"ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္"
================================================
ဟုိး ခပ္ေဝးေဝး
ႀကီးေကာင္စဝင္စ အသံေလးမွာ
ျပန္စရာအိမ္ မရွိရွာပါဘူး အေမရယ္
ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ
အကုသုိလ္ပန္းေတြေဝပုံကလည္း
အဖူးေပၚ အညႊန္႔တက္လုိ႔
တပ္မက္စရာပါလား အေမ
သံသရာေလးေတးခ်င္းေတြက စီစီ
ပုရစ္ကေလးလုိ သားကျမည္လုိ႔ေပါ့
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေမရယ္
သားဘဝဟာ
ေျမေငြ႔ပ်ံ ညေလးတစ္ည ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ။
သားေလ
သူ႔ကုိယ္ပုိင္ အသီးေတြ
ညြတ္အိေလးလံေနေအာင္ ထမ္းပုိးထားရေပမယ့္
ေပ်ာ္ရွာတဲ့
ကုန္ထမ္းသမား သလဲပင္ကေလးကုိ
အားက်မိတယ္ ။
အေမရယ္
ေလေတြထန္ေနေလေလ
သားမွာ ေၾကကြဲရေလေလပါပဲ
မုိးဦးအက်ေစာမယ္ဆုိတာလည္း
တကယ္ေတာ့
ေလာကဓံတရားပါလား
အိပ္စရာမရွိတဲ့ ညေတြမွာ
မုိးေတြသိပ္ရြာတာပဲ အေမရယ္ ။
အေမွာင္နဲ႔ စိုစြတ္
မုိးေရေတြ ရႊဲရႊဲနစ္လုိ႔
အသံေတြေတာင္ ငုတ္ေနခဲ့ပါၿပီ အေမ ။
ဆုံးရႈံးမႈ သစ္ရြက္ေတြ မရႈမလွနဲ႔
ကံဆုိးမုိးေမွာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ
သားဘဝရဲ့ အပုိင္းအစေတြတဲ့လား
သားျငင္းဆန္တယ္ အေမ
အေမ မသိဘူးလား
အေမ့သားက ကဗ်ာဆရာေလ
အေမရဲ့ ။
တကယ္ေတာ့လည္း အေမရယ္
ကဗ်ာဆရာဆုိတာ
ဒဏ္ခံႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းပါဗ်ာ ။
အေမရယ္
ေဟာဒီ ကမၻာေလာကႀကီးမွာ
အေမ့သား ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတာ
အျပစ္ရွိပါသလား အေမ
သားရဲ့ အခ်စ္မွာေလ
ေဟာဒီ ကမၻာႀကီးနစ္ခဲ့ရင္ေတာင္
စစ္ျဖစ္ဖုိ႔ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး အေမရယ္ ။
ခုေတာ့
တျခားသူေတြ မျမင္မိတဲ့ အသံကေလးကုိ
ေခါင္းအုံးအိပ္မိလုိ႔
အၾကင္နာအမဲ့ဆုံး ဆုလဒ္ကုိ သားရခဲ့ပါတယ္ ။
အေမမသိဘူးလား
လူေတြရဲ့ အၿပံဳးမွာ
ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြပါတယ္ အေမရဲ့ ။
ဧည့္ခန္းနဲ႔ အက်ႌေကာင္းမွ
ဆက္ဆံတတ္တဲ့လူေတြရဲ့ သေဘာထားကုိ
သား တူးတူးခါးခါး မုန္းတယ္အေမ ။
အေမရယ္
တျခားသူေတြ အတြက္ေတာ့
အရာရာဟာ
လက္တစ္ပစ္စာရယ္ပါ ။
သားမွာေတာ့
ယူဇနာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာလုိ႔
သားေလ
ေရေရာထားတဲ့ ညရယ္လုိ႔ မရခဲ့ဖူးဘူး ။
သားရဲ့ ' ဘီး ' ကေလးဟာေလ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါးလွပ္ေနသလဲဆုိေတာ့
ဆံျခည္မွ်င္ေလးတစ္မွ်င္ နင္းမိရင္ေတာင္
ဘီးက ထေပါက္သြားႏုိင္ပါတယ္ အေမ ။
အလွ်ံညီးညီး မီးေတာက္မီးလွ်ံႀကီးထဲ
ေန႔စဥ္ ခုန္ခုန္ခ်ေနရတဲ့ ဘဝခရီး
အခမဲ့ညေတြ သိပ္ၿပီး သိပ္သည္းလြန္းလွ
အေမရယ္
လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ကန္သြင္းခံရ
က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းမိလုိ႔လဲ အေမ
အဆုတ္က ၾကပ္ခုိးစြဲမီးဖုိေခ်ာင္
ေခ်ာင္းဆုိးလုိက္တုိင္း ေခ်ာင္းဆုိးလုိက္တုိင္း
ရင္ေခါင္းႀကီးထဲ မီးထ ထေတာက္တာျမင္ရ
အေမရယ္
အတြင္းလူမမာ တစ္ေယာက္ပါ ။
ဒါေပမယ့္
သစ္သားဘတ္စ္ကားအုိအုိႀကီး ခုိစီးလုိ႔
ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့စကီးဆုိတဲ့ လူလည္းပါတယ္ေလ
လူနဲ႔သူနဲ႔ မတူတဲ့လူလုိ႔
လူေတြသူေတြ ေျပာခံရတဲ့ သားမိတ္ေဆြေပါ့
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာၿပိဳလဲခဲ့ပါသလဲ
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ သမၼေဒဝေတြလက္ထဲ ေရာက္မွာတဲ့လဲ
တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ေမးရင္းေပါ့
မ်က္ေစ့တစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ
ေသာမၿဂိဳဟ္ေတြ ေခ်ာင္းေကာျဖစ္သြား
ဘဝကုိ ျဖစ္ညွစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
လိေမၼာ္သီးကေလးမွာ
အခ်ိဳရည္ က်န္ေသးတယ္
အုိ....
အသည္းႏွလုံးထဲမွာ
ပန္းေတြ အရမ္းပြင့္တာပဲ အေမရယ္ ။
ကုတ္အက်ႌဝတ္ခ်င္တဲ့ ေဆာင္းရာသီရယ္
မီးလွ်ံကင္းမဲ့တဲ့ မီးလင္းဖုိႀကီးရယ္
ႏွင္းစက္ေတြကုိ
အေသခံေသာက္ခ်င္တဲ့ ျမက္ပင္ကေလးရယ္
လမင္းကုိ
ျပည့္ျပည့္ဝဝ တုိက္ရုိက္မျမင္ခ်င္တဲ့ အၿပံဳးရယ္
အေနအထုိင္မတတ္တဲ့ ေရပန္းတုိင္ကေလးရယ္
မုိက္တြင္းနက္နက္ ကဗ်ာေပၚ အခ်စ္ရယ္
မၾကာခဏ
လူလိမ္ခံရတဲ့
ရင္ထဲက ၾကယ္ျပာေလးရယ္
နကၡတ္မိမိ ေပ်ာ္ခ်င္ရွာတဲ့
အေပ်ာ္ေလးရယ္
သားလက္ဖဝါးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလုိ႔
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ သားဘဝေလးရယ္
အေမ့သားမွာ ပုိင္ဆုိင္ပါတယ္ ။
ထမင္းစစ္စစ္ စားခ်င္တယ္ အေမရယ္
အိမ္နံ႔ေမႊးတဲ့ အိပ္ရာစစ္စစ္မွာ အိပ္ခ်င္တယ္
ေျခေထာက္ေတြကုိ မီးဖုိအေငြ႔ေပးခ်င္တယ္
ဗမာ ပရေဆးသန္႔သန္႔ ေသာက္ခ်င္တယ္
ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီလုိ
အေမ့မ်က္လုံးအေရာင္ကုိ မြတ္သိပ္ပါတယ္
ေတေပေလလြင့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့သားကုိ
ကရုဏာသက္ၿမဲသက္တဲ့ အေမ့အၾကည့္ေလ
အေမရယ္
အေမ့ဆိပ္ကမ္း မကပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့
သားသေဘၤာေလ အေမရဲ့ ။
က်ေနာ္ ရုိးသားခဲ့ပါတယ္ အေမ
ဤသုိ႔ပင္ ပဲ့တင္ပါလိမ့္မယ္ ။ ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
No comments:
Post a Comment