တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဗယာေၾကာ္ဇာတ္လမ္း

တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဗယာေၾကာ္ဇာတ္လမ္း (မင္းလူ)
-----------------------------------------------------
ေက်ာင္းတက္ခါစ တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မဲ့ေနစဥ္မွာ သူႏွင့္ စတင္ေတြ႕ဆံု သိကၽြမ္းရျခင္း ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းေအာင္သူ အနည္းငယ္တြင္ အျခားတကၠသိုလ္ ေရာက္သူေရာက္၊ လုပ္သားေကာလိပ္ တက္သူတက္ၾကေသာေၾကာင့္ ဝိဇၨာသိပၸံမွာ အနည္းငယ္ထက္ နည္းေသာ အေရအတြက္သာ ရွိသည္။
ထိုအထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိပ္ရင္းႏွီးသူေတြ မပါေခ်။ ဒီၾကားထဲ သိပၸံဘာသာတြဲျဖင့္ ေအာင္ၿပီး ဝိဇၨာလိုင္းလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ပို၍ အထီးက်န္ဆန္ေနသည္။
ေက်ာင္းေရာက္စျဖစ္သျဖင့္ အတန္းထဲမွာလည္း အေပါင္းအသင္း မျဖစ္ေသး။ မုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနတတ္၏။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္၊ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္၊ စီးကရက္ စမ္းေသာက္ၾကည့္လာမိ၏။
ၾကားမွာ တစ္ခ်ိန္လြတ္ၿပီးမွ ညေနပိုင္း နည္းျပတန္း ရွိေသာအခါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ပို၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းသည္။ ပထမႏွစ္ ျဖစ္သျဖင့္ အတန္းလစ္ၿပီးေတာ့လည္း အိမ္မျပန္ရဲေသး။
ပ်င္းရိသူတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း ဆာေလာင္လာတတ္သည္။ ထမင္းဘူးကိုလည္း ၁၁ နာရီေလာက္မွာ စားပစ္လိုက္ၿပီးၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ရသည့္ မုန္႔ဖိုးမွာ ဘတ္စ္ကားခ၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊ စီးကရက္တစ္လိပ္ဖိုး အျပင္ သိပ္ပိုပိုသာသာ မရွိ။ မုန္႔ဟင္းခါးတို႔၊ ဝက္သားလိပ္တို႔ မစားႏိုင္။ ထိုစဥ္အခါတြင္....
“ဗယာေၾကာ္ပူပူေလး စားဦးမလား အစ္ကို”
“လာဦးကြ”
စႀကႍအုတ္ခံုမွာ ထိုင္ေနရင္းက လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ဗယာေၾကာ္သည္ ကုလားေလးက ဗန္းကေလးကိုင္ၿပီး လာရပ္သည္။
“ဘယ္လို ေရာင္းလဲ”
“တစ္ခုဆယ္ျပား၊ ႏွစ္ခု ဆယ့္ငါးျပား”
မဆိုးလွ။ သူ႔ဗယာေၾကာ္က အေတာ္အတန္ ႀကီးသည္။ ႏွစ္ခု ဝယ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ခ်င္သျဖင့္....
“မင္း ခုနေအာ္တုန္းက ပူပူေလးဆို၊ အခု ေအးေနပါလားကြ”
သူက ျပံဳးၿဖဲၿဖဲလုပ္ၿပီး..
“ေၾကာ္တုန္းက ပူတာကို ေျပာတာပါ အစ္ကိုရ”
သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပံုကို သေဘာက်မိ၏။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း သူ႔ဆီက ဗယာေၾကာ္ ဝယ္စားသည္။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြ ဝယ္မစားသည့္တိုင္ သူႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပထမဆံုး အေပါင္းအသင္း ျဖစ္ခဲ့သူမွာ သူပင္ျဖစ္သည္။
သူ႔နာမည္မွာ သံေဂၚလီ ျဖစ္္၏။ သူ႔နာမည္ မေခၚတတ္သျဖင့္ အလြယ္တကူ ေခၚလိုက္ျခင္းပင္။ သူတို႔အေဖက ေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမား။
သူ႔အေမက ဝိဇၨာေဆာင္ႏွင့္ ေရႊဘိုေဆာင္ကို ဆက္ထားေသာ စႀကႍေဘးမွာ ဗယာေၾကာ္ ေၾကာ္ေရာင္းသည္။ သံေဂၚလီကလည္း ဗယာေၾကာ္ေတြ ဗန္းႏွင့္ထည့္ၿပီး ေက်ာင္းထဲမွာ လွည့္ေရာင္းရသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လအတန္ၾကာေသာအခါ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ တြဲမိလာသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ သံေဂၚလီဆီက ဗယာေၾကာ္ကို ဝယ္စားၿမဲ။ သူႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ၿမဲပင္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ တင္ျမင့္တို႔၊ ေဇာ္လင္းတို႔ႏွင့္ပါ အဖြဲ႔က်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စလွ်င္ စိတ္မဆိုးတတ္။ ရယ္က်ဲက်ဲသာ လုပ္ေနတတ္သည္။
သံေဂၚလီ၏ ေဈးကြက္နယ္ေျမမ်ားမွာ ဝိဇၨာေဆာင္၊ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ အျပင္ အင္းလ်ားကိုလည္း ၾကံဳသလို လွည့္တတ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကန္စပ္ခ်ဳံၾကားက အတြဲေတြကို ေတြ႕ဖူးေနသည္။ သူက ဗယာေၾကာ္သည္ကုလားေလး ျဖစ္သျဖင့္ အတြဲေတြက ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေနခ်င္သလို ေနၾကဟန္ တူသည္။ အတြဲေခ်ာင္းတာ ဝါသနာပါေသာ တင္ျမင့္ထက္ပင္ သူက ပို၍ သိေနေသးသည္။
“ေျပာစမ္းပါဦးကြ၊ ဒီေန႔ ဘယ္ႏွစ္တြဲ ေတြ႕ခဲ့လဲ”
“ဟာ.. အမ်ားႀကီးပဲ အစ္ကိုေရ႕”
“လုပ္စမ္းပါဦး.. ဘာေတြေတြ႕ရလဲ”
“မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ညစ္ပတ္တယ္”
တင္ျမင့္က ပိုစိတ္ဝင္စားလာၿပီး အတင္းေမးသည္။ ေဇာ္လင္းကေတာ့ ရွက္တတ္သူျဖစ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာႀကီး နီၿပီး....
“ေဟ့ေကာင္.. ညစ္ပတ္ပါတယ္ဆို ဇြတ္ေမးေနသလား”
ဟု ဟန္႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္က တင္ျမင့္ဘက္လိုက္ၿပီး....
“ေျပာကြာ.. မေျပာရင္ ေနာက္ မင္းဗယာေၾကာ္ ဝယ္မစားေတာ့ဘူး”
ဆိုေတာ့မွ
“အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ ကိုက္ေနၾကတယ္”
“ဘာ.. ကိုက္ေနၾကတယ္ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္.. အစ္မႀကီးရဲ႕ ပါးစပ္ေနာ္ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ ဝင္ေနတယ္”
တင္ျမင့္က ရယ္ၿပီး....
“အဲဒါ ကစ္စ္ေပးတာကြ၊ မင္း အဂၤလိပ္ကားေတြထဲမွာ မၾကည့္ဖူးဘူးလား”
“အားယို.. အာပုပ္ေစာ္ နံမွာေပါ့”
“မေကာင္းဘူး မေကာင္းဘူးနဲ႔.. မင္း အားက်ေနတယ္ မဟုတ္လား”
“ထပ္သရီး.. လူေတြျမင္တဲ့ ေနရာမွာ၊ ရွက္စရာေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုေရ”
ကဲ.. ကုလားေလးက ရွက္စရာ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဟိုအတြဲေတြသာ သူ႔စကားၾကားလွ်င္ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိ။
* * *
သံေဂၚလီက ျမန္မာေတြကို အထင္ႀကီးသည္။ အားက်သည္။ ကုလားျဖစ္ရတာ ေအာက္က်ေနာက္က်ႏိုင္သည္ဟု ထင္ေနသည္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြကလည္း သန္႔ရွင္းေရး၊ ညေစာင့္၊ မာလီ စသည္တို႔ခ်ည္း မဟုတ္လား။
“ကုလားျဖစ္တာ မေကာင္းဘူး အစ္ကိုရ”
ဟု သူက ေျပာတတ္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အသားမည္းတာေပါ့”
“ဟာ.. ငါလည္း မည္းတာပဲကြ”
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။ သူက..
“ကၽြန္ေတာ္သာ ျမန္မာျဖစ္ရင္ အစ္ကိုတို႔လို တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ေနရမွာ”
“ဘာဆိုင္လဲကြာ၊ တို႔ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း မင္းတို႔လို ကုလားေတြ ရွိတာပဲ”
“မတူဘူးအစ္ကို.. သူတို႔က အေပၚေရာက္တယ္”
သူတို႔လူမ်ိဳး၏ ဇာတ္အနိမ့္အျမင့္ ကြာျခားျခင္းကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
“ကဲကြာ.... ငါတို႔ ျမန္မာထဲမွာေရာ တူလို႔လား၊ ဟို စီးကရက္လိုက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆိုရင္ ဘယ္မွာ ေက်ာင္းေနႏိုင္လို႔လဲ”
“သူကေတာ့ ဆင္းရဲတာကိုး”
“ေအး.. ဒါပဲေလ၊ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္ ကုလားျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပဲကြ၊ ဆင္းရဲတာနဲ႔ ခ်မ္းသာတာပဲ ကြာတယ္”
သူ သိပ္နားလည္ဟန္ မတူေသာ္လည္း ထပ္မေျပာေတာ့။ ခဏ ၿငိမ္သြားၿပီးမွ....
“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုသိခ်င္တယ္”
ဟု ေျပာသည္။
“ဘာလဲကြ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားရင္.. ဟိုဥစၥာ အစ္ကိုရာ”
အတန္ၾကာ ေခါင္းကုတ္ၿပီး..
“ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရွိႏိုင္လား”
“ဪ.. ေနာင္ဘဝက်ရင္ လူျပန္ျဖစ္ႏိုင္သလားလို႔ ေမးတာလား”
“အား.. ဟုတ္တယ္ အစ္ကို”
“ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့”
“အဲဒီ ေနာက္.. ဘာလဲ”
“ေနာက္ဘဝ”
“အင္း.. ေနာက္ဘဝက်ရင္ ျမန္မာ ျဖစ္ႏိုင္မလား”
သူေက်နပ္ေအာင္ “ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
“ေနာက္ၿပီး အိႏၵိယမွာ သြားၿပီး လူျဖစ္ႏိုင္မလား”
“ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဟ.. ေနဦးကြ၊ မင္းက ျမန္မာလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ အိႏၵိယမွာလည္း လူျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အိႏၵိယမွာ ျမန္မာသြားျဖစ္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ”
သူ႔နဖူးသူ လက္ဝါးႏွင့္ ျဖန္းခနဲ႐ိုက္၍..
“ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုေရ႕.. အဲဒါမွ ဒုကၡေရာက္မယ္”
* * *
သူက ျမန္မာစာ သင္ေပးပါဟု ပူဆာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းက အသံုးလံုးလုပ္အားေပး လိုက္ဖူးေသာ ေဇာ္လင္းက အားသည့္အခ်ိန္မွာ သင္ေပးသည္။
သံေဂၚလီက ဉာဏ္ေကာင္းသည္။ ႀကိဳးလည္း ႀကိဳးစားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာပင္ အေတာ္အတန္ ေရးတတ္ဖတ္တတ္လာသည္။
တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လာျပသည္။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ျပင္ေပးပါ ဆို၏။ ထိုစာကို ေတြ႕ေတာ့မွ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ အျပင္းအထန္ စာသင္ခ်င္ေနသလဲဆိုတာ သိရေတာ့သည္။
သူေရးထားေသာ စာမွာ..
က်ႏုပ္နာမယ္ သံေကာလီ ျဖစ္ပါသည္။
က်ႏုပ္ စံဒီးမားကို ႀကိတ္လိုက္သည္။
စံဒီးမား က်ႏုပ္ ႀကိတ္ပါး
“စံဒီးမားဆိုတာ ဘယ္သူလဲကြ”
သူရွက္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဘက္မွာ စီးကရက္တို႔ ခ်ိဳခ်ဥ္တို႔ေရာင္းေသာ ေကာင္မေလးတဲ့။
“ေနစမ္းပါဦး သံေဂၚလီရ၊ မင္းက ရည္းစားထားခ်င္ရေအာင္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိေသးလို႔လဲ”
“၁၆ ႏွစ္ ရွိၿပီ အစ္ကို”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အံ့ဩရသည္။ သူ႔အရပ္အေမာင္း၊ သူ႔ကိုယ္လံုးညႇက္ညႇက္ကို ၾကည့္၍ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ ထင္ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ေန႔တိုင္း ဗယာေၾကာ္ႏွင့္သာ ထမင္းစားေနခဲ့ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထည့္မစဥ္းစားမိ။ သူ ဒီေလာက္ ေသးညႇက္ေနတာ ဘာမွ မဆန္း။
သူ႔စာကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ မျပင္ေတာ့ပါ။ အေရးႀကီးတာက စံဒီးမားဆိုေသာ ေကာင္မေလး နားလည္ဖို႔သာ ျဖစ္၏။ ထိုစာသည္ ပညာတတ္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ကို ေပးဖို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ သတ္ပံုျပင္ေပးျခင္း၊ စာေခ်ာေအာင္ တည္းျဖတ္ေပးျခင္းေလာက္သာ လုပ္ေပးလိုက္၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ သူေရာက္လာသည္။ မ်က္ႏွာအမူအရာ ၾကည့္ကတည္းက ဟန္မက်ခဲ့ေၾကာင္း သိသာ၏။
“ဘယ္လိုလဲ.. စာေပးလိုက္ၿပီလား”
“ေပးလိုက္ၿပီ အစ္ကို”
“တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဒါေၾကာင့္လည္း သံေဂၚလီလို႔ ေက်ာ္ေပတာပဲ”
“မဟုတ္ဘူး အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ စာေပးတာ မယူဘူး၊ ဒါနဲ႔ အတင္းေပးေတာ့ ယူၿပီး ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္တယ္”
“ေဟ”
“ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျပာတတ္ဘူး၊ အမဲသားကို ဟင္းအိုးထဲ ထည့္လို႔ မရဘူးတဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ ဝါးခနဲ ရယ္မိသည္။ သူက မ်က္ႏွာေသကေလးျဖင့္ ၾကည့္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သနားသြားသည္။ မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ၿပီး..
“အမဲ႐ိုးက ဟင္းအိုးမွ အားမနာဘူးလို႔ ေျပာတာပါကြ”
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္.. အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲ”
“တန္ရာ တန္ရာ မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္ေလ.. သူတို႔က လူမ်ိဳးျမင့္တာကိုး”
ေကာင္မေလးက ဇာတ္ျမင့္တာကို ေျပာျခင္းျဖစ္၏။ သူက ဆက္၍..
“ေနာက္ၿပီး သူတို႔အေမက သူေဌးအိမ္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္လို႔ သူက လူပါးဝေနတာ”
“ဒီမွာ သံေဂၚလီ၊ ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ရင္ ေျပာလိုက္၊ ျမန္မာျပည္မွာ လူတန္းစားခြဲျခားမႈ မရွိဘူးလို႔”
ႏိုင္ငံေရးစကားလံုးျဖင့္ ေဇာ္လင္းက ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အၾကံေပးမႈက မေအာင္ျမင္။ သံေဂၚလီက ေကာင္မေလးႏွင့္ ေတြ႕ရာတြင္ “လူတန္းစား” ကို မေျပာတတ္ဘဲ “ျမန္မာျပည္မွာ လူသားစားတာ မရွိဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
* * *
သူ စကားလိုက္ေျပာမည္၊ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ပါ ဆိုသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါသြားရသည္။
ယုဒႆန္ေမွ်ာ္စင္နားမွာ ေစာင့္ေနၾကရာ အတန္ၾကာတြင္..
“ေဟာ.. လာၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဗယာေၾကာ္ဗန္း ခဏယူထားပါ”
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဗန္းကိုထည့္ၿပီး သူထြက္သြားသည္။ ေကာင္မေလးကို ျမင္ရသည္။ မဆိုးလွ။ ၾကည့္ေပ်ာ္သည္။ သံေဂၚလီလို အသားမမည္း။ နည္းနည္း လတ္သည္။ သံေဂၚလီထက္ အသက္ နည္းနည္းႀကီးပံုရသည္။ ဒီေကာင္က ညႇက္ေနလို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
ၿပီးေတာ့ သံေဂၚလီ ေကာင္မေလးကို မီသြားသည္။ ဘာေတြေျပာမွန္း မသိ။ ေကာင္မေလးက ရန္ေတြ႕ေနပံု ရသည္။ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သည္။ သံေဂၚလီ လိုက္သည္။
“ဟာ.. ဒီေကာင္ လုပ္ၿပီ”
တင္ျမင့္အသံ ထြက္လာသည္။ သံေဂၚလီ ေကာင္မေလးလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေကာင္မေလးက လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္ၿပီး သံေဂၚလီ၏ပါးကို ေဖ်ာင္းခနဲ ႐ိုက္လိုက္သည္။ တကယ္ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ျဖစ္၏။ သံေဂၚလီ လည္ထြက္သြားသည္။
သံေဂၚလီ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေကာင္မေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွင့္ အုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရတမာပင္၏ ပင္စည္ကို လက္သီးႏွင့္ထိုးသည္။ ေဘးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္က အထူးအဆန္း လွည့္ၾကည့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႔ဆီ ေျပးသြားၾက၏။
ေနာက္တစ္ေန႔မွစ၍ သံေဂၚလီကို မေတြ႕ၾကရေတာ့။ သူရွက္လို႔ ေရွာင္ေနတာျဖစ္မွာပဲဟု ထင္မိေသးသည္။
တစ္လေလာက္ထိ ေပ်ာက္ေနေတာ့မွ သူ႔အေမ ဗယာေၾကာ္ဆိုင္ကို သြားေမးသည္။ သူ ေတာကို ထြက္သြားၿပီဟု သိရသည္။ သူတို႔အမ်ိဳးေတြဆီမွာ ေနရင္း လယ္သူရင္းငွားလုပ္မည္ဟု ဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ႔အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္ၾကေသးသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြား၏။
ႏွစ္ေတြ ၾကာလာသည္။ ေက်ာင္းက ဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ စာေပနယ္ထဲ ေရာက္သည္။ တင္ျမင့္တို႔ ေဇာ္လင္းတို႔က နယ္ေကာလိပ္ေတြမွာ ဆရာျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
* * *
ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ကုန္ခဲသည္ထင္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ဘာမွမၾကာလိုက္ဟု ထင္မွတ္ရင္း ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ထဲ မေရာက္တာ ၾကာၿပီ။
ေဇာ္လင္း ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၿပီဆိုသျဖင့္ ေတြ႕ရန္သြားသည္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာကို အံ့ဩေငးေမာရင္း ေလွ်ာက္အလာ....
“ဗယာေၾကာ္ ပူပူေလး”
ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္မိသည္။
“ဟင္.. သံေဂၚလီ”
ေခၚေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားသည္။ ဒီေကာင္ေလးက ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ ရွိဦးမည္။ သံေဂၚလီက ခုခ်ိန္မွာ သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ထူးဆန္းတာက ခုေတြ႕ေနရေသာ ဗယာေၾကာ္သည္ေလးသည္ သံေဂၚလီ ငယ္ငယ္ကႏွင့္ တစ္ပံုစံတည္း။
“လာပါဦးကြ”
“ဗယာေၾကာ္လား ဆရာ၊ တစ္ခု သံုးဆယ့္ငါးျပား၊ တစ္က်ပ္ဖိုး သံုးခု”
“မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ ေမးစရာ ရွိလို႔ပါ၊ မင္းအေဖနာမည္ ဘယ္သူလဲ”
ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေခၚတတ္ခဲ့ေသာ နာမည္။ သံေဂၚလီ၏ နာမည္။
“မင္းအေဖ အခု ဘယ္မွာေနလဲ”
“ဆိုင္မွာရွိတယ္ ဆရာ”
“ငါ့ကို လိုက္ျပစမ္း”
ေကာင္ေလးေနာက္က လိုက္သြားသည္။ ေရႊဘိုေဆာင္ေဘးမွ ျဖတ္၍ စႀကႍအတိုင္း။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ သံေဂၚလီႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြ ခုန္ေနမိသည္။
“ဟိုမွာ ဆရာ”
အရင္က သံေဂၚလီတို႔အေမ ဗယာေၾကာ္ ေၾကာ္ခဲ့ေသာ ေနရာမွာပင္ ကုလားမတစ္ေယာက္ ေၾကာ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေဘးမွာ သံေဂၚလီ ရပ္ေန၏။ သူသည္ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း တကယ့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ရင့္ေရာ္ေနၿပီ။
သူ႔သားက ျပ၍ သံေဂၚလီပဲဟု သိရျခင္းျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ မမွတ္မိႏိုင္။ အခ်ိန္ကာလသည္ သူတစ္ေယာက္တည္းအေပၚ ကြက္၍ သက္ေရာက္သလားဟု ထင္ရ၏။
“ေဟ့ေကာင္.. သံေဂၚလီ”
ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ သူလွည့္ၾကည့္သည္။ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသည္။ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း “အစ္ကို အစ္ကို” ဟု ေရရြတ္ေနသည္။
“မင္း မိန္းမရေနၿပီေပါ့”
“ဟုတ္တယ္အစ္ကို၊ ကေလးငါးေယာက္”
သူ႔မိန္းမကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔လိုပင္ အသားမည္းသည္။ ႐ုပ္ဆိုးသည္။ ရင့္ေရာ္သည္။ ဗယာေၾကာ္ေၾကာ္ရင္းက အပူရွိန္ႏွင့္ ဆီပူေငြ႕ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကို ႐ႈံ႕မဲ့၍ မ်က္လံုးေမွးထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခု သတိရသြားသျဖင့္..
“ေဟ့ေကာင္.. မင္းရဲ႕ စံဒီးမားေကာကြ၊ သတိရေသးလား”
သူက မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ ကုတ္လိုက္ၿပီးမွ “ဪ” ဆိုၿပီး တဟားဟား ရယ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေတာင္ေနတယ္၊ ဟားဟား.. ငယ္ငယ္က အ႐ူးထတာပါ၊ သူနဲ႔မရတာ ကံေကာင္းပါတယ္၊ စံဒီးမားက သိပ္ဘဝင္ျမင့္တယ္၊ ဆြဲႀကိဳး ဆြဲခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း စားခ်င္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း ဝတ္ခ်င္တယ္၊ သူ႔ေယာက်္ားလည္း သူ႔ေၾကာင့္ ေထာင္က်တာပဲ၊ သူခိုင္းလို႔ အလုပ္ထဲက ပစၥည္းခိုးတာေပါ့၊ ခုက်ေတာ့ သူ႔ကို တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရင္ေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ငါးေျခာက္လို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဟား ဟား”
သူသည္ ေက်ာင္းမွာ ညေစာင့္လုပ္ေနသည္ဟု ေျပာသည္။ ေဇာ္လင္း ဌာနမွာ ဆရာျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ သူဝမ္းသာသည္။
“ေဇာ္လင္းကိုေခၚၿပီး ျပန္လာခဲ့မည္၊ ဦးခ်စ္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေန” ဟု သူ႔ကို မွာခဲ့သည္။
* * *
သံေဂၚလီႏွင့္ လမ္းခြဲလာၿပီးေနာက္ ေဇာ္လင္းဆီအသြား အပန္းေျဖရိပ္သာ အေနာက္ဘက္ အေရာက္တြင္ ကြန္ကရစ္ ခံုတန္းလ်ားကေလးမ်ားကို ေငးၾကည့္မိသည္။ စိတ္က အတိတ္ဆီသို႔ ျပန္သည္။
ဇာတ္အနိမ့္အျမင့္၊ လူတန္းစားအလႊာ ကြာျခားမႈ မရွိေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္တစ္ရန္ႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တို႔၏ ပဋိပကၡေၾကာင့္ လမ္းခြဲခဲ့ရသာ မိန္းမတစ္ေယာက္။
ခုအခါတြင္ သူသည္ သံအရာရွိကေတာ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံျခား တစ္ေနရာရာမွာ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ရွိေနလိမ့္မည္။
ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ။ လွေကာ လွေသးရဲ႕လား။ သံေဂၚလီ ေျပာသလို ငါးေျခာက္ ျဖစ္ေနမလား။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ဝေနမလား။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္မ်ားကို ဥစၥာေစာင့္တစ္ေယာက္လို ဖားလ်ားခ်၍ ကြန္ကရစ္အုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ ႏွင္းဆီပန္း၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ေႁခြခ်ေနေသာ သူ႔႐ုပ္လႊာကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို မေမ့။ ခုထိ လႊမ္းမိုးတုန္း။ ခုထိ ခ်စ္ဆဲ။
သံေဂၚလီနဲ႔ ျပန္ေတြ႕လို႔ “အစ္ကိုေကာ မိန္းမရၿပီလား” လို႔ ေမးလာလွ်င္ ဘယ္လိုေျဖရမည္ မသိေခ်။
---------------
မင္းလူ
ရနံ႔သစ္၊ ေမ၊ ၁၉၈၈။