အိပ္မေပ်ာ္မီ ခရီးမိုင္မ်ားစြာ

*** အိပ္မေပ်ာ္မီ ခရီးမိုင္မ်ားစြာ ***

ကၽြန္မသည္ ယခုအခါ ကၽြန္မ ၿဖစ္ေနေပမယ့္ တကယ္ေတြးၾကည့္လွ်င္ အၿခားၿဖစ္ႏိုင္ေၿခေတြ အမ်ားၾကီးရွိသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက ဘံုဘိုင္ေရစက္ငုတ္တြင္ ေရပံုးထမ္းေတြ တန္းစီခ်ထားကာ အလွည့္က်ေရယူၿပီး ေရထမ္းေရာင္းရေသာ ေရထမ္းသမတစ္ေယာက္ ၿဖစ္သြားခဲ့ႏိုင္သည္။ ေရထမ္းေရာင္းေနေပမယ့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ အဘိုးအိုအဘြားအိုတို႕ကို ေရဖိုးမယူ၊ ထမ္းခ မယူဘဲ အလကားေရၿဖည့္ေပးသူ ၿဖစ္ခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ေလွအငွားလိုက္သည့္
ေလွထိုးသား တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေလွေလွာ္ၿပီး ကူးတို႕ပို႕ရသူလည္း ၿဖစ္သြားခဲ့ႏိုင္သည္။ က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္း ရြာလက္သည္ႏွင့္ ကေလးေမြးဖြားရင္း မေမြးႏိုင္သည့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္းကို ၿမိဳ႕ေဆးခန္းသို႕ လိုက္ပို႕ေပးဖို႕ လာငွားေသာ္လည္း ေလၾကီး မိုးၾကီးက်ေနလို႕ သို႕မဟုတ္ ေငြမရလို႕ လိုက္ပို႕မေပးခဲ့ႏိုင္သူ တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားလည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ခဲ့ႏိုင္သည္။ သို႕မဟုတ္ ေငြကအေရးမၾကီးပါဘူး၊ ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ ကၽြန္မတို႕ မိသားစု ထမင္းမစားရလည္း အေရးမၾကီးပါဘူးဟု အခ်ိန္ကုန္ခံ လုပ္အားစိုက္ထုတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးေကာင္းမြန္စြာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ကို ၿမိဳ႕နယ္ေဆးခန္းသို႕ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလွေလွာ္လ်က္ ပို႕ေပးခဲ့သူလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္။

          ကၽြန္မသည္ မေတာ္တဆ ကားတိုက္မႈတစ္ခု ၿဖစ္ပြားရာတြင္ ဒဏ္ရာရသူ၏ အသက္ရွင္ေရး ထက္ ပိုၿပီးတၿခား အရာေတြကို အေလးထား ဦးစားေပးေနမိသည့္ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ေရာ ၿဖစ္သြားခဲ့ႏိုင္ေသးလား။ မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးဟု ေၿပာလို႕မရပါ။ ကားတိုက္မႈတစ္ခုတြင္ ဒဏ္ရာရသူေတြကို သယ္ေဆာင္ၿပီး ေဆးရံုသို႕ ပို႕ေပးပါရန္ လာသမွ် ကားေတြကို တားေနသည့္ လူမႈေရးစိတ္ အၿပည့္အ၀ရွိသူ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို မကူညီဘဲ ေမာင္းထြက္သြားသည့္ ကားေတြထဲမွာ ကၽြန္မကားလည္း ပါခဲ့ႏိုင္တာပဲ။ ကၽြန္မမွာရွိေသာ စာနာတတ္သည့္ ႏွလံုးသားသည္ အေၿခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ၿပီး ေခ်းအထပ္ထပ္ ဖံုးလႊမ္းခ်ပ္ခဲၿဖစ္ေအာင္ အသားမာထ ေနခဲ့ႏိုင္တာေပါ့။ ကားေတြအစီး၂၀ေလာက္ ေက်ာ္ၿဖတ္သြားၿပီးမွ အဲဒီေနရာသို႕ ေရာက္သြားၿပီး တင္ႏိုင္သမွ် လူနာေတြကို တင္ေခၚ၊ ေဆးရံုသို႕ ေမာင္းပို႕သည့္ကားမွာ ကၽြန္မကားလည္း ၿဖစ္ခဲ့ႏိုင္ပါသည္။

          ကၽြန္မသည္ ကူညီသူလည္း ၿဖစ္သြားခဲ့ႏိုင္သည္။ မၿမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ မၾကားခ်င္ ေယာင္ၿပီး မကူညီဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့သူလည္း ၿဖစ္သြားခဲ့ႏိုင္သည္။

          တစ္ခါတုန္းက မိုးရြာထဲမွာ ထီးမပါဘဲ သြားေနသည့္ ႏြမ္းပါးသည့္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္မမွာ ထီးေဆာင္းထားသည္။ ကၽြန္မ သူ႕ကို ထီးတစ္ေခ်ာင္း ေပးလိုက္ခ်င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ေဆာင္းထားသည့္ ထီးကေတာ့ သူမ်ားက အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးထားတာၿဖစ္လို႕ သူ႕ကို မေပးလိုက္ခ်င္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ ထားသည့္ ကားထဲမွာ ထီးအပို ထည့္လာခဲ့မိလား မေသခ်ာ။ ထီးအပိုရွိခဲ့လွ်င္ေတာ့ ကေလးမအား ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ ကေလးမကို တားလိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းမလား။ ကားဆီအထိ ေၿပးၾကည့္ၿပီး ထီးရွိလွ်င္ လွမ္းေခၚရမလား။ သို႕မဟုတ္ အခုကၽြန္မ ေဆာင္းထားသည့္ထီးကို ေပးလိုက္တာက ပိုၿပီးလက္ေတြ႕က်မည္မို႕ ေပးမလား။ စကၠန္႕အနည္းငယ္ ကၽြန္မ ေတြေ၀စဥ္းစား ေနဆဲမွာပင္ ကေလးမက အေၿပးေလး ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ၿပီ။ တံု႕ၿပန္မႈေႏွးသည့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို ဘာမွ မကူညီလိုက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာသို႕ ေရာက္သည့္အခါ အမိုးမိုးစရာမရိွသည့္ အဘိုးအိုအဘြားအို ဇနီးေမာင္ႏွံကို ဓနိမိုးေတြ ၀ယ္ေပးခဲ့တာလည္း ကၽြန္မပါပဲ။ ေတာက ရမ္းကုမ်က္စိကုဆရာ တစ္ေယာက္ ကုလိုက္လို႕ ေငြရွစ္ေသာင္းလည္း ကုန္ခဲ့ၿပီး မ်က္စိလည္း လံုး၀ကြယ္ခဲ့ေသာ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕သည့္အခါ ေငြသံုးေထာင္ပဲ ကန္ေတာ့ခဲ့ၿပီး သည္အတိုင္း ၿပန္လာခဲ့မိတာလည္း ကၽြန္မပါပဲ။ အခုအခ်ိန္ထိလည္း ထိုသူမ်က္စိကုသဖို႕ ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီႏိုင္ခဲ့ေသးဘဲ ေန႕စဥ္ စီးပြားလူမႈသံသရာထဲမွာ လည္ေနရသူပါပဲ။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းမွာပင္ တစ္ခါႏွင့္တစ္ခါ ဘာေၾကာင့္ၿခားနား ေနခဲ့တာလဲ။ ႏွလံုးသားလည္း တစ္ခုတည္း၊ ဦးေႏွာက္နဲ႕ ဆင္ေၿခတံုတရားလည္း တစ္မ်ိဳးတည္းပါ။ ဘာေၾကာင့္ တုံ႕ၿပန္မႈၿခားနား ရတာပါလိမ့္။ ဓနိမိုး ၀ယ္ေပးရတာကလြဲၿပီး မ်က္စိကုသေပးဖို႕က်ေတာ့ ခက္ခဲသည့္ ၿဖစ္စဥ္မို႕လို႕ လား။ သည္လိုေကာက္ခ်က္ ခ်ရမလား။

          လူသားခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီမႈ၊ ကယ္ဆယ္မႈႏွင့္ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈတို႕ကိုပင္ အၿဖဴအမည္း ခြဲၿခားသတ္မွတ္လို႕ မရေလေတာ့ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕၀ါဒ Altruism ကို ခြဲၿခားစိတ္ၿဖာ နားလည္ဖို႕ နိယာမတစ္ခုအၿဖစ္ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ဖို႕ ပိုလို႕ေတာင္ ခက္ခဲႏိုင္ပါသည္။ ဘယ္လိုလူေတြဟာ ဘယ္အခါမ်ိဳးမွာ ေယဘုယ်အားၿဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕မလဲ။ အေၿခအေနအရ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕မလဲ။ သို႕မဟုတ္ အေၿခအေန အခ်ိန္အခါေတြႏွင့္ ဘာမွ မပတ္သက္ဘဲ ခုိင္ခိုင္မာမာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕မလဲ။ ဘယ္အခါမ်ိဳးမွာ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္မလဲ။

          ဟိုတုန္းကေတာ့ ကို္ယ္က်ိဳးစြန္႕ၿခင္း၊ လူမႈေရးကူညီၿခင္း၊ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ အတၱၾကီးၿခင္းတို႕သည္ ေမြးရာပါ၊ ထာ၀ရတည္ၿမဲသည့္ စိတ္ဓာတ္ေတြဟု ထင္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဒါေတြဟာ အေၿခအေနအရၿပဳက်င့္မိၾကသည့္ အမူအက်င့္ေတြပဲဟု ဆိုၾကပါလား။
ထို႕ေၾကာင့္ အၿခားေသာ အမူအက်င့္အားလံုးကဲ့သို႕ပင္ (ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ၿခင္း၊ တစ္ကိုယ္ ေကာင္းဆန္ၿခင္းတြင္) အနည္းႏွင့္ အမ်ားဆိုသည့္ ပမာဏႏွင့္ အတိုင္း အတာေတြလည္း ရွိေနသတဲ့။ တခ်ိဳ႕လူေတြသည္ အေၿခအေနနဲ႕ အက်ပ္အတည္းေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕စိတ္က ၂ဆ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္က ၈ဆ ရွိႏိုင္သည္။ ကၽြန္မဆိုလွ်င္ေကာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ စိတ္က ဘယ္ႏွစ္ဆရွိၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္က ဘယ္ႏွစ္ဆရွိႏိုင္ခဲ့မလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ ကၽြန္မ သိႏိုင္ပါ့မလဲ။

          လူေတြကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕စိတ္မ်ားၿပီး တစ္ကုိယ္ေကာင္းစိတ္ နည္းလာဖို႕ ေလ့က်င့္ေပးလို႕ ရမလား။ အေၿခအေနေတြ ဖန္တီးေပးလို႕ ရသလား။ ရက္စက္သူ၊ ႏွလံုးသား မာေက်ာေနသူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ မ်ားလာေအာင္ ၾကင္နာစိတ္ မ်ားလာေအာင္ ၿပဳၿပင္ေပးလို႕ ရႏိုင္သလား။ သို႕မဟုတ္ အေၿခအေန ၾကံဳလာခဲ့လွ်င္ လူတိုင္းသည္ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားၿပီး ကူညီကယ္ဆယ္သူေတြ ၿဖစ္လာႏိုင္ေၿခ ရွိသလား။ ဘယ္လိုအရာေတြကမ်ား လူ႕စိတ္ႏွလံုးကို အေကာင္းဘက္သို႕ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မွာပါလိမ့္။

          အႏုပညာသည္ စိတ္ကို ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲေပးဖို႕ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရမလား။ ဟိုးမား၏အီးလီးယတ္ ကဗ်ာရွည္ၾကီးကို ထုတ္ေ၀ၿပီးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းရာႏွင့္ ခ်ီေနၿပီၿဖစ္ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ စစ္ပြဲေတြၿဖစ္ေနတုန္းမို႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္ စစ္ဆန္႕က်င္ေရး လံႈ႕ေဆာ္သူ တာ၀န္ကို မေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ပါဟု ေကာက္ခ်က္ခ်သည့္ စကားကို ယံုၾကည္လိုက္ရမွာလား။

          ကၽြန္မမွာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕စိတ္ ဘယ္ႏွစ္ဆရွိၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ ဘယ္ႏွစ္ဆရွိ သည္ဆိုတာကို အတိအက် ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ေပမယ့္ လူသားခ်င္း ကူညီကယ္ဆယ္သည့္ လူမႈလုပ္ငန္းတို႕ကို စိတ္အား ထက္သန္လာသည္မွာ ကၽြန္မဖတ္ခဲ့ရသည့္ စာေတြေၾကာင့္ ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္ ပါ၀င္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ သင္ေသသြားေသာ္၊ တို႕တိုင္းၿပည္ စသည့္ ကဗ်ာတို႕သည္ ကၽြန္မအတြက္ တာ၀န္ယူမႈဆိုတာကို သင္ၾကားေပးခဲ့ သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ဆိုးတူေကာင္းဖက္၊ ၿပည္ေထာင္ဖက္ဟု တင္စားေၿပာလို႕ရမည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕စိတ္ ခိုင္မာလာေအာင္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် အားေပးခဲ့တာက ကဗ်ာေတြ ၿဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ခုက ၿပင္သစ္ကဗ်ာဆရာ ေအတီးယန္းဂရီးေလး၏ ကဗ်ာ။
ဒီဘ၀ကို ငါတစ္ၾကိမ္သာ ၿဖတ္သန္းရေပမည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ငါႏွင့္ ဘ၀တူ လူသားေတြအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးကို ယခုပင္ ငါၿပဳလုပ္ပါရေစ။
မေတြေ၀ မေႏွာင့္ေႏွးမိပါေစႏွင့္။
ဒီဘ၀ကို တစ္ၾကိမ္သာ ၿဖတ္သန္းရမည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါတဲ့။
ထိုကဗ်ာကိုေရးၿပီး သူ႕ကုလားထိုင္ေနာက္မွီတြင္ ကပ္ထားသည္။

          ေနာက္ကဗ်ာကေတာ့ ေရာဘတ္တ္ဖေရာ့စ္တ္ နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာ။
ေတာအုပ္ေလးက ခ်စ္စဖြယ္ ညိဳ႕မိႈင္းနက္ရွိဳင္းလွပါရဲ႕၊
ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ တည္ရမဲ့ ကတိေတြနဲ႕
ေနာက္ၿပီး ငါ အိ္ပ္မေပ်ာ္ခင္ ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ႕။
  ေရာဘတ္တ္ ဖေရာ့စ္တ္၏ ထိုကဗ်ာသည္ ကၽြန္မကိုလည္း လူသား၏ တာ၀န္ယူမႈ ဆိုတာကို သင္ၾကား ေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည့္မို႕ သူ႕ကို လူသားခ်င္း ကူညီဖို႕ ဆြဲေဆာင္ခဲ့သည္ဟု သိရေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသ သြားခဲ့သည္။ သည္ေန႕ေတာ့ သည္ထက္ပိုၿပီး အံ့ၾသ ရပါ တယ္။ သည္ေန႕ လာအိုႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံတို႕တြင္ ေဆးကုခန္းေလး ေဆာက္ေပးခဲ့ၿပီး ဒုကၡသည္ ေထာင္ေသာင္းကို ကယ္ဆယ္ကုသေပးခဲ့ေသာ အေမရိကန္ေရတပ္ ဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာ တြမ္ဒူးေလး၏ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ ‘ေတာင္ကုန္းကိုသူတို႕ မီးရွိဳ႕တဲ့ည’ကို ကၽြန္မ ဖတ္ၿဖစ္သည္။ အဲသည္မွာ ေဒါက္တာ တြမ္ဒူးေလး အား မက္ဒီကိုဆိုသည့္ က်န္းမာေရး ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္သည့္ ေဖာင္ေဒးရွင္း တည္ေထာင္သူ ၿဖစ္သည္အထိ ကိုယ္က်ိဳး စြန္႕ ကူညီကယ္ဆယ္သူ ၿဖစ္လာေအာင္ လႊမ္းမိုးခဲ့သည္မွာ ေရာဘတ္တ္ ဖေရာ့စ္တ္၏ ထို ကဗ်ာပဲ ၿဖစ္သည္ဟု သိလိုက္ရသည္။ သူ႕အသက္ ၂၇ႏွစ္ကတည္းက သူ႕ရင္ဘတ္မွာ ဆြဲ ထားသည့္ ဆုတံဆိပ္၏ ေနာက္ေက်ာတြင္ ကဗ်ာ၏ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို ထြင္းထားခဲ့သည္။
ေတာအုပ္ေလးက ခ်စ္စဖြယ္ ညိဳ႕မိႈင္းနက္ရွိဳင္းလွပါရဲ႕၊
ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ တည္ရမဲ့ ကတိေတြနဲ႕
ေနာက္ၿပီး ငါ အိ္ပ္မေပ်ာ္ခင္ ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္ ခရီးမိုင္ေတြနဲ႕။

          ကဗ်ာက သူ႕ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ၾသဇာသက္ေရာက္ ေစခဲ့သလဲဆိုလွ်င္ သူ၏ အၿခား စာအုပ္ေခါင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္မီ (Before I Sleep) ဟူ၏။

          ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္ လူတခ်ိဳ႕၏ ႏွလံုးသားကို မြန္ၿမတ္မႈဆီသို႕ တြန္းပို႕ေပးႏိုင္ခဲ့ဖူး သည္။ ကၽြန္မမွာ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြ မ်ားစြာ ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။


၁၀.၈.၂၀၁၀
ဂ်ဴး

(အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၇၊ ၁၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၀၊ ၾကာသပေတးေန႕၊ ၿပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္)