အပင္ႏွင့္လူ

အပင္ႏွင့္လူ (ခငျ္မဇင္)
-------------------------
(၁)
လူတစ္ေယာက္ဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္သြားဖူးတယ္။ အစကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးသာမန္လူပါပဲ။ ရက္ေပါင္း သုံးဆယ္ အလုပ္လုပ္ရင္ လစာ သုံးရာ ရတယ္။ ခ်ည္ပုဆုိးႏြမ္းနဲ႔ တုိက္ပံုအက်ႌခပ္ေဟာင္းေဟာင္း ဝတ္တတ္တယ္။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံမကပ္ရင္ အျမဲဆူပူေနတတ္တ့ဲ မိန္းမနဲ႔ကေလး သုံးေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔မိန္းမကမွ သူ႔ထက္စာရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ဟုိသည္ လွည့္ပတ္ၿပီး ၾကံတတ္ဖန္တတ္ေသးတယ္။ သူက တကယ့္မွ ထူထူအအ။ မ်က္မွန္သာ ပါဝါဒီဂရီေတြ တုိးလာမယ္၊ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ေတြသာ ပိုလို႔ ျဖဴေဖြးလာမယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာလည္း တက္လမ္း ေမွ်ာ္လင့္စရာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ အၾကံအဖန္နဲ႔ ျဖတ္စားလွ်ပ္စားလည္း မလုပ္တတ္ဘူး။ ဘယ္ဟာ ေရာင္းရင္ ဘယ္လုိ ျမတ္ၿပီး၊ ဘယ္သူ႔ေပါင္းရင္ ဘယ္လို အခြင့္အလမ္း ရွိတာလည္း မတြက္တတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရတယ္ ဆုိသလို ဗိုလ္ေက်ာင္းမွာ စာေကာင္းေကာင္း သင္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖ ဆံုးေတာ့ ပညာ တစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ အလုပ္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဟာ စာအုပ္ေတြ သိပ္ဖတ္တယ္။ စာအုပ္ထဲက လူေတြကို အားက်တယ္။
‘ဆင္းရဲျခင္းသည္ ရွက္စရာ မဟုတ္’ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ ကူးထားခဲ့ဖူးတယ္။ သည္လုိလူ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူဟာ တစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
သူ႔အိမ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မီးရထားသံလမ္း ရွိတယ္။ ခုခါမွာ ဘယ္ရထားမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မရိွသေလာက္ ျဖစ္ေနတ့ဲ လမ္းပဲ။ သည္လမ္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ထူပိန္းတဲ့ ခ်ံဳပုတ္ေတြနဲ႔ ေတာအုပ္ကေလး ရွိတယ္။ သူ႔ကေလးေတြက သည္ေတာထဲမွာ ထင္းေျခာက္ ေကာက္ၾကတယ္။ ငွက္ ဖမ္းၾကတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ သူ႔မိန္းမရဲ႕ ဆူဆူပူပူ လုပ္တာကို မခံႏုိင္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ တကယ္ကေတာ့ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးဟာ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာ ေန႔ပဲ ျဖစ္သင့္တယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဒါမ်ိဳး မၾကံဳမေတ႔ြရတာ ၾကာပါၿပီ။ သူ႔လစာကေလးကို မိန္းမ လက္ထဲ ထည့္လိုက္တာနဲ႔ ဗံုးေပါက္ကြဲသလုိ ေပါက္ကြဲေတာ့တာပဲ။
“ဟင္ ႏွစ္ရာေက်ာ္႐ံုေလးပါလား။ ဘယ္မယားငယ္ကို ေပးပစ္ခဲ့လဲဟင္။ ရွင့္ကေလးေတြကို က်ဳပ္ ဘယ္လို ေကၽြးမလဲ”
သူက ဒီလ ျဖတ္ေတာက္ေငြေတြ မ်ားေၾကာင္း ေျဖရွင္းတယ္။ မရဘူး။ ဒီလို ေျပာခဲ့ရတာလည္း လစဥ္လုိလုိပဲ။ မိန္းမက ဆူေဆာင့္တယ္။ ကေလးေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ငိုၾကတယ္။ ႐ံုးမွာတုန္းကလည္း သူဟာ အရာရွိရဲ႕ အဆူအေဟာက္ကို ခံခ့ဲရေသးတယ္။ စာအုပ္ထူထူေတြ ဖတ္ခ့ဲဖူးေပမ့ဲ သူဟာ ေၾကာက္တတ္တယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ စြတ္ၿပီး လုပ္မိတဲ့ အလုပ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား မွားခဲ့ဖူးတယ္။
“အလုပ္ကို ဒီေလာက္မွ စိတ္မဝင္စားရင္လည္း ထြက္ေတာ့ဗ်ာ။ ဘာလို႔ လစာ ယူေနၾကေသးတာလဲ”
သားအရြယ္ အရာရွိေပါက္စက ဆူတယ္။
ဟုတ္တယ္။ သူဟာ လူ႔ေလာက ထဲမွာေတာင္မွ မေနသင့္တဲ့ ဘဝ။ နိမ့္က်အားငယ္ျခင္း၊ ရွက္ျခင္း၊ ရင္နာျခင္းေတြ ဖိစီး ႏွိပ္စက္လာၾကတယ္။ ရထားတစ္စင္းေလာက္ ျဖတ္ေမာင္းလာစမ္း ပါေစဗ်ာ။ ေသပစ္လိုက္ခ်င္လာတယ္။
သူဟာ သံလမ္းေပါင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနတယ္။ ဝင္လုဆဲ ေနလံုးက ေနာက္ဆံုး ေရႊရည္ေတြ သြန္ခ်ေပးေနလို႔ လမ္းေဘး ေတာအုပ္ကေလးဟာ လွေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြ ခ်ံဳပုတ္ေတြကလည္း ရြက္ႏုေတြ ေဝၿပီး ေနျခည္ထဲမွာ ေရႊေရာင္ လြင္ေနတယ္။ ရြက္စိမ္းရင့္ေမွာင္ေတြ ကလည္း ေမွာင္တစ္ဝက္ လင္းတစ္ဝက္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ေက်ာက္မ်က္ေတြလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ နီၾကင္ၾကင္ အဖူးကေလးေတြ၊ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ အပြင့္ကေလးေတြ။ သူ႔ေျခဖမိုးေပၚမွာေတာ့ ခရမ္းျပာေရာင္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ တင္လာတယ္။ သူဟာ ၾကည့္မိၾကည့္ရာ ေၾကာင္ၿပီး ပန္းကေလးကို ေငးစုိက္ၾကည့္တယ္။
“ၾကည့္စမ္း၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေလ့က် အပင္ကေလး တစ္ပင္မွာေတာင္ သူ႔အပြင့္ သူ႔အဖူးနဲ႔ တင့္တယ္ေနေသးတာပဲ၊ လူ႔ဘဝထက္စာရင္ သစ္ပင္ျဖစ္ရတာမွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းဦးမယ္”
သည္အေတြးက ေလးလံေနတဲ့ စိတ္ကို ေပါ့ပါးေစတယ္။ သည္လုိနဲ႔ သူဟာ စိတ္ညစ္ညဴးစရာေတြ ၾကံဳတိုင္း ဘယ္သူန႔ဲမွ စကားမေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္သြားၿပီးသည္ေနရာမွာ လာလာထုိင္တတ္ လာတယ္။
* * *
(၂)
အိမ္နဲ႔ ႐ံုးမွာ ေျပာေရးဆုိခြင့္ မရွိတဲ့ သူ႔ခမ်ာ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္ လာတယ္။ သူ႔ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြ၊ ဘဝျပႆနာေတြနဲ႔ ၾကံဳလာတုိင္း သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ သြားၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ႀကီး ထုိင္ရင္း စိတ္ထဲက ေျပာေတာ့တာပဲတဲ့။
“ငါ သစ္ပင္ ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ၊ သစ္ပင္ ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ” တဲ့။
သစ္ပင္ေတြက အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြ ခါျပၿပီး
“က်ဳပ္တို႔ ဘဝက မေရြ႕ႏိုင္၊ မလ်ားႏိုင္ပါဗ်ာ၊ အားမက်စမ္းပါန႔ဲ” တ့ဲ။
ဒါေပမဲ့ သစ္ပင္ေတြရဲ႕စကားကို မၾကားႏုိင္ မသိတတ္ေသးတဲ့ ဒီလူကေတာ့ သစ္ပင္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ျမဲ ျဖစ္ခ်င္ေနရဲ႕။ မိုးစက္ကေလးေတြ ထိရင္ လန္းဆန္း သစ္လြင္လာတတ္တဲ့၊ ေလႏုေအးကေလး ေနာ့ရင္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ ကခုန္ကစားတတ္တဲ့ သစ္ပင္ဘဝပဲ အားက်သတဲ့။
“ၾကည့္စမ္းပါ၊ သူတို႔ကေတာ့ အပူအပင္ မရွိဘူးဗ်ာ” တဲ့။ နာရီရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကိုလည္း သူတို႔ မခံၾကရဘူးေလ။ ငွက္ေတြ သီခ်င္းဆိုသံက လဲြရင္ အိမ္က မိန္းမရဲ႕ဆူသံ ပြက္သံနဲ႔ ပုိက္ဆံစကားလည္း သူတို႔ မၾကားရဘူးလား။
မနက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ ဖူးပြင့္ေဝဆာၿပီး ေခါင္းကေလးေတြ ေမာ့ေနလိုက္ၾကတာ တစ္ကမာၻလံုးမွာ သူတို႔ အားမာန္ အရွိဆံုး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ဆိုတာ ျပေနသလိုပဲ။ သူတို႔မွာက ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းေတြ ထည့္ထားတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္လည္း မရွိဘူး။ ႐ံုးက ျပန္လာရင္ တုိင္မွာ စြပ္ထားတတ္တဲ့ ေၾကးအထပ္ထပ္နဲ႔ တုိက္ပံုအက်ႌကိုလည္း ဝတ္စရာ မလုိဘူးေလ။ ေနသာရင္ ႏုိးထလာမယ္။ ေနညိဳရင္ အရြက္ကေလးေတြ လိပ္ၿပီး အိပ္ေန႐ံုပဲ။ အင္းေပါ့။
သူလည္း သစ္ပင္ေတြၾကားမွာပဲ ေနေတာ့တယ္။
သူ သိခြင့္ မရလို႔သာ။ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ သူ႔ဘဝကို အားက်ေနၾကတယ္။ သူက ေရြ႕လ်ားႏုိင္တယ္၊ သန္မာတယ္။ ေပါင္းျမက္ေတြ ဆင္ငိုျမက္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးမား ႀကီးမား အင္နဲ႔ အားနဲ႔ ဆြဲကုိင္ ႏုတ္ပစ္ႏုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အရာရာကို ၾကည့္ႏုိင္ ျမင္ႏုိင္တတ္တဲ့ မ်က္စိဆိုတာ ရွိတယ္။
သစ္ပင္ေတြ ဘဝမွာေတာ့ သူ႔လုိ ေၾကာင့္ၾကပူပန္စရာ မရွိပါဘူး။ တာဝန္ဝတၱရားလည္း နည္းပါးပါတယ္။ ေန႔ဖို႔ ညစာ အစာခ်က္ဖို႔ ေနေရာင္ထဲမွာ သူတို႔ အရြက္ေတြ လွမ္းၾကရတယ္။ ေနေရာင္ ရဖို႔ တစ္ပင္ထက္ တစ္ပင္ အလုအယက္ အကုိင္းေတြ ရွည္ထြက္ၿပီး မုိးေကာင္းကင္ဆီ အၿပိဳင္တက္ရေပမဲ့လည္း မေစၧရစိတ္ေတြ အဘိဇၨာ ေမာဟေတြနဲ႔ မလိုတမာ မရွိၾကပါဘူး။ သန္မာထြားက်ိဳင္းတ့ဲ အပင္ေတြ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာက ကိုယ္တည္မီွတ့ဲ ေျမဆီေပၚမွာပဲ တည္တာကလား။ ေရၾကည္ရရင္ ေျမဆီရရင္ ရွင္ခ်င္သေလာက္ ရွင္ႏုိင္တယ္။ ကိုင္းခက္ေတြ ျဖာခ်င္သေလာက္ ျဖာၿပီး ေနေရာင္ျခည္ကို ရွာေဖြႏုိင္တယ္။ ရြက္အုိရြက္ဝါေတြ ေျမမွာက်ၿပီး ေဆြးသြားရင္လည္း ဘာအေရးလဲ။ ေျမထဲမွာ ေဆြးေလ ေျမဆီေျမသား တက္ေလမို႔ အျမစ္ကေန အာဟာရ ျပန္ယူ၊ ကိုယ့္အပင္ ကုိယ္ပဲ ျပန္ၿပီး ေဝစည္ေစတာ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔မ်ား အပင္တစ္ပင္ ေသသြားၿပီ ဆိုပါစို႔။ သူ႔မ်ိဳးဆက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္သုဥ္း မသြားဘူး။ ေျမမွာ နစ္ဝင္ေနတဲ့ မျမင္ႏုိင္တဲ့ အေစ့အသီးေတြက ေတာင္မွ ေျမမွာ ျပန္ၿပီး ေတာထေအာင္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာေစေတာ့တာပဲ။
သူက သစ္ပင္ဘဝကို သိပ္အားက်ေနတယ္။
အပင္ေတြမွာက တံု႔ျပန္သတၱိရွိတာကလြဲလို႔ သူ ေန႔စဥ္ ေရရြတ္ေနတဲ့ ဖ႐ုႆဝါစာ စကားေတြ ခံစားေနရတဲ့ ေလာကဓံ အညစ္အေၾကးေတြ သိမွ မသိၾကတာပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ ရထား သံလမ္းေဟာင္းကေန ဖယ္ခြာၿပီး ေတာနက္နက္ထဲထိ တုိးဝင္လာတယ္။
“အေဖေရ၊ အေဖ”
လို႔ ေအာ္ေခၚေနၾကတဲ့ သူ႔ကေလးေတြ အသံၾကားေတာ့ သူဟာ ခ်ံဳတစ္ခ်ံဳထဲ တုိးဝင္ၿပီး နားေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္န႔ဲ ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔ အသံ မၾကားခ်င္ဘူး။ အေႏွာင္အဖ႔ဲြေတြက လြတ္ခ်င္ၿပီ။ ဘဝရဲ႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးေတြေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေခ်ာက္ခ်ားေနတဲ့ သူဟာ တြယ္တာမႈ ႀကိဳးမွ်င္ေတြကိုလည္း ရင္နာနာနဲ႔ပဲ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခ်င္ၿပီ။ သည္တစ္ခါမွ လြတ္ေအာင္မ႐ုန္းရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ုန္းထြက္ ႏုိင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဘဝရဲ႕ခ်ည္တုိင္မွာ ျပန္ၿပီး ခုိင္ခုိင္ႀကီး ခ်ည္မိေတာ့မွာပဲ။ သူ မုန္းတီးရြံရြာတဲ့ ကမ႓ာႀကီးကို ေၾကာက္လန္႔လာတယ္။
ကမ႓ာက သူ႔ကို သမုဒယ မာယာေတြနဲ႔ လွည့္စားလာတာ ၾကာၿပီ။ တရားရတာ မဟုတ္ဘဲ ေလာကကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ သူဟာ ခ်ံဳကြယ္ထဲမွာ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ရဲဘဲ ၿငိမ္ကုပ္ေနလိုက္တယ္။ သူ႔ကို လိုက္ရွာေနၾကတဲ့ သားေတြရဲ႕ အသံဟာ ေဝးေဝးသြားတယ္။ သူက မ်က္ရည္ လည္ေနတယ္။ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ သားေတြကို သူက ခ်စ္ေပမယ့္ သူတို႔တစ္ေတြကလည္း စားဖို႔ ကစားဖို႔က လြဲရင္ အေဖ့ကို ခင္တြယ္ရေကာင္း သိတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ရင္နာနာန႔ဲ ေတြးတယ္။ အရြယ္မွ မေရာက္ေသးဘူး။ သူ႔အေပၚမွာ မေအ့ ေလသံနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ၾကၿပီ။
* * *
(၃)
ေတာနက္ထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ သူဟာ ေနေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရမယ့္ ေနရာမွာ လက္နဲ႔ယက္၊ တုတ္နဲ႔ တူးဆြၿပီး ေျမက်င္း တူးတယ္။ သစ္ပင္အုပ္ေတြ ၾကားထဲမို႔ ေျမဟာ အေပၚယံ တင္းမာေပမယ့္ ေအာက္မွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနတယ္။ ၾကာရွည္ မတူးလိုက္ရပါဘူး။ ဒူးဆစ္ေလာက္ အနက္ ေရာက္တာနဲ႔ သူဟာ ေျခေထာက္ေတြကို ေျမထဲမွာ ျမႇပ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြကို ေနေရာင္မွာ ဆန္႔တန္းလို႔ အရြက္ေတြကို ေနလွန္းသလို လွန္းတယ္။
ေျမအစုိဓာတ္ေၾကာင့္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြ ေရာင္ကုိင္းလာတာကို သူက အျမစ္ေတြ ႂကြလာၿပီမို႔ ဖူးဖူးေရာင္လာတာ ထင္ေနတယ္။ ေလး ငါးရက္ ၾကာေတာ့ သူ႔အသားအေရေတြလည္း ေနေလာင္လို႔ ေျခာက္ေသ႔ြ ညိဳမည္းလာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ဖူးေရာင္အက္ကဲြ ကုန္တယ္။ လက္ေတြ ေျခေတြလည္း လႈပ္ရွား မရေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ထဲက အူအသည္း ကလီစာေတြေတာင္ ဆာလြန္းလို႔ ေျခာက္ကပ္ တြန္႔လိပ္ သြားေလာက္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သစ္ပင္ဘဝလည္း မေရာက္ေသးဘူးေလ။ ေျခက အျမစ္ေတြ ျဖာထြက္မလာဘဲ က်ဥ္ေကာင္နဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ဝုိင္းခဲတာပဲ ခံရတယ္။
ဒီေတာ့မွ သူက ေတြးတယ္။
“သစ္ပင္ဘဝက မစားသာပါကလား” လို႔။
သူ႔ကေလးေတြ ေခၚသံလည္း သူ မၾကားရေတာ့ဘူး။
သူ႔မိန္းမ ေအာ္ေငါက္ ဆူပူသံလည္း သူ နားမေထာင္ရေတာ့ဘူး။ သူ ဝမ္းနည္းလာတယ္။ ဒီအသံေတြကို ေအာက္ေမ့တသမိ ျပန္တယ္။ ခုေတာ့ အထီးက်န္ပဲ။
အပင္ေတြကလည္း ကိုင္းခက္ လက္တံရွည္ေတြနဲ႔ ေနျခည္ကို အလုအယက္ ေသာက္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေနၾကတယ္။ ေန႔ရက္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူ႔မွာလည္း ၾကားျခင္း၊ ျမင္ျခင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္ ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့ၿပီ။ သစ္ပင္ေတြ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ၾကားထဲမွာမို႔ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွလည္း မျမင္ၾကဘူး။သူ ရွိေနတာလည္း သတိမျပဳမိၾကဘူးေလ။ အငယ္အေႏွာင္း ယူသြားၿပီလို႔ ထင္ေနတဲ့ သူ႔မိန္းမကလည္း သူ႔ကို ရွာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း မရွိရင္လည္း ျဖစ္တဲ့၊ ဘာမွ အေရးမပါတဲ့ သာမန္ စာေရးကေလး တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေႏွာင့္ေႏွးမႈ တစ္စုံတစ္ရာလည္း ျဖစ္ေပၚလာမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ၾကာရင္ ေသသလို ေမ့ေတာ့မွာပဲလို႔ သူ ေတြးမိတယ္။ သည္အေတြးက သူ႔ရင္ကို တင္းက်ပ္ ပူေလာင္ေစတယ္။ ငွက္ကေလးေတြကေတာ့ အက်ႌစုတ္နဲ႔ စာေျခာက္႐ုပ္ မွတ္လို႔ အနားမကပ္ၾကဘူး။
ေနကလည္း ပူလြန္းမက ပူလွေတာ့ သူက အသံနက္နက္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲက အက္ကြဲ ထြက္လာတဲ့ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ နာနာၾကည္းၾကည္း ေအာ္လိုက္တာကေတာ့
“ငါ သစ္ပင္ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ေဟ့”
* * *
(၄)
သစ္ပင္ေတြက သူ႔ကို က႐ုဏာနဲ႔ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။
“ခုမွေတာ့ မရေတာ့ဘူးေလ”
သူ ေျခကို ႂကြၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြ မလႈပ္ႏိုင္တာ ၾကာၿပီပဲ။ လက္ကို ႐ုပ္ၾကည့္တယ္။ ျပတ္က်မလာဘူး။ သူ ေအာ္ငိုတယ္။
“ငါ လႈပ္ရွားခ်င္တယ္၊ သြားခ်င္ လာခ်င္တယ္၊ ကစားေနတဲ့ ငါ့ကေလးေတြ ရယ္သံ ၾကားခ်င္တယ္”
မရေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္ေတြက လြဲလို႔ သူ႔အသံကို ဘယ္သူမွ မၾကားႏုိင္ေတာ့ ဘူးေလ။ သူ႔စကားကိုလည္း သစ္ပင္ေတြက လြဲလို႔ ဘယ္သူမွ နားမလည္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ဝုိင္းေျပာၾကတယ္။
“ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းေနတာလဲ၊ ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ လုပ္ပါေတာ့လား” တဲ့။
* * *
(၅)
ေနာက္တစ္ေန႔က် မုိးႀကီး ရြာခ်တယ္။
မုိးစက္ေတြၾကားမွာ သူ ေမ့ေျမာသြားတယ္။
ခုေတာ့ သူ ဘာမွ သတိမရေတာ့ဘူး။
သူ ႏုိးလာေတာ့ သူ႔နားရြက္ထဲက အတက္ တစ္တက္ ထြက္ေနတယ္။
ခက္ၫြန္႔ကေလး စီလို႔။
သူ႔ ေျခဖဝါးေတြလည္း ရွည္လ်ားလာၿပီး အႁမႊာႁမႊာ ျဖာထြက္သြားၾကၿပီ။ သူ႔လက္ သူ႔ေျခ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာ အားလံုး အစိမ္းေရာင္ ဖံုးသြားၿပီ။
ေပါက္ဖတ္ တစ္ေကာင္က သူ႔ရြက္ၫြန္႔ကို လာဆိတ္ေတာ့ သူ ထိတ္လန္႔သြားတယ္။
တစ္ခါက သူ႔လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္မၾကားမွာ ဖ်စ္ညႇစ္ သတ္ပစ္ႏုိင္တဲ့ ေပါက္ဖတ္ကိုေတာင္မွ သူ ေၾကာက္ေနရၿပီ။
အျခားအပင္ေတြရဲ႕ သစ္ျမစ္ေတြက ေရေၾကာရွိရာ တေရြ႕ေရြ႕ လိုက္ရွာ ေနၾကခိုက္မွာ သူကေတာ့ ဘာကိုမွ မႀကိဳးစားႏုိင္အားဘဲ …
“ငါ့ဖုိင္တြဲေတြ ဘယ္မွာလဲ၊ ႐ံုးအိတ္ေကာ၊ ဒီေန႔ ငါ ထမင္းဘူး မယူဘူးေဟ့”
ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ေျပာေနတယ္။ ေပါက္ဖတ္က ရယ္ရင္း သူ႔ အရြက္ေတြကို အကုန္ စားပစ္လိုက္တယ္။
ညေမွာင္ရီစမွာ လ ထြက္ျပဴလာေတာ့ ပင္စည္ အဖုအထစ္ေတြ ျဖစ္သြားတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက လကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ သစ္စိမ္းရည္ တလက္လက္ စိမ့္ယိုရင္း လမင္းကို မလိုတမာ ၾကည့္တယ္။
“မင္း ဒီလိုသာ တစ္ညလုံး ထြန္းေနရင္ မီတာခေတြ သိပ္က်ေတာ့မွာ ပါလား” တ့ဲ။ ေဒါသနဲ႔ ေျပာတယ္။
လ ကေတာ့ မၾကားဘူး။ တိမ္ၾကားထဲကို ေရြ႕သြားၿပီ။
သူက မုိးသားနဲ႔ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့သလို ဝမ္းပန္းတနည္း စိုက္ၾကည့္တယ္။ သူ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ သစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္သြားတယ္။
အစကေတာ့ သာမန္ ႐ုိး႐ုိးလူပါပဲ။
----------
ခင္ျမဇင္
သည္းဦးပန္း မဂၢဇင္း၊ ​ေမ၊ ၁၉၈၆။

ေျမေခြး

ေျမေခြး (ေနဝင္းျမင့္)
------------------------
(၁)
ကိုေက်ာက္စီ ဆိုတဲ့လူကို တစ္နယ္လံုးက သိၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူေနတဲ့ တဲကေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းတဲ့ တန္းလ်ား ေလးငါးလံုးက လူေတြ (မသကာ ရွိလွရင္ လူေျခာက္ဆယ္ေလာက္) ကပဲ သိတာပါ။
ေက်ာက္စီ ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုလည္း တခ်ိဳ႕က ေက်ာက္စိ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ေက်ာက္စီ တဲ့။ ကိုေက်ာက္စီကလည္း ထူးလိုက္တာပါပဲ။ သူ႔ဟာသူေတာင္ ေက်ာက္စိ လား၊ ေက်ာက္စီ လား၊ ေက်ာက္စည္ လား သိတာ မဟုတ္ဘူး။
သူ႔ပံုက ေက်ာက္ပြင့္ကေလးေတြ စီထားတဲ့ ေက်ာက္စီေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက အင္ၾကင္းပင္ႀကီးေတြ သိပ္ႀကီးသြားလို႔ ေက်ာက္ျဖစ္သြားတဲ့ အခါ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာက္စည္ ထိုးတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးနဲ႔ တူလို႔ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ေက်ာက္စည္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔က ပိုလိုက္တယ္။
ထားပါေတာ့၊ ေက်ာက္စီ ပဲ။ လူက မည္းလိုက္တာ သပိတ္ကိုသာ ၾကည့္ေတာ့။ ေခါင္းတံုးကလည္း အျမဲရိတ္ေတာ့ ဦးျပည္းဟာ ဘယ္ေတာ့မဆို ေျပာင္ေနေလ့ ရွိတယ္။ ႐ုပ္ကလည္း ဇာတ္ထဲက ဘီလူးေခါင္းစြပ္ကို ေတြ႕ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ ႐ုပ္မ်ိဳး။ မ်က္ခံုးနဲ႔ မ်က္လံုးေတြက အေပၚကို ေထာင္တက္ေနေတာ့ အျမဲတမ္း ရန္လိုေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးက ထင္းခနဲ ေပၚေနတတ္တယ္။
ရင္ဘတ္မွာက မင္ေၾကာင္ထိုး နဂါးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ မည္းေနတဲ့ အသားေပၚက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ ေဆးမင္ရယ္၊ နဂါးအေၾကးနဲ႔ ဟသၤျပဒါး အနီရယ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ မေပၚခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ နဂါးေခါင္းကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရင္ သိပ္အႏုစိတ္တဲ့ ေခါင္းမ်ိဳး ဗမာနဂါးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေကြးအတြန္႔ေတြနဲ႔ အေမြးအမွင္ေတြမ်ားတဲ့ စိန္႔တိုင္းက နဂါး႐ုပ္မ်ိဳး။
အေၾကးခြံေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ နဂါးကိုယ္လံုးဟာ သူ႔ ရင္ဘတ္ကတစ္ဆင့္ ညာဘက္ လက္ေမာင္းကေန ဆင္းသြားလိုက္တာ ညာဘက္ လက္ခံုေပၚမွာ ဆံုးတယ္။ ရင္ဘတ္က နဂါးေခါင္းက ေအာက္ဘက္ကို ပါးစပ္ျဖဲ လွည့္ထားေတာ့ ဝမ္းဗိုက္တစ္ခုလံုး နီးပါးဟာ နဂါးေခါင္းနဲ႔ ျပည့္ေနေလရဲ႕။
“ေက်ာက္စီတို႔ကေတာ့ ‘နတ္၊ ျပာ၊ တြဲ - ေတာင္’ တို႔၊ ‘ေတာ္၊ ကၽြတ္၊ မုန္း - ေရွ႕’ တို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အျမဲတမ္း နဂါးေခါင္း ေအာက္ကို လွည့္တယ္”
လို႔ မူးလာရင္ အျမဲ ေျပာတတ္တယ္။ အျမဲ ေျပာႏိုင္ဖို႔ကလည္း အျမဲ မူးေနဖို႔ လိုတယ္လို႔လည္း တြက္ထားဟန္တူပါရဲ႕။ အရက္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ အရက္နဲ႔ ပလုတ္က်င္း၊ အရက္နဲ႔ပဲ ထမင္းစား၊ အရက္နဲ႔ပဲ ေျခေဆးတယ္ ဆိုတဲ့လူ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူဟာ လူသူနဲ႔ေဝးေဝး ေတာအုပ္ ညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီးထဲက တဲကေလး တစ္လံုးမွာ ေနတယ္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အင္မတန္ နက္႐ႈိင္းတဲ့ က်င္းႀကီး၊ ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ အေတာ္အတန္ ႀကီးတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ေတာင္ကုန္း ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ တာဝန္ယူ ေစာင့္ရတဲ့ ေျမေကာ္တဲ့ ယႏၲရားႀကီး တစ္လံုးလည္း ရွိတယ္။
ဒီ ယႏၲရားႀကီးဟာ အဲသည္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေတာေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြကို ၿဖိဳတဲ့ ယႏၲရားႀကီးပဲ။ က်င္းေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြဟာ အဲသည္ ယႏၲရားႀကီးရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲ။ အျမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ လိုအပ္တဲ့အခါ ယႏၲရား ေမာင္းတဲ့လူ ေရာက္လာၿပီး ေကာ္ေတာ့တာပဲ၊ ၿဖိဳေတာ့တာပဲ၊ တူးေတာ့တာပဲ။
မလိုအပ္တဲ့အခါ သံုးေလးလ မလာျပန္ဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေက်ာက္စီက ပစၥည္းေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။ စက္ႀကီးက ေတာထဲမွာ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ရွိေနတတ္ေတာ့ သူကလည္း ႏွစ္ေပါက္ ေနေနရ ေတာ့တယ္။ သည္ေတာထဲမွာကိုပဲ သူေနရတာ ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေသာက္ေရအိုး အညႇိတက္ တစ္လံုး၊ သင္ျဖဴးေဟာင္း တစ္ခ်ပ္နဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ ပစၥည္းေလး အနည္းအက်ဥ္းက လြဲရင္ တဲထဲမွာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။
ယႏၲရားႀကီး အလုပ္ရွိတဲ့အခါ သူ အူစိုတယ္၊ ဆီေလး ဘာေလးလည္း ရတယ္၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးလည္း ရတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ကေလးေတြ ေျပာသလို လက္ခ်ည္းပဲ။ ရတဲ့ လခကေလးနဲ႔ စားရတာပဲ။ တစ္လ တစ္လ ရတဲ့ လခကေလးဟာ မနီးမေဝး တန္းလ်ားက အိမ္ဆိုင္ကေလးကို အရက္ဖိုး ဆပ္တာနဲ႔ ကုန္တာပါပဲ။ လဆန္းရင္ ျပန္စ၊ လကုန္ရင္ အတိုးဆပ္ … သည္လိုနဲ႔ လည္ပတ္ ေနတာပါပဲ။
အိမ္ဆိုင္ကေလး ကလည္း အရက္ေကာင္းေကာင္း ေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ တာဇံလို႔ ေခၚတဲ့ ေကာက္ညႇင္းအရက္ ေခၚမလား၊ ထန္းလ်က္အရက္ ေခၚမလား၊ အဲဒါပဲ ရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ သူ႔တဲကေလးကေန နာရီဝက္ မရွိတရွိေလာက္ ေလွ်ာက္လာ၊ တန္းလ်ားခန္းေတြ ထဲကို ဝင္၊ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ … ဒါဟာ ေန႔စဥ္ သူလုပ္ေနက်ပဲ။
အရင္တုန္းကေတာ့ (သည္ ယႏၲရားႀကီးကို လံုျခံဳေရး မေစာင့္ရခင္တုန္း ကေတာ့) ဘဝ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ က်င္လည္ခဲ့တာ ထားပါေတာ့၊ အခု ဒီဘက္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ သူ႔မွာ မနက္-ည သည္ တန္းလ်ားေလးကို လာၿပီး အရက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ပဲ။ ေတာထဲက တဲကေလးထဲမွာ ညဘက္ ဒီဇယ္ဆီ မီးခြက္ကေလးနဲ႔ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေနေတာ့တာပါပဲ။
ခက္တာက ယႏၲရားႀကီး မလည္ရတာ ၾကာျပန္ၿပီ။ ယႏၲရားေမာင္းတဲ့လူ ကလည္း ယႏၲရား မလည္ေတာ့ မလာေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ တျခား ဝင္ေငြလည္း မရွိဘူး။
အစားမွန္မွန္ မစားတာေရာ၊ အရက္ေတြ ေထာင္းထေအာင္ ေသာက္တာေရာေၾကာင့္ သူလည္း တစ္စတစ္စ ပိန္ခ်ံဳးသထက္ ပိန္ခ်ံဳးလာတယ္။
သူ ပိန္ခ်ံဳးလာေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီးကလည္း ပိန္ခ်ံဳး လာေတာ့တာပဲ။ လက္ေတြ ေျခေတြလည္း တုန္လာတယ္။ မၾကာမၾကာလည္း အေအးမိတယ္။ အဆုတ္ကလည္း ပြခ်င္တယ္။ ျခင္ေတြ၊ ျဖဳတ္ေတြကလည္း သီးေနေအာင္ ကိုက္ထားေတာ့ အေရျပားေတြမွာလည္း အနာ့ပဆုပ္ေတြ၊ ေပြးေတြ၊ ဝဲစိုေတြ၊ ညႇင္းႀကီးကြက္ေတြနဲ႔ အျပည့္ပဲ။
ေရ ဆိုတာကလည္း တူးထားတဲ့ ခ်ိဳင့္ေတြထဲက တင္ေနတဲ့ မိုးေရကို ခ်ိဳးရင္ ခ်ိဳး၊ ေသာက္ရင္ ေသာက္၊ ဒါပဲ။ ဘယ္ကမွ ေရသန္႔သန္႔ မရႏိုင္ဘူး။
အဲသလိုနဲ႔ …
အဝါရင့္ေရာင္ ယႏၲရားႀကီးရယ္၊ တဲကေလးတစ္လံုးရယ္၊ သူရယ္၊ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးတစ္ေကာင္ရယ္၊ က်င္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြရယ္၊
သစ္ေတာ ညိဳ႕ညိဳ႕ရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ေရအိုးတစ္လံုးရယ္၊ တာဇံထည့္တဲ့ ပုလင္းလြတ္ ေလးငါးလံုးရယ္က လြဲရင္ သူ႔မွာ တြယ္တာစရာ ဘာ သံေယာဇဥ္မွ မရွိဘဲ ေနလာတာကိုက ေျပာခဲ့ပါၿပီေကာ၊ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီလို႔။
* * *
(၂)
ေရတမာရြက္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ၾကားက ႏွင္းဆီပြင့္ေတြဟာ ေရာင္စံုပဲ။ လွလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။
အဝါလည္း ပါတယ္၊ ပန္းေသြး ႏုႏုေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ၾကက္ေသြးေရာင္ စိုစိုဖတ္ဖတ္ႀကီးေတြ ဆိုတာကလည္း မနည္းဘူး၊ ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြ ကလည္း သူ႔တဲကေလးထဲမွာ ႀကိဳင္လို႔ လႈိင္လို႔။
လွခ်င္တိုင္း လွေနတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို ကိုေက်ာက္စီ ေငးေတာင္ ေနမိတယ္။ အပြင့္ ေရာင္စံုေတြကိုလည္း သူ႔လက္ ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ တယုတယ ပြတ္သပ္ ၾကည့္မိေသးတယ္။
ကိုေက်ာက္စီက သူ႔ရဲ႕ ကတုန္ကယင္ လက္ေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပြင့္ကေလးေတြကို အသာအယာ ဆြဲႏုတ္တယ္။ အဝါေတြကို သတ္သတ္ ဖယ္တယ္၊
ပန္းေရာင္ အဖူးကေလးေတြကို သီးသန္႔ ထားတယ္။ ၾကက္ေသြးေရာင္ နီညိဳညိဳ အပြင့္ႀကီးေတြကိုေတာ့ မ်ားလြန္းလို႔ ႏွီးစမွ်င္မွ်င္ကေလးေတြနဲ႔ အရင္ စည္းတယ္။ ငါးပြင့္ တစ္စည္း၊ ေလးပြင့္ တစ္စည္း စည္းတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ဆန္ေကာလို၊ လင္ပန္းလို အခ်ပ္ႀကီးထဲမွာ စီၿပီး ထည့္ထားရမွာ။
သူ႔မွာ ဆန္ေကာ မရွိဘူး။ သည္ေတာ့ ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ေရာင္စီ ခြဲထုတ္တယ္။
ေရညႇိတက္ေနတဲ့ ေသာက္ေရအိုးက ေရတစ္ခြက္ ခပ္တယ္။ တစ္ဝက္ကို ေသာက္တယ္။ တစ္ဝက္ကို ပန္းေတြအေပၚ ဖ်န္းတယ္။
တဲအျပင္ထြက္ၿပီး အလင္းေရာင္ကို ၾကည့္တယ္။ အခ်ိန္ ရွိေသးတယ္၊ ရွိလွမွ သံုးနာရီခြဲပဲ။
သူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလိုက္တယ္။ တာဇံနည္းနည္း ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္းလ်ားဘက္ကို ႏွင္းဆီဖက္ေတြ ပိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတာ မေတြ႕ဖူးၾကတဲ့ တန္းလ်ားထဲက လူေတြ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းလာေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ အထူးအဆန္းကို ျဖစ္လို႔။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ၊ ဘာသေဘာလဲ၊ ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပန္းေရာင္း ျဖစ္သြားတာလဲ … အဲသလို ေတြးၾကတယ္။
“ကိုင္း … ပန္းေတြဗ်ိဳ႕ … ျခံပန္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ၊ ႏွင္းဆီေတြ … ”
တခ်ိဳ႕ကလည္း ရယ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း သနားၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီေကာင္ လုပ္လာ ျပန္ၿပီလို႔ တြက္ၾကဟန္ တူပါရဲ႕ ခပ္တည္တည္ပဲ။
မည္းခ်ိပ္ေနတဲ့ အသား၊ အက်ႌမပါ၊ ဖိနပ္မပါ၊ ပုဆိုးတိုတို (အဲဒီ ပုဆိုးကလည္း ႏွစ္ေပါက္ ပုဆိုးပဲ) နဲ႔ ႏွင္းဆီပန္း ေရာင္စံုနဲ႔က ဘယ္လိုမွကို ဆက္စပ္ ၾကည့္လို႔ မရဘူး မဟုတ္လား။
တန္းလ်ား ဟိုဘက္ထိပ္က ဒီဘက္ထိပ္ကို တစ္ေခါက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္၊ ႏွင္းဆီပန္းေတြ လုယူလိုက္သလို ကုန္သြားတယ္။
အဲသည္ ဝယ္ၾကတဲ့ မိန္းမေတြထဲမွာ သူ လာေသာက္ေနက် တာဇံ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္က မိန္းမကိုေတာ့ သူ မေရာင္းဘူး။ အဲဒီမိန္းမက ႏွင္းဆီအဝါ တစ္စည္းကို လာကိုင္တယ္။ သူက အတင္း ျပန္ယူလိုက္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။
အဲသည္ မိန္းမက “ရွင့္ အရက္ေႂကြးနဲ႔ မႏွိမ္ပါဘူး၊ ပိုက္ဆံ ေပးမွာပါ” လို႔ ေျပာတဲ့ၾကားကကို သူ မေရာင္းတာ။ “ခင္ဗ်ားကို သတ္သတ္ အလကား ေပးပါ့မယ္၊ ေနာက္မွ ယူပါဗ်ာ” လို႔ပဲ ေျပာတယ္။
အဲသည္ မိန္းမလည္း စိတ္ဆိုး သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္၊ “ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္” လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဒါပါပဲ။
က်န္တဲ့ မိန္းမေတြ အားလံုးကို ေရာင္းလိုက္တာပါပဲ။ ေဈးထဲမွာ တစ္စည္းကို ခုနစ္က်ပ္ ရွစ္က်ပ္ ေပးရမယ့္ အစည္းေတြကို ေလးက်ပ္ ငါးက်ပ္နဲ႔ ေရာင္းေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြ အားလံုးဟာ ခဏကေလးနဲ႔ ကုန္သြားတယ္။
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ စိတ္ေတြဟာလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ သြားတယ္။ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ လူႀကီး မဟုတ္လား၊ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ တစ္စည္း ဝယ္တယ္။
“ငါ့တူ ေက်ာက္စီလည္း မေရာင္းစဖူး ပန္းေတြ ဘာေတြ ေရာင္းလို႔ပါလား။ သာဓုေတာ္ … သာဓု … ကိုယ္ေတာ္ေလး ဆက္ရမယ္ … မွန္း … တစ္စည္းကို ဘယ္လို ေရာင္းတံုး”
လို႔လည္း ေျပာတယ္။ မေရာင္းစဖူး ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္။ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ လုပ္စား ေနပါေရာလားလို႔ ေျပာလိုက္တာလည္း ျဖစ္တယ္။
သူတို႔ သိထားတဲ့ ေက်ာက္စီဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ ရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာကိုး။
မနက္ မိုးလင္းေအာင္ ေသာက္ၿပီးရင္ စ႐ိုက္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ႐ိုက္ဖို႔ႏွက္ဖို႔ေလာက္ စဥ္းစားေနတဲ့လူ၊ ခိုးဖို႔ဝွက္ဖို႔ ၾကည့္ေနတဲ့လူ မဟုတ္လား။ သူ႔တဲနဲ႔ မနီးမေဝး ေတာထဲမွာ ကိုးက်င္းကိုးေၾကာင္း ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ တင္ပါးသားေတြခ်ည္းပဲ ရဲတင္းနဲ႔ ခုတ္ယူရင္ ယူလိုက္တဲ့လူ မဟုတ္လား။ တင္းပါးဆံုသား အိအိႀကီးေတြ ပါမလာတဲ့ ႏြားေတြဟာ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ပိုင္ရွင္ေတြက ကိုေက်ာက္စီ လက္ခ်က္မွန္းလည္း သိပါတယ္၊ ခက္တာက ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူးေလ၊ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူးေလ။
ေနာက္ လုပ္ေနက် ရွိေသးတယ္။ ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ငုတ္႐ိုက္၊ ေလးခြသားေရ တင္းတင္းဆြဲခ်ည္၊ ၿပီးရင္ ထစ္ကေလးတစ္ခု ခံၿပီး ႀကိဳးနဲ႔
ခပ္ေဝးေဝးကို ဆြဲထား၊ သားေရႀကိဳး ပတ္လည္မွာ ဆန္ေစ့ေတြ ၾကဲထား၊ စာကေလးေတြက အုပ္လိုက္ ဝင္စားၿပီ ဆိုေတာ့မွ ႀကိဳးနဲ႔ ခလုတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ စာကေလး ဆယ္ေကာင္ေလာက္ဟာ တံုးလံုးပက္လက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေရာ။ ဒါဟာ ကိုေက်ာက္စီအတြက္ အျမည္းပဲ။ အဲသည္ ညေနဟာ တာဇံနဲ႔ စာကေလးကင္ ညေနပဲ။
သည့္အရင္ကလည္း ပန္းရန္ေနာက္လိုက္ ဆိုၿပီး တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ပန္းရန္ လိုက္လုပ္ဖူးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မလိုက္ရေတာ့ဘူး။
ပန္းရန္ဆရာ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ညိဳ႕သက်ည္းကို ခုတ္တူနဲ႔ ခုတ္ပစ္ခဲ့လို႔ တဲ့။
ကိုေက်ာက္စီအတြက္ တစ္ခု ေကာင္းတာက သူ႔မိခင္ဌာနက သူရွိေနတဲ့ တဲကေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေဝးတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနတာပဲ။ သည္ ယႏၲရားႀကီးနဲ႔ ကိုေက်ာက္စီ ရွိတဲ့ ေနရာကို ေတာ္႐ံုတန္႐ံု တာဝန္ရွိတဲ့ လူကလည္း ေရာက္လာေလ့ မရွိဘူး။ ယႏၲရားႀကီးက ပစၥည္း မေပ်ာက္သေရြ႕ ကိုေက်ာက္စီဟာ ယႏၲရားနဲ႔အတူ ရွိသလား မရွိဘူးလား၊ ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္သလား မေစာင့္ၾကပ္ဘူးလားလည္း သိပ္စစ္ေဆးေလ့ မရွိဘူး။
သည္ေတာ့ သူ စိတ္ကူးတည့္ရာ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ယႏၲရားႀကီးကို ပစ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ ယႏၲရားႀကီးကို ပစ္ထားၿပီး သြားခ်င္ရာ သြားေနတာပဲ။
လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ ထြက္လုပ္ေနတာပဲ။ လုပ္တိုင္းလည္း ဇာတ္သိမ္းက မေကာင္းဘူး။ ျပႆနာနဲ႔ ဆံုးတာခ်ည္းပဲ။
ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္နဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီးကို ေၾကာက္လို႔ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ မဆက္ဆံတာပဲ ရွိတယ္။ သူကေတာ့ စံုတယ္။ မိန္းမပ်က္ တခ်ိဳ႕ကို ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္တယ္၊ ဝက္ေသးအိမ္နဲ႔ တာဇံ သယ္ေပးတာလည္း လုပ္တယ္၊ အငွား ဝက္ေပၚ ႏြားေပၚဖို႔ ရဲတင္း တစ္လက္နဲ႔ အသင့္ ေစာင့္ေနတတ္တာလည္း ရွိတယ္၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မိုက္ေၾကး ခြဲတတ္တာလည္း ရွိတယ္၊ တာဇံ ဆိုင္ေလးမွာ ခြက္တစ္လံုးနဲ႔ လိုက္ေတာင္းၿပီး သူမ်ား ေသာက္စားေနတဲ့ အထဲက ဆိုးခနဲ ဆတ္ခနဲ ႏႈိက္စား လိုက္တာလည္း ရွိတယ္။
တန္းလ်ားထဲက လူေတြ သိတဲ့ ကိုေက်ာက္စီက အဲသလို ကိုေက်ာက္စီကိုး … အခု ပန္းေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းေရာင္းတာဟာ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လာတဲ့ သေဘာပဲ။
ကိုေက်ာက္စီဟာ သည္လိုနည္းနဲ႔ သူ႔ဘဝကို ျပဳျပင္လာတယ္ ဆိုရင္ ၿပီးတာပဲ။ လူဆိုတာ မွားတုန္းက မွားခဲ့တာပဲ။ ေကာင္းလာၿပီ ဆိုရင္လည္း ဘာေျပာစရာ ရွိမလဲ ခြင့္လႊတ္လိုက္ၾက ရတာပဲ မဟုတ္လား။
အဲသည္ ညေနက ကိုေက်ာက္စီ အဘြားႀကီးကို ပန္းတစ္စည္း အပိုေပးတယ္။ အဘြားႀကီးကို မူးမူးနဲ႔ ထိုင္လည္း ကန္ေတာ့လိုက္ ေသးတယ္။
သူ႔အတြက္ပါ ပန္းကပ္ေပးပါ ဆိုၿပီး တစ္စည္းသတ္သတ္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အဘြားႀကီး ဆိုတာ သာဓုခ်င္း မိုးမႊန္သြားတာပဲ။
ကိုေက်ာက္စီ ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ေငြေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပါလာတယ္။ တာဇံေရာင္းတဲ့ အိမ္ကေလးဆီကို သြားတယ္။
တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက သူ႔ကို ပန္းမေရာင္းလို႔ မေက်နပ္ေပမယ့္ လက္ငင္းေပး ေသာက္ေတာ့ ေရာင္းတာပါပဲ။ တစ္ပိုင္း ေသာက္တယ္၊ တစ္ပိုင္းကို ပုလင္းငွား ထည့္လာၿပီး ယူလာခဲ့တယ္။ သူ႔တဲကေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ ထပ္ေသာက္တယ္။ အူလည္း ျမဴးေနတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။
အဲသည္ ညက ကိုေက်ာက္စီ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ျခင္ေတြ ျဖဳတ္ေတြ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ သီးေနတဲ့ၾကားက အိပ္မက္ေတြေတာင္ မက္ေနလိုက္ေသးတယ္။
* * *
(၃)
ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ပန္းေတာ့ ပန္းပဲ။ ဂႏၶမာေတြ … ေရာင္စံုလည္း မဟုတ္ဘူး၊ အျဖဴေတြခ်ည္း သန္႔သန္႔။
ဂႏၶမာျဖဴ ပြင့္ေတြဟာလည္း အပြင့္ ထြားထြားႀကီးေတြ ပါပဲ။ လွေနတာပါပဲ။
ဂႏၶမာပြင့္ေတြ ကိုလည္း ေတာငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ ထုပ္တယ္။ ေရဖ်န္းတယ္။ တန္းလ်ားဘက္ကို ထြက္ေရာင္းတယ္။
“ေဟာ … ကိုေက်ာက္စီႀကီး … ႏွင္းဆီပန္း မရေတာ့ဘူးလား”
“အင္း … ကေန႔ ဂႏၶမာပဲ ရလာလို႔ … ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဂႏၶမာေတြ ယူပါဦး”
“ေနပါဦး … ဘယ္ကယူေရာင္းတာလဲ”
“ျခံက … သူငယ္ခ်င္းျခံက … အေဝးႀကီးပါဗ်ာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ တစ္ေန႔ ႏွစ္ဆယ္က်န္က်န္ အစိတ္က်န္က်န္ လုပ္ရေတာ့တာပဲ”
“ေကာင္းတာေပါ့ … ဒီအစည္းႀကီးက ဘယ္လိုေရာင္းတံုး”
“ငါးက်ပ္နဲ႔ပဲ ယူ”
သည္လိုနဲ႔ ဂႏၶမာေတြလည္း ကုန္သြားတာပဲ။
အဲသည္ ေန႔ကလည္း ကိုေက်ာက္စီ ျမက္ျမက္ကေလး ရတယ္။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရတယ္။ သည္ကေန႔ တန္းလ်ားက မိန္းမဆိုင္မွာ သြားမေသာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုေမာင္ကြန္႔ ဘီအီးဆိုင္ဘက္ကို သြားတယ္။ ပဲျခမ္းသုပ္ကေလးနဲ႔ ဘီအီးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ထိုင္ေနလိုက္တာ ညေန ေျခာက္နာရီ ကပ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့မွ ထတယ္။
အဲသည္ ညက ဘီအီး ေသာက္လာေပမယ့္ တဲကိုေရာက္ေတာ့ တာဇံနဲ႔ ပိတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး မူးေတာ့မွ ရပ္တယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးဟာ အဲသည္ညက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ အရက္မူးေနတဲ့ ဘီလူးတစ္ေကာင္နဲ႔လည္း တူေနတယ္။
အဲသည္ညက တဲအျပင္မွာ ထိုင္ေနရင္းက ပန္းေရာင္းရတဲ့ ေငြေတြကို ေရတယ္။ တဲေခါင္မိုးမွာ ပိုက္ဆံေခါက္ကို ညႇပ္တယ္။
ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔လဲ မသိဘူး၊ ကိုေက်ာက္စီ တဲေရွ႕က ကြင္းျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ရယ္တယ္။ အားရပါးရကို ရယ္တာ။
ေတာေတြ၊ ေတာင္ကမူေတြ၊ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေတြ ၾကားမွာ အဲသည္ညက ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ရယ္သံဟာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေနတယ္။
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ေပၚက နဂါးႀကီးဟာလည္း အဲသည္ညက မာန္စြယ္ တေဖြးေဖြးနဲ႔ … တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ … ထိလိုက္ရင္ ေပါက္လိုက္မယ့္ အစြယ္ေတြနဲ႔ … မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ရင္ ျပာျဖစ္သြားေလာက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ …
ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္း ထြက္တာပါပဲ။ ညေနတိုင္း ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ကေလးနဲ႔ စည္းလာတဲ့ အစည္းထဲမွာ ပန္းေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္၊ ပန္းေတြေတာ့ ပါတာခ်ည္းပဲ။
တစ္ခါတစ္ေခါက္ေတာ့လည္း ပန္းျပတ္သြားတာလည္း ပါတယ္။ မလာျဖစ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေခါက္လည္း ဆက္တိုက္ ေရာင္းျဖစ္ ေနျပန္ေရာ။
ပန္းရရင္ ရသလို ဆိုပါေတာ့။
ပန္းေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေလ။
တစ္ခါတစ္ခါ ႏွင္းဆီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဂႏၶမာ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဖေယာင္းပန္း ႐ိုးတံရွည္ အနီ-အျဖဴ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေဟာ္လန္ေဒစီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ အာဖရိကန္ေဒစီ …။
* * *
(၄)
ပထမေတာ့ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းလာမေရာင္းတဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကို တန္းလ်ားစုက လူေတြက သတိမထားမိၾကဘူး။ ပန္းမရတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ကိုေက်ာက္စီ လာေလ့မွ မရွိတာကိုး။
ကိုေက်ာက္စီ ေသာက္ေနက် တာဇံဆိုင္ကေလးကိုလည္း ႏွစ္ရက္ေလာက္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ဒါလည္း ကိုေမာင္ကြန္႔ ဆိုင္ဘက္ လွည့္ေနတာ ျဖစ္မွာပဲ လို႔ တြက္လို႔ ရႏိုင္တာကိုး။
ကိုေက်ာက္စီ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ပန္းလာမေရာင္းတာဟာ ဘာမွလည္း ထူးဆန္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မဟုတ္ဘူး … အဲသည္ညေနမွာပဲ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ သတင္းတစ္ခုက တန္းလ်ားခန္းကေလးေတြ ဆီကို ေရာက္လာတယ္။
ကိုေက်ာက္စီဟာ သူ႔တဲကေလးထဲမွာ ေသေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းပဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ယႏၲရားႀကီးကို စက္ႏႈိးဖို႔ ေရာက္လာတဲ့ ေအာ္ပေရတာက အေလာင္းကို ေတြ႕တာလို႔လည္း ဆိုတယ္။ ေျမေကာ္ ယႏၲရားႀကီးကို စက္ႏႈိးဖို႔မ်ား မရွိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ လူမသိ သူမသိ ရွိေနမလဲေတာင္ မသိႏိုင္ဘူး။
သည္သတင္းကို ၾကားစက တန္းလ်ားက လူေတြဟာ ၿငိမ္သက္ သြားၾကတယ္။ အက်ႌမပါ ဘာမပါနဲ႔ မိုးကေလး တေျဖာက္ေျဖာက္ ၾကားမွာ ပုဆိုးၾကမ္းကေလး ျခံဳၿပီး တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္ ေသေနတဲ့ ကိုေက်ာက္စီကိုလည္း သြားၾကည့္ၾကဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကတယ္။ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ မိခင္ဌာနက တာဝန္ရွိတဲ့ လူေတြလည္း ေရာက္ေနၾကတယ္။
ဝမ္းဗိုက္ႀကီးဟာ ေက်ာက္ပ်ဥ္ တစ္ခ်ပ္လို မာေက်ာ စူထြက္ေနတဲ့ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကိုလည္း သယ္ေဆာင္ သြားၾကတယ္။
တန္းလ်ားကလူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ တဲကေလးရွိရာ ေရာက္ေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့ အေလာင္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ တဲကေလးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္မိသြားၾကတယ္။
ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပန္းေျခာက္ေတြ …
ႏွင္းဆီပန္းေျခာက္ေတြ၊ ဂႏၶမာပန္းေျခာက္ေတြ၊ ေဟာ္လန္ေဒစီ ပန္းေျခာက္ေတြ၊ ေဒလီယာပန္းေျခာက္ေတြ၊ အင္မတန္ မ်ားျပားတဲ့ ေရတမာ ရြက္ေျခာက္ေတြ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ လုပ္တဲ့ ဝါးစ အေဟာင္းေတြ၊ ႀကိမ္ေခြေတြ၊ ႏွီးစေတြ၊ စကၠဴေရာင္စံု အစေတြ၊ ဖဲျပား အနက္စေတြ …
အဲသည္မွာတင္ လူေတြဟာ ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္ ေလရဲ႕ျပင္းထန္တဲ့ အဟုန္မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ ဘုရားစင္ေပၚက ပန္းေတြ၊ နတ္စင္ေပၚက ပန္းေတြကို ဆြဲခ်ၾကတယ္။
ဘုရားစင္၊ နတ္စင္ေတြကို ေရေဆးၾကတယ္။ အေမႊးနံ႔သာေတြ ပက္ၾကတယ္။ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးၾကတယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ ထိုးၾကတယ္။
ေရစင္အိုးေတြ၊ နတ္အုန္းသီးေတြ လဲၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက က်ိန္ဆဲၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက ငိုၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက နံ႔သာျဖဴ ကရမက္ ေသြးရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္ၾကတယ္။
အဲသည္ ညေနက တန္းလ်ားကေလးမွာ ဆူညံပြက္ထ သြားတာ အမွန္ပဲ။
ကိုေက်ာက္စီ ပန္းမေရာင္းလို႔ မဝယ္ျဖစ္တဲ့ တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက လြဲလို႔ က်န္တဲ့မိန္းမေတြဟာ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထကုန္ၾကတယ္။
တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက သူ႔ဆီမွာ အရက္အေႂကြး ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ မသန္႔တဲ့ ပန္းေတြကို မေရာင္းဘဲ ေက်းဇူးသိသြားရွာတဲ့ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ေစတနာကို အခုမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။
က်န္တဲ့ မိန္းမေတြညအားလံုးကေတာ့ ေစာေစာကမ်ား သိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ အေလာင္းကိုေတာင္ တစ္စစီ ဆုတ္ျဖဲ ပစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရေအာင္ ေဒါသေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ရက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ တခ်ိဳ႕က ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာၾကတယ္။
* * *
(၅)တန္းလ်ားခန္းကေလးက လူေတြဟာ သည္ျဖစ္ရပ္ကို မေမ့ႏိုင္ၾကဘူး။
လူဆိုတာကလည္း ခက္သားပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာၾကာ ေကာင္းတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေအာက္ေမ့ သတိရေနတတ္တယ္၊ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေအာက္ေမ့ သတိရေနတယ္ မဟုတ္လား။ တန္းလ်ားက လူေတြ အားလံုးဟာ ကိုေက်ာက္စီကို သတိရေနၾကတုန္းပဲ။
------------
ေနဝင္းျမင့္
မေဟသီ၊ ဩဂုတ္၊ ၁၉၉၁။

စိတ္ေဈး

စိတ္ေဈး
========
႐ူးတယ္္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ နာမည္သာဆိုးတာ ဘယ္ေလာက္ အေနအထိုင္ လြတ္လပ္တယ္ မွတ္သလဲ။ တကယ္ေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ႐ူးေနတာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ႐ူးရတဲ့ဘဝေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ ရွိဦးမလား။
ေလာကမွာ အဓိကက်တာက အျမဲတမ္း စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ ႐ူးတယ္ အေျပာခံရတာ နာစရာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါ့ဘဝႀကီး လြတ္လပ္ေတာ့မယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ နိမိတ္လကၡဏာ ပဲလို႔ သေဘာထားလိုက္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခု စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက ကြၽန္မ အမွန္တကယ္ မ႐ူးေသးတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။
ကိုယ္ရည္ေသြး တီးလုံးေတြ ၾကားမွာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ရွာေနခဲ့တာ ဒီဆိုင္ကို စေရာက္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ မိသားစုရဲ႕ ႐ုတ္ျခည္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ မြန္းၾကပ္မႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာက လိုအပ္တဲ့ ကြက္လပ္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ေဈးထဲမွာ သည္ဆိုင္ကေလးကို စဖြင့္မိတဲ့ ေန႔ကစလို႔ စိ္တ္အက်ဥ္း က်ခဲ့ရတာ ပါပဲ။
ေဖေဖ ႐ုတ္တရက္ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာလို႔ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းတဲ့ မိသားစုကို ေဖ့ေဖ့အစ္မ သုံးေလးဝမ္းကြဲ ေတာ္တဲ့ ေဒၚေလးရီက ေဈးထဲက သူ႔ရဲ႕သုံးခန္းတြဲ ဆိုင္ႀကီးရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ေဈးလာေရာင္းဖို႔ ေခၚတုန္းက မ်က္ရည္လည္ေအာင္ တုုန္ယင္လႈိက္လွဲစြာ ဝမ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း တခ်ိဳ႕နဲ႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြ ကေတာ့ ငယ္စဥ္က ေဖေဖတို႔ မိသားစုရဲ႕ ဆပ္မကုန္တဲ့ ေက်းဇူးေတြ ရွိတဲ့ ေဒၚေလးရီ တစ္ေယာက္ သည့္ထက္မက ကူညီသင့္တယ္လို႔ ေဝဖန္ ေျပာဆိုၾကေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔ မိသားစု အတြက္ကေတာ့ ေဒၚေလးရီဟာ ရွာမွ ရွားတဲ့ မဟာ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလို႔ မွတ္ယူၿပီး ေက်းဇူး အထပ္ထပ္ တင္ေနမိတာ အမွန္ ….။
အထိအေတြ႕ နည္းပါးလြန္းသျဖင့္ စိမ္းေနေသာ အေဒၚ လုပ္သူ၏ ပထမဆုံး ေဈးေန႔က ႏႈတ္ဆက္စကားကို ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
"ႏုိ႔ ... ေနပါဦး၊ ညည္းက ကဗ်ာဆိုလား ဝတၱဳဆိုလား ေရးေသးဆို"
"ဟုတ္ကဲ့ ... ဝါသနာပါလို႔ နည္းနည္းပါးပါး ေရးစမ္း ၾကည့္တာပါ"
"ပုုိက္ဆံေကာ ရရဲ႕လား"
"ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ရမယ္ ထင္တာပါပဲ"
"ညည္းဟာကလဲ နည္းနည္းပါးပါးခ်ည္း ပါလား။ ေအးေလ ညည္းအေဖေၾကာင့္ ငါက ညည္းတို႔ သားအမိေတြ သနားလို႔ ေဈး ေပးေရာင္းထားတာ၊ ေဈးသည္နဲ႔ တူေအာင္ေတာ့ ေနေပါ့ေအ၊ ႐ုံးစာေရးမ လိုလို၊ စာေရးဆရာမ လိုုလို၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ လိုလို ဟန္ႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ သူမ်ား အျမင္ကတ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မေနနဲ႔ေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီစာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ႐ူးေနရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ မ်က္စိေနာက္ ေနရင္ေတာ့ ငါ့စည္းကမ္းအတိုင္း ေနရမွာေနာ္။ ညည္းအေမ ၾကည့္ရတာလဲ သားသမီးေတြကို ႏုိင္နင္းမယ့္ပုံ မေပၚပါဘူး"
ျမတ္စြာဘုရား ျမင္ျမင္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ ထြင္းသလို ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႀကိဳဆိုမႈက ​ေႏြးေထြး လွခ်ည္လား။
* * *
ေဈးမွာ အေနၾကာလာေတာ့ သူမ်ား အျမင္ကတ္ေအာင္ မေနနဲ႔ဟု ကြၽန္မကို ဆုံးမခဲ့ေသာ ေဒၚေလးရီမွာ ဆိုင္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မည္သူႏွင့္မွ် မသင့္ျမတ္ေၾကာင္း သိထားရျခင္းအတြက္ ကြၽန္မ ထူးၿပီး အံ့ဩ မေနေတာ့ပါ။
အမ်ားအျမင္တြင္ ႂကြားလုံး ႀကီးတတ္သူ၊ ကိုယ္ရည္ေသြးလြန္းသူ ျဖစ္ေနေသာ ေဒၚေလးရီႏွင့္ အနီးကပ္ ေနရေသာ ကြၽန္မသည္ပင္ အေနၾကာလာမွ ဆိုင္နီးခ်င္းမ်ား၏ ပကတိ ခင္မင္မႈကို ရရွိကာ ဘဝတူ ေဈးသည္မ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ခြင့္ ရပါေတာ့သည္။
"မ​ေဝက ကြၽန္မတို႔ ေဈးမွာ မိသားစုလို ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေဈးသူ ေဈးသားေတြ စုေပါင္းၿပီး လုပ္တဲ့ ဘုံကထိန္မွာ အမာခံ အလႉရွင္ ဝင္လုုိက္ပါလားဟင္"
တစ္ေန႔ ဆိုင္နီးခ်င္း အခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ မ်က္ႏွာစိမ္း သုံးေလးေယာက္ ကြၽန္မဆိုင္သို႔ လာ၍ စည္း႐ုံးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
"အမာခံ အလႉရွင္ ဝင္ေတာ့ ဘယ္လို လႉရမလဲ"
"ဒီလိုပါ … ကြၽန္မတို႔ ေဈးမွာ အမာခံ အလႉရွင္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ ေဈးသူေဈးသား ငါးရာေက်ာ္ ရွိိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ ကထိန္ရာသီ ေရာက္မွ သကၤန္း၊ ထီး၊ ဖိနပ္ စသည္ျဖင့္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လႉၾကပါတယ္။ အမာခံေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္ ေခြၽးနည္းစာထဲက တစ္ေန႔ကုိ တစ္က်ပ္ တစ္က်ပ္ လႉၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ အဲဒီ ေငြေတြြနဲ႔ မတည္ၿပီး အလႉခံမ႑ပ္က ထပ္ၿပီး ေကာက္ခံရရွိတဲ့ ေငြေတြနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ထဲက စာသင္သံဃာ အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာ စုေပါင္း ဘုံကထိန္ ခင္းၾကတာပါ"
"အလႉေငြေတြ အမ်ားႀကီး ရမွာပဲေနာ္"
"ႏွစ္စဥ္ တစ္သိန္း ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ကို လႉရပါတယ္၊ အမာခံ အလႉရွင္ေတြ အားလုံံးဆီက ေန႔စဥ္ တစ္က်ပ္ တစ္က်ပ္ကို ဆိုင္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ေကာက္ခံေပးတဲ့ လုပ္အား ကုသုုိလ္ရွင္လဲ ရွိပါတယ္၊ ဒီေငြေတြကို ဘ႑ာေရးမႉးက စနစ္တက် ဘဏ္မွာ အပ္ႏွံၿပီး ထိန္းသိမ္းေပးပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မ​ေဝလဲ ပါဝင္ပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံတာပါ"
"အို … ပါရမွာေပါ့ရွင္၊ ဒါ ဝန္ေလးတဲ့ ကိစၥမွ မဟုုတ္ဘဲ ... ကြၽန္မကေတာင္ ေက်းဇူး တင္ရဦးမွာပါ"
အမွန္တကယ္လည္း ကြၽန္မ ေက်းဇူး တင္မိပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း အလုံးအရင္းႏွင့္ လႉႏုိ္င္ရန္ ခက္ခဲေသာ ကြၽန္မအတြက္ ဤကုသိုလ္သည္ ရေတာင့္ရခဲပင္။ "မလႉတတ္ရင္ ေဈးေရာင္း" ဆိုသကဲ့သို႔ပင္ ဆိုင္ခုံေပၚမွ တစ္က်ပ္တစ္ျပား လက္လွမ္း လိုက္႐ုံမွ်ျဖင့္ ကထိန္ဒါယိကာမ အမည္ခံရ ေပေတာ့မည္။ သို႔ျဖင့္ ကြၽန္မ၏ အမည္ႏွင့္ ေနရပ္ လိပ္စာမ်ားကို ေရးယူေနစဥ္ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ခန႔္ မ်က္ႏွာစိမ္း တစ္ဦးျဖစ္ေသာ
"ေဟ့ ... ညည္းက ျမရြက္ေဝ ဆိုၿပီး စာေရးေနတာ မဟုတ္လား"
"ရွင္ …"
ကြၽန္မ အံ့အားသင့္သြားသည္။ အလြန္ က်ဲပါးလြန္းေသာ ကြၽန္မ၏ ကေလာင္ အမည္ကို ေျပာႏုိင္ေသာသူက ျပံဳး၍ ...
"ဟုတ္ပါတယ္ ညည္း ျမရြက္ေဝပါ၊ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕နယ္က ထုတ္တဲ့ ေအာင္ေျမ မဂၢဇင္းထဲမွာ `အေမ´ ဆိုတဲ့ ဝတၱဳေလးကို ညည္းေရးခဲ့တာ မဟုတ္လား၊ ျမျမ​ေဝဆိုတဲ့ ညည္းနာမည္ အရင္းရယ္၊ ေနရပ္လိပ္စာ ရယ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ သိလိုက္တာေပါ့၊ အဲဒီ မဂၢဇင္းက က်ဳပ္တို႔ အေပါင္းအသင္း ၿမိဳ႕ခံလူေတြ လုပ္ၾကတာေလ၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္မွတ္မိ ေနတာေပါ့၊ က်ဳပ္က စာမေရးတတ္ေပမယ့္ စာဖတ္ပါတယ္၊ စာေရးဆရာေတြကိုလည္း ေလးစားပါတယ္၊ အေတာ္ပဲ ညည္းလဲ က်ဳပ္တုိ႔ေဈးမွာ စာေပသမား တစ္ေယာက္၊ လူမႈေရးကိစၥ၊ ဘာသာေရးကိစၥ ေတြမွာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဝိုင္းကူဖို႔ တိုက္တြန္းရမွာပဲ"
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ စိတ္ရင္း ေကာင္းသေလာက္ စည္း႐ုံးေရး ထက္ျမက္ေသာ ကထိန္ အတြင္းေရးမႉး ဦးျမတ္ၿငိမ္းတို႔ မိသားစုသည္ ေနာက္ေသာအခါ ကြၽန္မႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ ေလးစား အားထားဖြယ္ လူမႈေရး လုုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
လက္ရွိ ေရာင္းေနေသာ ဆိုင္ေလးအား ေပါက္ေဈးျဖင့္ ဝယ္ယူလိုက္ႏုိင္ေသာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဒၚေလးရီ၏ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏ ျမင္ကြင္းစိမ္းထဲတြင္ေတာ့ ကြၽန္မမွာ အမ်ားႏွင့္အတူ ေရာ​ေႏွာ စီးေမ်ာဆဲ …။
"အခုမွ ဘုန္းႀကီး႐ူးနဲ႔ ေလွလူး ေတြ႕ေနၾကတာေလ၊ ငါတို႔ သားသမီးမ်ားေတာ့ ပညာႀကိဳးစား၊ ကိုယ့္တက္လမ္း ကိုယ္ရွာ၊ ၿပီးေတာ့ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေန၊ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြား ေက်ာင္းတဲ့ ဝါသနာမ်ိဳး ပါလာလို႔ကေတာ့ ႐ုိက္သတ္ပစ္မယ္ မွတ္"
"ခုဆို သားအလတ္ အင္ဂ်င္နီယာက ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ အလုုပ္ဝင္ေနၿပီေလ"
"သမီး ဆရာဝန္က ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္ သြားရမွာမို႔ မေန႔တုန္းက အ​ေႏြးထည္ခ်ည္းပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေဈးက ရွစ္ထည္ ဝယ္ခဲ့ရတယ္၊ ဒါေတာင္ အမ်ားႀကီး သယ္မသြားႏုိင္လို႔"
"အငယ္ဆုံးေကာင္က ဒီႏွစ္ ေကာလိပ္တက္ရမွာ ဆိုၿပီး ဟမ္း(န္)ခ်ိန္း ပူဆာလုုိ႔ သြားဝယ္ေပးပါတယ္၊ ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေတာ့ နာရီကိုပါ ေနာက္ဆုံးေပၚနဲ႔ လဲေပးမွ ျပန္မယ္ဆိုလို႔ ဝင္လဲေပးလိုက္ရ ပါေရာလား"
"အံမယ္ေလး … ေျပာ … မေျပာခ်င္ဘူး၊ ေန႔ခင္း ေန႔လယ္ ေဈးကြဲတုန္းမ်ား တစ္ေရးတစ္ေမာေလာက္ ေမွးရမလား မွတ္တယ္၊ ဝိုင္းႀကီးဝိုင္းငယ္ ဖြဲ႕ၿပီး ဟီလာတိုက္ေန လိုက္ၾကတာ တန္း ပုလိပ္​ ႐ုိက္တာ က်ေနတာပဲ၊ ဆူညံေနတာပဲ၊ ဟင္း အပ်ိဳမေတြမို႔သာပဲ"
ဆိုသည့္ ေဒၚေလးရီ၏ ပီယဝါစာမ်ားကေတာ့ ပတ္္ဝန္းက်င္တစ္ဝိုက္ ပ်ံ႕လြင့္႐ုိက္ခတ္ၿပီ …။
* * *
"လူၾကည့္ေတာ့ စိန္နားကပ္နဲ႔၊ ေဈးဝယ္ေတာ့ စီးစီးပိုးပိုး သူပိုင္းခိုင္းလို႔လဲ ပိုင္းရေသးတယ္၊ အခု ရွင္ယူမလား၊ မယူဘူးလား ခ်က္ခ်င္းေျပာ"
"ယူမွာေပါ့၊ ႏွစ္ေယာက္တည္း စားတာ ဆယ့္ငါးက်ပ္သားဆို ေတာ္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ မယူႏုိင္ဘူး"
"ဟင္ … ႏွစ္ဆယ္သားတည္း ရွိတာ၊ ဒါကို ထပ္ပိုင္းေတာ့ အတုံးအတစ္ကေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူက ဝယ္ေတာ့မွာလဲ …"
"ဒါေတာ့ မသိဘူး၊ ႏွစ္ဆယ္သားေတာင္ မကုန္ႏုိင္၊ မခမ္းႏုိင္ႀကီးေတာ့ မဝယ္ႏုိင္ဘူး"
"မကုန္ရင္ ေန႔ဖို႔ ညစာ ထားေပါ့၊ ငါးက်ပ္သားေလး ပိုရမွာမ်ား၊ ကပ္ေစးႏွဲလိုက္တာ၊ ႏွမ္းေစ့ေလာက္ စားမွာလား၊ နားဖာကေလာ္နဲ႔ စားမွာလား"
"အဲဒါ ညည္းအပူ မပါဘူး၊ ပိုက္ဆံေပး ဝယ္တာ၊ ငါ ဝယ္ခ်င္သေလာက္ ဝယ္မယ္၊ အဲဒီ အတုံးကို ထပ္မပိုင္းႏုိင္ရင္ ေဟာ့ဟိုထဲက အေသးေလးတစ္တုံး ပိုင္းလိုက္"
"အံမယ္ - အံမယ္ … သေဘာက် … က်ေသးေတာ့၊ လက္ညႇိဳးေလး တထိုးထိုးနဲ႔ ဟိုဟာပိုင္းလိုက္ ဒီဟာပိုင္းလိုက္နဲ႔၊ ၿပီးရင္ ကက်ီကေၾကာင္ လုုပ္ဦးမယ္၊ ဟိုဟာေတာ့ မရဘူး၊ ဒါပဲရမယ္"
နံနက္ပိုင္း ေဈးစည္ခ်ိန္ ျခံစည္း႐ုိး သံဆန္ခါ တစ္ခ်ပ္သာ ျခားေသာ ေက်ာကပ္လ်က္ ငါးတန္းမွ ဆူဆူညံညံ အသံေၾကာင့္ လွမ္းအၾကည့္ -
"ဟာ"
မ်က္ႏွာကို ကပ်ာကယာ ျပန္လႊဲလိုက္ရသည္။ မိတုတ္တို႔ကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ မိတုတ္ ဆိုတာက ေဈးထဲမွာ နာမည္တစ္လုံးနဲ႔ ေနတာ၊ ျဗန္းျဗန္းကြဲ မိတုတ္တဲ့။ မိတုတ္ စကားသုံးခြန္း ေျပာရင္ တစ္ခြန္းက သူ႔ကိုယ္တြင္းကိုယ္ပ ေၾကညာစာတမ္း တစ္ခု ပါတတ္စျမဲ။ လူခ်င္း ယွဥ္ၿပီဆို ထဘီကို အလ်င္ ဆြဲလွန္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕သမွ် ဖ႐ုႆဝါစာေတြ တန္းစီ ရြတ္ေတာ့သည္။
သည္လို မိန္းမမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ေဈးသည္ကို လူအထင္ေသးၿပီး ေဈးသည္အစ … ဇာတ္သမအလယ္၊ …သည္ အဆုံးဆုုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းမ်ိဳးေတြ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္္မွာ။ အခုေနာက္ပိုင္း ေဈးမိေဈးဖမ်ားက ဆုံးမထား၍ မိတုတ္ နည္းနည္း ၿငိမ္ေနရာမွ ယခု တစ္စခန္း ထလာျပန္ၿပီ။
"ဟင္ - မိုက္႐ုိင္းလိုက္တာ၊ မေရာင္းႏုိင္ရင္ ေကာင္းေကာင္း ေျပာပါလား"
"ေကာင္းေကာင္း ေျပာလို႔ မတန္တဲ့ ဟာမ်ိဳးကို ဒီလိုပဲ ေျပာရတယ္ေဟ့၊ ကဲ - ညည္းလို ေကာင္မမ်ိဳးကို မေရာင္းဘူး၊ မေရာင္းဘူး၊ ကဲ - မွတ္ၿပီလား"
"မေရာင္း ေနေပါ့၊ ပိုက္ဆံေပး ဝယ္တာ၊ ဘယ္မွာ ဝယ္ဝယ္၊ ပါး႐ုိက္ဝယ္လို႔ ရတယ္၊ နင့္ တစ္ဆိုင္တည္း ရွိတာ မဟုုတ္ဘူး"
"ဟုတ္လား၊ ဘယ္မွာရလဲ ေျပာစမ္းပါ၊ ငါလိုက္ၿပီး ႐ုိက္ဝယ္ခ်င္လို႔၊ ငါတုုိ႔ ေဈးမွာေတာ့ ဘယ္ဆိုင္မွ ဒါမ်ိဳးမရဘူး၊ နင့္လို ေကာင္မမ်ိဳး နင္းၿပီးေတာ့ေတာင္ ဆြဲျဖဲပစ္လိုက္ဦးမယ္"
"စကားေျပာတာ တရားမလြန္္နဲ႔ေနာ္၊ ၿငိမ္ေနလို႔ အေကာင္းမမွတ္နဲ႔"
"မခံလုုိ႔ ညည္းက ဘာလုုပ္ခ်င္တုန္း၊ ကဲ - လာခဲ့ေလ"
မိတုတ္က ဆိုင္ေပၚက ခုန္ဆင္းဟန္ ျပင္ေတာ့၊ ေဘးခ်င္း ကပ္လ်က္က ကန္စြန္းရြက္သည္ မိစိန္က လွမ္းဆြဲထားလိုက္ၿပီး -
"ဟာ ေတာ္ၾကပါေတာ့၊ အစ္မတို႔ ရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ သူမ်ားေတြပါ အေရာင္းအဝယ္ ပ်က္တယ္၊ ဟိုအစ္မႀကီး ကလဲ မဝယ္ႏုိင္လဲ ျပန္ပါေတာ့၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ အစ္မတို႔ ျဖစ္တာ ကြၽန္မဗန္းေရွ႕ လူေတြ အုံေနေတာ့ ကြၽန္မလဲ မေရာင္းရေတာ့ဘူး၊ စိတ္ညစ္ပါတယ္"
"မဝယ္ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူးေဟ့၊ မဝယ္ခ်င္တာ၊ ေဈးထဲ လာရတာလဲ ငါးစိမ္းသည္ ေၾကာက္ရ၊ ကန္စြန္းရြက္သည္ ေၾကာက္ရနဲ႔၊ ကန္စြန္းရြက္ကေလး ဝယ္မလား မွတ္ပါတယ္၊ ေတာ္ၿပီ၊ ဒီနားက ပစၥည္းေတာ့ မစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ တကတည္းေတာ္၊ အသီးအရြက္တို႔ သားငါးတို႔ ေရာင္းၾကေပလို႔ပဲ၊ စိန္ေ႐ႊမ်ား ေရာင္းႏုိင္ရင္ ဘယ္လို ေနၾကမလဲ မသိဘူး"
ဝယ္သူ မိန္းမက မေက်မနပ္ႏွင့္ စူပြစူပြ လုပ္ရင္း ထြက္သြားေတာ့၊ ေနာက္မွ ကန္စြန္းရြက္သည္ မိစိန္က လွမ္းေအာ္သည္။
"ေအးေဟ့ - ငါတို႔က ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းေပမယ့္ ၾကက္သား စားႏုိင္တယ္၊ နင္တို႔လို စိန္နားကပ္ ပန္ၿပီး ကန္စြန္းရြက္ စားတာ မဟုုတ္ဘူးေဟ့"
႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ စကားေတြ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ႏွင့္ ေျပာခ်င္ရာေတြ စြတ္ေျပာကုန္ၾကသည္။ ထိုမိန္းမက ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္မွ -
"အဲဒါေၾကာင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ ေနၾကတာေပါ့"
ဟု ျပန္ေျပာသြားတာ သူတို႔ ၾကားလိုက္ဟန္ မတူ။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာသြားေလသည္ -
"ေဈးသည္ပီပီ အရွက္ကို မရွိၾကဘူး" တဲ့။
သည္လို သိမ္းၾကံဳး အေျပာခံလိုက္ ရေတာ့။ ကြၽန္မရင္ထဲ က်ဥ္သြားသည္။ သည္စကားေလး တစ္ခြန္းကို ခင္​ေႏွာင္း တစ္ေယာက္မ်ား ၾကားလိုက္ရရင္ ငိုခ်လိုက္မည္ ထင္သည္။
"အရွက္ႀကီးတဲ့ ေဈးသည္မ်ဳိး ရွင္ မျမင္ဖူးေသးလို႔ပါ"
ဟု ရင္ထဲက ျပန္ေျပာရင္း၊ တစ္ေန႔က ခင္​ေႏွာင္း ျဖစ္ပုံကို ျပန္ျမင္ေယာင္ လာသည္။
သူ႔ညီမေလး မိခက္ အျပင္ထြက္သြားလို႔ ခင္​ေႏွာင္း တစ္ေယာက္တည္း ဆိုင္မွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ေဈးလာဝယ္သည္။
"ပုဇြန္ေျခာက္ ဘယ္ေဈးလဲ"
လို႔ ေကာင္ေလးက ေမးေတာ့ ခင္ေႏွာင္းက -
"ႏွစ္ဆယ္ပါ"
လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
ေကာင္ေလးက ပုဇြန္ေျခာက္တစ္ေကာင္ကို ျမည္းၾကည့္ရင္း …
"တစ္ပိႆာ ေပးပါ"
ဆိုေတာ့ ခင္​ေႏွာင္းက တစ္ပိႆာ ေကာက္ခ်ိန္တာေပါ့။ ခ်ိန္ေနတုန္းမွာ ေကာင္ေလးက သူ႔အိတ္ထဲက ဆယ္တန္ ႏွစ္ရြက္ကို ထုတ္ၿပီး ကိုင္ထားတယ္။ သည္ပိုက္ဆံဟာ သူ႔ကိုေပးဖို႔ ဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့ ခင္​ေႏွာင္း အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။
သူေျပာတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ဆိုတာက တစ္ဆယ္သား ေဈးကို ေျပာတာ။ ေကာင္ေလးက တစ္ပိႆာ ေဈးနဲ႔ မွားၿပီး ဝယ္ေနၿပီ ဆိုတာ သူသိလိုက္တယ္။ သည္မွာတင္ သူမရဲ႕ မျပတ္သားတဲ့ အေျပာအဆို မွားယြင္းမႈအတြက္ သူမ အားနာရွက္ရြံ႕ ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဝယ္သူေကာင္ေလး ရွက္သြားမွာကိုလဲ အားနာတဲ့အတြက္ ျပန္ျပင္ၿပီး ေျပာမထြက္ဘဲ လက္ထဲက ပုဇြန္ေျခာက္ထုပ္ႀကီး ကိုပဲ ႀကိဳးနဲ႔ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ေနၿပီး ဘာဆက္လုုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတုန္း သူ႔ညီမေလး ျပန္ေရာက္လာတယ္။
လိုတာထက္ ပိုၿပီး ႀကိဳးေတြ ရစ္ပတ္ေနတဲ့ အစ္မ လက္ထဲက တစ္ပိႆာ ထုပ္ႀကီးရယ္၊ ဝယ္သူ လွမ္းေပးေနတဲ့ ေငြႏွစ္ဆယ္ရယ္ကို အကဲခတ္မိေတာ့ မိခက္က …
"အစ္ကို နားၾကားလြဲၿပီနဲ႔ တူတယ္၊ တစ္ဆယ္သားကို ႏွစ္ဆယ္၊ တစ္ပိႆာကို ႏွစ္ရာပါ" ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက …
"ဟာ ... ဒုကၡပါပဲဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေဈးဝယ္က်င့္ မရွိလို႔ပါ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ အားလဲ နာပါတယ္၊ ဒါဆုိ အစိတ္သားေလာက္ပဲ ယူပါရေစေနာ္၊ ပုိက္ဆံ မေလာက္ေတာ့လုိ႔ပါ"
လို႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္ေတာ့ ...
"ရပါတယ္အစ္ကိုရယ္၊ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူပါ၊ ကြၽန္မ ျပန္ျပင္ ထုပ္ေပးပါ့မယ္၊ မမ​ေႏွာင္း ေပး ဒီကို"
ဆိုၿပီး မိခက္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲ အိတ္ကိုသြန္ၿပီး အစိတ္သား ျပန္ခ်ိန္ေပးလိုက္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ခင္​ေႏွာင္းက အားနာၿပီး ဆိုင္ခုံထဲ ဝင္သြားတာ ျပန္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ လူရွင္းမွ မိခက္က အထဲကို ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ …
"ရွက္လိုက္တာ ရွက္လိုက္တာ"
လို႔ ႏႈတ္ခမ္း လႈပ္႐ုံေလး အသံမထြက္ဘဲ ေရရြတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ညီမလုပ္သူက …
"ရွက္ရမွာက မမ​ေႏွာင္း မဟုတ္ဘူး သူ"
လို႔ ဆိုေတာ့ …
"သူ ရွက္သြားရင္လဲ ငါ့အျပစ္ပဲေပါ့၊ သိပ္အားနာစရာ ေကာင္းတာပဲ၊ သူေနာက္ေန႔ ေဈးလာဝယ္ရင္ အဲဒီ မ်က္ႏွာကို ငါၾကည့္ရဲေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ နင္ပဲ ေရာင္းေနာ္"
ကဲ … ခင္​ေႏွာင္းက အဲသည္ေလာက္ကို ရွက္တတ္၊ အားနာတတ္တာ၊ သူ႔အေမကို သူေျပာေျပာေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။
"အေမရယ္၊ မိ​ေႏွာင္းေလ အလကား ေနရင္း ရွက္ေနတာပဲ၊ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး၊ လူတိုင္းကို ရွက္တယ္၊ စကားလဲ မေျပာရဲဘူး" တဲ့။
အဲဒါ သူ႔အေမက ကြၽန္မကို ျပန္ေျပာျပတာ။
ၿပီးေတာ့ …
"သမီး ညီမေလးက သိပ္ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးလြန္းေတာ့ လူရာလဲ မဝင္ဘူးေပါ့ကြယ္၊ ေဈးေရာင္းတာေတာင္ မိ႐ုိးဖလာ လုပ္ငန္းမို႔ အိမ္မွာလဲ (သူ)တို႔ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အေဒၚ့ကိုလဲ ေရာဂါသည္္မို႔ မေအကိုညႇာၿပီး လာေရာင္းၾကတာ၊ သမီးတို႔က ေပ်ာ္တတ္ပါးတတ္၊ ဗဟုသုတ ကလဲ စုံေတာ့ ခင္​ေႏွာင္းကို လူမေၾကာက္ေအာင္၊ လူေတာထဲ ဝင္ေအာင္၊ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိေအာင္ သြန္သင္ ၾကစမ္းပါ၊ စီးပြါးေရး လုုပ္ေနတာ ဒီေလာက္ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲကြယ္"
တဲ့။ အဲသည္လုုိ ကြၽန္မကို ခင္​ေႏွာင္းအေမက လိုလိုခ်င္ခ်င္ တိုင္ပင္ အပ္ႏွံေတာ့ ကြၽန္မကလဲ ခင္​ေႏွာင္းကို ရင္းႏွီးေအာင္ေပါင္းၿပီး တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ေလးေတြနဲ႔ သြန္သင္ရတာေပါ့။ ဒါကို ေဒၚေလးရီက ဘာေျပာတယ္ မွတ္သလဲ …
"ေနာက္မွေပၚတဲ့ ေ႐ႊၾကာပင္ကလဲ လူႀကီးေရာဂါ ထေနျပန္ၿပီ၊ ဒါလဲ အ႐ူးတစ္္မ်ိဳးပဲ"
တဲ့။ ဟုုတ္ပါတယ္ ကြၽန္မ ႐ူးေနတယ္ပဲ ထားပါ။ အ႐ူး စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့ ကမၻာေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းတာေပ့ါ။
* * *
အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္လုံးျပဴးျပဴး၊ ဆံရွည္ဖားလ်ား၊ နားဆြဲလွလွႏွင့္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး ေဈးဝယ္ေနတဲ့ ေခတ္ေရွ႕ ေျပးေနတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ထိုင္ခုံေပၚက ညိဳေသာ္လည္း ဝါဝင္းေနေသာ အသားအေရ၊ မ်က္ခုံး ထူထူစိမ္းစိမ္း၊ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္၊ ႏွာတံစင္းစင္းႏွင့္ ဆံပင္ ေနာက္တြဲေလး ထုံးထားေသာ ခင္​ေႏွာင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုိ ေဘးတိုက္ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းက လက္ရာေျမာက္သည့္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသည့္ႏွယ္။ သည္လိုေတာ့လဲ ခင္​ေႏွာင္း မ်က္ႏွာေလးက ျပံဳးလို႔၊ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္တဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလး ႏွစ္(တစ္?)ေယာက္ရဲ႕က်က္သေရအျပည့္ …
ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႔မ်ား သူူ႔ကို တစ္ေယာက္က ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ေနမွန္း သိရင္ ရွက္ေနဦးမွာ အေသအခ်ာ။
ခဏၾကာေတာ့ ဆြဲျခင္းတစ္ဖက္၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္တစ္ဖက္ ပိုိက္္ဆံအိတ္ကေလး ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ၿပီး ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္နဲ႔ ေမာ္ဒန္ေကာင္မေလး မႏုိင္မနင္းနဲ႔ ေပါက္ဆတ္ ေပါက္ဆတ္ ထြက္လာတာကို ခင္​ေႏွာင္းေငးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္က သရက္သီးမွည့္ဆိုင္ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ခ်ိဳင္းၾကားက ပိုက္ဆံအိတ္ ေလွ်ာၿပီး က်ရစ္ခဲ့တာကို ေအာ္မေျပာရဲတာနဲ႔ သူတစ္ေယာက္တည္း ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတုန္း သရက္သီးမွည့္ဆိုင္က ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ့္ ဖိုးခ်ိဳက ဆတ္ခနဲဆို ေျပးေကာက္ၿပီး သူ႔အေမ မေခ်ာျမကို လွမ္းေပးေတာ့ မေအလုုပ္သူက ဖ်တ္ခနဲ သရက္သီး ဗန္းေအာက္ထဲ ထိုးထည့္ထားလိုက္ပါေရာ။
အဲဒါကို အစအဆုံး ျမင္လိုက္ရတဲ့ ခင္​ေႏွာင္းတင္ မဟုတ္၊ ကြၽန္မပါ ဘာလုုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘဲ ေတြေဝေနတုန္း -
"ေဟ့ … မိန္းကေလး၊ မင္း ပိုက္ဆံအိတ္ က်န္တာ သိရဲ႕လား"
ဆိုင္ေရွ႕က ဦးေလးထြန္းက လွမ္းေျပာလိုက္လို႔ ေကာင္မေလး ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ဟိုရွာသည္ရွာ လုပ္မွ သည္အျဖစ္အပ်က္ကို ခင္​ေႏွာင္းနဲ႔ ကြၽန္မအျပင္ ဦးေလးထြန္းပါ ျမင္လိုက္ပါလားလုုိ႔ သိလိုက္လို႔ နည္းနည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။
"ေဟ့ … ဖိုးခ်ိဳ၊ လာဦးကြ"
ဦးေလးထြန္းက သရက္သီးမွည့္ဆိုင္က ေကာင္ေလးကို လွမ္းေခၚေတာ့ ရြံ႕တြန႔္တြန႔္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ဦးေလးထြန္း ဆိုင္ေရွ႕က ပစၥည္းရွင္ ေကာင္မေလးကို လွမ္းျမင္ေတာ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္လုံး မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၾကၿပီ။
"ဖိုးခ်ိဳ၊ ေစာေစာက မင္းတို႔ သိမ္းေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္က ဒီမမရဲ႕ အိတ္ကြ၊ မင္းအေမ ေခ်ာျမကို ေျပာလိုက္ ဒီမမရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘဘႀကီး အာမခံတယ္လို႔၊ သူက်ခဲ့တာလဲ အစအဆုံး ျမင္လိုက္တယ္လို႔ ဟုတ္လား၊ ကဲ … လိုက္သြား ကေလးမ၊ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္မွေပါ့ကြယ္၊ သူတို႔သားအမိ ထိန္းထားေပးလို႔သာေပ့ါ"
ကဲ … ဦေလးထြန္း ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းေပးလိုက္ပုံက ဘယ္ေလာက္ ပညာသား ပါလိုက္သလဲ။ ေကာင္မေလးက ေက်းဇူးတင္ၿပီး ကေလးကို မုန႔္ဖိုးေပးေတာ့ ေခ်ာျမက အတင္း ျငင္းေနတာနဲ႔ ကေလးအိတ္ထဲ အတင္းထိုးထည့္ ေပးခဲ့ရတာ ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ။
အေၾကာင္းသိ ဓာတ္သိေတြက ေျပာၾကေတာ့ ေခ်ာျမမွာ ေမြးကတည္းက ေစာရနကၡတ္ ပါလာတယ္္တဲ့။ ကြၽမ္းက်င္ရာ လိမၼာပဲ၊ သံပုရာသီး တစ္လုံးေလာက္ကို လူမျမင္ေအာင္ လက္ဖမိုးေအာက္မွာ ကြယ္ၿပီး ယူသြား တတ္တာတို႔၊ ခပ္ပြပြ ဝတ္ထားတဲ့ ထဘီ အထက္ဆင္ ၾကားထဲ အခ်ဳိမႈန္႔ထုပ္ကို အသာေလး ထိုးသြင္းၿပီး လိမ္ထားလိုက္တာ မ်ိဳးတို႔၊ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ ေခါင္းခုစုတ္ကေလး ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ၿပီး ေလွ်ာက္လည္ေနရာက ေတြ႕တဲ့ပစၥည္း တိုလီမုတ္စ ကေလးေတြက စၿပီး အဖိုးတန္ပစၥည္းအထိ မွင္ေသေသနဲ႔ ေကာက္ၿပီး ေခါင္းခုစုတ္နဲ႔ ရစ္ပတ္ၿပီး ယူလာတာမ်ိဳးတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ၾကည့္မွ ျမင္ရတတ္တာ။
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံပဲ လူေတြက ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း လက္တ္ို႔တာကလြဲလို႔ အမုန္းခံၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ ထိပ္တိုက္ မေျပာၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ လင္စာသားစာအတြက္ မဖြယ္မရာရွာၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ခါးစည္းခံသြားရွာမယ့္ သူ႔ကိုေတာ့ အားလုံးက သနားေနၾကတာ အမွန္။ ခုကိစၥမွာလဲ ဦးေလးထြန္းကို သူႀကိတ္ၿပီး က်ိန္ဆဲေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။
* * *
ငယ္ငယ္တုန္းက ငါ့ဆရာဘုန္းႀကီးက ဆုံးမဖူးတယ္၊ အခါအခြင့္ၾကံဳလို႔ လူတစ္ဖက္သားကို ကို္ယ္က ကူညီလိုက္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီကိစၥကို ခ်က္ခ်င္း ေမ့ပစ္လိုက္တဲ့။ အဲ … သူမ်ားက ကိုယ့္ကို ႏႈတ္၏ ေစာင္မျခင္းနဲ႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ေက်းဇူးျပဳခဲ့ဖူးရင္ အဲဒီ ေက်းဇူးကို တစ္သက္လုံး တသသ သတိရေနၿပီး အခြင့္သာတာနဲ႔ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔တဲ့။
အဲဒါ ဦးေလးထြန္း ႏႈတ္က အျမဲရြတ္ေနက် ျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အ႐ုိးစြဲေနတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ဘဲ။ ဦးေလးထြန္းလို လူမ်ိဳးနဲ႔ အနီးကပ္ ေနရေတာ့မွ ေလာကမွာ အမွန္ကန္ဆုံး လူသားကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ေလာကမွာ တရားမွ်တၿပီး သစၥာရွိေသာ ႐ုိးသား၍ သိကၡာရွိသည္ ဆိုေသာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြကို ဘယ္ေပတံႏွင့္ စံထားၿပီး တိုင္းတာၾကသည္မွန္း ကြၽန္မ မခန႔္မွန္းတတ္ေသာ္လည္း ဦးေလးထြန္းကို က်ေတာ့ ကြၽန္မ တိုင္းတာနားလည္ ႏုိင္ခဲ့သည္။
အဲသည္ စံေပတံကေတာ့ အလြန္႐ုိးစင္းလွေသာ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္၏ သက္ဝင္ယုံၾကည္မႈပါပဲ။
ဦးေလးထြန္း ဆိုတဲ့ ဗုုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ေယာက္က ငရဲ သိပ္ေၾကာက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ရွိတယ္။ ငရဲေၾကာက္တဲ့ လူဟာ နည္းနည္းမွ အမွားမခံဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မလွည့္စားဘူး၊ အျမဲတမ္း လိပ္ျပာ သန႔္ေနရမယ္လို႔ ဦးေလးထြန္းက ဆိုတယ္။ ငရဲေၾကာက္တဲ့ လူဟာ မ႐ုိးသားတာ ဘာမွ မလုပ္ရဲဘူး ဆိုတာ ဦးေလးထြန္းက သက္ေသခံေနတယ္။
ငရဲဆိုတာ ကြၽန္မ ငယ္စဥ္ကတည္းက နားယဥ္ေနတဲ့ စကားတစ္လုံး ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိ အရာရာမွာ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေလးနက္ေနတဲ့ ဦးေလးထြန္းရဲ႕ ႐ုိးသားမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ ကြၽန္မ မေတြ႕မိခဲ့ဖူးေသးတာ အမွန္။ ဒါဟာ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အတုယူစရာပါပဲ။
အဲသည္ ဦးေလးထြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါတေလ စိတ္ညစ္ရတတ္တာေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါ အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥပါ။ ဦးေလးထြန္းဆိုင္က ကုန္ေျခာက္ဆိုင္။ ကုန္ပစၥည္း အေရာင္းအဝယ္ ဆိုတာ ေဈး အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက် ရွိစျမဲပဲ။ သည္အေပၚမွာ တည္မွီၿပီး အရႈံးအျမတ္ဆိုတာ ျဖစ္လာၾကတာ မဟုတ္လား။ ေဈးသည္ရဲ႕ ဘဝရပ္တည္မႈဟာလည္း အဲသည္ အေပၚမွာပဲ တည္ေနတာကလား။ သည္ေနရာမွာ ဦးေလးထြန္းက တရားသျဖင့္ အျမတ္အစြန္းကိုပဲ ယူမွာဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရာႏႈန္းထက္ပိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေဈးမျမင့္ဘူး။
အဲဒါေတာ့ ထားပါေတာ့။ တစ္ခါတေလ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈ ရပ္တန္႔ေန၍ ပစၥည္းေတြ ေဈးတက္ၿပီလားဆို လက္က်န္ကုန္ေတြကို အဲသည္ေဈးနဲ႔အညီ အားလုံးညႇိၿပီး လိုက္ျမႇင့္ၾကရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ လက္က်န္ပစၥည္းေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ အျမတ္မ်ားသြားတာေပါ့။ အဲသည္လို အခ်ိန္က်ရင္ ဦးေလးထြန္းက အညႇိမခံဘူး။
"အဲဒါ အလ်င္ေဈးနဲ႔ ဝယ္ထားတာပဲ၊ တကယ္မွ ေဈးႀကီး မမိဘဲကြ၊ မျမႇင့္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာက္ ဝယ္တာေတာ့ ေနာက္ေဈးေပ့ါ"
ဆိုၿပီး နဂိုအတိုင္းပဲ ဆက္ေရာင္းေတာ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ၾကရတာေပါ့။ "ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုတ္နီခဲႀကီး" လို႔ ေထာပနာ ျပဳၾက႐ုံကလြဲလို႔ ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။
အဲဒါမ်ိဳးက်ေတာ့း ဦးေလးထြန္းရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ ႐ုိးသားမႈဟာ ေကာင္းလဲ ေကာင္းၿပီး၊ မေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူးေပါ့။
* * *
"တတိယ ကမၻာစစ္ဟာ မင္းနဲ႔ ငါက စ, ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္"
အဲသည္လို မတန္တရာ စကားေတြနဲ႔ အစခ်ီၿပီး ရန္ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ေဈးထဲမွာ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ုိးရေအာင္ တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္ေတြ တင္ဆက္ေနတဲ့အတိုင္း -
"ရွင့္ကိုလဲ ကြၽန္မက ျဖစ္ခ်င္လြန္းလို႔ အေၾကာင္းရွာေနတယ္မ်ား မွတ္သလား၊ မလႊဲသာလြန္းလို႔ ေျပာရတာ။ ေတာ္ေတာ္ အၾကင္နာ ကင္းမဲ့တဲ့ ေယာက်္ား၊ ႐ုံးကအျပန္ ေဈးတန္းဆင္းၿပီး ကုန္ေလး ႀကိဳခဲ့ေပးပါ ဆိုတာ ဒီအတိုင္း ျပန္လာတယ္၊ ဘာလဲ က်ဳပ္ကို တြက္ကတ္တာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီအခ်ိန္ ကားက်ပ္တယ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေသတၱာေတြ တင္လို႔မရဘူး"
"ဘာက်ပ္ရမွာလဲ၊ နည္းနည္းေလး ေစာၿပီး ထြက္လိုက္ရင္ ကားေတြမွ ေခ်ာင္လြန္းလို႔ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ဖင္ေထာင္ေအာင္ ကလို႔ရတယ္"
"မင္းမွားေနၿပီ ေ႐ႊမိရဲ႕၊ အိမ္ေျမႇာင္ႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္"
"ကိုစံေအး"
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေအာ္လိုက္တဲ့ သူ႔မိန္းမ ေ႐ႊမိရဲ႕ အသံဟာ ေဈးတန္းထဲ ဟိန္းထြက္လာတယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ရွိေနၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ အာ႐ုံဟာ သူတို႔လင္မယားဆီ မတိုင္ပင္ဘဲ ၿပိဳင္တူလာမိၾကတယ္။
"ေဟ လကြာ"
"ရွင္ ဘာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနတာလဲ၊ ႐ုပ္ကိုက အရွက္မရွိတဲ့႐ုပ္၊ မိန္းမထဘီနား ခိုစားခ်င္တဲ့႐ုပ္"
"ဘာကြ၊ မင္းေနာ္ … ငါ ေအးေအးေနလို႔ ေစာ္ကား မလာနဲ႔၊ မိန္းမထဘီနား ခိုစားရေအာင္ ငါက ေသာက္လုပ္ မရွိတဲ့ ေကာင္မို႔လား"
"ဟင္ … ရွင့္လုပ္စာ တစ္ပဲေျခာက္ျပားကိုမ်ား စကားထဲ ထည့္ေျပာတာ အံ့ပါရဲ႕။ ရွင့္ဘက္က အစြယ္အပြားေတြ တသြတ္သြတ္ လာစားေနၾကတာလဲ ေျပာပါဦး"
"မင္းက တစ္ဆိတ္ရွိ ဒါပဲ၊ အစကတည္းက ငါ့မွာ ေမာင္ႏွမမ်ားမွန္း မင္းမသိလို႔လား၊ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္မွ မင္းအိမ္ေပၚ ေခၚတင္ မထားေသးဘူး၊ တင္မ်ား ေကြၽးထားရရင္ မင္းခက္မယ္"
"ခုေတာ့ ဘာထူးလို႔လည္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ လာရင္ အေဖ့ေဆးဖိုး၊ အေမ့မ်က္မွန္ အတြက္နဲ႔ ရွင္ က်ိတ္က်ိတ္ ေပးေနတာ မသိဘူးမ်ား မွတ္ေနလား"
"မင္းလခထဲက ဘယ္ႏွစ္ျပား ေလ်ာ့လို႔လဲ"
"လာျပန္ၿပီ ဒီလခ၊ ဒီလခပဲ ရွင့္ စကားထဲ ထည့္ေျပာေနတာပဲ၊ ဘယ္ေလ်ာ့မလဲ၊ က်ဳပ္ဆိုင္ခြက္ထဲက ခိုးေပးေနတာကိုး …"
စကားအဆုံးမွာ အသားကုန္ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ကိုစံေအး မလုံမလဲႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ၾကည့္ၿပီး …
"ဟာ … ဒီမိန္းမ"
"ဘာ ဒီမိန္းမလဲ၊ မိန္းမက ေဈးထဲမွာ ေနကုန္ေနခန္း ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ လုပ္ကိုင္ရတာ လူ႐ုပ္ေတာင္ မေပါက္ေတာ့ဘူး။ ေဈးေလး ႀကိဳပါဆိုတာ ကားက်ပ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ ႐ႈိးပ်က္မွာ ေၾကာက္ ေၾကာက္တယ္ေပါ့။ ေတာ့္ကေလး တစ္ျပံဳတစ္မႀကီးနဲ႔ ကုန္း႐ုန္း ရွာေနတဲ့ ဒီေကာင္မကိုလဲ သနားပါဦးေတာ့"
"သနားလို႔ပဲ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အပိုဝင္ေငြ ထပ္ရွာရေအာင္ ပြဲစားေလး ဘာေလး လိုက္လုပ္ေတာ့လဲ မင္းပဲ ဟိုလူနဲ႔ သဝန္တိုလိုက္၊ ဒီလူနဲ႔ ေပးစားလိုက္နဲ႔"
"ဟုတ္တယ္၊ သဝန္တိုရေအာင္ ရွင္က ေခ်ာသကိုး၊ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာရွာတယ္၊ ျခင္ ေခ်ာ္လဲ၊ ၾကမ္းပိုး ပက္လက္လန္"
"ႏုိ႔ … မဟုတ္လို႔လား၊ မင္းပဲ ရွင့္မ်က္လုံးက ဘယ္သူ႔ဆီမွာ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ ျပည္တီတီနဲ႔ ရွင့္ကို ဆိုၿပီး မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာေကာ"
ဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဆိုင္နီးခ်င္းေတြ အကဲခတ္ေနမွန္း သိလို႔ မေ႐ႊမိ ရွက္သြားပုံရသည္။
"ေတာ္ … ေတာ္၊ ရွင့္ပါးစပ္ပိတ္"
"အရပ္ထဲလဲ အရပ္ထဲမို႔၊ ေဈးထဲလဲ ေဈးထဲမို႔"
"ေတာ္ေတာ့ဆို"
"ကိုယ့္ဆိုင္မွာ ေဈးလာဝယ္တဲ့ သူနဲ႔လဲ"
"ဟင္ … ေျပာေလ ကဲေလပါလား၊ ကဲဟာ … ကဲဟာ"
"ေဟ့ … ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပုပ္ႀကီးနဲ႔ဟာ၊ အက်ႌေတြ ပစ္ရကုန္ၿပီ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဟ၊ ေဟ့ … ေ႐ႊမိ"
အဲဒါမ်ိဳးက တစ္ေန႔မဟုတ္၊ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္၊ တစ္ေန႔ကို ေခါင္းစဥ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူတို႔မိသားစုရဲ႕ စ႐ုိက္ေတြက ဘယ္သူမွ လိုက္မစစ္ရဘဲနဲ႔ ဟိုးေလး တေက်ာ္ေက်ာ္။
* * *
သီတင္းကြၽတ္ လဆန္းကတည္းက ကထိန္ အလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕မွ လူႀကီးေတြ ဆိုင္မကပ္ႏုိင္ၾကေတာ့။ တန္ေဆာင္းမုန္းလ ထဲတြင္ က်င္းပမည့္ စုေပါင္း မဟာဘုံကထိန္ အတြက္ အားကုန္ သြန္ေနၾကရၿပီး သည္လူႀကီးေတြ ၾကားထဲ ကြၽန္မပါ ကန႔္လန႔္ကန႔္လန႔္ႏွင့္ ဖိတ္စာဝိုင္းေရး၊ သြား႐ုိက္၊ ကထိန္အတြက္ သကၤန္းလိုက္ၾက၊ အလႉခံ အဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ၾက၊ ပေဒသာပင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ၾက၊ မ႑ပ္အသံခ်ဲ႕စက္၊ အေကြၽးအေမြးအတြက္ ေျပးၾကလႊားၾက၊ ဝယ္ၾကျခမ္းၾက၊ ျငင္းၾကခုံၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾက။
"အမ်ားနဲ႔ လုပ္တဲ့အခါ အနည္းအပါးေတာ့ ခြၽတ္ယြင္းမႈေတြ၊ လြဲမွားမႈေတြ ရွိေကာင္း ရွိလာႏုိင္တယ္။ အဲဒီအခါ အခ်င္းခ်င္း သည္းခံၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံးက အမ်ားပိုင္ ေငြေၾကးကို အလြဲသုံးစား မလုပ္မိဖို႔ရယ္၊ လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ၾကဖို႔ရယ္ဆိုတဲ့ အဓိက ႏွစ္ခ်က္ကို လိုက္နာႏုိင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ အမွားမ်ိဳး မလာႏုိင္ဘူး။ အဲ … ေစာေစာက ေျပာတဲ့ အမွားေတြကို က်ဴးလြန္လို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘူး။ ဘာသာေရးကို လိပ္ျပာသန႔္သန႔္နဲ႔ လုပ္ၾကေစခ်င္တယ္"
ဆိုတဲ့ ကထိန္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အဆုံးအမေအာက္မွာ အားလုံးဟာ ရဲရင့္ဖ်တ္လတ္ ေနၾကတယ္။
ပတ္မနဲ႔ ေဗ်ာသံ
မိုးထံသို႔ ေဖာက္
ဝတ္စုံညီ ဆင္တူနဲ႔
ပေဒသာပင္ စည္ေဝပြားတယ္
လုပ္အားအေမာက္ …။
ေဈး႐ုံ ပတ္ပတ္လည္မွာ အေရာင္စုံ၊ အေသြးစုံ၊ အဆင္စုံနဲ႔ ပေဒသာ အဖြဲ႕ေတြ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု။
မိတုတ္တို႔ မိစိန္တို႔ အျပင္တန္းအုပ္စု ပေဒသာပင္ အဖြဲ႕က ခရမ္းေရာင္ မွန္ဇာနဲ႔ ခ်ိတ္ထဘီ၊ ခရမ္းဝမ္းဆက္ႏွင့္ သူတို႔ ပေဒသာပင္ အနားမွာ တျပံဳးျပံဳး။
ကုမၼာရီ အလွေလးေတြကလည္း လိပ္ျပာေတာင္ပံ ခတ္သလို တဖ်တ္ဖ်တ္ တလတ္လတ္။
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အုပ္စုထဲမွာ ရွင္​(ခင္?)ေႏွာင္းေလးေတာင္ ပါေနပါေရာလား၊ မ်က္လႊာေလး ခ်လို႔ ရွက္ေနျပန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေခ်ာျမနဲ႔ ေရႊမိက ကြမ္းေတာင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ မိန္းကေလးေတြကို မေမာမပန္း၊ မအိုက္ မေလွာင္ရေအာင္ ယပ္ေတာင္ကေလးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ၿပီး ေဘးကေန လိုေလေသး မရွိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစု ေနၾကေလရဲ႕။ သူတို႔မ်က္ႏွာလည္း ကာလာေရာင္စုံ ေျပးလို႔၊ အမယ္ … ကိုယ္ေပၚမွာလည္း ဘူးပါတိတ္ ဝမ္းဆက္ေတြ ဆင္တူနဲ႔ပါလား။ ဟိုနား သည္နား မလွမ္မကမ္းမွာ ဒိုးဝိုင္းေတြကလည္း တစ္ဝိုင္းႏွင့္တစ္ဝိုင္း အၿပိဳင္အဆိုင္ တီးမႈတ္ ကခုန္လ်က္။
"ရွာပုံေတာ္" သီခ်င္းနဲ႔ ကေနတဲ့ ဆင္ႀကီး ေဘးမွာလည္း ဖိုးခ်ိဳတို႔အရြယ္ ကေလးေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလို႔။
အပ်ိဳေတြကလည္း သူ႔ထက္ငါ အလွခ်င္းၿပိဳင္၊ အစ္ကို ကာလသားေတြကလည္း ပ်ားပိတုန္းေတြလို တရစ္ဝဲဝဲ။
ကိုတင္ဝင္း၊ ကိုမ်ိဳးသိမ္း၊ ကိုစံေအး ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ပေဒသာပင္ ႀကီးၾကပ္ေရး အဖြဲ႕ကလဲ တာဝန္ေက်ေက်။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေကာင္း မျမင္စတမ္း၊ မ်က္မွန္စိမ္း ပိုင္ရွင္ ေဒၚေလးရီက သည္တစ္ခါေတာ့ ပဝါ စြယ္စုံခ်လို႔။ ေငြဖလားႀကီး တပိုက္ပိုက္နဲ႔၊ ေ႐ႊမိုး ေငြမိုးရြာဖို႔ ဟန္တျပင္ျပင္။
ဦးဘိုဘို၊ ဦးေအးထြန္း၊ အဘ ဦးတင္ၫႊန႔္၊ ဦးျမတ္ေက်ာ္၊ ဦးတင္ေအာင္ စတဲ့ လူႀကီးပိုင္းေတြက ကထိန္ညႇပ္သကၤန္းႀကီး တင္ထားတဲ့ ကားေပၚမွာ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႔။
အတြင္းေရးမႉးကေတာ့ လြယ္အိတ္တစ္လုံးနဲ႔ လူးလားေခါက္လို႔။
ေရွ႕ဆုံးက ပြိဳင့္ကားေပၚမွာ တာဝန္က်သူက ကြၽန္မ။
ရွိရွိသမွ် ေဈးသူ ေဈးသားေတြရဲ႕ ေခြၽးႏွဲစာနဲ႔ သိန္းခ်ီၿပီးလႉရတဲ့ သည္ကထိန္ အလႉမဂၤလာပြဲဟာ သည္ေဈးရဲ႕ ဘာသာေရး အသက္ေသြးေၾကာပါပဲ။
သည္အခ်ိန္ ေရာက္ရင္ အားလုံးဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ၿပီး ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အာဃာတေတြ၊ အမုန္းတရားေတြ၊ အၿငိဳးအေတးေတြလည္း ေက်ၿပီး၊ သည္အလႉပြဲ အထေျမာက္ေအာင္ ႏႊဲၾကဖို႔သာ၊ ဝီရိယထားၿပီး အားသြန္ၾကတာ ကြၽန္မတို႔ ေဈးရဲ႕ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆုံး လႈပ္ရွားမႈပါပဲ။
* * *
ေဈးကေန ေက်ာင္းအေရာက္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လွည့္လည္ၿပီး၊ ပေဒသာပင္ေတြ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေနသားတက် ထားၿပီးေတာ့မွ ေဈးသူ ေဈးသားေတြလည္း ေမာၿပီး ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ မနက္ျဖန္ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးမယ့္ အလႉရက္မွာ ထပ္ႏႊဲၾကဦးမွာမို႔ အိမ္ျပန္ အနားယူၿပီေလ။
အနားမယူႏုိင္ဘဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပင္ ေနာက္တစ္ေန႔ ကူးၾကရမွာက ကြၽန္မတို႔အုပ္စု။
"ဆာလိုက္တာ ဟယ္၊ ထမင္းေလး ဘာေလး လုပ္ၾကစမ္းပါဦး၊ ခုထိ မနက္စာ မစားရေသးဘူး"
တစ္ေယာက္က စ, လိုက္သည္။ တစ္ေနကုန္ ပီတိႏွင့္ ဝ, ေနေသာ ကြၽန္မတို႔ အဖြဲ႕က ယခုမွ ဆာေလာင္ လာၾကသည္။ မနက္ျဖန္မွာ အလႉဆိုေတာ့၊ ယခုညစာ ဟင္းမရွိ။ တိုက္အုပ္ ကိုုယ္ေတာ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးႏွင့္ ဟင္းတစ္အိုး လာပို႔သည္။ "ဟင္းေလး" ဟု ဆိုသည္။ ထမင္းတစ္အိုး အျမန္ခ်က္ၿပီး၊ ဟင္းေလးအိုးကို မီးဖိုေပၚ တင္ေႏႊးၿပီး ေမႊလိုက္စဥ္ ထြက္ေပၚလာေသာ ဟင္းနံ႔က ပါးေစာင္မ်ားပင္ က်ဥ္သြားၿပီး၊ သြားရည္ က်ခ်င္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဟင္းရည္နည္းနည္း ခပ္ျမည္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အား … ေကာင္းလိုက္တာ"
ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ အရသာရွိလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ထမင္းပင္ ပိုဆာလာေတာ့သည္။
"ဟင္းေလးဆိုတာ သပိတ္ထဲ ပါလာသမွ် ဟင္းခြက္ေတြ အားလုံးကို ေရာစပ္ၿပီး က်ိဳထားတာေပါ့၊ ဟင္းေပါင္းလို႔လည္း ေခၚတယ္။ ဝက္သားေရာ၊ ၾကက္သားေရာ၊ ငါးေရာ၊ ပဲပင္ေပါက္ေရာ၊ ကန္စြန္းရြက္ေရာ၊ ပဲျပဳတ္ေရာ၊ အစုံအစုံ ဘယ္ဟင္းကိုျဖင့္ ထည့္မေပါင္းရဘူး ဆိုတာ မရွိဘူး။ အားလုံးေပါင္းၿပီး ေမႊပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒီေတာ့ အရသာေတြ မွ်ၿပီး ေကာင္းသြားတာေပါ့"
တိုက္အုပ္ဘုန္းႀကီး ေျပာျပသည္ကို နားေထာင္ရင္း ဟင္းအိုး ေမႊလိုက္တိုင္း လည္လည္ၿပီး တက္လာသည့္ မွ်စ္ဖတ္ကေလးေတြ၊ ပဲပင္ေပါက္မွ်င္ကေလးေတြ၊ ကန္စြန္း႐ုိးကေလးေတြကို စားၾကည့္ေနရင္း စိတ္ကူးထဲမွာ -
ေဈးထဲက ေဒၚေလးရီတို႔၊ ဦးေလးထြန္းတို႔၊ ဦးျမတ္ၿငိမ္းတို႔၊ မိတုတ္တို႔၊ ရွင္​(ခင္?)ေႏွာင္းတို႔၊ ေခ်ာျမတို႔၊ ကိုစံေအးတို႔၊ မေ႐ႊမိတို႔ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကေလးေတြ အားလုံးကိုစုၿပီး ဟင္းေပါင္းအိုးႀကီးလို ေမႊပစ္လိုက္လို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္မလဲလို႔ ေတြးေနမိတာကို ေဒၚေလးရီမ်ား သိသြားရင္ ႐ူးတယ္လို႔ ထင္ဦးမွာလားဟင္ …။
-----------
သန္းျမင့္ေအာင္
ရင္ခုန္ပြင့္၊ အမွတ္ ၈၃၊ ၁၉၉၃။

လေရာင္ကို ေၾကာက္သူ

လေရာင္ကို ေၾကာက္သူ (ဂ်ဴး)
--------------------------------
ကၽြန္မက လေရာင္သည္ အလြန္ စိတ္ၾကည္ႏူး ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္သည္။ ည၏ အရိပ္အေရာင္ မ်ားသည္ လေရာင္ ေအာက္မွာမွ ပိုမို ပီျပင္ထင္ရွား သည္ဟု ထင္သည္။ ေနာက္ၿပီး လေရာင္မွာ လန္းဆန္းေစေသာ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ိဳး ပါဝင္ေနသည္ ဟုပင္ ထင္၏။ လ၏ ဆြဲငင္အားကိုလည္း ကၽြန္မသိထား၊ လက္ခံထားသည္။ လေရာင္၏ စြမ္းအား အလြန္ ႀကီးမားလွသည္ဟု ကၽြန္မ ထင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထိုမွ် ေအးခ်မ္း ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ လေရာင္ကိုမွ မုန္းတီး ေၾကာက္ရြံ႕သူ တစ္ဦးကိုလည္း ကၽြန္မ သိခဲ့ဖူးပါသည္။ အျဖစ္အပ်က္သည္ ထူးဆန္း အံ့ဩစရာဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ အလြန္ ႐ုိးစင္းေသာ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ကာလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္ ဘဝမွာ မႏၲေလး ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုႀကီး၏ ဌာနခြဲတစ္ခု ျဖစ္ေသာ မႏၲေလး စိတ္ေရာဂါ အထူးကု ေဆး႐ုံသုိ႔ သံုးပတ္ၾကာမွ် တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရန္ သြားခဲ့ရဖူးသည္။ ဖ်ားနာေဆာင္ (Medical Ward) မ်ားတြင္ တာဝန္က်ေသာ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္တိုင္း ၾကံဳေတြ႕ျဖတ္ေက်ာ္ရသည့္ တာဝန္မ်ားသာျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔၏ အလုပ္တာဝန္မ်ားကလည္း သိပ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီး မဟုတ္ပါ။
နံနက္ (၈) နာရီ မွာ စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ံုသုိ႔သြား၊ လူနာမ်ားကို ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ ေမးျမန္း၊ လူနာေဆာင္မ်ားသုိ႔ ဆရာႏွင့္ အတူလိုက္၍ ၾကည့္႐ႈေလ့လာရင္း ဆရာ စာသင္သည္ကို နားေထာင္ ေရးမွတ္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီမွာ အေဆာင္ျပန္၍ ေန႔လည္စာကိုစား၊ ေန႔လည္ ၂ နာရီမွာ ေဆး႐ံုျပန္ဝင္၊ လူနာသစ္မ်ားကို ကိုယ္ေရး ရာဇဝင္ေမးျမန္း၊ လူနာမွတ္တမ္းမ်ားကို ဆရာထံပို႔၍ ေရာဂါ ရာဇဝင္ႏွင့္ ကုသမႈမ်ားကို ဆရာႏွင့္ ေဆြးေႏြးေမးျမန္း။ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္လိုလို ၾကံဳေတြ႕ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ လူနာမ်ားသာ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားေသာ္လည္း ေရာဂါရာဇဝင္မ်ားက ဆင္တူ႐ုိးမွားေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ စိတ္ကစဥ့္ကလ်ား ေရာဂါ၊ စိတ္က် ေရာဂါ၊ စိတ္ႂကြ ေရာဂါ၊ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း ၾကံစည္သည့္ ေရာဂါ၊ ဝက္႐ူးျပန္ေရာဂါတုိ႔ ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း ၾကံစည္သူမ်ား ကိစၥမွာေတာ့ ရဲႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာအမႈ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္မ်ား မွတ္ခ်က္ ေရးၿပီးတိုင္း ဆရာ့ထံသုိ႔ လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္ရေလ့ ရွိသည္။ ဆရာက ထပ္မံ စစ္ေဆး ေမးျမန္းၿပီးမွ စိတ္ေရာဂါ ရွိမရွိ အတည္ျပဳ သတ္မွတ္ေပးေလ့ ရွိသည္။
ကၽြန္မ ၾကံဳေတြ႕ရေသာ ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္သည့္ လေရာင္ေၾကာက္သူ တစ္ဦးမွာ မိမိကိုယ္မိမိ ေသေၾကာင္း ၾကံစည္မႈျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ေဆး႐ံုသုိ႔ စိတ္အေျခအေန စစ္ေဆးခံရန္ ဖ်ားနာေဆာင္တစ္ခုမွ လႊတ္လိုက္ေသာ လူနာတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ လူနာသည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦ ျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္၍ မိမိကုိယ္ကို ေသေၾကာင္း ၾကံစည္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ မတူဘဲ အမွန္ကို ဝန္ခံရဲေသာ သတ္ၱိရွိသူ ျဖစ္ေန၏။ ေရနံဆီ၊ ပိုးသတ္ေဆး စသည္တုိ႔ကို ေသာက္ၿပီး ေဆး႐ံုသုိ႔ ေရာက္လာေသာ လူနာ အေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ မွားေသာက္မိလုိ႔ပါ ဟူေသာ ဆင္ေျခကို ေပးတတ္ၾက၏။ ဤအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ "ေသခ်င္လုိ႔ ေသာက္တာပါ " ဟု ေျဖခဲ့သည္။ "ဘာျဖစ္လုိ႔ ေသခ်င္တာလဲ" ဟု ကၽြန္မက ထပ္ေမးေတာ့ အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ တင္းသြားပါသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္မ၏ အသက္မွာ ၂၄ႏွစ္သာ ရွိေသး၏။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အသက္ ၃၅ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ ကၽြန္မက သိပ္ငယ္ရြယ္ေနလုိ႔မ်ား သူမက မေလးမစား ဆက္ဆံ ေနတာလားဟု ထင္ရေအာင္ကလည္း သူမ၏ ဟန္ပန္က ႐ုိက်ိဳးမႈအျပည့္ ျဖစ္၏။ ပထမေတာ့ လူနာခ်င္း လႊဲေျပာင္းရလွ်င္ ေကာင္းမလားဟု တစ္ဖက္ခန္းရွိ သူငယ္ခ်င္း အမ်ိဳးသား ဆရာဝန္ထံ လွမ္း အကဲခတ္မိေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ သူက ေယာက်္ားလူနာ တစ္ဦးကို ေမးျမန္းေနသည္။ တမင္ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေအာင္ လူနာကို ခြဲေဝေပးထားျခင္းပဲဟု ကၽြန္မ နားလည္သြားကာ ရင့္က်က္ေသာ ဟန္အမူအရာ ျဖစ္ေအာင္ အားတင္း ထိန္းခ်ဳပ္၍ ဆက္လက္ ေမးျမန္းရပါသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္ အစ္မရယ္ ... ဒါေပမယ့္ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေသခ်င္ဘူး၊ ေသရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ကာကြယ္တားျမစ္ ေနတယ္၊ အစ္မကေတာ့ တျခားသူေတြနဲ႔ မတူဘူး၊ ဒီေတာ့ တျခားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ မတူတဲ့ သီးသန္႔ ခံစားခ်က္ တစ္ခုခု ရွိေနသလား ဆိုတာ ကၽြန္မ သိခ်င္လုိ႔ပါ၊ ကၽြန္မကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဖြင့္ေျပာပါ"
သူမက မတုန္မလႈပ္။ ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ် ေမးျမန္း၍ မရေသာအခါ ကၽြန္မအနည္းငယ္ စိတ္တိုသြား၏။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ ၾကည့္ရမည့္ လူနာေတြက ရွိေသးသည္။
"အစ္မ ေဆး႐ံုက ဆင္းတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းၾကံမႈနဲ႔ ေထာင္က်ရဦးမယ္ ဆိုတာ အစ္မ မသိေသးဘူး ထင္တယ္"
အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာမွာ တုန္လႈပ္မႈကို သိသိသာသာ ေတြ႕ရ၏။ ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ကေလး က်ိတ္ျပံဳးလိုက္မိပါသည္။
"အစ္မ ေထာင္က်တာ မက်တာဟာ ကၽြန္မတုိ႔ ေဆး႐ံုက မွတ္ခ်က္အေပၚမွာ လံုးဝ မူတည္ေနတယ္"
သူမမ်က္လံုးမွာ ကၽြန္မကို အားကိုးလုိဟန္ အနည္းအက်ဥ္း ေတြ႕ရ၏။
"လူနာေတြ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အိမ္ျပန္ သြားၾကတာကို ကၽြန္မတုိ႔ ျမင္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ပဲ အစ္မတုိ႔ကို စိတ္အေျခအေန စစ္ေဆးေပးေန ရတာပါ၊ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာပါ၊ ကၽြန္မတုိ႔က လူနာရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္ေသတဲ့အထိ သိမ္းသြားမယ့္ ဆရာဝန္ေတြပါ"
သူမသည္ အခန္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို မသကၤာသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အကဲခတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ "ဒီနားမွာ ကၽြန္မေယာက်္ား ရွိေနသလား " ဟုေမး၏။
"မရွိဘူး၊ ဒီအခန္းရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ လာေစာင့္ေပးေနတယ္၊ လိုအပ္လုိ႔ မေခၚမခ်င္း လူနာရဲ႕ အေဖလည္း မဝင္ရဘူး၊ အေမလည္း မဝင္ရဘူး၊ အစ္မေယာက်္ားလည္း မဝင္ရပါဘူး"
ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးက သူ၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မအား အားလံုး ဖြင့္ေျပာျပပါသည္။ "ကၽြန္မ ေယာက်္ားနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔က တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားေတြ မဟုတ္ဘူး၊ သူက ကၽြန္မတုိ႔ၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္၁၀၀ ေလာက္ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ကပါ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးသားစ႐ိုက္ အျပည့္ရွိတယ္၊ ဝတ္ပံုစားပံု ေသသပ္က်နတယ္၊ မ်က္ႏွာထားကလည္း ဣေျႏၵရရ၊ စကားေျပာ သိမ္ေမြ႕တယ္၊ ၾကင္နာတတ္တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္နဲ႔ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ေလာက္က ဆီစက္တစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာေပါ့၊ ပညာတတ္ ဘြဲ႕ရ တစ္ေယာက္ပဲ၊ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ကေတာ့ အလတ္စား ဂ်ံဳစက္႐ံုကေလးပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ၊ အိမ္မွာေတာ့ မန္ေနဂ်ာရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး၊ အေဖနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ဂ်ံဳစက္ကို တစ္လွည့္စီ ေစာင့္ၾကပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတာပဲ၊ ကၽြန္မက ဆယ္တန္း ေအာင္႐ံုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အေဖက စာရင္းအင္းပညာ ကၽြန္မကို သင္ေပးထားလုိ႔ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း စာရင္း ကိုင္တတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔ မ်က္မွန္တန္းမိ သြားကတည္းက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ သြားၾကတယ္လုိ႔ ေျပာရမလား မသိဘူး၊ ကၽြန္မကေတာ့ တကယ့္ကို သူ႔ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး စံုမက္ ခဲ့တာပါ။
"ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕က ခပ္ေသးေသး ဆိုေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ဆိုရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး တစ္ၿမိဳ႕လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သိသြား တတ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔ ဘာလိုလို ျဖစ္ေနတာကို အေဖတုိ႔ သိသြားတာေပါ့၊ အေဖက ကၽြန္မကို သတိေပး သလိုလိုနဲ႔ တားျမစ္တယ္၊ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္း မဟုတ္လုိ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္မတုိ႔ အမွန္အတိုင္း သိဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္ေပါ့ေလ၊ သူ႔ၿမိဳ႕မွာ သူဟာ မယားႀကီးေတြ ဘာေတြ ရွိေနႏိုင္တယ္၊ ဘာျပႆနာေတြ ရွိခဲ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိႏိုင္ဘူး ... တဲ့၊ အေဖက တစ္ၿမိဳ႕တည္းသား အတြင္းသိ၊ အစင္းသိ လူငယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုပဲ လက္ထပ္ေစခ်င္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကို ယံုတယ္၊ သူ႔မွာ ဘာအ႐ႈပ္အေထြးမွ မရွိႏိုင္ဘူး၊ သူဟာ ႐ုိးသားသိမ္ေမြ႕တယ္ ဆိုတာ အလိုလို သိေနပါတယ္။
"ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အင္းေလ ... တစ္ညမွာေပါ့၊ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့၊ ေနဦး ... အဲဒီည အေၾကာင္းကို ေဒါက္တာသိမွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း သူဆီစက္မွာပဲ ညအိပ္ေလ့ ရွိတယ္ေလ၊ ကၽြန္မနဲ႔ နီးနီး ေနခ်င္လုိ႔တဲ့၊ ညေတြမွာ ရပ္ကြက္ထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ သူလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဂစ္တာ တီးတတ္တယ္၊ အိုး ... ဂစ္တာတီးလဲ ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတဲ့လူပဲ၊ သူ႔ဂစ္တာသံ ၾကားရင္ ကၽြန္မ အခန္းျပတင္းကို ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနမိ တတ္တယ္၊ လသာေဆာင္ ဘက္ေတာ့ မထြက္ရဲပါဘူး၊ ကၽြန္မကို သူတုိ႔ ျမင္သြားမွာေပါ့၊ အဲဒီညကေတာ့ လကလဲ အရမ္းကို သာေနတယ္၊ လျပည့္ခါနီး ည တစ္ညပဲ၊ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္က ျခံဝိုင္းအက်ယ္ႀကီး ေဒါက္တာရဲ႕၊ ျခံဝိုင္းေထာင့္အိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာ ျမတ္ေလးပန္း႐ံုႀကီး ရွိတယ္၊ အိမ္မႀကီးကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ မျမင္ရဘူး၊ ၾကားမွာ ဂ်ံဳစက္ အေဆာက္အဦက ကြယ္ေနတယ္ေလ။
"အဲဒီညက ကၽြန္မ ျမတ္ေလးပန္း သြားခူးမိတယ္၊ ပန္းကို အိမ္ကလူေတြ သိပ္ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မလဲ ခါတိုင္းေတာ့ မခူးမိပါဘူး၊ အဲဒီညကေတာ့ ေနာက္ေန႔မနက္ ဘုရားပြဲ လွည့္မွာမို႔ ပန္းကံုးအႀကီးႀကီး ရေအာင္သီမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ညႏွစ္နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ပန္းထခူးမိတာ၊ ျခံစည္း႐ိုး အျပင္ဘက္မွာ သူေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ စကားခဏ ေျပာေနေသးတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတားတဲ့ ၾကားကေန သူျခံထဲကို ဇြတ္ေက်ာ္ ဝင္လာေတာ့တာပါပဲ၊ ျမတ္ေလး႐ံုေဘးက ကုန္းျမင့္တလင္းျပင္ ကေလးဟာ လေရာင္နဲ႔ ဆိုေတာ့ သိပ္လွေနတာပဲ၊ အေရာင္ေတာင္ လက္ေနတယ္၊ ျပာလဲ့လုိ႔ေပါ့၊ ငွက္ေတြလဲ အိပ္ခ်ိန္ လူေျခလဲတိတ္ခ်ိန္ တစ္ေလာကလံုး တိတ္ဆိတ္ ျပာလဲ့ေနတာပဲ၊ ကၽြန္မ ဘဝမွာ အဲဒီညကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ သူ႔ကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္၊ သူ႔ကိုပဲ ရွက္တဲ့စိတ္၊ အိုး ... ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩစရာ ေကာင္းတဲ့ ညပါပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ရက္ျခား ဆိုသလုိ ကၽြန္မ ပန္းခူးထြက္ရေတာ့ တာေပ့ါ၊ ခ်စ္သူ႔ မ်က္ႏွာညႇိဳးမွာကို စိုးရိမ္ရတာေလာက္ လႈိက္လွဲေၾကကြဲတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အေၾကာင္းကို အေမသိေရာ ဆိုပါေတာ့၊ အေမက ကၽြန္မကို ဆူလိုက္တာ၊ သူ မယူဘဲ ပစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနမိတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစုဟာ သူက မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းယူေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေအးသြားရ ပါတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မဂၤလာပြဲကို ဘယ္မယားႀကီးမွလဲ လာမဖ်က္ပါဘူး၊ သူ႔မွာလဲ ကၽြန္မကလြဲလုိ႔ ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ မရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေနဖို႔အခန္းကို သူကိုယ္တိုင္ ေရြးေပးတာပါ၊ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ႀကီးက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ အျမင့္ႀကီး ေဒါက္တာရဲ႕၊ အခန္းေတြ အခန္းေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ၊ တစ္ခန္း တစ္ခန္းကလည္း အက်ယ္ႀကီးပါပဲ၊ လသာေဆာင္နဲ႔ ကပ္လ်က္ ေဘးအစြန္ဆံုး အခန္းကို သူေရြးလိုက္တယ္၊ အဲဒီ အခန္း ျပတင္းေပါက္ ႏွစ္ခုကလဲ အျမင့္ႀကီးေတြ၊ နဂိုကေတာ့ ျပတင္းအမိုးခံုး တစ္ခုပဲ မွန္ ပါတာ၊ တံခါးရြက္ေတြက သစ္သားေတြ၊ အဲဒါကို ကၽြန္မေယာက်္ားက ျပင္ယူလိုက္တယ္၊ တံခါးရြက္ေတြ အားလံုး မွန္တပ္ လိုက္တယ္၊ လသာတဲ့ ညေတြမွာဆို လေရာင္က တံခါးရြက္ မွန္ခ်ပ္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး အခန္းထဲကို ျဖာက်ေနတတ္တယ္၊ အခန္းနံရံ၊ စားပြဲ၊ ခုတင္၊ ေမြ႕ရာ အားလံုးဟာ လေရာင္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔ ဆိုေတာ့ အျပာလဲ့လဲ့ကေလးေပါ့၊ သူက ကၽြန္မကို ခဏခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္၊ ေဝ့မ်က္ႏွာဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ သိပ္လွတာပဲတဲ့၊ ေဝ့ ခႏၶာကိုယ္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလးကလဲ လေရာင္က အလင္းတင္လိုက္တဲ့အခါ ပိုမိုပီျပင္ သြားတယ္တဲ့၊ အလင္းအေမွာင္ကို အခ်ိဳးညီညီ ေရာၿပီး ျပထားတဲ့ ပန္းပု႐ုပ္လိုပဲတဲ့ ေဒါက္တာရယ္၊ သူေျပာတတ္တဲ့ စကားလံုးေလးေတြက သိပ္နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းတာ၊ ပညာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္တတ္ၿပီး စာေတြဘာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ပံုပဲ ၊ ကၽြန္မမွာေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္တာအျပင္ ေက်နပ္တာ၊ ေလးစားတာ၊ ဂုဏ္ယူတာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး စုေပါင္းၿပီး သူ႔တစ္ေယာက္သာ တစ္ကမ႓ာလုိ႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။
"ကၽြန္မမွာ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သားသမီး လံုးဝ မရခဲ့ဘူး ေဒါက္တာရယ္၊ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္အရမွာ အေဖ ဆံုးသြားတယ္၊ ဂ်ံဳစက္ကို ကၽြန္မေယာက်္ားပဲ ဦးစီးခဲ့တာပဲ၊ သူက စီးပြားေရး အျမင္လဲ ရွိပါတယ္၊ လုပ္ငန္းက သူ႔လက္ထက္မွာ ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာတယ္၊ သူ႔အေနအထုိင္ အျပဳအမူ၊ အလုပ္သမ ေကာင္မေလးေတြ အေပၚဆက္ဆံေရး ... အားလံုးဟာ ပံုမွန္ပဲ၊ ဘာမွ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ မရွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ သံသယတစ္ခု ဝင္လာခဲ့ရတယ္၊ ေဘးစကား ဆိုတာကို ကၽြန္မ နဂိုကတည္းက ယံုခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္ဖို႔ သတိမရဘဲ အံဩတုန္လႈပ္ သြားခဲ့တယ္၊ သူနဲ႔ အလုပ္သမကေလး တစ္ေယာက္ တိတ္တိတ္ပုန္း ညားေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေပါ့၊ ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္ အစြန္က ေခ်ာင္းစပ္မွာ သဲေသာင္ျပင္ အျပန္႔ကေလး တစ္ခုရွိတယ္၊ ၾကက္သြန္ခင္းေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းေရ စပ္စပ္ကေလးနဲ႔ ညေတြမွာ ဆည္းဆာေနေရာင္ ေအာက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သာယာတဲ့ ေနရာကေလးပါ၊ အဲဒီ ေခ်ာင္းစပ္ကေလးမွာ ကၽြန္မေယာက်္ားနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ ညညမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းက ကၽြန္မနားကို ေရာက္လာတယ္၊ သူ႔ကိုရန္ေတြ႕ၿပီး စြပ္စြဲေမးျမန္းေတာ့ သူက ရယ္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုယ္ ဒီေလာက္မွ အကဲမခတ္တတ္ဘူးလား၊ ကိုယ့္ေယာက်္ား ဒီလိုလူစားမ်ိဳး ဟုတ္မဟုတ္ ေဝ အသိဆံုး ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့၊ သူေျပာေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကိုေတာင္ အားနာသြားရတယ္၊ တကယ္လဲ သူဟာ အိမ္ကို ညကိုးနာရီအေရာက္ အျမဲျပန္တဲ့လူ၊ ကၽြန္မထက္လဲ အရင္အိပ္ေပ်ာ္တဲ့လူ၊ မနာလိုတဲ့ လူေတြက တမင္ နာမည္ဖ်က္တာလုိ႔ ကၽြန္မ ယူဆရေတာ့တာ ေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သတိရွိပါတယ္၊ ကၽြန္မ ည ည တစ္ေရးႏိုးရင္ သူ႔ကို စမ္းသပ္ ၾကည့္ရတယ္၊ ကၽြန္မ ေဘးနားမွာ သူရွိေနတဲ့အခါ ကၽြန္မဘာသာ မလံုမလဲ ျပံဳးမိၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။
"ဒါေပမယ့္ တစ္ညမွာေတာ့ သံသယက ေတာ္ေတာ္ ခိုင္လံုသြားရတယ္ ေဒါက္တာရဲ႕၊ ကၽြန္မ တစ္ေရးႏိုးလုိ႔ သူ႔ကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႔ကို မေတြ႕ဘူး၊ အိမ္သာ သြားတက္ေနတာ ျဖစ္ေနမလား ဆိုၿပီး ကၽြန္မ ခဏ ေစာင့္ေနတယ္၊ သူမလာဘူး၊ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ရွိၿပီ၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ တစ္အိမ္လံုး တစ္ခန္းဝင္ တစ္ခန္းထြက္ လိုက္ရွာတယ္၊ သူ႔ကို မေတြ႕ဘူး၊ ေအာက္ထပ္ အခန္းေတြ လိုက္ရွာ မီးေတြဖြင့္ေတာ့ အေမ ႏိုးသြားတယ္၊ အေမ ေမးေတာ့ ကၽြန္မ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ အေမက ျပန္အိပ္ခိုင္းတယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ကၽြန္မ အိပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ... မဟုတ္ဘူးလား၊ လကလဲ လျပည့္လ ဆိုေတာ့ တစ္ေလာကလံုး လေရာင္နဲ႔ လင္းေနတာ၊ ကၽြန္မ ေၾကာက္စိတ္လဲ မရွိဘူး၊ ျခံဝန္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ႔ကို လိုက္ရွာမိတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔မွန္း မသိဘူး၊ သူျခံဝန္းထဲမွာ ရွိမေနႏိုင္ဘူးလုိ႔ေတာ့ ထင္သား၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ လမ္းဘက္ ထြက္ရွာမယ္ လုပ္ေတာ့ အေမက ဆြဲထားတယ္၊ ကၽြန္မက ေခါင္းမာတယ္ေလ၊ ဒီည ဒီအေၾကာင္းကို သိရမွျဖစ္မယ္၊ အေမ မလိုက္ခ်င္ေန ကၽြန္မ သြားရွာမယ္ ဆိုေတာ့မွ အေမက ကၽြန္မနဲ႔ လိုက္လာတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သက္ရွိဆိုလုိ႔ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ မေတြ႕ရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ မေၾကာက္ဘူး၊ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႔ နာၾကည္းတဲ့ ေဒါသ ေပါင္းစပ္ၿပီး ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလာင္ေနတာေလ၊ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေခ်ာင္းစပ္ကို ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္သြားေရာ၊ လေရာင္ ေဖြးေနတဲ့ ေသာင္ျပင္အစပ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့တာပါပဲ၊
"လေရာင္ေအာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္မွန္း သိသာတဲ့ အရိပ္သဏၭာန္ႏွစ္ခု တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ပူးကပ္ေနတယ္၊ တစ္ခုက ျမင့္ျမင့္၊ တစ္ခုက နိမ့္နိမ့္၊ သူတုိ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို မသဲမကြဲ ျမင္ေနရေပမယ့္ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕လဲ မတိုးရဲဘူး၊ ေရွ႕တိုးလုိ႔ တစ္ခုခုကို အတိအက် လက္ခံသြားရမွာကိုလဲ ကၽြန္မ ေၾကာက္ေနတယ္၊ တစ္ေယာက္က ဝတ္ထားတဲ့ အေရာင္ဟာ စိမ္းမလို ျပာမလိုလို၊ ကၽြန္မေယာက်္ားကလည္း အစိမ္းႏုေရာင္ အက်ႌ ဝတ္ထားတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ သတိရသြားတယ္၊ ကၽြန္မမွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်လာေတာ့တာပဲ၊ အေမက ကၽြန္မအရိပ္အကဲ မဟန္မွန္းသိလုိ႔ ဖက္တြဲၿပီး အိမ္ျပန္ ေခၚလာတယ္။
" 'သမီး ျပန္အိပ္၊ အဲဒီကို အေမတစ္ေခါက္ သြားၾကည့္ေပးမယ္၊ သမီး ဦးႀကီးကို ႏိႈးၿပီး အေမ သြားၾကည့္မယ္' တဲ့။
"ဦးႀကီးဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ ဘာမွ မေတာ္ပါဘူး၊ ျခံေစာင့္သေဘာမ်ိဳးေပါ့၊ ဂ်ံဳစက္ထဲမွာ ေစာင့္အိပ္တဲ့ ဂိုေဒါင္ေစာင့္ဆိုလဲ ဟုတ္တယ္၊ တကယ္လဲ အဲဒီညက အေမနဲ႔ ဦးႀကီးနဲ႔ သြားၾကတယ္၊ အေမတုိ႔ ျပန္လာေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း မၾကည့္ရဲဘူး၊ အေမက ျပံဳးရယ္ၿပီး ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ့္တယ္။
" 'မိေဝႏွယ္ အစိုးရိမ္ လြန္ရန္ေကာ၊ အဲဒီ ေကာင္ကေလးက ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ျမင္းလွည္းသမားကေလး ပါဟယ္၊ ငါတုိ႔မွာ သူတုိ႔ မျမင္ေအာင္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ျပန္ေျပးခဲ့ရတယ္၊ ညည္းေယာက်္ား ျခံဝန္း တစ္ေနရာရာမွာ ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ လသာသာနဲ႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္တာ ျဖစ္မွာေပါ့'
"အေမ့အျပံဳးက တစ္မ်ိဳးပဲလုိ႔ ထင္ေပမယ့္ ကၽြန္မ ယံုလိုက္ပါတယ္၊ အဲဒီညက သူျပန္မလာမခ်င္း ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ သူျပန္လာေရာ၊ သူ႔ဟန္အမူအရာက ကၽြန္မေယာက်္ားနဲ႔လဲ မတူဘူး၊ ေလးေလးကန္ကန္နဲ႔၊ ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္ဘူး၊ တံခါးေပါက္ တည့္တည့္ကို ဝင္လာတယ္၊ ဧည့္ခန္းမွာ မီးလင္းေနတာ ကၽြန္မ ထိုင္ေနတာ အားလံုးကို သူဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ သူ႔မ်က္ႏွာကလဲ မ်က္ႏွာေသနဲ႔၊ ကၽြန္မကို ေက်ာ္ၿပီး ေလွကားဆီ ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္မ ငိုခ်င္လိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုေျပးဖက္ေတာ့မွ သူက ျဗဳန္းဆို လွည့္ၾကည့္တယ္။
" 'ဟင္ ... ေဝ ... ဘာလုပ္ေနတာလဲ' တဲ့၊ သူ႔အသံက သိပ္အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံ၊ ကၽြန္မ ေဒါသထြက္လြန္းလုိ႔ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ထုႏွက္ ႐ိုက္ပုတ္မိတယ္၊ သူက ဘာမွ နားမလည္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ကၽြန္မကို ဆြဲဖယ္တယ္ေလ။
" 'ေကာင္မေလး ဘယ္က်န္ခဲ့လဲ' ဆိုေတာ့ သူက မ်က္ႏွွာမပ်က္ဘူး၊ ကၽြန္မကို ဘာေတြ လာေျပာေနပါလိမ့္ ဆိုတဲ့၊ ဇေဝဇဝါ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔၊ ဘယ္က ေကာင္မေလးလဲတဲ့၊ သူ႔အမူအရာဟာ ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ အမူအရာ မဟုတ္ဘူး ေဒါက္တာရယ္၊ လူတစ္ေယာက္ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္ေယာက်္ား ဟန္ေဆာင္ေနတာလား တကယ့္မ်က္ႏွာလား ဆိုတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္၊ ဒီေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သိပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို သြားေနတာလဲလုိ႔ အသံမာမာနဲ႔ပဲ ေမးမိတယ္၊ သူက သူ႔ဟာသူ လမ္းထေလွ်ာက္မိတာကို အမွတ္မရဘူးနဲ႔ တူတယ္၊ အိမ္သာသြားတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့၊ သူ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိဘူးတဲ့၊ သူ တကယ္ႏိုးသြားတဲ့အခါ ကၽြန္မက သူ႔ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ငိုေနၿပီတဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ေဒါက္တာရယ္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ အိပ္ရာက ႏိုးလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ သူ႔ဟာသူ မသိဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ အိပ္မက္မက္ရင္း လမ္းထေလွ်ာက္တတ္တဲ့ လူတုိ႔ဘာတုိ႔ ကၽြန္မ ၾကားဖူးပါတယ္၊ ညီမဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ေတာင္ အဲဒီအက်င့္ ရွိေသးတယ္၊ သူကေတာ့ အိပ္ရာေပၚက လိမ့္က်တတ္တယ္၊ အခန္းထဲက ထြက္သြားတတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ တစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ နံရံ တစ္ခုခုနဲ႔ တိုက္မိၿပီး ႏိုးသြားတတ္တာပါပဲ၊ ငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာဘူး ႏိုးလာတတ္တာပဲ၊ သူ႔အိပ္ရာ သူျပန္ေရာက္တတ္တာပဲ၊ ကၽြန္မေယာက်္ား အျဖစ္က ဒါမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္သက္ ဒီေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ၊ သူသာ အဲဒီအက်င့္ရွိရင္ ကၽြန္မက အသိဆံုးလူ ျဖစ္မွာေပါ့။
"ကၽြန္မမွာ လက္ခံရအခက္၊ လက္မခံရ အခက္နဲ႔၊ မနက္လင္းလုိ႔ ညက ျပႆနာကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူဘာမွ မမွတ္မိဘူးတဲ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ညညမွာ တစ္ေရးမႏိုးမွာ ေၾကာက္လုိ႔ သတိထား အိပ္လာရတာ အိပ္ေရးေတြလဲ ပ်က္လုိ႔၊ သူက အိပ္ရာေဘးမွာ ရွိတတ္ျပန္ေရာ၊ ကၽြန္မ ခဏခဏ ထစမ္းၾကည့္လြန္းလုိ႔ သူႏိုးလာရင္ ကၽြန္မကို ေငါက္တတ္ေသးတယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ သံသယေတြက သူ႔ကို တစ္ေန႔တစ္ျခား ေစာ္ကားေနတာတဲ့၊ ကၽြန္မတုိ႔ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ရတယ္၊ အထူးသျဖင့္ သူေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားတတ္တဲ့ ညေတြမွာေပါ့၊ ေလးငါးဆယ္ရက္ေလာက္ မေပ်ာက္ဘဲရွိခ်င္ ရွိတတ္တယ္၊ ေပ်ာက္တဲ့ ညက်ျပန္ေတာ့ ေပ်ာက္မွန္း ကၽြန္မသိလုိ႔ လိုက္ရွာဖို႔ ဟန္ျပင္ ျခံထဲဆင္းေတာ့မယ္ ဆိုရင္ သူျပန္ျပန္ ေရာက္လာတတ္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ သတိထားမိတာ တစ္ခုရွိတယ္ ေဒါက္တာရဲ႕၊ သူက လသာတဲ့ညေတြဆို ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားတတ္တာကိုး၊ သမန္းက်ားတုိ႔ ဘာတုိ႔ ယံုတမ္းစကားေတြလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ ကၽြန္မ ပူပင္လြန္းလုိ႔ အေမနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ အေမက အဲဒါမ်ိဳး တကယ္ မရွိပါဘူးတဲ့၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔တဲ့။
"ကၽြန္မမွာ စက္ထဲက အလုပ္သမကေလးေတြကို အကဲခတ္ရပါ မ်ားလုိ႔ သူတုိ႔ကေရာ၊ ကၽြန္မေယာက်္ားကပါ မၾကည္မလင္ေတြ ျဖစ္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာျပႆနာမွ မေပၚလာဘူး၊ ဥပမာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ထြက္သြားတာတုိ႔၊ ကုိယ္ဝန္ပ်က္က်တာတုိ႔၊ ကၽြန္မကလဲ ဒီေလာက္ပဲ အကဲခတ္တတ္တာကိုး၊ ေနာက္ေတာ့ စက္႐ံုက အလုပ္သမကေလးေတြကို လစာႀကိဳထုတ္ေပးၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ လိုက္တယ္၊ သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္မေယာက်္ား နီးစပ္ေနမွာကို ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္ေလ၊ ေနာက္ၿပီး ျခံဝင္းတံခါးေသာ့ကို အခန္းနံရံမွာ မခ်ိတ္ထားေတာ့ဘဲ ကၽြန္မ ညတိုင္း ဝွက္ထားေတာ့တယ္၊ ဝွက္တဲ့ ေနရာကလည္း တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ မတူေအာင္ ထားရတာေပါ့၊ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဥာဏ္သြားပါေသးတယ္။
"ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ သံသယျဖစ္လိုက္ မျဖစ္လိုက္နဲ႔ အေျခအေနမပ်က္ အမူအရာမပ်က္ ရွိခဲ့ရာက ကၽြန္မမွာ ကိုယ္ဝန္ ရွိလာတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတာ္ေတာ္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရတယ္၊ ကိုယ္ဝန္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တာကို ကၽြန္မ ဝန္ခံရမွာပဲ၊ ကၽြန္မ မပင္ပန္းေအာင္ ကၽြန္မအလုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူကူေပးခဲ့တယ္၊ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ မကင္းတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ ေခၚဖို႔ အၾကံေပးတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ အမ်ိဳးေတြ အနီးအနားရြာမွာ ရွိတယ္ေလ၊ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္တယ္၊ ႐ုပ္ကေတာ့ မလွဘူး၊ ကၽြန္မက ႐ုပ္လွတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာ မထားရဲဘူးေလ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥမ်ိဳးက ႐ုပ္လွတာ မလွတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတယ္။
"ကၽြန္မမွာ ရွိသမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အားလံုး ပ်က္စီးကုန္တဲ့ ညကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါတယ္ ေဒါက္တာရယ္၊ အဲဒီရက္က ကၽြန္မ မီးမဖြားမီ ငါးရက္ အလိုမွာပဲ၊ အဲဒီညက လျပည့္ည၊ ကၽြန္မ ႏိုးလာတဲ့အခါ ကၽြန္မတုိ႔ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္မေယာက်္ား မရွိဘူး၊ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ဝန္ကို ဖိမိမွာစိုးလုိ႔ ဆိုၿပီး သူခြဲအိပ္တာ ၾကာၿပီေလ၊ ႏိုးလာေတာ့ အခန္းထဲကို တစ္ပိုင္းတစ္စ က်ေနတဲ့ လေရာင္ကို သတိထားမိတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ကို ေတာက္ပတဲ့ လေရာင္ပဲ၊ လေရာင္ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ ကၽြန္မ ျဗဳန္းခနဲ စိုးရိမ္ေသာကနဲ႔ ပူပန္သြားတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ထင့္ခနဲ ေလးသြားတယ္၊ အဲဒီလို တစ္ခါမွ မခံစားရဖူးဘူး၊ တစ္ခုခုကို ႀကိဳသိေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးပါပဲ၊ ဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ ... အေဖ မမာေနတုန္းက အေဖေသခါနီး သံုးေလးရက္ အလိုမွာ ႀကိဳသိေနတဲ့ ေၾကကြဲမႈမ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္ ေဒါက္တာ၊ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ေတြ ထိုင္းမိႈင္းသြားတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အခန္းတစ္ခုခ်င္း လိုက္ရွာမိတယ္၊ မေတြ႕ႏိုင္ဘူး ဆိုတာလဲ သိေနပါတယ္၊ တကယ္လဲ မေတြ႕ပါဘူး၊ ေကာင္မေလးအခန္း ၾကည့္ေတာ့လဲ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရဘူး၊ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မျခံထဲကို ဆင္းလာခဲ့ေတာ့တယ္၊
အေမ ႏိုးသြားမွာ စိုးလုိ႔ တံခါးဖြင့္တာ ပိတ္တာ ေျခလွမ္းလွမ္းတာ အားလံုး သာသာေလးပဲ လုပ္ခဲ့တယ္၊ ထူးဆန္းတာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါသ မရွိဘူး၊ မျမင္အပ္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ျမင္ရမွာ စိုးရိမ္ေနတဲ့ ခံစားမႈပဲ ရွိတယ္။
"ဂ်ံဳစက္ကို ေကြ႕ပတ္ၿပီး ျခံေထာင့္ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကာလ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရွိခဲ့တဲ့ သံသယတစ္ခုဟာ တကယ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ၊ ျမတ္ေလးပန္း႐ံုမွာ ပန္းေတြမွ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတာပဲ၊ ပန္း႐ံုေဘးက ကုန္းျမင့္ကေလးမွာေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း သိလိုက္တယ္၊ အရင္တစ္ခါတုန္းက ေသာင္စပ္မွာလို အကြာအေဝမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ ေဒါက္တာရဲ႕၊ သိပ္ကိုနီးတဲ့ အကြာအေဝးေလးပဲ၊ သူတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ေၾကာင့္ အားလံုးကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ျမင္ရပါတယ္၊ ထူးဆန္းလိုက္တာ ကၽြန္မမွာ ေဒါသမရွိဘူး၊ သူတုိ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို အနီးကပ္ ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္လိုပဲ ေငးေမာၾကည့္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကို အဲဒီတစ္ခါေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ ထင္ထင္ရွားရွား ကြဲကြဲျပားျပား မျမင္ဖူးပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာ၊ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ ဂ႐ုစိုက္ မၾကည့္ဘူးတဲ့ အဲဒီမ်က္ႏွာထားကို ကၽြန္မ ရြံ႕မုန္းလိုက္တာ၊ သူတုိ႔ ကၽြန္မကို မျမင္ဘူး၊ ကၽြန္မကေတာ့ သူတုိ႔ကိုသာမက သူတုိ႔ အနီးအနားမွာ ေမွာက္က်ေနတဲ့ ပန္းခူးတဲ့ ပလတ္စတစ္ဆန္ခါ အနီေရာင္ေလးကိုေတာင္ ျမင္ရပါတယ္၊ ေကာင္မေလး ပုခံုးေအာက္မွာ ပိျပားေနတဲ့ ပန္းပြင့္အစုကေလးကိုေတာင္ ျမင္ရပါေသးတယ္၊ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ေရာဂါတစ္ခု ကင္းစင္သြားသလို ဟာခနဲ ေပါ့ပါးသြားတယ္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အလြန္ရြံရွာစရာေကာင္းတဲ့ ေလာက္ေကာင္ေတြကို ျမင္ရသလို၊ ေခြးအန္တာ ေၾကာင္အန္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရသလို သန္ေကာင္ေတြ ရြစိရြစိျဖစ္ေနတာကို ျမင္ရသလို ေအာ္ဂလီဆန္လာတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ဘက္ကို ျပန္လွည့္ခဲ့မိေတာ့တယ္၊
"အဲဒီညက စၿပီး ကၽြန္မေယာက်္ားကို ကၽြန္မ စကားမေျပာေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စကားမေျပာေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အခန္းျပတင္းေပါက္ေတြ ကိုေတာ့ တူနဲ႔ထုၿပီး ႐ိုက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္၊ မွန္ေတြ အစိတ္စိတ္ အျမႊာျမႊာ ေၾကကြဲသြားသည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခြဲလိုက္တယ္၊ ကၽြန္မေယာက်္ားက အလြန္အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္မကို ဆြဲဖက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္တယ္၊ ဆရာဝန္ကို အိမ္ပင့္ၿပီး ကၽြန္မ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေဆးကုေပးတယ္၊ ကၽြန္မကို အ႐ူးတစ္ေယာက္လို အနားမွာ အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္ေလ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရယ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္ ေဒါက္တာ၊ ကၽြန္မ႐ူးသလား သူ႐ူးသလား အသိသာႀကီးပါ၊ ကၽြန္မ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟဘဲ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ပဲ ျပတင္းေပါက္ကို သစ္သားခ်ပ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ျပန္႐ိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္၊ အေမက ကမန္းကတန္း ကၽြန္မကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေမးတယ္၊ 'ဒီပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြနဲ ျပန္ကာေစခ်င္သလား သမီး' တဲ့၊ ကၽြန္မက သေဘာတူတဲ့ အမူအရာ ေတြ႕သြားေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္ လက္သမားဆရာ ေခၚ ခ်က္ခ်င္း ျပင္ေတာ့တာပဲ၊ ျပတင္းေပါက္မွာ ဘာလေရာင္ ဘာအလင္းေရာင္မွ ျဖတ္သန္းလုိ႔ မရေအာင္ ပိတ္ဆီးေနတာကို ၾကည့္ၿပီးမွ ကၽြန္မစိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ ေနာက္ညလဲ လသာခ်င္ သာမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမသိဘူး၊ လေရာင္ကို ကၽြန္မ မျမင္ရဘူးေလ၊ ဒီေယာက်္ားအေၾကာင္း အေမနဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြကို သက္ေသျပၿပီး ကၽြန္မ ကြာရွင္းမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးေပမယ့္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္လိုက္ရဘူး၊ ကၽြန္မမီးဖြားဖို႔ ေဝဒနာကို စၿပီး ခံစားလိုက္ရလုိ႔ေပါ့၊ ကၽြန္မ အိမ္မွာပဲ မီးဖြားဖို႔ကို နဂိုက စီစဥ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးက အျပင္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အျပင္ကို ေရာက္မလာဘူး၊ ကၽြန္မမွာ ရွိသမွ် အင္အားေတြလဲ ကုန္ဆုံုးခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သတိလစ္လုနီးပါး အေျခအေနအထိ ေရာက္သြားတယ္၊ ကၽြန္မ ေဆး႐ံုကို ဘယ္လို ေရာက္လာသလဲ မသိပါဘူး၊ ကၽြန္မ ဘာဒုကၡေဝဒနာ ၾကံဳခဲ့တယ္ ဆိုတာလဲ ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မ အာ႐ံုထဲမွာ ေပၚေနတာ တစ္ခုတည္းပဲ ရွိတယ္၊ လေရာင္ေအာက္က ျမတ္ေလးပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ ကုန္းျမင့္ေပၚက လူႏွစ္ေယာက္ေပါ့။
"ကၽြန္မ သမီးေလးဟာ အသက္ပါမလာဘူး ေဒါက္တာ၊ သမီးမ်က္ႏွာကို ျဖတ္ခနဲ ကၽြန္မ ျမင္လိုက္ရပါတယ္၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးပဲ သမီးကို ကၽြန္မ ကိုင္ၾကည့္ပါရေစ ဆိုတာေတာင္ ဆရာမေတြက ခြင့္မေပးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သိပါတယ္၊ သမီးရဲ႕ ပါးျပင္ကေလးေတြ ျပာႏွမ္းေနေပမယ့္ ပန္းပြင့္ခ်ပ္ကေလးေတြလို ႏူးညံ့ေနမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္။
"သမီးကေလးဟာ ကၽြန္မ ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလ်က္သားနဲ႔ မေရာက္လိုက္ရ ရွာဘူးလုိ႔ ကၽြန္မ ဝမ္းနည္းေနတယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေၾကကြဲမႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မဟာ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မ ထမင္းစား ၿပီးၿပီလား၊ အိပ္ၿပီးၿပီလား ဆိုတာ ဘာမွမသိဘူး၊ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေမ့ေနမိတယ္ ဆိုတာလဲ ကၽြန္မ မသိပါဘူး ေဒါက္တာရယ္၊ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ကၽြန္မ ေရခ်ိဳးခြင့္ရတဲ့ေန႔ ျခံထဲဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ရတဲ့ ေန႔မွာပဲ သစ္ပင္က ပိုးေတြကို သတ္တဲ့ ပိုးသတ္ေဆးဘူး တစ္ဘူး ေတြ႕တာနဲ႔ အကုန္ ေသာက္ပစ္လိုက္မိတာ ပါဘဲ၊ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေသခ်င္တာလဲလုိ႔ ေဒါက္တာ သိသြားၿပီလား ေဒါက္တာ၊ သိရင္ ကၽြန္မကို ေျပာျပပါဦး၊ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေသခ်င္ခဲ့တာလဲ၊ သမီးေၾကာင့္လား၊ ကၽြန္မေယာက်္ား ေၾကာင့္လား"
အမ်ိဳးသမီးသည္ မနားမေန တတြတ္တြတ္ ေျပာေနရာမွ ကၽြန္မကို ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္ကာ ေမးခြန္း ေမးလိုက္၏။ ႐ုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ျပံဳး၍ ႏွစ္သိမ့္လိုက္မိပါသည္။
"ေသတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတုိ႔အလုပ္ မဟုတ္ဘူး၊ သဘာဝရဲ႕ အလုပ္ပဲ၊ ေနာက္ၿပီး ေသသြားလုိ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အစ္မ မႏိုင္ႏိုင္ဘူး၊ အစ္မ အသက္ရွင္ေနမွ ႏိုင္မွာ၊ ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္မွာ"
ကၽြန္မ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ အားေပးလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္မကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ စိတ္ေဖာက္ျပန္သူ၏ မ်က္လံုး မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။
"ကၽြန္မ ေဆး႐ံုေပၚမွာ သတိရရခ်င္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဘာျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရင္ သိလိုက္ခ်င္း ပထမဦးဆံုး ခံစားခ်က္ကေတာ့ အတိုင္းအဆမရွိ ဝမ္းသာသြားတဲ့ ခံစားခ်က္ပါပဲ၊ ကၽြန္မ မေသဘူးလုိ႔ သိလိုက္ရတဲ့အခါ ကၽြန္မ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္သြားတယ္၊ ေနာက္ ကၽြန္မကို ေဆး႐ံုပို႔ေပးတဲ့ အေမ့ကိုေရာေပါ့၊ ကၽြန္မေသလုိ႔မွ မျဖစ္ဘဲ ေဒါက္တာရယ္၊ ကၽြန္မေယာက်္ားနဲ႔ ကၽြန္မ မကြာရွင္းရေသးသမွ် ကၽြန္မေသလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ကၽြန္မရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ေပၚမွာ သူဆက္လက္ ခံစားေနမွာကို ကၽြန္မ မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီအေၾကာင္းကို ဘာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မ မေတြးမိခဲ့သလဲ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ မိန္းမပဲ၊ ကၽြန္မနားမွာ သမီး မရွိေပမယ့္ အေမ ရွိတယ္ေလ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ ... ဘာမ်ား လိုဦးမွာလဲ။
"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အာ႐ံုထဲမွာ အျမဲလႊမ္းမိုးေနတဲ့ ျမင္ကြင္း တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ေဒါက္တာ၊ အဲဒီျမင္ကြင္း ေပ်ာက္သြားေအာင္ ကၽြန္မကို ကုေပးပါ၊ လေရာင္ေအာက္က ျပာလဲ့ေနတဲ့ ကုန္းျမင့္လြင္ျပင္ေလး ေပၚက ပူးကပ္ေနတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာႏွစ္ခုကို ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီ လေရာင္ေအာက္က ကၽြန္မ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ မ်က္ႏွာဟန္ပန္ကို ကၽြန္မ အျမဲသတိရေနတယ္၊ မသတီစရာ တစ္ခုခုကို ေအာ္ဂလီဆန္ဆန္ သတိရေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးပါ၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အဲဒီ ကိုယ္ခႏၶာႏွစ္ခုတည္းက တစ္ခုဟာ ကၽြန္မ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္မ သိပ္မုန္းတာပဲ ေဒါက္တာ၊ ကၽြန္မ မွားခဲ့တယ္၊ သိပ္ကို မွားခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီညက ျမတ္ေလးပန္း သြားခူးခဲ့မိတာကိုက ကၽြန္မ အမွားပါ၊ အဲဒီတုန္းကသာ ကၽြန္မ ပန္းမခူးမိခဲ့ရင္ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ ပန္းခူးတဲ့ညမွာ လသာမေနခဲ့ရင္လဲ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မထင္တယ္။
"အခုေတာ့ ကၽြန္မ လေရာင္ကိုလဲ မျမင္ခ်င္ပါဘူး၊ လေရာင္ကို ကၽြန္မ ၾကာၾကာျမင္ရရင္ ႐ူးမွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဒီကိစၥမွာ လေရာင္က တရားခံ ျဖစ္ေနလုိ႔ပဲ"
အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ ေငးေမာၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းယမ္းလိုက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ၿငိမ္သက္စြာ ေနခဲ့ပါသည္။
လူတစ္ေယာက္၏ ေဖာက္ျပန္မႈသည္ လေရာင္ႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် မသက္ဆိုင္ေၾကာင္း သူမ သိလာလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုကဲ့သုိ႔ သိခြင့္ ရသြားမွာကိုလည္း ကၽြန္မ စိုးရိမ္မိပါသည္။
"တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေဒါက္တာေရ၊ ေဒါက္တာတုိ႔ ေဆးကုေပးရမွာက ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး၊ လသာတဲ့ညတိုင္း ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ ကၽြန္မေယာက်္ားကိုသာ ေဆးကုေပးရမွာပါ၊ ေဒါက္တာတုိ႔ ကုေပးလုိ႔ ရမယ္ မဟုတ္ဘူးလား"
သူမမ်က္ဝန္းမ်ား ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။ ႐ူးသြပ္မႈမ်ိဳး မေတြ႕ရပါ။ သူမ တကယ္ပင္ အၾကံဥာဏ္ ေတာင္းေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏ ေယာက်္ားကို သူမ မုန္းတီးစက္ဆုတ္သည္ ဆိုျခင္းမွာ တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားဟု ကၽြန္မ သံသယ ျဖစ္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသံသယ မွန္မမွန္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ သိခြင့္မရလုိက္ပါ။ သူမကို ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္မေတြ႕ ရေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔ညက ေဆး႐ံုအထြက္တြင္ သူမအား ၾကင္နာစြာ ေဖးမ ေခၚေဆာင္သြားေသာ သူမ၏ ခင္ပြန္းကို သူမ ၾကည့္လိုက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္မ မၾကာခဏ သတိရေနမိသည္။ ထုိမ်က္လံုးမ်ားသည္ ေလွာင္အိမ္တစ္ခုကို ၾကည့္ေသာ သားေကာင္၏ မ်က္လံုးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
---------------
ဂ်ဴး
ဟန္သစ္၊ ဩဂုတ္၊ ၁၉၉၄။

ေတာပြဲ

ေတာပြဲ (ႏုႏုရည္​ (အင္​းဝ))
-------------------------------
ဟဲ့ ဟဲ့ ဘီးဆံပတ္မတို႔၊ အမယ္ႀကီးအိုမတို႔ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကပလဲ၊ လာၾကစမ္းပါဦးဟဲ့ ငါ့နားကို။ ငါ့ေဘာ္လီအက်ႌခ်ိတ္ တပ္ေပးစမ္း၊ ညည္းတို႔မလည္း အံ့တာပဲ။ လင္ေတြကိုယ္စီ ပါရက္သားနဲ႔လည္း ေကာင္ေလးေတြနား သြားဟီလာ တိုက္ေနတာပဲ၊ ညည္းတို႔ဟာ ေတာသားလည္း မေရွာင္၊ ၿမိဳ႕သားလည္း လာခဲ့၊ အဝီစိက ငရဲသားေတာင္ အလြတ္ေပးမယ့္ မိန္းမလ်ာေတြ မဟုတ္ဘူး။
ေဘာ္လီခ်ိတ္ကို အတြင္းခ်ိတ္ တပ္ေနာ္၊ ဒါမွ က်ပ္က်ပ္ကေလးမွ ေရွ႕ ေဘာ္လီခြက္ထဲကို ေရျမႇုပ္ထိုးထည့္လို႔ ေကာင္းတာ၊ ဘယ္သူ ... ညည္းက ... ဘီးဆံပတ္မပဲ ငါေတာ့ လြယ္လြယ္ ေခၚလိုက္ေတာ့တာပဲ။ အသက္ႀကီးပဟဲ့၊ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္လို႔ မရေတာ့တဲ့အ႐ြယ္၊ သတိက ေမ့တယ္၊ ညည္းတို႔က ဒီေတာပြဲက်မွ ခ်ီေကာက္ေခၚရတဲ့ မင္းသမီးေတြ၊ ငါ့တပည့္ရင္းေတြ နာမည္ေတြေတာင္ အကုန္မွတ္မိတာ မဟုတ္ဘူး။
ဟဲ့- ဟိုဟာမ၊ အမယ္ႀကီးအိုမ၊ ေသတၱာထဲက ထိုင္မသိမ္း အစိမ္းထုတ္၊ ညည္းမ်က္ႏွာကေလ တကယ္႐ႈံ႕တြတြ၊ လုံးတုံးတုံးေလး၊ အမယ္ႀကီးအိုမ်က္ႏွာ အတိုင္းပဲ၊ ဟို ဘီးဆံပတ္မကေတာ့ ဆံပင္ရွည္ကို မိန္းမနဲ႔တူေအာင္ ပတ္လိုက္ရတဲ့ ဘီးဆံပတ္။ အင္း ဝဋ္ေတြဟဲ့၊ ဝဋ္ေတြ၊ ဘုရားဆုပန္ ေယာက်္ားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္လ်က္နဲ႔ မိန္းမစိတ္ေတြ ဝင္၊ မိန္းမပုံေတြ ဖမ္းၿပီး မိန္းမေယာင္ေတြ ေဆာင္ေနၾကတာ။ မိန္းမနဲ႔ မတူတူေအာင္ ဝတ္၊ မတူတူေအာင္ ေန၊ အို ဘယ္လိုေနေန၊ မိန္းမလ်ာဟာ မိန္းမလ်ာပဲ၊ မိန္းမအစစ္မွ မဟုတ္တာ။
ဪ- သူတို႔ေတြလည္း အျပစ္မေျပာဘူး၊ ငယ္႐ြယ္သူေတြကိုး။ ကိုယ္ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲဥစၥာ၊ သူ႔ထက္ကဲ၊ ေ႐ႊျပည္စိုးခ်င္ေတာင္ စိုးဦးမယ္။ အသက္ ဆယ့္ရွစ္ ဆယ့္ကိုး နတ္ စကေတာ့ ဒီလိုေတာပြဲေတြ စ ကရတာေပါ့၊ လွည္းႀကီးေတြနဲ႔ တစ္႐ြာဝင္ တစ္႐ြာထြက္ ေလွ်ာက္ကရတာ၊ ဒီလို ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ဘာေတြနဲ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ အို- လွည္းႀကီးေပၚမွာ မွန္ႀကီးေထာင္ၿပီး မိတ္ကပ္ေတြ လိမ္းတာ၊ လွည္းေဘးနားမွာ လူေတြက ဝိုင္းလို႔၊ အဲဒါကို အဟုတ္ႀကီး မွတ္လို႔၊ အမယ္ေလး ငါ့ကို ေခ်ာလို႔ လွလို႔ ဝိုင္းအုံၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ မၿပီးဘူး၊ မိတ္ကပ္ လိမ္းေနတာ၊ မွန္ႀကီးတစ္ခ်ပ္နဲ႔။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကိမ္သုံး​ေခ်ာင္းပူး ေလာက္နဲ႔ စရနယ္ဖို႔ ေကာင္းသလဲ။
ဟဲ့- ဘီးဆံပတ္မ၊ ေျခအိတ္သုံးရက္ ကနားေတြ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ညနဲ႔ တစ္ရက္ပဲ၊ ဒီလို အင္းပိတ္ခ်ိန္ဆို နတ္ကမယ့္ အိမ္ေတြက ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ကနားတဲေတြ ကိုယ္စီ ထိုးထားၾက၊ ၿပီးေတာ့ နတ္ကေတာ္ေခၚ၊ တစ္အိမ္ကစၿပီး တစ္ည၊ တစ္ရက္၊ တစ္ည၊ တစ္ရက္၊ ဆက္တိုက္ ေျပာင္းကသြား႐ုံပဲ။ ဒီ႐ြာ ကမယ့္ အိမ္ကုန္ေတာ့ ေနာက္တစ္႐ြာေျပာင္း၊ တစ္ပြဲကို ရွစ္ေထာင္ပဲ၊ ဆိုင္းဖိုး၊ ဓာတ္ဆီဖိုး၊ တပည့္တပန္းေပး၊ ဘာညာ သုံးေထာင္ႏုတ္၊ တစ္ပြဲ ငါးေထာင္က်န္၊ ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ေတာေတြ ရက္ဆက္ေလွ်ာက္သြား၊ ခုန္ေပါက္ကရနဲ႔ မပင္ပန္းဘဲ ရွိမလား၊ ဒါေပမဲ့ အင္းပိတ္ခ်ိန္ ဒီ​ေႏြတစ္ရာသီဆို ပြဲခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရတာ၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္လည္း တစ္မိုးတြင္းစာ ဖူလုံေရာ့။
ငါးေျခာက္က "ကြၽဲဆြဲ" တဲ့ စုံတြဲေတြဆီက ရတာေလ။ ကနားတဲ အလယ္ေကာင္မွာ ေခါင္ေဖာက္ၿပီး ကြၽဲစင္ လုပ္ထားပါေကာလား၊ အဲဒီ ကြၽဲစင္မွာ ငါးေျခာက္ျပားေလးေတြ စီၿပီး ခ်ိတ္လို႔၊ တကယ္ေတာ့ နယ္ဆိုင္ရာပိုင္ရာ နံက႐ုိင္း မယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ သားေတာ္ အႆကုမၼာ မင္းသားတို႔ကို ပူေဇာ္ပသထားတာေပါ့ (ပြဲၿပီးရင္ေတာ့ ဒီငါးေျခာက္က နတ္ကေတာ္ ပိုင္တာေပါ့) ေလ။
"ကြၽဲဆြဲ" တယ္ ဆိုတာကလည္း ဆိုင္တဲ့ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးရင္ နယ္ဆိုင္ရာပိုင္ရာ နံက႐ုိင္း မယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ သားေတာ္ အႆကုမၼာ တို႔ကို ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ စာရင္းသြင္းဖို႔ အပ္ႏွံတာ၊ ျပသတာပဲ။ လြမ္းတင္းပါ ဘုရား၊ နံက႐ုိင္း မယ္ေတာ္ႀကီးက ကြၽဲမႀကီးဆိုေတာ့ "ကြၽဲဆြဲ" တယ္လို႔ ေခၚတာေပါ့။ အိမ္ေတြမွာ မိန္းကေလး ရွိတဲ့အိမ္က အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ကြၽဲဆြဲရတယ္၊ ေယာက်္ားေလး ရွိတဲ့ အိမ္ကေတာ့ ကြၽဲမဆြဲရဘူး၊ ေပ်ာ္ပြဲေပး႐ုံပဲ။
ၿမိဳ႕ပြဲမွာ ကြၽဲဆြဲရင္ေတာ့ တခမ္းတနားေတြ ဘာေတြလုပ္ၾကတာေပါ့၊ ကြၽဲ ဆြဲမယ့္ စုံတြဲအတြက္ ပါရတဲ့ ခန္းဝင္ပစၥည္း ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ ေပါ့ေလ (ဒါေတြကို ေျမအိုးတို႔၊ ပလတ္စတစ္တို႔နဲ႔ လုပ္လည္း ရပါတယ္)၊ အဲဒါေတြကို ခုေခတ္ေပၚတဲ့ ဘာတဲ့၊ အမယ္မင္း ဆိုလား၊ မယ္လမင္း ဆိုလား ေဈးႀကီးၿပီး လွကလွနဲ႔၊ ေပါ့ေပါ့ေလးေတြ၊ ဖိုက္ဘာ ခြက္ေလးေတြနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္၊ ကနားတဲထဲမွာ "အခါေတာ္ေပးတာက ..." ေတြ ဘာေတြနဲ႔ နတ္ကေတာ္က လက္ထပ္ ေပးရေသးတယ္။ နံက႐ုိင္း မယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ သားေတာ္ကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ ထားတာေတြကလည္း မုန႔္ပုံးတို႔၊ ကြင္းေဖ်ာ္ရည္တို႔ေပါ့။
အို ... ဒီေတာပြဲမွာေတာ့ ဘာ အမယ္မင္း ... မယ္လမင္းေတြ လုပ္မေနနဲ႔၊ ေျမအိုး ပဲ၊ ေျမပန္းကန္ ပဲ၊ ဆြဲမယ့္ စုံတြဲကလည္း တစ္တြဲတည္းမ်ား မမွတ္နဲ႔၊ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္၊ တစ္ႏွစ္လုံး မဂၤလာေဆာင္ထားသမွ် အတြဲေတြ အကုန္လုံး၊ အင္းပိတ္ခ်ိန္ နတ္ကန္ေတာ့မွ စုၿပီး ဆြဲၾကတာ၊ ငါးေျခာက္ျပားေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ လာၾကစမ္း၊ ကန္ေတာ့ေၾကးက စုံတြဲတစ္တြဲ သုံးဆယ့္ခုနစ္က်ပ္ (အဲဒါ တစ္ခုကေတာ့ ကိုက္တယ္၊ မဆိုးဘူး၊ တစ္ပြဲ ေလးငါးရာ၊ ကနားေၾကး ရွစ္ေထာင္နဲ႔ မဆိုင္ဘဲ ရတာ ) ပဲ။ အဲဒါေတြ အဲဒါေတြကို ညည္းတို႔ ေနာက္တက္မယ့္ ဟာေတြ သိေစခ်င္တာ၊ တတ္ေစခ်င္တာဟဲ့။ ဪ ... ေျပာရင္းဆိုရင္း အမယ္ႀကီးအိုမ၊ နတ္ကေတာ္ လုပ္စားမယ့္ ေကာင္မက ထိုင္မသိမ္း ခ်ိတ္ထိုးတာေတာင္ ေသာက္ျဖစ္ရွိေအာင္ မထိုးနိုင္ပါလား၊ အံ့တာပဲ၊ ဟဲ့ ... ဘီးဆံပတ္မ၊ ေရွ႕သြားၾကည့္စမ္း၊ တစ္႐ြာလုံးက နတ္ဝင္သည္ေတြ မကုန္ေသးဘူးလား၊ ဒီနယ္ေတြေလာက္ နတ္ယဥ္တာမ်ား ေတြ႕ဖူးေပါင္ေတာ္၊ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီး၊ အပ်ိဳ၊ အအို၊ လူပ်ိဳ၊ လူအို၊ ကေလးက စၿပီး ယဥ္လိုက္တဲ့ နတ္၊ ဝင္လိုက္တဲ့နတ္၊ ကလိုက္တဲ့နတ္၊ အင္းပိတ္ခ်ိန္ ဒီနတ္ပြဲေတြဟာ သူတို႔႐ြာရဲ႕ ဒန႔္စ္ကတဲ့ ပါတီပြဲမ်ားက်လို႔၊ နတ္ပုံေတာ္နဲ႔ ဆိုင္း သူတို႔လက္ အပ္ၿပီး နတ္ကေတာ္ ထိုင္သာ ေနလိုက္ေတာ့။ နတ္ေပါင္းကလည္း စုံပါ့ ...၊ ေသတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမွန္သမွ် နတ္ျဖစ္တဲ့ အရပ္ေလ။ လူေသရင္ ေသတဲ့သူရဲ႕ ပုဆိုး၊ ထဘီေတြ သိမ္းထားၾကၿပီး နတ္ပြဲက်ရင္ အဲဒီ ပုဆိုး၊ ထဘီေတြ အေခါက္လိုက္၊ အထပ္လိုက္ႀကီးကို ပစ္ခ်၊ နတ္ကေတာ္ေတြက ေတြ႕ရာ ထဘီေတြ ဆြဲဝတ္ၿပီး နတ္ဝင္ ရတယ္။ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက ေမးရင္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆိုတာ မွန္ေအာင္ ေျပာနိုင္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ နတ္ကေတာ္မွာ ဘယ္လို လုပ္ရတယ္ မွတ္လဲ။
အို- ပြဲမဝင္ခင္ ျပင္ကက်င္းေပါ့၊ ေရာက္တာနဲ႔ ဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူ ေသဖူးတုံး၊ နာမည္ ဘယ့္ႏွယ္ ေခၚတုံး၊ ဘယ္လို ထဘီအက်ႌ အဆင္မ်ိဳး ႀကိဳက္တတ္တုံးေပါ့၊ ေထာက္လွမ္းေရး အရင္ဝင္ထားရတာ ေပါ့လို႔။ ေသာက္ရွက္ေတြ ကြဲၿပီးၿပီေလ၊ ဒီနယ္အေၾကာ နားမလည္တဲ့ မိန္းမလ်ာ တပည့္တစ္ေယာက္ေပါ့၊ ဂ်က္စီမ၊ နတ္ပြဲမွာ ထဘီထုပ္ႀကီး ပစ္ခ်ေပးေတာ့ တျခား နတ္ကေတာ္ မိန္းမလ်ာမေတြက ထဘီေတြ ေကာက္ဆြဲ ဝတ္တဲ့ၿပီး နတ္ဝင္ၾကတာေပါ့။
ကနားရွင္ေတြက ဘယ္သူလဲဆို "မေအးစိန္ေတာ့္ မေအးစိန္" ေပါ့၊ "မလွရီေတာ့္ မလွရီ" ေပါ့၊ အဲဒါကို ဂ်က္စီမက နားမလည္ ပါးမလည္နဲ႔ ထတဲ့ၿပီး ထဘီတစ္ထည္ ဆြဲဝတ္ကေတာ့ ေမးတာေပါ့ "ဘယ္သူလဲ" လို႔ဆိုေတာ့ သူ မေျဖတတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီတင္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေျဖခ်လိုက္တယ္ေလ၊ "ေမဝင္းေမာင္ေတာ့္ ေမဝင္းေမာင္" တဲ့၊ ကဲ- ေသာက္ရွက္က လွလွႀကီး ကြဲေတာ့တာေပါ့။
ဟဲ့- ကဲ၊ ဘီးဆံပတ္မေရ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ နတ္ေတြ မကုန္ေသးဘူးလား၊ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါကိုယ္တိုင္ ထြက္ျဖတ္မွ ျပတ္မွာ၊ ငါ့ဆိုင္းသမားေတြလည္း လက္အန္ ေသၿပီး ဆိုင္းတီးရင္း နတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ငါလည္း ပုပၸားေရာ၊ ပခန္းေရာ ဆင္းလိုက္ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အမယ္ႀကီးအိုမ၊ ေဒါင္းေတာင္ေတြ၊ ပုပၸား စားေတာ္စာေတြ အဆင္သင့္ လုပ္ထားေဟ့။
"ကဲ- ကဲ- နတ္အေပါင္းတို႔ ေပ်ာ္ပါ၊ ေပ်ာ္ပါ၊ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေပ်ာ္ရတာ ၊ ေပ်ာ္တာလည္းေပ်ာ္၊ ကြၽဲစင္ကိုလည္း သိပ္မဆြဲနဲ႔၊ ကြၽဲစင္ႀကီး ၿပိဳက်လာဦးမယ္၊ ေဟာ ေဟာ ဝင္လာျပန္ၿပီ ႏွစ္ေယာက္၊ ကဲ- ေျပာ ေျပာ ဘာနတ္လဲ၊ မေျပာနိုင္ရင္ နတ္စည္းဝိုင္းထဲ ဝင္မလာနဲ႔"
"အိုင္ လပ္ဖ္ယူ မိုးသန္း အိုင္ကဲန္ေဆး"
"ဟဲ့ ဘိုကေတာ္ ဘိုမင္းဟဲ့၊ ဘိုကေတာ္ ဘိုမင္းနတ္၊ ကာဖီေရ ဆက္၊ ကာဖီေရ ယူခဲ့ ယူခဲ့ ဘယ္မလဲ"
ကဲ- တီးလိုက္ပါဦး ႐ြာစားေရ၊ ဘိုသံေလး။ စုံတယ္ နတ္ေတြကေတာ့၊ ဟိုတုန္းက ေခ်ာင္းထဲမွာ သေဘၤာနစ္ေသတဲ့ ဘိုလင္မယားစုံတြဲ နတ္ျဖစ္တာတဲ့။ ေဟာ- ေတြ႕လား ဘိုနတ္ ဝင္ေနလိုက္တာ၊ ငါးဖမ္းစားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ဘိုက ကေနလိုက္တာမ်ား အက်၊ ဟဲ့- ဘီးဆံပတ္မ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမယ္ အရပ္သူ အရပ္သားေတြ လိမ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ ပိရိတုန္း၊ ဘယ္ေလာက္ သပ္ရပ္တုန္း၊ ညည္းတို႔ လုပ္စားတဲ့ ဟာမေတြထက္ အမ်ားႀကီး သာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ "က" ရင္၊ ငါ "ျပ" ရင္ ေသခ်ာၾကည့္၊ ေသခ်ာမွတ္ ဆိုတာ၊ ဟင္း- အသက္ႀကီးသြားလို႔ေနာ္၊ ငါ လိမ္ျပလိုက္ခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္ေခါင္းစြဲနတ္ ဘယ္ေလာက္ထက္ထက္၊ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဘူး ဟဲ့၊ ဒီလို ဗဟုသုတမရွိ၊ ဘာမရွိ၊ ႐ုိး႐ုိးအအ နယ္မ်ိဳး၊ တစ္နယ္ေလာက္ကို လွည့္ေနတတ္လို႔ကေတာ့ေအ၊ ညည္းတို႔ တစ္သက္စားေရာ့ပဲဟဲ့ နားလည္လား။
"ကဲ ကဲ နတ္သစ္ေတြ ရွိေသးလား၊ ရွိေသးရင္ ထြက္၊ ထြက္၊ ေအး၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာ နာမည္ေျပာနိုင္မွလည္း ထြက္၊ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ တုန္ေတာင္ မလာနဲ႔ေဟ့"
ဪ ဒါေလာက္ ေအာ္ထားတာေတာင္၊ "နဂါးသိုက္" ဆိုၿပီး မိန္းမႏွစ္ေယာက္ လွိမ့္ဝင္လာေသး၊ "မိန္းမတို႔အႀကိဳက္ နဂါးသိုက္" လို႔ေတာင္ ေအာ္ရမလို က်ေနၿပီ။ သိုက္ဆက္ရွိတဲ့ သူတိုင္း "နဂါးသိုက္" ဆိုၿပီး အခ်ိန္မေ႐ြး ထဝင္လိုက္လို႔ ရတာကိုး။ လက္ႏွစ္ဖက္ပူး၊ အေပၚ​ေျမႇာက္ တြန႔္လိမ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးသာ တြန႔္လိုက္၊ လိမ္လိုက္ နဂါးသိုက္၊ နဂါးသိုက္ပဲ၊ ဟိုမယ္ၾကည့္ေလ မိန္းမႏွစ္ေယာက္၊ အမယ္ေလး အတတ္ အတတ္၊ နဂါးအရွင္ထက္ေတာင္ သူတို႔က တြန႔္လိမ္ေန ေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ တူမတစ္ေယာက္ဆို တြန႔္လိမ္႐ုံတင္ မဟုတ္ဘူး ဖ်ာေပၚမွာ တစ္ကိုယ္လုံး ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္ လွိမ့္ေနလို႔။
"ဪ ညည္းတို႔မလည္း အံ့တာပဲ၊ အပ်ိဳေလးတန္မဲ့နဲ႔ အလူးေတြ အလွိမ့္ေတြေတာင္ လုပ္တတ္၊ ဟုတ္လား" ဆိုေတာ့ "အို- မာမီကလည္း မာမီ နာမည္ႀကီးေအာင္လို႔ လုပ္ေပးရတာ ဥစၥာ" တဲ့ေလ၊ ကဲ။
"ထထ ေမၿမိဳ႕ထ သို႔မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ ထထ ျမဴခိုးေလးမ်ား အုံ႔ဆိုင္းပါလို႔ပင္ ထထ ပန္းကမၻာေမွ်ာ္စင္ ထ"
ေဟာေတာ္ ဝင္ၾကျပန္ၿပီ၊ တ႐ုတ္နတ္။ အမယ္ေလး သူတို႔က သီခ်င္းေတြေတာင္ ရေနၿပီ။ ကိုယ္ေတာင္ မေျပာလိုက္ရဘူး၊ တုံခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေမၿမိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ဟာ တ႐ုတ္ နတ္ေခ်ာ့သီခ်င္း ဆိုတာ သင္းတို႔က ကြၽမ္းေနပါေကာလား။ ကဲ- ဝင္ၾကစမ္း ဝင္ၾကစမ္း။
"ဟဲ့- ဘာလဲ၊ ထဘီကို မဆြဲနဲ႔ေလ၊ ဪ- ဘယ္သူလဲလို႔၊ ေတာ္ကိုး၊ က်ဳပ္က အမူးသမား ေကာင္ေလးေတြ မွတ္လို႔၊ ရယ္မေနနဲ႔ မဟိုဒင္းႀကီး၊ ေျပာ၊ ဒီႏွစ္ ဘာကိစၥ ေတာ္က နတ္မကရတာတုံး"
"မကနိုင္ဘူး၊ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး"
"အမယ္ေလး အင္းပိုင္၊ ကြင္းပိုင္ေတြကမ်ား၊ မညည္းနဲ႔ နိမိတ္ မရွိဘူး"
"အဟုတ္ေျပာတာ ရွိလို႔ကေတာ့ က်ဳပ္အေၾကာင္း ေတာ္သိသား၊ ငယ္တုန္းက ႏွစ္ပြဲဆက္ေတာင္ ကခဲ့ေသးတာ"
"ဒါျဖင့္ ေနာက္ႏွစ္၊ ေနာက္ႏွစ္ ကမွာလား ေျပာ"
"အဆင္ေျပရင္ေပါ့၊ အဆင္ေျပရင္ ကမွာေပါ့"
"ေျပာျပန္ၿပီ၊ နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ၊ ေျပာ၊ ကမွာလား"
"ေအးပါ ကပါ့မယ္၊ ကပါ့မယ္ ကဲ"
"လာခဲ့ ႐ုိက္၊ လက္ဝါးခ်င္း"
ေသခ်ာသြားၿပီ၊ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ တစ္ပြဲ၊ ဒီလိုေတြကလည္း လုပ္ရတယ္ေလ၊ ပြဲမ်ားမွ ပိုက္ဆံရမွ၊ အိုစာမင္းစာေလး စုရ၊ ေဆာင္းရမွာ။ အသက္ႀကီးၿပီ ေနာက္ေလးငါးႏွစ္ဆို ဒီေတာပြဲေတြ ဘယ္ ေလွ်ာက္လာနိုင္ေတာ့မတုန္း။ ကိုယ္ေသရင္လည္း ကုသိုလ္ ရိကၡာထုပ္ကေလးက ပါသြားဦးမွ။ ငရဲအိုးႏႈတ္ခမ္း ပတ္ေျပးေနရတဲ့ နတ္ကေတာ္ ဘဝ။ "သတ္ေစ" အမိန႔္ခ်ခဲ့ရတဲ့ ၾကက္ေတြ၊ ငါးေတြလည္း နည္းေရာ့လား၊ ေျပာခ်င္ရာေတြလည္း ေလွ်ာက္ေျပာ။ ညက်မွ ပုတီးႀကီး တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ လုပ္ေနလို႔ကလည္း တယ္မဟုတ္ေသးဘူး။ ဇာတိ႐ြာေလးမွာ ေက်ာင္းေလးတစ္ေဆာင္ ေဆာက္လႉၿပီး ဝိပႆနာနဲ႔ အ႐ုိးထုတ္ခ်င္တယ္။ တကယ္ တကယ္၊ ဘုရားစူးရေစရဲ႕၊ လင္စိတ္သားစိတ္လည္း ကုန္ပါၿပီ။
အို- ဟဲ့ ဟဲ့၊ ဒီနတ္ေတြက ဘာတုံး၊ အမူးသမားနတ္ေတြ၊ ထြက္ ထြက္၊ အကုန္ဆြဲထုတ္ေဟ့၊ ေဖႀကီးေက်ာ္ေတာင္ မေသာက္ရေသးဘူး၊ နင္တို႔က မူးလို႔ ျဖစ္မလား၊ ဟဲ့- အမယ္ႀကီးအိုမ၊ စားေတာ္စာေတြ ျမန္ျမန္ျပင္၊ ေဒါင္းေတာင္ ယူခဲ့၊ သူတို႔နတ္ေတြ ကုန္ေအာင္ ေစာင့္ေနလို႔ကေတာ့ ငါကို ကလိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ ပုပၸားမယ္ေတာ္က ယမုံနာနဲ႔ ငါးဖမ္းပိုက္ ကူဆြဲေပးရင္း အင္းသူႀကီးဆီက ေတာင္ျပံဳးတက္ ပြဲစာ ပုဆိုးတစ္အုပ္ ေၾကာ္ရ ေလွာ္ရဦးမယ္ဟဲ့။
------------------
ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)
ေ႐ႊအျမဳေတ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၉၇။

ၾကက္ေျခခတ္ကေလးမ်ား

ၾကက္ေျခခတ္ကေလးမ်ား
===================
“ေအးလြင္ေရ …”
ငိုသံပါ အသံဆိုးႀကီးနဲ႔ အိမ္ေရွ႕က ႐ုတ္တရက္ ေအာ္လိုက္သံ ၾကားရေတာ့ စာဖတ္ေနတဲ့ ကြၽန္မ အရမ္းလန႔္မိတယ္။ ထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ၊ မ်က္လုံး နီနီ၊ မ်က္ႏွာ ေဖာသြပ္သြပ္၊ ဒယီးဒယိုင္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ပုဆိုးမနိုင္၊ ပဝါမနိုင္၊ လူပ်ိဳေပါက္ တစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဖက္က ၾကာဆံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ကေလး ကိုင္၊ တစ္ဖက္က ကြၽန္မတို႔ အိမ္ဝင္းထရံကို အားျပဳမွီၿပီး မနည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းရပ္ေနရတဲ့ အျဖစ္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့။ ကြၽန္မတို႔နဲ႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က ေအးလြင္ ဆိုတဲ့သူနဲ႔ အသက္တူ၊ အ႐ြယ္တူ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ သူငယ္ခ်င္းေနမွာ၊ ေအးလြင္ဆီ လာတာ ေနမွာလို႔ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္တယ္။ အင္း …
“ကေလး ... ဒီအိမ္က ေအးလြင္အိမ္ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕၊ ေအးလြင္အိမ္က တစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ”
ကြၽန္မ အသံ ၾကားရေတာ့ ဝင္းထရံတိုင္ကို အားျပဳ ကိုင္ထားရာက က်ိဳးေနတဲ့ ဇက္ကို မနည္းေမာ့ၿပီး ကြၽန္မကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တယ္။ အို … ဒီကေလးရဲ႕ မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲလို႔ပါလား။
“ဆရာမ … ဟီး … ဆရာမ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေအးလြင္အိမ္ကို မသိေတာ့ဘူး၊ မသြားတတ္ေတာ့ဘူး ဆရာမ … ဟီး”
ေျပာေျပာဆိုဆို ငိုခ်လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဪ ... ဒုကၡပါပဲလို႔ စိတ္ထဲက ညည္းမိတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ လဲက် မသြားေအာင္ ဝင္းထရံတိုင္ကို ေျခကန္ ဆြဲထားရတာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ၿပီး …
“ေအးလြင္တို႔ အိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒီမွာ လာေခၚပါဦးေဟ့၊ မလာနိုင္လို႔တဲ့ … ငိုေနတယ္” လို႔ အသံျမႇင့္ၿပီး ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ ေအးလြင္ အေမက ေျပးထြက္လာၿပီး ေကာင္ေလးကို တြဲေခၚသြားတယ္။
ေကာင္ေလးက ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ လိုက္သြားရင္း “ေဟာဒီမွာ ေအးလြင္ဖို႔ ဝယ္လာတယ္၊ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ ၾကာဆံေၾကာ္ စားေနက်ဗ် ဟီး” ဆိုၿပီး တငိုငို တရယ္ရယ္ ပါသြား ပါေလေရာ။
ကြၽန္မလည္း သူ ထြက္သြားေတာ့မွ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္လာၿပီး ကုလားထိုင္ တစ္လုံးေပၚကို ျဖည္းျဖည္းေလး ထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေအးလြင္ဆီက လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီဝက္ ေလာက္ကမွ ကြၽန္မ လူမမာေမး ျပန္ေရာက္လာတာ။ ေသခ်ာတယ္။ သူ ဝယ္လာတဲ့ ၾကာဆံေၾကာ္ကို ထစားနိုင္တဲ့ အေျခအေန ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေအးလြင္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ သြားေတာ့ကို ခြၽဲေတြ တဂီးဂီး ဆို႔ၿပီး ဖုတ္လႈိက္ ဖုတ္လႈိက္ကို အသက္ရွဴ ေနရတာေလး ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာလို႔ လွည့္ထြက္လာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း တစ္ေယာက္က “ညေန ေစာင္းမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာရင္း ေနာက္က လိုက္ထြက္ လာခဲ့ၾကတာ။ လူေတြ၊ အမ်ိဳးေတြ ဝိုင္းအုံေနတဲ့ ၾကားက ေအးလြင္ကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလိုက္တာ။ ျပန္ေတြးရင္ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ၊ ကိုယ္လုံး ျပည့္ျပည့္နဲ႔ အျမဲတမ္း ျပံဳးေနၿပီး ဖိနပ္မပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတတ္တဲ့ က်န္းမာတုန္းက ေအးလြင္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။
“ဆရာမ၊ အေမႏု ႏွိပ္မလားဟင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ႏွိပ္ေပးမယ္”
ကြၽန္မ ေလျဖတ္ၿပီး ေနေကာင္းစ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္တံခါး၀ ေအးလြင္ ေပၚလာတယ္။ ကြၽန္မကို ဆရာမလို႔လည္း ေခၚတယ္၊ တစ္ခါတေလ အေမႏု တဲ့။ အိမ္ေထာင္မရွိတဲ့ ၾကံဳရာက်ပန္း လုပ္စားေနတဲ့ ႐ုိး႐ုိးသားသား လူငယ္ေလး၊ ကင္းေစာင့္ ရမလား၊ ခ်ဳံရွင္း ရမလား ရတယ္၊ အမႈိက္က်ဳံး ရမလား ရတယ္။ သစ္ပင္ ခုတ္ရဦးမလား၊ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ေအးလြင္တို႔က မမႈဘူး။ အိမ္ကလည္း တစ္အိမ္ေက်ာ္၊ သူ႔မိဘမ်ားနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးေနေတာ့ တူသား အရင္းလို ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒီရပ္ကြက္ကေလးက ကေလးမေတြကလည္း ကြၽန္မ ေနမေကာင္းေနတာ သိေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၾကံဳရာ ေကာက္လုပ္ သြားၾကတာပဲ။ အခုပဲ ေအးလြင္လည္း သူတတ္ထားတဲ့ လက္ႏွိပ္ပညာနဲ႔ ကြၽန္မကို ကူညီေနတာ ေျခေတြ၊ လက္ေတြ၊ ခါးေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အေၾကာေျဖၿပီးေတာ့ ကြၽန္မက ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲလို႔ ေမးရင္ ေအးလြင္က “သုံးဆယ္” လို႔ ထုံးစံအတိုင္း ေျဖတယ္။ ပိုေပးလည္း မယူဘူး၊ ကြၽန္မဆီက သုံးဆယ္ ရၿပီးတာနဲ႔ တန္းၿပီး ပုဂံကို သြားေတာ့တာပဲ။ သူက တစ္ခါေသာက္ရင္ သုံးဆယ္ဖိုးပဲ ေသာက္တာ။ ဘယ္ႏွခါ ေသာက္လဲလို႔ ေမးၾကည့္၊ မေရတြက္နိုင္ေအာင္ တစ္ေနကုန္ ေသာက္ေနတာတဲ့။ ေကာင္းၾကေရာ။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ အေအး အပူ အေဖ်ာ္ယမကာဆိုင္ ေလး ငါးဆိုင္ရွိတဲ့ အထဲက ဒီပုဂံဆိုတဲ့ ဆိုင္ကေလးက နည္းနည္း ထူးျခားတယ္။ ေခ်ာင္က်က် ရပ္ကြက္ အေရွ႕ဖ်ား၊ ကန္စြန္းပင္ေတြ ဝိုင္းေနတဲ့ ေနရာမွာ သီးသီးသန႔္သန႔္ ရွိေနၿပီး တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းေနတယ္။ ဆိုင္ရွင္ ကိုဝင္းၫြန႔္ကလည္း သေဘာေကာင္းတယ္။ သီခ်င္းဖြင့္တာကိုေတာင္မွ ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္ သီခ်င္းေလးေတြ ေ႐ြးဖြင့္တာ ။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြမွာ သူ႕ဆိုင္က ေဖာက္သည္ေတြကို အေပ်ာ္ ကံစမ္းမဲ ေဖာက္တာတို႔၊ ဘုရားဖူး လိုက္ပို႔တာတို႔ လုပ္တတ္ေသးတယ္။
ဆိုင္နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္တို႔၊ ေပၚေတာ္မူတို႔၊ သမၺဳေဒၶတို႔ သြားတုန္းက အုပ္စုလိုက္ တေပ်ာ္တပါး ႐ုိက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ ေအးလြင္တို႔ ဟန္ေပး၊ ဂိုက္ေပး ၾကမ္းေနၾကတာေတြ ေတြ႕ေနရတာေပါ့။ အခ်င္းခ်င္းလည္း အရမ္းခင္ၾကေတာ့ အခုလို ေသငယ္ေဇာ ေျမာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခံစားၾကရရွာမွာပဲ။
ခဏေလး ၾကာေတာ့ ေအးလြင္တို႔ အိမ္ဘက္က စီခနဲ ငိုသံေတြ ဆူဆူညံညံ ၾကားရတယ္။ သြားရွာၿပီေပါ့လို႔ ကြၽန္မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ပုဆိုးမနိုင္ ပဝါမနိုင္ တဟီးဟီးငိုၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က “ငါက ခါတိုင္း ေသာက္ေနက် အခ်ိန္ပဲကြာ၊ ေသာက္ဦးဆိုၿပီး ပါးစပ္ထဲကို အရက္ေတြ ေလာင္းထည့္လိုက္တာကြ၊ ဒီေတာ့မွ ဒီေကာင္ ေက်နပ္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာ” လို႔ ဗလုံးဗေထြး ေျပာေနတာနဲ႔ ကြၽန္မမွာ ျပံဳးရမလို၊ မဲ့ရမလို ျဖစ္ရေသးတယ္။ အသက္ငင္ေနတဲ့ လူမမာရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို အရက္ေတြ ေလာင္းထည့္သတဲ့၊ သီးၿပီး သြားရွာတာ ေနမွာလို႔ တိတ္တိတ္ကေလး ေတြးမိတယ္။ အင္း …။
အသုဘပို႔တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း မ်က္လုံးေတြ နီရဲၿပီး မ်က္ႏွာေတြ ထူအမ္း၊ အနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနတဲ့ လူေတြက “ေအးလြင္အတြက္ ကုသိုလ္ပါ ခင္ဗ်ာ” ဆိုၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ထုပ္ေတြ၊ ဆပ္ျပာမႈန႔္ေတြ ကမ္းၾကတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ညညမွာ ေခြးေတြ တဝုန္းဝုန္း ဆူရင္ေတာင္ ရပ္ကြက္ထဲက ဒီအခ်ိန္ ေအးလြင္ ကင္းလွည့္တဲ့ အခ်ိန္ပဲလို႔ ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသၿပီးတဲ့သူေလ။ ၾကာေတာ့လည္း ေမ့သေလာက္ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ကိုယ့္လူမႈေရးနဲ႔ကိုယ္ မဟုတ္လား။
“ဆရာမ ပိေတာက္ပင္က ကိုင္းေတြ ေျခာက္ေနၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထင္းကေလး လိုလို႔ ခ်ိဳင္ခ်င္လို႔ပါ”
အိမ္ေပၚ တက္လာၿပီး ပိေတာက္ကိုင္းေျခာက္ ေတာင္းေနတဲ့လူက ဟိုတစ္ခါက ေအးလြင္ သူငယ္ခ်င္းေလးေလ။ ကြၽန္မလည္း ျခံထဲဆင္းၿပီး ပိေတာက္ပင္ ေအာက္မွာ သူတို႔ ေလး၊ ငါးေယာက္ ခ်ိဳင္တာၾကည့္ရင္း ဘာလုပ္ဖို႔လဲလို႔ စပ္စုၾကည့္မိတယ္။
“ဆရာမ မသိေသးဘူးလား၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပုဂံက အေပါင္းအသင္း အုပ္စုေတြက အခုမနက္တိုင္း ဘုံဆြမ္း ေလာင္းေနၾကတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၊ ေအာင္မိုးထူးတို႔ အိမ္မွာ ခ်က္ေနတယ္။ ကိုဦးတို႔၊ ကိုသန္းထြန္းတို႔က ဆန္၊ ကိုေနာင္ေနာင္က ဆန္နဲ႔ဆီ၊ ရန္နိုင္ဦးတို႔၊ ဝင္းနိုင္တို႔က ထင္း၊ ကိုနိုင္ဝင္းက ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ကိုခင္ဝင္းတို႔၊ ထိန္လင္းေအာင္တို႔၊ စိန္သံမဏိ၊ ေသးတာ၊ ကိုတိုး၊ ဦးခင္ေအာင္ သူတို႔လည္း တတ္နိုင္တဲ့ေငြ ထည့္ၾကတယ္။ မနက္တိုင္း ကိုဦးနဲ႔ ညီေထြးတို႔ ညီအစ္ကိုက နိဗၺာန္ေဆာ္ တာဝန္ယူၿပီး တစ္အိမ္တက္ဆင္း ႏႈိးလို႔ လူေအးတို႔နဲ႔ စုၿပီး ခ်က္ၾကတယ္။ ဆရာမရယ္ သံဃာေတာ္ေတြကို ေ႐ႊတေခ်ာင္း ေျမာင္းေထာင့္မွာ စုေပါင္း ေလာင္းၾကတယ္” လို႔ အားရပါးရ ရွင္းျပပါေလေရာ။
ကြၽန္မနားကို ကြၽန္မ မယုံမိဘူး။ တအံ့တဩနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ကိုဦးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
“အဲဒါ ဆြမ္းခ်က္ဖို႔ ထင္းလိုလို႔ ဆရာမ ပိေတာက္ပင္ကို ေတာင္းေနတာပါ ဆရာမရယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆြမ္းေလာင္းခါစက အရက္သမားေတြ ေသမွာေၾကာက္လို႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ လုပ္ေနတာပါကြာ၊ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႔ ၿပီးသြားမွာပါလို႔ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တကယ္ ေလာင္းၾကေတာ့ အခုဆို ထင္းေပါင္းတဲ့လူနဲ႔ ဆန္ေပါင္းတဲ့လူနဲ႔ ရပ္ကြက္ပါ ဝင္လာတယ္”
“ညေနေစာင္းဆို ဆရာမ ျမင္ေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပုဂံကို သြားၾကရင္ေလ ဆီပုလင္းေလး ဆြဲတဲ့သူနဲ႔၊ ဆန္ထုပ္ကေလး ဆြဲတဲ့သူနဲ႔ ေနာက္ၿပီး ဆိုင္ေရာက္ရင္လည္း အရင္က ႏွစ္ရာဖိုး ပါရင္ ႏွစ္ရာဖိုးလုံး ေသာက္ျဖစ္ၾကတာ။ အခု တစ္ရာေလာက္ေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ထဲ ထည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာ့ေသာက္ျဖစ္တယ္ ဆရာမ”
ကြၽန္မ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြကို တအံ့တဩ နားေထာင္ရင္းက အလုပ္မရွိတဲ့ လူငယ္ေလးေတြလည္း မဟုတ္။ ေလလြင့္ ေနၾကတာလည္း မဟုတ္။ ေန႔လယ္မွာ အလုပ္ကိုယ္စီ လုပ္လို႔ တတ္နိုင္သမွ် စီးပြားရွာလို႔။ ၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေရး၊ လူမႈေရးလည္း ဝါသနာ ပါၾကတဲ့အျပင္ ကိုယ္တိုင္လည္း လက္ေတြ႕ လုပ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီယမကာကို စြဲလမ္း တပ္မက္ၿပီး မျဖတ္နိုင္၊ မျပတ္နိုင္ေအာင္ ဘ၀ရဲ႕ ဘယ္လို စိန္ေခၚမႈေတြကိုမ်ား သူတို႔ မလြန္ဆန္နိုင္ ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။
“ဆရာမ ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေလ၊ သိပ္ခင္ၾကတာ၊ ဒါက ပိတ္ခ်င္းေျမာင္မွာ ႐ုိက္ထားတာ။ ဒါက သမၺဳေဒၶမွာ ႐ုိက္ထားတာ၊ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား ဆရာမ၊ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္မွာ ေရထဲမွာခ်ည္းပဲ”
တစ္ေယာက္က ဓာတ္ပုံကေလးေတြ ထုတ္ျပလို႔ ကြၽန္မ ယူၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ကိုး႐ုိးကားရား မတ္တတ္ရပ္ၾက၊ လက္ေတြ ေျမႇာက္ၾက၊ ေခါင္းေတြ ေစာင္းၾကနဲ႔ ႐ုိက္ထားတဲ့ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကတဲ့ လူငယ္လူတက္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ အ႐ြယ္ကေလးေတြထဲက ထူးျခားမႈ တစ္ခုကို ေတြ႕လို႔ ကြၽန္မ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ သြားမိတယ္။
“ဟင္ … ဒီထဲက တခ်ိဳ႕ သုံးေလးေယာက္ကို ဘာလို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြ ၾကက္ေျခခတ္ထား ရတာလဲ၊ သူတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ”
အပ္က်သံ ၾကားရမတတ္ အားလုံး တိတ္ဆိတ္ ႏႈတ္ပိတ္သြားၾကၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ဟာ ငိုေတာ့မလို၊ ၿပိဳေတာ့မလို ပုံစံေလးေတြ ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္သြားလိုက္ၾကတာ။ ၿပီးမွ တစ္ေယာက္က တိုးတိုးေလး အသံမပြင့္တပြင့္နဲ႔ …
“အဲဒါေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ထဲက ဆုံးသြားၾကတဲ့ သူေတြပါ ဆရာမ။ သူတို႔ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး”
“အို”
ကြၽန္မရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ၿပီး ဘာစကားမွ် မေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံးက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ သူတို႔လည္း ဘာစကားမွ် ဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ ထင္းေတြကို သယ္ၿပီး သြားၾကဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ၾကတယ္။ ကြၽန္မ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရာက အေျပာခ်င္ဆုံး စကားတစ္ခြန္းကို သူတို႔ နာခံလိုသည္ ျဖစ္ေစ၊ မနာခံလိုသည္ ျဖစ္ေစ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ေျပာခ်လိုက္တယ္။
“ဒီမယ္ တစ္ခုေတာ့ မွာပါရေစကြယ္၊ ေလွ်ာ့ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာ့ၾကပါဦး”
သူတို႔အားလုံး တညီတညာတည္း ေတြေတြေဝေဝ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔ ကြၽန္မကို စိုက္ၾကည့္ၾကၿပီး ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးလို႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲက ေအးလြင္တို႔လို ၾကက္ေျခခတ္ကေလးေတြ ကိုသာ ရင္တနင့္နင့္နဲ႔ သတိရရင္း၊ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ရင္း ပိေတာက္ပင္ရိပ္ ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ရ ပါေတာ့တယ္။
“ဪ … ေလွ်ာ့ရင္း ေလွ်ာ့ရင္း ေလ်ာ့ကုန္ၾကမွျဖင့္”
------------------------
ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၲေလး)
စရဏ မဂၢဇင္း၊ မတ္လ၊ ၂၀၀၆။

နွင့္

        နွင့္
===========
မီးေသြးမီး အရွိန္နည္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ထမင္းအိုးက မပြက္ခ်င္ ပြက္ခ်င္နွင့္ ဘြက္ခနဲ ဘြက္ခနဲ ညည္းညည္းညဴညဴ ပြက္ေနသည္။ မစိန္ျမကလည္း ထမင္းအိုးကို ပ်င္းပ်င္းရိရိနွင့္ ထိုင္ေမႊေနသည္။ မေန႔ညက ေကာင္စီ႐ုံးေရွ႕တြင္ ဖိနပ္ဖင္ခုထိုင္ကာ ကေလးႏုိ႔တိုက္ရင္း ၾကည့္ခဲ႔ရေသာ ျမန္မာကားကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနသည္။
"အေမ"
သားႀကီးက ေခၚလိုက္ေတာ့ မစိန္ျမ နည္းနည္း ဇိမ္ပ်က္သြားသည္။
"အေမ က်ဴရွင္ ယူခ်င္တယ္ ''
စင္းေမွးေနေသာ မစိန္ျမ၏ မ်က္လံုးသည္ အတန္ငယ္ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ေတြးထင္ ျမင္ေယာင္ေနေသာ ကိုညြန္႔ဝင္းသည္ ႐ုတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ နွပ္ေခ်းတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ႏွင့္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာ သားႀကီး ဩရႆ ျဖစ္သူ ေမာင္သံေခ်ာင္းသည္ ကိုညြန္႔ဝင္းေလာက္ ၾကည့္မေကာင္းလွေခ်။
"က်ဴရွင္ ယူရေအာင္ နင္က ဘီေအ မို႔လား။ ဆယ္တန္း ေျဖရမွာ မို႔လား။ ကိုးတန္း တက္ရမွာ မို႔လား။ ေျပာစမ္းပါဦး ကိုၾကက္ေခ်းတန္းရဲ႕"
'' အေမကလည္းဗ်ာ တစ္တန္းလည္း တစ္တန္းက်ဴရွင္ေပါ႕"
"ဘာ တစ္တန္းက်ဴရွင္လဲ။ က်က္ပါလား ကိုယ့္ဟာကိုယ္၊ ဒီေလာက္ အတန္းေပါက္စန ကေလးကုိမ်ား က်ဴရွင္ ေပးရမယ္လုိ႔ ၾကားဖူးေပါင္"
"အဲဒါဆုိ အေမ ေအာက္ေနတာပဲ"
"ဘာ ေအာက္တာလဲ"
မစိန္ျမက ေယာက္မႏွင့္ ရြယ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ သားႀကီးက လက္လွမ္းမမီေသာ ေနရာကုိ အလ်င္အျမန္ ဆုတ္ခြါလုိက္သည္။
"လူတုိင္း လူတုိင္း က်ဴရွင္ ယူေနၾကတာပဲ အေမရဲ႕"
"ေအး ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔က လူတုိင္းေလာက္ မခ်မ္းသာဘူး၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အလ်င္မီေအာင္ေတာင္ မနည္းလုပ္ေနရတာ၊ နင့္အေဖ မဟာစာေရးႀကီးရဲ႕ လခက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိလုိ႔လဲ၊ အလကား သင္ေပးတဲ့ က်ဴရွင္ ရွိရင္ေတာ့ သြားတက္ ဒါပဲ"
မစိန္ျမက ဗီတိုအာဏာ သံုးကာ သူ၏ အဆိုကို ပယ္ခ်လိုက္ေလေတာ့ သားေတာ္ေမာင္ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္သြားသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ တံခါးဝတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဖခင္ျဖစ္သူ ကိုေရခဲကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည့္သည္။
ကိုေရခဲက အလယ္ခန္းတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ကေလးပုခက္ႀကီးကို လွမ္းဆြဲလိုက္၊ ေဆးေပါ႔လိပ္တိုေလးကို ဖိဖြာလိုက္နွင့္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။
ဘုစုခ႐ုတို႔၏ မယ္ေတာ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ အိမ္ေထာင္စု၏ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္၊ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးလည္း ျဖစ္၊ ထမင္းခ်က္လည္း ျဖစ္၊ ခဝါသည္လည္း ျဖစ္၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားလည္း ျဖစ္ေသာ သူ၏ မေဟသီ မစိန္ျမကို သူ မလြန္ဆန္ရဲေၾကာင္းကို သားေတာ္ေမာင္လည္း သိလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
"ဒီလိုဆို အေမ သင္ေပးမလား ကဲ"
သားက ေျပာေတာ့ မစိန္ျမ လန္႔သြားသည္။ သူက စာကို ဟုတိၱပတိၱ စိတ္ဝင္စားခဲ႔သူ မဟုတ္။ အေမ့ကို ေဈးကူေရာင္းရင္း တက္တစ္လွည့္ ပ်က္တစ္လွည့္ သင္ခဲ႔ရသည္ကလည္း ရွစ္တန္း အထိသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက်္ား မယူမီကတည္းက ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသူမို႔ ေက်ာင္းစာနွင့္ ေဝးေနသည္မွာလည္း ၾကာလွေခ်ၿပီ။
"အဂၤလိပ္စာေတာ့ နင့္အေဖကို သင္ခိုင္း"
မစိန္ျမက အႀကီးဆံုးေသာ ရန္သူကို ေဘာလီေဘာ သိုင္းနွင့္ ကမန္းကတမ္း ေရွာင္တိမ္းလိုက္သည္။
"႐ုံးမွာ ခုတစ္ေလာ အိုဗာတိုင္ေတြ ရွိမယ္တဲ့"
ကိုေရခဲကလည္း အေျပးအလႊား ေရွာင္တိမ္းလိုက္သည္။ မစိန္ျမက မ်က္ေစာင္းခဲရင္း ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာသည္။
"အိုဗာတိုင္ မရွိတဲ့ေန႔ သင္လို႔ ရတာပဲ"
ကိုေရခဲက မ်က္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္သည္။ ကေလးပုခက္ႀကိဳးကို လွမ္းဆြဲသည္။ ႀကိဳးနွင့္တုတ္၍ ပြတ္တိုက္ၿပီး "ကၽြိအိ ကၽြိအိ" ဟု ျမည္ေနေသာ အသံကို သူ႔နားထဲတြင္ "က်ဴရွင္ က်ဴရွင္" ဟု ၾကားေယာင္လာသည္။
"တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ႐ုံးအလုပ္ေတြ အိမ္ပါခ်င္ ပါလာဦးမွာ"
"မပါတဲ့ေန႔ သင္ေပါ့"
"ေအးပါကြာ အားတဲ့ေန႔ သင္တာေပါ့"
ကိုေရခဲက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာသည္၊ လာမည့္ေဘးကို ေရွာင္လႊဲ၍ မရေတာ့သည္မို႔ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္နွင့္ ရင္ဆိုင္ရန္ အားတင္းသည္။
"ဒီလိုဆို အေမက သခၤ်ာသင္"
"သခ်ၤာ"
စိတ္ေအးၿပီး စင္းေမွးေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ မစိန္ျမ မ်က္လံုး အစံုသည္ ဆတ္ခနဲ ျပန္ျပဴးသြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုေရခဲကို မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ရန္စကားဆိုသည္။
"အဲဒီ ေအာက္တန္းစာေရး ရာထူးႀကီးကိုပဲ ဖက္ၿပီး ဖင္ေက်ာက္ခ်ထား သိလား ဦးေရခဲ။ ေအာက္ဆိုက္လည္း မရွာနဲ႔။ ငရဲႀကီးတတ္တယ္"
"ဟ ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
ကိုေရခဲက မစိန္ျမကို နားမလည္သလို လွမ္းၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္တြင္ ေဆးလိပ္တိုမွ မီးဖြားမ်ားက ပုဆိုးေပၚသို႔ ဖြားကနဲ ေႂကြက်ကုန္သည္။ ေနရာမွ ခုန္ခ်ၿပီး မီးဖြားမ်ားကို ကမန္းကတန္း ခါခ်စဥ္ ႏုိ႔ညႇာေကာင္သည္ တဒိုင္းဒိုင္း ေျပးဝင္လာသည္။ ပုခက္ထဲမွ ကေလးက ထငိုသည္။ မစိန္ျမက ထမင္းအိုးကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေမႊသည္။
"ဘာ မဆိုင္ရမွာလဲ။ ေတာ္သာ ဝင္ေငြေကာင္းရင္ ဒီအေကာင္ေတြကို ဆရာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ ေကာင္းေကာင္း ေပးႏုိင္မွာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ သင္စရာ လိုမလား"
"အင္း ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘူတာ ဆိုက္တာပဲ"
ကိုေရခဲက ညာဘက္ နားမွ ဝင္လာေသာ မစိန္ျမ၏ စကားမ်ားကို ဘယ္ဘက္ နားမွ ျပန္ထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း ေတြးလိုက္မိေလသည္။
* * *
"ကဲ ငါး အေပါင္း ရွစ္တဲ့။ ေပါင္းစမ္း"
"ငါးကို စိတ္ထဲမွာထား လက္ရွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ ငါးၿပီးေတာ့ ေျခာက္ - ခုနွစ္ - ရွစ္ - ကိုး"
"အေမ့ ... အီအီး ..."
"ဪ ... ခက္ေတာ့တာပဲ ကိုေရခဲေရ"
"ေအး ... ေအး"
ကိုေရခဲ လက္ၾကားမွ ေဆးလိပ္တိုကို ႏုိ႔ဆီခြက္ထဲ လွမ္းထည့္ၿပီး ေနရာမွ ကမန္းကတန္း ထသည္။ သူ႔အေမေဘးတြင္ ကုန္းကုန္းကြကြ ရပ္ေနေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္ကို ဆြဲေခၚလာၿပီး ခပ္လိန္လိန္ ခပ္ပိန္ပိန္ ျဖစ္ေနေသာ ဒန္ေထြးခံေပၚတြင္ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။
"ဆယ့္နွစ္ ... ဆယ့္သံုး ... ဆယ့္ေလး ... ဆယ့္ငါး"
"ဘာ"
မစိန္ျမက ေအာ္သည္။ သားေတာ္ေမာင္က သူ႔ပါးစပ္သူ အလ်င္အျမန္ ဘရိတ္ဖမ္းလိုက္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း မရပ္။ "ဆယ့္ - ဆယ့္ - ဆယ့္ေျခာက္" ဟု အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ဆိုၿပီးမွ ရပ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္သားေပတံနွင့္ တစ္ခ်က္ အေခါက္ခံလိုက္ရေလသည္။
"ဘာ ဆယ့္ေျခာက္လဲ ... ျပန္ေပါင္းစမ္း"
"ငါးကို စိတ္ထဲမွာ ထား ... လက္ရွစ္ေခ်ာင္းေထာင္"
သားေတာ္ေမာင္က ေနာက္ဘက္သို႔ မသိမသာ တြန္းေရႊ႕ထိုင္ရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ႀကိဳးစားသည္။
"နင့္ကို ငါ ေျပာေပါင္း မ်ားလွၿပီ။ ပိုႀကီးတဲ့ဟာကို စိတ္ထဲမွာ ထားစမ္းပါဆို။ ရွစ္ကို စိတ္ထဲမွာ ထားၿပီး လက္ငါးေခ်ာင္း ေထာင္တာက ပိုၿပီး မလြယ္ဘူးလား သံေခ်ာင္းရဲ႕"
သားေတာ္ေမာင္ ေရႊ႕ရာဘက္သို႔ မစိန္ျမက လိုက္တိုးသည္။
"ကဲ ... ျပန္ေပါင္းစမ္း။ ကပ်က္ကေခ်ာ္ လုပ္မေနနဲ႔"
မစိန္ျမက ေပတံနွင့္ အဆင္သင့္ ရြယ္ထားသည္။ သံေခ်ာင္းက သက္ျပင္း မသိမသာ ခ်ရင္း ကိုေရခဲအား လွမ္းၾကည့္သည္။ ေခါင္းကုတ္သည္။ ႏွပ္ေခ်း႐ႈံ႕သည္။
"အင္း ဒီေကာင္ေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာ အေရြးမွားၿပီ ဆိုၿပီး ေနာင္တ ရေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕"
ကိုေရခဲက ေတြးရင္း ျပံဳးမိသည္။ သူ႔အလွည့္က်လ်ွင္ေတာ့ လြယ္သည္။ "သစ္အစ္(စ္)ေအဘြခ္၊ သစ္အစ္(စ္)အင္ အက္ပဲလ္" ဆိုတာေတြကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ခ်ေပးၿပီး "ကဲ အဲဒါေတြကို လက္ေရးလွ ငါးေခါက္ေရးကြာ" ဟု ခိုင္းလိုက္႐ုံပင္။ သူလည္း သက္သာ၊ သားကလည္း ေက်နပ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈအတိ ရွိမည္ ျဖစ္ေလသည္။
"ေဖေဖ"
ႏုိ႔ညႇာေကာင္က ေခၚသည္။
"ဘာလဲကြ"
"နံနံ"
"နံမွာေပါ႔ကြ။ အီးပဲဟာ"
မရွဴပဲ ေနမရေသာေၾကာင့္ ပ်ံ႕လာေသာ ရနံ႔ကို မသက္မသာနွင့္ မ်ဥ္း၍ ရွဴသည္။
"ကိုျမတ္ေဆြတ္ို႔နဲ႔ လိုက္သြားရင္ ေကာင္းသား။ ဒါဆို ကေလး အီးတယ္ေနရမွာ မဟုတ္ဘူး" ဟု စဥ္းစားသည္။ ႐ုံးက အရာရွိႀကီး၏ ဇနီး တိုက္ဖိြဳက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုျမတ္ေဆြတို႔၊ ကိုေအာင္ျမင့္တို႔ လူစုေတြ အလုပ္မ်ားၾကသည္။ အားေဆး ရွာသူကရွာ၊ ၾကက္ေပါင္းရည္ ပို႔သူကပို႔၊ ဂလူးကို႔(စ္) ဝယ္သူကဝယ္၍ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိေသာ္လည္း ကိုေရခဲကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေရခဲတံုးပင္။ "သူ႔မိန္းမ ေနမေကာင္းတာ ကိုယ့္မိန္းမ ေနမေကာင္းတာမွ မဟုတ္" ဟု ေတြးသည္။ သူ႔မိန္းမက ကိုယ့္မိန္းမထက္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးသည္ဟု မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္ မလႈပ္မရွား ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ အင္း လႈပ္စရာ ရွိလည္း ပိုက္ဆံမွ မရွိပဲကိုး။ ညေနတုန္းကေတာ့ ကိုျမတ္ေဆြ၊ ကိုေအာင္ျမင့္နွင့္ ခင္ေလးေဝတို႔ သံုးဦးစုၿပီး ေဟာလစ္ တစ္ပုလင္း ဝယ္သည္။ သတင္း သြားေမးမည္ လိုက္ဦးမလားဟု ေခၚေသာ္လည္း သူ ေခါင္းခါခဲ့သည္။ ေဟာလစ္ပုလင္းတြင္ သူ႔အစုစပ္ေငြ မပါဘဲ လိုက္ရမည္ကို စိတ္မလံုလွ။ သူတို႔သံုးဦးကလည္း ေရွ႕တင္သာ လိုက္ပါဟု ေခၚေသာ္လည္း ကြယ္ရာက်ေတာ့ ျပန္ၿပီး "အတင္း" ေျပာခ်င္ ေျပာၾကဦးမည္မို႔ သိပ္မယံုလွ။
"ကဲ မနီတြင္ လိေမၼာ္သီး ေျခာက္လံုး ရွိသည္။ ေနာက္ထပ္ ေလးလံုး ထပ္ဝယ္လွ်င္ လိမၼာ္ေမၼာ္သီးမည္မွ် ရွိမည္နည္းတဲ့။ ကဲ ... ဒါဆို ဘာလုပ္ရမလဲ"
"ေပါင္းရမယ္"
"ဘာနဲ႔ ဘာနဲ႔ကို ေပါင္းရမွာလဲ"
"ေျခာက္နဲ႔ ေလး"
"အဲ ဟုတ္ၿပီ။ ကဲ ... ေပါင္းစမ္း"
"ေျခာက္ကို စိတ္ထဲမွာ ထား။ လက္ ေလးေခ်ာင္းကို ေထာင္။ ေျခာက္ ၿပီးေတာ့ ... ခုနစ္ ... ရွစ္ ... ကုိး ... တစ္ဆယ္ ... ဆယ့္တစ္"
"ကဲ ... အဲဒါ ဆယ့္တစ္"
မစိန္ျမက ေပတံနွင့္ လွမ္းေခါက္ျပန္သည္။ သံေခ်ာင္းက ဖင္ေရႊ႕ၿပီး ေနာက္ဆုတ္ သြားျပန္သည္။
"ေခါင္းကေလးကို သံုးၿပီး စဥ္းစဥ္းစားစား ရြတ္စမ္းပါ သံေခ်ာင္းရယ္။ လက္ကို ေထာင္ခ်င္တာ ေထာင္။ ပါးစပ္ကလည္း ရြတ္ေကာင္းသေလာက္ ရြတ္ၿပီး ရြတ္ေနတာပဲ။ ေအ ... ေအ ... ကြ်တ္ ... ကြ်တ္ ... အိပ္ပါကြယ္ေလ ... ေအ ေအ ... ေအ"
မစိန္ျမက ရင္ခြင္ထဲမွ လူးလြန္႔လာေသာ ကေလး၏ တင္ပါးကို ပုတ္သည္။ အက်ႌကို ကမန္းကတမ္း ဆြဲလွန္ၿပီး ကေလး ပါးစပ္ထဲသို႔ ႏို႔ပိန္ကို ထိုးထည့္သည္။ ကေလးက တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ စုပ္ၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြား ေလသည္။
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕"
ကိုေရခဲ သက္ျပင္းခ်သည္။ ဒီေကာင္ ျပန္မအိပ္လွ်င္ မစိန္ျမက "ကိုေရခဲေရ" ေခၚဦးမည္ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ စာသင္တာကုိ ရပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။
* * *
"ကိုေရခဲေရ"
"ေဟာ ... ေခၚပါၿပီဗ်ာ"
ကိုေရခဲက ေဆးလိပ္တိုကို ႏုိ႔ဆီခြက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ရ ျပန္သည္။ မစိန္ျမ၏ လက္ထဲမွ အငယ္ေကာင္ကို အလိုက္တသိ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ပုခံုးေပၚတြင္ ေမွာက္ကာ သိပ္လိုက္သည္။ တင္ပါး ေျပာင္ေျပာင္ကေလးကို ပုတ္ရင္း ဆယ့္နွစ္ေပ က်ယ္ေသာ အခန္း၌ ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္သည္။
"ေျမႇာက္တယ္ဆိုတာ ေပါင္းတာပဲ သံေခ်ာင္းရဲ႕။ အမ်ားႀကီး ထပ္ကာထပ္ကာ ေပါင္းေန႐ရင္ ၾကာတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတည္း ေျမႇာက္လိုက္ရင္ အေျဖ တန္းထြက္ေရာ"
မစိန္ျမက သူသိသမွ် ပို႔ခ်သည္။
"ဒါေၾကာင့္ အလီရဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ ေျပာတာေပါ့။ အလီ မ႐ရင္ ေျမႇာက္ၾကဖို႔ မလြယ္ဘူး"
"ေအာင္မယ္ေလးဟဲ့ ငါ့မိန္းမလည္း ဆရာမႀကီးပံု ဖမ္းေနလိုက္တာ။ အလီရေအာင္ က်က္။ မရရင္ တီးမယ္လို႔ သူေျပာေနက်အတိုင္း ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးေရာ"
ကိုေရခဲက ေတြးသည္။ ခုတေလာ မစိန္ျမကို သိပ္ၿပီး ၾကည့္လို႔မရ။ ကိုယ့္သားကိုယ္ စာသင္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူလုပ္ေနက် အလုပ္မ်ား ျဖစ္ေသာ အငယ္ေကာင္ သိပ္ျခင္း၊ ႏုိ႔ညႇာေကာင္ အီအီးတယ္ျခင္း၊ အလတ္မ မိတ္ကုတ္ေပးျခင္း၊ အလတ္ေကာင္၏ ဝဲမ်ားကို ေဆးထည့္ေပးျခင္း စေသာစေသာ ေတာက္တိုမည္ရ အလုပ္မ်ားကို ကိုေရခဲအား အကုန္လႊဲအပ္ လိုက္သည္ကေတာ့ ခက္လွသည္။ သူ စာသင္ေနတုန္းေတာ့ ဘယ္သူ ဘာကိစၥ ေပၚေပၚ "ကိုေရခဲေရ" ဟု တစ္ဆင့္ လွမ္းေခၚ လိုက္သည္သာ ျဖစ္သည္။
"ငါ႔နာမည္ကလည္း ေရခဲကေန အရည္ေပ်ာ္ၿပီး သူ႔လက္ထက္က်မွ ေရခဲေရ ျဖစ္ေနၿပီ"
ကိုေရခဲက မလိုတမာ ေတြးသည္။ မိတ္ယားသျဖင့္ သူ႔ေက်ာကိုသူ အိမ္တိုင္နွင့္ ပြတ္ေနေသာ အလတ္မအား ေစာင္းၾကည့္ၿပီး စိတ္ေမာသြားသည္။ ပုခံုးေပၚက အေကာင္ အိပ္သြားလ်ွင္ ခေရပြင့္ေျခာက္နွင့္ သနပ္ခါးကို ေရာေသြးၿပီး လူးေပးရန္ အမိန္႔ က်လာဦးမည္ကို ႀကိဳၿပီး ၾကားေယာင္ေနသည္။ သူက အနည္းငယ္ မ်က္နွာ႐ႈံ႕မိလွ်င္ "ကဲ ဒီလိုဆို ေတာ္လာၿပီး သင္လွည့္။ ဒါမွမဟုတ္ က်ဴရွင္ခေပးၿပီး က်ဴရွင္ဆရာဆီ ပို႔" ဟု ေျပာဦးမည္ ျဖစ္ေလသည္။
"ကဲ ... ဒီမွာၾကည့္။ ပန္းအိုး တစ္အိုးလၽွင္ ပန္းသံုးပြင့္စီ ရွိသတဲ့။ ပန္းအိုးေျခာက္လံုး ဆိုလ်ွင္ ပန္းပြင့္ မည္မွ် ရွိမည္နည္းတဲ့"
မစိန္ျမက ပန္းအိုးဟု ဆိုလိုက္ေတာ့ ကိုေရခဲသည္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလ်ွာက္ ေနရင္းမွ ေဒၚစိန္စိန္ၾကည္ကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရသည္။ ႐ုံးမွ အပ်ိဳႀကီး အရာရွိမ, ျဖစ္ေသာ ေဒၚစိန္စိန္ၾကည္ကို သူတို႔တစ္ေတြက ကြယ္ရာတြင္ "ခင္ခင္ပန္းအိုး" ဟု ေခၚၾကသည္။ ပန္းအိုးကေလးလို ခါးေသးရင္ခ်ီ ေသာေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ပန္းအိုး ထိုးထားသလို တစ္ေခါင္းလံုး ပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ ပန္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အသားညိဳညိဳ၊ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္နွင့္ ပံုပန္းမက် လွေသာ္လည္း ႐ုံးမွ ေထြးေထြးတို႔ ေကသြယ္တို႔က "မမစိန္တို႔ ကိုယ္လံုးကေတာ့ တကယ္ကို မိတယ္ေဟ့" ဟု ေျပာတတ္ၾကသည္။ "မမစိန္ရဲ႕ အသားက ညိဳေပမယ့္ စိုၿပီးဝင္း ေနတာပဲ" ဟုလည္း ေျပာၾကေသးသည္။
"အင္း ... လွ်ာမွာ အ႐ုိးမရွိဘူး ဆိုတာ တယ္ဟုတ္တာပဲ။ ဦးလွေအာင္ရဲ႕ သားကေလး ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးတစ္ခုနဲ႔ ေအာင္တုန္းကေရာ၊ ေတာ္လိုက္တာေနာ္။ ေမြးရက်ိဳး နပ္လိုက္တာေနာ္။ လိမၼာလိုက္တာေနာ္နဲ႔ ရင္သပ္႐ႈေမာ လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ။ ဒီေခတ္မွာ ဂုဏ္ထူး တစ္ခုေလာက္ ရတာကိုမ်ား ထူးထူးဆန္းဆန္း တအံ့တဩ လုပ္လို႔"
ကိုေရခဲက အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ျဖစ္ေသာ အငယ္ေကာင္ကို အိပ္ရာထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းကေလး ခ်သည္။ ႏုိးသြားလွ်င္ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ရ ဦးမည္မို႔ အသက္ကိုပင္ ျပင္းျပင္း မရွဴရဲေခ်။
"သံုးတစ္လီ သံုး၊ သံုးနွစ္လီ ေျခာက္၊ သံုးသံုးလီ ကိုး၊ သံုးေလးလီ ဆယ့္တစ္"
"ဘာေျပာတယ္။ သံုးေလးလီ ... ဆယ့္တစ္ ... ဟုတ္လား"
မစိန္ျမက ေအာ္သည္။ ကိုေရခဲသည္ အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ကေလးကို လက္မလႊတ္ရဲေသးပဲ ကမန္းကတန္း ျပန္ဖက္ထားသည္။"ရွဴး ... ရွဴး" ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း မစိန္ျမက မၾကား။
"ဒါေၾကာင့္ အလီကို ေက်ေအာင္ က်က္ပါဆို။ စာအုပ္သာ ေက်သြားတယ္။ စာ မေက်ဘူး။ အလကားေကာင္" ဟု ဆက္၍ ေအာ္ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုေရခဲ စိတ္မရွည္ေတာ့။ "တိုးတိုးဟ" ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လိုက္သည္။ မစိန္ျမ ေအာ္စဥ္က မႏုိးေသာ အငယ္ေကာင္သည္ ကိုေရခဲ၏ အသံၾကားမွ ဆတ္ကနဲ လန္႔ႏုိးသည္။ ျဗဲကနဲ ေအာ္ေလေတာ့သည္။
"သြားပါၿပီကြာ"
ကိုေရခဲက သားငယ္ကို ပုခံုးေပၚ ျပန္ထမ္းသည္။ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလၽွာက္ရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နွင့္ ညည္းသည္။
"မစိန္ျမရယ္ ညည္းစာသင္တာ ငါ ပင္ပန္းလွတယ္"
"မပင္ပန္းခ်င္ရင္ က်ဴရွင္ဆရာဆီ ပို႔လိုက္ေပါ့။ ေလာက္ေအာင္ ရွာေပးေပါ့ အိမ္ဦးနတ္ႀကီးရဲ႕"
မစိန္ျမကလည္း ဇတ္ကနဲ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ဆိုက္ေနက် ဘူတာသို႔ ဒိုင္းကနဲ ဆိုက္လိုက္ေလသည္။
"ဌာနတြင္း စာေမးပြဲ ေျဖထားရ ပါတယ္ကြ။ ရာထူး တိုးေတာ့မွာပါ"
"ဒီစကားမ်ိဳး ၾကားရတာ မ်ားလွပါၿပီ။ ၾကာလွပါၿပီေတာ္"
မစိန္ျမက အယံုအၾကည္ နည္းဟန္နွင့္ ဆိုသည္။
"ဒီတစ္ခါ အားလံုး ေျဖႏုိင္တယ္ကြ"
"အရင္တုန္းကေရာ မေျဖႏုိင္လို႔လား"
ကိုေရခဲက ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ ထုတ္မေနေတာ့ပဲ ၾကမ္းကို မသိမသာ ေဆာင့္နင္းသည္။ ဆင့္ေတြ ညြတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ၾကမ္းအိုၾကမ္းက်ဲက ေျခခ်လိုက္တိုင္း ကြ်ိကနဲ ျမည္သည္။ ကိုေရခဲကေတာ့ ထိုအသံကို ဆိုင္းသံလို႔ ထင္ၿပီး "လူမွာသာ ေငြမရွိရင္ လင္ယူမိတာ နာတယ္ ထင္တယ္ ... ေယာကၡမအိမ္တက္ သားမက္မွာ မ်က္နွာငယ္ ... မ်က္နွာငယ္။ ဒါေတြကို ငါသိၿပီကြယ္ ... အခ်စ္ဆိုတာ ေလာကမွာ နားမလည္ ... တယ္ ေလာက" ဟူေသာ သီခ်င္းကို စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဆိုလိုက္မိသည္။
အေဖနွင့္အေမ စကားေကာင္းေနစဥ္ အႀကီးေကာင္က ခဲတံဖင္ကို ကိုက္ကာ ေငးေနသည္။ မ်က္လံုးစင္းၿပီး ငိုက္ေနသည္။
မစိန္ျမ ျမင္ေတာ့ ေပတံနွင့္ရြယ္ကာ ေအာ္ျပန္သည္။
"ဟဲ့အေကာင္ ဘာေငးေနတာလဲ။ ေျမႇာက္စမ္းပါလို႔ ေျပာထားတာ ေျမႇာက္ပါလား"
* * *
ေနဝင္ခါနီးေနၿပီ။
မိုးရိပ္က နည္းနည္း ညိဳေနေတာ့ ေနမင္းသည္ ေရႊဝါေရာင္ လက္တံမ်ားနွင့္ ကမ႓ာေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးအား ျဖန္႔က်က္ ႏႈတ္ဆက္ပုိင္စြမ္း မရွိရွာေပ။
"ခဏေနရင္ ေမွာင္ေတာ့မယ္"
ကိုေရခဲက ေတြးသည္။ ေဆးလိပ္တိုကို ဖင္စီခံနား ေရာက္သည္အထိ ဖိ၍ ဖြာသည္။ အပူေငြ႕က အစီခံကို ေလာင္ၿမိဳက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းဆီသို႔ ကူးစက္လာေတာ့မွ ရပ္လိုက္သည္။
"အစကတည္းက ထင္သားပဲ။ ပါမွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔"
မစိန္ျမက ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ ကိုေရခဲကေတာ့ သက္ျပင္းခ်သည္။ ရာထူးတိုးရန္ စာေမးပြဲ ေျဖရသည္။ သူေျဖသည္။ ေျဖလည္း ေျဖႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု စာရင္း ထြက္လာေတာ့ သူ႔အမည္ ပါမလာ။ သူ႔ထက္ လုပ္သက္နုသူေတြ၊ သူ႔ေနာက္မွ အလုပ္ဝင္သူေတြက သူ႔ကို ေက်ာ္ၿပီး တက္သြားၾကသည္။ "သူတို႔ ငါ့ထက္ ေျဖႏုိင္လို႔ ထင္ပါရဲ႕" ဟု ေတြး႐ုံမွအပ ကိုေရခဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္။
"သူကေရာ အစကတည္းက ထင္သားပဲ ဆိုတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးလား"
ကိုေရခဲက မစိန္ျမကို ေဒါသ ျဖစ္ခ်င္သည္။ "အလကားမိန္းမ၊ သူႀကိဳၿပီး နိမိတ္ဖတ္ေနလို႔ ျဖစ္ရတာ" ဟု ေတြးသည္။ ခါတိုင္းလို အိမ္ခါးပန္းေလး ေခါင္းအံုးၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာဖုိ႔ပင္ စိတ္မကူးႏုိင္။ ရင္ထဲတြင္ ေလးလံၿပီး ညႇိဳးခ်ံဳးေနသည္။
"အေမ"
"ေအး"
"ဒီေန႔ အစားသင္တယ္"
"ရရဲ႕လား"
"ဟင့္အင္း"
"ျပစမ္း"
သားေတာ္ေမာင္ ေမာင္သံေခ်ာင္းက သူ၏ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကို တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္နွင့္ လွမ္းေပးသည္။ မစိန္ျမက စာရြက္မ်ားကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လွန္ကာ စစ္ေဆးသည္။ ၾကက္ေျခခတ္ရာမ်ားနွင့္ ျပည့္ေနေသာ စာမ်က္နွာမ်ားကို စိတ္လက္ညစ္ညဴးစြာနွင့္ စိုက္ၾကည့္သည္။ ဆရာညံ့ျခင္းေလာ၊ တပည့္ညံ့ျခင္းေလာဟု ေတြးမေနအား။ တပည့္ညံ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းက ဆရာလည္း ညံ့မည္မဟုတ္။ အိမ္က ဆရာလည္း အလြန္ေတာ္သည္ဟု ေတြးသည္။
"သား မစားတတ္ေသးဘူး အေမ"
သံေခ်ာင္းက သူ႔အေမ လက္လွမ္းမမွီရာသို႔ ဆုတ္ခြါရန္ ဟန္ျပင္ေသာ္လည္း မစိန္ျမက သူ႔ထက္ ျမန္သည္။ သံေခ်ာင္း၏ ဦးစြန္းဖုတ္ကို ဘယ္ဘက္လက္နွင့္ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းဆြဲသည္။ ေခါင္းက ေရွ႕သို႔ ငိုက္လာေတာ့ ညာဘက္လက္နွင့္ ေက်ာျပင္ကို ျဖန္းခနဲ ႐ုိက္လိုက္သည္။
"အေပါင္းလည္း မေတာ္၊ အေျမွာက္လည္း မတတ္ဘဲနဲ႔ စားခ်ိန္က်မွ စားခ်င္လို႔ ရမလားဟဲ့ အေဖတူသားရဲ႕"
မစိန္ျမက ေဒါသတႀကီး ေရရြတ္သည္။ သံေခ်ာင္း ငိုေနသည္။ ကိုေရခဲက ေငးေနသည္။
----------
မစႏၵာ
ျမတ္ေလး၊ ေမ၊ ၁၉၈၇။