ဘယားအိတ္

ဘယားအိတ္ (ခင္ခင္ထူး)
----------------------------
ကြၽန္မတို႔ မႏၲေလးမွာ သည္လိုပဲ ပါေတာ္မူတာေတြ မ်ားလွေပ့ါ။
ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေထာင္က်ခါစ တိုက္ခန္းငွားေနဖူးတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာ ျမစ္မဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြက ေဆာက္ၿပီးစ, ဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔လည္း ေနာင္မွ ေလ်ာက္လ်ား၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တိုက္ခန္း ငွားၾကရေအာင္ရယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနခဲ့ၾက တာပါ။ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္လည္း ရွိပါရဲ႕။ တစ္ခ်က္က အေမ့အိမ္နဲ႔ မေဝးလွ တာေရာ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မစီးတတ္တဲ့ ကြၽန္မအိမ္သား ဆရာေန႔ အဖို႔ရာေရာ စဥ္းစားရလို႔ပါ။ အေမ့အိမ္နဲ႔ တိုက္ခန္းနဲ႔က ေျခာက္ဖာလုံေလာက္ ေဝးလို႔ သြားခ်င္တဲ့အခါ ေန႔ေန႔ညည သြားနိုင္တယ္။ ဆရာေန႔အဖို႔ရာ ဆိုတာက ၿမိဳ႕ထဲမွ သြားခ်င္ၿပီဆိုရင္ တိုက္ခန္းေရွ႕ တာ႐ုိးေပၚကိုတက္၊ ေတာင္ဘက္ထိပ္ ကားဂိတ္က ထြက္လာတဲ့ လိုင္းကားကို ေစာင့္စီးနိုင္တယ္။ ကြၽန္မက ေက်ာင္းဆရာမဘဝ ရွိေသးတာဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္ မနက္ဘက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့ လည္း စက္ဘီးနဲ႔၊ ေဈးသြားခ်င္ေတာ့လည္း စက္ဘီးနဲ႔၊ ဘာေလးလိုသဟဲ့၊ ညာေလးလိုသဟဲ့ ဆိုေတာ့လည္း စက္ဘီးနဲ႔ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ သည္လိုနဲ႔ တိုက္ခန္းငွား ေနျဖစ္တယ္ ေျပာပါေတာ့။
သည္လို လူေနတိုက္ခန္းေတြ မႈိက်င္းထ,သလို ေပၚလာတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ သည္ရပ္ကြက္တစ္ဝိုက္ ျပန႔္က်ဲေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး တဲေပၚက တိုက္ေပၚတင္မယ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ ေပၚလာတာပါ။ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းဆိုသလို တဲကေလးေတြဖ်က္၊ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြေပၚ ေနခြင့္ စလစ္စာ႐ြက္ တစ္ထြာတစ္ညိဳနဲ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ သည္ေတာ့ သည္နားတစ္ဝိုက္ ျဖစ္သလို တဲထိုးေနခဲ့ၾကသူေတြ အဖို႔ရာ လူူစုလူလုံး မကြဲၾကေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီး နတ္မ,လိုက္သလို တိုက္ေပၚ ေရာက္ၾကရတာ ဆိုေတာ့ ႐ြာလုံးကြၽတ္ တိုက္ခန္းေတြေပၚ အေထြးလိုက္ႀကီး ေရာက္ေနၾကသလိုပဲ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔လည္း အံ့ဩၾကလို႔။ တျခား တိုက္ေတြအေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္မ ေျပာတတ္ဘူး။ ကြၽန္မတို႔ ငွားေနၾကတဲ့တိုက္က လူေတြက မႏၲေလးကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြပါ။ ကနဦး ေရာက္ႏွင့္ၾကသူေတြက နည္းနည္းေလး အိုးသား အိမ္သားက်ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ႐ြာကလူေတြကို ေခၚၾကတယ္။ လာခဲ့ၾကေပါ့။ သည္လိုနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ခ်ိတ္မိၾကရာက တစ္ေနရာတည္းမွာ စုေနၾကသူေတြ ဆိုေတာ့ တစ္႐ြာတည္းက လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ျမင္းျခံလား၊ ေတာင္သာလား မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲသည္ဘက္နယ္က ေတာသူေတာင္သားေတြ မ်ားတယ္ ေျပာပါေတာ့။ သေဘာေကာင္းၾကတယ္။ မႏၲေလးလို ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာၾက သူေတြေပသိ ေတာသူေတာင္သားမ်ား သဘာဝ စကားေျပာရင္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ရင္ထဲရွိတာ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ ေျပာတာမ်ား တစ္ဖက္သား မခံခ်င္ရင္လည္း မတတ္နိုင္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး။ ၿမိဳ႕မွာ ၾကံဳသလို၊ က်သလို လုပ္စားမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပါးပါး လက္တြင္းဆုပ္မိရင္ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့တာ။ ေတာသံေတာဟန္ေတြ မေပ်ာက္ၾကေသးဘူး။
""က်ဳပ္တို႔႐ြာမွာ မိုးလင္းရင္ ပက္ဆပ္ျမင္ရသာ မႈတ္ဘူး ဆရာမႏွယ္၊ မန္းေလးက်မ ေယာက္်ား ဆိုက္ကားနင္းလို႔၊ ေဘာက္လုပ္လို႔ လက္ထဲ ပက္ဆပ္ ကိုင္ရသာ။ က်ဳပ္ေယာက္်ားက ဆိုက္ကား အေပါင္ယူနင္းသာ""
""နာမည္က ဘယ္သူတဲ့လဲ""
""က်ဳပ္ နာမည္လား၊ က်ဳပ္ေယာက္်ား နာမည္လား""
""ႏွစ္ေယာက္စလုံးေပါ့""
""က်ဳပ္က ဖြားစုံတဲ့။ က်ဳပ္ေယာက္်ားက က်န္ေကာင္း""
""နာမည္ေတြက ဆန္းတယ္ေနာ္""
""ဆန္းဆို ဆရာမႏွယ္၊ က်ဳပ္အေမက ကေလးခ်ည္း ခုႏွစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့သာမွာ က်ဳပ္က နက်ယ္အိမ္႐ြံ႕ပိတ္ အေထြးဆုံး။ က်ဳပ္ေမြးတဲ့အထိ သားသမီးေတြဖြားသမွ် စုံစုံလင္လင္ အဖတ္တင္လို႔ က်ဳပ္ကို ဖြားစုံမွည့္သာ။ က်ဳပ္ေယာက္်ားက်ေတာ့ သူ႔မေအက အရင္ေမြးတဲ့ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္မွ အဖတ္မတင္ဘူး။ သည္တစ္ခါ ကေလးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းက်န္ေရာ့ဆိုၿပီး က်န္ေကာင္း မွည့္သာ""
သူတို႔မွာ အဲသလို အညာေလ၊ ႐ြာေလ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားေတြလည္း ရွိတတ္ရဲ႕။ ကြၽန္မတို႔ ငွားေနတဲ့ တိုက္တန္းလ်ား အပါအဝင္ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ေတြက ျမစ္တာ႐ုိးေျခ အနိမ့္ထဲမွာ ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ ေအာက္ႏွစ္ထပ္က တာ႐ုိးႀကီး ပိတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေပၚႏွစ္ထပ္က ျမစ္ေလ ရတာေရာ၊ ျမစ္ကြင္း ေကာင္းတာေရာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔က အေပၚဆုံးထပ္မွာ ငွားေနၾကတာပါ။ တိုက္က ဆယ္ခန္းတြဲ ေလးထပ္ဆိုေတာ့ အခန္းေလးဆယ္။ အိမ္ေထာင္စု ေလးဆယ္ေပါ့။ သည္ဘယားအိတ္ ေလးဆယ္ထဲမွာ တကၠသိုလ္ဆရာလင္မယား၊ ေရွ႕ေနလင္မယား၊ ဇာတ္မင္းသားမိသားစုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ စာေရးဆရာလင္မယား တို႔ေလာက္သာ သူစိမ္းပါတယ္ ေျပာပါေတာ့။ က်န္တာ သူတို႔နယ္၊ သူတို႔႐ြာေတြက လူေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္႐ြာတည္းက ဆိုေပသိ ေက်း႐ြာခ်င္းနီးလို႔၊ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတာ္ၾကလို႔ ေရာက္လာၾကသူေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ ႐ြာမွာ မေျပလည္ၾကေတာ့ ေရာက္ႏွင့္သူကေခၚရင္ ႐ြာက ပိုင္ဆိုင္တာေလး ေရာင္းခ်ၿပီး ေျပးလာၾကပုံ ေပၚပါတယ္။
""မဖြားစုံက ဘယ္႐ြာကတုံး၊ ကြၽန္မလည္း ျမင္းျခံသူပဲ""
""ျမင္းျခံေရာက္ဖူးပ၊ က်ဳပ္တို႔က ေတာင္သာ အေနာက္ထဲ က်မွာေပါ့။ ႐ြာနာမည္က တဲေတာ္ကုန္းတဲ့။ က်ဳပ္တို႔မိဘမ်ား ေျပာသာေလာက္ေတာ့ ေရွးက ဘယ္ဘုရင္ဆိုလား တိုင္းခန္းလွည့္ရင္း က်ဳပ္တို႔႐ြာနားေရာက္ေတာ့ တဲနန္းႀကီး ထိုးေနသာ။ အဲသာနဲ႔ တဲေတာ္ကုန္း ျဖစ္ရသာ""
""ဘယ္ဘုရင္တဲ့တုံး မဖြားစုံရဲ႕""
""မေျပာတတ္ေပါင္ ဆရာမရယ္။ ဘုရင္ေတြကလည္း ပတူအုံ မီးတိုက္သလို အမ်ားသား။ က်ဳပ္တို႔အခန္းေဘးက မဲညိဳမတို႔က က်ဳပ္တို႔႐ြာရဲ႕ အေနာက္က၊ ႐ြာနာမည္က တေကာင္းကြဲ။ ရွင္ဘုရင္ ေရတေကာင္း က်ကြဲလို႔တဲ့။ က်ဳပ္တို႔ ေျမာက္နား႐ြာက်ေတာ့ ထီးၾကက္ေတာ္တဲ့။ ထီးၾကက္ေတာ္ဆိုသာလည္း ဘုရင့္ထီးလို႔ ေျပာသာပဲ""
မဖြားစုံက ကြၽန္မတို႔ေအာက္ထပ္က တစ္ခန္းခန္းမွာ ေနသူပါ။ ဘယ္အခန္း ရယ္လို႔ ေျပာဖို႔ေတာ့ခက္တယ္။ ကြၽန္မ ဘယ္အခန္းမွ စုံေအာင္ မေရာက္ဖူးတာလည္း ပါပါတယ္။ အိမ္သူမိန္းမသားေတြ ဆိုရင္လည္း သူတို႔နဲ႔ အတူေနရၿပီဆိုေတာ့ နာမည္နဲ႔ လူတြဲမိေအာင္ မ်က္ႏွာေပါက္ မွတ္ထားရတာ မ်ားတယ္။ အသားညိဳညိဳ စကားေျပာျမန္ျမန္ အက်ႌရင္ဖုံး ၾကယ္သီးတပ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းကိုး။ မဖြားစုံက ရက္ကန္း ခတ္တတ္သတဲ့။ ဝါေကာက္ ဗိုင္းငင္ ခ်ည္ခ် ရက္ကန္းတန္း ဆင္တတ္သတဲ့။ အႏွိပ္အနင္းလိုေတာ့လည္း ေခၚေပါ့တဲ့။ ဖေအက ႐ြာမွာ အႏွိပ္သည္တဲ့။
""အေဖ့ကို က်ဳပ္ အဆင္ေျပၿပီ၊ ၿမိဳ႕မွာ တိုက္နဲ႔ေနရၿပီ လာခဲ့ပါဆိုသာ မလာဘူးေလ။ ႐ြာမွာ အႏွိပ္သည္က ငါပဲ ရွိသာတဲ့။ မဟုတ္သာ။ ႐ြာမွာ ဘယ္လိုလူကမွ ေညာင္းလို႔ ေခၚမႏွိပ္နိုင္ဘူး။ ေညာင္းလို႔ ပုံက်ကာမွ က်ကေရာ အႏွိပ္မခံၾကဘူး။ ပက္ဆပ္ ထြက္မွာစိုးလို႔။ ေတာသူေတာင္သားမ်ား ေညာင္းဖို႔လည္း အခ်ိန္မရပါဘူး ဆရာမရယ္။ ႐ြာေတြမွာက မိုးမေကာင္း ယာေျခာက္ ဆိုေတာ့ မငတ္႐ုံတမည္ ေနေနၾကရသာရယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ ၿမိဳ႕ေရာက္လို႔ လက္ဖက္တစ္႐ုိး ကြမ္းတစ္႐ုိး ေနနိုင္သာရယ္""
"ကြၽန္မတို႔မိဘမ်ား ႐ြာေတြလည္း သည္လိုပါပဲ။ မဖြားစုံရယ္။ မိုးမေကာင္း ေခ်ာင္းမစီးပါဘဲ။ သားသမီး ရွိသလား""
""သမီးခ်ည္း သုံးေယာက္၊ သား မေမြးဘူး။ က်ဳပ္ပဲ မွားသလား၊ က်ဳပ္ ေယာက်္ားဘက္ကပဲ မွားသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ႐ုိးရာ မွားသာတဲ့၊ သား ေယာက်္ားေလး မရနိုင္ဘူးတဲ့။ သားေယာက်္ားေလး မေမြးမယ့္အတူတူ ႐ြာက ေခြးထီးႏွစ္ေကာင္ ေခၚလာၿပီး သား လုပ္ရသာပဲ""
""ေခြးေတြက ဘယ္မွာတုံး၊ ဟုတ္ပါရဲ႕ ကြၽန္မတို႔ တိုက္ခန္းလည္း ေခြးေတြခ်ည္းပဲ""
"ေခြးႏွစ္ေကာင္က ေအာက္မွာေလ၊ ေပြးႀကီးတဲ့၊ ေပြးေလးတဲ့။ ေခၚၾကည့္လိုက္ အင္မတန္ ခင္တတ္သယ္။ ဆရာမအေပၚ ပတတ္ရပ္ တက္လိမ့္မယ္""
ကြၽန္မျဖင့္ ေပြးႀကီး ေပြးေလး ဘယ္ဟာလဲသာ မသိတယ္၊ တစ္တိုက္လုံးမွာ ေခြးေတြ မနည္းလွဘူး။ ေခြးေတြဆိုလို႔ နိုင္ငံျခားေခြး၊ မ်ိဳးစပ္ေခြးေတြ ဘယ္ ဟုတ္ပါ့မလဲ။ လမ္းေတြေပၚမွာ ေလေလလြင့္လြင့္ ရွိေနတတ္တဲ့ေခြးေတြပါ။ ပတတ္ထိုးတက္လိမ့္မယ္ ဆိုလို႔ ေပြးႀကီး၊ ေပြးေလး နာမည္ေတြ စိတ္ထဲ မွတ္ထားလိုက္မိတယ္။ မေခၚမိေအာင္ပါ။
* * *
တိုက္ခန္းဖြဲ႕စည္းပုံကို ကြၽန္မ ေျပာခဲ့ပါၿပီ။ တိုက္အေပၚထပ္မွာ ေနသူေတြက ေတာင္ဘက္ေလွကားက ဆင္းေတာ့လည္း ျဖစ္တယ္။ ေျမာက္ဘက္ ေလွကားက ဆင္းခ်င္ေတာ့လည္း ျဖစ္တယ္ ေသခ်ာတာက ဘယ္ေလွကားမွ ေခြး မလြတ္ဘူး။ တိုက္ေလွကားေတြရဲ႕ ထုံးစံ ကြမ္းေသြး မလြတ္ဘူး။ အမႈိက္ေတြ ဆိုတာကလည္း အခ်သာရွိၿပီး အေကာက္အျပဳ မရွိေလေတာ့ (ဘယ္သူကမွလည္း ထြက္ မလွည္း ေလေတာ့) မ်ားခ်င္တိုင္း မ်ားေနေတာ့တာပါ။ ကြမ္းတံေတြးနဲ႔ အမႈိက္ေလွကားကို သုံးဆစ္ ဆစ္ခ်ိဳးတက္မွ အေပၚထပ္ေရာက္တယ္။ သုံးဆစ္ခ်ိဳး ဆင္းမွ ေအာက္ထပ္ေရာက္တယ္။ ကြၽန္မ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ဆင္းဆင္း၊ ေက်ာင္းက ျပန္လို႔ တက္တက္ သုံးဆစ္စလုံးမွာ အသက္ေအာင့္ထားရတယ္။ အဆိုးဆုံးက ေလွကား သုံးဆစ္ခ်ိဳးကို သုံးခါ အသက္ေအာင့္ထားရတာ ထားပါေတာ့။ ေလွကား တစ္ထစ္စီမွာ ေခြးတစ္ေကာင္ႏႈန္းနဲ႔ ကန႔္လန႔္ အိပ္ေနၾကတဲ့ေခြးေတြကို မနင္းမိေအာင္ သတိထားရေသးတာပါ။ ေတာင္ဘက္ေလွကား ေအာက္ဆုံးထပ္ ေထာင့္ခန္းမွာ အေဆာင္သာယာေရး ေကာ္မတီ ဥကၠ႒ ေနတာဆိုေတာ့ ကြၽန္မ ေက်ာင္းသြားတဲ့ စက္ဘီးက ေအာက္ဆုံးထပ္က ဥကၠ႒အခန္းမွာ ထားရတာပါ။ သူကလည္း တဲေတာ္ကုန္းသားပဲ။ စက္ဘီးထုတ္ရင္း တစ္ခါေတာ့ ညည္းမိတယ္။
"ဥကၠ႒ ေခြးေတြ လုပ္ပါဦး"
"ဘယ္ႏွယ္ ဥကၠ႒ ေခြးရမွာတုံး ဆရာမရဲ႕။ သူမ်ားေခြးေတြပါ"
"သူမ်ားေခြး ဆိုေတာ့လည္း စည္းကမ္းလုပ္ေလ ဥကၠ႒ရဲ႕"
"ေခြးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ စည္းကမ္းလုပ္ပါ့မတုံး"
"ေခြးပိုင္ရွင္ေတြကိုေပါ့"
"ဆရာမႏွယ္, တိုက္က လက္ရွိေခြးေတြေရာ တျခား တိုက္ေတြက ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြေရာ သည္မွာ လာစုၾကသာဗ်။ ေခြးပိုင္ရွင္ ဘယ္လိုလုပ္ ေရစစၥရီ လုပ္မွာတုံး။ က်ဳပ္လည္း ေမာင္းခ်သာပဲ၊ မရပါဘူးဗ်ာ။ မိုးမ်ား႐ြာတဲ့ေန႔ ဆိုရင္ ေခြးေတြက က်ဳပ္ဆိုင္က ဆန္အိတ္ေတြေပၚေတာင္ တက္အိပ္ၾကသာ ဆရာမရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔ ခုတင္ေအာက္မ်ား ေခြးႏွစ္ေကာင္၊ သုံးေကာင္ အျမဲရွိသယ္။ က်ဳပ္အခန္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ၿပီး ကေလးေမြးတဲ့ ေခြးသအုပ္မေတာင္ ရွိသဗ်ာ။ ကိုင္း, ဘယ္ႏွယ္လုပ္မတုံး။ ေခြးက သည္လိုဗ်။ သည္တိုက္ခန္းမွာ ေနၾကသူေတြက တဲေပၚကလူ တိုက္ေပၚသို႔ အစီအစဥ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကသာကိုး ဆရာမရဲ႕။ သူတို႔တဲကေလးေတြ ဖ်က္ၿပီး တိုက္ေပၚ တက္ေနၾကသာေပသိ သူတို႔ေမြးထားတဲ့ေခြးေတြက တိုက္ခန္းရသာ မဟုတ္ဘူးကိုး။ သည္ေတာ့ သခင္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာ ပုံေတာ္သလို ခိုေနၾကသာပဲ"
"ေခြးေတြကေတာ့ တိုက္ခန္း မရဘူးေပါ့ ဥကၠ႒ရယ္၊ အခုဟာက ေလွကားထစ္ေတြမွာ အိပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ခက္သားပဲ။ ေခြးေတြကို တက္နင္းမိရင္ အကိုက္ခံရမွာက ရွိေသး။ ေခြးေစာ္ေတြကလည္း နံလိုက္တာ လြန္ေရာ"
"ခက္သားပဲ ဆရာမရဲ႕၊ ဆရာမတို႔လို အျပင္ သူစိမ္းက ရွိလွ ဆယ္ခန္းေပါ့။ က်န္တဲ့ အခန္းသုံးဆယ္က က်ဳပ္တို႔ ႐ြာကဟာေတြ၊ တဲနဲ႔ ေနၾကတုန္းက ေမြးထားသမွ်ေခြး တစ္ခန္း ႏွစ္ေကာင္က်နဲ႔ပဲ တြက္ဗ်ာ။ အေကာင္ေျခာက္ဆယ္။ တျခားက ဧည့္ေခြး ဆယ္ေကာင္ထား။ ေပါင္းေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္။ ဆရာမ မိန္းမတြက္ တြက္ၾကည့္စမ္းပါဦး"
"ခုနစ္ဆယ္"
"ကိုင္းဗ်ာ, ေခြးအေကာင္ ခုနစ္ဆယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္ႏွယ္လုပ္ ေခြး စာရင္းလုပ္လို႔ ရမွာတုန္း"
အေဆာင္သာယာေရး ေကာ္မတီ ဥကၠ႒လုပ္ေနတဲ့ ကိုခ်စ္မုန္းက လူ႐ုိးပါ။ တိုက္ခန္းေတြမွာ သူတို႔တစ္ေတြ ေနခြင့္ရၾကေတာ့ ကိုခ်စ္မုန္းကို လူႀကီးခန႔္ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္႐ုံးကလည္း အသိအမွတ္ ျပဳထားေလေတာ့ ကိုခ်စ္မုန္းက လည္ကတုံးအက်ႌ ဘယ္တုန္းကမွ မခြၽတ္ဘူး။ အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွာ မင္နီမင္ျပာ ေဘာပင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ျပဴးျပဴးပါလို႔။ သူ႕႐ြာသားေတြကေတာ့ သူတို႔ တင္ထားတဲ့ လူႀကီးေပမဲ့ ငမုန္း ေခၚၾကတာမ်ားတယ္။ ကိုခ်စ္မုန္း ႐ြာက ေရာက္စ,တုန္းက ဆိုက္ကားနင္းပါ ေသးတယ္။ ေနာက္မွ အိမ္ဆိုင္ကေလးတည္ၿပီး တိုက္ခန္းစလစ္ အေရာင္းအဝယ္ေလး ဘာေလးလုပ္လို႔ အဆင္ေျပရာက ဆိုက္ကားျဖဳတ္သတဲ့။ ကိုခ်စ္မုန္းတို႔ မိသားစုက သေဘာေကာင္းေတြ။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အားကိုးရပါၿပီ။ အိမ္ဆိုင္ကို သည္ကေလးမေတြ တာဝန္ယူၾကတယ္။ ကိုခ်စ္မုန္းမိန္းမက မေပါေ႐ႊတဲ့။ မေပါေ႐ႊက သူ႔အခန္းအုတ္နံရံမွာ ဗလာစာ႐ြက္နဲ႔ စာေရးကပ္ထားတယ္။
"လူႀကီးလက္မွတ္ထိုး သုံးေထာင္" တဲ့။ ကိုခ်စ္မုန္းက လူႀကီးဆိုေတာ့ ေထာက္ခံစာေတြ ဘာေတြမွာ တစ္ဆင့္ လက္မွတ္ထိုးေပးရတာ ရွိတယ္။
"တခ်ိဳ႕က လက္မွတ္သာလိုခ်င္သာ မသိတတ္လို႔ ေရးထားရသာ ဆရာမေရ" လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ သူတို႔ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ စက္ဘီးထားရင္လည္း စက္ဘီးထားခ လေၾကး ယူတတ္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မ စက္ဘီးအပ္ေတာ့ မယူရွာပါဘူး။ ေျပာတာလည္း ၾကည့္ဦး။
"ဆရာမ စက္ဘီးေတာ့ ေဘးမဲ့ပါ ဆရာမရယ္။ ေက်ာင္းဆရာမ ဆိုေတာ့ ပက္ဆပ္ မယူပါဘူး"
ကြၽန္မက စက္ဘီးထုတ္တိုင္း ေခြးကိစၥေတြ ေျပာလြန္းေတာ့ ကိုခ်စ္မုန္းက အားပဲနာလို႔လား၊ စိတ္ပဲတိုလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တစ္ခါေတာ့ ေျပာေလရဲ႕။
"ကိုင္းပါဗ်ာ၊ ဆရာမ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနမွျဖင့္ က်ဳပ္ ေခြးအစည္းအေဝး ေခၚၾကည့္ပါဦးမယ္" တဲ့။
ေခြးကိစၥ အေဆာင္လူႀကီးတခ်ိဳ႕နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ပါဦးမယ္လို႔ ေျပာတာပါ။
* * *
ကြၽန္မျဖင့္ တိုက္ခန္းမွာ သုံးေလးႏွစ္ ေနခဲ့ေပသိလို႔ ေခြး အစည္းအေဝး ေခၚတာ တစ္ခါမွ မၾကံဳခဲ့ရပါဘူး။ သည္လိုပဲ ေခြးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနခဲ့ရတာနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတာပါ။ ေခြးေတြက ဘယ္သူ႔ေတာ့ ကိုက္သြားလို႔၊ ဘယ္ ကေလးေတာ့ ထြက္ဆြဲလို႔ ဆိုတာေတာ့ မရွိဘူး။ သားေပါက္ထားလို႔ ကိုက္ခ်င္ ခဲခ်င္တဲ့ ေခြးသားအုပ္မေတြကလည္း ရွိေတာ့ စိတ္ကို တုံးတုံးခ်လို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့ေလ။ ေငါက္ရလွန႔္ရတာေတာ့ လုပ္ရတယ္။ ေခြးေတြမ်ားသေလာက္ နာမည္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ေခၚတာ မဟုတ္ရင္ မဟုတ္တဲ့ေခြးက ေခါင္းေတာင္ မငဲ့ဘူး။ တိုက္ေအာက္ဘက္ ေျမညီခန္းေတြေရွ႕ တာ႐ုိးေျခမွာ ႐ုပ္ဝတၳဳ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ပလတ္စတစ္ မိုးကာစကေလးေတြ ဖုံးထားတဲ့ ဆိုက္ကားေတြနဲ႔ တစ္မ်ိဳးက ေခြးစာေကြၽးတဲ့ ေခြးအင္တုံေတြပါ။ အင္တုံဆိုလို႔ အေကာင္းေတြ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ေခြးစာ အရည္ကေလး အဖတ္ကေလး တည္ရ႐ုံ အင္တုံကြဲ၊ အိုးကြဲ ပက္ပက္ကေလးေတြ မ်ားတယ္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေခြးရွင္က ဘယ္သူေရ၊ ဘယ္ဝါေရ ေခြးနာမည္ တပ္ေခၚလိုက္ရင္ေတာ့့ ေခြးေတြက သိၾကၿပီ။ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ေရွ႕လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆန႔္ လက္ေပၚ ေမးေစ့တင္ၿပီး အိပ္ေနၾကရာက တဝုန္းဝုန္း ေျပးဆင္းၾကေတာ့တာပဲ။ ဟပ္ထိုးလဲေအာင္ စားၾက။ မာန္ဖီၾက၊ ကိုက္ၾကခဲၾက၊ နပမ္းလုံးၾက။ ၿပီးရင္လည္း ၿပီးသြားၾကတာပါပဲ။ ၿပီးရင္ ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ျပန္တက္သြားၾကျပန္ေရာ။
ထူးဆန္းတာက သည္တိုက္ခန္းက အခန္းစုံမွာ ေနၾကတဲ့ ဘဝတူခ်င္း တစ္႐ြာတည္း တစ္နယ္တည္းက လာၾကသူခ်င္းဆိုေတာ့ တစ္ဦးမရွိေတာ့ တစ္ဦး ေဖးေဖးမမ ရွိၾကပါရဲ႕။ တစ္ပင့္တစ္မ ရွိၾကပါရဲ႕။ ေခြးကိစၥ ေခြးစာက်ေတာ့ သည္းမခံတတ္ၾကဘူး။ ဆိုပါေတာ့ မမဲညိဳ ဆိုရင္ သူ႔ေခြးရယ္လို႔ ကြၽန္မ သိသေလာက္ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပသိ သူခ်စ္တဲ့ ေခြးငါးေကာင္ေလာက္ကို ေန႔ခင္းစာ အျမဲေကြၽးေလ့ရွိတယ္။ ဒါကို ကြၽန္မက သိလို႔ရယ္ မဟုတ္ဘူး။ မမဲညိဳ ေခြးစာေကြၽးတာကို ကြၽန္မ ေက်ာင္းမသြားရတဲ့ ရက္ေတြမွာ အေပၚဆုံးထပ္ ဝရန္တာက လွမ္းျမင္ရေလ့ ရွိလို႔ပါ။ မမဲညိဳ ေခြးစာေကြၽးရင္ တျခားေခြးေတြ မပါဘူး။ သည္ငါးေကာင္ပဲ။ တျခား ေခြးေတြ ဝင္လာမွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ အရပ္ေလာက္ရွိတဲ့ အေဝရာပင္သား တုတ္ရွည္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ကြၽန္မက အေပၚထပ္က လွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္ရတဲ့အခါ တစ္ခါေတာ့ မမဲညိဳကို ေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။
"မမဲညိဳက ေခြးေတြဒဏ္ ေတာ္ေတာ္ခံတယ္ေနာ္။ ေကြၽးရင္လည္း သည္ငါးေကာင္ပဲ။ မမဲညိဳ ေခြးေတြလား"
မမဲညိုက အသံၾကားရာ ကြၽန္မကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းက ေျဖတယ္။
"ဘယ္က က်ဳပ္ေခြးေတြ ရမွာတုံး။ ေခြးေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ကားတိုက္လို႔ ေသၿပီ။ တာ႐ုိးေပၚေျပးတဲ့ လိုင္းကားေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေတြေလ။ ခရီးသည္ မဲေခၚၾကသာနဲ႔ က်ဳပ္ေခြးကို တိုက္သြားသာ ေသပါေရာလား။ သည္ေခြး ငါးေကာင္က က်ဳပ္ သဒၵါလို႔ေကြၽးတဲ့ ေခြးေတြ။ က်ဳပ္အေပၚ ေကာင္းတဲ့ေခြးေတြ"
"ဘယ္လို ေကာင္းတာတုံး မမဲညိဳရဲ႕"
"က်ဳပ္ မနက္မနက္ ေကာင္းညႇင္းေပါင္း၊ ပဲျပဳတ္ေရာင္းထြက္ရင္ မိုးမလင္းေသးဘူး ဆရာမရဲ႕။ သည္ ငါးေကာင္က က်ဳပ္ အခန္းဝကထြက္သာနဲ႔ ဘယ္ဆီဘယ္မွာ အိပ္ေနမွန္း မသိရေပသိလို႔ က်ဳပ္မွ တာ႐ုိးေပၚေရာက္သာနဲ႔ ငါးေကာင္စလုံး က်ဳပ္ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ၾကၿပီ။ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းထဲ က်ဳပ္ကို တျခားက ေခြးေတြလိုက္ဆြဲမွာ မပူနဲ႔။ သည္ငါးေကာင္က အေသခံ ကိုက္ၾကသာရယ္။ မိုးလင္းလို႔ ေရာက္တဲ့ေနရာက ျပန္ၾကေတာ့ဆိုေတာ့မွ ျပန္ၾကသာ။ ျပန္ေတာ့လည္း က်ဳပ္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသးသာ"
"မမဲညိဳကို ေခြးေတြက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတာပါေကာ"
"ခ်စ္လွခ်ည့္ေပါ့ ဆရာမရယ္။ အိမ္က လင္ေတာင္ ေခြးေလာက္ အားမကိုးရဘူးရယ္။ တစ္ခါေတာ့ ေျပာရသယ္ ေမာင္မင္း ဘယ္ႏွခါ ေစာေစာ ထ,ဖူးလို႔တုံးလို႔။ သည္ေခြးေတြက က်ဳပ္အေပၚ ေကာင္းေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ေကြၽးသေလ"
သည္အခ်ိန္မွာပဲ မီးေသြးႏွစ္ေတြ အိုးနဲ႔ထည့္လာတဲ့ မဆင့္တုံးက အိုးႀကီးမ,ၿပီး ထြက္လာတယ္။ အိုးထဲက မီးေသြးႏွစ္ေတြကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ဆုပ္လုံးရင္း တာ႐ုိးေျခ ေျမျပန႔္မွာ စီစီရီရီလွန္းတယ္။ ကြၽန္မက မီးေသြး ဘယ္လို လုံးတာလဲလို႔ စပ္စုေတာ့ မီးေသြးမႈန႔္နဲ႔၊ ထမင္းရည္နဲ႔ လုံးတာပဲတဲ့။ ႐ႊံ႕ေစးကေလးထည့္လုံးရင္း ပိုေကာင္းသတဲ့။ ဒါပါပဲ။ မီးေသြးလုံးေလးေတြ စီလွန္းၿပီးေတာ့ မမဲညိုကို လွမ္းေျပာတယ္။
"မိညိဳ, ညည္းေခြးကိစၥၿပီးရင္ ေခြးေတြ ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့။ ငါ့မယ္ ေနေလးပြင့္တုန္း လွန္းရသာ။ တစ္ေန႔က ညည္းေခြးေတြ နင္းလို႔ မီးေသြးလုံး အလုံးငါးဆယ္ေလာက္ ဖြာထြက္ကုန္သယ္။ ညည္းတို႔မွ ျဖစ္ရေလေအ၊ အိမ္မရွိ ေခြးေမြး။ သည္ၾကားထဲက ေခြးကပဲ လင္ထက္ေကာင္းသယ္ ျဖစ္ရေသး၊ ညည္း နဂိုက ေခြးယူပါ့လား။ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ငါ့ေမာင္ ေသာင္းစိန္ ယူရသာတုံး"
"ေခြး ယူမလို႔ဘဲ ေတာ္ေရ႕။ ေတာ့္ေမာင္က က်ဳပ္ကို ႀကိဳက္လွခ်ည့္ရဲ႕ ဆိုလို႔။ ဆရာမႏွယ္ လင္ယူမွားသာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ယူထားတဲ့ လင္မို႔လို႔ ပါေတာ္၊ တည္မိတဲ့ဘုရား လင္းတ နားနား ဆိုသာလိုပဲ။ ဆိုက္ကားသာ နင္းသာ သင္းမ်ား သူမ်ားဆိုက္ကားလို အိမ္ျပန္လို႔ ပက္ဆပ္ပါသာ မႈတ္ဘူး။ က်ဳပ္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ခုလို႔ေပါ့ ဆရာမႏွယ္ လူက လူပ်င္း၊ လူေပါ့။ က်ဳပ္က လွပ္လွပ္ကေလးရယ္။ ေကာင္းကင္လြင့္ခ်င္ေနသာ"
"ညည္း ေကာင္းကင္တက္ေတာ့ လူေတြက ေအာက္ေမ့မွာပါ။ ေခ်းစားစုန္း တိမ္ၫႊန႔္ တက္စားသယ္လို႔"
"ေတာ္ ဘာစကားေျပာသာတုံး၊ က်ဳပ္မ်ား ဘာေအာက္ေမ့လို႔တုံး၊ ေတြ႕လား သည္မွာ တုတ္။ မဆင့္တုံးေနာ္, ေခါင္း႐ုိက္ခြဲပစ္လိုက္မယ္"
"ညည္းက တုတ္, ဟုတ္လား၊ ကိုင္းေတာ္"
မဆင့္တုံးက အနားက မီးေသြးႏွစ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့အိုးကို ႏႈတ္ခမ္းက ကိုင္ၿပီး ေျမေပၚ ေဆာင့္ခ်လိုက္ကေရာ။ သည္ေတာ့မွ အိုးလည္ေခြဖင္ကြၽတ္ကို ကိုင္ၿပီး ဆတ္ခနဲ ထ,တယ္။ တစ္ေယာက္က လူ႔အရပ္ေလာက္ရွိတဲ့ တုတ္ႀကီးနဲ႔၊ တစ္ေယာက္က အိုးလည္ေခြ အေခြလိုက္ႀကီးနဲ႔။ အမႈထဲ ကိုယ္ပါ ပါေနေတာ့ ကြၽန္မလည္း အေပၚထပ္ကေန ေအာ္ရေတာ့တာပါ။ ကြၽန္မ ေအာ္သံေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ဥကၠ႒လုပ္တဲ့ ကိုခ်စ္မုန္းနဲ႔ သမီးေတြ ထြက္လာေရာ။ ဥကၠ႒က ေျပးလာရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာလိုက္ေတာ့ တုတ္တစ္ဖက္၊ အိုးလည္ေခြတစ္ဖက္ ကိုင္ထားၾကတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ၿငိမ္သြားၾကတယ္။
"ေအး, ေနရတုန္း သတ္ၾကပုတ္ၾကေဟ့၊ မနက္ဖ်င္ သန္ဘက္ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိတဲ့ဟာေတြ"
မမဲညိဳကလည္း သူ႔တုတ္ႀကီးပစ္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားသလို မဆင့္တုံးကလည္း ကိုင္ထားတဲ့ အိုးလည္ေခြက်ိဳးကို ခြမ္းခနဲ ပစ္ခ်ၿပီး ဝင္သြားေလရဲ႕။ ဥကၠ႒ ကိုခ်စ္မုန္း ေျပာလိုက္တဲ့စကား ဆန္းတယ္လို႔ေတာ့ သတိထားမိသား။
* * *
ကြၽန္မတို႔ေနတဲ့ တိုက္ခန္းေရွ႕တည့္တည့္ တာ႐ုိးေပၚမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ကြမ္းယာဆိုင္ပါ။ ကြမ္းယာတင္ မကပါဘူး။ ကေလးသေရစာထုတ္ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာဖီးႀကီးေတြ တန္းထိုးၿပီး ခ်ိတ္ထားတတ္ေလေတာ့ လူႀကီး၊ ကေလး ဝယ္စားတတ္ၾကတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ ခုံတန္းရွည္ႏွစ္လုံး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခ်ထားလို႔ ထိုင္စရာျဖစ္ရတယ္။ လိုင္းကား တစ္စီးတေလ ေစာင့္ခ်င္ေတာ့လည္း အဲသည္ ခုံတန္းေတြေပၚ ထိုင္႐ုံပါ။ တိုက္ခန္းက လူေတြကသာ တစ္ခါတေလမွ ထိုင္ျဖစ္ၾကတာေပမဲ့ အဲသည္ ခုံရွည္ ႏွစ္လုံးေပၚမွာ အၿမဲထိုင္တဲ့လူ ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က ကိုေပါက္ရွန္။ ဗမာတ႐ုတ္ ကျပားလား၊ မသိဘူး။ ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကိုေပါက္ရွန္ရဲ႕မိန္းမ မရႈဝမ္။ မရႈဝမ္ကလည္း တ႐ုတ္မ ပါပဲ။ မရႈဝမ္က ကြၽန္မတို႔ ေရွးဗမာေတြအေခၚ ဘယားအိတ္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ႀကီးႀကီးတစ္လုံး ခ်ိဳင္းလြယ္ၿပီး၊ သည္ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ေနကုန္ ထိုင္တယ္။
သည္ကြမ္းယာဆိုင္က ကိုေပါက္ရွန္နဲ႔ မရႈဝမ္ရဲ႕ ႐ုံးခန္းဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ သတင္းရရာ ရေၾကာင္း စုံေထာက္စခန္း ဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ သည္တိုက္ခန္းေတြမွာ ကိုေပါက္ရွန္လက္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခန္းေတြက အမ်ားႀကီး။ လက္ထဲေရာက္တယ္ ဆိုတာက တိုက္ခန္း ေနထိုင္ခြင့္စလစ္ကို မတန္တဆေဈးနဲ႔ ေဈးႏွိမ္တာမ်ိဳး၊ အတိုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီး အေပါင္ခံထားတာမ်ိဳးကို ေျပာခ်င္တာပါ။ တ႐ုတ္ေတြေပမဲ့ စကားေျပာေကာင္းၾကတယ္။ သူတို႔လက္သုံးစကားက "မရွိရင္ယူေလ" တဲ့။ မရွိသူေတြ စုေနတဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ယူရတာေပါ့။ ယူမိၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ထရံ ျခ,တက္သလိုသာ ေအာက္ေမ့ေတာ့။ ကြၽန္မတို႔ေတာင္ ကိုေပါက္ရွန္တို႔ လင္မယားလက္ထဲက သူတို႔ပိုင္ အခန္းတစ္ခန္းမွာ အခန္းငွားေနရတာပါ။ တစ္လေလးေထာင္ တစ္ႏွစ္စာ ေလးေသာင္းရွစ္ေထာင္ ေပး၊ သူတို႔စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုး၊ တက္ေန႐ုံပဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးကေတာ့ မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕လုံး ပ်က္တဲ့ကာလဆိုေတာ့ အေမွာင္ထဲေနရတာ ကိုယ့္ကိစၥ။ ေရကေတာ့ ေရစက္နဲ႔ ေမာင္းတင္တာကိုသုံး။ စက္ေမာင္းသမားကို လခေပးရတာ ၊ စက္ပ်က္ရင္ ဝိုင္းျပင္ရတာမ်ိဳး ရွိေလေတာ့ သည္ကုန္က်စရိတ္ကို တိုက္ခန္း ေနၾကသူေတြက ေဝပုံက် ခံၾကရတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မတို႔ကလည္း အိမ္ေထာင္က်စ, ဆိုေတာ့ ေနေရး ကိစၥေလးမွ အဆင္ေျပေစေတာ့ရယ္လို႔ ကိုေပါက္ရွန္တို႔ဆီက အခန္း ငွားေနရတာပါပဲ။ တစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ေတာ့ ကိုေပါက္ရွန္တို႔လင္မယားက တိုက္ခန္းေပၚ ေယာင္လို႔ေတာင္ တက္မလာၾကဘူး။ တိုက္ဝ တာ႐ုိးေပၚက ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၾကတာပဲ။ ဥစၥာပုံကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ သိုက္ေစာင့္လင္မယားလို တစ္တိုက္လုံးကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကေတာ့တာပါ။ သည္လိုနဲ႔ ေတာသူေတာင္သားမ်ား ေနခြင့္ရထားၾကတဲ့ တိုက္ခန္းစလစ္ေတြက သူတို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးထဲ ေရာက္ ေရာက္သြားၾကတာ မ်ားၿပီ။ ပိုက္ဆံ ငါးေသာင္းေလာက္ ယူထားမိသူက ဘယ္လိုမွ အတိုးမသတ္နိုင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အရင္းမေက်နိဳင္ဘူး။ သည္လိုနဲ႔ တိုးရင္းေတြ၊ ပြားခ်င္းတိုင္းပြားၿပီး အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုေပါက္ရွန္တို႔ လင္မယားကို ထိုးအပ္လိုက္ရတာ မ်ားၿပီ။
တစ္ခါေတာ့ တာ႐ုိးေျခကို ဆင္းလာတဲ့ မရႈဝမ္ကို ေခြးတစ္ေကာင္က ကိုက္လိုက္ပါေလေရာ။ ေျခဖေနာင့္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တာပါ။ သည္တိုက္ခန္းေရွ႕မွာ ေဈးသည္ေတြ သြားေနၾကတာ၊ ရဟန္းေတြ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူၾကတာ၊ သီလရွင္ေတြ အတန္းလိုက္ ဆြမ္းဆန္ေတာ္ ခံၾကတာ၊ သူ႔ဧည့္ ကိုယ့္ဧည့္ ဝင္ထြက္ေနၾကတာေတြ မ်ားလွေပါ့။ ဘယ္သူမွ ေခြးကိုက္ခံရတယ္ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ေခြးေတြ မ်ားတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေခြးကမွ သူစိမ္း၊ သူက်က္ရယ္လို႔ လွည့္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ၾကတဲ့ၾကားက အကိုက္ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုတာက သတင္းျဖစ္ကေရာ။ ခက္တာက ေခြးပိုင္ရွင္ ျပႆနာရွာခ်င္လို႔လည္း မရဘူး။ ဘယ္သူမွ ေခြးပိုင္ရွင္ မဟုတ္ဘူးကိုး။ သည္လိုပဲ ဟိုက သည္က ေရာက္လာၾကတဲ့ ေခြးေတြထဲက တစ္ေကာင္က ကိုက္လိုက္တာဆိုေတာ့ ဘယ္ေခြးက ကိုက္လိုက္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ၾကဘူး ေျပာပါေတာ့။
တိုက္ခန္းက မဂ်ိဳးမဆိုတဲ့မိန္းမ ေခြးကိုက္မန္း ေကာင္းတယ္ၾကားလို႔ မရႈဝမ္က ေငြႏွစ္ရာ၊ ကြမ္းႏွစ္ယာနဲ႔ သြားရတယ္။ မဂ်ိဳးမကလည္း ရွားရွားပါးပါး ေခြးကိုက္လူနာ ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ မန္းေပးတာပါပဲ။ ကြၽန္မက သည္သတင္းၾကားလို႔ မဂ်ိဳးမကို ေမးၾကည့္တယ္။ ဖင္ထိုင္ခုံကို မီးေသြးခဲနဲ႔ ေခြးမန္းကိုေရး၊ ခုနစ္အုပ္႐ြတ္ၿပီး ေခြးကိုက္ရာေပၚ ဖင္ထိုင္ခုံေပၚက မီးေသြးစာနဲ႔ ပြတ္တိုက္ရသတဲ့။ ေခြးကိုက္ၿပီးစမွာ အလြန္ပူေနေလတဲ့ ေဝဒနာဟာ မီးေသြးမန္းနဲ႔ ေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေအးတာပဲ ဆိုတာလည္းပါရဲ႕။
"က်ဳပ္တို႔႐ႊာေတြေတာ့ သူ႕ေခြးနဲ႔သူ ေခြးမန္း ေပ်ာက္သာပဲ ဆရာမရဲ႕။ ၿမိဳ႕မွာလို ေခြးေဆးတက္ထိုးၾကသယ္ ဘယ္ရွိမွာတုံး။ ၿမိဳ႕ကေခြးေတြေတာ့ က်ဳပ္ တို႔ေဆးက စြန္း (စြမ္း) မစြန္း မသိဘူး။ ေဆးစြန္းရင္ ေပ်ာက္မွာပဲ။ မစြန္းရင္ ေရာင္လာမွာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ေဆးမန္းက ဗမာေတာ့ ေပ်ာက္သာပဲေလ။ တလုတ္မေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး"
"ေခြးကိုက္မန္းတယ္ဆိုတဲ့ စာက ဘယ္လိုတဲ့တုံး"
"မေျပာရဘူး ဆရာမရဲ႕၊ ေျပာရင္ ေဆးမစြန္းေတာ့ဘူး။ သည္ပညာက က်ဳပ္အဘက သင္ေပးလိုက္သာရယ္။ က်ဳပ္အဘက ေခြးမ်ားေတာ့ လာခဲ့ထဲက။ အိမ္မွာ ေခြးေမြးမယ္ဆိုရင္ ဆရာမကို သင္ေပးရဦးမယ္။ ေခြးက ေျခသည္း လက္သည္း မည္းရမယ္၊ အၿမီးက ပုတ္သင္ၿမီး ျဖစ္ရမယ္၊ မ်က္ဆန္ ျပဴးရမယ္၊ အေမြးေၾကာင္ရမယ္၊ နား႐ြတ္ရွည္ရမယ္၊ က်ဳပ္တို႔ အဘမ်ား ေျပာဖူးသာပါ"
"ကြၽန္မတို႔ တိုက္ခန္းက ေခြးေတြကေကာ ေခြးေကာင္းေတြလား"
"က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ေခြးမ်ိဳး တစ္ေကာင္မွ မပါဘူး"
မရႈဝမ္ကေတာ့ သူ႔အိမ္ေရာက္လို႔ အဂၤလိပ္ေဆး ကူ, မကူေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ တစ္ပတ္ေလာက္ လူေပ်ာက္သြားရာက ကြမ္းယာဆိုင္ ခုံတန္းရွည္ေပၚ ျပန္ထိုင္တာပါပဲ။ မဂ်ိဳးမ ေဆးက စြမ္းလို႔တဲ့။ အဲသည္ကတည္းက မရႈဝမ္လည္း ေခြးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းထ,ေနတဲ့ ကြၽန္တို႔ တိုက္ေျခကို သိပ္ မကပ္ရဲေတာ့ဘူး။ မရႈဝမ္က တိုက္ေျခမကပ္ေပသိ တိုက္ခန္းစလစ္ေတြကေတာ့ မရႈဝမ္ရဲ႕ ဘယားအိတ္ႀကီးထဲ သြားသြားကပ္ၾကတာပါပဲ။
သည္သတင္းေတြကို အေဆာင္သာယာေရး ေကာ္မတီ ဥကၠ႒ကေတာ္ မေပါေ႐ႊက မနက္မနက္ ကြၽန္မ စက္ဘီးထုတ္တဲ့အခါ ေခြးသတင္းေပးတတ္လို႔ သိရတာပါ။ ဥကၠ႒အိမ္ဆိုင္မွာ မနက္မနက္ ေဈးဝယ္သူ၊ အေႂကြးယူသူေတြ မ်ားတတ္ေတာ့ ကြၽန္မေက်ာင္းသြားဖို႔ စက္ဘီးထုတ္ၿပီဆိုရင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အနားရွိတဲ့ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္ေယာက္က တာ႐ုိးေပၚအထိ စက္ဘီး တြန္းပို႔တတ္တယ္။ အဲသည္ မနက္ တာ႐ုိးေပၚ တြန္းပို႔ေပးသူက မေသးလွီတဲ့။ အေပၚသြားေခါေခါ ရွည္ရွည္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ တင္ေနလို႔ မေသးလွီ စကားေျပာရင္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက တက္ခ်ည္က်ခ်ည္နဲ႔ ေမာင္းေထာင္းေနသလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ သေဘာကလည္း ေကာင္းပါရဲ႕။ မေသးလွီက တာ႐ုိးေပၚေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ ေပးတယ္။ ကြၽန္မကိုလည္း စက္ဘီးေပၚ မတက္ခင္ ထဘီ ေနာင္းေနာင္း ဝတ္လိုက္ဦးတဲ့။ ေနာင္းေနာင္းဆိုတာ ျမဲျမဲလို႔ေျပာတာပါ။
"မေသးလွီ စက္ဘီးတြန္းသြားတာမ်ား သြက္လိုက္တာ၊ စက္ဘီး စီးတတ္တယ္ေပါ့"
"က်ဳပ္ ၿမိဳ႕ထဲ ပြဲ႐ုံေတြကိုပဲ ေ႐ြးသြားရင္ စက္ဘီးနဲ႔သြားသာ ဆရာမရဲ႕။ စက္ဘီးစုတ္ပါေတာ္။ ဆရာမ စက္ဘီးလို ငွက္ၿမီးရွည္ မဟုတ္ပါဘူး"
ကြၽန္မစက္ဘီးတံဆိပ္က ရစ္ငွက္တံဆိပ္ (Phesant) ကို ေျပာတာပါ။
"ပဲေ႐ြးတာ ၾကာၿပီေပါ့"
"မန္းေလး ေရာက္ကတည္းက ေျပာပါေတာ့ ဆရာမရယ္။ အခု ဥကၠ႒ လုပ္ေနတဲ့ေကာင္ ငမုန္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ လင္မယားက အရင္ဆုံး ၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့ဟာကို။ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္စကလည္း သည္လိုပါပဲ။ တဲေတြနား ေခြးေတြနဲ႔ တစ္စပ္တည္း ေနရသာပါ။ ေခြးဆိုသာကလည္း လူစာ မွီစားရသာဆိုေတာ့ လူေတြအနား ေနသာေပါ့။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေရာက္စက မုန႔္ပဲဆုပ္လုပ္ၿပီး ေဈးထဲ လွည့္ေရာင္းဖူးေသးသာ။ ေဈးကြဲေတာ့ အမဲ႐ုိး၊ ဆိတ္႐ုိး အက်ိဳးေၾကေတြ ေဈးကေတာင္းလာၿပီး ဆန္ကြဲႏွစ္ဘူးနဲ႔ အရင္က်ိဳသာပဲ။ လူစာက ေဈးမသြားခင္က ခ်က္ၿပီးသား။ ေယာက်္ားကို ထမင္းထုပ္, ထုပ္ေပးရေသးသာကိုး။ ေဈးက ျပန္လာသာနဲ႔ ေခြးစာကို က်က်နန က်ိဳကေရာ။ ပ်စ္ၿပီဆိုသာနဲ႔ က်ဳပ္က ေယာက္ခ်ိဳႀကီး တစ္ဇြန္းစာခပ္ေလာက္ ေသာက္ေသးသာ၊ ေကာင္းလိုက္သာ ဆရာမႏွယ္။ အဲသလို ေကြၽးခဲ့တဲ့မိန္းမ အခု မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေရာ္, ဆရာမႏွယ္၊ လူစာမွ အနိုင္နိုင္ ထမင္းက်င္းက နက္ပါဘိသနဲ႔၊ မုန႔္ပဲဆုပ္အျမတ္နဲ႔ ေန,မျဖစ္ဘူး။ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႕ထဲက ပြဲ႐ုံမွာ ပဲေ႐ြးရသာ ခါးကိုခ်ည့္ကေရာ့"
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မတို႔နဲ႔အတူ တိုက္ႀကီးတစ္လုံးတည္း ေနၾကတဲ့ ေနေဖာ္ေနဖက္ေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အားလုံးလိုလိုပါပဲ။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြပီပီ အေန႐ုိးၾကတယ္။ ဝမ္းေရးအတြက္ရယ္လို႔ ေတာကေန ၿမိဳ႕တက္လာၾကေပသိ သူတို႔ဘဝ ေနနည္းအတိုင္း ေနၾကသူေတြပါ။ ေတာဓေလ့ ေတာဟန္မေပ်ာက္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ ေယာက်္ားသားေတြလည္း သည္လိုပဲ။ ကြၽန္မတို႔အိမ္မွာ ေလးေလးပင္ပင္ မ,ရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳး၊ ေရစက္ပ်က္လို႔ ေရ ႏွစ္ထမ္း၊ သုံးထမ္း၊ ထမ္းတင္ေပးပါဦး ဆိုတာမ်ိဳးကအစ သူတို႔ပဲ အားတဲ့သူက အားသလို လုပ္ေပးၾကတယ္။ အိမ္က ဆရာဆိုရင္ လိုင္းကားေတာင္ မစီးေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ နင္းတဲ့ ဆိုက္ကားပဲ စီးေတာ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕ အရက္ေသာက္တတ္ၾကတာက လြဲလို႔ က်န္တဲ့ သီလေလးပါး လုံၾကတယ္။ မိန္းမသားေတြကေတာ့ ငါးပါးစလုံး လုံတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာနိုင္ပါရဲ႕။
သူတို႔ ဘဝေတြနဲ႔အတူ ရွိေနၾကတဲ့ နိမ့္ပါးတဲ့ သတၱဝါေတြကိုေတာင္ ေမတၱာ ထားနိုင္တဲ့ စိတ္မေနာဓာတ္ဟာ အံ့ဩစရာေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား။ ဝိုင္းလုံျခံဳလုံဖို႔ သည္ေခြးေတြကို သူတို႔ ေကြၽးခဲ့ေမြးခဲ့ၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာရွိတဲ့ တိုက္ေပၚေနထိုင္ခြင့္ စလစ္ကေလးကလြဲလို႔ ဘာ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္မွလည္း ရွိတ ာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အားလုံးမွာ တူတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါက သူတို႔အားလုံး မဟုတ္ရင္ေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားက တိုက္ခန္းေပၚေနထိုင္ခြင့္ စလစ္ (Slip) ေတြ ေပါင္ထားၾကတာပါ။ သည္လိုနဲ႔ ဆုံးၾကတာမ်ားလို႔ တိုက္ခန္းေပၚက ဆင္းေပးရတာေတြ ရွိလာတယ္။
တစ္ညေန ကြၽန္မ ေက်ာင္းကျပန္ေတာ့ စက္ဘီးတစ္ဖက္နဲ႔ တာ႐ုိးေပၚက ေဇာက္ထိုးဆင္း၊ စက္ဘီးကို ေျမညီထပ္ ေလွကားေျခက ဥကၠ႒အခန္းမွာအပ္၊ ေခြးေတြ တန္းစီအိပ္ေနတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြကို ဝါးညႇပ္က, ကသလိုေရွာင္ရင္း တစ္ထစ္ခ်င္း နင္းတက္လာေတာ့ အေပၚက လူဆင္းလာသံၾကားတာနဲ႔ ေဘးနား ကပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေလွကားေကြ႕မွာ ဘြားခနဲ ေပၚလာသူက မဖြားစုံ။ ေခါင္းေပၚမွာ ေစာင္ထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္၊ လက္မွာ ေႁမြေရခြံအိတ္ကို ထိပ္စႀကိဳးခ်ည္ထားတာက တစ္ဖက္၊ ဘယ္ဖက္လက္မွာေတာ့ ႀကိမ္ျခင္းႀကီးတစ္ျခင္းနဲ႔ မနိုင္မနင္း ဆင္း လာတာပါ။ ကြၽန္မက အထုပ္ကို လွမ္းယူေတာ့ ေနပစီ ဆရာမ၊ က်ဳပ္က နိုင္သယ္ရယ္တဲ့။ ကေလးသုံးေယာက္နဲ႔ ေခြးႏွစ္ေကာင္သုံးေကာင္က ေနာက္က။ မဖြားစုံက လက္ႏွစ္ဖက္က အထုပ္နဲ႔ျခင္းကို ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်ရင္း ခဏနားတယ္။
"ဆရာမေရ, သြားၿပီေႏွာ"
"ဘယ္တုံး မဖြားစုံရဲ႕၊ ႐ြာျပန္ၾကမလို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး ဆရာမေရ၊ က်ဳပ္တို႔ကို နတ္က ႏွင္ခ်ၿပီ"
"ဘယ္လိုႏွင္ခ်တာတုံး၊ ဘယ္သူက ႏွင္ခ်တာတုံး"
"က်ဳပ္တို႔ တိုက္ခန္းရခါစ ကတည္းက ေပါင္ထားတဲ့ စလစ္စာ႐ြက္က ဆုံးၿပီေလ။ က်ဳပ္က ကိုေပါက္ရွန္ရယ္ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ေစာင့္ပါ ဆိုသာေတာင္ မရပါဘူး ဆရာမရယ္"
"အို, ျဖစ္ရေလရွင္၊ ေနပါဦး။ အခုက ဘယ္မွာ ေနၾကမွာတုံး"
"ကမ္းနားတာ႐ုိးနဲ႔ လက္ပံပင္ေျခမွာ တဲတစ္လုံး ထိုးထားၾကသယ္။ တဲကလည္း ႀကီးႀကီးထိုးလို႔ျဖစ္သာ မႈတ္ဘူး။ သည္လိုပဲ ျပံဳတိုးေနၾကရမွာပဲ ခဏေတာ့"
ကြၽန္မက ဘာစကားမွ မေျပာနိုင္ခင္ ခ်ထားတဲ့ ေႁမြေရခြံအိတ္ထုပ္နဲ႔ ႀကိမ္ျခင္းႀကီးကို ေကာက္မ,တယ္။ ကြၽန္မက ကေလးသုံးေယာက္ကို မုန႔္ဖိုး ေပးေတာ့ မဖြားစုံက သာဓုပါေတာ္တဲ့။
"ေနပါဦး အခုက ဘယ္လိုသြားၾကမွာတုံး"
"တာ႐ုိးေပၚမွာ က်ဳပ္အိမ္သား ဆိုက္ကားနဲ႔ ေစာင့္ေနေလရဲ႕၊ ကိုင္း, သြားေရာ့မေႏွာ"
ကြၽန္မ အေပၚထပ္ ဆက္မတက္နိုင္ေသးဘူး။ ပထမထပ္ ဝရန္တာ ေထာင့္က ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ မဖြားစုံက တာ႐ုိးေျခေရာက္ေတာ့ လင္လုပ္သူက အထုပ္ႀကီး ဆင္းယူတယ္။ ဆိုက္ကားေပၚ မဖြားစုံတက္ေတာ့မွ မဖြားစုံေပၚ ေစာင္ထုပ္ႀကီး တင္တယ္။
ကေလးသုံးေယာက္က ေနာက္ခုံမွာ။ ကယ္ရီယာခုံေပၚမွာ ျခင္းေတြနဲ႔ ေႁမြေရခြံထုပ္။ ဆိုက္ကားထြက္ေတာ့ မဖြားစုံက ကိုယ္ေနခဲ့သေကာရယ္လို႔ ေနခဲ့တဲ့ တိုက္ခန္းဘက္ လွည့္လို႔ေတာင္ မၾကည့္ပါဘူး။ ေပြးႀကီးနဲ႔ေပြးေလး ေခြးႏွစ္ေကာင္က ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္သြားေလရဲ႕။
* * *
ကြၽန္မတို႔မိသားစု တိုက္ခန္းကေျပာင္းၿပီး ၿမိဳ႕သစ္မွာ အေျခခ်ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စုစာ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ၿမိဳ႕သစ္ကေန တစ္ပတ္တစ္ခါ အေမ့အိမ္ကို သြားတဲ့အခါ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကခ်ည္း သြားၾကတာဆိုေတာ့ တိုက္ခန္းေတြဘက္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ လူသစ္ေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ၾကားပါရဲ႕။ က်န္ေတာ့ က်န္ၾကဦးမွာပါ။ ဘယ္သူေတြက်န္လို႔ ဘယ္သူေတြ ေျပးရွာၾကၿပီလဲလို႔ေတာ့ မသိနိုင္ဘူးေပါ့ေလ။
တစ္ရက္သား ကြၽန္မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ လိုတာေလးဝယ္မယ္ ရယ္လို႔ ေဈးခ်ိဳကို သြားျဖစ္တယ္။ ေဈး ေတာ္ေတာ္ဝယ္ၿပီးေတာ့ ငါးေျခာက္ကေလး၊ ငါးပိကေလးဝယ္ခ်င္လို႔ ကုန္႐ုံတန္းဘက္ ကူးၾကတယ္။ ကြၽန္မကို မိန္းမ တစ္ေယာက္က တို႔,လိုက္တယ္ထင္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မ ျမင္ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ နည္းနည္း ဝ,လာတာရယ္၊ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေတြ ေ႐ႊလက္ေကာက္ေတြ ဝတ္ထားတာရယ္ကလြဲရင္ မ်က္ႏွာက မမွတ္မိစရာမရွိဘူး။ မေပါေ႐ႊ။ အခန္းနံရံမွာ ေဘာပင္နဲ႔ "လူႀကီးလက္မွတ္ထိုး သုံးေထာင္" လို႔ ေရးတဲ့ မေပါေ႐ႊ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ေနခဲ့ဖူးတဲ့ တိုက္ခန္းမွာ ကြၽန္မတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ မေပါေ႐ႊ။ ဥကၠ႒ ကိုခ်စ္မုန္းကေတာ္က ေသာင္ေသာင္သာသာ ျဖစ္ေနလို႔ ဝမ္းသာရတယ္။
"မေပါေ႐ႊ ေဈးလာဝယ္တာလား၊ သမီးေတြေကာ"
"မွတ္မိသားပဲ၊ က်ဳပ္က ဆရာမ မမွတ္မိေလာက္ဘူး ထင္ေနသာ၊ သမီးေတြ လင္ရၾကၿပီ။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေျမးေတာင္ ခ်ီရေပါ့"
မေပါေ႐ႊက ေလမေျပာင္းပါဘူး။ မေပါေ႐ႊကိုၾကည့္ေတာ့ အိမ္ဆိုင္အတြက္ ထင္ပါရဲ႕။ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေတြ ဝယ္ထားတာ မနည္းလွဘူး။ ကုန္စုံဆိုင္ႀကီး ျဖစ္ေရာေပါ့ေလ။
"ဥကၠ႒ေရာ"
"ကိုခ်စ္မုန္းလား၊ အခုလည္း ဥကၠ႒ပဲ ဆရာမေရ။ သူက တက္လာတဲ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ ပါတီက်ေတာ့ ဥကၠ႒ျမဲသယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ေျပာရသယ္။ ေမာင္မင္းတစ္သက္လုံး ဥကၠ႒သာ လုပ္ဟဲ့လို႔"
မေပါေ႐ႊနဲ႔ေတြ႕တုန္း စကားေတြေျပာျဖစ္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မတို႔ေနတုန္းက တဲေပၚက တိုက္ေပၚတင္ေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ တိုက္ေပၚက တဲေပၚ ျပန္ေရာက္သြားၾကၿပီတဲ့။ တိုက္ခန္း စလစ္ကေလးေတြ လက္ထဲဆုပ္ၿပီး ေနခဲ့ၾကရာက ရသေလာက္နဲ႔ ေရာင္းစား ေပါင္စားမိၾကလို႔ ဆင္းေပးၾကရတာနဲ႔၊ အတိုးႀကီးမသတ္နိုင္လို႔ မျဖစ္စေလာက္ေငြနဲ႔ အေပါင္ဆုံးရတာနဲ႔ တိုက္ေပၚက ဆင္းေပးၾကရတာေတြ မနည္းဘူးတဲ့။ သည္လိုပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ မေပါေ႐ႊ ေျပာပုံေတာ့ တိုက္ခန္းငွားခေတြလည္း ကြၽန္မတို႔ေနစကလို မရေတာ့ဘူးတဲ့။ တစ္လ သုံး၊ ေလးေသာင္း ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ တိုက္ခန္း အေရာင္းအဝယ္ ကလည္း တစ္ခန္းကို သိန္းေျခာက္ဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္ျဖစ္ကုန္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း ပါရဲ႕။ တစ္ခါက တိုက္တန္းလ်ားေပၚ တ႐ုန္း႐ုန္း ေနခဲ့ၾကတဲ့ တဲေတာ္ကုန္း၊ တေကာင္းကြဲ၊ ထီးၾကက္ေတာ္ ႐ြာေတြက ႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္။ မေပါေ႐ႊကို ေမးၾကည့္မိတယ္။
"က်ဳပ္တို႔႐ြာဘက္က ဟာေတြလား၊ ကိုယ့္႐ြာ ကိုယ္မျပန္ၾကေတာ့ဘူး ဆရာမရဲ႕။ ႐ြာျပန္ရင္ သည့္ထက္ငတ္မွာဆိုေတာ့ ၾကံဳရာ တဲထိုးေနၾက႐ုံေပါ့။ ဆရာမတို႔ ေနတုန္းက လူေတြထဲေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တစ္ဦးက်န္ရဲ႕"
မေပါေ႐ႊက သေဘာ႐ုိးနဲ႔ ေျပာေနတာေပသိ ကြၽန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရာသက္ပန္ ဥကၠ႒ဆိုတဲ့ ကိုခ်စ္မုန္းကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လို ကြၽန္မ ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္ မသိပါဘူး။ ေခြးေတြကို သတိရလိုက္မိတာနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ေမးလိုက္မိတယ္။
"ဒါနဲ႔ ေခြးေတြေရာ မရွိၾကေတာ့ဘူးေပါ့"
"လူေတြမွ ကစဉ့္ကလ်ားဟာကို ဆရာမရယ္။ ေခြးေတြလည္း ကေသာင္းကနင္းေပါ့။ အခု အခန္းဝယ္ေနၾကသူေတြက တိုက္ေပၚ ေခြးအတက္ မခံၾကေတာ့ဘူး။ ေခြးေတြကလည္း အပါးပါေတာ္။ ေကြၽးသူမရွိေတာ့ ေကြၽးတဲ့ သခင္ေတြေနာက္ လိုက္ကုန္ထင္ပါရဲ႕။ ၾကာၿပီေကာ ဆရာမရဲ႕။ ေသကုန္ၾကေရာေပါ့။ ေခြးက သက္တမ္းေစ့ဆို ဘယ္ေလာက္ေနရသာတုံး"
"မေျပာတတ္ပါဘူး မေပါေ႐ႊရယ္။ ဒါျဖင့္ တိုက္ခန္းေတြ ေဈးေကာင္းခ်ိန္ ဘယ္သူမွ မမိလိုက္ၾကဘူးေပါ့"
"အကုန္ အေပါင္ဆုံးခ်ည္းပဲ။ တလုတ္ကိုေပါရွန္နဲ႔ သူ႕မယား မရႈဝမ္ေလ ဆရာမ မွတ္မိမလားေတာ့ မသိဘူး"
"မွတ္မိတယ္"
"အဲသည္ မရႈဝမ္ရဲ႕ ဘယားအိတ္ႀကီးထဲ သူတို႔ ေနခြင့္ေပးတဲ့ တိုက္ခန္း စလစ္ေတြ အကုန္ေရာက္ကုန္သာပဲ။ သူတို႔လင္မယားက တိုက္ခန္းလိုခ်င္ေတာ့ ျပန္ေရာင္းသယ္။ ေဈးက သူတို႔ပါးစပ္ထဲ ရွိသာ။ ခ်မ္းသာလိုက္သာမွ က်ဳပ္တို႔နားက တိုက္ခန္းစလစ္ေတြ သူတို႔ လင္မယားခ်ည္း ရကုန္သာေလ"
ကြၽန္မမ်က္စိထဲ ကြမ္းယာဆိုင္ေရွ႕က ခုံရွည္ႏွစ္လုံးေပၚ ႐ုံးခန္းလုပ္ၿပီး ထိုင္ထိုင္ေနတတ္တဲ့ ကိုေပါရွန္နဲ႔ မရႈဝမ္ကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ဘယားအိတ္ မည္းမည္းႀကီးကို ေပြ႕ထားတဲ့ မရႈဝမ္ရဲ႕ ပုံရိပ္ကိုလည္း မေမ့ေသးပါဘူး။ တာ႐ုိးႀကီးေပၚကေန တိုက္ခန္းေတြကို ၾကည့္ၾကတာမ်ား ေမာင္းခလုတ္ တင္ထားတဲ့ ႂကြက္ေထာင္ေျခာက္ကို ၾကည့္ၾကပုံမ်ိဳး။
႐ြာက ေပြးႀကီးနဲ႔ ေပြးေလးဆိုတဲ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို ကိုယ္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ကို အပါ ေခၚလာတယ္ဆိုတဲ့ မဖြားစုံ၊ ပဲျပဳတ္ေရာင္းၿပီး ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ ေခြးငါးေကာင္ကို ေကြၽးေမြးေနတဲ့ မမဲညိဳ၊ ေဈးထဲ မုန႔္ပဲဆုပ္ေရာင္းရင္း ေဈးထဲက အ႐ုိးအရင္းေလးေတြဝယ္၊ အိမ္မွာ ဆန္ကြဲနဲ႔ က်က်နနက်ိဳၿပီး ေခြးစာ မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ ကိုယ္တိုင္ တစ္ဇြန္းေသာက္ၾကည့္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ မေသးလွီ။ သူတို႔ တိုက္ခန္းေတြကို မတန္တဆသိမ္းေနတဲ့ မရႈဝမ္ကိုေတာင္ ေခြးကိုက္မန္း မန္းေပးတဲ့ မဂ်ိဳးမ။ အားလုံးကို ကြၽန္မ ေအာက္ေမ့ေနမိတယ္။
ကြၽန္မတို႔သားအမိ ေဈးက ျပန္လာတဲ့အထိ ကြၽန္မရင္ထဲ မေကာင္း လိုက္တာ။ တဲေတာ္ကုန္းသူ မဖြားစုံ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုလည္း သတိရရဲ႕။
"က်ဳပ္တို႔မိဘမ်ား ေျပာဖူးသာေတာ့ ေရွးက ဘယ္ဘုရင္ဆိုလား တိုင္းခန္း လွည့္ရင္း က်ဳပ္တို႔႐ြာနား ေရာက္ေတာ့ တဲနန္းႀကီး ထိုးေနသာ။ အဲသာနဲ႔ တဲေတာ္ကုန္း ျဖစ္ရသာ။ ဘုရင့္ေရတေကာင္းက က်ကြဲေတာ့ တေကာင္းကြဲတဲ့၊ ထီးေတာ္ၾကက္ဆိုသာ ဘုရင့္ထီးေတာ္တဲ့"
တစ္ခါက ဘယ္ဘုရင္မွန္းမသိတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးနဲ႔ သမိုင္းႏႊယ္တဲ့ ႐ြာကေလးေတြက ႐ြာသူေတြ။ အခုေကာ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေခြးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ေကြၽးဟယ္ ေမြးဟယ္ ရွိေနၾကေရာ့လား။ ဆန္းေတာ့ မဆန္းပါဘူးေလ။
ကြၽန္မတို႔ မႏၲေလးမွာ သည္လိုပဲ ပါေတာ္မူတာေတြ မ်ားလွေပါ့။
-------
ခင္ခင္ထူး
(နဝရတ္ေရာင္ျခယ္ မဂၢဇင္း ဝတၳဳ႐ွည္မ်ား)