ဘဝေစးမွ်င္ (ႏုႏုုရည္ (အင္းဝ))

ဘဝေစးမွ်င္ (ႏုႏုုရည္ (အင္းဝ))
=======================
ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေတာင္ေတာ္ဆိပ္ကေန ဆင္က်ံဳးဘက္ကို ကူးရတဲ့ လမ္းေလာက္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာေတာ့ မရွိဘူး။ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံေရာ။ လမ္းက အရိပ္မရွိရတဲ့အထဲ ဂ်င္းေက်ာက္ခဲေတြကို ေလာေလာလတ္လတ္ ခင္းထားလိုက္ေသး။ ဒီေန႔မွ ခ်စီးလာခဲ့တ့ဲ သားေရဖိနပ္ အသစ္ေလးေတာ့ ကုန္ပါၿပီ။ ဖုန္ေနေအာင္ သနပ္ခါး လိမ္းထားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြမွာလည္း ေျမနီမႈန္႔ေတြ လူးကုန္ၿပီ။ ေနသိပ္မပူခင္ ဒီလမ္း လာရရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ဆုိးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေစာေစာကတည္းက မလွေမလည္း ကူးဖို႔ပါပဲ။ အလကား ဟိုေကာင္ေတြ မၿပီးႏုိင္တာနဲ႔ ေနပူရတာ။
မနက္ ၉ နာရီေလာက္ မလွေမ ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက ပါသမွ်ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္လုိက္ ႐ႈလိုက္၊ ဖြလိုက္ၾကတာ မၿပီးဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းကို ယူမွာျဖင့္ ယူလိုက္ပါလား။ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ စႏုိးဘူးကို ဖြင့္ၿပီး အၾကာႀကီး အနံ႔ခံေနတဲ့သူနဲ႔။ ကလစ္ေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေခါင္းမွာ ညႇပ္ၾကည့္တဲ့သူက ၾကည့္။ ကလစ္ေတြ ဟ,ကုန္လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတာလည္း မရဘူး။ ပါးအို႔နီဘူးထဲက က်ပ္ျပားေလာက္ မွန္ေလးထဲမွာ ကိုယ့္ မ်က္ႏွာကုိယ္ ျပံဳးၾကည့္တဲ့သူကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဟိုေကာင္မ စိန္ေလးတို႔မ်ား အိရွံ ပန္းရဲေရာင္ အစကို သူ႔ကိုယ္ေပၚ ကပ္ၾကည့္႐ံုတင္ အားမရဘူး။ လည္ပင္းမွာ သုိင္းထားတဲ့ၿပီး ‘ကတ္’ သြားရက္ ေနလိုက္ေသးတယ္။
ဒီလိုပဲ သည္းခံရတာပဲ။ ကုိယ္က ေရာင္းခ်င္တာကိုး။ အင္း ျမတ္လည္း ျမတ္တာကိုး။ ျမတ္တယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း ေငြက ခ်က္ခ်င္း ေပၚတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ‘ကတ္’နဲ႔ ထပ္ရတာ။ ‘ကတ္’ ဆိုတာက အိမ္မိုးတ့ဲ ကတ္ေလ။ အညာအေခၚေပါ့။ သက္ကယ္လိုပဲ ရက္ရတာမ်ိဳးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ကတ္က ဝါးကို အတုိင္းနဲ႔ျဖတ္။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ တစ္ေတာင္ေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီ ဝါးလံုးျပတ္ေလးေတြကို ရွစ္ျခမ္းေလာက္ စိတ္ၿပီးမွ အဲဒီဝါးျခမ္းေတြကို ပါးပါးေလးေတြ လႊာရတာ။ အဲဒီအလႊာ ‘ကတ္စာ’ေတြကို ‘ကတ္တုိင္’လို႔ ေခၚတဲ့ ေလးေတာင္ေလာက္ ဝါးျခမ္းတုိင္ ေလးခုထဲမွာ ရက္သြားရတာ။ ခု ကတ္တစ္ရာ ေပါက္ေဈးက ရွစ္ဆယ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလွေမက ခုႏွစ္ဆယ္ေဈးပဲ ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ဆ ေဈးတင္ထားတ့ဲ သူ႔ပစၥည္းေတြနဲ႔ ထပ္ေတာ့တာပဲ။
အိရွံအစဆုိ အရင္းက ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္။ မလွေမက ကတ္တစ္ရာနဲ႔ ထပ္တယ္။ ခုႏွစ္ဆယ္ေပါ့၊ အစိတ္ျမတ္ေပါ့။ တကၠသိုလ္မိတ္ကပ္တို႔၊ ပေလးဘိြဳင္းတို႔ဆုိ ဝယ္ရတာက အလြန္ဆံုး တစ္ဆယ္ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မလွေမက ကပ္ သံုးဆယ္ပဲ။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးက်ပ္ပဲ။ တျခား အလွကုန္ ပစၥည္းေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ သူ႔ေဈးနဲ႔သူေပါ့။ ကတ္ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ထပ္တန္တာထပ္။ သံုးဆယ္နဲ႔ ထပ္တန္တာ ထပ္ေပါ့။
အမယ္ေလး … ဟန္က်လိုက္တာ၊ ျမတ္လိုက္တာလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္နဲ႔ဦး။ ‘ေပးပစၥည္း ေရာ့ ကတ္’လို႔မ်ား မမွတ္နဲ႔။ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေဈးပဲက်က် ကတ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာင္းေတာင္း မျငင္းဘူး။ ‘အင္း၊ ဟုတ္’ ဆိုၿပီး အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ယူသြားၾကတာပဲ။ အဲ၊ ကတ္ကေတာ့ ဘယ္ေနမွန္း မသိေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာမွ ေနာက္သံုးရက္ၾကာမွ ဘုရားႀကီးပြဲ ၿပီးမွ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ။ အဲ၊ လိုက္သိမ္းေပေရာ့။ တစ္အိမ္ဝင္ တစ္အိမ္ထြက္၊ စာရင္း စာအုပ္နဲ႔။
အဲဒီအခ်ိန္ဆို မလွေမ သိပ္စိတ္ညစ္မိတယ္။ ကိုယ့္ဆီက ႏႈတ္ခမ္းနီကို ရဲေနေအာင္ ဆုိးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ေထာ္တဲ့ၿပီး ကေလး ေစာင္းဆဲလား ဆဲရဲ႕၊ ေခြးေစာင္းဆဲလား ဆဲရဲ႕။ အင္း၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးတဲ့လူကလည္း ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နည္းတယ္။ တစ္ခါတေလ သူတို႔ ရက္ေနတဲ့ ေအာက္ကေန ကတ္ကို အတင္းဝင္ဆြဲတန္ ဆြဲရတယ္။ ကတ္ အပံုလိုက္ ျမင္ေနရက္သားနဲ႔လည္း မရဘူး။ အဲ သူတို႔ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႂကြးဆပ္ရဦးမွာေလ။ ဝါးေႂကြးယူ၊ ကတ္ျပန္ေပး လုပ္ထားတဲ့အတြက္ ဝါးကုန္သည္ကို ကတ္ ျပန္ေပးရမယ္။ မလွေမလို ႏွစ္ဆတင္ၿပီး ေရာင္းတဲ့၊ ဝက္သားလို ငါးေျခာက္တို႔လို ကတ္နဲ႔ ထပ္စားထားတဲ့ အေႂကြးကိုလည္း ဆပ္ရဦးမည္။အို ႐ႈပ္လို႔၊ ပြလို႔၊ သူတို႔ကေတာ့ မေျပာနဲ႔။ ကတ္နဲ႔ ထပ္ရလို႔ကေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ ဝယ္စီးၾကမယ့္ ဟာေတြ။
အဲဒီ၊ ဒီရက္ မရ ေနာက္ရက္၊ ေနာက္ရက္ မရ ဟိုရက္၊ ဆဲတန္ဆဲ၊ ေအာ္တန္ ေအာ္ၿပီး ေတာင္းရတာ အေမာ။ လွည္းတစ္စီးစာ ျပည့္ေတာ့မွ ကိုယ့္အိမ္ တုိက္ယူစုထား။ ကတ္တစ္ေထာင္ေလာက္ ရေတာ့မွ ကပ္ကုန္သည္ႀကီးေတြဆီကို သြားေရာင္းရတာ။ ေဈးကေတာ့ ေပါက္ေဈးေပါ့။ ေပါက္ေဈး ရွစ္ဆယ္ဆို၊ သူတို႔ဆီက ခုႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ယူတာဆိုေတာ့ တစ္ဆယ္ ထပ္ျမတ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလ ကတ္ေဈး ထုိးက်သြားရင္လည္း ၿပီးေရာ၊ သြားေရာ။ ခုလည္း ထံုးစံအတုိင္း ေရႊၾကက္ယက္ ေညာင္သြန္း ၿပီးမွတဲ့၊ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ယူကုန္ၾကၿပီ၊ အင္း စာရင္း မွတ္ရတာကေတာ့ လက္ကို ေအာင့္လို႔။ ခဲတံ တံေတြး ဆြတ္ရတာကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ ၿပီးေတာ့သာ ဘယ္ႏွလေလာက္ ေတာင္းရဦးမယ္ မသိဘူး။
သင္းတို႔ မယူလို႔ က်န္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ဒီဆင္က်ံဳးက ဟာမေတြကို ေရာင္းရဦးမယ္။
“မလွေမႀကီး လာၿပီေဟ့” ဆိုၿပီး၊ ကေလးေရာ၊ ေခြးေရာ၊ ဝက္ေရာ ဝုိင္းလာၾကဦးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြကို မလွေမ သည္းညည္းခံရမွာပဲ။ ခဏပါ မၾကာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ‘ေခြးနီမ’ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းႀကီးက ဆင္းလာရင္ အားလံုးၿပီးသြားမွာပါ။ ခဏပါ။
သင္းကေလးေၾကာင့္ မလွေမ ဒါေလာက္ လုပ္ေနရတာ။ ေခြးနီမေၾကာင့္၊ ႏို႔မို႔ဆို မပူေသး၊ ေအးေဆးပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ အပ်ိဳႀကီး တစ္ကုိယ္တည္းသာဆို တစ္ေနကုန္ ရြာ႐ုိးကုိးေပါက္၊ ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီး ေမာလာတာကိုေတာင္ အေမာအပန္း မေျဖအားလဲ၊ ခုလို မီးခြက္ေလး မွိတ္တုတ္နဲ႔ သင္ျဖဴး ရက္မေနရဘူးေပါ့။
ခုေတာ့ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ဝင္ေငြေလး၊ သင္း ေက်ာင္းစရိတ္ေလး ရပါေစေတာ့ဟဲ့ဆိုၿပီး သင္ျဖဴးတစ္ခ်ပ္ ႏွစ္က်ပ္န႔ဲ အငွားရက္ရေသးတယ္။ နဂိုကတည္းက သင္ျဖဴးရက္လာတ့ဲသူ ဆိုေတာ့၊ ညဆယ္နာရီေလာက္ဆို သင္ျဖဴတစ္ခ်ပ္ ၿပီးလုၿပီးခင္ပဲ။ မနက္က်မွ နည္းနည္းေလး လက္စသတ္လိုက္။ ၿပီးေရာ။ သင္ျဖဴးတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လာေအာင္က “အူလႊာ”ဆိုတာေရာ၊ ‘အေၾကာလႊာ’ ဆုိတာေရာ၊ ႏွစ္လႊာရက္ ေပးရတာ။ အဲဒီႏွစ္လႊာေပါင္းခ်ဳပ္မွ တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္တာကိုး။
ဟိုတုန္းကေတာ့ အေဖတို႔ အေမတို႔ မေသခင္တုန္းကေတာ့ မလွေမတို႔က သင္ျဖဴးပဲ လုပ္တာ။ သင္စည္းေတြကို ကုိယ့္ဘာသာဝယ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ သင္ ေရစိမ္ၿပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာ သင္ငင္။ ကုိယ့္ဘာသာ ရက္။ ေနာက္ၿပီး အေဖက ခ်ဳပ္ၿပီး အေတာ္ကေလးရေတာ့မွ အေမက မႏၲေလး တက္ေရာင္းေပါ့။ မလွေမက တကယ္ေတာ့ အိမ္တြင္းပုန္း။ ဘယ္မွ သြားတာ ေရာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ သင္ျဖဴးပဲ ေန႔ေရာညပါ တြင္တြင္ရက္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက အႀကီးဆံုးအစ္မ မလွေရႊလည္း မေသေသးဘူ။ သူက သင္ငင္။ မလွေမနဲ႔ ေခြးနီတို႔အေမ မလွေငြက ရက္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ မလွေငြက ညပုိင္းေလာက္ပဲ ကူရက္တာ။ ေန႔ဘက္ သူက ေက်ာင္းသြားရေသးတာကိုး။ မလွေရႊနဲ႔ မလွေမတို႔ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေသစာရွင္စာ သင္ၿပီးကတည္းက တစ္ခါတည္း ၿပီးၿပီ။ ေတာ္ၿပီ။ အငယ္ဆံုးမ မလွေငြကေတာ့ စာေလးကလည္း ေတာ္ေတာ့ ေက်ာင္းဆက္ထားျဖစ္တယ္။ ဒါလည္း အေဖက ထားလို႔ပါ။ အေမက အင္တင္တင္ပဲ။ အဲဒီေခတ္က မိန္းကေလးဆို ဘယ္သူမွ အတန္းႀကီးထိ ဆက္မေနၾကဘူးေလ။
အေဖ့ဘက္က ပါလာတ့ဲ ပန္းနာျမစ္ေျခာက္ေရာဂါန႔ဲ မလွေရႊက ဆုံး။ ေနာက္ အဲဒီေရာဂါန႔ဲပဲ အေဖက ဆံုးနဲ႔၊ မလွေမတို႔ သားအမိသံုးေယာက္တည္း လုပ္ကုိင္စားတုန္း၊ အမိုက္မ မိလွေငြက ေက်ာင္းေနရင္း လင္ယူေရာ။ အင္း။ ေယာက္်ားမရွိတဲ့ အိမ္ အားကိုးေလး ရသဟဲ့လို႔ ေျဖေနတုန္း မလွေငြက ေခြးနီမကို မီးဖြားၿပီး ဆံုးျပန္ေရာ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မုဆုိးဖိုျဖစ္တဲ့ သူ႔ေကာင္ကလည္း မိန္းမ ယူသြားတာေပါ့။ မၾကာပါဘူး။ မလွေငြစိတ္နဲ႔ အေမလည္း ဆံုးေတာ့ အိမ္တြင္းပုန္း အပ်ိဳႀကီး မလွေမမွာ ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေခြးနီမကိုေတာ့ မလွေမ သိပ္ခ်စ္တယ္။ ေခြးနီမအတြက္ အိမ္တြင္းပုန္း အပ်ိဳႀကီး သတၱိေမြးရတယ္။ ခုေတာ့လည္း မလွေမတို႔က ဟုတ္လို႔။ အိမ္ျပင္ထြက္ၿပီး စီးပြားလည္း ရွာတတ္ၿပီ။ အေမ ေသရာက ထလာႏုိင္တဲ့ အဆဲမ်ိဳးစံုနဲ႔လည္း ေႂကြးေတာင္းတတ္ေနၿပီ။ ေခြးနီမ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီး စရိတ္ သံုးရာ မွန္မွန္ေပးႏုိင္ဖို႔ အိမ္ေနရင္း၊ စပ္ထဘီကို ဝတ္၊ ေကာက္သင္းေကာက္ထားတ့ဲ ပဲကို စားၿပီး၊ မလွေမမွာ တစ္ျပား ႏွစ္ျပားမွတ္လို႔ ခြာရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပစၥည္းပစၥယေလးေတြ မႏၲေလးတက္ ဝယ္ၿပီး ရြာေတြကို ကတ္နဲ႔ သင္ျဖဴးနဲ႔ထပ္ရေအာင္ သြားရင္ေတာ့အပ်ိဳႀကီး ဗီဇစိတ္နဲ႔ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး သနပ္ခါးေလး လူးၿပီး အက်ႌလံုခ်ည္ လတ္လတ္ေလးနဲ႔ မလွေမ ထြက္ခ်င္တယ္။ ဒါလည္း ‘ေနဟဲ့’ ဆုိၿပီး မလွေမ မ်ိဳသိပ္ပါတယ္။ မေနႏုိင္တဲ့ အဆံုးသာ စက္ဘီးနဲ႔ လာေရာင္းတဲ့ ျပာေလာင္သနပ္ခါးအစို တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ ဝယ္လိမ္း လိုက္တာပဲ။ ေရႊဘိုေခါက္နဲ႔ ေဝးတာလည္း ၾကာေပါ့။ ဒါေတြကို မလွေမ ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ စိတ္မညစ္ပါဘူး။ သင္းကေလး ေနပူစပ္ခါး မထြက္ရဘဲ အရိပ္ထဲမွာ ကေလာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနရ ၿပီးတာပဲ။ ဒါပဲ။
စက္ဘီးေလးက တစ္ပတ္ရစ္သာ ဆုိရတယ္ မဆုိးပါဘူး။ အေတာ္ေလး လတ္ပါေသးတယ္။ ခုႏွစ္ရာ ဆုိေတာ့ တန္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ္က ကတ္သြား ေရာင္းေနက်ဆိုေတာ့ ခင္မင္ၿပီး ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ လို႔သာပါ။ သူမ်ားဆုိ ခုႏွစ္ရာ ဘယ္ရမလဲ။
အသစ္စက္စက္ ဆရာမႀကီး ေဒၚေခြးနီမ အဲ ေဒၚခင္ျမဦးေပါ့ေလ။ သူ႔ေက်ာင္းနာမည္ကို မလွေမ ေခၚေနမက်ေတာ့ ေမ့ေမ့ေနတတ္တယ္။ အဲဒီ ဆရာမႀကီး ေခြးနီမကေတာ့ စက္ဘီးေလးကို ၾကည့္ၿပီး ျမဴးေနပံုပဲ။ သူ ျမဴးေနတာ ျမင္ရေတာ့ ခ်စ္တီးစု စုထားခဲ့တဲ့ ေငြေလး ငါးရာနဲ႔လက္က လက္စြပ္ေလး ေပ်ာက္သြားတာကို မလွေမ ႏွေျမာမေနေတာ့ဘူး။
သူ႔ခမ်ာလည္း ခုမွပဲ စက္ဘီးဆိုလို႔ စီးရရွာတာ။ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျခက်င္ပဲ။ ခုဟာကေတာ့ မဝယ္မျဖစ္ဘူး။ ေခြးနီမ ဆရာမ သြားလုပ္ရမွာက ဒီကေန အသြား ရွစ္မုိင္၊ အျပန္ ရွစ္မုိင္တဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ သြားမလဲ။ ဟိုရြာမွာ သြားေနလို႔လည္း မလြယ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ထက္ ေဝးတဲ့ ရြာေတြက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ ဒီလိုပဲ သြားၾက ျပန္ၾကမွာတဲ့။ ကဲ၊ လုပ္ေပါ့၊ ႀကိဳက္သလိုေပါ့။ ဘာေျပာေျပာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ မလွေမ အူျမဴးေနတယ္။ ေခြးနီမအတြက္ ‘တာဝန္’ ေလ်ာ့သြားတာကလည္း တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး တူမေခ်ာ လိမၼာက“ေဒၚႀကီး နားပါေတာ့တ့ဲ၊ ေဒၚႀကီး ေဈးေလွ်ာက္ မေရာင္းပါန႔ဲေတာ့”တ့ဲ။ အမယ္ေလး ခ်ိဳလိုက္တ့ဲ နားဝင္။ ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ပီတိ။
မလွေမတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက မလွေမ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ သားအမိကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္လိုက္မိတယ္။ ေက်ာင္းဆက္ေနတ့ဲ မလွေမ သူငယ္ခ်င္းက ဆရာမႀကီး ျဖစ္ၿပီး မေအနဲ႔ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက။ လူကလည္း အရိပ္ထဲမွာ ဆိုေတာ့ ျဖဴ၊ အု၊ ႏုလို႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ႐ုန္းေနရတဲ့ မလွေမက သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ရ၊ ဝမ္းနည္းရတာက အေမာ။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးနီမ ငယ္ငယ္ ေဒၚႀကီးနဲ႔ ေဈးေရာင္းလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေပကပ္ေနတုန္းက ဝါးျခမ္းျပားနဲ႔ စပ္ေနေအာင္ ႐ုိက္ပစ္လိုက္ရတယ္။ အင္း ခုေတာ့လည္း မလွေမတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းခံရက်ိဳး နပ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
လက္က်န္ေႂကြးေလးကို ေလွ်ာက္ေတာင္းရင္း “မလွေမႀကီးက ဆရာမရဲ႕ ႀကီးေဒၚဆိုၿပီး က်ဳပ္တို႔ေတာင္ အဖက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား” ဆိုတာတို႔။ “အလည္ေလးေတာ့ လာပါဦးေတာ့ မလွေမႀကီး” ဆိုတာတို႔။ “ရွင့္တူမက လခေတြ အမ်ားႀကီးရမွာေပါ့ေနာ္” ဆိုတာတို႔ကို ဝုိင္းေျပာလိုက္ၾကတာ။ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ေနေပမယ့္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ “ဒါေတြ ညည္းတို႔ နားမလည္ပါဘူးေအ” လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။
ေဟာ ဆရာမႀကီး ေဒၚေခြးနီမက “အေဒၚႀကီး ဘာနားလည္လို႔လဲ” တဲ့။ မလွေမကို သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြမ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလား မသိ။ ဟင္း … မေျပာခ်င္ဘူး။ သူ႔ထက္အရင္ ထမင္းစားလာတဲ့သူ။ သင္းကို ဗုိက္ထဲက ေမြးမထုတ္ရတာ တစ္မည္ပဲ။ အစစ ေကၽြးေမြးျပဳစုလာတဲ့ သူ႔ကို သိလို႔ နားလည္လို႔ ေျပာရင္ သင္းက မရဘူး။
ဟုတ္တယ္ေလ။ မလွေမ ေျပာမိတာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ မလွေမက ညေနတုိင္ဆုိ ထမင္း ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သူ႔ႀကိဳဖို႔ လမ္းထိပ္ေညာင္ပင္ထိေအာင္ ထြက္ထြက္လာတယ္။ အင္း ဒါကလည္း ဒီလိုေလ မလွေမ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ မေအးမိတို႔ အေမ ေဒၚခင္ႀကီး ညေနတိုင္ဆို စတုိင္အျပည့္နဲ႔ သူ႔သမီးကို သြားသြားႀကိဳတာကို မလွေမ ျမင္ဖူးတယ္။ သိပ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာပဲ။
ဒီေတာ့ မလွေမလည္း ရွိသမွ် အဝတ္လတ္လတ္ေလးဝတ္။ အကပ္အသပ္ အေပြးေလးေတြ က်န္ေသးတဲ့ ေရႊဘိုေခါက္ အေကာင္းေလး ေက်ာက္ပ်ဥ္မယ္ တဂ်စ္ဂ်စ္ ေသြးလိမ္း။ ေခြးနီမ လခထုတ္ေတာ့မွ အေပြးေကာင္းေပ့ဆိုတ့ဲ ေရႊဘိုေခါက္လည္း ဝယ္ရဦးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ေပါ့ေလ။ အဲ ၿပီးေတာ့ ေၾကာ့ေၾကာ့ ေၾကာ့ေၾကာ့နဲ႔ ထြက္လာပါတယ္။
ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္ ျပန္လာတ့ဲ တူမ ၾကည့္ၿပီး မလွေမ အေမာဆို႔ခ်င္စရာ။ ေနေလာင္ထားတ့ဲ မ်က္ႏွာက မည္းလို႔။ ေလတုိးထားတဲ့ ဆံပင္ေတြက ဖြာလန္ၾကဲလို႔။ ေမာေနလိုက္တာ စကားကို မေျပာႏုိင္ဘူး။ စက္ဘီးေပၚက ဆင္းလိုက္ေတာ့ လံုခ်ည္ေနာက္မွာ နည္းတဲ့ေခၽြးကြက္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ အမယ္ေလး ဒီလိုသာဆို ေခၽြးစားတာနဲ႔ လံုခ်ည္ေတြ ပစ္ရခ်ည္ရဲ႕။ အင္း ရွစ္မုိင္ နင္းလာခဲ့ရတာေလ။
ဒါနဲ႔ ေလး ငါးရက္ေလာက္လည္း ႀကိဳၿပီးေရာ၊ မလွေမ သိပ္မၾကည္လင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ ၾကည့္ဦး။ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ေမာဟိုက္ျပန္လာတ့ဲ တူမန႔ဲ လတ္ဆတ္မႈန္ေၾကာ့ေနတဲ့ အေဒၚနဲ႔ တြဲၿပီး ျပန္လာရတာ ႀကိဳတဲ့လူက စိတ္မလံုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ မေအးမိတုိ႔ သားအမိလိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ အေဒၚလုပ္သူက “တကၠသိုလ္တို႔၊ ပေလးဘိြဳင္တို႔၊ ထူထူလိမ္းပါဟ့ဲ၊ သပါဟ့၊ဲ ငါ့မွာ မကုန္တဲ့ မိတ္ကပ္ဘူးေတြ အမ်ားႀကီးပါဟဲ့” ဆိုၿပီး တဟဲ့ဟဲ့ လုပ္ေတာ့ “အေဒၚႀကီး ဘာနာလည္လို႔လဲတဲ့၊ ဘာေတြ လိမ္းလိမ္း အလကားပဲ ထူးမွ မထူးတာကို” တဲ့။ ဘယ္ႏွယ့္ေတာ္။ ေနပူခံေအာင္တဲ့ မနက္တုိင္ဆို သနပ္ခါးဘဲၾကား အထူႀကီးနဲ႔၊ ဆရာမတဲ့ ေကာက္စုိက္မ လယ္ေတာ ဆင္းေတာ့မယ့္အတုိင္း။ မလွေမ စိတ္ပ်က္တယ္။ သြားမႀကိဳေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ျပန္လာလို႔ သူ႔စကားေတြ နားေထာင္ရၿပီ ဆိုမွျဖင့္ မလွေမ နည္းနည္းမွ စိတ္မသက္သာရဘူး။
“ဒီေန႔ေလ ေဒၚႀကီး၊ လမ္းတစ္ဝက္ ရွိေသးတယ္။ သန္းသန္းေဌး စက္ဘီးေပါက္သြားလို႔ စိတ္ကို ညစ္သြာၾကတာပဲ ေဒၚႀကီးရာ၊ ေက်ာင္းအသြားမွာ ျဖစ္တာ၊ ကၽြန္မတို႔အကုန္လံုး ဒီအတုိင္း တြန္းသြား ၾကရတာေပါ့၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းက ဆရာမႀကီးေဒၚအုန္းၾကင္နဲ႔မို႔လို႔”ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး။
“ေဒၚႀကီးေရ၊ ဒီေန႔ေလ နီနီရယ္ စက္ဘီးေပၚက ထုိးက်လို႔ မူးတာေလ၊ သူက က်န္းမာေရး သိပ္ မေကာင္းဘူး၊ မနက္ေစာႀကီး ထၿပီး ဘီးနင္းရေတာ့ အေမာဆို႔ၿပီး မူးသြားတာတဲ့” ဆိုတာကတစ္ဖံု။
“ေဒၚႀကီး ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း အဝင္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား၊ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ တစ္ေယာက္ေလ၊ အဲဒါေလ ဒီေန႔ လမ္းမွာ စက္ဘီးႀကီး ေဘးခ်ၿပီး ထုိင္ငိုေနတာ၊ ဆက္မနင္းႏုိင္ေတာ့လို႔တဲ့၊ သူ႔ေက်ာင္းက ကၽြန္မတို႔ထက္ေတာင္ ေဝးေသးတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူကမီးဖြားၿပီးစေလ၊ အမယ္ေလး ေဒၚႀကီးရယ္၊ ႏို႔ေတြ သက္ေနလိုက္တာမ်ား ျမင္မေကာင္းဘူး၊ အက်ႌအျဖဴကို ရႊဲလို႔၊ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ စိုးေက်ာ္က အားေကာင္းလို႔ သူ တင္နင္းသြားရတယ္”
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မ႐ုိးရေအာင္ သူ႔တူမ တင္ဆက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြေလ။ စိတ္မခ်မ္းမသာ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္သိခ်င္တာလည္း မလွေမ ေမးရေသးတယ္။
“ဟဲ့ ေနပါဦး ေခြးနီမရဲ႕၊ အဝင္း ေယာက္်ားကေရာ၊ ေက်ာင္းဆရာပဲ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ သူက အေဝးႀကီး၊ ဟုိရြာမွာ သြားေနရတာ”
“ဟင္၊ အဝင္းက အဲဒီေက်ာင္း လိုက္လုပ္ေပါ့ေအ”
မသိရန္ေကာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ တူမေခ်ာက “မရဘူး ေဒၚႀကီးရ၊ ေဒၚႀကီး ဒါေတြ နားမလည္ပါဘူး” တဲ့။ ဒုကၡ။ ငါ့ႏွယ္။ ဒါေပမဲ့ မလွေမကလည္း မေနႏုိင္ဘူး။
“ဟိုဒင္း … ေနဦး … ဘယ္သူ၊ စုိးေက်ာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းႀကီးက ဆင္းတဲ့ေကာင္ မဟုတ္လား၊ ငါ့လို ငါးပိ ငါးေျခာက္ေတြနဲ႔ ကတ္နဲ႔ ထပ္တဲ့ မမွဲ႔ႀကီး သားေလဟာ၊ သူကလည္း ေက်ာင္းဆရာလား၊ ဘာေတြတံုး”
ကဲ ေတာ္ … မသိလို႔ ေမးတာကိုမ်ား ထံုးစံအတုိင္း မေရႊေခ်ာက “ဒါေတြ ေဒၚႀကီး နားမလည္ပါဘူး”တဲ့။ ေကာင္းၾကေရာ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ နီနီတို႔ ပုိင္ပုိင္တို႔ ခ်ိဳႏြယ္တို႔ ဘာတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို မလွေမ ရင္တမမ မ်က္လုံး တျပဴးျပဴးန႔ဲ နားဆင္ရင္းကပဲ တစ္ေန႔ မေရႊေခြးနီမ ေျပာလိုက္တဲ့ သတင္းဇာတ္လမ္းကေတာ့ မလွေမ မ်က္လံုးေတြကို ျပာခနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ။
“ေဒၚႀကီး ကၽြန္မတို႔ ဟိုဘက္ရြာကို သူတစ္ေယာက္တည္း ကြဲက်သြားတဲ့ အႏွင္းေလ၊သိလား လွည္းတင္ ခံရလို႔” တဲ့။
ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ အက်ႌလက္ေမာင္း ပင့္မိၿပီး ငါ့တူမမ်ား ဆိုရင္ဆိုတ့ဲ အေတြး နဲ႔ ဟင္း … ပါးသက္ေစ့ ႐ုိက္၊ ဖေနာင့္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေပါက္သတ္မွာလို႔ ပါးစပ္ကေတာင္ ထြက္မိတယ္။ တူမစိတ္မႊန္ၿပီး အပ်ိဳႀကီးတန္မဲ့ အယုတၱ အနတၱေတြေတာင္ မလွေမ ထြက္မိရဲ႕။ ညညဆို ထမင္းစားၿပီး အိပ္ရာထဲ တုိးဝင္သြားတဲ့ တူမကို အႏွိပ္ေတာ္ဆက္ရင္း ဆံုးမရတာကလည္း အေမာ။
အဲ မလွေမ ပိုၿပီးေမာရတာကေတာ့ လကုန္ရက္မွာ ေခြးနီမ စက္ဘီး ဆင္စြယ္က်ိဳးလို႔တ့။ဲ ရွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့။ အေျပးအလႊား ပုိက္ဆံထားေနက် ေခါင္းအံုးေအာက္ကို လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မလွေမ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးခနဲ။ အေရးထဲ သူ အလြန္အားက်တဲ့ မေအးမိတို႔ သားအမိ တစ္လၿပီး တစ္လ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲ ျဖစ္လာတာေတြကို သတိရလိုက္မိေသးတယ္။ ခု မလွေမမွာေတာ့ အေမ ဆင္ခဲ့တဲ့ ပုလဲ နားကပ္ေလး ခၽြတ္ရကိန္းပါလား။
မေရာက္တာ ၾကာေပမဲ့ ေဟာဒီလမ္းရဲ႕ ဆုိးရြာပံုကေတာ့ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး။ ဒီတုိင္းပဲ။ ဂ်င္းေက်ာက္ခဲ ေတြကလည္း အခ်ိန္မေရြး ခင္းလည္းခင္းႏုိင္ေပ့။ ထံုးစံအတုိင္း ေနပူမွပဲ ဆင္က်ံဳးဘက္ ကူးရေတာ့တာပဲ။
အရင္တုန္းက ေႂကြးေဟာင္းကို ေတာင္းလို႔ဆိုၿပီး ဟိုေကာင္မ စိန္ေလးနဲ႔ မလွေမ စကားမ်ား ေနရလို႔ ၾကာေနတာ။ ေကာင္မက မလိုတမာနဲ႔ ဦးသိန္းေမာင္ အလွဆီဘူးေပၚ လက္ေထာက္လိုက္လို႔ ဘူးပိတ္လည္း အကြဲခံခဲ့ရေသးတယ္။
ေနာက္ၿပီး စိန္ေလး မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္တ့ဲ “အသက္ႀကီးေလ ေလာဘႀကီးေလဆိုတ့ဲ ဟာမ်ိဳးႀကီး၊ မုဆိုးဖိုနဲ႔ ညားပါေစေတာ္” ဆိုတာကိုေတာ့ မလွေမ တႏံု႔ႏံု႔ ေဒါသျဖစ္လို႔ မဆံုး။ အသည္းနာလို႔ မဆံုးဘူး။
ဟင္း … သိမယ္ ေကာင္မေတာ့ ေနာက္ေန႔ ေတာင္းလို႔မရရင္ ေကာင္စီတိုင္မယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ မလွေမ ေတးလာခဲ့ရတယ္။
အမယ္၊ ဟိုရြာထဲက ထြက္လာတာ စိုးေက်ာ္ အေမ မမွဲ႔ႀကီးပါေရာလား။ အုိး … ထြက္လိုက္တ့ဲေခၽြးကလည္း မ်က္လုံးထဲေတာင္ စီးက်မတတ္။ ပါးေပၚ စီးက်လာတဲ့ ေခၽြးေတြေၾကာင့္ စို႔ထြက္လာတဲ့ သနပ္ခါးနံ႔ကလည္း ပုပ္အဲ့အဲ့နဲ႔။ ဟင္ … ေခြးနီမ။ ညည္း ဆရာမႀကီး ျဖစ္ေတာ့လည္း ငါ့မယ္ ျပာေလာင္သနပ္ခါး အစိုနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရတုန္းပါပဲလား။
----------
ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)
သည္းဦးပန္း မဂၢဇင္း၊ ဇူလုိင္၊ ၁၉၈၅။