ဗုဒၶဟူးသမီး (ေနဝင္းျမင့္)

ဗုဒၶဟူးသမီး (ေနဝင္းျမင့္)
==================
(၁)
မလံုးတင္ ကားႀကီးဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေနေတာ္ေတာ္ ျမင့္ေနၿပီ။ ခါတိုင္းေတာ့ သည့္ထက္ေစာတယ္။ သူ႔အလုပ္ကလည္း တကယ္ေတာ့ ေနာက္က်လို႔ မေကာင္းဘူး။ ကေန႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဟိုဟာေလးလုပ္ ဒီဟာေလးလုပ္ရင္းနဲ႔ကို ေနာက္က်သြားတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ေလးရွိတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ကေန အဲဒီကားႀကီးဂိတ္ကို သြားဖို႔က ဘတ္စ္ကား တစ္ေထာက္စီးရေသးတာ။ အဲဒီဘတ္စ္ကားကလည္း လိပ္ကမွျမန္ဦးမယ္။ လူဆိုတာကလည္း အျမဲတမ္း က်ပ္ညပ္ေနတတ္တယ္။ ဟိုနားေထာက္ ဒီနားေထာက္ကလည္း တစ္မ်ိဳး၊ မွတ္တိုင္ရယ္လို႔ေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လမ္းမွာ တားသမွ် ရပ္ေပးတာကလည္း လူေပါက္ေစ့။ တစ္ခါတေလမ်ား လူသာ ဆင္းေျပးလိုက္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ ကားမ်ိဳး။ အဲဒီမနက္က ရွစ္နာရီမခြဲတခြဲေလာက္မွ ကားႀကီးဂိတ္ကိုေရာက္တယ္။ မလံုးတင္ ရင္ေတြ တအားခုန္ေနတယ္။ ခါတိုင္း ဒီေနရာကို ခုနစ္နာရီခြဲဆို ေရာက္ေနက်။ ဒီေန႔ တစ္နာရီခြဲလံုးလံုးကို ေနာက္က်ေနၿပီ။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ကားေတြကလည္း ေနပူႀကီးထဲမွာ တန္းစီထားလိုက္တာ အေတာင့္။
ရွစ္နာရီခြဲဆိုေပမယ့္ ေနကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေနပူေနၿပီ။ အရင္က ဒီေနရာေလးမွာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြရွိေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ လမ္းခ်ဲ႕လို႔ဆိုလား ကုကၠိဳပင္ႀကိးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္ေတြ မရွိၾကတာလည္း ၾကာၿပီ။ ျမန္ဆန္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ မေန႔တစ္ေန႔ကပဲ ရွိေသးတယ္။ ေျမစာပင္ကေလး တစ္ပင္ကို ေျမပြပြထဲက ဆြဲႏႈတ္လိုက္သလို ျမန္တာ။ မလံုးတင္ ေရာက္သြားသြားခ်င္းပဲ ထိပ္ဆံုးက ဘတ္စ္ကားေပၚကို ေနာက္ေပါက္ကေန တက္လိုက္တယ္။ ေနရာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္နား ခပ္က်က်မွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္းက လူေတြကို အကဲခတ္တယ္။ ဝတ္စံုေတြနဲ႔ ႐ံုးသူ႐ံုးသားေတြက မ်ားေနတယ္။ တျခားခရီးသည္ေတြလည္း ပါတာပါပဲ။ သူ႔လိုပဲ မတ္တတ္ရပ္ေနသူေတြကလည္း အလယ္အူေၾကာင္းမွာ ႏွစ္ထပ္ေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။
“ကိုင္း … ေသာက္ၾကဦးမလား၊ ေရခဲေရ ေအးေအးေလး ငါးမူးတည္းပါ”
ေရေႏြးအိုးႀကီးႀကီးထဲကို ေရခဲေရထည့္ၿပီးေတာ့ ကားေပၚကို လူတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ ေရေႏြးအိုးႏႈတ္သီးမွာ ပလတ္စတစ္ေရခြက္ သံုးေလးခြက္လည္း ခ်ိတ္ထားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မေသာက္ပါဘူး။ ေရခဲေရသည္က တိုးရင္းေဝွ႔ရင္း သူ႔အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ေရခဲေရသည္က သူ႔ကိုမေတြ႕ေအာင္ တစ္ဖက္ကိုလွည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္းမွာပဲ သူ႔ကိုျပံဳးၿပီး နႈတ္ဆက္ေနၿပီ။ သည္ေတာ့မွ သူလည္း တင္းတိတ္ေတြနဲ႔ မည္းခ်ိတ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးကေလး ျပံဳးရင္းက ေမးကေလးကို ဆတ္ျပလိုက္တယ္။ ေရခဲေရသည္ကလည္း သည္အမူအရာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေမးလိုက္တာပဲဆိုတာ သိတဲ့ပံုနဲ႔ …
“ခင္ဗ်ား ေနာက္က်လို႔ ေျပာေနတယ္” လို႔ တစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး ဆင္းသြားတယ္။ အဲသည္စကားၾကားေတာ့ မလံုးတင္ ရင္ေတြခုန္လာျပန္ေရာ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လူက်ပ္ေနေပမယ့္ အလ်င္လိုတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ သည္ကားေပၚကိုပဲ မဆံ့ရင္ကာ အတင္းတက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေနာက္ကားထြက္မွာကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကားေတြက ငါးမိနစ္တစ္စီး ပံုမွန္ထြက္ေနက်ကိုး။ ႐ံုးခ်ိန္ကလည္း ႐ံုးခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေနာက္ကဘတ္စ္ကားေတြေပၚက ထိုင္ခံုေတြ လူျပည့္ေနတာေတာင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူေတြ အျပည့္ရွိေနေသးတယ္။
“အိပ္ခ်င္ေျပေလး အမူးအေမာ္ ေကာင္းတယ္၊ အာခံတြင္းမွာ ရွင္းတယ္၊ အိပ္ခ်င္မွာ ေျပတယ္၊ ဆီး၊ လိေမၼာ္၊ နာနတ္၊ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ ဒူးရင္း အရသာငါးမ်ိဳးနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေမႊးေမႊးေလးေတာ္ဖီ၊ ႏွစ္ခုကိုမွ တစ္က်ပ္”
ကားက မထြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ခရာသံလည္း မၾကားရေသးဘူး။ ငါးမိနစ္လည္း ေက်ာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ခရာမႈတ္ဖို႔ေနေနသာ ဂိတ္မွဴးနဲ႔ဒ႐ိုင္ဘာ စကားမ်ားေနတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ အသံေတြ ကားေပၚက ၾကားေနရတယ္။ အဲသည္တုန္းမွာပဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္လာတယ္။ ေကာင္ေလးဆိုေပမယ့္ သံုးဆယ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ လက္ထဲမွာလည္း စာရြက္ေတြနဲ႔ …
“ကိုင္း … တစ္နည္းအားျဖင့္ ခရီးသြားၾကမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္၊ ကိုယ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အခ်ိန္လည္း သိပ္မရဘူး၊ ကားကလည္း ထြက္ေတာ့မယ္၊ တျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ နကၡတ္ေဗဒ သိပၸံနည္းက် ေဗဒဝိဇၨာဆရာႀကီး ဦးၾကည္ရဲ႕ ဒီႏွစ္ တေပါင္း တန္ခူး တစ္လစာ ေဟာစာတမ္းေတြပါ၊ မ်ားမ်ားလည္း မပါပါဘူး၊ ကိုယ့္ေမြးရက္ကေလးကိုသာ အမိန္႔ရွိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာအေရာက္ လာပို႔ပါ့မယ္၊ ေဟာစာတမ္းတစ္ေစာင္မွ တစ္က်ပ္၊ ဟုတ္ကဲ့ … ဒီႏွစ္သႀကၤန္က တန္ခူးလထဲမွာ မက်ဘူးတဲ့၊ ကဆုန္လထဲမွာ က်သတဲ့၊ ဒီႏွစ္မွာ အဂၤါနဲ႔ စေနသားသမီးမ်ားကို အေသသာ ကပ္ထားၾကေတာ့ … တစ္က်ပ္ဆိုလို႔ မမွန္ဘူးထင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ေပးမသြားနဲ႔၊ နမူနာ စာရြက္ေတာင္း၊ ထိပ္ဆံုးသံုးေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည့္၊ မွန္ကန္တယ္၊ တိုက္ဆိုင္တယ္ဆိုမွ ဝယ္ၾကည့္၊ တနဂၤေႏြသားေတြက သူတစ္ပါးအျမင္နဲ႔ မတူဘဲ ဆန္႔က်င္ေျပာဆိုတတ္လို႔ အမွတ္အေတးမ်ား ခံရတတ္သတဲ့၊ တနလၤာသားမ်ားကေတာ့ စီးပြားေရး မေကာင္းတတ္ေသးေပမယ့္ သင္တန္းမ်ားေတာ့ တက္ရကိန္းရွိသတဲ့၊ ဗုဒၶဟူးသားသမီးမ်ား အတြက္ကေတာ့ ၄၊ ၁၊ ၇ စတဲ့ ဂဏန္းနဲ႔သာ ထီထိုး၊ ထီဆုႀကီးမ်ားေတာင္ ေပါက္ကိန္းရွိတဲ့အခ်ိန္လို႔ ေဟာစာတမ္းမွာ အတိအလင္း ေဟာထားပါတယ္၊ မိမိရဲ႕ လူမႈေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး”
မလံုးတင္ မ်က္လံုးေတြက ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္ေနရာက ေဟာစာတမ္းေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ ကားေပၚမွာ လူကမ်ားေနေတာ့ ေကာင္ေလးကို ႐ုတ္တရက္ မျမင္ရဘူး။ ေကာင္ေလးကလည္း စာရြက္ထပ္ကို ေခါက္ခ်ိဳးကိုင္ထားရင္းက ေျပာေနတာ။
“ကိုင္း … အလိုရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား တိုက္ဆိုင္ရင္ လွမ္းသာေခၚလိုက္၊ တစ္ေစာင္မွ တစ္က်ပ္ထဲ၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေဗဒဝိဇၨာဆရာၾကည္ရဲ႕ ေဟာစာတမ္း၊ ဒီတစ္လစာထဲ ေငြတစ္က်ပ္ဆိုတာ ကြမ္းစား၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ က်ေပ်ာက္သေလာက္ပဲရွိတယ္၊ ယၾတာေကာင္းေတာ့ မင္းေလာင္းေက်သတဲ့၊ မိမိရဲ႕ကံၾကမၼာ ၿဂိဳဟ္စီးၿဂိဳဟ္နင္း၊ ေဘးအႏၲရာယ္ ႀကိဳတင္သိရွိႏိုင္တဲ့အျပင္ ယၾတာထူးမ်ားလည္း ပါတယ္”
မလံုးတင္က လူေတြၾကားမွာ ေရွ႕ကို နည္းနည္းတိုးထြက္လိုက္တယ္။ စုတ္ျပတ္ညစ္သေယာင္းေနတဲ့ သူ႔ကို အဝတ္အစား သစ္လြင္ေတာက္ပေနၾကတဲ့ ကားစီးသူတခ်ိဳ႕က မႏွစ္ၿမိဳ႕သလို ၾကည့္ေနတာကို သူသိသားပဲ။ ေရမခ်ိဳး မိုးမခ်ိဳး သူ႔ကိုယ္က နံေစာ္ေနတာလည္း သူ႔ဟာသူ သိတယ္။ အၿမီးတိုေနတဲ့ ရာဘာဖိနပ္မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ သံႀကိဳးအစေတြက သူမ်ားေျခေထာက္ေတြကို ထိုးမိလို႔ ကားေပၚေရာက္တိုင္း အေျပာခံရတာကလည္း ခဏခဏဆိုေတာ့ ဖိနပ္ကိုလည္း သတိထားရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္နားကေန ေရွ႕ကိုတိုးႏိုင္သေလာက္ တိုးတယ္။
“ဗုဒၶဟူးသမီး … ဗုဒၶဟူးသမီး”
“ေဟာစာတမ္းတစ္ေစာင္ေပးပါ”
႐ုတ္တရက္ ေအာ္လိုက္တဲ့ သူ႔အသံေၾကာင့္ သူ႔ကို လူေတြက ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ မလံုးတင္ကေတာ့ ဒါကို ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ သူ႔လက္ထဲက က်ပ္တန္ ႏြမ္းႏြမ္းကေလးကို လွမ္းေပးရင္းက ေဟာစာတမ္းေကာင္ေလး လွမ္းေပးမယ့္ ေဟာစာတမ္းတစ္ရြက္ကို လက္ကမ္းလိုက္တယ္။
“ကိုင္း … ေဟာဒီက အေဒၚႀကီးကလည္း ဗုဒၶဟူးသမီးအတြက္ ေဟာစာတမ္းတစ္ေစာင္တဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ လာပါၿပီ၊ ေမြးေန႔ေမြးနံကိုေျပာ၊ ၾကာသပေတြး ဟုတ္ကဲ့၊ ေဟာဒီကလည္း ၾကာသပေတး တစ္ေစာင္တဲ့၊ ၾကာသပေတး သားသမီးမ်ားကလည္း ဒီလထဲမွာ ဘဝေျခလွမ္းသစ္ေတြ စရလိမ့္မတဲ့၊ ဆီ၊ ဆန္၊ ေဆး အဂၤါနံ အေရာင္းအဝယ္မ်ား ေကာင္းႏိုင္သတဲ့ခင္ဗ်ာ၊ စေန၊ ဟုတ္ကဲ့ ရမယ္၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ေဗဒဝိဇၨာ ဆရာၾကည္ရဲ႕ ေဟာစာတမ္းေတြ၊ မမွန္ရင္ ေငြတစ္က်ပ္ကိုမေပးနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ေရာင္းလာတာ ေလးလေက်ာ္ၿပီ၊ မမွန္ရင္ ဪ … ဟုတ္ကဲ့၊ စေနပဲေနာ္၊ စေနသားသမီးမ်ားကေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႔ေတာင္ ယၾတာေခ်ရမယ့္လ၊ မိတ္သစ္ေဆြသစ္မ်ားက ၾကည့္႐ႈလိမ့္မယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး မလိုခ်င္ပါဘူး ဆိုတာေတာင္ အိမ္ဝအထုပ္နဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ အခ်ိန္တဲ့ခင္ဗ်ား”
မလံုးတင္ကေတာ့ သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ ဗုဒၶဟူးသားသမီးအတြက္ ေဟာထားတဲ့ ေဟာစာတမ္း စာရြက္ၾကမ္းၾကမ္းကို လွမ္းယူရင္း ေနာက္ကို ဆုတ္ဆုတ္လာတယ္။ အေပါက္ဝမ်ားကို တိုးထြက္လာၿပီး အဝနားမွာ ရပ္ရင္းက ေဟာစာတမ္းကို ဖတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူကက်ပ္ေနလို႔ ဘယ္လိုမွ ဖတ္လို႔မရဘူး။ အဲသည္တုန္းမွာပဲ ကားထြက္ခရာတုပ္သံ ရွည္ရွည္ႀကီးက ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအင့္ ထြက္လာတယ္။
* * *
(၂)
သည္ေန႔ေတာ့ ကားႀကီးဂိတ္ကို မလံုးတင္ အေစာႀကီး ေရာက္ေနျပန္ေရာ။ ေနစရာ နားစရာမရွိလို႔ ဂိတ္မွဴးရဲ႕ သစ္သားတဲကေလးေဘးမွာ ဝင္ထိုင္တယ္။ အဲသည္ေနရာက အရိပ္ကေလးရွိတာကိုး။
ေစာေစာထြက္လာလို႔ ဘာမွလည္း မစားရေသးဘူး။ သူ႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံေလးႏွစ္က်ပ္ပဲ က်န္တယ္။ တစ္က်ပ္က သူျပန္ရင္ လမ္းစရိတ္လုပ္ဖို႔။ က်န္တဲ့တစ္က်ပ္နဲ႔ သူ ဘာဝယ္စားရင္ ရမလဲလို႔ လိုက္ရွာတယ္။ ခက္တာက ဒီေနရာမွာ တစ္က်ပ္တန္မုန္႔ရယ္လို႔ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို မရွိတာ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ စတဲ့ ဆိုင္ေတြေတာ့ရွိတယ္။ သည္ဆိုင္ေတြကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဘာစားစား အနည္းဆံုး ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ေတာ့ပါမွ မဟုတ္လား။ ခါတို္င္းေတာ့ ထမင္းၾကမ္းမစားျဖစ္ရင္ေတာင္ သူ႔အိမ္ကအထြက္ လမ္းထိပ္မွာေရာင္းတဲ့ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္ေလာက္ေတာ့ စားခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ကေန႔မစားျဖစ္ဘူး။ ရင္ထဲက ေတာ္ေတာ့္ကို ဆာလာတယ္။ နည္းနည္းေစာေသးလို႔လား မသိဘူး။ ကားကလည္း ႏွစ္စီးလားပဲ ရွိေသးတယ္။ ကားဂိတ္ သစ္သားအိမ္ကေလးရဲ႕ အရိပ္မွာထိုင္ရင္းက ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္တယ္။ ခါတိုင္း ကားႀကီးေတြေပၚမွာ တက္ေရာင္းတဲ့ ေဂြးခ်ိဳသီး တုတ္ထိုးသည္၊ ဆီးေတာ္ဖီသည္၊ ေရခဲေရသည္ေတြေတာင္ မလာေသးဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ဖီျပားေလးႏွစ္ျပားကို တစ္က်ပ္နဲ႔ ဝယ္စားမယ္လို႔ သူ စိတ္ကူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသည္မွ မေရာက္ေသးတာ။ သူ နာရီဝက္ေလာက္ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ အဲသည္တုန္းမွာပဲ သူ႔ေဘးကို လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ က်ပ္တန္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြ ႏွစ္ထပ္ သူ႔ကို ႐ုတ္တရက္ လွမ္းေပးတယ္။ သူက အလိုက္သင့္ယူလိုက္ရင္း က်ပ္တန္ေတြကို ထည့္တယ္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ၊ က်ပ္တန္ အရြက္ႏွစ္ဆယ္ပါပဲ။
“ညေနက် ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ဦး၊ ေျပာစရာရွိလို႔”
“ေအး … ေအး … ”
ဒါပဲ။ ေျပာသြားတဲ့စကားက ဒါပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ၊ ဘာပါလိမ့္။
ခါတိုင္း တစ္ခါမွ ဒီလိုမေျပာဖူးဘူး။ မနက္ဘက္ ဒီလိုပဲ ေငြႏွစ္ဆယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သံုးဆယ္ေလာက္ ေပးထားၿပီးရင္ ထြက္သြားတာပဲ။ ၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာ သူ သိၿပီးသားပဲ။ ဘာေတြေျပာရမလဲ ဆိုတာလည္း သူ သိေနသားပဲ။ အထူးအဆန္းလုပ္လို႔။ ညေနက် ေစာင့္ဦးတဲ့၊ ဘာပါလိမ့္။ သူ႔ေခါင္းထဲ အဲဒီအေတြးေတြ ခဏေနေတာ့ မရွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ မုန္႔ကေလးတစ္ဖဲ့စားရဖို႔ပဲ အာသီသျပင္းေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ အဲသည္လူေပးသြားတဲ့ က်ပ္တန္အႏြမ္းကေလး ရြက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိေနေပမယ့္ သူ႔ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္လွည့္ကေလး ခဏတစ္ျဖဳတ္ သံုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သံုးႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါလည္း သူပဲ ဆပ္ရမွာပဲ၊ သူ႔ပိုက္ဆံထဲက ကုန္မွာပဲ။
မနီးမေဝး ဆိုင္တန္းေတြဆီ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္သည္ ကေလးေရာက္လာေတာ့ သူ ထလိုက္တယ္။ အေၾကာ္မပါရင္ သံုးက်ပ္၊ တစ္ပြဲတေလေတာ့ စားပစ္လိုက္မယ္လို႔ သူစိတ္ကူးတယ္။ ဒါဆို ညေနက် သူအိမ္ျပန္ရင္ ခုနစ္က်ပ္ပဲရေတာ့မယ္။ ကားခကေတာ့ သူ႔မွာ သပ္သပ္ခ်န္ထားတဲ့ တစ္က်ပ္ရွိေသးတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲစားဖို႔ သူ႔စိတ္ေတြ လြန္ဆြဲေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရပ္ထားတဲ့ ေရွ႕ကားေပၚမွာ လူေတြျပည့္ေနၿပီ။ သူ႔စိတ္ကို သူခ်ိဳးႏွိမ္ရင္းက တံေတြးကို မ်ိဳခ်လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆီးေတာ္ဖီသည္ ေရာက္လာတယ္။ သူ အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ တစ္က်ပ္ဖိုး သံုးခုရေအာင္ေတာင္းၿပီး ကမန္းကတန္း ဝါးပစ္လိုက္တယ္။ ကားဂိတ္ေရအိုးစင္က ေရတစ္ခြက္ကို ႏႈတ္ခမ္းေဘးက ေရေတြစီးက်သြားတဲ့အထိ ေသာက္တယ္။ ဝမ္းထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ၿငိမ္သြားတာအမွန္ပဲ။ ေနာက္ ခဏေနေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဘတ္စ္ကားေနာက္ေပါက္က တိုးတက္လိုက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ခရီးသြားရင္း လမ္းသြားရင္း မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဆန္းစစ္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေဗဒဝိဇၨာ ဆရာၾကည္ရဲ႕ ေဟာစာတမ္းေတြကို ေရာင္းခ်ေပးပါတယ္၊ ေဟာစာတမ္းတစ္ေစာင္မွ တစ္က်ပ္ပါ၊ မိမိရဲ႕ ေမြးေန႔ေမြးနံေလးေတြကို ေျပာရင္ ေနရာအေရာက္ ကၽြန္ေတာ္လာပို႔ပါ့မယ္၊ ေသာၾကာသမီးမ်ားအတြက္ကေတာ့ ဒီလထဲမွာ အေကာင္းအဆိုး ေရာေထြးေနဦးမတဲ့၊ ထင္တာေတြျဖစ္မလာလို႔ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ေနရမွာတဲ့၊ ဗုဒၶဟူးသားသမီးေတြကေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အေျပာင္းအေရႊ႕ ျမင္သတဲ့၊ ထိခိုက္ရွနာေတြလည္း ရွိသတဲ့၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဆရာၾကည္ရဲ႕ ေဟာစာတမ္းေတြ၊ မမွန္ရင္ တစ္ျပားမွမေပးနဲ႔”
မလံုးတင္က ေဟာစာတမ္းေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ေခၽြးခံထဲကို လက္ႏႈိက္လိုက္တယ္။ က်ပ္တန္အထပ္ေတြထဲက တစ္ရြက္ကိုပြတ္ၿပီး ႏႈိက္ယူရင္းက လက္ေတြကို တဆဆ လုပ္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကားအူေၾကာင္းဘက္ကို ေရာက္လာတယ္။
“ဗုဒၶဟူးသမီး တစ္ေစာင္ေပးပါဟဲ့ ေကာင္ေလး”
“ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က နင့္စာရြက္ဝယ္ၿပီး ထီထိုးတာ ခုနစ္ရာဆု ေပါက္တယ္ ေကာင္ေလးရဲ႕၊ တစ္ရြက္ေပးပါဦး”
ေဟာစာတမ္း ေကာင္ေလးေတာင္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ကားေပၚက လူေတြကလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ ရွိေနရင္းက မလံုးတင္စကားေၾကာင့္ ခဏေလး တိတ္သြားတယ္။
“ကိုင္း … ေဟာဒီမွာခင္ဗ်ား၊ ဗုဒၶဟူးသမီးက တစ္ေစာင္အားေပးပါၿပီ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က အစိုးရ ေအာင္ဘာေလသိန္းဆုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေဟာစာတမ္းမွာပါတဲ့ နံပါတ္နဲ႔ တိုက္ထိုးတာ ခုနစ္ရာဆု ေပါက္သတဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကိုင္း … ေရာ့ … ေဒၚႀကီး၊ ဗုဒၶဟူးသမီးအတြက္ ဒီလေဟာစာတမ္းမွာလည္း နံပါတ္ေတြပါတယ္၊ ဗုဒၶဟူးက ၄၊ ၁၊ ၇ နဲ႔ စတဲ့ ဂဏန္းေတြ ဒီလအက်ိဳးေပးမတဲ့၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဝမ္းသာပါတယ္၊ ကိုင္း … ထီေတြလည္း ေပါက္ကုန္ၿပီခင္ဗ်၊ ေသာၾကာနံ ဟုတ္လား၊ ဟုတ္ကဲ့ လာပါၿပီ၊ ကဲ … ေသာၾကာတစ္ေစာင္တဲ့၊ ခင္ဗ်ာ … စေန ဟုတ္ကဲ့၊ စေနသားသမီးမ်ားကလည္း ရပ္ေဝးက မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ အေထာက္အပံ့ရမယ္တဲ့၊ အက်ိဳးေပးဂဏန္းေတြလည္း ပါတယ္ဗ်ာ၊ သိခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္က်ပ္တည္းပါ”
မလံုးတင္က ေဟာစာတမ္း စာရြက္ကေလးကိုကိုင္ရင္း ဘတ္စ္ကားေနာက္ေပါက္ကို မေယာင္မလည္ တိုးတိုးသြားတယ္။ ဂိတ္တဲထဲက ခရာတုပ္ၿပီးလို႔ ဝူးခနဲ ကားစက္ႏႈိးေတာ့မွ ကားေပၚက မသိမသာ တိုးဆင္းလိုက္တယ္။
ဒီကားေနာက္က လူျပည့္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားရဲ႕ ေနာက္ေပါက္ကို ကားစီးခရီးသည္ တစ္ေယာက္လို သူ အတင္း တိုးတက္လိုက္ျပန္ေရာ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကားေရွ႕ေပါက္က ေဟာစာတမ္းေကာင္ေလး တက္လာတာကို သူၾကည့္ေနတယ္။ ေကာင္ေလး တက္လာေတာ့မွ ေခၽြးခံအက်ႌစထဲက က်ပ္တန္ေလးတစ္ခ်ပ္ကို အသာႏႈိက္ယူလိုက္တယ္။ ေရွ႕နားကို မသိမသာ တိုးတိုးသြားလိုက္တယ္။ ေပေရေနတဲ့ သူ႔ကို လူေတြက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ရင္း ဖယ္ေပးၾကတယ္။ မတိုးလို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူးေလ။
“ဗုဒၶဟူးသမီး တစ္ေစာင္ေပးပါ”
လို႔ ေျပာရင္း ေဟာစာတမ္းတစ္ေစာင္ ဝယ္ရဦးမွာကိုး။ ဒါ သူ႔ အလုပ္ကိုး။
* * *
(၃)
မီးေတြေတာင္ ထြန္းၿပီ။ ကက္ဆက္သံေတြက ညံတုန္း။ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း က်ဲသြားၿပီ။ ရန္ကုန္ဘက္ကိုထြက္မယ့္ ဘတ္စ္ကားဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဆာလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အူေတြေတာင္ လိမ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။
သူ ၿမိဳ႕သစ္ကို ျပန္ရဦးမွာ။ ၿမိဳ႕သစ္ကားေတြကလည္း ပုရြက္တြင္း တစ္တြင္းကို လူေတြ ခဲခဲလႈပ္ေနတတ္တာ။ သူ ျပန္လို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ ခ်ိန္းထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး ရွိရာကို သူ သြားတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။
လူက်ဲက်ဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ သူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့ ေဟာစာတမ္းေကာင္ေလးကို ေတြ႕တယ္။ ေဘးနားမွာလည္း မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္။ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြရဲလို႔။ ေနပါဦး၊ ‘ဒီေကာင္မကို ငါသိပါတယ္’ လို႔ မလံုးတင္ စဥ္းစားတယ္၊ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ျပည္တည္တည္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ေတြကို ဆုပ္ေခ်ေနတယ္။ ေဆးဆိုးထားတဲ့ လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ဖဝါးေတြကို ကုတ္ျခစ္ေပးေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြကို ထုလားထုရဲ႕။
“ေဟာ … ေဒၚႀကီး လာ၊ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္မလား”
“ေအး … ေသာက္ခ်င္တယ္၊ နင္ ငါ့ကို ေခၚထားလို႔သာ၊ ႏို႔ဆိုရင္ ငါျပန္ၿပီ၊ ၿမိဳ႕သစ္ကားက က်ပ္တယ္ဟ၊ ေနာက္ရက္မွ ေပါင္းရွင္းလည္း ရတာပဲဟာ”
“ဪ … ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုဗ်ာ၊ ေျပာရမွာ အားေတာ့နာတယ္၊ ဒီကကၽြန္ေတာ့ညီမ ေတာကေရာက္လာေတာ့ ေဒၚႀကီး လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ မနက္ျဖန္ကစၿပီး သူလုပ္လိမ့္မယ္၊ ေဒၚႀကီး မနက္ျဖန္ကစၿပီး မလာနဲ႔ေတာ့ ဆိုတာ ေျပာမလို႔”
မလံုးတင္ ဘယ္လိုမွမထင္ထားတဲ့ စကားေတြ။ သူ ဒီအလုပ္ကေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္ကတည္းက ရထားတာ။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေဟာစာတမ္းေကာင္ေလးက ဘတ္စ္ကားေရွ႕က ေဟာစာတမ္း တက္ေရာင္းရင္ သူ႔အလုပ္က လူၾကားသူၾကားက ေဟာစာတမ္းတစ္ေစာင္ စဝယ္႐ံုပဲ။ ရန္ကုန္သားေတြ ဆိုတာက အခက္သားပဲ။ လူတစ္ေယာက္က စဝယ္မွ လိုက္ဝယ္တတ္တာ မဟုတ္လား။ သူ႔အလုပ္က ‘ဗုဒၶဟူးသမီး တစ္ေစာင္ ေပးပါဟယ္’ လို႔ ေျပာၿပီးဝယ္႐ံုပဲ။ ေကာင္ေလးက ေဟာစာတမ္းဝယ္ဖို႔ ႏွစ္ဆယ္မ်ိဳး၊ သံုးဆယ္မ်ိဳး သူ႔ကို မနက္မနက္ ထုတ္ေပးထားတတ္တယ္။ ညေနဘက္ အလုပ္သိမ္းရင္ သူ႔ကို ေန႔တြက္တစ္ဆယ္ေပးတယ္။ ပထမေတာ့ သူ႔အလုပ္ သူ နားမလည္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္မွန္းလည္း မသိဘူး။ ေနာက္မွ ေကာင္ေလးက ရွင္းျပတယ္။ ဒါက ‘ဒလန္’ လုပ္ရတာတဲ့။ ‘ဒလန္’ ဆိုတာ ဘာမွန္းလည္း သူ မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း လုပ္ေပ်ာ္တယ္ထင္လို႔ လုပ္ရင္းက ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာပဲ ေနကုန္ေနခမ္း အခ်ိန္ကုန္ရေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔လုပ္ခ တစ္ဆယ္ထဲက ဘတ္စ္ကားခ ႏွစ္က်ပ္ႏုတ္ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ရွစ္က်ပ္ကို ဘာမွမစားမေသာက္ဘဲ အိမ္ျပန္ရင္ ယူသြားႏိုင္တာ ေလးလေတာင္ ရွိေနၿပီပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္ေလးပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတယ္။ အူအလိမ္ခံၿပီး ေန႔လယ္ဘက္ မုန္႔ေလးပဲေလး ဝယ္စား၊ ေရအဝေသာက္ၿပီး ပိုတဲ့ပိုက္ဆံေလး သူရေနတာကိုပဲ သူေက်နပ္တယ္။ အခုေတာ့ ဒီ ‘ဒလန္’ ဆိုတဲ့ အလုပ္ကေလးေတာင္ လုတဲ့လူေပၚလာျပန္ၿပီ မဟုတ္လား။ ေရာက္လာတဲ့ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုေတာင္ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဆို႔ေနတယ္။ တစ္ေနကုန္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္က ေနပူႀကီးထဲမွာ ကားတစ္စီးၿပီးတစ္စီး တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ရတာထက္ေတာင္ ပူေလာင္ေနေသးတယ္။
“မိုးကလည္းက်ေတာ့မယ္ ေဒၚႀကီးရဲ႕၊ အလုပ္ကလည္း ေျပာင္းခ်င္ၿပီ၊ ေနာက္ ေဟာဒီက ညီမေရာက္လာေတာ့ ေဒၚႀကီးလုပ္တဲ့ အလုပ္ကေလး သူလုပ္ခ်င္လို႔တဲ့၊ အဲဒါ … ”
“နင္ စဥ္းစားပါဦးဟယ္၊ ငါ့မွာက ဒီအလုပ္ကေလး … ”
“တျခားအလုပ္ပဲ ရွာလုပ္ပါဗ်ာ၊ ေရာ့ … ဒီကေန႔အတြက္ တစ္ဆယ္၊ ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္က်န္လွတာ မဟုတ္ဘူး”
မလံုးတင္ လက္ဖက္ရည္ေတာင္ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ စားပြဲက ထတယ္။ သူ႔ဖိနပ္ေဟာင္းကေလးကို စြပ္တယ္။ ပိုက္ဆံတစ္ဆယ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္းက ခဏကေလး ရပ္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူး။
“လက္ဖက္ရည္ ေသာက္သြားဦးေလဗ်ာ၊ မွာၿပီးမွ”
“မေသာက္ေတာ့ပါဘူး”
ၿမိဳ႕သစ္ ကားဂိတ္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕သစ္ကိုသြားမယ့္ ကားေပၚမွာ လူေတြဆိုတာ တရြရြနဲ႔ မြစာတက္လို႔။ ေနာက္ကားကို ေစာင့္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ထူးမွာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား။ လူျပည့္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြအေပၚကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တက္ေနက်ဆိုေတာ့ သူ႔အဖို႔ သိပ္ေတာ့ ထူးၿပီး က်ပ္တယ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္မွာလည္း ကေလးေတြက ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္။
“ဗုဒၶဟူးသားသမီးေတြအတြက္ကေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အေျပာင္းအေရႊ႕ ရွိသကဲ့သို႔ ထိခိုက္ရွနာေတြလည္း ျမင္သတဲ့”
ေန႔လည္က ေကာင္ေလးေျပာသြားတဲ့ ေဟာစာတမ္းက စာသားေတြက သူ႔ကို တမင္မ်ား ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာတာလားလို႔လည္း သူ စဥ္းစားေနမိပါေသးတယ္။
“ကိုင္း … ကားခေလး အေဒၚႀကီး”
“ဗုဒၶဟူးသမီး၊ အဲ … ၿမိဳ႕သစ္ေကြ႕ကို”
သူ႔လက္ထဲက က်ပ္တန္ႏြမ္းကေလးကို ထုတ္ေပးတုန္းမွာပဲ ကားစက္က ဝူးခနဲႏႈိးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ကားႀကီးဂိတ္ကို မလံုးတင္ လာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။
--------
ေနဝင္းျမင့္
ဝါနီျပာ ပန္းခ်ီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၃၊ ဇူလုိင္၊ ၁၉၉၁။
Credit to ေငြဇင္ေယာ္ @ mmcybermedia