ပါးလ်လ် ၿမိဳ႕သူ

ပါးလ်လ် ၿမိဳ႕သူ
-----------------
ခုတေလာ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ဆိုတဲ့ စကားလုံးေလးကုိပဲ တသသ ေရရြတ္ေနမိတယ္။ ကုိယ္ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ ဝတၳဳနာမည္ေလး။ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ ...။ ဒီစကားလုံးေလးက ခုတေလာ ကုိယ့္ရဲ႕ မက္ေမာရာ။ ဘာလုိ႔ဆို ကုိယ္က ႏြမ္းလ်ေသာ္လည္း အိမ္မျပန္ႏုိင္သူကုိး။
ညေနခင္းတိုင္းေတာ့ အိမ္ကုိ ျပန္ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ေျခလႇမ္းေတြ ဦးတည္ရတဲ့ေနရာဟာ အိမ္မဟုတ္ပါဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ၾကားရသူေတြက အံ့ဩၾကမယ္။
ကုိယ့္အယူအဆကေတာ့ အမုိးအကာနဲ႔ နံရံေလးဘက္ေလးတန္ ရႇိတိုင္းလည္း အိမ္မဟုတ္ဘူး။ ျပန္လာတဲ့သူကို စိတ္လုံျခံဳမႈ၊ ေႏြးေထြးမႈ တစ္ခုခု ေပးစြမ္းတဲ့အေဆာက္အအုံကသာ အိမ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ျပန္ရတဲ့ေနရာ၊ ၿမိဳ႕ျပမႇာ ကုိယ္ခုိနားရတဲ့ အေဆာင္ဆိုတာဟာ အိမ္မဟုတ္ဘူးေလ။ အေဝးကအိမ္ေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာကမႇ ကုိယ့္ကုိ မေႏြးေထြးေစဘူး ဆိုပါေတာ့။
အိမ္မဟုတ္တဲ့ အိမ္ကုိျပန္ရတဲ့ညေနတိုင္း ကိုယ္ႏြမ္းလ်ေနတယ္။ အရင့္အရင္က မသိသာေပမယ့္ ခုတေလာ သိသာလာတယ္။ ကုိယ္ ေမာပန္းခဲ့ၿပီလား။
မႇန္ကုိ အေငးသား ၾကည့္မိတိုင္းမႇာေတာ့ ဒီေမးခြန္းကို ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ထပ္ ေမးမိတယ္။ ဟင့္အင္း ... မေမာေသးပါဘူး၊ ကုိယ့္မႇာ စိတ္ခြန္အားေတြရႇိသားပဲလုိ႔ ဦးေႏႇာက္က ေျဖတယ္။ ႏႇလုံးသားကေတာ့ ေမာလိုက္တာလို႔ ေျဖတယ္။ ဟုတ္လား ... ကိုယ္ တကယ္ ေမာေနၿပီလား။ အေျဖႏႇစ္ခုၾကားမႇာ ကုိယ့္ဘာသာ ျပံဳးမိပါရဲ႕။
ျပံဳးသာျပံဳးရတယ္။ ကုိယ့္ႏႈတ္ခမ္းက သိပ္ၿပီး မေကြးညြတ္ႏုိင္ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းႏႇစ္ဖက္ကို အလိုက္သင့္ ဆြဲဆန္႔တာ အျပံဳးမႇမဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ္ မျပံဳးတတ္ေတာ့ ျပန္ဘူးလား။ မနက္ခင္းပုိင္း နည္းနည္းပါးပါး ျပံဳးႏုိင္သမွ်ဟာလည္း ညေနေစာင္းေတာ့ အျပံဳးက ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲ။
ကိုယ့္အျပန္လမ္းကလည္း ျပံဳးခ်င္စရာ မေကာင္းဘူးကုိး။ ညေနဘက္ဆို စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းမို႔ ဘာကုိမႇ အထူးတလည္ စိတ္အ႐ႈပ္ခံခ်င္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပန္လမ္းက ကဗ်ာမဆန္ဘူးေလ။ တာေမြကေန လႇည္းတန္းထိ ငါးပိသိပ္သလို ထုိးထည့္ထားတဲ့ ကားထဲ လိုက္လာရတာဟာ ေန႔တဓူဝ ေတြ႕ရေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မႇ အသားမက်တဲ့ကိစၥ။ ေနရာမရဘူးရယ္လို႔ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မႇာ ကုိယ္တို႔ ကားေရြးေနခြင့္မႇ မရႇိတာ။ မႇတ္တိုင္လာရပ္တဲ့ ကားေပၚ တိုးတိုက္ၿပီး တက္ရတာပဲ။ ၿမိဳ႕မႇာေနတာ တိုးတက္တယ္လို႔ ရြာက လူေတြ မႇတ္ခ်က္ခ်တာၾကားရရင္ ကုိယ့္စိတ္ထဲ လိုင္းကားေပၚ တက္ရတာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနေတာ့တာ။
ဘတ္စကားေပၚမႇာ လက္ကုိင္တန္းကို လက္တစ္ဖက္တည္း ကုိင္ထား႐ုံနဲ႔ ခပ္တည္တည္လိုက္ႏုိင္တာ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏႇစ္တခ်ဳိ႕တုန္းကေတာ့ ကုိယ္ဟာ နယ္ၿမိဳ႕သူမႇန္း ေျပာစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ကားဘရိတ္ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ၿပီး နင္းလိုက္တိုင္း အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ။ ခုေတာ့ လူက်ပ္တာကို စိတ္႐ႈပ္တာကလြဲရင္ က်န္တာ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ ညေနေစာင္းၿပီမို႔ ေခြၽးေတြ သံေတြရႊဲေနတဲ့ လူေပါင္းစုံဆီက အနံ႔အသက္ကိုလည္း ကိုယ္ ခြင့္လြတ္တတ္ခဲ့ၿပီ။ စပယ္ယာ အတင္းတြန္းတင္တာကိုေတာင္ ျပန္ၿပီး ရန္မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။
ေဟာ ... ကုိယ္တုိ႔ ဆင္းရမယ့္ မႇတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ သူက တြန္းခ်မတတ္ ဆင္းခိုင္းျပန္ေရာ။ အိတ္က လူေတြၾကားထဲ ညႇပ္ေနလို႔ ဆင္းလုလုေျခလႇမ္းကုိ ရပ္ၿပီး ေနာက္ျပန္လႇည့္ဆြဲရင္ပဲ အဆူအေငါက္ကုိ ခံရေတာ့မယ္။ အင္မတန္ ေဒါသထြက္လြယ္တဲ့ ကုိယ့္ကို အစ္မတစ္ေယာက္က ႏႇစ္သိမ့္တရားခ်တတ္တယ္။
''ခြင့္လြတ္လိုက္ပါကြယ္၊ သူ႔မႇာ ဒီေနရာေလးမႇာ ေျပာဆိုေအာ္ေဟာက္ ေနရတာကိုပဲ သူ႔ကမၻာထင္ၿပီး ေက်နပ္ေနတာ။ သူ႔ကုိယ့္သူ ဟုတ္လႇၿပီထင္ေနတာ ေတြးတတ္ရင္ သနားစရာပဲ'' ဆိုပါလား။ အစ္မကပဲ ေျပာတတ္လို႔လား၊ ကုိယ္ကပဲ သည္းခံျခင္းတရား ျပည့္ဝလာသလား။ ခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ အေတာ္ပဲ အေရထူလာေတာ့တာ။ ကားေပၚကို လူတကာနဲ႔အၿပိဳင္ တိုးတက္တတ္သလို ကားေပၚကေနလည္း စပယ္ယာမေအာ္ခင္ တုိးဆင္းတတ္ၿပီ။
ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ကိုယ့္ဦးတည္ရာဟာ အေဆာင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ တစ္ညေနခင္းလုံး ဟာေနတဲ့ ဗိုက္ကို ျဖည့္ဖို႔လိုေသးတယ္ဆိုတာ အစာအိမ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်က္ျပတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း မုန္႔ဆိုင္ေတြ ေပါမ်ားရာ လႇည္းတန္းလမ္းေပၚတို႔၊ ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းတစ္ဝိုက္တို႔ ေရာက္ရေတာ့တာေပါ့။
ေရြးခ်ယ္စားေသာက္စရာ အင္မတန္မ်ားတဲ့ လႇည္းတန္းမႇာ ကုိယ္ စြဲစြဲျမဲျမဲစားျဖစ္တာက မုန္႔ဟင္းခါးရယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ခါမႇ ႀကိဳက္လာတဲ့ အစားအစာထဲမႇာ အဲဒီ မုန္႔ဟင္းခါးပါတယ္။ ညေနဘက္ေတြမႇာ ကိုယ္ ေကာ္ဖီမေသာက္ေတာ့တာ မ်ားတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးရယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းရယ္ဆို ကိုယ့္ညေနစာက လုံေလာက္ပါတယ္။ အဲ ... ညစာအတြက္ေတာ့ စဥ္းစားရေသးတာေပါ့။
စဥ္းစားရတယ္ဆိုေပမယ့္ ေထြေထြထူးထူးလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ လႇည္းတန္းလို ေနရာမ်ဳိးမႇာ ကုိယ္တို႔လို အိမ္ေဝးသူေတြအတြက္ ထမင္းဆိုင္ေလးေတြ ေပါမႇေပါ။ တစ္နပ္ကုိ ေျခာက္ရာပဲသုံးမလား၊ ရႇစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္ေလာက္အထိ သုံးမလား။ ကုိယ္သုံးမယ့္ ေငြနဲ႔ခ်ိန္ၿပီး စားႏုိင္တဲ့ဆိုင္ေလးေတြ ရႇိပါ့။ ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ ရႇစ္ရာေလာက္ဆို လုံေလာက္ေနၿပီ။
ထမင္းတစ္ထုပ္ရယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကက္ဥေၾကာ္ ဒါမႇမဟုတ္ ဘဲဥအာလူးဟင္းတစ္ပြဲ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အသီးအရြက္ေၾကာ္ႏႇစ္မ်ဳိးေလာက္ရယ္ဆို ကုိယ့္ညစာက အေတာ္ပဲ လႇေနၿပီ။ ပိတ္ရက္ဆို ေၾကာ္ထားတတ္တဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္တို့ ဘာတို႔ကလည္း အေဆာင္မႇာ ရႇိေသးတာမဟုတ္လား။ တစ္ခါတေလေတာ့ လက္ဖက္ကေလး သုပ္စားရင္ပဲ ထမင္းစားဝင္သား။
ရန္ကုန္ေရာက္စကေတာ့ ကုိယ္က အေမ့ကို မလိမ္ညာတတ္ေသးဘူး။ အေမက ဖုန္းထဲမႇာ ဒီေန႔ည ဘာဟင္းစားသလဲလို႔ ေမးေလ့ရႇိတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ၾကက္ဥျဖင့္ ၾကက္ဥ၊ ငါးေျခာက္ျဖင့္ ငါးေျခာက္၊ လက္ဖက္ျဖင့္ လက္ဖက္ ေျဖတတ္တာ။ ဒီလိုဆို အေမက စိတ္မေကာင္းရႇာသလို အသံက မူပ်က္ေတာ့တာပဲ။
''ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။ ကိုယ့္ဘာသာ အားရႇိေအာင္လည္း စားဦး၊ အိမ္ကုိ ေပးဖို႔ပဲ စဥ္းစားေနတာနဲ႔ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ေအာင္ စားမေနနဲ႔''
''အေမကလည္း သမီး စားပါတယ္။ အေမ့သမီးကျဖင့္ ဝေတာင္ဝေနၿပီ။ သႀကၤန္ျပန္လာမႇ အေမ ေတြ႕လိမ့္မယ္''စသျဖင့္ ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာရေတာ့တယ္။
ဒါလည္းပဲ ကိုယ္ ပုိက္ဆံပုိ႔ရင္ အေမက ဒီစကားမ်ဳိးကုိ သတိတရေျပာတုန္း။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္လို႔မႇ ကိုယ့္ဆီက ေငြကေလး ေရာက္မလာရင္ အေမ ဘယ္ေလာက္ေမာရမယ္ဆိုတာ ကုိယ္သိတာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း အေမ့ကုိ ပိပိရိရိ လိမ္တတ္လာခဲ့တယ္။ ၾကက္ဥနဲ႔စားေနရင္ေတာင္ ၾကက္သားလုိ႔ ေျပာတတ္လာတယ္။ အေမ ေက်နပ္သြားတာကုိ ၾကံဳရတိုင္း လိမ္မိတဲ့ ကုိယ္က မ်က္ႏႇာပူတယ္။ တစ္ဖက္က ေတြးျပန္ေတာ့လည္း လိမ္တာ ဘယ္ဟုတ္လို႔လဲ။ ၾကက္ဥေၾကာ္ကို ကိုယ္တို႔ အေဆာင္သူေတြက ၾကက္ေကာင္လုံးေၾကာ္လို႔ ေခၚတာပဲဟာ။ ၾကက္သား ခဏခဏ စားတယ္ေနာ္လုိ႔ အေမေျပာရင္ေတာ့ ကုိယ့္မႇာ ငိုရမလို ရယ္ရမလိုေပါ့။
ဒီလိုပဲ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း လိမ္တတ္သလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတာလည္း အိမ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားခ်င္ၾကတဲ့သူေတြ။ မိခင္၊ ဖခင္၊ မိသားစုကို ပူပန္ျဖည့္ဆည္းေနတဲ့သူေတြ။ ကိုယ္ကမႇ လစာထဲက ေခြၽတာသုံးၿပီး အထိုက္အေလ်ာက္ ပုိ႔ႏိုင္တယ္ဆိုရမယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီလို ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။
ကိုယ့္ေဘးအခန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ဆို အေဆာင္မျပန္ႏုိင္ရႇာဘူး။ လိုင္းကား ႏႇစ္ဆင့္ေလာက္စီးၿပီး စာသင္ရမယ့္အိမ္ဆီ ခရီးဆက္ရေသးတာ။ သူျပန္ေရာက္ခ်ိန္က ည ၉ နာရီပတ္ဝန္းက်င္။ ျပန္လာရင္လည္းပဲ သူ့မႇာ ေမာဟိုက္လုိ႔၊ ပင္ပန္းဆာေလာင္လုိ႔။ လမ္းမႇာ ဝင္ၿပီးဝယ္လာတဲ့ ထမင္းထုပ္ရယ္၊ အေဆာင္မႇာ ရႇိတဲ့ အေျခာက္ေၾကာ္ တစ္ခုခုရယ္ကုိ အတင္းၿမိဳခ်တတ္တယ္။ ေရ တဂြပ္ဂြပ္ေသာက္တတ္တယ္။ ႐ုံးဆင္းကတည္းက ဘာမႇမစားရေသးဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ့္မႇာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါရဲ႕။
''လမ္းမႇာ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲေလာက္မ်ား စားလိုက္ပါေတာ့ဟယ္'' လုိ႔ တစ္ခါကေတာ့ အလိုက္မသိေျပာမိေသးတယ္။
''ဟယ္..သီခိုင္ရယ္။ တစ္ပြဲ သုုံးရာ၊ ေလးရာနဲ႔ မစားပါဘူးဟယ္၊ ျပန္လာရင္ ထမင္းစားလို႔ရတာပဲဟာ'' ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ္မေျပာရက္ေတာ့ဘူး။
သူက လကုန္လုိ႔ အိမ္ကို ပုိက္ဆံပုိ႔ရင္ေတာ့ ကုိယ္တို႔နဲ႔ တန္းတူ ပုိ႔ႏုိင္တဲ့သူ။ သူ႔လစာနဲ႔၊ သူ႔အပုိဝင္ေငြနဲ႔ ဒီေလာက္ ေငြပမာဏ ပုိ႔ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၿခိဳးျခံေခြၽတာထားရမလဲလို႔ ကုိယ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း မႇန္းဆႏိုင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အိမ္ကေတာ့ မသိဘူး။ သူလည္း ကုိယ္တုိ႔လိုပဲ အိမ္ကို ညာတယ္။ သူ႔အေမနဲ့ ဖုန္းေျပာတာ တစ္ႀကိမ္ ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆိုင္ ၾကားဖူးပါရဲ႕။ သူေျပာတဲ့ေလသံဟာ ကုိယ္ေျပာတဲ့ ေလသံနဲ႔လည္း ခပ္ဆင္ဆင္။ အျပံဳးအျပည့္နဲ့ သူ့မ်က္ႏႇာကို ျမင္ရတာဟာလည္း ကိုယ့္မ်က္ႏႇာကုိယ္ ျပန္ျမင္ရသလိုပါပဲ။
ကုိယ့္မႇာေတာ့ ကုိယ့္အပူကုိယ္ေမ့ၿပီး သူ႔ကုိ ဝင္ၿပီး စိတ္ပူပန္ေပးဖူးတယ္။ သူကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ပါလားကြယ္။ ဘာကုိမႇ လိုခ်င္လႇခ်ည္ရဲ႕ မရႇိဘူး။ ဘာကို မရလိုက္ဘူးရယ္လုိ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္မရႇိဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ခိုင္မာလႇခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ က်ိတ္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးရတယ္။
ကုိယ္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္သိပ္မခိုင္လႇဘူး။ မိတ္ကပ္ေကာင္းေကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေကာင္းေကာင္းကို စိတ္မဝင္စားေပမယ့္ အသားအေရထိန္းသိမ္းတဲ့ ပစၥည္းေတြေတာ့ မက္ေမာျပန္ေရာ။ အဝတ္အစားသစ္၊ ဖိနပ္သစ္ထက္ အိတ္အလႇကုိေတာ့ လိုခ်င္ေတာင့္တ ရႇိျပန္ေရာ။ လိုခ်င္ရက္နဲ႔ မရျပန္ရင္ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ မထိန္းႏိုင္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဪ ... ငါ မဝယ္ႏုိင္ပါလားရယ္လို႔ ဝမ္းနည္းတတ္ျပန္တယ္။
ဒါလည္း ခဏပါပဲ။ အိတ္တစ္လုံးဝယ္မယ့္ ေငြတစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ဟာ အိမ္မႇာဆိုရင္ေတာ့ အေမ ဘယ္ေလာက္ သုံးႏုိင္မယ္လို႔ ေတြးရင္ ကိုယ္ေမ့သြားတတ္တယ္။ ဖိနပ္ တစ္ေသာင္းတန္ ဝယ္စီးမယ့္အစား သုံးေထာင္တန္ ေလာက္စီးရင္လည္း ျဖစ္သားပဲလုိ႔ ဆင္ျခင္တတ္တယ္။ ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းက ျဖတ္ျပန္တိုင္းေတာ့ ဆိုင္ေတြမႇာ ခင္းက်င္းထားတဲ့ အက်ႌအလႇေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ အိတ္ေတြက မ်က္စပစ္တာကုိ အၾကည့္လႊဲရတယ္ဆိုတာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ လြယ္တာမႇတ္လို႔။
ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္း ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ကုိယ္တို႔ ေရာက္စကထက္ အမ်ားႀကီး စည္ကားခဲ့ၿပီ။ ဆိုင္ေတြ တစ္ႏႇစ္ထက္ တစ္ႏႇစ္ ေပါမ်ားလာလိုက္တာကြယ္။ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္း ေသာက္မလား၊ စာအုပ္ ရႇာခ်င္သလား၊ ဖက္ရႇင္အတြက္ပဲ ေရြးမလား ဆိုင္ေတြမႇ စုံလုိ႔ စုံလို႔။ ေနာက္ဆုံး ေသာ့တူလုပ္တာ၊ ထီး၊ ဖိနပ္ျပင္တာ၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ျပင္တာအထိ ရႏုိင္တယ္။
လႇည္းတန္းဟာ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကြၽန္းကိုင္းမီႇ ကိုင္းကြၽန္းမီႇ။ ခုေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္က တကၠသိုလ္ေတြမႇာ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ အလုပ္အကုိင္အတြက္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ေရာက္လာၾကတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေနၾကတဲ့အရပ္။ ဒီအရပ္မႇာ ေနထိုင္က်င္လည္ ရတာကုိပဲ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံဟာ ဘာေၾကာင့္မႇန္းမသိ ေႏြးေထြးရတယ္။
ကုိယ္ လႇည္းတန္းကုိ စေရာက္တုန္းက အခ်ိန္ေတြကုိေတာ့ ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းရတုန္းပဲ။ လမ္းသြယ္ေတြထဲမႇာ ကုိယ္ပုိင္ဝင္းျခံေတြပဲ မ်ားတဲ့ကာလ။ ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ဆိုတာ မရႇိသေလာက္ပဲ။ အိမ္ေတြကေတာ့ အစဥ္အဆက္ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကဟန္နဲ႔ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ ခိုကုိးရာ အရပ္မုိ႔ ႏႇစ္ထပ္အိမ္ေတြမႇာ အိမ္ရႇင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေပါင္းေနၾကတာလည္း မရႇားဘူး။
ကုိယ္ေနရတဲ့ အေဆာင္ေလးကလည္း ႏႇစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္။ အေပၚထပ္မႇာ ဖ်ာကေလးခင္းၿပီး ကိုယ္တို႔ အေဆာင္သူေတြ တန္းစီအိပ္ရတာကို မႇတ္မိေသးတယ္။ အေဆာင္ရႇင္အဘြားကလည္း တကယ့္အဘြားအရင္းလိုပါပဲ။ ကုိယ့္ကို ေခၚတာ မယ္သီဆိုပဲ။ နာမည္ကုိ ဘယ္ႏႇခါခါ ျပင္ေပး ျပင္ေပး မယ္သီပဲ ေခၚတတ္တဲ့အဘြားကို ကိုယ္ သံေယာဇဥ္ ရႇိခဲ့ရတယ္။ လခထုတ္ရင္ တန္ဖိုးႀကီး မုန္႔ေပးခ်င္ေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ ေဈးသိပ္မေပးရတဲ့ ျမန္မာဘီစကစ္ေလာက္ပဲ ဝယ္ေပးႏုိင္တယ္။ ဒါကုိပဲ အဘြားက ဆုေပးလို႔ မဆုံးဘူး။ ကိုယ့္မႇာလည္း အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္တိုင္း အေဆာင္အိမ္က မိသားစုဆန္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ရတာ အေမာ။
ေဟာ ... မၾကာပါဘူးကြယ္။ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ ေရစီးေၾကာင္းက လႇည္းတန္းအရပ္ကုိ ျဖတ္စီးတဲ့ေနာက္ ကုိယ္တို႔ေတြ အဘြားကုိ ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့တယ္။ တစစ ယိုယြင္းလာတဲ့ အိမ္ကေလးကုိ အဘြားက ျပင္ဆင္စရိတ္ မတတ္ႏုိင္။ တစ္ဖက္မႇာလည္း သားသမီးက မ်ားတာမုိ႔ သူမရႇိတဲ့ေနာက္ အေမြရယ္လုိ႔ အိမ္ခန္းကေလးေတြ ေပးခ်င္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ကုိယ္တို႔အေဆာင္ေလးဟာ အသြင္ေျပာင္းရေတာ့မယ္။ ကုိယ္တို႔ေတြလည္း တစ္ေနရာစီ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကရေတာ့တယ္။
ေပ်ာ္ရာမႇာ မေနရဆိုတဲ့စကားလိုပဲ ကုိယ္ဟာ ေတာ္ရာအေဆာင္တစ္ခုကို ေရာက္ရပါေရာ။ အဘြားရဲ႕ ေမတၲာနဲ႔ အသားက်ခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အတြက္ အေဆာင္ရႇင္အသစ္ အန္တီ့ကိုေတာ့ မေပါင္းသင္းတတ္ျပန္ဘူး။ ႏႈတ္ကေတာ့ အလြန္ခ်ဳိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေျပာေနတဲ့စကားလုံးနဲ႔ မ်က္လုံးေတြဟာ အေရာင္ကြာေနသလိုပဲ ကုိယ္ခံစားရတယ္။ အန္တီျပံဳးတဲ့အခ်ိန္ မ်က္လုံးေတြက ေအးတိေအးစက္နဲ႔။
အန္တီ့နည္းပရိယာယ္ေတြကို အေဆာင္ေနသက္ လခ်ီၾကာလာတာေတာင္ ကုိယ္က လိုက္မမီဘူး။ တစ္ခါတုန္းက ေဘးအခန္းက မိန္းကေလးက ေျပာင္းပါေလေရာ။ သူ႔အခန္းေလးကုိ ကုိယ္က အစကတည္းက လိုခ်င္စိတ္ ရႇိခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ခန္းလည္း ျဖစ္တယ္၊ အလင္းေရာင္ေကာင္းၿပီး ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းသလို မဆိုစေလာက္ေလး က်ယ္တာကလည္း ကုိယ့္အတြက္ မက္ေမာစရာ။ စာေရးလုိ႔ ေကာင္းလုိက္မယ့္ျဖစ္ခ်င္းလုိ႔ တသသ ရႇိဖူးတယ္။
မိန္းကေလးကလည္း ကုိယ့္ကုိ ခင္တာမုိ႔ ေျပာင္းမယ့္အေၾကာင္း အန္တီၿပီးရင္ ကုိယ့္ကုိပဲ အရင္ အသိေပးပါရဲ႕။ အေဆာင္မႇာေတာ့ ဒီလိုပဲ အလ်င္းသင့္သလုိ အခန္းခ်င္း ေျပာင္းၾကတာမဟုတ္လား။ အန္တီ့ကုိလည္း ဒီအခန္းကို ေရႊ႕မယ့္အေၾကာင္း တစ္ႀကိမ္ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ရႇိေနခဲ့ေတာ့တာ။
တကယ္တမ္း အခန္းလြတ္သြားတဲ့အခါ ေအာက္ထပ္က အေဆာင္သူ တစ္ေယာက္က သူ႔ပစၥည္းေတြ အခန္းထဲ ေရႊ႕လာေတာ့တာ ၾကံဳရပါေရာ။ ကုိယ့္မႇာ အေဆာင္သူခ်င္း ေျပာေနတာထက္ အေဆာင္ရႇင္ဆီ ေျပာတာကပဲ ပုိသင့္ေတာ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ရတယ္။
''သူက အရင္ေျပာထားတာ သမီးရယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ေပးလုိက္ရတာ''
အန္တီ့ႏႈတ္က စကားသံခ်ဳိခ်ဳိဟာ ကုိယ့္ကုိ ေတြေဝေစတယ္။ ဟိုတစ္ေန႔တုန္းက အန္တီ ကုိယ့္ကို ဘာျပန္ေျပာလိုက္သလဲ။ ေခါင္းပူေအာင္ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အန္တီ ျပံဳးေနခဲ့တာသာ သတိရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ကုိယ့္အခန္းေဟာင္းေလးကုိသာ တပ္ေခါက္ၿပီး လႇည့္ျပန္လာရပါရဲ႕။ ဒီအထိလည္း ထူးထူးေထြေထြ ေတြးမိေသးတာ မဟုတ္ဘူး။
တစ္ရက္မႇာေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ဒီအေဆာင္ေရာက္မႇ အဖြဲ႕က်လာရတဲ့ မမ်ဳိးက ေဖာက္သည္ခ်မႇပဲ ဇာတ္စုံလင္းေတာ့တယ္။
''အန္တီကေလ တစ္ေယာက္ခန္းတို႔ ဘာတို႔ လြတ္ရင္ ေလလံတင္သလိုပဲဟဲ့။ အခန္းေကာင္းေတြေပါ့ဟယ္။ လက္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္း ေပးေနက်လူေတြပဲ ရတာ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးက ပါတိတ္လုံခ်ည္ တစ္ထည္ရယ္၊ အိုဗာတင္း တစ္ဘူးရယ္ ေပးသတဲ့၊ ဒီအခန္းကို မေျပာင္းရခင္က''
ကုိယ့္မႇာ အံ့အားသင့္ၿပီး ဘာျပန္ေျပာရမႇန္းမသိ ျဖစ္ရတယ္။ ေလာကကုိ လိုက္မီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ဒီလို ေနရာကြက္ကြက္ေလးမႇာေတာင္ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းေတြးတာဟာ ကိုယ္ပဲ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ပါေရာလား။ ေနရာေလးတစ္ေနရာ အတြက္ေတာ့ ကုိယ္ အတင္းကာေရာ မၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္ပါဘူး။
အိပ္ရာကုတင္ တစ္ေနရာစာ အခန္းေလးအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကထဲက၊ အလုပ္ခြင္က ေနရာအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္မတိုက္ခိုက္ခ်င္ဘူး။ ရႇိပါေစေလ။ ကုိယ့္ေနရာေလးကလည္း က်ဥ္းေပမယ့္ ေမႇာင္ေပမယ့္ ေနလုိ႔ ျဖစ္သားပဲဟာ။ ခုတင္ေဘးကုိ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္ရင္ ကုိယ္တစ္ျခမ္းေစာင္းၿပီး ဝင္ရတာကုိ ေမ့ထားတတ္ရမႇာေပါ့။ အဲ ... ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီအေဆာင္လည္းပဲ ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ ေဆာက္ပါေလေရာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္သူ႔မႇ လြမ္းမေနဘဲ ေတာ္ရာကုိ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ေတာ့တယ္။
ကုိယ္ အခုေနာက္ဆုံး ေရာက္လာရတဲ့ေနရာကေတာ့ စိတ္ကုိ ခ်မ္းေျမ့ေစပါတယ္။ အေဆာင္ရႇင္က အၿငိမ္းစား ဝန္ထမ္း အန္တီႀကီး။ ဘုရားတရားနဲ႔ ခပ္ေအးေအး ေနတတ္တယ္။ အေဆာင္သူေတြကလည္း ေက်ာင္းသူ၊ သင္တန္းသူနဲ႔ ဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႕။ တိုတိုေျပာရရင္ ကုိယ္တို႔အားလုံးဟာ ဘဝတူေတြပဲ။ တခ်ဳိ႕အေဆာင္ေတြမႇာ ၾကံဳတတ္သလို အေဆာင္သူခ်င္း စီးပုိးခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္တစ္ေလမႇ မၾကံဳရဘူး။ လမ္းက်ဥ္းကေလးထဲ ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္ ေလွ်ာက္ဝင္ရတာကလြဲရင္ ေနေပ်ာ္တဲ့ေနရာေလ။ ဒီအေဆာင္ေနရာကေတာ့ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ ေဆာက္ႏုိင္တဲ့ အကြက္အကြင္းမ်ဳိး မဟုတ္တာ က်ိတ္ၿပီး ဝမ္းသာရေသးတယ္။
အေဆာင္လခကေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ လႇည္းတန္း စေရာက္တဲ့ ႏႇစ္ေတြနဲ႔ယႇဥ္ရင္ သုံးဆေက်ာ္မက ခုန္တက္ခဲ့ၿပီ။ ဒါကေတာ့ အေဆာင္တုိင္းပါပဲ။ ရန္ကုန္မႇာက ေက်ာတစ္ခင္းစာက ပုိခက္ေပတာကိုး။ လူတစ္ေယာက္ လြတ္လုိ႔မ်ား ေနရာေခ်ာင္မယ္ မထင္ေလနဲ႔။ ေနာက္တစ္ရက္မႇာ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဝင္ၿပီးသားပဲ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မႇာ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ခက္တယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္ကေရာ မခက္ဘူးလားဆို ခက္တာပါပဲ။ ဝါသနာဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘဝကတည္းက ေခါက္ထားရေတာ့တာေပါ့။ ကိုယ့္ဘြဲ႕ေလးနဲ႔ ရရာအလုပ္သာ ဝင္ၾကရတာ။ ကိုယ္တို႔လို သာမန္ဘြဲ႕ရေလးေတြဟာ အလုပ္ခြင္ထဲ တန္းဝင္ရေလာက္တဲ့ လက္မႇတ္ေတြလည္း အပုိရဖုိ႔ ႀကိဳးစားရေသးတယ္။ ဘြဲ႕လက္မႇတ္ထက္ သင္တန္းဆင္း လက္မႇတ္ေတြက အေရးပါေလတာကုိး။
သင္တန္းသီးသန္႔ တက္ႏုိင္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ေတာ့ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးဆြဲၿပီး သင္တန္းတက္တဲ့သူေတြလည္း မေတြ႕ခ်င္မႇအဆုံး။ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္း အလုပ္ေလးတစ္ခုေလာက္ လုပ္ရင္းကေန သင္တန္းေတြ တက္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မႇ ပုိၿပီး အဆင္ေျပေလာက္မယ့္ေနရာကုိ ေျပာင္းဖုိ႔ႀကိဳးစားတာဟာ ၿမိဳ႕ျပလူငယ္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေပါ့။
ထမင္းနပ္မႇန္တယ္ဆို႐ုံ ျဖစ္သလိုစားခဲ့ဖူးတာ၊ ေကာ္ဖီမစ္ေတာင္ တစ္ထုပ္စာအျပည့္ မေသာက္ရက္တာ စတဲ့ဘဝပုံရိပ္ေတြကိုေတာ့ ကိုယ္ျပန္ေျပာင္းၿပီး တသဝမ္းနည္း မေနတတ္ဘူး။ ေနာက္မႇာ မိသားစုရႇိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တာကုိး။ ခုေတာ့လည္း ဘဝက နည္းနည္းေတာ့ အသားတက်ရႇိလာပါရဲ႕။ မိသားစုကလည္း ကုိယ့္ကုိ အားကိုးအားထား ျပဳလာႏုိင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္စိတ္ကေတာ့ ႏြမ္းလ်စျပဳခဲ့ၿပီ။
ကုိယ္က်င္လည္ေနရတဲ့ ၿမိဳ႕ျပမႇာ ေနရာတစ္ေနရာအတြက္ သားရဲေတြလို တိုက္ခိုက္ၾကရတာ ျမင္ရဖန္မ်ားေတာ့ ႏႇလုံးသားက အခါခါ နာက်င္တတ္လာတယ္။ ကိုယ္ၾကံဳရတာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ၾကားရတာနဲ႔တင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြေတြ ၾကံဳရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဘးကေန ဝင္ခံစားမိျပန္ေရာ။ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းဟာ လူေတြကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ လႊမ္းမိုးလာရသလဲ။ ဂုဏ္အေရာင္အဝါအတြက္၊ ပုိင္ဆိုင္မႈအတြက္ မိတ္ေဆြေတြကို ခ်နင္းဖို႔ လိုသလား။ ခုေနေသရင္လက္ကုိ အေခါင္းျပင္ ထုတ္ျပစရာမလိုေလာက္ေအာင္ လက္ဗလာျဖစ္တဲ့ ကုိယ္တို႔အတြက္ေတာ့ နားမလည္စရာ ပုစၧာလုိျဖစ္ရတယ္။
ဆူညံသက္ဝင္ေနတဲ့ လႇည္းတန္းေဈးအေနာက္ဘက္ ေဈးလမ္းက ျဖတ္လာတာေတာင္ ကုိယ့္အေတြးက မရပ္ခ်င္ဘူး။ လူသံသူသံေတြကုိ ကိုယ္မၾကားဘူး။ မေန႔ညက ၾကားခဲ့ရတဲ့ ငိုသံတစ္စကုိ ျပန္ၾကားေနတယ္။ ႏႇစ္ႏႇစ္ေလာက္ တစ္ခန္းတည္းေနလာသူ အခန္းေဖာ္ရဲ႕ မ်က္ရည္စဟာ ကုိယ့္ကိုပါ နာက်င္ေစခဲ့တာ။
ခုတေလာ မ်က္ႏႇာႏြမ္းလ်ေနတာ ေတြ႕ေပမယ့္ မစပ္စုမိဘူး။ သူကလည္း တစ္ဖက္သားကုိ အပူေပးတတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္မႇာ သူ ရင္ဆိုင္ေနရသမွ် မသိႏုိင္ခဲ့ဘူးေပါ့။ အလုပ္က ျပန္လာရင္လည္း လူက ေခြလို႔ပဲ။ မေန႔ကေတာ့ ထြက္စာတင္ေတာ့မယ္ ေျပာတဲ့အခါ ကိုယ့္မႇာ အံ့အားတသင့္နဲ႔။ ညက သူ တိတ္တိတ္ေလး ငိုေနတာကို ျမင္ေတာ့ ကိုယ္မေနႏုိင္ဘူး။ ႏႇစ္သိမ့္မိတဲ့အခါ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက စကားစတခ်ဳိ႕ ထြက္က်လာတယ္။
''အလုပ္မႇာ တာဝန္ေက်႐ုံ၊ စည္းကမ္းလိုက္နာ႐ုံနဲ႔ လုံေလာက္ၿပီလို႔ ငါထင္ခဲ့တာ။ လူေတြနဲ႔ပါ အဆင္ေျပေအာင္ အလုိက္အထိုက္ ေနရဦးမယ္ဆိုတဲ့ အတတ္ပညာကုိ ငါမတတ္ဘူး သီခိုင္ရယ္။ သူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ မေနခဲ့မိတာ၊ သူမ်ားေတြလို မဖားတတ္ခဲ့တာ ငါ့အျပစ္ပဲထားပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အန္တီနဲ႔ ငါ့ၾကားမႇာ သူ ဒီေလာက္ လႇည့္ပတ္ထားလိမ့္မယ္လို႔ ငါမထင္ခဲ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ငါက အထက္ ေအာက္ ရာထူးကြာေပမယ့္ မိန္းမခ်င္း စာနာစိတ္ေတာ့ရႇိမယ္ ထင္ခဲ့တာ''
အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကိုယ္က အစက သိခဲ့သူလည္းမဟုတ္ေတာ့ သူေျပာသေလာက္ပဲ အင္းလိုက္ၿပီး နားေထာင္ရတယ္။ သူ မ်က္ရည္အက်ရပ္ေအာင္ ႏႇစ္သိမ့္ရတယ္။ သူ ဝမ္းနည္းတာ၊ မ်က္ရည္က်တာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ကိုယ္နားလည္ႏုိင္ပါရဲ႕။ အလုပ္တစ္ခုကေန တစ္ခုအၾကား အခ်ိန္နည္းနည္းေစာင့္ရတာနဲ႔အမွ် အိမ္အတြက္ စိတ္ပူပင္ရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ သူဟာ မုဆိုးမ မိခင္အိုကို ေထာက္ပ့ံေနတဲ့သူ။ ညီမေလးရဲ႕ေက်ာင္းစရိတ္ကို တာဝန္ယူထားတဲ့သူ။ ေနာက္ထပ္ အလုပ္မရႏိုင္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့ ေစာင့္ရေတာ့မႇာကိုး။
ကုိယ္တို႔လို သာမန္ဝန္ထမ္းေလးေတြဟာ တစ္လစာ လစာကို ဒီမႇာစားတာ၊ သုံးရတာရယ္၊ အိမ္ပို႔တာရယ္ ကြက္တိ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ အပုိအလွ်ံ စုေဆာင္းမိတာရယ္လို႔လည္း ရႇိၾကတာ မဟုတ္ဘူးကုိး။ သူ စိတ္ပူရင္လည္း ပူစရာ။
ညကေတာ့ သူလည္း ကုတင္ေပၚ လူးလိမ့္၊ ကိုယ္လည္း သူ႔အတြက္ စိတ္ပူလို႔ပါပဲ။ ကုိယ္တို႔ေတြက မာနႀကီးႏုိင္တဲ့ ဘဝေတြလည္း မဟုတ္ေတာ့ စဥ္းစားပါဦးလုိ႔ ေျပာျပခ်င္တယ္။ တစ္ဖက္မႇာေတာ့ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ရမႇာကုိပဲ နာက်င္ေနျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ညကေရာ မနက္ခင္းကပါ ဒီစကားကုိ ေျပာမထြက္ဘူး။
ဒီေန႔ေတာ့ ေန႔ခင္းပုိင္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့အခါ သူ႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနပါရဲ႕။ ညေနခင္းေရာက္တာနဲ႔၊ အေဆာင္အျပန္လမ္းေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သတိရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္စိတ္က ေမာပန္းႏြမ္းလ်လာေတာ့တာပဲ။ အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ရင္ သူ႔ကို ဘယ္လုိ စကားလုံး သုံးၿပီး ႏႇစ္သိမ့္ရပါ့မလဲ။
ေဈးလမ္းေလးထဲ ေဈးဝယ္ေရႇာင္၊ ေဈးသည္ေရႇာင္ရင္း ကုိယ္ တိုးေဝႇ႔ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေဈးေလးဟာ မနက္ခင္းထက္ ညေနခင္း ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မ်ား ပိုစည္ေလသလားပဲ။ စီစီညံေနတဲ့ ေဈးေခၚသံ၊ စကားသံ၊ ရယ္သံေတြၾကားက ကုိယ္ တိုးထြက္လာခဲ့တယ္။ အေဆာင္ဘက္ကို ခ်ဳိးေကြ႕တဲ့ လမ္းသြယ္ေလးကုိ မေရာက္ခင္ လမ္းတစ္ခုကို ျဖတ္ရေသးတယ္။
ကုိယ္တုိ႔ အေဆာင္လမ္းေလးကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလို႔ပဲ။ ဒီဘက္မႇာေတာ့ ဝင္းျခံနဲ႔ေနတဲ့သူေတြပဲ မ်ားေတာ့ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္မ်ားတဲ့ လမ္းေတြလို လူဝင္လူထြက္ စည္မေနဘူး။ အိမ္ေဝးသူ တစ္ေယာက္အတြက္ သူစိမ္းမဆန္ေစတဲ့ လမ္းကေလး။
လမ္းကေလးေပၚကေန လူႏႇစ္ေယာက္ သြားသာ႐ုံ လမ္းက်ဥ္းထဲ ခ်ဳိးေကြ႕ရတယ္။ ႏႇစ္ျခံေျမာက္က ႏႇစ္ထပ္ တိုက္ခံအိမ္ဟာ ကုိယ္တို႔အေဆာင္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္မဟုတ္တဲ့အိမ္။ အေဆာင္တံခါးေသာ့ကို တစ္ခါဖြင့္၊ ေအာက္ထပ္ေသာ့ကုိ တစ္ခါဖြင့္။ ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္မႇ ကိုယ့္အခန္းေသာ့ကို ဖြင့္။ အခန္းေလးက ေမႇာင္ရီရီနဲ႔ ကုိယ့္ကို ႀကိဳတယ္။
အခန္းမီးကို ဖြင့္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကုိပါ တစ္ဆက္တည္း ဖြင့္ရတယ္။ ေလဝင္လာေတာ့မႇပဲ အိုက္စပ္စပ္ ခံစားမႈက သက္သာေတာ့တာ။ ခါတိုင္းလို အိမ္ေနရင္း အဝတ္အစားလဲဖုိ႔ ဒါမႇမဟုတ္ တစ္ခါတည္း ေရခ်ဳိးလိုက္ဖုိ႔ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရႇိလႇဘူး။ ကုတင္ေပၚ လႇဲခ်လိုက္တဲ့ အခါမႇာေတာ့ အေမာက ကုိယ့္စိတ္ကုိ တံခါးေခါက္တယ္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကားေပၚမႇာ မြန္းၾကပ္ခဲ့တာ၊ တစ္ေန႔ခင္းလုံး အလုပ္မႇာ စိတ္ဖိစီးခဲ့တာ ဒါေတြအကုန္လုံးဟာ ဒီလို စိတ္ေပါ့ပါးေအာင္ ေဖ်ာ့ခ်ၿပီး နားရတဲ့ခဏ နည္းနည္းေတာ့ ေနသာပါရဲ႕။ ပူပန္ေသာကကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အသက္ရႇင္တတ္ဖို႔ ကုိယ္ေလ့လာရဦးမယ္။ ၿမိဳ႕ျပမႇာသာ က်င္လည္ရဖို႔လမ္းကို ကိုယ္က ေရြးခဲ့ၿပီကုိး။
ေဘးကုတင္ကုိ ငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ္ သက္ျပင္းမခ်ဘဲ မေနႏုိင္ျပန္ဘူး။ သူ ျပန္လာေနက်အခ်ိန္ကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ စိတ္ညစ္လုိ႔မ်ား တစ္ေနရာရာမႇာ ထိုင္ေနေလေရာ့သလား။ ပူပန္ေသာကကုိ ေလွ်ာ့မယ္ဆိုမႇ ကိုယ့္အပူကုိသာမက တစ္ပါးသူ အပူကုိပါ ကုိယ္က ဝင္ယူေနမိတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ သူဟာ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ၊ ဘဝတူမိတ္ေဆြ။
မ်က္လုံးအၾကည့္ ထပ္ေရႊ႕ေတာ့ ကုိယ့္ကုတင္ေဘးက စားပြဲေလးေပၚမႇာ အၾကည့္တန္႔တယ္။ စားပြဲေပၚမႇာေတာ့ အေမ့ဓာတ္ပုံဟာ စာအုပ္ေတြရဲ႕ ေဘးမႇာ ေနရာယူတယ္။ ဓာတ္ပုံထဲက အေမ့အျပံဳးဟာ ေအးခ်မ္းလုိ႔။ ကုိယ့္ကုိ ခြန္ အားေပးတဲ့အျပံဳး။ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္တိုင္း၊ ေနာက္ဆုတ္ထြက္ေျပးခ်င္တိုင္း ထူမတ္ခဲ့တဲ့ မ်က္ႏႇာ။
ေမာလႇၿပီလို႔ တစ္ခါတေလ ဒီဓာတ္ပုံေလးကိုေငးရင္း ကုိယ္ ထုတ္ေျပာမိတတ္တယ္။ သမီး ေမာၿပီ အေမ ...။ တကယ့္ျပင္ပမႇာ မဟုတ္ေလေတာ့ အေမက ျပံဳးလုိ႔ပဲ။ ဒီစကားကုိ ျပင္ပမႇာေတာ့ အေမ့ေရႇ႕ ကုိယ္ဘယ္ေတာ့မႇ ေျပာျဖစ္မႇာမဟုတ္ဘူး။ မိေဝးဖေဝး အေဝးမႇာ၊ ၿမိဳ႕ျပမႇာ ရႇင္သန္ၾကတဲ့ ကုိယ္တို႔ေတြရဲ႕ လက္သုံးစကားက တစ္ခြန္းတည္း။ `အဆင္ေျပပါတယ္´ ...။ သမီး၊ သား နာမ္စားသာ ကြဲမယ္၊ ဒီ စကားလုံးဟာ ဘုံစကားလုံးပါပဲ။
ပိန္လာတယ္ေနာ္လုိ႔ ကုိယ္တို႔ဇာတိက လူေတြ တစ္ႏႇစ္တစ္ခါေတြ႕လို႔ ေျပာၾကရင္ ကုိယ္က ျပံဳးေနရတယ္။ သူတို႔ျမင္တာကေတာ့ ကုိယ္ေနဟန္ ပါးလ်လာတာ။ ကုိယ့္ဘာသာပဲ ျပန္ျမင္ရတာေတာ့ စိတ္ေတြ၊ မာနေတြ ပါးလ်လာတာ။
ေလေျပေအး တစ္ခ်က္သုတ္လာေတာ့ ျပတင္းေပါက္က သံဇကာမႇာ ခ်ည္ထားတဲ့ ျခင္ေထာင္ႀကိဳး ပလတ္စတစ္ႀကိဳးစေလးက လႈပ္ေနတယ္။ စိတ္မ်ားေနခ်ိန္ဆို အသံေတြကုိ အာ႐ုံစိုက္သင့္တယ္ဆိုပဲ။ နားေထာင္စမ္း ...။ ေလတိုးသံ၊ ငႇက္သံ၊ စကားသံ၊ ရယ္သံ၊ ကားသံ၊ သီခ်င္းသံ၊ ေျခသံ၊ တံခါးဖြင့္သံ။
''သီခိုင္''
ကိုယ္ ကုတင္ေပၚက ေငါက္ကနဲ ထထိုင္မိတယ္။ သူ ျပန္ေရာက္လာၿပီ။
သူက လက္ကုိင္အိတ္ကုိ ကုတင္ေပၚ ခ်တယ္။ ထမင္းနဲ႔ဟင္းထုပ္ကုိ သံမႇာခ်ိတ္တယ္။ ေနာက္က်သြားတယ္ဟာတဲ့ ...။ သူ႔အသံဟာ အေဝးက လြင့္လာသလုိပဲ။ ကုိယ္ ဘာျပန္ေျပာရမယ္မႇန္းမသိဘူး။ ဘာေမးလုိက္ရမယ္မႇန္းမသိဘူး။ ထြက္စာတင္ခဲ့ၿပီလား ...။ ဟင့္အင္း ...။ ဒီေမးခြန္းဟာ ကိုယ့္ႏႈတ္ဖ်ားေပၚကုိ ေရာက္မလာဘဲ စိတ္ထဲမႇာတင္ နာနာက်ည္းက်ည္း အေငြ႕ပ်ံသြားတယ္။
''သီခိုင္ ငါေလ ...''
သူက စကားဆုံးေအာင္ မဆိုဘဲ ပင့္သက္႐ိႈက္တယ္။ ကိုယ့္မ်က္ႏႇာကုိ တစ္ခ်က္ေငးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပံဳးတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္သြားလို႔သာ အျပံဳးလုိ႔ နာမည္တပ္ရတဲ့ အျပံဳး။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ေငးရီလို႔ပါလား။ အို ... မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကုိယ္ မေျပာေစခ်င္ေပမယ့္ သူက စကားဆက္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တယ္။
''ငါေလ ထြက္စာ မတင္ခဲ့ဘူး သိလား''
စိတ္ထဲ လွပ္ကနဲ ဟာဆင္းသြားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏႇာကို ကုိယ္ေၾကာင္ေငးေနမိတယ္။ သူကလည္း ကိုယ့္ကုိ တစ္ျပန္တစ္လႇည့္ေငးလုိ႔။
သူ ကုိယ့္ကုိ တကယ္ျမင္သလား၊ မျမင္ဘူးလားဆိုတာေတာ့ ကုိယ္လည္း တပ္အပ္ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။
------------
စံပယ္ျဖဴႏု
Treasure Land မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂ဝ၁၃။