ထဘီဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ တဘက္ဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ ဘီးနဲ႔မွန္ လိုပါေသးရဲ႕ …

ထဘီဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ တဘက္ဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ ဘီးနဲ႔မွန္ လိုပါေသးရဲ႕ …
(၁)
ရြာက သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးက ဖလံက်င္းသူ မျမသင္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ သက္ကယ္တန္းတစ္ရြာလံုးက ရယ္လိုက္ၾကတာ အုန္းအုန္းထလို႔။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း မရယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ကိုယ့္ရြာက သူႀကီးေဟာင္းကို သိေပမယ့္ ဖလံက်င္းသူ မျမသင္ကို တခ်ိဳ႕က မျမင္ဖူးၾကဘူးကိုး။
သက္ကယ္တန္းနဲ႔ ဖလံက်င္း ဆိုတာ တစ္နယ္ေတာ့ တစ္နယ္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတယ္။ ေန႔ဝက္ခရီးေလာက္ သြားရတယ္။
မျမသင္က သက္ကယ္တန္းက ရီးေပါက္စတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္ မကင္းေတာ့ သက္ကယ္ပ်စ္ခ်ိန္ဆိုရင္ သက္ကယ္ပ်စ္ဖို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာတတ္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းကေလးနဲ႔။ ရွိလွမွ အသက္က နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရင္ တစ္ႏွစ္ ပဲ။ ရြာက သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးကေတာ့ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ရွစ္ဆယ္ သီသီေဝ့ေနၿပီ။ ကညာပ်ိဳနဲ႔ ဇရာအို ရယ္လို႔ေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခ်ိဳ႕က ေျမးအဘိုးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွေျမာလို႔ တဲ့ စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း "ဘဝအေၾကာင္းကိုး ေတာ္ရဲ႕” တဲ့၊ တခ်ိဳ႕ေယာက္်ားေတြကေတာ့ "မိန္းကေလးႏွယ္ … ႀကိဳက္စရာရွားလို႔ကြာ။ ခ်ီး …” ဆိုတဲ့ အာခံတြင္းသံႀကီးနဲ႔။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ … ပဲ၊ ႏွမ္း ေလး ေပၚတာနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ ရီးေပါက္စကပဲ ကမကထလုပ္ၿပီး မေကြးဘက္ တက္ လက္ဖက္ေလး ေဆးေလး ဝယ္လို႔၊ အိပ္ရာခမ္းနားေလး ဝယ္လို႔၊ မျမသင္ဖို႔ အဝတ္အစားေလးဘာေလး ဝယ္လို႔ …
တစ္တိတစ္တိနဲ႔ လုပ္ေနၾကပတဲ့။ မျမသင္ဘက္က မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း သက္ကယ္တန္းကိုလိုက္လာတာ ႏွစ္ခါေတာင္ရွိပတဲ့။
* * *
(၂)
သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးလို႔သာ ေျပာရတာ ဘႀကီးတက္႐ိုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘိုးတက္႐ိုးေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းကေလးနဲ႔ ပိတ္ျဖဴကေလး ကပိုက႐ို ရစ္ေခြပတ္ထားတတ္တာလည္း ရွိရဲ႕။ ၾကာဆံေခ်ာင္းေတြလို ဆံပင္ျဖဴျဖဴက်ားက်ားေတြက ပိတ္စေခါင္းေပါင္းပဝါၾကားက ထြက္ေနလိုက္တာ အမွ်င္မွ်င္ထလို႔။
သြား ဆိုတာကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ တိုက္ခဲ့ပံုမရဘူး၊ နီညစ္ညစ္နဲ႔။ ကြမ္းသြားေခ်းေတြ တက္ေနလိုက္တာလည္း ရြံစရာႀကီး။
သည္ၾကားထဲ သြားေတြက က်ိဳးေနလိုက္ေသးတယ္။ စိုက္သြားေလး ကူထားလို႔ ပါးေခ်ာင္နားေခ်ာင္ေတာ့ သိပ္မက်လွေသးဘူး။ အသားကေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သားပီပီ ညိဳတဲ့ဘက္ ေက်ာ္ၿပီး ေမွာင္တဲ့ဘက္ေရာက္ေနလို႔ သူနဲ႔ရာထူးတူတဲ့ သူႀကီးခ်င္းကေတာင္ "သက္ကယ္တန္းသူႀကီးက နခ်ီးပိုးထိုး” တဲ့။
သူ သူႀကီးဘဝတုန္းကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းလဲ။ သူႀကီးအာဏာ လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ေပမယ့္ ရြာမွာေတာ့ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ထဲကပဲ။ ရြာဘုရားပြဲေတြမွာ သူမ်ားသူႀကီးေတြလို ႏွစ္လံုးျပဴးေတြဘာေတြ ကိုင္မေနပါဘူး။ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးႀကီး လက္တစ္ကိုင္ေလာက္ကို သူ႔အရပ္နဲ႔ တိုင္းျဖတ္ၿပီး ကိုင္ထား႐ံုပဲ။ သူ႔ေနာက္က ရာအိမ္မႉးငမႈံကို ေခၚခဲ့ၿပီး ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး လွည့္ေနေတာ့တာ။
သက္ကယ္တန္းသူႀကီး ကိုတက္႐ိုး ဆိုလို႔ကေတာ့ မူးတဲ့လူေတာင္ အမူးေျပေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္တယ္။ မိုက္လို႔ဆိုးလို႔မ်ားေတာ့ ႐ိုက္စရာရွိရင္ ကၽြဲ႐ိုက္ႏြား႐ိုက္ပဲ။
လူတိုင္းေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့႐ိုက္ႏွက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးမွပါ။ သူပိုင္တဲ့ လယ္ေတြေခ်ာင္းေတြ ဆိုတာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့။ အေနာက္ကြင္း နတ္ကြန္းစင္ဘက္ကေန လက္ညႇိဳးသာထိုးလိုက္၊ ျမစ္နားတန္းညိဳ႕ညိဳ႕အထိက သူ႔လယ္ခ်ည္းပဲ။ ေျမပဲခင္း၊ ႏွမ္းခင္း ဆိုတာေတာ့ မျမင္ခ်င့္အဆံုး။
အရက္ကေလးကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ဒါကလည္း တမင္က်င့္ထားရတာ။ ဝန္ေထာက္တို႔၊ ၿမိဳ႕ပိုင္တို႔ လာရင္ ဒါမွအဆင္ေျပတာကိုး။ ကက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဝါသနာႀကီးတယ္။ သူႀကီးရင့္မႀကီးလုပ္ၿပီး ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေစ်းလယ္ေကာင္ ကက္သြားဆြဲခ်င္ ဆြဲေနတတ္တာ။ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီး တိုင္ေဘးေထာင္ၿပီး တစ္ေနကုန္ ထံုးေခြေၾကး ကက္ဆြဲၾကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ ထံုးေတြ အစင္းလိုက္ပဲ။
သူမ်ားမ်က္ႏွာေတြလည္း ထံုးေတြ အေခ်ာင္းလိုက္ပဲ။ ညေန မိုးခ်ဳပ္ခါနီး ကက္ဝိုင္းၿပီးလို႔ ျပန္လာရင္ မ်က္ႏွာသစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။
ထံုးေၾကာင္းအရစ္အရစ္ေတြနဲ႔ သည္အတိုင္း အိမ္ျပန္လာတာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာသစ္တယ္ (သူႀကီး ဆိုေတာ့လည္း မ်က္ႏွာကထံုးေတြနဲ႔ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ လမ္းေတြ႔တဲ့လူကလည္း မရယ္ရဲဘူး)။
"ကေန႔ အေဖခ်ည္း႐ႈံးတာပဲ သမီးေရ …” ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာေတာ့ သမီးႀကီး (တတိယသမီး) မတင္ဥက "အေဖကလည္းေတာ္ … သူႀကီးလုပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာ ထံုးေတြနဲ႔။ မရွက္ဘူးလား” လို႔အျမဲ ေျပာတတ္တယ္။
"ဟ … သူႀကီး ဘာျဖစ္တံုး … သူႀကီးလည္း လူပဲဟ” ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာသစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ ကက္ဝိုင္းသြားျမဲပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ကစားဖက္က ႏိုင္လို႔ သူႀကီးမ်က္ႏွာ ထံုးမေခြရဲဘူး ဆိုရင္ …
“ဟေကာင္ … ေခြလကြာ … သူႀကီးမို႔ ထံုးမေခြဘူး ဆိုရင္ ဘယ္တရားပါ့မလဲကြ။ ကက္ဆြဲရတာ ဘယ္ အရသာရွိေတာ့မွာလဲ။ လုပ္ပါ ငါ့ေကာင္ရ … ေခြပါ …” လို႔ ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာထိုးေပးတတ္တယ္။
တကယ္က ကိုတက္႐ိုးက သူႀကီးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ပညာကေတာ့ အျပင္ေအာင္ျခင္း၊ အတြင္းေအာင္ျခင္းေလာက္ပါပဲ။ သူ႔အရင္ သက္ကယ္တန္းသူႀကီးက ကိုကံရင္ တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကိုတက္႐ိုးက သူႀကီးရဲ႕ ညာလက္႐ံုး။ သူႀကီးကိုကံရင္မွာ သားမရွိဘူး၊ သမီးေတြခ်ည္း ေမြးထားတာ။ သူႀကီး ကိုကံရင္ အသက္ႀကီးေတာ့ သူ႔သမီးေတြထဲက မက်င္လွကို ကိုတက္႐ိုးနဲ႔ ေပးစားတယ္။ ဒါဘာပြဲ တို႔၊ မင္းပြဲတို႔မွာ ကိုတက္႐ိုးကို ပြဲထုတ္တယ္။
ကိုကံရင္ ေသေတာ့ သမက္ကိုတက္႐ိုး သူႀကီးျဖစ္လာတာပါပဲ။ သူႀကီးျဖစ္တဲ့ႏွစ္က ကိုတက္႐ိုး ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ကုန္တယ္။ ၿမိဳ႕ပိုင္ တို႔၊ နယ္ပိုင္တို႔ ရြာကိုႂကြေတာ္မူတယ္ဆိုရင္ ကိုတက္႐ိုးက အ႐ိုးခံ မဟုတ္လား၊ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ သူ႔မိန္းမ မက်င္လွက သူႀကီးသမီး ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ သိတယ္။ ဒီလို ဒီလို လုပ္ ေပါ့၊ ဒီဟာ ဒီဟာ ေကၽြး ေပါ့၊ ဒါေလး ဒါေလး ေပးေပါ့ ဆိုေတာ့မွ သူႀကီးပါးဝသြားေတာ့တယ္။
မက်င္လွနဲ႔က ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ မက်င္လွ မီးယပ္ေသြးဆံုးနဲ႔ေသေတာ့ ကိုတက္႐ိုးက ငါးဆယ္ေက်ာ္႐ံုရွိေသးတယ္၊ အရြယ္ေကာင္းတုန္း။ သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးသံုးေယာက္ က်န္ရစ္တယ္။ ငတင္ တဲ့၊ ငမွင္ တဲ့၊ မတင္ဥ တဲ့၊ မက်င္ႏု တဲ့၊ မခင္ပု တဲ့။
သားႀကီးကိုတင္က ေခတ္ပညာတတ္တယ္။ မေကြးမွာ ေက်ာင္းထားတယ္။ သူႀကီးလည္း လုပ္ခ်င္ပံုမရေတာ့ သားလတ္ကိုမွင္ကို နားသြင္းရတယ္။ သူႀကီးလက္စြဲေလး ဘာေလး ဖတ္ခိုင္း၊ ရပ္အမႈ ရြာအမႈေတြ စစ္ေတာ့ နားေထာင္ခိုင္း၊ သူႀကီးအစည္းအေဝးေလးဘာေလး စာရင္းလုပ္ခိုင္း၊ ေကာက္ခိုင္းနဲ႔ သူႀကီးထရိန္နင္ ေပးလာလိုက္တာ ရြာက ေတာ္႐ံုကိစၥ ကိုမွင္နဲ႔တင္ ၿပီးတယ္။
မက်င္လွ ဆံုးၿပီးလို႔ ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုတက္႐ိုး မိန္းမထပ္ယူတယ္။ သက္ကယ္တန္းကပါပဲ။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲကပါ။ မၿငိမ္း တဲ့။
မၿငိမ္းက အပ်ိဳစစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မုဆိုးမ။ သူ႔ အရင္ေယာက္်ားက အေပါင္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ကိုက်င္မွိန္။ ေရႊေလးေငြေလးနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာပါပဲ။ ကိုက်င္မွိန္နဲ႔ ကေလးမရဘူး။ အေပါင္ဆိုင္ တ႐ုတ္ ဆံုးေတာ့ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္း သူႀကီးကိုတက္႐ိုးက ေကာက္ယူလိုက္တာ။
အေပါင္ဆိုင္တ႐ုတ္နဲ႔ ကေလးမေမြးတဲ့ မၿငိမ္းက သူႀကီးကိုတက္႐ိုးနဲ႔ က်ေတာ့ ေမြးလိုက္တာမွ ရွင္ေမြးလြန္း ျဖစ္ကေရာ၊ ဆယ့္တစ္ေယာက္ေတာင္ (ဒါေတာင္ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ ပ်က္က်ေသးတယ္)။ ကိုတက္႐ိုးရဲ႕ အရင္မယားကရတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႔က အဆင္မေျပေတာ့ ဝိုင္းထဲမွာပဲ အိမ္သတ္သတ္ေဆာက္ၿပီး ထားတယ္။
အရင္မယားက သားသမီးေတြနဲ႔ မၿငိမ္းနဲ႔သာ အဆင္မေျပတာ၊ ကေလးေတြခ်င္းက်ေတာ့ အဆင္ကိုေျပလို႔။ ခ်စ္ၾကတယ္။ ကိုတက္႐ိုးကလည္း မၿငိမ္းမို႔ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး၊ အရင္သားသမီးေတြမို႔လို႔လည္း ဦးစားမေပးဘူး၊ မွ်မွ်တတပဲ။
ျခံဝိုင္းႀကီးထဲ စပါးက်ီ၊ ပဲက်ီ ႀကီးႀကီးေဆာက္ၿပီး ရလာတဲ့ စပါး၊ ပဲ၊ ႏွမ္း ေလွာင္ထားတာပဲ။ မ်ိဳးခ်န္စရာရွိတာ ခ်န္၊ ေရာင္းစရာရွိတာ ေရာင္း၊
စားဖို႔သိမ္းတာ သိမ္းနဲ႔ ရသမွ် တစ္စုတစ္စည္းတည္း ထားတာပါပဲ။
ကိုတက္႐ိုး အသက္ေျခာက္ဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာေတာ့ သူႀကီးအလုပ္ စိတ္ကုန္လာတယ္။ အသက္ကလည္း ရလာၿပီ၊ လယ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကလည္း ရွိေသးတယ္၊ ရြာကိစၥတိုင္းကို ထစ္ခနဲဆို သူ မသြားႏိုင္တာလည္း ပါတယ္၊ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းေပးကမ္းၿပီး သူ႔သား ငမွင္ကို သူႀကီးရာထူးအပ္ၿပီး သူက နားတယ္။
ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းနဲ႔ သူႀကီးဦးတက္႐ိုးေနရာမွာ ဘိုေကေနာက္ျမင့္နဲ႔ သူႀကီးဦးမွင္ ေျပားတာကလြဲရင္ သက္ကယ္တန္းရြာက သူႀကီးအေျပာင္းအလဲကို သိေတာင္မသိလိုက္ၾကဘူး။ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့ ရြာကေလးမွာ သူႀကီးအေျပာင္းအလဲကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္ေနၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
တစ္ေန႔ ငမွင္ သူႀကီးျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ႀကိဳသိေနၾကေတာ့လည္း အသြားမပ်က္ အစားမပ်က္ပါပဲ။ ကိုမွင္ သူႀကီးျဖစ္လို႔မွ မၾကာေသးဘူး။ သူ႔အေဖ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးရဲ႕ ေနာက္မယား မၿငိမ္း ေသျပန္ေရာ။ မၿငိမ္းေသေတာ့ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးက ခုနစ္ဆယ္ကို သံုးႏွစ္စြန္းေနၿပီ။
လယ္ေလးကိုင္းေလးလည္း ကြပ္ကဲရေသးတယ္၊ ရပ္မႈရြာမႈကလည္း တစ္ဖက္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအေရးက တစ္ဖက္နဲ႔ ဂ်င္ေျခကိုလည္လို႔။
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို အိမ္ေစာင့္ခ်သင့္သူ ခ်၊ ေက်ာင္းထားဖို႔ ၿမိဳ႕ကိုပို႔သူ ပို႔၊ လယ္ထဲကိုင္းထဲ ဆင္းခိုင္းသင့္တဲ့သူ ဆင္းခိုင္း၊ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးက ပုတီးကေလး လည္ပင္ဆြဲၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားသြားေနတာ ေန႔တိုင္း။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားတဲ့ လမ္းမွာ ရီးေပါက္စတို႔ သက္ကယ္ပ်စ္တဲ့ တဲႀကီး ရွိတယ္။ ဟိုရြာ သည္ရြာက မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရီးေပါက္စတို႔အိမ္မွာ ေနရင္း သက္ကယ္ပ်စ္ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဖလံက်င္းက မျမသင္လည္း ပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕ ျဖတ္ျဖတ္သြားတဲ့ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးကို ရီးေပါက္စက "အိမ္မ်ားလည္းဝင္ပါဦး သူႀကီးရဲ႕ … ဝင္ေကာင္းပါတယ္” ဘာညာ ဆိုေတာ့ သူႀကီးလည္း ဝင္ျဖစ္ေရာ။ ဝင္ရင္းဝင္ရင္းကပဲ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုး မိန္းမလိုခ်င္လာေရာ။ ဒါကို ရီးေပါက္စက သိတယ္။
ရီးေပါက္စက ဒါကိုတင္သိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူႀကီးေဟာင္းရဲ႕ လယ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကိုလည္း သိတယ္။ အရင္မယားေတြက က်န္ခဲ့တဲ့ ၾကံဆစ္လက္ေကာက္ေတြ၊ ပန္းတစ္လိမ္နန္းတစ္လိမ္ ဘယက္ေတြ၊ အမ္စီႀကိဳးေတြကိုလည္း သိတယ္။ ေသတၱာနဲ႔ႏွစ္လံုးေလာက္ က်န္ရစ္တဲ့ ထဘီေတြ အဝတ္အစားေတြကိုလည္း သိေတာ့ မျမသင္ကေလးနဲ႔ ေအာင္သြယ္တယ္။ ေအာင္သြယ္ခေလး စားလိုက္၊ နားေလးခ်လိုက္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ရက္သတ္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ပထမေတာ့ မျမသင္က ျငင္းတယ္၊ ခုနစ္အိုက်ား ရွစ္အိုက်ားႀကီး မယူခ်င္ေပါင္ တဲ့။
ေနာက္ေတာ့ ရီးေပါက္စကလည္း အပို႔ေကာင္း၊ မျမသင္ မိဘမ်ားကလည္း သည္သတင္းၾကားေတာ့ တြန္း၊ ၾကာေတာ့ မျမသင္ "အင္း” လိုက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အဲဒီမွာတင္ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးနဲ႔ ဖလံက်င္းသူ မျမသင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သတင္း ထြက္လာလိုက္တာ ပ်ားတူအံု တုတ္နဲ႔ထိုးသလိုပဲ။
* * *
(၃)
မဂၤလာေဆာင္မယ့္ အႀကိဳညက မ႑ပ္ထဲမွာ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးေတြ ဆိုတာ ထိန္လို႔။ မေကြးကိုတက္ငွားတာ ဓာတ္မီးဖိုးကခ်ည္း တစ္ရာေလာက္ က်တယ္။ ခ်က္တဲ့လူက ခ်က္၊ ျပဳတ္တဲ့လူက ျပဳတ္ ေပါ့။ သူႀကီးကိုမွင္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဟိုရြာသည္ရြာက လာပို႔တဲ့ ဝက္တို႔ၾကက္တို႔ ဆိုတာ ေဖာခ်င္းပဲ။ အရက္ ဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္ထားတာ၊ ေသာက္စမ္း … ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္။
ရြာကတီးဝိုင္းကလည္း ရသမွ်သီခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံလို႔။ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးကေတာ့ တစ္ခါမွ ထုတ္မေပါင္းဖူးတဲ့ ပန္းႏုေသြးမဂၤလာေရာင္ ေခါင္းေပါင္း ႏွစ္ပတ္ေက်ာ့ေလးနဲ႔ တကယ့္ ကာလသားေလး က်ေနေတာ့တာ။ လည္ကတံုးအက်ႌ လွ်ာဖတ္လတ္မွာ ေရႊသီး ဆိုတာ တစ္လံုး တစ္လံုးကို မန္က်ည္းေစ့ေလာက္ရွိတယ္။ တစ္ခ်က္မွလည္း ဣေႁႏၵမရဘူး။ ရပ္မိရပ္ဖေတြထိုင္တဲ့ လူႀကီးဝိုင္းပဲ ဝင္ထိုင္ရေတာ့မလိုလို၊ ကာလသားတီးဝိုင္းထဲ ဝင္ၿပီး "ေမတၱာသေတၳာ အနေႏၲာ … ျမတ္ရွင္ေစာ ေဟာၾကားကာရယ္ …” ပဲ ဟဲရေတာ့မလိုလိုနဲ႔။
သူႀကီးကုိမွင္ကေတာ့ ဖေအသတို႔သားႀကီးကို ၾကည့္ရင္းက ျပံဳးျပံဳးႀကီး။ မၿငိမ္းနဲ႔ရတဲ့ကေလးေတြကလည္း သူတို႔အေဖ အိုႀကီးအိုမကို ၾကည့္ၿပီး ရွက္တဲ့သူက ရွက္လို႔၊ မူးတဲ့သူက မူးလို႔၊ ေပ်ာ္တဲ့သူက ေပ်ာ္လို႔။ မျမသင္ကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ ရွက္လို႔ပဲလား၊ ၫႊတ္ေနေအာင္ ဆင္ထားတဲ့ ေရႊေတြနဲ႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္လို႔လား မသိဘူး၊ မ႑ပ္ထဲ တစ္ခါမွ မလာဘူး။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရီးေပါက္စတို႔အိမ္မွာ ငိုေနလိုက္တာ ႐ႈိက္ႀကီးငင္ႀကီး တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မဟုတ္ပါဘူး တဲ့၊ သင္းၾကဴၾကဴ ေပါင္ဒါေလး လိမ္းလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ညည္းလိုက္နဲ႔ပါ တဲ့။
ခက္တာက မျမသင္ရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမပဲ။ သူႀကီးေဟာင္းရဲ႕ ေယာကၡမသာ ေျပာရတယ္၊ သမက္က သူတို႔ထက္ႀကီးေနေတာ့ "သား” ပဲ ေခၚရမွာလား၊ "ေမာင္တက္႐ိုး” ေခၚရမွာလား၊ "သူႀကီး” လို႔ လြယ္လြယ္ေခၚရမွာလား မေဝခြဲတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ကိုတက္႐ိုးကလည္း ေယာကၡမေတြကို ေခၚရင္ "ဒီမယ္” တဲ့။
ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မဂၤလာဆြမ္းအုပ္ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ရြာက ရြာမိရြာဖေတြ ထမင္းေကၽြးဖို႔ စီစဥ္တယ္။ ထမင္းမေကၽြးခင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေဆြမ်ိဳးမိဘေတြ၊ လူႀကီးသူမေတြ ေခါင္းရင္းဘက္ တန္းစီထိုင္ၿပီး သတို႔သမီး - သတို႔သား မဂၤလာစကားေျပာမယ္ လုပ္ေတာ့ မျမသင္နဲ႔ ကိုတက္႐ိုးက ပီဘိ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလး ထိုင္လို႔။
မျမသင္ကေတာ့ စံပယ္ပြင့္ေတြ ေဝေနေအာင္ ပန္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း ပန္းေသြးထေနလိုက္တာ ရဲလို႔။ ေခါင္းကလည္း ငံု႔ထားလိုက္တာ ဇက္က်ိဳးတာကမွ လႈပ္လိမ့္ဦးမယ္။ မိန္းမသံုးေယာက္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ဖူးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုတက္႐ိုးကေတာ့ ႐ႈိးတိုး႐ွန္႔တန္႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ရွက္ေတာ့လည္း ရွက္တာပါပဲ။ သူ႔သေဘာအတိုင္းဆို မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူး၊ သည္အတိုင္း ေပါင္းလိုက္႐ံု တြက္ထားတာ။ ဒါေပမဲ့ မျမသင္ဘက္က လက္မခံဘူး။ သူ႔သမီး အပ်ဳိႏုႏုထြတ္ထြတ္ကို မဂၤလာေဆာင္ယူရမယ္ ဆိုလို႔သာကိုး။
မျမသင္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖေတြ၊ သူ႔သား သူႀကီးကိုမွင္တို႔ ေခါင္းရင္းခန္း ေနရာဝင္ယူေတာ့ လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကလည္း အထူးအဆန္းျဖစ္လို႔။ ၿငိမ္လို႔ … ျပံဳးၾကလို႔ … ဒါေပမဲ့ မဂၤလာစကားကို ဘယ္သူက စေျပာမယ္ ဆိုတာ ညႇိမထားေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ အၾကာႀကီး။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့မွ ရြာက စက္ပိုင္ဦးဘရွင္က …
“ေမာင္မွင္ … မင္းကရြာမွာ သူႀကီးပဲ။ မင္းက စေျပာကြာ” တဲ့။
ကိုမွင္က ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ စကားေျပာရမယ္ လို႔လည္း မထင္ဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာသင့္ဘူး လို႔ တြက္ထားတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဘရွင္ကေျပာခိုင္းေတာ့ တြန္႔သြားတယ္။
“ဟာ … မဟုတ္တာ … ဘႀကီးဘရွင္ပဲ ေျပာပါဗ်ာ”
“ေအးပါ … တို႔လည္း ေျပာမွာပါ။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ မိဘမ်ားကလည္း ေျပာရမွာေလ။ မင္းက မင္းအေဖဘက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ေရာ ရြာကသူႀကီး အေနနဲ႔ပါ မင္း စေျပာမွ တင့္တယ္မွာေပါ့”
အဲဒီေတာ့မွ ရြာကလူေတြကလည္း စိတ္ဝင္စားလာၾကတယ္။ ကိုမွင္က သူ႔အေဖ သတို႔သားကို ဘယ္လိုေျပာမွာပါလိမ့္ေပါ့။ ကိုမွင္ကေတာ့ ေခၽြးေတြသံေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္ လို႔ ထင္တယ္။ သူ႔ေရွ႕က ဖလားစံုကြမ္းအစ္ႀကီးထဲက ကြမ္းသီးတစ္ဖတ္ ေကာက္ဝါးထည့္ၿပီး အၾကာႀကီး ေနေတာ့မွ …
“အဟမ္း …”
ေခ်ာင္းမဟန္႔ခ်င္ဘဲဟန္႔ေတာ့ လူေတြက တေဝါေဝါ စကားေျပာေနၾကတာ ၿငိမ္သြားတယ္။
“အေဖနဲ႔ … အဲ … အေဖနဲ႔ေပါ့ေလ … မျမသင္နဲ႔ …”
ကိုမွင္က ဆက္ေျပာလို႔မရသလို ရပ္သြားတယ္။ ကြမ္းသီးတစ္ဖတ္ ထပ္ႏႈိက္တယ္။ ဝါးတယ္။ မဆီမဆိုင္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ပန္းကန္ ငွဲ႔တယ္။
“အေဖနဲ႔ မျမသင္နဲ႔ ဘာသာဘာဝ ထိမ္းျမားၾကလို႔ မဂၤလာစကား ေျပာပါ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွရွိတယ္၊ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယား တဲ့ … အဟမ္း … အေရွ႕ ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ ခုနစ္အိမ္ သိၾကလို႔ ျမန္မာ့ထံုးစံ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ … ကြမ္းေဆး လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံလို႔ လင္မယားအရာေျမာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ …”
ကိုမွင္က ငွဲ႔ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ကို ယူၿပီး ရႊတ္ခနဲ ေသာက္တယ္။ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးကေတာ့ သူ႔သား ကိုမွင္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ လူေတြက ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ဘဲ တင္းထားတဲ့႐ုပ္ေတြနဲ႔။ ကိုမွင္ကလည္း သူ႔စကား အၿမီးအေမာက္ မတည့္တာ သူ႔ဟာသူ သိတယ္။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ခဏေနေတာ့မွ …
“ဒီေတာ့ကာ … မျမသင္ကလည္း မယားဝတၱရား တဲ့ … ငါးပါးနဲ႔တူတယ္ … အဲဒါရွိတယ္။ အေဖကလည္း လင့္ဝတၱရားငါးပါးနဲ႔အညီ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ေနာ္ဗ်ာ … ရသမွ်ဥစၥာကိုလည္း တူအမွ်၊ ရသမွ်ကုသိုလ္လည္း တူအမွ် ဆိုသလို … အဲ … ဆိုသလို … မျမသင္ကလည္း ကိုယ့္လင္သားကို လင္သားလို၊ အစ္ကိုလို … အေဖလို ဆက္ဆံရမယ္ … အေဖကလည္း ဒီလိုပဲေနာ္။ အေဖကလည္း ခါတိုင္းလို မမိုက္နဲ႔ေတာ့ …”
သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးက သူ႔သား ကိုမွင္ ေျပာေနတာကို ေဒါသပဲ ျဖစ္ေနလို႔လား၊ စိတ္ပဲ မေကာင္းလို႔လား မသိဘူး။ မ်က္လံုးႀကီးေတြကလည္း ျပဴးလို႔။
“မမိုက္နဲ႔ ဆိုတာက အေဖ ကက္လည္း ျဖတ္ေတာ့။ အရက္လည္း ျဖတ္ေတာ့။ အသက္ကလည္း နားထင္ေဆာင့္ေနၿပီ”
ကိုတက္႐ိုးက သူ႔သားကိုမွင္ရဲ႕ မဂၤလာစကားထဲမွာ ကက္ေတြ ေရာ၊ အရက္ေတြေရာ၊ မမိုက္နဲ႔ေတာ့ေရာ ပါလာတဲ့အထိက ဘာမွမေျပာေသးဘူး၊ အသက္ နားထင္ေဆာင့္ေနၿပီ ဆိုေရာ …
“ေဟ့ေကာင္ ငမွင္ … ေခြးသား … ေတာ္ေတာ့ကြာ” တဲ့။
ေအာ္လိုက္တာ မဂၤလာပြဲလာၾကတဲ့လူေတြ ဆိုတာ အံုးခနဲ ထရယ္တာ ပတ္တုတ္ယူရတယ္။
* * *
(၄)
အရင္မယားႏွစ္ေယာက္ ယူခဲ့တုန္းက မယားေတြသာေသခဲ့တဲ့ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုး မျမသင္နဲ႔ ညားလို႔ ေျခာက္လေလာက္လည္း ၾကာေရာ သည္တစ္ခါေသတာ သူကိုယ္တိုင္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက မူလကိုယ္ခံစြမ္းအား ေလ်ာ့နည္းက်ဆင္းတဲ့ ေရာဂါ ဆိုတာလည္း မေပၚေသးပါဘဲနဲ႔ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးကေတာ့ တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္နဲ႔ လံုးပါးပါးၿပီး ေသသြားတာ။ ဘာေရာဂါရယ္လို႔ မည္မည္ရရလည္း မရွိဘူး။
သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုး ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ေသသြားတာက သတင္းမဟုတ္ေပမယ့္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မျမသင္ကေတာ့ ကိုယ္ဝန္ႏွစ္လက်န္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကမွ သတင္းျဖစ္ေနေတာ့ ရြာကလူေတြက "ဟယ္ … ဟုတ္ပါ့မလား …" ေပါ့။
မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေပါ့။
သူႀကီးေဟာင္း ေသၿပီးလို႔ မၾကာပါဘူး၊ မျမသင္ ဗိုက္ကေလး စူလာေတာ့မွ လူေတြက …
“ဟုတ္ပါ့ေတာ္ … သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးတို႔မ်ား ေသခါနီးေတာင္ ခုနစ္ေထြကေလးနဲ႔” … တဲ့။
--------
ေနဝင္းျမင့္
ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္း။