ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ အိမ္

"ဘဝမွာ အိမ္ကေလး တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ပိုင္ဆုိင္ခ်င္လိုက္တာ" ဆိုတဲ့ စိတ္အေတြးမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ မၾကာခဏ ဝင္လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီအေတြးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ရွိလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးတံု႔ေလးကန္ သြားတတ္ၿပီး လူကိုယ္တုိင္ကလည္း အေတြးေတြေနာက္ကို ေကာက္​ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ပါသြားတတ္ စၿမဲပါပဲ။
ဦးေခါင္းကို ေဘးဘီ ဘယ္ညာလႊဲရင္း ျမင္ကြင္းထဲ ဝင္လာသမွ် အိမ္ကေလးေတြ၊ တိုက္တာ၊ အေဆာက္အဦ ေတြကို တစ္လံုးစီ၊ တစ္လွည့္စီ ေငးရီေစ့ငုမိတဲ့အခါ အိမ္ကေလးေတြရဲ႕ သပ္ရပ္ ခံ့ညားမႈ၊ အျပင္အဆင္၊ ေဆာက္လုပ္ ထားတဲ့ ဒီဇိုင္းလက္ရာ၊ အိမ္ပံုစံ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္ျခင္း၊ မႀကိဳက္ျခင္းနဲ႔ တုိင္းတာ၊ မွတ္ခ်က္ေတြေပး စိတ္ကူးယဥ္၊ ေဝဖန္ေရး လုပ္မိ႐ံုမွ်မက အိမ္ကေလးေတြမွာ ေနထိုင္တဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကို တစ္မ်က္ႏွာျခင္း ဖတ္႐ႈၾကည့္ေန မိသလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရပါတယ္။
အိမ္ေတြဟာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏုိင္ ခဲ့မလဲ။ လူေတြကေရာ သူတို႔ ေနထုိင္တဲ့ အိမ္ကေလးေတြ အေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိ ဂ႐ုတစိုက္ ရွိၾကသလဲ။ အိမ္ကေလးေတြဟာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေန သေဘာထားကို အလြယ္ကူဆံုး အကဲခတ္ ၾကည့္႐ႈႏုိင္တဲ့ စိတ္ရဲ႕ ျပတင္းတံခါးေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။
တန္ဖိုး အနည္းအမ်ားက အဓိက မက်ဘဲ သာမန္ ျမင္ေတြ႕ေနက် သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြကို စနစ္တက် ဂ႐ုတစိုက္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အေနအထားမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသလား။ ပန္းေတြနဲ႔ ပနံရေနတဲ့ အိမ္ကေလးေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္ေတြကို ဖယ္ခြာ မရေအာင္ စြဲေဆာင္ထား ႏိုင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမင္ရသူေတာင္ ဒီေလာက္ စိတ္ၾကည္ႏူးရရင္ ဒီဝန္းနဲ႔ ဒီျခံကေလးကို ပိုင္ဆုိင္ထားသူ ဆိုရင္ သူ႔ပိုင္ဆုိင္မႈအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ ေနလိုက္မလဲလို႔။ ဒီလုိ အိမ္ရွင္မ်ိဳးဟာ စိတ္သေဘာထားလည္ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕သူ ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။
ျခံဝန္းရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ဒန္းကေလး တပ္​ဆင္ထားမယ္ ဆုိရင္ အိမ္ရွင္ဟာ မိသားစုကို အေရးတယူ ရွိတဲ့သူ ခံုတန္းလ်ားေလးကို အိမ္ေရွ႕မွာ ႐ိုက္ထားတာ ျမင္ရရင္ ဒီအိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းကို လြန္လြန္မင္းမင္း ခင္တြယ္ တတ္တဲ့သူ။ ၾကက္ေတာင္ကြင္း၊ ျခင္းကြင္း၊ သစ္ပင္ တစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားမယ့္ ရိမ္းဘားကြင္း၊ ပလက္ဘား၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္ အားကစား လုိက္စားခ်င္ လုိက္စား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သားသမီးကို အားကစားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လိုက္စားေစခ်င္တဲ့ မိဘမ်ိဳးပဲေပါ့။
အိမ္ဆိုတာ အမိုးအကာ ရွိၿပီး ေနထုိင္ဖို႔ ဆိုတာထက္ အိမ္ရွင္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြကိုပါ သူတုိ႔ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ပူးတြဲျမင္ေတြ႕ရေလ့ ရွိပါတယ္။ အိမ္ကေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ေနတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ဥစၥာဓန ႂကြယ္ဝမႈေပါ့။ လဲယိုင္ၿပိဳက် မသြားဖုိ႔ က်ားကန္ေထာက္မ ထားရတဲ့ အိမ္ကေလးေတြ၊ ျခံစည္း႐ုိးေတြက တရြဲ႕တေစာင္း၊ ဝန္းျခံတံခါးက အားစိုက္တြန္းစရာ မလိုဘဲ ထိ႐ံုနဲ႔ ၿပိဳက်သြားႏုိင္မယ့္ အေနအထား၊ တစ္ျခံဝန္းလံုးကို ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြနဲ႔ ေတာထလုိ႔။ မၾကာမီ အိမ္တစ္လံုးလံုးကို ဝါးၿမိဳဖ်က္ဆီး ပစ္ေတာ့မည့္ အရိပ္လကၡဏာေတြနဲ႔ ျပတင္းတံခါးခ်ပ္ေတြက ျပဳတ္လုပ္ကာ ယိုင္နဲ႔လုိ႔။ အိမ္အမိုး သြပ္ေတြက လန္သည္​့ ​သြပ္က လန္၊ ေဆြးျမည့္ ျပတ္က်ေနတဲ့ အိမ္ အကာအရန္ေတြနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အခင္းအက်င္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြလည္း ေနာက္က်ိေလးလံ သြားတတ္စျမဲ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား အပ်က္အစီးေတြကို ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ ၾကပါသလဲ။ တခ်ိဳ႕တေလ အခ်ိန္ မေပးႏုိင္လို႔ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ေငြေၾကးဥစၥာကို ခ်ိန္ဆေနၾက ရသူေတြလည္း ရွိေနၾကမွာ မလြဲပါဘူး။ အိမ္ရွင္​ေတြမွာ တျခား အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိေနႏုိင္ေပမယ့္ ဒီဝန္းျခံကို ငါသာ ပိုင္ခဲ့ရင္ဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ကူးလည္း အေသးစား ျပင္ဆင္မႈေတြ၊ အႀကီးစား ျပင္ဆင္မႈေတြ၊ ေငြေၾကး၊ ကုန္က်စရိတ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ သြားတတ္စျမဲ။ ၾကမ္းတစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးလွ်င္ ၾကမ္းတစ္ေခ်ာင္း အစားထိုးႏုိင္ေရး သြပ္တစ္ခ်ပ္ မလံုလွ်င္ သြပ္တစ္သြယ္ အစားထိုးႏုိင္ေရး၊ အေဟာင္းၿဖိဳခ်၊ အသစ္ျပင္ဆင္ စိတ္ကူးေရအလ်ဥ္ေၾကာ နစ္ေမ်ာ ေနမိတတ္စျမဲပင္။
သစ္လြင္ ေတာက္ပတဲ့ ဝန္းန႔ဲ ျခံနဲ႔ အိမ္ကေလးေတြ ခမ္းနားထည္ဝါမႈနဲ႔ ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ဩ ေငးေမာခ်င္စရာ နန္းေတာ္ႀကီးေတြလို ရဲတိုက္ႀကီးေတြလို အေဆာက္အဦေတြ ေခတ္မီမီ ဒီဇိုင္း အျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ ျမင္ရသူကို ညႇိဳ႕ယူ ဖမ္းထားႏုိင္တဲ့ လံုးခ်င္းလအိမ္ရာကေလးေတြ၊ ၾကည့္ေငးအားက် ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔သာ ျပည့္ႏွက္လုိ႔။
ဒါေတာင္ လမ္းမေတြေပၚကသာ ၾကည့္ေငးခဲ့ရတာမို႔။ အိမ္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္း အျပင္အဆင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ ေနမလဲလို႔။ အခန္းေတြကို ဘယ္လို ဖြဲ႕ထားမလဲ။ အလင္းနဲ႔ အေမွာင္၊ အေရာင္ေတြကို စိတ္ၾကည္ႏူး ဆြတ္ပ်ံ႕ေစမယ့္ ဗိသုကာ လက္ရာေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဖန္တီးထားမလဲ။ ႐ိုးရာဆန္တဲ့ ပရိေဘာဂေတြလား။ ေမာ္ဒန္ ပရိေဘာဂေတြလား။ ႐ိုးရာနဲ႔ ​ေခတ္ေပၚကို ဘယ္လို တြဲစပ္ အသံုးျပဳထားမလဲ။ အဲဒီလို အိမ္ေတြကို ၾကည့္ေငးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ ခရီးမဆံုးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ "အိမ္" ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါ အရာေရာက္ခဲ့ ပါသလဲ။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္ ခံစားရမွာသာ သိၾကစျမဲေလ။
"အိမ္ပိုင္ရာပိုင္ မရွိသူေတြမွ အိမ္ဒုကၡကို ခံစားတတ္လိမ့္မယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ အငွားအိမ္ကေလးေတြ မွာသာ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ အဆင္သင့္သလို ငွားရမ္း ေနထိုင္ခဲ့သူပီပီ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အိမ္ရွင္ အိမ္ငွား ျပႆနာ၊ မၾကာခဏ အိမ္ေျပာင္းေရႊ႕ရသည့္ ဒုကၡ၊ မျဖစ္မေန တုိင္ၾကားရတဲ့ ဧည့္စာရင္း၊ ဝန္းက်င္အသစ္ကို တစ္ခါေျပာင္းတုိင္း စူးစမ္း၊ စပ္စု၊ စံုစမ္း၊ စစ္ေဆး၊ စိမ္းျမ "စ" ငါးလံုးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခါးသီးလွပါၿပီ။
"အိမ္မပိုင္ေပမယ့္ ေဂၚလီလုပ္လုိ႔ ရတာ နည္းတဲ့ ကုသိုလ္လား" ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ဟာသကုိ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ေမာႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မပိုင္လို႔ လိမ့္လိမ့္ေနရတဲ့ ေဂၚလီလံုးလို ဘဝေလးကို မ်က္လံုးထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေစတဲ့ အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလုိက္မိပါရဲ႕။
"အိမ္မပိုင္ေတာ့ေရာ ဘာအေရးလဲ။ အိမ္ငွား ေနမွာေပါ့။ အိမ္မငွား ႏုိင္ေတာ့ေရာ ဘာပူစရာ လိုလို႔လဲ။ က်ဴးလုိက္ၾကတာေပါ့" တဲ့။
ဘဝတူ အိမ္ပိုင္ရာပိုင္ မရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရွ႕မွာ "အိမ္ကေလး တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ပိုင္ခ်င္တယ္ကြာ"လို႔ သြားညည္းညဴမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ရယ္ေမာေျပာဆို ခဲ့ဖူးတယ္။ က်ဴးေက်ာ္ေတြ ညံေနတာ၊ ေန႔စဥ္ သတင္းစာမွာ အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ႐ုပ္သံ ဖန္သားျပင္မွာ သူလည္း ျမင္မွာ ၾကားမွာ သတင္း ၾကားမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔ေတာင္ အႏုိင္ႏိုင္ ႐ုန္းကန္ရွာေဖြ ေနၾကရတာ ဆိုေတာ့လည္း ဟန္တင္းၿပီး ခံျငင္းၾကည့္တဲ့ သေဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္စာနာ ေပးႏုိင္ခဲ့ပါရဲ႕။
"လူမွန္ရင္ အိမ္တစ္လုံးေလာက္ေတာ့ ပိုင္ဆုိင္သင့္တယ္ ထင္တာပါပဲကြာ" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အားခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေလသံနဲ႔ ညည္းတြားမိတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်ဴးေက်ာ္ ရပ္ကြက္ေလးမွာ ေနထိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက "ငါတုိ႔ ညည္းဖို႔လည္း ခ်န္ပါဦး သူငယ္ခ်င္းရာ။ ေန႔ ေရႊ႕ရမလား၊ ည ေရႊ႕ရမလား၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ ညအိပ္ေနရတဲ့ ငါတို႔မိသားစုမွာ ကေလးေတြကလည္း တစ္ျပံဳတစ္မႀကီး၊ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ၾကံံဳရာက်ပန္း၊ ငါတုိ႔လို လူမ်ိဳးေတြ အိမ္လုိခ်င္လို႔ အသည္းအသန္ တမ္းတေနတယ္ ဆိုရင္ အဓိပၸါယ္ ရွိေသးတယ္။ မင္းလို တစ္ေယာက္တည္းသမား တစ္အိမ္တည္း အိမ္ေနရတယ္လုိ႔ကြာ"
"အမယ္ေလးေနာ္ … သူမ်ား အိမ္မက္ကို သြားဖ်က္ဆီး ေနျပန္ၿပီ။ တစ္အိမ္တည္း မအိမ္လို႔ မရေတာ့ဘူး ေတာ္ေရ။ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းကို သူေတာ္ရမယ့္ ေယာကၡမႀကီးက သူ႔သမီးကုိ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ မထားႏုိင္ရင္ မေပးစားဘူး ဆိုတဲ့ သတင္း ရွင္ မၾကားဘူးလား"
"ဪ … မင္းက ၾကားလာ လိုက္ၿပီေပါ့"
"မၾကား ရွိပါ့မလားေတာ္။ မနက္က ရပ္ကြက္ ေဈးကေလးမွာ သူ႔ေယာကၡမႀကီး ကိုယ္တုိင္ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ ေျပာေနတာ တစ္ေဈးလံုး ၾကါးတာပဲ" တဲ့။
ကာယကံရွင္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ဝင္ေျဖစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ သတင္းျဖစ္ထြန္းမႈ ျမန္ဆန္တဲ့ ရပ္ကြက္ ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ညေန ခ်စ္သူ ခ်ိန္းဆိုထားတာလည္း ဒီကိစၥပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
သူငယ္ခ်င္း လင္မယားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခ်စ္သူနဲ႔ ဆံုေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ကေဖးဆိုင္ကေလး ရွိရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြား လာခဲ့ပါရဲ႕။ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းထဲမွာ အိမ္အသစ္စက္စက္ ကေလးေတြ တိုးလာတဲ့အခါ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦ တခ်ိဳ႕ ႐ုပ္လံုးေပၚ ပီျပင္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ အားငယ္သလုိလို၊ အားမရသလိုလို၊ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ေၾကကြဲသလိုလုိ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မျမင္ရတဲ့ ကံကိုပဲ ပံုခ်ေနခဲ့ရေပါ့။
ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေတြကေန ေသြဖြယ္လႊဲေရွာင္လုိ႔ ၾကားေနရတဲ့ သီခ်င္းေတြဘက္ နားစြင့္လုိက္ျပန္ေတာ့ မေဝးမလွမ္း အလွဴခံမ႑ပ္က လြင့္ပ်ံလာတဲ့ သီခ်င္းသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ေန သလိုပါပဲ။
"အိမ္ဆုိရင္ … အိမ္ျဖစ္ရမယ္၊ စိန္ဆုိရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္" တဲ့။ အဆုိေကာင္းတဲ့ ဆရာသုေမာင္ရဲ႕ သီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရည္ရြယ္ညႊန္းေရာ့ သလားေတာင္ ထင္မိရရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္တစ္လံုးတစ္ေလေတာင္ ဘဝမွာ ေယာင္မွား ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ မရွိခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ။
ရန္ကုန္ေရာက္စ ကၽြန္ေတာ့္ဝင္ေငြ တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ သံုးေသာင္း ဝန္းက်င္မွာ ရေနတဲ့ ကာလက ဆင္ေျခဖံုး ၿမိဳ႕သစ္ကေလးေတြက ေပေလးဆယ္၊ ေပေျခာက္ဆယ္ ျခံဝန္းတစ္ကြက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဆယ္သိန္း ဆယ့္ငါးသိန္း ၾကားမွာ လက္ထဲ ေငြတစ္သိန္း ႏွစ္သိန္း စုမိေတာ့ အားက်ေဝရီ အိမ္အိပ္မက္က လက္လွမ္းလို႔ မမီတမီ။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ဝင္ေငြ တစ္သိန္းခြဲ ႏွစ္သိန္းၾကားမွာ ရရွိေနတဲ့ ဒီကာလမွာေတာ့ အိမ္ျခံေျမေတြက ဆင္ေျခဖံုးမွာေတာင္ သိန္းရာဂဏန္း၊ ၿမိဳ႕ထဲ လူစည္ကားရာ လမ္းမေပၚက ကြန္ဒိုေတြ၊ တုိက္ခန္းေတြ လံုးခ်င္းအိမ္ရာေတြ ဆိုတာ မိုးနဲ႔ ေျမလိုပဲ။ အိပ္မက္ထဲ ထည့္မက္ဖုိ႔ေတာင္ မရဲတရဲ။
တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ ဆိုလို႔ အေျပးအလႊား စံုစမ္းေတာ့ သိန္းတစ္ရာဆိုတဲ့ ကိန္းဂဏန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို သေရာ္​က်ီစယ္ ေလွာင္ရယ္ ေနတယ္ပဲ မွတ္ထင္ခဲ့ရ။ ဘာျဖစ္လို႔ တန္ဖိုးမနည္းဘဲ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာလို႔မ်ား ေရးရဲ ၾကပါလိမ့္။ အင္းေပါ့ေလ။ သိန္းေထာင္ဂဏန္း၊ ေသာင္းဂဏန္း ကိုင္ႏုိင္တဲ့ လူေတြ အတြက္ေတာ့ သိန္းတစ္ရာ ဆုိတာ တန္ဖိုးနည္းပဲေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ဗိုလ္သုက အေဝးကေန လွမ္းလွမ္းၿပီး အသံနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေသးတယ္။ "အိမ္လုိခ်င္ အိမ္ျဖစ္ရမယ္။ စိန္လုိခ်င္ရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္" တဲ့။
အသံေတြနဲ႔ ေဝးရာကို ေရွာင္ရွား ေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ငွားရမ္း ေနထိုင္ခဲ့မိတာ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပဲေလ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ၾကားလိုသည္ ျဖစ္ေစ၊ မၾကားလိုသည္ ျဖစ္ေစ ကိုယ္ေနထိုင္မိတဲ့ ကမ႓ာက အသံေတြနဲ႔ကမ႓ာမို႔ အသံေတြကို ၾကားေနရတာ တကယ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ ထိုင္ေနက် ကေဖးဆုိင္ကေလးကို ေရာက္ေတာ့ စားပြဲထိုး ခ်ာတိတ္က စာတစ္ေစာင္ ကမ္းေပးရင္း "အစ္ကို႔အတြက္ အစ္မ ေပးသြားတာ" တဲ့။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ အရင္ဆို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္မခ်င္း သူ ေစာင့္ေနၾကပါ။
"ကုိေရ …
အခ်ိန္မရလို႔ ေနာက္မွပဲ ေတြ႕မယ္။ အိမ္က ကိုနဲ႔ သိပ္ၾကည္ပံု မရဘူး။ ညည္းလူက အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ ထားႏုိင္လို႔လားတဲ့။ ကို ႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္။ ဒီကေတာ့ ကို႔ကို ခ်စ္တာပဲ သိတယ္။ ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကရေအာင္ ကိုရယ္" တဲ့။
သက္ျပင္းဖြဖြကို ျဖည္​းေလးစြာ ခ်ရင္း ကိုယ္ၾကားၿပီးသား သတင္းေပမယ့္ အခုမွ အတည္ျပဳႏုိင္ လုိက္သလို စိ္တ္ေတြက ေနာက္က်ိေလးလံ သြားရတယ္။
ဘဝမွာ အိမ္ေတြဟာ လူေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ လႊမ္းမိုးထားႏုိင္ခဲ့ ပါသလဲ။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ရယ္လုိ႔ စကားလံုးတန္ဆာေတြ ဆင္ၿပီး ႏွစ္ဖက္ အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေနရာယူထားခဲ့တဲ့ ကာလအလ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွည္လ်ားခဲ့ ပါၿပီလဲ။
ခ်စ္သူေတြရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝကို ဖမ္းစားထားႏုိင္ခဲ့ေသာ အိမ္။ မိသားစုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ကို တေႏြးတေထြး ခ်ည္ေႏွာင္ထားႏုိင္ခဲ့ေသာ အိမ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေတြထဲ စိ္တ္နစ္ေနမိသျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ခ်ာတိတ္ ဘယ္အခ်ိန္ ခ်သြားမွန္း သတိမျပဳမိလိုက္။
"အစ္ကို လက္ဖက္ရည္ ပူတုန္း ေမႊလိုက္ဦးေလ။ ေအးကုန္ရင္ ေမႊလုိ႔ အဆင္မေျပဘူး" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ာတိတ္ကို ေခါင္းဆတ္ျပၿပီး လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ေမႊေနမိတယ္။
လကမ႓ာေပၚမွာ လူသားေတြ ေနထုိင္ဖို႔ ဥေရာပ အာကာသေအဂ်င္စီက ဗိသုကာ ပညာရွင္ ေနာ္မန္ေဖာ္စတာနဲ႔ အဖြဲ႕ကို အလုပ္အပ္ႏွံ ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက မထင္မရွား ရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုမွာ ျမန္မာလူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ အိမ္တစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ အသည္းအသန္ စဥ္းစား အားထုတ္ ေနပါတယ္။
"ခုတေလာမွာ ငါမက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ အရမ္း ထူးဆန္းတယ္ …
ျမက္ခင္းနဲ႔ ျခံဝန္းနဲ႔ အိမ္ကေလးကို တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုင္သတဲ့ …
ပိုက္ဆံေလးေတြ စုခ်င္ေသးတယ္၊ လကုန္တိုင္း ဆုေတာင္းခဲ့တယ္
တုိ႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္လိုခ်င္တယ္"
ဒီတစ္ေန႔လံုးေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ "အိမ္" ေတြထဲက မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္ ပါပဲလား။ စားပြဲထိုး ခ်ာတိတ္ကေတာ့ အသံေသတၱာထဲက ထြက္က်လာတဲ့ သီခ်င္းေတးသြားအတိုင္း လိုက္ေတာင္ ဆိုလို႔။ အရာအားလံုးက သူ႔အေၾကာင္းအရာနဲ႔သူ ပံုမွန္စီးဆင္းေနတယ္။ ပံုမွန္အတုိင္း ျဖစ္မေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္က လြဲလုိ႔ေပါ့။
မနက္က မိုးလင္းလင္းခ်င္း အိမ္ကထြက္ေတာ့ အခန္းပိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးနဲ႔ ေတြ႕တယ္။
"လကုန္ရင္ အခန္းက ျပည့္ၿပီေနာ္။ ထပ္ေနျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား"
"အင္း … လကုန္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္လာခဲ့မယ္ေလ" လုိ႔ မေရမရာ၊ အေျဖစကားကို ဆိုရင္း လတ္တေလာ ပစကၡ အေျခအေနေတြကေန ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေနခဲ့မိပါတယ္။ တကယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕လား။
ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြထဲကို ဘယ္အေၾကာင္းအရာ ကိုေတာ့ ဝင္လာေစၿပီး ဘယ္အေၾကာင္းအရာ ကိုေတာ့ ဝင္မလာေစခ်င္ေသာ တားဆီးကန္႔သတ္၊ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းေတြနဲ႔ ရင့္က်က္မႈမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိပါ။
"တစ္ေန႔ေတာ့ … တစ္ေန႔ေပါ့ ဘယ္ေတာ့လဲ မေမးလုိက္နဲ႔ကြယ္
ဘယ္ေတာ့မွ … ျဖစ္မလာေတာ့ဘူးလုိ႔ အားမေလွ်ာ့ပါနဲ႔
လုိက္ေလေဝးေလ ေျပးေနဆဲ တို႔ အိပ္မက္ေတြ ဝိုးတဝါးရယ္
တို႔ဘဝအတြက္ အိမ္လိုခ်င္တယ္"
ေဆာင္းေဘာက္က လြင့္ပ်ံ႕လာေနတဲ့ သီခ်င္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာခံစား ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အႏုပညာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္မႈ ရွိသြားခဲ့ရင္ ပိုၿပီးထိရွတဲ့ ရသတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေပးစြမ္းႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဘဝအတြက္ အိမ္ကေလး တစ္လံုးေတာ့ မျဖစ္မေန ပိုင္ဆုိင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ လိုအပ္ခ်က္ မွန္သမွ်ကို ျဖည့္စြမ္းေပး ႏုိင္ရမယ္။ မိသားစုဆိုတာ ရွိလာခဲ့ရင္ ေႏြးေထြးၾကင္နာတတ္တဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ေရာယွက္ပါဝင္ေနမယ့္ အိမ္ကေလးလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။
အေဝးကပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ အနီးကပဲ ေလ့လာ ေလ့လာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုဘဝကေလးကို ျမင္ရသူတိုင္း အားက်လိုခ်င္ တပ္မက္သြားေစမယ့္ ခ်စ္ျခင္း၊ အႏုပညာ၊ အတတ္ပညာတို႔ျဖင့္ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးထားေသာ "ခ်စ္သူတုိ႔အတြက္ အိမ္၊ ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕အိမ္" ကေလးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
-------------
ဧပ႐ယ္ေႏြ