အေမခ်က္တဲ့ ပုစြန္က်ား ခုနစ္ေကာင္

***အေမခ်က္တဲ့ ပုစြန္က်ား ခုနစ္ေကာင္***
===================================
ဟိုတစ္ဖက္က ငါးျမစ္ခ်င္းဆုိင္တြင္ လူအံုေနေသာ္လည္း ပုစြန္က်ားဆုိင္ေရွ႕တြင္ လူရွင္းေနသည္။ ပုစြန္ လာကိုင္ၾကည့္လုိက္၊ ေဈးေမးလိုက္၊ “အင္း” ဟူ၍ သက္ျပင္းခ်ကာ ျပန္သြားလိုက္ႏွင့္ ပုစြန္သည္ မပုစိန္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္တိုေနၿပီျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း “အပ်င္းေျပ လာကိုင္ၾကည့္လို႔ ရတယ္ေနာ္၊ တစ္ဆယ္သားကို ၆က်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ေရာင္းတာ” ဟု အေငၚတူးၿပီး ေအာ္ေလသည္။
“ျမတ္စြာဘုရား ေျခာက္က်ပ္တဲ့”
ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ရပ္ၿပီး ေဈးေမးေတာ့မည္ျပဳေသာ ေဒၚလွေမ၏ ပါးစပ္သည္ အလိုလို ျပန္ပိတ္သြားသည္။ “တစ္ဆယ္သား ေျခာက္က်ပ္ဆုိေတာ့ ဆယ့္ငါးက်ပ္သားဝယ္ရင္ ကိုးက်ပ္၊ အင္း မစားရက္စရာႀကီးပါလား” ဟု စဥ္းစားမိသည္။ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ပုစြန္ႀကီးသည္ ေငြပံုႀကီးအသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားသလို ထင္မိသည္။ ဒီေငြေတြကို ဝမ္းထဲ မ်ိဳခ်ရမွာကေတာ့ ႏွေျမာစရာ။
“မယူဘူးလား အန္တီႀကီး”
“ေဈးေကာင္းလိုက္တာေအ”
“ပစၥည္းေကာင္းလို႔ ေဈးေကာင္းတာ အန္တီႀကီးရဲ႕၊ ေဟာဒီမွာၾကည့္ ေခါင္းေတာင္ မက်ိဳးေသးဘူး၊ စိမ္းလို႔ လတ္လို႔ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ တစ္ခါတေလမွ ရတာ စားစမ္းပါ”
“ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ေလး ခ်ဥ္ရည္ခ်က္ၿပီး ပုစြန္က်ားခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ စားလိုက္ရရင္ေတာ့၊ အင္း အေဖႀကီးကလည္း ႀကိဳက္ရွာတယ္”
ေဒၚလွေမသည္ ၾကက္သြန္နီ အကြင္းလိုက္ အုပ္ခ်က္ထားေသာ ပုစြန္က်ား အေကာင္ နီနီရဲရဲႀကီးမ်ားကို ေတြး၍ျမင္ေယာင္ရင္း တံေတြးကို မသိမသာ မ်ိဳခ်သည္။
“ကဲ ဘယ္ေလာက္သားလဲ၊ ငါးဆယ္သား ခ်ိန္လိုက္ရမလား”
“အမေလး မရက္စက္ပါနဲ႔ေအ”
ေဒၚလွေမက ေယာင္ယမ္းၿပီး ေျခတစ္လွမ္း ေနာက္ဆုတ္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “ညည္းတို႔ ပုစြန္က်ားကလဲ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားေတာင္ ေန႔တိုင္းစားရင္ မြဲရခ်ည္ရဲ႕” ဟု ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလး ေျပာမိသည္။
“ေကာင္းလြန္းလို႔ပါ အန္တီႀကီးရယ္၊ ေဈးေပါရင္ေတာ့ ပစၥည္းညံ့ပဲ ရမွာေပါ့၊ ဟုတ္ဘူးလား”
မပုစိန္က တစ္ဖက္ဆုိင္ကို ေမးေငါ့ကာ အသံကိုျမႇင့္၍ေျပာသည္။ ပစၥည္းခ်င္းတူေသာ္လည္း တစ္ဖက္ဆုိင္မွ ပုစြန္က်ားက အေကာင္ေသးကာ ေခါင္းကျပဳတ္ေနၿပီး အေရာင္ကလည္း နီနီႏွင့္ မလတ္တလတ္မို႔ သူက ေျပာအားရွိေနသည္။
တစ္ဖက္ဆုိင္မွ မိန္းမက သူတုိ႔ဘက္သုိ႔ မ်က္ေစာင္းဝဲလိုက္ၿပီး
“ေပါတယ္ေနာ္ ေပါတယ္၊ ေဟာဒါမ်ိဳးကိုစား က်ားမွက်ား၊ တစ္ဆယ္သား သံုးက်ပ္ခြဲ၊” ဟု အသံကုန္ဟစ္သည္။
“အင္း အဲဒါဝယ္ရင္ေတာ့ တစ္ဝက္ေလာက္ သက္သာတယ္”
ကြန္ပ်ဴတာထက္ပင္ ျမန္ေသာေဒၚလွေမ၏ ဦးေႏွာက္က ဖ်တ္ခနဲ တြက္လိုက္မိျပန္သည္။
“အင္း ဒါေပမဲ့ သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ေဈး ေပးၿပီး အပုပ္မစားဘူး၊ ေျခာက္ဆယ္ေဈးေပးၿပီး အေကာင္းပဲ စားေတာ့မယ္။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ တစ္ခါတေလ စားတာ၊ အေဖႀကီးက ပင္စင္စားမုိ႔ ငါ့ကိုဟင္းေကာင္းေတာင္ မေကၽြးေတာ့ပါဘူးလုိ႔ စကားနာထုိးတာ ႏွစ္ခါေတာင္ ရွိေနၿပီ” ဟု ဆက္၍ေတြးမိေတာ့ ေျခႏွစ္လွမ္း ျပန္တုိးလိုက္မိသည္။ စိမ္းၿပီးလတ္ေနေသာ အေကာင္ႀကီးမ်ားကို ခပ္ရဲရဲေကာက္ကိုင္ကာ “ဆယ့္ငါးက်ပ္သားေလာက္ ခ်ိန္စမ္းေအ” ဟု ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ “အင္း တကယ္မစားရေသးဘူး၊ ဝယ္ရတာေတာင္ အရသာ ရွိလိုက္တာဟဲ့” ဟု ဆက္၍ေတြးေနရင္း တစ္ဦးတည္း ျပံဳးမိေလသည္။
“ေဟာဒီမွာၾကည့္၊ အသာႀကီး”
“အေလးေတာ့ မွန္ပါတယ္ေနာ္”
“ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ သြားခ်ိန္၊ ခ်ိန္ၿပီးမွ ပိုက္ဆံေပး၊ ပုစိန္တို႔က ႀကိဳက္ေဈးေျပာေရာင္းတာ အေလးမခုိးဘူး”
ခ်ိန္ခြင္ခြက္ထဲမွ ပုစြန္က်ားမ်ားကို ျခင္းေတာင္း ထိုးမခံေသးဘဲ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ေရတြက္မိသည္။ စုစုေပါင္း ခုနစ္ေကာင္။ တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္သားကို ဒီလိုအရြယ္ ပုစြန္က်ား ခုနစ္ေကာင္ရသည္ ဆုိကတည္းက အေလးမခိုးမွန္းေတာ့ အသိသာႀကီးပင္။
“မခ်ိန္ပါဘူးေအ၊ ပါးစပ္က အက်င့္ပါေနလို႔သာ ေျပာတာ၊ ယံုပါတယ္”
ေဒၚလွေမသည္ ေလခ်ိဳေသြးလိုက္ၿပီး လက္ထဲမွ တစ္ဆယ္တန္ကို လွမ္းေပးသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ လွ်ာရင္းျမက္ျမက္ေလး စားလိုက္ဦးမည္။ ခုနတုန္းက ေဈးအဝမွ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ေတြ ေတြ႕ခဲ့သည္။ တစ္စည္းကို ျပားေျခာက္ဆယ္တဲ့။ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ တစ္စည္းကို ကန္စြန္းရြက္တစ္စည္း ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ခ်က္၊ ငါးပိရည္က်ိဳထဲတြင္ ၾကက္သြန္ၿဖဴႏွင့္ င႐ုတ္သီးစိမ္း ေထာင္းထည့္၊ အိမ္ေနာက္ေဖး ကျပင္နားတြင္ ေျမကေလးတစ္ေတာင္ေလာက္တြင္ ကပ္ၿပီးေပါက္ေနေသာ ခရမ္းကေဖာ့ပင္က အသီးေလးေတြ ခူးၿပီး ေရေႏြးေဖ်ာ၍ တို႔၊ ေဒၚလွေမ ေတြးရင္းပင္ လွ်ာစိုလာသည္။
“မမေမ ဘာရခဲ့လဲ”
ေဈးကအျပန္ လမ္းတြင္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္မွ ေဒၚစိန္ေအးႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္စည္းတို႔ကို ေအာက္ဘက္ပို႔ၿပီး ပုစြန္က်ားကို ျမင္သာထင္သာ အေပၚေျပာင္းထည့္ခဲ့မိသည့္အတြက္ ေဒၚလွေမ ေက်နပ္သြားသည္။ ေဒၚစိန္ေအး၏ မ်က္လံုးက ျခင္းေတာင္းထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ကို ျမင္ေတာ့ ပိုၿပီးေက်နပ္သြားသည္။ တစ္ဆယ္သား ေျခာက္က်ပ္ဆုိတာ လူတုိင္းစားႏိုင္တာ မွတ္လို႔။
“မမေမတုိ႔က စေနေန႔ သားေတြ ေခၽြးမေတြ လာတတ္လုိ႔ ဟင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးေတာ့မယ္ ထင္တယ္”
ေဒၚစိန္ေအး၏ စကားကိုၾကားေတာ့ ေက်နပ္စိတ္ႏွင့္ ဝင္းေမွးေနေသာ ေဒၚလွေမ၏မ်က္လံုးအစံုသည္ ႐ုတ္ခနဲ ျပဴးထြက္လာသည္။
“ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီေန႔ စေနေန႔၊ အေဖႀကီးက ႐ုံးသမားမဟုတ္ေတာ့ လို႔ ငါေမ့ေနတာ၊ ဒီလိုဆုိ ပုစြန္အစိတ္သားေလာက္ ဝယ္မိရင္ေကာင္းသား”
ေဒၚလွေမက ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားသည္။
သူတုိ႔မွာက အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး ႏွစ္ဦးတည္း၊ ပင္စင္လစာေလးႏွင့္ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ ေနရေသာ္လညး္ သားေတြလာလွ်င္ မရွိ ရွိတာေလးေတြ ထုတ္ၿပီး ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြေတာ့ ေကၽြးခ်င္သည္။ အေမ့လက္ရာကို အားပါးတရ ထုိင္စားေနေသာ သား၏ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးခ်င္သား။ သားသံုးဦးစလံုးကုိ သူတုိ႔ပညာအျပည့္ သင္ေပးခဲ့သည္ၿဖစ္၍ သင့္တင့္ေသာ အလုပ္အကိုင္၊ သင့္တင့္ေသာ ဝင္ေငြႏွင့္ အသင့္အတင့္ ေခ်ာင္လည္ၾကေလသည္။
“သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္ေနရင္ ဝမ္းသာေနရတာပါပဲ၊ တုိ႔ကို ျပန္ေထာက္ဖို႔ မလိုပါဘူး”
အေဖႀကီး ဦးေအာင္ျမတ္က ေျပာတတ္သည္။ ေဒၚလွေမကေတာ့ အေမမုိ႔လားမသိ၊ သားေတြ ေျမးေတြကို ဘာေကၽြးရပါ့မလဲ။ ဘာေပးရပါ့မလဲႏွင့္ စဥ္းစားတတ္သည္။ သားေတြဆီကလည္း ျပန္ၿပီးေမွ်ာ္လင့္မိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
“အင္း သားသံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ကို ငါးဆယ္ေထာက္ရင္ေတာင္ သံုးေယာက္ဆိုေတာ့ တစ္ရာ့ငါးဆယ္၊ ဒါဆုိရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလး ဘာေလး ျပဳႏိုင္ လွဴႏိုင္ တန္းႏိုင္မွာေပါ့” ဟုေတြးမိသည္။
သို႔ေသာ္ သားေတြ ေခၽြးမေတြကလည္း အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း ပင္စင္လစာႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စားေနႏုိင္သည္ဟု ယူဆ၍လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္လားေတာ့ အေသအခ်ာ မသိ။ ငါးဆယ္မေျပာႏွင့္ အစိတ္ပင္ မေထာက္ပံ့ၾကေခ်။ အိမ္လာလွ်င္ေတာ့ သရက္သီးေလးအစ၊ ကိတ္မုန္႔ေလးအစ ဝယ္ျခမ္းလာတတ္ၾကသည္။ ဒါ့အျပင္ တစ္ျပားမွထြက္မလာ။
သူကလည္း စိတ္ထဲကသာ ေျမႇာ္ျမင္မိေသာ္လည္း ႏႈတ္ကေတာ့ ထုတ္မေျပာေတာ့ေပ။ ဟိုတစ္ခါတုန္းက ႏႈတ္ကထုတ္ေျပာမိတုန္းကေတာ့ အိမ္က အေဖႀကီးႏွင့္ စကားမ်ားရသည္။ အေဖႀကီးက ျပတ္သည္။ သားေတြကို လံုးဝအားမကိုး။ လိုခ်င္မ်က္စိလည္း မရွိ။ ရေကာင္းေစဟူ၍လည္း သေဘာ မထား။ ေစာေစာထ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေန႔ခင္းတရားထိုင္၊ တရားစာအုပ္ ဖတ္၊ တစ္ခါတစ္ရံလည္း အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ တရားေဆြးေႏြး ညေရာက္လွ်င္ ဘုရားစင္ေရွ႕၌ တရားထုိင္၊ ထုိ႔ေနာက္ ဘုရားရွိခိုး၊ အမွ်ေဝၿပီး ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ေလသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြး တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာညဟူ၍ သူ႔မွာ မရွိေသး။
“အေမ”
“ေဟာေတာ့ အေဖ”
ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကိုယ္ တစိုက္စိုက္ ေလွ်ာက္လာေသာ ေဒၚလွေမသည္ သူ႔လက္ကို တစ္စံုတစ္ဦးက လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာအခါမွ တံုခနဲရပ္သြားသည္။ သူ႔ကိုျပံဳးရယ္ၿပီး ၾကည့္ေနေသာ ခင္ပြန္းသည္ ဦးေအာင္ျမတ္အား ေယာင္ကန္းကန္းႏွင့္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။
“လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတာ၊ အေမ့ကိုေတြ႕ရလို႔ ရပ္ေစာင့္ေနတာ ဘာေတြ စဥ္းစားလာတာတံုး”
“ဒီလိုပါပဲ”
ဦးေအာင္ျမတ္က ေဒၚလွေမ၏ လက္ထဲမွ ေဈးျခင္းေတာင္းကို လွမ္းယူသည္။
“ဟာ ပုစြန္က်ားေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား”
“ဟုတ္တယ္၊ အေဖႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား”
“ႀကိဳက္ေတာ့ ႀကိဳက္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေဈးႀကီးမွာေပါ့ အေမရယ္”
“အုိ တစ္ခါတစ္ေလပဲဟာ”
ေဒၚလွေမက မ်က္ေစာင္းေလး မသိမသာ ဝဲကာ ေျပာမိသည္။ ဦးေအာင္ျမတ္က ဆြဲျခင္းကိုဆြဲကာ ေလွ်ာက္ေတာ့ သူက ေဘးမွယွဥ္ေလွ်ာက္ရင္း “အေဖႀကိဳက္သလို ၾကက္သြန္နီ အကြင္းႀကီးေတြအုပ္ၿပီး ေၾကာ္ေပးမယ္ေလ၊ ေနာက္ၿပီ ကင္ပြန္းရြက္ ခ်ဥ္ရည္ေလး ခ်က္ေပးမယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား” ဟု တယုတယ ေျပာမိစဥ္ လမ္းမွလူပ်ိဳေပါက္ကေလး ႏွစ္ဦးက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေအာ္ဆုိလိုက္ေသာေၾကာင့္ အတန္ငယ္ရွက္သြားသည္။
“အဘြားႀကီး မင္းက အဘိုးႀကီး င့ါကို ေမာင္ေတြ ဘာေတြေခၚပါဦး” တဲ့။
* * *
“ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေဖာ္လုပ္ရေတာ့တာပဲ၊ သားေတြကေတာ့ သူတုိ႔ အေဖာ္နဲ႔သူတို႔၊ ဒီလိုပဲေပါ့ေလ၊ ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္းကိုယ့္အေဖာ္ ကိုယ္ရွာၿပီး မိဘကို ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား”
ေဒၚလွေမက ၾကက္သြန္နီဥႀကီးမ်ား အကြင္းလိုက္လွီးရင္း စဥ္းစားသည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သံေယာဇဥ္က ပိုႀကီးလာသည္။ အရင္တုန္းကလို တဏွာခ်စ္၊ ဘယာခ်စ္ႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေအးျမေသာေမတၱာက အေလးကဲလာသည္။ ထိန္းစရာ ေက်ာင္းစရာ ေျမးျမစ္လည္း မရွိေတာ့ ဘဝက ပ်င္းေျခာက္သေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ဦးစြာအိမ္ေထာင္က်ေသာ သားအလတ္က ေယာက္်ားေရာ၊ မိန္းမပါ အလုပ္လုပ္သည္။ သားသမီးရလာေတာ့ ေန႔ခင္းတုိင္ အဘိုးအဘြားအိမ္ လာပို႔ထားေသာေၾကာင့္ ေျမးထိန္းလိုက္ရေသးသည္။ အလုပ္ကတစ္ဖက္၊ လွည္းရက်င္းရ ေလွ်ာ္ရဖြပ္ရ၊ ႏုိ႔ဘူးေဖ်ာ္ရ၊ အာဟာရမႈန္႔က်ိဳၿပီး ခြံ႕ရႏွင့္ အဘုိးေရာ အဘြားေရာ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် မအားၾက ရေပ။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ေဒၚခင္ေဝက “မလွေမတို႔က ညံ့တာကိုး၊ တကယ္ဆုိ မခင္ေဝ ေန႔ခင္းအပ်င္းေျပေအာင္ ေျမးေလးေတြ ေခၚထားပါလား ေျပာေနတာ၊ ငါက ငါ့အိမ္မွာ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႔ ငါ့ထမင္းေတာင္ ငါအႏုိင္ႏုိင္ ခ်က္စားေနရတာ၊ ထဘီမကပ္ေအာင္ လုပ္မလို႔လားေအလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ ရတယ္” ဆုိၿပီး အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳႀကိဳပိုပို ပိတ္ေျပာထားပါလားလို႔ ေျပာေသးသည္။ “ဒီလိုလည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ ကိုယ္ႏုိင္သမွ်ေတာ့ ကူရမွာေပါ့ရွင္” ဟု သူက ျပန္ေျပာခဲ့ရသည္။ ပင္ပန္းသည္ မွန္ေသာ္လည္း “သမီးေရ၊ ပူတူးေရ”ႏွင့္ ျမႇဴေခ်ာ့ေနရေတာ့လည္း အေမာေျပသားပင္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ကေလးက အျပင္းဖ်ားၿပီး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ေတာ့ အဘိုး အဘြား တရားခံျဖစ္ရေလသည္။ ေခၽြးမျဖစ္သူက “ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျခင္က ေန႔ခင္းကိုက္တဲ့ ျခင္” ဟု မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာသည္။ ေန႔ခင္းတုိင္ ကေလးကို ဂ႐ုမစိုက္၍ ျခင္ကိုက္ရသည္ဟု ဆုိလုိဟန္ရွိသည္။ ကေလးေဆး႐ုံကဆင္းေတာ့ ေဒၚလွေမတို႔ဆီ လာမပို႔ေတာ့ေပ။ ေခၽြးမ၏ မိဘမ်ားဆီ တစ္လွည့္ေရာက္သြားသည္။ မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ကယ္လိုက္မွ အေဖႀကီးလည္း တရားစာအုပ္ ျပန္ဖတ္ႏုိင္ေတာ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေဒၚလွေမခမ်ာလည္း ကေလးေသးမ်ားႏွင့္ စိုကာ အကြက္အကြက္ ျဖစ္ေနေသာ ဧည့္ခန္းက ၾကမ္းကေလးကိုျပန္ၿပီး ေျပာင္ေစရန္ တကုန္းကုန္းႏွင့္ ခါးခ်ည့္ေအာင္ ပြတ္တုိက္ရင္း ေျမးကေလးကို လြမ္းခဲ့ရသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘယ္သားကမွလာၿပီး ကေလး မထိန္းခုိင္းေတာ့ေပ။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္မွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္လား မသိ။ ကေလးထိန္းစာေမးပြဲတြင္ အဘိုးအဘြားက ပထမတန္းပင္ မေအာင္ဘဲ က်ရႈံးသြားခဲ့ေလၿပီ။
“အမယ္ ေမႊးလွခ်ည္လားဟ”
ဦးေအာင္ျမတ္က မီးဖိုထဲဝင္လာကာ ေဒၚလွေမ၏ ေဘးတြင္ ဖင္ထုိင္ခံုဆြဲ၍ ဝင္ထုိင္သည္။ ေဒၚလွေမက အကြင္းလိုက္ လွီးထားေသာ ၾကက္သြန္နီမ်ားကို ဒယ္အုိးထဲမွ ပုစြန္နီနီရဲရဲမ်ား အေပၚသုိ႔ အုပ္ခ်လိုက္သည္။
“င့ါသားႀကီး ေကၽြးခ်င္လုိက္တာ၊ ဒီေကာင္က ပုစြန္က်ားမ်ားဆို အေသႀကိဳက္တာ”
ဦးေအာင္ျမတ္က အမွတ္ရေျပာသည္။
“သားသံုးေယာက္လံုး ႀကိဳက္တာပဲ အေဖရယ္၊ အရင္တုန္းကေတာ့ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို ခ်က္ေကၽြးေနက်၊ ခုေတာ့ သူတို႔မိန္းမေတြက ခ်က္မွေကၽြးပါ့မလား မသိပါဘူး”
“ပူမေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားသားေတြက ဘဲဥျပဳတ္ကေလး စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ လုပ္ေနမွာ”
“ဒီေန႔မ်ား လာမလား မသိဘူး”
ေဒၚလွေမက တမ္းတမ္းတတ ေျပာမိသည္။ ဘာသားလာလာ လာေသာသူကို ပုုစြန္ကေလး ေကၽြးလုိက္ခ်င္သည္။ အားရပါးရစားေသာ သား၏မ်က္ႏွာ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ ေက်နပ္ခ်င္သည္။
“အေမေရ ဘာဟင္းခ်က္တံုးဗ်”
စိတ္ထဲတြင္ ေတြးေနမိေနတုန္း သားႀကီး၏ အသံကုိ ၾကားရေတာ့ ေဒၚလွေမ ျမဴးေပ်ာ္သြားသည္။
“တယ္ေမႊးပါလားဗ်”
ဒါကေတာ့ သားလတ္၏အသံ။
“ပုစြန္ဟင္းဗ် ကၽြန္ေတာ္သိတယ္”
သားငယ္၏ အသံကုိ ဆက္တုိက္ၾကားရေတာ့ ေဒၚလွေမ ရင္မ်ားပင္ ခုန္လာသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္ေတြႏွင့္ အသီးသီးခြဲခြာ သြားၾကၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သားသံုးဦးလံုး မိဘအိမ္တြင္ မဆံုမိၾကေတာ့။ တစ္ဦးက အဝင္ တစ္ဦးက အထြက္ႏွင့္ လြဲေနတတ္သည္။ ခုေတာ့ ဒင္းတုိ႔တစ္ေတြ ခ်ိန္းထားသလား မသိ။
“လူစံလွေခ်ကလားကြ”
“မဂၤလာေဆာင္မွာ ေတြ႕လာတာ အေဖေရ႕”
သားသံုးဦးလံုး မီးဖိုထဲသို႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ဧည့္ခန္းဘက္မွ ရယ္ေမာစကားေျပာသံမ်ားကိုပါ ထပ္၍ၾကားရသည္။ ဇနီး မယားမ်ားပါ ပါလာဟန္ရွိေလသည္။
“အဲဒါ ဆာေနလို႔ အေမတို႔ အေဖတုိ႔အိမ္ လွည့္ဝင္လာၾကတာ”
“မဂၤလာေဆာင္က အျပန္ ဆာတယ္လို႔ကြာ”
“ဒီလုိအေဖရ၊ မဂၤလာေဆာင္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သံုးေယာက္လံုးနဲ႔ ခင္တဲ့ ကိုဘေသာင္းရဲ႕သမီးေလ၊ သူတုိ႔က သိပ္လည္း မတတ္နိုင္ေတာ့ အိမ္မွာပဲ လုပ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မနက္ရွစ္နာရီက ဆယ္နာရီ အိမ္မွာဆုိေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးေလာက္ေတာ့ ေကၽြးမယ္ထင္တာ၊ အိမ္ကလည္းဘာမွ စားမသြားမိၾကဘူး၊ ဟုိက်ေတာ့ ေရခဲမုန္႔ကလည္း ခြက္ထဲ ဇြန္းဖ်ားေလးနဲ႔ ေကာ္ထည့္ထားတာ တကယ့္ကို နည္းနည္းေလး၊ လီွးထားတဲ့ ပလိန္းကိတ္ တစ္ေယာက္တစ္ခ်ပ္ ေဝပံုက်”
“အဟီး အဲ့ဒီဟာေလးေတြ စားၿပီးေတာ့မွ အရမ္းကို ဆာလာတာပဲ၊ အဲဒါမ်ိဳးေပ့ါ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ဆုိတာ”
“ဟား ဟား ဒီမွာေတာ့ ပြဲေတာ္အုပ္နဲ႔ တုိးေနၿပီ ေမာင္၊ ပုစြန္က်ားဗ်”
“နီလို႔ ရဲလို႔၊ ႂကြပ္လုိ႔ ရြလို႔၊ စားရမွာလား အေဖ”
“အို ေမာင္ကလည္း အိမ္က်မွ ထမင္းစားပါေတာ့”
“ေအာင္မာ အဲဒီေတာ့ မင္းက ငါ့ကုိ ဘဲဥျပဳတ္ဆီဆမ္းေကၽြးမွာ မဟုတ္လား”
“အေမ့လက္ရာေလး လြမ္းလြန္းလို႔ဗ်ာ”
“အလြမ္းေျပေလး အလြမ္းေျပေလး”
သားေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ရယ္ေမာေျပာေနစဥ္ ေဒၚလွေမက ငါးေယာက္ဆံ့ေသာ စားပြဲဝုိင္းကေလးကို ခင္းၿပီး ထမင္းအျမန္ခူးသည္။ ဦးေအာင္ျမတ္က ပိုက္ဆံေလးငါးက်ပ္ကို လက္ထဲမသိမသာ ဝွက္ယူသြားကာ လမ္းထိပ္ထမင္းဆုိင္သို႔ ေျပးသည္။ လက္ထဲတြင္ ထမင္းထုပ္ႏွင့္ သခြားသီးႏွစ္လံုး ပါလာသည္။
အေမ့ထမင္းဝိုင္းေလးက ပုစြန္က်ားဟင္း၊ ကင္ပြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္၊ ငါးပိေဖ်ာ္ရည္၊ အတုိ႔အျမႇပ္ စံုစံုလင္လင္ႏွင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ရွိသည္။ ငါးေယာက္စားပြဲကို ေျခာက္ေယာက္ထိုင္ေတာ့ အတန္ငယ္က်ပ္တည္းေသာ္လည္း သားေတြက ပုိၿပီးေပ်ာ္ေနဟန္ပင္ ရွိေလသည္။
“စားၾက စားၾက၊ ငါ့သားေတြ ေကၽြးခ်င္လုိ႔ေမွ်ာ္ေနတာ” ဟု အေဖႀကီးက ျပံဳးျပံဳးေျပာသည္။
“ငါကေတာ့ ငါ့မိန္းမကို ဦးခ်ၿပီ ေမာင္”
သားႀကီးက ေခၽြးမႀကီး၏ ပန္းကန္ထဲသုိ႔ ပုစြန္တစ္ေကာင္ ခပ္ထည့္ ေပးသည္။
“စုကေတာ့ စုေယာက္်ားကို ဦးခ်တယ္”
“ဒါမ်ိဳးေလးေတြေၾကာင့္ ခ်စ္ရတာ၊ ေရာ့ဗ်ာ၊ ေမာင္ကတစ္လွည့္ ျပန္ထည့္ေပးမယ္ေနာ္”
“မ်က္စိရွက္တယ္ဗ်ိဳ႕၊ ကုိယ့္ပန္းကန္ထဲ ကိုယ့္လက္နဲ႔ပဲ၊ ထည့္မယ္ေဟ့မိန္းမ ထည့္စား”
သူတုိ႔ထမင္းပြဲကား တဝါးဝါးတဟားဟားႏွင့္ ရယ္ေမာသံ ညံေနသည္။
“ေဟ့ တစ္ေယာက္တည္း ခ်န္မထားေကာင္းဘူး၊ ဒီေကာင္တစ္ေကာင္တည္း ပ်င္းေနမွာေပါ့”
“အုိ ေမာင္ကလည္း အေမတုိ႔ဖို႔ က်န္ေသးရဲ႕လား”
“အေဖတုိ႔ ခုပဲ စားၿပီးပါၿပီကြာ”
တစ္ေကာင္တည္း က်န္ေတာ့ေသာ ပုစြန္ႀကီးကုိ သားႀကီးက လွမ္းႏိႈက္မွ ေခၽြးမက ေယာကၡမႏွစ္ဦးအား သတိရသည္။ ဦးေအာင္ျမတ္က ခြင့္လႊတ္စြာျပံဳးရင္း မုသားမဆုိစဖူး ဆုိလုိက္ေလသည္။
ေဒၚလွေမကေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ မျပံဳးႏုိင္၊ ကိုယ့္သားေတြ စားေနတာကို ေက်နပ္ၾကည္ျဖဴေသာ္လည္း ေခၽြးမေတြ၏ ပန္းကန္ထဲက ပုစြန္အေကာင္ႀကီးမ်ားကိုေတာ ့ႏွေျမာမိသည္မွာအမွန္။ ကိုယ္မစားရတာက ကိစၥမရွိ။ အေဖႀကီးပါ စားရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ကေလးေတာ့ ျဖစ္မိသည္။ သားကေတာ့ သား၊ ေခၽြးမကေတာ့ ေခၽြးမပင္။ ေခၽြးမကို သမီးအရင္းလုိ သေဘာမထားရေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္ကလည္း ခံ႐ုံသာရွိသည္။ သမီးလို သေဘာမထားႏုိင္သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ သူတုိ႔ကလည္း ကိုယ့္ကုိ အေမလုိ သေဘာထားသည္ မဟုတ္ဟု ေတြးမိသည္။ အေမ့အိမ္သာ ဆုိလွ်င္ေတာ့ “ဟာ အေမတုိ႔ဖို႔ ရွိေသးရဲ႕လား” ဟုမစားခင္ကတည္းက ေမးမည္ထင္သည္။ ကိုယ့္ေယာက္်ား ပန္းကန္ထဲသို႔ ဦးခ်မထည့္မီ မိဘအတြက္ အရင္ပန္းကန္ေလးနဲ႔ သတ္သတ္ခြဲၿပီး ဖယ္ထားလိမ့္မည္ ထင္သည္။
“စားလုိ႔ေကာင္း ဝါးလုိ႔ေကာင္း ဗိုက္လည္းေဖာင္းၿပီ အေမေရ႕”
သားေတြက ျပန္ေျပာေတာ့ ေတြးလက္စ အေတြးျပတ္ၿပီး ဝမ္းသာအားရ ျပံဳးမိသည္။ သူတုိ႔မယားေတြက ခ်က္ေကၽြးတာမဟုတ္ဘူး၊ အေမ့အိမ္ေရာက္မွ စားၾကရတာ၊ စားၾကပါေစ။ သူတုိ႔ကလည္း မိန္းမ ေရွ႕ထားၿပီး ဘယ္မ်ိဳက်ပါ့မလဲ။ သူတုိ႔မိန္းမေတြပါ စားမွ မ်ိဳက်ေတာ့မေပ့ါ။ ဟုတ္တာေပ့ါေလဟု ခ်က္ခ်င္းပင္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ ျပန္ဝင္လာသည္။ ေခၽြးမအငယ္က ပန္းကန္ေတြ ထိုင္ေဆးမည္ျပဳေတာ့ “အဲ သြားသြား၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ ဝတ္ၿပီး ေဆးမေနနဲ႔၊ ထားခဲ့ ထားခဲ့၊ အေမေဆးလိုက္ပါ့မယ္” ဟု ေစတနာအရင္းခံႏွင့္ ေျပာၿဖစ္သည္။ ေခၽြးမေလးက “ဟာ အေမကလည္း မဟုတ္တာ၊ ေဆးေပးခဲ့ပါ့မယ္” ဟုဇြတ္ေျပာၿပီး ဇြတ္ပင္ ေဆးေၾကာသြားသည္။ ေခၽြးမႀကီးေတြက စားပြဲႀကီးသုတ္ၿပီး တံျမက္စည္းလွမ္းသြားၾကေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ေလးက ျပန္ၿပီး သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္သြားသည္။
“ကဲ မိန္းမ၊ မွတ္ထားစမ္း ငါက အေမ့အိမ္မွာ ဒီလိုပဲ ေန႔တုိင္းစားလာတယ္ဆုိတာ မွတ္ထား”
“အေမခ်က္တဲ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို ဘယ္သူမွမီေအာင္ မခ်က္နိုင္ဘူး၊ လွ်ာထဲကုိ စြဲေနတာပဲ”
“ေအာင္မာ ငါးပိရည္ကအစ အေမမ်ား ေဖ်ာ္ထားရင္ ေမႊးၿပီး ခ်ိဳေနတာ”
သားေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ခ်ီးက်ဴးၾကေတာ့ အေဖႀကီးဦးေအာင္ျမတ္က “အဲဒါ ငါ့မိန္းမကြ၊ မွတ္ထား” ဟုျပံဳးျပံဳးႀကီးဆိုသည္။ သားေတြေရာ ေခၽြးမေတြေရာ ဝါးခနဲရယ္ၾကစဥ္ ေဒၚလွေမ ေက်နပ္ျပံဳးႏွင့္ ရွက္ျပံဳးကုိ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျပံဳးမိေလသည္။
သားေတြ ေခၽြးမေတြ ျပန္သြားေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီပင္ ထုိးၿပီးေလၿပီ။ စကားေျပာသံ၊ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ဆူညံစုိျပည္ေနေသာ အိမ္ကေလးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တိတ္သြားသည္။ ေျခာက္ကပ္သြားသည္။ အေမခ်က္ထားေသာ ပုစြန္က်ားကေလးမ်ားလည္း ဟုိအိမ္ သည္အိမ္ မွ်ၿပီးပါသြားၾကၿပီ။
“ကဲ အေမေရ ထမင္းစားၾကစုိ႔”
“ဆာလွၿပီလား”
“ဆာၿပီေပါ့ကြာ၊ သားေတြ မ်ိဳမက်မွာစိုးလို႔ စားၿပီးသားေျပာထားေတာ့ ကုိယ့္စကားနဲ႔ကုိယ္ ထမင္းလည္း မစားရဲ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြ ေစာေစာျပန္ေပလို႔”
ဦးေအာင္ျမတ္က စားပြဲဝိုင္းေလးခ်ကာ ထမင္းဇလံုကို ထဆြဲသည္။ ေစာေစာတုန္းက သားေတြမ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး ေျပာဆုိေနရသၿဖင့္ အဆာေျပသလိုလို ရွိေနေသာ္လည္း ယခုက်ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ပူေနေအာင္ ဆာလာေလသည္။
“ခဏေစာင့္ပါဦး၊ ဟင္းေလး ေႏႊးလိုက္ဦးမယ္”
ေဒၚလွေမက အုိးထဲတြင္ တစ္ပန္းကန္စာေလာက္ က်န္ေနေသာ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းေလးကို မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ေႏြးသည္။ ငါးပိရည္ ထပ္ေဖ်ာ္သည္။ သခြားသီးစိတ္ကေလးမ်ား စိတ္ၿပီးေတာ့ ပုစြန္ခ်က္ထားေသာ ဒယ္အိုးထဲတြင္ ထမင္းထည့္ၿပီးနယ္ရင္း ညေနက်ရင္ေတာ့ ေျမပဲေလး ငါးမူးဖိုးေလာက္ဝယ္ၿပီး ထမင္းႏွင့္ နယ္စားရမွာပဲဟု ေတြးမိသည္။
“ကဲ ေရာ့ အေဖစားႏွင့္၊ ခ်ဥ္ရည္ခပ္လုိက္ဦးမယ္”
အိုးလူးထမင္းကို ဦးေအာင္ျမတ္၏ ပန္းကန္ထဲ အကုန္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခပ္သည္။
“အေမ တစ္ဝက္ယူေလ”
“ေနပါေစ အေဖစားပါ”
“တစ္ဝက္စီေပါ့ကြာ၊ ေပးပန္းကန္”
ဦးေအာင္ျမတ္က သူ႔ပန္းကန္ထဲမွ အိုးလူးထမင္းကို တစ္ဝက္ျပန္ခြဲ ထည့္ေပးသည္။
“ရသာတဏွာဆုိတာ တယ္ၿပီး ျဖတ္ႏိုင္ခဲတာပဲေနာ္၊ သက္ရွိသတၱဝါေတြ အကုန္လံုးဟာ လွ်ာေလးတစ္ေခ်ာင္းရဲ႕အလိုေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေနၾကတာ အေမရဲ႕၊ တုိ႔တစ္ေတြလည္း အပါအဝင္ေပါ့ကြာ၊ ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္ခႏၶာက်ေတာ့ နာမွာက်င္မွာ ေသမွာ ေၾကာက္လိုက္တာ သူမ်ားအသက္ သူမ်ားခႏၶာက်ေတာ့ တယ္ၿပီး စားလို႔ေကာင္း ဝါးလုိ႔ေကာင္း၊ တရားရဲ႕လား မစဥ္းစားၾကဘူး”
“ဟုတ္တာေပ့ါ”
ေဒၚလွေမက ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံမိသည္။ သူမ်ားအသက္ သူမ်ားခႏၶာဟူေသာ စကားက ရင္ထဲကို လွ်ပ္စီးေၾကာင္းလုိ စီးဝင္သြားသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္ေနဆဲၿဖစ္ေသာ ပုစြန္က်ား နီနီရဲရဲႀကီးမ်ားက ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္မသြားေသာ္လည္း အတန္ငယ္ေတာ့ ေမွးမိွန္သြားသည္။
“သားေတြ သမီးေတြကေတာ့ စားလိုက္ၾကတာ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္၊ အားရစရာေနာ္၊ သူတုိ႔ေတြကေတာ့ လူငယ္ေတြ မဟုတ္လား။ ဒီသေဘာကို ဘယ္ဆင္ျခင္ႏုိင္ဦးမွာလဲ၊ တုိ႔တစ္ေတြကေတာ့ သခ်ႋဳင္းကုန္းနားကို ေျခတစ္ဖက္ ေရာက္ေနၿပီပဲဟာ၊ တရားမရွိေတာင္ တရားကိုသိ႐ုံေတာ့ သိသင့္တာေပါ့ေနာ္ ဟုတ္ဘူးလား အေမ”
“ဟုတ္တာေပါ့ရွင္”
ဒီတစ္ခါေတာ့ အာ႐ုံတန္းေနဆဲျဖစ္ေသာ ပုစြန္က်ားႀကီးမ်ား မ်က္စိထဲမွ ေပ်ာက္သြားသည္။ သူ႔အား ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ေနေသာ အေဖႀကီးအား ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပမိသည္။
“ဘာတဲ့ကြာ ခုနတုန္းက ဆိုတာ၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ သီခ်င္းကေလး၊
အဘြားႀကီးက အဘိုးႀကီးကို ေမာင္ေတြဘာေတြ ေခၚပါဦး ဆုိလား ဟား ဟား”
“ေခၚႏုိင္ပါဘူးေတာ္”
ေဒၚလွေမက မ်က္ေစာင္းေလး မသိမသာဝဲရင္း သခြားသီးေလး တစ္စိတ္ေကာက္ဝါးသည္။
သခြားသီးက ခ်ိဳၿပီး ေအးေနေလသည္။
--------------
မစႏၵာ
မေဟသီ၊ ဩဂုတ္၊ ၁၉၈၄။