ေရအိမ္ (ေနဝင္းျမင့္)

ေရအိမ္ (ေနဝင္းျမင့္)
-----------------------
(၁)
ဝုန္းခနဲ ထပ်ံေသာ ယင္ေကာင္ မည္းမည္းစိမ္းစိမ္း အုပ္စုႀကီးကို အေဝးကပင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ စင္စစ္ ေရအိမ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ေရတစ္စက္တေလမွ်ပင္ ရွိသည္မဟုတ္။ ပိုးေလာက္တို႔ တဖြားဖြားျဖင့္ ေျခခ်စရာမရွိေအာင္ အၿမဲတမ္း ညစ္ပတ္ေပေရေနတတ္ေသာ သည္ေရအိမ္ကေလးကို တစ္ခါက ‘ေရေလာင္းအိမ္သာ’ ဟု ေခၚေဝၚခဲ့ၾကဖူးသည္ ဆိုျခင္းကမူ ယခုအခါ အိပ္မက္အျဖစ္သာ က်န္ရစ္တည္ရွိေနေတာ့သည္။
* * *
(၂)
သည္တန္းလ်ားခန္းေတြကလည္း ေဆာက္ခါစ၊ သည္ေရအိမ္ကေလး ကလည္း ေဆာက္ခါစ။ အဲ့သည္တုန္းကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝး ေရစက္တစ္ခုမွ တစ္လက္မ ေရပိုက္တစ္ေခ်ာင္းကို သြယ္ယူကာ ေရအိမ္ဟူေသာအမည္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေရေတြ တေဝါေဝါ က်ေနေစခဲ့ဖူးသည္။ သည္တုန္းက လူေတြကလည္း မ်ားလွသည္ မဟုတ္ေသး။ စုစုေပါင္းမွ အိမ္ေထာင္စုေျခာက္စု၊ လူဦးေရအားျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိမည္။ ႏွစ္လံုးတြဲ ေရအိမ္ကေလးသည္ အသစ္တုန္းကေတာ့ သူ႔ဝန္ႏွင့္သူ႔အား မွ်တေနခဲ့သည္ ဆိုပါေတာ့။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ အုတ္႐ိုးစီ အဂၤေတအုတ္ခံုေပၚမွာ သြပ္ျပားေျမာင္းၾကဲ ထူထူႀကီးေတြ ကာရံထားသည္။ အမိုးကလည္း သြပ္ျပားထူထူႀကီးေတြပါပဲ။ တံခါးေတြကေတာ့ ကၽြန္းသားေတြကို ေထာင္ေကြးကာ သြပ္ျပားဂိတ္ထူထူ တစ္ခ်ပ္လံုးကို ႐ိုက္ကပ္ထားသည္။
ၿပီးေတာ့ ေရအိမ္ထဲမွာ ႏွစ္ခန္းကို တစ္လံုးႏႈန္းျဖင့္ မီးလံုးေလး တစ္လံုးကိုလည္း တပ္ဆင္ေပးထားသည္။ (သြပ္ျပားကို မီးလံုးတစ္လံုးစာ ျဖတ္ေတာက္၍ အခန္းအလယ္က တပ္ထားသျဖင့္ ႏွစ္ခန္းစလံုးလင္းသည္) ေရအိမ္၏ေနာက္မွာ ကပ္လ်က္က ‘စံပရိတ္တင့္’ ဟု ေခၚေသာ သီးျခားေရစစ္ကန္တစ္လံုး ရွိသည္။ သည္ကန္ကေရႏွင့္ အညစ္အေၾကးကို တစ္ကန္႔စီ စစ္ထုတ္ေပးသည္။ ေရစစ္ကန္၏ အမိုးေတြကို အုတ္ႂကြပ္ျဖင့္ မိုးထားသျဖင့္ မိုးေရႏွင့္ အမႈိက္သ႐ိုက္မ်ား ႐ုတ္တရက္ မဝင္ႏိုင္ပါ။ ေရပိုက္ေခါင္းမွ တေဝါေဝါ က်ေနေသာေရက ေရအိမ္ေႂကြခြက္ထဲကို အစဥ္မျပတ္ က်ေနတတ္သျဖင့္ အသံုးျပဳေနစဥ္ေရာ၊ အသံုးျပဳၿပီးအခ်ိန္ေရာ အျမဲ သန္႔ရွင္းေနတတ္သည္။ တန္းလ်ားခန္းကေလးမွာ ေနသူေတြက တစ္ခါတစ္ရံ မနက္ပိုင္းကေလးေလာက္မွာသာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတတ္ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ အဆင္ေျပသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ေရအိမ္ကိုေရာ ေရစစ္ကန္ကိုပါ ရင္ဆို႔ခန္႔ျမင့္ေသာ ငါးပတ္လည္ သစ္သားတိုင္မ်ားျဖင့္ စနစ္တက် ကာရံထားသည္။ တင္းတင္းရင္းရင္း ဆြဲကာထားေသာ သံဆူးႀကိဳးေတြေၾကာင့္ ေရအိမ္ကေလးႏွင့္ သီးသန္႔ ေရအိမ္ေလးလို ျဖစ္ေနသည္။
‘သန္႔ရွင္းပါ’ ၊ ‘ေရကိုသာသံုးပါ’ ၊ ‘သင့္သန္႔ရွင္းမႈသည္ သင့္က်န္းမာေရး’ ၊ ‘သန္႔ရွင္းမႈျဖင့္ ဂုဏ္ယူတတ္ပါေစ’ ၊ ‘တုတ္ႏွင့္စကၠဴ မသံုးရ’ စသည့္ စသည့္ စာတမ္းေတြကိုလည္း ေရအိမ္ဝမွာ ဆြဲခ်ိတ္ထားေသးသည္။ ေရအိမ္ကို မဝင္ခင္မွာ သည္စာတန္းေတြကို အရင္ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ေရအိမ္ထဲမွာ အကန္႔ေလးတစ္ကန္႔ ရွိေသးသည္။ အဂၤေတအကန္႔ကေလး ျဖစ္သျဖင့္ ေရကန္ကေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ေရပိုက္မွက်ေသာ ေရေတြက သည္ကန္ကေလးထဲကို အရင္က်ကာ ပိုလွ်ံေသာေရေတြကမွ ေရအိမ္ေႂကြခြက္ထဲကို အဆက္မျပတ္ က်ေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေရအိမ္ေႂကြခြက္သည္ အညစ္အေၾကးမ်ား တင္မေနေတာ့ဘဲ အျမဲ သန္႔ရွင္းေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အသံုးျပဳသူ၏ ကိုယ္ကာယ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ကိုမူ သည္ေရကန္ကေလးထဲက ေရကိုသံုးရသည္။ တခ်ိဳ႕က သည္ေရကန္ထဲကေရႏွင့္ မသန္႔စင္ခ်င္ၾက။ စကၠဴကို သံုးခ်င္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေရအုပ္စုႏွင့္ စကၠဴအုပ္စုဟူ၍ အုပ္စုႀကီးႏွစ္ခု ကြဲလာသည္။ တခ်ိဳ႕က သတင္းစာစကၠဴ၊ တခ်ိဳ႕က မဂၢဇင္းေဟာင္းမ်ား၊ တခ်ိဳ႕က ဘိလပ္ေျမစကၠဴလို မာဆတ္ဆတ္စကၠဴ စသည္ျဖင့္ စကၠဴအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သံုးစြဲၾကသည္။
ထိုအခါ ျပႆနာႏွစ္ခု ရွိလာေတာ့သည္။ တစ္ခုမွာ စကၠဴအုပ္စု၏ အသံုးျပဳၿပီး စကၠဴမ်ား ထားသိုရန္ေနရာကိစၥ ျဖစ္ေလသည္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသံုးျပဳၿပီး စကၠဴမ်ားကို ေရအိမ္အမိုးႏွင့္ ေနာက္ဘက္ သြပ္ျပားအကာၾကားက လက္ငါးလံုးခန္႔ ဟေနေသာ ေလဝင္ေပါက္မွ အေနာက္ဘက္ ေရစစ္ကန္ အုပ္ႂကြပ္အမိုးေပၚ ပစ္ခ်တတ္၏။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရအိမ္တြင္း ေႂကြခြက္ေဘးက အုတ္အကန္႔ကေလး၏ ေဘာင္ေပၚမွာ မသိမသာ တင္ထားခဲ့တာလည္း ရွိ၏။
တခ်ိဳ႕တေလက ထိုသံုးၿပီးစကၠဴကို ေရအိမ္အျပင္ဘက္သို႔ မရြံမရွာ ကိုင္လာကာ ေရအိမ္လမ္းေဘးေတြမွာ ပစ္ခ်ခဲ့တာလည္းရွိသည္။ ထိုအခါ အညစ္အေၾကးေတြ ေပက်ံေနေသာ စကၠဴမ်ိဳးစံုက ေရစစ္ကန္ အမိုးေတြေပၚမွာ၊ ေရကန္ကေလးေဘးမွာ၊ လူသြားလမ္းေတြေပၚမွာ တစ္စစီ ျပန္႔က်ဲေနေတာ့သည္။ ထိုအခါ တန္းလ်ားခန္းကေလးက ေရသံုးသူဘက္က အသံထြက္လာေတာ့သည္။
စကၠဴမသံုးရ၊ ေရကိုသာသံုးစြဲေရး၊ စည္းကမ္းမဲ့ စကၠဴသံုးသူမ်ား ရွာေဖြပညာေပးေရးေတြ လုပ္လာရေတာ့သည္။ (ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚတတ္ၾကသည္)
“ဒီလိုဗ်ာ၊ ေရအိမ္ရဲ႕ သေဘာသဘာဝကိုက ေရေလာင္းစနစ္နဲ႔ လုပ္ထားတာ မဟုတ္လား၊ စကၠဴနဲ႔ဆိုေတာ့ ေရအိမ္ရဲ႕ သဘာဝနဲ႔ ဘယ္လိုမွကို မကိုက္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ၊ ေနာက္ ဆိုးတာက စကၠဴေတြ ထင္တိုင္း ပစ္ခ်ေနတာ ေတြ႔ေနရတယ္၊ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ သိမွာေပါ့ေလ၊ အဲဒါ ေရကို သံုးၾကဖို႔ေတာ့လိုမယ္”
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ စကၠဴမသံုးေရး အစည္းအေဝးအၿပီးမွာ စကၠဴေတြ ခါတိုင္းလိုပင္ ျပန္႔က်ဲေနတတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ စကၠဴျပႆနာ တစ္ခုကေတာ့ အသံုးျပဳၿပီး စကၠဴကို ေရအိမ္ေႂကြခြက္ထဲကို ခ်ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
‘ဝီလ္ဆင္ႏွင့္ သားမ်ားကုမၸဏီ’ ဟု တံဆိပ္ထိုးထားေသာ တိုင္းျခားျဖစ္ ေရအိမ္ေႂကြခြက္၏ အညစ္အေၾကးဆင္းရာ အေပါက္မွာ က်ယ္လွသည္ မဟုတ္ေခ်။
ၿပီးေတာ့ အေပါက္ကလည္း တစ္ေျဖာင့္တည္း မဟုတ္။ အတြင္းမွာ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး အေခြအေကာက္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ႏူးပြလြယ္ေသာ စကၠဴအမ်ိဳးအစားက အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ဘိလပ္ေျမအိတ္ခြံလို မာေခါက္ေခါက္ ပ်င္းတြဲတြဲ စကၠဴမ်ိဳးက်ေတာ့ ေႂကြခြက္အဝကို ဆို႔ပိတ္လိုက္သလို ျဖစ္ေနတတ္သည္။ တေဝါေဝါ က်ေနသည့္ ေရကလည္း သည္စကၠဴေတြ သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚမသြားႏိုင္။ ထိုအခါ အညစ္အေၾကးေတြ ဆို႔ပိတ္ေနကာ ညစ္ပတ္သထက္ ညစ္ပတ္လာေတာ့သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ေရအိမ္ကလည္း ေကာင္းေနေသးသည္။ ေရလည္း ရွိေသးသည္။ အသံုးျပဳသူကလည္း နည္းပါးေသးသည္။ သည္ေတာ့ အဆင္ေျပေနေသးသည္လို႔ပဲ ေျပာႏိုင္ေသးသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရအုပ္စုႀကီးက စကၠဴအုပ္စုႀကီးကို လႊမ္းမိုးေနေသးလို႔ပဲ ျဖစ္သည္။
* * *
(၃)
ႏွစ္ကေလး ေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ေနာက္ထပ္ တန္းလ်ားခန္း သံုးခန္းေလာက္ တိုးလာသည္။ တန္းလ်ားသံုးခု တိုးလာသျဖင့္ လူဦးေရကလည္း သံုးဆေလာက္ မ်ားလာသည္။
ေနာက္ထပ္ ေဆာက္လုပ္ေသာ တန္းလ်ားခန္းေတြအတြက္ ေရအိမ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေဆာက္ေပးျခင္း၊ မီးႏွင့္ေရ မတပ္ဆင္ရေသးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အသံုးျပဳသူ မရွိသေလာက္ပင္။
တခ်ိဳ႕တေလက ထိုေရအိမ္မ်ားဆီသို႔ သြားတတ္ေသာ္လည္း အမ်ားစုကမူ သည္ေရအိမ္ေဟာင္းကေလး ဆီကိုပဲ လာၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ ေရာင္းေသာ ေဈးဆိုင္တန္းကေလးက သည္တန္းလ်ားေတြနားကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျပာင္းေရႊ႕လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဈးဆိုင္တန္းကေလး ဆိုေသာ္လည္း ေဈးငယ္ေလး တစ္ေဈးစာေလာက္ ရွိသျဖင့္ သည္ေနရာကေလး ပိုမိုစည္ကားလာသည္။ အနားမွာ ၿမိဳ႕ပတ္ဘူတာ႐ံုကေလးကလည္း ရွိသျဖင့္ ခရီးသည္ တခ်ိဳ႕ကလည္း သည္ေနရာမွ ရွိေနတတ္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူေတြအားလံုး၏ ႀကိဳတင္တြက္ဆမထားေသာ အညစ္အေၾကးစြန္႔ျခင္းကိစၥသည္ သည္ေရအိမ္ကေလးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သည္ေရအိမ္ကေလးသည္ တန္းလ်ားခန္း အိမ္သာလည္းျဖစ္၊ ေဈးအိမ္သာလည္းျဖစ္ကာ ခရီးသည္မ်ား၏ ဘူတာအိမ္သာလည္း ျဖစ္သြားရေတာ့သည္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေဈးေလးေရာက္ရွိလာျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မနက္မိုးမလင္းခင္ ေရာက္ေနတတ္ေသာ ေဈးသည္မ်ားသည္ မနက္မိုးလင္းတာႏွင့္ သည္ေရအိမ္ကေလးမွာ လုယက္တိုးဝင္ အသံုးျပဳၾကသည္။
လူဦးေရမ်ားလာေသာ တန္းလ်ားခန္းက လူေတြကလည္း မနက္ မနက္ သည္ေရအိမ္ကေလးေရွ႕မွာ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔။ တန္းစီေစာင့္ေနရေသာ လူေတြကိုၾကည့္ကာ တခ်ိဳ႕ကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း တြန္႔လိမ္ ႐ႈံ႕တြေနေသာ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ေရအိမ္ကေလးက ဆင္းလာမည့္သူကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ဆိုင္းေနတတ္သည္။
တစ္ခါကေတာ့ ႏႈတ္လွ်ာၾကမ္းၾကမ္း ေဈးသည္ မိန္းမတစ္ဦးႏွင့္ တန္းလ်ားခန္းက မိန္းမတို႔ ေရအိမ္သို႔ အရင္ေရာက္ျခင္း၊ မေရာက္ျခင္းထက္ ေရအိမ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း၊ မသက္ဆိုင္ျခင္းကသာ အဓိကက်သည္ဟု ယူဆကာ ေရအိမ္ကို လုဝင္သည္။
ထိုအခါ နံနက္ေစာေစာ ‘ေဖ’ ခ်င္း မိုးမႊန္ေအာင္ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း Jazz ေတးသြားမ်ား ေဝစီသြားေတာ့သည္။ တစ္ခါကေတာ့ ေရအိပ္ေပၚမွာ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုၾကာျမင့္သည္ဟုဆိုကာ တံခါး အတင္းဆြဲဖြင့္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသးသည္။
ေရအိမ္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အေသးအဖြဲ အမႈကေလးမ်ားမွာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ မရွိေသာ္လည္း မနည္းလွေတာ့ေခ်။
* * *
(၄)
အဆိုးဆံုးက ေရအိမ္ကိုသြယ္ထားေသာ ေရပိုက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး ညဘက္မွာ လူခိုးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရေပးေနသည့္ေရစက္မွ ေရအိမ္အထိ အတန္ငယ္ ရွည္လ်ားေသာ သံပိုက္ကို ျဖတ္ေတာက္ကာ ခိုးယူသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ခါတိုင္း ေရေတြ တေဝါေဝါ က်ေနတတ္ေသာ ေရအိမ္ကေလးမွာ ေရလံုးဝ ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေရပိုက္ျပန္လည္ တပ္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေပးလာသည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရမရွိလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္၊ ေရပိုက္ ျပန္ဝယ္ၿပီးတပ္ဖို႔”
“ေရပိုက္၊ ဘယ္သူက ဝယ္ရမွာလဲ”
“က်ဳပ္တို႔ပဲ ဝယ္ရမွာေပါ့ဗ်၊ ဘယ္သူက ဝယ္ရဦးမွာလဲ၊ က်ဳပ္တို႔ တန္းလ်ားနဲ႔ ဆိုင္တာပဲ”
“ဘာ … တန္းလ်ားလိုင္း အိမ္သာရမွာလဲ၊ ဘံုအိမ္သာ ျဖစ္သြားၿပီရွင့္၊ ေဈးအိမ္သာျဖစ္သြားၿပီ သိရဲ႕လား၊ ေဈးသည္ေတြပဲ သြားေကာက္”
“ဒီလိုေလဗ်ာ ေရ … ”
“အို … မထည့္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေရမရွိလည္း ရတာပဲ၊ တစ္ျပားမွ လာမေကာက္နဲ႔၊ မထည့္ႏိုင္ဘူး၊ လာေကာက္တဲ့လူ ေခြးေျပာသလို ေျပာပစ္လိုက္မယ္”
ဤသို႔ျဖင့္ ေရပိုက္လည္း မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေရအိမ္က မီးလံုး မရွိတာလည္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ၾကာၿပီ။ တံခါးခ်ပ္ေတြ၊ လက္ကိုင္ကြင္းေတြ မရွိေတာ့တာလည္း ၾကာၿပီ။ ပတ္ပတ္လည္ ကာထားေသာ သြပ္ျပားေအာက္ေျခေတြလည္း ေဆြးျမည့္ျပတ္ထြက္ကုန္ၿပီ။ အဆိုးဆံုးက ေရအိမ္အေနာက္ဘက္ သြပ္ျပားမွာ ႏွစ္ေပ ပတ္လည္ခန္႔ဝိုက္၍ ျပဳတ္က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေရအိမ္ထဲမွာ လူထိုင္ေနတာကို ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးက ေတြ႕ႏိုင္သည္။ (ေအာက္ေျခက အဂၤေတ အုတ္ခံုအကာတန္းေလး ရွိသျဖင့္ လူေအာက္ပိုင္းကိုေတာ့ မျမင္ရပါ။) သြပ္ျပားေပါက္ကို စိတ္လိုလက္ရ ဖာမည့္ ေထးမည့္သူလည္း မရွိ။ ပတၱာတစ္ဖက္ ျပဳတ္ေနေသာ ေရအိမ္တံခါးေအာက္ေျခ၊ သြပ္ျပားကလည္း လူတစ္ေယာက္ ဝင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဆြးျမည့္ေပါက္ျပဲေနသည္။ ဒါကိုေတာ့ တစ္ေယာက္က ဝါးထရံ အပိုင္းအစတစ္ခုကို ေရအိမ္ထဲ ထည့္ေပးထားျခင္းျဖင့္ ေရွ႕ပိုင္း လံုျခံဳမႈကို ရေနေစသည္။
ဒါေပမယ့္ သည္ဝါးထရံ အပိုင္းကေလးကလည္း တစ္ပတ္လားပဲ ခံသည္။ ေရအိမ္မွာ သန္႔ရွင္းေရးသံုး ကိရိယာမ်ားအျဖစ္ တစ္ေခ်ာင္းခ်ိဳး၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းခ်ိဳးဖို႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေရအိမ္ကေလးေဘးမွာ သံုးၿပီးစ ဝါးထရံစေတြ ျပန္႔က်ဲေနေလသည္။
ထိုအခါ ေနာက္ထပ္ ဝါးထရံ ေရာက္မလာေတာ့ဘဲ ေရအိမ္တြင္းသို႔ ေလႏွင့္ အလင္းေရာင္ လံုေလာက္စြာ ရရွိေနေလသည္။
* * *
(၅)
ေရအိမ္ပတ္လည္မွာ ကာရံထားေသာ ငါးပတ္လည္ သစ္သားတိုင္မ်ားႏွင့္ သြပ္ဆူးႀကိဳးမ်ား ယိုင္နဲ႔ ျပဳတ္ထြက္သြားျခင္းမွာလည္း ေရအိမ္ကေလး၏ ဂုဏ္သေရကို ပိုမို နိမ့္က်သြားေစေလသည္။
ေရစစ္ကန္အဖံုး အုတ္ႂကြပ္တန္းေတြ ေဆြးျမည့္ကာ ေရစစ္ကန္ထဲသို႔ ျပဳတ္က်ကုန္သည္။ အုတ္ႂကြပ္တန္းေတြ ျပဳတ္က်ေတာ့ အုတ္ႂကြပ္ေတြလည္း ကြဲကုန္ေတာ့သည္။ ထိုအခါ ေရစစ္ကန္ထဲက ေရႏွင့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ေနရသည္။ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ အညစ္အေၾကးမ်ား၏ ပုပ္အက္နံေစာ္ေသာ အနံ႔အသက္က သည္နားတစ္ဝိုက္မွာ အျမဲလိုလို ေဝ့ဝဲေနသည္။
အဆီးအတားမဲ့ ေရစစ္ကန္ေဟာင္းထဲသို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ေခြးငယ္မ်ား၊ ၾကက္မ်ား၊ ဝက္မ်ား က်သည္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးမွာ ခါတိုင္း ေရေတြက်ေနတတ္ေသာ ေရအိမ္ကေလးမွာ ေရလံုးဝ ျပတ္ေတာက္သြားသျဖင့္ အညစ္အေၾကးမ်ား ျပည့္လွ်ံလာျခင္း ျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္အိမ္က ေရတစ္ပံုး ဆြဲလာကာ ေဆးေၾကာသုတ္သင္သည္။ ထိုအခါ ခဏကေလး သန္႔ရွင္းသြားေသာ္လည္း အမ်ားစုႀကီးက ေရပါလာသည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုအခါ အညစ္အေၾကးေတြက ပိုမိုျပည့္လွ်ံကာ ညစ္ပတ္ ေပပြေနေလသည္။
ေရအိမ္ကေလးထဲမွ အညစ္အေၾကးေတြက ေႂကြခြက္ထဲမွာတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အုတ္ေရကန္ကေလးထဲမွာပါ ျပည့္သိပ္သြားသည္။ သည္ေရအိမ္ကေလး၏ ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိတ္မႈကို အကာအကြယ္ယူကာ အသံုးခ်သူမ်ားလည္း ရွိလာသည္။
တစ္ခါက ညဘက္မွာျဖစ္သည္။ မီးေရာင္လည္း မရွိသျဖင့္ ေရအိမ္ကေလး ပတ္ဝန္က်င္မွာ ေမွာင္မည္းေနသည္။ (ညဘက္တြင္ ေရအိမ္က ေျခခ်စရာမရွိေအာင္ ညစ္ပတ္ျခင္း၊ မီးမရွိျခင္း၊ သရဲေျခာက္သည္ သတင္းႀကီးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အသံုးျပဳသူ နည္းပါးသည္။) ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဆိုးရြားျပင္းထန္ေသာ အနံ႔အသက္မ်ားကို ႐ွဴ႐ႈိက္ကာ ေရအိမ္တံခါးဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိခ်ိန္၌ ဝုန္းခနဲ လူေတြ ထေျပးေသာအသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္သြားကာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ လိုက္ထိုးၾကည့္ေတာ့ လူသံုးေယာက္ေလာက္ဟုသာ ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ အံ့ဩျခင္းႀကီးစြာ ျပန္လာရေသာ္လည္း တစ္ညလံုး စဥ္းစား၍မရ။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေဈးတန္းကေလးမွျဖတ္ကာ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦး ေျပးလိုက္လာသည္။ ထိုမိန္းကေလးကို သည္ေဈးတန္းကေလးမွာ ေတြ႕ေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မရင္းႏွီးပါ။
သူမ၏ ထူအမ္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လိမ္တြန္႔လိုက္ကာ ေျပာသည္။
“အစ္ကိုဟာေလ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္”
“ဗ်ာ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဘာရမွာလဲ၊ အစ္ကိုလည္း ဝါသနာပါတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူမ်ားကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္တာေလ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္၊ ဘာပါလိမ့္”
“ညကေလ အစ္ကို မဟုတ္လား၊ လာေခ်ာင္းတာ”
“ေခ်ာင္းတယ္၊ ဘယ္မွာလဲ၊ ဘာကိုမွ လာမေခ်ာင္းရပါလား”
“အိမ္သာမွာေလ၊ အဲသလို မလုပ္ပါနဲ႔ အစ္ကိုရယ္၊ ကၽြန္မမွာ အဲဒါစီးပြားေရး အစ္ကိုရဲ႕”
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ဩသြားသည္။ သူမကို သည္အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႔ရလို႔မဟုတ္။ သည္ေရအိမ္ကေလး၏ ကံၾကမၼာကိုသာ ျဖစ္ေလသည္။
သည္ေနာက္ပိုင္း ေရအိမ္ကေလး၏ အေျခအေနမွာ ပို၍ပင္ ဆိုးလာေတာ့သည္။ ေရအိမ္ေႂကြခြက္ကို လံုးဝမျမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ အညစ္အေၾကးေတြ ျပည့္လွ်ံညစ္ပတ္ေနသည္။ အသံုးျပဳသူေတြက ေရအိမ္သန္႔ရွင္းသြားဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘဲ ေႂကြခြက္ေျခနင္းေပၚ အုတ္ခဲႏွစ္လံုးတင္ကာ အသံုးျပဳသည္။ အညစ္အေၾကးေတြက အုတ္ခဲေလာက္ျမင့္လာေတာ့ ေနာက္ထပ္ အုတ္ခဲတစ္လံုးစီ ထပ္တင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အုတ္ခဲေတြ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာသည္။
ေဆြးၿပီး ျပတ္က်ေနေသာ အေနာက္ဖက္သြပ္ျပားက ေနေရာင္ေတြ ဝင္ေနတတ္ကာ တံခါးအေပါက္ႀကီးဘက္က ေလေတြ တဟူးဟူး တိုးဝင္သည္။ အသံုးျပဳသူက သံုးေလးထပ္ျမင့္ေနေသာ အုတ္ခဲေတြေပၚမွာ ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိုင္ရင္းက ျပဳတ္ထြက္ေနေသာ တံခါးခ်ပ္ကိုလည္း ထိန္းထားရေသးသည္။
ပံုသဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လက္စြမ္းျပထားေသာ ညစ္ညမ္း႐ုပ္ပံုေတြကေတာ့ မျမင္ခ်င္အဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ သည္ရပ္ကြက္ကေလးထဲမွာ လူ၏ခႏၶာေဗဒကို ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ဦးတေလ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။
ခဲတံ၊ ေဘာလ္ပင္၊ နီျပာတံေတြႏွင့္ ေရးထားေသာ ညစ္ညမ္းစာေတြကေတာ့ ဘယ္ဘက္လွည့္လို႔မွ မလြတ္ႏိုင္။ အုတ္ကန္ကေလးထဲမွာေတာ့ အညစ္အေၾကးစေတြ ေပပြေနသည္။ တုတ္စေတြျပည့္ႏွက္ေနသည္။ တုတ္စေတြကလည္း အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး။ လက္ညႇိဳးေလာက္၊ လက္မေလာက္၊ တခ်ိဳ႕က တံျမက္စည္း႐ိုးတံေတြ၊ ဝါးျခမ္းျပားႀကီးႀကီးေတြလည္း ပါေသးသည္။
ကြမ္းယာထုပ္သည့္ စကၠဴစေလာက္ကေလးေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်သလဲဟု မသိရေသာ္လည္း စကၠဴေတြကလည္း အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနသည္။ ဗာဒံရြက္၊ ဗ်ိဳင္းေခ်းရြက္ႏွင့္ သန္႔စင္သူ၊ အုတ္ခဲထက္ပိုင္းက်ိဳးႏွင့္ သန္႔စင္သူ အစံုအစံု။
“ကၽြန္မတို႔ ကုသိုလ္ယူၾကရေအာင္၊ ေမာင္က ေရဆြဲေပး၊ ကၽြန္မက ေဆးခ်မယ္”
ဇနီးသည္က ႏွာေခါင္းကို အဝတ္စတစ္စစည္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚဖူးသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရဘံုဘိုင္ကေလးမွ ေရပံုးေပါင္းမ်ားစြာခပ္၍ တဝုန္းဝုန္း ေလာင္းခ်သန္႔ရွင္းေတာ့မွ ေျပာင္စင္သြားသည္။
ေရေလာင္းသန္႔စင္ၿပီး ေရအိမ္မွ ထြက္လိုက္သည့္အခါ အျပင္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ စိတ္မရွည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနရဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး တင္းမာေနသည္။ သူမလက္ထဲမွာေတာ့ သစ္ကိုင္းစကေလး ႏွစ္စ။
တက္ရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပင္ ေရအိမ္ကေလး ျပန္လည္ ညစ္ပတ္သြားျပန္သည္။
* * *
(၆)
အခုေတာ့ အဂၤေတအုတ္ခဲေတြလည္း ပဲ့က်ကာ အုတ္ေပါက္ေတြေပၚေနၿပီ။ တံခါးရြက္ေတြ ျပဳတ္က်ကုန္ၿပီ။ (စာရြက္ေပၚက သန္႔ရွင္းပါ၊ သင့္သန္႔ရွင္းမႈသည္ သင့္က်န္းမာေရး စာတန္းကေလးေတြလည္း မရွိေတာ့ပါ)
ေရစစ္ကန္ထဲကို မိုးေရေတြဝင္ထားသျဖင့္ အညစ္အေၾကးေရေတြ အျပင္ကို လွ်ံထြက္ေနတာလည္း ရွိသည္။ ပတ္ပတ္လည္ သြပ္ျပားအဟႀကီးက က်ယ္သထက္ က်ယ္လာကာ ေႂကြခြက္ေျခနင္းေပၚက အုတ္ခဲေတြလည္း ျမင့္သထက္ ျမင့္လာျပန္ၿပီ။
စကၠဴစေတြက ေရအိမ္ကေလးေဘးမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနကာ တခ်ိဳ႕ကေလးငယ္ေတြက ေရအိမ္ေဘး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အညစ္အေၾကး စြန္႔ေနၾကၿပီ။
ဝုန္းခနဲ ထပ်ံတတ္ေသာ ယင္ေကာင္ မည္းမည္းစိမ္းစိမ္းႀကီးေတြကို လွမ္း၍ျမင္ေနရ၏။ ေဆြးျမည့္ေနေသာ သစ္သားႏွင့္ အဂၤေတက တြဲစပ္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ အဟေတြၾကားမွာ ပိုးေလာက္ေတြ တလြန္႔လြန္႔ တြယ္တက္ေနသည္။
အေကာင္းဆံုးက သည္ေရအိမ္ကေလးကို တြန္းလွဲၿဖိဳဖ်က္လိုက္ဖို႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဈးကေလးကလူေတြ၊ တန္းလ်ားခန္းေတြက လူေတြ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဘူတာ႐ံုက လမ္းၾကံဳခရီးသည္ေတြက သည္ေရအိမ္ကေလးကို အသံုးခ်ေနၾကဆဲ ျဖစ္ေလသည္။
-----------
ေနဝင္းျမင့္
ရင္ခုန္ပြင့္ ဝတၳဳမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၉၁။