ေတာင္ထိပ္က ေတးသံ

“ ေတာင္ထိပ္က ေတးသံ ”
▬ /-\ ▬/-\ ▬\ ▬/-\ ▬

 သူ႔အေၾကာင္းကုိ ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကားဖူးေနက်၊ ခ်င္း
ျပည္နယ္၏ အလွဘုရင္မ။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တတိယေျမာက္ အျမင့္ဆုံးေတာင္
၀ိတုိရိယ ဟူ၍။
ဒါက အဂၤလိပ္ေခတ္ အေခၚအေ၀ၚ ဆုိေတာ့ ျပန္ေျပာင္း
ခဲ့ၾကသည္။
ခ်င္းလုိေတာ့ “ေခၚႏုသုမ္”၊ ျမန္မာလုိ နတ္မေတာင္ ဟူ၍။
ေဒသခံေတြက ဒီျမန္မာျပန္ နာမည္ကို မတိက် ေသးဟု
ခံစားေနဆဲပါ။ “ေတာင္ေတြရဲ႕ အေမ” ဟု အဓိပၸာယ္
ရေအာင္ မွည့္ေစခ်င္ပါသတဲ့။
.
ေယာနယ္ ေဆာၿမိဳ႕ကေလးမွ ၁၂ မုိင္ ဆုိလွ်င္ ခ်င္းျပည္နယ္
ကန္ပက္လက္ကို ေရာက္ၿပီ။ ထုိမွသည္ အေရာက္သြား
ရမည္က ခ်င္းအေခၚ “ေခၚႏုသုမ္” ျမန္မာျပည္မွာ တတိယ
အျမင့္ဆုံးဆုိေပမယ့္ ေျမသား ေတာင္ထဲမွာေတာ့ သူက
အျမင့္ဆုံးေတာင္။
ကခ်င္ျပည္နယ္က ခါကာဘုိရာဇီ၊ စာရာေမတိတုိ႔လုိ
ေက်ာက္သား၊ ေရခဲေတာင္ မဟုတ္။
ခ်င္းေတာင္ ဆုိသည္ႏွင့္ “ဇလပ္နီ”ကိုသာ စိတ္ထဲ ျမင္
ေယာင္ၾကည့္ၾကစၿမဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်င္းေတာင္ကို ၃ ေခါက္
ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ေပ ၄-၅ ေထာင္ အထိသာမို႔
ထုိျမင္ခဲလွသည့္ ဇလပ္နီကို ၾကည့္ခ်င္လ်က္ မျမင္ခဲ့ရ။
သူက ေပ ၆ ေထာင္ ၇ ေထာင္ ေက်ာ္မွ ပြင့္သည့္ နတ္ပန္း
ေပကုိး။
.
ခရီးသြား ဧည့္သည္ တစ္ဖြဲ႕လုံးမွာ ေတာင္ဇလပ္နီကို
ရင္ခုန္ခ်င္လွဘိ။ ေပ ၆ ေထာင္ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ရွာၾကမည္။
အရင္ ေတြ႕သူ ကံထူးစတမ္း။ ဒီနတ္ပန္း ဘယ္အဆင္းနဲ႔
ဂုဏ္သတင္း ဒီေလာက္ ေမႊးေနပါ့။ စိတ္ထဲ ႀကံဳး၀ါး
ၾကပါသည္။
*-*-*
အျမင့္ေပ ၄၅၆၀ ေရာက္ေတာ့ “ကန္ပက္လက္”ၿမိဳ႕ကို ႏႈတ္
ဆက္ခြင့္ရသည္။ ကန္ပက္လက္က ထြက္ေတာ့ “ကန္ပုလဲ”
ဆုိသည့္ ကန္ေဟာင္းကို ျမင္ရ၏။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ကန္ပုလဲ
ကေန ကန္ပက္လက္ ျဖစ္သြားတယ္ဟု ဆုိျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အတိအက် မသိခဲ့ရပါ။ထူးျခားေနတာက အျခား
ၿမိဳ႕မ်ားလို(ဟားခါး၊ တီးတိန္၊ တြန္းဇံ၊ မတူပီတုိ႔လို) ခ်င္းနာမည္
ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ရသလဲ။
.
ကန္ပက္လက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါး တာ၀န္ထမ္းဖူးသူ
သမ ဦးစီးမွဴးက ထုိကိစၥကုိ ရွင္းျပပါသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က
ဒီေဒသဟာ မေကြးတုိင္း မင္းႀကီး နယ္ပယ္ထဲမွာပါ။
ေႏြရာသီ အပူေရွာင္ဖို႔ ဒီမွာ ၿမိဳ႕တည္ပါသတဲ့။ ေၾသာ္၊
သူက ရွမ္းျပည္မွာ ကေလာ၊ ယခင္ ေမၿမိဳ႕၊ ယခု ျပင္ဦးလြင္
တုိ႔လုိေပါ့ဟု နားလည္ လုိက္ပါသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕အထြက္မွာ အုတ္တုိက္နီနီ ေခါင္းတုိင္
ျမင့္ႏွင့္ ဘုိတဲ တစ္လုံးကို ျမင္ခဲ့တာကိုး။
ေဒသအေခၚ မႈိင္းတုိက္သည့္ဒဏ္ ခံႏုိင္ရန္ တုိက္နံရံကို
ႏွစ္ထပ္ ကာထားသည့္ ဘုိတဲနီမွာ မီးကၽြမ္း သစ္ငုတ္ေတြ
ေနာက္ ေရွ႕၊ အထီးက်န္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ခ်င္ေနပုံရသည္။
.
ထုိေဒသ တာ၀န္က်သည့္ အမႈထမ္းေတြ က ေျပာသည္။
“ဟုိတုန္းကဆုိ ေဆာင္းေႏွာင္း ရာသီမွာ ေတာေတာင္
သစ္ပင္ေတြ လွခ်က္ဗ်ာ၊ ကုိရီးယား ကားေတြထဲ လွသ
ေလာက္ေတာ့ ဒီကလည္း ၿပိဳင္ရဲသေပါ့၊ ေႏြဦးေပါက္ခါနီး
အေ၀းျမင္ကြင္းမ်ား ၾကည္လင္လုိ႔ကေတာ့ ဟုိးပုပၸားအထိ
လွမ္းျမင္ရတာ” သူက တမ္းတမ္းတတ ေျပာေနရင္းမွ
႐ုတ္တရက္ စကားကို ခ်ဳိးေကြ႕ခ်လိုက္သည္။
“ဒါေပမဲ့ ေတာင္လုံးကၽြတ္ အဲသလုိ ၀ါေရႊနီ စုံေအာင္
လွၿပီးဆုိရင္ တအား ငိုခ်င္တာဗ်”
“ဘာလို႔လဲ” ဟု အားလုံးက မခ်င့္မရဲ ေမးသည္။
“အထီးက်န္ဆန္တာကိုးဗ်၊ ကုိယ္နဲ႔ ဘာသာစကား ရင္ဘတ္ခ်င္း
တူသူေတြမွ မရွိတာ၊ သဘာ၀အလွကို ခံစားဖို႔ ဆုိတာထက္
ျမင္ေစၾကည့္ေစခ်င္သူေတြကို ေျပာႏုိင္ျပႏုိင္မွ၊ ဒီမွာက
အိမ္နီးနားခ်င္းလည္း မရွိ”
ခုေခတ္လုိ ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာနဲ႔ဆုိ နည္းနည္း ေတာ္
ဦးမယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျဖသိမ့္ ေတြးမိသည္။ Viber ဗီဒီယို
ဖုန္းနဲ႔ ႐ုိက္ျပမယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးကို လက္ေတြ႕
ဘ၀က ရက္ရက္စက္စက္ နင္းေခ် သြားသည္။ တယ္လီဖုန္း
လုိင္းေတာင္ ေကာင္း ေကာင္း မမိ။
.
သူ ေျပာျပသည့္ ၀ါေရႊနီေမာင္း ပင္ေပါင္းစုံ ေတာလုံးေ၀
အလွကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေအာင္ ခံစားရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္
ပါေသးသည္။ မီးကၽြမ္း ငုတ္တုတ္ ဒဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္
ထုိေတာင္က ဆံပင္က်ဳိးတုိးက်ဲတဲဘ၀ျဖင့္ မ်က္လႊဲခ်
ရရွာပါ၏။
*-*-*
“ဒီေနရာေတြမွာ အရင္ကဆုိ ၀ံေတြ၊ က်ားေတြ၊ က်ား
သစ္ေတြ ရွိသဗ်၊ ႏြားေနာက္ေတြကလည္း ေပါ”
သူက ေျပာသာေျပာရ အားမရွိလွပုံ။
အခုထိ ႏြားေနာက္ေတာင္ တစ္ေကာင္ မျမင္ရ။ ၀ံေတြက
လူျမင္လွ်င္ ရန္လုပ္တတ္သေလာက္ က်ားကေတာ့
ေရွာင္ေျပးေလ့ ရွိေၾကာင္း ေျပာရင္း ဒီက ေႁမြေဟာက္
ေတြက အေကာင္ ပုိႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာသည္တြင္
ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ဒါေပမဲ့ အပူပုိင္းေဒသက ေႁမြေဟာက္ ေတြလုိ ကိုက္ရင္
ေဆးမမီေလာက္ေအာင္ အဆိပ္မျပင္းဘူးဗ်လုိ႔
ေၾကာက္စိတ္ ေျဖေပးေဖာ္ ရပါသည္။
ထုိခရီးမွာပင္ ပါးရဲထိုးသူ ခ်င္းအဘြားအုိ တခ်ဳိ႕ကုိ ျမင္ခြင့္
ရခဲ့သည္။ ငယ္သူေတြထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
ပါးရဲေခၚ ေဆးမင္ မ်က္ႏွာမွာ ထုိးသည္ကလည္း ေဒသ၊
လူမ်ဳိးတစ္စုႏွင့္ တစ္စု ထုိးပုံမတူ။ ဒီဇုိင္း ကြဲၾကသည္။
Munn ေတြက ေဒါင္လုိက္စင္း ထုိးၿပီး၊ Ngagahေတြက
ကန္႔လန္႔စင္း ထုိးသလုိ၊ Uppriu ေတြက်ေတာ့
မ်က္ႏွာျပင္ ျပည့္လုနီးနီး ထုိးခဲ့ၾကသည္တဲ့။
*-*-*
“ဇလပ္နီေတြ ေတြ႕ရေတာ့မယ္ေဟ့
ေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ ဇလပ္နီေတြ”
ေပ ၆ ေထာင္ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ခရီးသြား ေတြက သံၿပိဳင္
ေအာ္ရင္း အလုအယက္ ရွာေန ၾကသည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္
ရန္လည္း ဟန္တျပင္ျပင္။
.
လုိက္ပုိ႔သူ ေဒသခံကား အားေတာင့္ အားနာ။ ေတာင္
ဇလပ္ပန္းေတြက ရွားကုန္ၿပီ။ ဟုိးတုန္း ကလို မဟုတ္ဘူး။
လူေတြက အလွၾကည့္ တန္ဖိုးမထားဘဲ အမွတ္တရဆုိၿပီး
ခူးယူၾက။ ကုိင္းေတြ ခ်ဳိးဖဲ့ၾကေတာ့ ျမင္ရခဲ သြားၿပီ။
သစ္ေတာဌာနကေတာင္ မခူးယူၾကဖုိ႔ တားေနတာဟု
မသက္မသာ ေရရြတ္ေနပါသည္။ ျမင္ဖူးလုိသူေတြက
မခ်င့္မရဲ၊ ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ရမွာပဲဟု ဇြဲတင္းလာၾကပါ၏။
.
အျမင့္ေပ ၁၀,၀၀၀ နား ေရာက္သည္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းက
သိသာစြာ ေျပာင္းလာပါသည္။ သီးျခားဆန္ေသာ သုိ႔မဟုတ္
ကမာၻအသစ္ တစ္ခုကို ေရာက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေႏြ ေန႔လယ္ေခါင္ေခါင္ အေႏြးထည္ေတြ ထုတ္၀တ္
ရသည္။ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလုံး အပင္ ေတြက အေအးဒဏ္
ခံႏုိင္ေအာင္ က်င့္ႀကံ ေနထုိင္ရသည္ထင့္။ ပုပုလုံးလုံး
ေကြးေကြးေလး ေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ ေႏြးေထြးေသာ
အိပ္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ အိပ္
ႏုိင္ေသာ္လည္း ခ်မ္းေအးလြန္းသည့္ ညမ်ားတြင္
အစြမ္းကုန္ ပုေကြးေနရသည္ႏွင့္ တူလွပါေတာ့သည္။
ေတာင္နံရံ ေလကြယ္ရာအရပ္က အပင္ ေတြ ခါးဆန္႔
ရသမွ်၊ ေလဟာျပင္ဘက္ေနရသည့္ အပင္ေတြက ဂ်ပန္
ဘြန္ဇုိင္းပင္ ေတြလုိခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။
.
အပင္အခ်ဳိ႕မွာ “ေလသုိက္” ဆုိသည့္ ထူးျခားအရာကို
ေဒသခံက ျပသည္။ ဒါဟာ အပင္က ျဖစ္လာတာ
မဟုတ္ဘူး၊ မုိးတြင္းမွာ မႈိင္းတုိက္ရင္းနဲ႔ အပင္ေတြရဲ႕
ကုိင္းေတြမွာ ငွက္သုိက္မွ်င္ေတြလို ျဖစ္လာပါ သတဲ့။
မႈိင္းတုိက္ရင္း ျဖစ္လာတာ ဆုိေတာ့ က်ပ္ခုိးစြဲသလုိလားဟု
ကၽြန္ေတာ္ ေမးရာ သူက အားပါးတရ ရယ္ေနပါသည္။
.
အာဆီယံ အေမြအႏွစ္ ဥယ်ာဥ္ဆုိင္းဘုတ္ နားေရာက္မွ
တစ္ေယာက္က ေတြ႕ၿပီဟု အားရပါးရ ေအာ္ကာ ဓာတ္ပုံ
႐ုိက္သည္။
အပင္ ျမင္သမွ် ေမာ့ၾကည့္ ရွာေဖြခဲ့ရေသာ ဒုကၡလြတ္ၿပီေပါ့။
ေတြ႕ရသည့္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းနီေလးကား အရြက္ေတြထဲ
ပုန္းေနသည့္ ၾကားက ေတြ႕သြားသူေတြကို ရွက္စႏုိး
ရယ္ေနေရာ့ထင့္။
ကြယ္တစ္၀က္ ေပၚတစ္၀က္ ျမင္တစ္၀က္ လႈပ္ခတ္ေနပါသည္။
.
ဒီနတ္မေတာင္တက္လမ္းကို ကားလမ္း ေပါက္သြားသည့္
အေပၚ အျမင္ေတြ မတူၾကပါ။ လူအသြားအလာ မ်ားသည္
ႏွင့္အမွ် သဘာ၀ ၀န္းက်င္ ထိခုိက္မွာစိုးသူေတြက ဘ၀င္
မက် သလို၊ ကုိယ္တုိင္ ေလွ်ာက္မတက္ႏုိင္သူေတြကေတာ့
သေဘာေတြ႕ၾကပါသည္။ အဆုိး အေကာင္း တြဲေနသည့္
ကိစၥမုိ႔ ကုိယ္ ပေယာဂေၾကာင့္ အလွႏွင့္ တန္ဖုိးမ်ား
မထိခုိက္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကဖို႔သာ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ပါ၏။
.
*-*-*
.
ေတာင္ထိပ္ေရာက္ၿပီ။
႐ႈခင္းမ်ားကား နတ္ပန္းခ်ီသို႔။
ၻကမာၻေျမေပၚက အံ့ခ်ီးဖြယ္ အလွမ်ား နည္းတူေတာ့
နတ္မေတာင္ထိပ္လည္း သရဖူေဆာင္းႏုိင္သည္ပဲ။
ေႏြေန႔လယ္ေကာင္ အေႏြးထည္ကုိ ရင္ဘတ္ေစ့ရင္း
သဘာ၀၏ ရခဲေသာ တန္ဖုိး အလွ ဆြဲေဆာင္ရာ
ေမ်ာပါလိုက္ပါ၏။
ထင္း႐ွဴး၊ မဂ်ယ္၊ သစ္အယ္၊ ခ်ယ္ရီ၊ ေတာင္ဇလပ္နီ
တုိ႔ကို ပင္ယံေပၚ ေမာ္ၾကည့္။
ပတ္လည္တံတုိင္း၊ ျမဴဆုိင္းေတာင္ေတြ ေငးေနၿပီးမွ
ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနရာ ေတာင္ထိပ္ ေျမျပင္ မွတ္မထင္
ငုံ႔ၾကည့္မိသည္။
အလုိ...ေျမျပင္မွာ ႀကဲပက္ထားသလို တြယ္ကပ္
ေနၾကတာျဖဴ ျပာ ခရမ္း ပန္းကေလးေတြပါလား။
“ေျမကပ္ ပန္းကေလးေတြ” ဟု တစ္ေယာက္က ေရရြတ္
လုိက္သည္။ ေဒသ အေခၚ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။
ဒီနာမည္ကပင္ သူတုိ႔ သဘာ၀ ျဖစ္တည္မႈကို ေပၚလြင္
လွပါၿပီ။
အျမင့္ေပ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ေတာင္ထိပ္ ေရာက္ေအာင္
အားခဲ လွမ္းလာရသူေတြ အတြက္ အျခား သဘာ၀ အလွ
မ်ားနည္းတူ အေမာေျပ ႏွစ္သိမ့္ႀကိဳသူေတြထဲ ေျမကပ္
ပန္းကေလးေတြလည္း အားတက္သေရာ ပါခဲ့ပါသည္။
.
.▬-▬-▬
‪#‎ကၽြန္ေတာ္တုိ႔‬ ေခါင္းေတြက အျမင့္ ေမွ်ာ္တာ အက်င့္
ပါေနၿပီမို႔ မျမင္ခဲ့ၾကပါ။ သူတုိ႔ ဧည့္၀တ္ေက်ပါလ်က္
ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရပါ။ သိမွတ္ျပဳ မတုံ႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔နံေဘး ကြက္လပ္ ေရြးစရာ စိုးစိမွ်
မနင္းမိေအာင္ ေရွာင္ကြင္းၿပီး ညင္သာ ထုိင္လိုက္
ပါသည္။
.▬-▬-▬
အားမရေသး၍ သူတုိ႔ႏွင့္ နံေဘးယွဥ္ လဲေလ်ာင္း
လိုက္ပါ၏။
သူတုိ႔ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ပိုနီးသြားပါၿပီ။
ေျမကပ္ပန္းကေလးမ်ား၏ ဧည့္ႀကိဳ ေတးသံကို
ခုမွ ၾကားရပါၿပီ။
တန္ဖိုးပ်က္သြားမွာ စိုး၍ ျပန္မေျပာျပတတ္ပါ။
ကိုယ္တုိင္ နားဆင္ခြင့္ ရေစၾကခ်င္ပါသည္။
‪#‎မင္းကုိႏုိင္‬
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္ ၈၃ မွ )