ေဂါဝိန္သီခ်င္း (ညီပုေလး)

ေဂါဝိန္သီခ်င္း (ညီပုေလး)
===================
ေဂါဝိန္ဆိပ္ကုိ ဆင္းၿပီး အဝတ္ေတြ မေလွ်ာ္ခင္ မခင္ေသာင္းက ထမင္းအုိးတလုံး အယင္တည္ခဲ့တယ္။ ဟင္းကုိေတာ့ သူ႔ေယာက်္ား ေရစည္တုိက္ၿပီးလုိ႔ အျပန္မွရတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးစီစဥ္တယ္။ ကုိစန္းလြင္ ျပန္လာတာ ေနျမင့္ေနယင္ေတာ့ နံေဘး အိမ္က လွည့္တဲ့အခါ လွည့္တယ္။ နံေဘးအိမ္က အခက္အခဲ ရွိယင္လည္း ကုိယ္က လွည့္ေပါ့။ ႏွစ္အိမ္စလုံး အဆင္မေျပတဲ့ အခါ၊ ဒိျပင္ အဆင္ေျပမယ့္အိမ္က လွည့္ၾက ပဲ့ၾကရျပန္ေရာ။ သူက အဝတ္ဖြပ္၊ ကုိစန္းလြင္က ေရစည္တုိက္၊ ကေလး ၂-ေယာက္ရွိတဲ့ သူတုိ႔မိသားစုက ေငြေၾကး မေျပလည္ယင္ ကပ္လ်က္အိမ္က ကေလးတေယာက္ခြဲနဲ႔ အဝတ္ဖြပ္သမ စန္းေမက ပုိမေျပလည္ပဲ ေနေတာ့မေပါ့။ ဘဝတူ အဝတ္ဖြပ္သည္ အခ်င္းခ်င္း အခက္အခဲရွိေနျပန္ယင္ ဒိျပင္ အရပ္သြားၿပီး လွည့္ေခ်းၾကရတယ္။
မနက္က အႀကီးေကာင္ ဖုိးလမင္းကုိ ထင္းအဝယ္ လႊတ္လုိက္ေတာ့ ဝယ္ေနက်ဆုိင္က ထင္းျပတ္ေနလုိ႔ ဟုိးဂတ္တဲထဲအထိ သြားဝယ္ရသတဲ့။ ထင္းေရာင္းတဲ့ အိမ္ကလည္း အႏုတ္အမ္းစရာ မရွိလုိ႔ အႏုတ္လဲတာ ေစာင့္ေနရျပန္ေရာ။ ဖိုးလမင္းလာေတာ့ ေန နည္းနည္းျမင့္ေနၿပီ။ ဒီေန႔ ကုိစန္းလြင္က ေရစည္ပုိ႔ေနက် ေဖာက္သည္အိမ္ေတြအျပင္ ဦးစိန္ေသာ္တုိ႔တုိက္က ဆြမ္းေကၽြးရွိလုိ႔ ေရ ၅-စည္မွာထားတာမုိ႔၊ သူျပန္အလာကုိ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ကုိစန္းလြင္ အျပန္အေျခအေနေကာင္းယင္ ထမင္းအုိးတည္ၿပီး၊ ဟင္းအုိးပါ ဆက္တည္လုိက္ခ်င္တယ္။ လူလည္းသက္သာ၊ ထင္းကုန္လည္း သက္သာမယ့္နည္းေလ။
သူတုိ႔ သားအဖကုိေစာင့္ယင္း ေနေတာင္အေတာ္ျမင့္လာၿပီ။ မခင္ေသာင္းရဲ႕ အေဖာ္တခ်ဳိ႕ေတာင္ ေရဆိပ္ကျပန္လာ ၾကေပါ့။ တနဂၤေႏြလုိ၊ ဥပုသ္လုိ၊ ဒီေန႔လုိေန႔မ်ဳိးေတာ့ ေရဆိပ္ေရာက္တာ ေနာက္က်ယင္ အဝတ္ဖြပ္ဖုိ႔ အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲက မိသားစုေတြ ေဂါဝိန္ဆိပ္ကုိလာၿပီး ေရခ်ဳိးၾက၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ၾကတယ္။ ေရဆိပ္က စည္ကားရႈပ္ေထြးေနတတ္တယ္။ တာ႐ုိး မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ အဝတ္လွမ္းစရာ ေနရာမရွိေတာ့ဘူး။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိယင္ အဂၤေတတာ႐ုိးဟာ သက္တန္႔ေရာင္တာ႐ုိး ျဖစ္ေန ေလာက္ၿပီ။ ဒီလုိ စည္ကားယင္ အဝတ္ခ်င္း မွားမွာစုိးရတယ္။ မခင္ေသာင္းတုိ႔လုိ မေျပာင္မေယာင္လူေတြကုိ မရွိခုိးႏုိးမ်က္လုံးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ အဂၤေတတာ႐ုိးကလည္း မတ္မတ္ႀကီးမုိ႔ ေနျမင့္ေလ လွန္းစရာမရွိေလ၊ အထက္တုိးလွန္းေလ အႏၲရာယ္ႀကီးေလပဲ၊ အလွန္းမေတာ္ယင္ ေခ်ာ္က်ႏုိင္တယ္ေလ။ သူမ်ားေတြ လွန္းထားတဲ့ အဝတ္ေတြကုိ မနင္းမိေအာင္ ေရွာင္ကြင္းၿပီး မတ္တဲ့ တာ႐ုိးေပၚ တက္ရတာကုိက မလြယ္ဘူး။
ေလွ်ာ္စရာေတြလည္း မ်ားပါရဲ႕၊ ပင္ပန္းယင္ ပင္ပန္းပါေစေတာ့၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေရဆိပ္မဆင္းခ်င္ေတာ့၊ နက္ျဖန္မွပဲ စုၿပီး ေလွ်ာ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အငယ္ေကာင္ ကုိယ္ေႏြးေနတာ ၂-ရက္ရွိၿပီ၊ ႏွာရည္ တရႊဲရႊဲနဲ႔၊ ကေလးဆုိေတာ့ ဘာမွ မေျပာတတ္ဘူး။ တအီထဲ အီေနတာကုိ မခင္ေသာင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ဒီေကာင္က ဗုိက္ခြဲေမြးထားရတာမုိ႔ အႀကီးေကာင္ထက္ သံေယာဇဥ္ ပုိမိတယ္။ “ေငြခဲ”ကေလး မဟုတ္လား။
ဒီေကာင္ တခါဖ်ားယင္ ၃-ရက္၊ ၄-ရက္ ၾကာတတ္တယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ၇-ရက္၊ ၈-ရက္။ သူ႔ေဘာ္လီအိတ္ ထဲက က်ပ္တန္ အႏြမ္းေလးေတြဟာ ဆရာဝန္ရဲ႕ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲကုိ ဘယ္ႏွစ္ခါ ခ်ီတက္ၾကမယ္မသိ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးဖ်ားမယ့္ အစား လူႀကီးဖ်ားလုိက္ခ်င္ေသးရဲ႕၊ လူႀကီးက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံဆုိယင္ အခုိးပြင့္ေဆးကုိ ေရေႏြးပူပူနဲ႔ ေသာက္ၿပီး ေစာင္ျခံဳ ေခၽြးေအာင္း လုိက္ယင္ သက္သာသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မဖ်ားတာအေကာင္းဆုံး၊ ဘယ္သူဖ်ားလုိ႔ နာလုိ႔မွ မသက္သာတဲ့ မိသားစု။
ကုိစန္းလြင္ အဆင္ေျပလာခဲ့ယင္ ဆီကေလး၊ ျပားကေလးနဲ႔ မိသားစု ထမင္းဝုိင္း ဖြဲ႕ခ်င္ေသးတယ္။ ဖုိးလမင္းက ၾကက္ဥနဲ႔ ပန္းမုန္လာေၾကာ္ဟင္းကုိ ပူဆာေနတာၾကာလွၿပီ။ ဒီဟင္းကုိ သူတုိ႔သားအဖ သိပ္ႀကဳိက္ၾကသတဲ့။
ဒီေန႔ ေရဆိပ္မဆင္းျဖစ္တာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလုိ႔ မခင္ေသာင္း ေနာက္မွေတြးမိတယ္။ ကုိစန္းလြင္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ပန္းခ်ီ ဆရာ ကုိညီညီက ေၾကာ္ျငာပိတ္စတစ ေလွ်ာ္ဖို႔လာအပ္တယ္။
“ရွင့္ပိတ္စက ဘယ္ေတာ့လုိခ်င္တာလဲ”
“ျမန္ျမန္ရေလ ေကာင္းေလေပါ့ အမေသာင္းရယ္”
“သိပ္အေရးႀကီးရင္ေတာ့ မနက္ျဖန္ညေန ယူလုိက္ေလ၊ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ အခ်ိန္ယူၿပီးေလ်ာ္မွ ျဖဴတာ၊ ဖိန္းႏႊဲခါမွယူပါလား”
“ျဖဴခ်င္တာပါပဲ အစ္မရယ္၊ ဖိန္းႏြဲခါလည္း မွီပါတယ္၊ မီးပူသာ ျပန္႔ႏုိင္သေလာက္ ျပန္႔ေအာင္ တုိက္ထားလုိက္ပါဗ်ာ”
“ေအး ေအး ... ဖိန္းႏႊဲခါညေနလာယူ”
ပန္းခ်ီဆရာ သူ႔စက္ဘီးစုတ္ကေလးကုိ တြန္းၿပီးထြက္သြားေတာ့မွ မခင္ေသာင္းက ဘာေရာင္ေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ပိတ္စပါလိမ့္လုိ႔ ေၾကာ္ျငာပိတ္စကုိ ျဖန္႔ၾကည့္မိတယ္။ ခါတုိင္းေတာ့ ကုိညီညီဆီက ေဆးေၾကာ္ျငာ ပိတ္စေတြ၊ ေဗဒင္လကၡဏာ ပိတ္စေတြ ခဏခဏ လာအပ္ေနက် မဟုတ္လား။
မခင္ေသာင္း- အမေလး တလုိက္မိတယ္။ ရင္ေတြေတာင္ ဖုိသြားရပါလား၊ လွလုိက္တာ လြန္ပါေရာ၊ က်က္သေရ ရွိလုိက္ တဲ့ မ်က္ႏွာကေလး။ ပိတ္စေပၚက အ႐ုပ္ကုိၾကည့္ယင္း မခင္ေသာင္း မ်က္ေတာင္ခတ္ဖုိ႔ ေမ့ေနတယ္ေလ၊ ကုိညီညီ ပန္းခ်ီ ဒီေလာက္ ေရးတတ္ ဆြဲတတ္မွန္း သူအစကမသိ၊ တကယ့္ လူအတုိင္းပဲ၊ တူလုိက္တာ တူလုိက္တာ တေထရာတည္းပဲ၊ အသက္ ဝင္လုိက္တာေနာ္၊ မီးပူအုိးထဲမွာ မီးမရွိလုိ႔ေပါ့၊ ႏုိ႔မုိ႔ယင္ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးကေလးေတြကုိ မီးပူနဲ႔ လုိက္ဖိပါေသးရဲ႕၊ ေလွ်ာ္စရာအပ္ထည္ မဟုတ္ပဲ အိမ္မွာအလွခ်ိတ္ဖုိ႔ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးပဲ ျဖစ္လုိက္ပါေတာ့လုိ႔ ေအာက္ေမ့တယ္။ ပုိက္ဆံရွိယင္ ဒီေၾကာ္ျငာပိတ္စကုိ ဝယ္ထားလုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ မခင္ေသာင္း စိတ္ကူးယဥ္လုိ႔သာ ယဥ္ေနတာပါ၊ တကယ္လုိ႔ ကုိညီညီက အလကားေပးေတာင္ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ပိတ္စကုိခ်ိတ္ဖုိ႔ သူတုိ႔အိမ္မွာ ေနရာမရွိပါဘူး။
ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေငးေနမိတယ္မသိ၊ ထမင္းအုိးတူးနံ႔ကေလးရမွ မီးဖုိဘက္ အေျပးသြားၿပီး ထမင္းအုိးကုိ ခ်လုိက္ ရတယ္။ ေအာက္ပုိင္းနည္းနည္း ကပ္သြားတယ္။ ကုိစန္းလြင္နဲ႔ ကေလး ၂-ေယာက္ကုိသာ ဝေအာင္ေကၽြးလုိက္မယ္၊ ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ ကုိယ္မုိ႔ ခ်ဳိးကပ္တဲ့ထမင္းကုိပဲ၊ ဟင္းရည္နဲ႔ႏွဴးၿပီး ဖဲ့ရြဲ႕စားေတာ့မယ္။ ဒီေန႔အဖုိ႔ေတာ့ ထမင္းမဝလည္း အေရးမႀကီး၊ ထမင္းလည္း သိပ္မဆာ၊ ရင္ျပည့္ေနသလုိပဲ။ ကိုစန္းလြင္ျပန္လာယင္ ေရေႏြးေသာက္ရေအာင္ ေရေႏြးတအုိးတည္ထားၿပီး မခင္ေသာင္း ေၾကာ္ျငာ ပိတ္စကုိ အားရေအာင္ၾကည့္မလုိ႔၊ ေရစည္လွည္းသံၾကားတာနဲ႔ ကပ်ာကယာ သိမ္းလုိက္ရတယ္။ အျပင္ဘက္လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေယာက်္ားရဲ႕ ေရစည္လွည္းမဟုတ္တာနဲ႔ ပိတ္စကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ျဖန္႔ၿပီး အားရေအာင္ေငးေနလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်က်နနေခါက္လုိက္တယ္။ ဒီလုိေခါက္ေနတုန္း အိမ္ေရွ႕မွာ ကစားေနတဲ့ ဖုိးလမင္းကုိ သူ႔အေဖက စ,ေန ေနာက္ေနသံ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဒီလုိ စ,ေနလုိ႔လည္း ေၾကာ္ျငာပိတ္စကုိ အဝတ္ေဟာင္း ပုံေအာက္ သိမ္းလုိက္ခ်ိန္ ရသြားတာေပါ့၊ ဒီအေၾကာင္း သူသိသြားယင္ ဘာေျပာမယ္မသိ၊ ဆဲမလား၊ အေပ်ာ္မက္တယ္လုိ႔ပဲ ဆူမလား၊ ႐ူး႐ူးႏုိင္လြန္းတယ္လုိ႔ သေရာ္ေနမလားမသိ၊ သူမသိတာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ မခင္ေသာင္း ထင္မိတယ္။
“ဒီမနက္ ေရဘယ္ႏွစ္စည္ တုိက္ခဲ့ရသလဲေတာ္”
“ဦးစိန္ေသာင္းတုိ႔ တုိက္ကပါဆုိယင္ ၁၀-စည္ကြ”
“အလဲ့- ဟန္က်တာပဲ၊ က်ဳပ္က ရွင္တုိ႔သားအဖႀကဳိက္တဲ့ ပန္းမုန္လာ ေၾကာ္မလုိ႔၊ ရွင္ျပန္အလာ ေစာင့္ေနတာ၊ ေပးစမ္းပါအုံး၊ ေဈးကုိ က်ဳပ္ေျပးေခ်အုံးမယ္”
“ဦးစိန္ေသာ္တုိ႔ ၅-စည္က ညေနမွယူတဲ့၊ အခု ၅-စည္ဘုိး အရင္ယူႏွင့္ကြာ”
“ဟြန္း- ဒီလူႀကီးက ဒါမ်ဳိးခ်ည္းပဲ၊ ဆြမ္းေတာ့ ခဏခဏေကၽြးပါ့၊ ေရစည္ဘုိးက် ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕နဲ႔ ေဖာက္သည္မပ်က္ ေအာင္လုိ႔သာ သည္းညည္းခံေနရတာ” မခင္ေသာင္းက မခ်င့္မရဲနဲ႔ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။
“က်ဳပ္က တခါတေလ ထမင္းၿမိန္ၿမိန္ စားရေအာင္ ေတာ္ျပန္အလာေစာင့္ေနတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဗုိက္လည္းနည္းနည္းနာေနလုိ႔ ေရဆိပ္မဆင္းေတာ့ဘူး”
ကုိစန္းလြင္ဟာ မခင္ေသာင္းဆီက မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကားေၾကာင့္ အံ့ဩသြားတယ္။
“မင္းဗုိက္က ဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး နာရတာလဲကြ၊ ႐ုိး႐ုိးမွဟုတ္ရဲ့လားကြာ”
“အံမာ ေသနာရဲ႕ ႐ုိး႐ုိးပါေတာ့၊ မေန႔က မိစန္းအဝတ္ေတြ ကူေလွ်ာ္လုိက္တာ ေရဆိပ္မွာ နည္းနည္းၾကာသြားလုိ႔ ထင္တာပဲ”
“မသိပါဘူးကြာ၊ ငါကေနာက္တေယာက္မ်ားလားလုိ႔”
“ေနာက္ မေယာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ေတာ္ႀကီးကုိ ဟုိဟာလုပ္ပါဆုိေတာ့ ေတာ္က ေၾကာက္ေနလုိ႔သာ“
“မေၾကာက္ပါဘူး မိန္းမရာ တရာဆစ္လုိ႔မရလုိ႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒါလုပ္ၿပီးယင္ အေလးအပင္ မဆြဲရဘူးတဲ့၊ အနားယူရအုံးမွာ၊ အဲဒါလုပ္လုိက္ယင္ အဲဒီနားတဲ့ရက္ေတြကုိ ဘာနဲ႔ သြားစားၾကမလဲ”
ေငြတရာ့ငါးဆယ္က်ပ္ေခ်းရတဲ့အျပင္၊ ကုိစန္းလြင္နားေနတဲ့ရက္ေတြအတြက္ ကုန္က်မယ့္ စားစရိတ္ကုိ တြက္မိသမွ် ထည့္ ေပါင္းယင္း၊ မခင္ေသာင္း ေခါင္းခါေနမိတယ္။
ကုိစန္းလြင္ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ခုိင္လုံေနျပန္ေတာ့ မခင္ေသာင္း ဘာမွျပန္မေျပာသာဘူး။
ေဂါဝိန္ဆိပ္နားနီးလုိ႔ ကူးတုိ႔ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ေတြက ဟြန္း တေဘာ္ေဘာ္ လုပ္တာေၾကာင့္- အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ၊ ခဏခဏ ႏုိးတာေၾကာင့္ ကေလးေတြ ဒီလုိမ်ားလာတာလုိ႔ သားသမီးမ်ားရတဲ့အေၾကာင္းကုိ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းနဲ႔ ရယ္ေမာေျပာတတ္တဲ့ ကုိၾကည္ေမာင္တုိ႔ လင္မယားကုိ စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေနမိတယ္။
ခါတုိင္းညဆုိယင္ မခင္ေသာင္းလည္း ကုိစန္းလြင္လုိပါပဲ။ ေခါင္းခ်လုိက္ယင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ဒီညေတာ့ မခင္ေသာင္း ဟုိဘက္လွိမ့္လုိက္၊ ေတြးလုိက္၊ ဒီဘက္လွိမ့္လုိက္၊ စိတ္ကူးလုိက္နဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ေက်နပ္ေေနမိတယ္။ အိပ္မက္ ဆုိတာ ကုိယ္မက္ခ်င္တဲ့အတုိင္း မက္လုိ႔ရယင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔လည္း တဆက္တည္း ေတြးေနမိတယ္။ ကုိစန္းလြင္နဲ႔ ဖုိးလမင္း တုိ႔ညီအကုိကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။ အငယ္ေကာင္ရဲ႕ သြားႀကိတ္သံက ပုိက်ယ္ေနသေယာင္၊ သူကေတာ့ မုိးစင္စင္လင္းၿပီး မနက္ျဖန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။
ညဦးက တလွိမ့္ထဲလွိမ့္ေနမိတာ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ေမ့ကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္တယ္မသိ၊ သူႏုိးေတာ့ ကုိစန္းလြင္ အနားမွာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ညာယမ္းၿပီး ယိမ္းကေနတဲ့ ေရစည္ဘီးရာေတြပဲ အိမ္ေရွ႕မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ထရံအေပါက္ေတြၾကားကုိ ဇြတ္တုိးေနတဲ့ ေရႊေရာင္ျခည္တန္းကေလးေတြဟာ အိမ္ထဲမွာ ေနရာအေတာ္ယူၿပီးေနၾကၿပီ။
သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရႊပန္းကေလးေတြ မုိးေပၚေမွ်ာ္လုိ႔ အိပ္ေကာင္းေနၾကတုန္း၊ အငယ္ေကာင္က အပူက်စျပဳေနၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္က ဒီညေနလာျပဖုိ႔ ေခၚထားေသးတယ္။ မ်က္ႏွာကုိ အျမန္သစ္ၿပီး ေဖာက္သည္အိမ္ေတြဘက္ တေခါက္ေလွ်ာက္လုိက္တယ္။ မိစန္းေရ အိမ္ဘက္ နားစြင့္လုိက္ပါအုံးလုိ႔လည္း နံေဘးအိမ္ကုိ အပ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဒီမနက္လည္း ေလွ်ာ္ဖုိ႔အဝတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရလုိက္ပါတယ္။ မေန႔ကအပ္ထည္ေတြလည္း ညေနဆက္ဆက္လာေပးမယ္လုိ႔ ကတိေပးၿပီး အိမ္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ျပန္လာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖုိးလမင္းတုိ႔ ညီအကုိ ဖုန္ထဲမွာ ကစားေနၾကၿပီ။
ထမင္းအုိးကုိ ကတုိက္က႐ုိက္တည္ၿပီး၊ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႔ ေအာ္ေခၚလုိက္တယ္။ ဖုိးလမင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ညစ္ေထးေထး မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သုတ္ေပးလုိက္ၿပီး မုန္းပ်ားသလက္ ၂-ခ်ပ္ အဝယ္လႊတ္လုိက္ရတယ္။ ထမင္းအုိး မဆူခင္ ေၾကာ္ျငာပိတ္စကုိ တခါထပ္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။ ၾကည့္လုိ႔မဝတဲ့ ပိတ္စကုိ ေလွ်ာ္ပစ္ဖြတ္ပစ္ရမွာ သူႏွေျမာေနမိတာေပါ့၊ ပန္းခ်ီဆရာကုိ ဖိန္းႏႊဲခါ ေနာက္တရက္မွ မခ်ိန္းလုိက္မိဘူးလုိ႔လည္း ေနာင္တရေနမိတယ္။ ထမင္းက်က္ေတာ့ ထမင္းအုိးကုိ ခ်ထား ႏွပ္ထားၿပီး၊ ေရေႏြးအုိးတက္တည္တယ္၊ ဒီအတြင္းမွာ ေရေႏြးအုိးမဆူခင္ သနပ္ခါးခဲကုိ ေက်ာက္ျပင္ေပၚမွာ နာနာဖိေသြး လုိက္တာ အရပ္ထဲလည္ေရာင္းတဲ့ သနပ္ခါးခဲဟာ မူးေဝသြားရွာတယ္။ သနပ္ခါးခဲကထြက္လာတဲ့ သနပ္ခါး ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ဟာ ေက်ာက္ပ်ဥ္ကုိ တဝက္သိမ္းပုိက္ထားပါၿပီ၊ သနပ္ခါးကုိ ဘယ္ေလာက္ထူေအာင္ လိမ္းေပမယ့္လည္း မခင္ေသာင္းရဲ႕ သနပ္ခါးမႏွံ႔တဲ့ ေနရာေတြဟာ ေနစားလုိ႔ အေရာင္ေျပာင္းေနၾကတယ္။
ေၾကာ္ျငာပိတ္စထဲကုိ ၂-ရက္စာအဝတ္ေတြ အကုန္သိမ္းက်ဳံးထည့္လုိက္တယ္။ ဒီလုိထည့္ယင္း သူနဲ႔ေတာ္မယ့္ မိန္းမဝတ္ လက္ရွည္အက်ႌကုိေရြးၿပီး၊ အထည္ေတြရဲ႕ အေပၚယံထား၊ ၿပီးေတာ့ အထုပ္ကုိက်က်နနထုပ္လုိက္တယ္။ မိန္းမဝတ္လက္ရွည္အက်ႌ မပါတဲ့အခါလည္းရွပ္အက်ႌေပါ့။ မခင္ေသာင္းဟာ အိမ္ကေန ေရဆိပ္ကုိဆင္းတဲ့အခါ ကုိယ္ပုိင္တဲ့အဝတ္ေတြထဲက အေရာင္ရွိတာေလး လွမယ္ထင္တာေလး ဝတ္ၿပီးသြားေနက်၊ ေရဆိပ္ေရာက္ေတာ့မွ ေလွ်ာ္မယ့္အထဲက ဖယ္ထားတဲ့ အက်ႌနဲ႔ ထဘီကုိလဲဝတ္ ၿပီး အဝတ္ေတြကုိ ဖြတ္တယ္။ ဒါမွလည္း ကုိယ္ဝတ္လာတဲ့အဝတ္ ေနစား သက္သာမယ္ မဟုတ္လား၊ ခဏခဏလည္း မေလွ်ာ္ရေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ဝတ္ထားတဲ့ အပ္ထည္အဝတ္ကုိေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွပဲ ေလွ်ာ္လုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မခင္ေသာင္း မဝတ္ဘူးတဲ့အဆင္၊ မဝတ္ဘူးတဲ့အမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပဲ။
ဖိုးလမင္းျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔ညီအကုိ ၂-ေယာက္ မုန္႔ပ်ားသလက္တခ်ပ္ကုိ တဝက္စီ ဖဲ့ေပးလုိက္တယ္။ သူေတာ့ မုန္းပ်ားသလက္ တခ်ပ္လုံးစားထားမွ ၂-ရက္စာအဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ႏုိင္မယ္ေလ။ အူမထဲကတင္းေနဖုိ႔ လုိတယ္မဟုတ္လား။
အငယ္ေကာင္ရဲ႕ႏွာေခါင္းမွာ ယုိစီးေနတဲ့ႏွပ္ေတြကုိ သုတ္ေပးလုိက္ရတယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ယင္ ဒီကေလးဟာ မုန္႔ပ်ားသလက္ အခ်ဳိရဲ႕အရသာကုိ လွ်ာေပၚမွာ တင္လုိက္ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ သူကုိယ္တုိင္ကေတာ့ မုန္႔ပ်ားသလက္တခုကုိ ကုန္ေအာင္ မစားႏုိင္ဘူး၊ စိတ္ေစာေနတယ္။ ေရဆိပ္မွာ ေရာက္ႏွင့္ေနမယ့္ ဖြပ္ေဖာ္ ဖြပ္ဖက္ ၫြန္႔ခင္မ၊ မိစန္း၊ လွလွသိန္းတုိ႔ ေအးတင္တုိ႔ဆီ စိတ္ကေရာက္ ေနတယ္။
သူစားလုိ႔မကုန္တဲ့ မုန္႔ပ်ားသလက္ စားလက္စအက်န္ကုိ စကၠဴနဲ႔ ဖုံးထားခဲ့တယ္။ ဖုိးလမင္း မဝေသးယင္ ယူစားဖို႔လည္း မွာခဲ့တယ္။
ညီေလးေတာ့ မေကၽြးနဲ႔ေတာ့၊ ရင္ျပည့္ေနလိမ့္မယ္။ အျပင္ ထြက္မေဆာ့ၾကဖုိ႔လည္း မွာပစ္ခဲ့ရတယ္။
အဝတ္ထုပ္ကုိ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး မခင္ေသာင္း ေဂါဝိန္ဆိပ္ကုိ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ လက္တဘက္ကေတာ့ အိမ္သုတ္ေဆး ပုံးအေဟာင္းကုိ ဆြဲလာခဲ့တယ္။ ပုံးခြံထဲမွာ ဆပ္ျပာရယ္၊ လက္႐ုိက္တုတ္ရယ္၊ ခရမ္းေရာင္ ပလပ္စတစ္အေမႊးတုိ ဘရြတ္တခုရယ္ ပါလာတယ္။ ျမစ္ဆိပ္ကုိလာယင္း ကုိယ့္ပီတိနဲ႔ကုိယ္၊ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ေတြးၿပီး ျပံဳးလာမိလုိ႔ ႀကီးေဒၚေအးတင္ကေတာင္၊ ေကာင္မ ဘာျဖစ္လာသတုန္းတဲ့၊ မခင္ေသာင္း ရယ္ပဲရယ္ေနလုိက္တယ္၊ ႀကီးေဒၚေအးတင္ရဲ႕ မ်က္လုံးက ေခါင္းေပၚက အဝတ္ထုပ္ဆီ ေရာက္သြားတာလည္း ေတြ႕လုိက္တယ္။ ေညာင္သုံးပင္ဆိပ္ ေရာက္ေတာ့မွ အိမ္မွာ ဖိနပ္မခၽြတ္ခဲ့ပဲ ေမ့ၿပီး ေရဆိပ္ကုိ စီးလာမိတာကုိ ေနာင္တရေနမိတယ္။ မခင္ေသာင္းတုိ႔ အဖုိ႔ေတာ့ ဖိနပ္က ေရဆိပ္မွာ အသုံးမဝင္ဘူး၊ အခန္႔မသင့္ယင္ ေပ်ာက္ႏုိင္ေသးရဲ႕။
ျမစ္ဧရာဟာ စီးတယ္ဆုိ႐ုံေလး အသံတိတ္ စီးဆင္းေနတယ္။
ေလကတျဖဴးျဖဴးမုိ႔ အစိမ္းရင့္ဝတ္ ေညာင္ရြက္အဖ်ားေတြဟာ သံလုိက္အိမ္ေျမႇာင္လုိ ေျမာက္အရပ္ကုိ ၫႊန္ေနၾကၿပီ၊ ေရဆိပ္မွာလည္း အဝတ္ဖြပ္ေဖာ္ ေလွ်ာ္ဖက္ေတြ စုံသေလာက္ ရွိေနပါၿပီ၊ ေက်ာက္တုံးေပၚတင္ၿပီး အဝတ္ကုိ ေဆာင့္သံ လက္႐ုိက္တုတ္နဲ႔ အဝတ္ကုိ႐ုိက္သံေတြ၊ အေမႊးတုိ ဘရြတ္ရဲ႕ ေတးဆုိသံေတြဟာ ေဂါဝိန္ရဲ႕ နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာေတြပါပဲ။ “ပုဏၰပ်ံ” ကူးတုိ႔ကေတာ့ တေဘာ္ေဘာ္သံေပးယင္း ေရနည္းေနတဲ့ ဧရာဝတီထဲမွာ ေရြ႕လ်ားဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနတယ္။ ေရနည္းေနၿပီမုိ႔ မတ္လွတဲ့ အဂၤေတေလွကား ၃၈-ထစ္စလုံးလည္း ေရငတ္ေနၾကေလရဲ႕။ မိလုံးက သူ႔ ေလွ်ာ္ၿပီး အဝတ္ေတြကုိ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ကူးတုိ႔ ခ်ည္တဲ့ႀကဳိး၊ သေဘၤာခ်ည္တဲ့ အုန္းဆံႀကဳိး အတုတ္ႀကီးေပၚမွာ လွန္းထားတယ္။ ဖုန္အေပသက္သာတဲ့ အဝတ္လွမ္းနည္း ေပါ့၊ အဂၤေတ တာ႐ုိးေပၚလွမ္းၾကတဲ့ အဝတ္ေတြလုိ ႐ုတ္တဲ့အခါ အားနဲ႔ ခါစရာ မလုိဘူးေပါ့။
ျမစ္လယ္ေခါင္က “သံဖုိကၽြန္း”ရဲ႕ ေတာင္ဖ်ားမွာေတာ့ ေျပာင္းခင္း၊ ဖရဲခင္း၊ ေျမပဲခင္းေတြဟာ ႏုံးတင္ေျမႏုဆီကုိ အရသာ ရွိရွိ စားေသာက္ေနၾကတယ္။ ေျပာင္းခင္းကလည္း သူ႔ရဲ႕ ျမစိမ္းေရာင္တံခြန္ကုိ တလူလူလႊင့္ေနသလုိ၊ ဖရဲခင္းကလည္း အစိမ္းရင့္ ေရာင္ေကာ္ေဇာကုိ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ျဖန္႔ထားလုိက္တယ္။ “ေညာင္ပင္သာ” ရြာသားတစုကေတာ့ ငွက္တစင္းနဲ႔ မႏၲေလးကုိ ကူးလာေနၾကရဲ႕။ မင္းဝံေတာင္တန္းကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အခ်ဳိင့္၊ အဝွမ္း၊ အမုိ႔၊ အေမာက္ေတြနဲ႔ နီျပာေရာင္ဝတ္စုံကုိ ဆင္ျမန္းယင္း ဧကစာရီ က်င့္ေနတယ္ေလ။
ေညာင္သုံးပင္ေျခရင္းမွာ အဝတ္ထုပ္ကုိခ်ထားၿပီး ေလွကားမတ္မတ္အတုိင္း ေအာက္ကုိ မခင္ေသာင္း ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းလာတယ္။ ေလွကားရင္းမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ မဘီကုိ သူ႔အဝတ္ထုပ္ကုိ ကူဖမ္းဖုိ႔ေျပာၿပီး ေလွကားကုိ အေျပးျပန္တက္ သြားလုိက္တယ္။ မခင္ေသာင္းရဲ႕ သုတ္သီးသုတ္ျပာ အျပဳအမူကုိ အဝတ္ဖြတ္ဖက္ေတြက နားမလည္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾက တယ္။ ေလွကားထိပ္က အဝတ္ထုပ္ႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး၊ ခင္ေသာင္း ပြေပါက္တုိးလာျပန္ၿပီထင္တယ္လုိ႔ ေတြးတဲ့လူက ေတြးၾကတယ္။ ေလေဘးထည္ေတြ ေလွ်ာ္ဖုိ႔ရလာျပန္ၿပီလုိ႔ ထင္တဲ့လူက ထင္ၾကသေပါ့၊ နည္းနည္းေစာေသးေတာ့ ေလွကားထစ္မွာ အဝတ္မလွမ္းၾကေသးဘူး၊ မခင္ေသာင္း တြန္းခ်လုိက္လုိ႔ မတ္တဲ့ ေလွကားအတုိင္း ခုန္ေပါက္ဆင္းလာတဲ့အဝတ္ထုပ္ကုိ အဝတ္ဖြတ္သမေတြ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေအာက္ေရာက္လုိ႔ အထုပ္ေျဖလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ထင္သလုိ ေလေဘး အထည္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ခါတုိင္းလုိ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ အိပ္ယာခင္းေတြ၊ ေစာင္ေတြနဲ႔ အဝတ္အစားေတြပါပဲ။ ခါတုိင္းေတာ့ ဒီလုိ အဝတ္ေတြမ်ားယင္ ၂-ထုပ္ခြဲထုပ္ေနက်၊ ဒီေန႔မွ တထုပ္ထဲထုပ္လာတာ ထူးဆန္းေနလုိ႔ အဝတ္ေတြထုပ္လာတဲ့ ပိတ္စကုိ စိတ္ဝင္စားၾကျပန္ေရာ။ လွလွသိန္းက လက္႐ုိက္တုတ္ကုိခ်၊ ၫြန္႔ခင္မက ေက်ာက္တုံးနဲ႔ ႐ုိက္ဖြပ္တာ ရပ္ၿပီး၊ အေညာင္းဆန္႔ယင္း မခင္ေသာင္းဘက္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။
ေၾကာ္ျငာပိတ္စကုိ တေထာင့္စီဆြဲျဖန္႔ၿပီး အဝတ္ေဟာင္းေတြကုိ ပုဆုိးကတပုံ၊ ေဘာ္လီကတစု၊ ေစာင္ကသီးျခား ခြဲထားလုိက္ေတာ့၊ ေၾကာ္ျငာပိတ္စေပၚက အ႐ုပ္က တျဖည္းျဖည္း ေပၚလာတယ္။
ျခင္းဝုိင္းမွာ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ေခတ္ဆန္းျခင္းေပါက္ေတြ ခတ္ကစားေနတုန္း ျခင္းလုံးေဘးထြက္သြားယင္ ျခင္းသမားေတြေရာ၊ ပရိသတ္ပါ ဝုိင္းေအာ္ၾကတဲ့ “ဟယ္” မ်ဳိး ေရဆိပ္မွာ လႊမ္းသြားတာေပါ့။
ဇာတ္မင္းသားကေလး၊ အေခ်ာအလွကေလး လည္ပင္းမွာ စံပယ္ပန္းကုံး တုတ္တုတ္တကုံး စြပ္ထားၿပီး၊ ေခါင္းေပါင္းစမွာ ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္ တလက္လက္နဲ႔ သြားတက္ကေလးေပၚ႐ုံ ျပံဳးေနတဲ့ ကုိယ္တပုိင္းပုံ၊ လည္ပင္းမွာ ပုလဲပုတီး ၃ကုံး ရစ္ထားတယ္။
“ၿမိဳ႕ေတာ္ စိန္ၾကည္ေအာင္ ပုံေတာ့”လုိ႔ အသံျပဳလုိက္ခါ ရွိေသးတယ္၊ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ အရြယ္လြန္၊ သားသည္မေအ၊ အပ်ဳိ၊ အပ်ဳိဟုိင္း၊ တခုလပ္ အဝတ္ဖြတ္သမေတြ မခင္ေသာင္းရဲ႕ အဝတ္ပုံႀကီးရွိရာ စုျပံဳေရာက္လာၾကတယ္။
စတီးဝင္း၊ ဆန္ဝင္း၊ ရွမ္းဝုိင္း၊ ပဲပုတ္တန္း၊ ႐ုံးသာလွည္းတန္း၊ ေညာင္ကုန္းလွည္းတန္း၊ လန္ဒန္ဝင္း၊ ပတၱာ၊ မင္းတုန္းလုိ အရပ္ေတြမွာေတာ့ ဘုရားပြဲ၊ ဓမၼာ႐ုံပြဲဆုိယင္ သူမပါယင္မၿပီးတဲ့ စိန္ၾကည္ေအာင္ေပါ့၊ နန္းေအာင္ေျမဓမၼာ႐ုံပြဲမွာ ဒီမင္းသားခ်ည္း ႏွစ္စဥ္ ၃-ႏွစ္ဆက္ကရတဲ့ မင္းသား၊ ဦးေပစိဘုရားပြဲမွာ ၂ည ကျပအသုံးေတာ္ခံတာကုိ ပရိသတ္ကအားမရလုိ႔ ေဒၚေဒၚ၊ မမ၊ ႏွမေလးတုိ႔အလုိက် တညတုိးကျပရတဲ့ မင္းသား။
သူတုိ႔ခ်စ္တဲ့၊ သူတုိ႔သေဘာက်တဲ့၊ ပြဲခြင္ေတြ မလြတ္တမ္း ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ မင္းသားေခ်ာရဲ႕ပုံဟာ ေနစားသြားလုိ႔ ေဆးေရာင္ လြင့္ပ်က္ျပယ္သြားေပမယ့္၊ သူတုိ႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့ လွပသစ္လြင္ ေတာက္ႂကြားေနတုန္းပါပဲ။
ပန္းခ်ီဆရာက ပုိစတာေဆးေတြကုိ ပြတ္သပ္ၿပီးေရးထားတာမုိ႔ မင္းသားရဲ႕ပါးဟာ မုိ႔ၿပီး လုံးႂကြေနပါတယ္။ စုတ္တံနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မႈန္းထားတာမုိ႔၊ ႏွာတံကေလးကစင္းေနၿပီး အျပင္မွာထက္ ပုိေခ်ာေနတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ပုိလွသတဲ့။ ေအာက္ပုိင္းကေရးထားတဲ့ စာလုံးအဝုိင္းေတြကေတာ့ အႏုျမဴေရာင္ေတြနဲ႔မုိ႔ သစ္လြင္ေနတုန္း၊ ပန္းခ်ီ ကုိညီညီက မ်က္ဝန္းရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ မ်က္ေစ့ကုိ ေရးထားေတာ့ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ကုိ ဖမ္းစားမိေနတာေပါ့။ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေထာင့္က ၾကည့္ၾကည့္ မင္းသားနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံေနသလုိပဲ၊ စိန္ၾကည္ေအာင္ရဲ႕ မ်က္လုံးဟာ အဝတ္ဖြပ္သမေတြရဲ႕ ဝိညာဥ္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္။
“မင္းသားက ငါ့ၾကည့္ေနတာေတာ့” လုိ႔ ၫြန္႔ခင္မက အားရပါးရ ေျပာခ်လုိက္ေတာ့-
“အံမာ ငါ့ၾကည့္ေနတာပါ ေကာင္မရဲ႕” လုိ႔ မဘီက ခ်က္ျခင္း ကန္႔ကြက္လုိက္တယ္။
“ေျပာေရာ့မယ္၊ ငါ့လင္က ငါ့ၾကည့္ေနတာပါဟယ္” လုိ႔ တေယာက္က ဆုိလုိက္ျပန္တယ္။
“ဗုိင္းဒါမ ကုိကုိ႔ကုိမ်ား ပုိင္စုိးပုိင္နင္း ေျပာလုိက္တာ” လုိ႔ ၫြန္႔ၫြန္႔သန္းက ျပန္ပက္လုိက္တယ္။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အသံလြင္လြင္ေတြ ေဂါဝိန္ဆိပ္မွာ ေဝစည္ေနပါတယ္။ မခင္ေသာင္းရဲ႕ ၾကည္ႏူးတဲ့ အျပံဳးရိပ္ဟပ္ၿပီး ျမစ္ဧရာလည္း လုိက္ၿပီးျပံဳးေနတယ္။
ေဒၚျမသြင္က၊ ဒီပိတ္စကုိ ေနာက္မွေလွ်ာ္ဖုိ႔ ေျပာလာတယ္။ အဝတ္ဖြပ္ရင္း အေမာေျပၾကည့္ခ်င္သတဲ့။
မသိန္းတင္က သူ႔အဝတ္ထုပ္ကုိ ေၾကာ္ျငာပိတ္စနဲ႔ နီးရာကုိ ေျပာင္းလာၿပီ။ ႀကီးေဒၚျမက “ဟဲ့ ခင္ေသာင္း နင္မေန႔ညက စန္းလြင္နဲ႔ အိပ္တာလား၊ ဒီပိတ္စ ဖက္အိပ္တာလား၊ ငါ့ေျပာစမ္း” လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။
“အိပ္တာေတာ့ ကုိစန္းလြင္နဲ႔ပါေတာ္၊ စိတ္ကေတာ့ ႀကီးေဒၚျမလုိေပါ့” လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
မင္းသားရဲ႕ ဖမ္းစားခ်က္ေၾကာင့္ ႀကီးေဒၚျမလည္း ခါတုိင္းလုိ ဆပ္ျပာကုိ မဆဲေတာ့ပါဘူး၊ မဘီတုိ႔တေတြ ဟင္းေသာက၊ ထမင္းေသာက၊ ဆီေႂကြးေတြ၊ ထီေႂကြးေတြ၊ ငစိန္ေႂကြး၊ ထမီေႂကြးေတြ၊ သားအပူ၊ ဆားအပူေတြ ခဏေမ့သြားၾကတယ္။ မခင္ေသာင္းရဲ႕ အေတြးထဲမွာေတာ့၊ ဒီပိတ္စကုိ ေရနဲ႔ေလွ်ာ္ၿပီးယင္ ေပါင္းအုိးထဲထည့္ျပဳတ္ဖုိ႔ ထင္းဖုိး၊ ခၽြတ္ေဆးမႈန္႔ဖုိး၊ ေငြခဲအတြက္ ေဆးဖုိး၊ ကိန္းဂဏန္းေတြ တန္းစီေနရာယူေနၾကၿပီေလ။
အပ္ထည္ေတြထဲက အဝတ္ေတြဖြပ္ယင္း ဝတ္ဖုိ႔ သပ္သပ္ဖယ္ထားတဲ့ အိရွံ လက္ရွည္ကေလးကုိ မခင္ေသာင္း ေကာက္ဝတ္လုိက္ပါတယ္။ အေသြးက “ေအာင္ဗလေသြး”ေလး။
စ,စခ်င္း ဦးစိန္ေသာ္တုိ႔ဆြမ္းေကၽြးတုန္းက သုံးထားတဲ့ လက္သုတ္ပုဝါေတြေလွ်ာ္မလုိ႔၊ ေရပုံးတျဖစ္လဲ ေဆးပုံးခြံကုိေရထဲ အႏွစ္လုိက္မွာ နဖူးက ေခၽြးတစက္ ဧရာဝတီျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္းၿပီး၊ ဒိျပင္ေခၽြးေတြနဲ႔ ေပါင္းသြားတယ္။
အဝတ္ဖြတ္သမေတြရဲ႕ လက္႐ုိက္တုတ္နဲ႔ အဝတ္ကုိ႐ုိက္သံ၊ ေက်ာက္တုံးနဲ႔ အဝတ္ေဆာင့္သံ၊ ဘရြတ္နဲ႔ တုိက္သံေတြ၊ အဝတ္ဖြပ္သည္ေတြရဲ႕ ေဝစည္တဲ့အသံေတြနဲ႔ ေပါင္းစုထားတဲ့ ေဂါဝိန္သီခ်င္းဟာ ေလထဲမွာပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲ။
ဧရာဝတီကေတာ့ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ကေလး စီးဆင္းျမဲ။
----------------
ညီပုေလး
စံပယ္ျဖဴ၊ ၾသဂုတ္၊ ၁၉၈၅။