ေခမာရီ

ေခမာရီ (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး)
---------------------------------
(၁)
ေတာ္သလင္း လကြယ္ေန႔။
အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာစလံုး ေမွာင္အတိ ဖံုးကာ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္ အလင္းေရာင္ ဟူ၍ မရွိ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနေလသည္။
ခင္ေမသည္ ေခါင္းအံုးေအာက္က ႏွစ္ေတာင့္ထိုး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ကေလးကို ဆြဲယူကာ လက္ပတ္နာရီကို ထိုးၾကည့္လိုက္၏။ ၁၂ နာရီ ထိုးသြားၿပီ။
ေငါက္ကနဲ အိပ္ရာမွ ထလိုက္ကာ ျခင္ထာင္ကို မလ်က္ အျပင္သို႔ ထြက္ထိုင္ လိုက္သည္။ တဘက္က ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ အိပ္ေနၾကေသာ ႀကီးေတာ္ႏွင့္ မဦးတို႔ အသံကို လွမ္း၍ နားစြင့္လိုက္၏။ အိပ္ေမာက်ေနမွန္း စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိမွ ညဦးက အိပ္ရာထဲတြင္ ဝွက္ထားေသာ လြယ္အိတ္ကို ေကာက္ယူ လြယ္လိုက္သည္။ အသံ မၾကားေအာင္ ေျဖဖ်ားေထာက္လ်က္ အခန္း အျပင္သို႔ စမ္းထြက္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ ထြက္ေသာ တံခါးမွ ဂ်က္ကို ျဖည္းျဖည္းကေလး မ ဖြင့္ကာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ခင္ေမသည္ မီးဖိုထဲတြင္ တေအာင့္ေတြးၿပီး စဥ္းစားေနေသးသည္။ အျပင္ေရာက္ဖို႔ တံခါးတထပ္ က်န္ေသးသည္။ ညမ်ား ခၽြတ္ဆိုလွ်င္ လန္႔တတ္ ေၾကာက္တတ္သည္။ အေဖာ္မပါလွ်င္ တေယာက္ထဲ မထဝံ့။ ထခ်င္လွ်င္ မဦးကို ႏိႈးရ၏။ ယခုေတာ့ ေၾကာက္ရမွန္း၊ လန္႔ရမွန္းပင္ မသိေတာ့။
ေျခလွမ္း သြက္သြက္ကေလး လွမ္းလ်က္ မီးဖိုထဲရွိ ေနာက္ေဖး တံခါးေပါက္ကို အသာ သြားဖြင့္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ပိန္းေမွာင္ ေနေလ၏။ ေနာက္ေဖးေလွကား သံုးေလးထစ္ကို အေတာ္ပင္ စမ္းၿပီး ဆင္းရ၏။ ေမွာင္လိုက္တာ မဲလို႔။
ေျမႀကီးေပၚသို႔ နင္းမိလွ်င္ လမ္းကိုလည္း မျမင္၊ ခ်ဳံကိုလည္း မျမင္ရ၍ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ထိုးလ်က္ လမ္းရွာၾကည့္ရသည္။ ဓာတ္မီး ထိုးရတာ တေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားမွာလည္း စိုးရသည္။ ေျမႀကီးေပၚ၌ လမ္းအတိုင္း မွန္းေလွ်ာက္ သြားေလသည္။ ခ်ံဳပုတ္ေတြထဲ ေရာက္သြားလွ်င္ လမ္းျမင္ေအာင္ မီးကို အသံုးျပဳရျပန္သည္။ ခင္ေမသည္ ေမွာင္ႀကီးမဲႀကီးထဲတြင္ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ မနဲအားခဲ၍ တက္ေနရေလ၏။
ေတာင္ေပၚ၌ တ႐ုပ္စကားပင္မ်ား ဖံုးအုပ္ထားေသာ အေဆာက္အဦေလး ရွိေလသည္။ အေဆာက္အဦေလးမွာ လူမေနေသာ ကမၼ႒ာန္း ဝါးေက်ာင္း ျဖစ္၍ တံခါးေပါက္မ်ား ဟာလာဟင္းလင္း ပြင့္ေနေပသည္။ ခင္ေမသည္ ခက္ခဲစြာပင္ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလး ရွိရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ေက်ာင္းေလွခါးကို နင္းတက္လိုက္ကာ၊ ခင္ေမသည္ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေသာ ဇရပ္ကေလး ရွိရာသို႔ ျပန္လည္ ၾကည့္မိေလ၏။
ေက်ာင္းေပၚတြင္ တံခါးေပါက္ေတြကို တေပါက္မက်န္ အရင္ လိုက္ပိတ္ေလသည္။ တံခါးကို အလံုပိတ္ၿပီးမွ ေမွာင္ထဲတြင္ က်က်နန ထိုင္လိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ႏွင့္ မီးျခစ္ကို ထုတ္ယူသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညႇိကာ၊ ဖေယာင္းစက္ ခ်၍ ၾကမ္းေပၚ၌ စိုက္ခ်လိုက္သည္။ မီးထြန္းၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပစၥည္းေတြကို တခုစီ ဆြဲ၍ ထုတ္သည္။
ပထမ မွန္ကေလးတခ်ပ္ ထြက္လာသည္။ ေနာက္ ေမာင္းခ်ဓား၊ ေနာက္ ကပ္ေက်း။ မွန္ကေလးကို နံရံႏွင့္ ကပ္၍ ေထာင္လိုက္ကာ၊ ေမာင္းခ်ဓားကို ဖြင့္ေလသည္။ ေမာင္းခ်ဓားမွာ ေမာင္းသန္၍ ေတာ္ေတာ္နွင့္ ဖြင့္မရ၊ ပါးစပ္ႏွင့္ အားရွိပါးရွိ ကိုက္ဖြင့္မွ ပြင့္၍ သြားသည္။ ဓားပြင့္လွ်င္ ဓားသြားကို လက္မႏွင့္ သပ္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ထက္လိုက္တာ ျမေနတာဘဲ၊ ထက္မွ ... ထက္မွ”
ဓားသြားကို လက္မႏွင့္ စမ္းသပ္ရင္း၊ စိတ္တိုင္း က်ေတာ့မွ ဓားကိုခ်ကာ ေခါင္းက ဆံထံုးကို ေျဖေလသည္။
“သူတို႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ နားမေထာင္ဘူး၊ မိနဲ႔ဖနဲ႔ မေနရတဲ့ ဘဝ၊ ကုသိုလ္ဆိုးတဲ့ ဘဝ၊ အေဖ မရွိရင္ ေလာကမွာ ေနဘို႔ မေကာင္းပါဘူး”
ခင္ေမ၏ ဆံပင္မ်ားမွာ တင္ပါးဖံုးေအာင္ ရွည္လ်ားေလ၏။ ဆံပင္ေတြကို လက္တဘက္ႏွင့္ အေပၚပင့္တင္ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ အရင္းမွ ဆံပင္ဖ်ားအထိ ေရွ႕သို႔ ခပ္ေျဖးေျဖး ဆြဲၿပီး သပ္ခ်ေနသည့္အခိုက္ ေငးငိုင္ေနျပန္ ေလသည္။
(၂)
မိမိ တသက္တာတြင္ မိခင္ ျဖစ္သူအား ဓာတ္ပံု ထဲ၌သာ ေတြ႕ဘူးေလသည္။ လူမွန္းသိသည့္ အရြယ္ေလးက ကြယ္လြန္သြား၍၊ အေမ မရွိဘဲ အေဖႏွင့္ပင္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ မရွိ၊ တေကာင္ႂကြက္ ေနထိုင္ခဲ့ရ၏။
“ငါ့သမီးကေလး၊ မိတဆိုးကေလး” ဟု မိမိအေပၚတြင္ သက္ညႇာ ေထာက္ထားလ်က္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳရွာေသာ ဖခင္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စည္းစည္းလံုးလံုးႏွင့္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္တုန္းက အေဖ အလိုလိုက္ပံု၊ ခ်စ္ခင္ပံု၊ ယုယပံုေတြမွာ အေမ မရွိသည့္ အျဖစ္ကိုပင္ ေမ့၍ ေနေစ၏။ ခင္ေမသည္ အေမဟူ၍ တြယ္တာစရာ ခ်စ္စရာ မရွိ၍၊ အေဖ့ကိုပင္ အေဖလို၊ အေမလို ခ်စ္၏။ အရြယ္ကေလး ေရာက္၍ ေက်ာင္းထားစက ဆိုလွ်င္ အေဖပါ ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ေနရေလသည္။ မိမိအလစ္ အေဖ အိမ္ျပန္ သြားသည္ဆိုလွ်င္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ငိုေခၚလ်က္ အေဖ့ေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ေျပးလိုက္တတ္၏။ ခင္မ၏ ကစားေဖာ္မွာ အေဖ ျဖစ္သည္။ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းအိုး ခ်က္တမ္း ကစားလွ်င္၊ အိုးပုတ္ကေလး ထဲတြင္ သဲမ်ားထည့္ကာ အေဖႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ ခ်က္ၾကသည္။
ထမင္းက်က္၍ သဲေတြကို ခြက္ကေလးထဲ ထည့္ကာ “စားပါအံုး အေဖ” ဟု အေဖ့ကို အတင္း စားခိုင္းေလသည္။ ခြက္ကို ပါးစပ္နားတြင္ ေတ့ယူၿပီး၊ ပါးစပ္ကို တျပတ္ျပတ္ ျမည္သံျပဳလ်က္ အေဖက စားျပရေလသည္။ ခင္ေမ၏ အေဖမွာ ေလွ်ာက္လႊာစာေရးႀကီး ျဖစ္သည္။ ႐ံုးတက္လွ်င္ ခင္ေမကို ေက်ာင္း၌ ဝင္ထားခဲ့ကာ၊ ညေန႐ံုးဆင္းလွ်င္ ေက်ာင္း၌ ဝင္ႀကိဳသည္။
အိမ္တြင္ မိန္းမေဖၚ မရွိ၊ ကုလားအဘိုးႀကီး ဘူတားက ခင္ေမတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္အား ထမင္းခ်က္ေႂကြး ေလသည္။ ခင္ေမႏွင့္ အေဖၾကားတြင္ ၾကားဝင္ႏိုင္ေသာသူမွာ ဘူတားပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ကေလး ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ ခင္ေမသည္ ဘူတားကိုပင္ စိမ္းခ်င္လာသည္၊ သူအေဖႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ သည္လိုသာ ေရတြက္ခ်င္သည္။
ခင္ေမ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အရြယ္တြင္ အေဖ ကြယ္လြန္သြား ျပန္၏။ အေဖ့မသာ ခ်သည့္ ေန႔၌ပင္ ခင္ေမကို အေဖ့အမ ႀကီးေတာ္ႀကီးက သူ႔အိမ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြား ေလေတာ့၏။ “မိန္းကေလး ေက်ာင္းထားလို႔ အပိုပါဘဲ” ဟု ႀကီးေတာ္ႀကီးက ဆိုကာ၊ အေဖ ဆံုးၿပီးေနာက္၊ ခင္ေမကို ေလးတန္းႏွင့္ ေက်ာင္းႏုတ္လိုက္ေလသည္။
ႀကီးေတာ္အိမ္တြင္ ခင္ေမသည္၊ ခင္ေမ တေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ ႀကီးေတာ္၏ သားကိုလည္း အကိုဟု ခင္မင္ျခင္း မရွိ ၊ စိမ္းေန၏။ ႀကီးေတာ္ကိုလည္း ေဝးေဝးကသာ ေန၍ စကားေျပာသည္။ “ဒီေကာင္မေလးဟာ ဥတလံုးေလး” ဟု ႀကီးေတာ္က ဆိုျမည္ေျပာလွ်င္၊ သည္စကားမွာ ခင္ေမ့ အႀကိဳက္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေဖ မရွိေတာ့ တေယာက္ထဲဘဲဟု ေအာက္ေမ့ထားသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးက ဘာဆင္ဆင္၊ ဘာဝယ္ေပးေပး ခင္ေမသည္ စံုစံုမက္မက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိ၍ ႀကီးေတာ္ႀကီးက အခါတိုင္းပင္ ေမးၾကည့္ရသည္။
“ႀကိဳက္ကဲ့လား”
ခင္ေမသည္ ေခါင္းကိုသာ ၿငိမ့္လိုက္ေလသည္။ အေဖဆံုးၿပီး ငါးႏွစ္လံုးလံုး ႀကီးေတာ္အိမ္တြင္ အခ်ိန္ကုန္လြန္ရ ေလသည္။ ႀကီးေတာ္သြား သြားျခင္း၊ ႀကီးေတာ္ထိုင္ ထိုင္ျခင္း၊ ႀကီးေတာ္ႏွင့္သာ ကပ္ေနရသည္။
မႏၲေလး ဘုရားဖူး သြားမယ္ဟု ႀကီးေတာ္သည္ ခင္ေမကို မႏၲေလး ေခၚလာေလသည္။ ခင္ေမသည္ ဆယ့္ငါးႏွစ္သမီး ေရာက္မွ ခရီးသြားဘူး ရသည္။ ခရီးထြက္လာရ၍ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္လွတယ္လည္း မဟုတ္ဘဲ ပ်ံ႕ပ်ံ႕ပ်ဴးပ်ဴး ျဖစ္သလိုမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။
ခရီးသြားၾကတုန္း လမ္းတြင္ လက္တိုလက္ရွည္ ခိုင္းရန္ မဦးဆိုသည့္ ကေလးမေလးကိုပါ ႀကီးေတာ္က ေခၚလာေလသည္။ ခင္ေမသည္ မဦး အနား ကပ္လာလွ်င္ တယ္မႀကိဳက္၊ မဦး စကားေျပာလွ်င္လည္း စကားမ်ားရန္ေကာဟု နားၿငီးသည္။
မႏၲေလး၌ မိုးလင္းလွ်င္ တည္းအိမ္က ထြက္လာၾကကာ တေန႔လံုး သြားလာ လည္ပတ္ၿပီးေနာက္ မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္ၾက၏။ မႏၲေလး တၿမိဳ႕လံုး ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ခင္ေမ့ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္ျမင္သမွ်ႏွင့္ စိမ္းေန၏။ ဘယ္အရာမ်ိဳးမွ ခင္ေမ့ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္၊ ဘယ္ဟာႏွင့္မွ နီးကပ္ျခင္းလည္း မရွိ။ ၿမိဳ႕ကၿမိဳ႕ တျခား၊ သူကသူ တျခား။ တေယာက္ထဲ ... တေယာက္ထဲ ဆိုေသာ အသိထဲသို႔ ဘယ္အရာဝတၳဳမွ ဝင္လာမေရာ၊ ေပါင္းလို႔ စပ္လို႔မရ ျဖစ္ေနေလ၏။
မႏၲေလးတြင္ တပတ္ေနၾကၿပီးေနာက္ “ႀကီးေတာ္ႀကီး မႏၲေလး ေရာက္တုန္း စစ္ကိုင္းက သူ႔ဇရပ္တြင္ တလ ကိုးသီတင္း ဥပုသ္ သြားေစာင့္အံုးမယ္” ဆိုကာ စစ္ကိုင္းဘက္သို႔ ကူးလာခဲ့ၾကေလသည္။
(၃)
ခင္ေမသည္ ေပ်ာ္သလိုလိုပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ စစ္ကိုင္း မဂၢင္ေခ်ာင္ရွိ ႀကီးေတာ္၏ ဇရပ္ေလးကို ေရာက္ကာမွ လူလည္းတမ်ိဳး၊ စိတ္လည္းတမ်ိဳး လန္းဆန္းလာသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ႀကီးေတာ္က သီလယူသလို၊ ခင္ေမလည္း သီလခံသည္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ႀကီးေတာ္ တေရးတေမာ အိပ္ေနလွ်င္ ဇရပ္ ေရွ႕တံခါးေပါက္တြင္ ထြက္ထိုင္ကာ၊ ဇရပ္ေရွ႕၌ ဥဒဟို ျဖတ္သန္း သြားလာေနၾကေသာ သီလရွင္ေတြကို ေငးေမာ၍ ေနေလသည္။ ခင္ေမမွာ သီလရွင္ေတြကို ျမင္စကပင္ ခင္မင္သြားသည္။ တသီးတျခား ျဖစ္ေနၾကေသာ ဘဝကိုသြား၍ မ်က္ေစ့က်ေနသည္။
နံနက္ ည ဘုရားဝတ္တက္ခ်ိန္တို႔၌ မဂၢင္ေခ်ာင္ တေခ်ာင္လံုး သီလရွင္ အပါး ငါးဆယ္ခန္႔ ဘုရားေက်ာင္းသို႔ ဝတ္တက္ရန္ စု႐ံုး၍ သြားၾကသည္။
ဘုရားေက်ာင္းထဲ၌ မယ္သီလရွင္မ်ား ၾကားထဲတြင္ လူဝတ္ေၾကာင္ႏွင့္ မိမိ တေယာက္တည္းသာ ရွိ၍ ထူးထူးျခားျခား ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ျဖစ္ေနသည္။
“မျမစာရီေရ ... ဆရာဘုရားဆီမွာ ေန႔ဝါ တက္ၿပီလား”
“တပည့္ေတာ္ ညဝါေတာင္ ဆိုေနၿပီ ဘုရာ့”
သီလရွင္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာပံုကို ခင္ေမသည္ ေငးလ်က္ နားေထာင္ေနသည္။ သီလရွင္တို႔၏ ေလယူ ေလသိမ္းသံကိုပင္ နားထဲတြင္ တမ်ိဳးတဖံု စြဲၿငိေန၏။
“ေလာကီ ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုေတြ ေထြျပားတဲ့ လူ႔ေဘာင္ႀကီးရဲ႕ ဆင္းရဲျခင္းတရားကို ရွင္ေတာ္ဘုရားက ...”
သီလရွင္ အဖြားအိုသည္ သီလရွင္မ်ားကို တရားေပးရင္း ခင္ေမကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။
“ဘယ္လို ႁမြက္ေတာ္ မူသလဲ ဆိုရင္ အာ႐ံုငါးပါး ကာမဂုဏ္တရား မွန္သမွ် ဒုကၡႀကီးဘဲတဲ့၊ နံ႔သာလူးျခင္း၊ ပန္းပန္ျခင္း၊ အျဖဴအနီ အေၾကာင္က်ားေတြနဲ ခႏၶာကိုယ္ အပုတ္ေကာင္ႀကီးကို ဖံုးလႊမ္း မြမ္းမံေနရျခင္းဟာ ဗ်ာပါဒဝိတက္ ဒုကၡတရား မဟုတ္လား”
ခင္ေမသည္ ေခါင္းကို ေအာက္ခ်လ်က္ သူ႔ကိုယ္သူ စိုက္ၾကည့္မိ၏။
သီလရွင္တို႔ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေျမနီဆိုးအေရာင္ ဝါဝါဝတ္ကို ဆင္တူမို႔လား မသိ။ ၾကည့္၍ ေကာင္းလွသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဒီအဝတ္ ဒီအဝတ္သာ ဝတ္ၾကပံုကို အျမင္ရ ႏွစ္သက္ေနမိသည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ကိုယ္ႏွင့္ တန္းတူရြယ္တူ သီလရွင္ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တတန္းတန္း လိုက္ၾကည့္တတ္ေလ၏။
မဂၢင္ေခ်ာင္ ဇရပ္ ေရာက္၍ မၾကာခင္ပင္ ခင္ေမသည္ မယ္သီလရွင္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေလသည္။ တလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနလာခဲ့သည့္ ခင္ေမမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနရေသာ ဘဝကို ႏွစ္သက္သည္။ စင္စစ္ ခင္ေမသည္ သူ႔စိတ္ႏွင့္သူ အၿပီး သီလရွင္ ျဖစ္ထားၿပီးၿပီ။ သီလရွင္ ျဖစ္ေနၿပီးေသာ ခင္ေမကို သီလရွင္ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ လုပ္ဘို႔ရာသာ အခါအခြင့္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။
ယေန႔ ညမွပင္ ခင္ေမ၏ အၾကံအစည္မ်ားသည္ ေအာင္ျမင္ရ ေပေတာ့မည္။
(၄)
ခင္ေမသည္ ေငးငိုင္ စဥ္းစားေနရင္းမွ စ၍ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ဆံပင္ေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ရာ၊ ဖားလ်ား က်သြားေလသည္။
ဤတြင္ ကပ္ေက်းကို ေကာက္ယူကာ လက္တဘက္က ဆံပင္မ်ားကို အျမစ္ေျခမွ နည္းနည္းစီ ဆြဲလ်က္ ကပ္ေက်း ထိုးသြင္း၍ ဦးေရနားမွ ကပ္ ညႇပ္ပစ္သည္။ ညႇပ္ၿပီးလွ်င္ လက္ထဲ၌ ပါလာေသာ ဆံပင္မ်ားကို ၾကမ္းေပၚ၌ ပံုခ်ထားလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆုပ္၍ တတိတိ ျဖတ္၍ ေနေတာ့၏။ ညဥ့္မွာ တိတ္ဆိတ္၍ ေန၏။ ခင္ေမသည္ ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမရမိ။ လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္၊ ရွည္ေနေသာ ဆံပင္ေတြ႕တာ ဟူသ၍ ဆြဲျဖတ္လိုက္၊ စမ္းလိုက္၊ ျဖတ္လိုက္ႏွင့္ပင္ တျဖည္းျဖည္း ဆံပင္ရွည္ ဟူသမွ် ကုန္သြားေလသည္။
ခင္ေမ၏ ေခါင္း၌ ဆံပင္ အငုတ္ေလးေတြမွာ ႂကြက္ကိုက္ ထားသလို အရွည္အတို မညီၾကေပ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာသြားလွ်င္ ခင္ေမသည္ သက္ျပင္းတခ်က္မ၍ ဟင္းခ်လိုက္ကာ၊ မီးေရာင္၌ လက္ကိုထိုးၿပီး နာရီကို ၾကည့္ေလ၏။ ႏွစ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္။
ဆံပင္ရွည္ေတြေတာ့ ကုန္ၿပီ၊ ဆံပင္ငုတ္ေတြေတာ့ ေခ်ာပစ္ရအံုးမည္။ ဒီအတြင္း မၿပီးခင္ မိုးလင္းရင္ အခက္ ...။ ဆံပင္ အျပတ္အငုတ္ကို စမ္းကာ ေမာင္းခ်ဓားႏွင့္ တြန္း၍ ရိတ္ခ်ၾကည့္သည္။ ဆံပင္သန္သန္ကို ေရမဆြတ္ဘဲ ရိတ္ေန၍ ႐ုတ္တရက္ မျပတ္ႏိုင္ဘဲ တရွီးရွီးသာ ျမည္ေနသည္။ တခါဘူးမွ် ဓားႏွင့္ ေခါင္းမရိတ္ဘူးသျဖင့္၊ တြန္းရိတ္ပစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မစင္ႏိုင္ဘဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ရိတ္ေနရာ ၾကန္႔ၾကာေနေလ၏။
ဖေယာင္းတိုင္ကို တတိုင္ကုန္လွ်င္ တတိုင္ ထြန္းရေလသည္။ ဓားႏွင့္ မရိတ္တတ္ ရိတ္တတ္၊ ရိတ္ထား၍ ဆံပင္တို႔သည္ မေျပာင္မေခ်ာ ဟိုတကြက္ သည္တကြက္ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ ႀကိဳးတိုးၾကဲတဲ က်န္ေနေသး၏။ ခင္ေမသည္ မစင္ႏိုင္၍ ႀကိဳးစားပန္းစား ထပ္ကာထပ္ကာ ျပန္ရိတ္ရ၍ လက္ပန္းက်သလို ရွိကာ ေမာပန္းလာေလသည္။ ေနာက္ဆံုး လက္ပန္းက်၍ ေမာသြားေတာ့မွပင္ ဓားကိုခ်၍ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို မႈတ္ၿငိမ္းလိုက္သည္။ ခင္ေမသည္ ျပဴတင္းေပါက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ အထဲသို႔ အလင္းေရာင္ ဝင္လာသျဖင့္ အၾကံေအာင္ၿပီဟု စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားေလသည္။
ကမၼ႒ာန္း ေက်ာင္းကေလး ေရွ႕ရွိ ထေနာင္းပင္ႀကီး ေပၚမွ ဂ်ိဳးကူသံကို ေစာေစာစီးစီး ၾကားရေလသည္။ အနီးအနား ဆူးပုတ္ခ်ံဳေတြ ေပၚ၌ တခ်ံဳက တခ်ဳံသို႔ ခုန္ပ်ံရင္း တကၽြိကၽြိ ေအာ္ေနၾကသည့္ ေဇြ႕ငွက္ကေလးမ်ားမွာ အလင္းရာင္ထဲတြင္ ျမဴးေနၾကသည္။ ခင္ေမသည္ ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ႕ေသာ စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ ဝါးၾကမ္းေပၚ၌ အသာလွဲကာ ေခြေနလိုက္သည္။ မဂၢင္ေခ်ာင္ အတြင္းမွ ဇရပ္ အသီးသီးတြင္ ဆြမ္းခ်က္ၾက၊ ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ၾကႏွင့္ သီလရွင္တို႔ အလုပ္မ်ားလ်က္ ရွိေနၾကသည္။
ႀကီးေတာ္ႀကီးသည္ အေစာႀကီး ထ၍ ဘုရားဝတ္ျပဳ ေနေလသည္။ မဦးမွာ အိပ္ရာထ ခင္ေမ့ကို မေတြ႕၍ “မမ ဘယ္ဇရပ္မ်ား သြားပါလိမ့္” ဟု လိုက္ရွာေနေလသည္။ ဟို ဇရပ္ေမး၊ သည္ဇရပ္ေမးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ဇရပ္မွ ရွာမေတြ႕၍ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ တက္လာေလသည္။ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္း ေရွ႕တံခါးမွာ ပိတ္ထားသျဖင့္ ပြင့္ေနေသာ ျပဴတင္းေပါက္ ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေလွ်ာက္လာေသာ တံခါးဝမွ ကဲၾကည့္လိုက္သည္။
“အမယ္ေလး ... ဆံပင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ မမ ဘာလုပ္တာလဲ”
ခင္ေမသည္ ေခြလွဲေနရာမွ မ်က္ေစ့မဖြင့္ဘဲ မဦးကုိ ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။
“ဘာလုပ္လုပ္ ... လာမ႐ႈပ္နဲ႔ သြား ... သြား”
မဦးသည ္ခ်ာကနဲ လွည့္ေျပးေလ၏။ မဦးအသံ ေဝးသြားမွ ခင္မသည္ လွဲေနရာမွ ထကာ ေက်ာင္းေရွ႕တံခါးကို သြားဖြင့္ၿပီး ဝါးထရံကို ေက်ာကပ္လ်က္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလး ထိုင္ေနသည္။
“ေမေမႀကီးေရ ... ဆံပင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ... ကတံုးႀကီးနဲ႔”
ႀကီးေတာ္ႀကီးသည္ ဘုရားဝတ္ျပဳ ေနရာမွ ျဗံဳးကနဲ ဦးခ်၍ “အလိုေတာ္ ... သီလရွင္ ဝတ္သလား” ဟု လန္႔ျဖန္႔ ေအာ္ေမး၏။
“လံုခ်ည္ေတြ အက်ႌေတြ ဝတ္လို႔၊ သီလရွင္ေတာ့ မဝတ္ေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကတံုးႀကီးနဲ႔”
“အမယ္ေလး ... ဘယ္သူက ေျမႇာက္ေပးၾကပါလိမ့္၊ သူ႔ကို မိတဆိုး ဖတဆိုးေလးမို႔ အစစအရာရာ အလိုလိုက္ ဆင္ျပင္ထားတာ ...၊ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား၊ ျမင္ဝံ့ ၾကေသးရဲ႕လား၊ ကတံုးႀကီးနဲ႔၊ က်ဳပ္ မၾကည့္ဝံ့ပါဘူးေတာ္”
ႀကီးေတာ္ႀကီးမွာ ဂ႐ုဏာ ေဒါေသာႏွင့္ ပါးစပ္က ေျပာ၍ အားမရသျဖင့္ ခုန္ကာေပါက္ကာ တတြတ္တြတ္ ေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္း ေနေလရာ၊ ခုန္သံေပါက္သံတို႔သည္ ပ်ဥ္ေထာင္ ဇရပ္၌ တဒိန္းဒိန္း ျမည္ေနေလသည္။
ဆြမ္းခံခ်ိန္ ျဖစ္၍၊ ဇရပ္ေရွ႕မွ ဆြမ္းခံရန္ ႂကြေတာ္မူသြားေသာ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ စိတ္မခ်မ္းသာတိုင္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဆူပြက္ေနေသာ ႀကီးေတာ္ႀကီး၏ အသံကို ၾကားၾကရ၍ “သီလရွင္ ဝတ္တာ လူေသတာ က်ေနတာဘဲ” ဟု ေအာက္ေမ့ မွတ္ထင္ေတာ္ မူၾက၏။
ခင္ေမတေယာက္ သီလရွင္ ဝတ္မလို႔ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းထဲမွာ ဆံပင္ေတြညႇပ္ၿပီး ေခါင္းရိတ္ထားတယ္ ဆိုေသာ သတင္းမွာ ဇရပ္ အေဆာင္ေဆာင္သို႔ တမဟုတ္ျခင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလ၏။ ခင္ေမ နားစြင့္ေနေသာ ေျခသံမ်ားသည္ ေက်ာင္းအနီးသို႔ ကပ္လာေခ်ၿပီ။ ခင္ေမသည္ မ်က္ႏွာ မထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေခါင္းက ကတံုးႏွင့္၊ ကိုယ္က လူဝတ္ေၾကာင္ အဝတ္ႀကီးနဲ႔ ... ။
ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရွ႕ဆံုးက တက္ေျပးလာေသာ သီလရွင္ မကုမၼာရီကို “ဆရာေလး” ဟု ခင္ေမက ဆီးေခၚလိုက္သည္။ “ေဟာဒီမွာ ဘုရား ...” ဟု ေနာက္က လာေနၾကေသာ သီလရွင္တစုကို မကုမၼာရီက ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေအာ္ ေျပာေလသည္။ ခင္ေမ့နားတြင္ သီလရွင္ေတြ ဝိုင္းအံု ေနၾကေလသည္။
“ေကာင္းပါတယ္ ... ဝမ္းသာပါတယ္ ... သီလရွင္ အဝတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေပါ့”
မိမိအား ဝိုင္းအံုထား၍ တေယာက္တခြန္း အားေပး ေျပာဆိုေနၾကေသာ သီလရွင္တို႔အား ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ျပံဳးေနေလသည္။ ေခါင္းရိတ္ထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း ဆံပင္ေတြ မေျပာင္ေသးဘဲ၊ ကြက္တိကြက္က်ား ျဖစ္ေန၏။ အဝတ္ကလဲ မလဲရေသး။
“ဆရာေလးရယ္ ... အဝတ္တစံုေလာက္ ကူညီပါ၊ ေနာက္ အစား ျပန္ကန္ေတာ့ပါ့မယ္ ...”
မကုမၼာရီလည္း “ရမယ္ ... ရမယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာင္းေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားကာ သီလရွင္ ဝတ္စံုကို သြားယူလာ ေလသည္။
“ေရာ့ ... ဒီခါးဝတ္ကို အရင္လဲ”
ခင္ေမသည္ မကုမၼာရီ လက္မွ ခါးဝတ္ ဆိုသည္ကို လွမ္း၍ယူသည္။ “ခါးဝတ္” ဆိုသည္မွာ အထက္ဆင္ မရွိေသာ ေျမနီ ဆိုးထားသည့္ အေရာင္ရင့္ရင့္ ပိတ္ထမီ ျဖစ္သည္။ ခင္ေမသည္ ခါးထဲက ထမီႏွင့္ ခါးဝတ္ကို လဲလိုက္ေလသည္။
“အေပၚအက်ႌ ခၽြတ္ၿပီး ေဟာဒီ လက္ၾကပ္နဲ႔ လဲဝတ္”
အဝါမက်၊ အနီမက် စပ္ခဲဆိုးထားေသာ ဘဂၤါလီလက္ၾကပ္ အက်ႌကို ေခါင္းလွ်ိဳ၍ စြပ္ကာ၊ ေရွ႕က ပိတ္ၾကယ္သီးကေလး မ်ားကို ေစ့တပ္ လိုက္သည္။ မကုမၼာရီလည္း ထပ္ကိုင္ထားေသာ အဝတ္ကို လက္တဘက္စီ ခြဲေျပာင္း၍ ကိုင္လိုက္ကာ “ေဟာဒါက ‘ကိုက္’၊ ေဟာဒါက ‘ကိုယ္႐ံု’ ဒါက ‘ေခါင္းတင္’ " ဟု ျပရင္း ကိုက္ကို အရင္ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ကိုက္၊ ကိုယ္႐ံု တို႔သည္ စပ္ခဲဆိုး ဘဂၤါလီလက္ၾကပ္ အက်ႌႏွင့္ တေသြးတေရာင္တည္း ျဖစ္ၾကသည္။ လက္ၾကပ္အက်ႌ ေပၚမွ ထပ္၍ လက္တဘက္ကို လွ်ိဳဝတ္ရသည့္ ကိုက္၊ ကိုက္ကို လက္လွ်ိဳ၍ စြပ္ခ်လိုက္လွ်င္၊ ကိုယ္လံုးႏွင့္ ကပ္ေနလွ်က္၊ ေျခသလံုး အလည္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္ ရွည္ေလသည္။
ကိုက္ကို စြပ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ “ကိုယ္႐ံု” အဝတ္ကို ျဖန္႔လိုက္ေလကာ တစကို ဘယ္ဘက္ ပုခံုးေပၚ၌ ခ်၍ တစက ညာဘက္ လက္ေအာက္က လွ်ိဳၿပီးလွ်င္ အစျခင္း ထပ္လွ်က္ လက္ကန္ေတာ့ထိုး လႊမ္း႐ံုလိုက္ရေလသည္။ ခင္ေမသည္ ကိုယ္႐ံုကို ဝတ္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းတင္အဝတ္ကို ပိုက္ထားလ်က္ မိန္းမပီပီကေလး ဝါးၾကမ္းေပၚ၌ ထိုင္၍ေနသည္။
“သီလရွင္ အဝတ္ကေလးနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေခါင္းေပၚက ကြက္တိကြက္က်ားလည္း လုပ္ၾကပါအံုး ...”
အနားရွိ သီလရွင္တို႔ ေျပာမွပင္ မကုမၼာရီလည္း သူ႔ ေခါင္းရိတ္ သင္တုန္းဓားကို ျပန္ယူကာ ခင္ေမ့ေခါင္းကို ေရဆြတ္လ်က္ ေျပာင္ေခ်ာသြားေအာင္ ထိုင္ရိတ္ေပးေလသည္။ ေက်ာင္းေပၚသို႔ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေရာက္လာၾကေသာ သီလရွင္ေတြမွာ ခင္ေမ၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ ဝိုင္း၍ ပီတိ ျဖစ္ေနၾက သည္။
“ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေန ... ၾကားလား၊ ဘုရားသမီးေတာ္ ျဖစ္သြားၿပီ၊ ဘာမွ ပူစရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဆရာေလးတို႔ ၾကည့္၊ ဟိုက ဒီက လွဴဒါန္းၾကတာ ဘာမွ မပူရဘူး၊ စာသင္၊ စာက်က္၊ တရား အားထုတ္ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာဘဲ၊ ႀကီးေတာ္ႀကီး စိတ္ဆိုးလဲ ခဏေပါ့၊ စိတ္ေျပေတာ့ ေထာက္ပံ့မွာေပါ့၊ အားမငယ္ပါနဲ႔ ဆရာေလးတို႔ ေကၽြးထားမယ္ ...”
ခင္ေမသည္ သဒၶါဟုန္၊ ပီတိဟုန္ ျပင္းျပစြာျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ကာ၊ ေနာင္ ဝတ္ေရး စားေရးေတြကို ေတြးဖို႔သာသာ ေရွ႕ေရွာက္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္၊ တေယာက္တည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနရေတာ့မည္ဟု အားရႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ ေနေလသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးသည္ ခင္ေမအား စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္၊ ထိုေန႔ပင္ မဂၢင္ေခ်ာင္မွ မႏၲေလးသို႔ ကူးသြားေလ၏။ လက္ဝတ္ လက္စားမ်ားကို သိမ္းသြားကာ၊ ေငြေၾကး တျပားမွ မေပးဘဲ ထားခဲ့ေလ၏။ ခင္ေမသည္ မဂၢင္ေခ်ာင္ ဆရာႀကီး၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ သကၤန္း၊ ဘိနပ္ စေသာ အလွဴဝတၱဳတို႔ကို ေငြေခ်းဝယ္ကာ ဘုန္းႀကီးထံ၌ ဘြဲ႕ေတာင္း သြားရေလ၏။
“နာမည္ ဘယ္လို ေခၚသလဲ”
“ခင္ေမလို႔ ေခၚပါတယ္ ဘုရား”
“တနလၤာသမီးလား”
“မွန္ပါ”
“ဒါျဖင့္ ဒီ ကေန႔က စၿပီး ခင္ေမ အမည္ ေပ်ာက္ၿပီး ေခမာရီ ဟူေသာ အမည္သို႔ ေရာက္ေစ”
(၅)
ပုညရွင္ ေတာင္ေပၚမွ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စစ္ကိုင္း တေတာင္႐ိုးလံုးကို ျမင္ရသည္။ ေတာင္ပူစာ၊ ေတာင္ထြဋ္တို႔တြင္ ေစတီႀကီးငယ္ အဆူဆူ၊ ထံုးျဖဴ တေဖြးေဖြး ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေစတီပုထိုး မလြတ္။ ေစတီပုထိုး၊ တန္ေဆာင္း၊ ျပသာဒ္ ေက်ာင္းဇရပ္တို႔ ႁပြတ္ခဲလ်က္ေနေသာ စစ္ကိုင္း ေတာင္႐ိုးႀကီး။
ပုညရွင္ ေတာင္ကမၻား၌ တ႐ုပ္စကားပင္ႀကီးမ်ားသည္ တပင္ႏွင့္ တပင္ယွက္လ်က္ အရြက္ဆို၍ မရွိ၊ အပြင့္ေတြ အျပည့္ႏွင့္ တေျပးတည္း တသားတည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေသာ ပန္းေကာ္ေဇာ အခင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚ၌ အေလ့က် ေပါက္ေနေသာ ေတာပန္းေတာင္ပန္း တို႔၏ ရနံ႔ကား ေမႊးႀကိဳင္ သင္းပ်ံ႕၍ မဆံုး။ မိေက်ာင္းပန္း၊ ေတာင္ဇလပ္၊ ေဂၚသဇင္၊ မခင္ေလး၊ ေတာစပယ္၊ ခံပြင့္ ... ပန္းေပါင္းစံု ႀကိဳင္သင္းေန၏။ ေခမာရီသည္ ပုညရွင္ေတာင္၏ သံုးထပ္ကန္တဘက္၊ ေတာစပ္ကေလးနားတြင္ အပန္းေျဖ နားေနေလသည္။ ေတာင္ေပၚသို႔ အတူ တက္လာေသာ အေဖာ္ သီလရွင္ မဝဏၰမွာ ေတာစပ္ထဲတြင္ ဟိုခ်ံဳ သည္ခ်ံဳ ဆြဲ၍ ပန္းမ်ား ခူးဆြတ္ ေနေလသည္။
ေတာင္ေပၚမွ ေတာင္ေအာက္၊ ေခ်ာက္၊ ေျမႇာင္၊ ကမၻားတို႔ကို ေငးေမာလ်က္ ေခမာရီသည္ ေတာေတာင္ ေရေျမတို႔ သယံဇာတ ျဖစ္ေသာ ဘဝကို ႏွစ္သက္ ခင္မင္လ်က္ ၾကည္ႏူး ေနေလသည္။ သီလရွင္ ျဖစ္မွ လူေတြ သူေတြႏွင့္လည္း မေပါင္း မေရာရ၊ လူသူႏွင့္ ကင္းေဝးေနရေသာ တေယာက္တည္း ဘဝကို ႏွစ္ၿခိဳက္ ေပ်ာ္ပိုက္ေလသည္။
သီလရွင္ ဝတ္စ၊ ႀကီးေတာ္ႀကီး စိတ္မေျပခင္က ေခ်ာင္ဆရာေတာ္ ေဒၚသီလစာရီက သူ႔ဇရပ္တြင္ ေခၚထားကာ ေထာက္ပံ့ ေကၽြးေမြးထားေလသည္။ ငါးလ ရွိေတာ့မွပင္ ႀကီးေတာ္ႀကီလည္း စိတ္ေျပ၍ တတ္အားသ၍ အစိတ္ ႏွစ္ဆယ္ ေထာက္ပံ့့ေနသည္။
ေခမာရီ သီလရွင္ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ေခ်ာင္ဆရာက ဆရာေျဖ၏ ဝတ္ရြတ္စဥ္ စာအုပ္ကေလးကို ေပးအပ္ကာ၊ မဂၤလာ့သုတ္ကို အရက်က္ခိုင္းသည္။ ပုညရွင္ ေတာင္ေပၚမွ အ႐ုဏ္တက္ တံုးေခါက္လွ်င္ အိပ္ရာထကာ ဘုရားေက်ာင္း တက္ရသည္။ ဘုရားေက်ာင္းမွ အျပန္ နံနက္စာ ခ်က္ျပဳတ္ေလသည္။ သီလရွင္ ဘဝ၊ နံနက္တထပ္ ရသ၍ႏွင့္ တင္းတိမ္ရ၏။ ေခ်ာင္ထဲမွ ခူးေသာ သစ္ရြက္သစ္သီးျဖင့္ တမယ္ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ပင္ သတ္သတ္လြတ္ ခ်က္စားၾကသည္။ ပဲႀကီးဟင္းခ်ိဳ၊ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္သုတ္၊ ငဲစဥ္းငံု အေရေသာက္၊ င႐ုပ္သီးေၾကာ္၊ ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လက္သုပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
နံနက္စာ စားၿပီး၍ မြန္းလြဲလွ်င္၊ ေခမာရီလည္း တေန႔လံုး စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာမကြာ အပ္ထားေလသည္။ ညေန ဘုရားဝတ္တက္ ၿပီးေသာအခါ၌၊ ေန႔လည္က က်က္မွတ္ထာေးသာ စာကို ဆရာအား အံျပရေလသည္။ သီလရွင္ ဝတ္၍ ဆယ့္ငါးရက္ခန္႔ ရွိလွ်င္ ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္လံုး အလြတ္ရ၍ ဆရာက အံ့ဩရသည္။
“စာက်က္သံလည္း မၾကားရ၊ စာအုပ္ကို ၾကည့္႐ုံ ၾကည့္တာနဲ႔ သုတ္ေတြကို အလြတ္ရသလား၊ ဆရာတို႔မ်ား ငယ္ငယ္က တတြတ္တြတ္ တစာစာ အံရတာ”
ပရိတ္ႀကီး ကုန္လွ်င္ ဆရာက သဒၶါ အတက္ခိုင္းသည္။
သဒၶါ မတက္ခင္ သုတ္စဥ္ကို အရင္ သင္ေပးေလသည္။ သုတ္စဥ္မွာ သႏိၶ၊ နာမ္၊ ကာကရ၊ သမာသ္၊ တဒိၶတ္၊ အာခ်ပ္၊ ကိတ္၊ သဏုတ္ ဟူ၍ ရွစ္ပိုင္း ရွိေလသည္။ သႏိၶပိုင္းတြင္ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ ငါးပိုင္းအထိ ရွိေလသည္။ ပထပိုင္းကို ေရွးဦးစြာ က်က္မွတ္ရ၏။ လူေက်ာင္းတြင္ သင္ပုန္းႀကီး သင္စဥ္က ကႀကီး၊ ခေကြး စသင္သလို သဒၵါသင္လွ်င္ သဒၵါ၏ နိဒါန္းသုတ္စဥ္ကို စသင္ရေလသည္။
ေခမာရီသည္ ေန႔ညမအား စာသင္ရင္း စာေပ ပရိယတၱိသာလွ်င္ အေဖာ္ျဖစ္ကာ ေနေပသည္။ သုတ္စဥ္မ်ား ရၿပီးေနာက္ သဒၵါႀကီး တက္ရ၏။ သဒၵါႀကီးတြင္ ပါဠိကို ျမင္လွ်င္ သႏၶိပုဒ္၊ ကံပုဒ္၊ ကာကရပုဒ္ျဖင့္ သိႏိုင္သည္။ ကတၱားေဟာ၊ ကံေဟာ၊ ဝိဘတ္ ပစၥည္း၊ ဓာတ္အရကို သိႏိုင္သည္။ သုတ္ဝုဒၶိ ၊ ဥဒါဟ႐ုဏ္၊ အနက္သမၻာန္၊ တသုတ္တယူဂ၊ အာဂံုေဆာင္ က်က္မွတ္ရေလသည္။
“ဗမာစာေပမွာ စာေပက်မ္းဂန္ ဆိုတာ က်မ္းစာေတြ မတတ္မသိခင္၊ စာေပျဖစ္တဲ့ သဒၵါႀကီးကို တတ္သိရတယ္၊ သဒၵါႀကီး တတ္မွ စာတတ္တယ္၊ ပထမငယ္ေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေျဖရမယ္ေနာ္ ... ” ဟု ဆရာက ေျပာထားသည့္အတြက္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုႏိုင္ရန္ စာႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ ေနရသည္။
ေတာပန္းတို႔၏ ရနံ႔မွာ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရွိလွသည္။ စိတ္ၾကည္ႏူးလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ ရနံ႔။ ေခမာရီသည္ ေတာနံ႔ေတာင္နံ႔ကို ခံစားေမ့ေမာလ်က္ ေနခိုက္ ဆူညံဆူညံ ၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘုရားဖူး လာသူတို႔အတြက္ ဘယ္သူကမ်ား လွဴထားမွန္း မသိေသာ ေက်ာက္ပ်ဥ္ အႀကီးအငယ္၊ သနပ္ခါးတံုး၊ အေမႊးတံုး အစံု၊ ဇရပ္တိုင္မ်ားတြင္ မွန္ေတြ ခ်ိတ္လ်က္ရွိေသာ သံုးထပ္ကန္ ဇရပ္ထဲတြင္ မိန္းမႀကီးငယ္တစု စားၾကေသာက္ၾက သနပ္ခါး လူးၾကႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ မိန္းမငယ္ငယ္ႏွင့္ မိန္းမႀကီးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္၍ စိတ္ထဲတြင္ သားအမိ ေတာ္ၾကည့္လိုက္ကာ ေခမာရီမွာ “အေမ့” ကို သြားေတြးၾကည့္ မိသည္။ အေမ့ကို သည္ေလာက္ ေတြးမရဘဲ အေဖ့ကိုသာလွ်င္ အမွတ္ရလာ ေတာ့သည္။ ေဖြးညီစြာ မႈန္သထားသည့္ မိန္းမရြယ္၏ အဆင္အျပင္ အဝတ္အစားကို ၾကည့္၍ မ်က္ရည္လည္လာ ေလသည္။
“အေမမ်ား ... အေဖမ်ား ရွိရင္ ...”
ေခမာရီသည္ ေတာစပ္မွ ထလိုက္ကာ မဝဏၰကို ဟစ္ေခၚလ်က္ ေတာင္ဖီလာေခ်ာင္သို႔ ဆင္းသြားၾကေလသည္။ ေတာင္ဖီလာေခ်ာင္မွ ေမွာင္မွပင္ ဇရပ္သို႔ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ ဘုရားေက်ာင္း၌ ေၾကးစည္သံ တစီစီ တဝီဝီ ျမည္၍ ေနသည္။ သီလရွင္မ်ားကား တစုတ႐ံုးႀကီး ဘုရားေက်ာင္းသို႔ ဝတ္ျပဳရန္ သြားၾကေလသည္။ ေက်ာင္းထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾကေသာ သီလရွင္မ်ားမွာ အပါး ငါးဆယ္ခန္႔ ရွိ၏။ လူစံုသည္ႏွင့္ ဘုရားစ ဝတ္ျပဳၾကသည္။
မဂၢင္ေခ်ာင္တြင္ အသံအေကာင္းဆံုး ေဒၚဩဘာက ဘုရားကို ဦးခ်လ်က္ ေရွးဦးစြာ သာသာနာ ေလွ်ာက္သည္။
“မဟာသမၼတ၊ ခတၳိယဟု၊ ေဂါတမအေလာင္း၊ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္၊ ေလာကနတ္ကို ...”
သာသနာ ေလွ်ာက္သံမွာ ေအာင္ျမင္ ခန္႔ညားကာ၊ စည္၍ ခ်ိဳေအး သာယာသည္။ ေဒၚဩဘာ ၿပီးလွ်င္ ေခမာရီက ဘုရားပင့္ရေလသည္။ ဘုရားပင့္ၿပီးမွ သီလရွင္ အားလံုး သံၿပိဳင္ သီလခံကာ ပရိတ္ရြတ္ ေမတၱာပို႔ၾကသည္။
ေမတၱာပို႔ၿပီး၍ မစႏၵာက အမွ်ေဝသည့္အခါ ဝိုင္း၍ သာဓုေခၚၾကေသာ သီလရွင္ အသံတို႔မွာ ေက်ာင္းထဲတြင္ ဟိန္းေနသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ လေရာင္မရွိ၊ မဲျပာေသာ မိုးေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္တို႔သည္ မွိတ္တံု ပြင့္တံု မႈန္မႈန္ပင္ ေတာက္လင္းေနသည္။ ျမသိန္းတန္ ေစတီမွ ဆြဲလဲသံမွာ ေလထဲတြင္ တတင္တင္ ျမည္ေနေပသည္။
ဘုရားေက်ာင္းမွ သီလရွင္ တစုသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ ေလွ်ာက္ကာ ညဝါဆိုရန္ ဇရပ္သို႔ ကူးလာၾကသည္။ ဇရပ္ထဲတြင္ မီးမထြန္းသျဖင့္ ေမွာင္ေနသည္။ အေမွာင္ထဲ၌ ဆရာ ထိုင္ေနေသာ ေနရာကို မွန္းဆ၍ ထိုင္ေနၾက ေနရာအတိုင္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဝင္ထိုင္ ၾကသည္။
“မမာတရံ၊ ပမုခံ၊ ကတြာ၊ တႆ ...”
ဆရာသည ္ေမွာင္ထဲမွ စတိုင္ ေပးလိုက္ရာ သီလရွင္ တပါးက လိုက္၍ ဆိုေလသည္။ အျခား သီလရွင္မ်ားမွာ စိတ္ႏွင့္ လိုက္၍ မွတ္ေနသည္။ တပိုဒ္စီ တပိုဒ္စီ ႏႈတ္တိုက္ အလြတ္ခ်၍ ရေလာက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ အားလံုး သံၿပိဳင္ ဆိုၾကသည္။ ေခမာရီမွာ ေန႔ဝါတက္လိုက္၊ ညဝါဆိုလိုက္ႏွင့္ပင္ ပထမငယ္ ေအာင္ရန္ ႀကိဳးစားေနေလ၏။ ပထမငယ္ ေအာင္ဘို႔ရာကလည္း မလြယ္လွ။ သဒၵါ၊ သၿဂႋဳလ္၊ မာတိကာ၊ ဓာတုကထာ၊ ဇနကၠဇာတ္ အ႒ကထာ၊ သိဂၤါေလာဝါဒသုတ္၊ ဓမၼပဒ အ႒ကထာ စသည္တို႔ တက္ဆိုၿပီးမွသာ စာေမးပြဲဝင္ႏိုင္သည္။
အစိုးရ ပထမျပန္ စာေမးပြဲ နီးကပ္ေန၍ စာျပန္ စာအံရသည္မွာ လည္ေခ်ာင္းကို ပြတက္ မတတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေခမာရီသည္ အင္းဝကူးတို႔ႏွင့္ မႏၲေလးတြင္ စာေမးပြဲေျဖရန္ လိုက္လာခဲ့သည္။ ကူးတို႔ေပၚတြင္ သီလရွင္မ်ားမွာ ျပည့္ၾကပ္ေန၏။ စာေမးပြဲ ေျဖမည့္ ေနရာကား မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားႀကီးအနီး ဆယ့္ေလးခန္း မွန္စီ တေစာင္းႀကီး၌ ျဖစ္သည္။ ေခမာရီတို႔လည္း ဘုရားအနီး ပန္းခံုတိုက္၌ တည္းခိုၾကသည္။ စစ္ကိုင္းမွ ယူေဆာင္လာေသာ သရဖီ၊ ဇြန္ပန္းမ်ားကို ပန္းထီး၊ ပန္းေစတီပံု သီကံုးကာ ဘုရားႀကီးအား လွဴဒါန္းရင္း စာေမးပြဲေအာင္ရန္ ဆုေတာင္းရသည္။ စာေမးပြဲ ေအာင္လွ်င္ ဆုလက္မွတ္ႏွင့္ ေငြငါးဆယ္။
(၆)
ေခမာရီသည္ ပုဝါျဖဴႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ စာအိတ္ကို ေခါင္းတင္ႏွင့္ ပတ္ၿပီး၊ ေခါင္းေပၚ၌ ရြက္ကာ ေဗာဓိေခ်ာင္ ကုန္းေပၚသို႔ တနဲ႔နဲ႔ႏွင့္ တက္သြားေလသည္။ ေမာလာကာ အသက္ရွဴ မဝသည္ႏွင့္ ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့ေပ။ စိန္ပန္းပင္ႀကီး ေအာက္၌ ဦးၾကာဖူး ခံုဖိနပ္ကို ဖင္ ခုထိုင္ကာ နားေနေလသည္။
မ်က္ေစ့ေရွ႕၌ သီလရွင္ေတြ တပါးၿပီးတပါး သြားေနၾကသည္။ သီလရွင္ေတြ ဝင္သြားေသာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဇရပ္ကို ေငးၾကည့္ေနေလ၏။ ဇရပ္ အလယ္၌ စားပြဲ ကုလားထိုင္ႏွင့္ ထိုင္ေနသည့္ သ႐ိုင္ဆရာႀကီး၊ စားပြဲခံု၏ ေရွ႕တူ႐ူ လက္ဝဲဘက္၌ သီလရွင္မ်ား ျပားျပားဝပ္ ထိုင္ကာ စာလိုက္ၾကသည္။ စားပြဲ၏ လက်္ာဘက္ ပ်ဥ္ေထာင္ ကာထားေသာ အတြင္း၌ တဘက္ေလွကားမွ တက္၍ သံဃာေတာ္မ်ားက စာလိုက္ၾကရေလသည္။
ေခမာရီသည္ ပထမငယ္ကိုလည္း ေအာင္ၿပီး၏။ ပထမလတ္ကိုလည္း ေအာင္ခဲ့၏။ ယခုအခါ အထက္တန္း ပထမႀကီး စာေမးပြဲ ေျဖဆိုရန္ သ႐ိုင္ဆရာႀကီးထံတြင္ စာလိုက္ ေနရေလသည္။ ေခမာရီ၏ ေနေရး ထိုင္ေရးကား ေရွးက အတိုင္းပင္ ျဖစ္၏။ ႀကီးေတာ္ႀကီး တလႏွစ္ဆယ္ ေထာက္ပံ့သမွ်ႏွင့္ ၿခိဳးၿခိဳးျခံျခံ စားဝတ္ ေနထိုင္၏။ ရပ္ရြာသို႔လည္း တေခါက္မွ မျပန္ ၊ ႀကီးတာ္ႀကီးသာလွ်င္ ေခ်ာင္သို႔ တႏွစ္ တခါေလာက္ လာတတ္ေလသည္။
ေခ်ာင္၌ ပဲႏွင့္ သစ္သီးသစ္ရြက္ႏွင့္ ခါးဝတ္ ပိတ္စံု ႏွစ္စံု သံုးစံုေလာက္ျဖင့္ အသားက် ေနေလၿပီ။ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ထဲတြင္ ေအာင္းေနေသာ ေခမာရီ၏ သက္တမ္းမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ရွိလာေခ်ၿပီ။ ႏွစ္ၾကာေသာ သီလရွင္၏ အေျခအေနသည္ သီလရွင္ ျဖစ္စ, ယခင္အခ်ိဳး အတိုင္းပင္ ဘယ္လိုမွ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမ်ိဳး မရွိ။ သို႔ေသာ္ ... ယခု ေခမာရီသည္ သီလရွင္ကေလး ေခမာရီ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ယခုမွ သိသာစြာပင္ တမ်ိဳး ေျပာင္းလဲလာ ေလသည္။
စကားေျပာလွ်င္ ေမာလာသည္၊ အျမဲတန္းလည္း ရင္တုန္တတ္သည္။ ေခ်ာင္ဆရာ ေဒၚသီလစာရီ ကြယ္လြန္သြားမွ ဇရပ္တြင္ စာခ်ဆရာ ျဖစ္ေနသည္။ သီလရွင္ကေလးမ်ားကို သဒၵါ၊ သၿဂႋဳဟ္ စာခ်ေပးေနသည့္အခါ “အသက္ရွဴ ၾကပ္ရလိုက္တာ” ဟု ႏႈတ္က ေျပာရင္း ေလကို ဝဝပင့္သြင္းၿပီး ရွဴထုတ္ေနရသည္။
ေလတက္လာ၍ ေအ့ ... ေအ့ ဟု အသံထြက္လာလွ်င္ ဇရပ္ ခုႏွစ္ေဆာင္ ရွစ္ေဆာင္ေလာက္က ၾကားႏိုင္ေလာက္သည္။ အထူးသျဖင့္ မ်က္စိမ်ားလည္း သီေဝကာ မႈန္လာေလၿပီ။ သီလရွင္ ေခမာရီသည္ ေဝဒနာရွင္ ေဒၚေခမာရီ အျဖစ္ တမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနေခ်ၿပီ။
သစ္ပင္ေအာက္၌ ေခမာရီသည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာရင္ကို လက္ႏွင့္ ဖိလ်က္၊ အေမာ သက္သာေအာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ေနရေလသည္။
“ပထမႀကီးေတာ့ ေအာင္မွ ျဖစ္မယ္ ...”
ေခမာရီသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားယူ၍ မတ္မတ္ ရပ္လိုက္၏။ ကိုယ္ကို မတ္ရပ္လိုက္လွ်င္ ေျခေထာက္ ေအာက္က ေျမႀကီးမွာ ခ်ာလပတ္ လည္သြားေလသည္။ ေခါင္းေပၚက စာအုပ္ကေလးမွာ ေျမေပၚသို႔ ဖုတ္ကနဲ က်သြားသည္။ ေခမာရီသည္ ကပ်ာကယာ စိန္ပန္းပင္ကို လွမ္းမွီ လိုက္ရေလသည္။
“အလို ... ျမတ္စြာဘုရား”
ေခမာရီသည္ မူးေနၿပီ။ ေျမႀကီးပၚသို႔ အသာ ထိုင္ခ်လိုက္ကာ သစ္ပင္လံုးကို မွီေနရသည္။ မ်က္လံုးမ်ား ျပာလ်က္ အားလံုး ယိမ္းထိုးေနေလရာ မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားရေလသည္။ မူးလြန္းလို႔ ထင္ရဲ႕၊ ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္လာေလသည္။ တကိုယ္လံုးကား ေအးစက္လာသည္။
“ဆရာေလး ... ဆရာေလး”
ေခမာရီသည္ မ်က္ေစ့ ေမွးဖြင့္လ်က္ မ်က္ေမွာင္တြန္႔ၿပီး ၾကည့္ရသည္။ ၾကာၾကာ ဖြင့္ဖို႔ရန္ပင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။
“ဆရာေလး မူးသလား ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ တပည့္ေတာ္ကိုမွီ ... မွီထား”
လူခ်င္း ထိထား၍ ေႏြးေသာ အသိကိုသာ သိသည္။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္းပင္ မသိ။ လူတကိုယ္လံုး အထက္သို႔ ေျမာက္ပင့္ တက္သြားၿပီး ေအာက္သို႔ အရွိန္ႏွင့္ လိမ့္ေခ်ာလာကာ ေမွာင္ထဲ၌ ရပ္တည္ရာ မရႏိုင္ဘဲ ေမာေနရွာသည္။ ေမာလြန္းသျဖင့္ အင္အား ကုန္ခန္းကာ မလႈပ္ႏိုင္၊ မရွားႏိုင္၊ သီလရွင္ကို မွီေနရသည္။
“ဆရာေလးကို တပည့္ေတာ္ လိုက္ရွာလိုက္တာ ေတြ႕ေပလို႔ဘဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ေနေသးသလဲ ... ”
ေခမာရီသည္ အားယူ၍ မ်က္လံုးဖြင့္ကာ သီလရွင္ကို ၾကည့္ေလသည္။
“နဲနဲ သက္သာပါတယ္”
“ေခ်ာင္မွာ သံႀကိဳးစာ တေစာင္ ေရာက္လာလို႔ ဆရာဘုရားက လိုက္ရွာေပးစမ္း ဆိုတာနဲ႔ တပည့္ေတာ္ လိုက္ရွာတာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို သီလရွင္က ဆုပ္ထားေသာ စာအိတ္ အဝါကေလးကို ထိုးျပ၍ “ေဖာက္လိုက္ပါ” ဟု သဲ့သဲ့သာ ေျပာႏိုင္ရွာ၏။
အေမေသၿပီ။
ႀကီးေတာ္ႀကီး ေသဆံုး၍ ႐ိုက္လိုက္ေသာ သံႀကိဳးစာ ျဖစ္ေလသည္။ စာရြက္ထဲရွိ အဂၤလိပ္စာ ႏွစ္လံုးမွာ ဝါး၍ ဝါး၍ သြားလ်က္ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္ထားလိုက္သည္။
(၇)
မေကသီသည္ အိတ္ထဲမွ ဆန္ကို လက္ႏွင့္ ေကာ္လိုက္ကာ “တပည့္ေတာ္တို႔ ေရႊဘိုမွာေတာ့ ဒါအေကာင္းဆံုးဘဲ ဘုရာ့၊ ေရႊဝါ ေတာင္ထိပ္ပန္း” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ေခမာရီမွာ မျမင္ဘူးသည့္ ပစၥည္းကို ေငးသလို ေငးေငးသာ ၾကည့္ေနသည္။
“ဒီအိတ္ကေတာ့ ပဲႀကီးက နဲနဲ၊ ကုလားပဲ၊ ပဲက်ား။ ဒါေတြက အရပ္က လွဴလိုက္တာ၊ တပည့္ေတာ္ အရီက ဆီ ၂-ပိႆာ လွဴလိုက္တယ္၊ အေမကေတာ့ ေငြ ၃၀-ေပးလိုက္တယ္”
မေကသီသည္ အရပ္ျပန္၍ စုေဆာင္း ရခဲ့သမွ် ပစၥည္းမ်ား အထုပ္ထဲမွ ျဖည္ျပကာ အားရပါးရ ေျပာေနေလသည္။
ေခမာရီသည္ ေငးၾကည့္ေနရင္းမွ မ်က္ႏွာကေလး ညႇိဳးေနရွာသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီး ဆံုးၿပီးမွ မည္သူမွလည္း ေထာက္ပံ့မည့္သူ မရွိ။ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ ရွိလွသည္။ အျခား သီလရွင္မ်ားကဲ့သို႔ အလွဴခံ သြားရေအာင္ ျပန္စရာ အရပ္ရယ္၊ အိမ္ရယ္လည္း မရွိ။ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ္ ျပန္သြားၾကေသာ သီလရွင္မ်ားမွာ ေခ်ာင္ျပန္လာလွ်င္ ဆန္၊ ဆီ၊ ပဲ၊ အခ်ိဳ႕က ၾကက္သြန္၊ ျငဳပ္သီး စသည္ျဖင့္ စုေဆာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေခမာရီမွာ စားဘို႔ ဝတ္ဘို႔ ပူလာရသည္။ ဝါတြင္းဝါပ စာခ်ေန၍ တပည့္မ်ားက ဟင္းတခြက္ေတာ့ ကမ္းၾက၏။ အေထာက္အပံ့ မရွိမွန္း သိၾက၍ ပဲတျပည္၊ ဆန္တစိတ္၊ ဆီတပုလင္း၊ သီလရွင္ အခ်င္းခ်င္း စု၍ ေပးၾကကမ္းၾကသည္။
စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ကတံုးေပၚ ထိပ္ကြက္ ရသလိုပင္ သူမ်ား ေပးစာကမ္းစာကို မ်ိဳမက်ႏိုင္၊ ၾကာေတာ့ ယူရမွာ အားနာလာသည္။ သီလရွင္မ်ား အလွဴခံ ရလာတိုင္း ေပးၾကကမ္းၾက သမွ်ႏွင့္ ေနရသည္မွာ ျပတ္ျပတ္ငတ္ငတ္ ရွိလွသည္။
ေခမာရီသည္ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ပင္ “ေခ်ာင္” ႏွင့္ ခြာလိုက္ရသည္။ ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ့္အိမ္ဆို၍ ေခ်ာင္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့သည့္ ေခ်ာင္ႏွင့္ ခြဲခြာခဲ့ရသည့္အတြက္ ႐ႈိက္ၿပီး ငိုမိေလသည္။
“ရန္ကုန္မွာ အေထာက္အပံ့ မရွိဘဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အလွဴခံၿပီး ေနႏိုင္ၾကတဲ့ သီလရွင္ေတြ ျပည့္လို႔ပါ၊ လိုက္သာ လိုက္ခဲ့ပါ”
ရန္ကုန္မွ ဘုရားဖူးလာေသာ မသုခက အေျပာေကာင္းလြန္း၍ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေတာ့ဟု ပိုုင္းျဖတ္ကာ သီလရွင္ တပည့္မ်ားထံ၌ စားရိတ္ေငြကေလး အလွဴခံကာ တခါမွ မေရာက္ဘူးေသာ ရန္ကုန္သို႔ လိုက္သြားေလသည္။
ေဘာင္ဒရီလမ္းရွိ ဦးျပားေတာရတြင္ မသုခေနေသာ ဇရပ္၌ မသုခႏွင့္အတူ ေနေလသည္။ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရာ ေနမႈ စားမႈအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု အေတာ္ စိတ္႐ႈပ္သည္။ ပါလာသည့္ ပိုက္ဆံမွာလည္း မၾကာခင္ ကုန္သြားေတာ့မည္။
“မသုခ ဒီတခါ ဆန္ခံ ထြက္သြားရင္ တပည့္ေတာ္လဲ လိုက္မယ္ ဆြမ္းဆန္ခံတဲ့ ဘန္း ငွားေပးပါ”
မသုခမွာ ေခမာရီအတြက္ ဇရပ္ေတြ ရွိရာသို႔ သြားကာ ဘန္းလည္၍ ငွားေပးေလသည္။ ဦးေျပားေတာရ၌ ေနထိုင္ၾကေသာ သီလရွင္မ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ၿမိဳ႕ဘိတ္၊ ေတာဘိတ္ ဆန္အလွဴခံ ထြက္ၾကသည္။ ဘန္းရွင္မ်ားအားလံုး ထြက္ၾကမည္ျဖစ္၍ ဘယ္သူကမွ မငွားႏိုင္ေပ။
“ဆရာေလးရယ္ ... ေတာဘိတ္ ၿမိဳ႕ဘိတ္ မလိုက္ပါနဲ႔၊ အမ်ားနဲ႔ဆိုေတာ့ အမ်ားသြားသလို သြားရမွာ၊ ဆရာေလးက မာတာ မဟုတ္ေတာ့ သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ၾကားဘိတ္ ထြက္ပါ၊ ကိုယ္နားခ်င္ရာနား၊ သြားခ်င္ရာသြား ရတယ္ ဘုရာ့”
ဥပုသ္ေန႔ လြန္ေျမာက္၍ (၁) ရက္ေန႔တြင္ နံနက္ ေစာေစာစီးစီး မသုခႏွင့္ ဆန္ခံ ထြက္ခဲ့ ၾကသည္။ ေက်ာက္ကာ ဘန္းကေလးထဲ၌ ဘန္းကုန္း ငယ္ငယ္ကေလး တခု၊ ဒန္ခ်ိဳင့္ပုေလး တလံုး၊ ပိတ္အိတ္ကေလး တအိတ္ထည့္ကာ ဘန္းကိုယ္စီ ရြက္လ်က္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
“လာဘ္ဦး မပယ္ရဘူး ...၊ လာဘ္ဦးပယ္ရင္ လာဘ္တိတ္တတ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေသခ်ာတဲ့ အိမ္က စမွ ျဖစ္မယ္ ...”
မသုခ၏ စကားမ်ားသည္ ေခမာရီ၏ နားထဲတြင္ ခါးသီး၍ သြားေလသည္။ မသုခသည္ ေဘာင္ဒရီလမ္းထဲရွိ ႏွစ္ထပ္အိမ္ ဝင္းျခံထဲသို႔ ေရွ႕ကသြား၍ ေနာက္မွေျဖးေျဖး လိုက္ဝင္ရေလသည္။ တိုက္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနၾကသည္။
သီလရွင္မ်ား ျမင္၍ တိုက္ထဲမွ ကေလးမ တေယာက္သည္ လဘက္ရည္ ပန္းကန္လံုးႏွင့္ ဆန္ထည့္ကာ ထြက္လာေလသည္။ သီလရွင္ ႏွစ္ေယာက္အား လဘက္ရည္ ပန္းကန္တလံုးစာကို တဝက္စီ ခြဲေလာင္းကာ ျပန္ဝင္သြားေလ၏။
ေဒၚသုခလည္း ဘန္းကုန္းကေလးထဲမွ ဆန္ကို ဆန္အိတ္ထဲသို႔ မွန္းေလာင္းထည့္ရင္း “ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ ေျပာလႊတ္မလားလို႔ ပူလိုက္ရတာ လာဘ္ဦးေကာင္းတယ္ ဆရာေလး” ဟု ေခမာရီ ၾကားေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာအားရ တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။
ေခမာရီမွာ ဘန္းကုန္းကေလးထဲမွ ဆန္ကိုၾကည့္ကာ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး ေလွ်ာက္မိလွ်င္ တိုက္တတိုက္သို႔ ဝင္ျပန္ေလသည္။ တိုက္ေရွ႕၌ ႏွစ္ေယာက္သား ရပ္ေနၾကသည္။ လူစသူစ မျမင္၊ တိုက္ႀကီးမွာ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။
တိုက္ထဲမွ လူရိပ္လိုလို ျမင္လိုက္လွ်င္ မသုခသည္ အသံကုန္ ဟစ္၍ ေအာ္လိုက္သည္။
“ဒါနဆန္မ်ား ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ရွင္ ...”
အသံက်ယ္လြန္း၍ ေခမာရီမွာ လန္႔သြားသည္။ တိုက္ထဲမွ မိန္းမႀကီး တေယာက္ ေပၚလာကာ အိမ္ေပါက္ဝသို႔ပင္ ထြက္မလာဘဲ “မယ္သီလရွင္မ်ားကလဲ ဘာေန႔မို႔ ဆြမ္းခံေနတာလဲ၊ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ေတာ္ ...” ဟု ျပန္ေအာ္လိုက္ကာ ကြယ္ေပ်ာက္၍ သြားေလသည္။
“ဒီမိန္းမႀကီးက ဘယ္ေန႔မွ ေလာင္းတာ မဟုတ္ဘူး ... ဒီလိုဘဲ”
မသုခသည္ နာက်ည္းသည့္ အသံျဖင့္ေျပာရင္း ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ကေလး နင္းထြက္လာသည္၊ အေတာ္ကေလး သြားမိျပန္ေသာအအခါ လမ္းၾကား တစ္ခုထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းထဲတြင္ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္လ်က္ အိမ္ တအိမ္မွ မျမင္ရေခ်။ သစ္ပင္အုပ္မ်ား ေက်ာ္လြန္၍ သြားမွပင္ အိမ္ကေလး တအိမ္ ေတြ႕ရသည္။
ထိုအိမ္မွာ မသုခ၏ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာႏွင့္ တူေလသည္။ အိမ္ထဲ၌ ရင္းရင္းႏွီးနွီး ဝင္ထိုင္ကာ ေရအိုးစင္က ေရခပ္၍ ေခမာရီအား ကမ္းေပးေလသည္။ ထိုင္မိ၍ မၾကာခင္တြင္ “မစိန္ေရ” ဟု ပါးစပ္က ေခၚရင္း အိမ္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလသည္။ ပန္းကန္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ ကိုင္လ်က္ အိမ္ထဲမွ “မစိန္” ႏွင့္ ထြက္လာၾကသည္။ ေထာင္ထားသည့္ သင္ျဖဴးကို ဆြဲခ်၍ ခင္းသည္။ ဘန္းႏွင့္ ရြက္လာေသာ ဒန္ခ်ိဳင့္ကေလးကို ဖြင့္ကာ ပန္းကန္ထဲသို႔ ထမင္း ယူထည့္လ်က္ “လာ ဆရာေလး ... စားလိုက္တာ ေအးတယ္” ဟု ေခမာရီအား ထမင္းစား ေခၚေနသည္။ နံနက္စာကို ထိုအိမ္၌ပင္ ဇရပ္က ခ်က္ယူလာၾကေသာ ငါးပိခ်က္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ တို႔စရာႏွင့္ စားလိုက္ၾကရသည္။ ထိုအိမ္ကအထြက္ မစိန္က ႏို႔ဆီဘူးႏွင့္ ဆန္အျပည့္ တေယာက္တလံုးစီ ေလာင္းလိုက္ေလသည္။ အိမ္ ေနာက္ေဖးရွိ စပယ္ပင္ေတြ အခင္းလုပ္ စိုက္ထားေသာ လမ္းေျမႇာင္အတိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ အခင္းစိုက္ေသာ ျခံေတြကို တျခံၿပီး တျခံ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ သြားေနၾကသည္။ တအိမ္ႏွင့္ တအိမ္ အေတာ္ပင္ လွမ္းေလသည္။
ထိုလမ္းေျမႇာင္မွ လြန္လွ်င္ လမ္းမသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ လမ္းေဘးရွိ အိမ္မ်ားကို တအိမ္မက်န္ ဝင္ရပ္ၾကသည္။ အိမ့္ေစ့ ဆိုသလိုပင္ မလြတ္တမ္း ထြက္ေလာင္းၾကသည္။
ေႂကြဇြန္းႏွင့္ တဇြန္းစီ။
မသုခသည္ ေရွ႕က ျပာျပာ ျပာျပာႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလ်က္ “ျမန္ုျမန္ေလွ်ာက္ ဆရာေလး ... ေရွ႕ကအိမ္က ဘႀကီးက သီတင္းတိုင္း တေယာက္ ငါးျပား လွဴတယ္ ...၊ လာ ... လာ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္”
အိမ္အတြင္းသို႔ ဝင္သြားၾကရာ ေခြးႀကီး တေကာင္က ဝုတ္-ဝုတ္ ေဟာင္လ်က္ ထြက္လာေလသည္။ ေခမာရီလည္း ေၾကာက္အား လန္႔အားျဖင့္ ျခံအျပင္ဘက္သို႔ လွည့္ထြက္ ေျပးေလသည္။ ေခြးမွာ ေခမာရီ ေနာက္သို႔ပင္ လိုက္ေဟာင္ ေနေလသည္။
ေခမာရီသည္ ျခံအျပင္ လမ္းမဘက္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဒူးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသျဖင့္ ေခါင္းေပၚက ဘန္းကိုခ်လ်က္ မသုခအား ထိုင္ေစာင့္ ေနရသည္။
မသုခ ျပန္ထြက္လာလွ်င္ “မသုခ ျပန္ၾကပါစို႕ ...” ဟု ဆီး၍ ေျပာလိုက္သည္။ “အခုေတာ့မွ ဘုရား ... ေနာက္ဆုတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေရွ႕ဆက္သြားမွ ျဖစ္မယ္၊ အသြားပူ အျပန္ပူနဲ႔ ညေနမွ ေအးေအး ျပန္တာေပါ့၊ ေမာရင္ ျဖည္းျဖည္း နားေလွ်ာက္ပါ ...”
ေခမာရီမွာ ဘယ္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္း မသိ၊ တလမ္းေက်ာ္ တလမ္းျဖတ္ မသုခေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရသည္။ တအိမ္ဝင္ တအိမ္ထြက္ႏွင့္ သြားၾကရင္း ေမာပန္းလာ၍ သစ္ပင္တပင္ ေအာက္တြင္ ဘယ္ေလာက္ ေရွာက္ရအံုးမလဲ ဟု ခရီးကို မွန္းဆကာ အေတာ္ႀကီး ေမာေနေလသည္။
“ေဟး ... အရာ ၾကာဝတ္ ၾကာဝတ္”
မသုခ ဘာေျပာလိုက္ပါလိမ့္ဟု လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ မသုခက ေမးထိုးျပသည္။
အက်ႌခၽြတ္ႏွင့္ ကုလားႀကီးတေယာက္ တဲကေလးမွ ေျပးထြက္လာၿပီးလွ်င္ ဒိုဘီထဲမွ လက္ႏွင့္ႏိႈက္၍ ဆန္တဆုပ္စီ ထည့္ၿပီး ျပန္ဝင္သြားေလသည္။
ကုလားတဲ- ကုလားအိမ္ ေရွ႕မ်ားတြင္ ရပ္တိုင္းပင္ မသုခသည္ “အရာ ... ၾကာဝတ္ ၾကာဝတ္” ဟု ပါးစပ္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေျပာေလသည္။
ေခမာရီကား ေျခကို မသယ္ခ်င္ေအာင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ထိုင္ေန၍လည္း မျဖစ္၊ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ဒရြတ္ဆြဲလ်က္ ေနၿပီ။ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဈးႀကီးသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။
“ဆရာေလး ဒီနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ ေန ... အခုဘဲ လာမယ္”
မသုခသည္ သူ႔ဘန္းထဲမွ ဆန္မ်ားကို ေခမာရီ ဘန္းထဲသို႔ ျပန္ေလာင္းထည့္ကာ ဘန္းအလြတ္ ရြက္လ်က္ လူေတြၾကားမွ ေစ်း႐ံုထဲသို႔ တိုးဝင္သြားေလသည္။ ေခမာရီသည္ လူသြားလမ္းေဘး သမံတလင္းေပၚ၌ ထိုင္ကာ ေရွ႕မွျဖတ္လ်က္ တိုးေခြ႕သြားၾကေသာ လူေတြကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ေစ့ ေနာက္လာသည္။ အတန္ၾကာမွ မသုခ ျပန္ထြက္လာသည္။ မသုခ ဘန္းထဲ၌ ၾကက္သြန္ဥ ႏွစ္ဥ သံုးဥ၊ ျငဳပ္သီး တဆုပ္ေလာက္၊ ဖေရာင္းတိုင္ အနီအဝါ သံုးတိုင္၊ ကြမ္းသီးစိပ္ သံုးေလးျခမ္း၊ ကြမ္းရြက္တထပ္၊ အာျပဲငါးေျခာက္ သံုးေလးေကာင္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ကန္စြန္းရြက္ စံုစိေနေအာင္ နည္းနည္းစီ ပါလာသည္။
“မနဲ တိုးေခြ႕ၿပီး အလွဴခံရတာ ဘုရာ့”
ေခမာရီသည္ ဘန္းထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း မၾကည့္လို၊ လူေတြကိုလည္း မျမင္သလို၊ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမွန္း မသိ၊ ငိုင္လ်က္သာ ေနမိသည္။ ငါးေျခာက္ဆိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးသည္ ေခမာရီတို႔ ဘန္းထဲမွ ဆန္မ်ားကို ျပည္ေတာင္းႏွင့္ ခ်င္တြယ္ေနသည္။ သူ႔ ျပည္ေတာင္းမွာ သီလရွင္မ်ား ဆန္လာေရာင္းလွ်င္ ဝယ္ရန္ ဆန္ဆိုင္က ျပည္ေတာင္းထက္ ႏို႔ဆီဘူးတဝက္ ပိုလုပ္ထားေသာ ျပည္ေတာင္း ျဖစ္သည္။
“သံုးျပည္နဲ႔ ေလးလံုး ဆိုေတာ့ ...”
အေဒၚႀကီး ဆက္၍ မေျပာဘဲ စိတ္တြက္ တြက္ေနေလသည္။
“အေဒၚ့ျပည္ေတာင္းက အသာႀကီး လုပ္ထားတာ၊ နဲနဲ ပိုေပးပါ အေဒၚရယ္” ဟု မသုခက ေျပာလိုက္ရာ ေခမာရီမွာ သည္ေတာ့မွပင္ ဆန္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနမွန္းကို ရိပ္မိေတာ့သည္။ ေခမာရီသည္ မ်က္လံုးတြင္ လည္လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို ပါးေပၚသို႔ စီးမက်ရန္ မ်က္ႏွာကို မလႈပ္ခါဘဲ စိတ္ကို တင္းထားရသည္။ မိမိဘဝကား တကိုယ္ခ်င္း တေကာင္ႂကြက္ အားကိုးရာမဲ့ အေျခပါတကား ...။
(၈)
ဆြမ္းခံ ျပန္ခဲ့သည့္ ေန႔ကပင္ ဇရပ္တြင္ ဘံုးဘံုးလဲလ်က္ လူမမာႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့ရာ မင္းကေတာ္ႏွင့္သာ မေတြ႕ခဲ့လွ်င္ ေခမာရီသည္ ေလာကကို ရင္မဆိုင္သည့္ အျဖစ္ႏွင့္ တလက္စတည္း ကိစၥၿငိမ္းသြားမည္ ျဖစ္၏။ အိပ္ရာထဲတြင္ ေခါင္းမထူႏိုင္၍ ပက္လက္ကေလး ေနခဲ့ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ားေၾကာင့္ ေခမာရီမွာ သီလရွင္ ႐ုပ္ႏွင့္ မတူေတာ့ေခ်။
ေျမနီေရာင္ ခါးဝတ္ကို ဝတ္စားထားေသာ္လည္း လက္တဆစ္ခန္႔ ရွည္ထြက္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားသည္ ဖန္ကတံုးကို ဖံုး၍ ထားသည္။ တေန႔ေသာ္လည္း သက္သာႏိုး၊ တေန႔ေသာ္လည္း ေခါင္းထူႏိုးႏိုးႏွင့္ ေဝဒနာမွာ တမ်ိဳးၿပီး တမ်ိဳး ေထြသာ လာသည္။ ယခုေတာ့ ေထြ႐ံုတင္မက၊ သဲေတာင္ လာသည္။ ေဝဒနာသာ အေရးႀကီးသည္၊ ဆံပင္ကို အေရးမႀကီးႏိုင္ ...။ “မသုခရယ္ ... တပည့္ေတာ္ ေသရင္ ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ ဆံပင္ပါ ရိတ္ေပးလိုက္ပါေနာ္ ... ” ဟု မွာထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။
ဦးျပားေတာရဇရပ္သို႔ လင္ႏွင့္ စိတ္ေကာက္ကာ၊ ဥပုသ္ရက္ရွည္ လာေစာင့္ေနေသာ ဝန္ေထာက္ကေတာ္ ေဒၚခင္ခင္သည္ ေခမာရီ အျဖစ္ကို သနားမိသည္။ မသုခ ဆန္ခံသြားလွ်င္ ဇရပ္တြင္ တေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ရွာေသာ လူမမာကို မ်က္စိေအာက္တြင္ မေနသာတိုင္း ေဖးမျပဳစု ေပးေလသည္။ မင္းကေတာ္မွာ ဇရပ္တြင္ တလ ကိုးသတင္း စိတ္ေကာက္ေနၿပီးေနာက္ ဝန္ေထာက္မင္းက လိုက္ေခၚ၍ အိမ္ျပန္သြားသည့္တိုင္ ဂ႐ုဏာမကင္းေသာ ေခမာရီထံသို႔ မၾကာခဏ လာ၍ ၾကည့္ရွာသည္။
ေဆးဝါးတြင္မက၊ ဓာတ္စာကေလးမ်ား ဝယ္ျခမ္းလာသည္။ တခါတေလလည္း ေငြစကေလးမ်ား ေပးကမ္း လွဴဒါန္း သြားသည္။ ေလမေလွ်ာက္၍ ေျခေထာက္ တဘက္မွာ ေကာင္းေကာင္းပင္ မသန္ေတာ့၊ ေခမာရီသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ မၾကာခဏ ဆိုလိုပင္ ေျခေထာက္ကို လႈပ္ေရြ႕ၾကည့္သည္။
ေျခေထာက္ကို လႈပ္ၾကည့္လွ်င္ မ်က္ရည္မ်ား လည္ေန၏။ ၾကက္သီးမ်ား ထလာ၏။
“လူက်န္းမာလို႔ ဒီေျခေထာက္ေတြ မသန္ရင္တာ့ ဆြမ္းဆန္ခံဖို႔ အခက္ဘဲ မင္းကေတာ္ရယ္ ...”
ေခမာရီသည္ စိတ္တြင္းက သူမ်ား မၾကားေအာင္ ေသလိုက္ပါေတာ့ဟု ေန႔တိုင္း ဆုေတာင္းေနေလသည္။
ေျခာက္လေလာက္ ရွိလာသည္။
လူက ထူႏိုင္ထႏိုင္ လာေသာ္လည္း ေျခေထာက္ကို ၾကာၾကာ မေထာက္ႏိုင္ေသး၊ အိပ္ရာမွ ထေလွ်ာက္လွ်င္ မသုခ တြဲထူမွပင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေလသည္။ မသုခသည္ ဆြမ္းဆန္ခံ၍ ရသမွ်ကို ေရာင္းကာ တတ္အားသ၍ ျပဳစုရွာသည္။ မသုခ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြ ျပဳစုေနရတာကို မႀကိဳက္ႏိုင္ေခ်။ သူမ်ားကို ဒုကၡေပးေနရသည့္ ဘဝကို ေန႔ရွိသ၍ စိတ္ပ်က္လာသည္။ သည္ဘဝကို စိတ္ပ်က္ရသည့္အထဲ ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကလည္း တေန႔ထက္တေန႔ ရွည္လာ၍ စိတ္ညစ္ လာသျဖင့္ မသုခကို ဓားႏွင့္ ကပ္ေက်း ေတာင္းရသည္။
“မာမွ တံုးလိုက္ပါ ... ေကာင္းေကာင္းမွ မမာေသးဘဲ ဘယ္ရိတ္လို႔ ျဖစ္မလဲ၊ မမာတုန္း မရိတ္ေကာင္းဘူး”
ေခမာရီသည္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လ်က္ စိတ္အိုက္သြား ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သက္ျပင္းခ်၍ မ်က္ေမွာင္ ေျဖလိုက္ကာ ဆုပ္မိလုနီးနီး ရွိေနေသာ ဆံပင္ကို အသာသပ္ရင္း ဆံတိုႏွင့္ စိတ္တမ်ိဳးပင္ ေပါက္လာသည္။ စိတ္တမ်ိဳး ေနာက္ေနေသာ ေခမာရီကို မင္းကေတာ္က အကဲခတ္မိသည္။
“ခင္တို႔က သနားလို႔ ေျပာတယ္မွတ္ပါ ဆရေလး ...၊ က်မအဖို႔မွာ တေယာက္အတြက္ ဘာမွ ဝန္မေလးပါဘူး၊ အေဖာ္ေတာင္ ရပါေသးတယ္၊ ဆံုးသာ ဆံုးျဖတ္ပါ ... ”
မင္းကေတာ္မွာ အေဖာ္ လိုေနေပသည္။ အိမ္တြင္ မိန္းမႀကီး တေယာက္ ကိုယ့္ထဲက ရွာထားဖို႔ လိုေနသည္။ ဝန္ေထာက္မင္းမွာ မိမိအျပင္ “တိတ္တိတ္” ရွိေသး၍ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေန မိန္းမေဖာ္လည္း လိုခ်င္သည္။ အိမ္တြင္ ခိုင္းေစထားေသာ ကေလးမ ကေလးမ်ား ရွိ၍ အိမ္ကလူအတြက္ အလစ္မေပးရန္ အိမ္ထဲ၌ မိန္းမႀကီးႀကီး အေစာင့္တေယာက္ ရွိမွလည္း ျဖစ္မည္။ ဒီ့အျပင္ ဖဲဝိုင္းတြင္ လူမစံု၍ တအိမ္လိုလွ်င္ ျဖည့္မည့္ အေဖာ္ေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။
“စဥ္းစား မေနပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာေလးရယ္ ... ၊ ဆရာေလး ဘဝဟာ တေယာက္ထဲရယ္၊ ေထာက္ပံ့မယ့္ လူလဲ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေျခေထာက္က ေကာင္းေကာင္း မသန္တာႀကီး၊ ဆြမ္းဆန္ ခံႏိုင္အံုးမလား၊ သီလရွင္ အဝတ္ခၽြတ္လို႔လည္း ငရဲမႀကီးပါဘူး၊ လူဝတ္နဲ႔လည္း သီလရွိရင္ ျဖစ္တာပါဘဲ၊ က်မအဖို႔ ဘာမွ တာဝန္ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရမွာပါ၊ လူဝတ္လဲမယ္ မဟုတ္လားဟင္ ...”
မ်က္လႊာကေလးမ်ား စင္းစင္းက်ေနသည့္ ေမွးေနေသာ ေခမာရီ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ တဘဝသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ေနသည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ ေခမာရီသည္ မင္းကေတာ္အား ေခါင္းၿငိမ့္ ျပလိုက္သည့္ အခါ၌ အသက္ပါ ပါသြားသလို ၿငိမ္က်သြား ေလသည္။
“ဆံစုနဲ႔ စုစည္း ေပါင္းထံုးရင္ ဆံပင္တိုေတြ ဝင္ပါတယ္”
မင္းကေတာ္သည္အလိုက္မသိ အားတက္သေရာ ရႊန္းရႊန္းေဝေဝ ေျပာေနေလသည္။ ေခမာရီသည္ အေသလို ၿငိမ္ေနရာမွ ရွက္လည္း ရွက္လွစြာ ဝမ္းလည္း နည္းလွစြာျဖင့္ ျပံဳးလိုက္ရေလသည္။
----------------
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး