တခ်ိဳ႕က နီျပာျပာ၊ တခ်ိဳ႕က ျဖဴဝါဝါ၊ တခ်ိဳ႕မွာ ခ်ိတ္ပြင့္၊ တခ်ိဳ႕မွာ ပန္းရင့္

တခ်ိဳ႕က နီျပာျပာ၊ တခ်ိဳ႕က ျဖဴဝါဝါ၊ တခ်ိဳ႕မွာ ခ်ိတ္ပြင့္၊ တခ်ိဳ႕မွာ ပန္းရင့္ (ေနဝင္းျမင့္)
-------------------------------------------------------
(၁)
ထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ကုန္းကေလး ေပၚက ေျခလွမ္း ႏွစ္ရာခန္႔ ဆင္းၿပီးလွ်င္ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႕ရမည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလွ်ာက္လာခဲ့လွ်င္ အိမ္စုေတြထဲက ပုဏၰရိတ္ပင္ေျခာက္မ်ား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေနေသာ အိမ္အဝင္ဝကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္၏။ အိမ္ … ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သည္ပ်ဥ္ေထာင္ခ်ပ္ မ်ားျဖင့္ ကာရံထားေသာ သံေခ်းအထပ္ထပ္ တက္ေနေသာ မညီမညာ သြပ္ျပားခ်ပ္မ်ား မိုးထားသည့္ သည္အိမ္ေဟာင္း ျမင့္ျမင့္ႀကီးကို ေနထိုင္စရာ အိမ္ဟု ရက္ရက္ေရာေရာ စာစာနာနာ ေခၚေဝၚ သတ္မွတ္လိုစိတ္ မရွိတာ အမွန္ပါ။ သည္အိမ္က ကၽြန္မအတြက္ ေအးရာၿငိမ္းရာ ေနရာထိုင္ခင္းတစ္ခု မဟုတ္တာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ မလိုတမာစြာ ေျပာေနျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သခ်ႋဳင္းဇရပ္ တစ္ခုေပၚမွာ ေနကုန္ေနခန္း နားေအးပါးေအး တစ္ေယာက္တည္း ေတြေတြေငးေငး ကၽြန္မ ေနခ်င္လွပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္အိမ္ေပၚမွာ ကၽြန္မ လိုအပ္စြာ လာေရာက္ ေနထိုင္ရတုန္း ျဖစ္သည္။
ဤအိမ္ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ဆက္ဆံမႈသည္ ႏွစ္ကာလ အေတာ္ၾကာၾကာ ကတည္းကပင္ ပတ္သက္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။ ေနာက္ထပ္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ပတ္သက္ေနဦးမည္လဲ ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ မေဝခြဲႏိုင္ေသးပါ။ ေျပာလည္း မေျပာႏိုင္ေသးပါ။ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္တည္းသာ ဆိုလွ်င္ သို႔မဟုတ္ ကၽြန္မမွာ ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႔မွ မရွိဘူးဟုဆိုလွ်င္ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မသည္ ေမာင္၏ ေနာက္မိန္းမ၊ ထားပါေတာ့၊ ဒုတိယဇနီးသာ မဟုတ္ဘူးဆိုလွ်င္ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္က သူ၏ ေရာဂါေဝဒနာ ေငြ႕ရည္မ်ားျဖင့္ ႁပြန္းတီးေနေသာ ေဝသီသီ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မကို တယုတယ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ မၾကည့္တတ္ဘူးဆိုလွ်င္ ကၽြန္မသည္ သည္အိမ္ ေစာင္းေစာင္းႀကီး ေပၚတြင္ ဘာမွ တြယ္ငင္စရာ ရွိမည္မဟုတ္ပါ။ ၿပီးခဲ့သည့္ ကိစၥမ်ားအတြက္ ကၽြန္မဘဝ၏ ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္မ၏ ခန္းေျခာက္ ပ်က္ျပယ္စျပဳၿပီ ျဖစ္သည့္ ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ လည္းေကာင္း ကၽြန္မ ႏွေျမာဝမ္းနည္း ေနလိမ့္မည္လည္း မဟုတ္ပါ။
ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ကာလက ပြတ္တိုက္ ေခ်ဖ်က္သြားၿပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာ၏ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းျခင္းသည္ လက္ရွိ ကၽြန္မ ေရာက္ရွိေနသည့္ အသက္ထက္ ပိုမိုေစာစီးစြာ ကၽြန္မကို စြန္႔ခြာသြားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါ။ သည္အတြက္ ကၽြန္မသည္ လည္းေကာင္း၊ ေမာင္သည္ လည္းေကာင္း၊ နားလည္ၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔အတြက္လည္း ေမာင္က ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလွသည့္ စကားတခ်ိဳ႕ကို မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္သည္လည္း ရွိ၏။
“မင္း သိပ္အိုစာသြားၿပီ၊ မင္း သိပ္စိတ္ဆင္းရဲ ေနရတာ ေမာင္ သိပါတယ္၊ ဒီအတြက္လည္း ေမာင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတယ္၊ ဒီအတြက္လည္း ေရာဂါတစ္ဝက္ ျဖစ္ေနရတယ္”
ေမာင့္စကားမ်ားကို ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးကို ယံုၾကည္ပါသည္။ အဆုတ္ေရာဂါ၏ ထိုးႏွက္ျခင္းကို အလူးအလဲ ခံစားေနရေသာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ကၽြန္မအတြက္ အတန္အသင့္ ယံုၾကည္မႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ သည္စကားစုမ်ားက ကၽြန္မ၏ရင္ထဲသို႔ ေႏြးေထြးစြာ စီးဝင္သြားျမဲ ျဖစ္၏။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမာင့္ကို ခ်စ္ႏိုင္ေနသေရြ႕ ေမာင္နဲ႔ ပတ္သက္ေနေသးေသာ သည္အိမ္ေဟာင္းတစ္လံုး သည္လည္း ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္မႏွင့္ပါ သက္ဆိုင္ခြင့္ အနည္းအက်ဥ္း ရွိေနသည္ဟု ယံုၾကည္ေနသေရြ႕ သည္အိမ္ဆီကို ကၽြန္မ လာေနရဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆီႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကင္းေဝးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္မ၏ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ ဆံစမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ျပည့္ေဖာင္းျခင္းကင္းကာ ေလ်ာ့ရဲတြန္႔ေၾကေနၿပီျဖစ္သည့္ ကၽြန္မ၏ မ်က္ဝန္းမ်ား၊ ပါးျပင္ႏွင့္ နားထင္စပ္၊ ၿပီးေတာ့ အာဟာရမဲ့ ေနေလာင္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို စုဝင္သိမ္းထုပ္ရင္း အသက္ဝိညာဥ္ ကင္းမဲ့သည့္ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ကၽြန္မ လာေနရဦးမည္သာ ျဖစ္၏။
* * *
(၂)
အဆိုးဆံုးမွာ ေလွကားထစ္မ်ား ျဖစ္၏။ တစ္ထစ္နင္းလိုက္တိုင္း အသံက်ယ္က်ယ္ ျမည္သြားတတ္ကာ လူေရာ ေလွကားဆံပါ ဘယ္ေတာ့မ်ား ျပဳတ္က်သြားေလမလဲဟု ေတြးဆေနရတတ္ေသာ ေလွကားထစ္မ်ားပင္ ျဖစ္၏။ သည္ေလွကားထစ္မ်ားက တစ္ထစ္တက္လိုက္တိုင္း သည္အိမ္ထဲကို ဝင္ရဦးေတာ့မွာပါလားလို႔လည္း ေလွကားကိုတက္ရင္း ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ကၽြန္မ သတိဝင္ေနတတ္၏။
တစ္ထစ္ ေနာက္ထပ္တစ္ထစ္ ေနာက္ထပ္တစ္ထစ္၊ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္မ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက အႏုတ္အသိမ္း ေလးဆြဲဆြဲ ျဖစ္ေနကာ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေလွကားမွ ေနာက္ျပန္ဆင္းကာ ငါေျပးႏိုင္ဖို႔ ေျမျပင္က်ယ္က်ယ္မွ ရွိရဲ႕လားဟူေသာ အသိျဖင့္ ေျပးလႊားသြားတတ္သည္ ဆိုေသာ အမိဝမ္းမွကၽြတ္စ ျမင္းတစ္ေကာင္လို ေျမရွိသမွ် တလႊားလႊား ေျပးပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ အျမဲတမ္း ျဖစ္ေနေလ့ရွိ၏။ ေလွကားထစ္ေတြဆံုးလွ်င္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ သစ္သားတံခါးမႀကီး တစ္ခ်ပ္ရွိမည္။ အတြင္းက စကၠဴထူထူ ပိတ္ထားေသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလး တစ္ခုရွိမည္။ ကၽြန္မ၏ လက္ဆစ္မ်ားႏွင့္ တံခါးရြက္ေတြကို ခပ္ဖြဖြ ေခါက္လိုက္လွ်င္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ထဲက မ်က္လံုးတစ္လံုးကို ကၽြန္မ ေတြ႕ရမည္။ ထိုမ်က္လံုးသည္ အဆိပ္ျပင္းေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္၏ မ်က္လံုးမ်ားလို ေသးငယ္သေလာက္ ေၾကာက္ရြံ႕ ေခ်ာက္ခ်ားဖို႔ေကာင္းေသာ မ်က္လံုးတစ္လံုးလံုး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ တစ္ခါတစ္ရံ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္ေသာ ေမာင့္မ်က္လံုးကလြဲလွ်င္ တျခားမ်က္လံုးေတြကေတာ့ ပုပ္သိုးသိုး အာနိသင္ခ်င္း အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္လံုးေတြထဲက ေသးငယ္သေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ မျမရီ၏ မ်က္လံုးကို ကၽြန္မ အရြံမုန္းဆံုး ျဖစ္သည္။ စကၠန္႔တစ္ဝက္ မရွိတရွိေလာက္ အခ်ိန္ကေလး အတြင္းမွာပင္ သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားဆီက ေမာဟအခိုးအေငြ႔မ်ားကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးက တစ္ဆင့္ ကၽြန္မ ရေနတတ္ပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို တံခါးခ်ပ္တစ္ျခမ္းကို မဟတဟ ဖြင့္ေပးမည္။ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာေသာ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေဝ့ခနဲ ဝိုက္ခနဲ အကဲခတ္လိုက္တာ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာ ဘာမ်ားပါလာေလမလဲ ဆိုတာကိုပဲ မလြတ္တမ္း ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။
“လာပါၿပီ ကိုသက္၊ ရွင့္မယား”
ျပာေဟာက္ေဟာက္ စူးတူးတူး လည္ေခ်ာင္းျခစ္သံျဖင့္ အိမ္ထဲက ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးေပၚမွာ သို႔မဟုတ္ ခုတင္ေပၚမွာရွိေနမည့္ ေမာင့္ဆီကို အသံျပဳမည္။ ထိုအခါ ေမာင္သည္ ခၽြဲဟပ္သံ၊ ေခ်ာင္းဆိုးသံ၊ ညည္းညဴသံေတြၾကားက အားယူရင္း …
“ေနာက္က်လွခ်ည္လား မေက်းရယ္၊ မင္းဥစၥာ … ”
ဆိုေသာ စကားစုကို ေျပာလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ကၽြန္မကလည္း ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို တေျဖာက္ေျဖာက္ခ်ိဳးရင္း ေမာင္ရွိေနမည္ ထင္ရေသာ ေနရာကိုမွန္းဆကာ …
“ကေန႔ သင္႐ိုးအသစ္ တက္တယ္။ ကေလးကလည္း နားေဝးတယ္ ကိုသက္ရယ္၊ ခါတိုင္းေလာက္ပါပဲ၊ ဒါေတာင္ ထမင္းေကၽြးေနေသးတယ္၊ မစားခဲ့ဘူး” ဟု ျပန္ေျပာမိတတ္သည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ထိုအခါ သူမက စူးတူးတူး လည္ေခ်ာင္းျခစ္သံျဖင့္ …
“ထမင္းေကၽြးရင္လည္း စားခဲ့ေရာေပါ့၊ ဒီမယ္ ကေလးေတြ ထမင္းခ်က္မွားလို႔ ထမင္းေတာင္ မက်န္ခ်င္ေတာ့ဘူး” ဟု ေျပာျပန္ဦးမည္။
ဒါက တခ်ိဳ႕ညဦးပိုင္းမွာ ေလွကားထစ္ေတြက တက္လာၿပီးတိုင္း ၾကားေနက် ေျပာေနက် စကားေတြသာ ျဖစ္သည္။ ထမင္းမက်န္ခ်င္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာေသာ္လည္း တကယ္ ထမင္း မက်န္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မ သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သည္အတြက္လည္း ကိစၥမရွိလွပါ။ ကၽြန္မ စႏၵရားတီး သင္ေပးသည့္ ကေလးအိမ္မွာ အိမ္ေဖ်ာ္ ေကာ္ဖီက်ဲက်ဲ တစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ တိုက္သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေထာပတ္မုန္႔ႂကြပ္ကေလး တစ္ခ်ပ္ႏွစ္ခ်ပ္ ပါတတ္သည္။ သိပ္ဆာလြန္းလွ်င္ လမ္းေထာင့္က သြားရည္စာ ဆိုင္ကေလးက မေရြးပြပြ ႏွစ္ထုပ္ေလာက္ကို ဝယ္စားႏိုင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေရေသာက္႐ံုေပါ့။ ဒါက အျမဲတမ္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ထမင္းတစ္လုပ္တစ္ဆုပ္ က်န္သည့္အခါလည္း ရွိသည္။ သည္အတြက္ ကၽြန္မ ေက်းဇူးမကန္းခ်င္ပါ။
ေမာင့္အရိပ္ အာဝါသေအာက္မွာ ထမင္းတစ္လုပ္ဆစ္ဆုပ္ စားရင္း ေမာင္ႏွင့္အတူ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခြင့္ရေနတာကိုပဲ ကၽြန္မ ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္လွပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဟင္းခ်ိဳရည္ႏွင့္ တစ္ဖတ္စ၊ ႏွစ္ဖတ္စ က်န္တတ္ေသာ အသားဟင္း အနည္းအက်ဥ္းကိုစားရင္း ေမာင္နဲ႔အတူ ထမင္းလက္ဆံု မစားျဖစ္ေတာ့ေသာ ရက္ေတြကိုေတာ့ ညစာစားရင္ ဝမ္းပန္းတနည္း ျပန္လွန္ ေရတြက္ေနမိတတ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္အိမ္ေပၚမွာ (အထူးသျဖင့္ မျမရီႏွင့္ သူမ၏ ကေလးမ်ား ရွိေနခ်ိန္မွာ) ‘ေမာင္’ ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းကို ကၽြန္မ ေခၚခြင့္မရတာကိုလည္း ကၽြန္မ ဝမ္းနည္းေနမိတတ္၏။ သူတို႔ေရွ႕မွာ ေမာင့္ကို ‘ကိုသက္’ လို႔ ေခၚရတာကိုပဲ ရင့္သီးလြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ လိပ္ျပာမလံု ျဖစ္ေနတတ္တာလည္း ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္အိပ္ရာေဘး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင့္အခန္းထဲကိုလည္း ကၽြန္မ ဝင္ခြင့္မရပါ။
ကၽြန္မအတြက္ သီးသန္႔ထားရွိေသာ အခန္းငယ္ (ဝါးထရံျဖင့္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ကန္႔ထားသည္) ထဲမွာ ေနခ်င္ေန၊ ဒါမွမဟုတ္ မီးမွိန္မွိန္ကေလး လင္းေနတတ္သည့္ ဧည့္ခန္းဘက္မွာ ထြက္ထိုင္ခ်င္ထိုင္။ ဒါပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ ျမင္ခြင့္မရတာ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ ရွိတတ္ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယံုၾကည္မႈရွိမည္ မဟုတ္ပါ။ ေမာင့္ေခ်ာင္းဆိုးသံ၊ သလိပ္ဟပ္သံတို႔ကိုသာ အခန္းအျပင္က စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ကၽြန္မ ၾကားေနရတတ္သည္။ ေမာင့္နဖူးေတြကို ကိုင္ရင္း ေခၽြးေစးေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးရင္း၊ ေရေအးေအးတစ္စက္ တစ္ေပါက္တိုက္ရင္း ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မလက္ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ျပဳတ္ေသာ ‘ေမာင္ႀကိဳက္တတ္သည့္’ ျမဴစြမ္ျပဳတ္ကိုခြံ႕ရင္း ေမာင္ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြန္မတြင္ အဲသည္အခြင့္ လံုးဝမရွိပါ။ စီးဆင္းမဲ့ေသာ ေရအိုင္တစ္အိုင္လို တျဖည္းျဖည္း ညစ္ပုတ္ေကာေျခာက္ လာေလသလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တြက္ဆရင္း ကၽြန္မ အားငယ္မိေနတတ္တာကို ေမာင္ သိေစခ်င္လွပါသည္။
* * *
(၃)
စင္စစ္ ေမာင္သည္ ကၽြန္မ၏ ပထမဆံုး ခင္ပြန္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ဘက္က ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ေမာင္၏ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေမာင့္မွာ ပထမဇနီးရွိသည္။ ေမာင္ႏွင့္ မျမရီတို႔ အိမ္ေထာင္က်ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသည္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ဟု ေနာင္အခါ ကၽြန္မ သိရပါသည္။ အဲသည္တုန္းက ေမာင္ႏွင့္မျမရီတို႔ ကၽြန္မတို႔ရပ္ကြက္ကေလးသို႔ ေျပာင္းမလာေသးပါ။ ေမာင့္မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္းျဖစ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးကို ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳရင္း ဥကၠလာဘက္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္ႏွင့္ မျမရီတို႔၏ ပထမအိမ္ေထာင္သက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သားသမီးသံုးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ သည္တုန္းက ေမာင့္စီးပြားေရးက ေကာင္းသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး ကလည္း အက်ိဳးေပးသတဲ့။ အၿမဲတမ္း ျပံဳးရယ္ရႊင္ပ် ရွိေနတတ္ကာ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းရွိေသာ ေမာင္က သူ႔ဇနီးအေပၚမွာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိေနတတ္သည္။ ဒါကလည္း ေမာင္ကိုယ္တိုင္က အက်ည္းတန္ေသာ္လည္း ေခ်ာေမာလွပသည့္ ဇနီးအေပၚမွာ အစိုးရိမ္လြန္ကဲစြာ ေစာင့္ေရွာက္ေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေမာင့္ ပင္ကိုစ႐ိုက္ကိုက ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္သည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ တစ္သက္တာထာဝရ ႐ိုးေျမက်အခ်စ္မ်ိဳးကို ဖန္တီးထူေထာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေနာင္အခါ ကၽြန္မကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္က ေျပာဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးသံုးေယာက္ ရွိၿပီးသည့္အခါ ေမာင္တို႔ မိသားစုဘဝသည္ ဦးေစာက္ကၽြမ္းျပန္ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။
ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ကေလးသို႔ ေမာင္တို႔မိသားစုမ်ား ေျပာင္းေရႊ႕လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင့္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မရွိေတာ့ပါ။ ဘာဆိုဘာမွ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ မရွိေတာ့ဘဲ ရွိသမွ်ေလးကို ထုခြဲစားေသာက္ ေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ညေနတိုင္း အိမ္ႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးကို ထြက္သြားတတ္ကာ ညဥ့္နက္မွ အရက္မူးမူးႏွင့္ ျပန္လာတတ္ေသာ ေမာင္က သူ႔သားသမီးမ်ား၏ နာမည္ေတြကို စီကာစဥ္ကာေခၚရင္း ႏႈိးေနတတ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲကို မထင္မရွား ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ ေမာင့္အေၾကာင္းေတြကို လူေတြ တစ္စတစ္စ သိလာခဲ့ရသည္။ ေမာင့္ဇနီးက ေမာင္ႏွင့္ သားသမီးသံုးေယာက္ကို ထားရစ္ကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လူငယ္တစ္ဦးႏွင့္ လိုက္သြားခဲ့သည့္အေၾကာင္း၊ ထိုအခါ ေမာင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးကို မတန္တဆေဈးႏွင့္ ေရာင္းပစ္ခဲ့သည့္အေၾကာင္း၊ ထိုေနရာေဒသႏွင့္ ေဝးရာ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ကေလးသို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေရာက္လာရေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရမလုပ္ဘဲ ေနခ်င္သလိုေနရင္း အရက္ေတြခ်ည္း ေသာက္ေနခဲ့ေၾကာင္း စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေမာင္၏ (သည္တုန္းက ကၽြန္မ၏ေမာင္ မဟုတ္ေသးပါ) သတင္းေတြကို ၾကားေနခဲ့ရသည္။
ရပ္ကြက္ထဲ ေျပာင္းလာသည္ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစုမ်ားႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ပတ္သက္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ဆိုသည္ကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ပါ။ ေမေမ၊ ေမာင္ေလးႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ သံုးဦးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္မ၏အသက္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေဖေဖ ထားရစ္ခဲ့ေသာ ပင္စင္လစာကေလးႏွင့္၊ ေဖေဖ ထားရစ္ခဲ့ေသာ ဂ်ာမန္စႏၵရားေဟာင္းတစ္လံုးႏွင့္၊ ေဖေဖ သင္ေပးထားခဲ့ေသာ စႏၵရားတီးပညာကိုသာ အရင္းအႏွီးျပဳရင္း ကၽြန္မတို႔မိသားစု မေလာက္မင ၿခိဳးျခံေနခဲ့ရသည့္ ကာလမ်ားလည္း ျဖစ္၏။ အသက္အရြယ္ အတန္သင့္ ရလာၿပီျဖစ္ေသာ ေမာင္ေလးသည္လည္း လမ္းထဲက မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးသည့္အခါ ကၽြန္မႏွင့္ ေမေမသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
ကၽြန္မေနေသာ ရပ္ကြက္ကေလးက ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေဝးလွေသာ ၿမိဳ႕တြင္းကို စႏၵရားတီးသင္ေပးရန္ ကၽြန္မ သြားေနရသည့္အခါ ေမေမသာ အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမွာင္ႀကီးမည္းႀကီးမွ ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ရတာလည္းရွိသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ စႏၵရားခံုမွာ ခဏထိုင္ရင္း ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ကၽြန္မ ျပန္ေႏႊးရေသးသည္။ ေဖေဖ သင္ေပးခဲ့ေသာ မဟာဂီတ သီခ်င္းေတြထဲက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေရာက္တတ္ရာရာတီးရင္း တခ်ိဳ႕ ညဥ့္နက္ေသာညမ်ားတြင္ ေဖေဖ့ကို ကၽြန္မ ေအာက္ေမ့ေနမိတတ္ပါသည္။ ထိုေန႔ညကေတာ့ ေမေမသည္ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္မဘဝ အဆစ္အခ်ိဳးမ်ားျဖစ္လာမည့္ အေၾကာင္းတရားမ်ား၏ အဦးအစျဖစ္ေသာ ခ်ည္ခင္အစတစ္စကို စတင္ ဆြဲငင္လိုက္သည့္ည ျဖစ္သည္။ ညဥ့္နက္စျပဳၿပီျဖစ္၍ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခား ပတ္ပ်ိဳးကို ကၽြန္မ လြမ္းစိတ္ႏွင့္ တုိးသဲ့သဲ့ တီးေနသည့္ အခ်ိန္လည္းျဖစ္၏။
“သမီး ေမေမတို႔အိမ္ တစ္ျခမ္းငွားဖို႔ ေမေမေတာ့ စီစဥ္လိုက္ၿပီ၊ သမီးသေဘာတူရင္ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ အခန္းဖြဲ႕ေပးရမယ္”
သည္တုန္းက ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ ေမေမ့ ဆႏၵမ်ားကိုသာ ကၽြန္မ တစ္သက္လံုး လိုက္ေလ်ာခဲ့သည္ႏွင့္အညီ ဘယ္သူ႔ကိုငွားမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ႏွင့္ ငွားမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနၾကမွာလဲ၊ မိသားစုက ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ စသည့္ ေမးသင့္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားကိုပင္ ကၽြန္မ မေမးမိခဲ့ပါ။ ေခါင္းကိုသာညိတ္ျပရင္း တီးလက္စ သီခ်င္းအပိုဒ္ေတြကို စိတ္ကမွတ္ရင္း တရြရြ တီးေနခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေမာင္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား ကၽြန္မတို႔အိမ္သို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ကၽြန္မ အလြန္ အံ့ၾသခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မထက္ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔ ႀကီးမည္ျဖစ္ေသာ ဦးသက္ေမာင္ႏွင့္အတူ သားသမီးမ်ား ေရာက္လာစက ခပ္စိမ္းစိမ္း ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ထရံပါးပါးေလးတစ္ခ်ပ္သာ ျခားေသာ ကၽြန္မ၏ စႏၵရားခံုနားကို ေနာင္အခါ သူတို႔သားအဖတစ္ေတြ ေရာက္လာတတ္၏။ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မကိုပဲ အားနာလို႔လား၊ ေမေမကပဲ တရားခ် ေကာင္းလို႔လား မသိပါ။ ဦးသက္ေမာင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အရက္မေသာက္ေတာ့တာ ကိုလည္း ကၽြန္မ သတိထားမိပါသည္။
ကာလအတန္ ရွည္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေမာင့္ သားသမီးငယ္မ်ားကို ကၽြန္မ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။ ေမာင္သည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ထားခဲ့ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးကို ျပန္ဖြင့္သည္။ ေမေမက အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္က်ယ္ကေလးကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ခြင့္ေပးသည့္အတြက္ အခေၾကးေငြမယူဘဲ ဖြင့္ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္မထက္ အသက္ အေတာ္အတန္ႀကီးေသာ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ၏ ရစ္ပတ္ဖြဲ႔ေႏွာင္လာေသာ သံေယာဇဥ္သည္ တင္းရစ္သထက္ တင္းရစ္လာသည္။ ကၽြန္မ မရွိသည့္အခါ ေမေမ့ကို ေမာင္တို႔မိသားစုက ေစာင့္ေရွာက္၍ ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္လာသည့္အခါ ေမာင္တို႔ သားအဖတစ္ေတြကို ကၽြန္မက ကူညီရင္း ညေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကို သံေယာဇဥ္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းျဖစ္ခဲ့သည္။ အင္မတန္ မြန္ရည္ႏူးည့ံေသာ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မ လက္ထပ္ျဖစ္သည့္ေန႔က ေမေမ လူ႔ဘဝမွာ မရွိေတာ့ပါ။ (ေမေမဆံုးၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ကၽြန္မ လက္ထပ္ပါသည္)
ေမာင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ထဲသို႔ စႏၵရားသင္ရန္ ထြက္သြားတတ္ေသာ ကၽြန္မကို ေမာင္က နားလည္ခြင့္လႊတ္ေသာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာပဲ ရရစားစား ေနေစခ်င္မွန္း ကၽြန္မ သိပါသည္။
“ေမာင္ မႀကိဳက္ရင္ သည္အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေဖေဖ သင္ေပးခဲ့တဲ့ပညာနဲ႔ ေဖေဖ့ကို … ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ေမာင္ နားလည္ပါတယ္၊ ေက်း ပင္ပန္းမွာ စိုးလို႔ပါ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တို႔အိမ္ေထာင္အတြက္ ေမာင့္ အေပၚမွာသာ တာဝန္ရွိေနခ်င္တာပါပဲ”
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ အျမဲရွိတတ္ေသာ ေမာင့္ကို သနားလြန္းလွသျဖင့္ သူ႔ေရွ႕မွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ဟန္ကိုပင္ ကၽြန္မ မျပဝံ့ပါ။ အသက္ေတြ အတန္အသင့္ ရလာၾကၿပီျဖစ္ေသာ ေမာင့္ သားသမီးေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ သိပ္ျပႆနာ မရွိလွပါ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္မ စႏၵရားသင္ေပးသည့္အိမ္က ကေလးမကို ျဖဴျပာမူယာပတ္ပ်ိဳး ပထမပိုဒ္ကို စတင္သင္သည့္ေန႔က ကၽြန္မ မိုးႀကီးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္ပါသည္။
ထိုေန႔က ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကေလးကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတာကို ကၽြန္မ အိမ္ေပၚတက္တက္ခ်င္း ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။
* * *
(၄)
အတန္ငယ္ ႀကီးရင့္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပိန္သြယ္သြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ ဖိနပ္ခၽြတ္ခံုက တစ္ဆင့္တက္လာေသာ ကၽြန္မကိုၾကည့္ရင္းက ၿပံဳးျပလိုက္သည့္အခါ ကၽြန္မေသြးေၾကာထဲ ေပါက္ကြဲသြားေလသလားဟု ကၽြန္မ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ ေမာင့္သားသမီးေတြက ဧည့္သည္အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သိႏွင့္ၿပီးသူမ်ားပမာ ဖက္လဲတကင္း ရွိေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ပါသည္။
“ေက်း ဒါ မျမရီေလ”
ေမာင္က ဒါပဲေျပာရင္း ကၽြန္မကို ဝမ္းပန္းတနည္း ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္မ ဘာေျပာရမွာလဲ။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမွာလဲ။ ေရာက္ရွိလာေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို ဧည့္ဝတ္ေက်႐ံုပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္၊ သည္တုန္းက ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခံစားမႈေတြ လြန္းထိုးေနသည္။ သည္တုန္းက မျမရီ၏မ်က္ႏွာသည္ က်ိဳးႏြံျခင္း၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အမွားမ်ားအတြက္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးျခင္း စသည့္ မ်က္ႏွာရိပ္မ်ားျဖင့္ ေမာင့္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကၽြန္မကိုလည္းေကာင္း၊ သူမ ႏွစ္အတန္ၾကာ ခြဲခြာထားရစ္ခဲ့ေသာ သားသမီးမ်ားကိုလည္းေကာင္း ၾကည့္ရင္းက ဝမ္းပန္းတနည္း ငို႐ႈိက္ေနခဲ့ေသးသည္။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ထိုမ်က္ရည္စမ်ားကို ေမာင္ေရာ ကၽြန္မပါ သံသယမရွိခဲ့ပါ။ ေမာင္က ကၽြန္မ၏ သေဘာဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ေစရပါမည္ဟု ကတိျပဳပါေသးသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဝမ္းနည္းစြာ ငို႐ႈိက္ပစ္လိုက္႐ံုကလြဲရင္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။
“ကေလးေတြဘက္ကၾကည့္ရင္ သူ႔မိသူ႔ဖနဲ႔ ေနခ်င္ရွာၾကမွာပါပဲ ေမာင္၊ ေက်းကို ေမာင္ နားလည္းတယ္ မဟုတ္လား၊ ဘဝပ်က္လာတဲ့ မျမရီကို ကၽြန္မတို႔ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာဝန္လည္း ရွိပါေသးတယ္၊ ေမာင့္သေဘာပါ”
ထိုညက တစ္ညလံုး ကၽြန္မ မျမင္ေအာင္ ေမာင္ငိုေနတာ ကၽြန္မ သိပါသည္။ စင္စစ္ မျမရီသည္ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မၾကားတြင္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို ႏႈတ္ဆက္႐ံု၊ ေတြ႕႐ံု ခဏတစ္ျဖဳတ္လာျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူမ၏ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ ပထမေနရာကို ျပန္လည္လုယူရန္ ဝင္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း တစ္စတစ္စ ကၽြန္မ သိလာခ်ိန္တြင္ ေနာက္က်ေနခဲ့ပါၿပီ။
သည့္ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ၏အိမ္ကေလးကို ေရာင္းခ်ျခင္း၊ ကေလးေတြက သူတို႔ မိခင္ရင္းကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ လာၾကျခင္း၊ ေမာင္သည္ပင္လွ်င္ (ကၽြန္မအထင္သက္သက္ပါ) မျမရီကို ခြင့္လႊတ္စိတ္ႏွင့္ တယုတယရွိလာျခင္း၊ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ကေလးက ေဝးရာ (မျမရီစိတ္ႀကိဳက္) ေနရာတစ္ခုမွာ သစ္သားအိမ္ေဟာင္း ျမင့္ျမင့္ႀကီးတစ္လံုးကို ဝယ္ယူခဲ့ျခင္း။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အစား အိမ္ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္ရင္း က်ဥ္းက်ပ္မြန္းနစ္စြာ ေနထိုင္လာခဲ့ရျခင္းမ်ား အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ ထိုကာလမ်ားတြင္ ကၽြန္မ အခံစားရဆံုး အေၾကာင္းသံုးခ်က္ကိုသာ ကၽြန္မတစ္သက္ ထာဝရသတိရေနမည္ ျဖစ္သည္။ ပထမအခ်က္မွာ ေမာင္ကလြဲလွ်င္ မိသားစုအားလံုးက ကၽြန္မကို မလိုမုန္းတီးစြာ ဆက္ဆံလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ ေမာင့္တြင္ အဆုတ္ေရာဂါ ရရွိလာျခင္းျဖစ္၍ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္မွာ မျမရီတြင္ ကိုယ္ဝန္ရွိလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
* * *
(၅)
စႏၵရားတီးသင္ရန္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ မသြားရတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ မနီးမေဝး ေတာင္ကုန္းကေလး ေပၚမွာေနေသာ ေက်ာင္းဆရာမႏွစ္ဦးကို နံနက္တစ္ခါ ညတစ္ခါ သြားေရာက္ သင္ေပးေနရတာကိုက ေလးငါးလခန္႔ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ေတာင္ကုန္းကေလးေပၚမွ ေျခက်င္ ဆင္းေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္ အျမဲတမ္း ေမွာင္ေနတတ္သည္။ ကၽြန္မအိမ္မွာ ေဖေဖ ထားရစ္ခဲ့ေသာစႏၵရား မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ေဖေဖ သင္ေပးခဲ့သည့္ စႏၵရားတီးပညာႏွင့္ ကၽြန္မအတြက္ ဝင္ေငြ အတန္အသင့္ရရွိရန္ ရွာေနရတုန္းျဖစ္၏။ စႏၵရားရွိေသာ ဆရာမႏွစ္ဦး၏ ေတာင္ကုန္းကေလးေပၚက အိမ္မွာပဲ ေနကုန္ေနခန္းေနရင္း မိုးႀကီးေမွာင္ေမွာင္ကို ကၽြန္မ ေစာင့္ေနတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္ေဖ်ာ္ေကာ္ဖီက်ဲက်ဲ တစ္ခြက္တေလကို ေသာက္ရင္း ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခား ပတ္ပ်ိဳးေတြကို ဝမ္းပန္းတနည္းတီးရင္း ညဥ့္ေမွာင္ေမွာင္ကိုေစာင့္ရင္း ကၽြန္မ၏ဘဝကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနရတာကို တစ္ခါတစ္ရံ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ သတိရေနမိတတ္တာလည္း ရွိသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမာင့္ကို ေမာင္လို႔ပင္ ေခၚခြင့္မရေလာက္ေအာင္၊ ေမာင့္အိပ္ခန္းထဲေတာင္ ဝင္ခြင့္မရေလာက္ေအာင္၊ ေမာင့္ေရာဂါ ေဝဒနာေတြအတြက္ ေဆးတစ္ျပား ေရတစ္ခြက္ေတာင္ တိုက္ေကၽြးျပဳစုခြင့္ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနရင္းသာ ကၽြန္မဘဝကိုကၽြန္မ သာယာေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မကို ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းတတ္ေသာ သူေတြၾကားမွာ ကၽြန္မ ေနေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုတေလေတာင္ မရွိရေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္မသည္ အခ်စ္အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္သည့္တိုင္ ေမာင့္ဖို႔ အသက္ရွင္ေနတာပါလို႔ေတာင္ ေျပာခြင့္မရသင့္ေတာ့ဘူးလား။ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ဆံစမ်ားျဖင့္ ေရာက္ရွိေနသည့္ အသက္ထက္ ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္သည္လည္း သူမႏွင့္ထပ္တူ အိုမင္း ရင့္ေရာ္သြားေတာ့မွာလား။ ေလွကားထစ္ေတြေပၚကို တစ္ထစ္ခ်င္း ေလးလံစြာတက္ရင္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ပထမဆံုး စစ္ေဆးလိုက္သည္။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္မ၏ ဇာေဘာ္လီအတြင္း သိုဝွက္ယူလာခဲ့ေသာ ေထာပတ္မုန္႔ႂကြပ္ကေလး သံုးေလးခုကို ကၽြန္မ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္လွမ္းခ်င္း ဆက္တက္လာခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ မုန္႔ေလးေတြ သိုဝွက္ယူခဲ့ရေသာ္လည္း ေမာင့္ကို ေကၽြးခြင့္မရတာ ရွိေသးသည္။
ကၽြန္မ တံခါးကို ေခါက္လိုက္သည္။ စကၠဴထူထူ ပိတ္ထားေသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွာ မ်က္လံုးတစ္လံုး ေပၚလာသည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားကို ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ျဖစ္ပါ။ စကၠန္႔ဝက္အတြင္းမွာပဲ တံခါးခ်ပ္သည္ ဖ်တ္ခနဲ မဟတဟ ပြင့္သြားခဲ့သည္။
------------
ေနဝင္းျမင့္
ျမားနတ္ေမာင္၊ ဇြန္၊ ၁၉၉၂။