===================================================================
ေတာင္တန္းၾကီးတစ္ခုသည္ ႏွစ္ေတြၾကာသည့္အခါ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
အေရာင္ေျပာင္းသြားတတ္သလား ၊ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
ျပာေမွာင္ေသာ ေတာင္တန္းၾကီး အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနတာေတာ့ . . . . . ။
ကၽြန္ေတာ္ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းကို ဇြန္းအျပည့္ ခပ္စားလိုက္ျပီး ေရေႏြးပန္းကန္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ေမာ့ေသာက္လိုက္မိ၏။
“ ျဖည္းျဖည္းစားစမ္းပါ၊ အခုမွ ၆ နာရီေတာင္ မထိုးေသးပါဘူး ”
ကၽြန္ေတာ့မိန္းမက မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္မ်ားကို ၾကိမ္ျခင္းထဲ စီရီထည့္ေနရာက ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္းေျပာပါသည္။
“ ငါ သြားစရာရွိတယ္ ”
“ ဘယ္လဲ ”
“ အေဖ့အိမ္ ”
တစ္ခါမွ် မၾကားဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သူမ အံ့ၾသတၾကီးေငးၾကည့္သည္။
“ အေဖ ညက ဆန္စက္ကျပန္သြားတာ မေတြ႔လိုက္ဘူး ”
အေဖမ်ား ေနမေကာင္းလို႔လားဟု ညက ေတြးမိေသာ္လည္း အခု မနက္မွာေတာ့ တစ္ျခားအေတြးတစ္ခု၀င္လာခဲ့သည္။ အေဖ့ဆန္စက္ကို အလုပ္သမားေတြ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကျပီလား။ အဲဒါပဲ ျဖစ္မည္။ တကယ္လို႔ အေဖေနမေကာင္းဘူးဆိုလွ်င္ အလုပ္သမားေတြ ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ လာသတင္းေပးမွာပဲ။ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကလို႔သာ။
“ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြကို မင္းျဖစ္ျဖစ္ စိုးသန္းျဖစ္ျဖစ္ သြားပို႔ ေပးလိုက္ေတာ့ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားမွ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းရင္း ရွပ္အကၤ် ီလက္ကို ေခါက္ရပါသည္။
“ အစ္ကို . . . ”
“ ဘာလဲ ”
“ အခုမနက္ မုန္႔သံုးပိႆာ ေအာ္ဒါရွိတယ္ေလ ”
“ မင္း လုပ္လိုက္ေပါ့ ”
ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးလံုးတန္းကို ဆြဲျဖဳတ္ျပီး ျခံတံခါးကို ဖြင့္ထြက္လိုက္ေသာအခါ လမ္းေပၚတြင္ ျမင္းလွည္းတစ္စီး ေစ်းဘက္သို႔ ေမာင္းသြားတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုျမင္းလွည္းကို လွမ္းတားရန္ ဟန္ျပင္ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေျပာင္းသြား၏။ အေဖ့အိမ္ရွိရာသို႔ ေျခကုန္သုတ္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
ေနစမ္းပါဦး၊ မေန႔က မနက္က ရွစ္နာရီခြဲ ကိုးနာရီမွာ အေဖ ဆန္စက္ကို သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္သည္မဟုတ္လား။ ညက အိမ္ျပန္သြားတာ မေတြ႔ရဘူးဆိုေတာ့ အေဖ ဆန္စက္မွာပဲ ရွိမွာေပါ့။ အိမ္မွာ ရွိမွာမဟုတ္။ အိမ္ကိုသြားလို႔ ဘယ္ေတြ႔ပါ့မလဲ။ ဆန္စက္ သြားမွ ေတြ႔မွာေပါ့။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို ျမင္လိုက္သည္မွာ မေန႔မနက္ကလား ၊ တျမန္ေန႔ မနက္ကလား မေသခ်ာေတာ့ပါ။ မေန႔ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တျမန္ေန႔ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့ အိမ္သည္ ဆန္စက္ႏွင့္ စာလွ်င္ ပိုနီး၏။ ရြာသစ္ေျမာင္း ေပါင္းကူးတံတား မေရာက္မီ လမ္းခ်ိဳးမွာ အေဖ့အိမ္ ရွိသည္။ လမ္းေဘးက မန္က်ဥ္းပင္မ်ားသည္ အရြက္ႏုမ်ားျဖင့္ ႏုဖက္ကာ စိမ္းလဲ့ေနၾကသည္။ လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဟိုမွ သည္မွ ေၾကြလြင့္ေနေသာ မန္က်ည္းရြက္မ်ားႏွင့္ ဗာဒံရြက္ေၾကြမ်ား။ လမ္းခ်ိဳးထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လိုက္၏။
အေဖ့ျခံ၀ိုင္း၏ သံတိုင္အျမင့္ စည္းရိုးတံတိုင္းသည္ စိမ္းကားစြာ တြန္းဖယ္မႈ၏ ျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုျခံ၀င္းဆီသို႔ တြန္႔ဆုတ္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လွမ္းကာ အေမ့ကို ခိုးေတြ႔ခဲ့ရေသာ ရက္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ္သတိရမိသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့ေျခလွမ္းေတြ ေလးလံသြားပါသည္။
“ သား . . . သား . . . မိုက္လိုက္တဲ့ သားေလးရယ္၊ အေဖ ဆိုတာ စိတ္ဆိုးရင္ခဏေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔. . . ”
အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို ေတြ႔တိုင္း မ်က္ရည္စမ္းစမ္းႏွင့္ ရွိသမွ်အစားအစာ အကုန္ထုတ္ေကၽြးကာ အေမစုထားသမွ် ေငြေၾကးေလးေတြ ထုတ္ေပးတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ အေမေကၽြးသမွ် စားခဲ့ေသာ္လည္း ေငြကိုေတာ့ တစ္ျပားမွ မယူခဲ့ပါ။
“ မင္းပိုင္တဲ့ ေငြလို႔ ေျပာလိုက္သလား . . . ဟုတ္လား ၊ အဲဒါ မင္းပိုင္တဲ့ေငြမွ မဟုတ္ဘဲ ၊ ငါ့ပိုက္ဆံ ”
အေဖ၏ ေဒါသတၾကီးႏွိမ့္ခ်ေသာစကားက ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသားထဲမွ ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ပါ။ အေမ့ေငြဟာလည္း အေဖ့ရဲ႕ေငြပဲ။ အေဖ့ေငြကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျပားတစ္ခ်က္မွ ထိကိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။
အေမ . . .။
အေဖႏွင့္ သားၾကားတြင္ တစ္ေယာက္ဆီမွ နာၾကည္းမႈတစ္ေယာက္ဆီသို႔ မကူးစပ္ရေလေအာင္ အေမက မင္စုပ္စကၠဴခ်ပ္ပမာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာၾကည္းမႈေတြကို စုပ္ယူေပးခဲ့၏။ အုန္းဆံၾကိဳးႏွင့္ ရိုက္ခံရေသာ ဒဏ္ရာေတြကို ျမင္ေသာအခါ အေမမူးေမ့လဲက်သြားခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ေက်ာက ဒဏ္ရာကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရေသာ္လည္း အေမမူးလဲက်သြားတာကို ၾကည့္လ်က္ ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားခဲ့မည့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။
ႏွစ္ပတ္ၾကာေတာ့မွ ဒဏ္ရာေတြ သက္သာအကင္းေသသြားခဲ့သည္။ နာက်င္ဖြယ္ရာေကာင္းသည္မွာ ထိုႏွစ္ပတ္မွ်ေသာကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ့ခုတင္ဆီသို႔ အေဖ တစ္ခါမွ် လာမၾကည့္ခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအမွန္တရားက ကၽြန္ေတာ့အား ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္မာစြာခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာၾကည္းသြားေစခဲ့ေတာ့သည္။
အေဖ့အရိပ္ေအာက္မွာ မေနႏိုင္ေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အေဖ့ကို ေတာ္လွန္ႏိုင္သည့္ ခါးသီးမႈတစ္ခုကိုပါ ေပးအပ္ခဲ့သည္။ ျခံ၀င္းတံခါးမွာ အတြင္းက ေသာ့ခတ္ထား၏။ သို႔ေသာ္ အိမ္မွာ လူရွိသည္ဟု အဓိပၸာယ္မရပါ။ ျခံတံခါးကို အျပင္မွေန၍ အတြင္းေသာ့ခတ္ထားလို႔လည္း ရေနခဲ့တာပဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ တိုက္အိမ္တံခါးကိုေရာ အျပင္မွ ခတ္ထားသလား။ ဘာဂ်ာသံဆြဲတံခါးကိုေတာ့ အတြင္းမွ ေသာ့ခေလာက္ခတ္ထားသည္။ ဒါလည္း အိမ္ထဲမွာ လူရွိသည္ဟု အဓိပၸာယ္မရပါ။
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေခၚၾကည့္ရမလား။
အေဖဟု ကၽြန္ေတာ္ မေခၚျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခုအခါမွာ ကၽြန္ေတာ့ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထိုစကားလံုးထြက္မလာခဲ့ပါ။ အေဖဟု ေခၚဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျခံစည္းရိုးေပၚမွ ေက်ာ္တက္လိုက္ရမလား။ တိုက္အိမ္တံခါးပိတ္ထားလားမထားလား သြားၾကည့္ရန္ျဖစ္သည္။ နံနက္ ၆ နာရီ လင္းအားၾကီးအခ်ိန္မွ စက္သူေဌးေလးဦးေလးေမာင္၏ အိမ္၀ိုင္းထံသို႔ ျခံစည္းရိုးေက်ာ္၀င္သူကို ဘယ္သူမဆို သူခိုးဟု ထင္မွာပဲ။ မျဖစ္ေသးပါ။ ေနာက္ျပီး အေဖ ဤလုပ္ရပ္ကို ၾကိဳက္မွာမဟုတ္။ သူခိုးလမ္းျပ လုပ္သည္ဟု စိတ္ဆိုးလိမ့္မည္။ ကံဆိုးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့ကို ပိုင္နက္က်ဴးလြန္မႈျဖင့္ တရားစြဲႏိုင္ေသးသည္။
“ အေဖ ”
မေခၚျဖစ္တာၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ ထိုစကားလံုးကို စရြတ္ခါစက ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ထစ္ေငါ့ေလးပင္ေနခဲ့၏။ ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေခၚေတာ့မွ ထိုစကားလံုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနသားက်သြားပါသည္။
“ အေဖ ”
ထိုအခိုက္ အိမ္ေဘးတစ္ေနရာဆီမွ ရိပ္ခနဲေျပးလာေသာ အရာႏွစ္ခု၊ အညိဳရင့္ေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္။ ေ၀ါင္းခနဲျမည္ဟိန္းသံမ်ားကိုၾကားလိုက္ရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ကိုသတိရသြားသည္။ အေဖ့ေခြးႏွစ္ေကာင္ . . . ။
“ ရန္လံု၊ ၀ိုင္းလံု ”
သူတို႔သည္ မေတြ႔တာၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးဆဲျဖစ္သည္။
“ အေဖရွိလား ”
သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာသို႔ ျခံတံခါးကို ကုတ္တြယ္ ပတပ္ ရပ္လ်က္ တအီအီအသံေပးေနၾကသည္။ အေဖမရွိဘူး။ အေဖသာရွိလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ အိမ္ဆီသို႔ ေျပးသြားျပီး ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ႏႈတ္သီးမ်ားကို လက္ျဖင့္အသာဖြဖြ ပြတ္သပ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ အေမရွိတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဤေနရာမွ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း ‘ အေမ ’ဟုတ္ခပ္တိုးတိုး ေခၚရသည္။ ထိုအခါ တိုက္တံခါးျဗန္းခနဲပြင့္သြားျပီး အေမ ၀မ္းသာအားရေျပးထြက္လာတတ္သည္။ ‘ သားလား လာျပီ အေမလာျပီ ’ ဟူေသာ အေမ့အသံ၊ ထိုအသံကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားရေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္သည္တံခါးပြင့္မလာေသာအ၀ါေရာင္တိုက္အိမ္ဆီသို႔ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဤအိမ္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး၀င္ခဲ့သည္မွာ အေမ့အေလာင္းကို ကန္ေတာ့စဥ္က ျဖစ္သည္။ ဤကမာၻေလာကတြင္ ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ တစ္ဦးတည္းေသာလူသား၊ အေမ။ အေမ့အသက္ကို ကၽြန္ေတာ္မမီခဲ့။ အေမသည္ ေသဆံုးခါနီးတြင္ သားဟုတ, သြားေသးသလား၊ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့။ အေမ့အေလာင္းေဘးမွာဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လ်က္ အေမ၏ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့ကို ဖြင့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့မည့္မ်က္လံုးမ်ားကို ေငးေမာေၾကာင္အစြာၾကည့္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့ေနာက္နား ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ တစ္ေယာက္ေယာက္ၾကည့္ေနသည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ခံစားခဲ့ရသည္။ အေဖပဲျဖစ္မွာဟု ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအသိ မွန္လားမွားလား ကၽြန္ေတာ္အတည္မျပဳခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ခဲ့။ အေဖျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာလဲ။ အေမ့အေလာင္းကို ယူက်ံဳးမရ နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိေသာ သားတစ္ေယာက္သည္ အေဖကို ျမင္လိုက္ရလွ်င္ အေဖ့ရင္ခြင္သို႔ ေျပးမ၀င္မိေအာင္ ဘယ္လိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာအေဖ့ကို ျမင္လိုက္လွ်င္မျဖစ္ပါ။ အေဖ့ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္အားကိုးတၾကီး မငိုခ်င္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကိုတင္းလ်က္ အေမ့လက္ကေလးကိုသာ ဖြဖြဆုပ္ညွစ္ျပီး အေမ့ကိုကန္ေတာ့ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္သူ႔ကိုွ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လ်က္ အေဖ့အိမ္ထဲမွ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္ခဲ့မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္သူမွ လိုက္မေခၚခဲ့ပါ။
‘ သား ’ ဟူေသာ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားခ်င္သူထံမွ မၾကားခဲ့ရပါ။
ကၽြန္ေတာ္ျခံေရွ႕မွ ရုတ္တရက္လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
ဆယ္မိနစ္အတြင္း စက္တန္းရပ္က အေဖ့ဆန္စက္၀င္းေရွ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ ဆန္စက္၀င္းတံခါးသည္ ခပ္ဟဟပြင့္ေန၏။ ၀င္းတစ္ခုလံုး ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ေန၏။ လူရိပ္လူေယာင္မျမင္ရ။ စက္၀င္းၾကီးသည္ နံရံမ်ားျဖင့္ ထီးထီးၾကီး ျငိမ္သက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသားတြင္ စူးနစ္ေသာေ၀ဒနာတစ္ခု ခံစားလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ပြင့္ေနေသာတံခါးမွ အေလာတၾကီး ၀င္လုက္သည္။ ညေစာင့္အလုပ္သမားအိပ္ေနက် အေစာင့္တဲကေလးမွာလည္း ဟာလာ ဟင္းလင္း။ ဘုရားေရ . . ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီလဲ။ ဆန္စက္တံခါးမၾကီးကလည္း ခပ္ဟဟ ပြင့္ေနခဲ့သည္။ အလုပ္သမားေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိတာ ေစာေသးလို႔ထားပါေတာ့။ ညေစာင့္ေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ၊ တံခါးေတြက ဘာလို႔ပြင့္ေနရတာလဲ၊ အေဖေရာ။
“ အေဖ ”
ပြင့္ေနေသာတံခါးမၾကီးမွ စက္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပး၀င္သြားလိုက္ပါသည္။ စက္ၾကီးတစ္ခုလံုး လူသံ စက္သံ ဘာမွ မၾကားရ။ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေန၏။
“ အေဖ ”
မန္ေနဂ်ာရံုးခန္းသည္ အျပင္မွ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ စက္စာေရးရံုးစားပြဲရွည္သည္ ၀င္ေပါက္၏ လက္၀ဲဘက္မွာ ဘာစာရြက္စာတ္းမွ မရွိဘဲ ရွင္းလင္းေန၏။ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနျပီ။ ခါတိုင္း ရံုးစားပြဲေတြေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ အထပ္လိုက္ပါ။
အေဖ့ အခန္းတံခါး။ အေဖ့တံခါး ပိတ္ထားသည္။ အျပင္မွ ပိတ္ထားျခင္းမဟုတ္၊ အတြင္းမွ ပိတ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့အခန္းေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခဏရပ္လိုက္ျပီး အထဲမွ အသံတစ္ခုခုၾကားရမလား နားစြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ ဘာသံမွ မၾကားရ၊ ကၽြန္ေတာ့အသက္ရွဴသံကိုသာ ၾကားရသည္။ အေျပးအလႊား လာခဲ့ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမာေနပါသည္။
“ အေဖ . . ”
“ . . . . . ”
အထဲမွ ဘာသံမွ မၾကားရ။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မီးေတာက္တစ္ခု အရွိန္ျပင္းစြာ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္လာသည္။ အေဖ ဘာျဖစ္ေနသလဲ၊ အေဖ ေနမေကာင္းဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ အခန္းတံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုမိသည္။
“ အေဖ . . ”
ကၽြန္ေတာ့အသံတြင္ ထစ္ေငါ့တုန္ယင္မႈတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ခံစားလိုက္ရသည္။ မဟုတ္ဘူး၊ အသံက တုန္ယင္လာတာမဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္ေတြ တုန္ယင္လာတာ။
ကၽြန္ေတာ္တံခါးကို လက္သီးဆုပ္ျဖင့္ ေသြးရူးေသြးတမ္း ထုမိသည္။ အေဖသာ ေနေကာင္းခဲ့လွ်င္ အေဖ အခုေလာက္ဆို ႏိုးျပီေပါ့။ အေဖ တစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔သာ . . .။
ကၽြန္ေတာ့ေျခေထာက္ေတြ ယိမ္းယိုင္လာသျဖင့္ တံခါးရြက္ကို မွီလိုက္ရ၏။ အေဖ ေနမေကာင္းျဖစ္တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ့ကို မေတြ႔ခ်င္လို႔မ်ား မထူးဘဲ ျမံဳေနသလား။
“ အေဖ ေနေကာင္းလား၊ ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာပါအေဖ၊ အေဖ ေနေကာင္းေနတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွာပါ ”
အထဲက ဘာသံမွ မၾကားရ။
ေသခ်ာသည္။ အေဖ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနျပီ။
ကၽြန္ေတာ္ တံခါးကို ရိုက္ခ်ိဳးျပီး ဖြင့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ လက္သမား ေသတၱာထဲမွာ တူႏွင့္ ေဆာက္မ်ား၊ သံျဖတ္လႊမ်ား ရွိသည္။ အဲသည္ ေသတၱာ ဘယ္မွာပါလိမ့္။ လံုးတီးဆန္ ဇလားနားက စင္ေပၚမွာ ထားတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာသို႔ သြားရန္ လွည့္အထြက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့အေနာက္ဘက္က အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ေခ်ာက္ခနဲ ျမည္သံ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျဗန္းခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အေဖ့အခန္းတံခါး ပြင့္သြားေလသည္။
အေဖ။
တံခါးမၾကီးဆီမွ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ အလင္းေအာက္မွာ အေဖ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္းၾကည့္ေနေသာ အေဖ့ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသလား၊ ေအးစက္ေနသလား ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သိစရာလည္းမလိုေတာ့ပါ။ အေဖ ေနေကာင္းေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရျပီ။ အေဖ မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္သည္။ တံခါးဖြင့္ႏိုင္သည္။ တံခါးဖြင့္ျပီးေနာက္ အေဖ အခန္းထဲသို႔ ျပန္၀င္သြားေလသည္။ အေဖ့ေျခေထာက္ေတြ နည္းနည္းယိုင္သြားသလား။ ကၽြန္ေတာ့ေနရာမွာ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားသင့္သလား၊ အထဲ၀င္လိုက္သြားသင့္သလား။ အခန္းတံခါး ဖြင့္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ကို အခန္းထဲ၀င္ခြင့္ေပးလိုက္တာလား။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကိုတင္းလ်က္ အေဖ့အခန္းထဲ ၀င္လိုက္သည္။
ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထားျပီး ထိုျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ အေဖ မတ္တပ္ရပ္ပါသည္။ အခန္းထဲမွာ ခုတင္မရွိ၊ ေျခေထာက္လည္း ဆန္႔လိုရ၊ လႈပ္လည္းလႈပ္လို႔ရေသာ သစ္သား ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေစာင္တစ္ထည္ေခါက္ထားျပီး အျခားေစာင္တစ္ထည္ကို လံုးေထြးလ်က္ တင္ထား၏။ ကၽြန္ေတာ္ တဒုန္းဒုန္းထုႏွက္မႈေၾကာင့္ အိပ္ရာက ႏိုးသြားခဲ့ရျခင္းျဖစ္မွာပါ။
“ ကၽြန္ေတာ္က အေဖ ေနမေကာင္းျဖစ္သလားလို႔ တံခါး ထုမိတာပါ အေဖ ”
အေဖ ဘာမွမေျပာ။ ကၽြန္ေတာ့ဘက္လည္း လွည့္မၾကည့္။
“ ညတုန္းက အေဖ အိမ္ျပန္တာ မျမင္တာနဲ႔ . . ”
အေဖ လွည့္မၾကည့္ပါ။ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲနာလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ သည္အခန္းထဲ လိုက္၀င္လာမိပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မွားလိုက္တာ။
“ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ ”
ကၽြန္ေတာ္လွည့္ထြက္ရန္ျပင္လိုက္ေသာအခါ အေဖ ျဗဳန္းခနဲ လွည့္လာသည္။
“ ငါ ေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္ မင္းဘာလုပ္မလဲ၊ ငါေသရင္ မင္းက ဘာလုပ္မလို႔လဲ ”
အေဖ့အသံက ေအးတိေအးစက္ ၊ မ်က္လံုးေတြကလည္း ေအးတိေအးစက္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့အေပၚမွာ အျမဲတမ္း မယံုသကၤာျဖစ္ခဲ့သည့္ အေဖ။ ကၽြန္ေတာ့စိုးရိမ္ေသာကကို အဓိပၸာယ္ေကာက္ လြဲခဲ့ျပီ။
“ ငါ ေသရင္ ဒီစက္က မင္းလက္ထဲ ေရာက္မွာပါ ”
အေဖ့ထံက ၾကားရသမွ် စကားေတြထဲမွာ အခါးသီးဆံုး စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္၏။ ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ တစ္ညတာ ျမဳပ္ကြယ္ေနခဲ့ေသာ နာၾကည္းမႈေတြက ရင္ထဲမွာ ဟုန္းခနဲ ျပန္ေတာက္ေလာင္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသကို ခ်ဳပ္တည္းျပီး အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့သည္။ အျပင္မွာ ေနထြက္ေနျပီ။
ေနေရာင္ တစ္စြန္းတစ္စသည္ တံခါးမၾကီးမွ ဆန္စက္ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်ေနခဲ့ျပီ။ ေနေရာင္ျခည္ ကြက္ကြက္ကေလး က်ေနေသာ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ့မ်က္စိေရာက္သြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့ေျခလွမ္း တန္႔သြား၏။ အဲသည့္ေနရာမွာပဲ အေဖ ကၽြန္ေတာ့ကို ရက္ရက္စက္စက္ရိုက္ခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚမွာ မခ်ိမဆန္႔ နာက်င္ခဲ့ရဖူးေသာ ၾကိဳးေခါက္ရိုက္ခ်က္ဒဏ္ရာမ်ားသည္ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္နာလာ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အေဖ့အား ကၽြန္ေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးစကားျဖစ္ႏိုင္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိပါသည္။
“ အေဖ ေသရင္ ဒီစက္ကို ကၽြန္ေတာ္ မီးရွိဳ႕ပစ္မယ္ ”
“ တကယ္လား ”
အေဖ့အသံက ရံုးခန္းဆီမွ ခပ္တိုးတိုးထြက္လာ၏။
“ ဒါျဖင့္ ငါေသတဲ့အထိ ေစာင့္စရာမလိုဘူး၊ အခု ရွိဳ႕လို႔ရတယ္ ေရာ့ ”
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္အၾကည့္ အေဖက တစ္စံုတစ္ခု ပစ္အေပး။ ကၽြန္ေတာ္ကမန္းကတန္း လက္ေျမွာက္ျပီး ဖမ္းယူလိုက္သည္။ ဂက္စ္မီးျခစ္ကေလး၊ ကၽြန္ေတာ့လက္ထဲမွာ ေအးစက္စက္မီးျခစ္ေလးကို တင္းတင္းဆုပ္ထားလိုက္မိ၏။
“ ေတာင္ဘက္နံရံအေျခမွာ ဓာတ္ဆီဂါလန္ တစ္ပံုး ရွိတယ္၊ သြားယူ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွ မေရြ႕လ်ားပါ။
“ ဒီစက္ကို ငါ ဆက္ျပီး ထိန္းသိမ္းထားတာ ဘယ္သူ႔အတြက္လို႔ ထင္သလဲ ”
အေဖ့ အသံက မာေရေက်ာေရ။
“ ေျပာစမ္းပါ ကံၾကီးေမာင္၊ ငါ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဒီစက္ကို ဆက္ထိန္းထားရမွာလဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကိုလည္း လွည့္မၾကည့္၊ ေရွ႕ဆက္လည္း ေျခလွမ္း မလွမ္းမိ။
“ ညေတြမွာ ငါအိမ္ျပန္တိုင္း မင္းအိမ္ေရွ႕က ငါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတာ ငါဘယ္ေလာက္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရသလဲ ၊ မင္းသိလား ”
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕က အေဖ မျဖတ္ရသည့္လမ္း ရွိသားပဲ။ တာေပါင္ရိုးလမ္းျမင့္အတိုင္း ရပ္ကြက္ေတြကို ပတ္ေကြ႔ျပီး ရြာသစ္လမ္းအတိုင္း ျပန္၀င္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ေရွ႕က ေလွ်ာက္ရတာ စိတ္ဆင္းရဲရင္ေလ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မေျပာပါ။ ေျပာမိမွာစိုးလို႔ အံတင္းတင္းၾကိတ္ထားမိသည္။
“ ည ရွစ္နာရီ ကိုးနာရီဆိုတာ ငါ့အလုပ္သမားေတြေတာင္ အိမ္ျပန္ အိပ္ေနၾကမယ့္အခ်ိန္ကြ၊ မင္းေျပာခဲ့တဲ့ ေခါင္းပံုျဖတ္တယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္သမားေတြေလ၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးေတြ အျပည့္မရလို႔ ငါ့ဆီကေန မင္းအသနားခံျပီး ေတာင္းေပးရတဲ့ အလုပ္သမားေတြေလ၊ အဲဒီ အလုပ္သမားေတြ ည ကိုးနာရီမွာ ဇိမ္နဲ႔ ႏွပ္ေနၾကျပီ ”
ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာ နင့္သြားသည္။ အေဖ ဆက္ေျပာမည့္စကားကို ၾကိဳသိလိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုစကားကို ၾကားရဲ,ရဲ႕လား။
“ အဲဒီအခ်ိန္ထိေအာင္ မင္း ႏြားတစ္ေကာင္လို ပင္ပင္ပန္းပန္းရုန္းကန္ထမ္းပိုးျပီး အလုပ္လုပ္ေနရတာကို ငါဘယ္လိုၾကည့္ႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လိုမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုႏွလံုးသားနဲ႔ ၾကည့္ရမွာလဲ ”
အေဖ့အသံက မာေက်ာေနရာမွ အဖ်ားဆြတ္ျပီး တုန္ယင္သြား၏။
“ မင္းမယား အလိမၼာကေလး သနပ္ခါး ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးနဲ႔၊ မင္းေယာကၡမက အရက္ေလး တျမျမနဲ႔၊ မင္းက မုန္႔ဟင္းခါးဖိုမွာ ရွိသမွ် ခြန္အားနဲ႔ ကုန္းက်ံဳးဖ်စ္ညွစ္ျပီး တိရစာၦန္လို လုပ္ေနရတယ္၊ မင္းရုပ္ကိုေရာ မင္းျပန္ၾကည့္မိရဲ႕လား၊ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္လို႔ ”
ေတာ္ပါေတာ့ အေဖ၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။
“ ငါ့အိမ္ေရွ႕မွာ မင္းအသံကို ဘယ္ေတာ့ၾကားရမလဲလို႔ ငါေစာင့္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ၊ မင္းမလာဘူး ၊ မင္း ငါ့ဆီ မလာဘူး၊ ငါ့ကို ေအာက္က်ိဳ႕မယ့္အစား မင္းႏြားလို အေသခံသြားမယ္ေပါ့ . . . ဟင္ ”
အေဖ့စကားကို နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ အသားမာတက္ေနေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားကို မသိမသာ စမ္းၾကည့္မိသည္။ အသားမာတက္ရင္ မနာေတာ့ဘူးဆိုတာ ဘယ္သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နာေနဆဲ။ မုန္႔ၾကိတ္စင္မွာ သစ္သားၾကိတ္တန္းကို တင္းတင္းဆုပ္ျပီး တြန္းရတိုင္း နာေနဆဲ။ မုန္႔ညွစ္စင္မွာ သစ္သားဆံုကို မုန္႔ႏွစ္အျပည့္သံခြက္ထဲကို ဖိတြန္းခ်ရတိုင္း နာေနဆဲ။
“ မင္းေပ်ာ္သလား ”
မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေဖ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ခႏၶာ ဆတ္ခနဲ တုန္သြား၏။ ကၽြန္ေတာအေဖ့ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ အေဖသည္ အခန္း၀မွာ တံခါးေပါင္ကို ေက်ာမွီလ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္တင္းတင္းပိုက္ကာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့အား စိန္းစိန္းၾကီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“ ဟင္ . . . မင္းေပ်ာ္သလား၊ ငါ့စိတ္ကူးေတြ ငါ့အနာဂတ္ေတြကိုဖ်က္ဆီးျပီး ငါ့အိမ္ကေန ထြက္သြားခဲ့ရတာ မင္းေပ်ာ္လား၊ ငါ့ကို ေတာ္လွန္ရတာ မင္းေပ်ာ္လား၊ ငါဘယ္လိုမွ စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ မင္းကိုထည့္ၾကည့္လို႔မရတဲ့ ေအာက္တန္းစားအလႊာထဲကို မင္းေျခစံုပစ္ျပီး ၀င္လိုက္ရတာ ေပ်ာ္သလား ”
ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာက်င္လာ၏။ ဤစကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခံႏိုင္ရည္မရွိပါ၊ ေက်းဇူးျပီျပီး မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့ကို သနားရင္ . . . ။
“ ငါက ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနပါလို႔ တားခဲ့တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုမွ မင္းေရြးျပီး ေကာက္ယူပစ္လိုက္ရတာ မင္းေပ်ာ္သလား ”
ကၽြန္ေတာ့မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလာသျဖင့္ ရုတ္တရက္ မ်က္ႏွာကို ငံု႕ခ်ပစ္လိုက္မိသည္။
“ ငါ့ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ မင္းခုန္ဆင္းခဲ့တဲ့ တြင္းၾကီး ဘယ္ေလာက္နက္သလဲ၊ မင္းသိလား၊ ကံၾကီးေမာင္ . . . အဲဒီ တြင္းၾကီးထဲမွာ မင္းေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါ၊ ေျပာလိုက္စမ္းပါကြ ”
“ ေတာ္ပါေတာ့ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့ကို ဒီေလာက္ေျပာရရင္ ေက်နပ္ပါေတာ့ ”
“ မေက်နပ္ဘူး၊ မင္း အဲဒီေမးခြန္းကို မေျဖမခ်င္း ငါ မေက်နပ္ဘူး၊ ေျဖ . . . မင္း ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေျဖ ”
အေဖက နာက်င္ေသာေဒါသျဖင့္ ေအာ္၏။ ကၽြန္ေတာ့လက္ထဲမွ ဂက္စ္မီးျခစ္ကေလးကိုပင္ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္သည့္ ခြန္အားမရွိေတာ့ဘဲ ေအာက္လြတ္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အေဖ့ ေျခရင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဒူးညႊတ္ေခြကာ ထိုင္က်သြားပါသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်င္တယ္အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားပါေစလို႔ ေန႔တိုင္း ဆုေတာင္းတယ္ ”
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးျဖင့္ အုပ္ကာ ငိုမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထားခင္ကို မခ်စ္ခဲ့။ အရင္ကလည္း မခ်စ္ခဲ့ ၊ ေနာင္လည္း ခ်စ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါ။ အေဖ့ကို ဆန္႔က်င္အာခံခ်င္သည့္ စိတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုမိန္းမကို မိုက္မိုက္မဲမဲယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အနီးမွာ မိန္းမသံုးေလးေယာက္ ရွိေနပါလ်က္ အေဖက ကင္းကင္းေနဖို႔ တားျမစ္ခဲ့သူမွာ ထားခင္တစ္ေယာက္သာျဖစ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ထားခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ယူခဲ့မိပါသည္။
အေဖ သိလ်က္ႏွင့္ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့သည္။ ေပ်ာ္သလား တဲ့။
“ ဆရာၾကီး . . . ”
ကၽြန္ေတာ့ ေနာက္ဘက္မွ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ တြန္႔ဆုတ္ေသာေခၚသံ။ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတန္း မ်က္ရည္သုတ္ကာ ဟန္မပ်က္ထရပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားသည့္အခါ အေဖက ကၽြန္ေတာ့ကို ညင္သာစြာ ဆြဲထူပါသည္။
“ ေအး၊ ေမာင္ေဌး . . . လာ ”
အေဖ့ညေစာင့္အလုပ္သမားေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔နား ေရာက္လာကာ လက္ထဲက ေလးဆင့္စတီးခ်ိဳင့္ကို ကမ္းေပးသည္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့ပခံုးကို ဖက္ထားေသာ လက္ကို မခြာဘဲ အျခားလက္ျဖင့္ ခ်ိဳင့္ကို လွမ္းယူ၏။
“ သံုးပြဲ ဆရာၾကီး၊ ေအာက္ဆံုးခ်ိဳင့္က ဟင္းရည္ ”
“ ေအး ေအး . . . မင္းေရာ စားခဲ့ရဲ႕လား ”
“ စားခဲ့ျပီ ဆရာၾကီး ၊ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ပဲပလာတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခဲ့တယ္ ”
“ ေအး ေအး၊ သြား . . တံခါးေတြ ဘာေတြ ဖြင့္စရာရွိတာ ဖြင့္ထား၊ ခဏၾကာရင္ မနက္ဆိုင္းက အလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာေတာ့မွာ ”
ေမာင္ေဌး ရိုက်ိဳးစြာ လွည့္ထြက္သြားသည္။
“ လာ . . . ဖိုးကံ၊ မင္းအတြက္ပါ မုန္႔ပါတယ္ ”
ကၽြန္ေတာ့အတြက္ . . . ။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ဆီေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု အေဖသိေနခဲ့ပါသလား။ အေဖ့အခန္းတြင္းသို႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္၀င္ရျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အခန္းသည္ ေစာေစာကေလာက္ မႈန္မိႈင္းေအးစက္မႈ မရွိ၊ ေႏြးေထြးစြာ လင္းခ်င္းေနသည္။ စားပြဲေပၚသို႔ အေဖက ခ်ိဳင့္ကို ခ်သည္။
“ ထိုင္ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာဘဲ စားပြဲေရွ႕က ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္လိုက္ပါသည္။ အေဖက ေနာက္ဘက္ဗီရိုအေသးေလးထဲမွ ပန္းကန္ျပားႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ စတီးဇြန္းေတြ ထုတ္ယူလိုက္ျပီး စားပြဲေပၚခ်၏။ ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့စားပြဲေပၚမွ ေငြေရာင္ဆုတံဆိပ္ဒိုင္း အ၀ိုင္းေလးကို တအံ့တၾသ ေကာက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွစ္တန္းႏွစ္က ကုန္းေစာင္းေက်ာင္းမွ ထူးခၽြန္ဆုေပးခဲ့သည့္ ေငြဒိုင္းကေလးျဖစ္သည္။ ထိုဆု ယူခဲ့စဥ္က အေဖေရာ အေမေရာ ထိုအခမ္းအနားသို႔ တက္ခဲ့သည္။
အေဖက စတီးခ်ိဳင့္ကို တစ္ခုခ်င္းျဖဳတ္လိုက္သည့္အခါ မုန္႔ဟင္းခါး လက္သုပ္ဆီခ်က္၏ ငရုတ္သီးနံ႔ သင္းခနဲေမႊးသြား၏။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်ိဳင့္က ဟင္းရည္အက်ဲ။ ဟင္းခါးရည္၏ ပုစြန္ေျခာက္ႏွင့္ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငရုတ္ေကာင္းတို႔၏ ေမႊးရနံ႔ကို ရသည္။ အေဖက ပန္းကန္ျပားထဲသို႔ မနယ္ရေသးသည့္ မုန္႔ပြဲကို ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ မုန္႔ျပင္ဆင္ထားေသာ အေနအထားကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဒါ ေဒၚတင္ျမဆိုင္က မုန္႔ဟု ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္သည္။
“ စား . . . ဖိုးကံ၊ ဒီဆိုင္က မုန္႔ဖတ္က ဒီရြာမွာ အသန္႔ရွင္းဆံုးနဲ႔ အႏူးညံ့ဆံုးမုန္႔ပဲ ”
အေဖက ခပ္တည္တည္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဇြန္းျဖင့္ မုန္႔နယ္ရင္း အသံထြက္ရယ္မိ၏။ ဤမုန္႔ဖတ္သည္ ကၽြန္ေတာ့မုန္႔ဟင္းခါးဖိုမွ မုန္႔ျဖစ္ေၾကာင္း အေဖမသိဘဲေနမွာမဟုတ္ဟုေတြးမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
“ ငါ ေန႔တိုင္း မတင္ျမမုန္႔ဟင္းခါးသုပ္ကိုပဲ စားလာတာ သံုးႏွစ္ ရွိျပီ ”
အေဖက ကၽြန္ေတာ့အား စိုက္ၾကည့္ျပီးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လႊာခ်လိုက္ရသည္။
“ ခါတိုင္းေတာ့ မနက္ကိုးနာရီမွ စားရတာ ၊ ဒီေန႔ အိမ္မျပန္ျဖစ္လို႔ ေစာေစာစားျဖစ္တာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ မုန္႔ေကာင္းရဲ႕လား ”
ကၽြန္ေတာ္ မေျဖျဖစ္ပါ။
“ အေဖ ညက ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္မျပန္ျဖစ္တာလဲ၊ အေဖ ေနမေကာင္းဘူးလား ”
ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေသာ လာရင္းကိစၥကို အခုမွ ေမးျဖစ္သည္။
“ ေကာင္းပါတယ္၊ ငါအိမ္ျပန္တာ မေတြ႔ရင္ မင္းမ်ား ငါ့ဆီ ေရာက္လာမလားလို႔ ”
“ အေဖ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ့ကိုစိုက္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ရွက္သြားသျဖင့္ ေအာင့္သက္သက္ ျပံဳးလိုက္မိျပီး အေဖ့ပခံုးမွေက်ာ္၍ ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အျပင္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
မန္က်ည္းပင္ကိုင္းမ်ားအၾကားမွ အေ၀းက ေတာင္တန္းၾကီးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္မိသြား၏။ အေနာက္ရိုးမေတာင္တန္းဟု ကၽြန္ေတာ္သိထားေသာ ေတာင္တန္းၾကီးျဖစ္သည္ ။ ထိုေတာင္တန္းသည္ ျပာေမွာင္ေနက် ေတာင္တန္းျဖစ္သည္ ။ ျမဴေတြဆိုင္းလွ်င္ ေအာက္ပိုင္းက ျပာေမွာင္ရင့္ရင့္၊ အေပၚပိုင္းက အျပာေဖ်ာ့ႏုႏု ျဖစ္သည္။ အခုအခါ ေတာင္တန္းၾကီးတစ္ခုလံုးသည္ ျဖဴေဖြးေန၏။ ေတာင္တန္းၾကီး တစ္ခုသည္ ႏွစ္ေတြၾကာသည့္အခါ အေရာင္ေျပာင္းသြားတတ္သလား ၊ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ျပာေမွာင္ေသာ ေတာင္တန္းၾကီး အျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနတာေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ့မ်က္ျမင္ပဲ ။
သို႔မဟုတ္ ေတာင္တန္းေတြသည္ ေဆာင္းအကုန္ ႏွင္းၾကြင္းရာသီ နံနက္ေစာေစာတြင္ အခုလို အျဖဴေရာင္လြမ္းေနတတ္သလား။ ကၽြန္ေတာ္ ဤအခန္းထဲတြင္ ဤကုလားထိုင္၌ ထိုင္ျပီး နံနက္ ေစာေစာမွာ ေတာင္တန္းကို တစ္ခါမွ မၾကည့္ခဲ့ဖူးပါ။
တကယ္ေတာ့လည္း ေတာင္တန္းၾကီးကို စိတ္လိုလက္ရ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မၾကည့္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ေတာင္တန္းၾကီး အေရာင္ေျပာင္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ပါ။ မနက္တိုင္း အျဖဴေရာင္လႊမ္းေနသည့္ ေတာင္တန္းၾကီးကို အခုမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဂ်ဴး
No comments:
Post a Comment