ေလႏွင္ရာတိမ္

ေလႏွင္ရာတိမ္ (ခင္ျမဇင္)
-----------------------------
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ သို႔သာ သူ ျပန္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သို႔ ဝင္စ၌ပင္ သေဘၤာဆိပ္မွ တက္သည္ႏွင့္ ညေနခင္း ေနေရာင္မွာ ေျပာင္ေျပာင္ဝင္းေသာ ဘုရာႀကီးကုန္း ဘုရားႀကီး၏ ထီးေတာ္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ မႈိင္းမိႈင္းညိဳေသာ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္မ်ားမွာ မုတ္ဆိတ္ဖြားသဏၭာန္ ေျမေထာက္ကိုင္းမ်ား က်လ်က္ ပို၍ ရင့္က်က္ အိုမင္းသြားသည္ ထင္ရသည္။ ဖုန္ခိုးေၾကာင့္ အရြက္မ်ားမွာ ေဖြးေဖြးျဖဴေနၾကသည္။
ျပာေသာ ေကာင္းကင္၊ ဖုန္ခိုးရနံ႔ လႊမ္းထံုေသာ လမ္းမ်ားေပၚမွာ လက္ဆြဲအိတ္ကို လြယ္ရင္း ငယ္ငယ္က ေျခရာမ်ားကို အမွတ္မထင္ သူ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ ဘုရားပရဝုဏ္ထဲသို႔ ဝင္လာသည္ႏွင့္ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အရသာက ရင္မွာ ျပည့္လွ်ံလာသည္။ ေညာင္ရြက္ေႂကြမ်ားမွာ အသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္ရင္း သူ႔ေျခလွမ္းေနာက္မွာ က်န္ခဲ့သည္။
ခံုတန္းကေလးတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း အနားေျဖသည္။ ေရေသာက္သည္။ ေမြးရပ္ေျမ၏ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ ေအးျမေသာေရသည္ သူ႔လည္ေခ်ာင္းတြင္းသို႔ တဂြတ္ဂြတ္ တဂြပ္ဂြပ္ စီးဝင္သြားသည္။ ေသာက္ခ်င္ေဇာ အားႀကီး၍ သီးပင္ သီးသြားသည္။ ေရမႈတ္မွ ေရညႇိစိမ္းစိမ္းတို႔ေၾကာင့္ ပို၍ေအးျမေလသလား မေျပာတတ္။ သူက ေရွ႕မွ ေခါင္းေလာင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
႐ုတ္တရက္ ထလိုက္သည္။ အနားမွာ ေတြ႕သည့္ သစ္သားတုတ္ကို ေကာက္ကာ ေခါင္းေလာင္းကို အားရပါးရ တီးခတ္လိုက္သည္။
“ေဒါင္ … ေဒါင္ …၊ ဒင္ … ဒင္”
ခ်ိဳျမေဝလြင္ေသာ သံစဥ္တို႔ ေလထဲမွာ စီးေမ်ာသြားသည္။ သူက သက္ျပင္းခ်ကာ စိတ္ထဲမွ က်ဴးရင့္မိသည္။
“ၿငိမ္းေအာင္ ျပန္လာၿပီေဟ့၊ ေဒါင္ ေဒါင္ ဒင္ ဒင္ ေဒါင္ ေဒါင္ ဒင္ ဒင္”
နားေထာင္ရင္း ရင္မွာ ဆို႔နစ္တင္းက်ပ္ကာ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္စတို႔ ဖံုးခ်င္လာသည္။ ခုေတာ့ သူ ျပန္လိုသည္ ျဖစ္ေစ၊ မျပန္လိုသည္ ျဖစ္ေစ ေမြးေျမကို ျပန္ခဲ့ရၿပီ။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာ ၿမိဳ႕ျပ၏ဘဝသည္ သူ႔ေနာက္မွ ေဝးလံေသာ အတိတ္ တစ္ခုပမာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စသာ ရခဲ့သျဖင့္ သူ႔ဘဝ ေရွ႕ခရီးကို ဘယ္နည္းဘယ္ပံု စတင္ရဦးမည္ သူ မသိ။
အဘြား၏ မ်က္ႏွာ၊ အဘ၏မ်က္ႏွာ ျမင္ေယာင္လာသည္။ အဘကေတာ့ မည္သို႔ရွိမည္ မသိ။ အဘြားသာ ျမင္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းသာလိုက္မလဲ။ ေတြးရင္း မ်က္ရည္က်လုလု ျဖစ္သြားသည္။ အိတ္ကေလးကို ေကာက္လြယ္ကာ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ဖြဲခိုးမ်ား တလြင့္လြင့္ လြင့္ေနေသာ ဆန္စက္အိုႀကီး။ ခ်ိဳင့္ခလုတ္ကန္သင္း ထူေျပာၿပီး အမႈိက္တို႔ ျပည့္ေနသည့္လမ္းမ်ား၊ အရြက္တို႔ အံု႔ဆိုင္းမည္းေမွာင္ေနေသာ မန္က်ည္းပင္အိုမ်ား။ သူကလြဲ၍ ထိုအရာမ်ား အားလံုးသည္ မေျပာင္းလဲ ၾကပါကလား။
“ေဟ့ … ေဟ့၊ ၿငိမ္းေအာင္ … ၿငိမ္းေအာင္”
ေနာက္မွ ေခၚသံ ၾကားရသည္။ ေရပံုးကို ရြက္လ်က္ ေရသီးေရစက္ကေလးမ်ား တင္ေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ ရႊင္လန္းတက္ႂကြေသာ အျပံဳးမ်ား။
“ဟာ … ျမင့္ရီ”
“ဟယ္ … ငါ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ နင္ ဘုရားဝင္းထဲက ထြက္လာကတည္းက ၾကည့္ေနတာ၊ နင္မွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔”
အသံေတြ တုန္ယင္ေနသည္။
“မေန႔ညကေလ အဘြားကေတာင္ နင့္ကို အိပ္မက္မက္တယ္လို႔ ေျပာေနတာ၊ နင္ တကယ္ ျပန္လာခဲ့ၿပီေနာ္”
သူက လႈိက္လွဲစြာ ေမးသည္။
“ဟုတ္လား၊ အဘြား ေနေကာင္းလား”
“ေကာင္းပါ့ ေကာင္းပါ့၊ သူ႔ေျမးကို မေတြ႕ရမခ်င္း မေသႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေနတာ”
ျမင့္ရီ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ေျမႏွင့္ ထိသည္ပင္ မထင္ေပ။ ျမင့္ရီက ၿငိမ္သက္ေနေသာ အိမ္ဝင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္ရင္း
“ဒီမွာ အထူးအဆန္း ဧည့္သည္ ပါလာတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဘြားဘြား ဒီမွာ ဧည့္သည္ လာတယ္ဗ်ိဳ႕”
အဘြားကို ေတြ႕ရမွာပင္ သူ ရင္ခုန္ေနသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ထဲမွ ေသးငယ္ၾကံဳလွီေသာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။
“ဘာေတြမ်ား ဒါေလာက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ျဖစ္လာျပန္တာလဲ ျမင့္ရီ”
“ဒီမွာေလ ဘြားရဲ႕၊ ဘြားရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ႀကီး”
“ဘြား”
သူက ထပ္ေခၚလိုက္သည္။
“ဟယ္ … သား”
အဘြားက သူ႔ဆံပင္မ်ားကို စမ္းကာ မ်က္ရည္က်ေနသည္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ပခံုးတစ္ဖက္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
“သား … သား … အမေလး ငါ့သားႀကီး ျပန္လာၿပီ ဟဲ့”
အဘြား၏အသံမွာ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ဆို႔နစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အဘြားမွာ အင္သစ္အားသစ္ေတြ ရလာသည္။ ရင္ထဲမွာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္လႈိက္လွဲလာကာ အဘြားက ျပံဳးရင္း ရယ္ရင္း ငိုသည္။ အဘြားငိုေတာ့ သူလည္း မ်က္ရည္စို႔ရသည္။ ျမင့္ရီ ပါးျပင္မွာလည္း ေရစက္ႏွင့္ ေရာကာ မ်က္ရည္စက္တို႔ စိုရႊဲလာသည္။
***
ၿငိမ္းေအာင္ ျပန္လာေသာ သတင္းမွာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ကေလးထဲတြင္ ေလ၏ လ်င္ျမန္ျခင္းႏွင့္အတူ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ ကေလးေတြ၊ လူႀကီးေတြ အဘြား၏အိမ္ဝိုင္းထဲ စုျပံဳ ေရာက္လာၾကသည္။
လမ္းမေပၚ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္သြားေသာ ျမင့္ရီသည္ စက္ဆိုင္မွ ျပန္လာေသာ ညိဳညိဳကို ေတြ႕သည္။
“ညိဳညိဳ … ၿငိမ္းေအာင္ ျပန္လာၿပီ ဟဲ့”
ညိဳညိဳက စက္ဘီးေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။
“လုပ္လိုက္ရင္ ပ်ာယိပ်ာယာနဲ႔ အလန္႔တၾကားခ်ည္းပဲ၊ တကယ္ ျပန္လာတာ ဟုတ္လို႔လား”
ျမင့္ရီက ညိဳညိဳ႕ကို အိမ္ထဲ ေခၚလာခဲ့သည္။ သူတို႔ သံုးေယာက္ထဲမွာ ျမင့္ရီႏွင့္ ၿငိမ္းေအာင္က ခုနစ္ရက္ႀကီး ခုနစ္ရက္ငယ္ ျဖစ္သည္။ ညိဳညိဳက သူတို႔ထက္ သံုးလ ငယ္သည္။ ခရီးလြန္ေနေသာ သက္ဦးက တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ငယ္သည္။ သို႔ေသာ္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ႀကီးျပင္းလာၾကေတာ့ ရြယ္တူေတြပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေသြးသား မေတာ္စပ္ၾကေသာ္လည္း ေမြးခ်င္းရင္းခ်ာထက္ပင္ တြယ္တာၾကသည္။
ၿငိမ္းေအာင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ညိဳညိဳသည္ အရပ္ပိုရွည္လာသလို ပခံုးကိုင္းကိုင္းႏွင့္ ရင့္က်က္စ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသလို ထင္ရသည္။
“ၿငိမ္းၿငိမ္း … ညိဳညိဳ႕ကို မွတ္မိလား”
အေဒၚလုပ္သူက ပခံုးကို တို႔ကာ ေမးလိုက္သည္။
“ေခြးခ်ီသြားေတာင္ မွတ္မိတယ္၊ ဒီ ေကာင္မေလး”
ညိဳညိဳက သြားတက္ကေလးေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးေနသည္။ သည္သြားတက္ ကေလးေတြကိုပင္ ၿငိမ္းေအာင္ ငယ္ငယ္က ေခြးစြယ္ဟု စခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
“နင္ ျပန္လာေပလို႔ပဲ၊ နင့္စိတ္နဲ႔ အဘြား ေသေတာ့မလုိ႔၊ နင့္ အဘြားမွာ အ႐ူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာ”
ညိဳညိဳက အျပံဳးျဖင့္ ေျပာသည္။ ေဒၚေလးသြယ္က သူ႔တူကို ခ်စ္စႏိုးၾကည့္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾက ဆိုကာ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ကေလး ေပၚမွာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက မစဲေသး။
ညိဳညိဳေရာ ျမင့္ရီေရာ စကားကို လုေျပာေနၾကရသည္။
“ငါ ရန္ကုန္ ေရာက္တုန္းကေလ နင့္ကို လာေတြ႕မလို႔၊ ဒါေပမဲ့ နင္ ဘယ္ေနမွန္း မသိလို႔”
“နင္ ေက်ာင္းဆက္မေနေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ စာေပးစာယူေကာ တက္ဦးမွာလား”
“ဖိုးသက္ သာ နင့္သတင္း ၾကားရင္ ေခ်ာက္ကေန ကဆုန္ေပါက္ ခ်လာမွာပဲေဟ့”
ညိဳညိဳ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ ညိဳညိဳ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ ပိန္သြားသလဲ သူ မသိ။ မ်က္လံုးေတြကလည္း အေရာင္အဆင္း မွိန္လွသည္။ ျမင့္ရီ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ရႊင္လန္းတက္ႂကြျခင္း အျပည့္ရွိသည္။
“စက္ခ်ဳပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ဟ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္မ ႐ွဴနာ႐ႈိက္ကုန္း ျဖစ္ေနတာ”
ျမင့္ရီက ညိဳညိဳ႕ ပခံုးကို ပုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ညိဳညိဳက ေျဖသည္။
“ေအး ပညာ မတတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ဟာ”
“အံမာ ဒီေကာင္မ၊ ညည္းဝင္ေငြက လခစားထက္ သာပါတယ္ေအ”
“ေျပာၾကစမ္းပါဦးဟာ ငါလည္း ဘာလုပ္ရ ေကာင္းမလဲလို႔”
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး အၾကံေပးၾကသည္။ သည္အၾကံေတြ တစ္ခုမွ ၿငိမ္းေမာင္ လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိ။ ေဒၚေလးသြယ္က
“ၿငိမ္းၿငိမ္း ထမင္းစားေတာ့ေလ”
လွမ္းေခၚမွ စကားစ ျပတ္သြားသည္။
“ေနဦးဟာ ငါတို႔အိမ္မွာ ဘာဟင္း ရွိမလဲ မသိဘူး”
ညိဳညိဳႏွင့္ ျမင့္ရီတို႔က ဟင္း ျပန္ယူေပးၾကသည္။
ေဒၚေလး၏လက္ရာ မရန္းသီးသုတ္၊ ပုစြန္ေျခာက္ေၾကာ္ႏွင့္ ေမာင္မေခၚ ပဲဟင္းကို မစားရသည္မွာ ၾကာၿပီ။
* * *
ျဖတ္သန္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ဘဝ၏ဒဏ္ခ်က္မ်ားမွ ေျပေပ်ာက္ေစဖို႔ အဘြား စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္စာသင္တိုက္မွာ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ရေလသည္။ ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္း၊ ဝါရင့္မႈိင္းေသာ သကၤန္းႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူပင္ အံ့ဩေနသည္။ ရဟန္းခံစဥ္ ခုနစ္ရက္ အတြင္း သူသည္ ဆရာေတာ္ သြန္သင္သလို တရားထိုင္ျခင္း၊ ကမၼ႒ာန္း ႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ စိတ္၏တည္ၿငိမ္မႈကို ရွာေဖြသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေခါင္းမွ ဆံပင္တို႔ မရွည္လ်ားမီပင္ ေဒၚေလးသြယ္၏ ေဈးေတာင္းကို စက္ဘီးေပၚတင္ကာ ေဈးသို႔ ကုန္ပို႔ကုန္သယ္ အလုပ္ကို လုပ္ရသည္။ ဘဝအတြက္ ေရွ႕ခရီးကိုကား မေရြးခ်ယ္ရေသး။ အဘြားကေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေန၊ သူ႔အနားမွာပဲ ေနေစခ်င္သည္။ အဘကေတာ့ သူ ဘြဲ႕မရခဲ့ျခင္းကို အျပစ္တင္ခ်င္သည္။ သူ ေလလြင့္ေနခဲ့ျခင္း၊ စာေပေယာင္ေယာင္၊ ပန္းခ်ီေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမွာ ဧရာမ မိုက္ျပစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့မူ သူသည္ ပန္းခ်ီ ေရးစားႏိုင္ခဲ့လွ်င္လည္း တစ္ဝမ္းတစ္ခါး ပူပင္ခဲ့ရမည္ မဟုတ္ေပ။ က်ဴရွင္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ကာ ေတာင္းခံရေသာ အလုပ္ကို သူ႔မာနက တားဆီးခဲ့ေလသည္။ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရင္း ဝမ္းေရးထဲမွာ နစ္မြန္းသြားရမည္ဟု သူ႔အႏုပညာကို အထိအခိုက္ မခံလိုေသာ စိတ္ကို ဘ နားလည္းေအာင္ ဘယ္လို ေျပာမည္နည္း။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စိတ္ဝမ္းကြဲကာ ခြဲထြက္လာၿပီးကတည္းက သူ႔ႏွလံုးသားမွာလည္း အနာတစ္ခု ရွိရစ္သည္။ တကယ္ေတာ့မူ သူ႔ကိုယ္သူ အယူသီးျခင္းျဖင့္ သူ ျမတ္ႏိုးေသာ အႏုပညာမီးအိမ္မွာ ရင္ထဲတြင္သာ မွိန္မွိန္လင္း႐ံု က်န္ေတာ့ေၾကာင္း သူ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့။
ဘကမူ-
“လူမိုက္ ေနာက္မွ ေနာင္တရေပါ့ကြာ၊ မင္းေနာက္မွ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တင့္လြင္တို႔ေတာင္ ဘြဲ႕ရသြားၿပီ သိလား”
သူက အဘႏွင့္အၿပိဳင္ ျငင္းခ်က္မထုတ္ခ်င္ေပ။
စိတ္လည္း ေလေနသည္။ အနာဂတ္ရယ္လို႔ မည္မည္ရရ မရွိ။ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သူ႔ဘဝလမ္းကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ရမလဲ။ အေတြးေတြ ၾကားမွာ နစ္ေမ်ာေနခဲ့သည္။
* * *
ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားကေတာ့ မၾကာမီကာလအတြင္း သန္စြမ္းရွည္လ်ားာၾကသည္။ သည္တစ္ခါ ဆံပင္ကိုေတာ့ သူ ေမြးျမဴထားခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အဘက သည္ဆံပင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔အေပၚ မၾကည္လင္လွ။ ဆိုးဆိုးရြားရြား ရွည္လ်ားသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆံပင္ကို ခလုတ္တိုက္ေနၾကသည္။ သူကေတာ့ အဘ ဆူတိုင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနသည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြက ရွည္ခ်င္ ရွည္မည္၊ တိုခ်င္ တိုမည္။ အဓိကကမူ ႏွလံုးျဖဴစင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း သူ မေျပာင္းလဲ။ ဘဝကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားေမြးဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ကို သူက ျပႆနာ လုပ္ကာ ေတြးမေနေသာ္လည္း ဘြားဘြားက သူ႔လက္ထဲသို႔ ဆံပင္ညႇပ္ဖု႔ိ ပိုက္ဆံ ထည့္သည္။
“သြား … သား၊ ဆံပင္ညႇပ္လိုက္ဦး၊ ညႇဥ္းသိုးသိုး ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ”
“ဟာဗ်ာ … ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း”
သူဆံပင္ မညႇပ္ခ်င္သည္မွာ သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးက ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေတြကို အားမရ၍လည္း ျဖစ္သည္။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ တိပစ္မွာ ေၾကာက္သည္။ အဘြားက ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ဆူေတာ့သည္။
“ခုကာလ ကေလးေတြမ်ား ေျပာရခက္တယ္”
အဘြားက ဆူသကဲ့သို႔ အဘကလည္း ျမည္တြန္ေတာက္တီး ျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္မပါလက္မပါျဖင့္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာရသည္။
နံရံမွာ ကြဲေၾကာင္းထင္ေသာ မွန္အိုႀကီးတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး ဟိုးအတိတ္က ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာပံုေတြ ကပ္ထားေသာ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေျခလွမ္းတို႔ တံု႔သြား၏။
ဆိုင္ထဲက တင္ေမာင္ျမင့္က သူ႔ကို လွမ္းျမင္သည္။ ဆံသဆရာက သူ႔ကို ဆံပင္ညႇပ္ေပးေနသည္။ အျဖဴေရာင္ ပိတ္စေပၚသို႔ ဆံပင္ေခြမ်ား က်ေနသည္။ စက္ကတ္ေၾကးသံ ၾကားရသည္။
“ေဟ့ … ၿငိမ္းေအာင္”
မထင္မွတ္ဘဲ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ထဲသို႔ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက ေရာက္ရွိသြားသည္။
“ဘယ္တုန္းက ျပန္လာသလဲကြ”
“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး၊ သံုးလေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ မင္းလည္း ေပ်ာက္ေနပါလား၊ ငါ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ခုမွ ေတြ႕ေတာ့တယ္”
“ငါ ေစတုတၱရာ ေရာက္ေနတယ္ကြ”
“အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြ က်ေနၿပီလား”
“အဟီး မစြံေသးပါဘူးကြ၊ ငါ ၿမိဳ႕နယ္သမအသင္းမွာ ဝင္လုပ္ေနတယ္၊ ခု ကုန္ဝယ္ရင္း လာတာ၊ မင္း ဆံပင္ညႇပ္မလို႔လား”
“ေအး”
“မင္း အခု ဘာလုပ္ေနသလဲ”
ၿငိမ္းေအာင္က ေခါင္းယမ္းသည္။
“ေစတုတၱရာ လိုက္ခဲ့ပါလား”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“တို႔သမမွာ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ မင္း ဝင္လုပ္ရင္ ရတယ္၊ ဟိုမွာက ပညာတတ္ရွားေတာ့ အလုပ္ ရႏိုင္တယ္”
“သမ ဟုတ္လား၊ ငါမွ စိတ္မဝင္စားဘဲ”
“ေအးကြာ အလည္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါလား၊ မင္းလို ပန္းခ်ီသမားနဲ႔ သိပ္ကိုက္တာပဲ၊ မင္း အခု ႐ႈခင္းကားေလးေတြ ေရးေသးသလား”
ၿငိမ္းေအာင္ ျပံဳးေနသည္။ ဆံပင္ညႇပ္သမားက သူ႔ကို လွမ္းေခၚသည္။
ညဘက္မွာေတာ့ တင္ေမာင္ျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကသည္။ ႐ုပ္ရွင္က ျပန္လာေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေတြးစရာေတြ တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ပါလာသည္။ ထိုညမွာ အိပ္မေပ်ာ္။
ေဒၚေလးသြယ္ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္စာျဖင့္ လံုးပါးပါးေနေသာ အိမ္ေထာင္စီးပြားေရးကို သူ ျမင္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္လက္မဲ့ဘဝျဖင့္ လူပိုလို ျဖစ္ကာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
* * *
ညိဳညိဳ၊ ျမင့္ရီ၊ သက္ဦးတို႔ႏွင့္ ဆံုမိလွ်င္ အျမဲတမ္းပင္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ငယ္သြားသည္ ထင္မိသည္။ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး လုပ္တမ္း၊ ဒိုးထုတမ္း၊ စိန္ေျပးတမ္း၊ အိုးပုတ္တမ္း စသည့္ မိန္းကေလး ကစားနည္းေရာ ေယာက္်ားေလး ကစားနည္းပါမက်န္ တစ္လမ္းလံုး ဆူညံေအာင္ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္၊ ေပြေဖာ္ေပြဖက္ေတြ၊ ခုေတာ့ အလုပ္ေတြ၊ တာဝန္ေတြႏွင့္ ရင့္က်က္စ ျပဳလာၾကၿပီး ထင္ရသည္။ ျမင့္ရီကေတာ့ အျမဲတမ္း ပ်ာယီးပ်ာယာ၊ ရယ္ကာေမာကာ ေနတတ္သူ။ ညိဳညိဳက သူ႔ထက္ တည္ၿငိမ္သည္။ စကားနည္းေသာ္လည္း ညိဳညိဳႏွင့္ ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႔ရင္မွာ ထိခိုက္နာက်င္ရသည္။ သက္ဦးကေတာ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၿပီး သူ႔မိဘ မိသားစုျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အိမ္ေထာင္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေကၽြးေနရသည္။
ျမင့္ရီက မနက္ပိုင္း ေဈးထြက္ေရာင္းၿပီး ေန႔လယ္မွာ ကေရကရာ လုပ္စရာ မရွိလွ်င္ အားေနသူ ျဖစ္ရာ အဘြားဆီ ေရာက္ေရာက္ လာတတ္သည္။ အဘြား ေဆးေပါ့လိပ္လွ်င္ သူက ကူလိပ္သည္။ အဘြားအတြက္ ေက်ာက္ျပင္ႀကီးႏွင့္ တစ္လံုးစာ ေတာင္တန္ႀကီးေတြ ေသြးေပးတတ္သည္။ အဘြားႏွင့္ အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ရင္း ၿငိမ္းေအာင္ကို ေထ့ေငါ့ ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္။
“ၿငိမ္းေအာင္ရယ္ နင္ မိန္းမယူဖို႔ ေကာင္းေနၿပီေနာ္၊ ငါကလည္း နင္တို႔ အိမ္မွာ တစ္သက္လံုး လာလုပ္မေပးႏိုင္ဘူး”
အဘြားက ရယ္ကာ-
“ေအး ညည္းသူငယ္ခ်င္းကို ရွာေပးလိုက္စမ္းပါေအ သူေဌးသမီး“
“အဘြားေျမးလား၊ ဘယ္သူေဌးသမီးက ႀကိဳက္မွာလဲ”
“ငါ့ေျမးက လူေခ်ာေလးပါေအ”
“အို အဘြားကလည္း ႐ုပ္ကိုက မႈန္ေတေတနဲ႔”
ၿငိမ္းေအာင္က မခံခ်င္ ျဖစ္လာကာ-
“ငါ့ ေျပာမေနပါနဲ႔၊ နင္ အရင္ရွာပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ အပ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနဦးမယ္”
“သြားစမ္းပါ၊ ပါးစပ္ပုပ္ႀကီးနဲ႔”
ျမင့္ရီ ကြယ္ရာမွာေတာ့ သူတို႔ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ အတင္းေျပာၾကသည္။ ျမင့္ရီသည္ ယခုတိုင္ ေပါေတာေတာႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း။
ညိဳညိဳႏွင့္ ေတြ႕ရတတ္သည္မွာ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးစ ျဖစ္သည္။ သူကလည္း မိုးခ်ဳပ္ေမွာင္ရီမွ ေရခ်ိဳးတတ္သူ ဆိုေတာ့ ညိဳညိဳႏွင့္ မၾကာခဏ ေရတြင္းမွာ ဆံုၾကတတ္သည္။ ညိဳညိဳႏွင့္သူသည္ ဆဲမနာ ဆိုမနာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ေရတြင္းမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ရွက္ေနတတ္ၾကသည္။ သူက သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေရခ်ိဳးကာ ျပန္လာေလ့ရွိသည္။ ခုနစ္နာရီ ပန္း႐ံုႀကီးက ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ လႈိင္လာသည့္အခ်ိန္အထိ ညိဳညိဳတစ္ေယာက္တည္း ေရတြင္းမွာ ဖြပ္ေလွ်ာ္ ေရခ်ိဳးက်န္ခဲ့ျမဲ။
သက္ဦးႏွင့္ေတာ့ စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္က လြဲ၍ ခြဲမေနၾက။ သက္ဦး၏ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္မွာ သူက လက္ေထာက္ တစ္ေယာက္လို ကူညီကာ လုပ္သည္။ သက္ဦးက လက္စလက္န ရွိသည္။ စက္ဘီးသာမက ေရဒီယိုေတြ၊ ကက္ဆက္ေတြပါ ျပင္တတ္သည္။ သက္ဦးမွာ ငယ္စဥ္က ေလးတန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ၿပီး ဘဝနာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူက သက္ဦးကို အားက်သည္။ သို႔ေသာ္ အျမဲတမ္းေတာ့ သက္ဦးလို အလုပ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနႏိုင္သည္ မဟုတ္။ ငယ္ငယ္ကႏွင့္စာလွ်င္ သက္ဦးသည္ လူႀကီးဆန္၍ စိတ္ရွည္လာသည္။
“တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကပဲ ေပ်ာ္တယ္ကြာ၊ ခုေတာ့ ေပ်ာ္လည္း ဟိုတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေနရာတကာ တိုင္းရထြာရ ခ်င့္ခ်ိန္ရတာေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္လည္း နည္းနည္းပဲ ေပ်ာ္တတ္ေတာ့တယ္“
စက္ဘီးကၽြတ္ကို ေရစိမ္ကာ အေပါက္ရွာရင္း လွမ္းေျပာသည္။ သက္ဦးေအာက္မွာက ညီ၊ ညီမ ငါးေယာက္ ရွိသည္။ သူတို႔တစ္ေတြ စားေရး၊ ေနေရး၊ ပညာေရး အားလံုး သက္ဦးက ပူပန္ေနရသည္။ စက္ဘီးပညာတတ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံ ပညာသင္ခဲ့ရသည္ကို သက္ဦးသာ သိသည္။ သက္ဦး ျဖတ္သန္းလာရေသာ ဘဝမွာ ၿငိမ္းေအာင္ႏွင့္ မတူ။ သက္ဦးက စာေတြ အေလးအနက္ႀကီ ဖတ္တတ္သူ၊ ဖတ္ႏိုင္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ ရွိသည္။
သက္ဦးက အသားညိဳသည္။ ခုလိုအခါမ်ိဳးမွာ သူ႔အသားသည္ ညိဳ၍ ေျပာင္ေနတတ္သည္။ နဖူးမွ ေခၽြးစက္တို႔ တြဲခိုေနသည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သာ စကားမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ အလုပ္လုပ္ၾကျပန္သည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၿငိမ္းေအာင္က စလိုက္ေသာအခါ သက္ဦးလည္း လိုက္ဆိုသည္။
“အေမွာင္ညရွည္ ကုန္ဆံုးလို႔ ငွက္ကေလးေတြ လင္းအာ႐ုဏ္မွာ သံသာကိုယ္စီ တြန္ကာက်ဴးရင့္ ကိုယ့္ကို တမင္ ရည္ရြယ္ေနသလို ၾကားေယာင္မိတယ္၊ ထ အခ်ိန္တန္ၿပီ … အို … သြား ခ်ိန္တန္ၿပီ”
သက္ဦးေရာ ၿငိမ္းေအာင္ပါ သည္အႏုပညာဘက္မွာ အားနည္းလွသည္။ အသံေတြက ဟစ္လိုက္တိုင္း ေၾကာင္ထြက္ေနသည္။
* * *
ၿငိမ္းေအာင္အတြက္ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ကာလမ်ားမွာ ျဖည္းေလးစြာ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ မန္က်ည္းပင္မ်ားသည္ ရြက္ႏုတစ္ဖန္ သစ္လာျပန္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ကာလမွာပင္ ညိဳညိဳ႕ကို ငယ္စဥ္ကလို မဟုတ္ေသာ အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့မိၿပီကို သိလာရသည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူသည္ ေဈးသို႔ ကုန္သြားပို႔ရင္း ညိဳညိဳတို႔စက္ဆိုင္ေရွ႕မွာ အမွတ္မထင္ ရပ္မိသည္။ ညိဳညိဳတို႔ဆိုင္၏ မ်က္ႏွာစာအထက္မွာ ‘ပန္းဝတ္မႈန္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္’ ဟု ေရးထားသည္ကို ေငးသည္။
ညိဳညိဳမွာ သူ႔တပည့္ေတြၾကား တကုန္းကုန္းႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ အညိဳေရာင္ မႈိင္းမႈိင္းဝတ္စံုက ညိဳညိဳ၏ ညိဳေသြးႏုႏု အသားကို ထိန္းထားသည္။ လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ ေလ်ာ့ရဲစြာ စည္းထားေသာ ဆံပင္တို႔မွာ ေက်ာလယ္တြင္ ျဖာက်ေနသည္။ ညိဳညိဳက ေခါင္းအေမာ့တြင္ သူ႔ကို ျမင္သြားသည္။ ရွက္ေသြးလဲ့လဲ့လႊမ္းေသာ အျပံဳးတစ္စ ပြင့္အံလ်က္ အမွတ္မထင္ ေခၚသည္။
“ၿငိမ္းၿငိမ္း လာေလ၊ နင္ ေဈးကို လာတာလား”
“ေအး … နင္ အလုပ္မ်ားေနသလား”
“ဒီလိုပါပဲဟယ္၊ မ်ားတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး“
ညိဳညိဳက ကုလားထိုင္တစ္လံုး လွမ္းေပးသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အက်ႌစကို ကိုင္ရင္း ညိဳညိဳကို လွမ္းေမးသည္။ ညိဳညိဳက
“ဒီဘက္က ေလးစိတ္ ယူ”
ၿငိမ္းေအာင္မွာ ညိဳညိဳ၏ လႈပ္ရွားဟန္ကို ႏွစ္လိုစြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ညိဳညိဳက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေျပာသည္။
“လက္ဖက္ရည္ မွာေပးပါေဟ့”
“ေနပါေစ ညိဳညိဳ၊ ငါ သြားေတာ့မွာ”
“ေနပါဦး၊ နင့္ကို ငါ တစ္ခါမွ မေကၽြးဖူးေသးပါဘူး”
ေျပာစရာ စကားမ်ား ရွားပါးသြားျပန္သည္။ စက္သံတို႔က နားထဲမွာ တဂ်ံဳးဂ်ံဳးျမည္လာသည္။ ညိဳညိဳက လည္တိုင္ခ်ီရင္း အေတြးျဖင့္ ငိုင္ေနေသာ ငွက္ကေလးႏွင့္တူသည္။ ပ်ံေျပရမလား၊ ဆက္လက္ နားခိုရမလား စဥ္းစားေနသလိုလို။ အတန္ၾကာမွ စားပြဲေပၚက အက်ႌေဟာင္းတစ္ထည္ကို လွမ္းယူကာ ခ်ဳပ္႐ိုးေျဖေနသည္။
“အက်ႌျပင္ခိုင္းတာ ျမင့္ရီေပါ့၊ ၾကာလွၿပီ၊ ငါလည္း မအားလို႔ ဒီေကာင္မက သိပ္ေၾကး(ဂ်ီး) မ်ားတယ္ဟယ္၊ ငါေတာ့ အသစ္သာ ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ”
ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကျပန္သည္။
လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ေရာက္လာသည္။ သူက လက္ဖက္ရည္ကို ၾကည့္ရင္း ညိဳညိဳ၏ ေခၽြးစက္မ်ားႏွင့္ လဲလွယ္ထားရသည့္ ေဖ်ာ္ရည္ေပလားဟု ေတြးရင္း ေသာက္ရမွာ တြန္႔သြားသည္။ ညိဳညိဳ႕ကို သနားမိသည္။
“ေသာက္ေလ … ေအးကုန္လိမ့္မယ္၊ မုန္႔လည္း စားဦး”
ညိဳညိဳ၏ ႏူးညံ့ၾကည္လင္ေသာ အသံက သူ႔နားထဲသို႔ စီးဆင္းသြားသည္။
“နင္ ေလာေလာဆယ္ ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ”
“ငါလား”
ၿငိမ္းေအာင္ ဘာေျဖရမည္ မသိေပ။
“စိတ္ကူး မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါ အိမ္မွာလည္း မေနခ်င္ဘူးဟာ
“ေစတုတၱရာမွာေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိတယ္၊ အဲဒီကို သြားရမလား မသိဘူး”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“တစ္ခုခုေပါ့ဟာ၊ စာေရးအလုပ္ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့”
ညိဳညိဳက ရယ္သည္။
“ဘာလို႔ ရယ္တာလဲ”
“နင့္ပံုက ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳးေနမယ့္ စာေရးနဲ႔လည္း မတူပါဘူး၊ နင္က သိပ္စိတ္တိုတတ္တာ”
“စာေရးနဲ႔ တူေအာင္ ငါက ဘယ္လို ေနရမွာလဲ၊ ရရာ လုပ္ရမွာပဲ”
ညိဳညိဳ႕မ်က္လံုးေတြက သူ႔ကို ေငးၾကည့္ရင္း တည္ၿငိမ္သြားျပန္သည္။
“အလကား ေျပာတာပါ၊ ငါေတာ့ ဟိုမွာ နင္ ဖ်ားေနမွာပဲ စိုးရိမ္တယ္”
သူ ျပန္လာေတာ့ ညိဳညိဳအသံကို နားထဲမွာ ပဲ့တင္ၾကားေယာင္ျပန္သည္။ ‘နင္ ဖ်ားေနမွာပဲ စိုးရိမ္တယ္’ တဲ့။ သူ မေရမရာ ျပံဳးမိသည္။
* * *
ညိဳညိဳက ညေမႊးပန္း႐ံုနားတြင္ ရပ္ေနသည္။ သက္ဦးက ေရကို သဲႀကီးမဲႀကီး ငင္ၿပီး ပံုးထဲ ထည့္သည္။ ထည့္ရင္း
“နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ မိညိဳ”
“ေရခ်ိဳးမလို႔”
“ခ်ိဳးမွာ ခ်ိဳးပါလား၊ ဘာ ေစာင့္ေနတာလဲ”
သက္ဦး၏ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံေၾကာင့္ ညိဳညိဳက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ “သူက အေဖက်ေနတာပဲ” တီးတိုး ေရရြတ္သည္။
သက္ဦးက မၾကား။ ေရပံုးမ်ားကို ထမ္းကာ ျပန္သြားသည္။
ၿငိမ္းေအာင္ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီလား မသိ။
ေန႔လယ္က သူ႔ထံ ၿငိမ္းေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ေရာက္လာသည့္အတြက္ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သည္။ စိုးလည္း စိုးရြံ႕ေနသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္တိုင္ ခုမွ သိေသာ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြလို ေတြ႕ရမွာ ထိတ္လန္႔ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးရမွာကို သူ မဝံ့မရဲျခင္း ျဖစ္သည္။
အတန္ၾကာေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္ ေရာက္မလာဘဲ ျမင့္ရီတစ္ေယာက္သာ အဝတ္ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။
“မိုးခ်ဳပ္မွ ျမင့္ရီရယ္၊ နင္ ဒီအခ်ိန္ တစ္ခါမွ မေလွ်ာ္ဖူးပါဘူး”
“ေန႔လယ္က မအားလို႔ မမရဲ႕၊ ကေရကရာ ဝယ္ေတြ လႈိင္ေနလို႔ တစ္ေန႔ခင္းလံုး လံုးလိုက္ရတာ ခါးကို ကိုက္ေနတာပဲ”
ျမင့္ရီက အဝတ္မေလွ်ာ္ခင္ ေရအရင္ ခပ္ေလာင္းကာ တဗြမ္းဗြမ္း ခ်ိဳးသည္။
“အမေလး ေရခ်ိဳးရတာ အရသာရွိလိုက္တာ၊ တစ္ေန႔လံုး အပူေတြ ခဲေနတာ”
ေခါင္းကိုပါ ေလာင္းသည္။ ညိဳညိဳက ေရကူငင္ေပးရင္း
“နင္ေတာ့ အေအးမိေတာ့မွာပဲ၊ အဝတ္ေတြ တစ္ပံုႀကီးနဲ႔”
“အဝတ္ေတြက တစ္ပံုႀကီးေနမွာေပါ့၊ ဟိုေကာင္ ငၿငိမ္း ထားသြားတာေတြေရာ၊ အဘြားအဝတ္ေတြေရာ၊ ေဒၚေလးသြယ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ေနမေကာင္းဘူးေလ၊ ငါပဲ ဝဋ္ခံေနရတာေပါ့”
ညိဳညိဳ႕စိတ္ထဲမွ စေနာင့္စနင္း ျဖစ္သြားသည္။ ျမင့္ရီကို ဆပ္ျပာကူတိုက္ေပးရင္း
“ၿငိမ္းေအာင္က သူ႔အဝတ္သူ ေလွ်ာ္မဝတ္ဘူးလား”
“ခါတိုင္း ေလွ်ာ္ပါတယ္၊ ဒီေန႔ ေစတုတၱရာ လိုက္သြားလို႔ တန္းေပၚမွာ ေတြ႕တာေတြပါ ယူလာတာ၊ ခ်ဥ္သိုးေနတာပဲ၊ သိပ္ပ်င္းတဲ့ေကာင္”
ညိဳညိဳ႕စိတ္ထဲမွာ ဘယရယ္မသိ ေလးလံသြားသည္။ ေန႔ခင္းက ေတြ႕ေသာ္လည္း ေစတုတၱရာ သြားမည့္အေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ မဟခဲ့။ သြားရေကာင္းမလားသာ ေျပာခဲ့သည္။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ထြက္သြားၿပီဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဟာေနသည္။ မေက်မနပ္ ဆိုမိသည္။
“ေန႔လယ္က ငါနဲ႔ ေတြ႕သားပဲ၊ သူ မေျပာဘူး”
“ဘယ္ေျပာမလဲ၊ ငါေတာင္ မသိဘူ၊ ညေနမွ ေစတုတၱရာ တက္မယ့္ကား ရွိတာနဲ႔ လိုက္သြားတာတဲ့၊ အလုပ္ကေလး ဘာေလး ရလိုရျငားေပါ့ဟာ၊ အဘြားကေတာ့ မသြားေစခ်င္ဘူးတဲ့”
“အဲဒီကို သြားရင္ ငွက္ဖ်ားေတြ ဘာေတြ မိေနေတာ့မွာပဲ”
ညိဳညိဳ ႏႈတ္မွ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။
“အမယ္ … ေကာင္မက ပူတတ္ေနလိုက္တာ”
ျမင့္ရီက ျပက္ရယ္ျပဳသည္။
ျမင့္ရီ အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ညိဳညိဳက
“သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေအ့ ပူရတာေပါ့”
အရွက္ေျပ ေျပာစဥ္ ရင္ခုန္ေနသည္။
ေလေၾကာင့္ တမာကိုင္းတို႔က ရွဲရွဲျမည္စဥ္၊ ညေမႊးပန္းရနံ႔ သင္းပ်ံ႕လာစဥ္က ညိဳညိဳ႕ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲနာက်င္လာသည္။
* * *
ေျမာင္းဦးဇရပ္မွာ တစ္ညအိပ္ရသည္။ ေလေအးသည္ အတားအဆီးမရွိ တိုက္ခတ္လာသည္။ ခိုးလုိးခုလု ဝါးၾကမ္းမ်ားက ေက်ာျပင္ကို နာက်င္ေစသည္။ လက္ဆြဲအိတ္ကို ေခါင္းအံုးကာ ပုဆိုးကို ေျခဖ်ားအထိ ဆြဲ၍ ခပ္ေကြးေကြး အိပ္သည္။ သူ႔ေဘးမွ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က တေခါေခါ ေဟာက္ေနသည္။ ၿငိမ္းေအာင္ အိပ္မေပ်ာ္။ ေလသံက တရႊီရႊီ ျမည္ေနသည္။ တင္ေမာင္ျမင့္ စာအရဆိုလွ်င္ ဟိုမွာ အလုပ္တစ္ခုခု ရမည္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ဘဝ၏ လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုကို ျဖည့္ဆည္းသည့္ အေနျဖင့္သာ အသက္ေမြးမႈ ျပဳရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ရပ္သူ႔ရြာကို ခြာခ်င္လွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။
ခုဆိုလွ်င္ ညိဳညိဳ႕ကို တြယ္တာေနမိေတာ့ ညိဳညိဳႏွင့္ ေဝးရာကို ပိုလို႔ မသြားခ်င္။ ကား၏ သယ္ေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါခဲ့ရသည့္တိုင္ စိတ္က ညိဳညိဳ႕ထံမွာ က်န္ခဲ့၏။
ညဥ့္ဦးကဆိုလွ်င္ ကားေပၚမွာ လူေတြ ငါးပိသိပ္၊ ငါးခ်ဥ္သိပ္ လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ ကားမီးေရာင္မွအပ တစ္ေတာလံုး၊ တစ္ေတာင္လံုး အေမွာင္ထု ဖံုးအုပ္ခဲ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဦးတည္ရာမဲ့ ခရီးသြားေနသူလို ခံစားရမိသည္။ မျမင္ႏိုင္ေသာ အေမွာင္ထု၊ မသိႏိုင္ေသာ ဖိစီးမႈတစ္ခုခုက သူ႔စိတ္ကို ေလးလံ ညႇိဳးငယ္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဖန္ စိတ္ပ်က္မႈလည္း မဟုတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈလည္း မမည္ေသာ ဟင္းလင္း ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး ခံစားရျပန္သည္။ ဘဝ၏အဓိပၸါယ္ကို သူကိုယ္တိုင္ ဘယ္ေလာက္ ရွာေဖြႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ေတြ႕ရွိလိမ့္မလဲ။ သူ မသိေတာ့။
အေမွာင္ထုကို ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္ရင္း၊ လႈပ္ရွားက်န္ရစ္ေသာ၊ မည္းေမွာင္ေသာ ေတာအုပ္ကို ၾကည့္ရင္း ေရြ႕လ်ားစီးေမ်ာသြားၿပီ ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ဖန္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘဝကို သူ ျပန္ေတြးသည္။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ သင္းေသာလမ္းမ်ား၊ စိန္ပန္းနီရဲတို႔ ေႂကြေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ား၊ ျမင့္မားေသာ ပိေတာက္ႏွင့္ ကညင္ပင္အိုမ်ားကို လြမ္းေမာမႈ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ေအာက္ေမ့မိျပန္သည္။
ေတာင္ပိႏၷဲပင္မ်ား ဝိုင္းရံထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွ ထိုင္ေနက် စားပြဲဝိုင္းကေလး၊ သူတို႔ ေရးဆြဲေသာ ပိုစတာမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာစာအုပ္ေၾကာ္ျငာေတြ ကပ္ထားေသာ နံရံမ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာအေၾကာင္း၊ ကမာၻႀကီးအေၾကာင္းမ်ား အပါအဝင္ ကိုယ္ေရးဘဝမ်ားအေၾကာင္း တိုင္ပင္ညႇိႏႈိင္းခဲ့ၾကသည္မ်ား။ ထိုစဥ္က သူ႔ဘဝက လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနသည့္ ဘဝ။ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ ေသြးမာန္ျဖင့္ ႏိုးၾကားခဲ့သည့္ ကာလမ်ား။
‘အႏုပညာမ်က္ဝန္း’ ကို သူတို႔ဖြဲ႔စည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပင္ပက က်ဴရွင္ေၾကာ္ျငာ စာလံုးေရးစရာေတြ၊ ဒီဇိုင္းအလုပ္ေတြ လက္ခံကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာရွည္မခံခဲ့ေပ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေဝဒနာတစ္ခု စြဲၿငိေနခဲ့သည္။ သူ႔အလုပ္က ဒီဇိုင္းေတြ၊ ပိုစတာေတြ ေရးဖို႔မဟုတ္။ စီးပြားေရး ေဈးကြက္ထဲမွာ နစ္ေမ်ာေနဖို႔ မဟုတ္။ ပန္းခ်ီေရးရန္သာ။ သို႔ေသာ္ သူ တတ္ေျမာက္သည့္ ပန္းခ်ီပညာမွာ ဘယ္ေသာအခါမွ သင္ယူ၍ ဆံုးခန္းတိုင္မည့္အရာ မဟုတ္။ သူ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ခဲ့။ ‘အႏုပညာမ်က္ဝန္း’ ထဲမွာ နစ္ျမႇဳပ္ခဲ့သည္။
သူက အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ရွာေဖြဖို႔ရာ မာနရွိသူမို႔ အေပါင္းအသင္းမ်ား ရွာေဖြလာသည့္ ဒီဇိုင္းမ်ားကို ဒိုင္ခံေရးေပးခဲ့ရသည္။ သူက ဘယ္ေတာ့မွ နာမည္ကို လက္မွတ္မထိုးခဲ့။ အုပ္စု၏ အမွတ္အသား ျဖစ္ေသာ ‘အႏုပညာမ်က္ဝန္း’ ကိုသာ အမွတ္သညာအျဖစ္ သံုးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားကမူ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြလာခဲ့ေသာ ပိုစတာမ်ား၊ ေၾကာ္ျငာမ်ားမွာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္ေတြ ထိုးေပးလိုက္ၾကသည္။ စီးပြားေရးေဈးကြက္မွာ အေတာ္အတန္ ဝင္ဆံ့လာခဲ့သည္ႏွင့္အမွ် အႏုပညာမ်က္ဝန္းမွာ အက္သံျမည္လာခဲ့သည္။ ငါ ရွာလို႔ ရတာ ဟူေသာ မာန္မာနမ်ား၊ ငါ့နာမည္၊ ငါ့လံု႔လ ဟူေသာ အတၱမ်ား။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သည္မွာဘက္တြင္ အားနည္း ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိခဲ့၏။ စီးပြားေရးသမားဉာဥ္ႏွင့္ အႏုပညာမာန။
“ခင္ဗ်ား ရွာလို႔ ဘယ္ႏွပံု ရဖူးသလဲ”
ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို လက္တြဲခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းက ေမးသည္။
“ဒါ ပန္းခ်ီေရးစားေနတာဗ်၊ စိတ္ကူးယဥ္ေနလို႔ မရဘူး၊ ပိုက္ဆံရေအာင္ လုပ္ရမယ္”
ပိုက္ဆံ၊ ဟုတ္သည္။ သူလို ေက်ာင္းမေနေတာ့ေသာ၊ အိမ္ကေငြ အေထာက္အပံ့ ရပ္စဲခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ၿမိဳ႕ျပင္တြင္ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ပိုက္ဆံသည္ အလိုအပ္ဆံုးအရာ။
သူ အျမတ္ႏိုးဆံုး၊ တန္ဖိုးအထားဆံုး အရာမ်ားျဖင့္ ေပးဆပ္ခဲ့သည္။ ပထမက မာန က်ဆံုးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝိညာဥ္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အႏုပညာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို ခင္မင္တြယ္တာသူမ်ား။ နားလည္မႈ လြဲမွားခဲ့ၾကသည္။ ရန္ပြဲေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။ နင္ပဲငဆ ေအာ္ဟစ္ထိုးႀကိတ္ခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ရည္ႀကီးငယ္ က်ခဲ့ရသည္။ သူက အားလံုးကို မေက်နပ္။ အားလံုးက သူ႔ကို မလိုလားေတာ့။ ေငြက ေနာက္ဆံုးတြင္ အရာအားလံုးကို ဝါးမ်ိဳပစ္လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ သံေယာဇဥ္၊ သန္႔စင္ေသာ ခင္တြယ္မႈ၊ တူညီေသာ ဝါသနာျဖင့္ စုစည္းေသာ အုပ္စုလည္း ၿပိဳကြဲခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွလံုးေၾကကြဲစြာျဖင့္ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာသို႔ ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ခုေတာ့ ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ ထိုအရာမ်ားသည္ ကေလးကလား ဆန္ျခင္းပင္လားဟု သူ ေတြးေတာစ ျပဳသည္။ ခုလည္း သူ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာအရာ၊ မလုပ္ခ်င္ဆံုးအရာကို လုပ္ရဦးမည္။ သူ႔ ကမာၻၿပိဳပ်က္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၍ လမ္းခုလတ္မွာ ရပ္ရင္း ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ မေနမနား စဥ္းစားေနရၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႔ကို ‘ေတြေဝသူ’ ဟု ဆိုခဲ့ၾကသည္။ သည္စကားလံုးက ဘယ္ေလာက္ မွန္လိုက္ပါသလဲ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ညိဳညိဳႏွင့္ ျပန္၍ ဆံုစည္းဖို႔ ဖန္လိုက္ေသာ ကံၾကမၼာကို သူ ေက်နပ္သည္။ အႏုပညာကို ေမ့ရစ္ေတာ့မည္။ ထိုအရာကလည္း ဘဝမွာ တစ္ခါမွ် ေကာင္းက်ိဳးမေပးခဲ့။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ပဲ ေနသြားေတာ့မည္။ ညိဳညိဳ႕ကို ေတြ႕လွ်င္ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားျပန္သည္။ သူႏွင့္ ညိဳညိဳတို႔၏ ကေလးမ်ားကိုပင္ အႏုပညာဝါသနာ မပါေစရ။ ပိတ္ပင္ တားဆီးပစ္လိုက္ဦးမည္။ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။
* * *
ၿငိမ္းေအာင္က ၿမိဳ႕နယ္သမဝါယမ အသင္းမွာ ေန႔စားျဖင့္ စ၍ အလုပ္ဝင္ရသည္။ အစက သူ႔အလုပ္မွာ မည္မည္ရရေတာ့ မရွိလွ။ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္း၊ အစည္းအေဝး မွတ္တမ္းေတြကို စက္လွည့္ေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလ ႐ံုးသားခ်င္း လက္ကမ္းဖိတ္စာကေလးမ်ားတြင္ သူက ဖေယာင္းျဖင့္ ကႏုတ္ပန္းေတြ ေရးေပးတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္သာ သူ႔ဝါသနာအိုးကေလးက ႏိုးႂကြလာတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးအလုပ္ေတြ သူ စလုပ္ရသည္။
တင္ေမာင္ျမင့္က ႏွမ္းႏွင့္ ဆန္မ်ား သိုေလွာင္သည့္ ဂိုေဒါင္မွာ တာဝန္က်သည္။ သူက ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္းမွာ စာေရးဆိုေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ခြဲမရဘဲ တတြဲတြဲျဖစ္ေနသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အလုပ္ပါးလွ်င္ တင္ေမာင္ျမင့္၏ ဂိုေဒါင္ထဲသြား၍ စကားလက္ဆံုက်ေနတတ္သည္။ ပထမဆံုး လစာထုတ္ေသာအခါ အိမ္ရွင္အဘြားအိုကို အိမ္လခႏွင့္ ထမင္းဖိုးေပးၿပီး ညဘက္မွာ ေခါင္ဝိုင္းတစ္ဝိုင္း လုပ္ျဖစ္သျဖင့္ ေငြက ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားသည္။ က်န္ေငြကေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ထားရသည္။ ေဆးလိပ္ပင္ ဝယ္မေသာက္ရက္။ သူ အိမ္ျပန္ရဦးမည္ မဟုတ္ပါဘူး။ ညိဳညိဳ႕ကို သတိရေနသည္။ စာေရးရန္ စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း အေျခမက်ေသးေသာ ဘဝမွာ သူ အားငယ္ေနမိျပန္သည္။
* * *
တင္ေမာင္ျမင့္က ေရေႏြးၾကမ္းအိုးကို သယ္လာသည္။ သူတို႔က ‘အေမ’ ဟု ေခၚၾကသည့္ အိမ္ရွင္အဘြားအိုက ဟင္းရြက္မ်ားကို ေျမအိုးထဲ ခပ္ေနသည္။ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ဆူေနေသာ အိုးထဲမွာ ဆီးခ်ဥ္သီးေတြ ေပါေလာေမ်ာေနသည္။ အေမက ဆူးပန္းရြက္မ်ားကို တစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္ ခတ္ရင္း “ဆာၿပီလား” လွမ္းေမးသည္။
ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္လာေသာ ၿငိမ္းေအာင္က ေရစိုလာေသာ ဆံပင္မ်ားကို တဘက္ျဖင့္ သုတ္ေနသည္။ သူ႔မွာ ေရခ်ိဳးၿပီးတိုင္း စားဖို႔ အဘြားေပးလိုက္ေသာ ခိုးထုတ္ေဆးမ်ား ပါေသာ္လည္း ဘယ္အခါမွ မစားျဖစ္ခဲ့။ ေမ့ေလ်ာ့၍ပင္ ေနခဲ့သည္။ တင္ေမာင္ျမင့္က ေရေႏြးပူပူကို မႈတ္ကာ ကလို႐ိုကြင္းတစ္လံုး မ်ိဳခ်ေနသည္။ သူ႔မွာ ငွက္ဖ်ားဓာတ္ခံ ရွိသည္။ ညေနရီလွ်င္ ခ်မ္း၍ တုန္လာၿပီ။
ခ်ဥ္ဟင္းနံ႔က ပါးေစာင္မွ သြားေရယိုေစသည္။ ငါးင႐ုတ္သီးခ်က္ႏွင့္ ခ်ဥ္ဟင္း၊ ေရႊဖ႐ံုသီးျပဳတ္မွာ ေန႔စဥ္ စားေနက်အစာ ျဖစ္သည္။ င႐ုတ္သီးခ်က္မွာ အေရာင္မထြက္ေသာ္လည္း ပင္နံသီးမ်ား ေထာင္း၍ ခ်က္ထားသျဖင့္ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်ေအာင္ စပ္သည္။ ငါးကလည္း ငါးႀကီးသား မဟုတ္။ ေခ်ာင္းငါးကေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္ လွ်ာထူသြားၿပီ။ ဟင္းခ်ိဳကို တဖူးဖူး မႈတ္လ်က္ င႐ုတ္သီးခ်က္ႏွင့္ နယ္ေသာ ထမင္းကို တ႐ွဴး႐ွဴးတရွဲရွဲ လံုးေထြးဆုပ္နယ္ကာ စားတတ္ၿပီ။ ဖ႐ံုသီးျပဳတ္က အစပ္ေျပတို႔စရာ ျဖစ္သည္။
သည္လေတာ့ သူ အိမ္ျပန္ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ တင္ေမာင္ျမင့္ ဖ်ားေတာ့ ေဆးဝယ္ဖို႔ ေပးလိုက္ရသည္။ တင္ေမာင္ျမင့္က သူ ရသမွ် အရည္ေဖ်ာ္ပစ္ေနသည္ ဆိုေတာ့ သည္လိုမွ သူ ဇြတ္မေပးလွ်င္ ေဆးလည္း ဝယ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘဲ ဇြတ္ေပေနမည့္သူ ျဖစ္သည္။ လူက ပိန္ခ်ံဳးေနၿပီး မ်က္လံုးမ်ားသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဖ်ားသည္ ဆိုေသာ္လည္း ထမင္းေတာ့ အေတာ္စားႏိုင္သည္။ စားၿပီးလွ်င္ ဖ်ားဦးမည္။ ရွိသမွ် ေစာင္ေတြ အထပ္ထပ္ ျခံဳေသာ္လည္း လံုျခံဳေႏြးႏိုင္မည္ မဟုတ္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ေတာ့ သူ႔အဖ်ားက ေလ်ာ့က်ကင္းစင္ကာ အလုပ္ဆင္းႏိုင္ျပန္ဦးမည္။ သည့္အတြက္ သူ႔အဖ်ားသူ တင္ေမာင္ျမင့္က နာမည္ေပးထားသည္။
“ငါ့အဖ်ားက ကၽြန္ဖ်ားကြ၊ ညညမွ လာလာဖ်ားတာ၊ ဆင္းရဲဖို႔ ဝဋ္ပါလို႔ေပါ့ကြာ”
သည္လို ဆိုေတာ့လည္း ရွိသမွ် လစာေလး တင္ေမာင္ျမင့္ အရက္ေသာက္ပစ္သည္ကို မတားဆီးရက္ ျဖစ္ရသည္။ သူကေတာ့ အသက္ေဆးဟု ဆိုသည္။
စိမ္းညိဳ႕၍ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေသာ ေတာေတာင္တို႔၏ သဘာဝအလွမ်ားက ၿငိမ္းေအာင္ကို ဖမ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း စုတ္တံ မကိုင္ျဖစ္ေတာ့ ပံုၾကမ္းမွ်ပင္ ခဲႏွင့္မင္ႏွင့္ မျခစ္ျဖစ္ခဲ့။ မုန္းတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္လာေသာ ကားမ်ားကို ေငးကာ အိမ္လြမ္းစိတ္ကို ႏြားမေတာင္တန္းမ်ားကို ေက်ာ္၍ ပို႔လႊတ္ျဖစ္သည္။ ညိဳညိဳ႕ကို သတိရသည္။ ခုမွပင္ ‘ငွက္သြင္ပ်ံႂကြမတတ္ေသာ္’ ဆိုသည့္ စကားလံုးမ်ားကို သူ နားလည္မိသည္။
* * *
ၿငိမ္းေအာင္ထံမွ စာ ရေသာအခါ အဘြား မ်က္ရည္က်ေလသည္။ ဘဘက မ်က္မွန္တပ္၍ စာကို ဖတ္ျပသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မဖ်ားေသးဘူး အဘြား၊ ဘဘတို႔ အဘြားတို႔ရဲ႕ ေမတၱာေစတနာေၾကာင့္ပါပဲ၊ ေနေရးစားေရးလည္း အဆင္ေျပပါတယ္”
အဘြားက မ်က္ရည္စမ်ားကို အဘ မျမင္ေအာင္ သိမ္းသုတ္ကာ လက္ထဲက စိပ္ပုတီးကို နာနာစိပ္ေလသည္။ အဘကေတာ့ …
“ဒါမွ ဒင္းဘဝ ဒင္း သိမယ္”
မွတ္ခ်က္ခ်ေနသည္။ အဘက ေျမးလုပ္သူကို အထင္မႀကီးလွ။
သို႔ေသာ္ သူ႔ေျမးလုပ္သူမွာ သူ႔ဘဝ သူ ႐ုန္းကန္ေနရေၾကာင္း ေတြးမိလွ်င္ ၾကင္နာစိတ္ကေလး ဝင္လာကာ “ဒီေကာင္ ဒီလ ျပန္မလာႏိုင္ဘူးတဲ့ ႏွင္းခင္” ဇနီးလုပ္သူကို ေျပာတတ္ျပန္သည္။
ေျမးျဖစ္သူကို မခ်စ္ခဲ့သည္မွာ ကြယ္လြန္သူသမီးကို စိတ္နာၾကည္း၍လည္း ျဖစ္ေပသည္။ အိမ္ေထာင္ၿပိဳကြဲၿပီး ဒုကၡႏွင့္ ေသာကေၾကာင့္ မီးတြင္းဖ်ားႏွင့္ ဆံုးသြားေသာ သမီး၏ဒဏ္ကို အဘႏွင့္ အဘြားက ဆက္ခံခဲ့ၾကရသည္။ ေက်ာင္းဝင္ မွတ္တမ္းမ်ားထဲမွာလည္း ကေလး၏မိဘအမည္မွာ အဘႏွင့္ အဘြားတို႔သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေဖ ဘယ္သူဘယ္ဝါဟု မေျပာၾကေတာ့ဘဲ နာၾကည္းစြာျဖင့္ ျပည္ဖံုးကား ခ်ခဲ့ၾကသည္။ ကေလး၏ ဘဝအရိပ္တြင္ အတိတ္မွ အမည္းစက္မ်ား မထိုးေရးအတြက္ သည္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ၿငိမ္းေအာင္အား မေျပာခဲ့ေတာ့။
မေလးသြယ္မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ အစ္မ အျဖစ္ေၾကာင့္ ရင္နာရကာ ေယာက္်ားတို႔အား မုန္းတီးရြံရွာခဲ့သည္။ ၿငိမ္းေအာင္ကို သားငယ္ပမာ ျပဳစုရင္း၊ သူတို႔မိသားစုကေလး၏ စီးပြားေရးကို ျဖည့္တင္းရင္း သူ႔ပခံုးက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးႏွင့္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ၿငိမ္းေအာင္ကို ပညာတတ္ အရာရွိႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း သူ ဝါသနာပါရာ သူလုပ္ၿပီး ပညာတစ္ပိုင္းစျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္လာေသာအခါ ရင္နာရျပန္သည္။
ထင္ရာကို တစ္ဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္သည္မို႔ ‘မေအတူသား’ ဟုပင္ ဆိုလိုက္ခ်င္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ အဘြားအလိုလိုက္ခဲ့သျဖင့္ သည္မွ် မိုက္မဲေနသည္ ထင္မိသည္။
ျမင့္ရီမွာလည္း ေဒၚေလးသြယ္မွတစ္ဆင့္ လူၾကံဳရွိေၾကာင္း သိရလွ်င္ စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကေရကရာထုပ္ေတြ ပို႔ေပးေသာ္လည္း ၿငိမ္းေအာင္ထံမွ မုန္႔ရေၾကာင္း၊ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းမွ်ပင္ စာျပန္မလာေသာအခါ သူသည္ ေဒါသႀကီး စိတ္နာကာ ညိဳညိဳ႕ကိုပင္ တိုင္တည္ရျပန္သည္။
“ဒီေသနာေကာင္ဟာေလ သံေယာဇဥ္ကို ျပတ္တယ္၊ တကယ္ပဲေတာ္ သံုးလ ရွိတာေတာင္ တို႔ဆီ စာတစ္ေၾကာင္း မေရးဘူး”
ညိဳညိဳက ျမင့္ရီစကားကို ေငးနားေထာင္ေနသည္။ ဟုတ္သည္၊ ညိဳညိဳ႕ႏႈတ္မွ ထုတ္မေျပာေသာ္လည္း ညမ်ားစြာ သူ ေတြးေတာမိခဲ့သည္။ ၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနပါမလဲ၊ ဘယ္လိုမ်ား စားပါမလဲ။ သို႔ေသာ္ သြားစဥ္ကလည္း ႏႈတ္ပင္မဆက္။ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း စာမေရး ဆိုေတာ့ ညိဳညိဳ႕စိတ္ထဲမွာ ေဒါသလိုလို၊ နာၾကည္းသလိုလို အခံရခက္ေနသည္။
ၿငိမ္းေအာင္ မေရာက္မီကဆိုလွ်င္ သူ႔ဘဝသည္ သာမန္အားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပင္ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးအားျဖင့္လည္း သူ႔အိမ္က ပူေတာင့္ပူပင္ႀကီး မဟုတ္။ စက္ခ်ဳပ္သည့္ အလုပ္ျဖင့္ အေတာ္အတန္ စားႏိုင္ဝတ္ႏိုင္သည္ ျဖစ္ရာ သက္ဦး၊ ျမင့္ရီတို႔ႏွင့္ စာလွ်င္ ညိဳညိဳတို႔မိသားစုမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိသည္။ ေမာင္ကေလး ႏွစ္ေယာက္မွာ ၆ တန္း၊ ၇ တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြ ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းစရိတ္လည္း မကုန္လွေသး။ လင္းလွ်င္ ဝတ္စားၿဖီးလိမ္း၊ စက္ဆိုင္သြား၊ ညေန ျပန္လာေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားၿပီး အိပ္။ ရံဖန္ရံခါ လသာေသာညမ်ား၌ ျမင့္ရီတို႔အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္သို႔သြားကာ ျမင့္ရီကို ကေရကရာ ကူလံုးေပးရင္း စကားစျမည္ ေျပာၾကသည္။ အိပ္လွ်င္လည္း ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ျမဲ။ ခုေတာ့ ညိဳညိဳမွာ ခါးကုန္းေအာင္ ေန႔လယ္က ဘယ္ေလာက္ခ်ဳပ္ခဲ့ ခ်ဳပ္ခဲ့၊ ညဥ့္ဦးပိုင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ခဲ့ ဖြဲ႕ခဲ့ အိပ္ရာဝင္လွ်င္ မ်က္လံုးက အေၾကာင္သားႏွင့္ ေမာင္ေလးမ်ား၏ စာေအာ္က်က္သံကိုပင္ ေဒါသျဖစ္ခ်င္ေနတတ္သည္။ စက္ဆိုင္သို႔ေရာက္လွ်င္ ညက အိပ္ေရးပ်က္သျဖင့္ မူးရိပ္ရီေဝကာ ေတြေနတတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ေစတုတၱရာမွ ဆင္းလာေသာ ‘ပတၱျမားကား’ ၊ ‘ခ်င္းေလးစိန္ကား’ တို႔ ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္သည္ျမင္လွ်င္ အမွတ္မထင္ ေငးေမာတတ္လာသည္။ ဝါးေတြ၊ လူေတြ အျပည့္ႏွင့္ ကားတစ္စီးတေလ ျဖတ္သြားၿပီးတိုင္း မ်က္လံုးမ်ား မွိန္က်သြားတတ္သည္။
* * *
ၿငိမ္းေအာင္အဖို႔ ေစတုတၱရာ ေရာက္မွ ဘဝသစ္တစ္ခု စခဲ့သည္။ သူသည္ သစ္ေတာပညာကို တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ သင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္းမွ ဝါးစာရင္း၊ သီးႏွံစာရင္း၊ အေရာင္းအဝယ္ စာရင္းမ်ားႏွင့္သာ ေခါင္းခဲေအာင္ ယဥ္ပါးခဲ့ရသည္။ ၿမိဳ႕နယ္သမဝါယမမွာက သူႏွင့္အတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားထဲတြင္ ဆယ္တန္းကို ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ ေျဖဆဲႏွင့္ စာေပးစာယူ တက္ဆဲမ်ားသာ ျဖစ္ရာ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေနခဲ့သည့္ သူ႔ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကသည္။ တကယ္က လုပ္ငန္းသေဘာအရဆိုလွ်င္ သူက ကၽြမ္းက်င္သူလည္း မဟုတ္ေသးေပ။ သူကလည္း အရင္လို စိတ္တိုတတ္ေသာ လူငယ္၊ ေဒါသထြက္လြယ္သူ အျဖစ္က ဘဝမွာ ခဝါခ်ထားျခင္း ခံလိုက္ရသလို လူေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆက္ဆံတတ္လာသည္။ သူ႔ဝန္းက်င္က လူေတြမွာ သူ ထင္သည္ထက္ ျဖဴစင္ၾက၍တည္း။ သာမန္အားျဖင့္ ဘဝတူမ်ားျဖစ္ေသာ သူတို႔သည္ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔လိုပင္ တစ္နယ္တစ္ေက်း အေဝးမွ လာ၍ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူခ်င္း ျဖစ္ရာ သူ စာနာႏိုင္ခဲ့သည္။
သည္အခ်ိန္မွာပင္ မ်ားျပားစြာေသာ မိန္းကေလးဝန္ထမ္းေတြၾကားမွာ ဝင္းဝင္းရည္ႏွင့္ မႏွင္းခိုင္ ဆိုေသာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပို၍ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အမ်ားစုက ပ်ံတံတံ ရွပ္တပ္တပ္ကေလးေတြဟု ကင္ပြန္းတပ္ထားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ကေလးဆန္စြာ အျပစ္ကင္း၍ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ျငင္းခံုတတ္ျခင္း၊ မတရားလွ်င္ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံျခင္း၊ အေနာက္အေျပာင္ သန္ေသာ ေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္တတ္ျခင္းေၾကာင့္တည္း။ တင္ေမာင္ျမင့္ကေတာ့ ငါ့ႏွမ ငါ့ႏွမေတြဟု ေခၚကာ မိန္းကေလးမ်ားထံမွ ဆီးထုပ္ကအစ ညာစားတတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မခံခ်င္ေအာင္ စသည္။ မိန္းကေလးေတြက လိုက္ထုလွ်င္ စာပြဲေတြကို ပတ္ကာ ေျပးရျပန္သည္။ သည္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မိလွ်င္ မသက္သာေတာ့။ တင္ေမာင္ျမင့္ အိတ္ထဲမွာ ပါသမွ် ပိုက္ဆံကို လုကာႏႈိက္ကာ မုန္႔ဝယ္စားၾကသည္။ မ်က္မွန္ကို စားပြဲမွာ အမွတ္တမဲ့ထားလွ်င္ ဝွက္ထားကာ …
“ေဟာဒီမွာ မ်က္မွန္တစ္ခု ေကာက္ရထားတယ္၊ ေရြးရမယ္ဗ်ိဳ႕”
“မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ့ညီမတို႔ရယ္၊ အစ္ကို႔မွာ ဒါ မပါရင္ ဆန္ေစ့နဲ႔ ႏွမ္းေစ့ေတာင္ ခြဲသိမွာ မဟုတ္လို႔ပါ”
“ဟင့္အင္း မရဘူး မရဘူး၊ မရွိရင္ ကိုၿငိမ္းေအာင္က ခဏစိုက္ေပးရမွာပဲ”
ၿငိမ္းေအာင္က ပ်ာပ်ာသလဲ လက္ကာသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ဘုန္းႀကီးအမႈ ရြာလာပတ္ျပန္ၿပီ”
“ဒါေတာ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ တြဲေနတာကိုး ဆရာေလးရဲ႕ … ေပးပါဆို”
သူတို႔က ဒီလိုစေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္ႏွင့္ တင္ေမာင္ျမင့္ကလည္း သူတို႔ျခင္းထဲမွ သိုးေမႊးထိုးလက္စမ်ား၊ ပိုက္ဆံအိတ္မ်ားကို လိုက္ရွာ ဝွက္ထားတတ္ျပန္သည္။ သူတို႔ဘက္က်ေတာ့ မခံႏိုင္ေပ။ မိန္းကေလးမ်ားပီပီ စိတ္ေကာက္ျပၾကသည္။ မ်က္ရည္ ျမင္သည္ႏွင့္ သနားၾကင္နာကာ ျပန္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ အလိပ္အညာခံရဖို႔ ျပင္ေပေရာ့။ ငိုရာမွသည္ ရယ္ခ်င္ရယ္တတ္သည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔က ႏွမခ်င္း မစာမနာေတာ့ မေနာက္ရက္ၾကပါေပ။ သည္မိန္းကေလးေတြမွာ ဘယ္လို အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေစ သူတို႔၏ လစာေလးမ်ားကို ၿခိဳးျခံကာ အိမ္ကို ျပန္ပို႔ေပးေနၾကရ၍တည္း။
သို႔ျဖင့္ ဘဝစက္ဝိုင္းတစ္ပတ္ လည္ပတ္ကာ ေနသားတက် ရွိလာခဲ့သည္။ နာၾကည္းခဲ့ရေသာ ၿမိဳ႕ျပဘဝေဟာင္းသည္လည္း မွိန္၍ေဖ်ာ့၍ အားေလ်ာ့ေနခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ကို ပတ္ေခြစီးေသာ ဆီမီးေခ်ာင္းေရမွာလည္း တစ္စတစ္စ ခန္းေျခာက္ခဲ့ၿပီ။ ႐ိုးျပတ္က်ိဳးက်ဲ လယ္ျပင္ထဲတြင္ အုတ္ဖုတ္သည့္ ဖိုကေလးမ်ားမွ မီးခိုးတလြန္႔လြန္႔မွာ အေနာက္႐ိုးမ ေတာင္ထြက္မ်ားဆီသို႔ လူးလြန္႔ျမင့္တက္ကာ ေကာင္းကင္ျပာတြင္ ျမဴေငြ႕ႏွင့္ ေရာသြားသည္။
* * *
ညိဳညိဳသည္ သူ႔ေရွ႕မွာ လာရပ္ေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ တြန္႔လိမ္ေနေသာ ကားဘီးတာယာ ဖိနပ္ေပၚမွ ရွည္လ်ားေသာ ေျခေခ်ာင္းမ်ား။ သူက ေပါက္ျပားကို လႊတ္ခ်ကာ ေမာ့ၾကည့္သည္။
လေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာခဲ့ေသာ သို႔ေသာ္ သူ႔အသိတရား နယ္နိမိတ္၌ ထာဝစဥ္ က်က္စားခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာ။ ႏႈတ္ဆက္စကား မဆိုမိ။ မိုးဦးမိုးမွာ ေျမေပၚတြင္ ဖြဖြကေလး ရြာသြားသျဖင့္ ႏူးပြေနေသာ္ျငား ေအာက္ေျခေျမသားမွာ မာေနဆဲျဖစ္ရာ ေအာက္ေျခေျမႀကီးကို ဆက္လက္ တူးဆြျပန္သည္။
“ဘာလုပ္ေနတာလဲ ညိဳညိဳ”
“ဪ … ၿငိမ္းေအာင္ နင္ ျပန္လာေသးတယ္ေနာ္”
ညိဳညိဳ၏ ပါးျပင္မွာ ညေနခင္းေနေရာင္ေၾကာင့္ စကားဝါေသြး ေတာက္ေနသည္။ နဖူးဆံစမွာ ေခၽြးစတို႔ စီးလ်က္ ၿငိမ္းေအာင္ကို မရယ္မျပံဳးဘဲ ၾကည့္သည္။
ၿငိမ္းေအာင္ ရင္ထဲမွာ နင့္သြားသည္။ သူ ျပန္ခဲ့သည္ကို ညိဳညိဳက ခုလို မတုန္မလႈပ္ ဆီးႀကိဳလိမ့္မည္ဟု ဘယ္ေသာအခါမွ မထင္ခဲ့။ စက္ဆိုင္မွာတုန္းက ညိဳညိဳ၏အျပံဳးမ်ား၊ အၾကင္နာစကားမ်ားကို အစဥ္ မွတ္သား သိမ္းဆည္းမိခဲ့သူ ျဖစ္ရာ သူ႔ကိုျမင္လွ်င္ ညိဳညိဳ ျပံဳး၍ေပ်ာ္၍သြားမည္ ထင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ သူ လွည့္ျပန္သြားဖို႔ ျပင္သည္။
သို႔ေသာ္ ညိဳညိဳက အိမ္ထဲသို႔ ဖိတ္ေခၚေလသည္။
“လာ အိမ္ထဲ သြားရေအာင္၊ ငါ ဘူးပင္ စိုက္မလို႔ တူးေနတာ၊ လက္ေဆးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္”
ၿငိမ္းေအာင္ ရင္ခုန္ျခင္းကို သိမ္းဆည္း၍ ေမးသည္။
“ေဒၚေလးတို႔ေရာ”
“အေမက ေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းခ်က္ေနတယ္၊ အေဖကေတာ့ အျပင္ထြက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕”
သူက အိမ္ေရွ႕မွ တစ္လံုးတည္းေသာ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္သည္။ လက္ထဲက အထုပ္ကေလးကို စားပြဲအျမင့္ေပၚ လွမ္းတင္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ညိဳညိဳ ထြက္လာသည္။ သန္႔စင္ေသာ အျပံဳးကို ျမင္ရသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့ ခါတိုင္းလိုပါပဲလား။
“နင္ ေရာက္တာ ျမင့္ရီ သိၿပီလား”
“ဟင့္အင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နင့္ဆီ လာတာပဲ”
“သက္ဦးေရာ”
“သူတို႔ဆီ ငါ မေရာက္ေသးဘူး၊ ခုေလးတင္ အိတ္ခ်ၿပီး ငါ ထြက္လာတာ”
“ဒီလိုဆိုေတာ့ နင္က လိမၼာသားပဲ၊ ျမင့္ရီကေတာ့ နင့္ကို ဆဲလိမ့္မယ္၊ နင္ စာမေရးလို႔ ငါတို႔ စိတ္ဆိုးေနၾကတာ”
“ဒါကေတာ့ဟာ”
သူက စာမေရးျဖစ္သည္ကို ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေျဖဖို႔ ျပင္သည္။ ညိဳညိဳက ေရေႏြးၾကမ္း ငဲွ႔ကာ သူ႔လက္သို႔ ကမ္းသည္။
“ကဲ … ေရေႏြးေသာက္ဦး၊ နင္လာမယ္လို႔ေတာ့ ငါ ထင္သားပဲ”
“ဘယ္လို သိတာလဲ”
“အလိုလို သိတာပဲ”
“ဒါဆို နင္ ငါ့ကို သတိရသားပဲ”
ညိဳညိဳ႕ပါးျပင္မွာ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားသည္။ ေခါင္းငံု႔ကာ ေျဖသည္။
“နင္က ေနႏိုင္လို႔ပါ၊ ငါနဲ႔ျမင့္ရီေတာ့ နင့္အေၾကာင္း ေျပာေနျဖစ္ၾကတာပဲ၊ အဘြားတို႔အိမ္မွာ က်ီးသာတိုင္း ျမင့္ရီက နင္ လာမယ္ခ်ည့္ ေျပာေနတာကိုး”
သူ႔ရင္ထဲမွာ ေစာေစာက သံသယမ်ား ကင္းစင္သြားသည္။ ညိဳညိဳလည္း သူ႔လိုပဲ သတိရေနလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ခုလို ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ညိဳညိဳသည္ ပို၍ ႏုနယ္ေနသည္ ထင္ရျပန္သည္။ ကပိုက႐ို ဆံစမ်ားက ပခံုးေပၚ ဝဲက်ေနသည္။
သူက စားပြဲေပၚမွ အထုပ္ကို လွမ္းယူကာ …
“နင္နဲ႔ ျမင့္ရီဖို႔ တစ္ပိုင္းစီ”
“ဘာေတြလဲ ဟင္”
“တဘက္ေစာင္ပါ”
“အို ဘာေရာင္လဲမသိ”
“ေျဖၾကည့္ပါလား”
ညိဳညိဳက တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးကို ေျဖသည္။ ႀကိဳးေျပလွ်င္ အနီရဲရဲေပၚမွာ အဝါႏွင့္ အစိမ္းစင္းမ်ား အလ်ားလိုက္ ရက္ထားေသာ ခ်င္းတဘက္ေစာင္ကို ျမင္ရသည္။
ညိဳညိဳက တဘက္တစ္ထည္ကို ျဖန္႔ၾကည့္သည္။ ခ်ည္ထည္ျဖစ္၍ မႏူးညံ့ေသာ္လည္း ေဆးစို၍ ေတာက္ပေနသည္။
“ဒုကၡရွာလို႔ ဝယ္လာတယ္ဟယ္”
“ဝယ္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါဆို နင့္အတြက္ ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ေယာက္က ရက္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္လား၊ ဒီလိုေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူးဟယ္၊ သူမ်ားေပးထားတာႀကီးကို”
ညိဳညိဳက မလိုတမာ ေျပာသည္။
ၿငိမ္းေအာင္က ပ်ာပ်ာသလဲ ေျဖရွင္းသည္။
“ဘယ္က ခ်င္းမေလးရမွာလဲ၊ ငါေနတဲ့အိမ္က အေမ ရက္ေပးတာပါ၊ ငါ ခ်ည္ဝယ္ၿပီး စပါယ္ရွယ္ ရက္ခိုင္းရတာ၊ နင္ကလည္း ငါ့ကို အထင္ႀကီးေနလိုက္တာ၊ ငါ့မွာ ဘယ္ခ်င္းမေလးမွ မရွိဘူး”
“မသိႏိုင္ဘူးေလ၊ နင္တို႔ ေယာက္်ားေလးေတြကို”
အျပံဳးတစ္ဝက္ႏွင့္ ဝင္းၾကည္ေသာ မ်က္လံုးကေလးမ်ားကို ျမင္ရေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္ရင္ထဲက စကားတခ်ိဳ႕ ပြင့္ထြက္လာသည္။
“ငါ့ရင္ထဲမွာ ရွိၿပီးသားပါ”
“ဟုတ္မွာေပါ့ေလ၊ နင္ ရန္ကုန္မွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့တာပဲ”
ျပန္လည္ မေျဖရွင္းရမီမွာပင္ ညိဳညိဳ႕အေမ ေဒၚေအးက အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။
“ညိဳညိဳ ဘယ္က ဧည့္သည္လဲ”
“အေမ … ၿငိမ္းေအာင္ရယ္ေလ”
“ဪ ၿငိမ္းၿငိမ္းလား၊ ေဒၚေလးက မ်က္စိမႈန္တယ္ကြယ္၊ ငါ့တူ ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ”
“ဒီေန႔ပါပဲ ခင္ဗ်ာ”
ၿငိမ္းေအာင္မွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္႐ံုသာ ရွိေသးေသာ္လည္း ၆၀၊ ၇၀ အရြယ္ပမာ အိုစာလွေသာ ညိဳညိဳတို႔အေမကို ၾကည့္သည္။ ေဒၚေလးေအးမွာ တစ္သက္လံုး အေညာင္းထိုင္ စက္ခ်ဳပ္ခဲ့ရသျဖင့္ မ်က္စိတစ္ဖက္ ကြယ္သြားၿပီ။ မ်က္မွန္အမည္းႀကီး တပ္မထားလွ်င္ လူလံုးကြဲေအာင္ မျမင္ရေၾကာင္း ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးဆံုးေလနာ ေရာဂါေၾကာင့္လည္း သည္ေလာက္ အိုစာျခင္း ျဖစ္သည္တဲ့။
ေဒၚေလးေအးက လူႀကီးပီပီ ဆံုးမစကားေတြ ေျပာသည္။
မိန္းမမယူေသးဘဲ အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ဖို႔အေၾကာင္း၊ အဘြားတို႔တစ္ေတြမွာ မေျပလည္သည့္အေၾကာင္းမ်ား။ ၿငိမ္းေအာင္က ေဒၚေလးေအးကို ၾကည့္ရင္း ညိဳညိဳလည္း အေညာင္းမိကာ သည္လို ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္ျပန္သည္။ သူ႔အေမေဘးမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လို ၿငိမ္ေနေသာ ညိဳညိဳ႕ကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။
ေဒၚေလးေအးက ဆက္၍ ေလရွည္ေနသည္။
“မႏွစ္က ညိဳညိဳ႕အေဖ ေျမပဲခင္း လုပ္တာလည္း ေရေမ်ာသြားတယ္ကြဲ႔၊ ခုေတာ့ တို႔လည္း ညိဳညိဳ႕လုပ္စာ တစ္ခုပဲ မွီစားေနရတာေပါ့၊ ကေလးက ႀကိဳးစားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဟန္မပ်က္ ေနႏိုင္တာပဲ၊ ေဒၚေလး ေဆးဖိုးကလည္း ကုန္တယ္ သားရယ္၊ ေဒၚေလးသာ မခ်ဴခ်ာရင္ အေတာ္ေသာင္သာေနၾကၿပီ”
သူ႔အေမ ေလမိေနေသာ ၿငိမ္းေအာင္ကို ထားကာ ညိဳညိဳက ေစာေစာက တူးဆြထားေသာ ေျမကြက္လပ္ဆီသို႔ သြားသည္။ စကၠဴအိတ္ထဲက ဘူးေစ့ေလးမ်ားကို ေျမကို ယက္၍ အသာဖြဖြ ထည့္သည္။ ညိဳညိဳက ေရေလာင္းရင္း ေတြးသည္။
သည္ေနရာတြင္ အပင္ေပါက္ကေလးမ်ား ရွင္သန္လိမ့္မည္။ ညိဳညိဳတို႔ စားဖို႔၊ သံုးဖို႔ သီးပြင့္ခက္ၫြန္႔ ေဝဆာလိမ့္မည္။ ဘူးပင္ရိပ္မွာ လေရာင္ျဖာလွ်င္ ၿငိမ္းေအာင္လာစဥ္က သူ စိုက္ခဲ့ေၾကာင္း ေအာက္ေမ့ေကာင္း ေအာက္ေမ့ေနလိမ့္မည္။
အေတြးတို႔ေဝစဥ္ ေရစီးမွာ ေမ်ာလာေသာ ပုရြက္ဆိတ္တို႔က သူ႔ေျခေပၚ အလုအယက္ တက္ၾကသည္။ လန္႔ဖ်ပ္၍ ခါခ်ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ပုရြက္ဆိတ္နီနီ တစ္ေကာင္က ကိုက္ျဖစ္ေအာင္ ကိုက္သြားေသးသည္။ ေျခဖမိုးေပၚမွာ နီနီရဲရဲ။ ၾကည့္ေနစဥ္ အေမ၏ မဆံုးေသးေသာ စကားသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ဪ ၿငိမ္းေအာင္ မျပန္ေသးပါကလား။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္ ရင္ထဲမွာ ရွိႏွင့္ၿပီးသား ဆိုပါကလား။
* * *
ေကာင္းကင္ဝယ္ ၾကယ္မ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းေနသည္။ ျမင့္ရီဗန္းထဲမွာ နယ္ၿပီး ကေရကရာပံုႀကီးမွာ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့သြားသည္။ ကေရကရာလံုးကေလးမ်ားမွာ ကၽြမ္းက်င္သေလာက္ လ်င္ျမန္သြက္လက္ေသာ လက္ဖဝါးျပင္ေပၚတြင္ လွိမ့္ေနေသာ ေၾကးခြက္လံုးကေလးမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ဗန္းထဲသို႔ လိမ့္ဆင္းသြားသည္။
“စားေလ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္”
သက္ဦးက ကေရကရာ တစ္လံုးကို မစားခ်င္စားခ်င္ ေကာက္စားလိုက္သည္။ ၿငိမ္းေအာင္က ေငးေနသည္။ ျမင့္ရီက သက္ဦးဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေမးေငါ့ျပကာ-
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“မသိဘူး၊ ညေနကတည္းကပဲ”
“ေဟ့ေကာင္ စားေလ၊ ခ်င္းေတာင္တန္းေတြ လြမ္းေနၿပီလား”
“မဟုတ္တာကြာ”
ၿငိမ္းေအာင္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ျမင့္ရီက မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ ျပဴးသြားကာ-
“ဟုတ္မွာပါပဲ အမေလးေတာ္၊ သက္ျပင္းေတြ ဘာေတြ မႈတ္လို႔၊ ဝမ္းထဲမွာ သိပ္ၿပီး က်ိတ္မထားနဲ႔ေနာ္၊ ငါတို႔လည္း တိုင္ပင္ဦး၊ ဧကႏၲ ဟိုက တစ္ေယာက္ေယာက္က နင့္ကို ျပဳစားလိုက္ၿပီ ထင္တယ္”
ၿငိမ္းေအာင္က မေျဖဘဲ ျပံဳးသြားသည္။ ျမင့္ရီက ထိုအခါမွ ပိုစိတ္ဝင္စားလာသည္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္ ဝန္ခံၿပီ ထင္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုလွ်င္ သူႏွင့္ ၿငိမ္းေအာင္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ တည့္သည္မရွိ။ ၿငိမ္းေအာင္ႏွင့္ သက္ဦးေပါင္းမိလွ်င္ သူ႔ကို ႏွိပ္စက္ၾက၊ ရန္စၾက လုပ္တတ္သည္။ ျမင့္ရီက တဝါးဝါးငိုၿပီး အိမ္ျပန္ေျပးတတ္ကာ စိတ္ေျပလွ်င္ သူကပင္ အေနႏိုင္ဘဲ သြားေရာကာ ကစားၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္ကတည္းက နက္႐ႈိင္းခိုင္မာေသာ သံေယာဇဥ္မွာ ျမင့္ရီရင္တြင္ အျမစ္ခိုင္ခိုင္ တြယ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
ေမွာင္ရိပ္က်ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္လား မသိ၊ ၿငိမ္းေအာင္မ်က္ႏွာမွာ ပို၍ ရွည္လ်ားကာ ပါး႐ိုးသြယ္က်ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ ရင္ထဲက နင့္သြားသည္။ ၿငိမ္းေအာင္က သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ေနေသာ ျမင့္ရီကို ေနာက္ေျပာင္သလို ပခံုးတြန္႔ျပကာ …
“နင့္ကိုေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္ဟာ၊ ဒါေပမဲ့ နင့္ပါးစပ္ကို ေၾကာက္လို႔”
“ဘာလို႔လဲ၊ နင္က ငါ့ကို မယံုဘူးလား”
ၿငိမ္းေအာင္က ရယ္ေနသည္။ ရယ္သံထဲမွာ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္းသံေတြ ေရာယွက္လို႔ေနသည္။ သက္ဦးက ၿငိမ္းေအာင္ကို အကဲခတ္ေနသည္။
ၿငိမ္းေအာင္ မ်က္ႏွာေပၚမွ တစ္စံုတစ္ရာကို သူ သိသည္ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ တကယ္မသိဘဲလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူ႔မွာ သူ႔စက္ဘီးမ်ားႏွင့္ သူ အလုပ္႐ႈပ္ေန၍ အားခ်ိန္နားခ်ိန္ပင္ ဂ႐ုမမူခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ စက္ဘီးပစၥည္း ခဏခဏ သြားဝယ္ေသာ ေခ်ာက္မွာေတာ့ ခ်စ္သူရွိေၾကာင္းကို ၿငိမ္းေအာင္ေရာ ျမင့္ရီပါ သိၾကၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ထိုခ်စ္သူက လက္ထပ္ၾကဖို႔ ေျပာလာသည့္တိုင္ သူ႔ဘက္က အစစ မျပည့္စံုသည္မို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ရွင္းျပစဥ္ အဆင္မေျပမႈေတြထဲမွာ လံုးခ်ာလည္လ်က္ ရွိေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သက္ဦးက ဘာေဝဒနာမွ မရွိသလို အေနတည္ေနကာ သည္ကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာသံမွ မၾကားခဲ့ရေသာ ၿငိမ္းေအာင္၏ အမူအရာထူးမ်ားက သူတို႔ကို ပို၍ စိတ္ဝင္စားေစခဲ့သည္။
သက္ဦးက ၿငိမ္းေအာင္ရင္ထဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ရွိေနေၾကာင္း ရိပ္ေတာ့ ရိပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အနီးကလား အေဝးကလား မသိ။
“နင္က အရင္ကလို ငါတို႔ကို မခင္ေတာ့ဘူး”
ျမင့္ရီက ဝမ္းနည္းစကား ဆိုသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ၿငိမ္းေအာင္က ပ်ာပ်ာသလဲ ေမးသည္။
“နင့္ ၾကည့္ရတာ ျမံဳစိစိနဲ႔၊ ငါတို႔ၾကားမွာ ဘာမွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလည္း မရွိဘူး”
သက္ဦးက ၿငိမ္းေအာင္ကို ၾကည့္ကာ ရယ္ေလသည္။ ျမင့္ရီစကားက မွန္သည္ ထင္သည္။
“ဟိုေကာင္မကို သြားေခၚဦးမွပဲ”
“ဘယ္သူလဲ၊ ညိဳညိဳလား”
“ေအး … သူကမွ နင့္ကို ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္၊ နင္ မေျပာခ်င္တာေတြ သူ႔ကို ေမးခိုင္းရမယ္”
ျမင့္ရီ၏ စကားျမားဦးကေတာ့ သည္တစ္ခါ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဒက္ထိ စူးဝင္ေလသည္။
“ညိဳညိဳ ဒီည မလာဘူးလား”
“ေအး … သူ႔အေမ ေနမေကာင္းဘူး ထင္တယ္၊ ခါတိုင္းေတာ့ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္”
မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္စဥ္ ညိဳညိဳ႕ကိုပဲ ျမင္ေယာင္သည္။ ညိဳညိဳေရာက္မလာေသာ ညမွာ သူ႔အတြက္ ေျခာက္ေသြ႔ပူေလာင္လြန္းလွသည္။
* * *
သို႔ျဖင့္ သူ ျပန္ခဲ့ရျပန္သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ မေျပာျဖစ္ေသာ အိပ္မက္မ်ားကို သယ္လ်က္။
သူ႔ဘဝတြင္ သူ အျမတ္တႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ထားသမွ် အရာအားလံုး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္ ဟူေသာ အစြဲက သူ႔ရင္ကို ဖိစီးထားျမဲမို႔ သူ႔ႏႈတ္တို႔ ဆြံ႕အေနသည္လား မေျပာတတ္ႏိုင္။
သူ႔ကို နားလည္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ေဝးခဲ့ရၿပီ။ ညိဳညိဳေရာ သူ႔ကို နားလည္ႏိုင္ပါ့မလား။
သူ႔ဘဝတြင္ သူ႔ကို နားမလည္ၾကဘူးဟုသာ သူ အျမဲ ထင္ခဲ့ျမဲ ျဖစ္သည္။ သူကေရာ လူေတြကို နားလည္ခဲ့သည္လား။ နားလည္ေအာင္ေရာ ႀကိဳးစားခဲ့မိရဲ႕လား ေတြးမိလာသည္။
သူ႔ဘဝသည္ စိတ္ကူးအေတြးမ်ား ၾကားတြင္သာ နစ္ေမ်ာသြားဦး ေခ်ေတာ့မည္သို႔ ရွိေနရသည္။
သူ ေရွ႕ခရီးကို ေတြးဆဲ၊ အေနာက္ေတာင္႐ိုးမ်ားေပၚမွ မိုးဦး၏ အသံမ်ားကို ၾကားရျပန္ၿပီ။ ထစ္ခ်ဳန္းျမည္ဟည္းလ်က္ လွ်ပ္စီး ၿပိဳးျပက္ ဝင္းလက္လ်က္ ျပာလဲ့ရီေမွာင္ေသာ ေကာင္းကင္အေရာင္မ်ား ေတြ႕ရသည္။ ေခ်ာင္းေရမ်ားလည္း မၾကာမီတြင္ ျပည့္ေမာက္မို႔၍ လွ်ံေတာ့မည္။ သည့္ေနာက္ဆိုလွ်င္ သူ အျပန္ခက္ဦးမည္။
မိုးေကာင္းကင္တြင္ ေလႏွင္ရာ ေရြ႕လ်ားေနေသာ တိမ္မ်ားကို ျမင္ေလတိုင္း …
---------
ခင္ျမဇင္