ေႏြဦးက်က္သေရ (ေဇာ္ဂ်ီ)

ေႏြဦးက်က္သေရ (ေဇာ္ဂ်ီ)
=====================
ေႏြေပါက္လာတိုင္း ရြက္သစ္ရြက္ႏုမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္အနီးရွိ ငုစပ္ပင္၌ အစီအရီ ထြက္လာၾကသည္။ ၾကည့္ရျမင္ရေသာအခါ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းသည္။ စိတ္ ႏုပ်ိဳလာသည္ဟုပင္ ထင္ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္ကား ထြက္လာေသာ ရြက္သစ္ရြက္ႏုမ်ား အေၾကာင္း မဟုတ္။ ထိုရြက္သစ္ရြက္ႏုမ်ား ထြက္ရာျဖစ္ေသာ ငုစပ္ပင္ေအာက္က ေရခ်မ္းစင္ အေၾကာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေရခ်မ္းစင္၌ လူတို႔၏ စိတ္သစ္ စိတ္ႏု၊ ေစတနာသစ္ ေစတနာႏုတို႔လည္း ေပါက္ေနၾကေလၿပီဟု ေတြးမိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္စုသည္ ရန္ကုန္မွ အထက္သို႔ ခရီးထြက္ၾကသည္။ ခရီးထြက္ျခင္း အေၾကာင္းမွာ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းရွိ ေရွးဘုရား ဂူေက်ာင္းတန္ေဆာင္းတို႔၏ အလွအပကို ၾကည့္႐ႈရန္ ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားတစ္စုတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသည္။ ရာသီကား ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေပါင္းလ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေသာ ရာသီျဖစ္သည္။ ခရီးလမ္းသည္ မီးရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျဖစ္၍ မီးရထားသည္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလႈပ္လႈပ္ ခုတ္ေနသည္။ ေနသည္ တျဖည္းျဖည္း တက္လာရာ ပူလာေလ၏။ မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ ပူေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ဒါနႏွင့္ သီလမပါ ေသခါမွသိသည္။ ေရဘူးႏွင့္ ဖိနပ္မပါ ေႏြခါမွသိသည္ဟူေသာ စကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိတ္၌ ထက္ျမက္လာသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ပူျပင္းလွေသာ ရာသီတြင္ ခရီးသြားေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရဘူး ပါမလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ ပူေလေလ၊ ေရငတ္ေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါ ေရဘူးယူမလာရေကာင္းလား ဆို၍ အခ်င္းခ်င္း သူ႔ကိုငါမဲ၊ ငါ့ကို သူမာန္ ျပဳကုန္ၾကေလသည္။ တစ္ေယာက္က “ေဟ့လူေတြ အခုမွ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ လုပ္မေနၾကနဲ႔၊ ေရွ႕ဘူတာေရာက္ေတာ့ ေရေတာင္း ေသာက္ၾက႐ံုဘဲ ရွိတယ္” ဟု ေငါက္လိုက္ရာ ေရငတ္သျဖင့္ စိတ္တိုေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္စုသည္ ၿငိမ္က်သြားရေလသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တစ္ေထာင့္က အေဖာ္တစ္ေယာက္က “ဘူတာကလဲ ေရာက္ခဲလုိက္တာဗ်ာ” ဟု မီးရထားကို အားမရ၊ ညည္းလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မီးရထားသည္ ဘူတာ႐ံုအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။
ဘူတာေရာက္လွ်င္ ေရေသာက္လုိက္မဟဲ့ ဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ မီးရထား ျပတင္းေပါက္တြင္ ေခါင္းျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ရသည္မွာ အေမာပင္ ျဖစ္သည္။ တေအာင့္ၾကာေသာအခါ မီးရထား ရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ ေရငတ္တစ္စုသည္ ဝမ္းသာ၍မဆံုး ျဖစ္ၾကရသည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္စုသည္ မီးရထားမွ ဆင္းမည္ျပဳၿပီးမွ ကိုယ္ရွိန္ သတ္လုိက္ၾကရသည္။ လားလား မိန္းမပ်ိဳတစ္စုသည္ ေရအိုးကိုယ္စီ ရြက္၍ မီးရထား ျပတင္းေပါက္မ်ားဆီသို႔ လာ၍ “ေရအလိုရွိလွ်င္ ယူၾကပါရွင္၊ ေရလွဴပါတယ္ရွင္” ဟုဆို၍ ေရအိုးမ်ားကို ကမ္းေပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ေရငတ္တစ္စုသည္ ကမ္းေပးလုိက္ေသာ ေရအိုးကို လွမ္းယူ၍ ေရအငတ္ေျဖလုိက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရေသာက္ရာျဖစ္ေသာ ဘူတာသည္ ေက်းရြာဘူတာ ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည္။ ေရလာတိုက္ေသာ မိန္းမတစ္စုသည္ ေက်းရြာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထမီကို ဒူးေလာက္ တိုတို ဝတ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ သနပ္ခါး ထူထူပိန္းပိန္း လိမ္းထားၾကသည္။ ပံုပန္းမွာ ေကာက္စိုက္သမမ်ား ျဖစ္တန္ရာသည္။ မီးရထားသည္ ၾကာရွည္ရပ္ေနေလ့ မရွိသျဖင့္ ထိုမိန္းမတစ္စုသည္ ေရလိုေသာ မီးရထားခရီးသည္မ်ား ေရအေစ့အငွ ရေအာင္ အားထုတ္ၾကသည္။ ေနပူစပ္ခါးကို သူတို႔မသိ။ ေရလိုခ်င္သူ ေရမရလုိက္မည္ကိုသာ သူတို႔ သိၾကဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမသားတန္မဲ့ အေျပးအလႊား ေရလုိက္ေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုေရဒါနရွင္ တစ္စုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယခုထက္တုိင္ ျမင္ေနမိသည္။ သူတို႔ ဝတ္စားထားသည္မွာ ခ်ည္ထည္ တပတ္ႏြမ္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေတာင့္တင္းသည္။ ႐ုပ္ေရမွာ ေခ်ာသည္ လွသည္ဟု မဆိုသာ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ ေရအလွဴေစတနာ၊ ေရေဝအမူအရာတို႔ေၾကာင့္ေပလား မသိ။ သူတို႔၏ ႐ုပ္ေရသည္ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္း၍၊ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္း၍၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ရွပ္အက်ႌ ျဖဴျဖဴစင္စင္ႏွင့္၊ ပိုးလံုခ်ည္ႏွင့္၊ လက္ပတ္နာရီႏွင့္၊ ဆီေမႊးလိမ္း ဘိုေကႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်င္းအရာတို႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈေလာ။ ဤသို႔ ေမးၾကည့္သည္။ ဤအခ်င္းအရာတို႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈဟု ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏ အမူအရာသည္ အဘယ္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားၾကည့္မည္ဟု အားခဲလာခဲ့ေသာ ေရွးမြန္ျမန္မာတို႔၏ အႏုပညာလက္ရာတို႔ကို ယဥ္ေက်းမႈဟု ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏ အမူအရာသည္ အဘယ္နည္း။ ထိုေန႔မွစ၍ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို ေတြးမိတုိင္း ေနပူၾကဲၾကဲတြင္ ေရလုိက္ေဝေသာ ထိုမိဆင္းရဲတစ္စု၏ အမူအရာကို ကၽြန္ေတာ္ ထည့္မေတြးဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ စင္စစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာတစ္ခုကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလၿပီ။ ေက်ာက္စာမဖတ္ရဘဲႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
ထိုအခါက ထိုေက်းရြာဘူတာ၌ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ ေရေဝအမူအရာသည္ ထိုေဒသက မိဆင္းရဲတစ္စု၏ ဒါနေစတနာသာ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အျပန္႔အႏွံ႔ သိန္းခ်ီေသာင္းခ်ီ၍ ရွိေလသည္။ ႏုိင္ငံ၏ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခု အေနႏွင့္ပင္ ရွိေလသည္။ ေႏြေပါက္လာလွ်င္ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ပုန္းရာမွ ေပၚလာသည္။ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည္။ ႐ႈေလာ့၊ ေညာင္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ကုကၠိဳရိပ္ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ပိေတာက္ရိပ္ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ထိုသူကား အျခားမဟုတ္။ သစ္ကိုင္းမွ ဆုိင္းႀကိဳးျဖင့္ တြဲလြဲခိုေနတတ္ေသာ ေရခ်မ္းအိုး ျဖစ္သည္။ မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွ ဒန္းစီးေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ တဖန္ အညာေဒသမ်ားတြင္ ထေနာင္းပင္ခြ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ ခြၾကား၌ သူ ရွိတတ္သည္။ အမိသည္ သူ၏ ခါးေစာင္းတြင္ သားငယ္ကို ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။
တဖန္ သစ္ပင္အမွီ မရွိလွ်င္ ေလးတုိင္စင္ႏွင့္ ရွိတတ္ေလသည္။ ခရီးပန္းလာသူသည္ ေရမႈတ္ျဖင့္ ေရခပ္၍ ေသာက္သည္။ ေသာက္ၿပီးေသာအခါ ေရမႈတ္တြင္းက ေရက်န္ကို အိုးခံ ကရြတ္ေခြ၌ သြန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာ။ ျမက္ပင္စိမ္းလဲ့လဲ့တို႔သည္ ကရြတ္ေခြတြင္ ဝိုင္းေခြ၍ ေပါက္လ်က္ ရွိတတ္သည္။ တဖန္ ခရီးပန္းလာသူသည္ ေရခ်မ္းစင္ ခါးပန္းတြင္ ေရအလွဴရွင္၏ အမည္ကို ဖတ္ၾကည့္ရာသည္။ ဦးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရခ်မ္းစင္ ခါးပန္းတြင္ ျမန္မာပီပီ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ လုပ္ခ်င္ေသာ စာတန္းကို သူ ျမင္ရာသည္။ ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျပံဳးရာသည္။ လူပ်ိဳႀကီး ဦးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ အပ်ိဳႀကီး ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ကုသုိလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး မစြံႏုိင္လြန္းေသာေၾကာင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ပ်က္ရယ္ျပဳထားၾကဟန္ တူသည္။ ကုသိုလ္ရွင္ အပ်ိဳႀကီး ဟိုင္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေဖာ္မ်ားက က်ီစယ္ထားၾကဟန္ တူသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကုသိုလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး စြံခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္ ေၾကာ္ျငာကမ္းထားဟန္ တူသည္။ ကုသိုလ္ရွင္အပ်ိဳႀကီး အိုခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္ ေရခ်မ္းစင္ကို ရမယ္ရွာထားဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေရခ်မ္းအိုးသည္ ေသးေသးတာတာသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သတၱဝါခပ္သိမ္းကို ခ်စ္ခင္ေနသည္။ က႐ုဏာ သက္ေနသည္။ ေျပာင္ျပေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရခ်မ္းအိုးတည္ျခင္း ေရခ်မ္းစင္ ေဆာက္ျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ရယ္ခ်င္၊ ေမာခ်င္၊ ေျပာင္ခ်င္၊ ပ်က္ခ်င္၍ ျပဳသည္ဟု ဆုိလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ျမန္မာ ပီပါေပသည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ေႏြေပါက္တုိင္း ႏု၍ သစ္၍ ေပၚလာတတ္သည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ေႏြဦးက်က္သေရတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔၏ ေရခ်မ္းစင္ ယဥ္ေက်းမႈဟု ေခၚထုိက္ေလသည္။ တဖန္ လူထုအတြက္ လူထုက ျပဳႏုိင္ေသာ အမူအရာမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ လူထုယဥ္ေက်းမႈ ဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ေလသည္။
ေႏြဦးက်က္သေရတစ္ခု က်န္ပါေသးသည္။
ေႏြေပါက္ၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔အသံကို ရပ္တုိင္းရြာတိုင္း ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလို၌ပင္ ၾကားရတတ္သည္။ အိုးစည္ဗံုေမာင္းသံႏွင့္အတူ ၾကားရတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ကိုေဖဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုေဖသည္ သူ႔အလုပ္ သူ႔အကိုင္ႏွင့္ ခပ္ေအးေအး ေနသူျဖစ္သည္။ ရပ္ရြာတြင္ အညၾတသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေႏြေပါက္၍ ပိေတာက္ပြင့္လွ်င္ သူ႔စိတ္လည္း ဖူးရာမွ ပြင့္လာသည္။ ကိုေဖသည္ ရပ္ရြာတြင္ လမ္းသလားေလေတာ့သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ အေဖာ္သံုးေလးေယာက္ ပါတတ္သည္။ ေႁပြမႈတ္သူက မႈတ္သည္။ အိုးစည္ တီးသူက တီးသည္။ လက္ခုပ္တီးသူက တီးသည္။ ကိုေဖက ေမ်ာခြက္ပိုက္လ်က္ အိမ္ေပါက္ေစ့ဝင္၍ “ဇီဝိတဒါန ႏြားလႊတ္ပြဲအတြက္ တစ္ပဲ ႏွစ္ျပား နည္းမ်ားမဆို ကုသိုလ္ပါဝင္ၾကပါခင္ဗ်ာ” ဟု ႏိႈးေဆာ္သည္။ သူ႔အသံဆိုသည္မွာ ထိုအသံကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏြားသတ္႐ံုက ႏြားသည္ သနားစရာ ေကာင္းသည္။ မ်က္ရည္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ကိုေဖ ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထိုသို႔ ျမင္ဟန္တူေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထက္လွစြာေသာ ဓားေအာက္ လည္ပင္းေရာက္ေနေသာ ႏြားကို အရပ္က လွဴလုိက္ေသာ တစ္ပဲစု ႏွစ္ျပားစုႏွင့္ သူ ဝယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ိဳဖ်ားတြင္ ပိေတာက္ပန္းကို ဆင္သည္။ ႏြားတစ္ေကာင္လံုးကို သနပ္ခါး အေမႊးအႀကိဳင္ လိမ္းက်ံပက္ျဖန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ေႁပြသမား၊ အိုးစည္သမားမ်ားႏွင့္ ဒုတိယမၸိ ရပ္ရြာကို လွည့္သည္။ ဤအခါတြင္ အလွဴခံဖို႔ မဟုတ္။ လွည့္ျပဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေသေဘးသို႔ ေရာက္ေနေသာ ႏြားကို ရပ္ရြာ၏ အကူအညီျဖင့္ ေသေဘးမွ လႊတ္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ျဖစ္သည္။ ရပ္သူရြာသားတို႔၏ ေစတနာကို ရပ္သူရြာသားမ်ားသို႔ပင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ေစတနာကို ကုိယ္ျပန္ျမင္၍ ဝမ္းေျမာက္ေစခ်င္ေသာ သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။
ကုိေဖကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာဒကတက္ခဲ့ေသာ အခ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်က္ကို ထည့္ေျပာမွ ေကာင္းမည္ထင္သည္။ ကိုေဖသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုးစည္းကမ္း အစဥ္အလာႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လက္ပြန္းတတီးေန၍ ႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုး စည္းကမ္း အစဥ္အလာ၏ သေဘာသကန္ကို ကိုေဖေလာက္ မသိသူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေဖအား “ဗ်ိဳ႕ ကိုေဖရဲ႕၊ ခင္ဗ်ာ့ ႏြားလႊတ္ပြဲက ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ႏို႔ေပတဲ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လႊတ္ရံုနဲ႔ ႏြားအားလံုး ဘယ္ခ်မ္းသာမွာတုန္းဗ်။ ေန႔တုိင္း၊ နာရီတုိင္း၊ မိနစ္တုိင္း လႊတ္ႏိုင္မွ ဟန္မယ္ဗ်” ဟု ေလွာင္လို ေျပာင္လိုေသာ သေဘာျဖင့္၊ ဝါ၊ မင့္ထက္ ငါ တတ္သည္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေငါ့ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုေဖက “ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ ကိုရင္ရယ္၊ ကိုရင္ ေတြးသလို ေတြးမယ္ဆိုလွ်င္လဲ ေတြးသင့္ပါရဲ႕။ ႏို႔ေပတဲ့ ဒီလိုလဲ ေတြးၾကည့္အံုးေလ။ တကယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အသက္ကို ကယ္ရမယ္ဆိုတဲ့ တရားဟာ ႏြားအတြက္သာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သတၱဝါ ခပ္သိမ္းအတြက္ပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ႏြားလႊတ္ပြဲရဲ႕ သေဘာကို ဒီလို ယူၾကည့္စမ္းပါ။ ႏြားလႊတ္ပြဲက်င္းပတဲ့အခါတိုင္း ေဘးသင့္ေနတဲ့ သတၱဝါမွန္သမွ်၊ ဒုကၡိတသတၱဝါမွန္သမွ်ဟာ ကယ္အပ္ ေစာင့္ေရွာက္အပ္တဲ့ သတၱဝါေတြပါလားလို႔ သတိတရား မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလားဗ်ာ။ ဒီသတိတရားဟာ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ေႏြေပါက္တိုင္း ႏိႈးေဆာ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလားဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်င္းပတဲ့ပြဲက အေရးမဟုတ္ပါဘူးဗ်။ က်င္းပတဲ့ ပြဲရဲ႕ သေဘာကသာ အေရးပါ” ဟု ကိုေဖက ကၽြန္ေတာ့အား ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျဖလုိက္ပါသည္။ ဟုတ္သည္။ ကိုေဖ့အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူလည္ လုပ္မိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငံု႔ေနလုိက္ရပါသည္။
ျမန္မာျပည္ မလြတ္လပ္ခင္တုန္းက ႏြားလႊတ္ပဲြတစ္ပြဲကို ျမင္သျဖင့္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ႏွင့္ ေနရတုန္းျဖစ္ေသာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ႏြားႀကီးကဲ့သို႔ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ေသာ စိတ္ကူး ကၽြန္ေတာ့မွာ ေပါက္ဖူးသည္။ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းဖူးသည္။ ယခုအခါ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေပၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ႏြားလႊတ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေႏြေပါက္တုိင္း ျမင္ခ်င္ပါေသးသည္။ မေတာ္ေလာဘ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ၊ မေတာ္ေဒါသ အႏွာင္အဖြဲ႕မွ၊ မေတာ္မာန အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ ျမန္မာျပည္သည္ ေဘးမဲ့ႏြားႀကီးကဲ့သို႔ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းျဖစ္ေအာင္ သတိလစ္၍ မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
႐ႈေလာ့။ ေနာက္ဆံုးက အိုးစည္ဝိုင္း။ အိုးစည္သံ၊ ေႁပြသံ၊ လင္ကြင္းသံ၊ လက္ခုပ္သံ၊ သံခ်ပ္ထိုးသံတို႔သည္ ျမည္၍ လိုက္လာၾကသည္။ အိုးစည္ဝိုင္း အေရွ႕တြင္ ေဘးမဲ့ႏြားႀကီး။ ပိေတာက္ပန္းႏွင့္ သနပ္ခါးႏွင့္၊ သိကၡာႏွင့္၊ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္း၍ ပါလာသည္။ ႏြားႀကီး၏ အေရွ႕တြင္ ကိုေဖ၏ အက။ ေကြး၍၊ ေကာ့၍၊ ယိမ္း၍၊ ယိုင္၍ ေရွ႕ဆံုးက သြားသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ေမတၱာ အမူအရာ၊ က႐ုဏာ အမူအရာ၊ ဝမ္းေျမာက္ေသာ အမူအရာတို႔သည္ လမ္းတကာတြင္ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ အျမတ္ဆံုးေသာ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမ်ိဳးေပတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားလႊတ္ပြဲ က်င္းပျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ကခ်င္ ခုန္ခ်င္၍ ျပဳသည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ျမန္မာ ပီပါေပသည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔၏ ႏြားလႊတ္ပြဲ ယဥ္ေက်းမႈဟု ေခၚထုိက္ေလသည္။ တဖန္ လူထုအတြက္ လူထုက ျပဳႏုိင္ေသာ အမူအရာမ်ိဳး ျဖစ္သျဖင့္ လူထုယဥ္ေက်းမႈဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ပါသတည္း။
---------
ေဇာ္ဂ်ီ
(ကံ့ေကာ္ၿမိဳင္စာတန္း)