၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ ကေလး ေခါင္းအံုးၿပီး လွဲအိပ္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူရ ေမာင္လည္း သက္ျပင္းတစ္ ခ်က္ခ်ၿပီး ေဘးနားမွာ ၀င္လွဲအိပ္လိုက္ရတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ စက္ေလွေပၚမွာက ျမင္းျခံနယ္သား ဖက္စပ္ကုမၸဏီ လုပ္သားေတြ အုပ္စုလိုက္ သံုးဆယ့္ငါး ေယာက္ပါတယ္။ သူတို႔က တစ္အုပ္စုဆိုပါေတာ့။ က်န္ တာက ေျခာက္ေယာက္မွာ ေက်ာ္သူရေမာင္က တစ္ ေယာက္တည္း။ ညိဳညိဳက လည္း တစ္ေယာက္တည္း။ က်န္တဲ့ ေလးေယာက္က တစ္အုပ္စု။ ဒါေပမဲ့ ဒီေျခာက္ ေယာက္က တစ္အုပ္စုတည္း တြဲမိသြားၾကတယ္။ ေလး ေယာက္အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အဘိုး ႀကီးက ဟိုဘက္ခပ္လွမ္း လွမ္းက ထလာၿပီး ညိဳညိဳ႕ ေဘးနားမွာ ခပ္ေ၀းေ၀း လာ ထိုင္ရာက “ငါ့သမီး စိတ္ခ် လက္ခ်အိပ္။ အဘတို႔ ေစာင့္ေပးမယ္”လို႔ ေျပာၿပီး အယ္လ္ အီးဒီမီးေလး ထြန္းလိုက္တယ္။ ညိဳညိဳက “မီး ပိတ္လို႔ ရပါတယ္ အဘရယ္၊ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီး တည္း သြားရတဲ့ လူေတြပဲ ဥစၥာ”လို႔ ျပန္ေျပာသံကို ေက်ာ ခိုင္းၿပီး ေကြးေနရင္းက ေက်ာ္သူရေမာင္ ၾကားလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေကြးရင္ ေမွးေမွးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ တစ္ခဏေလး ပဲလို႔ ေအာက္ေမ့တဲ့အခ်ိန္မွာ
“ေကာက္ညႇင္းေပါင္း စားၾကပါရွင့္”
“ထမင္းထုပ္ေတြ ယူ ၾကပါရွင့္”
ဆိုတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ေက်ာ္သူရေမာင္ ႏိုးလာ တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဥ႐ု ေခ်ာင္းေပၚမွာ ေရာင္နီလာေန ၿပီ။ ညိဳညိဳကို ေခ်ာင္းဘက္ က ျပန္တက္လာတာ ေတြ႕ရ တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္လာ တယ္နဲ႔ တူတယ္။ နံနက္ဦးမွာ မ်က္ႏွာေလး လန္းဆန္းေန တာ ေတြ႕ရတယ္။ ေတာင္းထဲ က ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ထုပ္ ထားတဲ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ႏွစ္ထုပ္ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး တစ္ ထုပ္ကို ေက်ာ္သူရေမာင္ကို လွမ္းေပးတယ္။
“မ်က္ႏွာ သြားသစ္ လိုက္ဦး”ဆိုၿပီး ေသာင္ျပင္ဘက္ ဆက္ထြက္သြားတယ္။ လင္းေရာင္ႏုေလး လာစျပဳ ၿပီဆိုရင္ပဲ စက္ေလွေတြ လူစံု မစံု ေအာ္ေခၚၾကၿပီး တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ထြက္ခြာလာၾက တယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ စက္ေလွထဲမွာ ထမင္းထုပ္ ေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာတယ္။ သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ကိုၾကံ တိုင္းေအာင္က “ရြာလွ ေကာင္းဆိုတဲ့ ရြာနာမည္ အတိုင္း ႏွလံုးလွတဲ့ ရြာသူ ရြာသားေတြ တစ္ညလံုး မအိပ္ၾကဘူးဗ် သိလား၊ အိုး ႀကီး အိုးငယ္နဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ေန ၾကတာ”လို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။
“ကၽြန္မလည္း သံုးနာရီ ေလာက္ကတည္းက ႏိုးေနတာနဲ႔ အသာေလး ထသြား ၿပီး သူတို႔အုပ္စုနဲ႔ ထမင္းကူ ခ်က္ေပးေနတာ။ ကၽြန္မကို ေကာ္ဖီမစ္ေတာင္ တိုက္ေသးတယ္”လို႔ ညိဳညိဳက ၀င္ေျပာ တယ္။
သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္စုထဲက တစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ ထိထားတာတဲ့။ သူ႔ ေျခေထာက္က ေကြးမရဘဲ တန္းတန္းႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ စက္ေလွထြက္ေတာ့ က်ပ္ ပိတ္ေနၿပီး ေျခေထာက္ထားစ ရာ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ညိဳ ညိဳက “ေျခေထာက္ဆင္းလိုက္ အစ္ကို”ဆိုၿပီး ထိုင္ရာက ထလို႔ စက္ေလွေဘာင္ ေပၚမွာ သြားထိုင္တယ္။ ဟဲ့ ေကာင္မေလး အရဲ မကိုးနဲ႔ေနာ္။ ျမဲျမဲ ကိုင္ထားေနာ္။ လိမ့္ က်သြားဦးမယ္ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ပူ ပန္သံေတြ စက္ေလွထဲ ေလး ငါးေျခာက္သံ ထြက္လာတယ္။ ညိဳညိဳက ေအးေဆး ပါဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ လက္ျပတယ္။ စိုးရိမ္ ပူပန္သံေတြဟာ မိန္းကေလးမို႔ ပူပင္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္တူမ ကိုယ့္ သမီး လိမ့္က်သြားမွာစိုးလို႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံေတြလို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ယံုၾကည္တယ္။ မယံု ၾကည္လို႔ မရဘူးေလ။ေယာက်္ားေလး ေလးဆယ္ ေလာက္ၾကားထဲမွာ ညိဳညိဳကလည္း ယံုၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႔ သတိၱရွိရွိ တစ္ည အိပ္ျပခဲ့ၿပီး ၿပီပဲ။ စက္ေလွတစ္စီးလံုးက လူေတြဟာ အခုမွ ေသြးသားရင္းေတြလို ခင္မင္မႈ၊ ယံု ၾကည္မႈေတြ တိုးပြားလာေန ၾကတယ္။
မနက္အေစာႀကီးက ထြက္လာတဲ့စက္ေလွက နန္ ေတာကို ဆယ့္တစ္နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။ ဆိပ္ကမ္းမွာ စက္ေလွတခ်ဳိ႕ ရပ္ထားၿပီး ကမ္းေပၚမွာ လူ ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔။ ထမင္း ထုပ္ေ၀ေနၾကတာနဲ႔ တူတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ထမင္းထုပ္ ယူၾကဦးမွာလား”
စက္ေလွေမာင္းတဲ့သူ က လွည့္ေမးတယ္။
“မယူခ်င္ဘူး”
“မယူေတာ့ဘူး မ်ားေန ၿပီ”
“မနက္က ယူခဲ့တယ္ ေလ”
“စက္ဆရာ ေမာင္းသာ ေမာင္းေတာ့ဗ်ဳိ႕၊ ခရီးဖင့္လိမ့္ မယ္”
“ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ေတာ့ နန္ေတာမွာ မရပ္ ေတာ့ဘူးေနာ္။ အားလံုး သေဘာတူတယ္ေနာ္”
“တူတယ္၊ တူတယ္”
ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ စက္ေလွဟာ အရွိန္မေလွ်ာ့ဘဲ စက္ကုန္ဖြင့္ၿပီး နန္ေတာကို ျဖတ္တယ္။ ကမ္းေပၚက လူေတြက ကမ္းနားထိ ေျပး လာၿပီ စက္ေလွရပ္ပါဦးလို႔ ေအာ္ၾကတယ္။ လက္ျပၿပီး ရပ္ခိုင္းၾကတယ္။ စက္ေလွ ေပၚက လူေတြကလည္း မရပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေအာ္သူက ေအာ္၊ လက္ေတြ ခါၿပီး ျပၾက တယ္။ ကမ္းေပၚက လူေတြ က မေက်နပ္ဘူး။ စက္ေလွ တစ္စင္းေပၚတက္ စက္ႏိႈးၿပီး ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ စက္ေလွ ေနာက္က လိုက္လာလို႔ စက္ ေလွအရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ စက္ေလွ ဘာလို႔ မရပ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမန္ သြားခ်င္လွၿပီမို႔ မရပ္တာ”
“မရပ္လို႔ မရဘူး။ ေရွ႕ မွာ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္။ ထမင္းထုပ္ေတြ ယူသြားၾက ဦး။ ေရာင္းတဲ့လူ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”
သူတို႔က စိတ္အား ထက္သန္ေနတာမို႔ ေက်ာ္သူ ရေမာင္တို႔စက္ေလွလည္း ကမ္းစပ္မွာ ထိုးကပ္ေပး လိုက္ရတယ္။ ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းလာၿပီမို႔ ထမင္းထုပ္ေတာင္းေတြ ကိုင္ ထားတဲ့လူေတြဟာ စက္ေလွ ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာၾက ရတယ္။ ေၾသာ္ ကိုယ့္ကို ထမင္းထုပ္ေပးဖို႔ ဒါေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေမာႀကီးပန္း ႀကီး ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ေက်ာ္သူရေမာင္ျဖင့္ အားနာ လိုက္တာ။
“ေနာက္က်မွာစိုးရင္ စက္ေလွေပၚက မဆင္းနဲ႔ ေတာ့ ဒီအတုိင္းသာ တင္ သြားၾကေတာ့”
ေအာက္ကေန တင္ေပးတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြကို ေလွဦး မွာ စုတင္ထားၿပီး ထမင္းထုပ္ လွဴတဲ့ လူေတြကို ေက်း ဇူးတင္ေၾကာင္း ၀ိုင္းေျပာၾက တယ္။
“ေနမေကာင္းတဲ့ လူပါလား၊ ဖလူဇာ၊ ဒီကိုဂ်င္ ယူ ဦးမလား”
“အနာက်က္ေဆးပါ လား” ညိဳညိဳက လွမ္းေမး တယ္။
“ပါတယ္။ ဗင္နဒိုင္း”
“ေပးပါရွင္၊ ဂြမ္းနဲ႔ ပတ္တီးပါရင္လည္း ေပး”
ျခင္းထဲက ႏိႈက္ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးေတြကို ညိဳညိဳက လက္၀ါးျဖန္႔ လွမ္းယူတယ္။ ေရသန္႔ဘူးေတြ လာ ေပးလို႔ ကတ္လိုက္ စက္ေလွ ေပၚတင္ၾကၿပီး စက္ေလွ လည္း ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ညိဳညိဳက “ကဲ နည္းနည္း ဖယ္ၾကမယ္”လို႔ ေျပာၿပီး ဆိုင္ကယ္ထိတဲ့ လူနာနားမွာ ဒူး ေထာက္ထိုင္လိုက္တယ္။
“ျပစမ္းပါဦး၊ ရွင့္အနာ ၾကည့္ရေအာင္”
လူနာက ပတ္တီးကို ျပ တယ္။ မည္းညစ္ေနတဲ့ ပုဆိုး စုတ္ကို ၾကည့္ၿပီး ညိဳညိဳက ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕တယ္။ ပတ္တီး ကို ေျဖၿပီး အနာကို ေဆး ၀ါရည္နဲ႔ ဂြမ္းနဲ႔ေဆး၊ ေဆး၀ါ ရည္ေလာင္းခ်ၿပီး ပတ္တီးနဲ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ျပန္ စည္းေပးေနတာကို စက္ေလွ တစ္ေလွလံုးက လူေတြနဲ႔ အတူ ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း တအံ့တၾသ ပါးစပ္ဟၿပီး ေငး ၾကည့္ေနမိတယ္။
“ေက်းဇူးတင္လိုက္ တာဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ သက္ သာသြားတယ္”
“ရွင္ ထမင္း စားၿပီးၿပီ လား၊ အစာရွိလား”
“စားၿပီးၿပီဗ်”
“ဒါျဖင့္ ဖလူဇာ ေသာက္လိုက္။ အဲဒီဘက္က ေရသန္႔ဘူး တစ္ဘူးေလာက္ လွမ္းလိုက္စမ္းပါ”
သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ၾကံတိုင္းေအာင္က “အဲ ညီမေလးက သူနာျပဳဆရာမလား”လို႔ ေမးတာကို ညိဳညိဳက မၾကား သလိုနဲ႔ ပတ္တီးေဟာင္းႀကီး ကို ငံု႔ေကာက္ၿပီး စက္ေလွ ေဘာင္ေပၚ ျပန္သြားထိုင္ တယ္။ ပတ္တီးကို ေရထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
“ဟာ ဆရာမ ေဘာင္ေပၚ မထိုင္နဲ႔၊ ေနပူေနၿပီ”
ေက်ာ္သူရေမာင္ လႊတ္ခနဲ ေျပာမိၿပီး ညိဳညိဳနဲ႔ ေနရာခ်င္း လဲလိုက္တယ္။ ညိဳညိဳ က ဘာမွ မေျပာဘဲ ေအာက္ ျပန္ဆင္းသြားတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေပမဲ့ မြန္းတည့္ေန႔က ရက္ရက္စက္စက္ ပူေနတာ။ ဥ႐ုေခ်ာင္းေလကလည္း ျမား ေတြနဲ႔ ပစ္သလိုပဲ ရက္ရက္ စက္စက္ တုိက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွညေလာက္ အိပ္ရဦးမလဲဆိုၿပီး ေက်ာ္သူရ ေမာင္ ေတြးရင္း စိတ္ညစ္ေန တယ္။ သတိရလို႔ ညိဳညိဳကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စက္ေလွ နံရံကို မွီၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေၾသာ္ ဒီ ေကာင္မေလးႏွယ္ အပူအပင္ နည္းရန္ေကာလို႔ ေတြးမိၿပီး ေက်ာ္သူရေမာင္ ကိုယ့္ဘာ သာကိုယ္ ေဒါသျဖစ္သြား တယ္။
“ေခ်ာင္း၀ကို ေရာက္ၿပီ ေဟ့”
ဘယ္သူက ၀မ္းသာ အားရ ကုန္းေအာ္လိုက္တယ္ မသိဘူး။ စက္ေလွတစ္စီးလံုး ငိုက္ျမည္းေနရာက ႏိုးၾကား ကုန္ၾကတယ္။ ေက်ာ္သူရ ေမာင္လည္း ေပ်ာ္လိုက္တာ။ စက္ေလွကေတာ့ ဥ႐ုေခ်ာင္း ၀ကေန ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို ကူး ေနၿပီ။ မၾကာခင္ ဥ႐ုေခ်ာင္း ကို ထားပစ္ခဲ့ရေတာ့မယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္အတိုင္း စုန္ရ ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္က စက္ေလွတစ္စီးလံုးက လူ ေတြကို တက္ႂကြႏိုးၾကားေစ တယ္။ အခုလို အေျပး အလႊား ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ ရတဲ့ ခရီးမွာ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ ေတြ လူတိုင္းရင္ထဲမွာ ရွိၾက တယ္။ ဥ႐ုေခ်ာင္းကို ေက်ာ္ လြန္ၿပီး ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို ေရာက္ၿပီဆိုတာ ခရီးတစ္ ေထာက္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပဲ။ ေက်ာ္သူရ ေမာင္ဆိုရင္ အခုခ်က္ခ်င္း မႏၲေလးကို ေရာက္သြားသ လိုေတာင္ ေအာက္ေမ့မိ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရီးက အေ၀းႀကီး က်န္ရွိေသးတယ္ ေလ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စက္ေလွဟာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ထဲကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရာက္ခဲ့ ၿပီ။ လူေတြအားလံုး ႏိုးထလို႔ ေခ်ာင္းဟန္႔ၾက၊ ေရကို ငံု႔ ၾကည့္ၾက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔
သက္၀င္ လႈပ္ရွား ေနၾက တယ္။
“ဗ်ဳိ႕ဆရာ၊ ဒီည ဘယ္ မွာ အိပ္မွာလဲ”
“ေရာက္သေလာက္ ေမာင္းမွာပဲဗ်ဳိ႕။ မင္းကင္း ေတာ့ မေရာက္ေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ေသာင္တစ္ခုခု ေပါ့ဗ်ာ”
“မံုရြာ ေ၀းေသးတာ ေပါ့ေနာ္”
“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု စဥ္းစားတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မံုရြာအထိ မပို႔ေတာ့ဘဲ ကေလး၀မွာ ခ်ထားခဲ့မယ္”
“ဟာ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ခင္ဗ်ားကို မံုရြာအထိ စက္ေလွခ ေပးၿပီးသားေလဗ်ာ”
“ေၾသာ္ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာက က်ဥ္း က်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ စက္ေလွ အစား ကေလး၀က်ရင္ ကား ေျပာင္းတင္ေပးလိုက္မလို႔ ပါပဲ”
စက္ေလွသမားနဲ႔ ၾကံ တိုင္းေအာင္တို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကတာကို တစ္စီး လံုး နားစိုက္ ေထာင္ေနၾကတယ္။ ရင္ေတြ တထိတ္ ထိတ္ ခုန္လို႔ေပါ့။ တခ်ဳိ႕က လည္း ျမစ္ထဲမွာ စက္ေလွစီး ရတာ ၿငီးေငြ႕လွၿပီမို႔ ကေလး ၀က် ကားေျပာင္းစီးရမယ္ ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ကို သေဘာ က်ၾကတယ္။ ညိဳညိဳကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ဒီကေလး မဟာ ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေန ကို ေအးေအးေဆးေဆး လက္ခံေလ့ရွိတာ ေတြ႕ေနရ တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆူဆူ ပူပူ မလုပ္ဘူး။ မၿငီးျငဴဘူး။ ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း ဘာမွ ေျပာလို႔ရမွာမဟုတ္တဲ့ အတူတူ အားလံုးအစီအစဥ္ ကိုပဲ လက္ခံရေတာ့တာေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွာင္လာ ေတာ့ စက္ေလွက ေသာင္ တစ္ခုရဲ႕အေျခမွာ ဆိုက္သြား တယ္။ ေယာက်္ားေတြက ေသာင္ေပၚတက္ၿပီး ေနရာ ရွာၾကတယ္။ တစ္ေခၚ ေလာက္မွာ ေရႊေမွ်ာလာလုပ္ တဲ့ လူေတြရဲ႕ တဲအေဟာင္း တစ္လံုးနဲ႔ တဲအပ်က္ေတြ ေတြ႕ရတယ္။ တဲပ်က္ေတြကို ဖ်က္ၿပီးေတာ့ မီးဖိုၾကတယ္။ အခုက်ေတာ့မွ နန္ေတာက မလိုခ်င္ပါဘူးဆိုတာကို အတင္းထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကို သိရေတာ့တယ္။ ေသာင္ေပၚ မွာ ဘာမွမရွိဘဲ ပါလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြသာ အားကိုး ရေတာ့တာေပါ့။
“ထမင္းက ရွမ္းဆန္စီး စီးေလးေတြမို႔ ေကာက္ညႇင္း ေပါင္းေလးေတြ က်ေနတာပဲ ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ ညိဳညိဳရဲ႕၊ ဟင္းေတာင္မွ မသိုးဘဲ ၾကာ ၾကာခံတဲ့ ငါးပိေၾကာ္ထုပ္ ကေလးေတြနဲ႔ ထည့္ေပး လိုက္တာက ထမင္းထုပ္ေတြ မနက္က စားၿပီး ကုန္သြားေတာ့ ညစာငတ္မဲ့ အေပါက္ပဲ”
“ဟုတ္ပါရဲ႕ ကိုသူရ ရယ္။ သူတို႔သာ မေပးလိုက္ရင္ ဒုကၡပဲေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာလိုအပ္မယ္ဆိုတာကို ႀကိဳ ေတြးၿပီး အျပည့္အစံု စီစဥ္ ေပးလိုက္ၾကတာေနာ္။ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလိုက္ တာ”
ဒီတစ္ညေတာ့ စက္ ေလွေပၚမွာတခ်ဳိ႕တစ္၀က္၊ ေသာင္ေပၚမွာ တခ်ဳိ႕တစ္ ၀က္နဲ႔ အိပ္တစ္၀က္ ငိုက္ တစ္၀က္ ျဖတ္သန္းရေတာ့ တယ္။ ညိဳညိဳက စက္ေလွ ေပၚမွာမို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ ေျခာက္ေယာက္အုပ္စုလည္း စက္ေလွေပၚမွာပဲ အိပ္လိုက္ တယ္။ ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြက ေသာင္ေပၚ ဆင္းအိပ္ၾကတာ ေပါ့။ ညိဳညိဳက ညတစ္ခါ ဆိုင္ကယ္ လူနာကို ပတ္တီး အသစ္လဲ၊ ေဆးထည့္၊ ေဆးတိုက္ လုပ္ေနတာ။ ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း ပတ္တီး ေျဖေပးတာတို႔၊ ေရသန္႔ဘူး ယူ ေပးတာတို႔ ကူညီရတာေပါ့။ ညိဳညိဳရဲ႕လက္ကေလးေတြက ေဆးထည့္ပတ္တီးစီး ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာတာကို ေက်ာ္ သူရေမာင္ သတိျပဳလက္ခံရ ေတာ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ေစာေစာထၿပီး စက္ေလွ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာ္သူ ရေမာင္လည္း စက္ေလွစီးရ တာ တကယ္ကို ၿငီးေငြ႕လာ ၿပီမို႔ ကေလး၀ကို စက္ေလွ ဆိုက္မဲ့အခ်ိန္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေန ရေတာ့တယ္။ ေန႔လယ္တစ္ နာခြဲေလာက္မွာ စက္ေလွက ကေလး၀ဆိပ္ကမ္းကို ၀င္ သြားတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အားလံုး လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီဟဲ့ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ကေလး၀မွာ ဆင္းၾကတယ္။ စက္ေလွ ဆရာက မည္းမည္း၀၀ မိန္း မတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာ ၿပီး ေငြေတြ ေပးေနတာကို ျမင္ရတယ္။
“ဒီမယ္ ဆရာတို႔၊ ခင္ ဗ်ားတို႔ ဒီအေဒၚႀကီးေနာက္ လိုက္သြား။ သူက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးစက္ေလွ အသင္းက တင္လာတဲ့ သူေတြကို ကားစီစဥ္ ေပးမဲ့လူ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး တစ္စီးတည္း တင္ေပးလိမ့္ မယ္”
ေက်ာ္သူရေမာင္တုိ႔ လည္း ကေလး၀ကမ္းေပၚ ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ဆြဲၿပီး တက္ခဲ့ၾကတယ္။ သံုးဆယ့္ ငါးေယာက္ အုပ္စုက လူေတြ က ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔လို လက္ဆြဲအိတ္မပါဘူး။ သူ တို႔ရဲ႕ အိပ္ရာအိပ္ခင္း၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ေတြကို ပီနံအိတ္ ေတြနဲ႔ထည့္ၿပီး ထမ္းလာခဲ့ၾက တယ္။ သူတို႔အိတ္ေတြကိုက တစ္ပံု တစ္ေခါင္းႀကီးပဲ။ အဲဒီ ထဲက လူတစ္ေယာက္က
“ေဒၚႀကီး ကား ဒီကို လာမေခၚဘူးလား။ ပစၥည္းေတြ မ်ားလို႔”
အေဒၚႀကီးက ေနာက္ လွည့္ၾကည့္တယ္။ မ်က္ႏွာ ထားတင္းသြားၿပီး “ကား ဂိတ္က နီးနီးေလးရယ္၊ ေယာက်္ားေတြပဲေတာ္ ကိုယ့္ အထုပ္ကိုယ္ ႏိုင္ေအာင္ထမ္း ေပါ့။ ကားက ဂိတ္မွာ မရွိ ေသး။ သြားေခၚရဦးမွာ။ ေလးနာရီမွ ထြက္မွာ”
“ဟန္က်တာပဲ ညိဳညိဳ တို႔ ေအးေဆး ထမင္းစားလို႔ ရတယ္”
ကားဂိတ္ကို ေရာက္ ေတာ့ သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္စုက ဆူညံဆူညံနဲ႔ ပစၥည္း ေတြ ပံုေနတုန္း ေက်ာ္သူရ ေမာင္နဲ႔ ညိဳညိဳတုိ႔ ထမင္းဆိုင္ ရွာၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ ဒီခရီးမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ကိုယ့္ေငြနဲ႔ကိုယ္ ၀ယ္စားရတယ္။ ဟိုဘက္မွာတုန္း ကေတာ့ ေဒသခံေတြရဲ႕ထမင္း ကို အလိုမရွိ ပိုလွ်ံေနေအာင္ ကို စားခဲ့ရတာ။ ေက်ာ္သူရ ေမာင္ေတာ့ ထမင္းစားရ တယ္ မထင္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ေစတနာကို အတံုးလိုက္ အခဲလိုက္ စားခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္ တယ္။ အဲဒီလိုေနတုန္း ညိဳညိဳ က ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ဘီစ ကစ္ အထုပ္ကေလးကို ထုတ္ယူၿပီး ေထာင္ျပလိုက္တယ္။
“ဒီမယ္ ကိုသူရ၊ ဆယ္ဇင္းကတည္းက ေ၀တဲ့ မုန္႔ ထုပ္ေလး ညိဳညိဳမစားဘဲ သိမ္းထားတာ။ အိမ္က လူ ေတြကို ျပမလို႔။ ညိဳညိဳတို႔ကို ဘယ္လို ဂ႐ုတစိုက္ အစား အေသာက္ေတြ ေ၀ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ သက္ေသေလ”
“ဒီကေလး၀မွာ က်ေတာ့ ကိုယ္တို႔ကို ထမင္း ထုပ္ေ၀ဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ္တို႔ဘယ္လို ေျပးခဲ့ရ တယ္ဆိုတာေတာင္ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဂ႐ုလည္း စိုက္ၾကပံု မေပၚဘူး”
ညိဳညိဳက “အေ၀းႀကီးကို”လို႔ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာတယ္။ ေ၀းေပမဲ့လည္း ဆိပ္ကမ္းကို အရင္လို အေျခအေနမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ထူးထူးျခား ျခား လူအျပည့္နဲ႔ စက္ေလွ ေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ဆိုက္ ေနတာ သတိထားမိၾကမွာ ေပါ့ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို ေတာ့ ေက်ာ္သူရေမာင္ မ်ဳိခ် လိုက္ရတယ္။
ကားဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ကားကဂိတ္ထိုးေနၿပီ။ သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ၾကံတိုင္း ေအာင္ကို ေဒါႀကီးေမာႀကီး စကားေျပာေနတာ ေတြ႕ရလို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ ေျပး သြားတယ္။ သူတို႔အုပ္စုထဲက အဘိုးႀကီးေတြလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ကို လွမ္းၿပီး
“လုပ္ပါဦး ေမာင္ရင္ ရယ္၊ ပိုက္ဆံ ပိုေတာင္းေနတယ္”
“ဟင္ စက္ေလွသမား က အေက်ေပးသြားၿပီးသား ဥစၥာဆို”
ၾကံတိုင္းေအာင္နဲ႔ မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ေအာ္ေနတဲ့ အေဒၚ ႀကီးက ေက်ာ္သူရေမာင္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး
“စက္ေလွသမားက တစ္ေယာက္ ငါးေထာင္ႏႈန္း ရွင္းသြားတာ။ အခု ကားသမားက ေျခာက္ေထာင္ႏႈန္း ေတာင္းေနတယ္။ လူေတြ အသြားမ်ားလို႔ ကားသမား ေတြက ေစ်းတက္တာ၊ က်ဳပ္ က ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုံး။ ေျခာက္ေထာင္ေပးရင္ လိုက္၊ မေပးရင္ မလိုက္နဲ႔။ ဒါပဲ ရွိ တယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ ေထာင္ ထပ္ေပးရမွာေတာ့ တတ္ႏိုင္ၾကမွာပါဟယ္”
ၾကံတိုင္းေအာင္က ေခါင္းကုတ္ၿပီး
“ကိုသူရ က်ဳပ္တို႔က လည္း မျပန္မျဖစ္ ျပန္ရမွာ ဆိုေတာ့ ဒုကၡပဲဗ်ာ”
ညိဳညိဳက ၀င္ၿပီး “ကဲ ေပးမွ ျဖစ္မယ္ဆိုလည္း ေပးလိုက္ၾကစို႔” ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ ထုတ္ၿပီး ေပးလိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔အားလံုး ကားေပၚတက္ ၾကစို႔ဆိုေတာ့ မတက္ရေသးဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကား ဂိတ္မွဴးစားပြဲမွာ လက္မွတ္ ၀ယ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေန တယ္။ ေျခာက္ေယာက္အုပ္စု က အဘိုးႀကီးက အနားကပ္ လာၿပီး
“ေမာင္သူရ ဒီေကာင္ေတြ ထိုင္ခံုေတြ ေရာင္းေနတာ တစ္၀က္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ က်ဳပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတာ။ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္နားက ထိုင္ရမလဲ မသိဘူး”
ေက်ာ္သူရေမာင္ ဟင့္ ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလို ေနတုန္း ပီနံအိတ္ေတြ ကား ေခါင္မိုးေပၚ အကုန္တင္ၿပီး ၿပီမို႔ စပယ္ယာက သံုးဆယ့္ ငါးေယာက္ အုပ္စုကို ၾကည့္ ၿပီး
“အစ္ကိုတို႔ထဲက လူ တစ္၀က္ေလာက္ ကားေခါင္ မိုးေပၚက စီးရမယ္ေနာ္။ ေယာက်္ားေလးေတြပဲဗ်ာ ေနာ္”
ဟိုလူေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ လူႏွစ္ ဆယ္ေလာက္ ကားေခါင္မိုး ေပၚ သြားစီးၾကတယ္။ ေက်ာ္ သူရေမာင္တို႔ ေျခာက္ေယာက္ အဖြဲ႕ရယ္၊ ဆိုင္ကယ္လူနာ ရယ္၊ ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ အုပ္ စုက ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရယ္ ကားထဲကို ၀င္ေတာ့ အကုန္လံုး ထိုင္ခံုမရၾကဘူး။ ခံုေတြမွာ ကားဂိတ္က လက္ မွတ္ေရာင္းထားတဲ့ ၿမိဳ႕ခံခရီး သြားေတြက လက္မွတ္ရၿပီး ထုိင္ေနၾကတယ္။ ရပ္တဲ့လူ ရပ္၊ ကားၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္တဲ့လူထိုင္နဲ႔ ညိဳညိဳလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနတယ္။
“ဟိတ္ေကာင္ ၾကံတိုင္းေအာင္ ငါတို႔ ခံုမရဘူးလား ကြ”
“ရပ္ၿပီး တစ္ညလံုး လိုက္ရမွာလားကြ”
ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဆူညံ ဆူညံ ထြက္လာတယ္။
ၾကံတိုင္းေအာင္လည္း မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္လို႔ေပါ့။ စပယ္ယာက ကားေပၚတက္ ၾကပါ၊ ကားေပၚ တက္ၾကပါ ကားထြက္ေတာ့မယ္လို႔ ေအာ္ေနတုန္း ညိဳညိဳက “ကိုသူရ ဟိုမွာၾကည့္စမ္းပါဦး”လို႔ ကမန္းကတန္း ေျပာတာနဲ႔ အကုန္လံုး လွမ္းၾကည့္ၾကေတာ့ ကားေပၚတင္ေပးတဲ့ မည္းမည္း၀၀ အေဒၚႀကီးကို ေတြ႕ရတယ္။ အေဒၚႀကီး လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ ေထာင္တန္ေတြ ယပ္ေတာင္ ျဖန္႔သလုိ ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ ယပ္ခတ္သလို အမူအရာ လုပ္ျပေနတယ္။ ကားဂိတ္ ေစ်းသည္ေတြကလည္း အေဒၚႀကီးကို ၀ိုင္းၿပီး ရယ္ေမာလို႔။
“ေတြ႕တယ္ မဟုတ္ လား။ ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ပိုက္ဆံရွာတတ္ ရင္ ရတယ္။ တတ္ဖို႔ မလို ဘူး၊ နပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ၾကည့္စမ္း ငါ ၾကံဖန္လုပ္လိုက္တာ တစ္ထိုင္တည္း ေလးေသာင္း ေက်ာ္ရတာပဲ”
ညိဳညိဳရဲ႕ ဟယ္ ယုတ္မာလိုက္တာ ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံ တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္လာတယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ကို ဆြဲဖယ္ၿပီး ၾကံတိုင္းေအာင္က ေဒါသတႀကီး ကားေပၚက ဆင္းမယ္ အလုပ္မွာ ကားႀကီး ကလည္း ဘီးလိမ့္ၿပီး စတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ေတာ့တယ္။
“အား က်ပ္လိုက္တာ၊ စက္ေလွေပၚတုန္းကမွ ေခ်ာင္ေသးတယ္”
“ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ ညႇပ္ေနၿပီ ဖယ္ေပးၾကပါဦး”
အသံေတြ ထြက္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ထိထားတဲ့လူနာက ၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ ထိုင္ေနရၿပီး ခရီးသည္ေတြ ေျခေထာက္ေတြက ခိုက္မိလို႔ ေအာ္တာနဲ႔ တူတယ္ လို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ေတြးေန တုန္း ရွိေသးတယ္။ ထိုင္ခံု ေပၚမွာ မိန္းကေလးမို႔ ေနရာ ေပးထားတဲ့ ညိဳညိဳက ဖ်တ္ခ နဲထၿပီး “လာ လူနာအစ္ကို ဒီမွာ လာထိုင္”ဆိုၿပီး ေနရာ ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ လူနာ က အားယူထၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ ညိဳညိဳက ကားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ က ညိဳညိဳကို မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ၾကည့္မိတယ္။ တစ္ ေယာက္တည္း အေဖာ္မပါ ေယာက်္ားေတြၾကား ရဲရဲ တင္းတင္းလိုက္လာလို႔ ဘာ ေကာင္မေလးပါလိမ့္လို႔ ထင္ ခဲ့မိတယ္။ အခုလို ေတြ႕ရ ေတာ့ ပိုၿပီး ဘာေကာင္မေလး ပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ လာတယ္။ အဲဒီလိုေနတုန္း အဘိုးႀကီးက
“ေဟ့ေကာင္ ၾကံတိုင္းေအာင္ မင္းအုပ္စုထဲက ေကာင္ေတြက ဘာေတြတုံးကြ၊ ဒီ လူနာနဲ႔ မင္းတို႔ တစ္ဖြဲ႕တည္း မဟုတ္လား။ တကယ္ဆို ထိုင္ခံုရတဲ့ ေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖယ္ေပးရမွာ ေပါ့။ အခုေတာ့ မိန္းကေလးက ဖယ္ေပးရတယ္လို႔ကြာ”
အဘိုးႀကီး ဘယ္လို ေျပာေျပာ ေနရာရတဲ့ လူေတြက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဘူး။ ၾကံတိုင္းေအာင္လည္း ဟိုလူ မ်က္ႏွာၾကည့္၊ ဒီလူမ်က္ႏွာၾကည့္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ ဖယ္ခိုင္းရ မွန္း မသိဘူး။ အခ်ိန္တစ္ ေအာင့္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ခံုေပၚက လူေတြက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က မ်က္စိမွိတ္ ၿပီး အိပ္ေနတယ္။ ညိဳညိဳက တခစ္ခစ္ ရယ္ၿပီး “အားလံုး ပင္ပန္းေနၾကတာ ကိုၾကံတိုင္းေအာင္ရယ္။ ညိဳညိဳက ဒီ ေအာက္မွာ အိပ္ငိုက္ရတာ ပိုေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကားက ျပတင္း ေပါက္တံခါး မရွိေတာ့ ေအးကေအးနဲ႔ ေအာက္မွာ ထိုင္ရတာ ပိုေႏြးတယ္”လို႔ ေျပာ တယ္။
အဲဒီလိုေနတုန္း ကား ေခါင္မိုးေပၚတက္သြားတဲ့ လူ ေတြဆီက မေအႏွမဆဲသံ ေတြရယ္၊ ငါတုိ႔ကို ပိုက္ဆံ ညာယူၿပီး ကားထဲ မလိုက္ရဘူး။ ေအးလိုက္တာ၊ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဆူညံေနေအာင္ ၾကားရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားႀကီးကေတာ့ ဘာကိုမွ ပမာမျပဳဘဲ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ လမ္းေတြကို တအိအိနဲ႔ မံုရြာ ဘက္ကို ေရွ႕႐ႈေမာင္းႏွင္ေန ပါေတာ့တယ္။
ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း ဆတ္ခနဲ ငိုက္သြားလိုက္တာ တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ ကားက ေျမျပန္႔ကို ေရာက္ေနၿပီ။ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အၾကာႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီကို ေက်ာ္ေနၿပီ။ ႏိုးႏွင့္ေနတဲ့ ညိဳ ညိဳက မံုရြာေရာက္ေတာ့မယ္ လို႔ လွမ္းေျပာတာနဲ႔ ၀မ္းသာ အားရ ျဖစ္ရေသးတယ္။ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ မံုရြာ ကားႀကီး၀င္းကို ကား၀င္ ေတာ့တယ္။ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းၾကတယ္။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ လိုက္ လာခဲ့တဲ့လူေတြေတာ့ ေသြးခဲ မတတ္ေအးၾကရွာမွာပဲ။ အသံ၀င္ၿပီး ေခ်ာင္းတဟြတ္ ဟြတ္ဆိုးေနတဲ့ ေမွာ္ျပန္တစ္ ေယာက္က ေအာက္ေရာက္မွ ကားေဘာ္ဒီကို မေက်မနပ္နဲ႔ ၀ုန္းဆို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ လိုက္ေသးတယ္။
“ေဟ့ ဒီေန႔ မေသဘူးေဟ့။ ငါတို႔ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ တစ္ေယာက္က အက်ယ္ ႀကီးေျပာတာကို ဒ႐ိုင္ဘာက မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ၾကံ တိုင္းေအာင္ရယ္၊ ေက်ာ္သူရ ေမာင္ရယ္၊ မႏၲေလးသြားဖို႔ ကားစံုစမ္းေနတုန္း က်န္တဲ့ လူေတြက အေပါ့အပါးသြား တဲ့လူသြား၊ အခုမွ မီးေမႊးစ ျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေျပးၾကတယ္။ အိပ္မႈန္စံုမႊား ႏိုးလာတဲ့ ဂိတ္မွဴးက ဖုန္းဆက္ေခၚ ေပးလို႔ မွန္လံုတစ္ စီး ၀င္လာတယ္။
“ဟာ မွန္လံုကြ၊ ကား အစုတ္ မဟုတ္ဘူး”
“ကားဆရာ အားလံုး ဆံ့ ပါတယ္ေနာ္”
“ေခါင္မိုးေပၚကေတာ့ မလိုက္ဘူးဗ်”
ခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ ေလးေတြလို တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ ေျပာၾကတယ္။ ကား ဆရာက “ဆံ့ပါတယ္၊ ဆံ့ပါ တယ္”ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ လိုပဲ တေပ်ာ္တပါး ေအာ္ လိုက္ၾကတာ။
ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ အုပ္ စုပါလာတဲ့ ပီနံအိတ္ အိပ္ရာ လိပ္ေတြကို စပယ္ယာက ေခါင္မိုးေပၚတင္ရင္း ဒ႐ိုင္ ဘာကို တစ္ခုခုလွမ္းေျပာ လိုက္တယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာက ေက်ာ္သူရေမာင္ကို လွမ္းၿပီး “ဗ်ဳိ႕ဆရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကား က ခရီးသည္ သီးသန္႔ပဲဗ်၊ လူတစ္ကိုယ္ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္အိတ္ပဲ ယူရတာ၊ ခင္ဗ်ား တို႔က တန္ပိုေနၿပီ၊ တန္ပိုခ ေပးရမယ္ေနာ္”
“ဗ်ာ”ေက်ာ္သူရေမာင္ အံ့ၾသသြားတုန္း ၾကံတိုင္း ေအာင္က ေျပးလာတယ္။
“အစ္ကိုရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာသားပါ။ လက္ဆြဲ အိတ္မရွိလို႔ ႏွစ္ေယာက္သံုး ေယာက္စုၿပီး ပီနံအိတ္နဲ႔ ထည့္ရတာပါ။ လူသံုးဆယ့္ ငါးေယာက္မွာ အိတ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒုကၡ ေရာက္လို႔ ျပန္လာ ရတဲ့လူေတြ ပါဗ်ာ။ လူခတစ္ေယာက္ကို ၁၂၀၀ စီ ေပးၿပီးၿပီဗ်ာ။ အထုပ္ခေလးေတာ့ ေလွ်ာ့ပါ အစ္ကိုရယ္”
“မရဘူးဗ်ာ၊ မေလွ်ာ့ႏိုင္ ဘူး။ တန္ပိုခ ၁၅၀၀၀ ေပး ရင္ေပး။ မေပးရင္ ကားမထြက္ဘူး”
“မထြက္ခ်င္ရင္ ေန ေပါ့။ အံမာ ႀကီးက်ယ္လို႔” ဆိုၿပီး ေက်ာ္သူရေမာင္ ပါးစပ္က ထြက္ေတာ့မလို႔ရွိေသး ေနာက္က ေရာက္လာတဲ့ ညိဳညိဳက “ရွင္တို႔ မတရား သျဖင့္ လြန္ေနၿပီ။ ပစၥည္း မတင္ခင္က ေျပာပါလား။ အခုမွ ေျပာတယ္။ မထြက္ ခ်င္ေနေပါ့၊ မလိုက္ဘူး အကုန္ျပန္ခ်ေပး”
မ်က္ႏွာေလးနီရဲေအာင္ ညိဳညိဳ စိတ္ဆိုးေနတယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္ေနတဲ့ ၾကံတိုင္း ေအာင္က ၀မ္းနည္းပက္ လက္နဲ႔
“ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ညိဳ ညိဳ။ ဒုကၡေရာက္လာတဲ့ လူေတြမွန္း သိရက္နဲ႔ သူတို႔ လည္ ပင္းညႇစ္ခ်င္ညႇစ္ၾကပါေစ။ ေနပါေစေတာ့။ ဒီမယ္ ကားဆရာ ယာလွေကာင္းက လူ ေတြ နန္ေတာ၊ ေနာင္ပိုင္ ေအာင္၊ ေဖာင္းျပင္၊ ခ်င္းတြင္း၊ ဥ႐ုေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးက လူေတြ က်ဳပ္တို႔ ငတ္မွာစိုးလို႔၊ မယူတာေတာင္ ထမင္းထုပ္ေတြ လိုက္ေခၚ ေပးခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ထမင္းထုပ္ ရေအာင္ သူတို႔ ညလံုးေပါက္ ခ်က္ၾကရတာ။ သူတို႔ ေစတနာေၾကာင့္ ထမင္းဖိုး မကုန္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီ ထမင္းဖိုးေလးေတြ စုၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေပးပါမယ္။ ခဏေစာင့္ပါဗ်ာ”
“ၾကံတိုင္းေအာင္ မင္း ဘယ္လိုေခါင္းေဆာင္လဲ၊ ဒီေကာင္ မတရား လုပ္မွန္း သိ ရက္နဲ႔ ဘာလို႔ေပးရတာလဲ”
“ခ်ကြာ မထူးပါဘူး၊ ဟိုဘက္က လူေတြနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့”
“မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ယူပါ ေစ”
“အားလံုး ျပန္ခ်င္ၾကတာေလ။ ၾကာေနမွာ စိုးလို႔ ကိုၾကံတိုင္းေအာင္က ေပးလိုက္ တာပါ”
“မတရားသျဖင့္ဗ်ာ”
ေ၀ဒနာေတြ ျပည့္လွ်ံ ေနတဲ့ အားလံုးအသံေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး ၾကံတိုင္း ေအာင္က ကားေနာက္ဆံုးမွာ သြားထိုင္ေနတယ္။ မွန္လံုစီး ရတာ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတယ္။ အခ်မ္းလည္း လံု တယ္။ ညိဳညိဳေတာင္ ေခြေခါက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ စစ္ကိုင္း တံတားႀကီးကို ျဖတ္ ေတာ့ မႏၲေလး ေရာက္ေတာ့ မွာပါလားဆိုတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ရတယ္။ အမွတ္ ၈ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ အုပ္စု ဆူဆူညံညံနဲ႔ ဆင္းၾက တယ္။ သူတို႔က ခရီးဆက္ သြားၾကရဦးမွာေလ။
ဒုကၡ အတူခံၿပီး လြတ္ ေျမာက္လာရာက ခြဲခြာရေတာ့ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ၿပီး ႏႈတ္ ဆက္လိုက္ၾကတာ။ ညိဳညိဳ ဆိုတာ လက္ျပလို႔ကုိ မၿပီး ေတာ့ဘူး။ သံုးဆယ့္ေျခာက္ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ နီးေနၿပီမို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ ညိဳညိဳလည္း ေနာက္က ကုပ္ကုပ္ေလး ပါလာလို႔ အံ့ၾသ သြားတယ္။
“ညိဳညိဳကလည္း ဒီမွာ ဆင္းတာလား”
“ကိုသူရ ညိဳညိဳအိမ္က လာႀကိဳတဲ့အထိ ခဏေစာင့္ ေပးပါဦး။ ခဏေလးေနာ္ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္”
ဆိုၿပီး ညိဳညိဳက ပီစီအို ဖုန္းဆုိင္ကို ေျပးသြားတယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ တစ္မ်ဳိးႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ မႏၲေလး ေရာက္ၿပီပဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ သြားေပါ့။ ဘာအမွ်င္တန္းေန ရတာလဲ။ ဒါေပမဲ့ မေကာင္း ပါဘူးေလဆိုၿပီး ခဏေစာင့္ ေပးေနတုန္း ညိဳညိဳက “ဟယ္ ဟိုမွာ အိမ္က လာ ေနၿပီ”ဆိုတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ေက်ာ္သူရေမာင္ အရမ္း အံ့ၾသသြားတယ္။ သူတို႔အနားမွာ လာရပ္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးေပၚမွာ ေက်ာ္ သူရေမာင္အစ္ကို ေဇာ္သုတနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာ္စြာက တစ္ေယာက္စီ စီးလာၾက တာ။ ကိုေက်ာ္စြာက ျပံဳးစိစိနဲ႔
“ဟဲ့ေကာင္ သူရ၊ ငါ့ တူမ သေျပညိဳညိဳကို ဒီေရာက္ေအာင္ မင္း ေစာင့္ ေရွာက္ေခၚလာေပးတဲ့ အတြက္ သူ႔အစ္မ ႏွင္းဆီနီနီက ဖုန္း ဆက္ ထားပါတယ္ကြာ။ ဘယ္ေန႔ေရာက္လာမလဲလို႔ ငါတို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ”
ေက်ာ္သူရေမာင္ ညိဳညိဳ ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ညိဳညိဳ က ရယ္ေနတယ္။
“ဒါ သေျပညိဳညိဳ ဟုတ္လား။ နင္ လမ္းမွာ ကတည္းက ကၽြန္မ ကိုသူရ သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းဆီရဲ႕ ညီမ ပါလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးေန တာ”
“ဘယ္သိမလဲ၊ ညိဳညိဳ ကုိ ကိုသူရ မွတ္မိမယ္ထင္ တာေပါ့။ မမႏွင္းဆီက တာ မခံမွာ တိုက္နယ္ ဆရာ၀န္ ေလ။ ညိဳညိဳလည္း ေဟာက္ (စ္)ၿပီးၿပီးခ်င္း အေဖာ္ လိုက္သြားတာ။ မမက ဆယ္ဇင္း မွာ ခရီးသြားေတြ အတြက္ အေရးေပၚတာ၀န္က်တာနဲ႔ ျပန္မရဘူး။ ညိဳညိဳက ျပန္ ခ်င္လိုက္တာ။ ေန႔တိုင္း ကမ္း နားဆင္းၿပီး လူၾကံဳရွာတာ။ ကိုသူရကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ေအာ္ေခၚတာ မၾကားဘဲ စက္ေလွ ေပၚတက္သြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ဆိုၿပီး ညိဳညိဳ တက္လိုက္ လာခဲ့တာ။ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ။ ကိုသူရႀကီးက မွတ္လည္း မမွတ္မိဘူး။ ညိဳညိဳ လည္း မေျပာခ်င္တာနဲ႔ ၿငိမ္ေနလိုက္တာ ဟီး ဟီး ဟီး”
“မွတ္မိမလား။ ငါ ႏွင္းဆီနဲ႔ စာက်က္တုန္းက နင္က ဖန္ခုန္တုန္း ရွိေသးတာ ဥစၥာ၊ ၿပီးေတာ့ နင္က နင့္အေဖ အလုပ္ေျပာင္းေတာ့ ပါသြား တာေလ”
ေက်ာ္သူရေမာင္ စကားကို အကုန္လံုးက ရယ္ၾက တယ္။ ေဇာ္သုတက ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းၿပီး ကို ေက်ာ္စြာ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ခံု ေပၚကို တက္တယ္။
“ကဲ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္စီးယူသြား။ ငါတို႔တစ္ေန ရာ ၀င္စရာ ရွိေသးတယ္”ဆို ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားၾက တယ္။
“နင့္ကို ငါက လိုက္ပို႔ ရမွာလား”
“ဒါေပါ့”ဆိုၿပီး ညိဳညိဳ က ေနာက္ခံုမွာ ၀င္ထိုင္တယ္။
“အမယ္ေလး မႏၲေလး ၿမိဳ႕ႀကီးက လွပေနလိုက္တာ ေနာ္။ အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ခရီးက သည္း ထိတ္ရင္ဖိုပဲ။ ဒီခရီးမွာ လူ ေတြေၾကာင့္ ေစတနာေတြကို ခံစားရသလို လူေတြေၾကာင့္ ပဲ ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္တယ္ေနာ္ ကိုသူရ။ လူခ်င္းတူေပမဲ့ ဒုကၡ ေရာက္တဲ့လူေတြကို ဆက္ဆံ ပုံက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔ က်င္ေနတာေနာ္။ လူဆိုတာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသလို ေၾကာက္စရာ လည္း ေကာင္းလိုက္ၾကတာ ေနာ္”
“ညိဳညိဳ ငါ ဆိုင္ကယ္ ဆက္စီးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ခဏရပ္မယ္၊ နင့္ကို ေမးခ်င္လို႔”
ညိဳညိဳက နားမလည္ သလို ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္း တယ္။
“ေျပာစမ္း။ နင္ သေျပ ညိဳညိဳပါလို႔ ငါ့ကို ဘာလို႔ ဖြင့္မေျပာတာလဲ။ အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာ”
ေမးရင္း ေက်ာ္သူရ ေမာင္ ရင္ေတြ တုန္ေနတယ္။ ဘုရား ဘုရား ကိုယ္ႏွမသား ခ်င္းလို ေကာင္မေလး ကိုယ့္ ေဘးမွာ ေကြးအိပ္ ခဲ့တဲ့လူ။ တကယ္လို႔မ်ား ကုိယ္မ႐ိုး မသား လုပ္ခဲ့မိရင္ ဘယ္ ေလာက္မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္း လိုက္မလဲ။ ေက်ာ္သူရေမာင္ ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ညိဳညိဳက သူ႔ကိုၾကည့္တယ္။
“ညိဳညိဳမွန္းသိရင္ ကိုသူရ တကယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္မွာေလ။ ညိဳညိဳ သိ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုသူရကို ညိဳညိဳက ညိဳညိဳပါလို႔ အစ ေဖာ္ေပးတဲ့အထိ မသိေတာ့ ညိဳညိဳ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္ တယ္။ အၾကံတစ္ခုလည္း ၀င္လာတယ္။ ကိုသူရႀကီးက ဒီလိုခရီးၾကမ္းႀကီးမွာ ညိဳညိဳ လို ေကာင္မေလးကို သူစိမ္း ဆိုရင္ ဘယ္လိုဆက္ဆံမလဲ လို႔ သိခ်င္တယ္”
“ငါက နင့္ကို အထင္ ေသးေနတာ။ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကလာတဲ့ ေကာင္မေလးမွန္း မသိ။ ငါက အေရာ၀င္စရာလား”
“ဒါေပါ့၊ အခု ညိဳညိဳ သိၿပီေလ”
“ဟင္ ဘာသိရျပန္တာ တုံး”
“ေၾသာ္ ကိုသူရ သိကၡာ ရွိတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကဲ ကဲ ျပန္ရေအာင္၊ ညိဳညိဳ ေရခ်ဳိး ခ်င္လွၿပီ”
ေက်ာ္သူရေမာင္ မေက် မလည္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ကို သိကၡာရွိတယ္လို႔ ညိဳညိဳ ျမင္ တာေတာ္ေသးတယ္။ သိကၡာ သာ မရွိခဲ့ရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ ျပႆနာေပါ့။ သေျပညိဳညိဳ မွန္း သိၿပီးလို႔ ဆက္ဆံေရး ေတြ ေျပာင္းရရင္ ညိဳညိဳက သူ႔ကို အထင္ေသးမွာလား မသိ။ ရင္ထဲမွာ မင္းအေပၚ တစ္လမ္းလံုး မသိစိတ္က ထားခဲ့မိတဲ့ ေစတနာေတြကို တစ္ေန႔ေန႔က်မွ လိပ္ပတ္ လည္ေအာင္ ေျပာျပရဦး မယ္။
ေတြးေနတုန္း ဆိုင္ ကယ္က ေလးေလးၿပီး ထိုး ရပ္သြားတယ္။ ညိဳညိဳရဲ႕ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္သံ ေပၚ လာတယ္။
“ေဟာေတာ့္ ဆိုင္ကယ္ ဘီးေပါက္သြားၿပီ”
၀န္ခံခ်က္
(ေက်ာ္နႏၵသူ၏ အျပန္ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမႈကို ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။)
ယဥ္ယဥ္ႏု၊မႏၲေလး၊
(ေရႊႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၂)