ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ဟိုမွာဘက္ဆီ

ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ဟိုမွာဘက္ဆီ (ေငြဇင္ေယာ္ဦး (မုိးကုတ္))
------------------------------------------------------------
ဖုန္တခ်ိဳ႕ ေပက်ံေနေသာ ဗင္န္ကားျဖဴေလး တစ္စီးသည္ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ တန္း၍ ခ်ယ္ရီပြင့္ေတြ ေဝေနေသာ ေတာင္ပတ္ ေျမနီလမ္းေလး အတိုင္း ေကြ႕ပတ္ တက္လာ ေနသည္။
သီးျခား လမ္းသြယ္ေလး တစ္ေလွ်ာက္ရွိ အိမ္တန္းမ်ားမွ တခ်ိဳ႕ လူမ်ားသည္ ဘယ္သူမ်ား ျပန္လာပါလိမ့္ ဟူေသာ စူးစမ္း အၾကည့္မ်ားႏွင့္ အဆုိပါ ခရီးသည္တင္ ကားေလးဆီ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ ၾကသည္။ သူစိမ္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိသြားသည့္ အခါ “ေဟး ျပန္လာၿပီလား” ဟု ဝမ္းသာအားရ ဟစ္ေအာ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ “ဘာလက္ေဆာင္ပါလဲ” ဟု ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္စြာ လွမ္းက်ီစယ္ ၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို အလုိက္သင့္ ျပန္ၿပံဳးရယ္ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္တုိင္သူ႔ ရင္မွာျဖင့္ ႏွလံုးခုန္သံက တဒိတ္ဒိတ္ ျမန္ဆန္ ေနခဲ့ၿပီ။
သမီး အတြက္ေတာ့ ဤခံစားမႈသည္ သူစိမ္း တစ္ရံဆံျဖင့္ မဟုတ္ပါေခ်။ သို႔ေပမယ့္ ဤခံစားခ်က္က သမီးအတြက္ ဘယ္ႏွခါ ၾကံဳၾကံဳ အသစ္အသစ္ ျဖစ္စြာ ေႏြးေထြးဆဲ။ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွား မိျမဲ။ ျမတ္ေလးပန္း႐ံု ႏြယ္တက္လ်က္ ရွိေနေသာ ျခံအဝင္ တံခါးေပါက္ ခံုးခံုးေလးကို သဲကြဲ ပီသစြာ လွမ္းျမင္ရခ်ိန္ မွာေတာ့ သမီး၏ ၾကည္လင္ ထက္သန္ေသာ မ်က္ဝန္းအစံုမွာ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ ခိုတြယ္စ ျပဳေနေလၿပီ။ သမီး လွမ္းေျပာလိုက္ သျဖင့္ ကားဆရာက ထိုျခံေရွ႕ တည့္တည့္၌ ကားကို တံု႔ခနဲ ရပ္ေပးသည္။ တစ္ေနကုန္ လွန္းထားသည့္ တိုဟူးေျခာက္ ဗန္းေတြ သိမ္းရင္း အလုပ္မ်ား ေနေသာ အေမသည္ ကပိုက႐ို က်ေနေသာ တဘက္ ေခါင္းေပါင္းကို ကပ်ာကယာ ျပင္ေပါင္းရင္း ျခံဝဆီသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္း ေလွ်ာက္လာ ေလသည္။
႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြထဲ မွလို အေမက “သမီး” ဟု ငိုသံပါ ႀကီးျဖင့္ လွမ္းမေခၚသလို သမီးကလည္း “အေမ” ဟု ဝမ္းသာအားရ ေျပးမဖက္ပါ။ သို႔ရာတြင္ အေျပးတစ္ပိုင္း ေလွ်ာက္လာ ဆီးႀကိဳသူႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ ဆင္းလာသူတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုၾကေသာအခါ တူညီသည့္ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမႈမ်ား ျပည့္လွ်ံသြားပံုက နံေဘးမွ ကားဆရာထံပင္ ကူးစက္ ေရာက္ရွိ သြားေစတာ အမွန္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ေခတၱမွ် ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနမိ ၾကၿပီးမွ အေမသည္ ဝဲလုလု မ်က္ရည္စေတြကို မ်က္ေတာင္ေတြႏွင့္ မသိမသာ ပုတ္ခတ္ သိမ္းဆည္းလုိက္ကာ သူ႔ပင္ကို ထံုးစံ အတုိင္း စကားတိုးတိုး စတင္ ေျပာေလသည္။
ခါတိုင္း ညေန သံုးနာရီဝန္းက်င္ေလာက္ ကားဝင္ ေနက်မို႔ အေမက ဤေန႔အဖို႔ သမီး ျပန္မလာေတာ့ဘူး ထင္ေနသည္တဲ့။ သမီးကလည္း ဟိုက ထြက္လာကတည္းက ကား အခက္အခဲ ရွိ၍ ေနာက္က်သည့္ ကားကို စီးခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပသည္။ အထုပ္ေတြ ခ်ေပးၿပီး သူတို႔သားအမိကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ကားဆရာ ထြက္ခြာသြားေတာ့ အေမက သမီး၏ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို ဆြဲမ၏။ သမီးက “အေမ ေလးေနပါ့မယ္” ဟု ညင္ညင္သာသာ ဆိုရင္း အိတ္ကို ျပန္ ဆြဲယူသည္။ အေမကလည္း အေလွ်ာ့ မေပးေသာ အျပံဳးျဖင့္ “သမီးက ခရီးပန္း လာတာ။ အေမ ဆြဲပါ့မယ္” တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သမီးႏွင့္ အေမသည္ အိတ္ကို တစ္ဖက္စီ ဆြဲကာ ျပံဳးရယ္လ်က္ အိမ္ေလးထဲသို႔ အတူတကြ ဝင္ေရာက္ သြားၾကေလသည္။ အေမ့အိမ္ ျပန္ေရာက္ လာရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သမီး၏ အသံေလးက အေမ့ နားတြင္းမွာ ဆည္းလည္းသံမွ် ခ်ဳိလြန္းေနသည္။
သမီး ေျခလက္ ေဆးေနခိုက္မွာ အေမက လုပ္လက္စ တိုဟူးေျခာက္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ သိမ္းလ်က္ လက္စျဖတ္သည္။ ေခါက္သိမ္း ထားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါက္ၿပီ ျဖစ္၍ ပ႐ုတ္လံုးနံ႔ပင္ သင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ အေႏြးထည္ ထူထဲထဲကို ဝတ္ဆင္ကာ မီးဖိုခန္းထဲ သမီး ဝင္လာခ်ိန္မွာ အေမက ထမင္းပြဲ ျပင္ေနခဲ့ၿပီ။ “အေမေကာ စားၿပီးၿပီလား” ဟုေမးေတာ့ အေမက ျပံဳးလ်က္ “သမီးလာခ်င္ လာမွာ ဆိုၿပီး မစားေသးဘဲ ေစာင့္ေနတာ” ဟု ေျဖေလသည္။ တိုေတာင္း ႐ိုးစင္းလွေသာ အေမ့ အေျဖက သမီး၏ ႏွလံုးအိမ္ကိုျဖင့္ ထိခတ္ လႈပ္ရွား သြားေစတာ အမွန္။ ဖြင့္မေျပာ ေသာ္ျငား သမီးအႀကိဳက္ တမင္ ခ်က္ထားေပးမွန္း သိသာေနသည့္ ဟင္းခြက္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သမီးရင္ထဲ ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ ရပါ၏။ ဝက္႐ိုးႏွင့္ ေရာခ်က္ထား၍ ႏူးအိကာ အရသာ ရွိလွေသာ မုန္ညင္းေစာကို တူႏွင့္ ညႇပ္လ်က္ သမီးက အေမ့ ပန္းကန္ထဲ ဦးခ်ေပးသည္။ အေမက မုန္ညင္းေစာ ပန္းကန္ထဲမွ အသားဖတ္ေလးကို ဆယ္ယူၿပီး သမီးပန္းကန္ထဲ ျပန္ခပ္ ထည့္ေပးသည္။
အိမ္အျပင္ဘက္ ဆီမွာေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ေနလံုးႀကီးသည္ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ အေနာက္ဘက္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ေနာက္ေက်ာဘက္သို႔ တအိအိ တိုးဝင္ ပုန္းကြယ္လ်က္ ရွိေနခဲ့ၿပီ။
ညေရာက္ေတာ့ မီးဖိုေလးကို အလယ္၌ ခ်၍ အေမႏွင့္ သမီး စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္။
အေမ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေခါပုတ္ကို မီးကင္ စားၾကသည္။ သမီးက ေခါပုတ္ဆိုလွ်င္ ေကာက္ညႇင္းဆန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါပုတ္ အျဖဴေကာ၊ ငခ်ိပ္ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါပုတ္ကိုပါ မက္မက္စက္စက္ ႀကိဳက္သည္။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိး ဆိုသည့္အတိုင္း အခ်ဳိ႕က ထိုေခါပုတ္ကင္ကို သၾကားႏွင့္ တြဲဖက္ စားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဆားႏွင့္ ႏွမ္းေထာင္းျဖဴး စားသည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ထန္းလ်က္ အမႈန္႔ကို ေခါပုတ္ အျပားတြင္ ထည့္လိပ္ၿပီး စားသည္။
သမီး ႀကိဳက္သည္ ကေတာ့ ဆီတိုဟူး ျဖစ္သည္။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအး လွပါသည့္ ေဆာင္းနံနက္ခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေဆာင္းညခ်မ္း အခါႏွင့္ မီးဖို နံေဘးထိုင္ကာ ေခါပုတ္ကင္ ပူပူေလးကို ဆီတုိဟူးႏွင့္ တြဲဖက္စားရသည့္ အရသာေလာက္ လိုက္ဖက္ ဟန္က်တာ သမီး မၾကံဳဖူး ေသးေခ်။ ကင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေခါပုတ္ ပူေလာင္ေလာင္ကို ဖက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္ကာ တဖူးဖူးမႈတ္ စားရသည္က ဝမ္းထဲေႏြးလွသည္။ ၿမိဳ႕ျပ ရင္ခြင္ေရာက္ခိုက္ သမီး မၾကာခဏ လြမ္းဆြတ္ ေအာက္ေမ့ မိေနက် အေမ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ စားစရာ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ေခါပုတ္ကင္မွ အစျပဳ၍ ၿမိဳ႕ျပေရာက္ အေမ့သမီး၏ အစားအေသာက္ ကသီလင္တ ျဖစ္ပံုေတြ ၾကားရေသာအခါ အေမသည္ မ်ားစြာ စိတ္မသက္သာ လွေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ နားေထာင္ ရွာေလသည္။
တာဝန္ယူ ေကြၽးေမြး ေနရသည့္ ဝန္ထမ္းအင္အား အရ သမီးတုိ႔ အလုပ္ရွင္ သူေဌး၏ ခ်င့္ခ်ိန္စိစစ္မႈ၊ ဝတၱရား ေက်႐ံု စားဖိုမွဴးမ်ား၏ အခ်က္အျပဳတ္ လက္ရာ၊ အလုပ္သေဘာအရမွ အပ ေစတနာ ခ်ဳိ႕တဲ့လွေသာ အျဖစ္ဟင္း၊ အျဖစ္ထမင္းမ်ားကို စားၾကရသည့္ အေဝးေရာက္ သမီးတို႔ တစ္ေတြသည္ အေမ့အိမ္ႏွင့္ အေမ့လက္ရာကို မွ်ေဝ ရင္ဖြင့္ရင္း ကိုယ္စီ လြမ္းၾကရသည္ ဆိုပါသည္။
အေမ့အိမ္ဆိုတာ ဘယ္လို အရာမ်ဳိးႏွင့္မွ ႏႈိင္းယွဥ္၍ မရေလာက္ေအာင္ ေႏြးေထြး လံုျခံဳသည့္ တန္ဖိုးႀကီး ရိပ္ျမံဳ တစ္ခုဟု သမီးက လႈိက္လိႈက္ လွဲလွဲပင္ ဆိုသည္။ အေမ့ထံ သတိတရ ဖုန္းလွမ္းဆက္စဥ္က “အေမျဖင့္ ဒီေန႔ မုန္ညင္းေစာ ခ်က္ၿပီး ငါ့သမီးကို သတိရေန ေသးတယ္” ဟူသည့္ စကားၾကားရေတာ့ သမီးမွာ မ်က္ရည္ပင္ လည္မိခဲ့ရပါတယ္တဲ့။ “အဲ့ဒီ စကား ေျပာတုန္းက အေမလည္း မ်က္ရည္ လည္ေနခဲ့ရတာပဲ သမီးရယ္” ဟူေသာ စကားကိုေတာ့ ခုေနခါမွာ အေမက မေျပာျဖစ္ လုိက္ပါ။ ရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာေသာ သမီးႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးစရာ စကားေတြကိုပဲ အေမ ေျပာခ်င္သည္။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ရယ္ေမာသံ မ်ားသာ အေမ ၾကားလုိသည္။ သမီး မရွိခိုက္ ဒီအိမ္ေလးမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့ရခ်ိန္ေတြ အေၾကာင္း အေမ ကိုယ္၌က အသိဆံုး မဟုတ္လား။
ေနပူသည့္အခါ၊ မိုးရြာသည့္ အခါ၊ ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်သည့္ အခါ အေမ့ရင္ခြင္၌ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွိလာခဲ့ေသာ သမီးႏွင့္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာ ေနရသည့္ အျဖစ္သည္ အေမ့ကို ဝမ္းနည္း ေခ်ာက္ခ်ားေစ ပါသည္။ ေလာကဓံ ဆိုသည့္ တရားႀကီးကို ရင္ခ်င္းအပ္ သို႔မဟုတ္ ေက်ာခ်င္းကပ္၍ ရင္ဆိုင္ေဖာ္ ဆိုလို႔ တစ္ေလာကလံုးမွာ သမီးႏွင့္ အေမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္ မဟုတ္လား။
သို႔ေပမယ့္ အေတာင္အလက္ စံု၍ ပ်ံသန္းခ်ိန္ ေရာက္လာသည့္ သမီး၏ ဆႏၵကို အေမသည္ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္စာ မွ်ပင္ မတားဆီးရက္ ခဲ့ပါေခ်။ အေမကိုယ္၌က ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ သမီးကိုေတာ့ျဖင့္ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ အေမ့ ရွိသမွ် အားမာန္ အျပည့္ႏွင့္ ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သားသမီး မ်ားစြာ၏ အလယ္၌ ဖတဆိုး သမီးေလးရယ္လို႔ အေမ့သမီး ဘယ္အခါကမွ မ်က္ႏွာ မငယ္ခဲ့ရပါ။ သမီးပင္ မမွတ္မိလိုက္သည့္ သြားေလသူ သမီးအေဖ၏ ကိုယ္စားေကာ၊ အေမ့ ေမတၱာပါ ေပါင္းစပ္ကာ သားသမီး တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ သမီး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့သည့္ ေမတၱာသည္ အျခား သားသမီးေတြထက္ မသာလွ်င္ေတာင္ တစ္ေရြးသားမွ် မေလ်ာ့ေၾကာင္းကိုျဖင့္ အေမ တပ္အပ္ေသခ်ာ ေျပာႏိုင္ ပါသည္။
ျမင့္ျမင့္ ပ်ံေစခ်င္သူ အေမ့ရင္ခြင္ဆီမွ အခ်ိန္တန္၍ သမီး ပ်ံသန္းသြားသည္ကို ဝမ္းနည္းဝမ္းသာစြာ အေမ ေငးေမာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ “သမီးသြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား” ဟု သမီး ေနာက္ဆံ တင္းေနသည္ကို အေမက စိတ္ပူစရာ မလိုေၾကာင္း ႏွစ္သိမ့္တိုက္ တြန္းခဲ့ေသးသည္။ သမီးႏွင့္ မခြဲလိုေသာ္လည္း သမီးဟာ အေမ့လို ျခံအလုပ္ႏွင့္ တကုပ္ကုပ္ အခ်ိန္ကုန္ ခံရမည့္ ပညာမဲ့ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပဘူး။ အေမတို႔ အိမ္ကေလးမွ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ယံ တစ္ေၾကာဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္သည့္ အခါ ေနျခည္ေအာက္၌ ေရႊရည္ေရာင္ ေတာက္ပေနေသာ ေတာင္ေနၾကာဝါဝါ တို႔ကို သမီးေတြ႕ဖူးသည္ မဟုတ္လား။ သမီး၏ အနာဂတ္ပန္း ပြင့္လန္းဖို႔ရာမွာ ေနေရာင္ျခည္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရႏိုင္မည့္ ေနရာဆီသို႔ သြားရေပမည္။
ထိုမွ သမီးႏွင့္ ေရွ႕ေနာက္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ သမီးႏွင့္ ရြယ္တူ အေဖာ္ေတြပါ တစ္ေနရာစီ ေရာက္ရွိကုန္ေသာ အခါ သမီးသည္ အေဝးတစ္ေနရာ၌ အေမ့အတြက္ စိတ္ခ်ဖြယ္၊ မိမိကိုယ္ကို သင့္တင့္ေသာ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဟိုဆီမွာ ရာသီဥတုကျဖင့္ အေတာ္ပူသတဲ့။ ေလေအးစက္၏ အရသာသည္ သမီးတို႔ တစ္သက္ ခိုလႈံ လာခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ကေလး၏ သဘာဝ အေအးဓာတ္ႏွင့္ အရသာခ်င္း ကြာလွသတဲ့။ ၿပီးလွ်င္ လုပ္ငန္းခြင္၌ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး “ေနရာ” မေပးခ်င္ေသာ ေရာင္စံု စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ အံ့ဖြယ္ ေလာကဓံ၏ အျဖစ္သနစ္ေတြ အေၾကာင္း အေမ့ကို တုိင္တည္ ဖြင့္ဟခ်င္၊ အေမ ပူပန္ စိတ္ညစ္မွာလည္း စိုးရွာသူ သမီးက ေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းအျဖစ္ “ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူပါနဲ႔ အေမရယ္။ သမီးက အားလံုးႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္ပါတယ္” ဟု အဆံုးသတ္ တတ္သည္။
အေမကေတာ့ “ေမတၱာ” ႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ ဘဝ၌ တိမ္းေစာင္းဖြယ္ မရွိေၾကာင္း သမီးကို တဖြဖြ အားေပးခဲ့သည္။ ထိုမွ တစ္ႏွစ္ ျပည့္၍ သမီး ျပန္လာခ်ိန္မွာ ခြင့္ရက္ေစ့လွ်င္ အလုပ္ခြင္ ျပန္ဝင္ဖို႔ရာ အသင့္ ျဖစ္ေနေသာ ရင့္က်က္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အေမ ျမင္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ အလုပ္ခြင္၌ ေနရာရေသာ “ႀကီးၾကပ္သူ” ပီပီ အရြယ္ႏွင့္မမွ် ရင့္က်က္ တည္ၿငိမ္ပါသည္ ဆိုေသာ သမီးသည္ အေမ့ ရင္ခြင္ဆီ ျပန္ေရာက္ လာလွ်င္ျဖင့္ ပီဘိ ကေလးငယ္ သဖြယ္ပင္။ အေမခ်က္ေကြၽးတာ စားသည္။ အေမ ဆင္ေပးတာ ဝတ္သည္။ အေမ့ အျပဳအစု အယုယကို ခံယူသည္။ ထိုကာလ၌ “ဘယ္ေတာ့ ျပန္သြားမလဲ” ဟု ေမးသူ ရွိလာလွ်င္ သမီးက မႀကိဳက္ေတာ့ေခ်။
“တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ေလး ျပန္လာရတာ။ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အပူပင္ကင္းကင္း ေနခ်င္ပါတယ္ ဆိုမွေနာ္။ လူေတြက သိပ္ခက္တာပဲ အေမရယ္”
ေမ့ထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း သမီး ေျပာေလရာ စကားတိုင္း၌ ေခတၱခဏ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရသည့္ အလုပ္ တာဝန္မ်ား၏ အေငြ႕အသက္က ပါလာတတ္စျမဲ။ တစ္ႏွစ္တာလံုး ရင္တြင္းသိုေလွာင္ သိမ္းစုထားရသမွ် ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ အဆင္ေျပမႈ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ ...။ သမီး မ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ကာ နားေထာင္ေနသူ အေမကေတာ့ သမီးရယ္လွ်င္ သူလည္း လိုက္ရယ္၊ သမီး မ်က္ႏွာညိဳလွ်င္ သူလည္း မ်က္ႏွာႏြမ္းရင္း ခံစားခ်က္ ေတြက ထပ္တူထပ္မွ်။ သမီးက “ႏွယ္ႏွယ္ရရ မွတ္လို႔ ေနာ္။ သမီးက အေမ့ သမီးပဲ ဥစၥာ” ဟု ပိုပိုသာသာ အမူအရာျဖင့္ အရႊန္းေဖာက္လွ်င္ေတာ့ အေမက မ်က္စိေပါက္မ်ား ပိတ္ေအာင္ ျပံဳးရယ္ သေဘာက်ေန တတ္ေလသည္။ အေမ့မွာေတာ့ သမီးသိလို သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျဖေပးရန္မွ အပ ေျပာစရာ အေထြအထူး မရွိလွပါေခ်။ သမီးသိသည့္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါကျဖင့္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္သူကျဖင့္ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားၿပီေလ။ သူတို႔ကေတာ့ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ကပဲ ရွိသည့္ အိမ္ဝိုင္းေလးကို လာေရာင္းၿပီး အၿပီးအပိုင္ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားခဲ့ၾကၿပီ။ စကားေတြ အလ်ဥ္မျပတ္ ဆိုေနရာမွ သမီး ႏွာတစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ခ်ီၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အေမ့မွာ စိုးရိမ္ပူပန္ စိတ္ႏွင့္ အိပ္ရာဝင္ရန္ စကားျဖတ္ရၿပီေလ။ အပူကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ အပူေတာ၌ ေနသားက်ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သမီးသည္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ အေအးဓာတ္ကို ခံႏိုင္ရည္ မရွိေတာ့ေခ်။
ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္လု၍ ျပန္လာရခိုက္ ရက္တိုတိုေလး အတြင္းမွာ သမီးဖ်ားနာ၍ မျဖစ္ေသး။ သမီးလုပ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵေတြက သမီးရထားသည့္ ခြင့္ရက္ေလးမ်ားႏွင့္ မေလာက္ငေလာက္ေအာင္ ျပည့္က်ပ္၍ ေနသည္။ တစ္ရက္ေလာက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္ကာ ကြယ္လြန္သူ အေဖ့အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဘုန္းႀကီး ငါးပါးေလာက္ ပင့္၍ ဆြမ္းကပ္ခ်င္ေသးသည္။ သမီးတို႔ သားအမိသြားေနက် စိုက္ပ်ဳိးေရးျခံေတြ ဘက္လည္း အေမႏွင့္ ေပ်ာ္ပြဲစား သြားခ်င္ ေသးသတဲ့။ အားလပ္သည့္ အခါ ဟိုမွာ သမီး သင္လာသည့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အခ်ဳိ႕ကိုလည္း အေမ့ကို ျပန္လုပ္ေကြၽး သြားဦးမည္တဲ့။ အေမ့ကို “ေဟာ့ေပါ့” တစ္အိုးေလာက္ ခ်က္ခိုင္းကာ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ရက္ေလာက္ ေခၚေကြၽး ခ်င္ေသးသတဲ့။ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြကျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရွိေနသည္၊ ဘယ္သူကျဖင့္ မရွိ။ ဒီလို လက္ခ်ဳိး ေရတြက္ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သမီးမ်က္ႏွာ ညႇိဳးေန သည္။ “အေမတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားျဖင့္ ခုထိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုး ေနႏိုင္ၾကတုန္းေနာ္” ဟု အားက်သံျဖင့္ ဆိုသည္။ အေမက ျပံဳးလ်က္ ႏွစ္သိမ့္ရပါသည္။
ေခတ္ေတြကလည္း ကြာဟခဲ့ၿပီ ကိုးေလ။ အေမတို႔တုန္းက သမီးတို႔ အရြယ္ေရာက္ လာလွ်င္ မိဘ မ်က္စိေအာက္တင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္စရာ ေဒသလုပ္ငန္းက ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဆင္သင့္။ ဒီတုန္းကမ်ား အေမတို႔ၿမိဳ႕မွာ သမီးတို႔လို တစ္နယ္ရပ္ျခား စီးပြားထြက္ရွာသူ ရွားပါးလွ၍ တျခား တစ္ကမၻာမွ ၿဂိဳဟ္သားပမာ အၾကည့္ခံရသတဲ့။ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္ရြာသားေတြ ပင္လွ်င္ အေမတုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးဆီ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အျဖစ္ တခုတ္တရ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ၾကရပါသတဲ့။ ခုေတာ့ျဖင့္ ေခတ္ကာလ အေရြ႕အေျပာင္းမွာ အေျခအေနေတြ ကလည္း ေျပာင္းလဲ ခဲ့ၾကၿပီ။ သားသမီးမ်ားႏွင့္ အေမမ်ားၾကား ေတာင္တန္းႀကီးေတြလည္း ျခား။ “ဒါေပမယ့္ အေအးဓာတ္ကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ ေနမွာပါ အေမရယ္” ဟု သမီးက အေမ့ကို ျပန္လည္ ႏွစ္သိမ့္ေလသည္။
ေခါင္မိုးေပၚမွာျဖင့္ ႏွင္းစက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနသံ ၾကားရသည္။ ရွိသမွ် ဂြမ္းေစာင္ထူေတြ အထပ္ထပ္ ျခံဳထားတာေတာင္ ေႏြးသည္ မထင္ရေသာ အိပ္ရာေလးထဲမွာ သမီးႏွင့္ အေမကေတာ့ ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ ေႏြးေထြးလ်က္ ရွိေနခဲ့ၾကၿပီ။ ေနာက္ေက်ာမွ ေန၍ သမီး၏ ခါးကို သိုင္းဖက္ထားေသာ အေမ့ လက္မ်ား၏ ၾကမ္းရွပိန္လွီေသာ အထိအေတြ႕ကို သမီးက သနားၾကင္နာ စိတ္ျဖင့္ ေထြးဆုပ္ ခံစား မိေနခဲ့ ပါသည္။ ဪ တစ္ခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ အဖိုးတန္ ေက်ာက္ကေလး ေတြကို ဖြဖြညင္သာ ကိုင္တြယ္ခဲ့သည့္ လက္။ ခုေတာ့ သီးပင္ စိုက္၊ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ တိုဟူး က်ဳိသည့္ လက္။ မွတ္မိပါ ေသးသည္။ အေမ မၾကာခဏ ေျပာေနက် စကား။ ေလနာေရာဂါ ပါလာေသာ သမီးသည္ ေမြးစမွ ငါးလအရြယ္ အထိ ေန႔ေန႔ညည အအိပ္အေန နည္းပါးကာ အျမဲငိုေနပါ သတဲ့။
အၾကမ္းပါသည္ ထင္၍ ဆရာေတြကို သြားေမးရ၊ လိပ္ျပာ ေခၚေပးရ၊ အဂၤလိပ္ေဆး၊ ဗမာေဆး စသျဖင့္ လက္လွမ္းမီရာ နည္းေပါင္းစံုႏွင့္ အေမသည္ သမီး အငိုရပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သမီးကေတာ့ ကူညီ ထိန္းေက်ာင္း ေပးလိုသူေတြ မွန္သမွ် လက္လန္ကုန္ေအာင္ အငိုသန္ေနဆဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ေသာ အေမသည္ သမီးႏွင့္အၿပိဳင္ ေရာငိုရင္း ၾကံရာမရစြာ ဘုရားစင္ေရွ႕ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ရင္း “ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သမီးေလး၏ ေဝဒနာကို တပည့္ေတာ္မသာ ေရႊ႕ေျပာင္း ခံယူေပး ပါရေစ ဘုရား” ဟုပင္ ဆုေတာင္းမိေတာ့ သည္တဲ့။ ျပဳစုေပးရသည့္ အေပၚ ျပစ္တင္ျငဴစူျခင္း မရွိသည့္အျပင္ သမီး၏ ေဝဒနာကိုပါ လႊဲယူခံစားေပး လုိက္ခ်င္သည့္ အေမ့ ေမတၱာက သိတတ္လာခ်ိန္ သမီးအတြက္ ၾကက္သီးျမျမ ထရေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ။
သို႔ေပမယ့္ ခုေနခါမွာ အရြယ္ေရာက္လာသည့္ သမီးက အရြယ္က်လာၿပီ ျဖစ္သည့္ အေမ့အပါး၌ ရွိမေနႏိုင္ခဲ့။ ရွိမေနႏုိင္ေသး ဘူးေလ။ အေမ မသိေသာ သမီး၏ တိတ္တခိုး မ်က္ရည္ပူ တစ္စက္သည္ ေခါင္းအံုးေပၚ ညင္သာစြာ လိမ့္ဆင္း က်သြားခဲ့ပါသည္။
ရွည္ၾကာ ျပည့္စံုလွေသာ အေမ့ဆုေပးစကား ဆံုးသြားသည့္တိုင္ ၾကမ္းေပၚ ပုဆစ္တုပ္ ထိုင္လ်က္ လက္အုပ္ ခ်ီထားေသာ သမီး၏ ဦးေခါင္းကျဖင့္ ေမာ့လာျခင္း မရွိေသးပါ။ ပင့္သက္ကိုယ္စီႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေနၾကေသာ မိန္းမသား ႏွစ္ဦး၏ ပစၥကၡ အေျခအေနကို အိမ္ေရွ႕ဆီမွ ကားဟြန္းသံက ထိုး ေဖာက္ ၿဖိဳခြင္း ပစ္လိုက္ပါသည္။ သမီးသည္ အိမ္ကေလးကို ခဏၾကာမွ် မ်က္လံုးေဝ့ ၾကည့္လိုက္ၿပီး အဝတ္အိတ္ ဆြဲကာ အိမ္ထဲမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထြက္လာသည္။ သမီးႏွင့္ ဘဝတူအေဖာ္မ်ား အတူတကြ စားေသာက္ရန္ တကူးတက ေၾကာ္ေလွာ္ ထည့္ေပးလုိက္ေသာ အစားအေသာက္ ျခင္းကို ဆြဲလ်က္ အေမက ေနာက္မွ လိုက္ပါလာသည္။ တစ္ညလံုး တေျဖာက္ေျဖာက္ က်သံ ၾကားေနခဲ့ရေသာ ေခါင္ မုိးေပၚမွ ႏွင္းတခ်ဳိ႕ အေငြ႕ျပန္လ်က္ ရွိေနသည္။
အျပင္မွာေတာ့ သမီးကို ႏႈတ္ဆက္ရန္ႏွင့္ သမီးလို အေဝးေရာက္ သားသမီးေတြထံ ပစၥည္း လူၾကံဳထည့္ရန္၊ အမွာစကား ပါးရန္ အေမ တခ်ဳိ႕သည္ ကားနံေဘး၌ ရပ္ေစာင့္ေနၾက ေလသည္။ “ေျပာလိုက္ပါဦး။ အိမ္ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ပါဦး။ ျပန္လာပါဦးလို႔” ဟု မွာသူက မွာေနၾကခ်ိန္မွာ လူၾကံဳပါးရန္ လက္လွမ္းမမီသည့္ ေဝးသီေခါင္ဖ်ားဆီ ေရာက္ေနၾက သူတို႔၏ အေမမ်ားကျဖင့္ ေငး၍သာ ၾကည့္ေနႏုိင္ရွာ ၾကသည္။ ကားေပၚ တက္ခါနီးမွာ သမီးက အေမ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာ အခါ အေမကလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္ မိေလသည္။ သမီးက အေမ့ကို အားေပး လိုက္တာလား။ အေမက သမီးကို အားေပး လိုက္တာလား။
ထိုခဏမွာျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကား အေထြေထြ အျပားျပား။ အျဖဴဘက္ လုေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အေမ့ နားသယ္စပ္မွ ဆံစေတြဆီ ေငးရီ ၾကည့္မိခိုက္မွာ သမီးရင္ထဲ လႈိက္ခနဲ။ ဒါဟာ အခိုက္အတန္႔ပါ အေမ။ ဘဝ ဘဝေတြထဲက လြန္ဆန္ မရႏုိင္စြာ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊား ၾကရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလး တစ္ခုပါ။ တစ္ေန႔ က်ရင္ေတာ့ အေမ့အိမ္ေလးဆီ ျပန္လာၿပီး သမီးနဲ႔ အေမ အတူတူ ျပန္ေနၾကမယ္။ အဲဒီ တစ္ေန႔ဟာ မနက္ျဖန္လား။ သန္ဘက္ခါလား။ သူ႔ထက္ ပိုေဝးတဲ့ ဖိန္းႏႊဲခါမွ ေလလား၊ သမီးမသိပါ။
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိရာ အေဝး တစ္ေနရာ ဆီမွာေတာ့ ေနေရာင္ မက်ေရာက္ ေသးေသာ ေအးစက္စက္ ႏွင္းထု ၾကားမွ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားသည္ သမီးတို႔ေတြကို ခပ္စိမ္းစိမ္းပင္ ငံု႔မိုး ၾကည့္ေနခဲ့ပါသည္။
--------------
ေငြဇင္ေယာ္ဦး (မိုးကုတ္)