ပန္း

ပန္း (ျမင့္သန္း)
-----------------
(၁)
ပန္းေတြ အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ မသာယာတတ္ဘူး။ မသာယာမိဘူး။ တခ်ဳိ႕ပန္းမ်ားဆို မုန္းေတာင္ မုန္းေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းလို ဟာမ်ဳိး။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ရက္ေလာက္ပဲ ပြင့္တယ္။ လူေတြက တစ္ႏွစ္လံုး ရြက္စိမ္း တေဝေဝနဲ႔ ေနတဲ့ ပိေတာက္ အပင္ႀကီးေတြကို အသိအမွတ္ မျပဳၾကဘူး။ တစ္ရက္ေလာက္ ပြင့္တဲ့ ပန္းေတြကိုပဲ အသိအမွတ္ ျပဳတတ္ၾကတယ္။ အပင္ေတြ၊ အရြက္ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္နာလိုက္ၾကမလဲ။ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မခံရတာလည္း ရင္နာစရာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီၾကားထဲ ပိေတာက္ပန္း အနံ႔က ညွီစို႔စို႔ စိမ္းေရႊေရႊရယ္။ ရင္ခြဲတုိက္ထဲမွာ နံတဲ့ အနံ႔မ်ဳိး နံတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက ေျပာေလ့ရွိတယ္။"နင့္မွာ ပန္းမုန္းတီးတဲ့ ေရာဂါ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္"တဲ့။"မုန္းတီးတာဟာ ေရာဂါဆိုရင္ ငါ့ကိုယ္ထဲမွာ ေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနၿပီ"လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ သူက"ခ်စ္တယ္ ဆိုတာကိုေကာ နင္က မုန္းတီးစရာ တစ္ခုလို႔ ျမင္သလား"လို႔ ေမးတုန္းက"ခ်စ္တာဟာ မုန္းစရာ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ငါမေျပာတတ္ဘူး။ အခ်စ္ခံရမွာေတာ့ ငါမမုန္းမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ `ခ်စ္တယ္´ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ငါမႀကိဳက္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ စကားလံုးထဲမွာ တည္ေနတာ မဟုတ္ဘူး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖခဲ့တယ္။ သူက ရယ္ရင္း"နင့္အတြက္ တရားေသ ေလာကႀကီးတစ္ခု နင့္ဘာသာ တည္ေဆာက္ထားတယ္ မဟုတ္လား"လို႔ သူက ေမးသလို ေျပာတယ္။ ပညာရွိေတြ ေျပာတဲ့ Rhetorical Question ဆိုတာမ်ဳိး။ အေျဖသိခ်င္လို႔ ေမးတဲ့အေမး မဟုတ္ဘူး။
သူကေတာ့ ပန္းႀကိဳက္တယ္။ သူ ပန္းႀကိဳက္မွန္း သိလို႔ ပိုးရင္းပန္းရင္း ပန္းလာပို႔ၾကတာေတြ မနည္းဘူး။ သူ႔ေမြးေန႔မ်ား ဆိုရင္ ပန္းစည္းေတြ ပန္းျခင္းေတြတင္ မကဘူး။ ပန္းအိုးေတြေတာင္ ေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါမွ မေပးဖူးဘူး။ တစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိတယ္။"နင့္ကို လက္ေဆာင္ ေပးတဲ့ပန္းေတြကို ေရႊတိဂံုဘုရား ေတာင္ဘက္မုခ္က ေဒၚပန္းဆိုင္မွာ သြားသြင္းပါလား။ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါတို႔ နမ္ဆင္းမွာ ထမင္းသြားစားရေအာင္"လို႔။ အဲဒီတုန္းက သူ႔အနားမွာ ခ်ထားတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္နဲ႔ သူက လွမ္းေပါက္တယ္။ "နင့္မွာ အဲသလို ေပါက္တတ္ကရ အေတြးမ်ဳိး ရွိတယ္" လို႔လည္း ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျခံကို သူ လာတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း အဲသလိုပဲ ေျပာတယ္။ "အန္ကယ့္လ္သားမွာ ေပါက္တတ္ကရ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ" လို႔ ေျပာတယ္။ ေဖေဖက ရယ္ရင္း "အဲဒါ အန္ကယ့္လ္ဆီက ရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္သုခႀကီးဆီက ရတာပဲျဖစ္မယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ ေမာင္သုခ ဆိုတာ ေဖေဖ့ညီ ဘေထြးသုခကို ေျပာတာ။
( ၂ )
ဘေထြးသုခကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ။ ပန္းမႀကိဳက္ဘူး။ သူ႔ဆင္ေျခကေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ "တို႔မွာ အဖိုးအတန္ဆံုးပန္း ရွိေနမွ တျခားပန္းေတြကို ႀကိဳက္ေနစရာ မလိုဘူး။ အဖိုးတန္လြန္းလို႔ ေရႊနဲ႔ေတာင္ ခိုင္းႏႈိင္းတင္စား ထားရတာ" လို႔ေတာင္ ရယ္စရာ ေျပာတတ္တယ္။ "ငါက မင့္အေဖလို ပန္းေတြ ပြင့္လာေအာင္ ျပဳစုယုယရင္း ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ေစာင့္မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီကိစၥမွာ ဇြဲရွိဖို႔အတြက္ သတၱိရွိဖို႔လည္း လိုတယ္" လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ "အဲဒါေတြ ငါ့မွာ မရွိဘူး" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘေထြးသုခေလာက္ အစြန္း မေရာက္ပါဘူး။ ပန္းေတြကို မႀကိဳက္တာပဲ ရွိတယ္။ ႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုတာလည္း ဆင္ျခင္တံုတရားရဲ႕ အျပင္ဘက္ကကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆင္ေျခမရွိဘူး။ မႀကိဳက္တာဟာ မႀကိဳက္တာပဲေပါ့။ အဲဒါလည္း ဘေထြးသုခ ေျပာသလိုပဲ။ ႀကိဳက္တာရယ္၊ ခ်စ္တာရယ္၊ အတူတကြ ေပါင္းသင္းေနထိုင္တယ္ ဆိုတာေတြဟာ ဘာအဆက္အစပ္မွ မရွိဘူးတဲ့။ ပန္းျခံထဲက ပန္းေတြလိုပဲတဲ့။ ပန္းျခံတစ္ျခံ လွတယ္ဆိုတာ မတူတာေတြ စုထားလို႔တဲ့။ တူတာေတြခ်ည္း စုထားရင္ ဘယ္လွေတာ့မွာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအျမင္ကို သေဘာက်တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ဘေထြးသုခကေတာ့ ရန္ကုန္ ဆင္းလာတုိင္း "ဟေကာင္၊ ကျပားမႀကီး သမီးနဲ႔ မင္း မယူၾကေသးဘူးလား" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က "ရည္းစားစကားေတာင္ မေျပာရေသးဘူး" လို႔ ေျပာတုိင္း ဘေထြးက "ဘာေျပာေနစရာ လိုလဲ။ မင္းတို႔ခ်င္း သိေနၾကတာပဲ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ သေဘာက်တာ၊ တစ္ေယာက္ ႀကိဳက္တာကို တျခားတစ္ေယာက္က သေဘာမက်ဘူး၊ မႀကိဳက္ဘူး။ လူႏွစ္ေယာက္ အတူတကြ အၾကာႀကီး ေပါင္းသင္းေနဖို႔ ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း တူေနရင္ ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းသတဲ့"။
ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အၾကာႀကီး ေျပာဖူးတယ္။ ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ သူကေတာ့ "မႀကိဳက္တာနဲ႔ ႀကိဳက္တာဟာ ဒြန္တြဲေနတဲ့ အားၿပိဳင္မႈပဲ" တဲ့။ "အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲႏိုင္သတဲ့။ တစ္ခါတေလေတာ့ လူရဲ႕အတၱနဲ႔ ဆိုင္သတဲ့။ ႀကိဳက္ေပတဲ့ အတၱက ႀကီးေနေတာ့ မႀကိဳက္ဖူးလို႔ ေျပာေနတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္တတ္ေသးတယ္" ဆိုပဲ။ "ဒါေပတဲ့ အတၱႀကီးမႈဟာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိပဲမို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ စိတ္ရင္းထဲ ရွိတာဟာ ေပၚလာတတ္တယ္" တဲ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို "နင္ဘာလို႔ အဂၤလိပ္စာ ယူသလဲ၊ စိတ္ပညာတို႔ ဒႆနိကေဗဒတို႔ ယူပါလား" လို႔ ေျပာလိုက္ဖူးတယ္။ "အဲဒါေတြ ယူရင္ နင့္လိုလူနဲ႔ တိုးေနမွာေပါ့" လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းအက်ဳိး ဆက္ႏြယ္တယ္ ဆိုတာေတြ သိပ္လက္မခံထားေတာ့ "တုိးစရာ ရွိရင္ တိုးမွာပဲ။ နင့္ဖာသာ၊ ဘာဘာသာကို ယူယူ ငါနဲ႔ တိုးစရာ ရွိေနေတာ့ အခု တိုးရတာပဲ မဟုတ္လား" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ "ဒါဝင္ရဲ႕ တိုက္ဆိုင္မႈႀကီးကို နင္မၾကားဖူးဘူးလား" လို႔ ေမးေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ "မတိုက္ဆိုင္ အပ္တာေတြ တိုက္ဆိုင္ေနတယ္ ဆိုတာကုိ နင္ ေမးေနသလား" လို႔ ျပန္ေမးတယ္။
ေဖေဖက ႏွင္းဆီပန္းေတြကို တန္ဖိုးထားၿပီး စိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ႏွင္းဆီေတြကို ႏိုင္ငံျခားက တကူးတကန္႔ မွာစိုက္တယ္။ `သည္ေဒါက္တာ´ ဆိုတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းက သင္းသင္းကေလး ေမႊးတယ္။ ပန္းေရာင္ ခပ္ရင့္ရင့္။ ၁၉၃၆ ခုေလာက္ကမွ ေပၚလာတာတဲ့။ အဲဒီႏွင္းဆီ ပြင့္လာတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မခူးဘူး။ တျခားႏွင္းဆီေတြ ပြင့္ရင္ ခူးၿပီး လက္ေဆာင္ေပးေလ့ ရွိတယ္။ `သည္ေဒါက္တာ´ ပြင့္တဲ့အခါတိုင္း တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီႏွင္းဆီေတြ ပြင့္တဲ့ တစ္ေန႔၊ အေဖတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သား သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္စကားေျပာရင္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ညဘက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အျပန္ မိုးခ်ဳပ္မယ့္အေၾကာင္း သြားေျပာတာ။ ေဖေဖက "ဒီညေန ေကာင္မေလးေတြအိမ္ မင္းသြားဦးမလား" လို႔ ေမးတယ္။ ခဏပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖေတာ့ "`သည္ေဒါက္တာ´ေတြ ပြင့္ေနတယ္၊ ခူးသြားပါလား" လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အံ့ဩမိတယ္။ "သူ႔အေမႀကီး ဘုရားပန္း ထိုးဖို႔လား" လို႔ ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္။ ဘေထြးက ရယ္ပါေလေရာ။ ဘေထြး ရယ္ေတာ့ ေဖေဖလည္း ရယ္တယ္။ ရယ္ရင္း ေတာက္ေခါက္ၿပီး ေခါင္းခါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိတဲ့ အထဲမွာ ဘာရယ္စရာ ပါသြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရယ္စရာ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေမႀကီးက အိမ္မွာ ဘုရားစင္ အႀကီးႀကီး ထားတာ။ ေန႔စဥ္ ဘုရားပန္းဖိုး ရွစ္ဆယ္ တစ္ရာ အကုန္ခံတာ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်စ္ကားတစ္စီးမွ ခုနစ္ေထာင္ေလာက္ ေပးရတာ။ ေဖေဖကပဲ မင္းသြားစရာ ရွိတာ သြားပါလို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဖက္မွာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ဘေထြး ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ေတြ႕လို႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူကလည္း ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နင္ဟာ lack of sense making လို႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ ျပက္လံုး ဆိုတာက လူတိုင္း ရယ္ဖို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ ရယ္တတ္တဲ့လူေတြ ရယ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူးလား။
(၃)
ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ သူ႔အေမႀကီး ဆံုးသြားတယ္။ သူ႔အစ္မႀကီးက ဒီမွာ မဟုတ္ေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ဘူး။ ေဖေဖတုိ႔ကပဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကပ္ လုပ္ကိုင္ ေပးလိုက္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေန႔တိုင္းလို သူ႔အိမ္မွာပဲ ေနေနရတယ္။ အဓိကကေတာ့ သူ႔အစ္ကုိဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္က ေဖေဖ့ကို ေျပာလို႔ပဲ။ သူ အားငယ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔အနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္တဲ့။ သူ႔အေမႀကီး ရွိတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာတူေနခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုရင္ သူတို႔ တစ္မ်ဳိးလံုးက စိတ္ခ်သတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔အိမ္မွာ ေန႔စဥ္ သြားေနေပးရတာ။ ညဘက္ေတာ့ အိမ္မွာ ျပန္အိပ္တယ္။ "မင္း ဘာလို႔ ဟိုမွာမအိပ္သလဲ" လို႔ ေဖေဖတို႔ ဘေထြးတို႔က ေမးတယ္။ အစေတာ့ ေတာေျဖေတာင္ေျဖ လုပ္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမွန္ကိုပဲ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သရဲေၾကာက္တယ္။ လူ မေၾကာက္ဘူး။ လူက ျမင္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ကာကြယ္ႏိုင္ရင္ ကာကြယ္၊ မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး ထင္ရင္ ေျပး၊ ဒါပဲ။ သရဲက ဘယ္လိုဟာမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္က လာမယ္မွန္း မသိဘူး။ မေတာ္ သူ႔အေမႀကီး သရဲျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီေတာ့ လန္႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ သူနဲ႔အတူေနဖို႔ ႏွမဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ကို ေခၚထားေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ ညမအိပ္ဖူးဘူး။
သူ႔ေမြးေန႔က ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ။ သူ႔အေမႀကီး ဆံုးၿပီး ရွစ္လ ကိုးလေလာက္မွာ။ ဘြဲ႕ရၿပီး သူ က်ဳတာ လုပ္ေနတုန္းမွာ ဆံုးသြားတာ။ သူ႔အေမႀကီး ဆံုးၿပီးကတည္းက ပိုးတဲ့ပန္းတဲ့ လူေတြ ပိုမ်ားလာ သလားပဲ။ လာစပ္တဲ့လူေတြ မ်ားလာတယ္။ သူကေတာ့ ေမေမ ရွိကတည္းက သေဘာတူထားတာ ရွိလို႔ပါလို႔ ဆင္ေျခေပးတယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလိုနဲ႔ ျမားဦးက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္လာေနတယ္။ ေဖေဖ့ကိုေတာင္ လာစံုစမ္းၾကတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သူတို႔ဘာသာ ရပ္တည္ေနႏိုင္ၾကၿပီပဲ။ သူတို႔ခ်င္း ႀကိဳက္ရင္ ယူေပါ့လို႔ ေျပာထားတယ္လို႔ ေျဖေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေမးတတ္ၾကတယ္။ သူ႔ေမြးေန႔ မတိုင္ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ထုိင္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္။ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ အုတ္ခံုကေလးေပၚမွာ။ တျခားလူေတြ အေၾကာင္း ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းကုိ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တည့္တည့္ပဲ ေမးလိုက္တယ္။ "တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီလို ေနသြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ နင္ ငါ့ကို ယူမွာလား" လို႔ ေမးေတာ့ သူက အံ့အားသင့္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ အေတာ္ကေလး ၾကာမွ "ဟဲ့၊ နင္ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာဘဲနဲ႔ေတာ့လည္း ငါ မယူခ်င္ဘူး" လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရွင္းျပရတယ္။ "နင္လည္း သိပါတယ္။ `ခ်စ္တယ္´ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ မသံုးဘူး။ ဒီစကားလံုး မရွိဘဲနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္မႈ ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။ ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာမွ ခ်စ္တာပဲလို႔ ငါ မယံုၾကည္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာဟာ ဘာသာစကားနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ လူနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိတယ္။
သူက ျပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကား ဆံုးသြားေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ "ငါ့အတြက္ေတာ့ နင္ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ငါ သိခ်င္တယ္။ နင္ေျပာသလို ဘာသာစကားနဲ႔ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္၊ နင္ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာကို ငါသိရမွ …"လို႔ သူက ေျပာၿပီး ျပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အေတာ္ၾကာေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ "နင္ဟာ နင့္ေဖေဖ ငါ့ကို ေျပာျပဖူးတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔ တူတယ္။ နင့္ေဖေဖက ေျပာျပဖူးတယ္။ သူ႔ႏွင္းဆီပန္းေတြ ပြင့္လာတိုင္း သူ သတိထား ၾကည့္မိဖူးသတဲ့။ အပင္တိုင္းမွာ ေနာက္ဆံုးပြင့္လာတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္စီ ရွိတတ္တယ္။ တျခားပန္းေတြနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း မပြင့္ဘူး။ တျခားပန္းေတြ က်သြားတဲ့အခါေလာက္မွ အားယူၿပီး ပြင့္တတ္တယ္။ အဲဒီအပြင့္က အလွဆံုးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ အညံ့ဆံုးလည္း ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ ငါ့အျမင္မွာေတာ့ နင္ဟာ အဲသလိုပန္းမ်ဳိး ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္" လို႔ သူက ေျပာၿပီး ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းနဲ႔ႏႈိင္းတာ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ေတာ့ဘူး။ "နင့္ေမြးေန႔က်ရင္ ပါတီေတြ ဘာေတြ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ နင့္ကို ငါ ထမင္းေကၽြးမယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ သူက "နင့္မွာ တျခား ရည္းစားေတြဆီ သြားစရာ မရွိလုိ႔ အခ်ိန္ရတယ္၊ အားတယ္ ဆုိရင္ေပါ့" လို႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျပာတယ္။ အားေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့၊ နင့္ေမြးေန႔ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
သူ႔ေမြးေန႔မွာ နမ္ဆင္းကို သြားၿပီး ညစာစားတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ အဲဒီက ၾကက္ဥေခါက္ဆြဲကို သူက သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီက ၾကက္ကင္ ႀကိဳက္တယ္။ တျခားဟာေတြ မွာထားေပတဲ့ သိပ္မစားျဖစ္ၾကဘူး။ သူႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီ၀ိုင္တစ္လံုး ယူသြားတယ္။ ရွစ္နာရီသာသာေလာက္ အဲဒီက ျပန္လာၾကတယ္။ သူ႔အိမ္က ေပၚတီကိုေအာက္မွာ ကားရပ္ေတာ့ သူက "ေကာ္ဖီေလးဘာေလး ေသာက္သြားဦးေလ" လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားကို စက္သတ္ၿပီး သူ႔အိမ္ထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ သူက အေပၚထပ္က ဧည့္ခန္းကို "နင္သြားႏွင့္၊ ငါ ေကာ္ဖီအိုး ယူခဲ့မယ္" လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အေပၚထပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့တယ္။ သူတို႔အိမ္က အႀကီးႀကီး။ ညေနကတင္ ေဖေဖက ေျပာေသးတယ္။ "ေကာင္မေလးက အိမ္ႀကီးတစ္လံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း။ မင္း အဲဒီ သြားေနခ်င္လည္းေန။ သူ႔ကို ဒီေခၚခဲ့ခ်င္လည္း ေခၚခဲ့ပါလား" တဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က "ေဖေဖ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမေတာ္ဘူး။ ေဖေဖ့ေခၽြးမ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က လာ ငါတို႔အိမ္ လာေနလွည့္ေခ်လို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး" လို႔ ေဖေဖ့ကို ျပန္ရွင္းလိုက္ေသးတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ "အဲဒါကေတာ့ မင္းကိစၥ။ ငါ ဘာမွ မတတ္ႏို္င္ဘူး" လို႔ ေျပာရင္း ရယ္တယ္။
အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့ သူက အေပၚထပ္ကို တက္လာတယ္။ ေကာ္ဖီႏွပ္ထားတဲ့ ဖန္ခ်ဳိင့္တစ္ခုနဲ႔ သစ္သီးကိတ္တစ္လံုး ပါလာတယ္။ အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဘီ႐ိုထဲကေန ေကာ္ဖီခြက္ေတြ ထုတ္လိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ေတြက ႐ြိဳင္ရယ္ေဒၚလ္တန္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာရင္း ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနၾကမိတာ အေတာ္ကေလး ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေျပာစရာ စကားေတာင္ ကုန္စျပဳလာတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးမိတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ညေနက ေဖေဖေျပာတဲ့ စကားကို သတိရသြားမိတယ္။ သူ႔ကို ေျပာျပလိုက္မိတယ္။ သူက ျပံဳးၿပီး နားေထာင္ရင္း "နင့္ေဖေဖက လူႀကီးဆိုေတာ့ အေျမာ္အျမင္ ရွိတာေပါ့" လို႔ ေျပာတယ္။ သူေျပာတာကို နားေထာင္ရင္း သူထိုင္ေနတဲ့ ေနာက္က နံရံနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္ မိတယ္။ ပန္းအိုးက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာကေလး။ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ဖန္အၾကည္နဲ႔ လုပ္ထားတာ။ ပန္းအိုးထဲမွာက ႐ိုးတံရွည္ရွည္နဲ႔ အျဖဴေရာင္ ေဒစီတစ္ပြင့္တည္း။ အဲဒါကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သာယာသလို ျဖစ္လာမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ သူ႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနရာက ထရပ္လုိက္ၿပီး အဲဒီပန္းအိုးဆီ သြားမိတယ္။ သူကလည္း ဘာမွန္းမသိေတာ့ ထုိင္ရာက ထရပ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဒစီပန္းကို ယူၿပီး ႐ုိးတံမွာကပ္ေနတဲ့ ေရစက္ေတြကို လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ သုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္သား ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျပံဳးျပၿပီး ပန္းကို တစ္ခ်က္ေမႊးၾကည့္ၿပီး ရိုးတံကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ထားရင္း သူ႔ရင္ဘတ္မွာ အပ္ထားတယ္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။
(၄)
သူက သူ႔ဘာသာ ေခါင္းၿငိမ့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "နင့္ေဖေဖ ေျပာသလို နင္တုိ႔အိမ္မွာ လိုက္ေနရင္ ဒီအိမ္က ငါ့အခန္းေလးကို လြမ္းေနမွာေပါ့" လို႔ ေျပာတယ္။ "ဘာလို႔လဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ "လာ ငါ ျပမယ္" လို႔ ေျပာၿပီး သူက အခန္းတံခါး တစ္ခုဆီ ေလွ်ာက္ထြက္သြားလို႔ သူ႔ေနာက္က ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားမိတယ္။ အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး သူက ဝင္သြားတယ္။ အခန္းကေလးလို႔ ေျပာေပတဲ့ သူ႔အခန္းက အက်ယ္ႀကီး။ မွန္အၾကည္ေတြ တပ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြနဲ႔။ သူ႔ကုတင္နားက ျပတင္းေပါက္ဆီ သြားတယ္။ "ငါ့ အိပ္ယာ ေပၚကေန အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ လွမ္းၾကည့္ရင္ ေမွာင္ထဲမွာ ဟိုအေဝးက မီးေရာင္ တစ္လက္လက္ကို လွမ္းေတြ႕ရတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းက ထင္တယ္" လို႔ သူက ေျပာတယ္။ "ျမင္ရေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိတယ္။ "ငါ အားရွိလာ သလိုလိုပဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုခု ရရွိလိုက္သလိုပဲ" လို႔ သူက ေျဖတယ္။ သူက ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး တံခါးရြက္ႏွစ္ခုကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေနာက္နားဆီက ရပ္ေနမိတယ္။ "ေဆာင္းဦးဆိုရင္ ေလသိပ္ေကာင္းတာပဲ" လို႔ သူက ေျပာေနတုန္း ျပတင္းေပါက္က ေလျပင္းျပင္း တိုးဝင္လာတာကို ခံစားလိုက္ရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဖက္မွာ ဝုန္းကနဲ အသံျမည္ၿပီး သူ႔အခန္းတံခါး ပိတ္သြားသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူက ေခါင္းလွည့္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ေနာက္နားမွာ ကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနလို႔ တံခါးကို သူ မျမင္ရဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိရက္သား ျဖစ္သြားတယ္။
သူက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး လွည့္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို ေက်ာေပးလိုက္တယ္။ ေဒစီပန္းကို ခုနအတိုင္းပဲ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ထားတယ္။ "နင္က ငါ့ကို ပန္းေပးတယ္ဆိုေတာ့ အ႐ႈံးေပးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ မဟုတ္လား" လို႔ သူက ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးေနမိတယ္။ အဲဒီလို အျပံဳးမ်ဳိး အရင္က ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ၊ တစ္ခါမွ မျပံဳးဖူးဘူး ထင္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အနား ပိုၿပီး ထပ္တုိးလာရင္း "နင္ မနက္ျဖန္ အားသလား" လို႔ ေမးတယ္။ "အားတယ္၊ နင္ ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ "တို႔ ႐ံုးသြားၿပီး လက္ထပ္ၾကရေအာင္" လို႔ သူက ေျပာတယ္။ "ေကာင္းသားပဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက "ၿပီးရင္ နင္ ဒီကိုေျပာင္းလာေပါ့" လို႔ သူက ေျပာတယ္။ "အဲဒါလည္း ေကာင္းတာပဲ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနတုန္း သူ႔လက္ထဲက ပန္းကို သူ႔အိပ္ယာ နံေဘးက စားပြဲအပုကေလးေပၚ လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာ ပိုနီေတး စည္းထားတဲ့ ဖဲႀကိဳးအစိမ္းကေလးကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲၿပီး ျဖဳတ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဆံပင္ေတြဝဲၿပီး သူ႔ပခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ဆီ ေျပက်သြားတယ္။ သူက ျပံဳးေနတယ္။ အဲဒီလို သူျပံဳးပံုမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။
အခန္းက ျပတင္းေပါက္ကို မပိတ္လိုက္မိေတာ့ဘူး။ အျပင္ဘက္ဆီက တစ္ခ်က္တေလ တိုးဝင္လာတဲ့ ေဆာင္းဦးေလေတြဟာ အခန္းထဲမွာ မုန္တိုင္းအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ ဘေထြးသုခ ေျပာတာ မွန္တယ္။ ပန္းပြင့္ဖို႔ ေစာင့္ရတာဟာ ဇြဲတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ သတၱိရွိဖို႔လည္း လိုတယ္။ ဒီသတၱိမ်ဳိး ဘေထြးမွာ မရွိေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတယ္ ထင္တယ္။
------------
ျမင့္သန္း