ဦးထုပ္တစ္လုံး ပုံျပင္ (ေက်ာ္ရင္ျမင့္)

ဦးထုပ္တစ္လုံး ပုံျပင္ (ေက်ာ္ရင္ျမင့္)
==========================

ေတာေတြ ေတာင္ေတြ အင္းေတြနဲ႔ ဝန္းရံေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ ပင္စင္စား အဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိၾကတယ္။ ပင္စင္စား ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးဘ႐ွိန္နဲ႔ ရဲပင္စင္စား ဦးခင္ေမာင္တဲ့။ ေက်ာင္းဆရာကလည္း မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ၊ ရဲကလည္း ရဲတပ္ၾကပ္ အဆင့္ေလာက္က ပင္စင္ ယူလာခဲ့ၾကတာ ဆုိေတာ့ ပင္စင္လစာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရၾကဘူး။
သူတုိ႔ ၿမိဳ႕ကုိ ၿမိဳ႕သစ္ရယ္လုိ႔ ခ်ဲ႕ထြင္ေတာ့ အိမ္ေျမကြက္ေတြကုိ ခြဲေဝေပးတယ္။ ေက်ာင္းဆရာကလည္း ေက်ာင္းဆရာ အေလ်ာက္၊ ရဲတပ္ၾကပ္ကလည္း ရဲတပ္ၾကပ္ အေလ်ာက္ အဆက္အစပ္ကေလး ေတြကလည္း ႐ွိၾကေတာ့ အိမ္ယာ ေျမတစ္ကြက္စီ ၿမိဳ႕သစ္ထဲမွာ ရၾကတယ္။
အရင္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ ရဲတပ္ၾကပ္ ဘယ္လုိမွ ဆက္စပ္စရာ အေၾကာင္း မ႐ွိေပမယ့္ အခုေတာ့ ပင္စင္စားေတြလည္း ျဖစ္ေနျပန္၊ တစ္ၿမိဳ႕တည္း တစ္ရပ္တည္း တစ္လမ္းတည္း ေနၾကရေတာ့ ဆက္စပ္မႈေလးေတြ ႐ွိလာၾကတယ္။ သာမႈ၊ နာမႈ ႐ွိတဲ့အခါ တစ္ဝုိင္းတည္း အတူတူထုိင္လုိ႔ လက္ဖက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္စားရင္း၊ ၿဂိဳဟ္တုသတင္းနဲ႔ ကမၻာ့သတင္း ေဝဖန္ခ်က္ ေျပာလား ေျပာမိၾကရဲ႕။ ဝိပႆနာ တရားနဲ႔ မျမဲၾကတဲ့ အနိစၥကုိ ဆင္ျခင္လား ဆင္ျခင္မိၾကရဲ႕။ ဒီလုိ ေနၾကရင္း ခင္မင္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေဟာ - အခုျဖင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ မနက္တုိင္း အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရာက ရင္းႏွီးသြားၿပီး ငယ္ေပါင္း ႀကီးေဖာ္ေတြလုိ ေျပာမနာ ဆုိမနာ ကြၽမ္းဝင္လာၾကတယ္။
ပင္စင္စား ဆုိေတာ့လည္း သိၾကတဲ့ အတုိင္းပဲ။ အလုပ္အကုိင္ ရယ္လုိ႔ကလည္း မယ္မယ္ရရ မ႐ွိေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔မုိ႔ အေဖာ္က သိပ္မင္တာ၊ အေဖာ္႐ွိလုိ႔ကေတာ့ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ေလပန္းေနရေတာ့ မေမာဘူး။ သူတုိ႔မွာ ေျပာစရာ စကားကလည္း မ႐ွားဘူးေလ။
ေက်ာင္းဆရာႀကီးကလည္း ေက်ာင္းဆရာ အေတြ႕အၾကံဳ၊ သူ႔တပည့္ေဟာင္းေတြ အေၾကာင္းက ေျပာရမယ္ဆုိရင္ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္ထက္ မ်ားလိမ့္မယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဇတ္ဇတ္လန္ မဟုတ္မခံ ေကာင္၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေသေသဝပ္ဝပ္ ႀကိဳးစားၿပီး အခုအခါ သူေဌးသမက္ ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္၊ ႀကိဳးစားေပမယ့္ တုိးပြား မလာေသးတဲ့ ေကာင္၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက လူေပၚလူၫြန္႔ ခူးစားတတ္ၿပီး အခုလည္း တိမ္ၫြန္႔ ခ်ဴစားေနဆဲ ေကာင္၊ ေျပာစရာ အေၾကာင္းက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလ။ တပည့္မ်ဳိးစုံ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဆရာႀကီး မဟုတ္လား။
တပည့္ေဟာင္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ ႐ုိး႐ုိးသားသားနဲ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ တပည့္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ဆရာႀကီး မ်က္ႏွာက ရႊင္လုိ႔။ မ႐ုိးမသား မႀကိဳးစားတဲ့ တပည့္ ကံအလွည့္သင့္ၿပီး ႀကီးျမင့္ေနတဲ့ လူအေၾကာင္း စကားစမိရင္ မခ်င့္မရဲနဲ႔ ေျပာျပတတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာ ဆုိေတာ့လည္း တပည့္ေတြကုိ မွန္တဲ့လမ္းကုိ ျပေနၾက၊ လမ္းမွန္မွ ႀကိဳက္တာက အ႐ုိးစြဲေနၿပီကုိး။
ရဲၾကပ္ ပင္စင္စားႀကီးကေတာ့ သူၾကံဳခဲ့ရတဲ့ မႈခင္းေတြ၊ သူဖမ္းခဲ့ရဖူးတဲ့ သူခုိးဓားျပေတြ၊ စြန္႔စားခန္း ဇာတ္လမ္းပမာေတြကုိ အပုိ မဆလာေတြနဲ႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေျပာျပတတ္တယ္။ သူလည္း ပုထုဇဥ္သား ဆုိေတာ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ လူဆုိးကုိ ရဲက လက္ထိပ္ ခတ္လုိက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကုိခ်ည္း ေျပာျပတတ္တယ္။
ရဲေဟာင္းႀကီး ဦးခင္ေမာင္က ဒီလုိ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိး တစ္ခုကုိ ေျပာျပၿပီးတုိင္း ပင္စင္စား ေက်ာင္းဆရာႀကီးက -
"မဟုတ္တာ လုပ္ရင္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မဟပ္တာ ျဖစ္မွာ က်ိန္းေသပဲ၊ အခုလည္း ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မျပံဳးႏုိင္ ၾကေတာ့ဘူးေလ၊ ဟဲ-ဟဲ" လုိ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး မွတ္ခ်က္ ခ်တတ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က မုိးေလ သာသာယာယာ ရွိတဲ့ နံနက္တုိင္း လုိလုိပဲ ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္ၾကတယ္။ ေနၾကတာကလည္း ၿမိဳ႕အစြန္ ၿမိဳ႕သစ္ပုိင္း ဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ စာရင္ ၿမိဳ႕အျပင္ကပဲ သြားလုိ႔လာလုိ႔ ပုိလြယ္တာကုိး။ တစ္ခါတေလ အေဝးေျပး ကားလမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္ တစ္ခါတေလ ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္စ နားက အင္းေတြဘက္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သစ္ေတာ ပ်ဳိးဥယ်ာဥ္ဘက္ ဒီလုိ သင့္သလုိ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။
ဒီမနက္ေတာ့ အေဝးေျပး ကားလမ္းမႀကီးအတုိင္း ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ဆုိၿပီး အဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၿမိဳ႕အထြက္စက ဂိတ္ဝနားကုိ ေရာက္ၾကေရာ ဆုိပါေတာ့။ ၿမိဳ႕အထြက္စမွာ စည္ပင္ သာယာေရးက ဂိတ္တဲကေလး တစ္လုံး ရွိတယ္။ ဘီးခြန္ ေကာက္တဲ့ ေနရာေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲ ျဖတ္သြားၾကတဲ့ ကားႀကီး ကားငယ္ေတြဟာ ဒီတဲေလးမွာ ရပ္ၿပီး ဘီးခြန္ ေဆာင္ၾကရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေတာ့ ဘီးခြန္ ေကာက္ရမယ့္ လူက တဲကေလးေရွ႕ ထြက္ရပ္ေနၿပီး ကားေပၚက ခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ ပုိက္ဆံကုိ လုိက္ေကာက္ရတာ မ်ားပါတယ္။
ဒီတဲနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း မွာေတာ့ သစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္မွာ ခုံကေလး တစ္လုံး ရွိတယ္။ ဦးထုပ္တစ္လုံး တင္ထားတယ္။ ခုံေပၚမွာ ဦးထုပ္ တင္ထားေပမယ့္ ဦးထုပ္ပုိင္ရွင္ ကုိေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ဦးထုပ္ရွင္ မရွိေပမယ့္ ကားေတြကေတာ့ ဦးထုပ္ေအာက္ကုိ တစ္စုံတစ္ခု ထားၿပီးမွ ဆက္သြားၾကတယ္။ ဘီးခြန္ေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ ပုိက္ဆံကုိ ပစ္ခ်ခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားကုိ ေႏွးေႏွးေလး ေမာင္းၿပီး စပယ္ယာက ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးၿပီး ထားခဲ့ရတာ။
ဒါကုိ ျမင္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ပင္စင္စားႀကီးက စကားစတယ္။
"အရင္က မူလတန္း ကေလးေတြကုိ က်ဳပ္သင္ေပးရဖူးတဲ့ ပုံျပင္တစ္ခု ရွိတယ္ဗ်၊ ႏုိင္ငံျခားက အျဖစ္အပ်က္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဆြစ္ဇာလန္ ထင္ပါရဲ႕"
ရဲပင္စင္စားႀကီးကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ တုတ္ေကာက္ကုိသာ ဟန္ပါပါ လႊဲေလွ်ာက္ရင္း နားစြင့္လာတယ္။ ေက်ာင္းဆရာႀကီးကေတာ့ သူ႔တပည့္ကေလး ေတြကုိ ပုံေျပာသလုိပဲ အသံေန အသံထား ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္နဲ႔ သူ႔ပုံျပင္ကုိ စေျပာျပတယ္။
"တစ္ခါတုန္းက ေပါ့ဗ်ာ ... ဘုရင္ႀကီး တစ္ပါးဟာ သူ႔ သရဖူကုိ လူသြားမ်ားတဲ့ လမ္းနံေဘးက တုိင္ထိပ္မွာ တင္ထားေစတယ္တဲ့၊ လမ္းသြား လမ္းလာေတြက သရဖူကုိ အ႐ုိအေသ ျပဳၿပီးမွ သြားရၾကတာေပါ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေလးသည္ေတာ္ႀကီး ဝီလွ်ံတဲဟာ သရဖူကုိ အ႐ုိအေသ မျပဳဘဲ သြားတာကုိ မင္းခ်င္းေတြက ေတြ႕ေရာတဲ့"
ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပင္စင္စားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ အနားက မီးေသြးလွည္းတစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးနားက ေတာရြာေတြမွာ မီးေသြးဖုတ္တဲ့ လူေတြ ရွိၾကတယ္။ သူတုိ႔က မနက္မနက္ဆုိ ဒီလုိပါပဲ။ ၿမိဳ႕ကုိ လွည္းနဲ႔လာၿပီး မီးေသြး ေရာင္းၾကတယ္။ ဒီလုိ မီးေသြး ဖုတ္ေရာင္းတာက သစ္ေတာ စည္းကမ္းတုိ႔ ဘာတုိ႔နဲ႔ေတာ့ မလြတ္ကင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ဝမ္းတစ္ခါး အတြက္ စြန္႔လုပ္ၾကတာေပါ့။
"မီးေသြးလွည္းေတြ ျမင္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကုိ သတိရသဗ်ာ၊ က်ဳပ္ အလုပ္ထဲမွာတုန္းက ေဆာင္းခဲ့တဲ့ ဦးထုပ္ အေဟာင္းကေလးက အခုထိ ရွိေနေသးသဗ်၊ ပင္စင္ ယူလုိက္ေတာ့လဲ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီအတုိင္းပဲ ထားမိလုိက္တာေပါ့ေလ"
ေက်ာင္းဆရာ ပင္စင္စားႀကီးက-
"ေအးေပါ့ဗ်ာ လူဆုိတာ ကုိယ့္အလုပ္အကုိင္နဲ႔ သက္ဆုိင္ခဲ့ ဘူးတာေလးေတြကုိ သံေယာဇဥ္က ရွိေနေတာ့ ဒီလုိပဲ အမွတ္တရ သိမ္းထားမိၾကတာ ကလား" လုိ႔ စကား ေထာက္ေပးပါတယ္။ ပင္စင္စားႀကီးေတြ ဆုိေတာ့လည္း စကားက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ပါပဲ။ ဘုရင္ႀကီးက ဝီလွ်ံတဲကုိ သူ႔သားကေလး အသက္နဲ႔ သူ႔အသက္ကုိ အေလာင္းအစား လုပ္ခုိင္းတဲ့ အပုိင္းကုိ ဆက္ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ စကားဦးက ဦးထုပ္ဆီကုိ ေရာက္သြားၾကျပန္ေရာ။
"တစ္ေန႔ေတာ့ ေနပူပူ ရွိတာနဲ႔ အဲဒီဦးထုပ္ အေဟာင္းေလးကုိ ေဆာင္းၿပီး အိမ္ဝင္းထဲမွာ စုိက္ပ်ဳိးထားတဲ့ သစ္ပင္ေလးေတြကုိ ေရေလာင္းေနတုန္း အိမ္ေရွ႕လမ္းက ျဖတ္သြားတဲ့ မီးေသြးလွည္းကုိ ျမင္တယ္။ မီးေသြး တစ္အိတ္ေလာက္ ဝယ္ဦးမယ္လုိ႔ လွည္းကုိ လွမ္းတားလုိက္တယ္။ စိတ္ႀကိဳက္အိတ္ကုိ ေရြးယူၿပီး ပုိက္ဆံေပးေတာ့ အတင္းျငင္းတယ္။ ဘယ္လုိမွ ေပးလုိ႔ မယူဘဲ မီးေသြးအိတ္ကုိ အိမ္ထဲအေရာက္ ထမ္းပုိ႔ ေပးသြားတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဘာေၾကာင့္ ပုိက္ဆံ မယူရတာပါလိမ့္လုိ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားတယ္။ အရင္က ငါ ဖမ္းခဲ့ဘူးတဲ့ တရားခံလား၊ ငါ့ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားထဲကလား၊ ဒီ မ်က္ႏွာမ်ဳိး ငါလည္း မျမင္ဖူးပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းေခ်ာက္ေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။ အိမ္ေပၚမွာ နားနားေနေန ထုိင္ေနရင္း နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဦးထုပ္ေဟာင္းက တံဆိပ္ကုိ ျမင္မွပဲ အျဖစ္မွန္ကုိ သေဘာေပါက္လာတယ္"
"ခင္ဗ်ား ဒီဦးထုပ္နဲ႔ အတုအေယာင္ လုပ္ၿပီး မဟုတ္တာ၊ မေတာ္ မတရားတာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ မေနနဲ႔ေနာ္၊ ဆင္းရဲသား အခ်င္းခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ထားၾကရမယ္"
လုိ႔ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက လမ္းမွန္ကုိ တည့္ၿပီး ေျပာပါတယ္။
"အတု လုပ္တယ္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ စပ္မိလုိ႔ ဆက္ေျပာရဦးမယ္၊ တစ္ခါကလဲ ငါးကေလး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေဈးခ်ဳိခ်ဳိ စားရေအာင္ ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္က အင္းတဲကုိ ငါးဝယ္သြားတယ္၊ ေနပူမိမွာ စုိးတာနဲ႔ ဒီ ဦးထုပ္ကုိ အမွတ္မထင္ ေကာက္ေဆာင္းသြားမိတာ အင္းတဲက လူေတြကုိ ငါးဖုိးေပးေတာ့ မယူၾကျပန္ဘူးဗ်"
"ခင္ဗ်ားက ရွင္းမျပဘူးလား"
"ရွင္းပါေသာ္ေကာဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ပင္စင္စားပါ၊ ဘာလုပ္ပုိင္ခြင့္မွ မရွိပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ ပစၥည္းမွလဲ အလကား မယူခ်င္ပါဘူး၊ အသက္လဲ ႀကီးပါၿပီ၊ တရားေတာ္နဲ႔ အညီ ေနခ်င္ပါတယ္၊ စုံေနေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး ေပးေပမယ့္ ငါးဖုိးကုိ မယူပါဘူး"
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဒီ ဦးထုပ္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ"
ဆုိၿပီး ေက်ာင္းဆရာႀကီးက မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့
"က်ဳပ္လဲ ဒီ ဦးထုပ္ကုိ မေဆာင္းေတာ့ဘဲ သိမ္းထားလုိက္ပါၿပီဗ်"
လုိ႔ ဦးခင္ေမာင္က ဆုိပါတယ္။
"ခင္ဗ်ားေသရင္ အဲဒီ ဦးထုပ္ကုိပါ ထည့္ျမႇဳပ္လုိက္ၾကလုိ႔ သားသမီးေတြကုိ မွာထားခဲ့ဦး၊ မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ား သားသမီးေတြက ဆုိးေမြခံေနၾကမွာ စုိးရတယ္"
တဲ့။ ဆရာႀကီး ဦးဘရွိန္က ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေနာက္ေျပာင္ပါတယ္။ ရဲပင္စင္စားႀကီး ကေတာ့ ...
"အမယ္ေလး ... ဆရာႀကီး အေျပာ ေနာက္က် ေနပါၿပီေကာ။ အငယ္ဆုံးေကာင္ ေအးၾကဴရယ္၊ က်ဳပ္ မသိေအာင္ ဦးထုပ္ ယူေဆာင္းၿပီး အႀကံအဖန္ လုပ္တယ္ ေျပာလုိ႔ မနည္း ဟန္႔ထားရတယ္။ အေယာင္ေဆာင္မႈ၊ ေထာင္က်သြားခ်င္လား၊ ဘာညာနဲ႔ လွန္႔ထားရတယ္"
ပင္စင္စား ေက်ာင္းဆရာႀကီးကေတာ့ သက္ျပင္း ေလပူႀကီးကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း ...
"ခင္ဗ်ား အရင္ေတာင္ ဒီ ဦးထုပ္ အေဟာင္းကုိ ေျမျမႇဳပ္ပစ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ သူလဲ အက်ဳိးမရွိ၊ ကုိယ္လဲ အက်ဳိးမရွိ"
လုိ႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။
ဒီလုိ ေျပာၿပီး မၾကာခင္ ပင္စင္စားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေလွ်ာက္ေနက် ေနရာဆုံးလုိ႔ ၿမိဳ႕ဘက္ကုိ လွည့္ျပန္လာခဲ့ ၾကပါတယ္။
ၿမိဳ႕အဝင္ ဂိတ္တဲနားကုိ ေရာက္ေတာ့ ဟုိ ခုံကေလးေပၚမွာ ဦးထုပ္ ရွိေနေသးသလား။ တျခားဟာ တစ္ခုခု ရွိေနသလား ဆုိတာကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သတိထားၿပီး မၾကည့္ခဲ့မိ ၾကေတာ့ပါဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံး စြပ္ၿပီး တုိက္တတ္တဲ့ ဓားျပႀကီးအေၾကာင္း ဦးခင္ေမာင္ ေျပာျပတာကုိပဲ စိတ္ဝင္စားေနမိၾက ျပန္ပါေရာ ...။
-----------------
ေက်ာ္ရင္ျမင့္
စပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၁။