ေဆး (သုေမာင္)
=============
ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္ႏွင့္ မိခင္တို႔သည္ ၁၉၆၀ တဝိုက္တြင္ လင္ခန္း မယားခန္း
ျပတ္စဲခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုတုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွ မူလတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္မွ်သာ
ရွိပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က အေဖ့ထံ ကၽြန္ေတာ္ စာတစ္ေစာင္ ေရးခဲ့ပါသည္။
"ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပတ္ကားေဖာင္တိန္ တလက္ေလာက္ ဝယ္ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္
စာေရးဆရာ လုပ္ၿပီး ေမေမ့ကို လုပ္ေကၽြးခ်င္လို႔ " ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳး
ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးအေတြး ဆိုေပမယ့္ ေလးနက္ေနေၾကာင္း သိသာပါသည္။
တကယ္ေတာ့မူ
စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ၾက၍ ကြာၾကရွင္းၾက ေသာ္လည္း ေဖေဖ့ဘက္က
ေမေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ ယခင္ကထက္ပင္ တာဝန္ေက်ခဲ့ပါသည္။ ပိုလို႔
ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ ပါသည္။
ကြာရွင္းျပတ္စဲၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း
ကြယ္လြန္ခ်ိန္ အထိ အေဖႏွင့္ အေမတို႔သည္ ေမာင္ႏွမလိုမ်ိဳး၊
သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး ေနနိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။
"အညိဳ ... ကိုယ္မွားပါတယ္"
ဟု အေဖက အေမ့လက္ေပၚ မ်က္ႏွာေမွာက္လွ်က္ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္
မွတ္မိေနပါသည္။ အေမ အလုပ္လုပ္ေသာ ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
"အဲဒီတုန္းကတည္းက အေမ့ ဆံပင္ေတြ ျဖဴေဖြး ကုန္တာပါပဲ သားရယ္" ဟု အေမ ေျပာခဲ့သည္ကိုလည္း ယေန႔တိုင္ နားထဲက မထြက္နိုင္ပါ။
သူတို႔သည္ မခ်စ္ၾက၍ မဟုတ္ပဲ မႀကိဳက္ၾကေတာ့၍ လမ္းခြဲလိုက္ပုံ ရပါသည္။
သူတို႔၏ အတြင္းစိတ္ကို ခန္႔မွန္းရ ခက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာက ေျပာသလို ၅၂၈
သြယ္ေသာ ေမတၱာျဖင့္ေတာ့ ခ်စ္ခင္မပ်က္ ေနနိင္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ ေနထိုင္လာခဲ့
ၾကသည္မွာ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ၾကခ်ိန္ အထိ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခု ေျပာျပလိုေနသည္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က အေၾကာင္းအရာ
ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က အေဖႏွင့္ အေမတို႔သည္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။
အတူေတာ့ျဖင့္ မေနၾကပါ။ အေဖက ဝင္ဒါမီယာမွာ … အေမက သဃၤန္းကၽြန္း မွာပါ။
ထိုကာလတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖႏွင့္ အတူ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ ေနခဲ့ၾကပါသည္။
တစ္ေန႔တြင္ အေဖ့ထံမွ စာတစ္ေစာင္ႏွင့္ ေဆးပုလင္း တစ္ပုလင္း ေအာက္ထပ္သို႔
ေရာက္လာပါသည္။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က စာျဖင့္ စကားေျပာၾကသည္။
"ဗလႀကီး ...
မင့္ အေမအတြက္ ပလူဗီမင္ အားေဆး ေပးလိုက္တယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေတြ႕တာ။
ေဆးေတာင့္ နဲ႔ ပုလင္းက အမ်ိဳး မတူဘူး။ ရရာ ပုလင္းနဲ႔ ထည့္ေပး လိုက္ရတယ္။
ဒီေဆးက ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ က မင့္အေမ အားနည္းလို႔ ငါ ဝယ္ေပးေနက်
ေဆးပဲ၊ ခုလည္း သူ အားနည္းေနျပန္ၿပီ ၾကားလို႔ ရွာဝယ္ခဲ့တာ၊ ငါက ေပးတယ္လို႔
ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာ။
ေဖေဖ"
ထိုေဆးပုလင္းကို အေမ့ထံ လူၾကံဳျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုိ႔ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပင္ အေမ့ထံမွ တယ္လီဖုန္း ဝင္လာပါသည္။
"သားလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
"အေမပါ"
"ေျပာပါ အေမ"
"မင့္အေဖ ပို႔လိုက္တဲ့ေဆး အေမ ရတယ္၊ အဲဒါ ..."
"ဒါမ်ား အေမရယ္၊ အထူးအဆန္း ေျပာေနရေသးတယ္"
"ဟဲ့ ... ထူးတာရွိတယ္ သားရဲ႕"
"ဘာမ်ားလဲ အေမ"
"မင့္အေဖကို ေျပာလိုက္စမ္းပါ သားရယ္၊ အေမ ဖုန္းဆက္တယ္လို႔"
(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေမတို႔၏ ရယ္သံမ်ား ေရာေထြးသြား၏။)
"အေမနဲ႔ အေဖ ကင္းကြာ သြားၿပီးေပမယ္႔ ဒီလိုပဲ ဖုန္း ဆက္ဆက္ေနတာ ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ"
"ဆန္းပါေသာ္ေကာ သားရယ္၊ အဲဒီ ပလူဗီမင္ေဆးက မင့္ကို မေမြးခင္
အႀကီးဆုံးေကာင္ အာယု (ယခု အငယ္ဆုံး ဒါ႐ုိက္တာ အာယု မဟုတ္ပါ။ ကြယ္လြန္သြားသူ
ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို အႀကီးဆုံးမွာလည္း အာယုပင္ ျဖစ္၏။ အာယု၊ ဝဏၰ၊ သုခ၊ ဗလ
ဟူ၍ ရွိရာ အာယု ႏွင့္ သုခ မွာ ကြယ္လြန္ႏွင့္ ပါၿပီ။) ေအး ... အဲဒီ အာယု
ေမြးတုန္းက မင့္အေဖက အေမ့ကို ဝယ္တိုက္ခဲ့တာ ပလူဗီမင္ပဲ၊ ဒီေဆးမ်ိဳးပဲ"
"အင္းေလ ... အေမရဲ႕ ၊ အဲဒါက ဘာျဖစ္သလဲ"
"ဟဲ့ ျဖစ္ပါၿပီေကာ သားရယ္၊ ျဖစ္ ျဖစ္ ျဖစ္ျဖစ္ နဲ႔ေတာင္ ျမည္ေနေသးတယ္ သားရဲ႕"
"အေမ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းဘူး အေမ"
(အေမ၏ ရယ္ေမာသံမ်ား)
"ဒီလိုသားရဲ႕၊ အဲဒီေဆးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က အေမ အားနည္းလို႔ ဆိုၿပီး မင့္ အေဖက အေမ့ကို ပုလင္းလိုက္ ဝယ္တိုက္ခဲ့ဖူးတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖလည္း ေျပာပါတယ္ အေမ"
"ေအး ... အခုေတာ့ အလုံးလိုက္ပဲ ဝယ္လို႔ရသလား မသိပါဘူးကြယ္၊ ဘားပလက္ ပုလင္းႀကီးနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တယ္"
"အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမ၊ ေဆးခ်င္း အတူတူပဲဟာ"
(အေမ၏ ရယ္သံမွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္ေနပါသည္။)
"ဒီလိုကြယ့္၊ အဲဒီတုန္းက မင္းအေဖ ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ ပုလင္းေဟာင္းက ခုထိ အေမ
သိမ္းထားတာ ရွိေနေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ခု မင့္အေဖ ေပးလိုက္တဲ့ ဘားပလက္ ပုလင္းထဲက
ေဆးေတြကို ပုလင္းေဟာင္းထဲ ျပန္ေျပာင္းထည့္ ၿပီးၿပီ။ မင့္ အေဖကို
ေျပာလိုက္စမ္းပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၄၀ က ပုလင္း၊ အေမသိမ္းထားတာ ခုထိ
ရွိေသးတယ္ လို႔။ အေမ ခုနကပဲ စၿပီး ေသာက္တယ္လို႔"
အေမ၏ ရယ္သံမ်ား
မၾကားရေတာ့ပါ။ အေမကေတာ့ ၾကည္ႏူးစြာ ရယ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က
မၾကားရပါ။ ရယ္ေမာရမည့္ အစား မ်က္ရည္မ်ား လည္လာပါေတာ့သည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၄၀ က ပလူဗီမင္ေဆးႏွင့္ ယခု ပလူဗီမင္ေဆး အာနိသင္
တူေသးရဲ့လားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ေဆးေတာ့ ေဆးပါပဲ။ ဓာတုေဗဒေတြ ကြာခ်င္
ကြာေန ေပလိမ့္မည္။ ေဆး ပုံသ႑န္ ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းသြားေပလိမ့္မည္။
အေရာင္လည္း တူခ်င္မွ တူေပမည္။
သို႔ေသာ္ ...
ေဆးကေတာ့ ေဆးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အားေဆး။
ဟုတ္ပါ့ ... ကၽြန္ေတာ့္ အေဖေပးတဲ့ အားေဆး။
ကၽြန္ေတာ့္ အေမအတြက္ အားေဆး။
အေဖက ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က ေဆးကို မွတ္မိလို႔ ဝယ္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမက ဟို ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္က ေဆးပုလင္းလြတ္ကို သိမ္းထားသူ ျဖစ္သည္။
ဘယ္သူက အခ်စ္ပိုခဲ့ပါသလဲ ...။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမသည္ အသက္ ၈၇ ႏွစ္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ နိုဝင္ဘာလ ၁၉ ၇က္ေန႔က်မွ
ေအးခ်မ္းစြာ ျပံဳးျပံဳးကေလး ကြယ္လြန္ခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။ ေဆးေကာင္း
တစ္လက္ေၾကာင့္ပင္ ...။
-------
သုေမာင္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၈)
No comments:
Post a Comment