ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲ

ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲ (လကၤာရည္ေက်ာ္)
-------------------------------------------
(၁)
ဘဝမွာ ကိုယ့္ေလာက္ စာေမးပြဲ ေျဖဖူးသူ ရွိခဲ့လ်ွင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွားမည္ဟု ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ ေတြးမိသည္။ က်ခဲ့သည့္ စာေမးပြဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ေအာင္ခဲ့သည့္ စာေမးပြဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ သည္ေလာက္ စာေမးပြဲပါး ဝေနတာေတာင္ စာေမးပြဲတစ္ခု ေျဖဖို႔ ေစာေစာစီးစီး ကတည္းက လံုေလာက္စြာ စနစ္တက် ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္ဟု တစ္ခါမွ မရွိခဲ့စဖူး။ တကယ္ ေျဖရေတာ့မည္ ဆိုမွပဲ ေန႔မီး ၊ ညမီးနွင့္ ဝုန္းဒိုင္း က်ဲရတာခ်ည္းသာ။ သူ႔ကို စာေမးပြဲ ေျဖရတာ ေပ်ာ္ေနသည္ဟု လူငယ္ေတြက ထင္တတ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေျဖရတာ သူ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္ပါ။ လုပ္စရာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ခ်ိန္တန္လ်ွင္ ေရွာင္လႊဲ မသြားတတ္ေသာ သူ႔ဝသီေၾကာင့္ စာေမးပြဲေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျဖေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေျဖတာက လြဲလ်ွင္ သူ လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ေသာ အလုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ငယ္စဥ္ကဆိုလ်ွင္ ႐ုပ္ရွင္ကို ႐ုံမွာ သြားတန္းစီ ၾကည့္ရတာကိုလည္း သူ ေပ်ာ္သည္။ အေပါင္းအသင္းေတြနွင့္ ခရီးသြားရတာကိုလည္း သူ ေပ်ာ္သည္။ အတန္းပညာနွင့္ လံုးလံုးမသက္ဆိုင္လ်ွင္ ဘာစာ ဖတ္ရဖတ္ရ သူ ေပ်ာ္သည္။ နည္းနည္း အရြယ္ရလာ တီဗြီ ေပၚလာေတာ့ တီဗြီေရွ႕ ထိုင္ရတာကို သူ ေပ်ာ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕၊ အင္တာနက္ေရွ႕ ထိုင္ရတာ ေပ်ာ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တာဝန္အရ မိသားစုနွင့္ ခြဲေနရသည့္ အခ်ိန္က အတူေနရသည့္ အခ်ိန္ထက္ ပိုမ်ားေတာ့ မိသားစုနွင့္ ေနရတာကို သူ ေပ်ာ္သည္။ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုရန္ ျပင္ဆင္ရတာက လြဲလ်ွင္ ဘာလုပ္လုပ္ ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။
ဘဝမွာ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္သည္အထိ စာေမးပြဲေတြ ေျဖမဆံုးႏုိင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာက ေလာကႀကီး ေတာ္ေတာ္ မတရားဟု သူ ထင္သည္။ ဘြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီးရေသာ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦး ဘဝကို လူတကာက အားက်ေနခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္က ထိုဘြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီးရဖို႔အတြက္ သူမေပ်ာ္ပဲ ေျဖလိုက္ရသည့္ စာေမးပြဲေတြကိုသာ သတိရေနမိသည္။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ဒီထက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ကေလး ေနလိုက္ရၿပီး ကုန္သြားခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ စာေမးပြဲ တစ္ခါေျဖၿပီးတိုင္း ေျဖၿပီးတိုင္းလည္း ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆို ငါ ဘာစာေမးပြဲမွ မေျဖေတာ့ဘူး။ ရာထူး မတက္ခ်င္ ေနပါေစေတာ့ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့မိသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ မေျဖမျဖစ္ စာေမးပြဲတစ္ခုက ေပၚလာခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။ အသက္ ေလးဆယ့္ငါးနွစ္တြင္ ခြဲစိတ္ပါရဂူဘြဲ႕ရၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ တကယ့္ကို ဘာစာေမးပြဲမွ ေျဖစရာမရွိေတာ့ဟု စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်လိုက္သည့္ေနာက္ပိုင္း ဆယ္နွစ္လံုးလံုး ဘဝက ေအးခ်မ္းလို႔။ အသက္ ငါးဆယ့္ငါးနွစ္ က်ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲတစ္ခု ရွိေနတာကို ျဗဳန္းစားႀကီး သတိထားမိေတာ့သည္။
ငံု႔၍ခြဲေနလ်ွင္ ခါးက ခဏခဏ ကိုက္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေျခနွင့္ဆိုင္ေသာ ခြဲစိတ္မႈလိုမ်ိဳး ၾကာၾကာခြဲရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ကိုက္ေလ့ရွိသည္။
"က်ီးေပါင္းတက္တာ ေနမွာေပါ့ ဆရာေက်ာ္ရယ္"
ေမ႔ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသည္။
"ရက္စက္ပါ့ ဆရာရယ္ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငယ္ငယ္ကေလးပဲ ထင္ေနတာ"
ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းနွင့္ ျပန္ေခ်ပမိသည္။ တကယ္ေတာ့ အ႐ုိး က်ီးေပါင္းတက္သည္ ဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု သူ ခံယူထားသည္။
"ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ ဆိုတာ လူသာ ငယ္လ်ွင္ ငယ္မည္။ ခါးက အိုတာ ျမန္ႏုိင္တယ္ဗ်။ တစ္ခ်ိန္လံုး ကုန္းခြဲေနရတာ။ ခင္ဗ်ား ဓာတ္မွန္ေတာ့ ႐ုိက္ၾကည့္သင့္တယ္"
"ဓာတ္မွန္ ဘာလုပ္မွာလဲ ဆရာေက်ာ္ရဲ႕။ အမ္အာရ္အိုင္ (MRI) ႐ုိက္ပါလား။ ပီအိုင္ဒီ ဆိုရင္ MRI ကမွ ေပၚတာ"
ခြဲစိတ္ခန္းေပါက္မွ ေခါင္းျပဴ၍ မီးယပ္သားဖြား ဆရာဝန္မမက ဝင္ အၾကံေပးသည္။
ပီအိုင္ဒီ ဆိုတာကလည္း ေက်ာ႐ုိးဆစ္ နွစ္ခုၾကားမွ အ႐ုိးနုျပားကေလး ကြ်ံထြက္တာ။ အေလးခ်ိန္ သိပ္မ်ားတဲ့သူေတြမွ ျဖစ္တာပါပဲ။ ငါ ဒီေလာက္ မဝေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္ခဲ့တာ။ အဲဒါေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ အင္း ... ဓာတ္မွန္ေတာ့ ႐ုိက္လိုက္မွ ...
( ၂ )
ကင္ဆာတဲ့။
အစာလမ္းေၾကာင္း တစ္ေနရာရာက လာသတဲ့။
အခု အ႐ုိးကို ပ်ံ႕ေနတာတဲ့။
ဘုရားေရ။
ငါ မၾကာခင္ ေသရေတာ့မွာ တဲ့လား။
ဆရာဝန္ ဆရာဝန္ခ်င္း လူနာ ျပန္လုပ္ရေသာအခါ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္မ်ားက သူ႔ကို အေျဖမွန္ ေျပာမျပပဲ ၾကာၾကာ မဖံုးကြယ္ႏုိင္ခဲ့။ သိရေသာ အခါတြင္လည္း သူ အ႐ူးမီးဝိုင္း ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပိုဆိုးသည္က ဇနီးနွင့္ သားသမီးမ်ားကလည္း သူ႕ကို ေဖးမနွစ္သိမ့္ႏုိင္ဖို႔ ေနေနသာသာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ အ႐ူးမီးဝိုင္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနၾကသည္။
"ႏိုင္ငံျခား သြားကုရမလား"
"သူငယ္ခ်င္းသေဘာပဲ။ ႀကိဳးစားတာကေတာ့ အ႐ႈံး မရွိပါဘူး"
ဘုရား။
သည္အေျဖက သိပ္ၿပီး အားတက္သေရာ မရွိ။ ကုသေပးေနသည့္ ဆရာဝန္ ကိုယ္တိုင္က သူ႔အေပၚမွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ သိပ္ထားႏုိင္ပံု မေပၚ။ ဒါ စာေမးပြဲ က်တာပါပဲ။ ရက္ပိုင္း အလြန္ဆံုးလပိုင္းေလာက္ ကုသမႈ ခံလိုက္ရလ်ွင္ ေကာင္းသြားမည္ဟု ယူဆထားခဲ့မိေသာ ခါးနာ ေဝဒနာ။ ယခုေတာ့ ကုသ၍ မေပ်ာက္သည့္အျပင္ အသက္ကိုပါ မလြဲမေသြ သိမ္းပိုက္ေတာ့မည္တဲ့။
႐ႈံးၿပီ။
ေနပါဦး။
ငါ အခါတိုင္းလည္း စာေမးပြဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ ႐ႈံးခဲ့တာပဲ။ ခါတိုင္း စာေမးပြဲ က်ရင္ ငါ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေၾကကြဲခဲ့လို႔လဲ။ လူးလဲထၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျဖဖို႔ ျပင္ဆင္တာပဲ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါေရာ အဲသည္အတိုင္း လုပ္ရင္ မရႏုိင္ဘူးလား။ ေသရမည့္ ေရာဂါတစ္ခု မိမိကိုယ္ထဲ ေရာက္ေနသည္။
အဲသည္ေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ ေမာင္းထုတ္ခ်င္သည္။
နည္းလမ္းေတြ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သိပ္မေရရာ။ သည့္ထက္ ေသခ်ာ ေရရာၿပီး အက်ိဳးအျမတ္ ရွိမည့္ ကိစၥကို ဘာကိုမွ မလုပ္လိုက္ရပဲ ရွိစုမဲ့စု က်န္ေနသည့္အခ်ိန္ကေလး ကုန္ဆံုးသြားဖို႔ရွိသည္။
ေတာ္ၿပီ။
အဲဒီ စာေမးပြဲ ငါ မေျဖၾကည့္ေတာ့ဘူး။
ငါေသသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွင္က်န္ေနခဲ့တဲ့သူေတြလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ အားလံုး ေသၾကရဦးမွာပဲ။ ငါလည္း အခုတစ္ေခါက္ ရွင္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္မွာ ေနာက္ေရာဂါ တစ္ခုနဲ႔ ေသဦးမွာပဲ။ ေသမင္းနဲ႔ ယွဥ္ျပိဳင္ၿပီး ႏုိင္ေအာင္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ႐ူးရာ က်တာ့မယ္။ အဆင္သင့္ အေနထားနဲ႔ ေသႏုိင္ဖို႔ စာေမးပြဲ လိုတာေပါ့။
လံုေလာက္ေသာ ျပင္ဆင္မႈမ်ားနဲ႔ စာေမးပြဲခန္းကို ဝင္ခဲ့လို႔ လံုေလာက္ေသာ ျပင္ဆင္မႈမ်ားနွင့္ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔။ ဒါက နည္းနည္း နီးစပ္မည္။ ယုတၱိတန္မည္။ လုပ္စရာ ရွိသည့္ အလုပ္ေတြကို ဇယားတြက္ခ်က္ ၾကည့္ေသာအခါက်ေတာ့ အခါတိုင္း စာေမးပြဲေတြ ေျဖခဲ့သလိုပင္။ လံုေလာက္ေသာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိ်န္ သူ႔မွာ မရွိေတာ့ေၾကာင္း အလန္႔တၾကား ေတြ႕ရေလသည္။ သားနွင့္ သမီးက ေက်ာင္းမၿပီးေသး။ အိမ္ေထာင္မက်ေသး။ ထားလိုက္ေတာ့။ ထားလိုက္ေတာ့။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ေတြ တက္ေနတာပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ ဆက္ထားႏုိင္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ သူ႔ဇနီးမွာ လံုေလာက္ေသာ အင္အား၊ စိတ္ဓာတ္နွင့္ ဥာဏ္ရည္ ရွိသည္။ အဲသည္ ဥာဏ္ရည္ကို သတိျပဳမိ၍သာ ဇနီးသည္ကို ငယ္စဥ္က သူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါအတြက္ ပူစရာမလို။ လိုေတာ့ေရာ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ သားနွင့္သမီး ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ သူ႔အသက္ကို ဆြဲဆန္႔၍မွ မရတာ။ ထားလိုက္။ ထားသာ ထားလိုက္ေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတြက္ေရာ။ ေသျခင္းတရားကို တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ သင္ခန္းစာေတြ ေက်လို႔လား။ ေခါင္းကိုသာ ယမ္းမိသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မိ႐ုိးဖလာထက္ ပို၍ သဒၵါတရား ထက္သန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦး ျဖစ္ေနခဲ့လို႔။
သည္စာေမးပြဲအတြက္ စာမက်က္ရေသးေပမဲ့ အဲသည္စာေတြက ဘယ္က ရွာက်က္ရမည္ ဆိုတာေတာ့ သူ သိေလသည္။ ဇနီးသည္က သူ႕ကို ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကို တိုင္ပင္သည္။
ေကာင္ဆယ္လင္း ( Counselling ) နွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြး အၾကံေပးျခင္းအတြက္ ဘယ္ဆရာဝန္ကို အားကိုးရမလဲဟု။ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္မ်ားက ေခါင္းကုတ္သည္။ သူတို႔အျမင္တြင္ ေအာင္ေက်ာ္သည္ ေရာဂါကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္ သူကိုယ္တိုင္ လူနာ ျဖစ္ေနလင့္ကစား ဆရာဝန္မ်ားထက္ပင္ ေသြးေအးေနသည္။ ရက္ခ်ိန္း မွန္မွန္လာသည္။ ကုသမႈ မွန္မွန္ခံယူသည္။ လာၿပီးလ်ွင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထျပန္သည္။ တတ္ႏုိင္သမ်ွေတာ့ ခဏခဏ မလာပဲ ေနခ်င္ေၾကာင္း ေျဗာင္ေျပာသည္။
လမ္းမွန္မွန္ ေလ်ွာက္ေနေသးသည္။ အစားအေသာက္ မပ်က္။ ဟိုစမ္းၾကည့္ရေအာင္။ ဒီဟာစမ္းၾကည့္ရေအာင္ ဆိုလ်ွင္ေတာ့ ႏုိးပဲ။ ပိစပ္၊ ဆူလာနဖာ၊ ယၾတာ၊ အၾကားအျမင္ အကုန္ ျငင္းသည္။
ခိုင္မာစြာ သက္ေသမျပႏုိင္ေသာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ားအတြက္ သူ႔မွာ အခ်ိန္မရွိ။ အားသည္နွင့္ ကက္ဆက္အနား သြားထိုင္သည္။ မီးမလာလ်ွင္ ဓာတ္ခဲႏွင့္ ဖြင့္သည္။ အရွင္ဥာဏိႆရ၊ အရွင္ဇဝန၊ အရွင္ေဆကိႏၷ၊ အရွင္ဆႏၵာဓိက၊ အရွင္ပညိႆရ။ ထြက္ထြက္သမ်ွေသာ တရားေခြေတြကို ဝါးစားပစ္သလို နားေထာင္သည္။ တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္သည္။ သည္အထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသႏိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းေကာင္းေတြကို ေတြ႕ရမည္ဟု သူ ယံုၾကည္ထားသည္။ တစ္ေန႔ တစ္နာရီခန္႔ တရားမွတ္သည္။ မထိုင္ႏုိင္ပါ။ လွဲ၍ မွတ္သည္။ တရားမွတ္သည္ ဆိုသည္ထက္ ေသနည္းေလ့က်င့္ ေနသည္ဆိုလ်ွင္ ပို၍မွန္မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္ေအာင္႐ႈ၍ မရ။ ေဝဒနာကိုပဲ စိတ္စြဲေနသည္။ မ်က္လံုးေတြ မို႔ေယာင္ေနေအာင္ အျမဲငိုေနၾကသည့္ ဇနီးနွင့္ သမီးမ်က္နွာကို အာ႐ုံထဲက ထုတ္၍ မရ။ ကိုင္း မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေသနည္းသာ ေလ့က်င့္။ ေမတၱာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ပြားၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ အာ႐ုံေတြ လြင့္သြားသည္။ ကိုင္း မျမဲတတ္တာမွတ္။
( ၃ )
ေရာဂါက ရင့္လာေတာ့ လမ္းမေလ်ွာက္ႏုိင္ေတာ့။ အိပ္ယာထဲက ထတာေတာင္ လူတြဲထရသည္။ ဒါက ႐ုပ္။ ႐ုပ္ယိုယြင္းေနတာ။ အဲသည္ ယိုယြင္းေနသည့္ ႐ုပ္ေတြထဲမွာ မၾကာခင္ ဦးေနွာက္နွင့္ အသိတရား ပါသြားေပေတာ့မည္။
ဘုရားေရ သင္ခန္းစာေတြ မေက်ညက္ေသးပါလား။ ထားလိုက္။ ထားလိုက္။ အရင္စာေမးပြဲေတြ ေျဖခဲ့တုန္းကေရာ သင္ခန္းစာေတြ အားလံုး ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေၾကညက္ၿပီးမွ ေျဖခဲ့ရသည့္ စာေမးပြဲ ဘယ္နွစ္ခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ အဲသည္ စာေမးပြဲ ေျဖသူ အားလံုးထဲက သင္ခန္းစာ အၿပီးဆံုး အေပၚဆံုး သံုးပုံတစ္ပံုေလာက္ထဲမွာ ပါရင္ကို ေအာင္လာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါလည္း သည္လိုပဲေပါ့။ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္မွ စာေမးပြဲက က်ေတာ့မည္။ သည္တစ္ခါက်လ်ွင္ ခါတိုင္းနွင့္ မတူတာက ေနာက္တစ္ခါလည္း ျပန္ေျဖခြင့္ ရေတာ့မွာမဟုတ္။ ရသေလာက္နွင့္ေျဖ။ ဒါပဲ။ ယခုေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္း ရေသးသည္။ ဆက္လုပ္။ ဆက္လုပ္။
"သူငယ္ခ်င္း ... ေဆး႐ုံမွာ ခဏ လာနားပါလား"
"ေတာ္ေတာ္... မင္းေျပာတဲ့ ခဏ ငါ သိတယ္။ ငါ့မွာက အဲဒီ ခဏပဲ ရေတာ့တာ။ ကိုယ္ ေနသာပါတယ္ကြာ။ သူငယ္ခ်င္းလည္း ခဏခဏ မလာနဲ႔။ မင္းလက္ေထာက္ေတြ ဘာေတြ တခါတေလ လႊတ္ၾကည့္ခိုင္း"
သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္:မ်က္နွာပ်က္သြားသည္။
"ဟ ... ငါ လာႏုိင္ပါတယ္ကြာ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး"
"သိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရ။ မင္း ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား ႀကိဳးစားၿပီး လာၾကည့္ေပးမယ္ ဆိုတာ။ ခက္တာက ငါကလည္း မင္းလာေတာ့ စကားက ေျပာခ်င္တယ္။ မင္းတပည့္ေလးေတြ လာေတာ့ ခဏနဲ႔ျပန္။ ငါလည္း အမွတ္ကေလးနဲ႔ ျပန္ေန။ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက စာေမးပြဲေျဖခါနီး စာက်က္ရင္ စကားမေျပာမိေအာင္ တစ္ခန္းစီေနၿပီး သြားက်က္ၾကတာေလ။ အခ်င္းခ်င္း စာေမးခ်င္တဲ့ အခါနဲ႔ စားတဲ့ေသာက္တဲ့ အခါပဲ ျပန္ေပါင္းၾကတာ သတိမရဘူးလား"
သူငယ္ခ်င္း မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္သည္။
"အခု မင္းက ဘာစာေမးပြဲ ေျဖေနလို႔လဲ"
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ သိမ္ေမြ႕စြာ ျပံဳးသည္။
"ဘဝကူး စာေမးပြဲေလကြာ။ ငါ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ကူးခ်င္တယ္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ကူးတဲ့နည္း ရွိတယ္။ ေလ့က်င့္လို႔ ရတယ္လို႔လည္း ငါ ယံုၾကည္တယ္။ အဲဒါ ငါ ေလ့က်င့္ေနတာ။ ေအာင္ျမင္ရင္ ငါ စာေမးပြဲ ေအာင္တာပဲ"
သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါသည္။
(၄)
ခက္သည္က ဇနီးနွင့္ သမီး။
သြားရေတာ့မည္ဆိုတာ သိလာေလေလ သူတို႔က အနားက မခြါေတာ့ေလ။ မိမိ က်န္ေနေသးသည့္ သင္ခန္းစာတို႔ မေက်ညက္ေလ။
ခ်စ္သည္ေလ။ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ခဲ့တာပဲ။ ခြဲရခါနီးမွာ ပိုခ်စ္ေတာ့တာေပါ့။ ဇနီးက ထားဦး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ခ်စ္ခဲ့ရၿပီး၍ ေက်နပ္သည္ပဲထား။ သမီးက ၁၈ နွစ္။ ခ်စ္၍ မဝတတ္ေသး။ သည္ၾကားထဲမွာ သမီးက ႀကီးလာေလေလ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္နွင့္ တူလာေလေလ။ ကိုယ့္မ်က္နွာကို ျပန္ျမင္ေနသလို ရွိေသာ ကိုယ့္ေသြး ကိုယ့္သား တစ္ဝက္တိတိ ပါေသာ သည္႐ုပ္နာမ္ အတြဲကေလးကို ဘယ္လို မခ်စ္ပဲ ေနႏုိင္ပါမည္လဲ။ ခက္တာက သူတို႔ကို ခ်စ္ေနလို႔ သင္ခန္းစာေတြ မၿပီးလဲ စာေမးပြဲက ေနာက္ဆုတ္ေပးမွာ မဟုတ္။ သူတို႔ အဲသလို လြမ္းျပ ပူေဆြးျပေနလ်ွင္ သင္ခန္းစာေတြ ေလ႔က်င့္ခန္းေတြက တကယ္ကို ထိခိုက္ေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက စာေမးပြဲေျဖခါနီး သူတို႔နားမွာ စာက်က္၍ မရသျဖင့္ တမင္ ေဆး႐ုံမွာ သြားသြား စာက်က္ရသလို က်က္လို႔ရလ်ွင္ အေကာင္းသား။
ဒါကလည္း မျဖစ္ႏုိင္။ ကိုယ္က သူတို႔ထူမွ ထႏုိင္သည့္ ဘဝ။ သံေယာဇဥ္ကို ျဖတ္ႏုိင္မွ အစြဲအလမ္း ကင္းကင္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသႏုိင္မွာ။ သူတို႔က ပိုစြဲလမ္းေအာင္ လုပ္ေနၾကသည္။
သား မင္းမွန္တယ္။ မင္းလည္း ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္တာ ေဖေဖ သိတယ္။ မင္းအလုပ္ကို မင္း ပံုမွန္မပ်က္မကြက္ ဆက္လုပ္ေနတာ။ အဲဒါ မင္းအတြက္ေရာ ေဖေဖ႔အတြက္ပါ ေကာင္းတယ္ သိလား။
မၾကာခဏ သတိေမ့ေမ်ာ တတ္လာသည္။ ႏိုးလာတိုင္း ငိုေနသည့္ ဇနီးနွင့္ သမီးမ်က္နွာကို ေတြ႕ရသည္။ သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ခဏ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ဟုသာ ထင္သည္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေမ်ာေနသည္ဟု ထင္ဟန္ရွိသည္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္သည္နွင့္ကုိ ေဖေဖဟု အတင္း ေခၚၾကသည္။ သားႀကီးက ေခါင္းရင္းကေန ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္ေနရင္းက ရပ္၍
"မလုပ္ၾကနဲ႔ေလ။ ေဖေဖ့ကို စိတ္မေျဖာင့္ေအာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔" ဟု တားသည္။
သူ သိပ္နားမလည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပံုမွန္အိပ္ေပ်ာ္ ေနသလိုပါပဲ။ တခါတေလ အိပ္မက္ပင္ မက္လိုက္ေသးသည္။ သူက ေနာက္ဆံုးနွစ္ အပိုင္း (က) စာေမးပြဲ ေျဖမလို႔တဲ့။ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေဘာပင္နွစ္ေခ်ာင္း၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း၊ ေပတံတိုတစ္ေခ်ာင္း ထည့္၍ ေက်ာင္းကို သြားသည္။ ယခု သူ႔ကို ေဆးကုေနသည့္သူငယ္ခ်င္းက တအံ႔တဩ ေမးသည္။
"ေအာင္ေက်ာ္ စာအုပ္လည္း တစ္အုပ္မွ မပါပါလား"
"ေတာ္ၿပီကြာ။ ဝင္ခါနီးမွ ကပ္ဖတ္ရင္ ရင္ပူတယ္။ ေျခာက္ျခားတယ္။ ညက ညာဥ့္နက္ေအာင္ ဖတ္တယ္။ မိုးလင္းရင္ မကိုင္ေတာ့ဘူး"
သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။
"မင္းကေတာ့ စာေတြ ၿပီးေနတာကိုးကြာ"
သူ ရယ္သည္။
"စာၿပီးေအာင္ ဖတ္ၿပီးမွ ေျဖျဖစ္တဲ့ စာေမးပြဲရယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ရွိပါ့မလဲကြာ။ ရသေလာက္ အခ်ိန္ထဲမွာ ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ထားေပါ့။ ဟိုဟာက မလုပ္ရေသးဘူး။ ဒီဟာက မဖတ္ရေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္ လိုက္ေတြးေနရင္ ဒီစာေမးပြဲက ဘယ္လိုမွ ေျဖႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါလုပ္သင့္သေလာက္ ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ထားၿပီးၿပီ။ ထပ္လုပ္ခ်င္ရင္လည္း လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ေအးေအးပဲ ထားေျဖေတာ့မယ္။ ဒီလိုပဲ သေဘာထားရတာေပါ့"
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်က္နွာ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို နွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေလာက္ အိုစာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သိသိသာသာ မ်က္နွာပ်က္ေနသည္။
"ပရက္ရွာ ဇီး႐ုိး"
ေလသံတိုးတိုးနွင့္ ေျပာသည္။
ဇနီးနွင့္ သမီးတို႔၏ ႐ႈိက္သံမ်ား ထြက္လာသည္။
"သားလာ ။ ေဖေဖ့ကို ကန္ေတာ့ၾကရေအာင္"
"ၿပီးမွ ကန္ေတာ့ ေမေမ။ ေဖေဖ့ကို တရားစာ ဆိုေပးရေအာင္။ ညီမေလးလည္း ငိုမေနနဲ႔။ လာ ကိုကိုနဲ႔အတူ ဘုရားစာ လာဆိုေခ်"
သားအသံ ေခါင္းရင္းက ထြက္လာသည္။ သူ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးမိသည္။ ငါ႔သား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ စာေမးပြဲ ေျဖတတ္ေနပါေရာလား။
သားအမိ သံုးေယာက္စလံုး၏ တရားစာဆိုသံက တိုးတိုးကေလး။ မသဲမကြဲ။
သူ႔ေရွ႕က သူငယ္ခ်င္းက နွစ္သံုးဆယ္စာ ျပန္နုပ်ိဳသြားသည္။
"ဘဲလ္တီးေနၿပီ ေဟ့ေကာင္။ ထ"
"ရတယ္ေလ။ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ေျဖ႐ုံေပါ့"
သူ ထပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
--------------------
လကၤာရည္ေက်ာ္
family မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၀၉။