လုလင္ လုံမ ဘာ ေရြးၾကမယ္

“ လုလင္ လုံမ ဘာ ေရြးၾကမယ္ ”
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္အခါ သူတစ္ပါးအိမ္ ဧည့္သည္
လုပ္ ထမင္းစားစဥ္က အထူးအဆန္းအျဖစ္ ဟင္း
တစ္မည္ ပါလာသည္။ စည္သြပ္ဘူးကို ဖြင့္ကတည္းက
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြ စိတ္၀င္စားေနၿပီ ဘူး
ထဲမွာ တစ္ခါမွ မျမင္စဖူး၊ ငါးကေလးေတြ အထပ္
လုိက္စီလို႔ ခ်က္ၿပီးသားတဲ့။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ထည့္ၿပီး
ျပန္ေႏႊးလုိ႔ အနံ႔ရ႐ုံ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ သေဘာက်မဆုံး။
သြားေရေတြ ကမ္းၿပိဳေနၿပီ။ စားၿပီးေတာ့လည္း
အရသာေတြ႕၊ ေနာက္ေန႔ေတြ တမ္းတလုိ႔မဆုံး။
စားၿမံဳ႕ျပန္လုိ႔ မ၀ႏုိင္။
.
အေမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ကာ သနားသည္တဲ့။
ငါးေသတၱာဆုိတာ ေစ်းမသြားျဖစ္တဲ့ေန႔ လမ္းထိပ္
ကြမ္းယာဆုိင္က အလြယ္ ၀ယ္ခ်က္စားလုိက္ၾကတာ။
သူမ်ားက ဒီေန႔ ဘာခ်က္လဲ ေမးရင္ ဒီလုိပါပဲ။ ငါး
ေသတၱာနဲ႔ပဲ ၿပီးစလြယ္ စားလုိက္တယ္လို႔ ေျဖျပ
ရတာ အားမရွိလွဘူး တဲ့။ မစားခ်င္မွအဆုံးဆုိပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးဘ၀မွာ ဒါကို နားေထာင္ၿပီး
အားက်မဆုံး၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္လည္း အေတာ္
သနားစရာေကာင္းတာ ရိပ္မိ။ ေပါမ်ားတဲ့ ေခတ္
ဆုိတာကုိ တမ္းတ႐ုံ။
.
တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္သည္ အစား
အေသာက္၊ အ၀တ္အထည္ ရွားပါးခဲ့သည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရသည္။ ေခတ္လူငယ္ေတြနဲ႔
စကားစပ္တုိင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ ရွားပါးျခင္း အေၾကာင္း
ေရာက္သြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပတာေတြ
သူတုိ႔ တအံ့တၾသ။
.
တုိ႔ေခတ္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ကို သူငယ္ခ်င္း
ေတြ၊ ညီအစ္ကိုေတြ အလွည့္က် ၀တ္ရတာကြဟု
စကား စလွ်င္ သူတုိ႔က ဟုတ္လားဆုိကာ ၿပံဳးစစ
ျဖစ္ကုန္ၾကစၿမဲ။ ဂ်င္းဂ်ာကင္ ဂ်င္းကုတ္ေလာက္
၀တ္ႏုိင္ရင္ ဆရာႀကီး ျဖစ္ၿပီဟု ေျပာေသာ္ သူတုိ႔
ရယ္ၾက၏။ ရွပ္အက်ႌဆိုရင္ကြာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ေလ
ေဘးအတြက္ တစ္ကမၻာလုံးက ၀ုိင္းလွဴတဲ့ အထည္
ေဟာင္း (ေဘထုပ္)ေတြ ဆူးေလမွာ ပုံေရာင္းတာ
အလုအယက္ ၀ယ္ၾကရတယ္။ အဲဒီ အေဟာင္း
ထည္ေတြ ကိုပဲ ေဖာရိမ္းရွပ္ (Foreign Shirt) ဆုိၿပီး
ဂုဏ္ေမာက္ ခဲ့ၾကရတာဟု ၀န္ခံသည့္အခါ သူတုိ႔
လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး ေလွာင္ရယ္ၾကပါသည္။
.
သို႔ေသာ္ ယိုးဒယားသၾကားလုံးေခတ္ ေရာက္လာ
သည့္အခါ စားၿပီးသည့္ သၾကားလုံး စကၠဴအခြံေလး
ေတြကို တယုတယ စာအုပ္ၾကားထဲညႇပ္ စုေဆာင္း
ၾကေၾကာင္း ဇာတ္နာသည့္အပုိင္း ေရာက္လာေတာ့
သူတုိ႔ မေလွာင္ ရက္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္အား
သနားစဖြယ္ ငတ္ခဲ့ၾကေသာ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းမ်ား
အျဖစ္ စုတ္တသပ္သပ္ က႐ုဏာသက္ကုန္ၾကပါသည္။
.
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အဘိုးအဘြားေခတ္က အသား
ဟင္း ေတြကို ေျမအိုးျဖင့္ခ်က္ ေနာက္ရက္ေတြ
မွာလည္း ျပန္ျပန္ ေႏႊးစားၾကသည့္အေၾကာင္း ေျပာ
သည့္အခါမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက
ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားကို တမ္းတခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည့္
အခါ ေခတ္ကာလ သားသမီးမ်ားက သူတုိ႔ ဘိုးဘြား
ေတြကို သေရာ္သလိုျဖင့္ သနားပါတယ္။ ပီဇာ
မုန္႔ေတာင္ မစားဖူးရွာဘူး၊ KFC ၾကက္ေၾကာ္ေလး
ေတာင္ မျမည္းဖူးၾကရွာဘူးဟု ခႏိုးခနဲ႔ဆုိလွ်င္
ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔အား ခုလို ျပန္လက္စားေခ်ရသည္။
.
“မင္းတုိ႔ေခတ္မွာ ပုစြန္ထုပ္ တစ္ခါစားၿပီးရင္၊
တစ္လေလာက္ ႂကြားမဆံုးဘူး မဟုတ္လား၊
တုိ႔ငယ္ငယ္က အေမေစ်းက ျပန္လာရင္ ျခင္း
ေတာင္း သြန္ခ်၊ ပုစြန္ထုပ္ေတြ ေကာက္ဆြဲၿပီး၊
မီးကင္စားပစ္လိုက္တာ ေမႊးခ်ဳိေနတာပဲ”
သူတုိ႔ မ်က္လံုး၀ိုင္းသြားၾကသည္။ အေမက မဆူ
ဘူးလား ဟု မယံုသလို ေမးၾကေသး၏။
“မဆူတဲ့အျပင္ ေဘးက ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေခြးေတြ
ေၾကာင္ေတြအတြက္ ေနာက္ထပ္ေတာင္ ေပး
လိုက္ေသး၊ အဲဒီေလာက္ ေပါမ်ားတဲ့ ေခတ္ကြ”
သူတုိ႔ ေခါင္းပုသြားၾကသည္။
.
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က စူပါသ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္
ေယာက္က ႐ိုက္ကြင္းမွာ ေမာလွ်င္ ေရခဲေသတၱာ
ထဲက ပန္းသီးစိတ္ကို ေကၽြးမွ ႐ိုက္ကြင္းကို
ဆက္၍ရေၾကာင္း ေခတ္လူငယ္ေတြ ၾကားသည့္
အခါ နားမလည္ၾက။ စူပါစတားရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္
ကလည္း ေစ်းေပါလွခ်ည္လားဟု ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ကုန္
ၾကသည္။
.
ထိုေခတ္က ပန္းသီးဆုိတာ လူမမာ ဓာတ္စာ၊ လူႀကီး
ကန္ေတာ့ရာသာ ပါရသည့္ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ိဳးဆိုတာ
ယခု ပန္းသီးကို လမ္းေဘး ပံုေရာင္းေနသည့္ ေခတ္
လူငယ္ေတြ မယံုႏုိင္။
.
တခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြမွာ ေရခဲေသတၱာဆုိတာ ဧည့္ခန္းမွာ
Show Case တစ္ခုလုိ ထားခဲ့သည့္ ေခတ္ရွိခဲ့တယ္
ဆုိတာ။ တခ်ိဳ႕မ်ား စတီးထည္ စတီးခ်ိဳင့္ေတြေတာင္
မွန္ဗီ႐ိုထဲထည့္ ဧည့္ခန္းမွာ ထားခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ
အိမ္တုိင္းမွာ ေရခဲ ေသတၱာရွိတာ မဆန္းသည့္ေခတ္
လူငယ္ေတြ ေလွာင္ရယ္ ၾကပါလိမ့္မည္။
.
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ရဲ႕ ရွားပါးမႈေတြကို ဟားတုိက္
ခံရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က မင္းတုိ႔ေခတ္မွာ ငါးသေလာက္
ဆုိရင္ ေဆးေဖာ္ခ်င္လို႔ေတာင္ ရွာမရဘူး။ တုိ႔ေခတ္က
မစားခ်င္မွအဆံုး စသျဖင့္ ေခ်ပရျပန္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ ေျပာခ်င္တာက အစားအေသာက္
အ၀တ္အထည္ေတြအေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။ ရွားပါးျခင္း
ႏွင့္ ေခါင္းပါးျခင္း အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
.
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က အိမ္မွ မႀကိဳက္ေသာ ပုိက္ဆံေၾကး
ေဂၚလီ ႐ုိက္တာ၊ အိမ္ႏွင့္ ေ၀းရာမွာ လုပ္ပါလ်က္
အိမ္က ဘယ္လုိ သိသိေနမွန္း စဥ္းစားမရ။ ေနာက္
တစ္ေန႔ ကစား၀ိုင္းထဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူေငါက္သံ
ၾကား၍ လွည့္ၾကည့္ရာ လမ္းထဲ ေန႔စဥ္လာ ေကာက္
ညႇင္းေပါင္းေရာင္းသည့္ အေဒၚႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
အိမ္ကို သြားသြား တုိင္ေနတာ သူပါပဲတဲ့။
.
အိမ္က လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သစ္ပင္ ခုိးတက္၊
ေရခုိးကူးတုိင္း လမ္းထဲ အရပ္ထဲက လူႀကီးေတြက
ဖမ္းၿပီး အိမ္ကို ပုိ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ငယ္စဥ္က
ထုိျဖစ္ရပ္မ်ဳိးကို စိတ္ကုန္လွေသာ္လည္း ခုမွ
ေမတ္ၱာျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ၾက ျခင္းကို နားလည္သည္။
ခုေခတ္လုိ ကန္ထ႐ုိက္တုိက္ေတြ ႁပြတ္က်ပ္၊ ဟုိဘက္
ခန္း ဒီဘက္ခန္း ဘယ္သူမွန္း မသိ၊ မယုံၾကလို႔
ေလွကားေတာင္ ေသာ့ခတ္ထားရသည့္ ေခတ္
မဟုတ္။
▬▬▬▬+▬▬▬▬▬▬▬▬+▬▬▬▬
‪#‎အစားအေသာက္‬ အ၀တ္အထည္ ရွားပါးေပမယ့္
ေမတၱာတရား၊ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ
ေခါင္းပါးသည့္ ေခတ္မဟုတ္ဆိုတာ ဂုဏ္ယူခ်င္
ပါသည္။
▬▬▬▬+▬▬▬▬▬▬▬▬+▬▬▬▬
သမုိင္းဆုိင္ရာ ၀ါဒေရးရာဆုိင္ရာ စာအုပ္မ်ား
အင္မတန္ ရွာေဖြရခက္ေသာ တစ္ေခတ္ ရွိခဲ့ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း၊ ဒီမုိကေရစီ
ေခတ္က ထုတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ခုိးေၾကာင္
ခုိး၀ွက္ ေရာင္း ၀ယ္ ငွား ဖတ္ခဲ့ၾက ရသည္။
“လူအခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း” လက္၀ယ္
ကုိင္ေဆာင္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံရသည့္ အမႈမ်ဳိး ေခတ္မ်ဳိး
တကယ္ ရွိခဲ့ပါသည္။ သတင္းစာဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီ
ဦး၀င္းတင္အား ဖမ္းဆီးသည့္အခါက လူတင္မက
စာအုပ္ေတြကိုပါ ဖမ္းဆီး ခံခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့
ထုိစာအုပ္ေတြပင္ တရားမ၀င္သလိုလုိ ထုိစာအုပ္ေတြ
လက္၀ယ္ထားရွိျခင္းကပင္ အျပစ္ရွိသလုိလုိ၊ သတင္း
စာရွင္းလင္းပြဲတြင္ ဓာတ္ပုံႏွင့္တကြ ဦး၀င္းတင္ ေနအိမ္မွ
သိမ္းဆည္းရမိေသာ စာအုပ္မ်ားဟု ေဖာ္ျပသည္။
ထုိအထဲတြင္ ကမာၻေက်ာ္ ေတာ္စတြိဳင္း၏ စစ္ႏွင့္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာအုပ္ပါ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။
.
ေခတ္လူငယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္တြင္ စာအုပ္စာေပ အပါအ၀င္
ပညာ ေလ့လာလုိသူတုိင္းအတြက္ ရင္းျမစ္မ်ား
ရွားပါးခဲ့ပါသည္။
ခုေခတ္ေတာ့ အင္တာနက္တြင္ ကလစ္တစ္ခ်က္
ေခါက္႐ုံျဖင့္ ေလ့လာလုိသမွ် ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ
ရင္းျမစ္ေတြ ေ၀ါခနဲ ထြက္က်လာပါၿပီ။ ေပါမ်ား
ပါေပ့။
ေပါမ်ားလွေသာ အရာေတြထဲက ေခတ္လူငယ္ေတြ
ဘာေတြကိုမ်ား ေရြးၾကမွာပါလိမ့္။
.
‪#‎မင္းကိုႏုိင္‬
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၇၈၊ ေဆာင္းပါး ]