စပါးႀကီးေႁမြ

အျမဲလိုလို ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႕ ဝင္းတံခါးက ပြင့္ေနတယ္။
အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ရင္း ဦးေတာ္ေတာ္က လမ္းဘက္ကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးေနမိတယ္။ သူထိုင္ေနတဲ့ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးက သူ႔အေဖ ထိုင္သြားတဲ့ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလး။ အခင္းက ဖ်င္စအခင္း မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္လြန္ခင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေဖက ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထိုင္ရေအာင္ သားေရခင္းကေလး လုပ္ထားခဲ့တယ္။ သားေရခင္းေလးက အသစ္ ဘဝတုန္းက ခပ္မာမာေလး။ ၿပီးေတာ့ သားေရစိမ္းနံ႔ နည္းနည္း ရွိခဲ့တယ္။ အေဖက ဒီပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလး ေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ကုလားပဲ အေၾကာင္း၊ စြန္တာနီ အေၾကာင္း၊ ပဲစင္းငံု အေၾကာင္း ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း မိတ္ေဆြ ပြဲစားေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း ဦးေတာ္ေတာ္ကို လူလားေျမာက္ ေစခဲ့တယ္။ ဒီပက္လက္ ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ ထိုင္ရင္း လူထု၊ ဗဟိုစည္၊ မန္းေခတ္ သတင္းစာေတြကို ဖတ္သြားခဲ့ဖူးတယ္။ စံလင္းတို႔ ေမာင္ေကာင္းတို႔ နာမည္ေတြပါတဲ့ စကၠဴ အခ်ပ္ႀကီးေတြကို လက္ညႇိဳး၊ လက္ခလယ္တို႔နဲ႔ တစ္ရြက္ခ်င္း ဖိေက်ာ္ ေရတြက္ သြားခဲ့တာလည္း ဒီပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလး ေပၚမွာပဲေပါ့။ ေမာင္ေတာ္ေတာ္လို႔ ေခၚေနရတုန္းက ေရနံေခ်း ဝေနတဲ့ အိမ္ျမင့္ႀကီးနဲ႔ ေနရတာ၊ ကိုေတာ္ေတာ္ ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔မိဘေတြက အိမ္ျမင့္ႀကီးကို ဖ်က္ၿပီး ႏွစ္ထပ္ နံကပ္တိုက္ကို ေဆာက္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူလည္း ကုလားပဲ အေၾကာင္း၊ ပဲစင္းငံု အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ နားလည္ ေနၿပီေလ။
ပက္လက္ ကုလားထိုင္ရဲ႕ သားေရခင္းေလးက အခုေတာ့ ကတၲီပါအခင္း တစ္ခုလို ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ေနပါၿပီ။ သားေရခင္းက အေရာင္ မတင္ဘဲနဲ႔ အေရာင္ ထြက္ေနတယ္။ ေပါလစ္ မတိုက္ဘဲနဲ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနတယ္ေလ။ ခ်ဳပ္႐ိုး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သားေရခ်ပ္ ထဲမွာ ျမဳပ္ေနရွာတယ္။ တခ်ိဳ႕ခ်ဳပ္႐ိုးက ပုဆိုးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ဖန္ မ်ားလို႔ ပြန္းဖြာ ေနၾကတယ္။ ေခါင္းမွီတဲ့ မွီအံုးေလးကေတာ့ ညိဳညစ္ညစ္နဲ႔ ဆီေခ်းဝေနတယ္။ ေခါင္းမွီအံုး ေပၚမွာေဖာ္ထားတဲ့ ကႏုတ္ပန္းေလး ကလည္း ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕ အေဖ့ လက္ရာပဲ။ သားေရခင္း ေပၚက စက္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားသလို ညီေနတဲ့ ခ်ဳပ္႐ိုးေတြကလည္း အေမ့စူးခ်က္ေတြပဲေပါ့။
သူငယ္ငယ္တုန္းက နာရီ ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ရာမွာ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ တိုင္ကပ္နာရီႀကီးက သူ႔အေဖ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ အတိုင္း အေရွ႕ဘက္ နံရံမွာ ခ်ိတ္လ်က္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ နာရီ ေသာ့ေပးဖို႔ အက္စ္ယူအင္န္ ဆိုတဲ့ အကၡရာ သံုးလံုးကို ခဲနီျပာတံထဲက ခဲနီေရာင္နဲ႔ စကၠဴေလး ေပၚမွာ ေရးထားတယ္။ ခဲျပာေရာင္နဲ႔ ေလးေထာင့္ေဘာင္ေလး ကြပ္လို႔။ နာရီရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ ကပ္ထားတယ္။ အဲဒီ လက္ေရးကလည္း အေဖ့ လက္ေရးပဲ။ နာရီ ဇယားကြက္ေတြက အဝါေရာင္ သမ္းစျပဳ ေနေပမယ့္ ေရာမ အကၡရာ ေတြက မဲေျပာင္ေနတုန္း။ တစ္စကၠန္႔ၿပီး တစ္စကၠန္႔ ေတာက္ ... ေတာက္ ... ေတာက္ ... နဲ႔ အခ်ိန္မွန္ သြားေနတုန္း။ နာရီလက္တံ ႏွစ္ေခ်ာင္းက အခ်ိန္မွန္ ျပေနၾကသလို ေန႔စြဲျပတဲ့ လက္တံကလည္း မွန္မွန္ ေရြ႕ေနတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ငါးရက္ေန႔ကို ၫႊန္းေနတယ္။
ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕မိဘက ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီး ခ်န္ခဲ့ၾကတာကလား။ ေဟာဒီ နံကပ္တိုက္၊ ေဟာဒီ ေျမ၊ အတြင္းပစၥည္း အိမ္တြင္း အသံုးအေဆာင္ေတြ အိုးအင္ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ ကရား၊ ဓာတ္ဘူး၊ ကြမ္းအစ္ ... လက္ညႇိဳးထိုးလို႔ မလြဲဘူး။ ဦးေတာ္ေတာ္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ပစၥည္းေတြကို ေငးေနမိျပန္တယ္။ စိတ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ခြာၿပီး ညီတစ္ဝမ္းကြဲနဲ႔ တူေတာ္ေမာင္ဆီ ေရာက္ေနေလရဲ႕။ ဦးေအာင္တိုးနဲ႔ ေမာင္သန္႔ဇင္တို႔ ဆီေပါ့။
ဦးေတာ္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးက အက်ဘက္ကို ယိမ္းေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ အေသာက္အစား အကစား ကင္းပါလ်က္နဲ႔။ အေပ်ာ္အပါး ကင္းပါလ်က္နဲ႔။ အခု အထုပ္ေျဖ စားေနၾကရတယ္။ အထုပ္ ေျဖရာကေန တစ္ဖက္က ရွာေတာ့ ရွာတာပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ႐ုတ္လံုးလို လံုးပါး ပါးလိုက္လာ လိုက္တာ၊ အခု သူမ်ားကို ဆပ္စရာ ရွိေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ရွာၾက ေဖြၾကရ ျပန္ေရာ။ အေရာင္းအဝယ္က မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္က ဝယ္ေတာ့ ေဈးႀကီးနဲ႔ မိ။ ေလွာင္ထားတဲ့ ပဲေတြကလည္း ေဈးတက္ရမယ့္ အခ်ိန္ မတက္ ကေမာက္ကမနဲ႔။ ေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေဈးက အဖတ္ဆယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒလေဟာပဲ။ တစ္ႏွစ္ မေထာင္းတာ ႏွစ္ႏွစ္ ခံသာေပမယ့္ သံုးေလးႏွစ္ ဆက္တိုက္ထိေတာ့ မသက္သာဘူး။ အထုပ္ ေျဖၾကရေတာ့တယ္။ ေငြေမ်ာ ေငြနဲ႔လိုက္ တာပဲ။ အေျခအေန မေပးေတာ့ ဘယ္လိုမွ လုပ္မရ ၾကေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးအတြက္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၾကတာလည္း ခဏ ခဏ။ ပထမဆံုး အၾကံ ေပးလာတာကေတာ့ ကိုညီေအာင္ ပဲ။ ေဆြမ်ိဳးထဲကပါ။ ေျမတို႔ အိမ္တို႔ ပြဲစား လုပ္ေနတဲ့လူ။ ဦးေလးေတာ္တို႔ ေနရာဆိုရင္ ရွစ္သိန္းေတာ့ အသာေလး ရမယ္တဲ့။ ဒီစကားလဲ ဟေရာ ဦးေတာ္ေတာ္တို႔ ဆိုတာ စိတ္ဆိုးလြန္းလို႔ ငါနဲ႔ ကိုင္မတုတ္႐ံု တမယ္ပဲ။ သြားကြာ သြား မင္းေသာက္ခြက္ မၾကည့္ခ်င္ဘူး တဲ့။ ေတာက္ တေခါက္ေခါက္နဲ႔ မ်က္ႏွာႀကီးကို နီျမန္းလို႔။ လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ မဟုတ္လား။ ကိုညီေအာင္ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ေတာင္းပန္ရွာတယ္။ ဦးေလးတို႔ ဒီပစၥည္းေတြကို ဒီေလာက္ သံေယာဇဥ္ ရွိမွန္း မသိလို႔ပါတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ခါတိုင္းလို ဝင္ျမဲ ထြက္ျမဲပဲ။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးဆို အကန္ေတာ့ မပ်က္ဘူး။
ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕ အေဖက ဦးခင္ တဲ့။ တိုင္တားမင္းႀကီး ဦးဘိုးသားနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးေပစိရဲ႕ သမီး ခင္သီတာရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတြပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီေျမေနရာကို ဦးခင္က ဆက္ခံရတာ။ အိမ္ႀကီးကို ဖ်က္ၿပီး နံကပ္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ေဆာက္တာကိုေတာ့ ဦးေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနတယ္။ သူ အရြယ္ေကာင္းမွ ေဆာက္တာေလ။ အုတ္ျမစ္ခ်ဖို႔ ေျမေတြ တူးေတာ့ ေငြအိုး ႏွစ္အိုး ေဖာ္လို႔ ရတာကိုလည္း သူ မွတ္မိေနတယ္။
အိမ္ေရွ႕ လမ္းမေပၚမွာ စက္ဘီးေတြ ဥဒဟို သြားေနၾကတယ္၊ မလွမ္းမကမ္းမွာ ၿမိဳ႕ထဲ ေျပးေနတဲ့ ဘတ္(စ္) ကားေတြကို သီးသန္႔ေရာင္းတဲ့ ဓာတ္ဆီဆိုင္ ရွိေနေတာ့ ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕ တိုက္ေရွ႕က ဘတ္(စ္) ကားေတြ နံပါတ္အစံု ျဖတ္ျဖတ္ သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္ ပြဲစားေတြ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ပီပီ ပြဲ႐ံုေတြ၊ ပဲခြဲစက္၊ ဆီစက္၊ ဂ်ံဳစက္၊ ကားေရေဆး ဆီလိုက္ခံုေတြ၊ ဗီဒီယို႐ံုေတြလည္း ရွိတယ္။ ‘ေရႊတေခ်ာင္း’ နဲ႔လည္း သိပ္မေဝးဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းမႀကီးနဲ႔လည္း တစ္ျပ မရွိတရွိေလာက္ပဲ ေဝးတာ။ ေနာက္ဆံုး ေလာင္ခဲ့တဲ့ မီးႀကီးမွာလည္း သူတို႔ရပ္ကြက္က မီးလြတ္ခဲ့တယ္။
လမ္းဘက္ ေငးေနရင္းက ခ်မ္းသလိုလို ရွိလို႔ တိုက္ပံုအက်ႌေလးကို ေကာက္ဝတ္ လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပဲခြဲစက္မွာေတာ့ အလုပ္သမားေတြက ပဲေတြလွမ္းဖို႔ တာလပတ္စကို စခင္း ေနၾကၿပီ။ ဦးေတာ္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး တိုက္ေခါင္ ေပၚမွာေတာ့ မီးခိုးေရာင္၊ မီးခိုးျဖဴ၊ ျဖဴျပာ၊ ျပာနီ၊ ျဖဴနက္က်ား၊ ခိုေလးေတြ တန္းစီ ေနၾကတယ္။ သူတို႔လည္း ဦးေတာ္ေတာ္ နည္းတူ ကုလားပဲ လွန္းမယ့္ ကြက္လပ္ဘက္ကို ေငးေနၾကတယ္။
ဇနီးသည္ ျပန္လာတာကို ႏွစ္တစ္လက္မ ဝင္းထရံၾကားက လွမ္းျမင္ေတာ့ ဦးေတာ္ေတာ္က အေရွ႕ဘက္ နံရံကို ၾကည့္မိတယ္။ ခါတိုင္း ေဈးျပန္ခ်ိန္ထက္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေစာျပန္လာတာကို သူ သတိထားမိတယ္။ ေဒၚေဒၚသြင္ကလည္း အေဝးကတည္းက ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အရိပ္အကဲကို လွမ္း အကဲခတ္ ေနမိတယ္။ သူ႔ မ်က္ႏွာမသာမယာ ျဖစ္ေနတာ ရက္အေတာ္ ၾကာေန ၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္က စၿပီး ပို သိသာလာတယ္။
ေဒၚေဒၚသြင္က ျခင္းေတာင္းကို တစ္ဘက္က ဆြဲၿပီး ေနာက္ေဖးကို တန္းဝင္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ဦးေတာ္ေတာ္လည္း ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးေပၚ ထိုင္ရင္း လမ္းဘက္ ေငးျမဲ ေငးေနတယ္။
ခါတိုင္း ေဒၚေဒၚသြင္ ေဈးက ျပန္လာရင္ သူက ဝင္းတံခါး ထဖြင့္ေပးေနက်။ တစ္ခါတေလလည္း ေဈးျခင္းေတာင္းကို ကူညီ ဆြဲတတ္တယ္။ ဒီေန႔ ဘာဟင္းခ်က္မယ္ စိတ္ကူးသလဲ မသြင္လို႔ ေမးမယ္။ ေဒၚသြင္ကလည္း ငါးၾကင္း ဆီျပန္နဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ ခ်ဥ္ေရဟင္းေလး ခ်က္မလားလို႔ ... လို႔ ေျပာခ်င္ ေျပာမယ္။ ဝက္သား ဝယ္လာတဲ့ေန႔ ဆိုရင္လည္း ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ဝက္သားနီခ်က္ေလး ခ်က္မလို႔ရွင့္ လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ေဒၚေဒၚသြင္ ဘာဟင္းစပ္ပဲ ေျပာေျပာ ဦးေတာ္ေတာ္က ေအး ေကာင္းသကြလို႔ ေျပာေနက်။ ဒီေန႔ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကၿပီး ျပတ္စဲၾကေတာ့မယ့္ လင္မယားလိုပဲ စကား မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၾကတယ္။
အေငးႀကီး ေငးေနရာက အစ္ကိုႀကီးေတာ္ ေနေကာင္းရဲ႕လား လို႔ အသံေပးၿပီး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ သူ႔ညီ ဦးေအာင္တိုး ေပါက္ခ်လာတယ္။ ေအး ... ေကာင္းတယ္ကြ။ ဒါထက္ ေမာင္သန္႔ဇင္ေရာ လို႔ ေျဖေမး ေမးျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ ေနာက္က လာေနၿပီ။ ကြမ္းယာ ဝင္ဝယ္ေနတယ္ တဲ့။ ဦးေအာင္တိုးက တစ္အိမ္လံုးကို လွည့္ပတ္ အကဲခတ္မိတယ္။ ခါတိုင္း ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္း၊ ေတြ႕ေနက် ျမင္ကြင္း အတိုင္းပါပဲ။ ဘာမွ မေျပာင္းပါဘူး။ ကြမ္းမ်ား ဒီမွာ ရွိသားနဲ႔ ဆိုၿပီး ဦးေတာ္ေတာ္က စားပြဲေပၚက ေၾကးအစ္ေလးကို ေမးေငါ့ ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုး ေငးေငးေတြက လမ္းမဆီ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
ကားဟြန္းသံ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ၾကားလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဖိုခနဲျဖစ္ၿပီး ေခါင္းငဲ့ ၾကည့္မိေသးတယ္။ ကားေလးက သူတို႔ေရွ႕ မရပ္ဘဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ကားဟြန္းသံၾကားရင္ ရင္တုန္လိုက္၊ ငဲ့ၾကည့္လိုက္၊ နာရီၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနရတာလည္း ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ပါးစုန္႔ႀကီး တစ္ဘက္က ေဖာင္းကားေနေအာင္ ကြမ္းငံုရင္း သန္႔ဇင္ ေရာက္ခ်လာေတာ့၊ ေလးေတာ္ ... ေဒၚေဒၚသြင္က ဒီေန႔ ဘာဟင္းခ်က္သလဲ တဲ့။ ကြမ္းေတြ ပလံုးပေထြးနဲ႔ လွမ္းေမးတယ္။ ဒီေကာင္ စကားေျပာရင္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ ျမန္က ျမန္လိုက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဒီေန႔ ထမင္းေကြ်းရမွာေနာ္ ... ဟင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လို႔ ဆက္ၿပီး ေျပာေနလိုက္ေသးတယ္။ ဦးေတာ္ေတာ္က ႀကိဳးစားၿပီး ျပံဳးရင္း ေကြ်းမွာေပါ့ကြာ တဲ့။ ဦးေအာင္တိုးက ေရာက္ကတည္းက အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနတာ မဟုတ္လား။ သူျပံဳးဖို႔ အားယူတာ ႀကိဳးစားၿပီး ျပံဳးတာ၊ မ်က္လံုးေတြက မျပံဳးဘဲ က်န္ရစ္တာ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ျပံဳးရာက တည္သြားတာ၊ ခပ္တည္တည္ကေန ငိုင္ျမဲ ငိုင္သြားတာကို အစအဆံုး ျမင္လိုက္မိတယ္။ ဦးေတာ္ေတာ္ကို ၾကည့္ၿပီး ဦးေအာင္တိုး ရင္ထဲမွာလည္း တင္းတင္းဆို႔ဆို႔ ျဖစ္လာမိတယ္။
စကားစက ျပတ္သြားလိုက္တာ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ျပန္ဘူး။ လူသံုးေယက္ ရွိတဲ့ အခန္းထဲမွာ လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ေငးေငးငူငူႀကီးမို႔ သန္႔ဇင္လည္း အသာၿငိမ္ၿပီး တစ္အိမ္လံုးကို အကဲခတ္ ေနမိတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြကလည္း နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားျမဲ။ ခုတင္ေတြ၊ ပရိေဘာဂေတြကလည္း ေနသားတက်ပဲ။ တစ္ခန္းလံုး တိတ္သြား လိုက္တာမ်ား လူတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခုနဲ႔ တူေနတယ္။ ေရခဲတိုက္လို တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာတဲ့ သန္႔ဇင္ ဆီကိုလည္း လူႀကီးေတြ ေတြးေနမိတဲ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ကိစၥႀကီးက ကူးစက္သြားတယ္ေလ။ ဆိတ္ဝါးသလို ဝါးေနတဲ့ ကြမ္းကိုလည္း ဆက္မဝါး ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္မွာ ငံုလို႔ပဲ ထားလိုက္တယ္။ ကြမ္းေသြးေတာင္သူ ထ မေထြးေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားေလး တစ္စင္း အိမ္ေရွ႕ ထိုးဆိုက္လာတယ္။ အေရာင္က ရဲရဲလြင္လြင္ေလး။ ကားေလးက စက္ႏိႈးထားမွန္းေတာင္ မသိသာဘူး။ ဦးေတာ္ေတာ္က ပါးစပ္က ေဟာ ... လာၾကၿပီ ထင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ဟိုသားအဖလည္း ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္မိတယ္။ ကားေမာင္း လာတဲ့သူက ဦးေတာ္ေတာ္တို႔ဘက္ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ေခါင္းရဲ႕ နံေဘးက မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း ေပၚလာတယ္။ ကိုညီေအာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမို႔ သူတို႔ပဲဆိုတာ ေသခ်ာ သြားၿပီေလ။ သန္႔ဇင္ကေတာ့ တိုယိုတာ ဆီလီကာေလး အေဖ တဲ့။
ကားကေလး ထိုးရပ္လိုက္ကတည္းက ဦးေတာ္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ ခံစားေနရတာ သူတို႔မွန္း ေသခ်ာသြားေတာ့ ကိုယ္ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါဟာ ကင္ဆာပဲလို႔ သိသြားတဲ့ လူမမာ တစ္ေယာက္လို အားကိုးရာ မဲ့သြားရွာတယ္။ ကိုညီေအာင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း အစြန္းေတြက အထက္ကို တက္လို႔။ ဦးေတာ္ေတာ္တို႔ဆီ သူအရင္ဆံုး ဆင္းလာတယ္။ ဟိုလူကေတာ့ ကားမွန္ေတြ တင္ၿပီးမွ ကားတံခါးကို အသာအယာ ပိတ္လိုက္တယ္။ ကိုညီေအာင္ ပိတ္တုန္းကေလာက္ ကားတံခါး ပိတ္သံက မျမည္ဘူးေပါ့။ ကားတံခါး ေသာ့ခတ္တာကို ေသခ်ာေအာင္ အျပင္ကေန တစ္ခ်က္ ဆြဲၾကည့္ေသးတယ္။ ကိုညီေအာင္ ထိုင္ခဲ့တဲ့ ဘက္ေရာ။ ၿပီးမွ ကားေနာက္ဖံုး ေသာ့ေပါက္ထဲကို ေသာ့ထိုးထည့္ၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။
ဦးေလးေတာ္ေရ ... ကြ်န္ေတာ္တို႔ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်ာ တဲ့။ ဦးေတာ္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ျပံဳးပဲ ျပံဳးျပ ေနမိတယ္။ ဒီလို ျပံဳးျပႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ျပံဳးရတယ္ ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္က လြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ကိုမ်ိဳးခင္က ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္း ေရာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ခ်မ္းေအးသာဇံထဲက တိုက္ေလးတစ္လံုးကိစၥ မျပတ္ေသးတာနဲ႔ စကား ေျပာေနရလို႔။ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေနာက္က်သြားတာ။ အခန္း တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ ေနရာကေန အခုေတာ့ ကိုညီေအာင္ အသံလိႈင္ ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အသံဩႀကီးက ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ နည္းနည္းမွ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူးေပါ့။
ကိုညီေအာင္ကလည္း ခ်က္ခ်င္း အကဲခတ္မိတယ္။ ဦးေလးေတာ္ေရာ ေဟာဒီလူေတြပါ ဟန္ေဆာင္ ေနၾကတာ။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ သိပ္ၾကည္လင္ပံု မရဘူးဆိုတာ ကိုညီေအာင္ သိလိုက္တယ္။ ေဒၚေဒၚသြင္လည္း မီးဖိုထဲက ထြက္လာၿပီး ေမာင္ညီေအာင္ စားၿပီးခဲ့ပလားေဟ့ တဲ့။ ေဒၚေဒၚသြင္ စကားမရွိ စကားရွာေျပာတာမွန္း ထိုင္ေနတဲ့လူေတြ အားလံုးက ရိပ္မိတယ္။ ကိုညီေအာင္ကလည္း ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ အခုပဲ ၿပီးပါတယ္ ေဒၚေဒၚ တဲ့။ ေျပာၿပီးမွ သူ႔လိပ္ျပာ သူမလံုဘူး။ ဒီလို အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကမွန္း အေရွ႕ဘက္ နံရံက တိုင္ကပ္ နာရီႀကီးက ပိုသိေသးတယ္။ သန္႔ဇင္က သူ႔ကြမ္းယာထုပ္ကို ကိုညီေအာင္ဆီ လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဟိုလူက အိတ္တစ္အိတ္ကို မ ခ်လာေနတယ္။ သူ မလာတဲ့ အိတ္မ်ိဳးကို တခ်ိဳ႕ကလည္း ေႁမြေရခြံအိတ္ တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပီနန္အိတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကိုညီေအာင္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးက သူတို႔ဆီ ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ ဟိုလူဆီ ေရာက္ေန ၾကတာေပါ့။ လူစိမ္းကို ၾကည့္ၿပီး ဦးေတာ္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ေနတဲ့ ဒဏ္ကို တိုးၿပီး ခံစားေနတယ္။ သူ႔ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ ဒီလို မခံစားဖူးဘူး။ သူရွဴေနတဲ့ ေလေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား။ အသက္ရွဴ ရတာလည္း မဝဘူး။ ဟိုလူက တျဖည္းျဖည္း နီးလာေနၿပီ။ ဦးေတာ္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကိဳးစားၿပီး ျပံဳးေနမိတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအာင့္ေနတုန္းပဲ။
ေႁမြေရခြံအိတ္ကို ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ တင္ၿပီးတဲ့အခါ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ ဒါ ကိုမ်ိဳးခင္ပါ တဲ့။ ေနာက္ထပ္ စကားစပ္စရာ စကားလံုး သူ စဥ္းစားေနတုန္း ကိုမ်ိဳးခင္ ဆိုတဲ့လူက ဦးေတာ္ေတာ္ဆီ လက္ကမ္းလိုက္တယ္။ သူက ဒါမ်ိဳးေတြ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတာမို႔ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚက အျမန္ထၿပီး ကိုမ်ိဳးခင္ ကမ္းတဲ့လက္ကို ဆြဲႏႈတ္ဆက္ လိုက္ရတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္ရဲ႕ လက္က အေႏြးဓာတ္ရမွ ဦးေတာ္ေတာ္ သူ႔ကိုယ္သူ သတိထားမိတယ္။ သူ႔ လက္ဖဝါးေတြက ေခြ်းေစးေတြနဲ႔ ေအးစက္ ေနပါေပါ့လား။ အပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္လို ႏူးညံ့တဲ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဘာစကားေျပာရရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ အျမန္ေတြး ေနမိတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ငါ့ပါးစပ္က ထြက္သင့္တယ္။ တစ္ခြန္း။ စကား တစ္ခြန္းတည္း။ ထိုင္ပါဦး ခင္ဗ်ာ ဒီဘက္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ပါတဲ့။ ဦးေအာင္တိုးက ဝင္ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဟုတ္တယ္၊ ဒီမွာ ထိုင္ပါ ကိုမ်ိဳးခင္ တဲ့။ ဒါ ဦးေတာ္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ ႀကိဳးစား အားယူၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ ပဋိသႏၶာရ စကားပဲ။
အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြအားလံုး စကား အဆက္ျပတ္ သြားၾကျပန္တယ္။ ဘာမွ မေျပာၾကပဲ တစ္ခန္းလံုး ျပန္တိတ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾက၊ ျပံဳးစရာ မဟုတ္ဘဲ ဟန္ျပံဳး ျပံဳးလိုက္ၾကနဲ႔။ ဒီလို တိတ္ေနတာ မေကာင္းမွန္း သိလို႔ ဦးေတာ္ေတာ္ကပဲ ကိုမ်ိဳးခင္က မႏၲေလး ၿမိဳ႕ေပၚကပဲလား၊ မႏၲေလး ဇာတိလားလို႔ လႊတ္ခနဲ ေမးလိုက္တယ္။ ဒီလို ေမးၿပီးၿပီးခ်င္း မွားသြားၿပီ။ သူမ်ားကိစၥ စပ္စုမိၿပီလို႔ ေတြးမိၿပီး အားနာ သြားမိတယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ သူေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းကလည္း မလိုက္ဖက္လွဘူး။ သူ ... ဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး ဦးေလးရဲ႕ တဲ့ ကိုညီေအာင္က ဝင္ေျဖပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚေဒၚသြင္က မီးဖိုဘက္ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ဟိုလူကေတာ့ ျပံဳးလို႔ပဲ ေနတယ္။
ကိုမ်ိဳးခင္ကိုေတာ့ ေရာက္ကတည္းက အားလံုးက အကဲခတ္ ၾကည့္ေနၾကတာ။ လူက အသက္ငယ္ငယ္ပဲ။ အရြယ္ေကာင္း။ အသက္ သံုးဆယ့္ငါးနဲ႔ ေလးဆယ္ အတြင္းလို႔ သူ မွန္းတယ္။ ညာဘက္လက္က ေရႊေရာင္နာရီနဲ႔ ဝါဝင္းတဲ့ သူ႔အသားနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းလွတယ္။ ဘယ္ဘက္ လက္သူႂကြယ္မွာ စိမ္းရႊင္ေနတဲ့ လက္စြပ္တစ္ကြင္း စြပ္ထားတယ္။ ဝတ္ဆင္ထားပံုက သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ အဖိုးထိုက္တဲ့ အဝတ္အစား အသစ္ေတြလို႔ပဲ ဦးေတာ္ေတာ္ အကဲခတ္တတ္တယ္။ တန္ဖိုးေတာ့ မသင့္တတ္ဘူး။
ခံုတန္းရွည္ေပၚက ေႁမြေရခြံအိတ္ကို ကိုမ်ိဳးခင္က အလယ္စားပြဲကို မ လာတယ္။ ေႁမြေရခြံအိတ္မွာ ပါလာတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ ကို အျပင္ကေန ေဖာက္ျမင္ ေနရတယ္။ ဒီေငြေတြကို သူယူၿပီးရင္ ဒီေျမနဲ႔ ဒီအေဆာက္အအံုက သူတို႔ မပိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုမ်ိဳးခင္တို႔ တက္ေနၾကေတာ့မယ္။ သူတို႔ လင္မယား ဒီတိုက္က ဖယ္ေပး ရေတာ့မယ္။ သူတို႔မွာ ရွိေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ ေရၾကည္ရာ အရပ္ကို ေျပာင္းေပးရေတာ့မယ္။ ရပ္ကြက္ အသစ္မွာ ေနာက္မွ ေရာက္တဲ့ လူသစ္ေတြ ျဖစ္ရေတာ့မယ္။
ကိုမ်ိဳးခင္က ေႁမြေရခြံအိတ္ကို စုခ်ည္ထားတဲ့ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးကို ေျဖေနတယ္။ ေငြေခ် ၿပီးေပမယ့္ ရက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဆက္ေနခ်င္းေသးတဲ့ ကိစၥ ကိုညီေအာင့္ကိုပဲ အေျပာ ခိုင္းထားတာ သူေျပာမွ ေျပာျဖစ္ရဲ႕လား။ ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့ အစေဖာ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။
ႏိုင္လြန္ႀကိဳးကလည္း ေခါက္တြန္႔ ခ်ည္ထားတာမို႔ တစ္ခ်က္ ဆြဲလိုက္႐ံုနဲ႔ အထံုးက ေျပသြားတယ္။ ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံက ျမန္ေနသလိုပဲ။ သူ႔ ႏွလံုးခုန္သံကို သူ ျပန္ၾကား ေနမိတယ္လို႔ သူ ထင္ေနတယ္။ ေငြကိုေတာ့ အေျပမေခ်ဘဲ သူတို႔ ေျပာင္းသြားမွ အေျပေခ်လိုက္မယ္ ဆိုတာ တြက္ထားၿပီးသား။ ဘယ္ေလာက္ ခ်န္မွာပါလိမ့္။ တိုက္ပံုထဲက လက္ကိုင္ပုဝါေလးကို ထုတ္ၿပီး နဖူးမွာ စို႔ေနတဲ့ ေခြ်းကို အသာ တို႔ေနမိတယ္။
သူ႔အေဖက ပြဲစားေတြကို ပဲ နမူနာေတြ တင္တင္ျပေနက် စားပြဲ အရွည္ႀကီးေပၚကို ေႁမြေရခြံအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ သြန္လိုက္တယ္။ အိတ္ရဲ႕ ဖင္ၿမီးေထာင္စြန္းႏွစ္ခုကို ဆြဲမၿပီး ဆန္ကြဲေတြ၊ ဖြဲေတြ သြန္သလို သြန္ခ်လိုက္တာ စားပြဲေပၚမွာ ေငြစကၠဴေတြ အစည္းလိုက္ လိမ့္ဆင္းလာၾကတယ္။ ပိုက္ဆံ သံုးေလးစည္းကေတာ့ စားပြဲစြန္းကို ေက်ာ္က်သြားတယ္။ အစိမ္းေရာင္၊ စိမ္းျပာေရာင္၊ ၾကက္ေသြးေရာင္၊ စိမ္းညိဳေရာင္ စကၠဴေတြ။ ေငြစကၠဴပံုႀကီး ထဲမွာ ၾကက္ေသြးေရာင္ေတြ လႊမ္းေနတယ္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ဦးေတာ္ေတာ္ တစ္သက္မွာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ေငြေတြ တစ္ခါမွ မကိုင္ဖူးဘူး။
မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ကဟာေတြ ၾကည့္ၿပီး ၾကက္ေသေသ ေနမိတယ္။ ဝမ္းနည္းစိတ္၊ ႏွေျမာစိတ္၊ အံဩစိတ္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့စိတ္ေတြ ၾကားမွာ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ ဖခင္ႀကီးေတြကို သတိရတဲ့ စိတ္က ဝင္လာျပန္ၿပီး ငိုင္ေနမိတယ္။
ကိုမ်ိဳးခင္ရဲ႕ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့မွ သတိ ျပန္ဝင္လာတယ္။ ဘာလဲ ဘာလဲ။ ဒီလူ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။ ဦးေတာ္ေတာ္ အိပ္မက္ဆိုး မက္ရာက လန္႔ႏိုးတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔။
ကိုညီေအာင္က ဦးေတာ္ေတာ္ နားမလည္မွန္း သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ေျပာျပတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္က သူ႔ေငြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရၿပီး ယူလာတာ မဟုတ္ပါဘူး တဲ့။ အစည္းလိုက္ ေကာက္ထည့္ လာတာပါ တဲ့။ အဲဒါကို ေဟာဒီက ေလးေအာင္တိုးတို႔ ငါ့ညီ ေမာင္သန္႔ဇင္တို႔က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ၿပီး ေရတြက္ယူၾက။ လိုရင္ ဘယ္ေလာက္ လိုတယ္ ဆိုတာေျပာ။ ကိုမ်ိဳးခင္က ျဖည့္ေပးလိမ့္မယ္။ ျဖည့္ေပးစရာ သပ္သပ္ ယူလာခဲ့တယ္ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဟုတ္တာေပါ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရရမွာေပါ့လို႔ ဦးေအာင္တိုးေရာ သန္႔ဇင္ပါ ေတြးလိုက္ၾကတယ္။
ဦးေအာင္တိုးက လက္ဖက္ရည္ အႀကမ္း ပန္းကန္ေလးထဲကို ေရနည္းနည္း ထည့္ၿပီး သူ႔အနား ယူလိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ေရရင္း လက္မနဲ႔ လက္ညႇိဳး ေရဆြတ္ ရေအာင္လို႔။ သန္႔ဇင္က ပါးစပ္ထဲက ကြမ္းေတြကို ေထြးခံထဲ ေထြးခ်လိုက္တယ္။ ေငြစကၠဴေတြကို စၿပီး ေရတြက္ေတာ့ ကိုညီေအာင္က သူမ်ား မျမင္ေအာင္လို႔ တိုက္ရဲ႕ တံခါးမႀကီးကို ထၿပီး ေစ့မလို႔ ကိုမ်ိဳးခင္က ေနပါေစ မပိတ္ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ လက္ကာျပတယ္။
ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခံစားလႈပ္ရွား ေနသေလာက္ ကိုမ်ိဳးခင္ကေတာ့ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိသလိုဘဲ။ သစ္သား ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ေနတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္က တိုက္ေလးရဲ႕ ေနာက္ေဖးကို ဝင္ၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ ေဝးလို႔ တစ္ပတ္ေတာင္ လွည့္ပတ္ မၾကည့္ဘူး။ ဒါ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ဒီတိုက္ေလးရဲ႕ အရိပ္ကို သူ နင္းဖူးတာပါ။ တိုက္ဝယ္တဲ့ လူက ေငြလာေခ်တာနဲ႔ မတူဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာ ျပန္လာတဲ့ လူလိုပဲ။
ဦးေအာင္တိုးတို႔ သားအဖက ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္ ေရတြက္ ေနၾကတယ္။ ေရၿပီးသား ပိုက္ဆံ အစည္းေတြကို သပ္သပ္ဖယ္ ထားၾကတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္က ေငြစကၠဴေတြကို တစ္ေသာင္းစီ စည္းလာခဲ့တယ္။ သန္႔ဇင္ကေတာ့ ကိုးဆယ္တန္ အစည္း တစ္စည္းကို ေျဖၿပီး ေရေနတယ္။ ဦးေတာ္ေတာ္က ေငါင္းစင္းစင္း ငုပ္စိစိနဲ႔ အသာထိုင္ရင္း ႏွေျမာစိတ္၊ အားငယ္စိတ္၊ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြ တစ္လွည့္စီ ခံစားေနရတယ္။ အလကား သက္သက္မဲ့ ထိုင္ေနရာက စိတ္မြန္းက်ပ္ လြန္းတာနဲ႔ ေငြစကၠဴေတြ ဟိုသားအဖ နည္းတူ ေရရ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ သူ စိတ္လႈပ္ရွား ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလို စိတ္လႈပ္ရွား ေနရင္ေတာ့ ေငြစကၠဴ ေရတြက္တဲ့ ေနရာမွာ အမွား ပါသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစိတ္ကို ေငြစကၠဴေတြ ေရတြက္ရင္း သူ ေခ်ဖ်က္ပစ္ခ်င္ ေနတယ္။ ေငြစကၠဴ ေရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ သူစဥ္းစား ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သမံတလင္းကို ၾကည့္ေနတဲ့ ေခါင္းကို ေမာ့္လိုက္တယ္။ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ေရမယ္။ ေငြစကၠဴေတြကို ေရမယ္။ ဒါမွ ကိစၥ ျမန္ျမန္ျပတ္မယ္။ ကိစၥၿပီးျပတ္ရင္ ကိုမ်ိဳးခင္တို႔ ကိုညီေအာင္တို႔ ျပန္သြားၾကလိမ့္မယ္။ သူတို႔ မရွိရင္ သူ ခံစား ေနရတာေတြ ေတာ္ေတာ္သက္သာ သြားလိမ့္မယ္လို႔ သူ ေတြးမိတယ္။ ဘဏ္ထုပ္ေတြကို သူအရင္ရွာၾကည့္တယ္။ တစ္ထုပ္မွ ပါမလာဘူး။
ဦးေတာ္ေတာ္ ေငြစကၠဴ တစ္စည္းကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ပြဲစား ကိုညီေအာင္က အံ့ဩတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဦးေလးေတာ္ကို ခ်က္ခ်င္း လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ အံ့ဩတဲ့ အၾကည့္ထဲမွာ ဦးေလးႏွယ္ မေနတတ ္မထိုင္တတ္ ရွိလိုက္တာဗ်ာ ဆိုတဲ့ အျပစ္တင္ အၾကည့္ပါ စြက္လို႔ေပါ့။ ဦးေတာ္ေတာ္က ကိုညီေအာင္ရဲ႕အၾကည့္ကို ခံႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး။ မသိဟန္ မျမင္ဟန္ ေဆာင္လိုက္တယ္။ ကိုညီေအာင္ရဲ႕အၾကည့္က ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ စြဲေနတယ္။
တစ္ေသာင္းထုပ္ တစ္ထုပ္ကို သူ ေျဖလိုက္တယ္။ လက္သည္းက သိပ္မတိုပါဘဲနဲ႔ ဘန္ခ်ည္ႀကိဳးကို ေျဖလို႔ မရဘူး။ သူ႔လက္ေတြက သူ႔စိတ္ လႈပ္ရွားေနေၾကာင္း သက္ေသခံ ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ေျဖယူရတယ္။ ဆယ္တန္ တစ္အုပ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရတြက္လိုက္တယ္။ ညာဘက္ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္မက ေငြစကၠဴရဲ႕ အစြန္းကို တစ္ရြက္ခ်င္း ပြတ္သပ္ လွန္ေပးေနတယ္။ ဘယ္ဘက္ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္က ေငြစကၠဴေတြကို ေလွကားထစ္ တစ္ထစ္ခ်င္း တက္သလို ဖိနင္းေက်ာ္ျဖတ္ ေရတြက္ေနတယ္။ ဘယ္ဘက္ လက္ဖေနာင့္က ေငြစကၠဴရဲ႕ ေထာင့္စြန္းတစ္ခုကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ဖိထားတယ္။ တစ္ ... ႏွစ္ ... သံုး ... ေလး ... ငါး ... ေျခာက္ ... ခုနစ္ ... ရွစ္ ... ကိုး ... တစ္ဆယ္။ တစ္ဆယ္ၿပီးေတာ့ ဆယ့္တစ္လို႔ မေရဘူး။ တစ္ကေန စၿပီး ေရတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္ေရသြားလိုက္တာ ေနာက္တစ္ခါ ကိုးၿပီး ႏွစ္ဆယ္လို႔ ေရတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေရတာ လက္ထားပံုသိုပံု အားလံုးက ဦးေတာ္ေတာ္ ဖခင္ႀကီး သင္ေပးသြားတဲ့ နည္းေတြေပါ့။ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေရတြက္သြားလိုက္တာ တစ္ေထာင္ထုပ္ တစ္ထုပ္ ၿပီးသြားေရာ။ တစ္ရြက္မွ မေလ်ာ့ဘူး။ တစ္ရြက္မွလည္း မပိုဘူး။ ကြက္တိပဲ။
သန္႔ဇင္က သူ ေရၿပီးသား ပိုက္ဆံေတြကို သီးသန္႔ ပံုထားတယ္။ ဦးေအာင္တိုးလည္း သူေရတဲ့ေငြကို သပ္သပ္တစ္ပံု ပံုထားတယ္။ ဦးေတာ္ေတာ္က ေနာက္ထပ္ တစ္ေထာင္ထုပ္ တစ္ထုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္တယ္။ ခုနကလိုပဲ တစ္ရြက္ခ်င္း စေရတယ္။ ဒီလို ေရေနရင္းနဲ႔ ကိုညီေအာင္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတုန္းပဲလို႔ ခံစားေနရတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္က ထိုင္ရာက အသာထၿပီး သူ႔ကားဆီ ထြက္သြားတယ္။ ေငြစကၠဴ ေရေနတဲ့ကိစၥ သူနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္သလိုဘဲ။ ေလ်ာ့ခ်င္လဲ ေလ်ာ့ပေစ။ မသမာမႈ လုပ္ၾကမယ့္ လူေတြ မဟုတ္မွန္းသိလို႔ ထသြားတဲ့ ပံုစံပဲ။ ေငြေတြ ေရေနတဲ့ လူေရာ မေရဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ကိုညီေအာင္ေရာ မသမာမႈ လုပ္ဦးေတာ့ ဂ႐ုမထားတဲ့ ပံုစံနဲ႔။ ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ လွည့္မၾကည့္ဘူး။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေရၾကေနာ္လို႔ ဦးေတာ္ေတာ္က သူ႔ညီနဲ႔ တူကို လွမ္းေျပာခ်င္တယ္။ ေျပာရရင္ ေကာင္းမလား။ ေျပာသင့္တယ္။ ေျပာရမယ့္ စကားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုမ်ိဳးခင္ ကြယ္ရာ အခုလို အခ်ိန္မွာ ဘာစကားမွ မေျပာတာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ အထင္မခံႏိုင္ဘူး။
ေျခာက္ ... ခြန္ ... ရွစ္ ... ကိုး ... ရွစ္ဆယ္ ...။
တစ္ ... ႏွစ္ ... သံုး ... ေလး ...။
ဟိုလူက ကားထဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ေရႊေရာင္ စီးကရက္ဘူးကို ယူၿပီး အိမ္ဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ လာေနတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဦးေတာ္ေတာ္ ေဆးလိပ္ မတည္မိတာကို သတိရမိ အားနာမိ ျပန္တယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ တည္လည္း ေသာက္မယ့္ လူစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ေရေနတဲ့ အထုပ္က ရြက္တစ္ရာ မျပည့္ဘဲ ကိုးဆယ့္ရွစ္ရြက္ပဲ ရွိေနတယ္။ ဒီလို ေရရင္းနဲ႔ ရင္ထဲကလည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ မေလ်ာ့ေစခ်င္ဘူး။ တကယ္လို႔ ေငြစကၠဴက ေလ်ာ့ေနရင္ေကာ၊ ေလ်ာ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ ေကာင္းပါ့မလား။ ဦးေအာင္တိုးတို႔ သားအဖ ေရေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနၿပီ။ တစ္ေယာက္ကမွ တစ္ရြက္ ေလ်ာ့တယ္လို႔ ေျပာသံ မၾကားမိဘူး။
ငါး ... ေျခာက္ ... ခြန္ ... ရွစ္
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သူေရတဲ့ အထုပ္ကမွ လာေလ်ာ့ ရတယ္လို႔။ ဦးေတာ္ေတာ္က ဦးေအာင္တိုး ထည့္ထားတဲ့ အၾကမ္း ပန္းကန္ထဲက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကို လွမ္းဆြတ္ၿပီး ေရေနရာက ဒီအထုပ္ေတာ့ ပါးစပ္ကေန တံေတြးဆြတ္ၿပီး ဆက္ေရ ေနမိတယ္။
ခြန္ ... ရွစ္ ... ကိုး ...။
ကိုးတြင္ ရပ္ထားလိုက္တယ္။ ေလပူေတြ မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ေအာက္ဆံုးမွာ တစ္ရြက္ က်န္တာကို ထည့္ေရ မေနေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေသးရဲ႕၊ ဦးေတာ္ေတာ္ လက္ကိုင္ပုဝါေလးကို ႏိႈက္ထားလိုက္ၿပီး တိုက္ပံုအက်ႌကို ခြ်တ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုညီေအာင္ကေတာ့ ဦးေလးဘာသာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ သူေတာ့ ဘာမွ မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ အခ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဖက္ လွည့္ေနတယ္ေလ။ လက္ထဲမွာေတာ့ ကိုမ်ိဳးခင္ တည္တဲ့ စီးကရက္တစ္လိပ္ မီးညႇိလ်က္သား။
စကၠန္႔နဲ႔အမွ် ေရတြက္ ေနလိုက္ၾကတာ အေတာ္ ၾကာသြားၿပီ။ ကိုမ်ိဳးခင္ ယူလာတာရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္ ရွိသြားၿပီေလ။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ တစ္ရြက္ ေလ်ာ့တယ္လို႔ ေျပာသံ မၾကားရဘူး။
ဦးေတာ္ေတာ္ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ အစည္း တစ္စည္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္ကေတာ့ လုပ္သား ျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာကို ေကာက္ဖတ္ေနတယ္။ ကိုညီေအာင္ကလည္း စီးကရက္ကို အားပါးတရ ဖြာရင္း ဘာေတြ အၾကံထုတ္ေနတယ္ မသိ။ အေရွ႕ဘက္ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒူးကလည္း တဇတ္ဇတ္နဲ႔ နန္႔လို႔။
ဦးေတာ္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရတာပါပဲ။ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ အုပ္က တစ္ရြက္ ေလ်ာ့ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေရတယ္။ ကိုးဆယ့္ကိုးရြက္ပဲ ရွိတယ္။ ဆယ့္တစ္သိန္းထဲက ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္ ေလ်ာ့တယ္။ တစ္ရြက္ ေလ်ာ့တယ္လို႔ ေျပာရမွာ သူ ဝန္ေလး အားနာ ေနမိတယ္။ ဒီအထုပ္ကို ကိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစား ေနမိတယ္။ သူေရတဲ့ အထုပ္မွ လာေလ်ာ့ရတယ္လို႔။ သန္႔ဇင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဂ႐ုတစိုက္ ေရေနတာ သူေတြ႕ေနရတယ္။ သန္႔ဇင္ရဲ႕ ေရလက္စ အထုပ္ကို ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲက ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ အုပ္ကို သန္႔ဇင္ဆီ ကမ္းလိုက္တယ္။ အသံအုပ္အုပ္နဲ႔ တစ္ရြက္ ေလ်ာ့ေနတယ္လို႔ ေျပာရင္း လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ လက္ညႇိဳးေလးက မသိမသာ တုန္ယင္ ေနတယ္ေလ။ ကိုမ်ိဳးခင္က သတင္းစာ ဖတ္ေနရာက သတင္းစာကို ခ်ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘာမ်ားေျပာမလဲလို႔ ဦးေတာ္ေတာ္ နားစြင့္ ေနမိတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္က သတင္းစာကို ျပန္ေကာက္ဖတ္တယ္။
သူ႔ဟာသူ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ၿပီး သန္႔ဇင္ တစ္ရြက္ လွန္လိုက္ရင္း သူ႔ပါးစပ္က ဂဏန္းတစ္လံုး ေရရြတ္ရင္းနဲ႔ လိုက္ေရ ေနမိတယ္။ သန္႔ဇင္က ပိုၿပီးေတာ့ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေရေနတာ သိသာလွတယ္။ အရြက္တစ္ရာထုပ္က ထူရာကေန တျဖည္းျဖည္း ပါးပါး လိုက္လာတယ္။ ဦးေတာ္ေတာ္မွာ ဟုတ္ပါ့မလား၊ ဟုတ္ပါ့မလား၊ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ စီရင္ခ်က္ နားေထာင္ ေနရတဲ့ တရားခံ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနရွာတယ္။ သူနံေဘးက လိုက္ေရ ေနရတာနဲ႔ သန္႔ဇင္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပဲ။ သန္႔ဇင္က ေလ်ာ့ေနတဲ့ ေငြစကၠဴထုပ္ကို ကိုမ်ိဳးခင္ဘက္ ထိုးေပးရင္း ေရၾကည့္ပါဦး ဆိုေတာ့ ျပံဳးၿပီး ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ယမ္းျပတယ္။ သူ႔ဘာသာ ေဘးမွာ သီးသန္႔ ဖယ္ထားတဲ့ အထဲက ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္ကို ယူၿပီး သန္႔ဇင္ဆီ လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ကိုးဆယ္တန္ ေလ်ာ့ရင္ ကိုးဆယ္တန္ ျဖည့္ေပးဖို႔ ကိုးဆယ္တန္ အစည္းက သပ္သပ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္၊ ဆယ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္ အစည္းေတြက သပ္သပ္။ တိုက္ဖိုး ေခ်ရမယ့္ ဆယ့္တစ္သိန္းနဲ႔ မေရာဘူး။
ေရၿပီးသား ေငြစကၠဴေတြ မ်ားလာေလေလ ဦးေတာ္ေတာ္ရဲ႕ အားေတြ အင္ေတြ ေလ်ာ့သြားေလေလ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ေျခမသယ္ခ်င္ လက္မသယ္ခ်င္နဲ႔ ေသြးေတြ အလြန္အမင္း ထြက္ထား ယိုထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ။ ဦးေအာင္တိုး ေရတဲ့ အထုပ္ကလည္း ႏွစ္ရြက္ ေလ်ာ့ျပန္သတဲ့။ သန္႔ဇင္က သူ႔အေဖက ႏွစ္ရြက္ေလ်ာ့တယ္ ဆိုတဲ့ အထုပ္ကို ယူၿပီး ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္ တစ္ေခါက္ ျပန္စစ္မယ္လုပ္ေတာ့ ကိုမ်ိဳးခင္က ထံုးစံအတိုင္း ျပံဳးၿပီးေျပာတယ္။ ဦးေအာင္တိုးက ဘာေျပာမွန္း မသိဘူး။ လက္ကလည္း မေရပါနဲ႔ေတာ့ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ လက္ဝါးနဲ႔ ကာျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီးသန္႔ ဖယ္ထားတဲ့ အထဲက ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ႏွစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္က အခ်ိန္ကုန္ ခံခ်င္ပံု မေပၚဘူး။ မယံုသကၤာလည္း ျဖစ္ပံု မေပၚဘူး။ ဒီေလာက္ ပိုက္ဆံမွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုးရာ တစ္ေထာင္ ေလ်ာ့တယ္ဆိုလည္း ေပးမယ့္စတိုင္ အျပည့္နဲ႔။ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိၿပီး သတင္းစာကို ဆက္ဖတ္ ေနျပန္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ခံစားခ်က္ရွိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္နဲ႔ မတူဘူး၊ စက္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လိုပဲ။ သိပ္ၿပီး ေအးေဆးလွတယ္။
နာရီေဟာင္းႀကီးရဲ႕ ခ်ိန္သီး လႊဲသံနဲ႔ ေငြစကၠဴ ေရသံေတြပ ဲတိုးတိုးေလး ၾကားေနတယ္။ ေရလက္စ အထုပ္ၿပီးေတာ့ ဦးေတာ္ေတာ္ ဆက္ေရခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာလဲ မြန္းက်ပ္လွၿပီ။ ဟိုးအရင္က ပိုက္ဆံ ေရရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ မတ္တဲ့ ေခ်ာက္ထဲက ခုန္ခုန္တက္ရသလို ပင္ပန္းလွတယ္။ အသက္ကို မွ်င္းၿပီး ခိုးရွဴေနမိတယ္။ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ မွီၿပီး ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ဦးေတာ္ေတာ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္က ရွစ္သိန္းပဲရမယ္ ဆိုတဲ့ သူ႔အေဆာက္အအံုကို ဆိုတဲ့ေဈး ဆယ့္တစ္သိန္းနဲ႔ လာဝယ္တဲ့ ကိုမ်ိဳးခင္ကို မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက သတင္း တစ္ပုဒ္ကို ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး ဖတ္ေနတယ္။
စာကို တစ္လံုးခ်င္း ေပါင္းဖတ္ေနရသလို ႏႈပ္ခမ္း ႏွစ္ခုကလည္း ျဖည္းျဖည္းပဲ ဟိုလူက လႈပ္ေနတယ္။
ေမာင္ညီေအာင္ ဦးေလးတို႔ ဒီမွာ ရက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကိုမ်ိဳးခင္ကို ေျပာၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေငြစကၠဴ ေရတဲ့ လူေတြလည္း ေရလက္စကို ရပ္ၿပီး ကိုမ်ိဳးခင္ ဘာမ်ား ေျပာမလဲလို႔ နားေထာင္ ေနၾကတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္က ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။ သတင္းစာ ဖတ္တာ ေႏွးသလို စကား ေျပာေတာ့လည္း ေႏွးေႏွးပဲ သူေျပာတယ္။ ကိုမ်ိဳးခင္ ေျပာတာကို က်န္တဲ့လူေတြ နားမလည္မွန္း သိလို႔ ကိုညီေအာင္က တစ္ခါထပ္ၿပီး ေျပာျပရတယ္။ ႏွစ္ပတ္ေနမယ္ ဆိုတာ ေနႏိုင္ပါတယ္ တဲ့။ ေငြလည္း အေျပ ေခ်ခဲ့မယ္ တဲ့။ မခ်န္ပါဘူး တဲ့။ ေျပာင္းေပးမယ္ ဆိုတဲ့ေန႔ က်မွသာ ေျပာင္းျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေပးပါတဲ့။ ကိုညီေအာင္က ရွင္းျပေပလို႔သာေပါ့။ ကိုမ်ိဳးခင္ရဲ႕ ဝဲလြန္းတဲ့ စကားကို သူတို႔ နားမလည္ၾကဘူးေလ။
---------
ညီပုေလး
သာရ ဝတၳဳမဂၢဇင္း၊ ဇြန္၊ ၁၉၈၈။