===================================================================
အမွန္တရားတစ္ခုကို ေျပာလို႔ အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို ရုိက္ရက္သည္ဆိုလွ်င္ ရိုက္ပါေစေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ မရုန္းပါ ၊ ထြက္လည္းမေျပးပါ။
အေဖ့ကို ႏွလံုးသား မာေက်ာေအးစက္သူအျဖစ္ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံခ်င္။
သို႔ေသာ္ အေဖသည္ တကယ္ပဲ မာေက်ာေအးစက္သူျဖစ္ေနခဲ့၏။ အလုပ္သမားေတြကို အျပစ္တင္ေအာ္ေငါက္ဆူပူေနသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ပက္စက္ႏွိမ့္ခ်လြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္နားသြားေနရမွန္းမသိေအာင္ စိတ္ညစ္ရသည္။ သားေရေပၚအိပ္ သားေရနားစား ဟူေသာ စကားမ်ိဳး၊ ေသာက္ပ်င္းၾကီးတဲ့ေကာင္ေတြ ဟူေသာစကားမ်ိဳး၊ မင္းတို႔ေခါင္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္မရွိဘူး၊ ႏွပ္ေခ်းေတြပဲ ရွိတယ္၊ အလကား ႏွပ္ေခ်းဦးေႏွာက္ေတြဟူေသာ စကားမ်ိဳး ေျပာခံရသူေတြ ဘယ္လိုခံစားရမလဲမသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တြန္႔တြန္႔သြားပါသည္။
လယ္သမားေတြထံမွ စပါး၀ယ္တိုင္း မရမက ေစ်းဆစ္ျပီး ေစ်းႏွိမ္၀ယ္ေလ့ရွိေသာ အေဖ့အ၀ယ္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္မရေသာ္လည္း အေဖက ဒီေကာင္ ေတာ္တယ္ဟု ခ်ီးက်ဴးခဲ့ဖူး၏။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို အံ့ၾသရေတာ့သည္။
အလုပ္သမားေတြ ခြင့္မတိုင္ဘဲပ်က္ကြက္လွ်င္ အေဖက တစ္ခါတည္း ျဖဳတ္ပစ္၏။ ဘာမွ ေျဖရွင္း ခြင့္မေပးပါ။
“ ဒီေကာင္မလာေစနဲ႔၊ စက္ထဲ ၀င္လာရင္ ငါ့ကိုေခၚလိုက္၊ ငါနဲ႔ေတြ႔သြားမယ္ ”
အေဖသည္ တစ္ဖက္လူ၏ ျပႆနာဘယ္လိုရွိမလဲဟု စိတ္မ၀င္စား သူ႔ျပႆနာကိုသာ သူစိတ္၀င္စား၏။ အားလံုးသည္ အေဖ့မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကရသည္။ မန္ေနဂ်ာကအစ အေဖ့ကို ေၾကာက္ရသည္။ စက္တစ္ခုလံုးတြင္ အေဖ့ကို ျပန္ေ၀ဖန္ရဲသူဟူ၍ အေဖ့သားကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲရွိသည္။ စက္တစ္ခုလံုးမကပါ၊ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ အေဖ့ကို ေ၀ဖန္ရဲသူမရွိ၊ အေမေတာင္ အေဖ့အာဏာအတိုင္း ထားရာေန၍ ေစရာသြားရသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကိုရိုက္လို႔ အေမက ၀င္ဆြဲလွ်င္ အေမပါ ဒဏ္ခံရသည္။
“ မဆြဲနဲ႔ေနာ္ ၊ ဆြဲရင္ မင္းပါနာမယ္ ”
တကယ္လည္း အေဖ့တုတ္ခ်က္ေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့ကိုကာထားေသာ အေမ့ကိုယ္ေပၚသို႔ မညွာမတာ က်ေလ့ရွိပါသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖ့တုတ္ခ်က္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ေရးေရးမွ်သာေပၚျပီး ေပၚလာခ်ိန္မွာလည္း ခါးသီးစြာနာက်င္မႈမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ဆိုးလို႔၊ အျပစ္လုပ္မိလို႔ အေဖရိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သံကိုင္းမွာ ေရေတြၾကီးေနခ်ိန္ အိမ္ကမသိေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ေရသြားၾကည့္ရင္း ေလွစီးမိလို႔ အရိုက္ခံရသည္။ အေနာက္ကိုင္း ဘုရားပြဲသို႔ အေဖ လိုက္မပို႔ဘူးဆို၍ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပြဲသြားၾကည့္သည့္ညက အေဖ အေနာက္ကိုင္းရြာထိ လိုက္ရွာျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ေခၚခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုညက ပြဲခင္းထဲတြင္ ရန္ျဖစ္ၾက၏။ ရြာသားတစ္ေယာက္ ဓားထိုးခံရလို႔ ေသဆံုးသြားသည္။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အနီးအနားမွာပဲ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့အား ဇြတ္ဆြဲေခၚကာ အိမ္ျပန္၏။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၁၂ နာရီပင္ ထိုးေနျပီ။ အေမက ကၽြန္ေတာ့ကို စိတ္ပူလို႔ ငိုေနခဲ့သည္။ အေဖက ငိုေနသည့္ အေမ့ေရွ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ့ကို ပို႔ျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ရိုက္ပါသည္။
“ အဲဒီမွာ မင္းအေမမ်က္ရည္ေတြ ျမင္လား . . . မင္း ျမင္လား၊ မင္း လူရိုက္ခံရမလား ေရေျမာင္းထဲ ျပဳတ္က်မလား စိုးရိမ္ျပီး ငိုရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ မင္းျမင္ရဲ႕လား ” ဟု ေျပာေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ရိုက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာက နာက်င္ခဲ့ေသာ္လည္း အေဖ့ကို ေၾကာက္ရံုသာေၾကာက္ခဲ့၍ မနာၾကည္းခဲ့မိပါ။ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ အားကိုးခဲ့မိေသး၏။ အေဖသာ ဒီည ေရာက္မလာခဲ့ရင္ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ လူအုပ္ထဲမွာ ငါ ဘယ္ေျပးလို႔ ေျပးရမွန္းသိမွာ မဟုတ္ဘူးဟု ေတြးမိျပီး ေၾကာက္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အေပၚထားသည့္ ခ်စ္ခင္မႈႏွင့္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေဒါသကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရသလိုလိုရွိသျဖင့္ အေဖ့ကို မမုန္းသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ခ်စ္ခဲ့မိပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္လူၾကီးျဖစ္ျပီး အက်ိဳးႏွင့္အေၾကာင္းလည္း ခြဲျခား နားလည္ဆင္ျခင္တတ္ျပီ၊ လူ႔ေလာက၀န္းက်င္အတြက္ တန္ဖိုးရွိသည့္ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဆာက္တည္တတ္ျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္လာေသာကာလ ေရာက္မွ အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ခဲ့သည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္နာၾကည္းပါသည္။ အဲသည္အျဖစ္သည္ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အနာဂတ္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္ခဲ့ပါသည္။
အလုပ္ခြင္အတြင္း ထိခိုက္နစ္နာမႈ ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥက စခဲ့သည္။
အေဖက ကၽြန္ေတာ့ကိုေ၀းေ၀းေနေစခ်င္ခဲ့ေသာ ထားခင္၏ ဖခင္ ဆန္အိတ္ေတြပိျပီး ေျခေထာက္က်ိဳးသြားခဲ့ေသာ ျပႆနာျဖစ္သည္။
အေဖက သူ႔ရံုးခန္းထဲတြင္ ရွိေနသျဖင့္ အျဖစ္အပ်က္ကို မျမင္လိုက္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အစအဆံုးျမင္လိုက္ရ၏။ ဆန္အိတ္ တစ္အိတ္ ကို သူထမ္းျပီး အိတ္ပံုေပၚတင္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္တည္း ေျမငလ်င္လႈပ္သလိုပင္ ျပင္းထန္စြာျပိဳက်လာေသာ ဆန္အိတ္ပံုၾကီးေအာက္မွာ လဲက်သြားခဲ့သည္။ စက္အလုပ္သမားေတြေရာ အထမ္းသမားေတါေရာ ၀ရုန္းသုန္းကားေျပးလာျပီး သူ႔ကုိယ္ေပၚက ဆန္အိတ္ေတြကို ၀ိုင္းမ ဖယ္ရွားၾကသည္။
“ ကိုဘသီ ”
“ မင္းက အဲဒီအစြန္းက မ,ျမန္ျမန္ ”
“ ဒီဘက္ကို တစ္ေယာက္လာ၊ ဒီဘက္ကိုလာ ”
အလုပ္သမားေတြ ၀ိုင္းျပီးေရႊ႕ေတာ့မွ ဆန္အိတ္ပံုၾကီးေအာက္မွာ သတိမလစ္တစ္ခ်က္ လစ္တစ္ခ်က္ျဖစ္ေနေသာ အဘိုးၾကီးကို ေတြ႔ရသည္။ အေဖ အခန္းထဲမွာ ထြက္လာလာခ်င္း ေျပာခဲ့သည့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ၾကားရလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။
“ မင္းတို႔ကို ငါေျပာထားတယ္မဟုတ္လား၊ အိတ္ေတြကို ျဖစ္သလို မတင္ပါနဲ႔လို႔၊ ငါ့စကားကို မင္းတို႔ နားမွမေထာင္ဘဲ ”
ဦးဘသီကို ပြင့္ျဖဴေဆးရံုသို႔ ပို႔လိုက္ရသည္။ မန္ေနဂ်ာ ကိုအုန္းေဖႏွင့္ အျခားအလုပ္သမားမ်ားေဆးရံုအထိ လိုက္သြားျပီး စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ရ၏။ အဘိုးၾကီး ဒဏ္ရာေတာ္ေတာ္ျပင္းသည္ဟု သိရသည္။ နံရိုးႏွစ္ေခ်ာင္းက်ိဳးျပီး ေျခေထာက္က်ိဳးသြားသည္ဟု ေျပာပါသည္။
အဘိုးၾကီး ေဆးရံုမွာ ႏွစ္လေလာက္ တက္ကုရသည္။ ေဆးဖိုး၀ါးခ ေပးရသည္ကို အေဖမေက်နပ္ခဲ့။ အဘိုးၾကီး အရက္မူးျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထိန္းႏိုင္၍သာျဖစ္သည္ဟု အေဖ ေကာက္ခ်က္ခ်၏။ ထားပါေတာ့ ။ ေဆးရံုကိစၥ ႏွစ္လႏွင့္ ျပီးသြားသည္။ ျပႆနာမွာ ေဆးရံုက ဆင္းျပီးေနာက္ အဘိုးၾကိး ခ်ည့္နဲ႔သြားျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္းလံုး၀မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္မွာ ၾကိမ္ျခင္းေလးေတြ ထိုင္ရက္သည့္အလုပ္ပဲ လုပ္ႏိုင္ေတာ့သည္ဟု သိရသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္အတြက္ အဘိုးၾကီးက အေဖ့ထံမွ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းသည္။ ထားခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔စက္တြင္ စပါးထမ္းသည့္အလုပ္ကို လုပ္ေနဆဲျဖစ္သျဖင့္ ထားခင္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့မွတစ္ဆင့္ေတာင္းေပးရန္ လာေျပာပါသည္။
ထားခင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ကို အေဖက နဂိုကတည္းက မ်က္စိစပါးေမြးစူးသည္ဟု ေျပာထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းမေပးခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းေပးလွ်င္ ျပႆနာၾကီးက်ယ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာကိုအုန္းေဖမွတစ္ဆင့္ ေတာင္းခိုင္းပါဟု ထားခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္လိုက္ရသည္။
မန္ေနဂ်ာက ပယ္ခ်လိုက္သည္။ ေဆးဖိုး၀ါးခ ေဆးရံုတက္ေနစဥ္ အိမ္အသံုးစရိတ္ အစစအရာရာကူညီေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ျပီးမို႔ ေနာက္ျဖစ္သည့္ကိစၥ ဆန္စက္ႏွင့္မဆိုင္ဟု ျငင္းပယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထားခင္ ငိုပါသည္။
အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ စပါးေတာင္းေတြထမ္းျပီး ဖခင္လူမမာႏွင့္ ေမာင္ကေလးေတြ ကို လုပ္ေကၽြးရသည္ဟု သနားကရုဏာသက္မိေနစဥ္ ထို မိန္းကေလးက ကူကယ္ရာမဲ့စြာ ငိုေၾကြးလိုက္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသားတြင္ စူးနစ္စြာ နာက်င္သြားခဲ့၏။ အဲသည္အခ်ိန္အထိ ထားခင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္စိတ္ တစ္ဆံခ်ည္မွ်င္မွ်ပင္ မရွိခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖ သနားမွ ထားခင္တို႔မိသားစုအနည္းငယ္ အသက္ရွဴေခ်ာင္ႏိုင္မွာမို႔ အရဲစြန္႔ကာ အေဖ့အား ေတာင္းဆိုေပးလိုက္ရပါသည္။
အေဖ အၾကီးအက်ယ္ ေဒါပြသြားခဲ့သည္။
“ ေလ်ာ္ေၾကး . . . ဟုတ္လား ၊ ဘယ္ဥပေဒနဲ႔ ဘယ္ပုဒ္မနဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကး ေတာင္းတာလဲ ”
အေဖ ေဒါသတၾကီး အခန္းျပင္ထြက္သြားျပီး ထားခင္ကို ရွာသည္။
“ ဘယ္မလဲ ေလ်ာ္ေၾကးလိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ”
ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ေနာက္မွ ကမန္းကတန္းလိုက္ဆြဲဖို႔ ၾကိဳးစားရသည္။ ထားခင္က မန္ေနဂ်ာကို ကြယ္၍ ၀ပ္ေနခဲ့၏။
“ ေကာင္မေလး . . . နင့္အေဖဟာ ငါ တရား၀င္ခန္႔ထားတဲ့ အလုပ္သမား မဟုတ္ဘူး၊ ပုတ္ျပတ္နဲ႔ ၀င္ထမ္းတဲ့ အလုပ္သမား၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ နင့္အေဖ အလုပ္လုပ္ရင္း အရက္မူးေနတယ္၊ ေနာက္ျပီး အလုပ္မွာ ေပါ့ဆလို႔ စနစ္မက်လို႔ ခုလိုျဖစ္ရတာ၊ နင္တို႔ေတြ ေပါ့ေပါ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ ၊ မူးမူးရူးရူးနဲ႔မို႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာကို ငါပိုက္ဆံ အကုန္ခံျပီး ကုေပးျပီးျပီေလ၊ ငါ လူ၀တၱရားနဲ႔ လုပ္ေပးတာ၊ ငါ့မွာ ဘာတာ၀န္မွ မရွိဘူး၊ ေလ်ာ္ေၾကးေတြ ဘာေတြ လာမေျပာနဲ႔၊ နင္ မေက်နပ္ရင္ ၾကိဳက္တဲ့ေနရာက သြားတိုင္စမ္း ”
ထားခင္ အေဖ့ကို ေၾကာက္လန္႔ကာ ငိုျပန္ပါသည္။
“ ေလ်ာ္ေၾကးဆိုတဲ့စကား ငါ့လာမေျပာနဲ႔၊ နင့္ကိုပါ ငါ့စက္ရံုထဲက ေမာင္းထုတ္လို႔ရတယ္၊ နားလည္လား ”
“ အေဖ . . အဲဒီလိုမေျပာပါနဲ႔၊ သူက ကေလးမေလးပဲ ရွိေသးတာ ”
“ ေအး . . . အဲဒီ ကေလးမေလးက မတန္တဆေတြ ေလာဘၾကီးျပီး ေတာင္းေနတယ္ေလ ”
“ ဘဘရယ္ . . ကၽြန္မ ေလာဘၾကီးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ မိသားစု က်ပ္တည္းလြန္းလို႔ ဘဘဆီက အကူအညီေတာင္းၾကည့္တာပါ ”
“ ေအး၊ အစတုန္းက နင္ဘာျဖစ္လို႔ သဒၶါေၾကးေလး မစ,ပါလို႔ မေတာင္းသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းသလဲ၊ မတန္မရာ ဘာျဖစ္လို႔ ေလာဘၾကီးသလဲ ”
တကယ္ေတာ့ ေလာဘၾကီးေနခဲ့တာက အလုပ္သမားေတြမဟုတ္၊ အေဖသာ ျဖစ္သည္။
“ အုန္းေဖ . . . ေကာင္မေလးကို ေငြႏွစ္ေထာင္ ေပးလိုက္၊ အဲဒါ ေစတနာနဲ႔ စြန္႔ၾကဲတဲ့ သဒၶါေၾကး၊ ေလ်ာ္ေၾကးေပးစရာဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး ”
ေျပာျပီး စပါးသည့္သည့္စက္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
ကိုအုန္းေဖ အံဆြဲေသာ့ဖြင့္ျပီး ေကာင္မေလးကို ေငြႏွစ္ေထာင္ထုတ္ေပး၏။ ေကာင္မေလးသည္ အဖ၏ ပက္စက္ေသာစကားကို မာနမထားႏိုင္ဘဲ ေငြႏွစ္ေထာင္ကို တုန္ယင္ေသာလက္ႏွင့္ ယူေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးကို ခဏတားထားလိုက္ပီး အေဖ့အခန္းထဲ၀င္ကာ ကၽြန္ေတာ္ခၽြတ္ထားသည့္ ဂ်ာကင္အက်ၤ ီထဲမွာ ေငြတစ္ေထာင္ကိုပါ ထုတ္ယူျပီး ေကာင္မေလးကို ေပးလိုက္သည္။
“ ေရာ့ ေရာ့ . . အဲဒါပါ ယူသြား၊ ဒါက ငါ့မုန္႔ဖိုးထဲက ေပးတာ ” ေကာင္မေလးက တြန္႔ဆုတ္စြာ ယူသည္။
“ အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ”
ဘယ္အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့အနားသို႔ ေရာက္လာမွန္း မသိရဘဲ အေဖ့အသံကို ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တုန္သြား၏။
“ ကံၾကီးေမာင္ ”
ကၽြန္ေတာ္ ကပ်ာကယာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒါသျဖင့္ ေတာက္ပတင္းမာေနေသာ အေဖ့မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရပါသည္။
“ ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ၊ ငါေမးေနတယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဟန္တင္းလ်က္ တည္ျငိမ္စြာေျဖလိုက္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ေငြပါ ထပ္ထည့္ေပးလိုက္တာပါ အေဖ ”
“ ငါေပးတဲ့ေငြဟာ မမွ်တဘူးလို႔ မင္း ေျပာခ်င္တာလား ”
အေဖ့အသံသည္ ေဒါသျဖင့္ တုန္ယင္ေန၏။
“ မေျပာပါဘူး ”
“ ဒါျဖင့္ မင္းဘာလို႔ အဲဒီပိုက္ဆံ ထပ္ေပးတာလဲ၊ ေခြးေကာင္။ အဲဒီပိုက္ဆံကို မင္းပိုင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္သလား ၊ ဟုတ္လား ၊ အဲဒီေငြ မင္းတကယ္ပိုင္သလား၊ အဲဒါ ငါမေန႔က မင္းကိုေပးထားတဲ့ မုန္႔ဖိုးပဲ၊ အဲဒါ ငါပိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံေလ၊ မင္းပိုက္ဆံမွ မဟုတ္ဘဲ ”
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာေႏြးခနဲ ပူသြား၏။ ေဘးမွာ စက္အလုပ္သမားေတြေရာ တာလီအထမ္းသမားေတြေရာ အမ်ားၾကီးရွိေနသည္။
“ မင္းကို သူရဲေကာင္းမလုပ္နဲ႔လို႔ ငါသတိေပးထားလ်က္နဲ႔ ”
ေတာ္ပါေတာ့ အေဖ၊ လူေတြေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာပူလာသည္။
“ ငါက ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ကိစၥမွာ မင္းက မသင့္ဘူးလို႔ အာခံခ်င္တာလား ”
ထားခင္ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အား ေငြတစ္ေထာင္ျပန္ယူရန္ ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးေလး ကမ္းေပးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းလည္း မသိ ။
“ ေဟ့ေကာင္ . . . ငါ ေမးေနတယ္ေလ၊ မင္း ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးတာလဲ လို႔ ငါေမးေနတယ္။ ”
ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို ရင္ဆိုင္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ထားခင္ေပးေနသည့္ပိုက္ဆံကို ကၽြန္ေတာ္မယူဘဲ ေကာင္မေလးလက္ထဲ ျပန္တြန္းေပးလိုက္သည္။
“ အေဖ့ႏွစ္ေထာင္က ကၽြန္ေတာ့ဆယ္ရက္စာမုန္႔ဖိုးေတာင္ မရွိဘူးအေဖ ”
“ မင္းက . . . ”
အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေန၏။
“ အေဖ့ စက္ရံုလည္ပတ္ျပီး တစ္လတစ္လ ေငြေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီျပီးျမတ္ေနတာ ဦးဘသီတို႔လို အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားေတြနဲ႔ပါ ”
အေဖ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
“ အေဖ့အတြက္ အေဖ့စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာနဲ႔ ဘ၀ဆံုးသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေဖေပးတဲ့ ေငြႏွစ္ေထာင္ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ဘူး အေဖ ”
ကၽြန္ေတာ္မေျပာဘူးဟု စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါလ်က္ လြတ္ခနဲေျပာမိသြား၏။ အေဖ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ကိုဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ဘဲ ေငးေၾကာင္ေနခဲ့သည္။
“ အေဖ လယ္သမားေတြေပၚက ေစ်းႏွိမ္ေခါင္းပံုျဖတ္၊ အလုပ္သမားေတြဆီက လုပ္ခေတြ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ေခါင္းပံုျဖတ္၊ အဲဒီကရတဲ့ အျမတ္ေငြေတြနဲ႔ အေဖ ဘယ္ေလာက္ထပ္ျပီး ခ်မ္းသာခ်င္ေသးလို႔လဲ ”
အေဖ အံတင္းတင္းၾကိတ္ကာ လက္သီးဆုတ္လိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္။
“ ေတာ္ေတာ့ ”
အခုမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္စံုတစ္ရာက ေရွ႕ဆက္ေျပာေအာင္ တြန္းပို႔ေနသည္။ ထိုအရာမွာ ဘာလဲဟု ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကိုေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမွ ျဖစ္မည္။
“ သာသနာ့ဗိမာန္ကို အေဖ ေငြလွဴတာ၊ ျမေစတီဘုရားကို အေဖ ထီးတင္တာ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အေဖ ဘုရားဒကာ၊ ဗိမာန္ဒကာအျဖစ္ ကုသိုလ္ရမယ္ဆိုရင္ အလုပ္သမားေတြ လယ္သမားေတြရဲ႕ ေခၽြးနဲ႔ ေသြးနဲ႔ ရင္းျပီး လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ လုပ္အားေတြေပၚက အျမတ္ၾကီးစားထားတဲ့အတြက္ ကုသိုလ္က တစ္၀က္ပဲရမွာ ၊ တစ္၀က္က သူတို႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ ”
“ မင္းက ငါ့ကို အျမတ္ၾကီးစားလို႔ ေျပာတယ္၊ ေျပာရဲတယ္ ဟုတ္လား ”
အေဖ ကၽြန္ေတာ့ရွပ္အကၤ်ီရင္ဘတ္ကို ဆြဲဆုပ္ကာ ယမ္းခါလ်က္ ေမးသည္။
“ အေဖ့ အလုပ္သမားေတြက လူေတြ အေဖ. . . တိရစာၦန္ေတြမဟုတ္ဘူး ”
အေဖ့လက္သီးက ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ လာထိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္သို႔ ယိမ္းယိုင္သြားသည္။ ဘယ္ဘက္ပါးဆီမွာ ပူျပင္းစြာနာက်င္သြားေသာ ေ၀ဒနာက ကၽြန္ေတာ့စိတ္ကိုဆူပြက္ေနရာမွ ျငိမ္သက္သြားေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးလိုက္သလိုရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ ကၽြံသြားခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ႏုတ္ယူလို႔ မရေတာ့ဘူး ။
“ ငါ့ကို အာခံရဲတဲ့ေကာင္၊ မငး္ေတာ္ေတာ္သတိၱေကာင္းတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား ”
အလုပ္သမားေတြအတြက္ တကယ့္ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း ျဖစ္ခဲ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေဖ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္ျပင္လို႔မရသည့္ အမွားေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္ အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့က သူ႔ကို သူ႔အလုပ္သမားေတြေရွ႕မွာ အာခံေတာ္လွန္သည္ဟူေသာ ျပစ္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ကို လက္လွမ္းမီရာ အုန္းဆံၾကိဳးေခါက္တစ္ခုျဖင့္ သဲၾကီးမဲၾကီး ရိုက္ႏွက္အျပစ္ေပးခဲ့သည္။
“ ဆရာ . . မလုပ္ပါနဲ႔၊ ဖိုးကံက ကေလးပဲ ၊ ဘာမွ မသိလို႔ ေျပာမိတာပါ ”
ကိုအုန္းေဖက ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ေပၚသို႔ ၾကိဳးခ်က္ေတြ ဆက္တိုက္ က်လာခ်ိန္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ ၀င္ဆြဲဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ အေဖက ကိုအုန္းဖကို တြန္းထုတ္ျပီး ဆက္ရိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာေပၚက စူးရွနာက်င္လွေသာေ၀ဒနာေတြထက္ လြန္သြားသည္က ရင္ထဲမွ အသည္းခိုက္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခုျဖစ္သည္။ အမွန္တရားတစ္ခုကို ေျပာလို႔ အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို ရုိက္ရက္သည္ဆိုလွ်င္ ရိုက္ပါေစေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ မရုန္းပါ၊ ထြက္လည္းမေျပးပါ။
“ ဘဘရဲ႕ အစ္ကို႔ကို မရိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ ၊ ကၽြန္မ ဒီပိုက္ဆံေတြလဲ မယူေတာ့ပါဘူး၊ ဘဘ ျပန္ယူပါ၊ အစ္ကို႔ကို မရိုက္ပါနဲ႔ ”
ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေဖ့ၾကား ဇြတ္၀င္ရပ္ျပီး အေဖ့အား ပိုက္ဆံေတြ ျပန္ေပးရင္းငိုသည္။ မဟုတ္ဘူး ၊ နင့္ပိုက္ဆံေတြေၾကာင့္ ငါအရိုက္ခံရတာမဟုတ္ပါဘူး။ သြား . . . . သြား . . . . နင္ မလာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဘာစကားမွ ထြက္မလာ၊ ကၽြန္ေတာ့အသံေတြကို နာက်င္မႈႏွင့္ ရွက္ရြံ႕မႈက ဆြဲငင္ႏုတ္ယူထားလိုက္ျပီ။
အေဖက ေကာင္မေလးကို တြန္းလႊတ္လိုက္သျဖင့္ ေကာင္မေလး လက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ျပန္႔ၾကဲကုန္သည္။ အလုပ္သမားေတြ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ရဲဘဲေငးေၾကာင္ကာ ရပ္ၾကည့္ေနၾက၏။ တစ္ေလာကလံုး မွာ ၾကိဳးရိုက္သံတစ္ခုတည္းသာ က်ယ္ေလာက္ေနခဲ့၏။ အံၾကိတ္ျပီး တင္းခံဖို႔ ၾကိဳးစားပါလ်က္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲက်သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ေနသျဖင့္ အေဖ့မ်က္ႏွာကို ေ၀၀ါးစြာပဲျမင္ရသည္။ အေဖ ၾကိဳးေခါက္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီး လွည့္ထြက္သြားတာကိုေတာ့ သိလိုက္သည္။
“ အုန္းေဖ . . ျမင္းလွည္းတစ္စီး ေခၚျပီး ဒီေကာင့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္စမ္း ”
တစ္ေလာကလံုး တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္တြင္ ရုတ္တရက္ ဟိန္းထြက္လာေသာ အေဖ့စကားသံသည္ တျဖည္းျဖည္းတိုး၀င္သြားသည္။ အေဖ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာအေ၀းသို႔ ေရာက္သြားသလိုပဲ ျဖစ္၏။
တကယ္လည္း အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းသြားခဲ့ျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရပါသည္။
@@@@@@@@@@@@
ကၽြန္ေတာ္ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းကို ဇြန္းအျပည့္ ခပ္စားလိုက္ျပီး ေရေႏြးပန္းကန္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ေမာ့ေသာက္လိုက္မိ၏။
“ ျဖည္းျဖည္းစားစမ္းပါ၊ အခုမွ ၆ နာရီေတာင္ မထိုးေသးပါဘူး ”
ကၽြန္ေတာ့မိန္းမက မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္မ်ားကို ၾကိမ္ျခင္းထဲ စီရီထည့္ေနရာက ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္းေျပာပါသည္။
“ ငါ သြားစရာရွိတယ္ ”
“ ဘယ္လဲ ”
“ အေဖ့အိမ္ ”
တစ္ခါမွ် မၾကားဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သူမ အံ့ၾသတၾကီးေငးၾကည့္သည္။
“ အေဖ ညက ဆန္စက္ကျပန္သြားတာ မေတြ႔လိုက္ဘူး ”
အေဖမ်ား ေနမေကာင္းလို႔လားဟု ညက ေတြးမိေသာ္လည္း အခု မနက္မွာေတာ့ တစ္ျခားအေတြးတစ္ခု၀င္လာခဲ့သည္။ အေဖ့ဆန္စက္ကို အလုပ္သမားေတြ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကျပီလား။ အဲဒါပဲ ျဖစ္မည္။ တကယ္လို႔ အေဖေနမေကာင္းဘူးဆိုလွ်င္ အလုပ္သမားေတြ ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ လာသတင္းေပးမွာပဲ။ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကလို႔သာ။
“ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြကို မင္းျဖစ္ျဖစ္ စိုးသန္းျဖစ္ျဖစ္ သြားပို႔ ေပးလိုက္ေတာ့ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားမွ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းရင္း ရွပ္အကၤ် ီလက္ကို ေခါက္ရပါသည္။
“ အစ္ကို . . . ”
“ ဘာလဲ ”
“ အခုမနက္ မုန္႔သံုးပိႆာ ေအာ္ဒါရွိတယ္ေလ ”
“ မင္း လုပ္လိုက္ေပါ့ ”
ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးလံုးတန္းကို ဆြဲျဖဳတ္ျပီး ျခံတံခါးကို ဖြင့္ထြက္လိုက္ေသာအခါ လမ္းေပၚတြင္ ျမင္းလွည္းတစ္စီး ေစ်းဘက္သို႔ ေမာင္းသြားတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုျမင္းလွည္းကို လွမ္းတားရန္ ဟန္ျပင္ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေျပာင္းသြား၏။ အေဖ့အိမ္ရွိရာသို႔ ေျခကုန္သုတ္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
ေနစမ္းပါဦး၊ မေန႔က မနက္က ရွစ္နာရီခြဲ ကိုးနာရီမွာ အေဖ ဆန္စက္ကို သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္သည္မဟုတ္လား။ ညက အိမ္ျပန္သြားတာ မေတြ႔ရဘူးဆိုေတာ့ အေဖ ဆန္စက္မွာပဲ ရွိမွာေပါ့။ အိမ္မွာ ရွိမွာမဟုတ္။ အိမ္ကိုသြားလို႔ ဘယ္ေတြ႔ပါ့မလဲ။ ဆန္စက္ သြားမွ ေတြ႔မွာေပါ့။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို ျမင္လိုက္သည္မွာ မေန႔မနက္ကလား ၊ တျမန္ေန႔ မနက္ကလား မေသခ်ာေတာ့ပါ။ မေန႔ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တျမန္ေန႔ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့ အိမ္သည္ ဆန္စက္ႏွင့္ စာလွ်င္ ပိုနီး၏။ ရြာသစ္ေျမာင္း ေပါင္းကူးတံတား မေရာက္မီ လမ္းခ်ိဳးမွာ အေဖ့အိမ္ ရွိသည္။ လမ္းေဘးက မန္က်ဥ္းပင္မ်ားသည္ အရြက္ႏုမ်ားျဖင့္ ႏုဖက္ကာ စိမ္းလဲ့ေနၾကသည္။ လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဟိုမွ သည္မွ ေၾကြလြင့္ေနေသာ မန္က်ည္းရြက္မ်ားႏွင့္ ဗာဒံရြက္ေၾကြမ်ား ။ လမ္းခ်ိဳးထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လိုက္၏။
အပိုင္း - ၃ (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း) ကိုဆက္လက္ဖက္ရႈပါရန္။
No comments:
Post a Comment