႐ုိုးျပာေျမဝယ္ေျမ့ေစေတာ့

႐ုိုးျပာေျမဝယ္ေျမ့ေစေတာ့ (ႏုႏုရည္ အင္းဝ)
-------------------------------------------
စိမ္းျမေသာ သစ္ရြက္မ်ားၾကားမွ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား ျဖတ္သန္းသြားသည္ကုိ လွမ္းျမင္ရ၏။ ရထားလမ္းေဘး တစ္ဖက္ရွိ ေပါက္ပင္မ်ားတြင္ လိေမၼာ္ေရာင္ ေပါက္ပြင့္မ်ား ပင္လုံးကၽြတ္မွ် လွပစြာ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။
"ေအ ... ဒီက ကန္စြန္းရြက္"
အဘလႈိင္၏ ေအာ္သံသည္ ၾကည္လင္စြာ ထြက္ေပၚလာ၏။ ေအာ္သံ အဆုံးတြင္ သံရွည္ ဆြဲသြားပုံက တစ္မူ ထူးျခားသည္။ ထူးျခားရေပမေပါ့။ သီခ်င္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကုိ အ႐ႈိက္အဟဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သီဆိခဲ့ေသာ ပါးစပ္ဆုိေတာ့ အက်င့္က ျဖစ္ေနၿပီ။ အဘလႈိင္ အသံကုိ တစ္ခ်ိန္က နားဝင္ခ်ဳိခဲ့ၾကေသာ ပရိသတ္ တခ်ဳိ႕တေလ ဆုိရင္ျဖင့္ ႐ုပ္ေသးမင္းသား စံပယ္လႈိင္၏ အသံဟု ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိၾက ေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အကြက္ မေပၚေတာ့ေသာ လုံခ်ည္အႏြမ္း၊ ေခ်းအထပ္ထပ္ႏွင့္ အက်ႌကုတ္ျပဲႀကီးကုိ ဝတ္ကာ ကန္စြန္းရြက္ အထမ္းႀကီးကုိ ထမ္းထားေသာ မည္းညစ္ညစ္ အဘုိးအုိကုိ ဟုိတစ္ခ်ိန္တုန္းက ထာဝစဥ္ ျပံဳးေနတတ္ေသာ လူပုံ ေခ်ာႏြဲ႕ႏြဲ႕ ႐ုပ္ေသးမင္းသား စပယ္လႈိင္ပါဟု ေျပာလၽွင္ေတာ့ မည္သူကမွ် ယုံလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သာယာခ်ဳိျမေသာ အသံျဖင့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဆုိလုိက္ၿပီလား ဆုိမွျဖင့္ ပြဲခင္းတစ္ခင္းလုံး တုတ္တုတ္မလႈပ္ ၿငိမ္က်ေစခဲ့ေသာ စပယ္လႈိင္။
စပယ္လႈိင္မွ စပယ္လႈိင္၊ တစ္လႈိင္တည္း လႈိင္ခဲ့ၾကေသာ ေခတ္တစ္ေခတ္သည္ ေဝးစြာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။
အဘလႈိင္သည္ မည္းညစ္ၾကမ္းေထာ္ ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ထမ္းပိုးကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္မိသည္။ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းရသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ အဘလႈိင္ မ်က္လုံးေတြက မႈန္လွၿပီ။ ေအးေလ၊ ႐ုပ္ေသးေခတ္ တစ္ေခတ္ကို ေစာင့္ရင္း သမီးႏွင့္ သမက္တို႔ သထာေစရန္ တစ္ဖက္က ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းခဲ့သည္မွာ ၾကာပဲ ၾကာလွေပါ့။
လိေမၼာ္ေရာင္ ေပါက္ပြင့္မ်ားကို ျမင္ရေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္က ႐ုပ္ေသးစင္ေပၚတြင္ “တပို႔တြဲ ေပါက္လဲရယ္တဲ့ ငုံစီစီ၊ ဖူးတံကခ်ီ” ဟူေသာ ရာသီဖြဲ႕ကို အားပါးတရ ဆိုခဲ့သည္ကို အဘလႈိင္ အမွတ္ရ၏။
“ကိုယ္ေတာ္ဘုရာ့” ဆိုေသာ လက္စြဲ၏ အသံကို ၾကားေယာင္၏။ ႏူးညံ့ ေပ်ာင္းႏြဲ႕ေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မင္းသား႐ုပ္ေလးကို ကၽြမ္းက်င္လွပစြာ ကျပေနခ်ိန္တြင္ စံပယ္လႈိင္၏ ပန္းႏုေရာင္ ေခါင္းေပါင္းသည္ ေလဝယ္ တလြင့္လြင့္ႏွင့္။ လင္သည္၏ မ်က္ႏွာကို အထင္ႀကီး အားကိုးစြာ ေငးေမာ ၾကည့္ေနတတ္ေသာ ဇနီးသည္ မယ္ေရႊမွ်င္ကလည္း ေရပူေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းရန္ ေဘးနားတြင္ အရန္သင့္။ မင္းသားအလွည့္ မေရာက္ခင္ မေရႊမွ်င္ တယုတယ ခ်ဳပ္ေပးထားေသာ လဲထိုင္ဖုံေလးမွာ ထိုင္၍ ေစာင့္သည္မွာလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလွ၏။ ဪ ... လင့္ပါရမီကို အဖက္ဖက္မွ ျဖည့္ခဲ့ေသာ မေရႊမွ်င္ တစ္ေယာက္ ခုေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ နာတာရွည္ ေရာဂါသည္ ဘဝႏွင့္ လဲခဲ့ၿပီ။
ေမြးထားေသာ သားသမီး ေျခာက္ေယာက္ကလည္း တစ္ေယာက္တေလမွ် အႏုပညာေသြး မပါခဲ့ၾက။ အဘေျခရာကို နင္းမည့္သူဆို၍ တစ္ ေယာက္မွ် မပါခဲ့ၾကဘဲ ပ်ံက် အလုပ္မ်ားျဖင့္ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီ။ အဆိုးဆုံးက အဘပညာကို နည္းနည္းမွ အထင္မႀကီးျခင္းပင္တည္း။ ဪ ... သင္းတို႔မွာ ပါ ရမီ မပါလို႔ဘဲဟု အဘ ေျဖသိမ့္ခဲ့ေပမဲ့ သားသမီးမ်ား၏ “အေဖကလည္း ဇာတ္သံႀကီးနဲ႔ စကား မေျပာစမ္းပါနဲ႔”၊ “အေဖ တစ္ခါက ႐ုပ္ေသးကတယ္ ဆိုတာ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔” ဟူေသာ အသံမ်ားကို ၾကားလွ်င္ေတာ့ အဘ ရင္နာရသည္။ သင္းတို႔အေမ မယ္ေရႊမွ်င္ကေတာ့ သူတို႔ ႏွာေခါင္းရႈံ ̧ေသာ “ဇာတ္သံ” ကို ယုယစြာ ေမြးျမဴေပးခဲ့သည္။
သင္းတို႔ ငယ္ငယ္တြင္ ႐ုပ္ေသးေခတ္ တိမ္ေကာစ ျပဳၿပီမို႔ အဘႏွင့္ ဘြားေရႊမွ်င္တို႔ အလုပ္မ်ိဳးစုံ လုပ္ကာ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့ရသည္။ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခဲ့ရသည္။ ခုထိလည္း သမီးႏွင့္ သမက္တို႔၏ အၿငိဳျငင္ခံလ်က္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲစြာျဖင့္ အဘ ႐ုန္းကန္ရတုန္း။ အထင္ေသး ေစာ္ကားေသာ စကားမ်ားကို ၾကားေနရတုန္းပင္။
အဘ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ခ်ရင္း ထမ္းပိုးကို ပခုံးေျပာင္းသည္။ ကန္စြန္း သုံးေလးစည္းက ႏြမ္းဖပ္ဖပ္ႏွင့္ က်န္ေနေပေသးသည္။ အဘက သူ႔သမီးမ်ား ေျပာေလ့ ရွိၾကေသာ ဇာတ္သံႏွင့္ ေအာ္ျပန္သည္။
“ေအ ... ဒီက ကန္စြန္းရြက္”
* * *
ေႏြဦးသည္ ပူေလာင္ အိုက္စပ္ေန၏။ ၾကမ္းက်ဲက်ဲမ်ား ၾကားမွ ျခင္မ်ား အဆုပ္လိုက္ ဝင္လာၾက၏။ အဘက ျခင္မ်ားကို ပုဆိုးစုတ္ တစ္ထည္ႏွင့္ ယမ္းရင္း ဘြားေရႊမွ်င္၏ ေျခသလုံး ပိန္ပိန္ေလးမ်ားကို အသာ ဆုပ္ေပးေန၏။ အင္း ... အရင္ကဆိုရင္ အဘ အလွည့္ ကၿပီးၿပီ ဆိုမွျဖင့္ “ကိုရင္ ေညာင္းေနမွာေပါ့” ဟုဆိုကာ အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္း ႏွိပ္နယ္ေပးတတ္ေသာ မေရႊမွ်င္။ ခုေတာ့ အဘ အလွည့္ေပါ့။ သမီး ျဖစ္သူကေတာ့ ဗိုက္ႀကီး တစ္ကားကားႏွင္ အိပ္ေပၿပီ။
“ဟဲ့ ... ေကာင္မ၊ ေသေနၿပီလား ေဟ့”
တဲေရွ႕မွ သမက္လုပ္သူ၏ အသံေၾကာင့္ အဘ မီးခြက္ကိုယူ၍ ကပ်ာကယာ ဆင္းခဲ့၏။ သူ႔သမက္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေခ်။ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ လူစိမ္းတစ္ဦးက ထိုင္လ်က္။ သမက္လုပ္သူက အရက္နံ႔ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ အဘနား ကပ္လာ၏။
“ဒီမွာ အဘိုးႀကီး ... ခင္ဗ်ား တယုတယ လုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဟို မင္းသား႐ုပ္ကို ယူခဲ့စမ္းပါ။ ဒီမယ္ ... ဒီအစ္ကိုက ဝယ္မလို႔တဲ့ သိလား”
“အလို ... ဘုရား”
အဘ ဘုရားတမိသြား၏။ ဘြားေရႊမွ်င္၏ မွိန္းေနေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ား ပြင့္လာၾက၏ “ကိုရင္ မေရာင္းနဲ႔” ဟူေသာ အသံ တိုးတိုးေလးကို ၾကားရ၏။ အဘ၏ ကိုယ္ပြား မင္းသား႐ုပ္ေလး စပယ္လႈိင္၊ ေသသည္အထိ မခြဲမခြာယူမည္ ျဖစ္ေသာ အျမတ္ႏုိးဆုံး ပစၥည္းေလး။ အဘ အေသသာ ခံမည္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာင္းႏုိင္။
“ဘာေၾကာင္ေနတာလဲဗ်၊ အသုံးမက်တဲ့ အ႐ုပ္ကို ဝယ္မယ္ဆိုလို႔ အံ့ဩေနသလား။ ငါးရာေတာင္ ေပးမယ္တဲ့ဗ်၊ ငါးရာ ... ငါးရာ”
သမက္က လက္ငါးေခ်ာင္း ေထာင္ျပရင္း မူးမူးႏွင့္ ေအာ္ေန၏။ ဆိုက္ကားေပၚက လူစိမ္းက '“ဟုတ္တယ္ အဘ၊ ငါးရာ ေပးပါ့မယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို ေရာင္းဖို႔” ဟု ဝင္ေျပာျပန္သည္။ အဘ၏ ႏွလုံးသည္းပြတ္ကို ဆုပ္ေခ်ျခင္း ခံေနရၿပီ၊ ဘြားေရႊမွ်င္ ေဘးနားမွ မင္းသား႐ုပ္ေလး ထည့္ထားေသာ ထန္းေခါက္ဖာကို အဘ ရင္မွာေပြ႕ရင္း နာၾကည္းစြာ ျပန္ေအာ္၏။
“မေရာင္းဘူး ... မေရာင္းဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ ေပးေပး မေရာင္းဘူး”
အဘ ေအာ္သံေၾကာင့္ သမီးျဖစ္သူက ျပဴးတူးျပဲတဲႏွင့္ ထလာ၏။
“အေဖ ႐ူးေနသလားဟင္၊ ေငြ ငါးရာဆိုတာ နည္းလား၊ ဆိုက္ကား ျပင္လို႔ ရတယ္။ အေမ့ ေဆးကုလို႔လည္း ရတယ္၊ နားလည္လား ... ေပးလိုက္စမ္းပါ ဒီအ႐ုပ္ကို”
လွမ္းလာေသာ သမီးျဖစ္သူ၏ လက္ကို အဘ ပုတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
“က်ဳပ္ ေဆးမကုခ်င္ဘူး၊ ဒီအ႐ုပ္ကို မေပးနဲ႔” ဟူေသာ ဘြားေရႊမွ်င္၏ အသံတုန္တုန္ေလးကို အဘ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ၾကည့္ရင္း “သမီး နင့္ အေမကို မသနားဘူးလား၊ အေဖ့ကို သတ္ခ်င္သတ္သြား အ႐ုပ္ေလးကို မေပးပါရေစနဲ႔” ဟု ေတာင္းပန္ေသာ အဘအသံက ရႈိက္သံပါလာသည္။
“ကဲပါဗ်ာ ... ဒီေလာက္မွ မေရာင္းခ်င္တာ၊ ဇြတ္လုပ္မေနပါနဲ႔၊ တျခားမွာ သြားရွာမယ္”
လူစိမ္းက ဝင္ေျပာသျဖင့္ ေရွ႕တိုးလာသည့္ သမက္၏ ေျခလွမ္းမ်ား တန႔္သြားၾကသည္။ ဘုရား ... ဘုရား ...၊ ဘုရား တန္ခိုးေတာ္ေပပဲ။ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္၊ ေမာင္မင္းသားႀကီးရယ္။ ျမန္ျမန္သြားပါေတာ့။
သမက္ျဖစ္သူက မၾကားဝံ့ မနာသာ စကားလုံးမ်ားကို ေရရြတ္ရင္း လူစိမ္းႏွင့္ ထြက္ခြာသြားသည္။ သမီးျဖစ္သူ၏ ေျခသံက တဲၿပိဳမတတ္ ျပင္းထန္ေနေပသည္။ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်မ္းေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ဘြားေရႊမွ်င္က အဘကို စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနသည္။ အဘ ရင္နင့္ရျပန္ၿပီ။
“မယ္ေရႊမွ်င္ ရယ္ ... ညည္း ခုထက္ထိ၊ ငါ့အေပၚမွာ ပါရမီျဖည့္ႏုိင္တုန္း ပါပဲလား”
ထိုညက ထန္းေခါက္ဖာေလးကို ထထစမ္းရင္း အဘ တစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။
* * *
မင္းသား႐ုပ္ေလး စပယ္လႈိင္၏ မ်က္ႏွာ ျပံဳးျပံဳးေလးမွာ အသက္ဝင္လွသည္။ မင္းသားခ်ိတ္ပုဆိုး၊ အဝါေရာင္မွာ အေရာင္မွိန္စ ျပဳေနေသာ္လည္း မင္းသား႐ုပ္ေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္ေနတုန္းပင္။ ေခါင္းေပါင္းမွ ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္ေလးမ်ားကား တလက္လက္ ေတာက္ပေနေသးသည္။
မင္းသား႐ုပ္ကေလးကို ေငးၾကည့္ေနၾကေသာ အဘိုးအိုႏွင့္ အဘြားအိုတို႔၏ မ်က္လုံးမ်ားကား အႏုပညာ ခ်စ္သည့္စိတ္ျဖင့္ ႏုပ်ိဳရႊန္းလက္ ေနၾကေပသည္။ ႀကိဳးေလးမ်ားကို အသာအယာ ကိုင္တြယ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အႏုပညာပိုးသည္ ႀကိဳးေလးမ်ားမွတစ္ဆင့္ အဘလက္ဖ်ားဆီသို႔ စီးဝင္ လာေပၿပီ။ အဘ၏ ၾကမ္းတမ္းေသာ လက္မ်ားက ကၽြမ္းက်င္စြာ လႈပ္ရွားစ ျပဳသည္။
“တူၿပိဳင္ ဂူလႈိင္၊ စကားသစၥာတိုင္၊ သံသာေလကမ္းတိုင္ တူၿပိဳင္ကူးမယ္၊ ဆုထူးငယ္ ပန္ရြယ္သြန္း ခ်စ္လို႔ရယ္မကုန္၊ ဝသုန္ဤေၿမ သိၾကားေစ သက္ေသညႊန္း”
အိပ္ရာေပၚမွ ၾကည့္ေနေသာ ဘြားေရႊမွ်င္၏ မြဲသီေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေတာက္ပ လာၾကသည္ကို အဘလႈိင္ ျမင္ရ၏။ ဪ အႏုပညာကို ခ်စ္သည့္ မေရႊမွ်င္။ ခုထိလည္း သူ႔မွာ မရိုးႏုိင္ရွာေသးပါလား။ သမက္ႏွင့္ သမီးတို႔ မရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အဘလႈိင္ကို ကျပခိုင္းျမဲ။ ကျပတိုင္းလည္း သည္လိုပင္ ဘြားေရႊမွ်င္၏ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ရႊင္လန္းေတာက္ပ လာစျမဲပင္။ ဒါေပမဲ့ ယဲ့ယဲ့ေလးသာ ရွိေတာ့ေသာ ဘြားေရႊမွ်င္ကို ၾကည့္၍ သည္အႀကိမ္ဟာ ဘြားေရႊမွ်င္ကို ေနာက္ဆုံး ကျပရျခင္းေပလားဟု ေတြးကာ အဘလႈိင္ ရင္နင့္ရ၏။
ဪ ... သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာင္ ဆုံးေအာင္ မဆိုတတ္ေပမဲ့ အႏုပညာ ဝါသနာ ႀကီးလွသည့္ မေရႊမွ်င္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ေက်ာ္ခန႔္က ေခတ္စားခဲ့သည့္ ႐ုပ္ေသးပြဲ မွန္သမွ် ထီခနဲဆို မေရႊမွ်င္တို႔ ေရွ႕ကေရာက္ခဲ့၏။ ညဦးက လွပစြာ ပန္ဆင္ထားေသာ ေျပာင္းဖူးပြင့္ေလွာ္ ပန္းကုံးကို တစ္ပြင့္စီ ျဖဳတ္စားကာ ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းထိ ၾကည့္ရင္း မင္းသားႀကီး ဦးစပယ္ႀကိဳင္ တည္ေထာင္ထားေသာ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႕မွ မင္းသားေလး စပယ္လႈိင္ကို စြဲလမ္းခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား အညာၿမိဳ႕ေလး၏ မ်က္ႏွာဖုံး မေရႊမွ်င္၏ မိဘမ်ား အလွဴဒါနျပဳတိုင္း စံပယ္လႈိင္တို႔ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႕ ကခဲ့ရ၏။
အသံေကာင္း႐ုံမက လူပုံေခ်ာေသာ ကိုစပယ္လႈိင္ႏွင့္ ေမတၱာမွ်ခဲ့ၾကၿပီး မေရႊမွ်င္တို႔၏ တစ္ခုေသာ အလွဴပြဲတြင္ ကိုစပယ္လႈိင္ ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ခဲ့၏။ အညာမွ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသို႔ ေျပးခဲ့ၿပီး တျခား ႐ုပ္ေသးဇာတ္ တစ္ဇာတ္တြင္ ကိုစပယ္လႈိင္ကို ဝင္ကေစကာ မေရႊမွ်င္က ေနာက္ပိုင္းမွ ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့၏။ ႐ုပ္ေသးေခတ္ တိမ္ေကာစ ျပဳခ်ိန္တြင္လည္း ရရာအလုပ္ကို လုပ္ရင္း ကိုစပယ္လႈိင္ကို အားေပးကာ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။
သားသမီးမ်ား အရြယ္ေရာက္စ ျပဳခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူေဌးသမီး မေရႊမွ်င္ တစ္ေယာက္ ပင္ပန္းသည့္ ဒဏ္ျဖင့္ အိပ္ရာထက္ လဲခဲ့သည္မွာ ယေန႔ထိပင္။ အဘသီခ်င္း အဆုံးတြင္ “ကိုရင့္ အသံက ေကာင္းေသးတာပဲ” ဟူေသာ ကျပၿပီးတိုင္း ေျပာျမဲစကားကို အဘလႈိင္ ၾကားရ၏ အဘလက္ထဲမွ မင္းသား႐ုပ္ကေလး၏ ပုဆိုးဖ်ားေလးကို ဘြားေရႊမွ်င္၏ ပိန္လွီေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားက အရင္ကလိုပင္ တယုတယ ပြတ္သပ္ေပးေနရင္း
“ကိုရင္၊ က်ဳပ္ နည္းနည္း ေနေကာင္းရင္ အညာကို ျပန္ၾကမယ္ေနာ္”
အဘက ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပသည္။ ဘြားေရႊမွ်င္က တိုးတိတ္ေသာ အသံႏွင့္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
“က်ဳပ္ေလ ဒီမွာ မေသခ်င္ဘူး၊ အညာမွာပဲ ေသခ်င္တယ္ ကိုရင္ရယ္၊ က်ဳပ္ေသရင္ေလ အညာထုံးစံနဲ႔ အသုဘခ်ပါေနာ္”
အိပ္ရာထဲ လဲသည့္အခ်ိန္မွ စ၍ ေျပာေသာ စကားကို အဘ ရင္နာစြာ ၾကားရျပန္ၿပီ။
ဘြားေရႊမွ်င္ ေျပာေသာ အညာထုံးစံမွာ အသုဘ ခ်ေသာအခါ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲဖြယ္ ေကာင္းေသာ အသုဘရႈ သီခ်င္းကို ဆိုကာ ဆိုင္းတီး၍ ခ်ျခင္းပင္တည္း။ အသုဘရႈသီခ်င္း၊ အဆိုေတာ္၊ အသုဘ ခ်ရာတြင္ တီးသည့္ဆိုင္း ဟူ၍ သပ္သပ္ရွိ၏။ တတ္ႏုိင္သူမ်ားက ေရွ႕ဆိုင္း ေနာက္ဆိုင္းႏွင့္ ခ်ၾက၏။ အင္း အညာသူ အႏုပညာ ဝါသနာရွင္ႀကီး ဘြားေရႊမွ်င္က သူေသလွ်င္ေတာင္မွ ဆိုင္းႏွင့္ ဝိုင္းႏွင့္ ေသခ်င္ရွာ၏။ ဒါေပမဲ့ အဘ အဘြားေရႊမွ်င္ကို မေသေစခ်င္ေသးပါ။ သူ ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ ဘြားေရႊမွ်င္ကို ေနေကာင္းေအာင္ ေဆးကုၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ တြဲကာ ႐ုပ္ေသးတစ္ေခတ္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ခ်င္ ပါေသးသည္။ ျပန္လည္ဆန္းသစ္လာမည့္ ႐ုပ္ေသးတစ္ေခတ္ကို အဘ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါေသးသည္။
* * *
အဘလႈိင္ လက္ထဲမွ ဘြားေရႊမွ်င္၏ လက္ပိန္ပိန္ေလးမ်ားမွာ ေအးစက္စ ျပဳလာၾကေပၿပီ။ ဘြားေရႊမွ်င္သည္ အသက္ကို ပင္ပန္းစြာ ရွဴရင္း ေမွးမွိန္ေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားကို ႀကိဳးစားဖြင့္ေနရွာသည္။ ဘုရား၊ ဘုရား မယ္ေရႊမွ်င္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။ အဘလႈိင္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဆရာဝန္ ေျပးေခၚမွ ထင္ပါရဲ့။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ အဘလႈိင္ မ်က္မွန္လုပ္ရန္ စုထားေသာ က်ပ္တန္ဆယ္ရြက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ထားရင္း ေခါင္းကို ယမ္းမိသည္။ အဘလႈိင္ တတ္ႏုိင္သည့္ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ရေပမည္။ အဘလႈိင္သည္ ဘြားေရႊမွ်င္၏ မ်က္ႏွာအနီးတြင္ ဘုရားစာကို ျဖည္းညင္းစြာ စရြတ္သည္။ ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနေသာ ဘြားေရႊမွ်င္ကို ၾကည့္ရင္း အဘလႈိင္ မ်က္ရည္ဝဲစ ျပဳသည္။ ဘြားေရႊမွ်င္က ပါးစပ္ေလးကို မသိမသာ လႈပ္ရင္း စကားေျပာရန္ အားယူသည္။
“ကိုရင္၊ က်ဳပ္ေသရင္ အညာလို အသုဘခ်ပါေနာ္”
ဘြားေရႊမွ်င္ အသံတိုးတိုးေလးေၾကာင့္ အဘလႈိင္ ရင္နာရျပန္ၿပီ။
“စိတ္ခ်ပါ မယ္ေရႊမွ်င္ရယ္ စိတ္ခ်”
အဘလႈိင္က အထပ္ထပ္ ေခါင္းညိတ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်သြားေလဟန္ႏွင့္ ဘြားေရႊမွ်င္ မ်က္လုံးကေလးမ်ား ညင္သာစြာ မွိတ္သြားၾကသည္။ ထာဝရ မွိတ္သြားျခင္းေပတည္း။ အဘလႈိင္ သီခ်င္းဆိုေနစဥ္ ေရခြက္ကေလးကို အသင့္ကိုင္ရင္း ျပံဳးၾကည့္ေနတတ္ေသာ မေရႊမွ်င္။ ေဆာင္းရာသီ ပြဲညမ်ားတြင္ အေအးမိၿပီး အသံဝင္မည္ စိုး၍ တစ္ညလုံး ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင္ျခံဳေပးေနေသာ မေရႊမွ်င္။ ေဈးေတာင္း ေခါင္းရြက္ကာ ေခၽြးသံရြဲ႕ရြဲႏွင့္ ပင္ပန္းေနေသာ မေရႊမွ်င္။ မေရႊမွ်င္၏ ႐ုပ္ပုံလႊာ အားလုံးကို ျမင္ေယာင္လာရင္း အဘလႈိင္၏ မ်က္ရည္မ်ားက တေပါက္ေပါက္ က်လာၾကေပသည္။
“မယ္ေရႊမွ်င္ရယ္ ညည္းဟာ ရွာမွရွားတဲ့ မိန္းမ။ ညည္း ငါ့ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါရမီ ျဖည့္ခဲ့တယ္။ ညည္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ညည္းရဲ့ ေနာက္ဆုံး ဆႏၵကို က်ဳပ္ ဘယ္လို ျဖည့္ရပါ့မလဲ”
အညာလို အသုဘ ခ်ပါတဲ့။ အညာလို။ သည္ ရန္ကုန္တြင္ အညာလို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အသုဘ ခ်ရပါ့။
ေဘးနားမွ အသံဗလံမ်ားႏွင့္ “အေဖ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၾကရေအာင္ ေလ” ဟူေသာ သမီး၏ အသံကိုၾကားမွ အဘလႈိင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိရ လာသည္။ သမက္လုပ္သူ၏ ေဟာင္ဖြာဖြာႏွင့္ ေျပာေနသံကို ၾကားရ၏။ အရပ္ထဲမွ လူအနည္းငယ္ႏွင့္ အဘလႈိင္တို႔ တဲေလး မသိမသာ လႈပ္ရွားစ ျပဳလာၿပီ။ အသုဘအိမ္ကိုး။ သို႔ေသာ္ အသုဘအိမ္တိုင္းတြင္ ၾကားရေလ့ရွိေသာ ေသသူကို တမ္းတ ငိုေႂကြးသံတို႔ကား ကင္းမဲ့ေန၏။ ေအးေလ၊ သူတို႔ အတြက္ေတာ့ အသုံးမက်တဲ့ လူပိုတစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတာေပါ့။ အဘလႈိင္ႏွင့္ မင္းသား႐ုပ္ေလးတို႔ အဖို႔မွာေတာ့ ႀကီးမားသည့္ ဆံုးရႈံးမႈႀကီး တစ္ရပ္ပင္။
သူ႔နားသို႔ ေရာက္လာေသာ သမက္ႏွင့္ လူႀကီးမ်ားကို အဘလႈိင္ အားကိုးစြာ ၾကည့္လိုက္၏။
“ဒီမွာ က်ဳပ္ တစ္ခု ေျပာပါရေစ။ မယ္ေရႊမွ်င္ရဲ့ အသုဘ ခ်ဖို႔အတြက္ ဆိုင္းငွားေပးၾကပါဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ အညာလိုေလ။ သူမေသခင္က တဖြဖြ မွာသြားရွာလို႔ပါဗ်ာ ေနာ္ ... အဲဒါေလ”
“ဟာ ... အဘိုးႀကီး၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ဘာ အညာလိုလဲ။ ဘာဆိုင္းလဲ။ ဒီမွာက ကားေတာင္ မတတ္ႏုိင္လို႔ ဒီတိုင္း ထမ္းခ်မွာ၊ ဟင္း ႀကံေတာနဲ႔ နီးတာပဲ ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ပါ”
သမက္လုပ္သူက ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေနသည့္ ၾကားမွပင္ အဘလႈိင္ ဇြတ္ေတာင္းပန္ျပန္သည္။
“မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ အေဖ သူ႔ဆႏၵေလး ျဖည့္ေပးခ်င္လို႔ပါကြယ္၊ ျဖစ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစား”
“ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ့ ဇာတ္သံႀကီးကို။ ဒါ ရန္ကုန္ဗ်၊ ထုံးစံ မရွိ ဘူး။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ကဲ၊ ရွင္းၿပီလား”
သမက္လုပ္သူ စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ အဘတစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါ။
* * *
“ကဲ ... ကဲ ... သြားၾကရေအာင္၊ ထမ္းမယ့္သူေတြ လာေဟ့”
လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေဆာ္ဩသံႏွင့္အတူ အသုဘရႈ၊ ပရိသတ္ အနည္းငယ္ႏွင့္ ဘြားဘြား ေရႊမွ်င္၏ အသုဘ ထမ္းစင္သည္ ထြက္ခြာရန္ အသင့္ ျဖစ္ေနေပၿပီ။
“ေနဦး ... ေနဦး၊ ဦးလႈိင္ မျမင္ဘူး၊ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ”
“ဟာ ... အေရးထဲ အေဖကလည္း ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္”
သမီးျဖစ္သူက စူစူေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္သည္။
“ဒီအဘိုးႀကီးကို သိပ္ျပႆနာ ရႈပ္တာပဲ။ ကဲ သြားသာ သြားဗ်ာ၊ အခ်ိန္ မရွိဘူး” ဟု သမက္က ေျပာလိုက္သျဖင့္ ဘြားေရႊမွ်င္ အသုဘ ထမ္းစင္သည္ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္ခြာစ ျပဳသည္။ လူအနည္းငယ္က ေနာက္မွလိုက္လ်က္ ငိုသံရႈိက္သံ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ မဟာရန္ကုန္၏ အေျခာက္ေသြ႕ဆုံး အသုဘ အခမ္းအနားပင္တည္း။
သည္အခိုက္မွာပင္
“ေနၾကပါဦး၊ ေနၾကပါဦး၊ က်ဳပ္ကို ေစာင့္ၾကပါဦး”
အေမာတေကာ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ လူအားလုံး လွည့္ၾကည့္လိုက္ ၾကသည္။ လင္းကြင္းတစ္ခ်ပ္ ပူးခ်ည္ထားေသာ ဗ်ိဳင္းေတာင္ကို လြယ္လ်က္ တစ္ဖက္က တုတ္တိုေလးကို ကိုင္ကာ အသုဘ ထမ္းစင္ေနာက္သို႔ အေျပး လိုက္လာေနေသာ အဘ။ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေနေသာ အဘသည္ သူ႔ကို အံ့ဩတႀကီး ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ သူ႔သမက္ႏွင့္ သမီးအပါအဝင္ လူအားလုံးကို ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ သူက ဘြားေရႊမွ်င္၏ အသုဘ ထမ္းစင္ေနာက္တြင္ ကပ္ကာ ရပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ အညာေဒသ၏ အသုဘရႈ၊ သီခ်င္းသံသည္ ရင္နင့္ဖြယ္ရာ ပ်ံ႕လြင့္လာေတာ့သည္။
“ေရႊသုသာန္ေျမကိုေလး ေမာင္မယ္ တူျမန္းရေတာ့မယ္”
သံဃာေတာ္မ်ားရယ္က ... ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားပါလို႔ ... တရားေတာ္ ... တရားေတာ္ နာစို႔ေလး”
အဘလႈိင္၏ လႈိက္လွဲေၾကကြဲဖြယ္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ဆိုလိုက္ေသာ သီခ်င္းသံႏွင့္အတူ ဗ်ိဳင္းေတာင္ႏွင့္ လင္းကြင္းတို႔ကို အခ်က္က်က် တီးခတ္သံက ေလးေလးမွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနေပသည္။
“မယ္ေရႊမွ်င္ေရ ... ညည္းရဲ့ ေနာက္ဆုံးဆႏၵကို က်ဳပ္ တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖည့္စြမ္းေနၿပီေလ။ ညည္း ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစကြယ္”
ဗ်ိဳင္းေတာင္ကို တီးခတ္ရင္း အဘက တီးတိုး ေရရြတ္ေနသည္။ အဘိုးအို၏ မ်က္ရည္ပူမ်ားက အဆက္မျပတ္ တီးခတ္ေနေသာ တုတ္တိုေလးေပၚ သို႔ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ေနၾကသည္။
လူမ်ား၏ အံ့အားတသင့္ အၾကည့္မ်ား၊ သမီးႏွင့္ သမက္၏ ေဒါသ အၾကည့္မ်ား၊ “ဟယ္ ... အဘိုးႀကီး ႐ူးသြားရွာၿပီ ထင္ပါ ရဲ့”၊ “သနားစရာ” ဟူေသာ တီးတိုးသံမ်ား အားလုံးကို အဘ မျမင္ပါ။ မၾကားပါ။ တုတ္တိုေလးက ဗ်ိဳင္းေတာင္ေပၚတြင္ တဆတ္ဆတ္ခုန္ကာ လႈပ္ရွားဆဲ၊ ႐ုပ္ေသး မင္းသားႀကီး ဦးစပယ္လႈိင္၏ လႈိက္လွဲစြာ သီဆိုသံက ေၾကကြဲဖြယ္ ထြက္ေပၚေနျမဲပင္။
သံဃာေတာ္မ်ားရယ္က ... ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားပါလို႔ ...
တရားေတာ္ ... တရားေတာ္ ... နာစို႔ေလး ...
--------------
ႏုႏုရည္ အင္းဝ
သဘင္ မဂၢဇင္း၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ၁၉၈၅။

ခ်စ္ကတိေတာ့ မပ်က္ဘူး ေကသီ

ခ်စ္ကတိေတာ့ မပ်က္ဘူး ေကသီ (ေသာ္တာေဆြ)
-------------------------------------------------------
မဟာအခ်စ္ဝတၳဳႀကီး
ေမာင္ေမာင္သန္းသည္ ရန္ကုန္ မႏၲေလးသြား စာပို႔ရထားေပၚသို႔ မိမိ လက္မွတ္ပါေသာ တြဲနံပါတ္၊ အခန္းနံပါတ္၊ ခံုနံပါတ္တို႔ကို ၾကည့္၍ တက္ခဲ့ရာ၊ ထိုအခန္းထဲ ဝင္လွ်င္ဝင္ခ်င္း မိမိအရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ လံုးႀကီးေပါက္လွ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာ တစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသည္၌ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚသြားပံုကို (...?) လြန္စြာမွ အံ့ဩမိေတာ့၏။ အေၾကာင္းမွာ ေမာင္ေမာင္သန္း၏ ဇနီးေခ်ာ ေသဆံုးသည္က မၾကာေသး၊ ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ၿပီး သံုးရက္မွ် အၾကာ၌ အိမ္တြင္ ဇနီး၏ ေျခရာလက္ရာေတြ ၾကည့္ေန ျမင္ေနရ ပူေဆြးဒုကၡ ေရာက္လွသျဖင့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဟူ၍ ခရီးရွည္ ထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
သူတို႔ လင္မယားသည္ မိဘက ေပးစား၍ ယူခဲ့ရသည္ မဟုတ္၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ သမီးရည္းစား ထားၿပီးမွ ယူခဲ့ၾကရာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လြန္စြာပင္ ခ်စ္ၾကလ်က္ ဇနီးသည္ အမည္က "ေကသီ" ျဖစ္သည္၊ ကုိေမာင္ေမာင္သန္းက အဖ်ားဆြတ္၍ "သီ" ဟု ေခၚသကဲ့သို႔ ေကသီကလည္း သူ႔ကို "သန္း" ဟု ေခၚခဲ့၏။ သူတို႔အိမ္ သြားလွ်င္ "သီေရ" "သန္းေရ" "သီေရ" "သန္းေရ" ႏွင့္ တသီတတန္းႀကီး ခ်စ္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။
သူတို႔ လင္မယား ခ်စ္ၾကသည္မွာ အျခား လင္မယားေတြ ခ်စ္တာထက္ ရွစ္ဆပိုသည္ဟု ေအာက္ေမ့ခဲ့ၾက၏။ ေမာင္ေမာင္သန္း အလုပ္သြားမည္ ဆိုလွ်င္ ေကသီသည္ အိမ္ေပါက္ဝအထိ လိုက္လာခဲ့၍ ပါးကေလးကို ေမာ့ေပးရာ ေမာင္ေမာင္သန္းက ရႊတ္ခနဲ နမ္းၿပီးမွ "တာ့တာ ... တာ့တာ" ဟု တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြား၏။ အျပန္တြင္လည္း ေကသီက အေပါက္ဝမွ ဆီးႀကိဳေနကာ ေမႊးေမႊးသ,ထားေသာ ပါးျပင္ကေလးကို ေမာ့ေပး၏။ ၿပီးမွ တူစံုေမာင္မယ္ တစ္ေယာက္ခါး တစ္ေယာက္ ဖက္၍ လာၾက၏။
ဤသို႔လွ်င္ သူတို႔ လင္မယားသည္ ကမ႓ာေပၚမွာ အခ်စ္ဆံုး လင္မယားပဲဟု သူတို႔စိတ္မွာ စြဲျမဲကာ ေပါင္းသင္းခဲ့ရာ ငါးႏွစ္မွ် အၾကာ၌ ေကသီအား ေသမင္းက ေခ်ာဆြဲသြားသျဖင့္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ေမာင္ေမာင္သန္းသည္ ေရာက္ရာ ေပါက္ရာ ဟူ၍ ခရီးရွည္ ထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေတာ့၏။ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ိုး ေရာက္ေသာ္ ရဟန္းေဘာင္ ကူးမည္ ဟူ၍လည္း စိတ္ကူးခဲ့၏။
ေမာင္ေမာင္သန္း စိတ္ထဲ တသသ, မေမ့ႏိုင္သည္ကား ေကသီ ေသခါနီး၌ "သန္းရယ္၊ သီေတာ့ ဒီေတာင္က မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ သီေသရင္ေလ သန္း ... သန္းေတာ့ ေနာက္မိန္းမ ယူေတာ့မွာပဲေနာ္၊ အဟင့္ ... ရႊတ္ ... ဖတ္"
ထိုအခါ ေမာင္ေမာင္သန္းက ေကသီ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ အသာေလး ဖိလိုက္ကာ ...
"အို ... သီ ... သန္းကို ဒီလိုမထင္နဲ႔ သန္းဟာေလ သီကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ မယူေတာ့ပါဘူး ဆိုတာ ကတိေပးပါတယ္၊ မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိတဲ့ ယံုပါေနာ္ အခ်စ္ရယ္"
ယင္းသို႔ျဖင့္ ေကသီ အေသေျဖာင့္ သြားသည္ဟု ေမာင္ေမာင္သန္း ယံုၾကည္၏။ မိမိကလည္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ သြားေလသူ ဇနီးအား ေပးလိုက္သည့္ ကတိကို မဖ်က္ပါဘူးဟု အဓိဌာန္ ျပဳထားပါ၏။
သို႔စဥ္လ်က္ ယခု ဒီမီးရထားေပၚမွ ဒီအမ်ိဳးသမီးေခ်ာ ျမင္ရေတာ့ မိမိစိတ္၌ ျဖစ္ေပၚလာပံုမွာ ထူးဆန္းေလစြဟု ေအာက္ေမ့ရေတာ့၏ ၊ အို ... ေလာကႀကီး၌ လူ႔စိတ္သည္ အံ့ဩဖြယ္ရာ ပါတကား၊ ပုထုဇဥ္ေနာ ဥမၼတေကာ ဟူ၍ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာခဲ့တာ မွန္လွေလစြဟု ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိျပန္ေတာ့၏။
ယခု အမ်ိဳးသမီးသည္ ေကသီ အရြယ္ေလာက္ပဲ၊ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ ျပည့္ျပည့္ႏွစ္ႏွစ္ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ေနလိုက္ပံုႀကီးကလည္း ေကသီေဘာ္ဒီႏွင့္ တူလိုက္ပါဘိ၊ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္၍ ဟိုဟိုဒီဒီ စဥ္းစားမိေတာ့ မိမိမယား ေကသီဘအသက္ျပန္ရွင္ လာေလသလားဟုပင္ တင္စားမိေတာ့သည္။
ဤအမ်ိဳးသမီး၌ သူ႔အေဖာ္ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ပါခဲ့သည္၊ ယင္းသို႔ျဖင့္ ရထားထြက္ခဲ့ေတာ့ ခရီးသည္တို႔အား မီးရထားက ေလာ္စပီကာျဖင့္ ဓာတ္ျပားဖြင့္၍ ေဖ်ာ္ေျဖသည္။
"ပ်ိဳပ်ိဳေမ အလည္အပတ္ ထြက္တယ္ ... ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ရယ္ ... ရွမ္းျပည္ကို ေတာင္ပုိင္းေရာ ... ေျမာက္ပုိင္းေရာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ရွမ္းမေလးေတြေပါတယ္ ... ေခ်ာတယ္ ... ေအးခ်မ္းသာတဲ့႒ာနီဝယ္ ... ပါးကေလးေတြနီျမန္းလို႔ရယ္ .... ခ်စ္စရာေကာင္းလွပါေပတယ္ ... ႀကိဳက္စရာေကာင္းပါေပတယ္ ... ပ်ိဳပ်ိဳသြားဦးမယ္ ... ကုိကုိရယ္ တူလိုက္ကြယ္ ..."
ေမာင္ေမာင္သန္းသည္ ဒီသီခ်င္းကို သူ႔အနီးတြင္ ရွိေနေသာ အမ်ိဳးသမီးက သီဆို၍ သူ႔အား ရွမ္းျပည္ကို လိုက္ရန္ ေခၚေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။
ဤဓာတ္ျပား ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ လာျပန္၏။
"ျမင္ရင္ျမင္ျခင္းပဲကြယ္ ခ်စ္မိႀကိဳက္မိတယ္ ... သူဇာနတ္ႏွယ္ ယံုပါကြယ္၊ ရာသက္ပန္ မခြဲဘဲ အျမဲပဲ အသည္းစြဲေပါင္းဖို႔ ဆုေတာင္းရြယ္ ..."
ဤသီခ်င္းမွာ ျပည္လွေဖက သူ႔ကုိယ္စားပဲ သီဆိုေပးေနသည္ဟု ေမာင္ေမာင္သန္း စိတ္ထဲတြင္ ေအာက္ေမ့မိျပန္၏။
ယင္းသို႔ျဖင့္ မီးရထားႀကီးသည္ တစ္ဘူတာဝင္ တစ္ဘူတာထြက္ႏွင့္ လာခဲ့ေလရာ ေတာင္ငူ ဘူတာသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ၌ ေမာင္ေမာင္သန္းသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီး၊ ထိုအေဒၚႀကီးတို႔ႏွင့္ သိကၽြမ္း ခင္မင္သြားေလၿပီ၊ အေၾကာင္းမွာ ေမာင္ေမာင္သန္းသည္ "ေပးကမ္းျခင္း ေအာင္ေစရာ" ဆိုသည့္ထံုးကို ႏွလံုးမူ၍ ေရာက္ေလရာ ဘူတာမွာ သူကခ်ည္း ဝယ္ျခမ္း ေကၽြးေမြးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲမွ ေငြစကၠဴ အထပ္လိုက္ႀကီးေတြကို ထုတ္ထုတ္ သံုး၍လည္း ျဖစ္၏။
အေဒၚႀကီး နာမည္က ေဒၚလွေသာင္းတဲ့၊ ထို အမ်ိဳးသမီးေခ်ာ နာမည္က ခင္ေစာအိတဲ့၊ သူ႔ကုိယ္သူ ေျပာေတာ့ "အိ" တဲ့။
သို႔ေသာ္ ခင္ေစာအိ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ရသည္မွာ ေမာင္ေမာင္သန္း စိတ္ထဲတြင္ တယ္ၿပီး ၾကည္သာသည္ဟု မထင္၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနပံုပဲ။
ထို႔ေၾကာင့္ ပ်ဥ္းမနားဘူတာ အလြန္တြင္ မခင္ေစာအိ အိမ္သာ ဝင္သြားစဥ္၌ ေမာင္ေမာင္သန္းက အေဒၚႀကီးအား ...
"အန္တီေသာင္းရယ္ ... တစ္ခု ေမးပါရေစ၊ အိမ်က္ႏွာ ၾကည့္ရတာ တယ္ၿပီး မရႊင္ပ်ဘူးဗ်"
ထိုအခါ အေဒၚႀကီးက
"ဪ ... ေမာင္ေမာင္သန္းေတာ့ သိရတာ မၾကာေသးေပမယ့္လို႔ ကုိယ့္တူရင္း သားရင္းလို ခင္လို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ အိက မုဆိုးမ ျဖစ္တာ မၾကာေသးဘူးကြယ့္"
ေမာင္ေမာင္သန္း မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားကာ
"ဪ"
အေဒၚႀကီးက
"အဲဒါ ရက္လည္ သပိတ္သြပ္ၿပီးလို႔ သံုးရက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ အိမ္မွာ သူ႔လင္ ေျခရာလက္ရာေတြ ၾကည့္ရတာ ပူေဆြးေသာက ေရာက္လွတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဆိုၿပီး အေဒၚနဲ႔ ခရီးရွည္ ထြက္လာၾကတာ"
"ဪ ....."
ေမာင္ေမာင္သန္းသည္ ဒုတိယမၸိ ဪရျပန္၏။
အေဒၚႀကီးက စကားဆက္သည္။
"သူတို႔လင္မယားက တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကတာကြယ့္၊ သူ႔ေယာက္်ား နာမည္က ေမာင္ဖိုးသာကို "သာ" လို႔ အဖ်ားဆြတ္ကေလး တစ္လံုးထဲ ေခၚတယ္၊ သူ႔လင္ကလဲ သူ႔ကို "အိ" တဲ့"
"ဪ ..."
ေမာင္ေမာင္သန္း၏ တတိယမၸိ ဪ ....
"အဲလိုခ်ည္း သာ ... အိ၊ သာ ... အိ နဲ႔ သာအိ တစိုစို ေနရာက သူ႔လင္ဟာ အနိစၥသေဘာ ကိစၥေခ်ာ သြားတာကြယ့္၊ သူ႔ေယာက္်ားက ကုိယ္လံုးကုိယ္ဖန္ခ်င္း မင္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေသးေတာ့"
"ဪ ..."
ေမာင္ေမာင္သန္း၏ စတုတၳေျမာက္ ဪ ...
"ေအာင္မေလး သူတို႔ လင္မယားက တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ အင္မတန္ ကယုကယင္ ေနၾကတာ၊ ေမာင္ဖိုးသာ အလုပ္သြားမယ္ ဆိုရင္ေလ၊ အိက အိမ္ေပၚဝထိေအာင္ လိုက္သြားၿပီး ပါးကေလး ေမာ့ေပးလိုက္တယ္၊ ေမာင္ဖိုးသာက ေမႊးၿပီးေတာ့မွ တာ့ ... တာ၊ တာ့ ... တာနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္သြားၾကတယ္၊ အျပန္မွာလည္း မယားက ဒီလိုပဲ အေပါက္ဝက ဆီးႀကိဳတယ္ ပါးကေလး ေမာ့ေပးတယ္"
"ဪ ..."
ေမာင္ေမာင္သန္း၏ ပဥၥမေျမာက္ ဪ ...
"အဲသည္လိုပဲ ေပါင္းသင္း လာခဲ့ၾကတာ ငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ ေမာင္ဖိုးသာ ဖ်ားၿပီး ေသခါနီးမွာ (အိရယ္ တဲ့၊ သာ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ အိ ေနာက္လင္ ယူေတာ့မွာေပါ႔ေနာ္) ဆိုေတာ့ အိက (သာ စိတ္ခ်သာ သြားတဲ့၊ အိဟာ သာက လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မယူပါဘူး) လို႔ ကတိ ေပးလိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့မွလဲ ေမာင္ဖိုးသာဟာ အေသေျဖာင့္ သြားပါတယ္ကြယ္" ဟု အေဒၚႀကီးက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာျပသည္။ ဒီအခါေတာ့ ေမာင္ေမာင္သန္းသည္ ဆဌမေျမာက္ မ"ဪ" ႏိုင္ေတာ့ပဲ မခ်ိတင္ကဲ အသံႀကီးႏွင့္
"ေအာင္မယ္ေလး ... အန္တီေသာင္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္နဲ႔ တူလုိက္တာဗ်ာ" ဟု ဆိုၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ အေဒၚႀကီးက အားရပါးရ ရယ္ေမာၿပီး ...
"အင္း ... မင္းတို႔ တူႏွစ္ကုိယ္ခ်င္းေတာ့ ေတြ႕ေနၿပီေကာကြဲ႕၊ မင္းခုန အိမ္သာ သြားေနတုန္းကလဲ အိက ဒီလူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ရတာ သိပ္ရႊင္ပ်ပံု မေပၚဘူးတဲ့၊ ေျပာတယ္"
ဤတြင္ ေမာင္ေမာင္သန္း ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္သြားကာ ...
"ဟင္ ... ဟုတ္လား အန္တီေသာင္း၊ ဟုတ္လား အန္တီေသာင္း ..."
"ဟုတ္တယ္ ... မင္းက သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားသလိုပဲ၊ သူကလဲ မင္းကို စိတ္ဝင္စားပံုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းအေၾကာင္း အန္တီက မသိေသးေတာ့ ေျပာမျပလုိက္ရဘူး၊ ခုေတာ့ ေျပာလုိက္မယ္ေလ၊ အိ အိမ္သာက ျပန္လာေတာ့၊ မင္းက အိမ္သာထဲ သြားေနေပါ႔ဟုတ္လား"
ယင္းသို႔ျဖင့္ ေမာင္ေမာင္သန္း အီးအီးမပါဘဲႏွင့္ အိမ္သာထဲတြင္ တစ္ေအာင့္တနားႀကီး ေနလိုက္ရ ျပန္၏။
ဪ ... သြားေလသူတို႔အား ေမာင္ေမာင္သန္းက "သီကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မယူပါဘူး" ခင္ေစာအိက "သာကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မယူပါ" ဟု ခ်စ္ကတိေတြ ကုိယ္စီ ေပးလိုက္ၾကၿပီမို႔ တစ္ဦးအျဖစ္ တစ္ဦး သိေနၾကေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ခက္မေနၾကေပဘူးလား။
သို႔ေသာ္ ... မခက္ပါဘူး၊ ေလာကတြင္ လိုလွ်င္ၾကံဆ နည္းလမ္းရသည္မို႔ ရမည္းသင္း ဘူတာ အလြန္တြင္ ဤျပႆနာကို ဟိုအေဒၚႀကီး ေဒၚလွေသာင္းကပဲ ေျဖရွင္းေပးလုိက္ပါ၏။
"မင္းတို႔က ခုမွ မုဆိုးဖို, မုဆိုးမ စလံုးေရ စ႐ံု ရွိၾကေသးတာကြာ၊ ငါက ငါး မုဆိုးမ၊ မုဆိုးမ ငါးခါ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီကြယ္၊ ေသခါနီး လူေတြက သူတို႔ အသက္ကေလး ထြက္ပါမယ့္ အေရး၊ အင္မတန္ ဇီဇာ ေၾကာင္တာကြယ့္၊ ငါလဲ ဒီကတိမ်ိဳးေတြ ေပးခဲ့ဘူးသေပါ႔၊ အမွန္ေတာ့ ေသခါနီးလူကို ေပးလုိက္တဲ့ ကတိလဲ မပ်က္ရေအာင္၊ ကုိယ့္ဆႏၵလဲ ျပည့္ရေအာင္ ေႁမြမေသ တုတ္မက်ိဳး နည္းရွိပါတယ္ကြ၊ အဲ ... ေငြေလးေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ကုန္မယ္ေပါ႔ကြာ၊ အခုႏွစ္မွာ သတင္းစာေတြက ေၾကာ္ျငာခ တစ္ေကာ္လံ တစ္လက္မကို ဘယ္ေလာက္ ယူသလဲ"
ေမာင္ေမာင္သန္းက သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္စြာ၊
"၁၅ိ/- ခင္ဗ်"
"ေအာင္မယ္ေလး ... ဟိုတုန္းက ၈ိ/- ပါကြာ၊ ေၾကးမံု သတင္းစာမွာ ဆိုရင္ ပိုင္ရွင္ အယ္ဒီတာက အန္တီ့ သူငယ္ခ်င္းမရဲ႕ သားမက္ ျဖစ္ေနေတာ့ အန္တီဆို တစ္ျပားမွေတာင္ မေပးရဘူး၊ ငါ ေနာက္လင္တစ္ခါ ယူခါနီးတုိင္း ဖရီး ေၾကာ္ျငာတာခ်ည္းပဲ"
"ဘယ္လို ေၾကာ္ျငာရမလဲ ခင္ဗ်"
ေမာင္ေမာင္သန္းက ေမး၍ အေဒၚႀကီးက သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ကို ေျပာျပေတာ့ ခင္ေစာအိေရာ ေမာင္ေမာင္သန္းပါ သေဘာက်လွသျဖင့္ သူတို႔သည္ ေသသူမ်ား၏ အသက္အာမခံေငြေတြ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရထားသည့္အတိုင္း ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ပဲ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ကမ္းေပးလိုက္ၾကၿပီး သာစည္ဘူတာ အေရာက္၌ ရန္ကုန္ရထားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾက၍ မႏၲေလးမွ လာေသာ အစုန္ရထားျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လုိက္ခဲ့ၾကေလ၏။ သူတို႔ ရန္ကုန္ ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ သတင္းစာမ်ား၌
-------
နာမည္ေျပာင္းျခင္း
ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ ခုိင္သစၥာလမ္း၊ အမွတ္ (၇၅) ေန ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေမာင္သန္း၏ နာမည္ကို ေမာင္ေမာင္သာဟု ေျပာင္းလုိက္ပါေၾကာင္း။
ပံု - ေမာင္ေမာင္သာ
------
၎ေၾကာ္ျငာေအာက္မွာပဲ
--------
နာမည္ေျပာင္းျခင္း
ေတာင္ဥကၠလာပ၊ သမၻဴလရပ္ကြက္၊ အမွတ္ (၁၅၀၉) ေန ကၽြန္မ ခင္ေစာအိ နာမည္ကို ခင္ေစာသီဟု ေျပာင္းလိုက္ပါေၾကာင္း။
ပံု - ခင္ေစာသီ
----------
ဤသို႔ နာမည္ေျပာင္း ေၾကာ္ျငာမ်ား ပါၿပီးေနာက္ တစ္ေန႔ သတင္းစာမ်ား၌
---------
လက္ထပ္ၿပီးစီးျခင္း
ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ ခုိင္သစၥာလမ္း၊ အမွတ္ (၇၅) ေန ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေမာင္သာႏွင့္ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ သမၻဴလရပ္ကြက္၊ အမွတ္ (၁၅၀၉) ေန ကၽြန္မ ခင္ေစာသီ တို႔သည္ မေန႔က ျပည္သူ႔တရား႐ံုး၌ လက္ထပ္ၿပီးစီးပါေၾကာင္း။
ပံု - ေမာင္ေမာင္သာ+ခင္ေစာသီ
----------
ယင္းသို႔လွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သြားေလသူတို႔အား ေပးလိုက္ေသာ ကတိမ်ားလည္း မပ်က္ေစဘဲ မယားက လင္ကို "သာ"၊ လင္က မယားကို "သီ" ဟု သီ သီ သာ သာ ႏွင့္ တီတီတာတာ ေပါင္းသင္း ေနၾကေလသတည္း။
ေကာင္းေနာ္ ...
-----------------
ေသာ္တာေဆြ
ေသြးေသာက္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၃၉၅၊ ႏိုဝင္ဘာလ၊ ၁၉၇၅။

ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ

ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ (ဘာသာျပန္သူ - ျမသန္းတင့္)
-----------------------------------------------------
(ေနာက္ဆုံးထုတ္ ကမၻာ့ဘဏ္ စာရင္းမ်ားအရ ကမၻာ့ လူဦးေရသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္ သန္းေပါင္း ၃၀၃၇၊ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ သန္းေပါင္း ၄၇၅၀ ျဖစ္ၿပီး သကၠရာဇ္ ၂၀၂၅ ခုႏွစ္တြင္ သန္းေပါင္း ၈၂၉၇ ရွိမည္ဟု ခန႔္မွန္းထားသည္။ ယခု ဝတၳဳတိုကို ေရးသူမွာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး သိပၸံ စာေရးဆရာႏွင့္ လူဦးေရေဗဒ ပညာရွင္ ဂ်ိမ္းေဘာလဒ္ ျဖစ္ၿပီး ဝတၳဳကို ကမၻာ့လူဦးေရ သန္းေပါင္းႏွစ္ေသာင္း ရွိမည့္အခ်ိန္တြင္ ေနာက္ခံျပဳ ေရးထားသည္။ ကမၻာ့လူဦးေရ မ်ားျပားလြန္းသည့္ အတြက္ ကမၻာ့ကြက္လပ္မ်ား အားလုံးကို လယ္ယာမ်ားႏွင့္ စက္မႈထုတ္ကုန္မ်ား ထုတ္သည့္ စက္႐ုံၾကမ္းျပင္မ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းထားရၿပီး လူမ်ားမွာ မက္ဂါစီးတီးေခၚ မဟာၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ စုျပံဳေနၾကရသည္။ ေက်းလက္ဟူ၍ မရွိေတာ့။ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ စုျပံဳေနရသည့္ အတြက္ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ယာဥ္မ်ား သြားစရာ မရွိ။ လမ္းမေပၚတြင္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ေနၾကရသည္။ လူတစ္ဦးလွ်င္ ဆယ္ေပခန႔္ ရွိသည့္ အကန႔္ေလးေတြ ဖြဲ႕ၿပီး ေနရာခ်ထားေပးရသည္။
ကမၻာ့လူဦးေရသည္ ဂဲဩဓမထရီႏႈန္း အတိုင္း တိုးတက္ေနသည္။ လူဦးေရသည္ စားနပ္ရိကၡာ ထုတ္လုပ္ႏုိင္သည္ထက္ မ်ားလာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမႈေရး၊ စာရိတၱေရးရာတို႔ျဖင့္ လူဦးေရ ကန႔္သတ္ေရးကို လုပ္ရမည္ဟူေသာ အဂၤလိပ္ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ မဲလ္သပ္စ္၏ အယူအဆကို ေဘာလဒ္ လက္ခံသည္။
ဤဝတၳဳ၌ ေဘာလဒ္သည္ ထိုေခတ္တြင္ ၾကံဳေတြ႕ရမည့္ ျပႆနာမ်ား၊ လူမႈေရး ကိစၥမ်ား၊ ပဋိပကၡမ်ားကို တင္ျပထားသည္။)
--------
မနက္ လင္းအားႀကီးမွ စ၍ ညမိုးခ်ဳပ္အထိ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္မွ တက္သံ၊ ဆင္းသံေတြကို ဝါ့ဒ္၏ အခန္းက်ဥ္းကေလး ထဲမွ ၾကားေနရသည္။ သူ႔အခန္းမွာ ေလးထပ္ႏွင့္ ငါးထပ္သို႔ တက္သည့္ ေလွကားေျခရင္း အေကြ႕ ေခ်ာင္ကေလးထဲတြင္ ရွိၿပီး နံရံကို အထပ္သား ပါးပါးကေလးေတြ ကာထားသည္။ ေလွကားေပၚသို႔ ေျခတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔အခန္းနံရံ ပါးပါးကေလးသည္ ေကြးညြတ္သြားကာ အိုမင္းစျပဳေနသည့္ ေလရဟတ္ႀကီး တစ္ခုမွ သစ္သားေမာင္းတံႀကီးမ်ားလို တက်ီက်ီ ျမည္ေနၾကသည္။ အေပၚထပ္တြင္ အထပ္သုံးထပ္ ရွိၿပီး ထိုအထပ္သုံးထပ္တြင္ လူတစ္ရာေက်ာ္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသျဖင့္ ညဆိုလွ်င္ ဝါ့ဒ္ ခမ်ာ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရ။ မနက္ ႏွစ္နာရီ သုံးနာရီအထိ ေျခသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္မိုင္ခန႔္ အကြာတြင္ ရွိသည့္ ညလုံးေပါက္႐ုပ္ရွင္မွ ျပန္လာၾကျခင္း ျဖစ္၏ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႐ုပ္ရွင္ အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေပၚထြက္လာေသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ေဆာင္တို႔၏ စကားေျပာသံမ်ားကို ဗလုံးဗေထြး ၾကားရတတ္ေသးသည္။ ထိုေနရာမွာအားကစား႐ုံလည္း ျဖစ္ရာ ဘယ္ေတာ့မွ် အားသည္ဟူ၍ မရွိေတာ့။ ေန႔လယ္ဆိုလွ်င္ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားႀကီးကို လိပ္တင္ထားလိုက္ၿပီး အားကစားပြဲမ်ား၊ ေဘာလုံးပြဲမ်ား တစ္ေနကုန္ က်င္းပတတ္သည္။ ညဆိုလွ်င္ ႐ုပ္ရွင္ျပေလ့ရွိသည္။ ကြင္းနားတြင္ ကပ္ေနသည့္ အိမ္မ်ားမွ လူမ်ားအဖို႔မူ မည္မွ် ဆူညံမည္ကို ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့။
ဝါ့ဒ္မွာမူ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္မႈကေလး ရွိေသးသည့္အတြက္ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ သည္အိမ္ကို မေျပာင္းမီ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လေလာက္က ၇၅၅ လမ္းမွ အိမ္တစ္အိမ္ ေအာက္ဆုံးထပ္တြင္ လူခုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ တစ္ခန္းတည္း ေနခဲ့ရဖူးသည္။ အိမ္မွာ လမ္းမႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိသျဖင့္ သူ႔ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းေနသည္။ လမ္းတစ္ခုလုံး လူေတြျပည့္လ်က္။ ေျခသံေတြက တရွပ္ရွပ္၊ စကားေျပာသံေတြက တညံညံ။ မနက္ေျခာက္နာရီခြဲ အိပ္ရာမွႏုိးၿပီး အိမ္သာသို႔သြား၍ တန္းစီသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူတို႔အိမ္ေဘးက စႀကႍမ်ားေပၚတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေလၿပီ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ မီးရထားကုန္းႀကီးေပၚမွ မီးရထားကလည္း မိနစ္ဝက္လွ်င္ တစ္စင္း တေဝါေဝါေအာ္၍ ျဖတ္သြားသည္။ ေလွကားေျခရင္းမွ အကန႔္ကေလးတစ္ကန္႔ ငွားရန္ ေၾကာ္ျငာကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့။ ေဈးႀကီးသည့္တိုင္ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ (အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ဝါ့ဒ္ သည္ အားအားရွိလွ်င္ သတင္းစာ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ေလွ်ာက္ဖတ္ေလ့ရွိကာ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ႏွစ္လလွ်င္တစ္ႀကိမ္က် အခန္းေျပာင္းတတ္၏။) ေလွကားရင္းတြင္ အခန္းကေလးတစ္ခန္း ရသည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏုိင္ေလၿပီ။
သို႔ရာတြင္ လမ္းဆုံက်သျဖင့္ ဧည့္မ်ားသည္။ ညေနတိုင္ဆိုလွ်င္ စာၾကည့္တိုက္တြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ေရာက္လာတတ္ၾကၿပီး နားနားေနေန ဝင္လာတတ္ၾကသည္။ အကန႔္ကေလးမွာ သိပ္မက်ယ္လွ။ ၾကမ္းျပင္ဧရိယာျဖင့္ တြက္လွ်င္ စတုရန္းမီတာ ေလးမီတာခြဲသာသာ ကေလးမွ်သာ ရွိလိမ့္မည္။ အစိုးရက သတ္မွတ္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ ေနရမည့္ အက်ယ္အဝန္းႏွင့္စာလွ်င္ မီတာဝက္ေလာက္သာ က်ယ္သည္။ သည္အိမ္ကို ေဆာက္စဥ္က လက္သမားမ်ားက မီးဖိုေခါင္တိုင္ေဘး ေနရာကေလးကို ခိုး၍ေဆာက္ထားၾကသျဖင့္ သည္ေလာက္က်ယ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝါ့ဒ္သည္ အိပ္ရာႏွင့္ တံခါးမႀကီးၾကားတြင္ ေနာက္မွီကုလားထိုင္ ခပ္ေသးေသးတစ္လုံး ခ်စရာ ေနရာရသြားသည္။ ဧည့္သည္ေစာင္သည္ လာလွ်င္ တျခား တစ္ေယာက္ခန္းေတြမွာလို အိပ္ရာေပၚတြင္ထိုင္၍ ဧည့္ခံစရာ မလိုေတာ့ဘဲ ကုလားထိုင္ေလး ဘာေလးႏွင့္ ဧည့္ခံႏုိင္သည္။
သူ႔ဆီသို႔ မၾကာခဏ အလည္လာေလ့ရွိေသာ ႐ုိဆီးတားက ခုတင္ေပၚတြင္ လွဲ၍ အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ...
“ဒီအကန႔္ကေလး ရတာ ခင္ဗ်ား သိပ္ကံေကာင္းတာပဲဗ်ာ၊ အခန္းကလည္း က်ယ္တယ္၊ ႐ႈခင္းျမင္ခင္းလည္း ေကာင္းတယ္၊ အနည္းဆုံး ငါးမီတာ ေျခာက္မီတာေလာက္ေတာ့ က်ယ္မွာပဲေနာ္”
ဝါ့ဒ္က ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါေအာင္ ယမ္းလိုက္၏။ ႐ုိဆီးတားသည္ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္သည္မွာ မွန္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ သည္အကန႔္ကေလးထဲတြင္ သူ႔အတြက္ ေနရာခြဲမေပးႏုိင္၊ သူေျပာင္းလာမည္ ဆိုလွ်င္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။
“သိပ္မက်ယ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေလးမီတာခြဲပဲ ရွိတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ အတိပဲ”
႐ုိဆီးတားက မ်က္လုံးကို ပင့္လိုက္ရင္း ...
“ဒီလိုဆိုရင္ မ်က္ႏွာၾကက္ေၾကာင့္ ထင္တယ္”
အခ်ိဳ႕ေသာ အိမ္ရွင္မ်ားသည္ သူတို႔အိမ္ကို က်ယ္သည္ဟု ထင္ရေအာင္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို တစ္မ်ိဳးတပ္ထားေလ့ ရွိၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္အက်ယ္အဝန္းကို ခန႔္မွန္းၾကသည္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုပင္ အလြယ္တကူ ၾကည့္၍ ခန႔္မွန္းၾကစျမဲျဖစ္၏ သုံးထပ္သားအကာမ်ားကို တပ္ဆင္ရာတြင္ ႐ုိး႐ုိးတပ္ဆင္ျခင္းမျပဳဘဲ ဇလားပုံျဖစ္ေအာင္ အေပၚတြင္ ေဘးကားၿပီး အရွင္ တပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ အိမ္ငွားေတြ လာၾကည့္လွ်င္ ထိုအခန္းသည္ အက်ယ္ႀကီးဟု ထင္ရသည္။ (သို႔ျဖင့္ ညားခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔မွာ ထိုအခန္းမ်ိဳးကို အက်ယ္ႀကီးထင္သျဖင့္ တစ္ခန္းတည္း ငွားသြားၾကသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ေပါင္း မ်ားလွၿပီ) အိုးအိမ္ဌာနမွ အရာရွိမ်ား လာေရာက္စစ္ေဆးလွ်င္ ထိုအကာမ်ားကို ျပန္ျဖဳတ္၊ၿပီး ဥပေဒႏွင့္အညီ ျပန္၍ တပ္ထားလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ငွားမ်ားမွာ ထိုအကာအရံမ်ားကို ျပန္၍တပ္သည့္အခါတြင္ သူ႔ေနရာ ကိုယ့္ေနရာကို မွတ္သားထားၾကရသည္ ျဖစ္ရာ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚ၌ ခဲတံအမွတ္ရာေတြ ျပည့္ေနသည္။ အခြင့္အေရး မေတာင္းတတ္သူ၊ စကားနည္းသူတို႔မွာ သည္လိုႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ခံရၿပီး တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလိုက္လာေသာ အခန္းကေလးထဲတြင္ ေနရေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ အိမ္ငွားရန္ေၾကာ္ျငာမ်ားထဲ၌ “ေအးခ်မ္းစြာ ေနတတ္ေသာ အိမ္ငွားမ်ား အလိုရွိသည္” ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးမ်ား ပါေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။
“နံရံက အေပၚဘက္မွာ နည္းနည္းကားထြက္ ေနတယ္ဗ်၊ အနည္းဆုံး ေလးဒီဂရီေလာက္ေတာ့ ေဘးကိုကားေနတယ္ ထင္တယ္၊ ေရပိုက္တစ္ခုအတိုင္း ကပ္ၿပီး ခ်ဲ႕ထားတာ၊ ဒီေလာက္ကေလး ခ်ဲ႕႐ုံနဲ႔ေတာ့ ေလွကား အတက္အဆင္းက လူေတြအဖို႔ ဘာမွ မထိခိုက္ပါဘူး”
႐ုိဆီးတားက ျပံဳးလိုက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားအခန္းကိုေတာ့ သေဘာက်ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုေတာ့ စိတ္ကုန္လြန္းလို႔”
႐ုိဆီးတားက သူ႔ေနရာကို “အခန္း” ဟု သုံးသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ အခန္းဟု မဆိုသာ။ ေလွာင္အိမ္အကန႔္ကေလး တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္၊ လူေတြ အခန္းေတြႏွင့္ ေနစဥ္၊ အိမ္ႀကီးရခိုင္ေတြႏွင့္ ေနစဥ္၊ အခန္းစုံေတြႏွင့္ ေနစဥ္ ကာလက သုံးစြဲခဲ့ၾကသည့္အတိုင္း ယခုလည္း သူ႔ေလွာင္အိမ္ကေလးကို “အခန္း” ဟု ႏႈတ္က်ိဳးေခၚေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူအလုပ္လုပ္သည့္ စာၾကည့္ပိဋကတ္တိုက္ထဲမွ မိုက္က႐ုိဖလင္မ်ားထဲရွိ ဗိသုကာပုံစံမ်ားထဲတြင္ က်ယ္ျပန႔္ေသာျပတိုက္ႀကီးမ်ား၊ ကပြဲခန္းမေဆာင္ႀကီးမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ အေဆာက္အအုံႀကီးမ်ားကို သူ ျမင္ဖူးသည္။ က်ယ္ျပန႔္ လိုက္သည့္ အေဆာက္အအုံႀကီးေတြ။ လူသူ အသြားအလာကလည္း ရွင္းပါဘိျခင္း။ ခန္းမႀကီးထဲတြင္ ေလွကားႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ သြားလာေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္စ သုံးေယာက္စကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ လမ္းမႀကီးမ်ား အလယ္ေကာင္တြင္ ယာဥ္မ်ားသည္ လြတ္လပ္စြာ ေမာင္းႏွင္ေနၾကသည္။ လူေနအိမ္ေျခက်ဲေသာ အရပ္မ်ားတြင္မူ လမ္းေဘးစႀကႍမ်ားမွာ ကိုက္ငါးဆယ္ခန႔္ တစ္ဝိုက္ေလာက္က်မွ လူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကိုသာ ေတြ႕ရသည္။
ယခုေခတ္တြင္မူ အိမ္ႀကီးမ်ားကို ၿဖိဳခ်ပစ္ကာ အခန္းစုံမ်ား၊ တိုက္တန္းလ်ားမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ေနၾကေလၿပီ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမရွိ ညစာစားပြဲမ်ား က်င္းပရာ ခန္းေဆာင္ႀကီးမွာ ေလးစိတ္ပိုင္းၿပီး တစ္စိတ္တစ္စိတ္လွ်င္ အခန္းက်ဥ္းကေလးေတြ ျပန္ဖြဲ႕ထားၿပီ။
လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္လည္း ယာဥ္အသြားအလာတို႔ မရွိၾကေတာ့။ မနက္အ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္၊ လမ္းေဘးစႀကႍမ်ားေပၚတြင္ လူေတြအသြားအလာ ႐ႈပ္ခ်ိန္မွအပ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္မူ လမ္းမႀကီးမ်ားတြင္လည္း လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေျခက်င္သြားလာေနၾကၿပီ။ သူတို႔ေခါင္းေပၚတြင္ “လက္ဝဲဘက္မွ ကပ္ေလွ်ာက္ပါ” ဆိုသည့္ မီးပြိဳင့္ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ေရးထားသည့္တိုင္ လမ္းမတစ္ခုလုံး ေျခက်င္သြားေနသူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ သူတို႔အဝတ္အစားမ်ားမွာ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္းကပ္လ်က္။ တခ်ိဳ႕က ႐ုံးသြားၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕က အလုပ္မွျပန္လာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းဆုံလမ္းခြမ်ားသို႔ေရာက္လွ်င္ လူအုပ္ႀကီးမွာ က်ပ္ခဲလ်က္ရွိကာ တိုးမေပါက္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုလမ္းဆုံလမ္းခြတြင္ က်ပ္ခဲေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးမွာ တိုး၍မရသျဖင့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကပင္ ဝါ့ဒ္သည္ အားကစားကြင္းမွ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့စဥ္ အားကစားကြင္းသို႔ လာသူႏွင့္ အားကစားကြင္းမွ ျပန္လာသူတို႔ လူအုပ္ႀကီးႏွစ္အုပ္ ထိပ္တိုက္တိုးမိေနသျဖင့္ ထိုလူအုပ္တြင္ ႏွစ္ရက္လုံးလုံး ပိတ္မိေနခဲ့ဖူးရာ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔က်မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္သည္။ စတုရန္းတစ္မိုင္ခန႔္ က်ယ္သည့္ ထိုအနီးအနား ရပ္ကြက္တစ္ခုလုံးမွာ လူေတြပိတ္ေနသျဖင့္ ဘယ္ကိုမွလည္း သြားလာ၍မရေတာ့ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေရွ႕မွ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္ ညပ္ပါသြားကာ ေျခ ေျမမထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတြင္လည္း လဲက်သြားသျဖင့္ လူနင္းပင္ ခံလိုက္ရေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ ရဲမ်ားေရာက္လာကာ အားကစားကြင္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးကိုရွင္းေတာ့မွ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ ေလွာင္အိမ္အခန္းေျမႇာင္ကေလး ထဲသို႔ ေရာက္လာသည့္အခါက်မွ ႏွစ္ရက္စာ အတိုးခ်ၿပီး တစ္ပတ္လုံးလုံး အိပ္ပစ္လိုက္သည္။
“အစိုးရက လူတစ္ေယာက္ကို အရင္ကေပးထားတဲ့ ေနရာထက္ ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္တဲ့၊ တစ္ေယာက္ကို သုံးမီတာခြဲပဲ ေပးေတာ့မယ္တဲ့”
႐ုိဆီးတားက ေျပာ၏။ ထိုစဥ္ အေပၚေျခာက္ထပ္မွလူေတြ ေလွကားမွ ဆင္းလာသျဖင့္ ဝါ့ဒ္သည္ တံခါးမင္းတုပ္ ျပဳတ္ထြက္မသြားေအာင္ တံခါးကို တြန္းထားလိုက္သည္။
“ေကာလာဟလေတြ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ၾကာပါၿပီ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဒီသတင္းကို ၾကားေနတာပဲ”
“ေကာလာဟလမဟုတ္ဘူးဗ် ... တကယ္၊ မေလွ်ာ့လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ လူဦးေရ သန္းေပါင္း သုံးဆယ္ ရွိေနၿပီ၊ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ လူတစ္သန္းတိုးလာတယ္ မဟုတ္လား၊ ခု အိုးအိမ္ဌာနက စဥ္းစားေနၿပီ”
ဝါ့ဒ္ ေခါင္းယမ္းသည္။ သူတို႔စီမံကိန္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္။ လူတစ္ေယာက္ကို သုံးမီတာမွ်သာ ခြဲေပးသည္ဆိုလွ်င္ အားလုံးအစကေန ျပန္စရေတာ့မည္။ ရွိေနသည့္ အေဆာက္အအုံေတြ၊ အကာအရံေတြ အားလုံးကို ျပန္ဖ်က္ပစ္ရမည္။ အခန္းက်ဥ္းကေလးေတြ ျပန္ဖြဲ႕ရမည္။ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ မေျပာႏွင့္။ စီမံခန႔္ခြဲဖို႔ကိစၥပင္လွ်င္ မလြယ္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အခန္းေျမႇာင္က​ေလးမ်ားကို ျပန္၍ပုံစံထုတ္ေပးရမည္။ မွန္ကန္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးရမည္။ လိုင္စင္ထုတ္ေပးရမည္။ အိမ္ေထာင္စုမ်ားကို ျပန္၍ ေနရာခ်ထားရဦးမည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ စီမံကိန္းအရ အေဆာက္အအုံမ်ားကို လူတစ္ေယာက္လွ်င္ ေလးမီတာက်ျဖင့္ ပုံစံထုတ္၍ ေဆာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခု သူတို႔အထဲမွ တစ္ခန္းလွ်င္ မီတာဝက္စီေလွ်ာ့၍ အသစ္ျပန္ေဆာက္ရမည္ ဆိုျခင္းမွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္သည္။ ထိုသို႔ေဆာက္လိုက္လွ်င္ အခန္းသစ္ေတြ ပိုထြက္လာဦးမည္ဟု ဆိုင္ရာတို႔က တြက္ၾကသည္။
“လူတစ္ေယာက္ကို သုံးမီတာခြဲသာ ေနရာေပးရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေနလို႔ ျဖစ္မွာလဲဗ်ာ” ဟု ဝါ့ဒ္က ရယ္၍ ေျပာလိုက္၏။
႐ုိဆီးတားက ...
“ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားထင္တာကိုးဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့စီမံကိန္းတုန္းက လူတစ္ေယာက္ကို ငါးမီတာကေနၿပီး ေလးမီတာကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခဲ့တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာခဲ့ၾကတာပဲ၊ ဒီေလာက္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ေနမလဲ၊ မတ္တတ္ရပ္ေနရမွာလား ဘာလားနဲ႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ခုတင္ကေလးတစ္လုံးနဲ႔ လက္ဆြဲအိတ္ကေလးတစ္လုံး ခ်လိုက္ရင္ အခန္းျပည့္သြားၿပီ မဟုတ္လား၊ အခန္းထဲဝင္ရင္ တံခါးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ဖြင့္ေတာ့မွာလဲလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ဆိုင္ရာက တံခါးေတြကို အတြင္းဖြင့္ မလုပ္ရဘူး၊ အျပင္ကိုဖြင့္ရမယ္လို႔ အမိန႔္ထုတ္လိုက္တယ္ေလ၊ ေဟာ ... ၊ ခုေတာ့ ျဖစ္လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေလးမီတာက်ယ္တဲ့ ေလွာင္အိမ္ကေလးထဲမွာ ေနေနရၿပီ မဟုတ္လား”
ဝါ့ဒ္က နာရီကို ၾကည့္လိုက္၏။ အခ်ိန္မွာ ည ခုႏွစ္နာရီခြဲ။
“အင္း ... ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ၿပီဗ်ိဳ႕၊ လမ္းတစ္ဖက္က စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာၾကာမ်ား တိုးေဝွ႔သြားေနရဦးမလဲ မသိဘူး”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ညည္းညည္းညဴညဴျဖင့္ ေလွာင္အိမ္ကေလးထဲမွ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေလွကားေပၚတြင္လည္း လူေတြ ပစၥည္းေတြ အျပည့္။ တက္သူ၊ ဆင္းသူႏွင့္ အထုပ္အပိုးေတြေၾကာင့္ ေလွကားလက္ရန္းနားတြင္ ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးသာ က်န္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ကား လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနလိုက္ပုံမွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့။ စႀကႍမ်ားေပၚတြင္လည္း လူေတြ။ တခ်ိဳ႕က သစ္သားျပားေတြေထာင္ၿပီး ယာယီအကာအရံ လုပ္ထားၾကသည္​။ ထိုအကာအရံမ်ားေပၚတြင္ ေရစိုအဝတ္ေတြလွန္းလ်က္။ ေလက အနံ႔အသက္တို႔ျဖင့္ မႊန္လ်က္။ ေအာက္ထပ္တြင္ အခန္းငါးခန္းရွိရာ တစ္ခန္းစီတြင္ လူတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ေနရသည့္အတြက္ သူတို႔စကားေျပာသံ၊ ရန္ျဖစ္သံ၊ ရယ္သံမ်ားသည္ အကာအရံမ်ားကို ပဲ့တင္႐ုိက္ခတ္ေနၾကသည္။
ဒုတိယအထပ္တြင္မူ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚတြင္ လူေတြထိုင္ေနၾကသည္။ မီးသတ္ဥပေဒအရ ေလွကားမ်ားေပၚတြင္ ထိုင္ခြင့္မရွိေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္နားေနခန္း မရွိသည့္အတြက္ ေလွကားထစ္ေပၚမွာပင္ နားနားေနေန ထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ခန္းတြင္ ေယာက္်ားမ်ားက တန္းစီလ်က္။ မိန္းမမ်ားက ေလွကားထစ္ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း သူတို႔ေယာက္်ားမ်ားကို စကားေျပာလ်က္။ ကေလးမ်ားက သူတို႔အနီးတစ္ဝိုက္တြင္ ကၽြမ္းပစ္ ေဆာ့ကစားလ်က္။ တံခါးမႀကီးနားသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ဝါ့ဒ္ႏွင့္ ႐ုိဆီးတားတို႔သည္ ထိုင္ေနၾကသည့္ မိန္းမမ်ား၊ အထုပ္အပိုးမ်ားႏွင့္ အျပင္မွ ဝင္လာသူသူမ်ားကို တိုးေဝွ႔၍ မနည္းထြက္လာခဲ့ၾကရသည္။
အျပင္ဘက္ ေလွကားထစ္ေပၚသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ဝါ့ဒ္က သက္ျပင္းႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ရင္း လမ္းတစ္ဖက္ရွိ စားေသာက္ဆိုင္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပသည္။ လမ္းတစ္ဖက္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ကိုက္သုံးဆယ္ခန္႔သာ ကြာသည့္တိုင္ သူတို႔ေရွ႕တြင္ ဒီေရေတြ တေဝါေဝါ တက္လာသည့္ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းလို လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည့္ လမ္းမႀကီးတစ္လမ္း ျခားေနသည္။ အားကစားကြင္းမွ ႐ုပ္ရွင္ပထမပြဲမွာ ကိုးနာရီခြဲတြင္ စျပမည္ျဖစ္သျဖင့္ လက္မွတ္ရရန္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံဆီသို႔ သြားေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
“ဒီျပင္ေနရာ မရွိေတာ့ဘူးလားဗ်ာ” ဟု ႐ုိဆီးတားက မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့ကာ စားေသာက္ဆိုင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္းေမးသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ထဲတြင္လည္း လူေတြျပည့္က်ပ္လ်က္။ ဆိုင္ထဲသို႔ေရာက္သည့္တိုင္ အနည္းဆုံး နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရဦးမည္။ ထို႔ျပင္ ထိုဆိုင္မွ အစားအေသာက္ကလည္း မေကာင္းလွ။ စာၾကည့္တိုက္မွ ေလးျပအကြာတြင္ရွိသည့္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ အခ်က္အျပဳတ္ေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဆိုင္သို႔ သြားခ်င္သည္။
ဝါဒ့္ ပခုံးကို ခ်ီျပလိုက္ရင္း ...
“အံမာေလး၊ အဲဒီကိုေရာက္ဖို႔က မနည္းသြားရမွာဗ်၊ ေရွ႕ကို ကိုက္ႏွစ္ရာေလာက္ ေလွ်ာက္ရဦးမွာ၊ ဒီေလာက္ လူေတြၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“အင္း ... ခင္ဗ်ားေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားက ႐ုံးနဲ႔အိမ္အျပင္ ဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ လူေတာတိုးရမွာ စိတ္ညစ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ဒီလိုပဲ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔နဲ႔ သြားေနရတာပဲ”
႐ုိဆီးတားက သူ႔ပခုံးကို ဖက္၍ေျပာသည္။
ဝါ့ဒ္က ေခါင္းညိတ္သည္။ ႐ုိဆီးတား ေျပာသည့္အတိုင္း မွန္သည္။ မနက္ သူ စာၾကည့္တိုက္သို႔ အလုပ္သြားလွ်င္ သူႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္သို႔ ေျခက်င္သြားေနၾကေသာ လူတန္းႀကီးႏွင့္ ပါသြားသည္။ ညေနအလုပ္က ျပန္လွ်င္လည္း ထိုလူတန္းႀကီးျဖင့္ပင္ ျပန္ပါလာသည္။ ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔အခ်ိန္ဇယားကို ဘယ္ေတာ့မွ် မေျပာင္း၊ ထိုအတိုင္း ပုံမွန္သြားသည္။ ဝါ့ဒ္သည္ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ၿမိဳ႕ထဲရွိ ေဘာ္ဒါသို႔လာ၍ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရာ ယခု သူ အလုပ္ရသည့္ အခါတြင္လည္း ၿမိဳ႕အေရွ႕ပိုင္းတြင္ ေနေသာ မိဘမ်ားႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္လာခဲ့သည္။ မိဘမ်ားထံ သြားလည္ခ်င္သည့္တိုင္ မလည္ျဖစ္ခဲ့။ မိဘအိမ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းကေလး တစ္ခြက္၊ ဟင္းေကာင္းေကာင္းကေလး တစ္ခြက္ စားရမည္ကို သိေသာ္လည္း ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကို ျဖတ္သြားရမည္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ ထိုအၾကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ သူ႔အလုပ္မွာ စာၾကည့္တိုက္တြင္ ျဖစ္သျဖင့္ လူငယ္ လူရြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္။ သူလည္း မၾကာခင္ အိမ္ေထာင္က်၊ စာၾကည့္တိုက္နားတြင္ အခန္းေျမႇာင္ကေလး ႏွစ္ခန္းငွား၊ သားသမီးေတြ ေမြးရေတာ့မည္။ (အမ်ားဆုံး သုံးေယာက္သာ ေမြးရမည္ဟု ကန႔္သတ္ထားသည္) ထိုအခါတြင္မူ အိမ္ခန္းငယ္ငယ္ကေလး တစ္ခုေလာက္ ဝယ္ႏုိင္မည္လား။ မေျပာတတ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေျခက်င္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားထဲတြင္ ေမ်ာပါလာၾကသည္။ လူနည္းနည္းက်ဲသည့္ ေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ေဘးသို႔ေရွာင္ထြက္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္အမိုးစြန္မ်ား ေအာက္မွ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကကာ စားေသာက္ဆိုင္ဆီသို႔ လာခဲ့ၾက၏။ ေနရာလြတ္ ရွိလွ်င္ ေရွ႕မွလူကို ေရွာင္တက္ၿပီး ေရွ႕တက္လာလိုက္သျဖင့္ လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ စီးကရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေကြ႕အတက္တြင္ ဝါ့ဒ္က ...
“ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ေနာက္ဆုံး လူဦးေရစာရင္းက ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ”
႐ုိဆီးတားက ျပံဳးသည္။
“အင္း ... ခင္ဗ်ားၾကားလိုက္ရင္ လန္႔မ်ားသြားမလား မသိဘူး၊ ေအးေလ ... ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္လည္း ခင္ဗ်ား ယုံခ်င္မွ ယုံမွာပါ”
႐ုိဆီးတားမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ အာမခံဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္အတြက္ လူဦးေရစာရင္းကို သိခြင့္ရသူ ျဖစ္၏။ လူဦးေရစာရင္းကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ခန႔္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အေၾကာင္းႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ တစ္ခုမွာ ကိန္းဂဏန္းမ်ား တိက်မႈမရွိေသးေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အဓိကအေၾကာင္းမွာကား လူဦးေရစာရင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာလိုက္လွ်င္ ကေလာ္စထ႐ုိဖိုးဗီးယားေခၚ အက်ဥ္းေၾကာက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြါးမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ယခုပင္လွ်င္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားတြင္ ထိုေရာဂါစြဲကပ္ ေနၾကေလၿပီ။ သက္ဆိုင္ရာတို႔၏ ခန႔္မွန္းခ်က္အရဆိုလွ်င္ ကမၻာ့လူဦးေရသည္ သန္းေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းရွိေနၿပီဟု ဆို၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုအခ်က္ကို မည္သူကမွ် မယုံၾကေသး။ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ကမၻာ့လူဦးေရသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ကတည္းက တစ္ႏွစ္လွ်င္ သုံးရာႏႈန္းျဖင့္ တိုးလ်က္ရွိရာ ယခုလည္း ထိုရာႏႈန္းအတိုင္း၊ ဆက္လက္တိုးေနဆဲျဖစ္သည္ဟု ဝါ့ဒ္ ထင္သည္။
ထိုႏႈန္းအတိုင္း မည္မွ်ၾကာၾကာတိုးေနဦးမည္ကို မည္သူမွ်မေျပာႏုိင္။ ေခတ္သစ္ မဲလ္လပ္စ္ဝါဒီ (ကမၻာ့လူဦးေရသည္ စားနပ္ရိကၡာ ထုတ္လုပ္ႏုိင္သည္ထက္ မ်ားလာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူဦးေရကန႔္သတ္ေရးကို လူမႈေရး၊ စာရိတၱေရးရာမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ရမည္ဟု ယူဆသူ) မ်ားက ကမၻာ့လူဦးေရႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနၾကသည့္တိုင္ ယခုအခ်ိန္အထိမူ ကမၻာ့လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးသည္ လူဦးေရတိုးတက္မႈကို အမီလိုက္ေနေသးသည္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို ေဇာက္ခ်လုပ္ရမည္ဟု ေျပာေနရျခင္းမွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကမၻာ့လူဦးေရ၏ ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားထဲတြင္ အျမဲ ေလွာင္ပိတ္မိေနျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား ေဘးသို႔ ျပန႔္ကားထြက္လာျခင္းကို အခ်ိန္မီ တားဆီးထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတို႔တြင္ ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္ေဟာင္းမ်ားမွ ေျမယာမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ အသုံးျပဳေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္တိုးလာေသာ လူဦးေရကို ေဘးသို႔ျပန႔္ကားအထြက္ မခံေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားရွိ ရပ္ကြက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ေနရာခ်ထားေပး ၿပီးၿပီ။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေက်းလက္ဟူ၍ မရွိေတာ့။ ၿမိဳ႕မ်ားျပင္ဘက္ရွိ ေျမကြက္လပ္ မွန္သမွ်တြင္ သီးႏွံတစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး စိုက္ပ်ိဳးေနၾကၿပီ။ ကမၻာ့ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ကြက္လပ္ႀကီးမ်ားသည္ စက္႐ုံၾကမ္းျပင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီး စက္မႈရပ္ကြက္ဟု သတ္မွတ္ကာ အရပ္သူအရပ္သားမ်ားအား ပိတ္ထားလိုက္ၿပီ။ တစ္ခါက ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားအခ်င္းခ်င္း စီးပြားေရးႏွင့္ ဝါဒေရးနယ္ခ်ဲ႕မႈမ်ား ရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုမရွိေတာ့။ ယခုမူ ႏုိင္ငံအားလုံးသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားအား ျပည္တြင္းကိုလိုနီမ်ားအျဖစ္ ထူေထာင္ေရးဟူေသာ အဓိကလုပ္ငန္းကို အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီ။
စားေသာက္ဆိုင္အဝသို႔ ေရာက္သည္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေရွ႕တြင္တိုးေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲသို႔ အတင္းတိုးဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
ဝါ့ဒ္က ...
“ခက္တာက ကမၻာမွာ လူဦးေရမ်ားတယ္ မ်ားတယ္လို႔သာ ေျပာေနၾကတယ္၊ ဒီျပႆနာကို ဘယ္သူမွ ေျဖရွင္းဖို႔ မႀကိဳးစားၾကေသးဘူးဗ်၊ အဲဒါ အဆိုးဆုံးပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္တုန္းက ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒက လႊမ္းမိုး၊ စက္မႈလုပ္ငန္းကလည္း တိုးတက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူဦးေရဇယား မ်ဥ္းေကြးအထက္ကိုတက္ရင္ ဂုဏ္ယူၿပီး မ်ားမ်ားေမြးႏုိင္တဲ့ မိသားစုေတြကို ဆုေတြေပးခဲ့ၾကတယ္၊ အခုထိလည္း မိသားစုတိုင္းမွာ လူဦးေရ တိုးေစခ်င္ေနၾကတယ္၊ လူဦးေရတိုးၿပီး အိမ္ေထာင္ႀကီးျဖစ္မွ ကိုယ့္အခန္းကေလး ကိုယ့္အိပ္ရာကေလးနဲ႔ ေနရမွာကိုး၊ တစ္ေယာက္တည္းသမားတို႔၊ အိမ္ေထာင္ကေလးတို႔ဆိုရင္ အခန္းက်ဥ္းကေလးနဲ႔ ေနရမယ္ မဟုတ္လား၊ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြက်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ခန္းေတြမွာလည္း ထားလို႔မျဖစ္၊ သုံးေယာက္ခန္းေတြမွာလည္း ထားလို႔မျဖစ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ခုဆိုရင္ ျမန္ျမန္အိမ္ေထာင္မျပဳရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး ဒဏ္႐ုိက္ေတာင္ ခံေနရေသးတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ လူဦးေရတိုးပြားေနၿပီး ေနေရးထိုင္ေရးခက္ခဲတာဟာ တစ္ေယာက္တည္းသမား လူလြတ္ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကိုယ့္အခန္းက်ယ္ကေလး ရပါေစ၊ အိမ္ရပါေစဆိုၿပီး အိမ္ေထာင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့လူေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာ”
႐ုိဆီးတား ေခါင္းညိတ္သည္။ ေကာင္တာနားသို႔ေရာက္ခါနီးသျဖင့္ သူမွာမည့္ အစားအေသာက္ကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္၏။
“ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေျခာက္မီတာ အခန္းကေလး တစ္ခန္းေလာက္ ရေအာင္ ျမန္ျမန္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွ ျဖစ္မယ္ဗ်ိဳ႕”
သူတို႔စကားကို ၾကားသည္တြင္ ေရွ႕တြင္ေရာက္ေနသည့္ မိန္းမပ်ိဳႏွစ္ဦးက သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဆံပင္နက္နက္၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳက
“အမယ္ ဘယ္သူေတြမ်ားလဲလို႔၊ လတ္စသတ္ေတာ့ ရွင္တို႔ကိုး၊ ဘာလဲ ခု ေျခာက္မီတာအခန္းရဖို႔ စိတ္ကူးေနၿပီလား၊ ဘာလဲ အိမ္ပြဲစား လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့”
႐ုိဆီးတားက ျပံဳးျပဳၿပီး သူ႔လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရင္း ...
“ဟုတ္တယ္ ဂ်ဴးဒစ္ေရ၊ ဘာလဲ မင္းတို႔လည္း တို႔နဲ႔ ရွယ္ယာ ဝင္မလား”
အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို မွီတြဲၿပီး ေကာင္တာနားသို႔ လိုက္လာရင္း ...
“လုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္သားပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တရားဝင္ျဖစ္မွ ေကာင္းမွာေနာ္"
အျခားတစ္ေယာက္မွာ သူတို႔စာၾကည့္တိုက္တြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ ဟယ္လင္ဆိုသည့္ စာေရးမကေလးျဖစ္၏။ သူက ဝါ့ဒ္၏ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ကာ ...
“ေနာက္ဆုံးသတင္းကို ၾကားၿပီးၿပီလား ဝါ့ဒ္၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်လိုက္ၿပီေလ၊ ခု ကၽြန္မတို႔ လမ္းေပၚ ေရာက္ေနၾကၿပီ”
“ဘာ လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနၿပီ ... ဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
႐ုိဆီးတားက အလန႔္တၾကားေမး၏ သူတို႔သည္ စြပ္ျပဳတ္ရည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီကို ယူလာခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ဘက္သို႔ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ဟယ္လင္က ...
“ကၽြန္မတို႔အခန္း ေလွာင္အိမ္က်ဥ္းကေလး ေရွ႕မွာရွိတဲ့ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးကို သိတယ္မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မနဲ႔ ဂ်ဴးဒစ္တို႔ စာဖတ္ခ်င္ရင္ အဲဒီဗီ႐ုိကေလးထဲကို ေခါင္းထိုးၿပီး စာဖတ္ၾကတယ္ရွင့္၊ ကၽြန္မတို႔စာၾကည့္ခန္။ ဆိုပါေတာ့ေလ၊ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးကို ေခါင္းထိုးၿပီး စာဖတ္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ မြန္းတာေပါ့၊ အသက္ရွဴ က်ပ္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္က်ေတာ့ အက်င့္ရသြားတာပါပဲ၊၊ အဲဒီဗီ႐ုိကေလးထဲ ေခါင္းထိုးစာဖတ္ရတာက ေအးေအးေဆးေဆးရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါကို အိမ္ရွင္အဘြားႀကီးက ေတြ႕သြားၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ဆူေတာ့တာပါပဲရွင္၊ ကၽြန္မတို႔ဟာ အိမ္ငွားေတြလိုက္နာရမည့္ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာဘူးတဲ့၊ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႏွင္ခ်လိုက္တယ္ဆိုပါစို႔၊ ခုေတာ့ အဲဒီဗီ႐ုိကေလးကို တစ္ေယာက္ကို ငွားေတာ့မယ္တဲ့၊ အလကား အသုံးမခံႏုိင္ဘူးတဲ့”
႐ုိဆီးတားက စားပြဲကို လက္သီးျဖင့္ ထုလိုက္ရင္း ...
“ဘာ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးကို အခန္းအျဖစ္ ငွားမယ္တဲ့ ဟုတ္လား၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး လူေနလို႔ရမွာလဲကြ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ရာကလည္း အိမ္ခန္းငွားခြင့္လိုင္စင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ထုတ္ေပးပါ့မလဲ”
ဂ်ဴးဒစ္က ေခါင္းယမ္းလိုက္ရင္း ...
“ရွင္ကသာ မရေန၊ သူ႔မွာ အိမ္ခန္းငွားခြင့္လိုင္စင္ ရၿပီးၿပီရွင့္၊ သူ႔ေမာင္တစ္ေယာက္က အိုးအိမ္ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္သတဲ့”
“ရေတာ့ေကာ ဘယ္သူက ငွားမွာလဲ၊ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးထဲမွာ ဘယ္သူက ငွားေနမွာလဲ”
ဝါ့ဒ္က စြတ္ျပဳတ္ေသာက္ေနရင္းက ရယ္လိုက္သည္။ ဂ်ဴးဒစ္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လ်က္ ...
“မေနဘူးလို႔ ရွင္ထင္လို႔လား”
“ေအးေလ၊ မင္းေျပာတာလည္း ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ခုေနခါမွာ လူေတြက ဘယ္ေနရာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းေနၾကမွာပဲ၊ ကိုယ္ကေတာ့ တံျမက္စည္းသိမ္းတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးထဲမွာ ေနမယ့္လူကို သနားတာပါပဲ၊ ေနပါဦး၊ မင္းတို႔ေကာ ဘယ္လိုစိတ္ကူးၾကသလဲ”
“ဟို ႏွစ္ျပေက်ာ္မွာရွိတဲ့ ေလွာင္အိမ္ကေလးတစ္ခုမွာ ေနတဲ့ လင္မယားက သူတို႔အခန္း ေလွာင္အိမ္ကေလးကို တစ္ဝက္ပိုင္းၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ငွားမယ္တဲ့၊ တစ္ဝက္ဆို အခန္းက်ဥ္းအလယ္ေကာင္မွာ ကန႔္လန႔္ကာေလးတစ္ခု ကာလိုက္မယ္ေလ၊ ကၽြန္မတို႔ဘက္မွာ ခုတင္ကေလးတစ္လုံးစာ ေနရာရတယ္၊ ဒီေတာ့ ဟယ္လင္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အဲဒီခုတင္ကေလးေပၚမွာ တစ္လွည့္စီ အိပ္ရမွာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္ရွင့္၊ တကယ္ေျပာေနတာ၊ ခု ကၽြန္မတို႔ရမယ့္ ေနရာကေလးက ႏွစ္မီတာေလာက္ပဲရွိတာ၊ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီပဲ အိပ္ရေတာ့မွာေပါ့၊ ကိုယ္ရတဲ့အခန္းက်ဥ္းကေလးကိုပဲ တစ္စိတ္ စိတ္ၿပီး အိမ္လခႏွစ္ဆနဲ႔ တစ္ဆင့္ ထပ္ငွားရရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ေတာင္ ဟယ္လင့္ကို ေျပာမိေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အိမ္လခကေလး ေက်တဲ့အျပင္ အျမတ္ေတာင္ရဦးမယ္ ဟုတ္လား”
သူတို႔အားလုံး ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝါ့ဒ္သည္ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္၍ မိမိအခန္းက်ဥ္း ေလွာင္အိမ္ကေလးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေပါက္ဝသို႔ေရာက္သည့္အခါတြင္ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ပါးစပ္တြင္ ခဲထားသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးထူလပ်စ္ႏွင့္ အိမ္ခန္းမန္ေနဂ်ာကို ေတြ႕ရသည္။ မန္ေနဂ်ာ တံခါးေပါက္ကိုမွီ၍ ရပ္ေနရင္း
“ခင္ဗ်ားအခန္းက ေလးဒသမ ခုနစ္မီတာရွိတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေမးသည္။
ဝါ့ဒ္မွာ အိမ္ထဲသို႔မဝင္ႏုိင္ေသး၊ အိမ္ထဲသို႔ဝင္မည့္ လူအုပ္ႀကီးကို ေစာင့္ေနရေသးသည္။ ေလွကားေပၚတြင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ကို ေရွ႕ခ်ကာ ရန္ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ အျခားေသာအိမ္ငွားမ်ားမွာလည္း တက္မရ ဆင္းမရ ျဖစ္ေနသည္။
“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ ေလးဒသမခုနစ္မီတာ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ”
“ေလးဒသမခုနစ္မီတာဆိုတာ ၾကမ္းျပင္ကိုေျပာတာလား၊ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေျပာတာလား”
“မ်က္ႏွာၾကက္ကို တိုင္းတာေပါ့ဗ်၊ ၾကမ္းေပၚမွာက ခင္ဗ်ားပစၥည္းေတြ ပြစာၾကဲေနတာ က်ဳပ္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ တိုင္းလို႔ရမွာလဲ”
အစိုးရအိမ္ငွားမန္ေနဂ်ာသည္ ၾကမ္းေပၚတြင္ က်ေနသည့္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ခုတင္ေအာက္သို႔ ကန္သြင္းလိုက္သည္။ ဝါ့ဒ္က မျမင္ေယာင္ျပဳကာ ...
“နံရံက အေပၚမွာ နည္းနည္း ကားသြားတယ္ဗ်၊ သုံးေလးဒီဂရီေလာက္ အျပင္ကို ေစာင္းေနတယ္”
မန္ေနဂ်ာက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီ ...
“ေစာင္းေစာင္း မေစာင္းေစာင္းဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားအခန္းဟာ ေလးမီတာေက်ာ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ဒီေတာ့ ဒီအခန္းမ်ိဳးကို တျခားလူကိုငွားရင္ လခႏွစ္ဆရ ႏုိင္တယ္”
အေပၚထပ္မွ လူအခ်ိဳ႕ ဆင္းလာသည့္အတြက္ ဝါဒ္သည္ ေလွကားလက္ရန္းကို ကပ္၍ သူတို႔ကို လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ရသည္။
“ဘာ ... ေလးမီတာခြဲေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းကေလးကို ႏွစ္ဆနဲ႔ ငွားလို႔ ရမတဲ့လားဗ်”
ထိုစဥ္ လူတစ္ေယာက္တက္လာကာ အခန္းတံခါးေပါက္မွေန၍ ဝါ့ဒ္၏ အခန္းကေလးကိုလွမ္းၾကည့္ကာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လိုက္ၿပီးလွ်င္ ...
“ဘာလဲ ဂ်ိဳလူဝီ၊ လခႏွစ္ဆနဲ႔ ငွားမလို႔လား” ဟု ေမးသည္။
“ေလးမီတာခြဲဆို ငါးမီတာေပါ့ဗ်ာ၊ ခု ဥပေဒသစ္ ထြက္တယ္ဗ်၊ ေလးဒသမ ငါးမီတာထက္ေက်ာ္တဲ့ အခန္းကို လခႏွစ္ဆတိုးရမယ္တဲ့၊ ကဲ ... ေျပာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဆက္ေနႏုိင္မလား၊ မေနႏုိင္ဘူးလား သိခ်င္တယ္၊ အခန္းက က်ယ္လည္းက်ယ္၊ ႐ႈခင္းလည္း ေကာင္းတယ္၊ ေလွကားနဲ႔နီးေတာ့ ဝင္ရထြက္ရတာလည္း လြယ္တယ္၊ ျပတင္းေပါက္ကလည္း တ႐ုတ္ကတ္ေတြနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ...”
ထိုလူသည္ ခုတင္ေပၚတြင္ပစ္လွဲကာ အားရပါးရ ရယ္ေနေသာ ဝါ့ဒ္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ...
“ေဟ့လူ ... ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ ဒီေလာက္ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ရွိတဲ့ အခန္းကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ လခေကာင္းေကာင္း ေပးရမွာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္လခတစ္ဝက္ လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ မေပးႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ေျပာင္းေပါ့၊ ဒါပဲ”
ဝါ့ဒ္က မ်က္လုံးကို ပြတ္လိုက္ရင္း ...
“ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ၊ ဖယ္ေပးဆိုရင္လည္း ဖယ္ေပး႐ုံေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာင္းမလို႔ စိတ္ကူးေနတာပါ၊ ေဟာဟိုနားက တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးထဲကို ေျပာင္းမလို႔ စီစဥ္ၿပီးပါၿပီ၊ ေလွကားနဲ႔နီးေတာ့ ဝင္ရထြက္ရတာလည္း လြယ္တယ္ဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားစကားကို သေဘာက်လွသဗ်ာ၊ ဒါ့ထက္ ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ယူေရးနပ္ၿဂိဳဟ္ေပၚမွာ သက္ရွိသတၱဝါတို႔ ဘာတို႔ ေနလို႔ မရဘူးလားဗ်”
* * *
သူ အလုပ္လုပ္သည့္ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ကိုက္တစ္ရာခန႔္အကြာတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းပ်က္စီးေနသည့္ အိမ္အိုႀကီးတစ္လုံးရွိသည္။ ဝါ့ဒ္ႏွင့္ ႐ုိဆီးတားတို႔သည္ ထိုအိမ္အိုႀကီးမွ အခန္းေျမႇာင္ကေလးတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ငွားလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားမွာ ညစ္ပတ္ႏုံခ်ာလွ၏။ အနားရွိ အိမ္မ်ားမွာလည္း အခန္းမ်ားဖြဲ႕ကာ ထိုအခန္းမ်ားကို ခန္းေျမႇာင္ကေလးမ်ား ထပ္စိတ္ၿပီး အိမ္ငွားေတြအျပည့္ တင္ထားသည္။ အိမ္မ်ားမွာ အေဝးေရာက္ အိမ္ရွင္မ်ားကေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိုးအိမ္အဖြဲ႕ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပိုင္သည့္အိမ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အိမ္ငွားမန္ေနဂ်ာမ်ားကလည္း ေအာက္တန္းက်လွသည္။ သူတို႔အဖို႔မွာ အိမ္ငွားေတြ ဘယ္လိုေနေန အေၾကာင္းမဟုတ္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္လခ လာေတာင္း႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ပင္ တစ္ခါမွ် တက္မၾကည့္ဖူးၾက။ စႀကႍတြင္ ပုလင္းခြံမ်ား၊ ဘူးခြံမ်ား ျပန႔္က်ဲလ်က္။ ေရခ်ိဳးခန္းကလည္း အညစ္အေၾကး တြင္းႀကီးမ်ားသဖြယ္၊ လူငယ္လူရြယ္မ်ားကလည္း အလုပ္သြားၾကၿပီး အဘိုးအို၊ အဘြားအိုမ်ားက ေရအိမ္သာသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးမ်ားထဲတြင္ ေခြေနရာမွ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္လွမ္း၍ စကားေျပာတတ္ၾကသည္။
သူတို႔ခန္းေျမႇာင္ႏွစ္ခန္းတြဲမွာ အိမ္ေပၚထပ္စႀကႍတစ္ခု၏ အဆုံးတြင္ ရွိ၏။ အိမ္ပုံစံကလည္း ဘယ္တုန္းကဆြဲ၍ ဘယ္တုန္းက ေဆာက္ထားခဲ့သည္။ မသိ။ အခန္းမ်ားကို ဖြဲ႕ခ်င္သည့္ ေနရာတြင္ ဖြဲ႕ထားၿပီး စႀကႍလမ္းမွာ တစ္ဖက္ပိတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔နံရံႏွင့္ ေလးေပအကြာတြင္ ေသတၱာအလြတ္မ်ားကို ပုံထားၿပီး အခန္းဖြဲ႕ထားသည္။ ထိုေခ်ာင္ကေလးထဲတြင္မွ အကာအရံကေလ။ တစ္ခုကာထားၿပီး အိပ္ရာႏွစ္ခု ခ်သာ႐ုံ ေနရာကေလးမွ်သာ ျဖစ္၏။ သူတို႔နံရံတြင္ ျပတင္းေပါက္ ျမင့္ျမင့္ႀကီးတစ္ခု ရွိၿပီး ထိုျပတင္းေပါက္ႀကီးမွ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တစ္ဖက္ရွိအိမ္မ်ားကို ျမင္ရသည္။
ဝါ့ဒ္ သည္ သူ႔ပစၥည္းကေလးမ်ားကို ေခါင္းရင္းရွိ စင္ကေလးတစ္ခုေပၚတြင္ စုျပံဳတင္ထားလိုက္ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲေနရာမွ တစ္ဖက္ရွိ စာၾကည့္တိုက္ အမိုးႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။
႐ုိဆီးတားက သူ႔အထုပ္မ်ားကို ေျဖရင္း ...
“ဒီေနရာက သိပ္ေတာ့ မဆိုးပါဘူးကြာ၊ ဟိုမွာသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ မၾကာခင္ ႐ူးသြားႏုိင္တယ္၊ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အနား ႏွစ္ေပကြာေလာက္မွာ တခြီးခြီးအသက္ရွဴေနတဲ့ လူေျခာက္ေယာက္မရွိေတာ့ဘူး၊ အံမာေလး ခုမွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာရေတာ့တယ္”
သူတို႔ႏွင့္အနီးဆုံး ခန္းေျမႇာင္မွာ ေျခလွမ္းဆယ့္ႏွစ္လွမ္းေလာက္ ကြာၿပီး ေသတၱာႀကီးမ်ားကို ကာရံဖြဲ႕ထားသည့္ တစ္ေယာက္ခန္းကေလး ျဖစ္၏။ အခန္းပိုင္ရွင္မွာ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ခန႔္ရွိ၍ နားေလးကာ အိပ္ရာထဲတြင္ လဲေနေလၿပီ။
“အင္း ... သိပ္ေတာ့မဆိုးပါဘူး၊ ကဲ ... ေနာက္ဆုံးလူဦးေရစာရင္းကို ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကေလးမ်ား ၾကားရလိုၾကားရျငားေပါ့”
ဝါ့ဒ္က ေျပာ၏။
႐ုိဆီးတားက အသံကိုႏွိမ့္ကာ ...
“တစ္ႏွစ္ကို ေလးရာႏႈန္းနဲ႔ တိုးေနတယ္ဗ်၊ ဒီေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို လူ သန္းရွစ္ရာ တိုးေနတယ္၊ သန္းရွစ္ရာဆိုတာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္တုန္းက ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ တစ္ဝက္ရွိတယ္”
“ဒါျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနရာအက်ယ္အဝန္းကို သုံးမီတာအထိ ေလွ်ာ့ခ်ဦးမယ္ေပါ့”
“ဟုတ္တယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္က စၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို စတုရန္း သုံးမီတာႏႈန္းပဲ ေပးေတာ့မယ္တဲ့”
ဝါ့ဒ္သည္ ႐ုတ္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ကာ ...
“ဘာ ... လူတစ္ေယာက္ကို သုံးစတုရန္းမီတာပဲ ေပးေတာ့မယ္၊ ဟုတ္လား၊ မျဖစ္ႏုိင္တာဗ်ာ၊ ကမၻာႀကီးေတာ့ ႐ူးေနၿပီထင္တယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလားဗ်ာ၊ ဒီကိစၥကို သူတို႔ေျဖရွင္းဖို႔ စိတ္မကူးၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ ေနာက္ဆိုရင္ အိပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ထိုင္စရာေတာင္ ရွိပါ့မလားမသိဘူး”
ဝါ့ဒ္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ နံရံကို လက္သီးျဖင့္ ပိတ္ထိုးလိုက္၏။ ဒုတိယတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္သည့္အခါတြင္ စကၠဴပါးပါးေလး ကပ္ထားသည့္ နံရံေပါက္ျပဲသြားသည္။
“ေဟ့လူ ... မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ဟိုမွာ နံရံက သစ္သား က်ိဳးသြားၿပီ”
႐ုိဆီးတားက ေအာ္ကာ အိပ္ရာေပၚမွ ဝမ္းလ်ားထိုးလိုက္ရင္း စကၠဴစကေလးကပ္ကာ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ သစ္သားစကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဝါ့ဒ္ကလည္း သစ္သားစကို သူ႔အိပ္ရာေပၚသို႔ ျပန္ဆြဲလိုက္၏။
“ဟိုဘက္က ဘယ္သူလဲ မသိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျပႆနာေတြ တက္ေနဦးမယ္”
ဝါ့ဒ္သည္ သစ္သားပ်ဥ္ျပားၾကားကေလး က်ိဳးသြားသည့္ အေပါက္ၾကားမွေန၍ တစ္ဖက္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေမွာင္ရီရီျဖစ္လ်က္ ရွိသျဖင့္ သဲကြဲစြာမျမင္ရ။ ထို႔ေနာက္ လက္တြင္ကိုင္ထားသည့္ ပ်ဥ္ျပားစကို လႊတ္ခ်လိုက္ကာ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ႐ုိဆီးတားကို အိပ္ရာေပၚသို႔ အတင္းဆြဲေခၚလာရင္း
“ေဟ့လူ၊ ၾကည့္စမ္း ... ၾကည့္စမ္း”
ေကာင္းကင္ေပါက္မွ က်လာေသာ အလင္းေရာင္ ေမွာင္ရီရီထဲ၌မူ ဆယ့္ငါးမီတာစတုရန္းခန႔္ က်ယ္သည့္ အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခန္း။ ဖုန္ေတြတက္လ်က္။ အခန္းထဲတြင္ ဘာဆိုဘာမွ် မရွိ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖေယာင္းပုဆိုး ခပ္စုတ္စုတ္ တစ္ထည္ကို ခင္းထားလ်က္။ နံရံတြင္လည္း ပန္းေတြ႐ုိက္ထားသည့္ နံရံကပ္စကၠဴ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း ကပ္လ်က္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ နံရံကပ္စကၠဴတို႔ ကြာက်ေနေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ မည္မွ် ညစ္ပတ္ေနပါေစ၊ လူေန၍ရသည့္ အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္း။
ဝါ့ဒ္ သည္ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ အသက္ကိုပင္ ေကာင္းစြာမရွဴႏုိင္ဘဲ တံခါးကို အသာျပန္ပိတ္ကာ ႐ုိဆီးတားဘက္သို႔ လွည့္၍
“ဗ်ိဳ႕လူ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေကာင္းကင္ဘုံႀကီးကို ေတြ႕တာဗ်၊ ေကာင္းကင္ဘုံႀကီးကို ေတြ႕ေနတာl သိရဲ႕လား”
႐ုိဆီးတားက အသံတိုးတိုးျဖင့္ ...
“တိုးတိုးဗ် ... တိုးတိုး၊ ဒီ့ျပင္လူေတြ ၾကားသြားလိမ့္မယ္၊ ေတာ္ေတာ္ဆန္းတာဗ်ာ၊ ခုထိ ဒီအခန္းကို ဘယ္သူမွ မေတြ႕ေသးဘူး ထင္တယ္၊ မၾကာခင္ကမ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ ေနသြားသလား မဆိုႏုိင္ဘူး”
“မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်၊ ဘယ္သူမွ ေနသြားပုံ မရဘူး၊ တံခါးတို႔ ဘာတို႔မွ မရွိတာ၊ ဒီအခန္းကိုေမ့ၿပီး နံရံကာသြားတာနဲ႔ တူတယ္၊ အခန္းထဲမွာ ဖုန္ေတြတင္ေနတာကို ၾကည့္ပါလား၊ လူမေနတာၾကာလို႔ ဒီေလာက္ဖုန္ေတြ တက္ေနတာေပါ့”
႐ုိဆီးတားသည္ အခန္းထဲသို႔ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္၏။ က်ယ္ေျပာလွေသာအခန္းႀကီးကို ျမင္လိုက္သည့္အတြက္ ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ လူေနဟန္ မတူဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့ေရႊ႕ၾကမလဲ”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တံခါးေအာက္ပိုင္းကိုခြာကာ တံခါးရြက္မ်ားကို ေပါင္တစ္ခုေပၚတြင္ ကပ္႐ုိက္ၾက၏။ သူတို႔ေတြ႕ထားသည့္ အခန္းကို အျခားသူမ်ား မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ႐ုတ္တရက္ ဖုံးကြယ္ထားရန္ ျဖစ္သည္။
ညေနပိုင္း လူရွင္းခ်ိန္၊ အိမ္ခန္းမန္ေနဂ်ာ ေျမတိုက္ခန္းထဲတြင္ အိပ္စက္နားေနခ်ိန္သို႔ ေရာက္လွ်င္ သူတို႔ေတြ႕ထားသည့္ အခန္းသစ္ထဲသို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ ဝါ့ဒ္က အသာဝင္ၾကည့္ေနစဥ္ ႐ုိဆီးတားက သူတို႔ ေနေနက် အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲမွ ေန၍ လူစိမ္းလာလွ်င္ အခ်က္ျပရန္ ေစာင့္ေပးေနသည္။
ဝါ့ဒ္ ျပန္ထြက္လာသည့္အခါတြင္ ႐ုိဆီးတားက ထိုအခန္းထဲ ဝင္ျပန္သည္။ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္းတက္ေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ေလွ်ာက္ၾက၏။ လက္ေျခတို႔ကို ဆန႔္ကာ က်ယ္ေျပာလွသည့္ အခန္းႀကီးကိုတအံ့တဩ ေငးေမာၾကည့္႐ႈၾက၏ ဟင္းလင္းျပင္တြင္ လြတ္လပ္ခြင့္တည္း ဟူေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ခံစားၾက၏။ ယခုသူတို႔ေရာက္ေနသည့္ အခန္းသည္ ယခင္ေခတ္စံခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ ဘာမွ်က်ယ္သည္ မဟုတ္။ ေပေလးဆယ္သာသာခန႔္မွ်သာ က်ယ္သည့္ အခန္းကေလးျဖစ္၏ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ကား အလြန္က်ယ္သည့္ အခန္းႀကီးျဖစ္ေနကာ နံရံတို႔မွာလည္း မိုးသို႔တက္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ကမ္းပါးႀကီးမ်ားသဖြယ္ ထင္မွတ္ေနၾက၏။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ ၾကာသည့္အခါတြင္မူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔၏ ေနရာသစ္ျဖစ္ေသာ ထိုမဟာခန္းေဆာင္က်ယ္ႀကီးသို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကေလသတည္း။
* * *
ပထမ တစ္ပတ္၌ ထိုအခန္းထဲတြင္ကား ႐ုိဆီးတား အိပ္၏။ ဝါဒ့္က သူတို႔ တရားဝင္ငွားထားသည့္ အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲတြင္ အိပ္၏။ အျပင္လူ ေတြသိမည္စိုးသျဖင့္ ေစာင့္အိပ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ဆိုလွ်င္မူ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထိုအခန္းထဲတြင္ ေနၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း တိတ္တဆိတ္ ခိုးသြင္းလာႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းတို႔မွာ ကုလားထိုင္ႏွစ္လုံး၊ စားပြဲတစ္လုံးႏွင့္ မီးအိမ္တစ္လုံးတို႔ ျဖစ္၏။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ကိုမူ အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲရွိ မီးေခါင္းမွ ဆက္ယူထားျခင္းျဖစ္သည္။ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္မ်ားမွာ ေရွးဝိတိုရိယေခတ္ပုံစံ ထူထူအန္းအန္းႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ ေဈးေပါေပါျဖင့္ ရသျဖင့္ ဝယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးလံလွသည့္ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္ႀကီးမ်ားသည္ အခန္းႀကီး၏ က်ယ္ေျပာျခင္းကို ေလးနက္ေအာင္ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သူတို႔အခန္းတြင္ အခမ္းနားဆုံးပရိေဘာဂမွာ ပန္းပုထုထားသည့္ နတ္မိမယ္႐ုပ္ကေလးမ်ားက မ,ထားသည့္ဟန္ ေျခေထာက္ တပ္ထားသည့္ မေဟာ္ဂနီအဝတ္ဗီ႐ုိႀကီး ျဖစ္သည္။ ေရွ႕တြင္ မွန္မ်ားလည္း တပ္ထားသည္။ ထိုဗီ႐ုိႀကီးကို တစ္စစီျဖဴတ္ကာ လက္ဆြဲအိတ္ထဲသို႔ ထည့္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ခိုးသြင္းလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗီ႐ုိႀကီးသည္ သူတို႔ေခါင္းေပၚတြင္ မိုးလ်က္ရွိေလရာ စာၾကည့္တိုက္ မိုက္က႐ုိဖလင္မ်ားထဲတြင္ ျမင္ဖူးေသာ ေရွးေခတ္ ေဂါသစ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးမွ စုလစ္မြမ္းခၽြန္မ်ားႏွင့္ တူသည္ဟုပင္ ဝါ့ဒ္ ထင္မိေသးသည္။
ေနာက္သုံးပတ္ေလာက္ ရွိသည့္အခါတြင္ကား သူတို႔တရားဝင္ ငွားေနသည့္ ခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲတြင္ ေနရသည္ကို က်ဥ္းက်ပ္လာခဲ့ေလၿပီ။ သည္ အခန္းသစ္တြင္ လိုက္ကာကေလးတစ္ခုကာၿပီး သူ႔အတြက္ ေနရာကေလး တစ္ေနရာလုပ္ထားသည္။ သူ႔ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ စာအုပ္ခ်ထားၿပီး ႀကိဳက္သည့္စာကို ဖတ္ရသည္မွာ အရသာ ရွိပါဘိျခင္း။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူဦးေရ သိပ္သည္းစြာ ထူထပ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးရွိသည္ကိုပင္ ေမ့သြားေလၿပီ။ စာၾကည့္တိုက္သို႔ အလုပ္သြားလွ်င္လည္း ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား တစ္ခုမွ ျဖတ္သြားႏုိင္သည့္အတြက္ လူေတြက်ပ္ခဲေနသည့္ လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္စရာမလိုေတာ့။ ကမၻာေလာကႀကီး တစ္ခုလုံးတြင္ ႐ုိဆီးတားႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္ဟုပင္ ထင္ရေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွလြဲလွ်င္ အျခားသူမ်ားသည္ မိမိတို႔ကိုယ္ပြါးမ်ား၊ အုပ္မႏုိင္ ထိန္းမရေတာ့ေသာ ပရမ္းပတာအရိပ္မ်ားဟုပင္ စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။
* * *
တစ္ေန႔တြင္ ႐ုိဆီးတားက သူတို႔အခန္းသို႔ သူတို႔မိတ္ေဆြ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦးကို ေနခြင့္ျပဳရန္ အဆိုျပဳသည္။ ႐ုိဆီးတားသည္ ဂ်ဴးဒစ္တစ္ေယာက္ အေပါင္းအသင္းမွားမည္ စိုးသည့္အတြက္ ထိုစကားကို ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။
“ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်ခံရျပန္ၿပီဗ်ာ၊ ခု ဘယ္ေနရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အိမ္ေတြကိုျပန္ၿပီး အခန္းသစ္ေတြဖြဲ႕ရင္ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း အိမ္ငွားခကို အရင္တုန္းကထက္ ပိုေတာင္းၾကေတာ့မွာ၊ သူတို႔ေတာင္းတဲ့ေဈးကို မရရင္ ငွားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကမယ္ မေျပာတတ္ဘူး”
ဝါ့ဒ္က သစ္နီသားစားပြဲဝိုင္းကို မွီ၍ထိုင္လိုက္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ မီးအုပ္ေဆာင္း၏ ျပာလဲ့လဲ့မွ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ပန္းဖြားကေလးမ်ားကိုလည္း လက္ျဖင့္ တို႔ကစားေနသည္။ မိမိသည္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂတို႔ ခမ္းနားစြာျပင္ဆင္ထားသည့္ ခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ စာေပတို႔ကို ေလ့လာ လိုက္စားေနသည့္ ဝိတိုရိယေခတ္ ပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ထင္လိုက္မိေသးသည္။
ဝါ့ဒ္က အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာသို႔ ခန႔္ညားစြာ လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ကာ ...
“ေကာင္မေလးေတြ အဲဒီနားမွာ ထားခ်င္ထားႏုိင္သားပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းမွာ ေနရာေတြ တစ္ပုံႀကီးပါဗ်ာ၊ နည္းတဲ့ေနရာေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ထားခ်င္ ထားလိုက္ေပါ့၊ အဲ ... တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဒီအခန္းရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ တျခားေလွ်ာက္မေျပာမိေအာင္ ပိတ္ထားဖို႔လိုလိမ့္မယ္”
* * *
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ လိုအပ္သည့္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔ အခန္းသို႔ ေခၚလိုက္သည္။ မိန္းမပ်ိဳ ႏွစ္ေယာက္မွာ စၾကာဝဠာသစ္ႀကီး တစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္၊ က်ယ္ေျပာလွေသာ သူတို႔၏ ေပေလးဆယ္သာသာ အခန္းႀကီးကိုၾကည့္၍ တအံ့တဩ ျဖစ္ေနၾကသည္။
႐ုိဆီးတားက ...
“အလယ္ေကာင္မွာ နင္တို႔ဖို႔ အကာတစ္ခု ကာထားေပးမယ္ေလ၊ မနက္လင္းေတာ့ အဲဒီအကာကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေပါ့၊ ညက်မွျပန္တပ္ေပါ့၊ ဒီေတာ့ နင္တို႔ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အတြင္းမွာပဲ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾက”
“ဟန္က်လိုက္တာရွင္၊ ေကာင္းလိုက္တာ” ဟု ဆိုကာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ဗီ႐ုိႀကီးကို တအံ့တဩ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဗီ႐ုိတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ မွန္မ်ားထဲတြင္ သူတို႔ကိုယ္ကို သူတို႔ မသိမသာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၾကသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ထဲသို႔ ေခၚသြင္းေရးကိစၥ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ေရးကိစၥတို႔မွာ ခက္ခဲေသာကိစၥ မဟုတ္ေခ်။ အိမ္ငွားမ်ား ေျပာဝ္းလိုက္ေရႊ႕လိုက္ လုပ္ေနၾကသျဖင့္တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္လခမ်ားကိုေပးရာတြင္လည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေပးစရာမလိုဘဲ စာတိုက္ပုံးထဲတြင္ ထည့္ထားရသည့္အတြက္ေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းလာသည္ကို မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾက။
သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာင္းလာၿပီး နာရီဝက္ခန႔္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို မေျဖၾကေသး။
ဝါ့ဒ္က မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏အိပ္ရာကို စားပြဲႏွင့္ ဗီ႐ုိၾကားထဲက ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ေရႊ႕ရင္း
“ဂ်ဴးဒစ္ ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ အဝတ္ေတြ ဘာေတြ မေျဖေသးဘူးလား”
“ဟို ... ဟို”
ဂ်ဴးဒစ္က ဝါ့ဒ္ကိုတစ္လွည့္၊ အထပ္သားအကာကို ျပင္ေနသည့္ ႐ုိဆီးတားကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္း စကားထစ္ေနသည္။ ဤတြင္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ ဟယ္လင္က တြန႔္ေက်ေနေသာ အိပ္ရာခင္းကို ျဖန႔္ရာမွ ...
“ဂ်ဴးဒစ္ ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုေလ၊ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ အခန္းကိုေျပာင္းလာေတာ့ နည္းနည္းခက္ေနတယ္၊ ရွင္တို႔လုပ္ထားတဲ့ အကာအရံက ...”
႐ုိဆီးတားက အထပ္သားပါးပါးကေလးကို ေပါင္တြင္ ကပ္႐ုိက္ေနရာမွ ခါးကိုဆန႔္လိုက္ရင္း သူတို႔တြင္ အက်င့္ျဖစ္ေနသည့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ တီးတိုးသံကေလးျဖင့္ ...
“ဪ ... ဒါအတြက္ေတာ့ ဘာမွမစိုးရိမ္ပါနဲ႔၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သာေန၊ ဒီအကာအရံက ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီး ကာထားတာထက္ေတာင္ ခိုင္လိမ့္ဦးမယ္”
ဟယ္လင္က ...
“အို ... ဒါကို စိုးရိမ္လို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႔ ေျပာခ်င္တာက အသက္ႀကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္မ်ား ေရာက္လာရင္ ရွင္တို႔မွာ အေနအထိုင္မ်ား က်ပ္တည္းသြားမလားလို႔ပါ၊ ဥပမာ- ဂ်ဴးဒစ္ရဲ႕ အေဒၚ ဆိုပါေတာ့၊ သူလာရင္လည္း ေနရာဒီေလာက္က်ယ္က်ယ္ ယူမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္သလိုေနႏုိင္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔ဘာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာပါ၊၊ အမွန္ကေတာ့ အကာအရံကိုလည္း ညက်မွကာလိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ၊ ေန႔လယ္မွာေတာ့ ဒီလိုပဲေနလို႔ရပါတယ္”
ဝါ့ဒ္သည္ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ႐ုိဆီးတားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ႐ုိဆီးတားမွာ ၾကမ္းျပင္ကို ငုံၾကည့္ေနသည္။
“ရပါတယ္၊ နင္တို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္၊ ငါတို႔အေနနဲ႔ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး”
ဝါ့ဒ္က မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ခုတင္ႏွင့္စားပြဲၾကားက ကြက္လပ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ကာ ...
“ရပါတယ္၊ လူတစ္ေယာက္တိုး႐ုံနဲ႔ေတာ့ အေၾကာင္းမထူးပါဘူး”
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္လိုက္ၾကသည္။ ဂ်ဴးဒစ္က ႐ုိဆီးတားဆီသို႔ သြားကာ ပါးကို ရႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္၏။
“ေႏွာက္ယွက္တယ္လို႔ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ေနာ္၊ ရွင္လုပ္ထားတဲ့ အကာအရံကေလး ကလည္း ေကာင္းလြန္းေတာင္ ေနေသးတယ္၊ အေဒၚ့အဖို႔လည္း အခန္းကေလး တစ္ခန္းေလာက္ ဖြဲ႕ေပးပါလားဟင္၊ အေဒၚက ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အသက္ႀကီးေတာ့ သီးျခားကေလး ေနခ်င္တာေပါ့ေလ၊ လုပ္ေပးမယ္ မဟုတ္လားဟင္”
“ရပါတယ္၊ ငါ့မွာ ပ်ဥ္ေတြရွိပါေသးတယ္”
ဝါ့ဒ္က နာရီကို ငုံၾကည့္လိုက္ရင္း ...
“ခုနစ္နာရီ ခြဲေနၿပီ၊ နင့္အေဒၚကို သြားေခၚခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း သြားေခၚ ခ်ည္ေလ၊ ခုအခ်ိန္ မရရင္လည္း မနက္က်မွေခၚေပါ့”
“အို ... ခုေျပာင္းႏုိင္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ ခုပဲသြားေခၚလိုက္မယ္၊ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္”
ဂ်ဴးဒစ္သည္ အေပၚအက်ႌကို ေကာက္ဝတ္ၿပီး ထြက္သြားရာ ငါးမိနစ္အတြင္း သူ႔အေဒၚႏွင့္အတူ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔အေဒၚမွာ ပစၥည္းေတြ ေသတၱာႀကီးသုံးလုံးအျပည့္။
ေနာက္သုံးလခန႔္ၾကာသည့္အခါ ဝါ့ဒ္က ႐ုိဆီးတားကို ေျပာျပ၏။
“ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းတာပဲဗ်ာ၊ ဒီအခန္းႀကီးက်ယ္တာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခုထိအံ့ဩေနတုန္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ေတာ့ ဒီအခန္းႀကီးဟာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ က်ယ္လာေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္”
႐ုိဆီးတားက အလယ္တြင္ကာထားသည့္ အကာ၏ ေနာက္တြင္ အဝတ္အစားလဲေနသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေနရာမွ မ်က္လုံးမ်ားကို လႊဲလိုက္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ယခင္ကမူ အခန္းအလယ္ေကာင္တြင္ အကာအရံ ညမွာသာ ယာယီထားၿပီး မနက္တြင္ ျဖဳတ္လိုက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ နိစၥဓူဝလုပ္ရသည့္အခါတြင္ ထိုအကာကို တပ္လိုက္ျဖဳတ္လိုက္ လုပ္ရသည့္ကို ၿငီးေငြ႕လာခဲ့ေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အကာအရံကို အလယ္ေကာင္တြင္ အေသတပ္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ ဂ်ဴးဒစ္အေဒၚမွာလည္း သူ႔အခန္းကို ျဖဳတ္ရတပ္ရ လုပ္ရသျဖင့္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အခန္းကိုလည္း အေသတပ္ ေပးထားလိုက္ရသည္။ အျပင္ထြက္လွ်င္ ထိုအခန္းတြင္ သူတို႔ေနသည္ကို အျခားသူမ်ား မသိေစရန္ တံခါးဝွက္ကေလးတစ္ခု လုပ္ထားၾကၿပီး ထိုတံခါးဝွက္ကေလးမွပင္ အဝင္အထြက္ လုပ္ၾကသည္။ အျခားသူမ်ား အျမင္တြင္မူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တရားဝင္ငွားေနၾကသည့္ အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲမွာပင္ ေနၾကသည္ဟု ထင္ၾကရ၏။
တံခါးအဝင္အထြက္ကိုမူ ဖုံးကြယ္ႏုိင္ၿပီဆိုလွ်င္မူ ဤအခန္းက်ယ္ႀကီးတြင္ သူတို႔ေနၾကသည္ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် သိႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္။ ထို အခန္းမွာ အိမ္ႀကီးကိုေဆာက္ၿပီးကာမွ ေနာက္ထပ္စိတ္ကူးေပၚသျဖင့္ ထပ္ေဆာက္ထားေသာ အခန္းငယ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ အျခားအိမ္ငွားမ်ား စကားေျပာသံ၊ ေျခသံ၊ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ေရႊ႕သံ၊ ဆြဲသံတို႔က သူတို႔စကားေျပာသံကို ဖုံးသြားၾကသည္။ သူတို႔ေအာက္တည့္တည့္တြင္ အဘြားအိုႀကီးမ်ားစု၍ ငွားေနသည့္ အခန္းတစ္ခန္းရွိသည္။ သူတို႔ရွိရာေအာက္ထပ္သို႔ မိတ္ေဆြသေဘာအရ အလည္သြားသည့္ ဂ်ဴးဒစ္အေဒၚ၏ အဆိုအရမူ မ်က္ႏွာၾကက္ ထူထူႀကီးေတြ တပ္ထားသည့္အတြက္ သူတို႔ေနရာအေပၚထပ္မွ အသံမ်ားကို လုံးဝမၾကားဟု ဆိုသည္။ ထို႔ျပင္ ျပတင္းေပါက္အထက္ လိပ္ျပာေတာင္ တံခါးမွ မီးေရာင္မွာလည္း အျပင္မွေနၾကည့္လွ်င္ အျခားေသာအခန္းမွ မီးေရာင္မ်ားႏွင့္ ေရာသြားသျဖင့္ ဘာမွ်မသိသာဟု ဆိုသည္။
႐ုိဆီးတားမွာ သူ ေနာက္ထပ္လုပ္ေနသည့္ အထပ္သားအကာကေလး တစ္ခု ၿပီးသြားေလၿပီ။ ထိုအထပ္သား အကာကေလးမွာ သူႏွင့္ဝါ့ဒ္တို႔၏ ခုတင္ၾကားတြင္ ကာထားရန္ျဖစ္၏။ သို႔မွသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းလည္း သီးျခားလြတ္လပ္ခြင့္ကေလးေတြ ရရွိမည္မဟုတ္ေလာ။
“ေနာက္ အားရင္ေတာ့ ဂ်ဴးဒစ္ႏွင့္ ဟယ္လင္တို႔ ခုတင္ႏွစ္လုံးကို ျခားေပးဖို႔ အကာကေလးတစ္ခု ထပ္လုပ္ရဦးမယ္” ဟု ႐ုိဆီးတားက ေျပာသည္။
ဝါ့ဒ္က သူ႔ေခါင္းအုံးကို ျပင္ခု၍မွီလိုက္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔အခန္းသို႔ လူသစ္ေတြတိုးသျဖင့္ ေစာေစာကရွိေနေသာ ကုလားထိုင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို တစ္စစီမသိေအာင္ျဖဴတ္ကာ ပရိေဘာဂအေဟာင္းဆိုင္သို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ၾကၿပီးၿပီ။ ကုလားထိုင္မရွိ၍လည္း အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ သူတို႔ ခုတင္မ်ားေပၚတြင္ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ စိမ္ေျပနေျပ လဲေလ်ာင္းေနႏုိင္ၾကၿပီ မဟုတ္ေလာ။ သည္လိုႏူးညံ့ေအးစက္ေသာ ေမြ႕ရာေပၚတြင္ မအိပ္ရသည္မွာ ၾကာလွေလၿပီ။
“အင္း ... သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးလိုက္ရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္၊ နံရံပတ္လည္မွာ စင္ေလးေတြ တန္း႐ုိက္ထားရရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ ပစၥည္းေလး ဘာေလးေတြ တင္ရတာေပါ့”
စင္႐ုိက္ၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို စင္ေပၚသို႔ တင္လိုက္သည့္ အခါတြင္ အခန္းမွာ သန႔္ရွင္းသြား၊ ေသသပ္သြား၏။ ေနရာလည္း အမ်ားႀကီးက်ယ္သြားသည္။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္ဘက္နံရံကိုကပ္၍ ခုတင္ငါးလုံးတန္း စီခ်လိုက္ၿပီး ေျခရင္းတြင္ လူသြားလမ္း ခ်န္ထားသည္။ ခုတင္တစ္လုံးစီၾကားတြင္ အကာကေလးမ်ား ကာၿပီး အကန႔္ကေလးေတြ လုပ္ထားသည္။ခုတင္တစ္လုံးစီၾကားတြင္ သုံး၊ ေလးေပေလာက္စီ ျခားေနေသးသည္။ ဗီ႐ုိႀကီးတစ္ဖက္တြင္လည္း ေျခာက္ေပခန႔္ေနရာ ရွိေသးသည္။
ဝါ့ဒ္မွာ သည္ေလာက္ေနရာက်ယ္က်ယ္ က်န္ေသးသည္ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ေက်နပ္ေနျပန္ေလၿပီ။ ဤတြင္ ႐ုိဆီးတားက ဟယ္လင္၏ မိဘမွာ ေကာင္းစြာ မမာေၾကာင္း၊ သမီး၏ ျပဳစုမႈကို လိုအပ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဗီ႐ုိႏွင့္ နံရံၾကားက်န္သည့္ ေနရာကေလးကို ဟယ္လင္၏ အေမအတြက္ ခန္းေျမႇာင္ကေလးတစ္ခု လုပ္ေပးလိုက္လွ်င္ ေကာင္းမည္ထင္ေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပသည္။
ဟယ္လင္ကား ဝမ္းသာ၍ မဆုံးၿပီ။
“အို ... သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲရွင္၊ ဒါေပမဲ့ ခုလို တစ္ကန႔္စီ ေနရတာထက္ ကၽြန္မေဘးမွာ ခုတင္ေလးတစ္လုံး ထိုးၿပီးေနရရင္ ဘယ့္ႏွယ္ေနမလဲ”
ထို႔ေၾကာင့္ ႐ုိဆီးတားသည္ အကာမ်ားကို ထပ္ျဖဴတ္ကာ သူတို႔ခုတင္မ်ားကို အနည္းငယ္ပူးေပးရသည္။ တန္းလ်က္ ခုတင္ေျခာက္လုံး ရွိသြားေလၿပီ။ သူတို႔ခုတင္မ်ားၾကားတြင္ ႏွစ္ေပခြဲမွ်သာ ေနရာက်န္ေတာ့သည့္အတြက္ ကိုယ့္ခုတင္ေပၚသို႔ တက္ႏုိင္႐ုံေနရာ၊ ဖိနပ္ခၽြတ္႐ုံေနရာမွ်သာ ရွိေတာ့သည္ ဝါ့ဒ္သည္ ႏွစ္ေပခန႔္ရွိသည့္ သူ႔အထက္ေခါင္းရင္းေပၚမွ စင္ကေလးေအာက္ရွိ ခုတင္ေပၚတြင္ မွီထိုင္ရင္း ဗီ႐ုိႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဗီ႐ုိေနရာတြင္ ခုတင္မရွိေသး။ အလြတ္ႀကီး ရွိေသးသည္။ သည္ေလာက္ ေနရာက်ယ္က်ယ္ ျမင္ရလွ်င္လည္း သိပ္မဆိုးလွေသး။
ထို႔ေနာက္ ဟယ္လင္၏ အေဖ ေရာက္လာသည္။
* * *
ခန္းေျမႇာင္ကေလးတံခါးကို ေခါက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔ကိုအထဲဝင္ရန္ ေနရာဖယ္ေပးေသာ ဂ်ဴးဒစ္၏ အေဒၚကို လွမ္း၍ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ဝါ့ဒ္သည္ အေပါက္ဝတြင္ ကန႔္လန႔္ႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ ဂ်ဴးဒစ္အေဒၚ၏ ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထားေပးၿပီးေနာက္ အထဲသို႔ဝင္လာခဲ့၏ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာသည့္အခါတြင္ ဟယ္လင္၏ အေဖကလည္း ေျခရင္းေပါက္မွ တံခါးကေလးကို ဖြင့္ေပးရျပန္သည္။ ဟယ္လင္၏ အေဖမွာ ေသးေသးညႇက္ညႇက္၊ ဆံပင္ျဖဴျဖဴႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ႀကိဳးသိုင္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ရွပ္အက်ႌတို႔ကို ဝတ္ထားသည္။
ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔ကိုလည္း ေခါင္းညိတ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ၾကမ္းေပၚတြင္ ခ်ထားသည့္ အထုပ္အပိုးမ်ား၊ ေသတၱာမ်ားကို ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ဟယ္လင္မွာ သူ႔အေမ၏ အကန႔္ကေလးထဲတြင္ ေရာက္ေနၿပီး အေမ့ကို စြပ္ျပဳတ္တိုက္လ်က္ရွိ၏။ ႐ုိဆီးတားမွာ ေခၽြးတလုံးလုံးျဖင့္ နံရံအနီးရွိ မေဟာ္ဂနီဗီ႐ုိႀကီးကို တစ္စစီျဖဳတ္ေနသည္။ အပိုင္းအစမ်ားသည္ သူ႔ခုတင္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း ျပန႔္က်ဲလ်က္ရွိသည္။
“မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ဒီဗီ႐ုိႀကီးကိုလည္း တစ္စစီျဖဳတ္ၿပီး အျပင္ကို ထုတ္ရလိမ့္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕”
သူ႔အကန႔္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြားကာ ဗ်ိဳင္းခ်ိတ္တစ္ခုတပ္ကာ သြပ္နန္းႀကိဳးကေလးျဖင့္ ခ်ည္ေနေသာ ဟယ္လင္၏ အေဖကို ဝါ့ဒ္လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ႐ုိဆီးတားက သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ...
“ဒီဗီ႐ုိႀကီးမရွိလို႔ ဝမ္းသာတဲ့လူက ဝမ္းသာေနၾကတယ္ဗ်၊ ဒီဗီ႐ုိႀကီးရွိတာ ႐ႈပ္တယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ဒီဗီ႐ုိႀကီးကို ဝယ္ခဲ့ၾကသလဲ့ မသိဘူး”
ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔အိပ္ရာေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ဒူးသည္ နံရံႏွင့္ ထိေန၏။ မေကြးသာ၊ မဆန႔္သာ။
႐ုိဆီးတား အလုပ္မ်ားေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ ခဲျဖင့္ သူ မွတ္ထားေသာေနရာကို ျမင္ရေတာ့ အကာ၏ အျပင္သို႔ ေရာက္သြားေလၿပီ။ ဝါ့ဒ္သည္ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏ ႐ုိဆီးတားမွာ အကာကို ၾကမ္းျပင္တြင္ သံျဖင့္ စြဲၿပီးေနေလၿပီ။
ထိုစဥ္ အကန႔္တံခါးကေလးဆီမွ တံခါးေခါက္သံ ေပၚလာသည္။ ဟယ္လင္ အလုပ္မွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဝါ့ဒ္သည္ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ ေလသံတိုးတိုးကေလးျဖင့္
“ဘယ္သူလဲ ... ဟယ္လင္လား” ဟု ေမးသည္။ ယေန႔ည သူတို႔အခန္းကေလးအတြက္ အခန္းေစာင့္ တာဝန္က်သူမွာ ဟယ္လင္၏ အေဖ ျဖစ္သည္။
မစၥတာဝါရင္းသည္ အိပ္ရာမွ ေလးတိေလးကန္ျဖင့္ ထလာကာ အကန႔္တံခါးကို ဖြင့္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္လ်က္။
“ခြီးလိုမွပဲ၊ ေကာင္းေကာင္းပဲ မအိပ္ရဘူး၊ လူလာတိုင္း ထၿပီး ဖြင့္ေပးေနရတာပဲ” ဟုဆိုကာ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ အသြားတြင္ ၾကမ္းျပင္တြင္ခ်ထားသည့္ ႐ုိဆီးတား၏ လက္သမားပစၥည္းမ်ား ထည့္ထားသည့္ေသတၱာကို တိုက္မိသျဖင့္ ပါးစပ္မွ က်ိန္ဆဲလိုက္ျပန္သည္။
“ခြီးတဲ့မွပဲ၊ ဒီေလာက္လူမ်ားမွန္းသိရင္ ဘယ္ေျပာင္းလာမလဲကြ၊ ေအာက္ထပ္မွာဆိုရင္ ဒီေလာက္အခန္းကို လူ ေျခာက္ေယာက္ပဲ ေနရတယ္၊ ခု တို႔မွာေတာ့ ခုနစ္ေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရွိေနၿပီ”
ဝါ့ဒ္သည္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔ခုတင္ေခါင္းရင္းကို မွီလိုက္သည္။ ကံေကာင္း၍ ေခါင္းရင္းတြင္ ႐ုိက္ထားသည့္စင္ႏွင့္ မေဆာင့္မိျခင္းျဖစ္၏။ ဝါရင္းက သည္အခန္းမွ ေျပာင္းခ်င္သည္ဟု ေျပာေနေလၿပီ။ ဂ်ဴးဒစ္၏ အေဒၚကလည္း အလားတူစကားမ်ိဳးကို လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဝါ့ဒ္မွာ စာၾကည့္တိုက္အလုပ္မွ ထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ (သူက အခန္းကိုတစ္ဆင့္ ငွားသျဖင့္ ရသည့္ငွားခကေလးျဖင့္ ထမင္းဖိုးရေနသည္။) အခန္းေအာင္းေနေတာ့သည္။
ဝါ့ဒ္သည္ ဗီ႐ုိဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လလုံးလုံး သူျမင္ေနက်ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဗီ႐ုိႀကီးေပၚရွိ ညာဘက္ေထာင့္မွ အထြတ္မွာ မရွိေတာ့။
ဗီ႐ုိႀကီးမွာ အေတာ္လွသည့္ ဗီ႐ုိႀကီး ျဖစ္သည္။ သည္ဗီ႐ုိသည္ အလြန္ လက္ရာေကာင္း၍ ရွားပါးေသာလက္ရာတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ပရိေဘာဂဆိုင္က သူ႔ကိုေျပာလိုက္ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဗီ႐ုိႀကီးကို ျပန္မေရာင္းခ်င္။ ယခုမူ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ သည္ဗီ႐ုိေၾကာင့္ ေနရာက်ဥ္းသည္ဟု သူ႔တစ္ဆင့္ခံ အခန္းငွားေတြက ျငဴစူကုန္ၾကၿပီ။ ျပန္ေရာင္းရေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ႏွစ္သက္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုကို အေဖကယူၿပီး လႊင့္ပစ္သည့္အခါတြင္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ရသည့္နည္းတူ ယခုလည္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ရသည္။
ဝါ့ဒ္သည္ အားတင္း၍ ကိုယ္ကိုမတ္လိုက္၏။ မွန္သည္။ ဗီ႐ုိမွာ အလြန္ လက္ရာလွသည့္ ဗီ႐ုိႀကီးျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို သူ ဘာမွ်သံသယမျဖစ္။ သို႔ရာတြင္ မတတ္ႏုိင္။ ဗီ႐ုိႀကီးတြင္ ထုတ္ပစ္ရေတာ့မည္။ သည္ဗီ႐ုိႀကီး မရွိေတာ့လွ်င္ အခန္းသည္ ပို၍က်ယ္လာမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
(အဂၤလိပ္ သိပၸံစာေရးဆရာ၊ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ႏွင့္ လူဦးေရေဗဒ ပညာရွင္ James G. Ballard ၏ Billenium ကို ျပန္ဆိုသည္။)
---------------
ျမသန္းတင့္
႐ႈမဝ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၈၅။

ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ပါပါစ

ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ပါပါစ (ေနဝင္းျမင့္)
------------------------------------------------
(၁)
က်ဳပ္တို႔အေမမ်ား ေျပာဖူးသာ ေျပာပါတယ္။ ဇာတ္ထဲပြဲထဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္ထဲရြာထဲ ဓာတ္စက္ထဲ ဗ်ိဳင္းေတာင္သီခ်င္းမ်ား ၾကားလိုက္လို႔ သီခ်င္းထဲက ‘စားေတာ္ဦး ငါးလူးငယ္ ပါပါစ’ ေသာက္ေတာ္အိုး ေမႊးမ်ိဳးငယ္ ပါပါစ’ ‘ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ ပါပါစ’ တို႔ ဘာတို႔မ်ား ၾကားလိုက္လို႔ကေတာ့ “ဖြဟဲ့ … နိမိတ္မရွိနမာမရွိ မေကာင္းသူ ပယ္၊ ေကာင္းသူ ကယ္” ဆိုၿပီး တံေတြးတစ္ခ်က္ ပ်စ္ခနဲ ေထြးပစ္လိုက္သာ တဲ့။ မဂၤလာမရွိတဲ့ သီခ်င္း နားနဲ႔ေတာင္မၾကားခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့သေဘာ ေနမွာေပါ့။
က်ဳပ္တို႔မ်ားေတာ့ သီခ်င္းေတာင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အက်ိဳးေပး မေကာင္းပံုမ်ား သခ်ႋဳင္းထဲမွာကို ေနရသာ။ ေသတၱာလာဝယ္ရင္ ေခါင္းနဲ႔ရြက္ၿပီး လိုက္ပို႔ရသာ။ သည္အလုပ္မ်ိဳးကလည္း ဘုရားစူးရေစ့၊ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ လုပ္ရလိမ့္မယ္ တြက္ခဲ့သာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ဘဝအေၾကာင္းဆိုေတာ့ လုပ္ရေတာ့သာပဲ။ ပိုက္ဆံ ေငြစေၾကးစကေလး ျမက္ျမက္စက္စက္ရသာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့ေလ။ တျခားအလုပ္ မလုပ္တတ္သာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။
“ဟဲ့ ဒါဆို ညည္း ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းကေလးနာကေလး ေရာင္းပါလား” လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ ရလွ တစ္ေနကုန္ ေနပူစပ္ခါး ေလွ်ာက္ႏိုင္မွ အစိတ္ေပါ့၊ သံုးဆယ္ေပါ့။ အေႂကြးကလည္း က်ဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္မလဲ ေငြရင္း။
သည္အလုပ္က အေႂကြးက်စရာလည္း မရွိဘူး။ ေငြရင္းလည္း မလိုဘူး။ မလုပ္ခင္က ေငြရႏွင့္သာ။ ရွစ္ဆယ္လည္း ဟုတ္သယ္၊ တစ္ရာလည္း ဟုတ္သယ္။ ေဝးလို႔မ်ားေတာ့ ေဝးသေလာက္ ေတာင္း၊ ပါးစပ္ထဲကေစ်းဟာ အတည္ပဲ။ လူကို လိုက္လို႔၊ ခရီးအေဝးကိုလိုက္လို႔ ၾကည့္ေတာင္းရသာပဲ။
ရလည္း ရသယ္။ ရသမွ ေန႔တိုင္းကို ရသာ။ လူက ေန႔တိုင္း ေသေနတာ မဟုတ္လား။ ရပ္ကြက္ထဲေနတဲ့လူကေတာ့ မသိသာလွဘူးေပါ့။ မယံုရင္ သခ်ႋဳင္းထဲ ေနၾကည့္ပါလား။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေသတဲ့လူ နည္း မွတ္လို႔။
* * *
(၂)
သခ်ႋဳင္းစပ္ ကုကၠိဳပင္ေစာက္ႀကီးေအာက္က တဲႀကီးထဲ ေနလာရတဲ့ ႏွစ္ကိုပဲ ႀကိဳ႕ထိုးေနၿပီ။ က်ဳပ္အထင္ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေရာ့မယ္။
က်ဳပ္အသက္လား၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ေျခာက္ႏွစ္ထဲမွာ။ လင္လည္း သံုးဆက္ရွိၿပီ။ တကယ္ေျပာသာပါ။ ပထမဆံုးလင္က ဆံုးသြားရွာသာ။ သူဆံုးေတာ့ က်ဳပ္က ငယ္ငယ္ရယ္။ ေနာက္လင္ကေတာ့ ကြဲကို ကြဲသာ။ က်ဳပ္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔ မတြက္ခဲ့တဲ့ သည္အလုပ္လည္း ဒင္းက ဇာတ္သြင္းခဲ့သာ။
အခုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါရဲ႕၊ စိတ္လည္း နာသယ္။ ဘုရားစူး။ ေသခ်င္းဆိုးလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ က်ဳပ္တို႔သားအမိ သခ်ႋဳင္းစပ္က တဲႀကီးထဲ ထားပစ္ခဲ့ၿပီး ထြက္သြားလိုက္သာ ဘယ္မွာ ေႁမြေပြးကိုက္ေနသလဲေတာင္ မသိဘူး၊ တစ္ခါမွေတာင္ ေပၚမလာဘူး။ ရွိလွေပါ့၊ ေလးငါးႏွစ္ေတာ့။
ဒါေပမဲ့ ကိုစံေမာင္က က်ဳပ္တို႔ကိုႏွင္မထုတ္ရွာပါဘူး။ ‘မေသာင္း လုပ္လက္စ ဆက္လုပ္ေပါ့’ တဲ့၊ ‘ဘယ္မွလည္း မသြားနဲ႔’ တဲ့ ေျပာရွာပါသယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မသြားပါဘူး။ တျခား ဘာသြားလုပ္တတ္မွာတံုး၊ ဟုတ္ဘူးလား။
ကိုစံေမာင္တို႔ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သူေတြကိုး။ သူတို႔လည္း သခ်ႋဳင္းထဲေနသာပါပဲ။ ပိုက္ဆံရွိေတာ့ ေလးပင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနသယ္။ ေသတၱာမ်ိဳးစံုကို လုပ္လည္းလုပ္၊ ေရာင္းလည္းေရာင္း ဆိုေတာ့ ေခ်ာင္လည္ပါသယ္။ အနီးအပါးက ကုကၠိဳပင္ေတြ၊ မႈိ႕ပင္ေတြ ခ်ဳပ္ဝယ္ၿပီး ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ခြဲ၊ စပ္ဟပ္ၿပီး ေသတၱာ႐ိုက္၊ အတြင္းနဲ႔အျပင္ကို ဝါတာဖလူးစ ခပ္တင္းတင္းဆြဲကပ္ၿပီး ေငြေရာင္ေဖာက္ပန္းေတြ ကပ္၊ ၿပီးရင္ ေသတၱာေတြကို စီထပ္ထားလိုက္သာပဲ။
ေစ်းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ လူမွေသၿပီ ဆိုမွေတာ့ သည္ေသတၱာေတြက မသံုးမျဖစ္ေတြ မဟုတ္လား။ ဝယ္ရသာပဲ။ ႀကိဳက္ေစ်းလည္း ေပးရသာပဲ။ အသုဘႀကီး ဖ်ာလိပ္နဲ႔ပတ္ခ်လို႔ကလည္း ရသာ မဟုတ္၊ ေျခမႀကိဳးဆြဲခ်လို႔ကလည္း မျဖစ္၊ ဟုတ္ဘူးလား … လူကိုး … လူက ေသတာေတာင္ အလွအပႀကိဳက္တာကလား။
ဝယ္သူလာၿပီဆိုရင္ ကိုစံေမာင္က မလွမ္းမကမ္းက က်ဳပ္တဲဘက္ လွမ္းေခၚေတာ့သာပဲ။ က်ဳပ္လည္း သိတယ္၊ ေသတၱာဝယ္သူလာၿပီ၊ ကိစၥေတာ့ ေပၚေနၿပီ၊ က်ဳပ္ ရြက္ပို႔ရေတာ့မယ္ ဆိုသာ …
သည္ေတာ့ မနက္ မိုးလင္းသာနဲ႔ တဲေရွ႕က တံခါးလုပ္ထားတဲ့ ဂုန္နီဖ်င္စ အသာ မ တင္ၿပီး ေဆးလိပ္တစ္တို မီးညႇိရင္း ကိုစံေမာင့္အိမ္ဘက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနလိုက္သာပဲ။
ေသတၱာဝယ္သူေတြကလည္း ဟိုအလံုး ခ်လိုက္၊ သည္အလံုး ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေျမႀကီးထဲျမႇဳပ္ရမယ့္ပစၥည္းေတာင္ အနာအဆာ ေရြးၾကေသးသာ။ ေသတၱာတစ္လံုးတန္ဖိုးကလည္း သည္ေခတ္ မေသးဘူး။ တကယ့္အေနက်ပ္ အေသက်ပ္ႀကီး။ ေတာ္႐ံုေသတၱာေတာင္ ငါးရာေက်ာ္ ေျခာက္ရာ တန္သယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ား သေဘၤာပံု ခရစ္ယာန္ေသတၱာမွ ဝယ္သာ။
သူက ႏွစ္မ်ိဳးရွိသယ္။ အျဖဴနဲ႔ အနက္။ အျဖဴက အပ်ိဳလူပ်ိဳေသရင္ သံုးသယ္၊ နက္က အိမ္ေထာင္ရွင္ ေသမွ သံုးသယ္။ ၾကားဖူးသာပါ။ တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူမ်ားက်ေတာ့လည္း သေဘၤာပံုနဲ႔မွ … လွလည္း လွသာကိုး … လက္ကိုင္ေတြနဲ႔၊ ပန္းဖြားႀကီးေတြနဲ႔၊ ေမြ႕ရာနဲ႔။ သည္မွာမို႔လို႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ အညာမွာမ်ား ႐ိုး႐ိုးပါပဲ၊ ေသသာကို ဟန္ခ်ဲ႕မေနပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေဆးလိပ္တစ္တိုနဲ႔ ကိုစံေမာင့္အိမ္ဘက္ လွည့္ေမွ်ာ္ေနသာကိုက က်ဳပ္အလုပ္ မဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္ရသာပဲ။
လာလည္း လာသယ္၊ မနက္ ခုနစ္နာရီ ရွစ္နာရီဆို ေပါက္လာသာပဲ။ ကိစၥေပၚၿပီ ဆိုရင္ ေပၚတဲ့ေန႔ကေတာ့ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း သြတ္ရတာ တို႔၊ အိမ္အခင္းအက်င္း ျပင္ရေရႊ႕ရတာ တို႔ ဘာတို႔နဲ႔ မဝယ္ျဖစ္ၾကဘူး။ က်ဳပ္တို႔လူမ်ိဳး ထံုးစံကလည္း သံုးရက္၊ ငါးရက္၊ ခုနစ္ရက္ ထားေလ့ရွိေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္လာၾကေတာ့သာပဲ။
ကာယကံရွင္ကေတာ့ လိုက္ခဲပါသယ္။ သည္ကိစၥကၽြမ္းက်င္သဲ့ လူ၊ ရပ္ကြက္ထဲ လုပ္ဖူးကိုင္ဖူးသဲ့ လူ လႊတ္လိုက္သာပဲ။ အဲသည္လူကလည္း ဝယ္ဖူးျခမ္းဖူးေတာ့ စကားသိပ္ မေျပာရပါဘူး၊ ေစ်းနာေျပာၿပီးရင္ ၿပီးသြားသာပါပဲ။ သည္ကိစၥ ေစ်းမဆစ္ေကာင္းဘူး ဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ညႇိၾက႐ံုပါပဲ။
ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုစံေမာင္က ေဆးလိပ္ေလး တည္လို႔၊ လက္ဖက္ရည္ေလး တိုက္လို႔ … ေသာက္ၿပီးၾကရင္ က်ဳပ္ လွမ္းေခၚသာပဲ။
“မေသာင္း … ကိုင္း … ကိစၥေပၚလာလို႔ တဲ့။ ကိုးရပ္ကြက္ ကားဂိတ္ဆံုးက ရထားလမ္းနားမွာ။ ရြက္ခ ေျပာလိုက္ဦး”
“ရွစ္ဆယ္ ပါ။ ဒါက ထံုးစံပဲဥစၥာ”
တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီေလာက္ေလး ေျပာလိုက္သာနဲ႔ ဟ … ရြက္ခက ရွစ္ဆယ္ေတာင္လား၊ မဟုတ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီး တံုးေပကပ္သတ္ လုပ္ခ်င္ၾကတာလည္း ရွိရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လူမွ ေသၿပီ ဆိုမွေတာ့ မဆစ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေရာ့ … အင့္ … ပဲ။
က်ဳပ္က ကိုစံေမာင့္ အားနာလို႔ပါ၊ ေျပာလိုက္ခ်င္သာ။ ေစ်းမ်ားရင္ ေတာ္တို႔ရြက္ၾကည့္ပါလား လို႔။ ဟုတ္သယ္ေလ … ကားငွားၾကည့္ပါလား လို႔။ က်ဳပ္သားေတြေျပာသလို ဆိုရင္ ျပာသြားမယ္ …
ေတာ္႐ံုကားကလည္း မလိုက္ပါဘူး။ လိုက္ရင္လည္း ရာေက်ာ္ပဲ။ သူတို႔ကလည္း ဒါႀကီးတင္ၿပီးရင္ ပရိတ္ေရ ပက္ရ၊ အေမႊးနံ႔သာ ဖ်န္းရ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နဲ႔ တစ္ကားလံုး ေဆးရနဲ႔ သိပ္သက္သာပံု မရဘူး။
နီးရင္ေတာ့ ဆိုက္ကားေတြက လိုက္ပို႔ပါသယ္။ လူစီးဆိုက္ကားေတြကလည္း လိုက္ခဲသယ္။ ေရခဲဆိုက္ကား တို႔၊ ပက္လက္ခံုဆိုက္ကားတို႔မွ လိုက္သာပါ။ လိုက္ရင္လည္း ေလွ်ာ့ယူဖို႔ စိတ္ေတာင္မကူးဘူး။
က်ဳပ္ရြက္ရသာကလည္း တကယ္ေတာ့ သက္သာတယ္ မထင္နဲ႔။ ေတာ္တို႔ မရြက္ဖူးလို႔ ရြက္ၾကည့္ေစခ်င္သယ္။
ထံုးစံအတိုင္းဆိုလို႔ကေတာ့ ေသတၱာကို ေမွာက္ၿပီး စ,ရြက္ကတည္းက လမ္းမွာခ်နားလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေသတၱာအဖံုးကလည္း ေသတၱာေပၚ တင္ခ်င္တင္၊ မတင္ရင္ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္၊ လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ၿပီး ဇက္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ သြားရသာ တခ်ိဳ႕အိမ္မ်ား ေလးငါးမိုင္ေလာက္ ေဝးသယ္။ သြားရသာပဲ။
ေရဆာလို႔ ခ်ေသာက္လို႔လည္း မရဘူး။ ဒီဟာႀကီးနဲ႔ ဘယ္အိမ္က ေရတိုက္မွာလဲ။ ဇက္နာလို႔လည္း ခ်နားလို႔ မရဘူး။ ေနပူလို႔ သူမ်ားေစ်းဆိုင္ရိပ္ ခိုဖို႔မ်ား စိတ္ေတာင္မကူးနဲ႔၊ ပါး႐ိုက္လိမ့္မယ္။ အယူႀကီးတဲ့ ေဒသမ်ား ေသတၱာဖံုးကို ဘယ္-ညာ ေျပာင္းလို႔ေတာင္ မရခ်င္ဘူး။ ေသတၱာႀကီးနဲ႔နားရင္ ရြာနာသယ္ လို႔ အယူရွိသာကိုး။
သြားရင္းက ေနာက္လည္းမလွည့္ရဘူး တဲ့။ သြားရင္းမ်ား သူမ်ားကို တိုက္မိလို႔လည္း မရဘူး။ သူမ်ားကလည္း ကိုယ့္ကို မတိုက္ရဲပါဘူး။ ကားေတြဆိုသာ ေဘးက ေရွာင္ေမာင္းသယ္၊ ထိသြားမွာ စိုးလို႔။ က်က္သေရ မရွိလို႔ ေပါ့ေလ။
ေနာက္တစ္ခုက လိုက္ပို႔ရမယ့္ ရပ္ကြက္ေရာက္လို႔ ေသတၱာႀကီး ထမ္းၿပီး ဟိုအိမ္ေမး သည္အိမ္ေမး လို႔လည္း ရသာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဝယ္စကတည္းက ေသခ်ာခ်ိန္းထားရသယ္။ ကာယကံရွင္တစ္ေယာက္က ထြက္ႀကိဳႏွင့္ရသယ္။
ကာယကံရွင္က ေစာင့္ေခၚသြားရင္ေတာင္မွ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားက ေခၚသြားလို႔ မရဘူး။ လမ္းမက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားရသာ။
ကာယကံရွင္အိမ္ ေရာက္ရင္လည္း ‘ေလးလိုက္တာ’ လို႔ မညည္းရဘူး ဆိုသာ ရွိေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အဲသလိုေျပာရင္ အားႀကီး စိတ္ဆိုးသယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေျပာမိသာပါ၊ အေဝးႀကီးက ရြက္လာရသာ ဇက္ေတြဆိုသာ ပူထူေနသာမဟုတ္လား။
ေသတၱာထဲ ေခါင္းထည့္ရြက္သာ ေလမတိုးဘာမတိုးနဲ႔ ေခၽြးဆိုသာ ျပဳတ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေသတၱာအဖံုးက တစ္ဖက္ ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္။ အဲသာကို ေလးသယ္ မေျပာရဘူး တဲ့။
အေကာင္းဆံုးက ဘာမွမေျပာသာပါပဲ။ ကနားဖ်င္းရိပ္ ခ်ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္သာပဲ။ ရြက္ခပိုက္ဆံက ေခ်ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းစရိတ္ေလး၊ မုန္႔ဖိုးေလး ေပးပါဦး ဆိုၿပီး ေပထိုင္ေနလိုက္ရင္ ကာယကံရွင္က ထုတ္ေပးသာပဲ။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ‘ေပးၿပီးသားပဲဗ်’ ဘာညာ နဲ႔ မဆီမဆိုင္ ဝင္ေဟာက္ခ်င္သယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သည္လို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေတာင္းရသာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ရရင္လည္း အျမတ္၊ မရရင္လည္း ျပန္႐ံုေပါ့။ မသကာ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲက ေဆးလိပ္ ေလးငါးလိပ္ ႏႈိက္ၿပီး ထလာလိုက္ရင္လည္း တစ္ညစာေတာ့ ၿပီးသြားသာပဲ။
* * *
(၃)
က်ဳပ္ေယာက္်ား ေနာက္ဆံုးေကာင္အေၾကာင္း က်ဳပ္ မေျပာရေသးဘူး။ နာမည္က ေမာင္ငယ္ တဲ့။
တကယ္လည္း က်ဳပ္ေမာင္ အငယ္ေလာက္ ရွိမွာပါ။ က်ဳပ္ထက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ငယ္သယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသျခင္းဆိုးက ဆိုးခ်င္သာ ထင္ပါတယ္။
ယူစကေတာ့ သြားေခါေခါနဲ႔ မ်က္ႏွာ တင္းတိပ္ေတြ ကြက္ခ်င္းထိုးၿပီး ခါးတစ္ဖက္ လိမ္၊ ေျခတစ္ဖက္ ဆြဲေနသဲ့ က်ဳပ္ကို သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ၾကားက ယူထားသာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးသယ္ ေအာက္ေမ့သာ။ ဘယ္ဟုတ္မွာတံုး … မသာက အရက္ေသာက္ခ်င္သာေရာ၊ ဖဲကေလး ပြတ္ခ်င္သာေရာ၊ မိန္းမရႊင္ ႏႈိက္ခ်င္သာေရာ။
မနက္မိုးလင္းရင္ အရက္နဲ႔ အရင္ မ်က္ႏွာသစ္သာ။ အရက္နဲ႔ ပလုတ္က်င္းသာ။ မ်က္ေပါက္ေတြဆိုသာ ဘယ္ေတာ့မွမပြင့္ဘူး။ အထက္မ်က္ခမ္းနဲ႔ ေအာက္မ်က္ခမ္းမ်ား တြဲခ်ဳပ္ထားသာကမွ ခ်ဳပ္႐ိုးေပၚေနႏိုင္ေသးသယ္။ ေရကေတာ့ သူလည္း မခ်ိဳးဘူး၊ က်ဳပ္လည္း မခ်ိဳးဘူး။
သခ်ႋဳင္းနဲ႔ခပ္ေဝးေဝးက ေရဘံုပိုင္မွာ ေသာက္ေရေတာ့ ရသယ္၊ ေရခ်ိဳးခြင့္ မေပးဘူး။ ခ်ိဳးရင္ ေရကဲ့ခ်ိဳး ပဲ။ အံမာ … သူက က်ဳပ္ကို ႐ိုက္ေသးႏွက္ေသးသာ။ က်ဳပ္ကေလးေတြကိုလည္း ႏွိပ္စက္ခ်င္ေသးသာ။ ဘာမွတ္လို႔လဲ ဒင္းက … ဒင္းကိုယူတုန္းက ထမင္းေတာင္ နပ္မွန္သဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေျမက်င္းအငွားတူးသဲ့ေကာင္။ အရက္ပုလင္း ခါးထိုးၿပီး ေနပူႀကီးထဲ က်င္းအငွားတူးသဲ့ေကာင္။ သခ်ႋဳင္းထဲ ေန႔တိုင္းေတြ႕ေတာ့လည္း နီးစပ္သြားသယ္ေျပာပါေတာ့။ မ႐ိုေသ့စကား မယူခင္က ဒင္းက က်ဳပ္ကို အေခ်ာင္ႏႈိက္ခ်င္သာ။ ယူဖို႔မ်ား စိတ္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး သေဘာ ထားသာ။ က်ဳပ္ကလည္း လင္ႏွစ္ေယာက္ ရခဲ့ဖူးသာပဲ၊ သိသာေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္လို႔။
က်ဳပ္တဲရိပ္ကေလး ခိုလိုက္၊ က်ဳပ္သားေလး အရက္ ဝယ္ခိုင္းလိုက္၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံေလး က်ဳပ္အပ္ထားလိုက္နဲ႔ ေနရင္းက ညားသာ။ ညားခါမွ ပိုဆိုးလာသယ္ ေျပာပါေတာ့။ ဘာမွကို မလုပ္ေတာ့သာ။ ေျမက်င္းေတာင္ မတူးေတာ့ဘူး။ ထိုင္စား ပဲ။ က်ဳပ္ေသတၱာရြက္လို႔ ရသာေလး ထိုင္စားရင္း အိမ္မွာ ဘုရင္လုပ္ေတာ့သာ။ ၾကာရင္ ၾကာျပန္ၿပီ၊ ထမင္းဆာရင္ ဆာျပန္ၿပီ၊ ပိုက္ဆံမေပးရင္ မေပးလို႔၊ နည္းရင္ နည္းလို႔၊ မူးမူးနဲ႔ နားအံုနားရင္း ထ႐ိုက္ခ်င္ ႐ိုက္သာ။
က်ဳပ္ကေတာ့ ယူမိၿပီကိုး၊ လင္သားကိုး။ က်ဳပ္တို႔မိန္းမေတြ တစ္သက္လံုး သည္လို အ႐ိုက္အႏွက္ခံလာရသာပဲ၊ ဆန္း မွတ္လို႔။ စိတ္ေတာ့ နာသယ္၊ ဘုရားစူး … ညာမေျပာဘူး။ အခုေတာ့ က်ဳပ္က အသက္ကေလးကလည္း ရလာၿပီ။ ေမာလည္း ေမာသယ္။ ဒင္းကေတာ့ ေန႔မူး ညမူးပဲ။ မနက္လည္း ေနျမင့္မွ ထသယ္။ သည္ၾကားထဲ မနက္ မနက္ အမူးနာေျဖဖို႔ တဲ့၊ အရက္တစ္ပိုင္းေလာက္က ဝယ္ထားရေသးသာကလား။ စိတ္ပဲ ကုန္သယ္၊ တကယ္ …
လင္ရယ္မယားရယ္ လို႔ တစ္ေအာင့္တစ္နား စကားေျပာရသယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာရသယ္ လို႔ တစ္ခါမွ မရွိသာ။
လင္ကံမ်ား မေကာင္းခ်က္ ေျပာသာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေသသြားတဲ့အေမ့ကို သတိရသယ္။ သည္အလုပ္က ရွက္စရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ပဲ။ စာမတတ္ ေပမတတ္နဲ႔ သည္ေလာက္ပိုက္ဆံရသာ လုပ္ေပ်ာ္သဲ့ အလုပ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒါက ဒါပဲ၊ အေမမ်ား သိရင္ ရင္က်ိဳးမွာပဲ။ အေမတို႔က ‘စားေတာ္ဦး ငါးလူးငယ္ ပါပါစ’ ေတာင္ မၾကားခ်င္ဘူး မဟုတ္လား။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မတံုး၊ အညာကဆင္းလာကတည္းက ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အထံု ကိုယ့္ေရစက္ သခ်ႋဳင္းထဲေနရသာ ဘယ့္ႏွယ္မွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လူျပဳျပင္လို႔ ရ မွတ္လို႔။
* * *
(၄)
အဲသည့္မနက္က ကိုစံေမာင္ေသတၱာဆိုင္ေရွ႕ လူသံုးေလးဦး ေတြ႕ကတည္းက က်ဳပ္ရြက္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိသားပဲ။ ရြက္လည္း ရြက္ရသာပါပဲ။ ခုနစ္ဆယ္နဲ႔ တည့္သယ္။ သိပ္မေဝးဘဲ ခုနစ္ဆယ္ရသာ။
ဘာစိတ္ကူးေပါက္သယ္ မသိဘူး၊ အိမ္ကမသာ အဲသည္မနက္ အေစာႀကီး ႏိုးေနသယ္။ သူပါ လိုက္မယ္ တဲ့။ လိုက္ ေပါ့။ တစ္ခါမွေတာ့ မလိုက္ဖူးပါဘူး။ အဲသည္ညက အရက္လည္း ဝယ္မထားေတာ့ က်ဳပ္ေနာက္ လိုက္ရင္း အရက္ဝယ္ေသာက္ခ်င္သာလည္း ပါမွာေပါ့။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ေသတၱာရြက္ဖို႔ေတာ့ ေသတၱာအဖံုးေတာင္ မကိုင္ခ်င္ဘူး၊ ရွက္လို႔ တဲ့။ ေသျခင္းဆိုးက ေျမက်င္းတူးလာတဲ့ဘဝ ေမ့သာ ေျပာပါတယ္။ ေဖာသြပ္ေဖာေရာင္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခြာလိုက္ရင္း အရက္ဖိုးတစ္ဆယ္ ေတာင္းေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေမာေမာနဲ႔ ေျပာပစ္လိုက္သယ္။
“ေမာင္ငယ္ရယ္ … နင့္ဟာက မလြန္ဘူးလား။ သက္သက္လိုက္လာၿပီး ဒုကၡေပးတာလား။ မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး ကတဲ … ဒီအေရကို ဝမ္းက်ခ်င္ေနလိုက္သာ လြန္သယ္”
ဟုတ္ပါ့ေတာ္၊ စိတ္ထဲရွိသာ ေျပာပစ္လိုက္ရမွ။ သင္းကေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္ကို ရန္လုပ္ခ်င္ေသးတဲ့ပံု။ ေနပူထဲလုပ္ရလို႔ က်ပ္ခိုးစြဲေနတဲ့ အသားနဲ႔၊ သြားေခါေခါ၊ ခါးေစာင္းေစာင္း၊ အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမကို သူ႔မယားထင္မွာလည္း စိုးသယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။
က်ဳပ္ကလည္း ေခါင္း ထည့္ ရြက္ထားတဲ့ၾကားကပဲ တစ္လမ္းလံုး ေမတၱာပို႔သယ္။ ေသတၱာဖံုးကလည္း တစ္ဖက္က ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ၿပီး ပိုက္လာရေတာ့ ေဒါသေတြလည္း ထြက္ ေပါ့ေလ။ မသာက အၾကင္နာ တစ္စက္မွမရွိသာမ်ား ကမ္းကုန္ေရာ။
ပို႔ရမယ့္အိမ္ေရာက္လို႔ ကနားဖ်င္းေအာက္ေရာက္ေတာ့ လူေတြဆုိသာ မနည္းဘူး။ ပိုက္ဆံကလည္း ဘာရွိသလဲ မေျပာနဲ႔၊ ေသတၱာမွာေရးထားတဲ့ နာမည္နဲ႔ အသက္က ငယ္ငယ္ရယ္။ မီးေတြဆင္တဲ့လူက ဆင္လို႔။ အဖိုးတန္ခံုေတြခ်တဲ့လူက ခ်လို႔။ လုပ္တဲ့ကိုင္တဲ့လူက လုပ္လို႔ကိုင္လို႔။
ေတာ္ေတာ့္ကိုငိုထားတဲ့ မိန္းမငယ္ကေလးကလည္း ငိုတာေတာင္ လွေနေသးတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ အသားကေလးမ်ားဆိုတာ ဝင္းမြတ္လို႔။ ဪ … ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လင္ကံဆိုးရွာတဲ့ မိန္းကေလးႏွယ္ လို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့လိုက္ေသးသယ္။
အတူတူပါပဲ၊ က်ဳပ္နဲ႔ဘာထူးလို႔လဲ။ က်ဳပ္လင္ကလည္း အသက္ရွင္ေနသာပဲ ရွိသာပါ၊ ေသသာနဲ႔ ဘာမွမထူးပါဘူး။
“ေရေလးတစ္ေပါက္ေလာက္ တိုက္ၾကပါ”
ေမာလိုက္သာလည္း ဟပ္ထိုးလိုက္ေနၿပီ။
အဲသည္မိန္းကေလးကပဲ ေရယူေပးသယ္။ ပုလင္းထဲထည့္ထားသဲ့ ေရပါ။ ပုလင္းကေရသီးေတြ ကလည္း ေအးလို႔။
ေအးလိုက္တဲ့ ေရ … ေအးျမၿပီး ခ်ိဳေနသယ္ေတာင္ ေအာက္ေမ့သယ္။ ဪ … ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူမ်ား ေရေတာင္ ေအးေအာင္လုပ္ ေသာက္ၾကသာ ေျပာပါသယ္။ လမ္းစရိတ္ေတာင္းေတာ့ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးသယ္။
အဲသည္ေန႔ပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသတၱာပို႔ေတာ့ ေနျပင္းလွၿပီ။ ဒင္းက ဘာစိတ္ကူးရသယ္ မသိဘူး၊ သည္တစ္ေခါက္လည္း လိုက္မယ္ တဲ့။
သည္တစ္ခါပို႔သဲ့အိမ္ကေတာ့ ဆင္းရဲလိုက္တာ တာေတကို လံလို႔။ ကနားဖ်င္းလည္း မရွိဘူး၊ လူလည္း မရွိဘူး။ က်ဳပ္ရြက္လာရတဲ့ ေသတၱာၾကမ္းကို ၾကည့္ကတည္းက အေျခအေနကို က်ဳပ္က သိၿပီးသားပါ။ ကာယကံရွင္ေယာက္်ားကလည္း မူးေနလိုက္တာ လူမွန္းမသိဘူး။ ပါးစပ္ကလည္း အတင္ေရ … အတင္ေရ … လို႔ က်ံဳးက်ံဳးေအာ္ေနတာက လြဲရင္ ကူညီမယ့္လူလည္း မရွိဘူး။ အတင္ ဆိုတာ ေသသြားသဲ့ သူ႔မိန္းမ နာမည္နဲ႔ တူပါရဲ႕။
လမ္းစရိတ္ဆိုတာလည္း ေဝးေရာ၊ ဘာေဆးလိပ္၊ ဘာကြာေစ့မွလည္း မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္အဖို႔ကေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ျမင္ေနက်ပဲ၊ ျဖစ္ေနက်ပဲ။ ေမာင္ငယ္ကေတာ့ ဆန္းေနသလား မေျပာတတ္ဘူး။ စကားလည္း မေျပာဘူး၊ လမ္းမွာေတာ့ ပိုက္ဆံ ငါးက်ပ္ ငါးက်ပ္ ႏွစ္ခါ ေတာင္းၿပီး အရက္ေတာ့ ဝင္ေသာက္သယ္။ ဒါပဲ။ ခ်ိဳသည္လည္း မေျပာဘူး၊ ခါးသည္လည္း မေျပာဘူး။
* * *
(၅)
ၾကားသားမိုးႀကိဳး … ဘာေတြေတြးၿပီး သည္စကားေျပာမွန္းလည္း က်ဳပ္ မသိပါဘူး။ က်ဳပ္နားလည္း က်ဳပ္ မယံုပါဘူး။ အဲသည္ညက ဒင္းေျပာသာ ေျပာပါသယ္။ မူးေတာ့ မူးေနသာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ညားကတည္းက တစ္ခါမွ အဲသလိုမေျပာဖူးဘူး။ ေနပါဦး … ေျပာသာ … ဘာတဲ့ …
“က်ဳပ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူလည္း ေသတာပဲ၊ ဆင္းရဲတဲ့လူလည္း ေသတာပဲ။ ေသမွငိုေနလည္း အလကားပဲ။ လင္နဲ႔မယား အသက္ရွင္ရတုန္း ခ်စ္ၾကဖို႔ လိုတာပဲ … ” တဲ့။
ေမာင္ငယ္က ဒါေလာက္ပဲ ေျပာသာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ အဲသည္ညက တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ သိပ္ေတာ့လည္း မယံုပါဘူး၊ ဒင္း ေသာက္ေကာင္းေအာင္ ေျပာသာပဲ လို႔လည္း တြက္ပါသယ္။ အဲသည္ညက တန္းစီအိပ္ေနသဲ့ က်ဳပ္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္းက အရင္ေယာက္်ားေတြကိုလည္း ေအာက္ေမ့မိရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ခ်က္ေကၽြးသာ စား၊ က်ဳပ္တဲထဲမွာ ေန၊ ၿပီးရင္ အရက္မွန္မွန္ ဝယ္ေပးေနသဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ ေမာင္ငယ္ သည္စကားမ်ိဳး တစ္ခါမွမေျပာဖူးဘူး။ ေအာင္မယ္ … ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ မနက္မိုးလင္းလို႔ ကိုစံေမာင္တို႔အိမ္ေရွ႕ ေသတၱာဝယ္သူေတြလာေတာ့ က်ဳပ္က ႏိုးေနႏွင့္ပါၿပီ။ ေမာင္ငယ္ကလည္း ႏိုးလို႔ ေတာ္ေရ႕ … ျပံဳးျပံဳးႀကီး … သိလား။
အဲသည္ေန႔က ေသတၱာရြက္ေတာ့ ေနပူျပင္းျပင္းထဲမွာ က်ဳပ္က ေသတၱာရြက္လို႔။ က်ဳပ္ေရွ႕က ေမာင္ငယ္။ ေသတၱာအဖံုးပ်ဥ္ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ လိုက္လို႔။ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔။ ေဖာသြပ္ေဖာေရာင္နဲ႔၊ ဖိနပ္လည္း မပါဘူး။ က်ဳပ္ရင္ထဲမေတာ့ တလွပ္လွပ္နဲ႔။ ေမာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာရယ္လည္း မသိပါဘူး။
ဒင္းကို … အဲေလ … ေမာင္ငယ္ကို အရက္ဖိုးေပးရဦးမယ္လို႔လည္း တြက္သယ္။ ခမ်ာ … ေမာေနရွာၿပီထင္ပါရဲ႕ေပါ့။
----------
ေနဝင္းျမင့္
(ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးဝတၳဳတုိမ်ား)

ေမတၱာမ႑ိဳင္

ေမတၱာမ႑ိဳင္ (ေသာ္တာေဆြ)
-------------------------------
“အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သက္ျပင္းႀကီးေတာ့ သြားရွာၿပီ”
ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ အခန္းထဲ ဝင္လာ၍ ေျပာလိုက္ေသာ ၁၂ ႏွစ္ရြယ္ သားငယ္၏ အသံေၾကာင့္ အေဖသည္ စာေရးေနရာမွ ေဖာင္တိန္ကို ခ်လိုက္ၿပီး ဝမ္းနည္းတႀကီး ႐ႈိက္ငိုေနေသာ သားငယ္အား ပခံုးကို လွမ္းဖက္၍ …
“ဟုတ္လား၊ အေဖေတာ့ ဒီေကာင္ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး သားရယ္”
ဤတြင္ သားက သူ႔ပခံုးေပၚ တင္ထားေသာ အေဖ၏ လက္ကို ေဒါသႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ပုတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဖခင္အား မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ စူးစိုက္ၾကည့္လ်က္ …
“ဒါေၾကာင့္ အစကတည္းက ေဆး႐ံု ေခၚသြားပါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္ မႈတ္လား၊ အေဖတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္း မထင္ၾကဘူး”
ေဒါသသံႏွင့္ စူးရွေသာ အသံငယ္ျဖင့္ ေအာ္၍ ေျပာရင္းက ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္၍ “သတ္မယ္၊ သတ္မယ္ သူရဲေပါေၾကာင္တဲ့ တိမ္တစ္လံုးကို အခုသြားသတ္မယ္” ဟု ေျပာရင္း ေျပးထြက္မည္ ျပဳသည္ကို ဖခင္က ဖတ္ခနဲ လွမ္းဖမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး …
“ဟဲ့ … ဟဲ့ … ေနပါဦးကြ လူကေလးရ၊ အေဖ့ကို ေျပာပဲ ေျပာစမ္းပါဦး၊ သက္ျပင္း ေသတာနဲ႔ တိမ္တစ္လံုးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း”
သားက ေက်ာခိုင္းေနရာမွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ “ဆိုင္တယ္ ဆိုင္တယ္၊ သက္ျပင္း ေသတာဟာ တိမ္တစ္လံုး တစ္နံပါတ္ တရားခံ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိခ်င္ရင္ အေဖ အခုလိုက္ခဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ျပမယ္၊ ဟစ္ … ဟီး” ဟု ခ်ဳပ္တည္းထားရာမွ ေပါက္ကြဲထြက္လာေသာ ငိုသံျဖင့္ ေျပးထြက္သြားေလ ေတာ့သည္။
အေဖလည္း သားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရေလရာ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေဆာင္ မီးေသြးအိတ္ေဘး ဂံုနီခင္းေပၚ၌ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ ယွက္ကာ ေခြေခြကေလး အသက္ေပ်ာက္ေနရွာၿပီ ျဖစ္သည့္ သက္ျပင္း၏ ဖားလ်ားက်ေနေသာ နားရြက္ရွည္ႀကီး တစ္ဖက္ကို သားျဖစ္သူက လက္ႏွင့္ အသာအယာ မလိုက္သည္ ရွိေသာ္ နားသယ္ေအာက္ နားေပါက္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ မျမင္ဝံ့ေအာင္ ေလာက္တဖြားဖြား ရွိေနေသာ အနာႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာေလရာ အေဖမွာ စုတ္သပ္လ်က္ …
“အင္း … ဟုတ္ပါရဲ႕ကြာ သက္ျပင္း ေသရတာဟာ တိမ္တစ္လံုးက တရားခံ နံပါတ္တစ္ ဆိုရင္ ႏွစ္တရားခံက သက္ျပင္းရဲ႕ ရွည္လ်ားတဲ့ နားရြက္ႀကီးေတြပဲကြ”
“တရားခံ နံပါတ္ ၃ ကေတာ့ ေဆး႐ံုပို႔ပါ ဆိုလ်က္နဲ႔ မပို႔တဲ့ အေဖပဲ ခင္ဗ်ာ့” ဟု သူ႔အေဖကို စြဲခ်က္တင္ၿပီးေနာက္ “ဒါဟာ သူ႔ညီကို သူခ်စ္လြန္းလို႔ ရတဲ့ ဒဏ္ရာ၊ သူဟာ သူ႔ညီေၾကာင့္ က်သမွ်ဒဏ္ ငဝက္ခံရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္သက္ျပင္းႀကီး သက္မျပင္းႏိုင္ ရွာေတာ့ဘူး၊ သြားၿပီ … ” ဟု ေျပာရင္း ဝမ္းနည္းရာမွ ေဒါသပါ ထြက္လာျပန္ၿပီး အနီး၌ က႐ုဏာသက္စြာ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ အိမ္ေဖာ္ ေမာင္ဘိုအား ေမာ္ၾကည့္ရင္း …
“လာဗ်ာ … ကိုဘို၊ ဟိုၿဂိဳလ္ေကာင္ကို လိုက္ရွာၿပီး သတ္ေခ်ရေအာင္၊ ခင္ဗ်ား မလိုက္လဲေန၊ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေအာင္ ရွာသတ္မွာပဲ” ဟု ေျပာၿပီး ေနရာမွ ေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေလ၏။
***
သက္ျပင္းႏွင့္ တိမ္တစ္လံုး
တစ္အူတံုဆင္း ညီအစ္ကို အရင္းေပမယ့္ ေပါက္ပန္းေဈး ေခြးမတို႔ ဓမၼတာ ဖခင္ တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ ေပါက္ဖြားသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏သြင္ျပင္ ႐ုပ္ရည္ အမူအက်င့္ ဝသီဓေလ့တို႔မွာ လံုးဝျခားနားေလသည္။ သက္ျပင္က အေကာင္ႀကီးမား ခံ့ထည္၍ ေဇာ္ေရာင္တြင္ အျဖဴကြက္ႏွင့္ ေမး႐ိုးေအာက္ တစ္လက္မေလာက္ တြဲက်ေနေအာင္ ရွည္လ်ားလွေသာ နားရြက္ရွိသည္။ မ်က္လံုးမွာ မ်က္ခံုးသံုးေထာင့္ ေမးေစ့တိုတိုႏွင့္ ဗိုလ္ေခြးေကာင္းမ်ိဳးႏွင့္ စပ္က်ဟန္တူသည္။
တိမ္တစ္လံုးကား ျဖဴတူတူ မြဲေျခာက္ေျခာက္၊ ထံုးေျခာက္ေရာင္မွ အဝါေမြးကေလး အခ်ိဳ႕ႏွင့္ နားရြက္တိုတိုေထာင္ေထာင္၊ မ်က္လံုးက ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ၊ ဘယ္အခါမွ ဂဏာမၿငိမ္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ႏွင့္ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ဘာမွ် ခ်မ္းသာမေပးတမ္း အုပ္တတ္၏။ ခိုးတတ္၏။ အထူးသျဖင့္ သူကၽြမ္းက်င္သည္မွာကား ၾကက္ကိုက္ျခင္းတည္း။ လ်င္လိုက္သည္မွာလည္း ေျပာစရာမရွိ၊ တိမ္တစ္လံုး ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ပေဟ့ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဘာလိုအရာမ်ိဳးမဆို ျပန္ရဖို႔ ခဲယဥ္းလွေပေတာ့သည္။
အလ်ဥ္းသင့္၍ ေျပာရဦးမည္။ တစ္ခါက အိမ္တြင္ ခ်စ္စႏိုးေမြးထားေသာ ‘ေပၚလီ’ အမည္ေပးထားသည့္ ကတၱဝါအထီးႏွင့္ ‘အစ္ဇဘယ္လ္’ ေခၚ ကတၱဝါအမ တစ္စံု ရွိသည္။ ေပၚလီသည္ အိမ္သို႔လာသမွ် လူမ်ားအား အင္မတန္ ႐ႈိးျပေလ့ရွိသည္။ ႏႈတ္မွ သူတတ္သမွ် ရြတ္ဆိုသည္။ တန္းေပၚမွာ တြဲလြဲေမွာက္ခံု ပက္လက္ႏွင့္ ကၽြမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ထိုးျပတတ္သည္။ ‘အစ္ဇဘယ္လ္’ ကိုလည္း အင္မတန္ႏိုင္စားသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း သူပ်င္းၿပီဆိုလွ်င္ ေလွာင္အိမ္ထဲ၌ ဆင္ထားေသာ ဒန္းေပၚသို႔ သူတက္စီး၍ အစ္ဇဘယ္လ္က ႏႈတ္သီးျဖင့္ ဒန္းလႊဲေပးရသည္။ ကတၱဝါမက ေညာင္းညာ၍ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ သူ မေက်နပ္ခင္ မရပ္နားလိုက္ပါႏွင့္။ တစ္ခါတည္း ဒန္းေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ဆြဲဆိတ္ေတာ့သည္။ ဤသို႔ ေဒါသတႀကီး ဆြဲဆိတ္မႈေၾကာင့္ ကတၱဝါမ အစ္ဇဘယ္လ္မွာ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းေနရွာသည္။
အစ္ဇဘယ္လ္က ခပ္ေအးေအး ေနတတ္၍ လင္ကို ေၾကာက္ရေသာ မယားႏွင့္တူၿပီး ေပၚလီမွာ မယားကို ညႇင္းဆဲေသာ လင္မိုက္ႏွင့္ တူေခ်သည္။
ေပၚလီ၏ မူလႀကီးျပင္းခဲ့ရာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ေပၚလီ စကားတတ္စ ျပဳသည္၌ ဆရာေတာ္ဘုရားက “ဟား … သံေယာဇဥ္ေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ” ဟု စြန္႔ၾကဲလိုက္၍ အေဖ ရလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အစ္ဇဘယ္လ္ကား သူ႔အတြက္ အေဖာ္ရေအာင္ ဝယ္ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေပၚလီသည္ သူအစာ ဆာၿပီဆိုလွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားပီပီ “ထမင္းျဖဴနဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔ စားခ်င္တယ္ ေဝ့ … ဩကာသ ဩကာသ” ဟူ၍ မနားတမ္း ေအာ္ေတာ့သည္။ အစာေပးလိုက္မွ အေအာ္ရပ္၏။ အစာဝၿပီဆိုလွ်င္ ဒန္းစီး၏။ ဒန္းမစီးခ်င္ေသးဘူးဆိုလွ်င္ …
“ေဒဗီး … ေအာင္းေအာင္း၊ ေဒဗီ … ေအာင္းေအာင္း” ဟု ပါးစပ္မေညာင္းမခ်င္း ေအာ္ေနေတာ့၏။
ေဒဗီမွာ အိမ္က မာလီကုလား ျဖစ္သည္။ ‘ေဒဗီေအာင္းေအာင္း’ ဟု အေမက မၾကာခဏ လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းစရာရွိတိုင္း ေခၚသည္ကို သူမွတ္ထား၍ တတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
မည္သို႔ သင္ၾကားေစကာမူ ကတၱဝါတိုင္း၊ ၾကက္တူေရြးတိုင္း စကားတတ္သည္ မဟုတ္ေလရာ အစ္ဇဘယ္လ္ခမ်ာ မတတ္ရွာပါ။ ႐ိုး႐ိုးေအးေအးပဲ ေနတတ္၍ ေပၚလီကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳေနရသည္ႏွင့္ပင္ တူေခ်သည္။
ေပၚလီကား အိမ္ကို ဧည့္သည္လာလွ်င္လည္းေကာင္း၊ လမ္းတြင္ မိန္းကေလး လွလွေလးမ်ား ျမင္လွ်င္လည္းေကာင္း ေလတရႊီးရႊီးခၽြန္ကာ ဂၽြမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ထိုးျပတတ္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေငးၾကည့္မိၾကသည္။ ဤသို႔ၾကည့္ေလ ဖိုးေပၚလီက ကဲေလျဖစ္သည္။ ယင္း၌ ေပၚလီသည္ ေယာက္်ားတို႔ထက္ မိန္းမလွလွကို ပို၍ အစြမ္းျပတတ္ျခင္းမွာ တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ဖိုသတၱဝါတို႔၏ စ႐ိုက္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ၌ ေပၚလီသည္ လမ္းေလွ်ာက္သြားေသာ ဂါဝန္ဝတ္မ လွလွကေလး တစ္ေယာက္ကို ေလတရႊီးရႊီးခၽြန္၍ ကၽြမ္းဘားအမ်ိဳးမ်ိဳး ထိုးျပေနစဥ္ ေျခလြတ္ၿပီး တန္းေပၚကအက် သူ႔ေလွာင္အိမ္ တံခါးကို ဂ်က္က်ေအာင္ ပိတ္မထားမိသည္ႏွင့္ ၾကံဳေလရာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွ ထြက္ၿပီးအက်မွာ ေလွာင္အိမ္ေအာက္၌ ေလ်ာင္းစက္ေနေသာ တိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ေတြ႕သြားေလသျဖင့္ ေပၚလီ အလန္႔တၾကား ေအာ္သံတစ္ခ်က္ ၾကား၍ အေမ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိမ္တစ္လံုး ေရွ႕မွာ အေမြးအနည္းငယ္မွ်သာ ျမင္ရေတာ့သည္။
တိမ္တစ္လံုးကား ဤမွ် လ်င္၍ ဤမွ် အစားသရဲ က်ေနေသာ အေကာင္ ျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ကို မည္မွ်ပင္ အစားဝေအာင္ ေကၽြးေစကာမူ ၾကက္ငွက္ကို စားလိုသည္ကား သူ႔စ႐ိုက္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
သက္ျပင္းကေတာ့ တိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျခားနား႐ံုမက ေခြးႏွင့္မတူေသာ ေခြး ဟူ၍ပင္ ဆိုရပါမည္။ သူ႔အား အစာေကၽြးၿပီဆိုလွ်င္ သည့္ျပင္ေခြးမ်ားလို အငမ္းမရ တအားဟပ္၍ စားသည္မရွိဘဲ ပထမ သူ႔စားခြက္ ဇလံုထဲ၌ ထည့္ထားေသာ အစာကို နမ္း၍ ႏႈတ္သီးႏွင့္ ေကာက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေဘးဘီ၌ တိမ္တစ္လံုး ရွိေလမလားဟု ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။
တိမ္တစ္လုံးသည္ ရွိ၏။ သူ႔စားခြက္သူ စားေန၏။ သို႔မဟုတ္ သူ႔စားခြက္ထဲ၌ ပါေသာ အ႐ိုးအရင္း ဟင္းတံုးကို အငမ္းမရ တဇတ္ဇတ္ႏွင့္ ကုန္ေအာင္ စားပစ္ၿပီး ထမင္းခ်ည္း ခ်န္ထား၍ သက္ျပင္းခြက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ေနသည္ ဆိုပါေတာ့ အံ့ဩခ်ီးမြမ္းဖြယ္ ေကာင္းေသာ သက္ျပင္းသည္ သူ႔စားခြက္ အနီးမွ ေနာက္သို႔ အသာ ဆုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့ သည္အခြင့္ကို ေစာင့္ေနေသာ တိမ္တစ္လံုးသည္ သက္ျပင္းခြက္က အ႐ိုးအရင္းကို လာတုတ္ေလေတာ့၏။
စင္စစ္ တစ္မိေပါက္ခ်င္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖေအခ်င္း ျခားနား၍ သက္ျပင္းမွာ ႀကီးမားလွပလ်က္ တိမ္တစ္လံုးမွာ ထံုးေျခာက္ေရာင္ အဝါေပ်ာက္ အစက္ကေလး အနည္းငယ္ႏွင့္ သာမန္ေခြးဝင္စားမ်ိဳး ပံုသဏၭာန္ရွိရာ သက္ျပင္းကို ေၾကာက္ရ၍ ေတာ္ေတာ့သည္။ ႏိုင္မ်ားႏိုင္လွ်င္ သူ႔အစားသရဲပံု စ႐ိုက္ဆိုးပံုႏွင့္ သက္ျပင္းကို ေတာ္ေတာ္ ညႇင္းဆဲမည့္အေကာင္ ျဖစ္၏။
သက္ျပင္းကား အင္အား ႀကီးမားေသာ္လည္း တိမ္တစ္လံုးကို ဘယ္ေတာ့မွ် ကိုက္ခဲျခင္း မျပဳ၊ အထက္ေဖာ္ျပပါအတိုင္း သူ႔စားခြက္ထဲက အ႐ိုးအရင္းကို စားရန္ပင္ ေက်နပ္ေအာင္ စားၿပီးမွ အက်န္ကို သက္ျပင္းက စား၏။ သူစားပံုမွာလည္း သိမ္ေမြ႕လွသည္။ ပထမဦးဆံုး ဇလံုႏႈတ္ခမ္းမွစ၍ ေသေသသပ္သပ္ စားသည္။ ကုန္ၿပီ ဆိုေသာအခါ၌ လူေဆးသကဲ့သို႔ ေျပာင္ေနေအာင္လ်က္ၿပီးမွ ဇလံုကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ထိုး၍ ေမွာက္ထားလိုက္၏။ အစာစားၿပီးေသာ အခါဝယ္ ဤစားခြက္ အနီးမွာပင္ ဝပ္လ်ားေမွာက္၍ လက္ေပၚ ေမးတင္ကာ မွိန္းေနေတာ့သည္။
အစာစားၿပီးလွ်င္ ၿပီးခ်င္း အနီးအပါးကို အႏွံ႔အျပား ႏႈတ္သီးတရမ္းရမ္း အၿမီးတေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ေျပးေနတတ္သည္ကေတာ့ တိမ္တစ္လံုး။ သူသည္ မညစ္မက်ယ္ အျခားေခြးမ်ားကိုလည္း ရန္စတတ္သည္ျဖစ္ရာ သူအကိုက္ခံရ၍ ေအာ္သံၾကားၿပီ ဆိုပါက အိမ္တြင္ ဝပ္လ်ားေမွာက္၍ ေအးေအးမွိန္းေနေသာ သက္ျပင္းမွာ မေနသာ။ ကပ်ာကရာ ထသြားၿပီး သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို ကူ၍ ကိုက္ေပးျပန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိမ္တစ္လံုးကား သက္ျပင္း ေရာက္လာ၍ အျခားေခြးမ်ားႏွင့္ ဝင္ကိုက္ေနၿပီ ဆိုပါက သူကဘာမွ်မျဖစ္သလို ခပ္ေအးေအးပဲ ျပန္၍ လစ္ခဲ့ေတာ့၏။ သက္ျပင္း အေျခအေန ဘယ္သို႔ပဲေနေန သူေနာက္ပိုင္း ျပန္မၾကည့္ေတာ့။ အမွန္က သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာအမႈ။
သီတင္းကၽြတ္လ တစ္ခုေသာ နံနက္ေစာေစာ၌ အေမအိပ္ရာမွထ၍ ေရေႏြးအိုး တည္ေနစဥ္ မီးဖိုေဆာင္ တံခါးကို အျပင္ဘက္မွ ကုတ္ျခစ္သံ ၾကားရသည္။ ထိုအခါတြင္ အိမ္၌ ေခြးမရွိ၊ေၾကာင္မရွိ ျဖစ္၍ မည္သည့္အေကာင္ ျဖစ္မည္နည္းဟု အေမက တံခါးဖြင့္လိုက္ေသာ္ ေခြညိဳမ ဝဝတစ္ေကာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ အေမက ေမာင္းထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခြးက မသြား။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ျဖစ္၍ နံနက္ခင္း ႏွင္းေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ ခ်မ္းေအးလွရကား အိမ္ထဲဝင္ရန္သာ ေခြးမက ႀကိဳးစားသည္။ အေမသည္ တိရစၧာန္ကို ႐ိုက္တတ္ ပုတ္တတ္ျခင္းလည္း မရွိ၍ ေခြးမက ေမာင္းမရ၊ အတင္း ေပကပ္ေနျခင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ အေမက က႐ုဏာသက္ၿပီး မီးဖိုတြင္း လက္ခံကာ ညက ထမင္းဟင္းက်န္ကို ေကၽြးလိုက္သည္မွ စ၍ ဤေဂဟာတြင္ ‘ေကာက္ရမ’ မည္ေသာ ေခြးဝင္စားမ တစ္ေကာင္ စားရင္းဝင္လာျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့၏။
အေဖကေတာ့ အစကတည္းက ေကာက္ရမကို မႏွစ္သက္ေပ။ ဒီေခြးဝင္စားမကို ေကၽြးေမြးထားရ ေကာင္းလားဟု အေမ့ကိုလည္း အဆင္သင့္တိုင္း ဆူေလ့ရွိသည္။
“ေဟ့ … မရီ၊ ေခြးေလဆိုတာ ေခြးမ်ိဳးသန္႔လို တစ္ခါေမြး ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီ ေမြးတတ္တာ၊ အဲဒီေတာ့ ခက္မယ္၊ အင္း … ခု ေခြးမဗိုက္က တစ္ေန႔တျခား ႀကီးလာတာ ၁၀ ေကာင္ထက္ နည္းမယ္ မထင္ဘူးေနာ္”
စင္စစ္ ဤေခြးမ ဝ,ဝ ရွိေနသည္ ဆိုကတည္းက ဇီးႏွင့္ ျဖစ္ေပသည္။ အေမကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုအတိုင္း ခပ္ေအးေအးပင္။
“အို … ေတာ္ကလည္း ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေမာင္းထုတ္လို႔လည္း မရတာႀကီးကို”
“ဟ … မင္းက စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း၊ ပသထားေတာ့ ဘယ္ျပန္ႂကြေတာ့မလဲကြ။ အေရာက္ ေနာက္က်တယ္ေတာင္ ေအာက္ေမ့ေနဦးမယ္။ နာနာက်ည္းက်ည္း မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ႐ိုက္ထုတ္မွေပါ့ကြ”
“အိုး … သူ႔ခမ်ာ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ႀကီးနဲ႔ မ႐ိုက္ရက္ေပါင္ေတာ္”
“ကိုင္း … ေကာင္းသေဟ့၊ ဒါျဖင့္ မိေရႊရီ ခုကတည္းက ေျပာထားလိုက္ပါရဲ႕။ နင့္ေခြးမ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္မွာ တစ္ထုပ္တစ္ပိုးႀကီး ေပါက္ဖြားလာရင္ျဖင့္ နင့္ပါအတူ နင့္ေခြးအုပ္နဲ႔ ေမာင္းထုတ္ၿပီမွတ္ေပေရာ့”
အေဖသည္ ဤေခြးမကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနာက္ထပ္ဘာမွ် မေျပာေတာ့ေခ်။ အေမ့မွာမူ ဒီေခြးမ မေမြးရေအာင္ေတာ့ တားရမည္ မဟုတ္။ သည္ေတာ့ ကေလး နည္းနည္းကေလး ေမြးပါေစဟု ဆုေတာင္းရ၏။
သို႔ေသာ္ တန္ေဆာင္မုန္းလ တစ္ရက္၌ သားငယ္သည္ အေမ့ဆီ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ေျပးလာ၍ “အေမ … အေမ … ေကာက္ရမႀကီး အိမ္ေအာက္မွာ က်င္းယက္ၿပီး ကေလးေတြ ေမြးထားလိုက္တာ ေအာတိုက္ေနတာပဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္လည္းေတာင္ ေရလို႔ မရဘူး။ ရြစိရြစိ ေနတာပဲ”
ဤတြင္ အေမ့မွာ ဟိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ထိုေန႔မွစ၍ ထမင္းကို ပိုခ်က္ကာ အေဖ မသိေစဘဲ ေခြးမႀကီးအား ေကာင္းမြန္စြာ ေကၽြးရေတာ့၏။ ေခြးသားအုပ္မ အစာေကာင္းစြာ မဝ၍ ႏို႔ေကာင္းစြာ မထြက္သျဖင့္ ေခြးကေလး ႏို႔မဝသည့္ ေအာ္သံျမည္ပါက အေဖႀကီး သိသြားမည္ စိုးေသာေၾကာင့္တည္း။
သို႔ေသာ္ တာရွည္စြာဖံုး၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ကိစၥပါ။ တစ္ေန႔ေသာနံနက္ အေဖအိမ္ေပၚမွ ဆင္းၿပီး ျခံထဲ လမ္းေလွ်ာက္သည္တြင္ ေျခေထာက္ လိုက္နမ္းၾကေသာ ရြစိရြစိ ေကာင္ကေလးေတြ ေတြ႕၍ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ေခြးကေလး (၉)ေကာင္ေတာင္။
ယင္း၌ အေဖသည္ အေမရွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ တဟုန္ထိုးသြား၍ “ေဟ့ … မရီ၊ မင္းမွာ သားေတြ သမီးေတြ ေတာ္ေတာ္ပြားစည္ ေနၿပီေပါ့။ ကိုင္း … ဒီလိုဆို က်ဳပ္ကလည္း ေဟာဒီလို စီမံရလိမ့္မယ္။ ေဟ့ … ေမာင္ဘို … ေမာင္ဘို … လာစမ္း”
အသက္အစိတ္မွ် ရွိမည္ျဖစ္ေသာ ေမာင္ဘိုသည္ ႐ိုေသက်ိဳးႏြံစြာ ေရာက္လာသည္၌ “ေဟ့ … ေမာင္ဘို၊ ငါ ေက်ာင္းက ညေန ျပန္လာတဲ့ အခါမွာ ဒီအိမ္က ေခြးမႀကီးနဲ႔ ေခြးကေလးေတြ တစ္ေကာင္မွ ငါ မျမင္ခ်င္ဘူး။ နားလည္လား၊ ဒါပဲ”
ေမာင္ဘို ဆိုသည္မွာ မိတၳီလာ၊ ျမင္းျခံဘက္မွ လူဆိုးလူေတ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ရပ္ရြာမွ သူ႔ကိုဝိုင္းၾကဥ္ၾက၍ သူ လြင့္ထြက္လာခဲ့ကာ ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္ေနသည္ကို အေဖကေခၚယူ ေကၽြးေမြးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္းစစ္ေတာ့ ေမာင္ဘိုသည္ လူေျဖာင့္စိတ္တို တစ္ေယာက္၊ မဟုတ္မခံတတ္၊ ဇက္ရဲ လက္ရဲ၊ သတ္ရဲ ျဖတ္ရဲသူ ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္ အမ်ားက မေကာင္းဟု ယူဆၾကေသာ လူဆိုးလူေတမ်ားကို ၾကည့္႐ႈမစထားတတ္သည္။ ဤလူစားမ်ိဳးမွာ အမ်ားအားျဖင့္ လူေကာင္းသူေကာင္းဟု ဆိုၾကသူမ်ားထက္ မိမိေက်းဇူးရွင္အား ခ်စ္ခင္၍ သစၥာရွိတတ္ေၾကာင္း အေဖသည္ သူ႔ဘဝ ကိုယ္ေတြ႕မ်ားျဖင့္ သိကၽြမ္းသူျဖစ္သည္။ ဤလူဆိုးေတြကိုလည္း ကယ္တင္ ျပဳျပင္လိုသည္။
ေမာင္ဘုိ၏ ဗီဇမွာ ေသြးေအးေအးႏွင့္ပင္ သတ္ရဲျဖတ္ရဲ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိသူ ျဖစ္ေလရာ၊ အေဖေပးခဲ့ေသာ အမိန္႔ကို သူေဆာင္ရြက္ရန္ (သူ႔အျမင္အားျဖင့္ သူ႔အရွင္ကို ေက်းဇူးဆပ္ရန္ ျဖစ္၍) ဝမ္းသာဟန္ တူေပသည္။
အေမမူကား သူ႔ေယာက္်ား ဆႏၵကို မည္သို႔မွ် တားဝံ့သူ မဟုတ္၊ ေခြးမ်ားကိုလည္း သနားသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ဘိုကို မကန္႔ကြက္ႏိုင္ေပ။ ‘ငါမျမင္ရ၊ မၾကားရေအာင္သာလုပ္ပါ ငဘိုရာ’ ေလာက္သာ ေျပာႏိုင္သျဖင့္ ကိုဘိုသည္ အေမမျမင္ရ၊ မၾကားရေအာင္ပင္ လုပ္ေလသည္။
ျခံဝင္းထဲတြင္ ပန္းမ်ားကို ေရေလာင္းရန္ ေရကန္ငယ္တစ္ခု ရွိေလရာ ေခြးကေလးေတြကို တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ယူကာ စိမ္ေျပနေျပ ေရႏွစ္သတ္သည္။ သည္ေတာ့ ဘာအသံမွ မၾကားရဘူးေပါ့။ ေခြးမႀကီးကိုကား ေရႏွစ္သတ္ မျဖစ္၍ ေနာက္မွ တစ္မ်ိဳး တစ္ဖံု စီမံမည္ဟု သူ ၾကံထားဟန္ ရွိသည္။
ကိုဘိုသည္ အိမ္ေအာက္မွ ေခြးမႀကီး၏ ဝပ္က်င္းမွ ကေလးမ်ားကို မေအ့ရင္ခြင္မွ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ယူသတ္သည္ ျဖစ္ေလရာ ၃ ေကာင္ေျမာက္၌ မိခင္သည္ မသကၤာျဖစ္၍ လိုက္ၾကည့္သည္။ သိသြားေလၿပီ။ ကိုဘို တစ္ေကာင္ယူၿပီး သတ္လိုက္ သူ႔ခမ်ာလိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္၊ က်န္ေသာ သားငယ္မ်ားဆီ ေျပးလိုက္ႏွင့္ အသံအမ်ိဳးမ်ိဳး ျမည္ကာ ေယာက္ယက္ခတ္ေန ရွာသည္။ အ႒မေျမာက္ ေခြးကေလးကို ယူရန္ သြားသည္၌ ေခြးမႀကီးေရာ ေခြးငယ္ ႏွစ္ေကာင္ပါ ရွာမေတြ႕ေတာ့ေခ်။
ထိုမွ တစ္လေက်ာ္မွ် အၾကာ ျပာသိုလ ေရာက္၍ မိုးဥတု ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေသာ္ ျမက္ပင္၊ ေပါင္းပင္မ်ား က်ဆင္းသြားခ်ိန္၌ သားငယ္မ်ား ျခံထဲ ကစားစဥ္ စံပါယ္႐ံုႀကီး အတြင္းမွ ေခြးငယ္တို႔ ေအာ္သံ ၾကားရ၍ စံပါယ္႐ံုႀကီး ျဖဲၾကည့္ရာ ဘာမွ်မေတြ႕ရ၊ ေနာက္မွ တြင္းဝတစ္ခု ေတြ႕သျဖင့္ ႏႈိက္ၾကည့္ေတာ့ ေပ်ာ့စိစိ ေခြးငယ္တို႔၏ ကိုယ္ကို ကိုင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈိက္ထုတ္၍ မရေခ်။ ေခြးငယ္မ်ား ကိုယ္တိုင္လည္း အေပၚသို႔ မတက္ႏိုင္၊ ေရအိုးသဏၭာန္ အဝက်ဥ္း၍ အတြင္းလႈိက္ေနသျဖင့္ သူတို႔မိခင္သာ ဝင္ႏိုင္ထြက္ႏိုင္ ေခ်သည္။
စင္စစ္ ေခြးမႀကီးႏွင့္ ေခြးကေလး ၂ ေကာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီဟု အိမ္သားမ်ား ထင္ေနၾကေသာ္လည္း ထိုအထဲမွာ အေမတစ္ေယာက္ အပါအဝင္ မဟုတ္ေခ်။ ပါးနပ္ေသာ ‘ေကာက္ရမ’ သည္ အျခားသူမ်ား အလစ္ၾကည့္၍ အေမ့ထံ အစာလာယူေလ့ ရွိသျဖင့္ အေမမွ တိတ္တဆိတ္ ေကၽြးေမြးေနသူ ျဖစ္သည္။ ယခု သားငယ္က က်င္းကိုျဖဲ၍ ေခြးကေလးႏွစ္ေကာင္ကို ထုတ္ယူလာသည္၌ အေဖႏွင့္ အေမ ထမင္းစားေနစဥ္ ျဖစ္သည္။ အေမက ရိပ္စားမိပါၿပီ။ အေဖကေတာ့ မသိရွာ။
“ဟဲ့ … ဘယ္ကေခြးကေလးေတြ ယူလာျပန္တာတုန္း”
“တျခား မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စံပါယ္ျခံဳႀကီး အလယ္က တြင္းထဲကပါ။ ဒါဟာ ကိုဘို သတ္ေနရင္း ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေကာက္ရမရဲ႕ ကေလးေတြ ျဖစ္ရမယ္ အေဖရဲ႕။ အထီးကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ေတာ့ ေမြးထားလိုက္ပါေတာ့ အေဖရယ္” ဟု ဆိုကာ ေခြးကေလးမ်ားကို မ်က္ခြက္ေရာ ဝမ္းဗိုက္ေရာ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ နမ္းေလသည္၌ အေမက …
“ဟဲ့ … ဘယ့္ႏွယ္ ေခြးကို ဒီေလာက္ေတာင္ နမ္းေနရတာလဲ၊ မရြံဘူးလား သြားသြား၊ သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထားေခ်။ ေမြးခ်င္လည္း ေမြးေပါ့။ ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ”
အေဖက အေမ့ လက္သံုးစကားကို မေက်နပ္ဟန္ႏွင့္ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္လိုက္သည္။ သားငယ္က ေခြးကေလးမ်ားကို နမ္းလ်က္ပင္ “သူတို႔ အနံ႔ကေလးေတြက ညႇီတီတီနဲ႔ ေမႊးတယ္ အေဖရဲ႕၊ ေရာ့ နမ္းၾကည့္စမ္းပါ” ဟု ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးလာသည္၌ အေဖ၏ မေက်နပ္ေသာ ေအးစက္စက္ မ်က္လံုး အၾကည့္ဒဏ္ကို ခံရ၍ အသာက်ံဳ႕ကာ အိမ္ေအာက္ဘက္ လွ်ိဳဝင္သြားၿပီး ဂံုနီအိတ္စုတ္မ်ားျဖင့္ ေထြးေႏြးစြာ သိပ္ထားလိုက္ေလ၏။
ဤေခြးကေလး ႏွစ္ေကာင္အနက္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ထံုးေျခာက္ေရာင္ အေကာင္ကေလးမွာ ငယ္စဥ္က သူ႔မ်က္လံုး တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ခိုက္မိ၍ တိမ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ‘တိမ္တစ္လံုး’ ၊ ေဇာ္ေရာင္ အျဖဴကြက္ႏွင့္ အေကာင္ထြားႀကီးမွာ နားရြက္ဖားဖားႀကီးႏွင့္ လွပဝၿဖိဳးသည္။ သတ္ရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လြတ္ေျမာက္သြား၍ ‘သက္ျပင္း’ ။
***
ဆိုးေသာ တိမ္တစ္လံုး
ေနာက္ေဖးဘက္မွ စီစီညံညံ အသံမ်ားေၾကာင့္ အေဖသည္ စာဖတ္ေနရာက အာ႐ံုပ်က္သြား၍ စာအုပ္ကို ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်ၿပီး မ်က္မွန္ကို နဖူးေပၚ ပင့္တင္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွ အိမ္ေရွ႕သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဝင္လာေနေသာ အေမ့ကို လွမ္း၍ …
“ဘယ့္ႏွယ္ မရီ … ဟိုအေကာင္ စားရင္း႐ႈပ္ျပန္ၿပီ မဟုတ္လား။ ေတာက္ … ဒုကၡေတာ့ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳးေဟ့ … ”
အေမက အေဖ့ကို ျပန္မၾကည့္အားေသးဘဲ အိပ္ခန္းထဲ လွမ္းဝင္၍ ခ်ိဳးခ်ိဳးေခ်ာက္ေခ်ာက္ႏွင့္ ေသတၱာထဲမွ ပိုက္ဆံေတြကို ေမႊေႏွာက္ရင္း …
“ဒီတစ္ခါေတာ့ ၾကက္မႀကီးမို႔ သံုးမတ္က မေလွ်ာ့ဘူးတဲ့ အေဖႀကီးေရ႕ တစ္ေကာင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရမွာေပါ့ေလ၊ သူတို႔က မူစလင္ဆိုေတာ့ လည္လွီးသား မဟုတ္လို႔ မစားႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ကၽြန္မတို႔က တိမ္တစ္လံုး ပါးစပ္ထဲက က်န္သမွ် စားရမွာေပါ့၊ သူတို႔ ၾကက္မႀကီးက တစ္ပိႆာ ေက်ာ္တယ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္က မနာလွပါဘူး”
အေမက စိတ္ရွည္စြာ ေျပာေနေသာ္လည္း အေဖက စိတ္တိုလွစြာ …
“ေကာင္းကြာ မင္းတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းမႈ ဒီေခြးႏွစ္ေကာင္က ေကာင္းက်ိဳးေပးလွတယ္။ အငယ္ေကာင္က ၾကက္ေလ်ာ္ရ၊ ဘဲေလ်ာ္ရ၊ ဆိတ္ေလ်ာ္ရ၊ ေတြ႕သမွ် တိရစၧာန္ ကိုက္၊ အႀကီးေကာင္ က်ေတာ့လည္း လူကိုက္တတ္လို႔ ဆရာႀကီးေခြး၊ ဆရာႀကီးေခြးနဲ႔ ငါလည္း ရစရာကို မရွိေတာ့ဘူး”
အေမက သူ၏ လက္သံုးစကားအတိုင္း “အိုေတာ္ … ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မတုန္း”
“နင့္အေမ … ျဖစ္လာမွေတာ့”
အေဖသည္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားၿပီး မၾကာမီ၌ အိမ္ေအာက္မွ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ “အိမ္ေပၚက တစ္ေယာက္ တိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ထားဝယ္ႀကိမ္လံုး ယူခဲ့စမ္းေဟ့”
အေဖ ေဒါသထြက္ေနၿပီ ဆိုလွ်င္ တစ္အိမ္လံုးက ေၾကာက္ၾကရသည္။ သူခိုင္းရာကို ျမန္ျမန္ လုပ္ေပးရသည္။ အေဖသည္ တိုင္တြင္ သံႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ထားေသာ တိမ္တစ္လံုးအား သူကိုက္သတ္ထားေသာ ၾကက္ေသေကာင္ကို ႏွာသီးေရွ႕ ထိုးထိုးျပ၍ ထားဝယ္ႀကိမ္ႏွင့္ ႐ိုက္ေလသည္။
“နင္ … ေနာက္ ကိုက္ဦးဟဲ့၊ နင္ - ေနာက္ကိုက္ဦးဟဲ့” တိမ္တစ္လံုးသည္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လ်က္ ပတပ္ရပ္ရပ္ၿပီး လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ယွက္၍ ရွိခိုးသည့္ဟန္ ျပဳေလရာ မည္သူကမွ် မသင္ရပါဘဲ မိမိအသား နာလွ၍ သူ႔ဟာသူ တတ္ေနသည္ကို သားအမိတစ္ေတြ သနားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖ့ကို မည္သူကမွ် ေတာ္ပါေတာ့ဟု မေျပာဝံ့ၾက။ ယင္းအခိုက္ အေဖ့ကို တားရဲသူ ေပၚလာေခ်သည္။ သက္ျပင္း …။
တိမ္တစ္လံုး နာက်ည္းစြာ ေအာ္သည့္အသံ က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္လာေတာ့ သက္ျပင္းသည္ အိမ္ေပၚမွ ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ ဟိန္း၍ ေအာက္သို႔ ေျပးဆင္းလာခဲ့ၿပီး တိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ႐ိုက္ေနေသာ အေဖ့အၾကားထဲ သူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကို ကန္႔လန္႔ဝင္ခံ လိုက္သည္၌ ေနာက္ထပ္႐ိုက္ရန္ လက္ေျမႇာက္ရြယ္ေနေသာ အေဖ့ႀကိမ္လံုးသည္ လက္ထဲမွ ဖုတ္ခနဲ ေျမေပၚသို႔ က်သြားေလ၏။
ဤေနရာ၌ သားအမိတို႔ စိတ္ထဲတြင္ သက္ျပင္းအား ‘ဟီး႐ိုး’ ဟူ၍ ခ်ီးက်ဴးမိၾကေလ၏။
***
ဟီး႐ိုး၏ တိုက္ပြဲ
ေတာ္သလင္းလ၏ တစ္ေန႔ခင္း လူႀကီးေတြ ေက်ာခင္း အေညာင္းဆန္႔ ေနၾကခ်ိန္၌ ေခြးခ်င္းကိုက္သံေတြ တစီစီ ၾကားေနရစဥ္တြင္ အိမ္ဝင္းထဲ တဖုတ္ဖုတ္ႏွင့္ ေျပးဝင္လာေသာ ေျခသံႏွင့္အတူ သားငယ္သည္ ေမာႀကီးပန္းႀကီးျဖင့္ …
“ကိုဘို … ကိုဘို ထစမ္းပါဦးဗ် ျမန္ျမန္၊ ဟိုမွာ တိမ္တစ္လံုး သြားစခဲ့တာနဲ႔ သက္ျပင္းႀကီး အလူးအလွိမ့္ ခံေနရၿပီ၊ သူတစ္ေကာင္ထဲ၊ ဟိုက ဆယ္ေကာင္ေလာက္ဗ်၊ ဝိုင္းခဲေနၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ဖ်ဥ္တာလည္း မရဘူး၊ ၾကည့္စမ္း ေသခ်င္းဆိုး တိမ္တစ္လံုး သူကေတာ့ ျပန္လာၿပီး ေဟာဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး” ဟု ဆိုၿပီး တိုင္ရင္း၌ အေမြးအေလွး လ်က္ေနေသာ တိမ္တစ္လံုးအား ေျခႏွင့္တစ္ခ်က္ ကန္လိုက္ေသးသည္။
ဤကား တိမ္တစ္လံုး၏ အက်င့္ပင္။ သူက စကိုက္၊ သူ႔ေအာ္သံ ၾကား၍ သက္ျပင္းက ကူရေအာင္သြား၊ သူ႔ရန္သူဘက္ေတြႏွင့္ ကိုက္က်န္ရစ္ခဲ့သည္၌ သူကေတာ့ ေအးေဆးစြာ ျပန္ခဲ့သည္သာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ သက္ျပင္းႏွင့္ ႏွစ္ေကာင္တြဲ၍ ကူမကိုက္တတ္ေခ်။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သက္ျပင္းလာလွ်င္ သူ႔အလုပ္ မဟုတ္ေတာ့၊ ‘ငါ့အသား အနာမခံႏိုင္’ ဟု ယူဆဟန္တူသည္။
သက္ျပင္းသည္ ဗလေကာင္းသူ၊ သတၱိေကာင္းသူျဖစ္၍ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေခြး ၃-၄ ေကာင္ေလာက္ကို သူမျဖံဳပါ။ ယခုေတာ့ ဆယ္ေကာင္ေလာက္ႏွင့္ ေဆာ္ရသည္ဆိုေတာ့ သူအေရး မသာပါ။ အိမ္က လူႀကီးမ်ားပါ ကိုဘို႔တို႔လူသိုက္ တလၾကမ္းဝင္႐ိုက္၍ သက္ျပင္းကို ကယ္ထုတ္ခဲ့ရသည္။ သက္ျပင္း နာလာ၏။ သို႔ေသာ္ သူဘယ္ေတာ့မွ အၿမီးမကုပ္ေခ်။ အားကုန္၍ ယိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ တိမ္တစ္လံုးမွာမူ သူဘာမွ် မသိသလို သူ႔ကိုယ္သူ လွ်ာျဖင့္လ်က္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး အမူအရာ မပ်က္ပင္။ အေမႏွင့္ သားငယ္သည္ သက္ျပင္းကိုယ္မွ ဒဏ္ရာရွာ၍ ေဆးထည့္ေပးသည္။
ဤမွ ၄-၅ ရက္ၾကာသည္၌ “အစ္မ … အစ္မ သက္ျပင္း အနားလာရင္ သိပ္နံတာပဲ အစ္မရယ္ ပုပ္ေဟာင္ေဟာင္ႀကီး” ဟု ေမာင္ဘိုက အေမ့ကို ေျပာသည္၌ “ဟဲ့ မဟုတ္တာဘဲ၊ ငါတျမန္ေန႔ကပဲ သူ႔ကို သန္းခ်ေဆးေတြ လူးေပးေသးတာ ဘာအနာမွ မေတြ႕ပါဘူး။ ဟိုေန႔က ကိုက္ရာေလးေတြလည္း က်က္ေနၿပီ၊ အစာလည္း စားသားပဲ”
“သူ သိပ္မစားဘူးေနာ္ အစ္မ၊ သူ႔ဇလံုထဲ ကုန္ေနတာကေတာ့ တိမ္တစ္လံုး ဝင္အုပ္ပစ္လို႔”
ဤတြင္ အနီး၌ ေျပာင္းဖူးဖုတ္စားေနေသာ သားငယ္ကလည္း “ဟုတ္တယ္ အေမ၊ သက္ျပင္းမ်က္ခြက္ကို ဒီတစ္ေလာ ကၽြန္ေတာ္နမ္းတာ ခါတိုင္းလို ညႇီစို႔စို႔ေလး မေမႊးဘူး။ တစ္မ်ိဳးပဲ နံေနတယ္။ သူ႔ကို ေဆး႐ံုေခၚသြား ျပပါလားဟင္၊ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏြားၿမီးစြတ္ျပဳတ္ တိုက္တာ ကုန္ေအာင္ မေသာက္ဘူး။ နည္းနည္း လ်က္႐ံုေလး လ်က္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ တိရစၧာန္ ဆရာဝန္ကို ျပပါ အေမရယ္”
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အေဖက “ဟဲ့ … လူႀကီးေတြ မအားရတဲ့ ၾကားထဲ နင့္ေခြးကို အလုပ္ႀကီး လုပ္လို႔ ဘယ္ေဆး႐ံု ပို႔ေနႏိုင္မွာလဲ၊ ဒီလိုေပါ့ သူတို႔လည္း မအီမသာ ရွိတဲ့အခါ ဘယ္စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပၚမလဲ။ ထန္းလ်က္ ဝယ္ေကၽြးလုိက္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္၊ တကတည္းဗ်ာ အစထဲက ဒီေခြးေတြ မေမြးပါနဲ႔ဆိုတာ ဘယ္က အေလနေတာမ်ိဳးေတြလည္း မသိ … ”
“သက္ျပင္းက အေလနေတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး အေဖရဲ႕၊ လမ္းထိပ္က ရဲဝန္ေထာက္ မစၥတာေရွာအိမ္က တိုက္ဂါးႀကီးရဲ႕ သားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္။ အေမြးေရာင္ေရာ နားရြက္ဖားပံုေရာ သိပ္တူတာပဲ”
သို႔ေသာ္ သက္ျပင္းသည္ ေနာက္ထပ္ဆက္၍ အသက္မျပင္းေတာ့ေခ်။ ဤမွ ၃ ရက္ေျမာက္၌ ေသဆံုးေလသည္။ အစက ေဖၚျပခဲ့သည့္အတိုင္း သူ႔ဒဏ္ရာမွာ ေသမွ သားငယ္ ရွာေတြ႕ေလ၍ အေဖက လိုက္ၾကည့္ၿပီး …
“ဟုတ္ပါရဲ႕ကြာ … သက္ျပင္းေသတာမွာ တိမ္တစ္လံုးက တစ္တရားခံ ဆိုရင္ နံပါတ္ ၂ တရားခံက သူ႔နားရြက္ ဖားဖားႀကီးပဲကြ။ ၾကည့္ေလ … သူ႔နားရြက္ႀကီးေတြေၾကာင့္ သူ႔ဒဏ္ရာကို တို႔ ရွာမေတြ႕တာ၊ သူ႔ခမ်ာ မေသသင့္ဘဲ ေသရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ငါတစ္ခု ခ်ီးမြမ္းတာက ေသသည့္အထိ အနာဒဏ္ေၾကာင့္ တစ္ခြန္းကေလးမွ ညည္းမသြားရွာဘူး၊ တကယ္ သတၱိေကာင္းတဲ့ အေကာင္”
ဤတြင္ သားငယ္က အခ်က္ရ၍ … “ကဲ ဒါဟာ ေခြးမ်ိဳးေကာင္း ဆိုတာကို အေဖ ျငင္းႏိုင္ဦးမလား၊ အမ်ိဳးယုတ္ အမ်ိဳးစုတ္ကေတာ့ တိမ္တစ္လံုး ခင္ဗ်ာ့ … တိမ္တစ္လံုး၊ သင္းကို ခုသတ္ပစ္ရမယ္ …”
ထိုေန႔တစ္ေန႔ခင္းလံုး ေမာင္ဘိုႏွင့္ သားငယ္ အိမ္မွ ေပ်ာက္ေနၾကရာ ညေနေစာင္းမွ ႏွစ္ေယာက္သား ေမာပန္း ႏြမ္းဟိုက္ေသာ သဏၭာန္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ အေမက တိမ္တစ္လံုးကိုလည္း တစ္ေန႔လံုး မျမင္သျဖင့္ … “ဟဲ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ ဘယ္က ျပန္လာၾကတာလဲ … ဒီေလာက္ေတာင္ လည္ၾကရသလား”
ဤတြင္ သားငယ္က ခါးပန္းေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး “လည္တာ မဟုတ္ဘူး အေမ၊ တိမ္တစ္လံုးကို နတ္ျပည္ သြားပို႔တာ”
“ဟဲ့ တစ္တစ္လံုးကို ဘာသြား လုပ္ၾကတာတုန္း။ အခု တိမ္တစ္လံုး ဘယ္မွာလဲ”
“အေမ့ တိမ္တစ္လံုး အခုဆိုရင္ ေသျခင္းျမစ္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးတို႔နဲ႔ ကူးေနၿပီ”
“ဟဲ့ … ဟုတ္မွလည္း လုပ္ၾကပါကြယ္႐ို႕”
“ဟုတ္လိုက္သမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘိုနဲ႔ သက္ျပင္းကိုယ္စား လက္စားေခ်ပစ္ လိုက္တာပဲ” ဟု ေျပာဆိုၿပီး သူ႔စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာဟန္ တူသည္။ ထိုင္ရာမွ ထသြားကာ သက္ျပင္းႏွင့္ တိမ္တစ္လံုးတို႔ ဟိုတုန္းက အတူတကြ အိပ္စားသြားၾကေသာ ေနရာမွ ဇလံုခြက္ကေလးေတြကို ခါးေကာ့ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူျပန္လွည့္လာေသာ အခါ၌ သူ႔မ်က္လံုးအစံုမွာ မ်က္ရည္မ်ား ရႊဲေနေၾကာင္း အေမ သတိထားလိုက္မိ ေလသည္။
***
ေသရြာျပန္
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ အေဖသည္ အိပ္ရာမွ ေစာေစာထလ်က္ ေနာက္ေဖး ဝင္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္လွ်င္ အျပင္၌ ဘြားကနဲ ျမင္လိုက္ရေသာ သဏၭာန္တစ္ခုေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ တုန္လႈပ္အံ့ဩသြားၿပီးေနာက္ တံခါးကို ျပန္ေစ့လိုက္ကာ မီးဖိုေဆာင္၌ မီးေမႊးေနေသာ အေမ့ကို ေအာ္ေခၚသည္။
“ေဟ့ … မရီ မရီ၊ မင္း မေန႔ ညေနက ေမာင္ဘိုနဲ႔ မင္းသား တိမ္တစ္လံုးကို သြားသတ္တယ္လို႔ ငါ့ကို ေျပာတယ္မႈတ္လား …”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူတို႔ေျပာၾကတာပဲ”
“ဒါျဖင့္ အဲဒီႏွစ္ေကာင္ သြားႏႈိးၿပီး ျမန္ျမန္ ေခၚခဲ့စမ္း”
ခဏၾကာလွ်င္ အေမႏွင့္အတူ ေမာင္ဘိုႏွင့္ သားငယ္ အိမ္မႈန္စံုမႊားႏွင့္ ေရာက္လာၾကေသာ္ အေဖက “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔မေန႔က တိမ္တစ္လံုးကို သြားသတ္ၾကတယ္ဆို ဟုတ္လား …”
ေမာင္ဘိုမွာ အေဖစိတ္ဆိုးမွာ စိုးရြံ႕စြာႏွင့္ “သြားတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ပဲ ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ သားငယ္က တိမ္တစ္လံုးကို လက္စားေခ်ရာမွာ သက္ျပင္းအတြက္ သူ႔လက္နဲ႔သာ လက္စားေခ်ခ်င္တယ္။ ကိုဘို အသာပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနပါ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး” ဟု သူ႔အျပစ္ လြတ္ေအာင္ ေျဖ၏။
ကိုယ္လုပ္ရင္ မွန္တာ ေျပာရဲရမည္ဟု သင္ၾကားထားေသာ သားငယ္ကမူ တည္ၾကည္စြာျဖင့္ “ဟုတ္ပါတယ္ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ တိမ္တစ္လံုးကို သတ္ပစ္တာပဲ” ဆိုၿပီး သူ႔အသံမွာ တိမ္သြားၿပီး မ်က္ရည္ စို႔လာသျဖင့္ အေမက “ဟ ေကာင္ရ၊ မင္းက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတ္ပစ္ၿပီး ခုမွ ႏွေျမာေနျပန္ပလား”
“ကၽြန္ေတာ္ သနား … သနား”
သူ႔စကားမဆံုးမီ အေဖက သူကိုင္ထားေသာ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ သပိတ္လံုးေလာက္နီးနီး ေရာင္၍ ႀကီးေနၿပီး အက္ကြဲေနေသာ သလဲသီးမွည့္သဏၭာန္ ဦးေခါင္းျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရရာ ၂ ေယာက္သား အလြန္ အံ့အားသင့္သြားၾက၍ ဟိုက္ခနဲ ျမည္ကာ ေမာင္ဘိုက …
“ဟင္ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသၿပီလို႔ ထားခဲ့တာ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္။ လႈပ္လည္း မလႈပ္ေတာ့ဘူး၊ အသက္လည္း မရွဴေတာ့ဘူး။ တကယ္လို႔ မေသေတာင္ ဒီဒဏ္ရာေတြနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္လာႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။ ဟင္း ဒါ တိမ္တစ္လံုးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား” ဟု ဇေဝဇဝါ လုပ္သည္၌ အေဖက ေမာင္ဘို႔ နားသယ္ကို ႐ိုက္ဟန္ရြယ္၍ “ေခြးေကာင္၊ ဒါကို မင္းက ေခြးတေစၧလို႔မ်ား ဆိုခ်င္ေသးလား”
ထိုအခ်ိန္၌ တိမ္တစ္လံုးမွာ သခင္ေတြကို ၾကည့္ကာ ႀကိဳးစား၍ အၿမီးလႈပ္ရွားသည္။ ဤတြင္ အံ့ဩျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းျဖင့္ တိမ္တစ္လံုးကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ သားငယ္၏ ေက်ာကုန္းမွာ ဖားဖိုသဏၭာန္ ႐ႈံ႕ခ်ည္ ပြခ်ည္ ျဖစ္လာကာ ဟင္းခနဲ မခ်ိမဆန္႔ သက္ျပင္းႀကီးကို ခ်လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္းလ်က္ တိမ္တစ္လံုးဆီ တစ္လွမ္းခ်င္းသြား၍ တိမ္တစ္လံုး၏ ေရာင္ကိုင္းေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အသာရြရြေလး ကိုင္ရင္း သူ႔ႏွာေခါင္းဖ်ားႏွင့္ တိမ္တစ္လံုး၏ ႏွာသီးဖ်ားကို ထိလ်က္ ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည္ကို သတိထား နားေထာင္မည္ ဆိုလွ်င္ …
“တိမ္ႀကီး … ကိုကို႔ဆီကို ျပန္လာတယ္ ဟုတ္လား။ မင္း ကိုကို႔ကို စိတ္မနာဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္သက္လံုး ကိုကိုက မင္းကို လက္ဖ်ားနဲ႔ မတို႔ေတာ့ပါဘူးကြယ္။ မာန္လည္း မမာန္ေတာ့ပါဘူးကြယ္ေနာ္။ ကိုကို ကတိေပးပါတယ္။ သက္ျပင္းႀကီးကိုယ္စား ငါ့မင့္ကို ပံုခ်စ္ပါေတာ့မယ္ေနာ္၊ ၾကားလား တိမ္ႀကီး”
တိမ္တစ္လံုးမွာ နားလည္ဟန္ျဖင့္ အၿမီးလႈပ္ရွာသည္။ သားငယ္၏ မ်က္ရည္တို႔သည္ မ်က္ႏွာမွာ စီးက်၍ တိမ္တစ္လံုး၏ ႏွာ႐ိုးေပၚသို႔ က်ေရာက္သည္။
အေဖကေတာ့ သူ႔သားငယ္ႏွင့္ ေခြး၏ျဖစ္ပံုကိုၾကည့္ကာ ရင္တြင္း၌ မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ေဝဒနာတစ္ခုကို ခံစားလ်က္ “အင္း … လူလူခ်င္းသာ ဒါေလာက္ နာက်ည္းေအာင္ လုပ္ထားရင္ျဖင့္ ဘယ္လိုမွ ခြင့္လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ တိရစၧာန္ျဖစ္လို႔ သူ႔စ႐ိုက္ေၾကာင့္ မိုက္သာ မိုက္တယ္၊ ငါ့အရွင္ ငါ့သခင္ဆိုတဲ့ ေမတၱာတရားကေတာ့ ရွိရွာေပတယ္ကြယ္ … ” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်၏။
ေနာက္ပိုင္း၌ကား တိမ္တစ္လံုးမွာ ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း ေခါင္းတစ္ျခမ္းေစာင္း၍ နားေလးသြားရွာသည္။ သူ႔ကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေခၚမွ ေျပာမွ ၾကားေတာ့၏။ မူလ စိတ္လည္း ေျပာင္းသြား၏။ ၾကက္ကိုက္ျခင္း၊ ဘဲကိုက္ျခင္းမ်ားလည္း မျပဳေတာ့။ ဟိုတုန္းကလို လမ္းမ ေလွ်ာက္ၿပီး တစီစီ ေခြးခ်င္း ကိုက္ျခင္းလည္း မျပဳေတာ့။ အိမ္မွာပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားေသာက္လ်က္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနေလသည္။
ဤေနရာ၌ လင္ဆိုးမယားလို ျဖစ္ခဲ့ရွာေသာ ကတၱဝါမ အစ္ဇဘယ္လ္ အေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ ထည့္ရဦးမည္။ သူလည္း မေခေပ၊ ေပၚလီ မရွိသည့္ေနာက္ သူ႔ကိုပဲ လူေတြက ေခၚၾကေျပာၾက စသည္ျဖင့္ သူ စကားအနည္းငယ္ ေျပာတတ္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ နားေလးေနေသာ တိမ္တစ္လံုးကို လူေတြက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေခၚရေလရာ အစ္ဇဘယ္လ္သည္ “တိမ္လံုး တိမ္လံုး” ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ျမည္တတ္လာေလ၏။
ယင္း၌ တိမ္တစ္လံုးက မျပတ္ၾကားေနရသည္ျဖစ္ရာ သူ႔ကို အစ္ဇဘယ္လ္က ေခၚေသာ ေလွာင္အိမ္ေအာက္ သြားထိုင္လ်က္ တစ္ဖက္ေသာ ၾကည္လင္သည့္ မ်က္လံုးျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္ကာ အၿမီးလႈပ္ေနပံုကို ေထာက္ခ်င့္ျခင္းအားျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ဟန္ ရွိသည္။ အစ္ဇဘယ္လ္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွ ေအာက္က်လာသည့္တိုင္ ေပၚလီတုန္းကလို ကိုက္မသတ္ဟု ယူဆရသည္။
ယင္း႐ႈခင္းကို ၾကည့္၍ အေဖကလည္း ေက်နပ္သည္။ သားငယ္ကလည္း ဝမ္းသာသည္။ ေမာင္ဘိုလည္း ရႊင္ျပသည္။ ပီတိ အျဖစ္ဆံုးမွာ ဤေခြးဇာတ္ေၾကာင္းကို စတင္ခဲ့သည့္ မိခင္ႀကီးေပတည္း။
အေမလႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မ်က္ရည္ဝဲေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ လိုက္သည္ကေတာ့ အေဖသည္ ေဈးမွ လွပေသာ သားေရလည္ပတ္ကို ဝယ္လာခဲ့၍ တိမ္တစ္လံုး၏ လည္ပင္းမွာ တပ္ဆင္ေပးတုန္းကေပတည္း။
-------------
ေသာ္တာေဆြ
(သတၱဝါတုိ႔၏ သံသရာ)