ေျမေခြး

ေျမေခြး (ေနဝင္းျမင့္)
------------------------
(၁)
ကိုေက်ာက္စီ ဆိုတဲ့လူကို တစ္နယ္လံုးက သိၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူေနတဲ့ တဲကေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး လွမ္းတဲ့ တန္းလ်ား ေလးငါးလံုးက လူေတြ (မသကာ ရွိလွရင္ လူေျခာက္ဆယ္ေလာက္) ကပဲ သိတာပါ။
ေက်ာက္စီ ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုလည္း တခ်ိဳ႕က ေက်ာက္စိ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ေက်ာက္စီ တဲ့။ ကိုေက်ာက္စီကလည္း ထူးလိုက္တာပါပဲ။ သူ႔ဟာသူေတာင္ ေက်ာက္စိ လား၊ ေက်ာက္စီ လား၊ ေက်ာက္စည္ လား သိတာ မဟုတ္ဘူး။
သူ႔ပံုက ေက်ာက္ပြင့္ကေလးေတြ စီထားတဲ့ ေက်ာက္စီေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက အင္ၾကင္းပင္ႀကီးေတြ သိပ္ႀကီးသြားလို႔ ေက်ာက္ျဖစ္သြားတဲ့ အခါ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာက္စည္ ထိုးတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးနဲ႔ တူလို႔ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ေက်ာက္စည္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔က ပိုလိုက္တယ္။
ထားပါေတာ့၊ ေက်ာက္စီ ပဲ။ လူက မည္းလိုက္တာ သပိတ္ကိုသာ ၾကည့္ေတာ့။ ေခါင္းတံုးကလည္း အျမဲရိတ္ေတာ့ ဦးျပည္းဟာ ဘယ္ေတာ့မဆို ေျပာင္ေနေလ့ ရွိတယ္။ ႐ုပ္ကလည္း ဇာတ္ထဲက ဘီလူးေခါင္းစြပ္ကို ေတြ႕ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီ ႐ုပ္မ်ိဳး။ မ်က္ခံုးနဲ႔ မ်က္လံုးေတြက အေပၚကို ေထာင္တက္ေနေတာ့ အျမဲတမ္း ရန္လိုေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးက ထင္းခနဲ ေပၚေနတတ္တယ္။
ရင္ဘတ္မွာက မင္ေၾကာင္ထိုး နဂါးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ မည္းေနတဲ့ အသားေပၚက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ ေဆးမင္ရယ္၊ နဂါးအေၾကးနဲ႔ ဟသၤျပဒါး အနီရယ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ မေပၚခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ နဂါးေခါင္းကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရင္ သိပ္အႏုစိတ္တဲ့ ေခါင္းမ်ိဳး ဗမာနဂါးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေကြးအတြန္႔ေတြနဲ႔ အေမြးအမွင္ေတြမ်ားတဲ့ စိန္႔တိုင္းက နဂါး႐ုပ္မ်ိဳး။
အေၾကးခြံေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ နဂါးကိုယ္လံုးဟာ သူ႔ ရင္ဘတ္ကတစ္ဆင့္ ညာဘက္ လက္ေမာင္းကေန ဆင္းသြားလိုက္တာ ညာဘက္ လက္ခံုေပၚမွာ ဆံုးတယ္။ ရင္ဘတ္က နဂါးေခါင္းက ေအာက္ဘက္ကို ပါးစပ္ျဖဲ လွည့္ထားေတာ့ ဝမ္းဗိုက္တစ္ခုလံုး နီးပါးဟာ နဂါးေခါင္းနဲ႔ ျပည့္ေနေလရဲ႕။
“ေက်ာက္စီတို႔ကေတာ့ ‘နတ္၊ ျပာ၊ တြဲ - ေတာင္’ တို႔၊ ‘ေတာ္၊ ကၽြတ္၊ မုန္း - ေရွ႕’ တို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အျမဲတမ္း နဂါးေခါင္း ေအာက္ကို လွည့္တယ္”
လို႔ မူးလာရင္ အျမဲ ေျပာတတ္တယ္။ အျမဲ ေျပာႏိုင္ဖို႔ကလည္း အျမဲ မူးေနဖို႔ လိုတယ္လို႔လည္း တြက္ထားဟန္တူပါရဲ႕။ အရက္နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ အရက္နဲ႔ ပလုတ္က်င္း၊ အရက္နဲ႔ပဲ ထမင္းစား၊ အရက္နဲ႔ပဲ ေျခေဆးတယ္ ဆိုတဲ့လူ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူဟာ လူသူနဲ႔ေဝးေဝး ေတာအုပ္ ညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီးထဲက တဲကေလး တစ္လံုးမွာ ေနတယ္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အင္မတန္ နက္႐ႈိင္းတဲ့ က်င္းႀကီး၊ ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ အေတာ္အတန္ ႀကီးတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ေတာင္ကုန္း ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ တာဝန္ယူ ေစာင့္ရတဲ့ ေျမေကာ္တဲ့ ယႏၲရားႀကီး တစ္လံုးလည္း ရွိတယ္။
ဒီ ယႏၲရားႀကီးဟာ အဲသည္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေတာေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြကို ၿဖိဳတဲ့ ယႏၲရားႀကီးပဲ။ က်င္းေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြဟာ အဲသည္ ယႏၲရားႀကီးရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲ။ အျမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ လိုအပ္တဲ့အခါ ယႏၲရား ေမာင္းတဲ့လူ ေရာက္လာၿပီး ေကာ္ေတာ့တာပဲ၊ ၿဖိဳေတာ့တာပဲ၊ တူးေတာ့တာပဲ။
မလိုအပ္တဲ့အခါ သံုးေလးလ မလာျပန္ဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေက်ာက္စီက ပစၥည္းေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။ စက္ႀကီးက ေတာထဲမွာ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ရွိေနတတ္ေတာ့ သူကလည္း ႏွစ္ေပါက္ ေနေနရ ေတာ့တယ္။ သည္ေတာထဲမွာကိုပဲ သူေနရတာ ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေသာက္ေရအိုး အညႇိတက္ တစ္လံုး၊ သင္ျဖဴးေဟာင္း တစ္ခ်ပ္နဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ ပစၥည္းေလး အနည္းအက်ဥ္းက လြဲရင္ တဲထဲမွာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။
ယႏၲရားႀကီး အလုပ္ရွိတဲ့အခါ သူ အူစိုတယ္၊ ဆီေလး ဘာေလးလည္း ရတယ္၊ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးလည္း ရတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ကေလးေတြ ေျပာသလို လက္ခ်ည္းပဲ။ ရတဲ့ လခကေလးနဲ႔ စားရတာပဲ။ တစ္လ တစ္လ ရတဲ့ လခကေလးဟာ မနီးမေဝး တန္းလ်ားက အိမ္ဆိုင္ကေလးကို အရက္ဖိုး ဆပ္တာနဲ႔ ကုန္တာပါပဲ။ လဆန္းရင္ ျပန္စ၊ လကုန္ရင္ အတိုးဆပ္ … သည္လိုနဲ႔ လည္ပတ္ ေနတာပါပဲ။
အိမ္ဆိုင္ကေလး ကလည္း အရက္ေကာင္းေကာင္း ေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ တာဇံလို႔ ေခၚတဲ့ ေကာက္ညႇင္းအရက္ ေခၚမလား၊ ထန္းလ်က္အရက္ ေခၚမလား၊ အဲဒါပဲ ရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ သူ႔တဲကေလးကေန နာရီဝက္ မရွိတရွိေလာက္ ေလွ်ာက္လာ၊ တန္းလ်ားခန္းေတြ ထဲကို ဝင္၊ တစ္ခြက္ တစ္ဖလား ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ … ဒါဟာ ေန႔စဥ္ သူလုပ္ေနက်ပဲ။
အရင္တုန္းကေတာ့ (သည္ ယႏၲရားႀကီးကို လံုျခံဳေရး မေစာင့္ရခင္တုန္း ကေတာ့) ဘဝ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ က်င္လည္ခဲ့တာ ထားပါေတာ့၊ အခု ဒီဘက္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ သူ႔မွာ မနက္-ည သည္ တန္းလ်ားေလးကို လာၿပီး အရက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ပဲ။ ေတာထဲက တဲကေလးထဲမွာ ညဘက္ ဒီဇယ္ဆီ မီးခြက္ကေလးနဲ႔ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေနေတာ့တာပါပဲ။
ခက္တာက ယႏၲရားႀကီး မလည္ရတာ ၾကာျပန္ၿပီ။ ယႏၲရားေမာင္းတဲ့လူ ကလည္း ယႏၲရား မလည္ေတာ့ မလာေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ တျခား ဝင္ေငြလည္း မရွိဘူး။
အစားမွန္မွန္ မစားတာေရာ၊ အရက္ေတြ ေထာင္းထေအာင္ ေသာက္တာေရာေၾကာင့္ သူလည္း တစ္စတစ္စ ပိန္ခ်ံဳးသထက္ ပိန္ခ်ံဳးလာတယ္။
သူ ပိန္ခ်ံဳးလာေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီးကလည္း ပိန္ခ်ံဳး လာေတာ့တာပဲ။ လက္ေတြ ေျခေတြလည္း တုန္လာတယ္။ မၾကာမၾကာလည္း အေအးမိတယ္။ အဆုတ္ကလည္း ပြခ်င္တယ္။ ျခင္ေတြ၊ ျဖဳတ္ေတြကလည္း သီးေနေအာင္ ကိုက္ထားေတာ့ အေရျပားေတြမွာလည္း အနာ့ပဆုပ္ေတြ၊ ေပြးေတြ၊ ဝဲစိုေတြ၊ ညႇင္းႀကီးကြက္ေတြနဲ႔ အျပည့္ပဲ။
ေရ ဆိုတာကလည္း တူးထားတဲ့ ခ်ိဳင့္ေတြထဲက တင္ေနတဲ့ မိုးေရကို ခ်ိဳးရင္ ခ်ိဳး၊ ေသာက္ရင္ ေသာက္၊ ဒါပဲ။ ဘယ္ကမွ ေရသန္႔သန္႔ မရႏိုင္ဘူး။
အဲသလိုနဲ႔ …
အဝါရင့္ေရာင္ ယႏၲရားႀကီးရယ္၊ တဲကေလးတစ္လံုးရယ္၊ သူရယ္၊ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးတစ္ေကာင္ရယ္၊ က်င္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြရယ္၊
သစ္ေတာ ညိဳ႕ညိဳ႕ရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ေရအိုးတစ္လံုးရယ္၊ တာဇံထည့္တဲ့ ပုလင္းလြတ္ ေလးငါးလံုးရယ္က လြဲရင္ သူ႔မွာ တြယ္တာစရာ ဘာ သံေယာဇဥ္မွ မရွိဘဲ ေနလာတာကိုက ေျပာခဲ့ပါၿပီေကာ၊ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီလို႔။
* * *
(၂)
ေရတမာရြက္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ၾကားက ႏွင္းဆီပြင့္ေတြဟာ ေရာင္စံုပဲ။ လွလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။
အဝါလည္း ပါတယ္၊ ပန္းေသြး ႏုႏုေတြလည္း ပါရဲ႕၊ ၾကက္ေသြးေရာင္ စိုစိုဖတ္ဖတ္ႀကီးေတြ ဆိုတာကလည္း မနည္းဘူး၊ ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြ ကလည္း သူ႔တဲကေလးထဲမွာ ႀကိဳင္လို႔ လႈိင္လို႔။
လွခ်င္တိုင္း လွေနတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို ကိုေက်ာက္စီ ေငးေတာင္ ေနမိတယ္။ အပြင့္ ေရာင္စံုေတြကိုလည္း သူ႔လက္ ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ တယုတယ ပြတ္သပ္ ၾကည့္မိေသးတယ္။
ကိုေက်ာက္စီက သူ႔ရဲ႕ ကတုန္ကယင္ လက္ေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပြင့္ကေလးေတြကို အသာအယာ ဆြဲႏုတ္တယ္။ အဝါေတြကို သတ္သတ္ ဖယ္တယ္၊
ပန္းေရာင္ အဖူးကေလးေတြကို သီးသန္႔ ထားတယ္။ ၾကက္ေသြးေရာင္ နီညိဳညိဳ အပြင့္ႀကီးေတြကိုေတာ့ မ်ားလြန္းလို႔ ႏွီးစမွ်င္မွ်င္ကေလးေတြနဲ႔ အရင္ စည္းတယ္။ ငါးပြင့္ တစ္စည္း၊ ေလးပြင့္ တစ္စည္း စည္းတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ဆန္ေကာလို၊ လင္ပန္းလို အခ်ပ္ႀကီးထဲမွာ စီၿပီး ထည့္ထားရမွာ။
သူ႔မွာ ဆန္ေကာ မရွိဘူး။ သည္ေတာ့ ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ေရာင္စီ ခြဲထုတ္တယ္။
ေရညႇိတက္ေနတဲ့ ေသာက္ေရအိုးက ေရတစ္ခြက္ ခပ္တယ္။ တစ္ဝက္ကို ေသာက္တယ္။ တစ္ဝက္ကို ပန္းေတြအေပၚ ဖ်န္းတယ္။
တဲအျပင္ထြက္ၿပီး အလင္းေရာင္ကို ၾကည့္တယ္။ အခ်ိန္ ရွိေသးတယ္၊ ရွိလွမွ သံုးနာရီခြဲပဲ။
သူ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလိုက္တယ္။ တာဇံနည္းနည္း ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္းလ်ားဘက္ကို ႏွင္းဆီဖက္ေတြ ပိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတာ မေတြ႕ဖူးၾကတဲ့ တန္းလ်ားထဲက လူေတြ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းလာေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ အထူးအဆန္းကို ျဖစ္လို႔။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ၊ ဘာသေဘာလဲ၊ ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပန္းေရာင္း ျဖစ္သြားတာလဲ … အဲသလို ေတြးၾကတယ္။
“ကိုင္း … ပန္းေတြဗ်ိဳ႕ … ျခံပန္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ၊ ႏွင္းဆီေတြ … ”
တခ်ိဳ႕ကလည္း ရယ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း သနားၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီေကာင္ လုပ္လာ ျပန္ၿပီလို႔ တြက္ၾကဟန္ တူပါရဲ႕ ခပ္တည္တည္ပဲ။
မည္းခ်ိပ္ေနတဲ့ အသား၊ အက်ႌမပါ၊ ဖိနပ္မပါ၊ ပုဆိုးတိုတို (အဲဒီ ပုဆိုးကလည္း ႏွစ္ေပါက္ ပုဆိုးပဲ) နဲ႔ ႏွင္းဆီပန္း ေရာင္စံုနဲ႔က ဘယ္လိုမွကို ဆက္စပ္ ၾကည့္လို႔ မရဘူး မဟုတ္လား။
တန္းလ်ား ဟိုဘက္ထိပ္က ဒီဘက္ထိပ္ကို တစ္ေခါက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္၊ ႏွင္းဆီပန္းေတြ လုယူလိုက္သလို ကုန္သြားတယ္။
အဲသည္ ဝယ္ၾကတဲ့ မိန္းမေတြထဲမွာ သူ လာေသာက္ေနက် တာဇံ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္က မိန္းမကိုေတာ့ သူ မေရာင္းဘူး။ အဲဒီမိန္းမက ႏွင္းဆီအဝါ တစ္စည္းကို လာကိုင္တယ္။ သူက အတင္း ျပန္ယူလိုက္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။
အဲသည္ မိန္းမက “ရွင့္ အရက္ေႂကြးနဲ႔ မႏွိမ္ပါဘူး၊ ပိုက္ဆံ ေပးမွာပါ” လို႔ ေျပာတဲ့ၾကားကကို သူ မေရာင္းတာ။ “ခင္ဗ်ားကို သတ္သတ္ အလကား ေပးပါ့မယ္၊ ေနာက္မွ ယူပါဗ်ာ” လို႔ပဲ ေျပာတယ္။
အဲသည္ မိန္းမလည္း စိတ္ဆိုး သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္၊ “ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္” လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဒါပါပဲ။
က်န္တဲ့ မိန္းမေတြ အားလံုးကို ေရာင္းလိုက္တာပါပဲ။ ေဈးထဲမွာ တစ္စည္းကို ခုနစ္က်ပ္ ရွစ္က်ပ္ ေပးရမယ့္ အစည္းေတြကို ေလးက်ပ္ ငါးက်ပ္နဲ႔ ေရာင္းေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြ အားလံုးဟာ ခဏကေလးနဲ႔ ကုန္သြားတယ္။
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ စိတ္ေတြဟာလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ သြားတယ္။ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ လူႀကီး မဟုတ္လား၊ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ တစ္စည္း ဝယ္တယ္။
“ငါ့တူ ေက်ာက္စီလည္း မေရာင္းစဖူး ပန္းေတြ ဘာေတြ ေရာင္းလို႔ပါလား။ သာဓုေတာ္ … သာဓု … ကိုယ္ေတာ္ေလး ဆက္ရမယ္ … မွန္း … တစ္စည္းကို ဘယ္လို ေရာင္းတံုး”
လို႔လည္း ေျပာတယ္။ မေရာင္းစဖူး ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္။ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ လုပ္စား ေနပါေရာလားလို႔ ေျပာလိုက္တာလည္း ျဖစ္တယ္။
သူတို႔ သိထားတဲ့ ေက်ာက္စီဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ ရွိခဲ့တာမွ မဟုတ္တာကိုး။
မနက္ မိုးလင္းေအာင္ ေသာက္ၿပီးရင္ စ႐ိုက္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ႐ိုက္ဖို႔ႏွက္ဖို႔ေလာက္ စဥ္းစားေနတဲ့လူ၊ ခိုးဖို႔ဝွက္ဖို႔ ၾကည့္ေနတဲ့လူ မဟုတ္လား။ သူ႔တဲနဲ႔ မနီးမေဝး ေတာထဲမွာ ကိုးက်င္းကိုးေၾကာင္း ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ တင္ပါးသားေတြခ်ည္းပဲ ရဲတင္းနဲ႔ ခုတ္ယူရင္ ယူလိုက္တဲ့လူ မဟုတ္လား။ တင္းပါးဆံုသား အိအိႀကီးေတြ ပါမလာတဲ့ ႏြားေတြဟာ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ပိုင္ရွင္ေတြက ကိုေက်ာက္စီ လက္ခ်က္မွန္းလည္း သိပါတယ္၊ ခက္တာက ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူးေလ၊ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူးေလ။
ေနာက္ လုပ္ေနက် ရွိေသးတယ္။ ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ငုတ္႐ိုက္၊ ေလးခြသားေရ တင္းတင္းဆြဲခ်ည္၊ ၿပီးရင္ ထစ္ကေလးတစ္ခု ခံၿပီး ႀကိဳးနဲ႔
ခပ္ေဝးေဝးကို ဆြဲထား၊ သားေရႀကိဳး ပတ္လည္မွာ ဆန္ေစ့ေတြ ၾကဲထား၊ စာကေလးေတြက အုပ္လိုက္ ဝင္စားၿပီ ဆိုေတာ့မွ ႀကိဳးနဲ႔ ခလုတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ စာကေလး ဆယ္ေကာင္ေလာက္ဟာ တံုးလံုးပက္လက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေရာ။ ဒါဟာ ကိုေက်ာက္စီအတြက္ အျမည္းပဲ။ အဲသည္ ညေနဟာ တာဇံနဲ႔ စာကေလးကင္ ညေနပဲ။
သည့္အရင္ကလည္း ပန္းရန္ေနာက္လိုက္ ဆိုၿပီး တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ပန္းရန္ လိုက္လုပ္ဖူးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မလိုက္ရေတာ့ဘူး။
ပန္းရန္ဆရာ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ညိဳ႕သက်ည္းကို ခုတ္တူနဲ႔ ခုတ္ပစ္ခဲ့လို႔ တဲ့။
ကိုေက်ာက္စီအတြက္ တစ္ခု ေကာင္းတာက သူ႔မိခင္ဌာနက သူရွိေနတဲ့ တဲကေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေဝးတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနတာပဲ။ သည္ ယႏၲရားႀကီးနဲ႔ ကိုေက်ာက္စီ ရွိတဲ့ ေနရာကို ေတာ္႐ံုတန္႐ံု တာဝန္ရွိတဲ့ လူကလည္း ေရာက္လာေလ့ မရွိဘူး။ ယႏၲရားႀကီးက ပစၥည္း မေပ်ာက္သေရြ႕ ကိုေက်ာက္စီဟာ ယႏၲရားနဲ႔အတူ ရွိသလား မရွိဘူးလား၊ ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္သလား မေစာင့္ၾကပ္ဘူးလားလည္း သိပ္စစ္ေဆးေလ့ မရွိဘူး။
သည္ေတာ့ သူ စိတ္ကူးတည့္ရာ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ယႏၲရားႀကီးကို ပစ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ ယႏၲရားႀကီးကို ပစ္ထားၿပီး သြားခ်င္ရာ သြားေနတာပဲ။
လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ ထြက္လုပ္ေနတာပဲ။ လုပ္တိုင္းလည္း ဇာတ္သိမ္းက မေကာင္းဘူး။ ျပႆနာနဲ႔ ဆံုးတာခ်ည္းပဲ။
ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္နဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီးကို ေၾကာက္လို႔ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ မဆက္ဆံတာပဲ ရွိတယ္။ သူကေတာ့ စံုတယ္။ မိန္းမပ်က္ တခ်ိဳ႕ကို ဆက္သြယ္ေပးတဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္တယ္၊ ဝက္ေသးအိမ္နဲ႔ တာဇံ သယ္ေပးတာလည္း လုပ္တယ္၊ အငွား ဝက္ေပၚ ႏြားေပၚဖို႔ ရဲတင္း တစ္လက္နဲ႔ အသင့္ ေစာင့္ေနတတ္တာလည္း ရွိတယ္၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မိုက္ေၾကး ခြဲတတ္တာလည္း ရွိတယ္၊ တာဇံ ဆိုင္ေလးမွာ ခြက္တစ္လံုးနဲ႔ လိုက္ေတာင္းၿပီး သူမ်ား ေသာက္စားေနတဲ့ အထဲက ဆိုးခနဲ ဆတ္ခနဲ ႏႈိက္စား လိုက္တာလည္း ရွိတယ္။
တန္းလ်ားထဲက လူေတြ သိတဲ့ ကိုေက်ာက္စီက အဲသလို ကိုေက်ာက္စီကိုး … အခု ပန္းေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းေရာင္းတာဟာ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လာတဲ့ သေဘာပဲ။
ကိုေက်ာက္စီဟာ သည္လိုနည္းနဲ႔ သူ႔ဘဝကို ျပဳျပင္လာတယ္ ဆိုရင္ ၿပီးတာပဲ။ လူဆိုတာ မွားတုန္းက မွားခဲ့တာပဲ။ ေကာင္းလာၿပီ ဆိုရင္လည္း ဘာေျပာစရာ ရွိမလဲ ခြင့္လႊတ္လိုက္ၾက ရတာပဲ မဟုတ္လား။
အဲသည္ ညေနက ကိုေက်ာက္စီ အဘြားႀကီးကို ပန္းတစ္စည္း အပိုေပးတယ္။ အဘြားႀကီးကို မူးမူးနဲ႔ ထိုင္လည္း ကန္ေတာ့လိုက္ ေသးတယ္။
သူ႔အတြက္ပါ ပန္းကပ္ေပးပါ ဆိုၿပီး တစ္စည္းသတ္သတ္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အဘြားႀကီး ဆိုတာ သာဓုခ်င္း မိုးမႊန္သြားတာပဲ။
ကိုေက်ာက္စီ ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ေငြေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပါလာတယ္။ တာဇံေရာင္းတဲ့ အိမ္ကေလးဆီကို သြားတယ္။
တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက သူ႔ကို ပန္းမေရာင္းလို႔ မေက်နပ္ေပမယ့္ လက္ငင္းေပး ေသာက္ေတာ့ ေရာင္းတာပါပဲ။ တစ္ပိုင္း ေသာက္တယ္၊ တစ္ပိုင္းကို ပုလင္းငွား ထည့္လာၿပီး ယူလာခဲ့တယ္။ သူ႔တဲကေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ ထပ္ေသာက္တယ္။ အူလည္း ျမဴးေနတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။
အဲသည္ ညက ကိုေက်ာက္စီ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ျခင္ေတြ ျဖဳတ္ေတြ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ သီးေနတဲ့ၾကားက အိပ္မက္ေတြေတာင္ မက္ေနလိုက္ေသးတယ္။
* * *
(၃)
ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ပန္းေတာ့ ပန္းပဲ။ ဂႏၶမာေတြ … ေရာင္စံုလည္း မဟုတ္ဘူး၊ အျဖဴေတြခ်ည္း သန္႔သန္႔။
ဂႏၶမာျဖဴ ပြင့္ေတြဟာလည္း အပြင့္ ထြားထြားႀကီးေတြ ပါပဲ။ လွေနတာပါပဲ။
ဂႏၶမာပြင့္ေတြ ကိုလည္း ေတာငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ ထုပ္တယ္။ ေရဖ်န္းတယ္။ တန္းလ်ားဘက္ကို ထြက္ေရာင္းတယ္။
“ေဟာ … ကိုေက်ာက္စီႀကီး … ႏွင္းဆီပန္း မရေတာ့ဘူးလား”
“အင္း … ကေန႔ ဂႏၶမာပဲ ရလာလို႔ … ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဂႏၶမာေတြ ယူပါဦး”
“ေနပါဦး … ဘယ္ကယူေရာင္းတာလဲ”
“ျခံက … သူငယ္ခ်င္းျခံက … အေဝးႀကီးပါဗ်ာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ တစ္ေန႔ ႏွစ္ဆယ္က်န္က်န္ အစိတ္က်န္က်န္ လုပ္ရေတာ့တာပဲ”
“ေကာင္းတာေပါ့ … ဒီအစည္းႀကီးက ဘယ္လိုေရာင္းတံုး”
“ငါးက်ပ္နဲ႔ပဲ ယူ”
သည္လိုနဲ႔ ဂႏၶမာေတြလည္း ကုန္သြားတာပဲ။
အဲသည္ ေန႔ကလည္း ကိုေက်ာက္စီ ျမက္ျမက္ကေလး ရတယ္။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရတယ္။ သည္ကေန႔ တန္းလ်ားက မိန္းမဆိုင္မွာ သြားမေသာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုေမာင္ကြန္႔ ဘီအီးဆိုင္ဘက္ကို သြားတယ္။ ပဲျခမ္းသုပ္ကေလးနဲ႔ ဘီအီးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ထိုင္ေနလိုက္တာ ညေန ေျခာက္နာရီ ကပ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့မွ ထတယ္။
အဲသည္ ညက ဘီအီး ေသာက္လာေပမယ့္ တဲကိုေရာက္ေတာ့ တာဇံနဲ႔ ပိတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး မူးေတာ့မွ ရပ္တယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးဟာ အဲသည္ညက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ အရက္မူးေနတဲ့ ဘီလူးတစ္ေကာင္နဲ႔လည္း တူေနတယ္။
အဲသည္ညက တဲအျပင္မွာ ထိုင္ေနရင္းက ပန္းေရာင္းရတဲ့ ေငြေတြကို ေရတယ္။ တဲေခါင္မိုးမွာ ပိုက္ဆံေခါက္ကို ညႇပ္တယ္။
ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔လဲ မသိဘူး၊ ကိုေက်ာက္စီ တဲေရွ႕က ကြင္းျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ရယ္တယ္။ အားရပါးရကို ရယ္တာ။
ေတာေတြ၊ ေတာင္ကမူေတြ၊ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေတြ ၾကားမွာ အဲသည္ညက ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ရယ္သံဟာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေနတယ္။
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ေပၚက နဂါးႀကီးဟာလည္း အဲသည္ညက မာန္စြယ္ တေဖြးေဖြးနဲ႔ … တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ … ထိလိုက္ရင္ ေပါက္လိုက္မယ့္ အစြယ္ေတြနဲ႔ … မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ရင္ ျပာျဖစ္သြားေလာက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ …
ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္း ထြက္တာပါပဲ။ ညေနတိုင္း ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ကေလးနဲ႔ စည္းလာတဲ့ အစည္းထဲမွာ ပန္းေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္၊ ပန္းေတြေတာ့ ပါတာခ်ည္းပဲ။
တစ္ခါတစ္ေခါက္ေတာ့လည္း ပန္းျပတ္သြားတာလည္း ပါတယ္။ မလာျဖစ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေခါက္လည္း ဆက္တိုက္ ေရာင္းျဖစ္ ေနျပန္ေရာ။
ပန္းရရင္ ရသလို ဆိုပါေတာ့။
ပန္းေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေလ။
တစ္ခါတစ္ခါ ႏွင္းဆီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဂႏၶမာ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဖေယာင္းပန္း ႐ိုးတံရွည္ အနီ-အျဖဴ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေဟာ္လန္ေဒစီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ အာဖရိကန္ေဒစီ …။
* * *
(၄)
ပထမေတာ့ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းလာမေရာင္းတဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကို တန္းလ်ားစုက လူေတြက သတိမထားမိၾကဘူး။ ပန္းမရတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ကိုေက်ာက္စီ လာေလ့မွ မရွိတာကိုး။
ကိုေက်ာက္စီ ေသာက္ေနက် တာဇံဆိုင္ကေလးကိုလည္း ႏွစ္ရက္ေလာက္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ဒါလည္း ကိုေမာင္ကြန္႔ ဆိုင္ဘက္ လွည့္ေနတာ ျဖစ္မွာပဲ လို႔ တြက္လို႔ ရႏိုင္တာကိုး။
ကိုေက်ာက္စီ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ပန္းလာမေရာင္းတာဟာ ဘာမွလည္း ထူးဆန္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မဟုတ္ဘူး … အဲသည္ညေနမွာပဲ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ သတင္းတစ္ခုက တန္းလ်ားခန္းကေလးေတြ ဆီကို ေရာက္လာတယ္။
ကိုေက်ာက္စီဟာ သူ႔တဲကေလးထဲမွာ ေသေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းပဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ယႏၲရားႀကီးကို စက္ႏႈိးဖို႔ ေရာက္လာတဲ့ ေအာ္ပေရတာက အေလာင္းကို ေတြ႕တာလို႔လည္း ဆိုတယ္။ ေျမေကာ္ ယႏၲရားႀကီးကို စက္ႏႈိးဖို႔မ်ား မရွိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ လူမသိ သူမသိ ရွိေနမလဲေတာင္ မသိႏိုင္ဘူး။
သည္သတင္းကို ၾကားစက တန္းလ်ားက လူေတြဟာ ၿငိမ္သက္ သြားၾကတယ္။ အက်ႌမပါ ဘာမပါနဲ႔ မိုးကေလး တေျဖာက္ေျဖာက္ ၾကားမွာ ပုဆိုးၾကမ္းကေလး ျခံဳၿပီး တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္ ေသေနတဲ့ ကိုေက်ာက္စီကိုလည္း သြားၾကည့္ၾကဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကတယ္။ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ မိခင္ဌာနက တာဝန္ရွိတဲ့ လူေတြလည္း ေရာက္ေနၾကတယ္။
ဝမ္းဗိုက္ႀကီးဟာ ေက်ာက္ပ်ဥ္ တစ္ခ်ပ္လို မာေက်ာ စူထြက္ေနတဲ့ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကိုလည္း သယ္ေဆာင္ သြားၾကတယ္။
တန္းလ်ားကလူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ တဲကေလးရွိရာ ေရာက္ေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့ အေလာင္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ တဲကေလးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္မိသြားၾကတယ္။
ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပန္းေျခာက္ေတြ …
ႏွင္းဆီပန္းေျခာက္ေတြ၊ ဂႏၶမာပန္းေျခာက္ေတြ၊ ေဟာ္လန္ေဒစီ ပန္းေျခာက္ေတြ၊ ေဒလီယာပန္းေျခာက္ေတြ၊ အင္မတန္ မ်ားျပားတဲ့ ေရတမာ ရြက္ေျခာက္ေတြ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ လုပ္တဲ့ ဝါးစ အေဟာင္းေတြ၊ ႀကိမ္ေခြေတြ၊ ႏွီးစေတြ၊ စကၠဴေရာင္စံု အစေတြ၊ ဖဲျပား အနက္စေတြ …
အဲသည္မွာတင္ လူေတြဟာ ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္ ေလရဲ႕ျပင္းထန္တဲ့ အဟုန္မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ ဘုရားစင္ေပၚက ပန္းေတြ၊ နတ္စင္ေပၚက ပန္းေတြကို ဆြဲခ်ၾကတယ္။
ဘုရားစင္၊ နတ္စင္ေတြကို ေရေဆးၾကတယ္။ အေမႊးနံ႔သာေတြ ပက္ၾကတယ္။ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးၾကတယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ ထိုးၾကတယ္။
ေရစင္အိုးေတြ၊ နတ္အုန္းသီးေတြ လဲၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက က်ိန္ဆဲၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက ငိုၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက နံ႔သာျဖဴ ကရမက္ ေသြးရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္ၾကတယ္။
အဲသည္ ညေနက တန္းလ်ားကေလးမွာ ဆူညံပြက္ထ သြားတာ အမွန္ပဲ။
ကိုေက်ာက္စီ ပန္းမေရာင္းလို႔ မဝယ္ျဖစ္တဲ့ တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက လြဲလို႔ က်န္တဲ့မိန္းမေတြဟာ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထကုန္ၾကတယ္။
တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက သူ႔ဆီမွာ အရက္အေႂကြး ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ မသန္႔တဲ့ ပန္းေတြကို မေရာင္းဘဲ ေက်းဇူးသိသြားရွာတဲ့ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ေစတနာကို အခုမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။
က်န္တဲ့ မိန္းမေတြညအားလံုးကေတာ့ ေစာေစာကမ်ား သိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ အေလာင္းကိုေတာင္ တစ္စစီ ဆုတ္ျဖဲ ပစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရေအာင္ ေဒါသေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ရက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ တခ်ိဳ႕က ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာၾကတယ္။
* * *
(၅)တန္းလ်ားခန္းကေလးက လူေတြဟာ သည္ျဖစ္ရပ္ကို မေမ့ႏိုင္ၾကဘူး။
လူဆိုတာကလည္း ခက္သားပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာၾကာ ေကာင္းတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေအာက္ေမ့ သတိရေနတတ္တယ္၊ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေအာက္ေမ့ သတိရေနတယ္ မဟုတ္လား။ တန္းလ်ားက လူေတြ အားလံုးဟာ ကိုေက်ာက္စီကို သတိရေနၾကတုန္းပဲ။
------------
ေနဝင္းျမင့္
မေဟသီ၊ ဩဂုတ္၊ ၁၉၉၁။