ဤျခံေျမ

ဤျခံေျမ၏ အႏွစ္ေလးဆယ္ ျဖစ္ေရးႂကြယ္ ခဲ့သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ ေသာ္လည္း လြမ္းသ႐ုပ္ေတာ့ ေပၚလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ စသိသည္မွာ ဘုိးေတာင္႐ုိး၊ ဘြားေရႊအိမ္ မည္ေသာ အဘိုးအို အဘြားအို လင္မယား အိမ္ငယ္ကေလး ေဆာက္လုပ္၍ ေနထုိင္ၾက၏။ ဤ အဘိုးအဘြား လင္မယားမွာ ဆင္းရဲသားမ်ား ျဖစ္ၾက၍ သူတို႔ျခံပုိင္ မဟုတ္ေပ။ ျခံပိုင္ရွင္ ေဒၚထြားက သူတို႔အား ျခံေစာင့္ အျဖစ္ႏွင့္ ေနေစျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤျခံေျမသည္ ေပ ၁၀၉ x ၁၂၀ မွ် က်ယ္ေလရာ ဘိုးေတာင္႐ုိးတို႔၏ သံုးပင္အိမ္ကေလးသည္ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာႏွင့္မွ ေပအစိတ္သံုးဆယ္မွ် ေနရာယူေသာေၾကာင့္ က်န္ေသာ ေျမကြက္လပ္သည္ ျခံရွင္၏ ရာသီလိုက္ သီးႏွံမ်ား စိုက္ပ်ိဳးရာ ျဖစ္၏။ ယင္းသို႔ေၾကာင့္ ျခံရွင္အဖို႔ ျခံေစာင့္ရသည္။ ဘုိးေတာင္႐ိုးတို႔ အဖို႔ ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး ေနဖို႔ရသည္။
ဘိုးေတာင္႐ုိးတို႔ လင္မယားတြင္ သားသမီးမ်ား မထြန္းကားခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေက်ာေထာက္ေနာက္ကူ မရွိခဲ့ရွာဘဲ တစ္သက္လံုးပင္ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ သြားၾကရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသာ အရြယ္တြင္ ဘြားေရႊအိက ဆန္ခါတင္မုန္႔ ေရာင္းသည္။ ဆန္ခါတင္မုန္႔ ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သိသမွ် ေျပာရလွ်င္ ဆန္မႈန္႔ကို ထန္းလ်က္ အရည္က်ိဳႏွင့္ ေဖာက္ကာ ဆန္ခါႀကီးေပၚတြင္ အျပားႀကီးတင္၍ မုိးျဗဲဒယ္ႀကီးႀကီး ေအာက္ခံႏွင့္ ေပါင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ဓားျဖင့္ အတံုးအတုံး လွီးၿပီး ေရာင္းသည္။ ယခုေခတ္ ဘိန္းမုန္႔ႏွင့္ တူေလမည္ေလာ မေျပာတတ္။
ဘုိးေတာင္႐ုိးက ျခံႀကိဳျခံၾကား၊ လယ္ႀကိဳလယ္ၾကားမွ ထန္းပင္ေပါက္ကေလး ေတြ၏ ထန္းလက္ ငယ္ငယ္ကေလးေတြ ရွာေဖြခုတ္ကာ ထုိထန္းလ်က္ေလွ်ာ္ ႏုႏုကေလးေတြကို ႏြားနဖားႀကိဳး က်စ္၍ ေရာင္းသည္။ သူတို႔ လင္မယားသည္ ယင္းသို႔လွ်င္ ျမန္မာျပည္၌ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ိဳးျဖင့္ ဥပုသ္ရက္ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ျဖင့္ ေနထုိင္စားေသာက္ သြားခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကို စတင္ အမွတ္သညာ ထားတတ္ေသာ အရြယ္မွာ သူတို႔သည္ အဘိုးအို အဘြားအိုမ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္သည္ ဟုလည္း သိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားတတ္ေသာ အရြယ္မွာ ေန႔တုိင္း ေန႔တုိင္း ဘြားေရႊအိက ဆန္ခါတင္မုန္႔ တစ္တံုး တစ္တံုး ဆီး၍ ေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယေန႔တုိင္ မေမ့ႏုိင္သည့္ အစားတစ္လုပ္ကား အမဲသားတစ္တံုး ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔အိမ္ သြားလည္စဥ္မွာ အဘိုးအဘြား ထမင္းစားေနခုိက္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ထမင္းစားရန္ ေခၚရာ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။ ဘာဟင္းခ်က္သလဲ၊ ဟင္းေတာ့ စားခ်င္ပါသည္ ဆိုသျဖင့္ သူတို႔ ဟင္းပန္းကန္ထဲမွ အမဲသား တစ္တံုးကို ခပ္၍ ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုက္ စားလုိက္ေသာ္ ေခြး မီးခဲဝါးမိသလို တရွဴးရွဴး တရွားရွား ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား င႐ုတ္သီး စပ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
စင္စစ္ ဒီအဘိုးအဘြား ဟင္းက င႐ုတ္သီး အမ်ားႀကီးခတ္လို႔ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က င႐ုတ္သီးအစပ္ မစားတတ္၍ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမသည္ ၾကက္သား ဝက္သား တစ္ပိႆာေလာက္ ခ်က္၍မွ င႐ုတ္သီးႏွစ္ေတာင့္ သံုးေတာင့္ေလာက္ကို အေစ့ထုတ္ၿပီး ၾကက္သြန္ႏွင့္ ေထာင္းထည့္တတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကို အမွတ္မဲ့ ျပဳလုိက္မိေသာ အဘြားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား သနားကာ “အင္း … ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ငါ့ေျမးရယ္၊ ေရာ့ … ေရာ့ ေရငံုၿပီး ပလုတ္က်င္းလုိက္” ဆို၍ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေပးပါသည္။ ႏုိ႔ၿပီး အမဲသား တစ္တံုးကို ေရေဆးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ပါသည္။
“ငါ့ေျမး ေယာကၡမအိမ္ေရာက္မွ ခက္မယ္ကြယ္”
“ဘာေၾကာင့္လဲ အဘုိးရ …”
“မင္း ... ဒီလို ဟင္းတံုးမ်ိဳးကို ေရေဆးၿပီးမွ စားေနရမွာေပါ့ …”
“ေအာင္မယ္ အဘုိးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္လိုပဲ င႐ုတ္သီးစပ္စပ္ မစားတဲ့အိမ္က မိန္းမကိုမွ ယူမွာေပါ့ဗ် …”
ယင္း၌ အဘုိးသည္ ပါးခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္၊ သြားက်ဲပဲ့ပဲ့ႏွင့္ သေဘာက် ရယ္ေမာခဲ့သည္ကို မွတ္မိပါေသးသည္။
ဤအဘုိးႏွင့္ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သိပ္မျခားဘဲ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေသဆံုးကြယ္ေပ်ာက္ ၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္မွာ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္မွ်သာ။ အဘြားႀကီးက ပထမ ေသဆံုး သြားသည္ဟု ထင္ပါသည္။
ငယ္လင္ ငယ္မယား အသက္ ၇၀ ေက်ာ္မွ် ေပါင္းသင္းေနထုိင္ သြားခဲ့ၾကေသာ ဤအဘုိးအို အဘြားအို လင္မယားအား ရြာထဲ ေျပာစမွတ္ စကား က်န္ခဲ့သည္မွာ …
“သူတို႔ လင္မယား တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး …” တဲ့။
ဤအဘိုးအိုႏွင့္ အဘြားအို၏ အိမ္ကေလးသည္ တစ္မုိးႏွင့္ တစ္ေဆာင္းမွ် လူသူကင္းမဲ့စြာ ယိမ္းယုိင္ပ်က္စီး ေနၿပီးမွ ထိုအိမ္ကေလးကို ဖ်က္၍ အိမ္သစ္ေဆာက္ကာ ဤျခံေျမသို႔ (ကၽြန္ေတာ္ သိသမွ်) ဒုတိယ ေရာက္လာသူမွာ ငေက်ာ္၊ မယ္ျမေခၚ အိမ္ေထာင္စု ျဖစ္ေခ်သည္။
ယင္းအဘုိး အဘြားလင္မယားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္။ သူတို႔မွာ သားသမီးေတြ သိပ္မ်ားသည္။ ႏို႔ၿပီး လင္မယားလည္း ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ လင္မယားသည္ အရပ္၌ ထူးျခားသည္မွာ လင္က ပုသေလာက္ မယားက အရပ္ျမင့္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုလူ၏ နာမည္မွာ သူ႔မိဘမ်ားမွည့္စဥ္ ‘ေမာင္ေက်ာ္’ ဟု ျဖစ္တန္ရာေသာ္လည္း ‘ငေက်ာ္၊ ငေက်ာ္’ ဟု အေခၚခံရသည္ကို ေထာက္ခ်င့္ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲသား လူတန္းစား ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနႏွင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ မ်ားစြာႀကီး၍ ကိုေက်ာ္ဟု ေခၚခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခု ကိုေက်ာ္ဟု ေရးရပါမည္။
ေအာင္မယ္ … ကိုေက်ာ္သည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတုန္းက ေက်းရြာေဒသတြင္ အေတာ္ပင္ ေရပန္းစားခဲ့ဖူးသည္တဲ့။ သူသည္ အရပ္ပုသေလာက္ ဒုန္းေျပးေကာင္းသူလည္း ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရြယ္ႏွင့္ မမီလိုက္ေသာ ေရွးေခတ္ ေရွးအခါမ်ားတြင္ ထိုေက်းရြာမ်ားမွာ ဒုန္းေျပးၿပိဳင္ပြဲမ်ား အေလာင္းအစားႏွင့္ က်င္းပခဲ့ၾကသည္တဲ့။ ထိုစဥ္အခါမွာ ကိုေက်ာ္က အႏုိင္မ်ားခဲ့သည္တဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကးရတတ္တို႔၏ ေျမႇာက္စားျခင္းကို ခံရ၍ ေငြစလည္း ရႊင္ခဲ့သည္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ သိရေသာ အခ်ိန္၌ကား ဒုန္းေျပးၿပိဳင္ပြဲမ်ားလည္း မရွိေတာ့၍ ကိုေက်ာ္သည္ သူမ်ားအိမ္က သူရင္းငွားသာတည္း။ သားသမီး လူမမယ္ေတြက မ်ား၍ ဆင္းရဲလိုက္သည္ကား ေျပာဖြယ္ မရွိပါ။ စပါးေပးေတြ၊ တင္းတိုးေတြ၊ ကုန္စံုဆုိင္က ေႂကြးေတြမွာ ဝလခ်ီး လည္ေနသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်သည္၊ ျပတ္သည္ မရွိခဲ့။ ေႂကြးေဟာင္း မဆံုးခင္ ေႂကြးသစ္က ထပ္၍ ထပ္၍သာ ေလာင္းေနခဲ့သည္။ ကိုေက်ာ္သည္ သေဘာသကာယ ေကာင္း၍ သူမ်ားခုိင္းသမွ် ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ လုပ္ေပးတတ္၍သာ သူတို႔အိမ္သားမ်ား မငတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကိုေက်ာ္သည္ လံုးဝ ပ်င္းရိတတ္သူ မဟုတ္ေခ်။ အလုပ္ႏွင့္ လက္ႏွင့္ မျပတ္ေအာင္ လုပ္သူ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားအိမ္မွာ သူရင္းငွား အျဖစ္ႏွင့္ မုိးတြင္း လယ္လုပ္ၿပီးေသာ္ ထန္းရည္ကေလး တက္လိုက္ေသးသည္။ ေကာက္ရိတ္ခ်ိန္ စပါးေပၚခါနီး၌ မုန္႔ဟင္းခါးလုပ္၍ ေရာင္းလုိက္ေသးသည္။ ၿမိဳ႕မွာလို မုန္႔ကို ဖိုကဝယ္၍ ဟင္းသာခ်က္႐ံု မဟုတ္။ ကုိယ္တုိင္ ဆန္ပုပ္စိမ္၊ အမႈန္႔ေထာင္းၿပီး ညႇစ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ယင္းသို႔ မုန္႔လုပ္ဆန္ႏွင့္ ဟင္းဖိုး ရေအာင္ကား အေႂကြးယူရျခင္းႏွင့္ ေခ်းရျခင္း ျဖစ္သည္။ လယ္ေတာက အျပန္ ေမာေမာႏွင့္ လာစားၾကသူမ်ား ကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ ပိုက္ဆံႏွင့္ မဟုတ္ၾက။ စပါးေပၚေတာ့မွ စပါးကို ေပးၾကမည္။
ထည့္စမ္းေဟ့ ... တစ္ပန္းကန္၊ ထည့္ဦးေဟ့ … ေနာက္ တစ္ပန္းကန္ႏွင့္ ေတာထမင္းစား ပန္းကန္ႀကီးေတြ အေမာက္ တစ္ေယာက္ကို သံုးေလးငါးပန္းကန္ စားၾကသည္မွာ အားရစရာ ေကာင္းလွသည္။ ပိုက္ဆံလက္ငင္းေပး ဆိုလွ်င္ သူတို႔တစ္ေတြ ဤမွ် စားၾကမည္ မဟုတ္၊ လယ္သမားကို စပါးေပၚေပး ဆိုလွ်င္ကား ဆင္ေတာင္ အေႂကြးဝယ္လို ၾကသည္ကို သတိျပဳရာသည္။ ဤမုန္႔ဟင္းခါး စားပြဲကို စဥ္းစားမည္ ဆိုပါက စပါးဖုိးကို ေခါက္ခ်ိဳးထားရမည္ ျဖစ္၍ လူတစ္ေယာက္သည္ တစ္ထုိင္တည္းမွာပင္ စပါးတစ္ခြဲ တစ္တင္းကို စားပစ္ေနသည့္ အဓိပၸါယ္ ေပၚေပသည္။
ယင္းသို႔လွ်င္ ကိုေက်ာ္တို႔သည္ ေဆာင္းခါသမယ စပါးေပၚခါနီးမွာ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၃-၄ ႀကိမ္မွ် မုန္႔ဟင္းခါးလုပ္၍ ေရာင္းခ်တတ္သည္။ လင္က မုန္႔ညႇစ္၊ မယားက ဟင္းခ်က္၊ က်က္ပေဟ့ ဆိုပါက တစ္အိမ္မွတစ္ဆင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ႏွင့္ အရပ္ထဲကို ေၾကညာလုိက္ေလသည္။
အခ်ိန္မွာ ညေနခင္းကေလး ျဖစ္ေလသည္။ ဤတြင္ ညစာကို ငါးပိေရႏွင့္ တို႔စရာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း အတတ္သိေနၾကေသာ ကိုေရႊလယ္သူလယ္သား တို႔သည္ အေျပးအလႊား လာေရာက္ကာ တဝတျပဲ အေႂကြးစားေသာက္ ပါေလေတာ့သည္။
ယင္းကား ကိုေက်ာ္တို႔၏ ပြေပါက္ပင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ေႂကြးဝလခ်ီး လည္ေနသည္ကား ဘယ္ေတာ့မွ ကိစၥမၿပီးေခ်။ အေၾကာင္းမွာ ေက်းရြာက အေႂကြးမည္သည္ စပါးေပးတင္းတုိးေတြ ျဖစ္ေခ်သည္။ ဤအထဲ၌ ကိုေက်ာ့္အိမ္မွာ ကေလးေတြ တစ္ႏွစ္ တစ္ေယာက္လို တုိးေနသည္။ ဤလို ဆင္းရဲသားမွ် လင္ကုိယ္မယား တက္ညီလက္ညီ လုပ္ႏုိင္မွ တန္႐ံု စားရသည္ကို ကိုေက်ာ့္ဇနီး မယ္ျမက ကေလးေတြ တႁပြတ္ႁပြတ္ ေမြးေလေတာ့ သူ႔လုပ္အားသည္ ႏွစ္စဥ္လုိ ပဋိသေႏၶရင့္ခ်ိန္၊ မီးဖြားခ်ိန္၊ ေသြးႏုခ်ိန္တို႔မွာ ပ်က္ကြက္ရသည္။ သူ ပ်က္ကြက္သေလာက္ စားမည့္ ပါးစပ္ေပါက္ေတြက တုိးလာသည္။ ဒီေတာ့ ဒီအိမ္ေထာင္ မဆင္းရဲ ခံႏုိင္ေရာ့လား။
ဒါႏွင့္ ကိုေက်ာ္သည္ တစ္ႏွစ္ေသာ အခါဝယ္ အပြၾကံေသာ လုပ္ငန္းတစ္ရပ္ကို လုပ္ေလသည္။ အရက္ခ်က္ျခင္း။
အရက္ခ်က္ျခင္းသည္ တစ္က်ပ္ဖိုး ရင္းလွ်င္ ငါးက်ပ္ဖိုး ရ၍ ေလးက်ပ္ျမတ္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးေပတည္း။ စြန္႔စားခန္းေတာ့ ျဖစ္သည္။ မိမိ ဤလုပ္ငန္း လုပ္မွန္း သိသူတို႔အား ‘သြားတို႔’ မွာစုိး၍ သင့္ျမတ္ေအာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းသင္း ရသည္။ သို႔ေသာ္ ရာဇဝတ္ မကင္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးသည္ တစ္ေကြ႕ မေတြ႕၊ တစ္ေကြ႕ေတာ့ ေတြ႕တတ္ေပရာ တစ္ေန႔သ၌ ‘ငေက်ာ္ ခ်က္ေနတုန္း ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ ယစ္မ်ိဳးဘက္က လာဖမ္းတာ အရက္ေတြေရာ ေပါင္းအုိးေတြေရာ မိသြားပတဲ့ေဟ့ …’ ဟု ၾကားရသည္။ ထိုမွတၿပီး ကိုေက်ာ္ ေထာင္ တစ္လက်သြားသည္။
ကိုေက်ာ္ ေထာင္က လြတ္လာေသာ အခါ၌ သူမရွိမီ သူ႔အိမ္သားမ်ား အေႂကြး စားထားၾကသည္ကို ဘာႏွင့္ ျမန္ျမန္ ဆပ္ပါမည္နည္း။ ကိုေက်ာ္သည္ အရိပ္အျခည္ ၾကည့္၍ ေခတၱမွ်သာ ေစာင့္ဆုိင္းၿပီးေနာက္ ျမက္ျမက္ေတြ႕ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ အရက္ခ်က္ လုပ္ငန္းကိုပဲ ျပန္ကိုင္ေလသည္။
လယ္လုပ္ခ်ိန္မွာ လယ္လုပ္ မပ်က္ေပ။ မုန္႔ဟင္းခါး လုပ္ခ်ိန္မွာ မုန္႔လုပ္ မပ်က္ခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခါတုိင္းႏွစ္မ်ားထက္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ၾကာသည္၌ အရက္ အဖမ္းခံရ ျပန္၍ ကိုေက်ာ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြား ျပန္ေခ်သည္။ ဤဒုတိယ အခ်ိန္၌ကား ႏွစ္ဆတုိး၍ ႏွစ္လ ေထာင္က်ေလသည္။
ထို႔ေနာက္၌ကား ကိုေက်ာ္သည္ ေထာင္ကုိ ျခင္ေထာင္ဟု ေအာက္ေမ့ သြားေခ်ၿပီ။ ေထာင္မက်မီ၌ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ စားသံုးရေသာ အရက္ခ်က္ျခင္း လုပ္ငန္းကို လည္လွ်င္ လည္သလို ဦးစားေပး လုပ္ကုိင္ျခင္းျဖင့္ ေထာင္ကလြတ္လုိက္၊ ျပန္က်လိုက္ျဖင့္ သူ႔ဘဝကို ဖန္တီး ေနေပေတာ့သည္။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး ျဖစ္ေလရာ အရက္ခ်က္ျခင္း၊ ေထာင္က်ျခင္းသည္ ဒုစ႐ုိက္မႈမွန္း သိေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အိမ္ေထာင္၏ ဝမ္းေရးက ခက္လွသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ၌ ငါ့သားမ်ား လူလားေျမာက္ခဲ့ေသာ္ အားကိုးေဖာ္ ရကာ ေကာင္းေၾကာင္း ေကာင္းရာျဖင့္သာ အသက္ေမြး ႏုိင္ရာ၏ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေပသည္။ သူ၏ အႀကီးဆံုး ႏွစ္ေယာက္ေသာ ရင္ေသြးမွာလည္း သားမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။
သို႔ရာတြင္ သူ၏သားႀကီး ဩရသမ်ား ထြန္တံုးထြန္တံ ႏုိင္စျပဳေသာ အခါ၌ ကိုေက်ာ္ ဝမ္းေျမာက္စ ရွိေသးသည္။ ျမက္ရိတ္ရာမွာ ကိုေက်ာ္ ပိုးထိၿပီး ဆံုးရွာေလသည္။ သူ႔ဘဝသည္ ဒုကၡတြင္းသက္သက္။
ကိုေက်ာ္ ေသဆံုးၿပီးေနာက္ သူ႔အိမ္ေထာင္သည္ ဤျခံေျမတြင္ တစ္ႏွစ္မွ် ဆက္လက္တည္ရွိ ေနေပေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဤျခံေျမပုိင္ရွင္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သည္၌ ေနထုိင္သူတို႔လည္း ေျပာင္းရေပေတာ့သည္။
ဤျခံေျမ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ရသည္မွာ တစ္ဆင့္မွတစ္ဆင့္ ေရာင္းခ်၍ မဟုတ္ဘဲ မူလ ဤျခံေျမပုိင္ရွင္ ေဒၚထြား ေသဆံုးသည္၌ သားျဖစ္သူ အေမြရသည္။ ဤသားက သူ၏ေရာင္းရင္း အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြကို ထားျခင္းျဖင့္ ေဒၚမယ္ျမတို႔ မုဆုိးမသားအမိေတြ အျခားတစ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ တတိယေျမာက္ ေရာက္လာသူကား ဘိန္းစားမိသားစု ျဖစ္၏။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီး တစ္ေယာက္။ သို႔ေသာ္ ဘိန္းစား ဆိုေပမင့္ သိပ္ၿပီးေတာ့ အထင္မေသးလုိက္ႏွင့္။ မူလက ဤျခံေျမတြင္ ႐ုိး႐ုိး လုပ္ကုိင္စားေသာက္ သြားေသာ ေမာင္ေက်ာ္ကို ငေက်ာ္ဟု ေခၚၾကေသာ္လည္း ဤဘိန္းစား နာမည္ရင္း ကိုဘိုတင္ကိုကား ေရႊဘိုတင္တဲ့ ခင္ဗ်ာ။ အရပ္ကာလသားမ်ားက ေခၚၾကသည္။ ေရႊဘိုသား ျဖစ္၍ မဟုတ္ေခ်။ ကာလသားဆန္ျခင္း၊ အေပါင္းအသင္း ဝင္ဆံ့ျခင္း၊ ဝင္ေငြရႊင္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေရႊ တစ္လံုး ဘဲြ႕တပ္၍ ေပးၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ေရႊဘိုတင္ အလုပ္သည္ ႏြားပြဲစား ျဖစ္သည္။ ေရႊဘိုတင္သည္ ဘိန္းစားပီပီ သည္းခံျခင္း သေဘာတရား အျပည့္အစံုႏွင့္ အေျပာညက္လွ ေပသည္။ ႏြားပြဲစားမွ ႏြားကို ကုိယ္တုိင္ကုိင္သူ မဟုတ္ေပ။ လက္ေထာက္တပည့္အား ကုိင္ေစၿပီး သူက အေျပာကေလးႏွင့္ စားေနသူ ျဖစ္သည္။ ရြာတြင္ ႏြားေရာင္းသူသည္ လည္းေကာင္း၊ ႏြားဝယ္လိုသူသည္ လည္းေကာင္း သူ႔ကို အားကိုးရေပသည္။ လယ္သမားတို႔ ေက်းရြာ၌ ႏြားအေရာင္းအဝယ္ တို႔သည္ သီတင္းမျပတ္ ရွိေနၾကေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းေသာ ႏြားပြဲစားသည္ စားသာသည္သာခ်ည္း။
ယင္းသို႔ျဖင့္ ဘိန္းစားေပမင့္ ဝင္ေငြရႊင္ေတာ့ လူေတြက “သူ႔ဘိန္းဖိုး သူရွာစားတာပဲ၊ တျခား ဘိန္းစားေတြလို ခုိးျခင္းဝွက္ျခင္း မရွိ” ဟု သူ႔ကို ဖိႏွိပ္ျခင္း မျပဳၾကေပ။ ႏြားေရာင္းဝယ္မႈ ကိစၥ၌ သူ႔ကိုပင္ ဆရာ တင္ၾကရေခ်သည္။
မိုးရာသီတြင္ လယ္လုပ္ခ်ိန္မို႔ ႏြားအေရာင္းအဝယ္ ပါးေသာ္လည္း ေရႊဘိုတင္သည္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ရသည္ မရွိေခ်။ သူ႔ဇနီးႏွင့္ သူ႔သမီးက ေကာက္စိုက္ျခင္း၊ ရက္ကန္းရက္ျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္၍ ဝင္ေငြ ရေနေသး၏။ ထို႔ျပင္ ေရႊဘိုတင္သည္ (သူေျပာေလ့ ရွိေသာ စကားအရ) ဉာဏ္ကေလး လႊာသံုးသည္လည္း ရွိေသး၏။ ၎မွာ ရပ္ရြာအဖို႔ ေကာင္းသည္ မဟုတ္ေခ်။ ရပ္ရြာ၌ လူငယ္လူရြယ္မ်ားကို ဘိန္းစား သင္ေပးျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
သူသည္ လုိင္စင္ရ ဘိန္းစား ျဖစ္ေလရာ တစ္ပတ္စာ သူ ထုတ္လာေသာ ဘိန္းမ်ားထဲမွ ကာလသား လူငယ္မ်ားကို အလကား စၿပီး ဘိန္းရွဴ သင္ေပးေလသည္။ အဲ … သင္းကေလးေတြ စြဲေနၿပီ ဆိုေသာအခါ၌ သူ႔ထံမွာ ဘိန္းေကၽြးကၽြန္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဘိန္းကေလး ရွဴရမည့္အေရး၊ မ်ိဳရမည့္အေရး သူ႔ကို ခယေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ သူသည္ သူ႔လုိင္စင္ႏွင့္ ေဈးသက္သာစြာ ရလာခဲ့ေသာ ဘိန္းကို သူ႔တပည့္ ရပ္ရြာလူငယ္ ဘိန္းစားမ်ားအား အျပင္ေပါက္ေဈးျဖင့္ ေရာင္းျခင္းျဖင့္ သူသည္ အျမတ္ထုတ္သူ ျဖစ္လာေပေတာ့၏။
ဤျခံေျမတြင္ ေရႊဘိုတင္ ေနေသာအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္၍ သူ႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ႏွစ္စဥ္ ဝက္တစ္ေကာင္ တစ္ေကာင္လည္း ေမြးေလ့ရွိသည္။ သူ႔စကားသံုးအရ ေျပာရေသာ္ “စုဘူးကေလး တစ္လံုးေတာ့ မျပတ္ထားရတယ္” ဟူ၏။ “လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ကို ပိုက္ဆံတစ္ျပား ႏွစ္ျပား စုပါဆိုရင္ ခဲယဥ္းသကြ၊ ေဟာ … ဒီေကာင္ ရွိေနေတာ့ ေဟာ.. သူက တကၽြိကၽြိ ျမည္လုိက္ရင္ မေနသာဘူးဟ၊ ဆန္ကြဲဖြဲႏု ႏွစ္ျပားသံုးျပားဖိုး ဝယ္ၿပီး က်ိဳလိုက္ရေတာ့တာပဲ၊ ႏို႔ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကေရာ နံေဘးအိမ္ေတြက ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြေရာ မစားႏုိင္တာေတြ အလကား မျဖစ္ရဘူး၊ သူ႔ကုိယ္ထဲထည့္ၿပီး ဝက္သား လုပ္တာေပါ့ကြ၊ အဟား ဟား ဟား” ဟု ရယ္ေမာ၍ ေျဖဆိုတတ္ပါသည္။
သူ႔စုဘူးကို ႏွစ္စဥ္ စပါးေပၚခ်ိန္မွ ေဖာက္တတ္ပါသည္။ လူေတြက ပ်ားဖြပ္၊ သားတိုး၊ ဝက္ေမြးျခင္း အလုပ္သည္ မေကာင္းေသာ အကုသိုလ္အလုပ္ ဟူ၍ အမ်ားျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ ေနၾကေသာ္လည္း ေရႊဘိုတင္အား “ခင္ဗ်ား စုဘူး မေဖာက္ေသးဘူးလား၊ ေဖာက္ေတာ့ဗ်ာ” ဆိုသည္ကိုေတာ့ ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ ေရႊဘိုတင္က သည္လို ေတာင္းဆိုသူေတြ မ်ားလာေတာ့ သေဘာက်လွသည္ေပါ့။
ကိုယ္တုိင္ပင္ လုပ္ကိုင္သည္ မဟုတ္၊ ၎၏ တပည့္ငယ္သား ဘိန္းစားငယ္မ်ားကို ေမးထုိးျပလိုက္႐ံုႏွင့္ ကိစၥၿပီး၏။
ယခု ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္ အထိ ေရႊဘိုတင္ဘဝမွာ ဘိန္းစားျဖစ္ဘိလည္း ၾကံရည္ဖန္ရည္ႏွင့္ ေငြစရႊင္ကာ ေအးေဆးၿငိမ္သက္ လွေပသည္။ သို႔ရာတြင္ လူတစ္ေယာက္၏ ဘဝတစ္ခုတြင္ မုန္တုိင္းသည္ အမွတ္မထင္ က်ေရာက္ တတ္ေပေသးသည္။
အေၾကာင္းကား ေရ၌ ကၽြမ္းက်င္သူသည္ ေရ၌ပင္ ေဘးအႏၲရာယ္ ေတြ႕တတ္ဘိသကဲ့သို႔ ႏြားအေရာင္းအဝယ္၌ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ေရႊဘိုတင္သည္ ႏြားအေရာင္းအဝယ္၌ ေဘးအႏၲရာယ္ ေတြ႕ရေတာ့သည္။
တစ္ခုေသာ ဗုဒၶဟူးပတ္ ႏြားပြဲထဲဝယ္ လူငယ္ကေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ ႏြားတစ္ေကာင္ကို ဦးေလး ၾကည့္ေရာင္း ေပးစမ္းပါ ဆိုသျဖင့္ သူက ေရာင္းေပးလုိက္သည္။ စင္စစ္ ဤႏြားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရပ္ေခၚ “ႏြားေပါ့” (ခုိးရာပါႏြား ျဖစ္ေနသည္) ပုိင္ရွင္ ေပၚလာေသာ အခါ၌ ဝယ္သူအေပၚ အမႈေရာက္လာသည္။ ေနာက္ဝယ္သူက ေရႊဘိုတင္အေပၚ လႊဲေပးလိုက္သည္။ ေရႊဘိုတင္က သူ႔အား ေရာင္းေပးပါဆိုေသာ လူငယ္မ်ားထံသို႔ ပို႔ေပးရမည္။ သို႔ေသာ္ ဤလူငယ္ကေလးမ်ားမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းျဖစ္၍ သူ ရွာမေပးႏုိင္ေတာ့။
ဤေနရာတြင္ အကုသိုလ္သည္ တစ္ခုတည္း မလာ၊ အေဖာ္ႏွင့္ တြဲလာတတ္သည္ ဆိုေသာစကား မွန္ျပန္သည္က ယင္းအမႈျဖစ္၍ အာမခံႏွင့္ ေနရစဥ္ တစ္ေန႔သ၌ သူ႔လက္သင္ ဘိန္းစားငယ္ကေလးသည္ ဓားေျမႇာင္တစ္ေခ်ာင္းကို အေပါင္ထား၍ သူ႔ထံမွ ဘိန္းဝယ္သြားသည္။ ဤဓားေျမႇာင္သည္ အသြား ၆ လက္မ ရွိသည္။ ဆင္စြယ္႐ုိး ေငြေခြးတပ္ႏွင့္ လွလည္း လွသည္၊ အဖုိးလည္း တန္သည္။
ဒါကို ေရႊဘိုတင္သည္ သေဘာက်စြာ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ေနစဥ္ ရြာသူႀကီးသည္ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အနီးေရာက္လာ၍ ဤဓားေျမႇာင္ ျမင္သြားေသာ္ “ဟာ … လွလိုက္တာကြာ၊ ေရႊဘိုတင္ မင္း ဘယ္ကရသလဲ၊ မွန္း ေပးစမ္း ငါ့ကို” ဆိုၿပီး ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲယူလုိက္သည္။
ေရႊဘိုတင္က အမွန္ကို ေျပာျပလိုက္ေသာ အခါ၌ သူႀကီးမွာ ဤဓားေျမႇာင္ကို သိပ္သေဘာက်ေနၿပီ ျဖစ္၍ “ဒါျဖင့္ ဘိန္းစားေပါက္စေလး တင္စိန္ကို ေျပာလိုက္၊ ဒီဓားေျမႇာင္ ငါသိမ္းသြားၿပီလို႔ အမႈမလုပ္ေစခ်င္၊ ငါ့ဆီလာ ေတာင္းပန္လွည့္၊ ၾကားလား” ဆိုၿပီး သူႀကီး ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေရႊဘိုတင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ဤအခ်ိန္၌ ဘိန္းစား ေပါက္စကေလး ေမာင္တင္စိန္ ဆိုသည္မွာ အသက္ အစိတ္ေလာက္ အင္မတန္ စိတ္ထက္သည္။ သူ႔ဓားေျမႇာင္အေၾကာင္း ၾကားရသည္၌ ေဒါသအမ်က္ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ ေလသည္။
ေရႊဘိုတင္သည္ ဇိမ္ႏွင့္စား၍ မွိန္းေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ ထမင္းစားခါနီး၌ အရက္အနည္းငယ္ ေသာက္သည္။ ထမင္းကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားၿပီးေနာက္ ဘိန္းကိုမ်ိဳကာ ေတာင္ဆုပ္ေလာက္ ရွိေသာ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး မီးညႇိလ်က္ ငုတ္တုတ္မွိန္းေလ့ ရွိသည္။
ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရပါးရဖြာလိုက္၊ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ မွိန္းငုိက္လိုက္၊ သူေဆးလိပ္ဖြာစဥ္ မတ္မတ္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ဘိန္းမွိန္းရင္း တျဖည္းျဖည္း ငိုက္ငိုက္သြားေလရာ လည္ပင္းေခါက္ခ်ိဳး ျဖစ္သြားေသာ အခါ၌ ဇတ္ခနဲ သူ႔ေခါင္းျပန္ထူ ျပန္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာလိုက္ ျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျပန္ငိုက္ျပန္ေလသည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ ဇိမ္ႏွင့္ ငုတ္တုတ္မွိန္းေနၿပီး သန္းေခါင္နီးပါးမွ အိပ္ရာဝင္ေလ့ရွိ၏။
ထုိေန႔ည၌ ေရႊဘိုတင္သည္ အိမ္ေရွ႕ဘက္မွ ပုဏၰားကြယ္တုိင္ မွီ၍ ဘိန္းငိုက္ေနသည္။ ဇနီးႏွင့္ သမီးက အတြင္းခန္းထဲမွာ ရက္ကန္း ရက္ေနၾကသည္။ ည ၉ နာရီေလာက္မွ စီခနဲ ဆူဆူညံညံ ၾကားလိုက္ရသည္။
“ေဟာဒီမွာ … လာၾကပါ၊ လာၾကပါ တင္စိန္ရယ္ … ကိုဘိုတင့္ခါးကို ဓားနဲ႔ခုတ္ၿပီး ထြက္ေျပးပါတယ္”
ေရႊဘိုတင္ကေတာ္၏ ေအာ္သံျဖစ္၏။
ေရႊဘိုတင္၏ ဒဏ္ရာႀကီးကား နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္၊ ခ်ိဳေစာင္းမွ နဖူးထိလုနီး ဘိုေကခြဲထားသကဲ့သို႔ ဟက္တက္ႀကီး ကြဲေလရာ ဦးေႏွာက္မေပါက္႐ံု အေျမႇးကေလးသာ ခံေနေတာ့၏။ အသက္မေသရန္ ဆရာဝန္သည္ အေတာ္ႀကိဳးစား ကုလိုက္ရ၏။ လေပါင္းမ်ားစြာ ေဆး႐ံုမွာ ေနရသည္။
ေဆး႐ံုက ဆင္းလာေသာအခါ သူ႔ဦးေခါင္းခြံ အကြဲဟက္တက္ႀကီး ႏွစ္ဘက္မွာ က်ီးေပါင္းႀကီး တက္၍ လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ နက္ေသာ အေျမႇာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ဦးေႏွာက္အေျမႇး ေပၚက အသားႏုမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မက်က္၊ အျပင္လူနာ အျဖစ္ႏွင့္ ေဆး႐ံုသို႔ ေန႔စဥ္သြား၍ ေဆးထည့္ရတုန္း ျဖစ္သည္။ ဤအခ်ိန္၌ သူ၏ “ႏြားေပါ့” အမႈကို စစ္ေဆးရာ ေရာင္းခုိင္းသူမ်ားကို ရွာမေပးႏုိင္ေတာ့၍ ႏြားခုိးမႈႏွင့္ ေထာင္ ၉ လ က်သြားေလသည္။
ကိုတင္စိန္ကား ေသေလာက္ေသာ ဒဏ္ရာရေအာင္ ဓားခုတ္မႈျဖင့္ ေထာင္တစ္သက္တစ္ကၽြန္း က်သြားေလသည္။
ဤေနရာ၌ ေရႊဘိုတင္အား ကံေကာင္းသူဟု ဆိုရမည္လား။ သူ႔အား ဆရာဝန္က မည္သို႔မွ် အလုပ္ၾကမ္း မခုိင္းရ၊ ႏို႔ၿပီး သူ႔ဦးေခါင္းကို ႏွီးဖ်ာျဖင့္ပင္ ႐ုိက္ႏွက္ ပုတ္ခတ္ျခင္း မျပဳရ၊ ျပဳလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူေသသြားႏုိင္သည္ဟု ေျပာဆိုထားသျဖင့္ ေရႊဘိုတင္မွာ ေထာင္ထဲ၌ အၿငိမ္းစားေနရ႐ံုမက ဗာရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ပင္ ေဆး႐ံုသို႔လာၿပီး ေဆးထည့္ေသာ အမႈကို ျပဳရသည္။ (ၿမိဳ႕ငယ္ကေလး၌ ေထာင္ေဆး႐ံု၊ ေထာင္ဆရာဝန္ မရွိေခ်)
ယင္း၌ ေရႊဘိုတင္အဖို႔ ေထာင္ ၉ လက်သည္ကို ရက္နည္းသည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူ႔မယား ေထာင္ဝင္စာ မၾကာခဏ သြားၾကည့္သည္တြင္ အျခားသူမ်ားလို ကိုယ့္လင္ ေထာင္ထဲ၌ အေနရေခ်ာင္ေအာင္ အိမ္ကပိုက္ဆံမ်ား ယူသြားစရာ မလိုသည့္အျပင္ သူ႔လင္ထံမွပင္ အိမ္စားဖို႔ေငြမ်ား မွန္မွန္ရလာခဲ့ေသးသည္။
ကဲ … ေရႊဘိုတင္ ေထာင္ထဲ၌ ေငြဘယ္လို ျဖစ္ေနျပန္ေလသနည္း။ အေၾကာင္းကား ဤသို႔တည္း။
ေရႊဘိုတင္ ေန႔စဥ္ ေဆးသြားထည့္ရေသာ ေဆး႐ံုက ကြန္ေပါင္ဒါ (ေဆးစပ္ေပးရသူ၊ အျပင္လူနာမ်ားကို ေဆးထည့္ေပးရသူ) သည္ ေရႊဘိုတင္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ဘိန္းစားပင္တည္း။ ယင္း၌ ဘိန္းစားႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီး ၾကံလိုက္ၾကရာ ေရႊဘိုတင္၏ လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ နက္ေသာ ဦးေခါင္းခြံ ေျမာင္းႀကီးထဲ၌ ဝါဂြမ္းေပၚက တစ္ေန႔လွ်င္ ဘိန္းတစ္က်ပ္သားမွ် ထည့္ၿပီး ပတ္တီးစည္းေပး လိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ေထာင္ထဲ၌ ဘိန္းေဈးႀကီးလွသည္ကို အထူးေျပာစရာ မလိုပါ။
ေထာင္ဗာရာကုလားသည္ ေထာင္မွ ထြက္လာခဲ့ၾကစဥ္ ေရႊဘိုတင္ေနာက္မွ ပံုစံတုတ္ႀကီးကို ကုိင္ၿပီး လိုက္လာခဲ့သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆးထည့္ခန္းသို႔ကား သူဝင္ရသည္ မဟုတ္ေခ်။ အျပင္မွသာ သူေစာင့္ရ၏။ အတြင္း၌ကား ဘိန္းစားႏွစ္ေဖာ္တို႔ လုပ္ငန္းႀကီးစြာ လုပ္ၾက၏။ ေထာင္ဗူးဝ၌လည္း မသကၤာသူကို မည္သည့္ေနရာ၌ မဆုိ ရွာေဖြႏုိင္ေသာ္လည္း ေဆး႐ံုက ေဆးထည့္ျပန္လာေသာ ေရႊဘိုတင္၏ ဦးေခါင္းက ပတ္တီးကိုကား ဘယ္သူေျဖ၍ ၾကည့္ဝံ့ပါအံ့နည္း။ ေထာင္ထဲ၌လည္း သူ႔ပတ္တီးကို ေျဖကာ ပါလာေသာ ဘိန္းကိုယူၿပီး ျပန္စည္းေပးသည့္လူ အသင့္ရွိ၏။ ဤနည္းျဖင့္ ေရႊဘိုတင္သည္ ေထာင္ထဲ၌ပင္ စီးပြားျဖစ္ခဲ့ေပသတည္း။
အရြယ္ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ အဖတ္ဆယ္မရေအာင္ ဘဝဆံုးရသူကား စိတ္ထက္ျမက္၍ လုပ္ရဲကုိင္ရဲေသာ မုိက္႐ူးရဲ ကိုတင္စိန္တည္း။ ဂ်ပန္ေခတ္က တစ္ကၽြန္းက်ေသာ လူမ်ား ျပန္လြတ္လာၾကၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ကိုတင္စိန္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ယခုတုိင္ ေပၚမလာေတာ့ေခ်တကား။ သူ႔ကိုေမွ်ာ္လင့္ ေနခဲ့ၾကေသာ သူ႔မိဘဘုိးဘြားမ်ားလည္း ေသဆံုးကုန္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ယခုအခ်ိန္၌ကား ေရႊဘိုတင္တို႔ မိသားစု အားလံုးလည္း လူ႔ျပည္၌ မရွိၾကေတာ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္အသက္မီသမွ် ဤျခံတြင္ အၾကာရွည္ဆံုး ေနထုိင္သြားၾကသူမ်ားမွာ ေရႊဘုိတင္တို႔ မိသားစု ျဖစ္ေပသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္မွသည္ လြတ္လပ္ေရးရသည္ အထိ၊ ဖဆပလေခတ္တြင္ ဤျခံေျမ ရွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္သြားေသာ အခါတြင္ ေရႊဘိုတင္၏ဇနီး မရွိေတာ့ၿပီ။ ဒုတိယအေခါက္တြင္ ေရႊဘုိတင္တို႔ သားအဖကို ေတြ႕ရွိေသး၏။
တတိယ အေခါက္တြင္မူ ေရႊဘိုတင္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီ။ သမီးကေလးကလည္း တစ္ဦးတည္း အိမ္တစ္ေဆာင္ႏွင့္ မေနႏုိင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ အျခားေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေၾကာင္း သိရသည္။ သူတို႔ေဂဟာလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ေနသျဖင့္ ဤျခံေျမတစ္ခုလံုး ကြက္လပ္ ျဖစ္ေနသည္။
စတုတၳအေခါက္ ေရာက္သြားေသာ အခါ၌ကား ဤျခံေျမသည္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေနလ်က္ ဝင္းျခံ လံုလံုျခံဳျခံဳႏွင့္ သင့္တင့္ထည္ဝါေသာ အိမ္ႏွစ္ေဆာင္ကို ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။ တစ္ေဆာင္က အျခားရြာမွ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မရင္းႏွီးသည့္ သူမ်ား။ ဘုိးေတာင္႐ုိး၊ ကိုေက်ာ္၊ ေရႊဘိုတင္တို႔ အိမ္ေနရာ၌ကား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာမေလး၏ အိမ္။
သူတုိ႔သည္ ဤျခံပုိင္ရွင္ထံမွ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ ဝယ္ျခမ္းယူလိုက္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤျခံေျမသည္ ယခုမွ ပုိင္ရွင္မ်ား ေနထုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မရွိခဲ့ေသာ ကာလတုန္းက အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျပႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့သမွ်ေတာ့ ေရႊဘိုတင္တို႔ မိသားစုအထိ ျခံေစာင့္ အျဖစ္ႏွင့္ ေနထုိင္ၾကသူမ်ားကိုသာ သိကၽြမ္းခဲ့ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းက မူလတန္း ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္၍ သူသည္ ပထမ ရြာထိပ္ရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနားမွာ ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ေနာက္၌ သူ႔အိမ္ ဓားျပတုိက္၊ သူ႔အား ျပန္ေပးဆြဲ၊ ႏုိ႔ၿပီး သူ႔လင္ကို အသတ္ခံရ၍ မုဆုိးမကေလး အျဖစ္ႏွင့္ ရြာလယ္ လံုလံုျခံဳျခံဳရွိရာ လာေရာက္ခုိလႈံ ေနထုိင္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤျခံေျမတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း၊ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္အတြင္း ၄ အိမ္ေထာင္တို႔ ေနထုိင္သြားၾကေလရာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲတြင္ ၄ မ်ိဳးေသာ ပံုစံတို႔ကို ျမင္ေယာင္ႏုိင္ပါသည္။
ဘုိးေတာင္႐ုိး ဘြားေရႊအိတို႔ အိမ္ငယ္မွာ အဘိုးအို အဘြားအိုအိမ္ပီပီ အိုစာေသာ အိမ္ကေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ သိပ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မရွိ။ ဘြားေရႊအိ မုန္႔ေပါင္းေသာ ေျမက်င္းတူး မီးလင္းဖိုႀကီးႏွင့္ ဘုိးေတာင္႐ုိး ထင္းေခြထားသည့္ ဝါးျမစ္ဆံုပံုကိုသာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေယာင္လာပါသည္။
ကိုေက်ာ္၊ ေဒၚမယ္ျမတို႔ကား ကေလးေတြ မ်ားလြန္းသျဖင့္ ဘုိးေတာင္႐ုိးတို႔ အိမ္ထက္ ႀကီးပါသည္။ အိမ္ေရွ႕ အိမ္ေအာက္တို႔တြင္မူ ကေလးေတြ ကစားထားေသာ ျဗဳတ္စျဗင္းေတာင္း အရာဝတၳဳေတြႏွင့္ ႐ႈပ္ပြေန၏။ ထို႔ျပင္ တစ္ရပ္ေလာက္ျမင့္ေသာ အိမ္ေအာက္မွ ဆန္ဖြပ္ေမာင္းဆံုႏွင့္ အိမ္ေရွ႕မွာ ႀကိတ္တစ္လံုး ရွိ၏။ အေၾကာင္းမွာ ေႏြရာသီတြင္ သူတုိ႔ေမာင္ႏွံသည္ အျခားသူတို႔၏ ဝမ္းစာစပါးကို ႀကိတ္ထုိး ဆန္ဖြပ္အလုပ္လည္း ငွားလုပ္ေပးရေသး၏။ ထိုေခတ္၌ ဝမ္းစာစပါး ႀကိတ္စက္ကေလးေတြ မေပၚေသးေခ်။
ဤျခံေျမတြင္ ေသသပ္သန္႔ရွင္းဆံုးကား ေရႊဘိုတင္ လက္ထက္ ပါေပတည္း။ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ ၾကက္ပြဲ၊ ေဂၚလီပစ္ပြဲကေလးမ်ားလည္း လုပ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ေျပာင္တလင္း ရွင္းေန၏။ ေရႊဘိုတင္သည္ ေန႔စဥ္ တံျမက္လွည္း၏။ ႏို႔ၿပီး သူ႔သမီးကေလး ကလည္း ပန္းစိုက္ ဝါသနာ ပါသျဖင့္ ဤတလင္းေျပာင္ ေဘးမွာ ပန္းပင္ကေလးေတြ ကလည္း ေဝဆာေနေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ လူတို႔သည္ ေရႊဘိုတင့္ အိမ္ေရွ႕သို႔ လာ၍ စကားစျမည္ ေျပာေလ့ ရွိၾက၏။
အဲ … ဤျခံေျမတြင္ ေရႊဘိုတင္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ လူသူ အလာနည္းဆံုးကား ယခု ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ လက္ထက္ပါေပ။ သူကေလးသည္ ဓားျပတုိက္ တစ္ခါခံဖူး ထားသျဖင့္ “ပ်ဥ္ဖိုး” နားလည္ကာ “ခဲ” မွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၏။ သူ႔ျခံဝင္းထဲ အျပင္မွ ဘာမွ မျမင္ရေအာင္ပင္ ဝင္းျခံကို လံုျခံဳစြာ ကာ၏။ တံခါးမွာ ေသာ့ႏွင့္၊ မင္းတုပ္ႏွင့္ ထား၏။ ယခင္ ေရႊဘိုတင္ လက္ထပ္က တလင္းျပင္တြင္ ပန္းပင္ေတြ၊ သစ္သီးပင္ေတြ အျပည့္စုိက္ထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ျခံဝင္းႏွင့္ အိမ္တြင္းမွာ အလင္းေရာင္ မေကာင္းေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သူ႔အိမ္ သြားလည္ရတာ အသက္ရွဴ က်ပ္သည္ဟု ထင္၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ အိမ္ေပၚတက္ရင္း ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္ေျပာင္း စဥ္းစားမိ၍ ယခု ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစဥ္ သူငယ္ခ်င္း၏ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ရင္း ဤျခံေျမတြင္ ေဆာက္ခဲ့ၾကေသာ အိမ္တို႔၌ ဘုိးေတာင္႐ုိး၊ ဘြားေရႊအိတို႔၏ ဆန္ခါတင္မုန္႔ႏွင့္ ေရေဆးေပးေသာ အသားဟင္းလ်ာမ်ားကို စားရျခင္း၊ ကိုေက်ာ္-ေဒၚမယ္ျမတို႔၏ ႏွစ္စဥ္ မုန္႔ဟင္းခါးကို စားရျခင္း၊ ေရႊဘိုတင္၏ ဝက္ေပၚေသာေန႔ ညေနဘက္၌ ဝက္ေခါင္းသုပ္ႏွင့္ ထန္းရည္ ေသာက္ရျခင္းတို႔ကို ျပန္ေျပာင္း သတိရလွပါေတာ့သည္။
ကဲ … ဤျခံေျမတြင္ ကၽြန္ေတာ္သိသမွ် အႏွစ္ ၄၀ အတြင္း ပံုျပင္မ်ားကေတာ့ ၿပီးဆံုးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မေမြးမီက ပံုျပင္မ်ား မည္သို႔ရွိခဲ့ေသး၍ ယခု ဆရာမကေလး လက္ထက္မွစ၍ ေရွ႕တြင္ မည္သို႔ေသာ္ ဝတၳဳပံုျပင္ ျဖစ္ေပၚဦးမည္နည္း။
ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူသတၱဝါေတြ ေနစဥ္မွာ ပံုျပင္ဝတၳဳတို႔ကား မနားတမ္း ေပၚေပါက္ေနလိမ့္မည္တည္း။
---------------
ေသာ္တာေဆြ
(ဤေလာကေျမမဟီဝယ္)