ညႇပ္စလီ (ေနဝင္းျမင့္)
=================
ညႇပ္စလီ ကေန႔ အုတ္ကား မလုိက္ဘူး။ တကယ္က အုတ္ကားလုိက္ရင္ တစ္ေန႔ကုိ
၅၀လည္း ဟုတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဟုိဟာေလး၊ သည္ဟာေလးနဲ႔ ၁၀၀ လည္း ရခ်င္ ရတတ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ကေန႔ ညႇပ္စလီ အုတ္ကား မလုိက္ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသား။
ကားအုံနာလည္း တစ္ပတ္ေလာက္ ႀကိဳေျပာၿပီးသား။ အုံနာကလည္း တကယ္ေတာ့
အေရးမႀကီးရင္ ခြင့္မေပးခ်င္ဘူး။ ညႇပ္စလီက အုတ္တင္အုတ္ခ် ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္
ေနၿပီကုိး။ ကားေပၚမွာ မကၽြမ္းက်င္တဲ့လူ မ်ားေနလုိ႔ကေတာ့ အလကားပဲေလ။
အခ်ိန္သာ ၾကာတယ္။ ေခါက္ေရ မရတတ္ဘူး။ ခါတုိင္း သုံးေခါက္ ရရမယ့္ဟာ
ႏွစ္ေခါက္နဲ႔ ၿပီးရတယ္ဆုိရင္ အုတ္ကားေထာင္ရတာ တြက္သားမကိုက္ဘူးဆုိတာ သိေတာ့
အုတ္ကားအုံနာေတြက ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားလူ အလုပ္ပ်က္မွာ ေတာ္ေတာ္စိုးတတ္တယ္။
အုတ္ကား တင္တာ၊ ခ်တာ ပုိက္ဆံရမွန္းသိေတာ့ (ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ေလ)
လုိက္ခ်င္တဲ့ လူေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တန္းကုိ စီလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ တြဲေခၚလုိ႔
ေခၚတဲ့ လက္သင္ေတြ မ်ားေနရင္လည္း အလုပ္က မျဖစ္ဘူး။ ညႇပ္စလီကေတာ့
ကၽြမ္းေနၿပီ။ အုတ္ခဲမ်ား ကားေပၚကို ပစ္ ပစ္ တင္လုိက္ရင္ တန္းခနဲပဲ။
တစ္လုံးစီ တင္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါကုိင္ ေလး ငါးလုံး အတြဲလုိက္
ဆြဲမၿပီး လွမ္းထုိးတင္လုိက္တာ တိခနဲပဲ။ အဲသေလာက္ ကၽြမ္းေနတဲ့ ညႇပ္စလီ
ခြင့္ယူမယ္ ဆုိတဲ့ေန႔က အုံနာက ေမးတယ္။ သူကလည္း လုိသေလာက္ပဲ ေျဖတယ္။
“မင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ ခြင့္ယူမွာလဲ”
“သီခ်င္းဆုိဖုိ႔”
အုံနာကေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဘာသီခ်င္း ဆုိမွာမုိ႔လဲ။ ဘယ္မွာဆုိမွာ
မုိ႔လုိ႔လဲ။ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးလုိ႔လဲ။ သူ႔ကားေပၚမွာ ေယာင္လုိ႔ေတာင္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေလမခၽြန္တဲ့ေကာင္က သီခ်င္းဆုိဖုိ႔ ခြင့္တစ္ရက္ ယူမယ္ဆုိေတာ့
အုံနာမိန္းမကလည္း အံ့ဩတယ္။ အုံနာကလည္း မ်က္လုံး အျပဴးသားနဲ႔။ ဒါေပမယ့္
ဘာေျပာလုိ႔ ရမွာလဲ။ ခြင့္မေပးလည္း မလာေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ေကာင္ မဟုတ္လား။
သည္ေတာ့လည္း ယူေပါ့။ ခြင့္ေပးလုိက္ရတာပါပဲ။
တကယ္က သီခ်င္းဆုိရမွာ
ညေနေစာင္းမွာပါ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ညေန ၄ နာရီက ည ၇ နာရီ အထိပဲ
ဆုိခြင့္ရမွာပါ။ အစီအစဥ္က ရွိၿပီးသား။ ေန႔လယ္ပုိင္းမွာ စတုဒီသာ ေကၽြးမယ့္
မုန္႔လုံးေရေပၚ ကိစၥ၊ ဘုန္းႀကီးေတြ မုန္႔ဟင္းခါး ဆြမ္းကပ္မယ့္ ကိစၥ၊ အဲ
မ႑ပ္ကေလး ထုိးဖုိ႔ ကိစၥ၊ ညဘက္ ဗီဒီယုိျပဖုိ႔ ကိစၥ၊ လုိေနေသးတဲ့ အလွဴေငြေလး
ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ေကာက္ဖုိ႔ ကိစၥေတြက ရွိေသးေတာ့ တီးဝုိင္းကေလးကို လူႀကီးေတြက
ညေန ၄နာရီေလာက္က ဧည့္ခံေလး တီးကြာ၊ ၇ နာရီေတာ့ ျဖဳတ္တာေပါ့ ဆုိၿပီး
ခြင့္ျပဳလုိ္က္တာပါ။ တီးဝုိင္းဆိုေတာ့လည္း ရပ္ကြက္ထဲက ဒုံမင္းဆရာ
ကုိဘာဘူနဲ႔ ဆုိင္ၿပီကိုး။ အမွန္က တီးဝုိင္းရယ္လုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတာ
မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဝါသနာနဲ႔ကိုယ္ တီးေနၾကတဲ့ မယ္ဒလင္သမား တစ္ေယာက္
ခပ္လွမ္းလွမ္း ရပ္ကြက္မွာ ရွိတယ္။ တေယာဆရာ တစ္ေယာက္က ၆ ရပ္ကြက္
ထိပ္မွာေနတယ္။ ဒါပဲ။
သည္ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ကုိဘာဘူပဲ ရွိတာ။
ဒုံမင္းဘာဘူ ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ သီခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရေပမယ့္ လက္က်လက္နက
သိပ္မွန္လွေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အတီးပုိင္း ေရာက္လုိ႔ အသြက္တီးရမယ့္
အလွည့္မွာလည္း လက္က ေျပးလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒုံမင္းဆုိတဲ့ တူရိယာက
သည္နား ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျပးၾကည့္မွ သည္တစ္လုံးတည္း ရွိတာ။
သည္တစ္လုံးတည္းကုိ တီးရမယ့္ ကုိဘာဘူလည္း အလုိအေလ်ာက္ တီးဝုိင္းဆရာ
ျဖစ္ေနေတာ့ အနားက ဝါသနာပါတဲ့ လူငယ္ ေလးငါးေယာက္ကေတာ့ တြဲေနက်၊ ဆုိေနက်ကုိး။
ကုိဘာဘူကလည္း အရက္ကေလး ႀကိဳက္ေတာ့ ညေနမွေစာင္းၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ဗိုက္ထဲ
တစ္စိတ္ေလာက္ ေရာက္ႏွင့္ၿပီ။ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ တစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆုိရင္ေတာ့ "မုိး"
ပဲ။ ကုိျမႀကီးဆုိတဲ့ "မိုး" ပဲ။ မုိးက သီခ်င္းကလည္း ေကာင္းတယ္။
လက္ကြက္ကလည္း ကြက္စိတ္ကေလးေတြ တြဲထားတာ။ မုိးသီခ်င္းထဲက ေတးထပ္ပုိဒ္ေလး
ၿပီးရင္ ဆက္ဝင္တဲ့ တီးကြက္ကေလးကို သူပုိင္တယ္။ လူထူရင္ ဒါေလးပဲ တီးေတာ့တာ။
ဘယ္သူမဆုိ တူရိယာ တစ္ခုခု တီးခတ္တာနဲ႔ ဆုိေနက် တီးေနက် သီခ်င္း ၂ ပုဒ္
ရွိတတ္တယ္။ တစ္ပုဒ္က "မိုး"၊ တစ္ပုဒ္က "ေက်းေစတမန္"။ ကုိဘာဘူက
ေက်းေစတမန္ေတာ့ မရဘူး။ မုိးကေတာ့ အဆုိက ေစာင့္ဆုိမယ္ ဆုိရင္ လုိက္ေမွးလုိ႔
ရတယ္။ အတီးပုိဒ္မွာေတာ့ လက္ကြက္ကေလးကုိ စိပ္ႏိုင္တယ္။ က်န္တာကေတာ့
နားၾကားေပါ့။ ရတာ ရွိမယ္၊ မရတာလည္း ရွိမယ္။ စည္းနဲ႔ ဝါးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္
တီးႏိုင္တာလည္း ရွိတယ္။ စည္းမမိ ဝါးမမိ ျဖီးတီး တီးရတာလည္း ရွိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုံမင္းဘာဘူကေတာ့ ဒုံမင္းဘာဘူ ပါပဲ။ တစ္ျပားသားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။
သူ႔ တပည့္ ၃-၄ ေယာက္ထဲမွာ အခုနေျပာတဲ့ ညႇပ္စလီ ပါတယ္။
တစ္ေကာင္က
တြံေတးသိန္းတန္ စပယ္ရွယ္လစ္။ တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းမ်ားေတာ့ အကုန္ရတယ္။
ခက္တာက ကိုဘာဘူက အကုန္မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္တာပါပဲ။ ၾကားဖူးဖန္
မ်ားလာေတာ့လည္း ဆိုလုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ပုိ႔တတ္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့
ကုိတင္ဝင္းရဲ႕ စမ္းေရပဲ။ တျခား ဘာမွ မဆုိဘူး။ စမ္းေရမွ စမ္းေရ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟသၤာတထြန္းရင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ပုိင္တယ္။ စေနမတုိ႔၊
စကၠန္႔ေလးေတြ စိန္စီထားမယ္တုိ႔၊ အေမနဲ႔ ရြာကို လြမ္းတယ္တုိ႔ ဘာတုိ႔
ဟဲတတ္တယ္။ ညႇပ္စလီကေတာ့ တစ္ပုဒ္တည္းသမား။ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ တီးဝုိင္းမ်ား
ရွိလုိ႔ကေတာ့ တစ္ပုဒ္တည္းသမား။ အခုန စမ္းေရပဲ ဆုိတဲ့ ေကာင္လုိပဲ။ သူကလည္း
တစ္ပုဒ္တည္းပဲ။
“ညႇပ္စလီ အလွည့္ေဟ့၊ ေဟ့ေကာင္ လာ ေရွ႕ကုိ တုိး”
ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ေမးေစ့မွာ ကြမ္းတံေတြးေတြ၊ မ်က္နွာမွာ ေခၽြးေတြ စီးက်ေနရာက
ထူအန္းအန္း မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရွ႕ကို တုိးလာေတာ့တာ။ ေမွးေတးေတး မ်က္လုံးေတြနဲ႔
ဘယ္သူကမ်ား ၾကည့္ေနပါလိမ့္ ဆုိၿပီး ေဘးကိုလည္း ေပြးမ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔
လွည့္ပတ္ ၾကည့္လုိက္ေသးတာ။ ၿပီးမွ အစီအစဥ္ ေၾကညာတဲ့လူကုိ တုိးတုိးေလး
ေျပာေတာ့တာ။
“တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ” ေနဦး၊ ညႇပ္စလီလုိ႔ မေၾကညာနဲ႔ေနာ္၊ 'ရဲစြမ္းေမာင္' ... လုိ႔ ေၾကညာေပးပါ”
အစီအစဥ္ေၾကညာသူ ဆုိတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကုိး။ မိုက္ခ႐ုိဖုန္းေလး
ကုိင္ရတုန္း ေျပာရမနည္းဘူး ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ အလကားပဲတင္း အစီအစဥ္ေၾကညာသူ
ဆုိေတာ့ ညႇပ္စလီေျပာတာ သိပ္ဂ႐ုစိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ မုိက္ခြက္ကို
တဖူးဖူးမႈတ္ရင္းက
“ညႇပ္စလီက ညႇပ္စလီေပါ့ကြာ။ ဘာ ရဲစြမ္းေမာင္လဲ၊
မင္းက။ မလုိခ်င္ဘူး ညႇပ္စလီပဲ။ အဟမ္း ... ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ။ အခုတဖန္
အလွည့္က်သူကေတာ့ ေတးသံရွင္ ညႇပ္စလီပါ။ ဆုိမယ့္ သီခ်င္းက 'တစ္သိန္းေပးေတာင္
မိန္းကေလး မလာရ' ... ပါ။ ဟုတ္ကဲ့၊ မဂၤလာရွိတဲ့ ညခ်မ္းမွာ ေတးသံရွင္
ညႇပ္စလီရဲ႕ အသံကို နားဆင္ေတာ္မူၾကပါ” ဆုိၿပီး အနားက ေရေႏြးအုိးထဲ
ထည့္ထားတဲ့ အရက္ကို ပန္းကန္လုံးေလးထဲ ထည့္ငွဲ႔ၿပီး ဂြပ္ဆုိ ေသာက္လုိက္တာ
မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးဆုိ ညႇပ္စလီ မ်က္ႏွာ ပူထူေနေတာ့တာ။ ရွက္တတ္တာလည္း အရမ္း။
ေနတဲ့ထုိင္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲ ညႇပ္စလီ ေခၚေနတာေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့။ ရွက္လည္း
မရွက္ပါဘူး။ သီခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ ေတးသံရွင္ ညႇပ္စလီ ဆုိလုိ႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ
ေပါ့ေလ။ သည္ေတာ့ သူ႔ အဆုိေတာ္ နာမည္ကို သူ ေရြးထားတယ္။ ရဲစြမ္းေမာင္။
တကယ္ေတာ့ သူ ေရြးတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ လုိက္တဲ့ အုတ္ကား နာမည္ပါ။ ဒါကုိ သူက
ႀကိဳက္တယ္။
အဲသည္လုိ ရဲစြမ္းေမာင္ရဲ႕ "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး
မလာရ"ကို တီးဝုိင္းရွိတုိင္း ဆုိလာ ခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါ
တစ္ခါ ညႇပ္စလီ ျဖစ္လုိက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ရဲစြမ္းေမာင္ ျဖစ္လုိက္နဲ႔
လုံးခ်ာပတ္ခ်ာ လုိက္ရင္းက သည္တစ္ပုဒ္ကကို မတက္ေတာ့ဘူး ေျပာပါေတာ့။ အခုလည္း
သႀကၤန္ရက္ထဲ ရပ္ကြက္က စတုဒီသာ ေကၽြးမယ္ဆုိေတာ့ တီးဝုိင္းကိစၥ ပါလာၿပီ။
ညႇပ္စလီ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး
မလာရ"ကုိ သည္မွာ ပြဲထုတ္ခြင့္ ရျပန္ၿပီကုိး။ ဒါက ခါတုိင္း ကုိဘာဘူအိမ္မွာ
ဒုံမင္း ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ဂ်င္ဂ်င္နဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူထဲသူထဲမွာ
သိကၡာရွိရွိ ဆုိရေတာ့မယ့္ ကိစၥ။ မုိက္ခ႐ုိဖုန္းနဲ႔ ဘာနဲ႔
ထုိင္ဝုိင္းေလးမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေရွ႕မွာ ဂုဏ္ရွိရွိ ဆုိရေတာ့မယ့္ ကိစၥ။
ၿပီးေတာ့ ဒါမ်ဳိးက သူနဲ႔ သူ႔ဆရာ ဒုံမင္းကုိဘာဘူတုိ႔ အတြက္က ရွားရွားပါးပါး
ကိစၥ။ ကုိဘာဘူကလည္း ေတာ္ရွာပါတယ္။ သူ႔တပည့္ေတြကုိ အဲသည့္ေန႔
ခြင့္ယူၾကကြာတဲ့။ ရပ္ကြက္ကိစၥ ဝိုင္းလုပ္မွ ေကာင္းမွာ မဟုတ္လားတဲ့။
ညႇပ္စလီကေတာ့ မနက္ေစာေစာ ငါ့ဆီလာကြာတဲ့။ ဒုံမင္းက လႈိင္သာယာက ငါ့သူငယ္ခ်င္း
ငွားသြားတာ လာမပုိ႔ေသးဘူး။ မင္း လႈိင္သာယာ လုိက္သြားဖုိ႔က အုတ္ကားက
ခြင့္ယူမွရမွာ မဟုတ္လားတဲ့။ ညႇပ္စလီကလည္း ေပးအပ္တဲ့ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားပဲ၊
သူ႔ဆရာပဲ။ သည္ဒုံမင္းရွိမွ သူ႔ "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ"က
အဓိပၸာယ္ ရွိမဲ့ ကိစၥပဲ။ ယူတယ္၊ ခြင့္ယူတယ္။ တစ္ေန႔ ၁၀၀ ေလာက္ ရေနတာ မရလည္း
ဘာအေၾကာင္းလဲေပါ့။ အဲသည္ေန႔က တကယ္လည္း လႈိင္သာယာ သြားတယ္။
ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခား သြားရတာေပမယ့္ သူ သြားတယ္။
ထမင္းဝယ္စားတာနဲ႔
ဘာနဲ႔၊ လမ္းစရိတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေက်နပ္တယ္။ တစ္ခ်က္က
သူ လႈိင္သာယာကူးတဲ့ ဇက္ခရပ္ေပၚမွာေရာ၊ အင္းစိန္ဘက္ကမ္းက
လုိင္းကားေပၚမွာေရာ ဒုံမင္းတကုိင္ကုိင္နဲ႔ သူ႔ကို လူေတြ ဝုိင္းၾကည့္တာကုိပဲ
သူ ေက်နပ္ေနတာကုိး။ ေန႔လယ္ခင္း ကုိဘာဘူအိမ္ ေရာက္ေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံၿပီး
"တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ" တုိက္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့
ဒုံမင္းတီးမယ္လည္း လုပ္ေရာ ညႇပ္စလီ အဆဲခံရေတာ့တာပဲ။ ကီး ပါမလာလုိ႔။
ဒုံမင္းရဲ႕ အသက္က ကီးလုိ႔ ေခၚတဲ့ သံေခ်ာင္း ေကြးေကြးေလး။
ဒုံမင္းႀကိဳးေတြကုိ တင္းခ်င္ရင္၊ ေလွ်ာ့ခ်င္ရင္ အဲသည္သံေခ်ာင္းေလးနဲ႔
စြပ္ၿပီး တင္းရ ေလွ်ာ့ရတာကုိး။ လႈိင္သာယာက ယူလာတုန္းက
ဒုံမင္းႀကိဳးငုတ္ေပၚမွာ တစ္ခါတည္း စြပ္ေပးလုိက္လုိ႔ပဲ လမ္းမွာ က်ခဲ့သလား။
ဟုိကပဲ မေပးလုိက္တာလား သူလည္း မသိေတာ့။ သူကလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး။
ကုိဘာဘူကေတာ့ ဆဲတာေပါ့။ ကီးမရွိဘဲ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ တီးမလဲ။ ညႇပ္စလီ ေတာ္ေတာ္
စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေသးတယ္။ ကုိဘာဘူက ပလာယာေဟာင္းေလး တစ္လက္နဲ႔
ခဲရာခဲဆစ္ ႀကိဳးညႇိေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။
“မင္းကြာ ကီး
ေဖ်ာက္ပစ္ရတယ္လုိ႔၊ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္”လုိ႔ ေျပာလုိက္၊ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္
ႀကိဳးညႇိလုိက္၊ ညႇပ္စလီကို မ်က္ေစာင္း ထုိးလုိက္ လုပ္ေနေတာ့ ညႇပ္စလီကလည္း
အလုိက္သိပါတယ္။ အရက္ကေလး တစ္စိတ္ သြားဝယ္ၿပီး တုိက္လုိက္ေတာ့မွ ကိုဘာဘူ႔
အဆဲ လြတ္ေတာ့တယ္။
ခဏေနေတာ့ စမ္းေရဆုိမယ့္ ေကာင္ေရာ၊ အေမနဲ႔ရြာကုိ
လြမ္းတယ္ဆုိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေရာ၊ တြံေတးသိန္းတန္ စပယ္ရွယ္လစ္ေရာ ေရာက္လာတယ္။
တုိက္ၾက၊ ဆုိၾကတယ္။ သူတုိ႔လည္း ေသာက္တယ္။ ဒုံမင္းဘာဘူလည္း ေသာက္တယ္။
သူတုိ႔က မ႑ပ္ထဲ ေလးနာရီထုိးမွ ဝင္ရမွာဆုိေတာ့ ေသာက္လုိက္ၾက၊ ဆုိလုိက္ၾက၊
တီးလုိက္ၾက၊ ေႏႊးလုိက္ၾကေပါ့။
“ဟုိေကာင္ လာ ညႇပ္စလီ၊
မင္းသီခ်င္းဆုိတာပဲ ေသေတာ့မယ္၊ အခုထက္ထိကို 'ကၽြန္းနင္း' မကိုက္ေသးဘူး။
လည္ပင္းေၾကာသာ ေထာင္ေအာင္ ေအာ္ေနတာ၊ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္ေပါက္မွန္း မသိဘူး။
အသံတည္ထား ေပးတာကုိ နားေထာင္ကြ၊ အသံက တျခား၊ ဆုိတာက တျခား မလုပ္နဲ႔။
အသုံးကို တစ္စက္မွ မက်တဲ့ေကာင္။ လာ ... ဆုိ”
ဒုံမင္းဘာဘူက တပည့္
နားခံသာေအာင္ ဆုံးမရင္းက တီးေပးရွာပါတယ္။ သုံးေလးေခါက္ကို တီးေပးတာ။
ဒါေပမဲ့ မကိုက္ဘူး။ ကၽြန္းနင္း ဆုိတာလည္း မကိုက္ဘူး။ ပ်ဥ္းကတုိးနင္း
ဆုိတာလည္း မကိုက္ဘူး။ တီးတာကလည္း တီးခ်င္သလုိ တီးေနတာ၊ ဆုိတာကလည္း
ဆုိခ်င္သလုိ ဆုိေနတာ။ သည္လုိနဲ႔ ညေန ၄ နာရီ ထုိးေရာ ဆုိပါေတာ့။
ညေန
၄ နာရီ ထုိးေတာ့ မ႑ပ္ထဲမွာ လူမရွိေသးဘူး။ အသံခ်ဲ႕စက္ကလည္း ဟြန္းတပ္တုန္း။
ညႇပ္စလီက ဒုံမင္းႀကီး ဆြဲၿပီး သံဃာစင္ေရွ႕မွာ ေနရာခ်တယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိခင္
ဆရာတပည့္ေတြ ေတာအရက္ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီ ေသာက္တယ္။ ကုိဘာဘူက ႀကိဳးေတြကို
ပလာယာနဲ႔ ထပ္ညႇိတယ္။ ခဏေနေတာ့ မုိက္ခ႐ုိဖုန္း ရတယ္။ တုိင္ငုတ္စိေလးမွာ
ေရခဲမုန္႔လုိ မုိက္ခ႐ုိဖုန္းေလး တပ္လုိက္လုိ႔။ ညႇပ္စလီက ဝွဴးဝွဴးဆုိၿပီး
မႈတ္ၾကည့္တယ္။ “ဟဲလုိ တက္စတင္ ... ဝမ္း တူး သရီး ဖုိး” လုိ႔ ေအာ္ၾကည့္တယ္။
မဆုိးဘူး၊ ေကာင္းတယ္။ ခဏေနေတာ့ လူေတြ မ႑ပ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ ေရာက္လာတယ္။
မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း မုန္႔ရည္ ႀကိတ္ဖုိ႔၊ ဧည့္ခံဖုိ႔
ေရာက္လာတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက မဟုတ္တဲ့ တေယာဆရာေရာ၊ မယ္ဒလင္ဆရာေရာ ေရာက္လာတယ္။
သူတုိ႔ကလည္း ႀကိဳးေလး ညႇိလုိက္၊ ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကည့္လုိက္၊ ဦးေဆာင္တူရိယာ
ျဖစ္တဲ့ ဒုံမင္းသံနဲ႔ သူတုိ႔ တူရိယာနဲ႔ ကီးကိုက္လုိက္ လုပ္ေနၾကၿပီ။
အဲသည္မွာတင္ စတုဒီသာ ေကၽြးေမြးေရးေကာ္မတီထဲက တစ္ေယာက္က အရက္နံ႔ေလးနဲ႔
ေရာက္လာၿပီး ဆုိမယ့္ သီခ်င္းေတြ စာရင္းေတာင္းတယ္။ သူ ေၾကညာေပးမယ္ေပါ့ေလ။
ဒါကလည္း လုိတယ္၊ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လုပ္ေနလို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။
အစီအစဥ္ကေလးနဲ႔က ပိုေကာင္းတာကုိး။ ပုိၿပီး သပ္ရပ္တာကုိး။ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္
စာရင္းေပးၾကတယ္။
“ေမတၱာဂုဏ္”
“စမ္းေရ”
“ခ်စ္ရက္ဆုံႏုိး မၾကံဳႏုိးႏွင့္”
“ခ်စ္ရတုထံတ်ာ”
“ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့”
“အေမႏွင့္ ရြာကုိ လြမ္းတယ္”
“တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ”
“သည္ ေႏြမိုးေဆာင္း ေျပာင္းေသာ္လည္း”
“အသီးတစ္ရာ အညႇာတစ္ခု”
“တိမ္တမန္”
“မုိး”
“ပန္းလုိလွ်င္ အပင္ကို ပ်ဳိးပါ”
“ေခ်ာကလ်ာ”
“မုန္းရစ္ေလဦး” ...
ေပးလုိက္ၾကတဲ့ စာရင္း၊ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သည္ေတာ့မွ အဆုိေတာ္ေတြ ဘယ္က
ေရာက္လာတာလဲ၊ တစ္ခါမွ မတုိက္ဘဲ ဘယ္လုိ ဆုိၾကမွာလဲ၊ မ႑ပ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့
လူငယ္၊ လူလတ္ေတြတင္ မကေတာ့ဘူး။ ေခါင္းတုန္တုန္ လည္တုန္တုန္ အဘုိးႀကီးကလည္း
စာရင္းေပးတယ္။ သည္ပြဲမွာ ဆုိမယ္ ႏႊဲမယ္ေပါ့ေလ။ သႀကၤန္ရက္ဆုိေတာ့ လမ္းသြား
လမ္းလာကလည္း ဝင္ေငးရင္း စာရင္း ေပးၾကတာလည္း ပါတယ္။ တူတာကေတာ့ အားလုံး
မူးေနၾကတာပါ။ နည္းနည္း မူးတာ၊ မ်ားမ်ား မူးတာ၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မူးတာ၊
ယဥ္ယဥ္ကေလး မူးတာ၊ ေသာက္ေသာက္ လဲ မူးတာ၊ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မူးတာ၊
ဖင္ေထာင္ေအာင္ မူးတာ၊ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ မူးတာ၊ ဒါပဲ ကြာတယ္။
အားလုံးက မူးေနၾကတာ။ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူက မုိက္ခ႐ုိဖုန္းကုိ ျဖဳတ္တယ္။
ေၾကညာတယ္။
“အႏုပညာဆုိတာ ...”
ဒါပဲ ရွိေသးတယ္။ အသံခ်ဲ႕စက္က
မလာေတာ့ဘူး။ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာကလည္း မူးေနေတာ့ သူ႔စက္က အလုပ္မလုပ္တာ သူ မသိဘူး။
မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီး ေျပာေလ ... ေျပာေလဆုိၿပီး ေမးခ်ည္း ထုိးျပ
ေနေတာ့တာ။ ခဏေနေတာ့မွ သူလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဟုိဟာ ဒီဟာ ကလိလုိက္ေတာ့
အသံျပန္လာတယ္။ ကြီဆုိတဲ့ အသံရွည္ႀကီးကေတာ့ မေပ်ာက္ဖူး။ ဂ်စ္ဂ်စ္ဂ်စ္
ရွဲရွဲရွဲ ဆုိတဲ့ အသံကလည္း ပါေသးတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ မဂၤလာ ညေနခင္းပါ။
အႏုပညာဆုိတာ ျမစ္ကုိ အလ်ားလုိက္ ကူးရသလုိပါ ခင္ဗ်ာ၊ ဆုံးတယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။
သည္အႏုပညာကုိမွ ျမတ္ႏုိးတြယ္တာ မိေလေတာ့ ဝါသနာကို အရင္းခံၿပီး အႏုသုခုမ
ပညာရပ္ကုိ ေရွ႕တန္းတင္လုိ႔ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆုိသလုိ အသုံးေတာ္ ခံမယ္ဆုိတဲ့
စိတ္နဲ႔ ဂီတသံေယာဇဥ္နဲ႔ ကေန႔ေတာ့ျဖင့္ စတုဒီသာပြဲႀကီးမွာ ဂီတနဲ႔ပူေဇာ္မယ္
ဆုိၿပီး”
“....”
ေၾကညာေနတဲ့ ေကာင္ကလည္း မူးေနေတာ့
စကားေတြကလည္း လည္ေနၿပီ။ ဆုိမယ့္ေကာင္ကလည္း ဘယ္သူ႔ကုိ ေၾကညာပါ့မလဲေပါ့။
တီးရမယ့္သူကလည္း ဟ ဘာသီခ်င္းမ်ားပါလိမ့္ေပါ့။ ၾကည့္တယ္၊ ခဏေနေတာ့မွ ...
“ဟုတ္ကဲ့ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေတးသံရွင္ကေလးမ်ားက ဂါရဝတရားေရွ႕ထားၿပီး
ကေန႔ေတာ့ျဖင့္ ရင္ႏွစ္ျခမ္း ျဖန္းျဖန္းကြဲခ်င္ ကြဲပေစေတာ့ ဆုိၿပီး”
“ေဟ့ေကာင္ ျမန္ျမန္လုပ္ကြာ ရွည္မေနနဲ႔”
“ဟုတ္ကဲ့ ရင္ႏွစ္ျခမ္း ျဖန္းျဖန္းကြဲပေစေတာ့ ဆုိၿပီး အသုံးေတာ္ခံမယ့္
ေတးသံရွင္ "ပဏာမ"ကေတာ့ အဲ အဲ ... ဒုံမင္းကုိဘာဘူနဲ႔ တြဲဖက္တင္ဆက္မယ့္ ပဏာမ
ေတးသံရွင္ကေတာ့ ... ဘယ္သူကြ၊ ေခ်ာကလ်ာဆုိမွာ ဘယ္သူကြ။ ေဩာ္ ေအး ေအး ....
ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ ေတးသံရွင္ကေတာ့ ဝါးနက္ေခ်ာင္း ျမေအးေလးပါ၊ နားဆင္ၾကည့္ၾကပါ
ခင္ဗ်ား”
ညႇပ္စလီကေတာ့ သည္ပုံနဲ႔ ေၾကညာေနရင္ ခုႏွစ္နာရီထိုးေတာင္
သီခ်င္းေလးပုဒ္ ၿပီးပါ့မလား တြက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာဆရာ ရတဲ့ သီခ်င္းကုိ
တေယာဆရာက ဦးေဆာင္၊ မယ္ဒလင္ဆရာ ရတဲ့ သီခ်င္းကုိ မယ္ဒလင္ဆရာက ဦးေဆာင္၊
ဒုံမင္းက ရတာ ဒုံမင္းဆရာက လူလည္လုပ္ၿပီး ဆုိလုိက္ တီးလုိက္ၾကတာ တစ္ပုဒ္ၿပီး
တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ သံဝါ၊ သံနီ၊ သံျပာ၊ သံေရာင္စုံနဲ႔ ဆုိလုိက္ၾကတာ
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အားလုံးက မူးေနေတာ့ ေမးဆြဲေနတာနဲ႔၊ သီခ်င္းက လည္ေနတာနဲ႔
ဂ်ာေအး သူ႔အေမ႐ိုက္တဲ့ သီခ်င္းက ႐ိုက္လုိ႔။ တစ္ပုဒ္ၿပီးေပမယ့္ သူ႔ဟာသူ
ျဖတ္ေၾကညာၿပီး ႏွစ္ပုဒ္ဆက္တုိက္ ဆုိသူက ဆုိၾကလုိ႔၊ သီခ်င္းလုတဲ့ေကာင္က
လုၾကလုိ႔၊ ဘယ္သူမွ မရတဲ့ သီခ်င္း အတင္းတီးခိုင္းတဲ့ေကာင္က တီးခိုင္းလုိ႔၊
တစ္ေယာက္ဆုိေနတာကို သံၿပိဳင္လုိက္ဆုိတဲ့ ေကာင္က ဆုိလုိက္လုိ႔နဲ႔
ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာကလား။ မုိက္ကလည္း တစ္ခါပ်က္ရင္ ဆယ္မိနစ္နဲ႔
သုံးခါေလာက္ ပ်က္ၿပီးၿပီ။ ေၾကညာသူကလည္း တစ္ခါ ေၾကညာလုိက္ရင္ ၂ မိနစ္ေတာ့
ၾကာတယ္။ ဒုံမင္းကလည္း ႀကိဳးျပတ္လုိ႔ သီခ်င္းမရလုိ႔၊ ကီးက ပလာယာနဲ႔ လွည့္တာ
ေခ်ာ္ေနလုိ႔ ဟုတ္တိပတ္တိကုိ တီးတယ္ မရွိေသးေပမယ့္ သီခ်င္းေတာ္ေတာ္လည္း
က်သြားၿပီ။ ရဲစြမ္းေမာင္ အလွည့္က မက်ေသးဘူး။ ညႇပ္စလီကလည္း ေၾကညာသူကုိ
ခါးတုိ႔ရတာ ၄-၅ခါ ရွိၿပီ။ ေအးပါကြာ ... ေအးပါကြာနဲ႔ ေမ့ေနလုိ႔လား၊
ညစ္ေနတာလား မသိဘူး။ သူ႔အလွည့္ကုိ မေရာက္ေသးတာ။
“ခုတစ္ခါ
အလွည့္က်သူကေတာ့ ဧည့္သည္ေတးသံရွင္ ကိုေက်ာ္ေလးပါ။ ကိုေက်ာ္ေလးက ေဩာ္ ...
သည္ပြဲႀကီးမွာ သူလည္းပဲ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ ကိုင္း ... ဟုတ္ၿပီ
အိမ္ရွင္က ဧည့္သည္ကုိ ဦးစားေပးရတာ ဆုိေတာ့၊ သႀကၤန္ပြဲလည္း ျဖစ္ေတာ့ကာ
"ရွာပုံေတာ္မင္းသားႀကီး" ဆုိပါရေစတဲ့။ တီးဝိုင္းက တုိက္မထားရေတာ့”
“ေဟ့ေကာင္ လုိရင္းေျပာကြာ၊ ခ်ီးမွပဲ ကတည္း”
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်၊ သည္ေတာ့ ရတာပဲ ဆုိပါေတာ့မယ္တဲ့၊ ဘာတဲ့ "မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး
အိပ္ၾကည့္စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္"၊ ဟုတ္ကဲ့၊ မ်က္လုံးကုိ ဘယ္လုိဖြင့္ၿပီး အိပ္မလဲ
ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေန႔မွာ အေျဖရွာလုိ႔ ရႏိုင္မယ္ဆုိရင္ ...”
“ငါေလ ေျပာရင္းနဲ႔ကို ရွည္ပါေနေရာလား၊ ေတာ္ကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေတးသံရွင္ ကိုေက်ာ္ေလးရဲ႕"မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကည့္စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္"ကို ခံစားၾကဖုိ႔ပါ ခင္ဗ်ား”
သီခ်င္းဆုိေနတဲ့ လူက မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေနတုန္း ညႇပ္စလီက ေၾကညာသူကုိ
အရက္တစ္ခြက္ ေပးတယ္။ ဒီတစ္ခါ သူ႔အလွည့္ ေၾကညာေပးဖုိ႔လည္း ေျပာတယ္။
ရဲစြမ္းေမာင္လုိ႔ ေၾကညာေပးဖုိ႔လည္း ေျပာတယ္။ သီခ်င္းက "တစ္သိန္းေပးေတာင္
မိန္းကေလး မလာရ" ဆုိတာလည္း ေျပာတယ္။ ေၾကညာသူကလည္း “အင္း ... ဒီတစ္ခါ
မင္းအလွည့္” တဲ့။
သည္တစ္ခါ ညႇပ္စလီ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
မေပ်ာ္လုိ႔လည္း မရဘူးေလ။ ဆုိမယ့္သူေတြကလည္း တစ္ဝက္ေတာင္ မက်ဳိးေသးဘူး။
မ႑ပ္ထဲ ဝင္လာသမွ်က စာရင္းေပးေနေတာ့တာ မဟုတ္လား။ ေၾကညာတဲ့ ငနဲကလည္း စီးကရက္
တစ္လိပ္ေပးတုိင္း ဦးတဲ့သူ ေၾကညာေပးေနတာ မဟုတ္လား။ မူးကလည္း မူးေနေတာ့
ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ စီစဥ္ခ်င္သလုိ စီစဥ္ေနတာ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါေတာ့
ဘာစိတ္ကူးရတယ္ မသိဘူး။ သူ႔အလွည့္တဲ့။ ညႇပ္စလီ ရင္ေတြခုန္ေနၿပီ။
ေခၽြးေတြလည္း စုိ႔လာၿပီ။ တံေတြးေတြလည္း ထြက္ခ်င္လာၿပီ။ သလိပ္ကလည္း
လည္ေခ်ာင္းဝ ဆုိ႔ခ်င္ေနၿပီ။ မ႑ပ္ထဲက လူေတြကုိ ကဲၾကည့္တယ္။ မိန္းကေလးေတြက
ဘာလီေဖ်ာ္ရည္တုိက္ဖုိ႔ လုပ္ေနၾကၿပီ။ မီးေတြကလည္း လင္းၿပီ။ ၇ နာရီကလည္း
နီးေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္း။
ခပ္လွမ္းလွမ္း တာလမ္းေပၚမွာလည္း လူေတြက
နားေထာင္ေနတာလား။ မည္းမည္း မည္းမည္းနဲ႔။ ေနပါဦး သီခ်င္းအစက ဘာပါလိမ့္။ ဟ
ျပႆနာပဲ၊ ေနပါဦး။ အစေလးပဲ ေနပါဦး၊ ညႇပ္စလီ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္ေနတုန္း ျပႆနာက
ဝင္ေရာ။
“ညႇပ္စလီ လမ္းထိပ္ ေျပးစမ္း၊ ႀကိဳးေတြ ျပတ္ကုန္ၿပီ။ ဂီတာ
သုံးႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္း၊ ေလးႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခာက္ႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္း
ဝယ္ေခ်။ ျမန္ျမန္ေျပး။ ေနာက္သီခ်င္း မယ္ဒလင္ လႊတ္ေဟ့။ သုံးေလးေျခာက္ေနာ္။
ေသာက္တလြဲ ဝယ္မလာနဲ႔ဦး။ ပုိက္ဆံစုိက္ထားကြာ၊ ေျပး ေျပး”
ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုန္း၊ ဘာလုပ္လုိ႔ ရမွာတုန္း။ သူက ဒုံမင္းနဲ႔ ဆုိရမွာ၊
ဒုံမင္းက ႀကိဳးျပတ္မွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ ဆုိရမွာတုန္း။ ဝယ္ေပါ့၊ ေျပးေပါ့။
အေရးထဲ မ႑ပ္ဝ ခၽြတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္က မေတြ႕ဘူး။ ေနပါေစ၊ သည္အတုိင္းပဲ ေျပးတယ္။
လမ္းထိပ္က ဆုိင္က မဖြင့္ဘူး။ သႀကၤန္တြင္းဆုိေတာ့ ပိတ္ထားတယ္။ လမ္းထိပ္က
ကုန္စုံဆုိင္ေျပးတယ္။ ႀကိဳး မရွိဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုန္မ်ဳိးစုံေရာင္းတဲ့
ဆုိင္ကုိ ေျပးတယ္။ ရတယ္။ ျပန္ေျပးလာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေမွာင္ေနၿပီ။
သူ႔မွာ နာရီကလည္း မရွိေတာ့ အခ်ိန္က မမွန္းတတ္ဘူး။ တီးဝုိင္းကေတာ့
မယ္ဒလင္နဲ႔ စခန္းသြားေနတုန္း။ ေတာ္ေသးတယ္။ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ သူေမာေနတယ္။
ကုိဘာဘူက ႀကိဳးေဟာင္းေတြကုိ ဒုံမင္းက ဆြဲထုတ္ၿပီး ဝယ္လာတဲ့ ႀကိဳးသစ္ေတြ
လဲတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးသုံးေခ်ာင္းလဲတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ပဲ့သြားတယ္။
အဲသည္တုန္းမွာပဲ မ႑ပ္ထဲက ကေလးေတြ အျပင္ကုိ ဝုန္းခနဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။
႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ဆုိေတာ့ တီးဝိုင္းကလည္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဗီဒီယုိစက္တင္လာတဲ့ ျမင္းလွည္းဝင္လာလုိ႔တဲ့။
လူႀကီးေတြကလည္း စားပြဲတစ္လုံး ေတာင့္ေတာင့္ကို ေအာက္ကခံၿပီး သူ႔အေပၚက
စားပြဲေသးေသးေလး တစ္လုံး တင္တယ္။ ဗီဒီယုိစက္ကုိ ေနရာခ်တယ္။
လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေတြ ဘာေတြခ်ဖုိ႔ စီစဥ္တယ္။ မ႑ပ္ထဲက လူေတြအားလုံးက
ဗီဒီယုိျပစက္ေရွ႕ ေရာက္ကုန္ၿပီ။ ဖ်ာစုတ္ေတြ၊ ဂုန္နီအိတ္ေတြလည္း ဘယ္က ဘယ္က
ေရာက္လာတာလဲ မသိဘူး။ ခင္းၿပီးၾကၿပီ။ ညႇပ္စလီက ေခၽြးျပန္လက္စနဲ႔ ေၾကညာသူကုိ
ခါးတုိ႔တယ္။ မီေတာင္မွ မီပါ့ေတာ့မလားလည္း တြက္တယ္။
“လုပ္စမ္းပါဗ် "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ" ။ သီဆုိသူ ရဲစြမ္းေမာင္၊
လုပ္ပါဗ် ... ေဟ့လူ လုပ္ပါ၊ တစ္စိတ္ တုိက္ပါ့မယ္။ ေဟာဗ်ာ ... ေဟ့လူ”
ညႇပ္စလီကေတာ့ ေလာေဆာ္ေနတာပါပဲ။ လူေတြက တီးဝုိင္းဆီမွာ အာ႐ံုနည္းေနၿပီ။
ဗီဒီယုိဆီ အာ႐ံုေရာက္ေနၿပီ။ ေၾကညာတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ညႇပ္စလီ ခါးတုိ႔ေနတာ
မၾကားေတာ့ဘူး။ မုိက္ကုိ ကုိင္ရင္းက ...
“ကေလးေတြ ... ကေလးေတြ
ေနရာမလုၾကနဲ႔ေလ။ ျပမွာပါ ျပမွာပါ။ ဇာတ္ကားေကာင္းေတြ ေရြးထားပါတယ္။ ရဲကုိကုိ
... ရဲမင္းပုိင္ ... ေမာ့စ္၊ တ႐ုတ္ သိုင္းကား၊ စုန္းကား၊ သရဲကား၊
ေဟာင္ေကာင္ ဂ်က္မ ... အကုန္ပါပါတယ္၊ ကေလးေတြ ... ကေလးေတြ”
“ေဟ့လူ ဆက္ေၾကညာပါ။ ရဲစြမ္းေမာင္ရဲ႕ "တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ"။ ေဟ့လူ ...”
အဲသည္မွာတင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒုံမင္း ကုိဘာဘူကုိ အရက္တစ္လုံး ေပးတယ္။ တီးဝုိင္းကုိလည္း ရပ္ခုိင္းတယ္။
“ဘာဘူေရ ေက်းဇူးပဲကြာ၊ မင္းတုိ႔လည္း ပင္ပန္းလွၿပီ၊ တစ္ေနရာမွာ သြားလုပ္ေခ်ေတာ့ကြာ။ ကိုင္း သိမ္းၾကေတာ့ေဟ့”
ခဏေနေတာ့ ဗီဒီယုိက ဂ်စ္ဂ်စ္ရွဲရွဲနဲ႔ အသံျမည္ၿပီး စ ျပဖုိ႔ လုပ္ေနၿပီ။
မုိက္ခ႐ုိဖုန္း ဆရာကလည္း သူ႔ မုိက္ခ႐ုိဖုန္းကို ျဖဳတ္တယ္။ ေစာေစာက
အဆုိေတာ္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက လူခံ အဆုိေတာ္ေတြလည္း
မရွိေတာ့ဘူး။ ရပ္ေဝး ရပ္နီးက ဧည့္သည္ အဆုိေတာ္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။
တေယာဆရာနဲ႔ မယ္ဒလင္ဆရာလည္း ျပန္ၾကၿပီ။ ညႇပ္စလီနဲ႔ ဒုံမင္းကိုဘာဘူပဲ
က်န္ေတာ့တယ္။ ညႇပ္စလီက ကိုဘာဘူကုိ မေက်နပ္ဘူး။ အေစာႀကီးက ကိုယ့္လူရင္းကုိ
ပြဲထုတ္သင့္ပါလ်က္နဲ႔ သူမ်ား ဝင္ဆုိသြားတာ လက္ခံရမွာလားေပါ့။ ကိုဘာဘူကလည္း
မူးေနတာ မဟုတ္လား။ ထ ေဟာက္ေတာ့တာပါပဲ။
“မင္း အေမလင္က အစီအစဥ္က
တျခား၊ လုပ္ေနတာက တျခားေလ။ ဒါေတာ့ မင္းမသိဘဲနဲ႔ ငါက ဘာလုပ္ရမွာတုံး။
"တစ္သိန္းေပးေတာင္ မိန္းကေလး မလာရ" ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာကိုလည္း
ဆုိမေနနဲ႔ေတာ့၊ တစ္သိန္းေပးေပး မေပးေပး၊ မိန္းကေလးက လာမွာပဲ ... လာ
သြားစုိ႔”
ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုံး။ ထ ျပန္႐ံုေပါ့။ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္
မ႑ပ္ထဲက ထြက္ေတာ့ ညႇပ္စလီက ေရွ႕က။ ဒုံမင္းႀကီး ဆြဲလုိက္လုိ႔။ ဖိနပ္လည္း
မပါေတာ့ဘူး။ ကိုဘာဘူက ေနာက္က ဒယိမ္းဒယုိင္နဲ႔။ ဗီဒီယုိကေတာ့ စ ျပေနၿပီ။
ဒါ႐ိုက္တာက မီးပြားတဲ့။ မင္းသားက ေက်ာ္ဟိန္းတဲ့။ ဇာတ္ကားက “အေႂကြး” တဲ့။
-------------
ေနဝင္းျမင့္
No comments:
Post a Comment