ဖန္မီးအိမ္ေလး ၿငိမ္းသြားၿပီ (ခင္ႏွင္းယု)

ဖန္မီးအိမ္ေလး ၿငိမ္းသြားၿပီ (ခင္ႏွင္းယု)
=============================
ဖန္မီးအိမ္ကို မီးစာျမႇင့္လိုက္ရင္း မရင္ေမသည္ တစ္ခ်က္ သမ္းလိုက္၏။ တစ္ေနကုန္ စက္ခ်ဳပ္ထားသည္ျဖစ္၍ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ား စင္းလာသည္။ သစ္သားတံခါး တစ္ခ်ပ္ လွစ္ထားရာမွ အျပင္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိ၏။ အျပင္ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ကာရံထားေသာ သံဆန္ခါကြက္တံခါးကိုေတာ့ ခ်က္ထိုးထားသည္။ ေစာေစာက လူသြားလူလာႏွင့္ ဆူညံေနေသာလမ္းသည္ ယခုေတာ့ လမ္းမီးတိုင္ ေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူတို႔အိမ္ေလးသည္ ေတာင္ဥကၠလာပ ၁၀ ရပ္ကြက္ေဈး၏ မ်က္ႏွာစာတန္းႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ေဈးႏွင့္မနီးမေဝးမွာ ရွိသည္။ တစ္ေန႔လုံးႏွင့္ ညဦးအထိ လူစည္ကားေသာ ေနရာ ျဖစ္သည္။
သားသည္ ၈ နာရီ က်ဴရွင္ၿပီးလွ်င္ ၉ နာရီေလာက္ေတာ့ အေရာက္ျပန္လာတတ္သည္။ ယေန႔ညေတာ့ ၉ နာရီေက်ာ္ ၁၀ နာရီ နီးေနၿပီ။ တစ္ဖက္ခန္းရွိ အိမ္ရွင္ သို႔မဟုတ္ အလုပ္ရွင္ ေဒၚျမၿငိမ္းတို႔ မိသားစု အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ ထင္သည္။ ဘာသံမွ မၾကားရ။ လွ်ပ္စစ္မီးတစ္လုံး ဖြင့္ထားလွ်င္ေတာ့ရသည္။ ေဒၚျမၿငိမ္းကို သူက အားနာသည္။ ၿပီးေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္ျခင္းႏွင့္မဆိုင္ေသာ သားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းအတြက္ ေဒၚျမၿငိမ္း၏ မီးလုံးကို မသုံးသင့္ဟု သူထင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူဝယ္ထားေသာ ေရနံဆီႏွင့္ ဖန္မီးအိမ္ကိုထြန္းကာ သားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။
စာအုပ္ေလး ဘာေလးဖတ္၍ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေသာ အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေအာင္ လုပ္လွ်င္ေတာ့ ရသည္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္က မ်က္စိကို အသုံးခ်ရေသာ စက္ခ်ဳပ္အလုပ္ျဖစ္၍ မ်က္စိကို ညဘက္မွာ အနားေပးဖို႔လိုသည္။ ေဒၚျမၿငိမ္းအိမ္ ေရာက္စကေတာ့ ေန႔စက္ခ်ဳပ္၊ ညဘက္ ၾကယ္တံတပ္သည္။ ယခုေတာ့လဲ ၾကာၾကာဝါးမည့္သြား အ႐ုိး ၾကည့္ရမည္။ သူအိုမင္းခ်ိန္အတြက္ အာမခံခ်က္က ဘာမွမရွိေသး။ သူရွာရသမွ် သားအတြက္ပဲ ျဖည့္ဆည္းေနရသည္။
သားသည္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေနာက္က်ဘာလိမ့္။ ထူးခၽြန္ေသာ ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေသာ္လည္း သားကိုးတန္းအထိ စာေမးပြဲမွန္မွန္ေအာင္ခဲ့သည္။ ၁၀ တန္းေရာက္ခါမွ လပတ္စာေမးပြဲမ်ားမွာ အမွတ္မေကာင္း။ မႏွစ္ကလည္းက်၍ ယခုဒုတိယႏွစ္တြင္ သားကို က်ဴရွင္ထားေပးသည္။ က်ဴရွင္က မေဝး ၈ ရပ္ကြက္ထဲမွာ။ လခကလည္း ၿမိဳ႕ထဲက ဝိုင္းက်ဴရွင္မ်ားလို ေဈးမႀကီးလွ၍ သူက သားကိုထားေပးသည္။
လက္သမားႀကီး ဦးဘထူးပင္ သူ႔သားကို ထားေပးေတာ့ သူကလဲ ႀကိဳးစား၍ သားကို ထားေပးသည္။ ၁၀ တန္းေအာင္လွ်င္ သားအတြက္ သူ႔တာဝန္ေအးၿပီ။ သင့္ေတာ္ေသာ အလုပ္တစ္ခု သားရွာဖို႔ အေျခခံရၿပီ။ အလုပ္ရမွ သားပညာဆက္လိုခ်င္ေသးလွ်င္ စာေပးစာယူ ဆက္တက္ေပါ့။ ဒါက သူစဥ္းစားထားေသာ အစီအစဥ္။
သူ႔အဖို႔ကေတာ့ စက္ခ်ဳပ္စက္ႏွင့္ လုံေလာက္သည္။ ေဒၚျမၿငိမ္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ သားကို ကိုယ္ဝန္လြယ္လ်က္ ရွိသည္။ ေဒၚျမၿငိမ္းအိမ္က ခုလိုပ်ဥ္ေထာင္ကာ သြတ္မိုး မဟုတ္ေသး။ ထရံကာ၊ သြတ္မိုး၊ ေလးပင္သုံးခန္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ကေတာ့ က်ယ္သည္။ မရင္ေမကို ရန္ကုန္သုံးပုံစံမ်ား အရင္ခ်ဳပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးၿပီးမွ ေဒၚျမၿငိမ္းက စက္ေထာင္ေပးသည္။ မရင္ေမက နယ္မွာကတည္းက စက္ခ်ဳပ္လာသူျဖစ္၍ အေျခခံရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ပုံစံမ်ားကို သင္ယူေသာအခါ လြယ္ကူပါသည္။
ေဒၚျမၿငိမ္းကို သူေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သူခိုနားဖို႔ အိမ္ခန္းေလးေပးသည္။ ထမင္းစားဖို႔ အပ္ခ်ဳပ္ပညာလည္း သင္ေပးသည္။ ေဒၚျမၿငိမ္းက မုဆိုးမျဖစ္သည္။ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ၁၀ ရပ္ကြက္ေဈးထဲမွာ အထည္ဆိုင္ ထြက္သည္။ သူ သားကိုေမြးခါနီးေတာ့ ေဒၚျမၿငိမ္းက သူ႔ကိုနားခိုင္းသည္။ တျခား အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေခၚယူကာ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္သည္။
သားေမြးၿပီးေတာ့ စက္သုံးလုံးႏွင့္ ကေလးမေလး အကူႏွစ္ေယာက္ပါ ရလာသည္။ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာ အပ္ထည္အမ်ားအျပား ရလာသည္။ ေဒၚျမၿငိမ္းက ေဈးထဲကဆိုင္ကို ေရာင္းလိုက္၍ အိမ္ကို သြတ္မိုး ေဆာက္လိုက္သည္။ မရင္ေမ ေနဖို႔ စက္ခန္းေလးႏွင့္အတူ အခန္းကာေပးသည္။ က်န္ႏွစ္ခန္းမွာ ေဒၚျမၿငိမ္းတို႔ မိသားစုေန၍ ေမြ႕ရာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေခါင္းအုံး စသည္မ်ားကို ခ်ဳပ္၍ေရာင္းသည္။ အပ္လွ်င္လည္း ခ်ဳပ္ေပးသည္။
စက္ခန္းေလးမွာ သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနရ၍ ထမင္းကိုေတာ့ သီးသန႔္ခ်က္စားသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူ၏ရပ္တည္ရာ မရေသာ ဘဝအတြက္ အေျခက်ေအာင္ စီမံေပးေသာ ေဒၚျမၿငိမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ေဒၚျမၿငိမ္းကလည္း သစၥာရွိ၍ အလုပ္ေက်ပြန္ေသာ သူ႔ကို အစစ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္ရႈသည္။
အျပန္အလွန္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ထားရွိေသာ ေစတနာႏွင့္ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ျပန္လည္ေတြးမိခ်ိန္ စိတ္ကေအးခ်မ္း သြားသေလာက္၊ အျပင္လမ္းမက ေျခသံၾကား၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တိုင္း သားမဟုတ္လွ်င္ စိတ္ကေမာသြားသည္။
သားသည္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သား၏အေဖသည္ေသာ္ လည္းေကာင္း မိခင္တစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ ဇနီးတစ္ေယာက္၏ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္း ဒုကၡကို သူတို႔ နားလည္စာနာတတ္သူမ်ား မဟုတ္ၾက။
ဘာေၾကာင့္မ်ား မိန္းမဆိုသူေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းဟူေသာ ဒုကၡကို သဘာဝက ေပးထားပါသလဲ။ ရည္းစားဘဝက မပိုင္ေသး၍ ေမွ်ာ္ရသည္ ထားပါေတာ့။ လင္သား ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ သူတို႔ကေျခမၿငိမ္၊ လာခ်ိန္တန္ ျပန္မလာေတာ့ ေမွ်ာ္ရသည္။ သားရျပန္ေတာ့ အရြယ္ေရာက္၍ ေျခကစားလွ်င္ ညဥ့္နက္သည္ထိ ေမွ်ာ္ရျပန္သည္။ သားတို႔ေဖေဖကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရစဥ္ကလည္း စိတ္ေမာလိုက္တာ။ ေဒၚျမၿငိမ္းဆို သတ္မွတ္၍ရသည္။ ခင္ပြန္းသည္ေသဆုံးသြား၍ “မုဆိုးမ”။
မရင္ေမဘဝက ဘာမွန္းမသိ၊ သားတို႔ အေဖသည္ ေသသြားၿပီလား၊ အေဝးတစ္ေနရာမွာလား မသိႏုိင္။ သူယခုထိ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိဆဲပါ။ နာၾကည္းစြာႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖစ္သည္။
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပင္ ဆိုေသာ္လည္း လက္ထပ္ၿပီးစကေတာ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ဆိုသည္မွာ သူ႔ဘဝအာမခံခ်က္လို မရင္ေမ သေဘာထားမိသည္။ ဒီစာခ်ဳပ္ေလးကို တေပြ႕ပိုက္ပိုက္ႏွင့္ အျမတ္တႏုိးသိမ္းထားမိ၏။
သားတို႔အေဖ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ မေပၚလာေတာ့မွ ဒီစာခ်ဳပ္သည္ လူတစ္ေယာက္အား ဆြဲေဆာင္ထားႏုိင္ေသာ စြမ္းအားမရွိသည့္ စကၠဴအပိုင္းအစေလး တစ္ခုဆိုတာ သူနားလည္လာသည္။
ခ်စ္သူအေပၚ ယုံၾကည္အားထားေသာ မိန္းကေလးတို႔၏ ေပ်ာ့ညံ့မႈအေပၚ အကြက္ေကာင္းယူကာ လွည့္စားသိမ္းသြင္းရာ၌ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္သည္ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္လာပါပေကာ။
အေမ မေသခင္က ေျပာစကား သတိရသည္။ “ဘာမွမပါလဲေလ တင္ေတာင္းစရာ မလိုဘူး။ အေရွ႕ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ခုနစ္အိမ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လူႀကီးမိဘစုံရာနဲ႔ လာေတာင္းရင္ အေမ ေပးစားမွာပဲ”
ျမန္မာထုံးစံ ဤလိုလက္ထပ္ျခင္းမွာ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္သြားဦးေတာ့ မိန္းကေလးအတြက္ ဂုဏ္သေရကို အကာအကြယ္ေပးျခင္း ပါလားဟု သေဘာေပါက္သည္။ ေနာက္က် သြားခဲ့ၿပီ။ အေမသာရွိရင္ ရင္က်ိဳးမွာ။
“လူႀကီးေတြဆိုတာ မလိုပါဘူး။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူလက္ထပ္ ၿပီးတာပဲ။ ခ်စ္တာသာ ပဓာန” တဲ့ေလ။ သားအေဖကို ဘယ္ လိုက္ရွာရပါ့။ သားကို ကိုယ္ဝန္လြယ္ရေတာ့မွ သူမ်က္လုံးျပဴးမိသည္။ မိန္းမရဲေတြလို လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိုင္ ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲကာ မ႑ပ္တိုင္ မတက္ရဲေလေတာ့၊ အစက ဘယ္လူႀကီးမွမသိေသာ ဇာတ္ထုတ္ကို သူ႔ဟာသူ ျပည္ဖုံးကားခ်လိုက္သည္။ ကိုယ့္ရင္ေသြး ကိုယ္လြယ္ကာ သူခ်က္ျမဳပ္ ေဒသမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
ကေလးအေဖအမည္ကို ေဖာ္ဖို႔ေနေနသာသာ သူသည္ ကေလးအေဖနာမည္ပါေသာ စာခ်ဳပ္ကို နာၾကည္းစြာ ဆုတ္ျဖဲပစ္လိုက္သည္။ ဘာမွအကာအကြယ္ မေပးႏုိင္၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ သိကၡာကို မဆယ္ယူႏုိင္ေသာ စကၠဴစုတ္။ သားတို႔အေဖ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ သူကေဖာ္မေျပာေသာ္လည္း သူ႔အေၾကာင္း ျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတာ့ အမွန္အတိုင္း ေဒၚျမၿငိမ္းကို သူဖြင့္ဟေျပာခဲ့သည္။
ေဒၚျမၿငိမ္းကေတာ့ ေျပာျပသည္။
“မင္းက ထင္တာကို၊ မင္းမွာ တစ္ေကာင္ႂကြက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရွိလို႔၊ ဒီတိတ္တဆိတ္ လက္ထပ္ထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ဟာ တန္ဖိုးမရွိျဖစ္ရတယ္လို႔။ ပုဏၰား ၈ ေယာက္ ဘိသိက္ေျမႇာက္ၿပီး ဧည့္တစ္ေထာင္နဲ႔ လက္ထပ္လည္း သူတို႔သစၥာရွိမွ သက္ဆုံးတိုင္ ေပါင္းရတာ။ တို႔မိန္းမေတြ ေက်ေအး လက္ထပ္ထားတာေလ၊ လူသိရွင္ၾကားရွိေတာ့ ခုလို ကေလးရလာရင္ တိတ္တိတ္ပုန္း အေလဏေတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ၿပီးရတာပါလို႔ ေျပာနိင္တာေလး တစ္ခုပဲရွိတယ္”
ေတာ္ပါၿပီေလ ကိုယ္မိုက္လို႔ ကိုယ္ခံရတာပဲ ျဖစ္သည္။ မိုက္ရဲ၍ ရလာေသာ ဒီကေလးအတြက္ အစစ သူတာဝန္ယူရဲရမည္။
သားတို႔အေဖ ျပန္လာလာ၊ မလာလာ သူကေတာ့ သားကို ေလာကႀကီးထဲ အေရာက္ေခၚခဲ့၏။ သူ႔အလုပ္က စက္ခ်ဳပ္အလုပ္ဆိုေတာ့ အပ္ထည္ေတြခ်ဳပ္ရင္း သားငယ္အတြက္ အက်ႌမ်ိဳးစုံခ်ဳပ္သည္။ ေန႔ကေလးထိန္း စ,ထားကတည္းက သားသည္ တျခားကေလးမ်ား အလယ္တြင္ သစ္လြင္ ေတာက္ပေသာ အက်ႌလွလွေလးမ်ားႏွင့္ ထင္ေပၚသူ။ ယခု ၁၀ တန္းေရာက္သည္အထိ သားမွာ အဝတ္အစား မညႇိဳးရ၊ ျပည့္စုံသည္။ သစ္လြင္သည္။ သပ္ရပ္သည္။
ထမင္းဘူးဆိုလည္း သားအတြက္ေတာ့ အသားဟင္းတစ္ခြက္ပါေအာင္ ထည့္ေပးသည္။ သားသည္ အ႐ုိးေၾကာက္၍ ငါးမစားေသာေၾကာင့္ ပုစြန္ႏွင့္အသားတစ္ခုခု ထည့္ေပးရသည္။ ေက်ာင္းမွာ သားထမင္းဘူးသည္ ေၾကးရည္တတ္ မိဘမ်ား၏သားမ်ား ထမင္းဘူးအလယ္မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရ။ စာအုပ္ဆိုလွ်င္လည္း လိုေလေသး မရွိ။ အေၾကာင္းမသိသူက စက္ခ်ဳပ္သမသားဟု ထင္စရာမရွိေအာင္ သူ႔ဘဝအတြက္ ၿခိဳးၿခံ၍ သားကိုျဖည့္ဆည္းသည္။
သားက ၁၀ တန္းေရာက္လာမွ ေျခလွမ္းကမမွန္။ ယခုတေလာ ေက်ာင္းကျပန္လာတိုင္း မ်က္ႏွာက မၾကည္လင္။ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျပန္ဖြင့္လွ်င္ စာေမးပြဲႀကီး နီးလာၿပီျဖစ္၍ သားကို အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေစခ်င္သည္။ သားက ညဥ့္နက္မွျပန္လာ၊ မနက္က်ေစာေစာမႏုိး၊ စာၾကည့္ခ်ိန္ မရ။ ၁၀ တန္းေရာက္ကတည္းက ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လ်က္ ေတြ႕ရသည္ဟု ေဒၚျမၿငိမ္းသား ကိုသန္းေအာင္က သူ႔ကို သတင္းေပးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဦးဘထူးသားႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတြ႕ခဲ့ရသည္။ တီးတိုးညင္သာစြာ သားကို သူဆုံးမသည္။ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ႏွင့္ ခဏခဏ မေျပာခ်င္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ပင္ပန္းလွ၍ ညဥ့္ဦးယံသည္ သားႏွင့္အတူ သာယာေျပျပစ္ေသာ အခ်ိန္ေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သားႏွင့္ကေတာက္ကဆ မျဖစ္ခ်င္။ သားမ်က္ႏွာက မေက်နပ္ျခင္း၊ ရန္လိုျခင္းမ်ားကို ျပေန၍ သူကရင္ဆိုင္ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ဖို႔ အစေဖာ္မေပး။ ေအးေအးသက္သာေတာ့ သြယ္ဝိုက္ေျပာသည္။
ယခုလို အျပန္ေနာက္က်ျခင္းမွာ က်ဴရွင္အၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ တစ္ခုခုဝင္လုပ္ေန၍ ျဖစ္ရမည္။ သူစိတ္ေမာလိုက္တာ။ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ သားကို ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ေမာခဲ့ရေသာ အေမာေၾကာင့္ သူေနာက္ထပ္စိတ္ေမာရန္ အင္အားမရွိေတာ့ပါ။
အိမ္ေရွ႕မွ ေျခသံၾကားရၿပီ။
“သားလား” ေျပာေျပာဆိုဆို တံခါး တစ္ခ်ပ္ကို ထပ္လွစ္၍ ဖိနပ္ခၽြတ္ကို ဆင္းလိုက္သည္။ သံဆန္ခါတံခါးအျပင္မွာ သား မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ သူတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ သားသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ အိမ္ခန္းထဲဝင္သြားသည္။ သူသည္ တံခါးမ်ားကို ပိတ္၍ အိမ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာသည္။ သား၏ႏႈတ္ဆိတ္ျခင္းကိုမႀကိဳက္။ အထူးသျဖင့္ သားသူ႔အနားျဖတ္သြားစဥ္ အနံ႔တစ္ခု ရရွိသည္။ ဒီအနံ႔ကို ပို၍မႀကိဳက္။
သားသည္ အခန္းထဲဝင္သြားကာ လြယ္အိတ္ကို စားပြဲခုံေပၚတင္လိုက္၏။ စားပြဲတင္နာရီက ၁၁ နာရီ ထိုးေနၿပီ။
“ေမာင္ေအာင္ျမင့္”
မရင္ေမသည္ အသံမာမာႏွင့္ လွမ္းေခၚလိုက္၏။ သားသည္ ခါတိုင္းလို သူ႔ကို သားဟုမေခၚ။ နာမည္ေခၚယုံမက တစ္ခါမွမၾကားဖူးေအာင္ မာေက်ာလွသည္။ အခန္းထဲမွထြက္ကာ ေမာင္ေအာင္ျမင့္က မရင္ေမေရွ႕ လာရပ္သည္။
“အခ်ိန္ ၁၁ နာရီ ရွိၿပီလို႔ အေမ ေျပာမလို႔ မဟုတ္လား”
သားက ေမးရင္း ထိုင္လိုက္၏။ ဖန္မီးအိမ္အေရာင္ျဖင့္ မရင္ေမမ်က္လုံးမ်ားသည္ ဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည္။ အသက္ေလးဆယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိေသး၍ ဝင္းဝါေသာ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ႏုပ်ိဳလန္းဆတ္ေသာ အသြင္မ်ား ရွိေနဆဲ။ ဒါေပမယ့္ ယခုလိုေဒါသျဖင့္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ိဳးကို အေမ့ မ်က္ႏွာတြင္ ေမာင္ေအာင္ျမင့္ မေတြ႕ခဲ့ရဖူးေပ။
“၁၁ နာရီကို မေျပာခ်င္ဘူး။ သားဟာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိရမွာပဲ။ အေမ ဘာမွ ေျပာဖို႔မလိုဘူး။ အေမမင္းကို အိမ္ျပန္ ေနာက္က်တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မဆူခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ မင္း မႏွစ္က ၁၀ တန္းက်ၿပီးၿပီ။ ဒီႏွစ္ ၁၀ တန္းျပန္တက္ရကတည္းက မင္းေျခလွမ္းပ်က္ေနတယ္”
“ဟုတ္တယ္”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္အသံက အံ့ဩဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ခပ္မာမာ။ မရင္ေမကို ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ စိန္ေခၚေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား။ ဒီမ်က္လုံးေနပုံကို မရင္ေမ မႀကိဳက္။ အဓိပၸါယ္ကို နားမလည္။ သူ႔ကို ရင္ဆိုင္အန္တုေတာ့မည့္ပုံမ်ိဳး။
“မင္း အရက္ေသာက္လာတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ ေသာက္လာတယ္”
မာေက်ာေသာေျဖသံေၾကာင့္ မရင္ေမ သက္ျပင္းခ်လိုက္၏။
“ေက်ာင္းမွာ မင္းဘာအဆင္မေျပလို႔လဲ။ စာအုပ္၊ အဝတ္အစားကအစ ဘာလိုလဲ။ ခု က်ဴရွင္တက္ဖို႔လည္း အေမစီစဥ္ေပးတယ္”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္သည္ ဖန္မီးအိမ္ ဘက္ကို မ်က္စိလႊဲလိုက္၏။ ႐ုတ္တရက္ ဘာမွမေျဖ၊ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အခ်ိန္သည္ ေခတၱတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
“ေျပာပါဦး၊ အရက္ေသာက္ေနတဲ့ အထိ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားရေအာင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလို႔လဲ”
“အေမက ကၽြန္ေတာ္အရက္ေသာက္တာပဲ ေျပာတာကိုး”
“မင္း အရက္ေသာက္တာကိုး မင္းကိုပဲ အေမေျပာရမွာပဲ။ ကဲ အေမ့ဘက္က ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့သလဲ”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္မ်က္ႏွာသည္ ႐ုတ္တရက္ ခက္ထန္လာသည္။
“အေမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ဆင္းရဲတယ္”
“ဘာ”
ၾကားရေသာစကားကို မယုံသလို မရင္ေမက မ်က္လုံးျပဳးကာ ေမးလိုက္၏။
“ေျပာစမ္းပါအုံး၊ မင္းက စိတ္ဆင္းရဲရေအာင္”
“ဟုတ္တယ္၊ မႏွစ္က ၁၀ တန္းက်ကတည္းက”
“ ၁၀ တန္းက်တာ အေမလုပ္လို႔လား”
“ဟုတ္တယ္”
မရင္ေမသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္။ သားစကားကို နားမလည္။
“ကဲ အေမ့ကို ရွင္းရွင္းေျပာျပစမ္း”
မရင္ေမက သားမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ ၾကည့္ေနေပမင့္ ေမာင္ေအာင္ျမင့္က မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္။
“လက္သမား ဦးဘထူးသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴရွင္အတူတက္ရေတာ့ သူက တစ္ည ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ သူ႔အေဖက ေျပာတယ္တဲ့၊ အေမ ႀကီးႀကီးၿငိမ္းအိမ္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ဆို”
“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဒီအိမ္ကို ျပင္ေဆာက္တာကအစ ဦးဘထူးလုပ္ေပးတာ၊ အေမ့မွာ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာတာ သူသိတာေပါ့”
“ေမေမက ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိဘူးတဲ့၊ ကေလကေခ်ေပါ့ေလ။ ဒါထက္ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့အေဖ ဘယ္သူလဲ။ သူတို႔ကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေဖမရွိတဲ့သား တဲ့”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္က နာၾကည္းစြာ ေျပာရင္း မ်က္ရည္လည္လာသည္။ မရင္ေမသည္ အေျခအေနအားလုံးကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရမည့္အစား ပျံဳးလာသည္။
“ဒါေၾကာင့္လား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္စာေမးပြဲ က်ရပါတယ္၊ အရက္ေသာက္ရပါတယ္ေပါ့”
“ဟုတ္တယ္၊ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို မလွည့္စားပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဟာ ဘယ္သူလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိတိလင္းလင္းေျပာပါ”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္အသံက မာလာသည္။
“ကဲ အေမကမေျပာဘူး ဆိုပါေတာ့”
ေဒၚရင္ေမထံမွ သူလိုခ်င္ေသာအေၿဖ ထြက္မလာ၍ ေမာင္ေအာင္ျမင့္က အံ့ဩသြားသည္။
“ကေလးအေဖ မေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတူမေနႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရွက္တယ္၊ ရွက္လြန္းလို႔ အရက္ေသာက္တာ”
ေဒၚရင္ေမမ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပျံဳးလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရယ္သည္။
“ဒီမွာသား၊ ရွက္ရမွာက အေမပါ။ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ သားတစ္ေယာက္ကို ေမြးရတဲ့ အေမက ရွက္ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း မလွည့္စားဘဲနဲ႔ မင္းေျဖပါ။ မင္းအရက္ေသာက္တာကို ဖုံးဖိခ်င္လို႔၊ အေၾကာင္းရွာၿပီး အေမ့ေၾကာင့္လို႔ မင္းကစြပ္စြဲတာ အေမရယ္ခ်င္တယ္။ ဒီသတင္းၾကားၾကားခ်င္း မင္းအဲဒီအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ႐ုိးမွန္ရင္ အေမ့ဆီ ေျပးလာၿပီး ေမးရမယ္။ ခုေတာ့မင္းက အရက္ဆိုင္ကို ေျခဦးလွည့္တယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တယ္။ ေက်ာင္းေျပးတယ္။ အေမခဏခဏ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သတိေပးခဲ့တယ္။ ဒီမွာသား၊ သားကို အေမေမးမယ္။ သားေက်ာင္းေနကတည္းက အဝတ္အစား၊ စာအုပ္၊ မုန႔္ဖိုးကအစ အေျခအေနအားလုံး အေဖရွိတယ္ဆိုတဲ့ သားေတြနဲ႔ သား ဘာမ်ားျခားနားခဲ့ရသလဲ။ သားမ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့အေၾကာင္း ရွိခဲ့ဖူးလား။ အေဖမရွိလို႔ သားမွာ စာအုပ္၊ အဝတ္အစားကအစ ခ်ိဳ႕ငဲ့လို႔ စိတ္ဓာတ္က်ရပါတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းယုတၱိရွိေသး”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္သည္ မေျဖ။
“အေဖတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ဆင္းရဲသားထက္ သားမွာ ျပည့္စုံတယ္။ ဒီျပည့္စုံတဲ့ အေျခအေနမွာ သူမ်ားထက္ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ မင္းေျခလွမ္းပ်က္တာ ၁၀ တန္းေရာက္ကတည္းက အေမ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဆုံးမခဲ့တယ္။ မင္းရဲ႕ အျပစ္ကိုဖုံးခ်င္တာနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ေပ်ာ့ကြက္ကို ေထာက္ၿပီး ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို အေမဘယ္ေတာ့မွမေျဖဘူး မွတ္။ တျခား အေဖမရွိတဲ့ မုဆိုးမသားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဘာလို႔ စာႀကိဳးစားသင္ႏုိင္သလဲ။ မင္းေလာက္ေတာင္ မျပည့္စုံဘူး မွတ္။ မင္းမွာ ဘာမျပည့္စုံလို႔လဲ”
“အေဖ” ေအာင္ျမင့္က တစ္လုံးပဲ ေျဖသည္။
“ေအး မင္းအတြက္အေဖဆိုတာကို အေမလည္း ရွိေစခ်င္တာေပါ့။ အေဖဆိုတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရွိရင္ မင္းလဲျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွိရက္နဲ႔ စာမႀကိဳးစား၊ အရက္ကိုေသာက္လာၿပီး ဒီလို အေမကို မာေရေက်ာေရ ဆက္ဆံရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေဖက နားရင္းအုပ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သားရဲ႕အေဖပါလို႔ တာဝန္ယူဖို႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈကို အေမဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ အေဖမေဖာ္ႏုိင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စာမသင္ခ်င္ဘူး၊ ရွက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စာမႀကိဳးစားခ်င္တာနဲ႔ အရက္ေသာက္ၿပီး မခိုင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မျပပါနဲ႔။ မိစုံ၊ ဖစုံနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ မင္းတို႔ေက်ာင္းမွာ အကုန္စာေတာ္လား”
ေအာင္ျမင့္သည္ အရက္ေသာက္ထား၍ ခံျပင္းေသာမ်က္လုံးေတြႏွင့္ အေမ့ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
“အေမ အေနအထိုင္မဟုတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အရွက္ရတာ။ ဦးဘထူးႀကီးက သူ႔သားတင္မဟုတ္ဘူး။ လူတကာကို ေလွ်ာက္ေျပာမွာ”
“ဟား ဟား ဟား” ေဒၚရင္ေမက ခပ္ေသာေသာ ရယ္လိုက္ၿပီး စကားဆက္ေျပာ၏။
“ဟိုဘက္ခန္းက လူေတြမ်ား ႏုိးလာမလား မသိ။ ဦးဘထူးႀကီးက ေလွ်ာက္ေျပာစမ္းပါေစ အေမရင္ဆိုင္ရဲတယ္။ ဒီမွာသား အေမ့အေနနဲ႔ သားက စာႀကိဳးစားသင္ၿပီး အေမေရ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးေမးရင္၊ အေမေျဖဖို႔ အဆင္သင့္ပဲ၊ အေမေျပာခဲ့ပါေရာလား။ မင္းက အရက္ေသာက္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ အေနနဲ႔ ေမးတဲ့စကားလုံးေတြကိုေတာ့ အေမ မေျဖႏုိင္ဘူး”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္သည္ ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚရင္ေမကေတာ့ မရပ္၊ စကား ဆက္ေျပာသည္။
“ကေလးတစ္ေယာက္ကို အေဖမေဖာ္ႏုိင္ဘဲ ရလာတဲ့ အရွက္အတြက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ကိုေတာင္ စြန႔္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ သားယုံပါ။ သားထက္ အေမက ပိုရွက္ခဲ့ရတယ္။ ေအး ဒီအရွက္ေၾကာင့္ရလာတဲ့ ေဝဒနာကို အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အေမ ကုစားခဲ့တယ္။ မင္းက ဒီအရွက္ကို ေယာက္်ားတန္မဲ့ အရက္နဲ႔ကုစားတာေတာ့ အေမနည္းနည္းမွ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ဘူး။ မင္းသိပ္ေပ်ာ့ညံတယ္။ အေမ့ ယူဆခ်က္က ငါ့ပေယာဂေၾကာင့္ ရလာတဲ့ အျပစ္မဲ့တဲ့ရင္ေသြး၊ ငါ့မွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗိုက္ထဲမွာကတည္းက က်န္းမာပါေစ၊ လူသားေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ လႈပ္ရွားႏုိင္ပါေစဆိုတဲ့ မိခင္ေမတၱာနဲ႔ သူတကာ တံေထြးခြက္မွာ ပက္လက္ပဲ ေမ်ာရ ေမ်ာရ၊ လက္ပစ္ပဲ ကူးရကူးရဆိုတဲ့ ယူဆခ်က္နဲ႔ မင္းကိုေမြးလာ၊ ေစာင့္ေရွာက္လာတာ။ အေမက စ႐ုိက္မေကာင္းတဲ့မိန္းမ၊ မင္းေျပာသလို အေနအထိုင္ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ မင္း ေမြးၿပီး အေမ့အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ရွိေသးတာ။ လွတုန္း ငယ္ရြယ္တုန္း ကျမင္းခ်င္ရင္ ျဖစ္တာပဲ။ ဒီရပ္ကြက္ကိုေမးၾကည့္။ အေမ အစြန္းအထင္း ရွိခဲ့ဖူးလားဆိုတာ”
ေမာင္ေအာင္ျမင့္သည္ ၿငိမ္သြား၏။ စကားတုံ႔ျပန္ေျပာစရာ မရွိသလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ဘက္က အေၾကာင္းျပခ်က္ တျဖည္းျဖည္း အားနည္းလာသည္။
“တစ္ခု အေမေျပာမယ္။ လက္ထပ္ၿပီး အေဖငုတ္တုတ္ရွိတာေတာင္ ကေလးမလိုခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြအတြက္ ခုေခတ္မွာ ေဆးနည္းမ်ိဳးစုံရွိတယ္။ အေမတို႔လို ကံအေၾကာင္းမသင့္လို႔ ကေလးရလာတဲ့ မိန္းမေတြအတြက္လဲ လူ႔ေလာကထဲ ဒီကေလးေျခမခ်ရခင္ ရွင္းလင္းပစ္တဲ့ နည္းမ်ိဳးစုံရွိပါတယ္။ အေမ ဒီလိုမလုပ္ဘဲ သားအသက္ကို အရယူခဲ့တယ္။ အေဖဆိုတဲ့ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ မပါဘဲ သားကို လူတစ္လုံးသူတစ္လုံး ျဖစ္ေအာင္၊ တင့္တင့္တယ္တယ္ ျဖစ္ေအာင္ အေမေမြးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အရွက္ကို အဓိကမထားဘဲ ကိုယ့္ျပစ္မႈအတြက္ ရလာတဲ့ရင္ေသြးကို အဓိကထားခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ‘အေနအထိုင္ မတတ္တဲ့မိန္းမ၊ ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳးနဲ႔ အတူေနရတာ ရွက္လွေခ်ရဲ႕’ ဆိုရင္ အေမေျပာမယ္။ မင္းဟာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၊ ၁၀ တန္းေရာက္ၿပီ။ က်န္းမာေရးလည္း ေတာင့္တင္း ျပည့္စုံတယ္။ ေလာကထဲကို ေျခခ်ႏုိင္ၿပီ။
အရက္လည္း မေသာက္ေတာ့ပါဘူး ေတေပလဲ မေနပါဘူး။ ၁၀ တန္းေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမယ္လို႔ ကတိေပးရင္ အေမမင္းကို ဆက္ၿပီးေတာ့ တာဝန္ယူမယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ခုအတိုင္းဆက္ေနမယ္ဆိုရင္ အေမမင္းကို ဆက္ၿပီး တာဝန္မယူႏုိင္ဘူး။ အိမ္ေရွ႕လမ္းဟာ မင္းအတြက္ပဲ။ မင္းႀကိဳက္တဲ့လမ္းကို ေရြးႏုိင္တယ္။ မင္းအေဖေရာ မင္းေရာ အေမ့ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လွည့္စားမေနနဲ႔ေတာ့ ... ဒါပဲ”
မရင္ေမသည္ စကားကိုအဆုံးသတ္ကာ အိမ္ခန္းထဲဝင္သြား၍ ခုတင္ေပၚ လွဲလိုက္သည္။ အေဖႏွင့္သားဟူေသာ ပညတ္သာ ကြာသည္။ ေယာက္်ားသားႏွစ္ေယာက္၏ နင္းေခ်မႈကို သူ႔ႏွလုံးသားက ဆက္လက္ ခံယူဖို႔ မစြမ္းႏုိင္ေတာ့ပါ။
အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အျပင္မွ ဂ်ပ္ဟူေသာ တံခါးပိတ္သံ ၾကားရသည္။ သူ႔အခန္းသို႔ လွမ္းလာေသာေျခသံကို ၾကားေနရ၏။
“မရင္ေမ” ေဒၚၿငိမ္းအသံ။ သူသည္ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္၏။ အံ့အားသင့္သြားသည္။
“ေဒၚေဒၚ မအိပ္ေသးဘူး၊ မင္းတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနတာ အကုန္ၾကားရပါတယ္။ သူအျပင္ထြက္သြားတာ ေဒၚေဒၚ ျမင္လိုက္တယ္"
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မႀကိဳတင္ တြက္ထားၿပီးသားပါ။ သြားတုန္းကထက္ေတာ့ နည္းနည္းပိုၿပီး ခံစားရပါတယ္ ေဒၚေဒၚ။ ေတာ္ၾကာရင္ ၿပီးသြားမွာပါ။ ေဒၚေဒၚကို အားနာလိုက္တာ။ ကၽြန္မတို႔ေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္သြားၿပီ”
“မင္းပဲ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစား၊ ေဒၚေဒၚသြားမယ္။ တံခါးလာပိတ္”
သူသည္ ခုတင္မွဆင္းကာ ေဒၚျမၿငိမ္း ေနာက္လိုက္လာသည္။ ေဒၚျမၿငိမ္း တစ္ဖက္ခန္း ကူးသြားေတာ့မွ တံခါးပိတ္ကာ အိမ္ထဲ လွည့္ဝင္လာသည္။ စားပြဲေပၚမွ ဖန္မီးအိမ္ကို မီးဇာေလွ်ာ့လိုက္သည္။
ဖန္မီးအိမ္ေလးၿငိမ္းသြားၿပီ ... ... ...
---------
ခင္ႏွင္းယု
16-10-93
ကလ်ာ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၁၉၉၄။