ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ

ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ (ဘာသာျပန္သူ - ျမသန္းတင့္)
-----------------------------------------------------
(ေနာက္ဆုံးထုတ္ ကမၻာ့ဘဏ္ စာရင္းမ်ားအရ ကမၻာ့ လူဦးေရသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္ သန္းေပါင္း ၃၀၃၇၊ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ သန္းေပါင္း ၄၇၅၀ ျဖစ္ၿပီး သကၠရာဇ္ ၂၀၂၅ ခုႏွစ္တြင္ သန္းေပါင္း ၈၂၉၇ ရွိမည္ဟု ခန႔္မွန္းထားသည္။ ယခု ဝတၳဳတိုကို ေရးသူမွာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး သိပၸံ စာေရးဆရာႏွင့္ လူဦးေရေဗဒ ပညာရွင္ ဂ်ိမ္းေဘာလဒ္ ျဖစ္ၿပီး ဝတၳဳကို ကမၻာ့လူဦးေရ သန္းေပါင္းႏွစ္ေသာင္း ရွိမည့္အခ်ိန္တြင္ ေနာက္ခံျပဳ ေရးထားသည္။ ကမၻာ့လူဦးေရ မ်ားျပားလြန္းသည့္ အတြက္ ကမၻာ့ကြက္လပ္မ်ား အားလုံးကို လယ္ယာမ်ားႏွင့္ စက္မႈထုတ္ကုန္မ်ား ထုတ္သည့္ စက္႐ုံၾကမ္းျပင္မ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းထားရၿပီး လူမ်ားမွာ မက္ဂါစီးတီးေခၚ မဟာၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ စုျပံဳေနၾကရသည္။ ေက်းလက္ဟူ၍ မရွိေတာ့။ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ စုျပံဳေနရသည့္ အတြက္ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ယာဥ္မ်ား သြားစရာ မရွိ။ လမ္းမေပၚတြင္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ေနၾကရသည္။ လူတစ္ဦးလွ်င္ ဆယ္ေပခန႔္ ရွိသည့္ အကန႔္ေလးေတြ ဖြဲ႕ၿပီး ေနရာခ်ထားေပးရသည္။
ကမၻာ့လူဦးေရသည္ ဂဲဩဓမထရီႏႈန္း အတိုင္း တိုးတက္ေနသည္။ လူဦးေရသည္ စားနပ္ရိကၡာ ထုတ္လုပ္ႏုိင္သည္ထက္ မ်ားလာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမႈေရး၊ စာရိတၱေရးရာတို႔ျဖင့္ လူဦးေရ ကန႔္သတ္ေရးကို လုပ္ရမည္ဟူေသာ အဂၤလိပ္ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ မဲလ္သပ္စ္၏ အယူအဆကို ေဘာလဒ္ လက္ခံသည္။
ဤဝတၳဳ၌ ေဘာလဒ္သည္ ထိုေခတ္တြင္ ၾကံဳေတြ႕ရမည့္ ျပႆနာမ်ား၊ လူမႈေရး ကိစၥမ်ား၊ ပဋိပကၡမ်ားကို တင္ျပထားသည္။)
--------
မနက္ လင္းအားႀကီးမွ စ၍ ညမိုးခ်ဳပ္အထိ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္မွ တက္သံ၊ ဆင္းသံေတြကို ဝါ့ဒ္၏ အခန္းက်ဥ္းကေလး ထဲမွ ၾကားေနရသည္။ သူ႔အခန္းမွာ ေလးထပ္ႏွင့္ ငါးထပ္သို႔ တက္သည့္ ေလွကားေျခရင္း အေကြ႕ ေခ်ာင္ကေလးထဲတြင္ ရွိၿပီး နံရံကို အထပ္သား ပါးပါးကေလးေတြ ကာထားသည္။ ေလွကားေပၚသို႔ ေျခတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔အခန္းနံရံ ပါးပါးကေလးသည္ ေကြးညြတ္သြားကာ အိုမင္းစျပဳေနသည့္ ေလရဟတ္ႀကီး တစ္ခုမွ သစ္သားေမာင္းတံႀကီးမ်ားလို တက်ီက်ီ ျမည္ေနၾကသည္။ အေပၚထပ္တြင္ အထပ္သုံးထပ္ ရွိၿပီး ထိုအထပ္သုံးထပ္တြင္ လူတစ္ရာေက်ာ္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသျဖင့္ ညဆိုလွ်င္ ဝါ့ဒ္ ခမ်ာ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရ။ မနက္ ႏွစ္နာရီ သုံးနာရီအထိ ေျခသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္မိုင္ခန႔္ အကြာတြင္ ရွိသည့္ ညလုံးေပါက္႐ုပ္ရွင္မွ ျပန္လာၾကျခင္း ျဖစ္၏ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႐ုပ္ရွင္ အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေပၚထြက္လာေသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ေဆာင္တို႔၏ စကားေျပာသံမ်ားကို ဗလုံးဗေထြး ၾကားရတတ္ေသးသည္။ ထိုေနရာမွာအားကစား႐ုံလည္း ျဖစ္ရာ ဘယ္ေတာ့မွ် အားသည္ဟူ၍ မရွိေတာ့။ ေန႔လယ္ဆိုလွ်င္ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားႀကီးကို လိပ္တင္ထားလိုက္ၿပီး အားကစားပြဲမ်ား၊ ေဘာလုံးပြဲမ်ား တစ္ေနကုန္ က်င္းပတတ္သည္။ ညဆိုလွ်င္ ႐ုပ္ရွင္ျပေလ့ရွိသည္။ ကြင္းနားတြင္ ကပ္ေနသည့္ အိမ္မ်ားမွ လူမ်ားအဖို႔မူ မည္မွ် ဆူညံမည္ကို ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့။
ဝါ့ဒ္မွာမူ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္မႈကေလး ရွိေသးသည့္အတြက္ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ သည္အိမ္ကို မေျပာင္းမီ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လေလာက္က ၇၅၅ လမ္းမွ အိမ္တစ္အိမ္ ေအာက္ဆုံးထပ္တြင္ လူခုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ တစ္ခန္းတည္း ေနခဲ့ရဖူးသည္။ အိမ္မွာ လမ္းမႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိသျဖင့္ သူ႔ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းေနသည္။ လမ္းတစ္ခုလုံး လူေတြျပည့္လ်က္။ ေျခသံေတြက တရွပ္ရွပ္၊ စကားေျပာသံေတြက တညံညံ။ မနက္ေျခာက္နာရီခြဲ အိပ္ရာမွႏုိးၿပီး အိမ္သာသို႔သြား၍ တန္းစီသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူတို႔အိမ္ေဘးက စႀကႍမ်ားေပၚတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနေလၿပီ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ မီးရထားကုန္းႀကီးေပၚမွ မီးရထားကလည္း မိနစ္ဝက္လွ်င္ တစ္စင္း တေဝါေဝါေအာ္၍ ျဖတ္သြားသည္။ ေလွကားေျခရင္းမွ အကန႔္ကေလးတစ္ကန္႔ ငွားရန္ ေၾကာ္ျငာကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့။ ေဈးႀကီးသည့္တိုင္ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ (အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ဝါ့ဒ္ သည္ အားအားရွိလွ်င္ သတင္းစာ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ေလွ်ာက္ဖတ္ေလ့ရွိကာ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ႏွစ္လလွ်င္တစ္ႀကိမ္က် အခန္းေျပာင္းတတ္၏။) ေလွကားရင္းတြင္ အခန္းကေလးတစ္ခန္း ရသည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏုိင္ေလၿပီ။
သို႔ရာတြင္ လမ္းဆုံက်သျဖင့္ ဧည့္မ်ားသည္။ ညေနတိုင္ဆိုလွ်င္ စာၾကည့္တိုက္တြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ေရာက္လာတတ္ၾကၿပီး နားနားေနေန ဝင္လာတတ္ၾကသည္။ အကန႔္ကေလးမွာ သိပ္မက်ယ္လွ။ ၾကမ္းျပင္ဧရိယာျဖင့္ တြက္လွ်င္ စတုရန္းမီတာ ေလးမီတာခြဲသာသာ ကေလးမွ်သာ ရွိလိမ့္မည္။ အစိုးရက သတ္မွတ္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ ေနရမည့္ အက်ယ္အဝန္းႏွင့္စာလွ်င္ မီတာဝက္ေလာက္သာ က်ယ္သည္။ သည္အိမ္ကို ေဆာက္စဥ္က လက္သမားမ်ားက မီးဖိုေခါင္တိုင္ေဘး ေနရာကေလးကို ခိုး၍ေဆာက္ထားၾကသျဖင့္ သည္ေလာက္က်ယ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝါ့ဒ္သည္ အိပ္ရာႏွင့္ တံခါးမႀကီးၾကားတြင္ ေနာက္မွီကုလားထိုင္ ခပ္ေသးေသးတစ္လုံး ခ်စရာ ေနရာရသြားသည္။ ဧည့္သည္ေစာင္သည္ လာလွ်င္ တျခား တစ္ေယာက္ခန္းေတြမွာလို အိပ္ရာေပၚတြင္ထိုင္၍ ဧည့္ခံစရာ မလိုေတာ့ဘဲ ကုလားထိုင္ေလး ဘာေလးႏွင့္ ဧည့္ခံႏုိင္သည္။
သူ႔ဆီသို႔ မၾကာခဏ အလည္လာေလ့ရွိေသာ ႐ုိဆီးတားက ခုတင္ေပၚတြင္ လွဲ၍ အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ...
“ဒီအကန႔္ကေလး ရတာ ခင္ဗ်ား သိပ္ကံေကာင္းတာပဲဗ်ာ၊ အခန္းကလည္း က်ယ္တယ္၊ ႐ႈခင္းျမင္ခင္းလည္း ေကာင္းတယ္၊ အနည္းဆုံး ငါးမီတာ ေျခာက္မီတာေလာက္ေတာ့ က်ယ္မွာပဲေနာ္”
ဝါ့ဒ္က ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါေအာင္ ယမ္းလိုက္၏။ ႐ုိဆီးတားသည္ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္သည္မွာ မွန္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ သည္အကန႔္ကေလးထဲတြင္ သူ႔အတြက္ ေနရာခြဲမေပးႏုိင္၊ သူေျပာင္းလာမည္ ဆိုလွ်င္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။
“သိပ္မက်ယ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေလးမီတာခြဲပဲ ရွိတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ အတိပဲ”
႐ုိဆီးတားက မ်က္လုံးကို ပင့္လိုက္ရင္း ...
“ဒီလိုဆိုရင္ မ်က္ႏွာၾကက္ေၾကာင့္ ထင္တယ္”
အခ်ိဳ႕ေသာ အိမ္ရွင္မ်ားသည္ သူတို႔အိမ္ကို က်ယ္သည္ဟု ထင္ရေအာင္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို တစ္မ်ိဳးတပ္ထားေလ့ ရွိၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္အက်ယ္အဝန္းကို ခန႔္မွန္းၾကသည္ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုပင္ အလြယ္တကူ ၾကည့္၍ ခန႔္မွန္းၾကစျမဲျဖစ္၏ သုံးထပ္သားအကာမ်ားကို တပ္ဆင္ရာတြင္ ႐ုိး႐ုိးတပ္ဆင္ျခင္းမျပဳဘဲ ဇလားပုံျဖစ္ေအာင္ အေပၚတြင္ ေဘးကားၿပီး အရွင္ တပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ အိမ္ငွားေတြ လာၾကည့္လွ်င္ ထိုအခန္းသည္ အက်ယ္ႀကီးဟု ထင္ရသည္။ (သို႔ျဖင့္ ညားခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔မွာ ထိုအခန္းမ်ိဳးကို အက်ယ္ႀကီးထင္သျဖင့္ တစ္ခန္းတည္း ငွားသြားၾကသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ေပါင္း မ်ားလွၿပီ) အိုးအိမ္ဌာနမွ အရာရွိမ်ား လာေရာက္စစ္ေဆးလွ်င္ ထိုအကာမ်ားကို ျပန္ျဖဳတ္၊ၿပီး ဥပေဒႏွင့္အညီ ျပန္၍ တပ္ထားလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ငွားမ်ားမွာ ထိုအကာအရံမ်ားကို ျပန္၍တပ္သည့္အခါတြင္ သူ႔ေနရာ ကိုယ့္ေနရာကို မွတ္သားထားၾကရသည္ ျဖစ္ရာ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚ၌ ခဲတံအမွတ္ရာေတြ ျပည့္ေနသည္။ အခြင့္အေရး မေတာင္းတတ္သူ၊ စကားနည္းသူတို႔မွာ သည္လိုႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ခံရၿပီး တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလိုက္လာေသာ အခန္းကေလးထဲတြင္ ေနရေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ အိမ္ငွားရန္ေၾကာ္ျငာမ်ားထဲ၌ “ေအးခ်မ္းစြာ ေနတတ္ေသာ အိမ္ငွားမ်ား အလိုရွိသည္” ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးမ်ား ပါေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။
“နံရံက အေပၚဘက္မွာ နည္းနည္းကားထြက္ ေနတယ္ဗ်၊ အနည္းဆုံး ေလးဒီဂရီေလာက္ေတာ့ ေဘးကိုကားေနတယ္ ထင္တယ္၊ ေရပိုက္တစ္ခုအတိုင္း ကပ္ၿပီး ခ်ဲ႕ထားတာ၊ ဒီေလာက္ကေလး ခ်ဲ႕႐ုံနဲ႔ေတာ့ ေလွကား အတက္အဆင္းက လူေတြအဖို႔ ဘာမွ မထိခိုက္ပါဘူး”
႐ုိဆီးတားက ျပံဳးလိုက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားအခန္းကိုေတာ့ သေဘာက်ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုေတာ့ စိတ္ကုန္လြန္းလို႔”
႐ုိဆီးတားက သူ႔ေနရာကို “အခန္း” ဟု သုံးသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ အခန္းဟု မဆိုသာ။ ေလွာင္အိမ္အကန႔္ကေလး တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္၊ လူေတြ အခန္းေတြႏွင့္ ေနစဥ္၊ အိမ္ႀကီးရခိုင္ေတြႏွင့္ ေနစဥ္၊ အခန္းစုံေတြႏွင့္ ေနစဥ္ ကာလက သုံးစြဲခဲ့ၾကသည့္အတိုင္း ယခုလည္း သူ႔ေလွာင္အိမ္ကေလးကို “အခန္း” ဟု ႏႈတ္က်ိဳးေခၚေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူအလုပ္လုပ္သည့္ စာၾကည့္ပိဋကတ္တိုက္ထဲမွ မိုက္က႐ုိဖလင္မ်ားထဲရွိ ဗိသုကာပုံစံမ်ားထဲတြင္ က်ယ္ျပန႔္ေသာျပတိုက္ႀကီးမ်ား၊ ကပြဲခန္းမေဆာင္ႀကီးမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ အေဆာက္အအုံႀကီးမ်ားကို သူ ျမင္ဖူးသည္။ က်ယ္ျပန႔္ လိုက္သည့္ အေဆာက္အအုံႀကီးေတြ။ လူသူ အသြားအလာကလည္း ရွင္းပါဘိျခင္း။ ခန္းမႀကီးထဲတြင္ ေလွကားႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ သြားလာေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္စ သုံးေယာက္စကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ လမ္းမႀကီးမ်ား အလယ္ေကာင္တြင္ ယာဥ္မ်ားသည္ လြတ္လပ္စြာ ေမာင္းႏွင္ေနၾကသည္။ လူေနအိမ္ေျခက်ဲေသာ အရပ္မ်ားတြင္မူ လမ္းေဘးစႀကႍမ်ားမွာ ကိုက္ငါးဆယ္ခန႔္ တစ္ဝိုက္ေလာက္က်မွ လူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကိုသာ ေတြ႕ရသည္။
ယခုေခတ္တြင္မူ အိမ္ႀကီးမ်ားကို ၿဖိဳခ်ပစ္ကာ အခန္းစုံမ်ား၊ တိုက္တန္းလ်ားမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ေနၾကေလၿပီ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမရွိ ညစာစားပြဲမ်ား က်င္းပရာ ခန္းေဆာင္ႀကီးမွာ ေလးစိတ္ပိုင္းၿပီး တစ္စိတ္တစ္စိတ္လွ်င္ အခန္းက်ဥ္းကေလးေတြ ျပန္ဖြဲ႕ထားၿပီ။
လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္လည္း ယာဥ္အသြားအလာတို႔ မရွိၾကေတာ့။ မနက္အ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္၊ လမ္းေဘးစႀကႍမ်ားေပၚတြင္ လူေတြအသြားအလာ ႐ႈပ္ခ်ိန္မွအပ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္မူ လမ္းမႀကီးမ်ားတြင္လည္း လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေျခက်င္သြားလာေနၾကၿပီ။ သူတို႔ေခါင္းေပၚတြင္ “လက္ဝဲဘက္မွ ကပ္ေလွ်ာက္ပါ” ဆိုသည့္ မီးပြိဳင့္ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ေရးထားသည့္တိုင္ လမ္းမတစ္ခုလုံး ေျခက်င္သြားေနသူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ သူတို႔အဝတ္အစားမ်ားမွာ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္းကပ္လ်က္။ တခ်ိဳ႕က ႐ုံးသြားၾကသူမ်ားျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕က အလုပ္မွျပန္လာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းဆုံလမ္းခြမ်ားသို႔ေရာက္လွ်င္ လူအုပ္ႀကီးမွာ က်ပ္ခဲလ်က္ရွိကာ တိုးမေပါက္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုလမ္းဆုံလမ္းခြတြင္ က်ပ္ခဲေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးမွာ တိုး၍မရသျဖင့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကပင္ ဝါ့ဒ္သည္ အားကစားကြင္းမွ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့စဥ္ အားကစားကြင္းသို႔ လာသူႏွင့္ အားကစားကြင္းမွ ျပန္လာသူတို႔ လူအုပ္ႀကီးႏွစ္အုပ္ ထိပ္တိုက္တိုးမိေနသျဖင့္ ထိုလူအုပ္တြင္ ႏွစ္ရက္လုံးလုံး ပိတ္မိေနခဲ့ဖူးရာ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔က်မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္သည္။ စတုရန္းတစ္မိုင္ခန႔္ က်ယ္သည့္ ထိုအနီးအနား ရပ္ကြက္တစ္ခုလုံးမွာ လူေတြပိတ္ေနသျဖင့္ ဘယ္ကိုမွလည္း သြားလာ၍မရေတာ့ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေရွ႕မွ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနေသာ လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္ ညပ္ပါသြားကာ ေျခ ေျမမထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတြင္လည္း လဲက်သြားသျဖင့္ လူနင္းပင္ ခံလိုက္ရေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ ရဲမ်ားေရာက္လာကာ အားကစားကြင္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးကိုရွင္းေတာ့မွ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ ေလွာင္အိမ္အခန္းေျမႇာင္ကေလး ထဲသို႔ ေရာက္လာသည့္အခါက်မွ ႏွစ္ရက္စာ အတိုးခ်ၿပီး တစ္ပတ္လုံးလုံး အိပ္ပစ္လိုက္သည္။
“အစိုးရက လူတစ္ေယာက္ကို အရင္ကေပးထားတဲ့ ေနရာထက္ ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္တဲ့၊ တစ္ေယာက္ကို သုံးမီတာခြဲပဲ ေပးေတာ့မယ္တဲ့”
႐ုိဆီးတားက ေျပာ၏။ ထိုစဥ္ အေပၚေျခာက္ထပ္မွလူေတြ ေလွကားမွ ဆင္းလာသျဖင့္ ဝါ့ဒ္သည္ တံခါးမင္းတုပ္ ျပဳတ္ထြက္မသြားေအာင္ တံခါးကို တြန္းထားလိုက္သည္။
“ေကာလာဟလေတြ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ၾကာပါၿပီ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဒီသတင္းကို ၾကားေနတာပဲ”
“ေကာလာဟလမဟုတ္ဘူးဗ် ... တကယ္၊ မေလွ်ာ့လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ လူဦးေရ သန္းေပါင္း သုံးဆယ္ ရွိေနၿပီ၊ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ လူတစ္သန္းတိုးလာတယ္ မဟုတ္လား၊ ခု အိုးအိမ္ဌာနက စဥ္းစားေနၿပီ”
ဝါ့ဒ္ ေခါင္းယမ္းသည္။ သူတို႔စီမံကိန္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္။ လူတစ္ေယာက္ကို သုံးမီတာမွ်သာ ခြဲေပးသည္ဆိုလွ်င္ အားလုံးအစကေန ျပန္စရေတာ့မည္။ ရွိေနသည့္ အေဆာက္အအုံေတြ၊ အကာအရံေတြ အားလုံးကို ျပန္ဖ်က္ပစ္ရမည္။ အခန္းက်ဥ္းကေလးေတြ ျပန္ဖြဲ႕ရမည္။ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ မေျပာႏွင့္။ စီမံခန႔္ခြဲဖို႔ကိစၥပင္လွ်င္ မလြယ္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အခန္းေျမႇာင္က​ေလးမ်ားကို ျပန္၍ပုံစံထုတ္ေပးရမည္။ မွန္ကန္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးရမည္။ လိုင္စင္ထုတ္ေပးရမည္။ အိမ္ေထာင္စုမ်ားကို ျပန္၍ ေနရာခ်ထားရဦးမည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ စီမံကိန္းအရ အေဆာက္အအုံမ်ားကို လူတစ္ေယာက္လွ်င္ ေလးမီတာက်ျဖင့္ ပုံစံထုတ္၍ ေဆာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခု သူတို႔အထဲမွ တစ္ခန္းလွ်င္ မီတာဝက္စီေလွ်ာ့၍ အသစ္ျပန္ေဆာက္ရမည္ ဆိုျခင္းမွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္သည္။ ထိုသို႔ေဆာက္လိုက္လွ်င္ အခန္းသစ္ေတြ ပိုထြက္လာဦးမည္ဟု ဆိုင္ရာတို႔က တြက္ၾကသည္။
“လူတစ္ေယာက္ကို သုံးမီတာခြဲသာ ေနရာေပးရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေနလို႔ ျဖစ္မွာလဲဗ်ာ” ဟု ဝါ့ဒ္က ရယ္၍ ေျပာလိုက္၏။
႐ုိဆီးတားက ...
“ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားထင္တာကိုးဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့စီမံကိန္းတုန္းက လူတစ္ေယာက္ကို ငါးမီတာကေနၿပီး ေလးမီတာကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခဲ့တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာခဲ့ၾကတာပဲ၊ ဒီေလာက္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ေနမလဲ၊ မတ္တတ္ရပ္ေနရမွာလား ဘာလားနဲ႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ခုတင္ကေလးတစ္လုံးနဲ႔ လက္ဆြဲအိတ္ကေလးတစ္လုံး ခ်လိုက္ရင္ အခန္းျပည့္သြားၿပီ မဟုတ္လား၊ အခန္းထဲဝင္ရင္ တံခါးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ဖြင့္ေတာ့မွာလဲလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ဆိုင္ရာက တံခါးေတြကို အတြင္းဖြင့္ မလုပ္ရဘူး၊ အျပင္ကိုဖြင့္ရမယ္လို႔ အမိန႔္ထုတ္လိုက္တယ္ေလ၊ ေဟာ ... ၊ ခုေတာ့ ျဖစ္လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေလးမီတာက်ယ္တဲ့ ေလွာင္အိမ္ကေလးထဲမွာ ေနေနရၿပီ မဟုတ္လား”
ဝါ့ဒ္က နာရီကို ၾကည့္လိုက္၏။ အခ်ိန္မွာ ည ခုႏွစ္နာရီခြဲ။
“အင္း ... ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ၿပီဗ်ိဳ႕၊ လမ္းတစ္ဖက္က စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာၾကာမ်ား တိုးေဝွ႔သြားေနရဦးမလဲ မသိဘူး”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ညည္းညည္းညဴညဴျဖင့္ ေလွာင္အိမ္ကေလးထဲမွ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေလွကားေပၚတြင္လည္း လူေတြ ပစၥည္းေတြ အျပည့္။ တက္သူ၊ ဆင္းသူႏွင့္ အထုပ္အပိုးေတြေၾကာင့္ ေလွကားလက္ရန္းနားတြင္ ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးသာ က်န္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ကား လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနလိုက္ပုံမွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့။ စႀကႍမ်ားေပၚတြင္လည္း လူေတြ။ တခ်ိဳ႕က သစ္သားျပားေတြေထာင္ၿပီး ယာယီအကာအရံ လုပ္ထားၾကသည္​။ ထိုအကာအရံမ်ားေပၚတြင္ ေရစိုအဝတ္ေတြလွန္းလ်က္။ ေလက အနံ႔အသက္တို႔ျဖင့္ မႊန္လ်က္။ ေအာက္ထပ္တြင္ အခန္းငါးခန္းရွိရာ တစ္ခန္းစီတြင္ လူတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ေနရသည့္အတြက္ သူတို႔စကားေျပာသံ၊ ရန္ျဖစ္သံ၊ ရယ္သံမ်ားသည္ အကာအရံမ်ားကို ပဲ့တင္႐ုိက္ခတ္ေနၾကသည္။
ဒုတိယအထပ္တြင္မူ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚတြင္ လူေတြထိုင္ေနၾကသည္။ မီးသတ္ဥပေဒအရ ေလွကားမ်ားေပၚတြင္ ထိုင္ခြင့္မရွိေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္နားေနခန္း မရွိသည့္အတြက္ ေလွကားထစ္ေပၚမွာပင္ နားနားေနေန ထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ခန္းတြင္ ေယာက္်ားမ်ားက တန္းစီလ်က္။ မိန္းမမ်ားက ေလွကားထစ္ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း သူတို႔ေယာက္်ားမ်ားကို စကားေျပာလ်က္။ ကေလးမ်ားက သူတို႔အနီးတစ္ဝိုက္တြင္ ကၽြမ္းပစ္ ေဆာ့ကစားလ်က္။ တံခါးမႀကီးနားသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ဝါ့ဒ္ႏွင့္ ႐ုိဆီးတားတို႔သည္ ထိုင္ေနၾကသည့္ မိန္းမမ်ား၊ အထုပ္အပိုးမ်ားႏွင့္ အျပင္မွ ဝင္လာသူသူမ်ားကို တိုးေဝွ႔၍ မနည္းထြက္လာခဲ့ၾကရသည္။
အျပင္ဘက္ ေလွကားထစ္ေပၚသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ဝါ့ဒ္က သက္ျပင္းႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ရင္း လမ္းတစ္ဖက္ရွိ စားေသာက္ဆိုင္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပသည္။ လမ္းတစ္ဖက္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ကိုက္သုံးဆယ္ခန္႔သာ ကြာသည့္တိုင္ သူတို႔ေရွ႕တြင္ ဒီေရေတြ တေဝါေဝါ တက္လာသည့္ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းလို လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည့္ လမ္းမႀကီးတစ္လမ္း ျခားေနသည္။ အားကစားကြင္းမွ ႐ုပ္ရွင္ပထမပြဲမွာ ကိုးနာရီခြဲတြင္ စျပမည္ျဖစ္သျဖင့္ လက္မွတ္ရရန္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံဆီသို႔ သြားေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
“ဒီျပင္ေနရာ မရွိေတာ့ဘူးလားဗ်ာ” ဟု ႐ုိဆီးတားက မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့ကာ စားေသာက္ဆိုင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္းေမးသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ထဲတြင္လည္း လူေတြျပည့္က်ပ္လ်က္။ ဆိုင္ထဲသို႔ေရာက္သည့္တိုင္ အနည္းဆုံး နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရဦးမည္။ ထို႔ျပင္ ထိုဆိုင္မွ အစားအေသာက္ကလည္း မေကာင္းလွ။ စာၾကည့္တိုက္မွ ေလးျပအကြာတြင္ရွိသည့္ စားေသာက္ဆိုင္မွာ အခ်က္အျပဳတ္ေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဆိုင္သို႔ သြားခ်င္သည္။
ဝါဒ့္ ပခုံးကို ခ်ီျပလိုက္ရင္း ...
“အံမာေလး၊ အဲဒီကိုေရာက္ဖို႔က မနည္းသြားရမွာဗ်၊ ေရွ႕ကို ကိုက္ႏွစ္ရာေလာက္ ေလွ်ာက္ရဦးမွာ၊ ဒီေလာက္ လူေတြၾကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“အင္း ... ခင္ဗ်ားေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားက ႐ုံးနဲ႔အိမ္အျပင္ ဘယ္ကိုမွ မသြားေတာ့ လူေတာတိုးရမွာ စိတ္ညစ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ဒီလိုပဲ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔နဲ႔ သြားေနရတာပဲ”
႐ုိဆီးတားက သူ႔ပခုံးကို ဖက္၍ေျပာသည္။
ဝါ့ဒ္က ေခါင္းညိတ္သည္။ ႐ုိဆီးတား ေျပာသည့္အတိုင္း မွန္သည္။ မနက္ သူ စာၾကည့္တိုက္သို႔ အလုပ္သြားလွ်င္ သူႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္သို႔ ေျခက်င္သြားေနၾကေသာ လူတန္းႀကီးႏွင့္ ပါသြားသည္။ ညေနအလုပ္က ျပန္လွ်င္လည္း ထိုလူတန္းႀကီးျဖင့္ပင္ ျပန္ပါလာသည္။ ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔အခ်ိန္ဇယားကို ဘယ္ေတာ့မွ် မေျပာင္း၊ ထိုအတိုင္း ပုံမွန္သြားသည္။ ဝါ့ဒ္သည္ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ၿမိဳ႕ထဲရွိ ေဘာ္ဒါသို႔လာ၍ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရာ ယခု သူ အလုပ္ရသည့္ အခါတြင္လည္း ၿမိဳ႕အေရွ႕ပိုင္းတြင္ ေနေသာ မိဘမ်ားႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္လာခဲ့သည္။ မိဘမ်ားထံ သြားလည္ခ်င္သည့္တိုင္ မလည္ျဖစ္ခဲ့။ မိဘအိမ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းကေလး တစ္ခြက္၊ ဟင္းေကာင္းေကာင္းကေလး တစ္ခြက္ စားရမည္ကို သိေသာ္လည္း ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကို ျဖတ္သြားရမည္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ ထိုအၾကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ သူ႔အလုပ္မွာ စာၾကည့္တိုက္တြင္ ျဖစ္သျဖင့္ လူငယ္ လူရြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္။ သူလည္း မၾကာခင္ အိမ္ေထာင္က်၊ စာၾကည့္တိုက္နားတြင္ အခန္းေျမႇာင္ကေလး ႏွစ္ခန္းငွား၊ သားသမီးေတြ ေမြးရေတာ့မည္။ (အမ်ားဆုံး သုံးေယာက္သာ ေမြးရမည္ဟု ကန႔္သတ္ထားသည္) ထိုအခါတြင္မူ အိမ္ခန္းငယ္ငယ္ကေလး တစ္ခုေလာက္ ဝယ္ႏုိင္မည္လား။ မေျပာတတ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေျခက်င္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားထဲတြင္ ေမ်ာပါလာၾကသည္။ လူနည္းနည္းက်ဲသည့္ ေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ေဘးသို႔ေရွာင္ထြက္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္အမိုးစြန္မ်ား ေအာက္မွ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကကာ စားေသာက္ဆိုင္ဆီသို႔ လာခဲ့ၾက၏။ ေနရာလြတ္ ရွိလွ်င္ ေရွ႕မွလူကို ေရွာင္တက္ၿပီး ေရွ႕တက္လာလိုက္သျဖင့္ လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ စီးကရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေကြ႕အတက္တြင္ ဝါ့ဒ္က ...
“ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ေနာက္ဆုံး လူဦးေရစာရင္းက ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ”
႐ုိဆီးတားက ျပံဳးသည္။
“အင္း ... ခင္ဗ်ားၾကားလိုက္ရင္ လန္႔မ်ားသြားမလား မသိဘူး၊ ေအးေလ ... ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္လည္း ခင္ဗ်ား ယုံခ်င္မွ ယုံမွာပါ”
႐ုိဆီးတားမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ အာမခံဌာနတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္အတြက္ လူဦးေရစာရင္းကို သိခြင့္ရသူ ျဖစ္၏။ လူဦးေရစာရင္းကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ခန႔္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အေၾကာင္းႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ တစ္ခုမွာ ကိန္းဂဏန္းမ်ား တိက်မႈမရွိေသးေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အဓိကအေၾကာင္းမွာကား လူဦးေရစာရင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာလိုက္လွ်င္ ကေလာ္စထ႐ုိဖိုးဗီးယားေခၚ အက်ဥ္းေၾကာက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြါးမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ယခုပင္လွ်င္ အခ်ိဳ႕လူမ်ားတြင္ ထိုေရာဂါစြဲကပ္ ေနၾကေလၿပီ။ သက္ဆိုင္ရာတို႔၏ ခန႔္မွန္းခ်က္အရဆိုလွ်င္ ကမၻာ့လူဦးေရသည္ သန္းေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းရွိေနၿပီဟု ဆို၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုအခ်က္ကို မည္သူကမွ် မယုံၾကေသး။ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ကမၻာ့လူဦးေရသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ကတည္းက တစ္ႏွစ္လွ်င္ သုံးရာႏႈန္းျဖင့္ တိုးလ်က္ရွိရာ ယခုလည္း ထိုရာႏႈန္းအတိုင္း၊ ဆက္လက္တိုးေနဆဲျဖစ္သည္ဟု ဝါ့ဒ္ ထင္သည္။
ထိုႏႈန္းအတိုင္း မည္မွ်ၾကာၾကာတိုးေနဦးမည္ကို မည္သူမွ်မေျပာႏုိင္။ ေခတ္သစ္ မဲလ္လပ္စ္ဝါဒီ (ကမၻာ့လူဦးေရသည္ စားနပ္ရိကၡာ ထုတ္လုပ္ႏုိင္သည္ထက္ မ်ားလာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူဦးေရကန႔္သတ္ေရးကို လူမႈေရး၊ စာရိတၱေရးရာမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ရမည္ဟု ယူဆသူ) မ်ားက ကမၻာ့လူဦးေရႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနၾကသည့္တိုင္ ယခုအခ်ိန္အထိမူ ကမၻာ့လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးသည္ လူဦးေရတိုးတက္မႈကို အမီလိုက္ေနေသးသည္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို ေဇာက္ခ်လုပ္ရမည္ဟု ေျပာေနရျခင္းမွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကမၻာ့လူဦးေရ၏ ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားထဲတြင္ အျမဲ ေလွာင္ပိတ္မိေနျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား ေဘးသို႔ ျပန႔္ကားထြက္လာျခင္းကို အခ်ိန္မီ တားဆီးထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတို႔တြင္ ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္ေဟာင္းမ်ားမွ ေျမယာမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ အသုံးျပဳေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္တိုးလာေသာ လူဦးေရကို ေဘးသို႔ျပန႔္ကားအထြက္ မခံေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားရွိ ရပ္ကြက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ေနရာခ်ထားေပး ၿပီးၿပီ။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေက်းလက္ဟူ၍ မရွိေတာ့။ ၿမိဳ႕မ်ားျပင္ဘက္ရွိ ေျမကြက္လပ္ မွန္သမွ်တြင္ သီးႏွံတစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး စိုက္ပ်ိဳးေနၾကၿပီ။ ကမၻာ့ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ကြက္လပ္ႀကီးမ်ားသည္ စက္႐ုံၾကမ္းျပင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီး စက္မႈရပ္ကြက္ဟု သတ္မွတ္ကာ အရပ္သူအရပ္သားမ်ားအား ပိတ္ထားလိုက္ၿပီ။ တစ္ခါက ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားအခ်င္းခ်င္း စီးပြားေရးႏွင့္ ဝါဒေရးနယ္ခ်ဲ႕မႈမ်ား ရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုမရွိေတာ့။ ယခုမူ ႏုိင္ငံအားလုံးသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားအား ျပည္တြင္းကိုလိုနီမ်ားအျဖစ္ ထူေထာင္ေရးဟူေသာ အဓိကလုပ္ငန္းကို အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီ။
စားေသာက္ဆိုင္အဝသို႔ ေရာက္သည္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေရွ႕တြင္တိုးေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲသို႔ အတင္းတိုးဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
ဝါ့ဒ္က ...
“ခက္တာက ကမၻာမွာ လူဦးေရမ်ားတယ္ မ်ားတယ္လို႔သာ ေျပာေနၾကတယ္၊ ဒီျပႆနာကို ဘယ္သူမွ ေျဖရွင္းဖို႔ မႀကိဳးစားၾကေသးဘူးဗ်၊ အဲဒါ အဆိုးဆုံးပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္တုန္းက ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေတြမွာလည္း က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒက လႊမ္းမိုး၊ စက္မႈလုပ္ငန္းကလည္း တိုးတက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူဦးေရဇယား မ်ဥ္းေကြးအထက္ကိုတက္ရင္ ဂုဏ္ယူၿပီး မ်ားမ်ားေမြးႏုိင္တဲ့ မိသားစုေတြကို ဆုေတြေပးခဲ့ၾကတယ္၊ အခုထိလည္း မိသားစုတိုင္းမွာ လူဦးေရ တိုးေစခ်င္ေနၾကတယ္၊ လူဦးေရတိုးၿပီး အိမ္ေထာင္ႀကီးျဖစ္မွ ကိုယ့္အခန္းကေလး ကိုယ့္အိပ္ရာကေလးနဲ႔ ေနရမွာကိုး၊ တစ္ေယာက္တည္းသမားတို႔၊ အိမ္ေထာင္ကေလးတို႔ဆိုရင္ အခန္းက်ဥ္းကေလးနဲ႔ ေနရမယ္ မဟုတ္လား၊ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြက်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ခန္းေတြမွာလည္း ထားလို႔မျဖစ္၊ သုံးေယာက္ခန္းေတြမွာလည္း ထားလို႔မျဖစ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ခုဆိုရင္ ျမန္ျမန္အိမ္ေထာင္မျပဳရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး ဒဏ္႐ုိက္ေတာင္ ခံေနရေသးတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ လူဦးေရတိုးပြားေနၿပီး ေနေရးထိုင္ေရးခက္ခဲတာဟာ တစ္ေယာက္တည္းသမား လူလြတ္ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကိုယ့္အခန္းက်ယ္ကေလး ရပါေစ၊ အိမ္ရပါေစဆိုၿပီး အိမ္ေထာင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့လူေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာ”
႐ုိဆီးတား ေခါင္းညိတ္သည္။ ေကာင္တာနားသို႔ေရာက္ခါနီးသျဖင့္ သူမွာမည့္ အစားအေသာက္ကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္၏။
“ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေျခာက္မီတာ အခန္းကေလး တစ္ခန္းေလာက္ ရေအာင္ ျမန္ျမန္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွ ျဖစ္မယ္ဗ်ိဳ႕”
သူတို႔စကားကို ၾကားသည္တြင္ ေရွ႕တြင္ေရာက္ေနသည့္ မိန္းမပ်ိဳႏွစ္ဦးက သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဆံပင္နက္နက္၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳက
“အမယ္ ဘယ္သူေတြမ်ားလဲလို႔၊ လတ္စသတ္ေတာ့ ရွင္တို႔ကိုး၊ ဘာလဲ ခု ေျခာက္မီတာအခန္းရဖို႔ စိတ္ကူးေနၿပီလား၊ ဘာလဲ အိမ္ပြဲစား လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့”
႐ုိဆီးတားက ျပံဳးျပဳၿပီး သူ႔လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရင္း ...
“ဟုတ္တယ္ ဂ်ဴးဒစ္ေရ၊ ဘာလဲ မင္းတို႔လည္း တို႔နဲ႔ ရွယ္ယာ ဝင္မလား”
အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို မွီတြဲၿပီး ေကာင္တာနားသို႔ လိုက္လာရင္း ...
“လုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္သားပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တရားဝင္ျဖစ္မွ ေကာင္းမွာေနာ္"
အျခားတစ္ေယာက္မွာ သူတို႔စာၾကည့္တိုက္တြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ ဟယ္လင္ဆိုသည့္ စာေရးမကေလးျဖစ္၏။ သူက ဝါ့ဒ္၏ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ကာ ...
“ေနာက္ဆုံးသတင္းကို ၾကားၿပီးၿပီလား ဝါ့ဒ္၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်လိုက္ၿပီေလ၊ ခု ကၽြန္မတို႔ လမ္းေပၚ ေရာက္ေနၾကၿပီ”
“ဘာ လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနၿပီ ... ဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
႐ုိဆီးတားက အလန႔္တၾကားေမး၏ သူတို႔သည္ စြပ္ျပဳတ္ရည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီကို ယူလာခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ဘက္သို႔ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ဟယ္လင္က ...
“ကၽြန္မတို႔အခန္း ေလွာင္အိမ္က်ဥ္းကေလး ေရွ႕မွာရွိတဲ့ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးကို သိတယ္မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မနဲ႔ ဂ်ဴးဒစ္တို႔ စာဖတ္ခ်င္ရင္ အဲဒီဗီ႐ုိကေလးထဲကို ေခါင္းထိုးၿပီး စာဖတ္ၾကတယ္ရွင့္၊ ကၽြန္မတို႔စာၾကည့္ခန္။ ဆိုပါေတာ့ေလ၊ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးကို ေခါင္းထိုးၿပီး စာဖတ္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ မြန္းတာေပါ့၊ အသက္ရွဴ က်ပ္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္က်ေတာ့ အက်င့္ရသြားတာပါပဲ၊၊ အဲဒီဗီ႐ုိကေလးထဲ ေခါင္းထိုးစာဖတ္ရတာက ေအးေအးေဆးေဆးရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါကို အိမ္ရွင္အဘြားႀကီးက ေတြ႕သြားၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ဆူေတာ့တာပါပဲရွင္၊ ကၽြန္မတို႔ဟာ အိမ္ငွားေတြလိုက္နာရမည့္ ဥပေဒစည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာဘူးတဲ့၊ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ႏွင္ခ်လိုက္တယ္ဆိုပါစို႔၊ ခုေတာ့ အဲဒီဗီ႐ုိကေလးကို တစ္ေယာက္ကို ငွားေတာ့မယ္တဲ့၊ အလကား အသုံးမခံႏုိင္ဘူးတဲ့”
႐ုိဆီးတားက စားပြဲကို လက္သီးျဖင့္ ထုလိုက္ရင္း ...
“ဘာ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးကို အခန္းအျဖစ္ ငွားမယ္တဲ့ ဟုတ္လား၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး လူေနလို႔ရမွာလဲကြ၊ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ရာကလည္း အိမ္ခန္းငွားခြင့္လိုင္စင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ထုတ္ေပးပါ့မလဲ”
ဂ်ဴးဒစ္က ေခါင္းယမ္းလိုက္ရင္း ...
“ရွင္ကသာ မရေန၊ သူ႔မွာ အိမ္ခန္းငွားခြင့္လိုင္စင္ ရၿပီးၿပီရွင့္၊ သူ႔ေမာင္တစ္ေယာက္က အိုးအိမ္ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္သတဲ့”
“ရေတာ့ေကာ ဘယ္သူက ငွားမွာလဲ၊ တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးထဲမွာ ဘယ္သူက ငွားေနမွာလဲ”
ဝါ့ဒ္က စြတ္ျပဳတ္ေသာက္ေနရင္းက ရယ္လိုက္သည္။ ဂ်ဴးဒစ္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လ်က္ ...
“မေနဘူးလို႔ ရွင္ထင္လို႔လား”
“ေအးေလ၊ မင္းေျပာတာလည္း ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ခုေနခါမွာ လူေတြက ဘယ္ေနရာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းေနၾကမွာပဲ၊ ကိုယ္ကေတာ့ တံျမက္စည္းသိမ္းတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးထဲမွာ ေနမယ့္လူကို သနားတာပါပဲ၊ ေနပါဦး၊ မင္းတို႔ေကာ ဘယ္လိုစိတ္ကူးၾကသလဲ”
“ဟို ႏွစ္ျပေက်ာ္မွာရွိတဲ့ ေလွာင္အိမ္ကေလးတစ္ခုမွာ ေနတဲ့ လင္မယားက သူတို႔အခန္း ေလွာင္အိမ္ကေလးကို တစ္ဝက္ပိုင္းၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ငွားမယ္တဲ့၊ တစ္ဝက္ဆို အခန္းက်ဥ္းအလယ္ေကာင္မွာ ကန႔္လန႔္ကာေလးတစ္ခု ကာလိုက္မယ္ေလ၊ ကၽြန္မတို႔ဘက္မွာ ခုတင္ကေလးတစ္လုံးစာ ေနရာရတယ္၊ ဒီေတာ့ ဟယ္လင္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အဲဒီခုတင္ကေလးေပၚမွာ တစ္လွည့္စီ အိပ္ရမွာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္ရွင့္၊ တကယ္ေျပာေနတာ၊ ခု ကၽြန္မတို႔ရမယ့္ ေနရာကေလးက ႏွစ္မီတာေလာက္ပဲရွိတာ၊ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီပဲ အိပ္ရေတာ့မွာေပါ့၊ ကိုယ္ရတဲ့အခန္းက်ဥ္းကေလးကိုပဲ တစ္စိတ္ စိတ္ၿပီး အိမ္လခႏွစ္ဆနဲ႔ တစ္ဆင့္ ထပ္ငွားရရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ေတာင္ ဟယ္လင့္ကို ေျပာမိေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အိမ္လခကေလး ေက်တဲ့အျပင္ အျမတ္ေတာင္ရဦးမယ္ ဟုတ္လား”
သူတို႔အားလုံး ရယ္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝါ့ဒ္သည္ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္၍ မိမိအခန္းက်ဥ္း ေလွာင္အိမ္ကေလးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေပါက္ဝသို႔ေရာက္သည့္အခါတြင္ ေဆးျပင္းလိပ္တိုကို ပါးစပ္တြင္ ခဲထားသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးထူလပ်စ္ႏွင့္ အိမ္ခန္းမန္ေနဂ်ာကို ေတြ႕ရသည္။ မန္ေနဂ်ာ တံခါးေပါက္ကိုမွီ၍ ရပ္ေနရင္း
“ခင္ဗ်ားအခန္းက ေလးဒသမ ခုနစ္မီတာရွိတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ေမးသည္။
ဝါ့ဒ္မွာ အိမ္ထဲသို႔မဝင္ႏုိင္ေသး၊ အိမ္ထဲသို႔ဝင္မည့္ လူအုပ္ႀကီးကို ေစာင့္ေနရေသးသည္။ ေလွကားေပၚတြင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ကို ေရွ႕ခ်ကာ ရန္ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ အျခားေသာအိမ္ငွားမ်ားမွာလည္း တက္မရ ဆင္းမရ ျဖစ္ေနသည္။
“ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ ေလးဒသမခုနစ္မီတာ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ”
“ေလးဒသမခုနစ္မီတာဆိုတာ ၾကမ္းျပင္ကိုေျပာတာလား၊ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေျပာတာလား”
“မ်က္ႏွာၾကက္ကို တိုင္းတာေပါ့ဗ်၊ ၾကမ္းေပၚမွာက ခင္ဗ်ားပစၥည္းေတြ ပြစာၾကဲေနတာ က်ဳပ္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ တိုင္းလို႔ရမွာလဲ”
အစိုးရအိမ္ငွားမန္ေနဂ်ာသည္ ၾကမ္းေပၚတြင္ က်ေနသည့္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ခုတင္ေအာက္သို႔ ကန္သြင္းလိုက္သည္။ ဝါ့ဒ္က မျမင္ေယာင္ျပဳကာ ...
“နံရံက အေပၚမွာ နည္းနည္း ကားသြားတယ္ဗ်၊ သုံးေလးဒီဂရီေလာက္ အျပင္ကို ေစာင္းေနတယ္”
မန္ေနဂ်ာက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီ ...
“ေစာင္းေစာင္း မေစာင္းေစာင္းဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားအခန္းဟာ ေလးမီတာေက်ာ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ဒီေတာ့ ဒီအခန္းမ်ိဳးကို တျခားလူကိုငွားရင္ လခႏွစ္ဆရ ႏုိင္တယ္”
အေပၚထပ္မွ လူအခ်ိဳ႕ ဆင္းလာသည့္အတြက္ ဝါဒ္သည္ ေလွကားလက္ရန္းကို ကပ္၍ သူတို႔ကို လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ရသည္။
“ဘာ ... ေလးမီတာခြဲေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းကေလးကို ႏွစ္ဆနဲ႔ ငွားလို႔ ရမတဲ့လားဗ်”
ထိုစဥ္ လူတစ္ေယာက္တက္လာကာ အခန္းတံခါးေပါက္မွေန၍ ဝါ့ဒ္၏ အခန္းကေလးကိုလွမ္းၾကည့္ကာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လိုက္ၿပီးလွ်င္ ...
“ဘာလဲ ဂ်ိဳလူဝီ၊ လခႏွစ္ဆနဲ႔ ငွားမလို႔လား” ဟု ေမးသည္။
“ေလးမီတာခြဲဆို ငါးမီတာေပါ့ဗ်ာ၊ ခု ဥပေဒသစ္ ထြက္တယ္ဗ်၊ ေလးဒသမ ငါးမီတာထက္ေက်ာ္တဲ့ အခန္းကို လခႏွစ္ဆတိုးရမယ္တဲ့၊ ကဲ ... ေျပာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဆက္ေနႏုိင္မလား၊ မေနႏုိင္ဘူးလား သိခ်င္တယ္၊ အခန္းက က်ယ္လည္းက်ယ္၊ ႐ႈခင္းလည္း ေကာင္းတယ္၊ ေလွကားနဲ႔နီးေတာ့ ဝင္ရထြက္ရတာလည္း လြယ္တယ္၊ ျပတင္းေပါက္ကလည္း တ႐ုတ္ကတ္ေတြနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ...”
ထိုလူသည္ ခုတင္ေပၚတြင္ပစ္လွဲကာ အားရပါးရ ရယ္ေနေသာ ဝါ့ဒ္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ...
“ေဟ့လူ ... ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ ဒီေလာက္ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ရွိတဲ့ အခန္းကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ လခေကာင္းေကာင္း ေပးရမွာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္လခတစ္ဝက္ လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ မေပးႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ေျပာင္းေပါ့၊ ဒါပဲ”
ဝါ့ဒ္က မ်က္လုံးကို ပြတ္လိုက္ရင္း ...
“ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ၊ ဖယ္ေပးဆိုရင္လည္း ဖယ္ေပး႐ုံေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာင္းမလို႔ စိတ္ကူးေနတာပါ၊ ေဟာဟိုနားက တံျမက္စည္းထားတဲ့ ဗီ႐ုိကေလးထဲကို ေျပာင္းမလို႔ စီစဥ္ၿပီးပါၿပီ၊ ေလွကားနဲ႔နီးေတာ့ ဝင္ရထြက္ရတာလည္း လြယ္တယ္ဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားစကားကို သေဘာက်လွသဗ်ာ၊ ဒါ့ထက္ ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ယူေရးနပ္ၿဂိဳဟ္ေပၚမွာ သက္ရွိသတၱဝါတို႔ ဘာတို႔ ေနလို႔ မရဘူးလားဗ်”
* * *
သူ အလုပ္လုပ္သည့္ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ကိုက္တစ္ရာခန႔္အကြာတြင္ ေဟာင္းႏြမ္းပ်က္စီးေနသည့္ အိမ္အိုႀကီးတစ္လုံးရွိသည္။ ဝါ့ဒ္ႏွင့္ ႐ုိဆီးတားတို႔သည္ ထိုအိမ္အိုႀကီးမွ အခန္းေျမႇာင္ကေလးတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္စပ္တူ ငွားလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားမွာ ညစ္ပတ္ႏုံခ်ာလွ၏။ အနားရွိ အိမ္မ်ားမွာလည္း အခန္းမ်ားဖြဲ႕ကာ ထိုအခန္းမ်ားကို ခန္းေျမႇာင္ကေလးမ်ား ထပ္စိတ္ၿပီး အိမ္ငွားေတြအျပည့္ တင္ထားသည္။ အိမ္မ်ားမွာ အေဝးေရာက္ အိမ္ရွင္မ်ားကေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိုးအိမ္အဖြဲ႕ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပိုင္သည့္အိမ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အိမ္ငွားမန္ေနဂ်ာမ်ားကလည္း ေအာက္တန္းက်လွသည္။ သူတို႔အဖို႔မွာ အိမ္ငွားေတြ ဘယ္လိုေနေန အေၾကာင္းမဟုတ္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္လခ လာေတာင္း႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ပင္ တစ္ခါမွ် တက္မၾကည့္ဖူးၾက။ စႀကႍတြင္ ပုလင္းခြံမ်ား၊ ဘူးခြံမ်ား ျပန႔္က်ဲလ်က္။ ေရခ်ိဳးခန္းကလည္း အညစ္အေၾကး တြင္းႀကီးမ်ားသဖြယ္၊ လူငယ္လူရြယ္မ်ားကလည္း အလုပ္သြားၾကၿပီး အဘိုးအို၊ အဘြားအိုမ်ားက ေရအိမ္သာသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးမ်ားထဲတြင္ ေခြေနရာမွ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္လွမ္း၍ စကားေျပာတတ္ၾကသည္။
သူတို႔ခန္းေျမႇာင္ႏွစ္ခန္းတြဲမွာ အိမ္ေပၚထပ္စႀကႍတစ္ခု၏ အဆုံးတြင္ ရွိ၏။ အိမ္ပုံစံကလည္း ဘယ္တုန္းကဆြဲ၍ ဘယ္တုန္းက ေဆာက္ထားခဲ့သည္။ မသိ။ အခန္းမ်ားကို ဖြဲ႕ခ်င္သည့္ ေနရာတြင္ ဖြဲ႕ထားၿပီး စႀကႍလမ္းမွာ တစ္ဖက္ပိတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔နံရံႏွင့္ ေလးေပအကြာတြင္ ေသတၱာအလြတ္မ်ားကို ပုံထားၿပီး အခန္းဖြဲ႕ထားသည္။ ထိုေခ်ာင္ကေလးထဲတြင္မွ အကာအရံကေလ။ တစ္ခုကာထားၿပီး အိပ္ရာႏွစ္ခု ခ်သာ႐ုံ ေနရာကေလးမွ်သာ ျဖစ္၏။ သူတို႔နံရံတြင္ ျပတင္းေပါက္ ျမင့္ျမင့္ႀကီးတစ္ခု ရွိၿပီး ထိုျပတင္းေပါက္ႀကီးမွ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တစ္ဖက္ရွိအိမ္မ်ားကို ျမင္ရသည္။
ဝါ့ဒ္ သည္ သူ႔ပစၥည္းကေလးမ်ားကို ေခါင္းရင္းရွိ စင္ကေလးတစ္ခုေပၚတြင္ စုျပံဳတင္ထားလိုက္ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲေနရာမွ တစ္ဖက္ရွိ စာၾကည့္တိုက္ အမိုးႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။
႐ုိဆီးတားက သူ႔အထုပ္မ်ားကို ေျဖရင္း ...
“ဒီေနရာက သိပ္ေတာ့ မဆိုးပါဘူးကြာ၊ ဟိုမွာသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ မၾကာခင္ ႐ူးသြားႏုိင္တယ္၊ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အနား ႏွစ္ေပကြာေလာက္မွာ တခြီးခြီးအသက္ရွဴေနတဲ့ လူေျခာက္ေယာက္မရွိေတာ့ဘူး၊ အံမာေလး ခုမွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာရေတာ့တယ္”
သူတို႔ႏွင့္အနီးဆုံး ခန္းေျမႇာင္မွာ ေျခလွမ္းဆယ့္ႏွစ္လွမ္းေလာက္ ကြာၿပီး ေသတၱာႀကီးမ်ားကို ကာရံဖြဲ႕ထားသည့္ တစ္ေယာက္ခန္းကေလး ျဖစ္၏။ အခန္းပိုင္ရွင္မွာ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ခန႔္ရွိ၍ နားေလးကာ အိပ္ရာထဲတြင္ လဲေနေလၿပီ။
“အင္း ... သိပ္ေတာ့မဆိုးပါဘူး၊ ကဲ ... ေနာက္ဆုံးလူဦးေရစာရင္းကို ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကေလးမ်ား ၾကားရလိုၾကားရျငားေပါ့”
ဝါ့ဒ္က ေျပာ၏။
႐ုိဆီးတားက အသံကိုႏွိမ့္ကာ ...
“တစ္ႏွစ္ကို ေလးရာႏႈန္းနဲ႔ တိုးေနတယ္ဗ်၊ ဒီေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို လူ သန္းရွစ္ရာ တိုးေနတယ္၊ သန္းရွစ္ရာဆိုတာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္တုန္းက ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ တစ္ဝက္ရွိတယ္”
“ဒါျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနရာအက်ယ္အဝန္းကို သုံးမီတာအထိ ေလွ်ာ့ခ်ဦးမယ္ေပါ့”
“ဟုတ္တယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္က စၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို စတုရန္း သုံးမီတာႏႈန္းပဲ ေပးေတာ့မယ္တဲ့”
ဝါ့ဒ္သည္ ႐ုတ္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ကာ ...
“ဘာ ... လူတစ္ေယာက္ကို သုံးစတုရန္းမီတာပဲ ေပးေတာ့မယ္၊ ဟုတ္လား၊ မျဖစ္ႏုိင္တာဗ်ာ၊ ကမၻာႀကီးေတာ့ ႐ူးေနၿပီထင္တယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလားဗ်ာ၊ ဒီကိစၥကို သူတို႔ေျဖရွင္းဖို႔ စိတ္မကူးၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ ေနာက္ဆိုရင္ အိပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ထိုင္စရာေတာင္ ရွိပါ့မလားမသိဘူး”
ဝါ့ဒ္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ နံရံကို လက္သီးျဖင့္ ပိတ္ထိုးလိုက္၏။ ဒုတိယတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္သည့္အခါတြင္ စကၠဴပါးပါးေလး ကပ္ထားသည့္ နံရံေပါက္ျပဲသြားသည္။
“ေဟ့လူ ... မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ဟိုမွာ နံရံက သစ္သား က်ိဳးသြားၿပီ”
႐ုိဆီးတားက ေအာ္ကာ အိပ္ရာေပၚမွ ဝမ္းလ်ားထိုးလိုက္ရင္း စကၠဴစကေလးကပ္ကာ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ သစ္သားစကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဝါ့ဒ္ကလည္း သစ္သားစကို သူ႔အိပ္ရာေပၚသို႔ ျပန္ဆြဲလိုက္၏။
“ဟိုဘက္က ဘယ္သူလဲ မသိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျပႆနာေတြ တက္ေနဦးမယ္”
ဝါ့ဒ္သည္ သစ္သားပ်ဥ္ျပားၾကားကေလး က်ိဳးသြားသည့္ အေပါက္ၾကားမွေန၍ တစ္ဖက္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေမွာင္ရီရီျဖစ္လ်က္ ရွိသျဖင့္ သဲကြဲစြာမျမင္ရ။ ထို႔ေနာက္ လက္တြင္ကိုင္ထားသည့္ ပ်ဥ္ျပားစကို လႊတ္ခ်လိုက္ကာ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ႐ုိဆီးတားကို အိပ္ရာေပၚသို႔ အတင္းဆြဲေခၚလာရင္း
“ေဟ့လူ၊ ၾကည့္စမ္း ... ၾကည့္စမ္း”
ေကာင္းကင္ေပါက္မွ က်လာေသာ အလင္းေရာင္ ေမွာင္ရီရီထဲ၌မူ ဆယ့္ငါးမီတာစတုရန္းခန႔္ က်ယ္သည့္ အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခန္း။ ဖုန္ေတြတက္လ်က္။ အခန္းထဲတြင္ ဘာဆိုဘာမွ် မရွိ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖေယာင္းပုဆိုး ခပ္စုတ္စုတ္ တစ္ထည္ကို ခင္းထားလ်က္။ နံရံတြင္လည္း ပန္းေတြ႐ုိက္ထားသည့္ နံရံကပ္စကၠဴ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း ကပ္လ်က္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ နံရံကပ္စကၠဴတို႔ ကြာက်ေနေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ မည္မွ် ညစ္ပတ္ေနပါေစ၊ လူေန၍ရသည့္ အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္း။
ဝါ့ဒ္ သည္ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ အသက္ကိုပင္ ေကာင္းစြာမရွဴႏုိင္ဘဲ တံခါးကို အသာျပန္ပိတ္ကာ ႐ုိဆီးတားဘက္သို႔ လွည့္၍
“ဗ်ိဳ႕လူ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေကာင္းကင္ဘုံႀကီးကို ေတြ႕တာဗ်၊ ေကာင္းကင္ဘုံႀကီးကို ေတြ႕ေနတာl သိရဲ႕လား”
႐ုိဆီးတားက အသံတိုးတိုးျဖင့္ ...
“တိုးတိုးဗ် ... တိုးတိုး၊ ဒီ့ျပင္လူေတြ ၾကားသြားလိမ့္မယ္၊ ေတာ္ေတာ္ဆန္းတာဗ်ာ၊ ခုထိ ဒီအခန္းကို ဘယ္သူမွ မေတြ႕ေသးဘူး ထင္တယ္၊ မၾကာခင္ကမ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ ေနသြားသလား မဆိုႏုိင္ဘူး”
“မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်၊ ဘယ္သူမွ ေနသြားပုံ မရဘူး၊ တံခါးတို႔ ဘာတို႔မွ မရွိတာ၊ ဒီအခန္းကိုေမ့ၿပီး နံရံကာသြားတာနဲ႔ တူတယ္၊ အခန္းထဲမွာ ဖုန္ေတြတင္ေနတာကို ၾကည့္ပါလား၊ လူမေနတာၾကာလို႔ ဒီေလာက္ဖုန္ေတြ တက္ေနတာေပါ့”
႐ုိဆီးတားသည္ အခန္းထဲသို႔ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္၏။ က်ယ္ေျပာလွေသာအခန္းႀကီးကို ျမင္လိုက္သည့္အတြက္ ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ လူေနဟန္ မတူဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့ေရႊ႕ၾကမလဲ”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တံခါးေအာက္ပိုင္းကိုခြာကာ တံခါးရြက္မ်ားကို ေပါင္တစ္ခုေပၚတြင္ ကပ္႐ုိက္ၾက၏။ သူတို႔ေတြ႕ထားသည့္ အခန္းကို အျခားသူမ်ား မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ႐ုတ္တရက္ ဖုံးကြယ္ထားရန္ ျဖစ္သည္။
ညေနပိုင္း လူရွင္းခ်ိန္၊ အိမ္ခန္းမန္ေနဂ်ာ ေျမတိုက္ခန္းထဲတြင္ အိပ္စက္နားေနခ်ိန္သို႔ ေရာက္လွ်င္ သူတို႔ေတြ႕ထားသည့္ အခန္းသစ္ထဲသို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ ဝါ့ဒ္က အသာဝင္ၾကည့္ေနစဥ္ ႐ုိဆီးတားက သူတို႔ ေနေနက် အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲမွ ေန၍ လူစိမ္းလာလွ်င္ အခ်က္ျပရန္ ေစာင့္ေပးေနသည္။
ဝါ့ဒ္ ျပန္ထြက္လာသည့္အခါတြင္ ႐ုိဆီးတားက ထိုအခန္းထဲ ဝင္ျပန္သည္။ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္းတက္ေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ေလွ်ာက္ၾက၏။ လက္ေျခတို႔ကို ဆန႔္ကာ က်ယ္ေျပာလွသည့္ အခန္းႀကီးကိုတအံ့တဩ ေငးေမာၾကည့္႐ႈၾက၏ ဟင္းလင္းျပင္တြင္ လြတ္လပ္ခြင့္တည္း ဟူေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ခံစားၾက၏။ ယခုသူတို႔ေရာက္ေနသည့္ အခန္းသည္ ယခင္ေခတ္စံခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ ဘာမွ်က်ယ္သည္ မဟုတ္။ ေပေလးဆယ္သာသာခန႔္မွ်သာ က်ယ္သည့္ အခန္းကေလးျဖစ္၏ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ကား အလြန္က်ယ္သည့္ အခန္းႀကီးျဖစ္ေနကာ နံရံတို႔မွာလည္း မိုးသို႔တက္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ကမ္းပါးႀကီးမ်ားသဖြယ္ ထင္မွတ္ေနၾက၏။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ ၾကာသည့္အခါတြင္မူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔၏ ေနရာသစ္ျဖစ္ေသာ ထိုမဟာခန္းေဆာင္က်ယ္ႀကီးသို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကေလသတည္း။
* * *
ပထမ တစ္ပတ္၌ ထိုအခန္းထဲတြင္ကား ႐ုိဆီးတား အိပ္၏။ ဝါဒ့္က သူတို႔ တရားဝင္ငွားထားသည့္ အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲတြင္ အိပ္၏။ အျပင္လူ ေတြသိမည္စိုးသျဖင့္ ေစာင့္အိပ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ဆိုလွ်င္မူ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထိုအခန္းထဲတြင္ ေနၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း တိတ္တဆိတ္ ခိုးသြင္းလာႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းတို႔မွာ ကုလားထိုင္ႏွစ္လုံး၊ စားပြဲတစ္လုံးႏွင့္ မီးအိမ္တစ္လုံးတို႔ ျဖစ္၏။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ကိုမူ အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲရွိ မီးေခါင္းမွ ဆက္ယူထားျခင္းျဖစ္သည္။ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္မ်ားမွာ ေရွးဝိတိုရိယေခတ္ပုံစံ ထူထူအန္းအန္းႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ ေဈးေပါေပါျဖင့္ ရသျဖင့္ ဝယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးလံလွသည့္ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္ႀကီးမ်ားသည္ အခန္းႀကီး၏ က်ယ္ေျပာျခင္းကို ေလးနက္ေအာင္ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သူတို႔အခန္းတြင္ အခမ္းနားဆုံးပရိေဘာဂမွာ ပန္းပုထုထားသည့္ နတ္မိမယ္႐ုပ္ကေလးမ်ားက မ,ထားသည့္ဟန္ ေျခေထာက္ တပ္ထားသည့္ မေဟာ္ဂနီအဝတ္ဗီ႐ုိႀကီး ျဖစ္သည္။ ေရွ႕တြင္ မွန္မ်ားလည္း တပ္ထားသည္။ ထိုဗီ႐ုိႀကီးကို တစ္စစီျဖဴတ္ကာ လက္ဆြဲအိတ္ထဲသို႔ ထည့္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ခိုးသြင္းလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗီ႐ုိႀကီးသည္ သူတို႔ေခါင္းေပၚတြင္ မိုးလ်က္ရွိေလရာ စာၾကည့္တိုက္ မိုက္က႐ုိဖလင္မ်ားထဲတြင္ ျမင္ဖူးေသာ ေရွးေခတ္ ေဂါသစ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးမွ စုလစ္မြမ္းခၽြန္မ်ားႏွင့္ တူသည္ဟုပင္ ဝါ့ဒ္ ထင္မိေသးသည္။
ေနာက္သုံးပတ္ေလာက္ ရွိသည့္အခါတြင္ကား သူတို႔တရားဝင္ ငွားေနသည့္ ခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲတြင္ ေနရသည္ကို က်ဥ္းက်ပ္လာခဲ့ေလၿပီ။ သည္ အခန္းသစ္တြင္ လိုက္ကာကေလးတစ္ခုကာၿပီး သူ႔အတြက္ ေနရာကေလး တစ္ေနရာလုပ္ထားသည္။ သူ႔ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ စာအုပ္ခ်ထားၿပီး ႀကိဳက္သည့္စာကို ဖတ္ရသည္မွာ အရသာ ရွိပါဘိျခင္း။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူဦးေရ သိပ္သည္းစြာ ထူထပ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးရွိသည္ကိုပင္ ေမ့သြားေလၿပီ။ စာၾကည့္တိုက္သို႔ အလုပ္သြားလွ်င္လည္း ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား တစ္ခုမွ ျဖတ္သြားႏုိင္သည့္အတြက္ လူေတြက်ပ္ခဲေနသည့္ လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္စရာမလိုေတာ့။ ကမၻာေလာကႀကီး တစ္ခုလုံးတြင္ ႐ုိဆီးတားႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္ဟုပင္ ထင္ရေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွလြဲလွ်င္ အျခားသူမ်ားသည္ မိမိတို႔ကိုယ္ပြါးမ်ား၊ အုပ္မႏုိင္ ထိန္းမရေတာ့ေသာ ပရမ္းပတာအရိပ္မ်ားဟုပင္ စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။
* * *
တစ္ေန႔တြင္ ႐ုိဆီးတားက သူတို႔အခန္းသို႔ သူတို႔မိတ္ေဆြ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦးကို ေနခြင့္ျပဳရန္ အဆိုျပဳသည္။ ႐ုိဆီးတားသည္ ဂ်ဴးဒစ္တစ္ေယာက္ အေပါင္းအသင္းမွားမည္ စိုးသည့္အတြက္ ထိုစကားကို ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။
“ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်ခံရျပန္ၿပီဗ်ာ၊ ခု ဘယ္ေနရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အိမ္ေတြကိုျပန္ၿပီး အခန္းသစ္ေတြဖြဲ႕ရင္ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း အိမ္ငွားခကို အရင္တုန္းကထက္ ပိုေတာင္းၾကေတာ့မွာ၊ သူတို႔ေတာင္းတဲ့ေဈးကို မရရင္ ငွားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကမယ္ မေျပာတတ္ဘူး”
ဝါ့ဒ္က သစ္နီသားစားပြဲဝိုင္းကို မွီ၍ထိုင္လိုက္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ မီးအုပ္ေဆာင္း၏ ျပာလဲ့လဲ့မွ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ပန္းဖြားကေလးမ်ားကိုလည္း လက္ျဖင့္ တို႔ကစားေနသည္။ မိမိသည္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂတို႔ ခမ္းနားစြာျပင္ဆင္ထားသည့္ ခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ စာေပတို႔ကို ေလ့လာ လိုက္စားေနသည့္ ဝိတိုရိယေခတ္ ပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ထင္လိုက္မိေသးသည္။
ဝါ့ဒ္က အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာသို႔ ခန႔္ညားစြာ လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ကာ ...
“ေကာင္မေလးေတြ အဲဒီနားမွာ ထားခ်င္ထားႏုိင္သားပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းမွာ ေနရာေတြ တစ္ပုံႀကီးပါဗ်ာ၊ နည္းတဲ့ေနရာေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ထားခ်င္ ထားလိုက္ေပါ့၊ အဲ ... တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဒီအခန္းရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ တျခားေလွ်ာက္မေျပာမိေအာင္ ပိတ္ထားဖို႔လိုလိမ့္မယ္”
* * *
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ လိုအပ္သည့္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔ အခန္းသို႔ ေခၚလိုက္သည္။ မိန္းမပ်ိဳ ႏွစ္ေယာက္မွာ စၾကာဝဠာသစ္ႀကီး တစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္၊ က်ယ္ေျပာလွေသာ သူတို႔၏ ေပေလးဆယ္သာသာ အခန္းႀကီးကိုၾကည့္၍ တအံ့တဩ ျဖစ္ေနၾကသည္။
႐ုိဆီးတားက ...
“အလယ္ေကာင္မွာ နင္တို႔ဖို႔ အကာတစ္ခု ကာထားေပးမယ္ေလ၊ မနက္လင္းေတာ့ အဲဒီအကာကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေပါ့၊ ညက်မွျပန္တပ္ေပါ့၊ ဒီေတာ့ နင္တို႔ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အတြင္းမွာပဲ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾက”
“ဟန္က်လိုက္တာရွင္၊ ေကာင္းလိုက္တာ” ဟု ဆိုကာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ဗီ႐ုိႀကီးကို တအံ့တဩ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဗီ႐ုိတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ မွန္မ်ားထဲတြင္ သူတို႔ကိုယ္ကို သူတို႔ မသိမသာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၾကသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ထဲသို႔ ေခၚသြင္းေရးကိစၥ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္ေရးကိစၥတို႔မွာ ခက္ခဲေသာကိစၥ မဟုတ္ေခ်။ အိမ္ငွားမ်ား ေျပာဝ္းလိုက္ေရႊ႕လိုက္ လုပ္ေနၾကသျဖင့္တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္လခမ်ားကိုေပးရာတြင္လည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေပးစရာမလိုဘဲ စာတိုက္ပုံးထဲတြင္ ထည့္ထားရသည့္အတြက္ေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းလာသည္ကို မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾက။
သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာင္းလာၿပီး နာရီဝက္ခန႔္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို မေျဖၾကေသး။
ဝါ့ဒ္က မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏အိပ္ရာကို စားပြဲႏွင့္ ဗီ႐ုိၾကားထဲက ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ေရႊ႕ရင္း
“ဂ်ဴးဒစ္ ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ အဝတ္ေတြ ဘာေတြ မေျဖေသးဘူးလား”
“ဟို ... ဟို”
ဂ်ဴးဒစ္က ဝါ့ဒ္ကိုတစ္လွည့္၊ အထပ္သားအကာကို ျပင္ေနသည့္ ႐ုိဆီးတားကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္း စကားထစ္ေနသည္။ ဤတြင္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ ဟယ္လင္က တြန႔္ေက်ေနေသာ အိပ္ရာခင္းကို ျဖန႔္ရာမွ ...
“ဂ်ဴးဒစ္ ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုေလ၊ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ အခန္းကိုေျပာင္းလာေတာ့ နည္းနည္းခက္ေနတယ္၊ ရွင္တို႔လုပ္ထားတဲ့ အကာအရံက ...”
႐ုိဆီးတားက အထပ္သားပါးပါးကေလးကို ေပါင္တြင္ ကပ္႐ုိက္ေနရာမွ ခါးကိုဆန႔္လိုက္ရင္း သူတို႔တြင္ အက်င့္ျဖစ္ေနသည့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ တီးတိုးသံကေလးျဖင့္ ...
“ဪ ... ဒါအတြက္ေတာ့ ဘာမွမစိုးရိမ္ပါနဲ႔၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သာေန၊ ဒီအကာအရံက ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီး ကာထားတာထက္ေတာင္ ခိုင္လိမ့္ဦးမယ္”
ဟယ္လင္က ...
“အို ... ဒါကို စိုးရိမ္လို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႔ ေျပာခ်င္တာက အသက္ႀကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္မ်ား ေရာက္လာရင္ ရွင္တို႔မွာ အေနအထိုင္မ်ား က်ပ္တည္းသြားမလားလို႔ပါ၊ ဥပမာ- ဂ်ဴးဒစ္ရဲ႕ အေဒၚ ဆိုပါေတာ့၊ သူလာရင္လည္း ေနရာဒီေလာက္က်ယ္က်ယ္ ယူမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္သလိုေနႏုိင္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔ဘာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆးေနတာပါ၊၊ အမွန္ကေတာ့ အကာအရံကိုလည္း ညက်မွကာလိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ၊ ေန႔လယ္မွာေတာ့ ဒီလိုပဲေနလို႔ရပါတယ္”
ဝါ့ဒ္သည္ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ႐ုိဆီးတားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ႐ုိဆီးတားမွာ ၾကမ္းျပင္ကို ငုံၾကည့္ေနသည္။
“ရပါတယ္၊ နင္တို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္၊ ငါတို႔အေနနဲ႔ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး”
ဝါ့ဒ္က မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ခုတင္ႏွင့္စားပြဲၾကားက ကြက္လပ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ကာ ...
“ရပါတယ္၊ လူတစ္ေယာက္တိုး႐ုံနဲ႔ေတာ့ အေၾကာင္းမထူးပါဘူး”
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္လိုက္ၾကသည္။ ဂ်ဴးဒစ္က ႐ုိဆီးတားဆီသို႔ သြားကာ ပါးကို ရႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္၏။
“ေႏွာက္ယွက္တယ္လို႔ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔ေနာ္၊ ရွင္လုပ္ထားတဲ့ အကာအရံကေလး ကလည္း ေကာင္းလြန္းေတာင္ ေနေသးတယ္၊ အေဒၚ့အဖို႔လည္း အခန္းကေလး တစ္ခန္းေလာက္ ဖြဲ႕ေပးပါလားဟင္၊ အေဒၚက ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အသက္ႀကီးေတာ့ သီးျခားကေလး ေနခ်င္တာေပါ့ေလ၊ လုပ္ေပးမယ္ မဟုတ္လားဟင္”
“ရပါတယ္၊ ငါ့မွာ ပ်ဥ္ေတြရွိပါေသးတယ္”
ဝါ့ဒ္က နာရီကို ငုံၾကည့္လိုက္ရင္း ...
“ခုနစ္နာရီ ခြဲေနၿပီ၊ နင့္အေဒၚကို သြားေခၚခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း သြားေခၚ ခ်ည္ေလ၊ ခုအခ်ိန္ မရရင္လည္း မနက္က်မွေခၚေပါ့”
“အို ... ခုေျပာင္းႏုိင္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ ခုပဲသြားေခၚလိုက္မယ္၊ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္”
ဂ်ဴးဒစ္သည္ အေပၚအက်ႌကို ေကာက္ဝတ္ၿပီး ထြက္သြားရာ ငါးမိနစ္အတြင္း သူ႔အေဒၚႏွင့္အတူ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔အေဒၚမွာ ပစၥည္းေတြ ေသတၱာႀကီးသုံးလုံးအျပည့္။
ေနာက္သုံးလခန႔္ၾကာသည့္အခါ ဝါ့ဒ္က ႐ုိဆီးတားကို ေျပာျပ၏။
“ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းတာပဲဗ်ာ၊ ဒီအခန္းႀကီးက်ယ္တာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခုထိအံ့ဩေနတုန္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ေတာ့ ဒီအခန္းႀကီးဟာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ က်ယ္လာေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္”
႐ုိဆီးတားက အလယ္တြင္ကာထားသည့္ အကာ၏ ေနာက္တြင္ အဝတ္အစားလဲေနသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို လွမ္းၾကည့္ေနရာမွ မ်က္လုံးမ်ားကို လႊဲလိုက္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ယခင္ကမူ အခန္းအလယ္ေကာင္တြင္ အကာအရံ ညမွာသာ ယာယီထားၿပီး မနက္တြင္ ျဖဳတ္လိုက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ နိစၥဓူဝလုပ္ရသည့္အခါတြင္ ထိုအကာကို တပ္လိုက္ျဖဳတ္လိုက္ လုပ္ရသည့္ကို ၿငီးေငြ႕လာခဲ့ေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အကာအရံကို အလယ္ေကာင္တြင္ အေသတပ္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ ဂ်ဴးဒစ္အေဒၚမွာလည္း သူ႔အခန္းကို ျဖဳတ္ရတပ္ရ လုပ္ရသျဖင့္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အခန္းကိုလည္း အေသတပ္ ေပးထားလိုက္ရသည္။ အျပင္ထြက္လွ်င္ ထိုအခန္းတြင္ သူတို႔ေနသည္ကို အျခားသူမ်ား မသိေစရန္ တံခါးဝွက္ကေလးတစ္ခု လုပ္ထားၾကၿပီး ထိုတံခါးဝွက္ကေလးမွပင္ အဝင္အထြက္ လုပ္ၾကသည္။ အျခားသူမ်ား အျမင္တြင္မူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တရားဝင္ငွားေနၾကသည့္ အခန္းေျမႇာင္ကေလးထဲမွာပင္ ေနၾကသည္ဟု ထင္ၾကရ၏။
တံခါးအဝင္အထြက္ကိုမူ ဖုံးကြယ္ႏုိင္ၿပီဆိုလွ်င္မူ ဤအခန္းက်ယ္ႀကီးတြင္ သူတို႔ေနၾကသည္ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် သိႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္။ ထို အခန္းမွာ အိမ္ႀကီးကိုေဆာက္ၿပီးကာမွ ေနာက္ထပ္စိတ္ကူးေပၚသျဖင့္ ထပ္ေဆာက္ထားေသာ အခန္းငယ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ အျခားအိမ္ငွားမ်ား စကားေျပာသံ၊ ေျခသံ၊ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ေရႊ႕သံ၊ ဆြဲသံတို႔က သူတို႔စကားေျပာသံကို ဖုံးသြားၾကသည္။ သူတို႔ေအာက္တည့္တည့္တြင္ အဘြားအိုႀကီးမ်ားစု၍ ငွားေနသည့္ အခန္းတစ္ခန္းရွိသည္။ သူတို႔ရွိရာေအာက္ထပ္သို႔ မိတ္ေဆြသေဘာအရ အလည္သြားသည့္ ဂ်ဴးဒစ္အေဒၚ၏ အဆိုအရမူ မ်က္ႏွာၾကက္ ထူထူႀကီးေတြ တပ္ထားသည့္အတြက္ သူတို႔ေနရာအေပၚထပ္မွ အသံမ်ားကို လုံးဝမၾကားဟု ဆိုသည္။ ထို႔ျပင္ ျပတင္းေပါက္အထက္ လိပ္ျပာေတာင္ တံခါးမွ မီးေရာင္မွာလည္း အျပင္မွေနၾကည့္လွ်င္ အျခားေသာအခန္းမွ မီးေရာင္မ်ားႏွင့္ ေရာသြားသျဖင့္ ဘာမွ်မသိသာဟု ဆိုသည္။
႐ုိဆီးတားမွာ သူ ေနာက္ထပ္လုပ္ေနသည့္ အထပ္သားအကာကေလး တစ္ခု ၿပီးသြားေလၿပီ။ ထိုအထပ္သား အကာကေလးမွာ သူႏွင့္ဝါ့ဒ္တို႔၏ ခုတင္ၾကားတြင္ ကာထားရန္ျဖစ္၏။ သို႔မွသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္းလည္း သီးျခားလြတ္လပ္ခြင့္ကေလးေတြ ရရွိမည္မဟုတ္ေလာ။
“ေနာက္ အားရင္ေတာ့ ဂ်ဴးဒစ္ႏွင့္ ဟယ္လင္တို႔ ခုတင္ႏွစ္လုံးကို ျခားေပးဖို႔ အကာကေလးတစ္ခု ထပ္လုပ္ရဦးမယ္” ဟု ႐ုိဆီးတားက ေျပာသည္။
ဝါ့ဒ္က သူ႔ေခါင္းအုံးကို ျပင္ခု၍မွီလိုက္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔အခန္းသို႔ လူသစ္ေတြတိုးသျဖင့္ ေစာေစာကရွိေနေသာ ကုလားထိုင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို တစ္စစီမသိေအာင္ျဖဴတ္ကာ ပရိေဘာဂအေဟာင္းဆိုင္သို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ၾကၿပီးၿပီ။ ကုလားထိုင္မရွိ၍လည္း အေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။ သူတို႔ ခုတင္မ်ားေပၚတြင္ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ စိမ္ေျပနေျပ လဲေလ်ာင္းေနႏုိင္ၾကၿပီ မဟုတ္ေလာ။ သည္လိုႏူးညံ့ေအးစက္ေသာ ေမြ႕ရာေပၚတြင္ မအိပ္ရသည္မွာ ၾကာလွေလၿပီ။
“အင္း ... သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးလိုက္ရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္၊ နံရံပတ္လည္မွာ စင္ေလးေတြ တန္း႐ုိက္ထားရရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ ပစၥည္းေလး ဘာေလးေတြ တင္ရတာေပါ့”
စင္႐ုိက္ၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို စင္ေပၚသို႔ တင္လိုက္သည့္ အခါတြင္ အခန္းမွာ သန႔္ရွင္းသြား၊ ေသသပ္သြား၏။ ေနရာလည္း အမ်ားႀကီးက်ယ္သြားသည္။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္ဘက္နံရံကိုကပ္၍ ခုတင္ငါးလုံးတန္း စီခ်လိုက္ၿပီး ေျခရင္းတြင္ လူသြားလမ္း ခ်န္ထားသည္။ ခုတင္တစ္လုံးစီၾကားတြင္ အကာကေလးမ်ား ကာၿပီး အကန႔္ကေလးေတြ လုပ္ထားသည္။ခုတင္တစ္လုံးစီၾကားတြင္ သုံး၊ ေလးေပေလာက္စီ ျခားေနေသးသည္။ ဗီ႐ုိႀကီးတစ္ဖက္တြင္လည္း ေျခာက္ေပခန႔္ေနရာ ရွိေသးသည္။
ဝါ့ဒ္မွာ သည္ေလာက္ေနရာက်ယ္က်ယ္ က်န္ေသးသည္ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ေက်နပ္ေနျပန္ေလၿပီ။ ဤတြင္ ႐ုိဆီးတားက ဟယ္လင္၏ မိဘမွာ ေကာင္းစြာ မမာေၾကာင္း၊ သမီး၏ ျပဳစုမႈကို လိုအပ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဗီ႐ုိႏွင့္ နံရံၾကားက်န္သည့္ ေနရာကေလးကို ဟယ္လင္၏ အေမအတြက္ ခန္းေျမႇာင္ကေလးတစ္ခု လုပ္ေပးလိုက္လွ်င္ ေကာင္းမည္ထင္ေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပသည္။
ဟယ္လင္ကား ဝမ္းသာ၍ မဆုံးၿပီ။
“အို ... သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲရွင္၊ ဒါေပမဲ့ ခုလို တစ္ကန႔္စီ ေနရတာထက္ ကၽြန္မေဘးမွာ ခုတင္ေလးတစ္လုံး ထိုးၿပီးေနရရင္ ဘယ့္ႏွယ္ေနမလဲ”
ထို႔ေၾကာင့္ ႐ုိဆီးတားသည္ အကာမ်ားကို ထပ္ျဖဴတ္ကာ သူတို႔ခုတင္မ်ားကို အနည္းငယ္ပူးေပးရသည္။ တန္းလ်က္ ခုတင္ေျခာက္လုံး ရွိသြားေလၿပီ။ သူတို႔ခုတင္မ်ားၾကားတြင္ ႏွစ္ေပခြဲမွ်သာ ေနရာက်န္ေတာ့သည့္အတြက္ ကိုယ့္ခုတင္ေပၚသို႔ တက္ႏုိင္႐ုံေနရာ၊ ဖိနပ္ခၽြတ္႐ုံေနရာမွ်သာ ရွိေတာ့သည္ ဝါ့ဒ္သည္ ႏွစ္ေပခန႔္ရွိသည့္ သူ႔အထက္ေခါင္းရင္းေပၚမွ စင္ကေလးေအာက္ရွိ ခုတင္ေပၚတြင္ မွီထိုင္ရင္း ဗီ႐ုိႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဗီ႐ုိေနရာတြင္ ခုတင္မရွိေသး။ အလြတ္ႀကီး ရွိေသးသည္။ သည္ေလာက္ ေနရာက်ယ္က်ယ္ ျမင္ရလွ်င္လည္း သိပ္မဆိုးလွေသး။
ထို႔ေနာက္ ဟယ္လင္၏ အေဖ ေရာက္လာသည္။
* * *
ခန္းေျမႇာင္ကေလးတံခါးကို ေခါက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔ကိုအထဲဝင္ရန္ ေနရာဖယ္ေပးေသာ ဂ်ဴးဒစ္၏ အေဒၚကို လွမ္း၍ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ဝါ့ဒ္သည္ အေပါက္ဝတြင္ ကန႔္လန႔္ႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ ဂ်ဴးဒစ္အေဒၚ၏ ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထားေပးၿပီးေနာက္ အထဲသို႔ဝင္လာခဲ့၏ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာသည့္အခါတြင္ ဟယ္လင္၏ အေဖကလည္း ေျခရင္းေပါက္မွ တံခါးကေလးကို ဖြင့္ေပးရျပန္သည္။ ဟယ္လင္၏ အေဖမွာ ေသးေသးညႇက္ညႇက္၊ ဆံပင္ျဖဴျဖဴႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ႀကိဳးသိုင္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ရွပ္အက်ႌတို႔ကို ဝတ္ထားသည္။
ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔ကိုလည္း ေခါင္းညိတ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ၾကမ္းေပၚတြင္ ခ်ထားသည့္ အထုပ္အပိုးမ်ား၊ ေသတၱာမ်ားကို ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ဟယ္လင္မွာ သူ႔အေမ၏ အကန႔္ကေလးထဲတြင္ ေရာက္ေနၿပီး အေမ့ကို စြပ္ျပဳတ္တိုက္လ်က္ရွိ၏။ ႐ုိဆီးတားမွာ ေခၽြးတလုံးလုံးျဖင့္ နံရံအနီးရွိ မေဟာ္ဂနီဗီ႐ုိႀကီးကို တစ္စစီျဖဳတ္ေနသည္။ အပိုင္းအစမ်ားသည္ သူ႔ခုတင္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း ျပန႔္က်ဲလ်က္ရွိသည္။
“မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ဒီဗီ႐ုိႀကီးကိုလည္း တစ္စစီျဖဳတ္ၿပီး အျပင္ကို ထုတ္ရလိမ့္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕”
သူ႔အကန႔္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြားကာ ဗ်ိဳင္းခ်ိတ္တစ္ခုတပ္ကာ သြပ္နန္းႀကိဳးကေလးျဖင့္ ခ်ည္ေနေသာ ဟယ္လင္၏ အေဖကို ဝါ့ဒ္လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ႐ုိဆီးတားက သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ...
“ဒီဗီ႐ုိႀကီးမရွိလို႔ ဝမ္းသာတဲ့လူက ဝမ္းသာေနၾကတယ္ဗ်၊ ဒီဗီ႐ုိႀကီးရွိတာ ႐ႈပ္တယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ဒီဗီ႐ုိႀကီးကို ဝယ္ခဲ့ၾကသလဲ့ မသိဘူး”
ဝါ့ဒ္သည္ သူ႔အိပ္ရာေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ဒူးသည္ နံရံႏွင့္ ထိေန၏။ မေကြးသာ၊ မဆန႔္သာ။
႐ုိဆီးတား အလုပ္မ်ားေနရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ ခဲျဖင့္ သူ မွတ္ထားေသာေနရာကို ျမင္ရေတာ့ အကာ၏ အျပင္သို႔ ေရာက္သြားေလၿပီ။ ဝါ့ဒ္သည္ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏ ႐ုိဆီးတားမွာ အကာကို ၾကမ္းျပင္တြင္ သံျဖင့္ စြဲၿပီးေနေလၿပီ။
ထိုစဥ္ အကန႔္တံခါးကေလးဆီမွ တံခါးေခါက္သံ ေပၚလာသည္။ ဟယ္လင္ အလုပ္မွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဝါ့ဒ္သည္ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ ေလသံတိုးတိုးကေလးျဖင့္
“ဘယ္သူလဲ ... ဟယ္လင္လား” ဟု ေမးသည္။ ယေန႔ည သူတို႔အခန္းကေလးအတြက္ အခန္းေစာင့္ တာဝန္က်သူမွာ ဟယ္လင္၏ အေဖ ျဖစ္သည္။
မစၥတာဝါရင္းသည္ အိပ္ရာမွ ေလးတိေလးကန္ျဖင့္ ထလာကာ အကန႔္တံခါးကို ဖြင့္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္လ်က္။
“ခြီးလိုမွပဲ၊ ေကာင္းေကာင္းပဲ မအိပ္ရဘူး၊ လူလာတိုင္း ထၿပီး ဖြင့္ေပးေနရတာပဲ” ဟုဆိုကာ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ အသြားတြင္ ၾကမ္းျပင္တြင္ခ်ထားသည့္ ႐ုိဆီးတား၏ လက္သမားပစၥည္းမ်ား ထည့္ထားသည့္ေသတၱာကို တိုက္မိသျဖင့္ ပါးစပ္မွ က်ိန္ဆဲလိုက္ျပန္သည္။
“ခြီးတဲ့မွပဲ၊ ဒီေလာက္လူမ်ားမွန္းသိရင္ ဘယ္ေျပာင္းလာမလဲကြ၊ ေအာက္ထပ္မွာဆိုရင္ ဒီေလာက္အခန္းကို လူ ေျခာက္ေယာက္ပဲ ေနရတယ္၊ ခု တို႔မွာေတာ့ ခုနစ္ေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရွိေနၿပီ”
ဝါ့ဒ္သည္ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ သူ႔ခုတင္ေခါင္းရင္းကို မွီလိုက္သည္။ ကံေကာင္း၍ ေခါင္းရင္းတြင္ ႐ုိက္ထားသည့္စင္ႏွင့္ မေဆာင့္မိျခင္းျဖစ္၏။ ဝါရင္းက သည္အခန္းမွ ေျပာင္းခ်င္သည္ဟု ေျပာေနေလၿပီ။ ဂ်ဴးဒစ္၏ အေဒၚကလည္း အလားတူစကားမ်ိဳးကို လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္ေလာက္က ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဝါ့ဒ္မွာ စာၾကည့္တိုက္အလုပ္မွ ထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ (သူက အခန္းကိုတစ္ဆင့္ ငွားသျဖင့္ ရသည့္ငွားခကေလးျဖင့္ ထမင္းဖိုးရေနသည္။) အခန္းေအာင္းေနေတာ့သည္။
ဝါ့ဒ္သည္ ဗီ႐ုိဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လလုံးလုံး သူျမင္ေနက်ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဗီ႐ုိႀကီးေပၚရွိ ညာဘက္ေထာင့္မွ အထြတ္မွာ မရွိေတာ့။
ဗီ႐ုိႀကီးမွာ အေတာ္လွသည့္ ဗီ႐ုိႀကီး ျဖစ္သည္။ သည္ဗီ႐ုိသည္ အလြန္ လက္ရာေကာင္း၍ ရွားပါးေသာလက္ရာတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ပရိေဘာဂဆိုင္က သူ႔ကိုေျပာလိုက္ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဗီ႐ုိႀကီးကို ျပန္မေရာင္းခ်င္။ ယခုမူ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ သည္ဗီ႐ုိေၾကာင့္ ေနရာက်ဥ္းသည္ဟု သူ႔တစ္ဆင့္ခံ အခန္းငွားေတြက ျငဴစူကုန္ၾကၿပီ။ ျပန္ေရာင္းရေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ႏွစ္သက္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုကို အေဖကယူၿပီး လႊင့္ပစ္သည့္အခါတြင္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ရသည့္နည္းတူ ယခုလည္း ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ရသည္။
ဝါ့ဒ္သည္ အားတင္း၍ ကိုယ္ကိုမတ္လိုက္၏။ မွန္သည္။ ဗီ႐ုိမွာ အလြန္ လက္ရာလွသည့္ ဗီ႐ုိႀကီးျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို သူ ဘာမွ်သံသယမျဖစ္။ သို႔ရာတြင္ မတတ္ႏုိင္။ ဗီ႐ုိႀကီးတြင္ ထုတ္ပစ္ရေတာ့မည္။ သည္ဗီ႐ုိႀကီး မရွိေတာ့လွ်င္ အခန္းသည္ ပို၍က်ယ္လာမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
(အဂၤလိပ္ သိပၸံစာေရးဆရာ၊ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ႏွင့္ လူဦးေရေဗဒ ပညာရွင္ James G. Ballard ၏ Billenium ကို ျပန္ဆိုသည္။)
---------------
ျမသန္းတင့္
႐ႈမဝ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၈၅။