ပိုးဖလံ

ပိုးဖလံ
----------
၁။
ေ႐ႊေရာင္ ဆိုင္ကယ္ေလးကို ေၾကာ့ေနေအာင္ စီးထြက္သြားတဲ့ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ဦးစံကြန႔္ တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းႀကီး ဟီးခနဲ ခ်လိုက္တယ္။ ဦးစံကြန႔္ ခ်လုိက္တဲ့ သက္ျပင္းက အသံက်ယ္သြားလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ေယာကၡမ မေဒါက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွမ္းထိုးလိုက္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မေဒါရဲ႕ ေယာက်္ား ကိုလွေသာင္းကေတာ့ မသိခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနတဲ့ပုံကို တမင္ဖမ္းၿပီး ေဆးလိပ္ ေသာက္ေနတယ္။ ဦးစံကြန႔္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စကား မေျပာခ်င္တာနဲ႔ဘဲ သူ႔အိပ္ခန္းကေလးထဲ တန္းဝင္ခဲ့တယ္။
အိပ္ခန္းထဲမွာေတာ့ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ ထဘီေတြ အက်ႌေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ပြလို႔။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဒါေတြ သိမ္းဆည္း ေပးရတာကိုပဲ သူ႔မွာ ပီတိ ျဖစ္ရလြန္းလို႔။ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုကေလးကို တစ္ေနကုန္ သူ ၾကည့္မဝ ျဖစ္ရလြန္းလို႔။ ခံခဲ့ပါတယ္။ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ အႏြံအတာေတြ။ ခင္ေအးခ်စ္ လိုခ်င္တာ ပူဆာစမ္း။ သူ႔မွာ ဝယ္ေပးခ်င္လြန္းလို႔ လက္ေတြကို ယားလို႔။ ရွိတဲ့စည္းစိမ္ ျပဳတ္သြားစမ္းပေစ။ ေအးခ်စ္ကေလး လိုခ်င္တာ ကိုကိုႀကီး ဝယ္ေပးမယ္၊ ဝယ္ေပးမယ္နဲ႔ သူ မ်က္ႏွာ ႐ူးခဲ့မိတာေတြ။ အခုမွ ျပန္ေတြးရင္း သူ ရွက္လိုက္တာ။
သားေတြ သမီးေတြ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ တားရဲ႕ၾကားက သူ မီးပုံကို ဇြတ္တိုးခဲ့တာ။ ခံဟဲ့ ပိုးဖလံ ေကာင္ႀကီးလို႔ ဦးစံကြန႔္က သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္တင္ရင္း ခုတင္ေပၚ လွဲခ်ပစ္လိုက္တယ္။
"အား ...ကြၽတ္ ...ကြၽတ္ ...ကြၽတ္"
ခါးထဲက မ်က္ခနဲ ေအာင့္သြားလို႔ အသာကေလး ေဘးကိုေစာင္းလိုက္ ရတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲလို႔။ ဟိုတုန္းက ခင္ေအးခ်စ္ ႏွိပ္နင္း ေပးခဲ့တာေတြကို သတိရမိတယ္။ အခုမ်ားေတာ့ မခင္ေအးခ်စ္က ႏွိပ္နင္းေပးဖို႔ မေျပာနဲ႔ သူ႔အနားေတာင္ ကပ္ေဖာ္ မရေတာ့ဘူး။ ဆိုင္ကယ္ လိုခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ဝယ္ေပးလိုက္တာ ခင္ေအးခ်စ္ကေတာ့ အဆင္းဘီးတပ္ ေပးလိုက္သလို နားတယ္လို႔ မရွိဘူး။
ဦးစံကြန႔္ကေတာ့ ခင္ေအးခ်စ္ကို ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူသာ စိတ္တိုေနတာ။ ေအးေလ သူ႔ပါးစပ္ႀကီးက နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ မိတာပါ။ ရွိတဲ့စည္းစိမ္ အကုန္ျပဳတ္ပေစလို႔ သူဆိုခဲ့ မိတာကိုး။
ခုေတာ့ သူ႔မွာ လူပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲသည္ လူႀကီးကို ခင္ေအးခ်စ္က လူအိုေစာ္ နံသတဲ့။ သင္း ေျဗာင္ေစာ္ကားပုံေတြ။ ဦးစံကြန႔္မွာ မ်က္ရည္ေလး တလည္လည္နဲ႔ ခုတင္ေပၚ ေကြးေကြးေလး မွိန္းရင္း ေနာက္ေၾကာင္းေတြကို ျပန္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူ႔ဘဝႀကီးကိုေတာင္ သူ မယုံခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။
အရင္တုန္းကေတာ့ ဘယ္ သည္လို ဟုတ္မတုံး။
၂။
ဦးစံကြန႔္မွာက သားသမီး ၅ ေယာက္ ရွိတယ္။ အသက္ကလည္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ရွစ္ႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ။ သည္ေတာ့ သားေတြ သမီးေတြက သူတို႔ အေဖကို သည္လို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ၾကဘူး။ အေဖ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာေျပာေျပာ သည္အတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။ ကေလးဆိုးႀကီး တစ္ေယာက္လိုပဲ အလိုလိုက္ထားၾကတာ။ ျဗဳန္းဆို ခင္ေအးခ်စ္ကို ဦးစံကြန႔္က ယူေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ငိုလိုက္ၾကတာ ဝက္ဝက္ကြဲလို႔။ ရွက္တာေရာ၊ ဖေအ သည္အ႐ြယ္ႀကီးက်မွ ဒုကၡေတြ႕မွာ စိုးတာေရာ၊ ဦးစံကြန႔္ ပစၥည္းေတြ ခင္ေအးခ်စ္တို႔ ပိုင္းခ်သြားမွာေရာ အစုံပါပဲ။
ခင္ေအးခ်စ္ ဆိုတာက ဦးစံကြန႔္ သားအႀကီးဆုံးက ေမြးတဲ့ မသီတာနဲ႔မွ ႐ြယ္တူေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ကေလး။ ဦးစံကြန႔္တို႔ တိုက္ႀကီးေရွ႕မွာ အေၾကာ္ လာေၾကာ္ ေရာင္းၾကရင္း ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ကေလးမေလး။ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ အေဖ ကိုလွေသာင္းေတာင္မွ ရွိလွ အသက္ ၅၀ ေပါ့။ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕အေမ မေဒါဆို ကေလးႏုိ႔စို႔ တစ္ဖက္နဲ႔။
ကိုလွေသာင္းတို႔မွာက မိသားစု ၁၀ ေယာက္အိုးႀကီး။ တစ္သိုက္ တစ္ျမံဳလုံး သည္ အေၾကာ္ဖိုကေလး အားျပဳ စားေနရတာ။ ဦးစံကြန႔္တို႔ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား ထဲမွာ တဲကေလး တစ္လုံး အႏုိင္ႏုိင္ ထိုးေနရတဲ့ ဘဝေတြ။ ဦးစံကြန႔္တို႔ တိုက္ေရွ႕မွာ အေၾကာ္ ေၾကာ္ေရာင္းဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သနားတာနဲ႔ပဲ ခြင့္ျပဳလိုက္တာပါ။
မနက္ခင္း ေဝလီေဝေမွာင္ေလးမွာ ခင္ေအးခ်စ္က ထင္းေတာင္းႀကီး ႐ြက္လာၿပီး မီးဖိုတယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ဦးစံကြန႔္က တုတ္ေကာက္ႀကီးနဲ႔ လမ္း ေလွ်ာက္ဖို႔ တိုက္ထဲက ထြက္လာၿပီ။
"ဟဲ့ ေကာင္မေလး ေရာက္ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ဘႀကီး။ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ေတာ့ မလို႔လား။ အျပန္က် အေၾကာ္ ပူပူေလး စားရေအာင္ ကြၽန္မ ေၾကာ္ထားလိုက္မယ္ေနာ္"
ဦးစံကြန႔္ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာရင္ ခင္ေအးခ်စ္က အေၾကာ္ ပူပူ႐ြ႐ြကေလးကို ပန္းကန္ျပားေလးနဲ႔ ထည့္ၿပီး အခ်ဥ္ရည္ကေလးနဲ႔ တိုက္ထဲ သြားပို႔တယ္။ ဦးစံကြန႔္ မနက္တိုင္း အေၾကာ္ ႂကြပ္ႂကြပ္ကေလးနဲ႔ နက္စ္ေကာ္ဖီ ျပင္းျပင္းေလး ေသာက္ေနက်။ ခင္ေအးခ်စ္ကလည္း မပ်က္မကြက္ ပို႔ေနက်။
ဦးစံကြန႔္က တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ၿပီး ႏုိးလာရင္ တိုက္အျပင္ဘက္ ထြက္ၿပီး အေၾကာ္ဖို တဲကေလးထဲ သြားထိုင္ေနေတာ့တာပဲ။ အေၾကာ္ လာစားသမွ် လူေတြနဲ႔ တစ္ေနကုန္ ေလပန္းလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္လိုက္။ ခင္ေအးခ်စ္တို႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြကို စလိုက္ ေနာက္လိုက္။ ေပးလိုက္ ကမ္းလိုက္။
ဦးစံကြန႔္ သားသမီးေတြက သူတို႔အေမ ဆုံးၿပီးကတည္းက ဖေအကို အလိုလိုက္ ထားၾကတာကလား။ ဘယ္သြားသြား ဘာစားစား အေဖ့သေဘာ။ အေဖ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ၿပီးေရာပဲ။ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ ကေလးေတြနဲ႔၊ သူတို႔ အလုပ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ဦးစံကြန႔္ကို ဘယ္ဂ႐ုစိုက္ အားပါ့မလဲ။
ဦးစံကြန႔္ကလည္း ဘာမွ ပူစရာ မရွိဘူးေလ။ သူ ရွာေဖြထားတာကလည္း မနည္းဘူး မႈတ္လား။ တိုက္နဲ႔ ျခံအလြတ္ ဦးစံကြန႔္ နာမည္နဲ႔ ဘဏ္မွာ အပ္ထားတာကိုက သိန္းသုံးဆယ္ေလာက္ ရွိတာ။ ဒါေပမဲ့ ဦးစံကြန႔္ တစ္ျပားမွ ထုတ္မသုံးရ ပါဘူး။ သားေတြ သမီးေတြက အျပည့္အစုံ ေကြၽးေမြးထားတာ။ သည္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္မွာ ဘာအလုပ္မွလဲ မရွိဘူး။
ဦးစံကြန႔္ အလုပ္က တိုက္ေရွ႕က အေၾကာ္ဖိုမွာ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ေနတဲ့ အလုပ္ပဲ ရွိတယ္။ ၾကာလာေတာ့လည္း ခင္ေအးခ်စ္တို႔ မိသားစုနဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ ပိုၿပီး သနားလာခဲ့တယ္။ မေလာက္မငနဲ႔ စားေသာက္ ေနရတာေတြ၊ အဝတ္မဲ့ အစားမဲ့ ကေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သည္ေတာ့ ေပးမိကမ္းမိ တာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ အထူးသျဖင့္ အႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ ခင္ေအးခ်စ္ကို ဦးစံကြန႔္ ပိုၿပီး က်မိတယ္။သည္မွာတင္ မ်က္စိလ်င္တဲ့ မေဒါက အၾကံေကာင္း ၾကံေတာ့တာပဲ။
၃။
ပထမဆုံး မေဒါက သူ႔ေယာက်္ား ကိုလွေသာင္းနဲ႔ တိုင္ပင္တယ္။ ကိုလွေသာင္း ဆိုတာကလည္း ဘာမွ အေတြးအျမင္ ရွိတဲ့ ေယာက်္ား မဟုတ္ဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူတို႔တစ္ေတြ ဆင္းရဲသား ဘဝက လြတ္ခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဆင္းရဲတာရွည္ လြန္းေတာ့လည္း ၾကံမိၾကံရာ ၾကံစည္ေလသလား မသိဘူး။ ခင္ေအးခ်စ္ကို ဦးစံကြန႔္နဲ႔ ပိုၿပီး နီးစပ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ေရလာေျမာင္းေပး စကားေတြ ေျပာတယ္။
"ဦးေလး စံကြန႔္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔မလဲ ဆင္းရဲတာက တစ္ဖက္၊ ခင္ေအးခ်စ္ကို စိတ္ပူရတာက တစ္ဖက္နဲ႔ စိတ္႐ႈပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အခုလည္း ၾကည့္ေလ အေၾကာ္ေရာင္း ထြက္သြားတာ ေနေစာင္းလွၿပီ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနသလဲ မသိဘူး"
"ကိုလွေသာင္းရယ္ က်ဳပ္ေတာ့ ေတာ့္သမီးကို အခုလို စိတ္ပူေနရမယ့္အစား အိမ္ေထာင္သာ ခ်ေပးလိုက္ ခ်င္ေတာ့တယ္။ ခုေန ေငြေၾကးေလး အတန္သင့္ ရွိတဲ့သူနဲ႔ ဆိုရင္ ဘယ္မုဆိုးဖို ဘယ္ႏွခုလပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ ေပးစားလိုက္မွာ"
နဲ႔ လုပ္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွား လာတာေပါ့။
ခင္ေအးခ်စ္ကလည္း လွတယ္ မႈတ္လား။ ဦးစံကြန႔္ တစ္ေယာက္ ခင္ေအးခ်စ္ကို ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ လာတယ္။ ပိုၿပီး တြယ္တာ လာတယ္။ ပိုၿပီး ေပးကမ္း လာတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမို႔တုံး။ ဦးစံကြန႔္နဲ႔ ခင္ေအးခ်စ္တို႔ သမီးရည္းစား ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ခ်စ္သူရည္းစား ေတြ႕ပါမ်ား မၾကာခင္မွာ ညားတတ္တယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဦးစံကြန႔္ဘက္က ခင္ေအးခ်စ္ကို ယူဖို႔ တာဝန္ ရွိလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သားေတြ သမီးေတြကို ေျပာဖို႔ ခက္ေနတယ္။ ဦးစံကြန႔္မွာ တစ္ခ်ိန္လုံး သည္စိတ္နဲ႔ပဲ မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြနဲ႔။ အိပ္ရာထဲ ေခြေနေတာ့တာ ကလား။ သမီးေတြက ...
"အေဖ ခါတိုင္းလို လမ္းေလွ်ာက္လည္း မထြက္ဘူး။ ေနမေကာင္းဘူးလား။ ဆရာဝန္ ပင့္လိုက္မယ္ေလ"
လို႔ ေမးၾကေတာ့ ဦးစံကြန႔္က ေျပာမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး-
"လူက ေနေကာင္းပါတယ္ သမီးရယ္။ စိတ္ ေနမေကာင္းလို႔ပါ"
လို႔ စလိုက္တယ္။
"အို အေဖ့ကို ဘယ္သူက ဘာေျပာလို႔လဲ။ ကြၽန္မကို ေျပာ။ မတင့္လား၊ မဆင့္လား။ အေဖ့ ထိရင္ေတာ့ ကြၽန္မ မခံဘူးေနာ္"
နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ အျပစ္ရွာၾကတယ္။ အစ္ကို လုပ္တဲ့သူက ညီအစ္မတစ္ေတြကို ဆူလိုက္ႀကိမ္းလိုက္ လုပ္တယ္။ ညီမေတြက ျပန္ေျပာတယ္။ သည္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္လည္း မေနသာေတာ့ဘူး။ ေျဗာင္ပဲ ဖြင့္ေျပာရေတာ့တာေပါ့။
"ငါ့သမီးတို႔ အျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရေတာ့မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေဖ့မွာ မေျပာလို႔ကလည္း မၿပီး။ အဲ ...ေျပာရမွာလည္း ရွက္ပါရဲ႕။ ဒီလိုကြ ..."
ဦးစံကြန႔္စကား ၾကားလိုက္ရေတာ့ သားသမီးေတြ အကုန္လုံး ပါးစပ္ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ ထင္လည္း ထင္မထားၾကဘဲကိုး။ ေနာက္ေတာ့ သမီးေတြက ဝိုင္းငိုၾကတယ္။ သားလုပ္သူက မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး အေဖရဲ႕နဲ႔ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ တားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးစံကြန႔္က ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အျပတ္ပဲ ေျပာခ်လုိက္တယ္။
"မင္းတို႔က မင္းတို႔သားေတြ မယားေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ငါ့ကို ဘယ္သူ ဂ႐ုစိုက္လို႔လဲ ... ဟင္။ ငါ့အတြက္ အိုစာမင္းစာ၊ ေဆးေပးမီးယူကေလး တစ္ေယာက္ ေလာက္ေတာ့ အနားရွိမွေပါ့။ ငါ့အေပၚ မတရား မလုပ္နဲ႔။ ငါ့ေငြနဲ႔ ငါ ေအးခ်စ္ကို ယူမွာ။ မင္းတို႔ေငြ တစ္ျပားမွ မထိဘူး"
အဲသည္ ငါ့ေငြ ဆိုတာကို ထိမွာ သားသမီးေတြ စိုးရိမ္ၾကတာေပါ့။
ဦးစံကြန႔္ကိုေတာ့ သည္လို တားလို႔ မရေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး လူႏုိင္ေတြကို အသိေပးၿပီး ေျပာခိုင္းရေတာ့တာပဲ။ ဦးစံကြန႔္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတာင္ မေနရဘူး။
အဲသလို အက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္ ရွက္ရမ္းရမ္းေတာ့ တာေပါ့။ ဘဏ္က ေငြေတြ ထုတ္မယ္။ ဒီျခံနဲ႔ ဒီတိုက္က ငါပိုင္တဲ့ ျခံနဲ႔တိုက္။ ေအးခ်စ္ကို ယူလို႔ မေက်နပ္တဲ့လူ ဆင္းသြားနဲ႔ လုပ္ေတာ့ သားသမီးေတြက ေလွ်ာ့လိုက္ၾကရတယ္။
ရပ္႐ြာလူႀကီး မိဘေတြေခၚ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ေတြ ေခၚၿပီး တိုင္ပင္ၾကရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဦးစံကြန႔္က ေငြ ၁၀ သိန္းနဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေနဖို႔ သေဘာတူ လိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ တိုက္နဲ႔ျခံ ေငြေတြကိုလည္း ဦးစံကြန႔္ အပိုင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေငြ ၁၀ သိန္း ထုတ္ေပး လိုက္မယ္ေပါ့။ သားေတြ သမီးေတြကလည္း ေငြ ၁၀ သိန္းနဲ႔ အေဖ ခင္ေအးခ်စ္ကို သြားေပါင္း ၾကည့္ပါဦး။ အေဖ စိတ္ကုန္တဲ့အခ်ိန္ သားသမီးေတြဆီ အခ်ိန္မေ႐ြး ျပန္လာပါလို႔ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေျပာၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဖေအကို ေငြ ၁၀ သိန္းနဲ႔ ခင္ေအးခ်စ္တို႔ေနာက္ ထည့္လိုက္ရတယ္။ ဦးစံကြန႔္ကေတာ့ ေဇာင္းထဲက လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမင္းလို တစ္ခ်ိဳးတည္းပဲ။ ခင္ေအးခ်စ္တို႔ မိသားစု တစ္ျပံဳေတာင္ႀကီးနဲ႔ ပါသြားေလရဲ႕။
၄။
သည္လိုနဲ႔ ဦးစံကြန႔္ မႏၲေလးကို ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ေဂါဝိန္ရဲ႕ ေအာက္ဘက္နားက ကမ္းနားရပ္ကြက္ကေလး ထဲက အိမ္တစ္လုံးကို ဝယ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုလွေသာင္းကို ဦးစီးေစၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္ဝယ္တာ၊ ဆိုင္ေထာင္တာ၊ ပစၥည္းပစၥယေလးေတြ ဝယ္တာ စုေပါင္းလိုက္ရင္ ဦးစံကြန႔္မွာ ၅ သိန္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ ကိုလွေသာင္းကိုလည္း အဲသည္ ဆိုင္ကေန ရတဲ့ဝင္ေငြနဲ႔ ေလာက္ငေအာင္ သုံးစြဲသြားလို႔ သူကပဲ ဇယားခ်ေပး လိုက္တယ္။
က်န္တဲ့ ေငြထဲကမွ ခင္ေအးခ်စ္ကို ေငြတစ္သိန္းဖိုးေလာက္ လက္ဝတ္ လက္စားေတြ ဆင္ပစ္လိုက္တယ္။ လူမွာအဝတ္ ေတာင္းမွာအကြပ္ ဆိုတာမ်ား သိပ္မွန္တယ္။ ခင္ေအးခ်စ္ တစ္ေယာက္ ခုလို ဝတ္လိုက္စားလိုက္ေတာ့ တစ္ေသြးတစ္ေမြးႀကီး လွလာတာေပါ့။ ဒါကိုပဲ ဦးစံကြန႔္က သေဘာက်လုိ႔ မဆုံးခဲ့ဘူး။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေကာင္တာ ထိုင္ေနတဲ့ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕အလွကို လာေငးၾကသူေတြ ကလည္း အမ်ားႀကီး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကလည္း ေရာင္းေကာင္းသလား မေမးနဲ႔။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေရာင္းေၾကးကိုက တစ္ေသာင္း ေက်ာ္တယ္။
ေရာင္းေကာင္းဆို ကိုလွေသာင္းတို႔က ခင္ေအးခ်စ္ကို အပ်ိဳလို႔ ေျပာထားတာကိုး။ ဦးစံကြန႔္ကို ကိုလွေသာင္းတို႔ရဲ႕ အစ္ကို အႀကီးဆုံးေပါ့။ ဦးစံကြန႔္က သူ႔တူမ ခင္ေအးခ်စ္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ေပါ့။
အဲသလို လုပ္ထားၾကတာ။ အစတုန္းကေတာ့ ဦးစံကြန႔္ မရိပ္မိခဲ့ဘူး။
သည္လိုပဲ ေနခဲ့တယ္။ ကိုလွေသာင္းကလည္း-
"ဦးေလး ဆိုင္ဘက္ မထြက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ လူ႐ႈပ္က ႐ႈပ္နဲ႔။ အိမ္ထဲမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူေနပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ေကြၽးပါ့မယ္"
ဆိုေတာ့ ဦးစံကြန႔္က ေစတနာစကားပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တရားဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ ေပၚတာပဲ။ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ ေကာင္တာ အံဆြဲထဲက ရည္းစားစာ တစ္ေစာင္ မိတာက စတာပါ။
အဲသည္ေန႔က ခင္ေအးခ်စ္ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္သြားတယ္။ လူမရွိေတာ့ ေကာင္တာမွာ ဦးစံကြန႔္ ထိုင္ေပးရတယ္။ အံဆြဲကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ လုပ္ရာက စာ႐ြက္ ပန္းေရာင္ေလး ထြက္က်လာတယ္။ ဦးစံကြန႔္လည္း စိတ္ဝင္စားသလိုလို ရွိတာနဲ႔ ေကာက္ဖတ္ ၾကည့္လိုက္တယ္။
ခ်စ္
မနက္ျဖန္ မနက္ ၁၀ နာရီတိတိ မႏၲေလး ေတာင္ေျခက ေစာင့္ေနမယ္။
ခ်စ္ရဲ႕ ေမာင္
ဆိုတာလည္း ဖတ္လိုက္ရေရာ ဦးစံကြန႔္ တစ္ေယာက္ မူးေမ့လဲမတတ္ ျဖစ္သြားေတာ့ တာပဲ။ ဆိုင္ထဲက လူေတြေရွ႕မွာ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ ေပါက္ကြဲမိတယ္။ ဒါကို ကိုလွေသာင္းနဲ႔ မေဒါက ဖာဖို႔ေထးဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဦးစံကြန႔္ကေတာ့ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ အထုပ္ေျဖခ် ပစ္ေတာ့တာပဲ။
ဆိုင္ထဲက လူေတြလည္း အံ့ဩကုန္ၾကေတာ့ တာေပါ့။ သည္အ႐ြယ္နဲ႔ သည္အ႐ြယ္ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားဘူးလို႔ ေျပာသူက ေျပာ။ ငါ ထင္သားပဲကြ အဘိုးႀကီးက ခင္ေအးခ်စ္နား ဒီေလာက္ ကပ္ေနတာ မ႐ုိးဘူးဆိုတာ အသိသာႀကီးနဲ႔ ေျပာသူက ေျပာေပါ့။
သည္တုန္းမွာပဲ ခင္ေအးခ်စ္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ ဆူဆူညံညံနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ ဦးစံကြန႔္ႀကီး ဆိုင္ေရွ႕ထြက္ မတ္တတ္ ရပ္ေနတာကိုပဲ-
"ဘႀကီး ဘာလို႔ ဆိုင္ေရွ႕ထြက္ေနတာလဲ"
လို႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ လုပ္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္ ေဒါသေတြ ထိန္းမႏုိင္ သိမ္းမႏုိင္ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။ ခင္ေအးခ်စ္ကလည္း တစ္ခြန္းမခံ ျပန္ေျပာတယ္။
ဦးစံကြန႔္က-
"ငါ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ငါ့ကို ေက်းဇူးကန္းတဲ့ ဟာေတြ"
နဲ႔ လုပ္ေတာ့ ကိုလွေသာင္းနဲ႔ မေဒါလည္း ပါကုန္ၾကေရာ။
"က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကို ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေကြၽးေနတာပဲ။ ေအးခ်စ္ကို ႏုိင္ေအာင္ထိန္းေပါ့"
လို႔ ေျပာတယ္။
ဦးစံကြန႔္က ခင္ေအးခ်စ္ဘက္ လွည့္တဲ့ၿပီး-
"သည္ေန႔က စၿပီး နင္ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္နဲ႔"
လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ႀကီး အမိန႔္ခ်လုိက္တယ္။ ခင္ေအးခ်စ္ကေတာ့ ဘာမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာမေနပါဘူး။ တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ပြဲျဖတ္ခ်လုိက္တယ္။
"ညေန ဘႀကီးနဲ႔ ကြၽန္မ ကြာရွင္းမယ္" တဲ့။
၅။
အဲသည္ေနာက္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္ တစ္ေယာက္ ခင္ေအးခ်စ္ကို ဘာမွ မေျပာရဲေတာ့ဘူး။ ငယ္သူပဲေပါ့ေလ။ ငါ့ကို သူ႔ေယာက်္ားမွန္းလည္း ပတ္ဝန္းက်င္က သိသြားၿပီပဲလို႔ စိတ္ကိုေျဖတယ္။ အေၾကာင္းရင္း သိလို႔ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ ရည္းစား ေကာင္ေလးလည္း ေနာက္ဆုတ္သြားၿပီ မႈတ္လား။ ဦးစံကြန႔္ ပုံမွန္အတိုင္းပဲ ဆက္ၿပီး ေနလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဦးစံကြန႔္အေပၚ သူတို႔ မိသားစုရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက အေတာ္ကေလး က်ဲသြားၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက ႐ုိေသ ေလးစားၾကသေလာက္ အခုေတာ့ ႐ုိင္းပ်လာ ၾကတယ္။ ကိုလွေသာင္းတို႔ မေဒါတို႔ကဆို သူ႔ကို စကားေတာင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြကလည္း ခိုင္းတာ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးၾကဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ထမင္းဆာတာေတာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခူးစားရတဲ့ အျဖစ္။ ခင္ေအးခ်စ္ကလည္း သူ႔ကို ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ လုပ္တယ္ ဆို႐ုံေလး လုပ္တယ္။ ၾကာေတာ့ ဦးစံကြန႔္ႀကီး စိတ္ဆင္းရဲလာတယ္။ ေပါင္းတာမွ ႏွစ္ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး။ ေငြ ၁၀ သိန္းက ေျပာင္ၿပီ။ သားသမီးေတြဆီလည္း သူ ေငြ လွမ္းမေတာင္းရဲဘူး။ ေငြမေပးဘဲ သူ႔ကို လာေခၚၾကမွာကို စိုးရိမ္တယ္။ ခင္ေအးခ်စ္နဲ႔လည္း မျပတ္ႏုိင္ဘူး ဆိုေတာ့ သည္ဒဏ္ေတြကို သူ ႀကိတ္မွိတ္ ခံေနရေတာ့တာေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါ အားလုံးကို ထားခဲ့ၿပီး သားေတြ သမီးေတြဆီ ျပန္ေနရရင္ ေကာင္းမလား ေတြးမိတဲ့အခါ ေတြးရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုလွေသာင္းတို႔ကို ဆိုင္ ေပးပစ္ခဲ့ၿပီး သူနဲ႔ ခင္ေအးခ်စ္ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ေနၾကမယ္လို႔ ေတြးမိတဲ့အခါ ေတြးရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဘာတစ္ခုမွ ဦးစံကြန႔္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ခင္ေအးခ်စ္နဲ႔ ကြဲမွာကို သူ သိပ္ေၾကာက္တယ္။
ဦးစံကြန႔္ အေတြး ေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ ခင္ေအးခ်စ္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အိပ္ရာထဲကေန ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ၿပီး နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၉ နာရီ ထိုးၿပီးေနၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ခင္ေအးခ်စ္ အခန္းထဲ ဝင္လာတယ္။ ဦးစံကြန႔္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး သူ လုပ္စရာရွိတာပဲ လုပ္တယ္။ ဦးစံကြန႔္ခမ်ာ နင္ ဘယ္သြားေနတာလဲ လို႔လည္း မေမးရဲဘူး။ ျပန္လာၿပီလား လို႔လည္း ႏႈတ္မဆက္ရဲဘူး။ သည္အတိုင္းပဲ ခင္ေအးခ်စ္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
၆။
တစ္ရက္ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္တယ္။ ကိုလွေသာင္း မေဒါတို႔လည္း အိမ္မွာ မရွိၾကဘူး။ အလုပ္သမားေတြေရာ ကေလးေတြေရာ အကုန္ ထြက္လည္ၾကတယ္။ အိမ္မွာ ဦးစံကြန႔္နဲ႔ ခင္ေအးခ်စ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိတယ္။ ဦးစံကြန႔္ကေတာ့ေပါ့ေလ နားေအးပါးေအး ခင္ေအးခ်စ္နဲ႔ ၾကည္ႏူးရမလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။
"ဘႀကီးကို ကြၽန္မ တစ္ခု ခြင့္ေတာင္းခ်င္လို႔"
ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ခင္ေအးခ်စ္က စကားစလိုက္ေတာ့ ဦးစံကြန႔္ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားရတယ္။ ခင္ေအးခ်စ္ ဘာ ပူဆာမလို႔ ပါလိမ့္လို႔ သူ႔ရင္ေတြလည္း ထိတ္သြားတာေပါ့။ သူ႔လက္ထဲမွာ တစ္ျပားမွ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ဟိုတစ္ေလာကပဲ လက္က်န္ေငြေတြ အားလုံးကို ခင္ေအးခ်စ္ ဆိုင္ကယ္ ဝယ္စီးပစ္လိုက္ၿပီ။ သားသမီးေတြဆီ လွမ္းေတာင္းရင္လည္း ေပးၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုသာ ျပန္ေခၚၾကမွာ။ ဦးစံကြန႔္ ၿငိမ္ေနတာကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ခင္ေအးခ်စ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာခ်လိဳက္တယ္။
"ကြၽန္မ ေယာက်္ား ယူေတာ့မလို႔"
"ဟင္"
ဦးစံကြန႔္ ထခုန္မတတ္ လန႔္သြားရတယ္။ သည္ေလာက္ႀကီးအထိ သူ႔အေပၚ ခင္ေအးခ်စ္ ရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး။ ခင္ေအးခ်စ္ ဘယ္လိုပဲ လမ္းမ်ားမ်ား သူ႔ေက်းဇူးကိုေတာ့ ေထာက္ထားမွာပါေလလို႔ ေျဖေတြးခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ...
"အဲဒါ ဘႀကီး ကြၽန္မကို ခြင့္ျပဳပါ။ ကြၽန္မေလ ကြၽန္မ ဘႀကီးနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ဟင္"
ဦးစံကြန႔္က ခင္ေအးခ်စ္ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသူ တစ္ေယာက္လို တအံ့တဩ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာစကားမွလဲ မေျပာႏုိင္ဘူး။
"ဘႀကီး မေက်နပ္လို႔ တိုင္ဟယ္ေတာဟယ္ လုပ္လည္း အရွက္ကြဲၾကတာပဲ အဖတ္တင္မယ္၊ ကြၽန္မကေတာ့ ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး။ အေဖတို႔ကိုလည္း ေျပာၿပီးၿပီ"
"ဟင္"
ဦးစံကြန႔္ တဟင္ဟင္နဲ႔ ေခါင္းႀကီးကိုသာ တြင္တြင္ ယမ္းေနေတာ့တယ္။ ခင္ေအးခ်စ္ကို သူ ဘာေျပာရမယ္မွန္းလဲ မသိဘူး။
"ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္မ အခုအိမ္က ဆင္းေတာ့မလို႔။ ဘႀကီးရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ကြၽန္မ အကုန္ ထားခဲ့ပါ့မယ္"
ခင္ေအးခ်စ္က ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ဝတ္လက္စားေတြကို ခြၽတ္ၿပီး ဦးစံကြန႔္ေရွ႕မွာ လာပုံတယ္။ နားကပ္ေတာင္ မခ်န္ဘူး။ သည္ေတာ့မွ ဦးစံကြန႔္လည္း ပစၥည္းေတြကို ဂ႐ုမထားႏုိင္ဘဲ ခင္ေအးခ်စ္ကိုသာ တြင္တြင္ တားတယ္။ ခင္ေအးခ်စ္ကလည္း မရဘူး။ ဇြတ္ကို ဆင္းခ်သြားတယ္။
၇။
အဲသလို ခင္ေအးခ်စ္ ဆင္းသြားကတည္းက ဦးစံကြန႔္တစ္ေယာက္ မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ တပိန္ပိန္ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္လာတယ္။
ျပဳစုမယ့္ သူရယ္လို႔လည္း မရွိဘူး။ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္တဲ့ သူတစိမ္းေတြ အလယ္မွာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ အားေတြ ငယ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ ခင္ေအးခ်စ္ ျပန္လာႏုိး ျပတင္းေပါက္ကို သုံးႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ထြက္ၾကည့္ မိတယ္။ အခန္းဝက ခ်က္ခနဲဆို ခင္ေအးခ်စ္လားလို႔ ေမးရတာလဲ အေမာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိပ္ရာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲေတာ့တာ ပါပဲ။
ကိုလွေသာင္းတို႔လည္း ဘာမွ မၾကံတတ္ မစည္တတ္တာနဲ႔ ဦးစံကြန႔္ သားသမီးေတြကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ သားေတြ သမီးေတြက ဦးစံကြန႔္ အျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ ငိုၾကယိုၾက တက္ၾကခ်က္ၾကနဲ႔။ ဦးစံကြန႔္ကေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ယဲ့ယဲ့ေလးရယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သားသမီးေတြက ဦးစံကြန႔္ကို ေဆး႐ုံ ပို႔လိုက္ၾကတယ္။ အားခ်င္း ေဆးထိုးေဆးသြင္းနဲ႔ ကုၾကရတာေပါ့။ တစ္လေလာက္ ေနေတာ့ ဦးစံကြန္နည္းနည္း နာလန္ထူ လာတယ္။
ေဆး႐ုံက ဆင္းေတာ့ ဦးစံကြန႔္ကို သားသမီးေတြက ျပန္ေခၚသြားၾကဖို႔ ျပင္တယ္။ ဦးစံကြန႔္က-
"ခဏေနပါဦး။ ငါ ခင္ေအးခ်စ္ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရေစဦး"
နဲ႔လုပ္တယ္။ သားသမီးေတြကလည္း ဖေအ စိတ္ခ်မ္းသာပါ ေစေတာ့ရယ္ လို႔ ခင္ေအးခ်စ္ကို ေခၚေတြ႕ ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ခင္ေအးခ်စ္ကေတာ့ ဦးစံကြန႔္ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ငယ္ေၾကာက္ မႈတ္လား။ မလႈပ္ဝံ့ဘူး။ မ်က္ႏွာကို ငုံ႔ၿပီး ငိုေနတယ္။
"ခင္ေအးခ်စ္ ... ေရာ့ ဒါ ညည္းပစၥည္းေတြ၊ ဘႀကီး ေပးၿပီးသားပဲကြယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘႀကီးမွာေရာ ညည္းမွာေရာ အျပစ္ရွိတယ္ ဆိုလည္း ဟုတ္၊ အျပစ္ မရွိဘူး ဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဘႀကီး ညည္းကို တကယ္ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ညည္း ဒီပစၥည္းေတြ ျပန္ေပးတဲ့ ေန႔ကပဲ ဘႀကီး ေတာ္ေတာ္ကေလး သံေဝဂ ရလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္းက် လူေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုပဲ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ၾကပါဘူးကြယ္"
ခင္ေအးခ်စ္က ပစၥည္းေတြကို ျပန္ယူရင္း ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးတယ္။
"ကဲ ... ကဲ ... ငိုမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ညည္းမွာ အျပစ္ရွိတာလည္း ဘႀကီး ခြင့္လႊတ္တယ္။ ဘႀကီးမွာ အျပစ္ရွိတာလည္း ညည္းခြင့္လႊတ္ ဟုတ္လား"
ဦးစံကြန႔္ အသံေတြ တုန္ေနတယ္။ ခင္ေအးခ်စ္က ဦးစံကြန႔္ကို ထိုင္ ကန္ေတာ့ေတာ့ ဦးစံကြန႔္လည္း မ်က္ရည္ေတြ လည္လို႔။ အားလုံးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဦးစံကြန႔္ မူလ ေနရာေဟာင္းကို ျပန္ခဲ့တယ္။ သူ ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ ေနရာေဟာင္းကို ေရာက္ျပန္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြက သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ၾက ျပန္တယ္။ သူ႔ေျမးေတြက အလည္လြန္ရာက ျပန္လာတဲ့ အဘိုးကို ဆီးႀကိဳသလိုမ်ိဳး အားရဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကရွာတယ္။
"ဘိုးဘိုးႀကီး ျပန္လာၿပီ။ ဘိုးဘိုးႀကီး ျပန္လာၿပီေဟ့"
ေျမးေတြကို ေပြ႕ဖက္ရင္း ဦးစံကြန႔္ ရင္မွာ နာက်င္လာတယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေငြ ၁၀ သိန္းနဲ႔ လဲလိုက္ရတဲ့ အေကာင္းဆုံး သံေဝဂ တရားေပါ့။ အခုေန သူ ခင္ေအးခ်စ္ကို ျပန္လိုခ်င္လို႔ ေနာက္ထပ္ ေငြ ၁၀ သိန္းနဲ႔ သြားလည္း မရႏုိင္ေတာ့ဘူး မႈတ္လား။
ဦးစံကြန႔္တစ္ေယာက္ သူ႔တိုက္ႀကီးထဲမွာပဲ စိပ္ပုတီး တစ္ကုံးနဲ႔ေပါ့။
က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခ်င္ေပမယ့္ သားေတြ သမီးေတြက
"အေဖ အျပင္ မထြက္နဲ႔ေနာ္" တဲ့။
----------
ခင္ခင္ထူး
ေ႐ႊအျမဳေတ၊ ေမလ၊ ၁၉၉၇။