ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔အိမ္

“ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔အိမ္” (ဧပ႐ယ္ေႏြ)
==========================
‘ဘ၀မွာ အိမ္ကေလး တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ မျဖစ္မေနပိုင္ဆုိင္ခ်င္လိုက္တာ’ ဆိုတဲ့စိတ္အေတြးမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ မၾကာခဏ ၀င္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီအေတြးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္ရွိလာၿပီဆိုတာနဲ႔ လွမ္းလက္စေျခလွမ္းေတြက ေႏွးတံု႔ေလးကန္သြားတတ္ၿပီး လူကိုယ္တုိင္ကလည္း အေတြးေတြေနာက္ကို ေကာက္ ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ပါသြားတတ္စၿမဲပါပဲ။
ဦးေခါင္းကို ေဘးဘီဘယ္ညာလႊဲရင္း ျမင္ကြင္းထဲ၀င္လာသမွ် အိမ္ကေလးေတြ၊ တိုက္တာ၊ အေဆာက္အဦး ေတြကို တစ္လံုးစီ၊ တစ္လွည့္စီ ေငးရီေစ့ငုမိတဲ့အခါ အိမ္ကေလးေတြရဲ႕ သပ္ရပ္ခံ့ညားမႈ၊ အျပင္အဆင္၊ ေဆာက္လုပ္ ထားတဲ့ ဒီဇိုင္းလက္ရာ၊ အိမ္ပံုစံ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္ျခင္း၊ မႀကိဳက္ျခင္းနဲ႔ တုိင္းတာ၊ မွတ္ခ်က္ေတြေပး စိတ္ကူးယဥ္၊ ေ၀ဖန္ ေရး လုပ္မိ႐ံုမွ်မက အိမ္ကေလးေတြမွာ ေနထိုင္တဲ့လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကို တစ္မ်က္ႏွာျခင္း ဖတ္႐ႈၾကည့္ေနမိသလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရပါတယ္။
အိမ္ေတြဟာ လူေတြရဲ႕စိတ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏုိင္ခဲ့မလဲ။ လူေတြကေရာ သူတို႔ေနထုိင္တဲ့ အိမ္ကေလးေတြအေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိ ဂ႐ုတစိုက္ရွိၾကသလဲ။ အိမ္ကေလးေတြဟာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကို အလြယ္ကူဆံုး အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈႏုိင္တဲ့ စိတ္ရဲ႕ျပတင္းတံခါးေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။
တန္ဖိုးအနည္းအမ်ားက အဓိကမက်ဘဲ သာမန္ျမင္ေတြ႔ေနက် သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြကို စနစ္တက် ဂ႐ုတစိုက္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အေနအထားမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရသလား။ ပန္းေတြနဲ႔ ပနံရေနတဲ့ အိမ္ကေလးေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေတြကို ဖယ္ခြာမရေအာင္ စြဲေဆာင္ထားႏိုင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမင္ရသူေတာင္ ဒီေလာက္ စိတ္ၾကည္ႏူးရရင္ ဒီ၀န္းနဲ႔ဒီၿခံကေလးကို ပိုင္ဆုိင္ထားသူဆိုရင္ သူပိုင္ဆုိင္မႈအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေနလိုက္မလဲလို႔။ ဒီလုိအိမ္ရွင္မ်ိဳးဟာ စိတ္သေဘာထားလည္ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္လိမ့္ မယ္လုိ႔ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
ၿခံ၀န္းရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ဒန္းကေလးတတ္ဆင္ထားမယ္ဆုိရင္ အိမ္ရွင္ဟာ မိသားစုကို အေရးတယူရွိတဲ့သူ ခံုတန္းလ်ားေလးကို အိမ္ေရွ႕မွာ ႐ိုက္ထားတာျမင္ရရင္ ဒီအိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းကို လြန္လြန္မင္မင္ ခင္တြယ္တတ္တဲ့သူ။ ၾကက္ေတာင္ကြင္း၊ ျခင္းကြင္း၊ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားမယ့္ ရိမ္းဘား ကြင္း၊ ပလက္ဘား၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္အားကစား လုိက္စားခ်င္လုိက္စား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သားသမီးကို အားကစားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လိုက္စားေစခ်င္တဲ့ မိဘမ်ိဳးပဲေပါ့။
အိမ္ဆိုတာ အမိုးအကာရွိၿပီး ေနထုိင္ဖို႔ဆိုတာထက္ အိမ္ရွင္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကိုပါ သူတုိ႔ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြနဲ႔အတူ ပူးတြဲျမင္ေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္ကေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ေနတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ဥစၥာဓနၾကြယ္၀မႈေပါ့။ လဲယိုင္ၿပိဳက်မသြားဖုိ႔ က်ားကန္ေထာက္မထားရတဲ့ အိမ္ကေလးေတြ၊ ၿခံစည္း႐ုိးေတြက တရြဲ႕တေစာင္း၊ ၀န္းၿခံတံခါးက အားစိုက္တြန္းစရာမလိုဘဲ ထိ႐ံုနဲ႔ၿပိဳက်သြားႏုိင္ မယ့္ အေနအထား၊ တစ္ၿခံ၀န္းလံုးကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြနဲ႔ ေတာထလုိ႔။ မၾကာမီ အိမ္တစ္လံုးလံုးကို ၀ါးၿမိဳဖ်က္ဆီးပစ္ေတာ့မည့္ အရိပ္လကၡဏာေတြနဲ႔ ျပတင္းတံခါးခ်ပ္ေတြက ျပဳတ္လုပ္ကာ ယိုင္နဲ႔ လုိ႔။ အိမ္အမိုးသြပ္ေတြက လန္သည္သြပ္ကလန္၊ ေဆြးျမည့္ျပတ္က်ေနတဲ့ အိမ္အကာအရန္ေတြနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အခင္းအက်င္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြလည္း ေနာက္က်ိေလးလံသြားတတ္စၿမဲ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား အပ်က္အစီးေတြကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၾကပါသလဲ။ တခ်ိဳ႕တေလ အခ်ိန္ မေပးႏုိင္လို႔ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ေငြေၾကးဥစၥာကို ခ်ိန္ဆေနၾကရသူေတြလည္း ရွိေနၾကမွာမလြဲပါဘူး။ အိမ္ရွင္ ေတြမွာ တျခားအေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနႏုိင္ေပမယ့္ ဒီ၀န္းၿခံကို ငါသာပိုင္ခဲ့ရင္ဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ကူးလည္း အေသးစားျပင္ဆင္မႈမေတြ၊ အႀကီးစားျပင္ဆင္မႈေတြ၊ ေငြေၾကး၊ ကုန္က်စရိတ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ သြားတတ္စၿမဲ။ ၾကမ္းတစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးလွ်င္ ၾကမ္းတစ္ေခ်ာင္းအစားထိုးႏုိင္ေရး သြပ္တစ္ခ်ပ္မလံုလွ်င္ သြပ္တစ္သြယ္ အစားထိုးႏုိင္ေရး အေဟာင္းၿဖိဳခ်၊ အသစ္ျပင္ဆင္ စိတ္ကူးေရအလ်ဥ္ေၾကာ နစ္ေမ်ာေနမိတတ္စၿမဲပင္။
သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ ၀န္းန႔ဲၿခံနဲ႔ အိမ္ကေလးေတြ ခမ္းနားထည္၀ါမႈနဲ႔ ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ၾသေငးေမာခ်င္စရာ နန္းေတာ္ႀကီးေတြလို ရဲတိုက္ႀကီးေတြလို အေဆာက္အဦေတြ ေခတ္မီမီဒီဇိုင္းအျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ ျမင္ရသူကို ညႇိဳ႕ယူ ဖမ္းထားႏုိင္တဲ့ လံုးခ်င္းအိမ္ရာကေလးေတြ၊ ၾကည့္ေငးအားက် ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အိမ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ သာ ျပည့္ႏွက္လုိ႔။
ဒါေတာင္ လမ္းမေတြေပၚကသာ ၾကည့္ေငးခဲ့ရတာမို႔။ အိမ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္းအျပင္အဆင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနမလဲလို႔။ အခန္းေတြကို ဘယ္လိုဖြဲ႔ထားမလဲ။ အလင္းနဲ႔အေမွာင္၊ အေရာင္ေတြကို စိတ္ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ေစမယ့္ ဗိသုကာလက္ရာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဖန္တီးထားမလဲ။ ႐ိုးရာဆန္တဲ့ ပရိေဘာဂေတြလား။ ေမာ္ဒန္ပရိေဘာဂေတြလား။ ႐ိုးရာနဲ႔ေခတ္ေပၚကို ဘယ္လိုတြဲစပ္အသံုးျပဳထားမလဲ။ အဲဒီလိုအိမ္ေတြကို ၾကည့္ေငးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြ ခရီးမဆံုးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ‘အိမ္’ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါ အရာေရာက္ခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္ခံစားရမွာသာ သိၾကစၿမဲေလ။
‘အိမ္ပိုင္ရာပိုင္ မရွိသူေတြမွ အိမ္ဒုကၡကို ခံစားတတ္လိမ့္မယ္’ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အငွားအိမ္ကေလး ေတြမွာသာ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ အဆင္သင့္သလို ငွားရမ္းေနထိုင္ခဲ့သူပီပီ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကံံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အိမ္ရွင္ အိမ္ငွားျပႆနာ၊ မၾကာခဏ အိမ္ေျပာင္းေရႊ႕ရသည့္ဒုကၡ၊ မျဖစ္မေနတုိင္ၾကားရတဲ့ ဧည့္စာရင္း၊ ၀န္းက်င္အသစ္ကို တစ္ခါေျပာင္းတုိင္း စူးစမ္း၊ စပ္စု၊ စံုစမ္း၊ စစ္ေဆး၊ စိမ္းျမ ‘စ’ ငါးလံုးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခါးသီးလွပါၿပီ။
‘အိမ္မပိုင္ေပမယ့္ ေဂၚလီလုပ္လုိ႔ရတာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္လား’ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဟာသကုိ ကၽြန္ေတာ္မရယ္ေမာႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မပိုင္လို႔ လိမ့္လိမ့္ေနရတဲ့ ေဂၚလီလံုးလိုဘ၀ေလးကို မ်က္လံုးထဲ ကြက္ ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေစတဲ့အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးလုိက္မိပါရဲ႕။
‘အိမ္မပိုင္ေတာ့ေရာ ဘာအေရးလဲ။ အိမ္ငွားေနမွာေပါ့။ အိမ္မငွားႏုိင္ေတာ့ေရာ ဘာပူစရာလိုလို႔လဲ။ က်ဴးလုိက္ၾကတာေပါ့’ တဲ့။
ဘ၀တူ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္မရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ‘အိမ္ကေလးတစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ပိုင္ခ်င္ တယ္ကြာ’လို႔ သြားညည္းညဴမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ရယ္ေမာေျပာဆိုခဲ့ဖူးတယ္။ က်ဴးေက်ာ္ေတြညံေနတာ၊ ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ႐ုပ္သံဖန္သားျပင္မွာသူလည္းျမင္မွာ ၾကားမွာ သတင္းၾကားမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ေတာင္ အႏုိင္ႏိုင္႐ုန္းကန္ရွာေဖြေနၾကရတာဆိုေတာ့လည္း ဟန္တင္းၿပီး ခံျငင္းၾကည့္တဲ့သေဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္စာနာေပးႏုိင္ခဲ့ပါရဲ႕။
‘လူမွန္ရင္ အိမ္တစ္လုံးေလာက္ေတာ့ ပိုင္ဆုိင္သင့္တယ္ ထင္တာပါပဲကြာ’လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အားခပ္ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ေလသံနဲ႔ ညည္းတြားမိတယ္ဆိုရင္ပဲ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးမွာ ေနထိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ‘ငါတုိ႔ညည္းဖို႔ လည္း ခ်န္ပါဦး သူငယ္ခ်င္းရာ။ ေန႔ေရႊ႕ရမလား၊ ညေရႊ႕ရမလား၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ ညအိပ္ေနရတဲ့ ငါတို႔မိသားစုမွာ ကေလးေတြကလည္း တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီး၊ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ႀကံံဳရာက်ပန္း၊ ငါတုိ႔လိုလူမ်ိဳးေတြ အိမ္လုိခ်င္လို႔ အသည္းအသန္ တမ္းတေနတယ္ဆိုရင္ အဓိပၸာယ္ရွိေသးတယ္။ မင္းလိုတစ္ေယာက္တည္းသမား တစ္အိမ္တည္း အိမ္ေနရတယ္လုိ႔ကြာ’
‘အမယ္ေလးေနာ္…သူမ်ားအိမ္မက္ကို သြားဖ်က္ဆီးေနျပန္ၿပီ။ တစ္အိမ္တည္း မအိမ္လို႔ မရေတာ့ဘူးေတာ္ ေရ။ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းကို သူေတာ္ရမယ့္ ေယာကၡမႀကီးက သူ႔သမီးကုိ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္မထားႏုိင္ရင္ မေပးစားဘူးဆိုတဲ့ သတင္းရွင္မၾကားဘူးလား။
‘ေၾသာ္…မင္းက ၾကားလာလိုက္ၿပီေပါ့’
‘မၾကားရွိပါ့မလားေတာ္။ မနက္က ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးမွာ သူ႔ေယာကၡမႀကီးကိုယ္တုိင္ ေအာ္က်ယ္ေအာ္ က်ယ္ေျပာေနတာ တစ္ေစ်းလံုးၾကားတာပဲ’ တဲ့။
ကာယကံရွင္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ၀င္ေျဖစရာမလိုေလာက္ေအာင္ သတင္းျဖစ္ထြန္းမႈ ျမန္ဆန္တဲ့ ရပ္ကြက္ ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ညေန ခ်စ္သူခ်ိန္းဆိုထားတာလည္း ဒီကိစၥပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
သူငယ္ခ်င္းလင္မယားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခ်စ္သူနဲ႔ဆံုေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ကေဖးဆိုင္ကေလးရွိရာကိုေလွ်ာက္ လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ အိမ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာခဲ့ပါ ရဲ႕။ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းထဲမွာ အိမ္အသစ္စက္စက္ကေလးေတြ တိုးလာတဲ့အခါ ေဆာက္လက္စအေဆာက္အဦ တခ်ိဳ႕ ႐ုပ္လံုးေပၚပီျပင္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အားငယ္သလုိလို၊ အားမရသလိုလို၊ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းသလိုလို ေၾကကြဲသလိုလုိ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မျမင္ရတဲ့ ကံကိုပဲ ပံုခ်ေနခဲ့ရေပါ။
ျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းေတြကေန ေသြဖြယ္လႊဲေရွာင္လုိ႔ ၾကားေနရတဲ့သီခ်င္းေတြဘက္ နားစြင့္လုိက္ျပန္ေတာ့ မေ၀းမလွမ္း အလွဴခံမ႑ပ္က လြင့္ပ်ံလာတဲ့ သီးခ်င္းသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသလိုပါပဲ။
‘အိမ္ဆုိရင္…အိမ္ျဖစ္ရမယ္
စိန္ဆုိရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္’ တဲ့။ အဆုိေကာင္းတဲ့ ဆရာသုေမာင္ရဲ႕ သီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရည္ရြယ္ညႊန္းေရာ့ သလားေတာင္ ထင္မိရရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္တစ္လံုးတစ္ေလေတာင္ ဘ၀မွာ ေယာင္မွားပိုင္ဆုိင္ခြင့္ မရွိခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ။
ရန္ကုန္ေရာက္စ ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေငြတစ္လႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ သံုးေသာင္း၀န္းက်င္မွာရေနတဲ့ကာလက ဆင္ေျခဖံုး ၿမိဳ႕သစ္ကေလးေတြက ေပေလးဆယ္၊ ေပေျခာက္ဆယ္ ၿခံ၀န္းတစ္ကြက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဆယ္သိန္း ဆယ့္ငါးသိန္း ၾကားမွာ လက္ထဲေငြတစ္သိန္းႏွစ္သိန္း စုမိေတာ့ အားက်ေ၀ရီ အိမ္အိပ္မက္က လက္လွမ္းလို႔မမီတမီ။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေငြ တစ္သိန္းခြဲႏွစ္သိန္းၾကားမွာ ရရွိေနတဲ့ ဒီကာလမွာေတာ့ အိမ္ၿခံေျမေတြက ဆင္ေျခဖံုးမွာေတာင္ သိန္းရာဂဏန္း၊ ၿမိဳ႕ထဲလူစည္ကား ရာလမ္းမေပၚက ကြန္ဒိုေတြ၊ တုိက္ခန္းေတြ လံုးခ်င္းအိမ္ရာေတြဆိုတာ မိုးနဲ႔ ေျမလိုပဲ။ အိပ္မက္ထဲ ထည့္မက္ဖုိ႔ေတာင္ မရဲတရဲ။
တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာဆိုလို႔ အေျပးအလႊားစံုစမ္းေတာ့ သိန္းတစ္ရာဆိုတဲ့ကိန္းဂဏန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို သေရာက္က်ီစယ္ေလွာင္ရယ္ေနတယ္ပဲ မွတ္ထင္ခဲ့ရ။ ဘာျဖစ္လို႔ တန္ဖိုးမနည္းဘဲ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာလို႔မ်ား ေရးရဲ ၾကပါလိမ့္။ အင္းေပါ့ေလ။ သိန္းတစ္ေထာင္ဂဏန္း၊ ေသာင္းဂဏန္းကိုင္ႏုိင္တဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ သိန္းတစ္ရာ ဆုိတာ တန္ဖိုးနည္းပဲေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ဗိုလ္သုကအေ၀းကေန လွမ္းလွမ္းၿပီး အသံနဲ႔ႏွိပ္စက္ေသးတယ္။ အိမ္လုိခ်င္ အိမ္ျဖစ္ရမယ္။ စိန္လုိခ်င္ရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္’ တဲ့။
အသံေတြနဲ႔ေ၀းရာကို ေရွာင္ရွားေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ငွားရမ္းေနထိုင္ခဲ့မိတာ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပဲေလ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ၾကားလိုသည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကားလိုသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ေနထိုင္မိတဲ့ ကမ႓ာက အသံေတြနဲ႔ ကမ႓ာမို႔အသံေတြကို ၾကားေနရတာ တကယ္ေတာ့မဆန္းပါဘူး။ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ ထိုင္ေနက်ကေဖးဆုိင္ ကေလးကိုေရာက္ေတာ့ စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္က စာတစ္ေစာင္ကမ္းေပးရင္း ‘အစ္ကို႔အတြက္ အစ္မေပးသြားတာ’တဲ့။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ အရင္ဆိုကၽြန္ေတာ္ မေရာက္မခ်င္း သူေစာင့္ေနၾကပါ။
‘ကုိေရ…
အခ်ိန္မရလို႔ ေနာက္မွပဲေတြ႕မယ္။ အိမ္က ကိုနဲ႔သိပ္ၾကည့္ပံုမရဘူး။ ညည္းလူကအိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ ေျပာင္ထားႏုိင္လို႔လားတဲ့။ ကိုႀကိဳးစားမွျဖစ္မယ္ေနာ္။ ဒီကေတာ့ ကို႔ကို ခ်စ္တာပဲသိတယ္။ ေနာက္မွေတြ႕ၾကရေအာင္ ကိုရယ္’ တဲ့။
သက္ျပင္းဖြဖြကို ေျဖးေလးစြာခ်ရင္း ကိုယ္ၾကားၿပီးသား သတင္းေပမယ့္ အခုမွအတည္ျပဳႏုိင္လုိက္သလို စိ္တ္ေတြက ေနာက္က်ိေလးလံသြားရတယ္။
ဘ၀မွာ အိမ္ေတြဟာ လူေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ လႊမ္းမိုးထားႏုိင္ခဲ့ပါသလဲ။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ရယ္လုိ႔ စကားလံုးတန္ဆာေတြဆင္းၿပီး ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဧည့္ခန္း ေဆာင္မွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးေနရာယူထားခဲ့တဲ့ ကာလအလ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွည္လ်ားခဲ့ ပါၿပီလဲ။
ခ်စ္သူေတြရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ကို ဖမ္းစားထားႏုိင္ခဲ့ေသာအိမ္။ မိသားစုရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ကို တေႏြးတေထြး ခ်ည္ေႏွာင္ထားႏုိင္ခဲ့ေသာ အိမ္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေတြထဲ စိ္တ္နစ္ေနမိသျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ ကို ခ်ာတိတ္ဘယ္အခ်ိန္ခ်သြားမွန္း သတိမျပဳမိလိုက္။
‘အစ္ကို လက္ဖက္ရည္ပူတုန္း ေမႊလိုက္ဦးေလ။ ေအးကုန္ရင္ ေမႊလုိ႔အဆင္မေျပဘူး’တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ာတိတ္ကိုေခါင္းဆတ္ျပၿပီး လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ေမႊေနမိတယ္။
လကမ႓ာေပၚမွာ လူသားေတြေနထုိင္ဖို႔ ဥေရာပအာကာသေအဂ်င္စီက ဗိသုကပညာရွင္ ေနာ္မန္ေဖာ္စတာနဲ႔ အဖြဲ႔ကို အလုပ္အပ္ႏွံေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက မထင္မရွားရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ ျမန္မာလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ အိမ္တစ္လံုးပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ အသည္းအသန္စဥ္းစား အားထုတ္ေနပါတယ္။
‘ခုတေလာမွာ ငါမက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ အရမ္းထူးဆန္းတယ္…
ျမက္ခင္းနဲ႔ ၿခံ၀န္းနဲ႔အိမ္ကေလးကို တို႔ႏွစ္ေယာက္ပိုင္သတဲ့…
ပိုက္ဆံေလးေတြ စုခ်င္ေသးတယ္၊ လကုန္တိုင္းဆုေတာင္းခဲ့တယ္
တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္လိုခ်င္တယ္’
ဒီတစ္ေန႔လံုးေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ‘အိမ္’ေတြထဲက မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲလား။ စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္ ကေတာ့ အသံေသတၱာထဲက ထြက္က်လာတဲ့ သီခ်င္းေတးသြားအတိုင္း လိုက္ေတာင္ဆိုလို႔။ အရာအားလံုးက သူ႔အေၾကာင္းအရာနဲ႔ သူပံုမွန္စီးဆင္းေနတယ္။ ပံုမွန္အတုိင္းျဖစ္မေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ကလြဲလုိ႔ေပါ့။
မနက္က မိုးလင္းလင္းခ်င္း အိမ္ကထြက္ေတာ့ အခန္းပိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးနဲ႔ေတြ႕တယ္။
‘လကုန္ရင္ အခန္းကျပည့္ၿပီေနာ္။ ထပ္ေနျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား’
‘အင္း…လကုန္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္လာခဲ့မယ္ေလ’လုိ႔ မေရမရာ၊ အေျဖစကားကိုဆိုရင္း လတ္တေလာ ပစကၡအေျခအေနေတြကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ခ်ိန္လံုးကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားေနခဲ့မိပါတယ္။ တကယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕လာ။
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြထဲကို ဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ ၀င္လာေစၿပီး ဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ ၀င္မလာေစခ်င္ေသာ တားဆီးကန္႔သတ္၊ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းေတြနဲ႔ ရင့္က်က္မႈမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိပါ။
‘တစ္ေန႔ေတာ့…တစ္ေန႔ေပါ့ ဘယ္ေတာ့လဲ မေမးလုိက္နဲ႔ကြယ္
ဘယ္ေတာ့မွ…ျဖစ္မလာေတာ့ဘူးလုိ႔ အားမေလွ်ာ့ပါနဲ႔
လုိက္ေလေ၀းေလ ေျပးေနစဲတို႔ အိပ္မက္ေတြ ၀ိုးတ၀ါးရယ္
တို႔ဘ၀အတြက္ အိမ္လိုခ်င္တယ္’
ေဆာင္းေဘာက္က လြင့္ပ်ံ႕လာေနတဲ့ သီခ်င္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာခံစားေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အႏုပညာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္မႈရွိသြားခဲ့ရင္ ပိုၿပီးထိရွတဲ့ ရသတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေပးစြမ္းႏုိင္လိမ့္ မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဘ၀အတြက္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေတာ့ မျဖစ္မေနပိုင္ဆုိင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားရပါမယ္။ အဲဒီအိမ္ကေလး မွာ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကို ျဖည့္စြမ္းေပးႏုိင္ရမယ္။ မိသားစုဆိုတာရွိလာခဲ့ရင္ ေႏြးေထြးၾကင္နာတတ္တဲ့ အေငြ႔အသက္ေတြ ေရာယွက္ပါ၀င္ေနမယ့္ အိမ္ကေလးလည္းျဖစ္ရပါမယ္။
အေ၀းကပဲၾကည့္ၾကည့္၊ အနီးကပဲေလ့လာေလ့လာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုဘ၀ကေလးကို ျမင္ရသူ တိုင္း အားက်လိုခ်င္တပ္မက္သြားေစမယ့္ ခ်စ္ျခင္း၊ အႏုပညာ၊ အတတ္ပညာတို႔ျဖင့္ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးထားေသာ ‘ခ်စ္သူတုိ႔အတြက္ အိမ္၊ ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕အိမ္’ ကေလးမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဧပ႐ယ္ေႏြ