အခြဲအခြါ (စံပယ္ျဖဴႏု)

အခြဲအခြါ (စံပယ္ျဖဴႏု)
================
ေဆာင္းေႏွာင္းခဲ့ၿပီ။ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ခ်မ္းျမေသာ ေဆာင္းရာသီက ႏွင္းႂကြင္းပင္ မက်န္ေတာ့ေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီ။ ေႏြဦးသို႔ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ေတာ့မည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျမင္သာစျပဳသည့္ တစ္ခုေသာရက္တြင္ ေမြးရပ္ေျမသုိ႔ သမီး ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
ေနထိုင္က်င္လည္ရာ ၿမိဳ႕ျပအား ေခတၱခဏ ႏႈတ္ဆက္ရျခင္း၊ ေနေပ်ာ္ခင္တြယ္ရာ အရပ္သို႔ ေျခခ်ရျခင္းသည္ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ တုိေတာင္းလွသည္။ သမီးရေသာ အခြင့္သည္ ရက္အားျဖင့္ နည္းလွ၏။ သို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႔ ျပန္လည္ခြဲခြာရမည့္ အခ်ိန္စက္ဝန္းတစ္ခု ေနာက္ေက်ာ၌ ကပ္ပါျမဲျဖစ္သည္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ထားမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးရသည္မွာ အမွန္ပင္။
ျခံကေလးသည္ ေအးခ်မ္းေသာ ျမင္ကြင္းျဖင့္ သမီးကုိ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ေန၏။ သမီးငယ္စဥ္မွစ၍ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ အိမ္ငယ္သည္ အိုေဟာင္းခဲ့ၿပီ။ သည္နယ္တစ္ဝိုက္က ရြာမ်ားတြင္ ေဆာက္တတ္ေသာ ေျခတံရွည္အိမ္။ ထရံမ်ားမွာ ေရနံသား ဝလ်က္။ သြပ္မိုးသည္လည္း သံေခ်းေရာင္လႊမ္းလ်က္။ သမီးတို႔အိမ္သည္ အေဝးမွၾကည့္လွ်င္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ ရပ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အလား။ သည္အိမ္ကုိ ျမင္လိုက္ရသည့္ခဏ စိတ္အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းရျခင္းကေတာ့ ဆိုဖြယ္မရွိၿပီ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေသာ အသိမွာ မိုင္ေပါင္းရာခ်ီ ျဖတ္သန္းလာရေသာ အျဖစ္ကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေစခဲ့ၿပီတည္း။
သမီးတို႔ ျခံထဲတြင္ကား ပန္းပင္မ်ား မရွိသေလာက္ နည္းခဲ့ၿပီ။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ႏွင္းဆီ၊ စံပယ္၊ ေဒစီ စသည္ျဖင့္ ပန္းပင္တို႔သည္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေနရာယူျမဲ။ ထိုပန္းပင္မ်ားသည္ အေမ့အသက္။ အေမ့စိတ္တုိ႔ တည္ရာ။ ခုေတာ့ အေမ မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ ပန္းပင္ဟူ၍ ဂ႐ုတစိုက္ျပဳစရာ မလိုေသာ ေငြပန္းပင္မ်ားသာ ေရဘုံဘိုင္အနီး၌ ေငါင္စင္းစင္း က်န္ရစ္ေနေတာ့သည္။
ဪ ... ပ်ဥ္းမပင္လည္း က်န္ပါေသးသည္။ အိမ္ေခါင္းရင္းတြင္ စိုက္ပ်ဳိးထားေသာ ပ်ဥ္းမသည္ သမီး ႏွစ္သက္ေသာ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္တို႔ ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္တတ္သည္မုိ႔ ပန္းပင္မ်ား၌ ထည့္သြင္းေရတြက္ ရေလမည္လား။ ျခံထဲတြင္ အထင္အရွား ေနရာယူထားသည္ကေတာ့ အေဖ့ စားပင္သီးပင္မ်ားသာတည္း။ သရက္၊ တညင္းတုိ႔ႏွင့္အၿပိဳင္ လဲမိႈ႕ပင္မ်ားကုိပင္ ေတြ႕ႏိုင္ေသးသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္ ေန႔တြင္ပင္ ျခံ၏ အိုေဟာင္းျခင္းကုိ သမီး ျမင္လာရသည္။ ျခံစည္း႐ိုးသည္ ယိုင္နဲ႔လ်က္။ ေႏြဦးမုိ႔ သစ္ရြက္မ်ားသည္ ျခံအႏွံ႔ ေႂကြသက္ေန၏။ တစ္လမ္းလုံး ပင္ပန္းခဲ့သည္မုိ႔ အိမ္ေရာက္လွ်င္ နားပါမည္ဟု ေတြးခဲ့ေသာ္လည္း ထိုင္မေနႏုိင္ၿပီ။ ေရမခ်ဳိးမီ တံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္းဆြဲကာ သစ္ရြက္ေႂကြမ်ားကုိ တရႊမ္းရႊမ္းလွဲခတ္ေတာ့ အေဖက မေနႏုိင္္။
"နားနားေနေန ေနတာ မဟုတ္ဘူးေကာ။ ဒီအရြက္ေတြဟာ ကေန႔ညဘက္ ေလတိုက္ရင္ ေႂကြဦးမွာပဲ။ မနက္က်ေတာ့ အေဖ လွဲမွာေပါ့" ဟု ဆိုသည္ကို ရယ္ေမာျငင္းဆန္ကာ ျခံကုိေတာ့ တစ္ညေနခင္း အတြင္းမွာပင္ လွည္းက်င္းသန္႔စင္ လိုက္သည္။ ျခံကလည္း က်ယ္ဝန္းလွသည္မွ မဟုတ္ဘဲ။
လွဲက်င္းရသမွ်သစ္ရြက္ေႂကြမ်ားကို ျခံေထာင့္၌စုပုံကာ နံနက္ေစာေစာမွ မီး႐ိႈ႕ရန္ စိတ္ကူးရသည္။
ေရခ်ဳိးရန္ျပင္ေတာ့ အုတ္ကန္ငယ္တြင္ ေရအျပည့္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အေဖသည္ အိုမင္းမစြမ္းဆိုေသာ စကားလုံးကုိ ေတာ္လွန္လိုသူမို႔ ဘုံဘိုင္က ေရကုိ ကိုယ္တိုင္ ႏွိပ္၍ သုံးတတ္သူ။ ခုလည္း သမီးအတြက္ပင္ ခ်ဳိးေရေလာက္ငွေအာင္ ခ်န္ခဲ့ေသးသည္။ ေရေအးျမျမကုိ တစ္ခြက္ခ်င္း ေလာင္းခ်ဳိးေနစဥ္တြင္ေတာ့ သမီးသည္ ၿမိဳ႕ျပ၌ စိတ္ပင္ပန္း၊ လူပင္ပန္းျဖစ္ရသမွ် ျမဴမႈန္တစ္စ မက်န္ေတာ့သလို ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ ေအးျမလန္းဆန္းလာခဲ့ပါသည္။
* * *
ညဦးသည္ ရာသီေအးျမျခင္းအႂကြင္းအက်န္ကုိ ေဆာင္ကာ ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
သမီးတို႔ရြာသည္ လွ်ပ္စစ္မီး မေရာက္ေလေသာ ရြာကေလးပင္မုိ႔ ရပ္ရြာကုိယ္ထူကုိယ္ထ မီးအလင္းသာ အိမ္၌ လင္းလ်က္ရွိစဥ္ သားအဖႏွစ္ဦး ညစာ လက္ဆုံစားၾကသည္။ ျပန္လာမည့္ရက္ကုိ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့၍ အေဖသည္ သမီးအတြက္ ညစာကုိ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာဟု ဆိုရေအာင္ စီစဥ္ ထားရွာ၏။ အေဖခ်က္ေသာ ထမင္းဟင္းကိုေတာ့ သမီး ခုမွ စားခြင့္ၾကံဳရသည္ပင္။
ထမင္းသည္ အနည္းငယ္ ေပ်ာ့၍ေန၏။ ၾကက္သားဟင္းကား မဆိုစေလာက္ ငန္လ်က္။ ဟင္းရည္မွာမူ ဘာအရသာဟု ေျပာမျပႏုိင္။
သမီးသည္ ထမင္းလုတ္ကုိ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဝါးရင္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ျမင္ရသည့္ မီးဖိုခန္းျမင္ကြင္းကုိ ေငးေနမိသည္။
မီးဖုိခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကား မီးေရာင္မွိန္မွိန္ ေအာက္မွာပင္ ဖ႐ိုဖရဲဟန္အျပည့္။ ျပာမႈန္႔မ်ားသည္ မီးဖိုပတ္လည္၌ ပြေယာင္းလ်က္။ လက္ႏွီးကား မီးဖိုႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ပုံက်ေန၏။ င႐ုတ္ဆုံတြင္ င႐ုတ္က်ည္ေပြ႕ကို တပ္လ်က္သား။ စဥ္းႏွီးတုံးေပၚတြင္ကား ဓားမတိုကုိ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တစ္ျခမ္းႏွင့္အတူ ေတြ႕ရ၏။ ေရအင္တုံကေတာ့ စဥ္းႏွီးတုံးေဘးမွာ။
အရင့္အရင္ကေတာ့ အေမမို႔ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ လက္စလက္န မက်န္ရေလေအာင္ ေသသပ္ျမဲ။ သမီးျမင္ေနက် အေမ့မီးဖိုခန္းႏွင့္ ေလာေလာဆယ္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္ကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဘာသာ။ အေဖတစ္ေယာက္သာ အိမ္၌ အေနျမဲရသည္ကုိ ျမင္သာေစေသာ ရိပ္ပုံမွ်ပင္။
ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေျခခ်စဥ္မွာပင္ ခံစားသိလိုက္ေသာ သဲတရွပ္ရွပ္ အထိအေတြ႕သည္ မီးဖိုခန္းတြင္လည္း ေနရာယူဆဲ။ သက္ျပင္းကုိ က်ိတ္၍ ႐ိႈက္မိစဥ္မွာေတာ့ မက်က္တက်က္ အနာတစ္ခုကို အေရခြံဆြဲလွန္ရသလို ရင္၌ နာက်င္လာသည္။
အေဖကား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ပင္ သမီးပန္းကန္သို႔ ဟင္းတစ္ဇြန္းၿပီး တစ္ဇြန္း ခပ္ထည့္ေပးလ်က္။ မီးေရာင္ေအာက္၌ အေဖ့ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္းတုိ႔မွာ ပုိ၍ပင္ ျမင္သာေနသလို။ အေဖသည္ ထမင္းကို တစ္လုပ္ခ်င္းဝါးလ်က္။ သူ႔ဟင္းလ်ာကို အရသာ ခြဲျခား မသိဟန္။ အရသာလည္း မခံစားတတ္ေတာ့ဟန္။ မ်က္ႏွာမူရာကမူ ျပံဳးျမလ်က္။ ထမင္းပန္းကန္တြင္း ဇြန္းႏွင့္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ေမႊေနရင္း အေဖ့ကုိ သမီး တိတ္တဆိတ္အကဲခတ္ေနသည္။
အေဖကား အေမ့လက္ရာကုိ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ရွိလွသူ။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ကုိမွ ခုံမင္တတ္သူ။ အစစအရာရာ ျပဳစုလုပ္ကုိင္ေပးခဲ့သူ ဇနီးကလည္း တစ္သက္တာ ခြဲခြာခ်န္ထားခ်ိန္၊ တစ္ဦးတည္းေသာ ရင္ေသြးငယ္ သမီးကလည္း အေဝးမွာရွိခ်ိန္အတြင္း အစိမ္းသက္သက္ ေန႔ရက္မ်ားကုိ မည္သို႔ ရွင္သန္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါသနည္း။
ဖုန္းေျပာခ်ိန္တုိင္းေတာ့ သမီးေမးျမန္းသမွ်ကို အဆင္ေျပပါတယ္ဟု ေျဖတတ္ျမဲ။ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေျပ ခ်က္တတ္ေနၿပီဟု တစ္ခါတုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးေသးသည္။ စားလို႔ေကာင္းလုိက္တာ ဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္ေမာလိုက္ပုံ။
"သမီး စားေလ၊ ဘာလဲ စားမေကာင္းဘူးလား"
အေဖ့အသံအၾကား၌ သမီး သတိျပန္ဝင္လာရသည္။ အိမ္ငယ္ေလးက ညစာဝိုင္းသို႔ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ကပ္လ်က္ ျပန္ေရာက္လာသည္။
"ေကာင္းပါတယ္ အေဖရဲ႕"
အေဖ ေက်နပ္ေအာင္ ထမင္းတစ္လုတ္ကုိ ပါးစပ္ထဲ သြက္သြက္ထည့္ရသည္။ ကမန္းကတန္းဝါးရေသာ ထမင္းလုတ္မွာ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ပင္ နင္၍ေနသည္။ ဟင္းရည္တစ္ဇြန္းကုိ အေျပးအလႊားခပ္ေသာက္ရေသာ္ ထမင္းနင္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သမီး မ်က္ရည္ဝဲလာခဲ့ပါသည္။
* * *
နံနက္ခင္း၏ ထင္းလင္းေသာ အလင္းေရာင္သည္ အိမ္၏အတြင္းတြင္ ေနရာယူထိုးေဖာက္လ်က္။ ညက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ခဲ့သည္မုိ႔ နံနက္ခင္း၌ သမီး ရႊင္လန္းစြာ ႏုိးထလာခဲ့သည္။
လူက ႏုိးေသာ္လည္း ေစာင္ပုံထဲက ႐ုတ္တရက္ မထြက္ႏိုင္ေသး။ အရင့္အရင္တုန္းကေတာ့ သည္လိုနံနက္ခင္းမ်ဳိးဆိုလွ်င္ မီးဖိုခန္းထဲက လွီးခြၽတ္ခုတ္စင္းသံမ်ား၊ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္သံမ်ား ၾကားရျမဲ။ ဟင္းနံ႔မ်ားသည္ သမီးရွိရာ အိပ္ခန္းသို႔တိုင္ ပ်ံ႕လြင့္လာျမဲ။
အေမက အိပ္ရာေစာေစာ ထတတ္သူ။ နံနက္ ၅ နာရီ ဆိုလွ်င္ မီးစေမႊးၿပီ။ သမီး ႏုိးတတ္ေသာ နံနက္ ၇ နာရီတြင္ကား နံနက္စာသည္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ။ သမီးအတြက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သည္လည္း အသင့္ေဖ်ာ္ၿပီးသား။ အေဖ့အတြက္လည္း နံနက္ ၈ နာရီဆိုလွ်င္ ထမင္းဝိုင္းျပင္ၿပီးသားပင္။
ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ အေမခ်က္ျပဳတ္လွ်င္ ေဘးမွ ကူေပးရတတ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္ဝင္ခ်ိန္၊ ရြာသို႔ ေခတၱခဏသာ ျပန္လာရခ်ိန္တြင္ အေမသည္ သမီးကို ဘာတစ္ခုမွ လုပ္ခြင့္မေပးေတာ့ေပ။ နားရက္ရသည့္အခိုက္ အျပည့္အဝ နားေစခ်င္ရွာသည္။ အနီး၌ သမီး တြတ္တီးတြတ္တာ လုပ္႐ုံမွ်ျဖင့္ အေမက ေက်နပ္သူပင္။
ခုေတာ့လည္း အရာရာ ေျပာင္းလဲခဲ့ေပၿပီ။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္၌ အေမ့ကို မျမင္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး ဆိုသည္မွာ အေတြးႏွင့္ပင္ ၿပိဳလဲစဖြယ္။ သည္တစ္ႏွစ္ အိမ္မျပန္ခ်င္။ မျပန္ဘူးဟုပင္ ေတြးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖတစ္ေယာက္တည္း ဆိုေသာ လြမ္းဆြတ္စာနာစိတ္က သမီးကို အိမ္ျပန္ပုိ႔ခဲ့ၿပီ။
ေစာင္ပုံထဲက ထထုိင္ေတာ့မွပင္ မီးဖိုခန္းမွ အသံခ်ဳိးခ်ဳိးခြၽတ္ခြၽတ္ကို ၾကားေတာ့သည္။ ေရဒီယိုသံသည္လည္း မီးဖိုခန္းဘက္မွ မွန္မွန္ေပၚထြက္လ်က္။ အေဖသည္ အေမ့လိုပင္ သမီးကို နံနက္စာ ျပင္ေပးေတာ့မည္လား။
မီးဖုိခန္းဘက္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ အေဖတစ္ေယာက္ တကယ္ပင္ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္မ်ားေနရွာသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
"ေအး သမီးေရ ႏိုးၿပီလား၊ ဒီမွာ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ထားၿပီ။ အခု ထမင္းေၾကာ္မလို႔ပဲ၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးရင္ စားၾကတာပ"
"အေဖကလည္း ထားခဲ့ပါ၊ သမီးလုပ္မွာေပါ့"
အေဖသည္ မီးဖိုဝင္ရန္ ျပင္ေသာသမီးကို လက္တကာကာႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ရန္သာ ဆိုေနသည္။ မီးဖိုေရွ႕ကမူ မခြာ။
မီးခိုးမ်ား တလူလူလြင့္ေနေသာ မီးဖိုခန္းသည္ မႈန္မိႈင္းလ်က္။ မီးဖိုေပၚက ဒယ္အိုး၌ ဆီသည္ ပူလ်က္ရွိၿပီ။ ဆီပူသို႔ အေဖ ၾကက္သြန္ ထည့္လိုက္ဟန္၊ ထမင္းၾကမ္း ထည့္ဟန္ကုိ သမီး ေငးေနမိၿပီးမွ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။
ျခံသည္ မေန႔ကထက္ေတာ့ ရွင္းလင္း၍ ေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ညက ေလအနည္းငယ္ တိုက္ခဲ့ေသးသည္မုိ႔ သစ္ရြက္တို႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ေႂကြသက္လ်က္။ တံျမက္ စည္းကိုင္ကာ ခဏမွ် ရွင္းလင္းၿပီးမွ မ်က္ႏွာသစ္ရသည္။ ေရဘုံဘိုင္အနီးက ေရခ်ဳိးခုံေပၚတြင္ သမီးအတြက္ ကုိယ္တိုက္ဆပ္ျပာ အသစ္၊ သြားတုိက္ေဆး အသစ္မ်ား။ အေဖကေတာ့ ခုထိ ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာ သုံးဆဲ။
ဒုတိယေျမာက္ စားရေသာ အေဖ့လက္ရာသည္ သမီး၏ စိတ္ကို လႈပ္ခတ္ေစဆဲ။ ထမင္းေၾကာ္သည္ ဆား မဆိုစေလာက္ ငန္လ်က္။ ေကာ္ဖီကမူ အခါးေပါ့ေပါ့။ သည္နံနက္ခင္းေတာ့ အေဖ့စားေသာက္ဟန္ကုိ စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ မေငး။ မေငးမိ။ မေန႔ညကထက္ေတာ့ သမီး ေနသားက်ခဲ့ၿပီ။
နံနက္စာ စားေသာက္ၿပီးၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အေဖက ဟင္းခ်က္ရန္ ျပင္ေတာ့သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ သမီး မေနသာၿပီ။ အတန္တန္ ေျပာမရသည့္အဆုံးတြင္မွ အေဖသည္ မီးဖိုခန္းက ခြာ၏။ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာက ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ေရဒီယိုႏွင့္ ၿငိမ့္ေနေတာ့သည္။
ဒါကမွ အေဖ့ဟန္အစစ္။ အေမရွိစဥ္ကေတာ့ အေဖသည္ အိမ္ေပၚသို႔ ေရ၊ ထင္း သယ္ယူေပးသည္မွအပ ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး၌ ဝင္ပါသည္မဟုတ္။ သည္အထဲ ဟိုဟင္းမစား၊ သည္ဟင္းမစားဟုပင္ ေၾကးမ်ားလုိက္ေသးသည္။ အေမကေတာ့ အေဖ့အေပၚ အရာရာ အႏြံတာခံသူ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ရွင္သန္ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ားကုိေတာ့ အေဖ ဘယ္သုိ႔ ဘယ္ပုံ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရွာပါလိမ့္။ ေတြးျမဲျဖစ္ေသာ အေတြးကပင္ ထပ္၍ထပ္၍ ေပၚလာျပန္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကအထိ သူ႔ကုိ အသုံးျပဳခဲ့သည့္ အိမ္ရွင္မကုိ လြမ္းဆဲရွိမည္လား။ ထင္းမီးေတာက္မ်ားမွ လြင့္ေသာ မီးခိုးမွ်င္မ်ားေနာက္သို႔ သမီးစိတ္က လိုက္ပါရန္ျပင္သည္။ တစ္ခ်က္မွ် လြင့္လိုက္ေသးေသာ စိတ္အာ႐ုံတြင္ေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ ေဆာင္းရာသီက ျပန္ခ်ိန္မတန္ေသးဘဲ အေမ့ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မီရန္ အိမ္သို႔ ေရာက္လာရသည့္ ပုံရိပ္မ်ား၊ ရက္ပုိင္းအတြင္းတြင္ပင္ အေမ့ကုိ လက္လြတ္ခဲ့ရသည့္ ပုံရိပ္မ်ားကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။
အေမ့ရက္လည္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အေဖ့ကို ခြဲခြာရျပန္ေလသည္။ ၿမိဳ႕ျပအလုပ္ခြင္သည္ သမီးကုိ ႀကိဳႏွင့္ၿပီ။ ဘဝသည္ သမီးတို႔လို လူအမ်ားအား လြမ္းဆြတ္နာက်င္ရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ေပးသည္မဟုတ္။
ေနအိမ္တြင္ အေဖတစ္ေယာက္တည္းပင္ က်န္ရစ္ေသာ္ျငား ရြာ၌ အမ်ဳိးအေဆြတုိ႔လည္း ရွိသည္မို႔ တစ္ဖက္တြင္ေတာ့ စိတ္ခ်စဖြယ္။ သို႔ေပမယ့္ မေတြးဘဲမေနႏုိင္သည္မွာေတာ့ အေဖ့ကုိ ေန႔စဥ္ ဘယ္သူ ခ်က္ျပဳတ္ျပဳစုပါမည္နည္း။ အေဖခုေန က်န္းမာပါေသးရဲ႕၊ မက်န္းမာခ်ိန္တြင္ မည္သူ ဂ႐ုတစိုက္ ရွိပါမည္နည္း။
အေဖအိုကို ထားခဲ့မလို႔လားဟု မသိဆိုးရြားစြာ ေမးတတ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကေတာ့ သမီးရင္ကို ျမားအစင္းမ်ားစြာ ထုိးခတ္သည့္ႏွယ္။
ရက္လည္ၿပီးေနာက္ ျမင္ရေသာ အေဖ့မ်က္ႏွာသည္ ရင္နာစဖြယ္။ ေလာကတြင္ တြယ္ဆုပ္ရာ မရွိေတာ့သူအလား မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က မႈန္မႈိင္းလ်က္။ မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ အေရာင္မွိန္ေဖ်ာ့သြားသည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိ။ သို႔ေသာ္ သမီးေရွ႕တြင္မူ မည္သို႔မွ်မျဖစ္ေလဟန္ ေနတတ္ျပန္သည္။
သမီးသည္ ရြာမွမထြက္ခြာမီ တစ္ရက္က အေဖ့ေရွ႕ မ်က္ရည္က်မိမည္ စိုးသည္ႏွင့္ အေဒၚအိမ္တြင္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေနခဲ့မိသည္။ အေဒၚလုပ္သူ ေရွ႕တြင္ပင္ မ်က္ရည္က်ရသည္။
"ေဒၚညိဳတုိ႔လည္း ရွိတာပဲ မိခိုင္ရယ္။ ကုိသန္းေဆြက သူ႔ရြာျပန္ေနလည္း ရတာပဲ၊ ဟိုမွာ သူ႔အမ်ဳိးေတြ ရွိတာပဲေကာ။ သူမွ မျပန္ခ်င္ဘဲ။ ဒီမွာ ေနခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေနပေစ။ မမ မရွိေတာ့လည္း ေဒၚညိဳတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ ရွိတာပ။ သမီးလည္း မသြားလုိ႔ ရြာမွာ ဘာလုပ္မလဲ။ ဒီမွာ လယ္စိုက္တာကလြဲၿပီး ဘာအလုပ္လည္း မရွိ"
"ရြာကုိအၿပီး ျပန္လာလုိ႔လည္း မျဖစ္၊ အေဖ့ကို ေခၚထားပါလား ဆိုေတာ့လည္း အိမ္ကုိ ဒီေလာက္ ျပန္ပုိ႔ႏုိင္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေခြၽတာ ေနရတာ။ ဒါကိုပဲ စိတ္မေကာင္းဘူး ေဒၚညိဳရဲ႕"
ထိုညေနခင္းက နာနာက်င္က်င္ ငို႐ိႈက္ခဲ့မိသည္ကုိ ျပန္ေတြးတိုင္း သတိတရရွိဆဲ။ အေမ့အေလာင္း ေျမက်စဥ္က ငိုသည့္အလား။ သို႔ေသာ္ အေဖ့ေရွ႕ ျပန္ေရာက္လွ်င္ကား သမီးမ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္တစ္စ မရွိေတာ့ေပ။
သည္လိုႏွင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ကုိ ေက်ာခိုင္းရသည္။ အေဖ့ကို ကန္ေတာ့ရသည္။ ကန္ေတာ့စဥ္ မ်က္ရည္က်ခ်င္သည္ကုိ အေတာ္ပင္ ထိန္းခဲ့ရသည္။ အိမ္ႏွင့္ တစစ ေဝးကြာလွ်င္ကား စက္ေလွေပၚ၌ တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္ က်မိျပန္သည္။
ရြာႏွင့္ တစ္မုိင္ခ်င္း ေဝးကြာလွ်င္ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ တစ္မိုင္ခ်င္း နီးကပ္လာခဲ့သည္။ သမား႐ိုးက်ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရျပန္သည္။ ရက္မ်ား တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္လြန္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့လည္း ရာသီစက္ဝန္းက တစ္ေက်ာ့လည္ရန္ ျပင္ၿပီမို႔ ေႏြဦးသည္ သမီးကို အိမ္ျပန္ပို႔ခဲ့ၿပီ။
အိမ္သုိ႔ ေရာက္ေသာ္ အရာရာ အသစ္ျဖစ္ရျပန္သည္။
အေမ့ကို လြမ္းတစိတ္သည္ ယခုပင္ ရင္၌လႈိက္ခတ္ကာ ေနသည္။ ဟင္းအိုးကုိ ေမႊေနရင္းက မီးခိုးေၾကာင့္ဟု ေတြးမိမလို မ်က္ရည္က်ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာက ေရဒီယိုသံကုိ ၾကားေတာ့ စိတ္ကအလုိလို တင္းႏွင့္ျပန္သည္။
ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္တြင္ေတာ့ သမီးလက္ရာမ်ား အေဖ့ကုိ ေကြၽးေမြးႏုိင္ၿပီ။ အေမ့ထက္ မပုိေစကာမူ တစ္နည္းတစ္ဖုံ စားၿမိန္မည့္ ဟင္းလ်ာမ်ား။ ေခါင္းမေဖာ္စတမ္း စားေသာက္ေသာ အေဖ့ဟန္ကုိ ျမင္ရလွ်င္ေတာ့ ဒါသည္ လမ်ားစြာအတြင္း ပထမဆုံးေပလားဟု မေတြးဘဲ မေနႏိုင္။ ထိုအေတြးက သမီးကုိ နာက်င္ေစပါသည္။
* * *
သမီးသည္ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာတြင္ ေငးေငးရီရီ ရပ္လ်က္ ရွိ၏။ ေရွ႕တြင္ေတာ့ ေန႔အလင္းေရာင္ ေကာင္းစြာပက္ျဖန္း ဝင္ေရာက္ေနေသာ ဧည့္ခန္းျမင္ကြင္း။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္၏ အေရွ႕ပုိင္းကာလမ်ားကေတာ့ သမီးတုိ႔အိမ္သည္ ေက်းလက္က အိမ္ငယ္ေလးမ်ားတြင္ ရွိတတ္ေသာ သာမန္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားသာ ျဖည့္ဆည္းထားေစကာမူ ေသသပ္ေနေပ်ာ္ဖြယ္။ အိမ္၏ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖုန္မရွိ။ အေမသည္ အိမ္ရွင္မ ပီသလွသူ။ သမီးကေတာ့ အေမ့ေျခရာပင္ မနင္းႏုိင္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ ႏွစ္အခ်ဳိ႕ ၾကာေအာင္ အေဆာင္ေနလာရေလရာ အိမ္မႈကိစၥ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သမီးႏွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္။
အိမ္သုိ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေရာက္တုိင္းေတာ့ အေမ့ စီမံမႈေအာက္၌ သပ္ရပ္ေအးခ်မ္းေနေသာ အိမ္ငယ္သည္ သမီးကုိ ျပန္မသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ျမဲ။ အတိတ္က အိမ္။ ပစၥဳပၸန္တြင္ေတာ့ ျမင္ကြင္းသည္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။
သမီးသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ရက္တြင္ပင္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကုိ အစျပဳရသည္။ အေဖကား တားျမစ္လိုဟန္။ သို႔ေသာ္ သမီးလက္သမီးေျခ လုပ္ကုိင္သမွ်ကုိေတာ့ ပီတိအျပံဳးႏွင့္ ေငးလ်က္။
အိမ္ၾကမ္းျပင္တုိ႔သည္ ႏွစ္ရက္မွ် တိုက္ခြၽတ္ၿပီးေသာ္ အေရာင္နည္းနည္း ထြက္လာၿပီ။ အနည္းငယ္ စုတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဖ်ာကုိပင္ ခင္း၍ အေဖက ဧည့္ခန္း၌ အိပ္တတ္ေလရာ သည္ဖ်ာကုိ အသစ္လဲေပးရ၏။ အိပ္ရာခင္း၊ ေခါင္းအုံး၊ ေစာင္တို႔ကုိလည္း ေလွ်ာ္တန္တာေလွ်ာ္၊ လဲတန္တာ လဲရသည္။ အေဖ့အလိုျဖင့္ေတာ့ ေသတၱာထဲတြင္သာ ပစၥည္းအသစ္တုိ႔ ခိုေအာင္းေနရေတာ့မည္။ သိသိသာသာ ျပဲေနလ်က္က အေဖ ဝတ္ျမဲျဖစ္ေသာ အက်ႌေဟာင္းတုိ႔ကိုလည္း အစေဖ်ာက္ပစ္ရသည္။
ဧည့္ခန္းေထာင့္က စားပြဲေပၚတြင္ကား မည္သို႔ ပြေယာင္းေနသည္ဟုပင္ ေျပာျပတတ္မည္ မဟုတ္။ စာအုပ္မ်ား၊ ဖေယာင္းတိုင္ အတုိအစ၊ မီးျခစ္၊ ေဆးေပါ့လိပ္၊ ကြမ္းဘူး၊ သာေရးနာေရး ဖိတ္စာအေဟာင္းမ်ား၊ ျမန္မာေဆးအခ်ဳိ႕ စသည္ စသည္တို႔သည္ စားပြဲေပၚ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း ဖ႐ိုဖရဲ ေနရာယူလ်က္။ စားပြဲကား ညစ္ေထးေထး အေရာင္ပင္ ေပါက္ေနၿပီ။
ကာလမ်ားစြာက ျမင္ေနက်လို စားပြဲကုိ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ေနရာတက်ႏွင့္ ရွင္းလင္းၿပီးေသာ္ အိမ္နံရံထက္က ဓာတ္ပုံေဟာင္းမ်ားကို ဖုန္သုတ္ရသည္။ သမီးတုိ႔ မိသားစု သုံးေယာက္၏ ဓာတ္ပုံ၊ သမီး မႏၲေလးတြင္ ဘြဲ႕ယူစဥ္က ဓာတ္ပုံမ်ား။ မိသားစုဓာတ္ပုံ ႐ိုက္စဥ္ကေတာ့ သမီး ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ။ အေဖႏွင့္ အေမသည္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခဲလွသူမ်ား။ သည္တစ္ပုံ ႐ိုက္ျဖစ္ၾကဖို႔ပင္ အေတာ္စည္း႐ုံးယူခဲ့ရသည္ကုိ သတိရေနသည္။ သမီးသည္ မိဘမ်ား အလယ္တြင္ ရပ္လ်က္။ ေတာက္ပေသာ အျပံဳးပန္း သုံးပြင့္။
ေႏြဦးေလေျပ ေဝ့ဝဲတုိက္ခတ္သလို သမီး သက္ဝင္လႈပ္ရွားေသာ္ အိမ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လုံးပီလာ၏။ ဘုရားစင္သည္ ဆီမီး၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္းႏွင့္။ အိမ္၌ ပစၥည္းအေသးအမႊားကအစ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ။ ေတာရြာကေလးက အိမ္ေပမယ့္ ႐ိုးဂုဏ္ႏွင့္ ေနေပ်ာ္စဖြယ္။ အရင္ကလိုေပါ့။
"ဒါမ်ဳိးေနရဖို႔ သမီး ျပန္လာမွပဲေဟ့"ဟု အေဖက သူ႔ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာျပလွ်င္ေတာ့ သမီးသည္ ဝမ္းနည္းသည့္ၾကားက ျပံဳးေနရသည္။
အိမ္ေအာက္တြင္ကား ေန႔ခင္းဘက္ဆို အေဖ့မွာ အားလပ္သည္မရွိ။ ဖုန္းတစ္လုံးခ်ကာ အဝင္ဖုန္းမွန္သမွ် ေခၚေပးသည္။ ဖုန္းဆက္သူလာကလည္း ဆက္ေပေတာ့။ အဲ ... ဖုန္းေျပာၿပီးလွ်င္ကား သူတုိ႔သည္ အေဖႏွင့္လည္း စကားျပတ္ၾကသည္မဟုတ္။ ရပ္အေၾကာင္း ရြာအေၾကာင္းသည္ အိမ္ေပၚသုိ႔ပင္ ပ်ံ႕လြင့္လာတတ္ေပသည္။
အေမရွိစဥ္ကလည္း အေဖက သည္သုိ႔ပင္။ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝမွ အနားယူစဥ္ အေဖ့တြင္ အခ်ိန္ပုိမ်ားစြာ။ စက္ဘီးတလႊားလႊားႏွင့္ ဖုန္းေခၚေပးသည္ကုိ သမီး ျမင္စက မၾကည္ျဖဴေပ။ သမီးလုပ္သူက ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ေနရက္နဲ႔ ရွက္စရာ။
"ဒါေလး လုပ္ေနမွ သူ႔ကုိယ္သူ အလုပ္လုပ္ေနတယ္လုိ႔ ေပ်ာ္တာ သမီး၊ ေနပါေစ" ဟု ရပ္ရြာတြင္ စပါးေပး၊ ပဲေပး အနည္းငယ္လုပ္တတ္၍ ေငြရႊင္ေသာ အိမ္ရွင္မ အေမက ခ်စ္ခင္ခြင့္လြတ္ျပံဳးႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္တတ္သည္ကုိ ခုေတာ့ သတိရစရာျဖစ္လာသည္။
အေမ့ ရက္လည္ၿပီးေနာက္ သမီးၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္၍ ႏွစ္လ၊ သုံးလမွ်ရွိလွ်င္ အေဖက တစ္မ်ဳိးဆန္းသစ္လာသည္မွာ ေနာက္ႏွစ္ ေႏြေပါက္လွ်င္ အေအးေရာင္းမတဲ့။ ဒါကုိေတာ့ သမီးက ကန္႔ကြက္ရသည္။ ရြာမွာ ဘယ္သူက အေအးေတြ ဘာေတြ တခုတ္တရ လာေသာက္မွာမို႔လဲ။ အလကား သက္သက္ပင္ပန္းလုိ႔။ သမီး ဒီထက္ပုိၿပီး ေငြပုိ႔ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွာေပါ့။
အေဖႏွင့္သာ အတုိက္အခံလုပ္ ေျပာရေသာ္လည္း သည္ဆႏၵမွာ ေငြ၌ အရင္းမခံသည္ကို နားလည္ေနျပန္သည္။ အိမ္တြင္ လူအဝင္အထြက္ မျပတ္မွသာ အထီးက်န္မႈက အေဖ့ကုိ အရိပ္ထုိးမည္ မဟုတ္။ အေဖ့မွာ ေနာက္ေက်ာဘက္ ငဲ့ၾကည့္လွ်င္ပင္ အရိပ္တစ္စ မျမင္ရသည့္ေန႔လည္း ရွိရွာမည္ မဟုတ္လား။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ အေဖသည္ အေအးဆုိင္ ဖြင့္ေရး၊ မဖြင့္ေရးကုိ သမီးထံ အေရးမဆိုေတာ့။ သမီးကလည္း အစမေဖာ္။ စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ေတြးမိလာသည္မွာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ထင္တာသာ လုပ္ပါေစ။
သို႔ေသာ္လည္း ေႏြဦးေပါက္ သမီး အိမ္ျပန္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ အိမ္၌ အေအးဆုိင္ မေတြ႕ရ။ ႏွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ အေျခက်ခဲ့သည့္ အထိုင္ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္သာ အေဖ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေတာ့သည္။
* * *
"မိခိုင္ေရ နင္ျပန္ရင္ နင့္အေဖကေတာ့ လြမ္းေနမွာပဲေဟ့"
ရြာလယ္လမ္းကုိ ျဖတ္လာစဥ္ သည္စကားသံတို႔သည္ သမီး၏ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ အရပ္တို႔ဆီမွ ပ်ံ႕လြင့္လာသလိုပင္ ရွိေတာ့သည္။ သည္ညေနခင္း အဘြားအိမ္ရိွရာ ရြာေျမာက္ပိုင္းသို႔ သြားၿပီးအျပန္၌ ရြာလယ္လမ္းကို ျဖတ္လာရသည္။ လမ္းတြင္ေတြ႕သမွ် အသိအကြၽမ္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ အေဆြအမ်ဳိး၊ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္ မကင္းေသာ ေနအိမ္တို႔ဆိုလွ်င္ ခဏမွ် ရပ္လ်က္ စကားဆိုရသည္။ စကား ၁၀ ခြန္းပင္ ဆိုျဖစ္သည္ ရွိေစဦး၊ ေနာက္ဆုံးတစ္ခြန္းကေတာ့ သည္စကားသာျဖစ္ပါသည္။
ခြဲခြာဖို႔ ရက္တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာၿပီ။ ျပန္ရေတာ့မည္။ ရြာမွျပန္ရေတာ့မည္။ သမီး မေတြးဘဲေနေသာ အေတြးကို သူတို႔ အစေဖာ္ၾကသည္။ သည္စကားကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကားရလွ်င္ေတာ့ ျပံဳး႐ုံသာ တုံ႔ျပန္ျဖစ္ေတာ့သည္။ သမီး ႏႈတ္ဆြံ႕ရေလၿပီ။
သမီး ခ်စ္ခင္ေသာ ဇာတိေျမကား ႏွစ္မ်ားစြာကလိုပင္ ေသဝပ္ၿငိမ္းခ်မ္းျမဲပင္။ သမီးတို႔ ကေလးသာသာအရြယ္၌ ၿငိမ္းခဲ့ေသာ စစ္မီးက တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေတာက္ေလာင္ရေသာ္လည္း သည္အရပ္သို႔မူ မီးစကေလးပင္ မစင္ဘူးဆိုရမည္။ ခုခ်ိန္အထိ ေအးခ်မ္းေနျမဲ။
ေတာင္သူလယ္လုပ္သူတို႔ အဓိကေနထိုင္ေသာ ရြာကေလးေပမို႔ အခ်ိန္တန္လွ်င္ လယ္ထဲ ဆင္းကာ လယ္ထဲက တက္ေတာ့လည္း အေဆာင္အေယာင္ မရွိေသာ အိမ္ငယ္ေလးမ်ား၌ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ေနေပ်ာ္ၾကျမဲ။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေႂကြးမတင္႐ုံသာ လည္ပတ္ေနၾကရေသာ္လည္း လယ္ျပင္ေတာတစ္ခြင္ စိမ္းျမျမ ေရႊေရာင္သန္းသည္ႏွင့္ပင္ ျပံဳးရႊင္စရာ ျဖစ္ရသည္။ ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ ေတာသူေတာင္သားတို႔၏ ဘဝအေဖာ္တည္း။
ကေလးတို႔သည္ စာေမးပြဲမ်ားမွ အနားရၿပီမို႔ ရြာလယ္လမ္းေပၚ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလ်က္ရွိၾကသည္။ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္မ်ား။ သည့္ထက္ နည္းနည္းႀကီးလွ်င္ေတာ့ မိဘမ်ား လယ္ထဲယာထဲဆင္းလွ်င္ တတ္ႏုိင္သည့္ဘက္က ကူရၿပီမို႔ သည္လို ကေလးပီပီ ေဆာ့ကစားေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္မဟုတ္ေပ။
ဖုန္အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနသည့္ ကေလးတို႔သည္ သူတို႔အနီးက ျဖတ္ေလွ်ာက္ေလေသာ သမီးကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ ေငးေနၾကေသးသည္။ ေက်ာင္းၿပီး၍ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့သည့္ ကာလအတြင္း တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေလး၊ ငါးရက္မွ်သာ ေနရပ္ျပန္ႏုိင္သည့္ သမီးကို သူတို႔ သိၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ မ်က္ႏွာေလးမ်ားက စူးစမ္းရိပ္ကုိ သမီး အျပံဳးႏွင့္ တုံ႔ျပန္မိသည္။
သည္ကေလးေတြ ကေလးပီပီ ႀကီးျပင္းၾကပါေစ။ သမီးလို၊ သမီး၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာလို မိဘႏွင့္၊ ခ်စ္ခင္သူႏွင့္ ေဝးကြာလြန္းေသာ အရပ္၌ ေနထုိင္ရွင္သန္ရျခင္းလည္း မရွိပါေစႏွင့္။ ဇာတိရပ္ရြာ၌ သက္ႀကီးရြယ္ႀကီး အမိအဖတို႔ကို ေနာက္ဆံတင္းလ်က္ ခ်န္ရစ္ရျခင္းသည္ တျမည့္ျမည့္နာက်င္ရေသာ ဒဏ္ရာတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း သမီး ေကာင္းစြာ သိခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုဒဏ္ရာသည္ လြဲေရွာင္ရႏုိင္ေသာ ဒဏ္ရာလည္း မဟုတ္။ တျမည့္ျမည့္နာလ်က္က တြယ္ဖက္ရသည့္ ဒဏ္ရာ။
ျခံႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာ၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ျခံစည္း႐ိုး အသစ္ကာရန္အတြက္ ဝါးျခမ္းျပားမ်ား အေခ်ာသပ္ ျပင္ဆင္ေနေသာ အေဖ့ကုိ လွမ္းျမင္ရ၏။ ျခံစည္း႐ိုးအေဟာင္းမွာကား က်ဳိးတိုးက်ဲတဲပင္မို႔ ျခံဝိုင္းအတြင္းသို႔ လမ္းေပၚမွပင္ ျမင္သာေနသည္။
အေဖသည္ သူ႔အလုပ္ကုိသူ အာ႐ုံထားလ်က္ ေဘးဘီကုိပင္ အမႈမထားဟန္။ တစ္ခ်ိန္က သမီးခိုစီးခဲ့ဖူးေသာ၊ ခုေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတြဲက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ အေဖ့ လက္ေမာင္း ႂကြက္သားမ်ားကလည္း စည္းခ်က္ညီညီ လႈပ္ခတ္လ်က္။ အနီးကပ္ ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ အေရးအေၾကာင္းမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည့္ မ်က္ႏွာ၌ ေခြၽးတို႔ စိုလက္ေနသည္ကုိ ျမင္ရေပမည္။
"အေဖကလည္း ျခံကာတာပဲ လူငွားၿပီး ကာလုိက္တာ မဟုတ္ဘူး" ဟု နံနက္တုန္းက ေျပာမိေတာ့ အေဖက ရယ္၏။ လက္အစုံ တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ရွားလ်က္ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုမူ မရပ္။
"ဒီဘက္မွာ အငယ္ပိုင္းက ဘယ္ေလာက္ရွားသြားၿပီလဲ ဆိုတာ မသိဘူးလားေအး။ ျခံစည္း႐ိုးကာဖို႔ ေနေနသာသာ၊ သူမ်ားေတြ လယ္တစ္ခါ ထြန္ေရးစရင္ေတာင္ သူရင္းငွား ရွာရတာ ဘယ္ေလာက္ ခက္တယ္မွတ္လို႔လဲ။ တို႔ရြာဟာ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြ၊ ကေလးေတြ ေနတဲ့ရြာပ"
သမီးသည္ အေဖ့စကားကုိ တုံ႔ျပန္ရန္ စကားစရွာမရ။ ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ၍ ျပံဳးလုိက္ရေသာ အျပံဳးကလည္း အသက္ကင္းမဲ့ ေနေလမလား။ သည္အျပံဳးကုိေတာ့ အေဖက ေခါင္းငုံ႔၍ အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္မုိ႔ ေတြ႕ျမင္ခဲ့မည္မဟုတ္ပါေပ။
* * *
မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေရႊအဆင္းသည္ ဝင္းပလ်က္ရိွ၏။ ဆြဲႀကိဳးတစ္ကုံး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပြဲလမ္းရွိမွ အေမ ထုတ္ဆြဲတတ္ေသာ ဆြဲႀကိဳး။
သမီးသည္ လက္ထဲေရာက္ေနေသာ ဘူးကေလးကို ေတြေတြေဝေဝ ငုံ႔ၾကည့္ေနသည္။ အေဖ့ကုိ ႐ုတ္တရက္ စကား ျပန္မဆိုႏုိင္။ သည္ဆြဲႀကိဳး သမီးအတြက္ဆိုပဲ။
"သမီး ယူသြားေတာ့။ ဟိုမွာ ေငြေလးဘာေလးလိုေတာ့ ေရာင္းရတာပ။ အေဖ့မွာ ေပးစရာလည္း ဘာမွမရွိ"
စကားစရွာမရသည္ႏွင့္အမွ် သမီး မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ အေမရွိစဥ္ကလည္း သည္လိုပဲေလ။ သမီး ၿမိဳ႕ျပန္ခ်ိန္တိုင္း သည္ဆြဲႀကိဳးကုိ ထည့္ေပးရန္ မၾကာခဏ ႀကိဳးစားရွာသည္။ သမီးက ေခါင္းတခါခါ လက္တခါခါ ျငင္းဆန္လွ်င္ အေမ့မွာ မ်က္ႏွာမေကာင္း။
"အေမ့ႀကိဳးႀကီးကျဖင့္ လွလည္းမလွဘဲနဲ႔၊ ဒီလို ပုံစံမ်ဳိး သမီးမႀကိဳက္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေရႊက ေခတ္မစားဘူး၊ ပလက္တီနမ္တို႔ ဘာတို႔မွ ေခတ္စားတာ" ဟု စကား အလိမၼာသုံးလွ်င္လည္း အေမက မေလွ်ာ့ေသး။ ေငြလိုရင္ ေရာင္းသုံးေပါ့တဲ့။ သမီး အတန္တန္ ျငင္းဆန္မွ ေသတၱာထဲက နဂိုေနရာ ျပန္ေရာက္ေတာ့သည္။
ခုလည္း အေဖက သမီးထံ သည္ဆြဲႀကိဳး လက္ကမ္းရန္ ႀကိဳးစားေနၿပီ။ ဆြဲႀကိဳးဘူးေလးကို အေဖ့ထံ ျပန္ေပးေတာ့ အေဖက လက္မခံ။ ေခါင္းခါမဆုံး။ သို႔ေသာ္ သမီးက မေလွ်ာ့။ သည္တစ္ႀကိမ္လည္း မေလွ်ာ့ႏုိင္။ ႐ုတ္တရက္ ေငြလိုမည္ ဆိုလွ်င္ တစ္အိမ္လုံး၌ သည္ပစၥည္းတစ္ခုသာ ထုခြဲစရာရိွတာ သမီး မသိတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အေဖပဲ လိုရမယ္ရသိမ္းထားပါဟု အထပ္ထပ္ဆိုေတာ့ သမီး၏ မ်က္ဝန္းအရိပ္ ခိုင္မာမႈကုိ နားလည္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်ရွာသည္။ အေဖ့ မ်က္ဝန္းမွာ စိုလက္ေန၏။
ညက တျဖည္းျဖည္း ရင့္ေရာ္လာလွ်င္ေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ဦး စကားနည္းသထက္ နည္းလာရသည္။ သည္တစ္ညသည္ အိမ္၌ သမီးေနာက္ဆုံး ရွိမည့္ည။ မနက္ျဖန္မနက္ ရြာက ထြက္ရမည္။ ၿမိဳ႕မွတစ္ဆင့္ အေဝးေျပးကားျဖင့္ ခရီးဆက္ရမည္။
ညဦးပုိင္းတုန္းကေတာ့ အေဒၚမိသားစုက အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာၾကေသးသည္။ မနက္ပိုင္းေတာ့ လယ္ေတာသြားၾကမည္မို႔ ညကတည္းက အႀကိဳႏႈတ္ဆက္ရန္။
အေဒၚလုပ္သူ ေရာက္လာစဥ္ သမီးသည္ မီးဖိုခန္းတြင္ အလုပ္မ်ား၍ေနသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ အလုပ္ပိတ္ရက္ သမီးျပန္ေရာက္ခ်ိန္ အေမ လုပ္ပံုကုိင္ပုံအတုိင္း တစ္ညေနခင္းလုံး မီးဖိုခန္းတြင္သာ။ ဟင္းလ်ာမ်ားစြာ ေၾကာ္ေလွာ္ရသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ေဈးက အသားငါး လွမ္းမွာခဲ့သည္မို႔ အေဖ့ကို ပို၍ပင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ေကြၽးႏုိင္ခဲ့သည္။ ညစာစားၿပီးလွ်င္လည္း မနားႏုိင္ေသး။ ေၾကာ္ေလွာ္ထားသမွ် ဟင္းလ်ာတို႔ကို လက္စသတ္ျပင္ဆင္ဆဲ။
"ဟင္းေတြ ထည့္ေနတာပဲေအး။ ဘာလဲ မိခိုင္ ယူသြားဖို႔ လား" ဟု ေဒၚညိဳက ေမးလွ်င္ သမီးက တစ္ခ်က္ရယ္ေမာမိသည္။
"မဟုတ္ဘူး ေဒၚညိဳေရ။ ဒါ အေဖ့အတြက္ ေၾကာ္ေပးခဲ့တာ။ သမီး ဒီတစ္ခါ ဘာမွ ယူမသြားေတာ့ဘူး"
စကားေျပာလက္စႏွင့္ပင္ မီးဖိုခန္းက စင္ေလးေပၚသို႔ ဟင္းေၾကာ္ဘူးမ်ား အစီအရီ တင္ရသည္။ ပုစြန္ေျခာက္ေၾကာ္၊ ငါးမြေၾကာ္၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ စသည္စသည္ျဖင့္။ ဒါကေတာ့ ကာလရွည္စားရန္။ သမီးျပန္စ ရက္ပုိင္းအတြင္း စားေသာက္ႏုိင္မည့္ ၾကက္သားျပဳတ္ေၾကာ္၊ ဝက္သားေၾကာ္ တို႔ကေတာ့ ခ်ဳိင့္ထဲမွာ။
"အိမ္မွာ လာစားလို႔ ေျပာရေအာင္ကလည္း ေဒၚညိဳတုိ႔က လယ္ထဲမွာ အေနမ်ားတယ္ေကာ။ တစ္ခါတေလ ဟင္းေကာင္းေလး ခ်က္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြ လာပို႔ခုိင္းတယ္။ ေျပာသာေျပာရတာ ဟင္းကလည္းေအး ေဒၚညိဳတုိ႔က ဟင္းေလွာ္ေပါင္းေလး ဘာေလးပဲ လုပ္စားတာမ်ားေတာ့ ကုိသန္းေဆြက ဒါမ်ဳိးေတြ စားတတ္တာလည္း မဟုတ္ေနာ့" ဟု ေဒၚညိဳက ဆိုလွ်င္ ကုိယ့္အေဖ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိသည့္ သမီးမွာ ျပံဳးေနရ၏။
အိမ္ေရွ႕ဘက္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ အေဖႏွင့္ ေဒၚညိဳ႕ခင္ပြန္းတုိ႔ စကားေကာင္းေနၾကသည္ကုိ ျမင္ရ၏။ ေလးႏွစ္ေက်ာ္မွ် ရွိေသးေသာ ညီမငယ္ေလးသည္ သူ႔ဖခင္ကို မွီႏြဲ႕ကာ သမီးထံ လွမ္း၍ ျပံဳးရယ္ျပေနသည္။
"အိမ္လည္း ရွင္းသြားတာပ။ အမိႈက္မရွိ၊ ဖုန္မရွိ၊ ဘာမရွိ။ ၾကည့္စမ္း ေဆးေတြလည္း ဝယ္ထားခဲ့ေပးတာလား"
စားပြဲေပၚတြင္ အစီအရီရွိေနေသာ ျမန္မာေဆး၊ အဂၤလိပ္ေဆးမ်ားကုိ ေဒၚညိဳက တစ္ဘူးခ်င္း ကုိင္ၾကည့္ေနသည္။ အေဖက ေသြးတိုးရွိသူ။ ရံဖန္ရံခါလည္း အစာအိမ္က ေႏွာင့္ တတ္ျပန္သည္။ အစာမေၾက ရင္ျပည့္ျခင္းကေတာ့ အေဖႏွင့္ အသားက်လ်က္ရွိ၏။
"လူၾကံဳမရွိဘူးဆိုၿပီး အေဖ ေပေတေနမွာစိုးလုိ႔"
ေဒၚညိဳၾကားသာ႐ုံ သမီး တုိးတုိးဆိုရသည္။
ဝရံတာဘက္ အၾကည့္ေရႊ႕ေသာ္ အေဖသည္ ညီမငယ္ေလးႏွင့္ စေနာက္ရယ္ေမာလ်က္။ ရယ္သံက ခပ္လြင္လြင္။ အေဖ့အျပံဳးမ်က္ႏွာကို မနက္ျဖန္မနက္ ဒီလိုျမင္ခြင့္ရပါ့မလား။
အရင့္အရင္ အိမ္မွ ခြဲခြာရတုန္းကေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ခ်န္ခဲ့ရစဥ္ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ျပန္လာမွာပဲဟု ေျဖေတြးေတြးႏုိင္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ သည္အေတြးကို သမီးကုိယ္တုိင္လည္း မေတြးႏုိင္။ အစစအရာရာ ေနာက္ဆံတင္းလ်က္။ အေဖ့မ်က္ႏွာရိပ္ကုိ တစ္ေနကုန္ အကဲခတ္ေနရသည္။ အေဖကား ဝမ္းနည္းဟန္ကုိပင္ မျပပါတကား။
အေဒၚမိသားစု ႏႈတ္ဆက္ျပန္ၾကလွ်င္ေတာ့ အိမ္၌ သားအဖ ႏွစ္ဦးသာ က်န္ရသည္။ အေဖသည္ ေရဒီယိုကုိ ဟိုလွည့္သည္လွည့္ျဖင့္ ဝရံတာက ခုံတြင္ ျမဲလ်က္။ သမီးကို စကား မစ။ သမီးကလည္း အခန္းတြင္း၌ ခရီးေဆာင္အိတ္ျပင္လ်က္။
ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ဝရံတာက ခြာသည့္ အေဖ့ေျခသံကုိ ၾကားရသည္။ ေရဒီယိုသံကမူ တိတ္ခဲ့ၿပီ။
"သမီး ေကာ္ဖီေလး ေသာက္ဦးမလားေဟ့။ အေဖေဖ်ာ္ လုိက္မယ္"
"ေသာက္တာေပါ့ဗ်ာ" ဟု ငယ္တုန္းကေျဖေနက် ေလသံႏွင့္ဆိုေတာ့ အေဖ့ရယ္သံကုိ ၾကားရ၏။
အေဖ့ ေျခသံတရွပ္ရွပ္သည္ ဧည့္ခန္းကို ျဖတ္သြားသည္။ မီးဖိုခန္းတံခါးကို တြန္းဝင္သံ။ ငါ့ႏွယ္၊ ေကာ္ဖီေလး ကုိယ္တိုင္ေဖ်ာ္လုိက္ရမွာ။
ခရီးေဆာင္အိတ္ကို အသာထားကာ မီးဖိုခန္းဆီသို႔ သမီးေလွ်ာက္လာသည္။ ေကာ္ဖီဘူး၊ သၾကားဘူး စသည္တို႔ ဖြင့္သံ၊ ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္ ဇြန္းထိခတ္သံလည္း ေပၚထြက္မလာေသး။ အေဖ မျမင္မစမ္းမ်ား ျဖစ္ေနေလသလား။ မီးဖိုခန္းဝမွ အတြင္းသို႔ သမီး ေခါင္းျပဴၾကည့္လုိက္သည္။
အေဖ ...။
ေခၚသံသည္ ရင္ထဲမွသာ လိႈက္တက္လာသည္။ ႏႈတ္ဖ်ားသုိ႔မူ ေရာက္မလာ။ တစ္စုံတစ္ခုက ဆုပ္ဆြဲလုိက္သလို ႏွလုံးက ဆို႔နင့္နာက်င္စျပဳလာသည္။
အေဖသည္ သမီးကုိ မေတြ႕ေသး။ ေရွ႕သုိ႔ ေငးလ်က္။ သမီး အစီအရီတင္ထားခဲ့သည့္ ဟင္းဘူးေလးမ်ားကုိ ထိေတြ႕စမ္းသပ္လ်က္။ အေဖ့လက္မ်ားကား တုန္ယင္စြာ။
--------
စံပယ္ျဖဴႏု
ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၄။