***သစ္ေတာလမ္း***
သူသည္ အျခားျမိဳ႕မ်ားမွ စာပို႔လုလင္မ်ား ထံုးစံအတိုင္း လက္ေမာင္းတြင္
စာပို႔တံဆိပ္ပါေသာ အေရာင္ေဖ်ာ့မွိန္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဇင္ျပာ၀တ္စံုကို
၀တ္ဆင္ေလ့ရွိသည္။ ပခံုးတြင္ စစ္ေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္အႏြမ္းကို
လြယ္လ်က္၊ ဇင္ျပာဦးထုပ္ေပ်ာ့၏ လွ်ာကို နဖူးေပၚ အနည္းငယ္ဆြဲခ်လ်က္
လမ္းၾကားမ်ားမက်န္ ေလွ်ာက္ရင္း ရပ္ကြက္မ်ားအတြက္း
မသိသူမရွိသေလာက္ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေရြတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အျဖဴတစ္၀က္
ေရာေနၿပီျဖစ္ေသာ မြဲျပာျပာ ဆံပင္မ်ားကို ေခါင္းတံုးဆံေတာက္
ညႇပ္ထားသည္။ ႏွာေခါင္း သိပ္ရွည္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက်ပံု
သြယ္ေသာေၾကာင့္ သိပ္မဆိုးလွေသာ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးႏွင့္
ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ငယ္စဥ္က “သနားကမား ႐ုပ္ကေလး” ဟု အမ်ားက
ထင္ျမင္ခ်က္ေပးခံရသူ ျဖစ္သည္။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ေတာ့
အသက္ေလးဆယ္သာ ရွိေသးလ်က္ အသက္ငါးဆယ္ဟု
အထင္ခံရေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းဒဏ္က ဖိစီးခဲ့ေလျပီ။
ေနပူလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိုး႐ြာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း
အေရာင္လြင့္ျပယ္ေနေသာ ၾကက္ဆင္တံဆိပ္ ထီးေကာက္ၾကီးကို
ေဆာင္းလ်က္ တစ္အိမ္တက္ဆင္း စာေ၀ငွျခင္းအလုပ္ကို မပ်က္မကြက္
ေဆာင္ရြက္ဆဲသာျဖစ္သည္။
ေတာင္ကုန္းအတက္အဆင္း ထူထပ္လွေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္
စာပို႔လုလင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ အနည္းငယ္ ကသိကေအာက္
ႏိုင္လွေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ ဤအလုပ္ကို သူ စြဲၿမဲစြာ လုပ္ကိုင္ေနဆဲ
ျဖစ္ပါသည္။
ဆက္သြယ္ေရးဌာနတြင္ သူ စတင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္ကေတာ့
လက္လွမ္းမီရာအလုပ္ကို ဖမ္းဆြဲလုပ္ကိုင္သည့္ သေဘာမွ်သာ ျဖစ္သည္။
႐ံုးအကူလုလင္ဘ၀မွ ရံဖန္ရံခါ စာပို႔ျခင္းအလုပ္ကို ေခတၱလႊဲယူ
ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရလာေသာအခါ စာပို႔လုလင္ဘ၀ကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့ေသး၏။
သို႔ေသာ္ စာပို႔လုလင္အလပ္ျဖင့္ လုပ္သက္နည္းနည္း
ရလာေသာအခါတြင္ကား ဤအလုပ္ကို သူ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔လာခဲ့ျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္လႊဲေျပာင္းလုပ္ကိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
သူသည ္စာပို႔သမား အလုပ္ကလြဲ၍ တျခား ဘာမွ်
လုပ္ကိုင္တတ္သူမဟုတ္ပါ။
သူသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး ကၽြမ္းက်င္လာရန္ အၿမဲၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။
သူတာ၀န္က်သည့္ ရပ္ကြက္မ်ား၌ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ဆိုတာ
အကုန္သိဖုိ႔ သိပ္မခက္လွပါ။ လူေတြႏွင့္ ဆက္ဆံရာမွာ ‘အလိုက္အထိုက္’
ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အထူးလိုအပ္ေၾကာင္း သူသိခဲ့သည္။ အိမ္တစ္အိမ္သို႔
မွတ္ပံုတင္ေခ်ာစာ ေ၀ရာတြင္ မုန္႔ သစ္သီးစသည့္ အစားအစာမ်ားကို
ေလာကြတ္ပ်ဴငွာ ေကၽြးေမြးေသာ အိမ္ရွင္မ်ားစြာ သူေတြ႕ဖူးျပီ။ ပထမတြင္
တတ္ႏိုင္သမွ် ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ျငင္းဆိုေလ့ရွိေသာ္လည္း
ခင္မင္ရင္းႏွီးလာေသာအခါ ထန္းလ်က္တစ္လံုးတေလ ယူစားဖို႔
ေလ့က်င့္ျပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ စာပို႔ခ ဆယ့္ငါးျပား တာ၀န္မေက်ေသာ
စာမ်ားအတြက္ ဒဏ္ေၾကး ျပားသံုးဆယ္ က်ခံရသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း
အခ်ိဳ႕က တစ္က်ပ္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္က်ပ္ ေပးတတ္ၾကပါသည္။ အေၾကြ
ေပါမ်ားစဥ္ကတည္းက က်ပ္တန္အတြက္ သူ ျပန္အမ္းလွ်င္ ရယ္ေမာလ်က္
ျငင္းပယ္ခဲ့ၾကသူက မ်ားပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္
လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ က႐ုဏာတရာ ထက္သန္သူ
တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္မ်ားက ဟင္းလ်ာအျဖစ္ အသီးအ႐ြက္မ်ား
ထည့္ေပးလိုက္လွ်င္လည္း ေက်းဇူးစကား အထပ္ထပ္ဆိုလ်က္
လက္ခံရယူေလ့ရွိပါသည္။ ဤကိစၥမ်ိဳးကို ခါးခါးသီးသီး
ျငင္းပယ္ရေလာက္ေအာင္ သူ ေခါင္းမာသူမဟုတ္ပါ။ သူ႔လစာရင္း
က်ပ္တစ္ရာ့ငါးဆယ္တြင္ ရွားပါးစရိတ္ႏွင့္ ေပါင္းမွ ႏွစ္ရာႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္သာ
ရ၏။ ဟိုမွသည္မွရေသာ မျဖစ္ေစေလာက္ သဒၶါေၾကးကေလးႏွင့္
ႏွစ္တိုးေပါင္းပါမွ သံုးရာ၊ သံုးရာ့ငါးဆယ္ ဆိုသည္မွာ အႏိုင္ႏိုင္သာ
ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက ႐ိုးအ,လြန္းေသာ သူ႔ကို အားမလိုအားမရ
က႐ုဏာေဒါေသာျဖင့္ အလုပ္ေျပာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ထြက္ခိုင္းၾကေသာ္လည္း
သူကေတာ့ ဤအလုပ္ကို ေနသားက်ေနျပီျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ကေတာ့ ‘တို႔အလုပ္က လူေတြေပ်ာ္႐ႊင္တက္ၾကြေစတဲ့ အလုပ္ကြ’ ဟု
ေၾကးနန္း႐ံုးမွ စာေရးေလးကို ၾကြား၀ါခဲ့ဖူးသည္။
“မင္း စဥ္းစားၾကည့္၊ ေၾကးနန္းစာဆိုရင္ လူေတြက အနိဌာ႐ံုသတင္းကစျပီး
ေတြးတာ၊ မင္းရဲ႕ ေၾကးနန္းစာကို လူေတြက ထိတ္လန္႔ျခင္းနဲ႔ စိုးရိမ္ေသာကနဲ႔
ဖတ္ၾကမွာ၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ ေၾကးနန္းဆိုရင္ သူတို႔ကို
၀မ္းနည္းစကားေျပာရဦးမွာ၊ ငါတို႔က်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ၊
စာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားတက္မႈေတြနဲ႔ ေရာေနတဲံ
စူးစူးစမ္းစမ္း မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ လာယူၾကတာ၊ တခ်ိဳ႕ဆို စာေ၀ခ်ိန္ေရာက္ရင္
စာပို႔တဲ့လူကို ေမွ်ာ္ေတာင္ေမွ်ာ္ေနၾကေသး။
“…လူေတြကလဲ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတဲ့သတင္းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္
ေၾကးနန္း႐ိုက္ၾကတာ မ်ားတယ္ေလကြာ၊ စာထဲမွာေတာ့
မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းေတြ၊ မဂၤလာဖိတ္စာေတြ၊ ခြဲခြာေနရသူခ်င္း
သတိရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳႏွီးေႏွာဖလွယ္တာေတြ”
ဟိုစဥ္တုန္းကေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မိမိ၏ အလုပ္အေပၚ စိတ္၀င္စားျခင္း၊
ေက်နပ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေတာက္ပေနခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ဤကဲ့သို႔ တက္ၾကြေသာ
ၾကြား၀ါစကားမ်ိဳး မေျပာခဲ့မိသည္မွာ ၾကာျပီ။
ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနက် သမား႐ိုးက် မ်က္ႏွာမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ ေနအိမ္မ်ား၊
လိပ္စာမ်ားကို ၾကာလာေသာအခါ လူတိုင္းၿငီးေငြ႔တတ္သလို သူလည္း
ၿငီးေငြ႔လာျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ စာပို႔သမား သက္တမ္း ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း
သူ႔ေျခသလံုးတြင္ ေခြးႏွစ္ႀကိမ္ကိုက္ခံခဲ့ရသည္ကလည္း
တစ္ေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ စာပို႔ၾကပ္ရာထူးကို
မတက္ႏိုင္ေသးသည္ကလည္း တစ္ေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
ထို႔ျပင္ ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းအေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွ
သူဘယ္ေတာ့မွ် ေမ့ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာ အေၾကာင္းတစ္ခု ရွိေသးသည္။
**
ထိုကုန္းျမင့္သို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူေရာက္ဖူးစဥ္တုန္းက သူသည္
စာပို႔လုလင္တစ္ဦးပင္ မဟုတ္ေသးပါ။ ငယ္ရြယ္ေသးေသာ
႐ံုးအကူလုလင္တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မွာ ဇူလိုင္လ၏
မိုးသည္းထန္ေသာ ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။
သူ႔စိတ္ကို ယခုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ဒုကၡေပးလ်က္ရွိေသာ ထိုလိပ္စာကို
ယခုအခ်ိန္အထိ သူ သတိရေနေသးသည္။
ခင္ေမစီ၊ အမွတ္ ၄၇၀၊ သစ္ေတာလမ္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္။
ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္ကို သူသိေသာ္လည္း သစ္ေတာလမ္းကို သူမသိပါ။
သစ္ေတာလမ္းကို လိုက္ရွာရင္း ခ်ာလည္ခ်ာလည္ ျဖစ္ေနခိုက္ မိုးက
ပိုမိုသည္းထန္လာခဲ့သည္။ သူ ၀တ္ထားေသာ မိုးကာအက်ႌမွာ ၾကယ္သီးမ်ား
ျပဳတ္ထြက္ေနသျဖင့္ ေလတစ္ခ်က္ သဲ့ပက္လိုက္တိုင္း အက်ႌအနားစမ်ား
လန္၍ မိုးစို႐ႊဲသြားတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုမွ
ထြက္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လိုက္မွ သူ လြန္လာခဲ့ေသာ
လမ္းတစ္ခုသို႔ ျပန္လွည့္ရသည္။ လမ္းနာမည္ကို
တိုင္စိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပင္စည္တစ္ခုတြင္ တပ္လ်က္
သံ႐ိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုင္းဘုတ္ျဖင့္ ျပမထားလွ်င္
သူ႔လိုလက္သင္စာပို႔သမားမ်ား အလြန္ ဒုကၡေရာက္ရတတ္ပါသည္။
သစ္ေတာလမ္းသည္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ အနည္းငယ္မွ်သာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ
ေျမနီလမ္းအတက္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေျပေလ်ာေသာ ေတာင္ကုန္းတစ္ေလွ်ာက္
နီၾကင္ေသာ ႐ႊံ႕ေစးရည္မ်ား စီးက်ေနေအာင္၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ား
တစ္စြန္းတစ္စ ေပၚလာေအာင္ မိုးက ေ၀ခနဲ သြန္းခ်လာေသာအခါ သူ၏
မိုးကာအက်ႌရင္ဘတ္စကို သူဆြဲပိတ္၍ ျပတ္ေတာ့မလိုျဖစ္ေနေသာ
သားေရဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ညႇာကာ တရြတ္ဆြဲလ်က္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္ကို သူ
မွတ္မိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျခံ၀င္းက်ယ္မ်ားကိုသာ ေတြ႕ရ၏။
အိမ္ႏွင့္ၿခံတံခါး ေ၀းလံျပီး သစ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းလ်က္ လူရိပ္လူျခည္ပင္
လံုး၀မေတြ႕ရေသာ လမ္းျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္
ျမင့္မားေသာ သစ္ပင္မ်ား၏ ေအာက္ေျခရွိ အပြင့္ေသးေသး
ေရာင္စံုမ်ားပြင့္ေသာ စိန္နားပန္ ခ်ံဳပုတ္မ်ားဆီမွ စိမ္းေရႊေရႊ ပန္းရနံ႔ကို
သစ္ကိုင္းစိုနံ႔၊ ရႊံ႕ရည္နံ႔ႏွင့္အတူ ႐ွဴ႐ိႈက္ရေသာအခါ ထိုေန႔လယ္ခင္းသည္
အလြန္မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာေကာင္းသြား၏။
သည္လိုႏွင့္ပင္ ေတာင္ကုန္းထိပ္သာ ေရာက္လ်က္ ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ ကို
မေတြ႕ရ။ အနီးအနားမွာလည္း စံုစမ္းစရာ ကြမ္းယာဆိုင္ စသည့္
လမ္းေဘးဆိုင္မ်ား မဖြင့္ပါ။ ၿခံအမွတ္ ၄၆၈ ႏွင့္ ၄၆၇ ဟု ထင္ရေသာ
ၿခံမ်ားမွာ ကုန္းထိပ္မေရာက္မီ ဖာလံု၀က္ခန္႔ ေ၀း၍ က်န္ခဲ့ျပီး
လိပ္စာမွားေလသလားဟူေသာ အေတြးက ပထမဆံုး ၀င္လာသည္။ သူ
အလြန္ စိတ္ေမာသြားပါသည္။ ထိုစာသည္ ထိုေန႔အတြက္ သူ ေ၀ရမည့္
ေနာက္ဆံုးစာလည္းျဖစ္၏။
ေဆာက္လုပ္ေရး ကုန္းျမင့္ထိပ္တြင္ မိုးသည္းသည္း၌ ခဏရပ္ေနျပီးေနာက္
သူ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ အဆင္းတြင္ သူ ေျခေခ်ာ္၍ လဲလုမတတ္
ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဲသည္တုန္းက ဖိနပ္သည္းၾကိဳး
မျပတ္ခဲ့ပါ။ ၿခံအမွတ္ ၄၆၈ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မိုးေရထဲတြင္
ေျမဖို႔ေနဟန္တူေသာ ေပါက္တူးကိုင္လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။
တက္ၾကြမႈကင္းစြာျဖင့္ သူေမးၾကည့္ေသာအခါ အဘိုးၾကီးက
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စဥ္းစား၏။
“ကုန္းထိပ္ ဟိုဘက္အဆင္းမွာေတာ့ ၿခံတစ္ခုႏွစ္ခု ရွိေသးတယ္ကြ၊ အရင္က
သစ္ေတာ၀န္ေထာက္ၾကီး ေနသြားတဲ့အိမ္ေတြ၊ ၿခံနံပါတ္ေတာ့ မသိဘူး၊
နာမည္ ဘယ္သူတဲ့လဲ”
“ခင္ေမစီ တဲ့”
“ေဟ… သူ႔အေဖနာမည္ေကာ”
“မပါဘူးဗ်”
“ဒီနာေတာ့ အဲဒီနာမည္ ငါမသိပါဘူး၊ မင္း ကုန္းထိပ္အဆင္းက အိမ္ေတြ
ေမးၾကည့္ကြ”
အဘိုးၾကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို တစ္ဖက္ၿခံတြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။ ဤတြင္
ပထမဆံုး သူ စဥ္းစားရသည္မွာ ျပတ္လုတဲတဲ ဖိနပ္အတြက္ျဖစ္ပါသည္။
ေခါင္မွျပတ္လွ်င္ သူ မည္သို႔မွ် စိး၍ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔တြင္
တြယ္ခ်ိတ္၊ ပင္အပ္ စသည့္ ပစၥည္းမ်ားလည္း မပါပါ။ ေနာက္ျပီး
မိုးသည္းသည္းတြင္ ဖိနပ္ျပတ္ခံၿပီး လိပ္စာကိုလိုက္ရွာ၍ ေတြ႕သည္ထားဦး၊
မည္သူကမွ် စံျပလုပ္သားဆု ေပးမည္မဟုတ္ပါ။
ထိုစာကို အိတ္ထဲမွာ အေသအခ်ာထည့္သိမ္းျပီးမွ သူျပန္လာခဲ့သည္။
တနလၤာေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ သစ္ေတာလမ္းသို႔ သူ
တစ္ေခါက္ျပန္လာေသာအခါ ေနသာေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ေနျပန္၏။
တကယ္ေတာ့ အဘိုးၾကီးေျပာသလိုပင္ ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ သည္ ၄၉၆ ႏွင့္အတူ
ေဆာက္လုပ္ေရးကုန္းျမင့္၏ တစ္ဖက္အဆင္းတြင္ ရွိေနသည္။ ထိုလမ္းသည္
သစ္ေတာလမ္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကုန္းျမင့္ထိပ္ရွိ
ေဆာက္လုပ္ေရး႐ံုးပိုင္ အေဆာက္အအံုမ်ားက ျခားထားေသာအခါ
သီးျခားလမ္းတစ္ခုဟု ထင္ရသည္။
ၿခံအမွတ္ကို ၿခံေရွ႕တံခါး၀တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားရမည့္အစား ဟိုးအေ၀းၾကီးက
တိုက္နံရံတြင္ ေသးေသးကေလး ေရးထားေသာေၾကာင့္ ၄၇၀ ဟူေသာ
ဂဏန္းကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရွာယူရသည္။ ၿခံေရွ႕တြင္ ျမင့္မားေသာ
ပင္လယ္ကဗြီးပင္ၾကီး ရွိသည္။ ၿခံ၀င္းက်ယ္ေသာအိမ္ျဖစ္ပါလ်က္ အိမ္ေရွ႕မွာ
စာတိုက္ပံုးအေသး သီးသန္႔ တပ္မထားပါ။ ၿခံတံခါး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္
အုတ္နံရံတြင္ လူေခၚေခါင္းေလာင္း ရွာၾကည့္ေသးေသာ္လည္း မေတြ႕ရ။
လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း မတပ္လွ်င္လည္း ၾကိဳးတပ္ေခါင္းေလာင္း
တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ထားဖို႔ေကာင္းသည္။
သူသည္ စာေ၀ငွျခင္းအလုပ္တြင္ နည္းနည္းပါးပါး
ေလ့က်င့္ျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၾကိဳဆိုမည့္သူ မရွိေသာ အိမ္တစ္ခုအတြင္းသို႔
အသံျပဳျပီး ၀င္ေရာက္သြားရန္ ၀န္မေလးပါ။ သို႔ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္တြင္ေတာ့
အိမ္၀ိုင္းထဲ၀င္ရန္ တြန္႔ဆုတ္လ်က္ရွိသည္။ ႐ႈပ္ေထြးက်ယ္၀န္းေသာ
ျခံၾကီးထဲတြင္ ေခြးဆိုးတစ္ေကာင္မွ် မရွိဟု မည္သူက အာမခံႏိုင္မည္နည္း။
‘ေခြးကိုက္တတ္သည္’ ဟူေသာ သတိေပးဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္မထားသည့္
အိမ္မ်ားစြာတြင္ ကိုက္တတ္ေသာ ေခြးမ်ား ရွိေနတတ္သည္ မဟုတ္လား။
မည္သို႔ဆိုေစ ၿခံတံခါးဖြင့္ထားေသာ၊ လူရိပ္လူျခည္ မျမင္ရေသာ၊ ေခြး ရွိမည္
မရွိမည္ မေသခ်ာေသာ၊ တစ္ခါမွ် မေရာက္ဖူးေသာ အိမ္ထဲသို႔ အရဲစြန္႔၍
၀င္သြားခဲ့သည္။
ျခံထဲတြင္ ျမက္ပင္မ်ားသည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ရွည္ျမင့္လွ၏။ လူသြားလမ္းသည္
က်ဥ္းေျမာင္း၍ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္။ လူသြားလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္
တစ္ခ်ိန္က စီရီကာရံထားခဲ့ဟန္တူေသာ အုတ္ခဲက်ိဳး အပိုင္းအစတို႔ကို
ေတြ႕ရ၏။ အပင္မ်ိဳးစံု ႐ႈပ္ေပြလ်က္ရွိသည္။ ေလျပင္းဒဏ္ေၾကာင့္
က်ိဳးျပတ္လြင့္ခဲ့ဟန္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းေျခာက္ အျပတ္စတို႔သည္
ခ်ံဳပုတ္မ်ားေပၚတြင္ ဟိုတစ္ခု သည္တစ္ခု တင္က်န္ရစ္သည္။ တိုက္အိမ္ကို
ကြယ္ထားလုနီးပါး ျမင့္မားေသာ သရက္ပင္တစ္ပင္သည္
တိုက္ဆင္၀င္တည့္တည့္တြင္ အ႐ုပ္ဆိုးစြာ တည္ရွိေန၏။
သူသည္ အ၀ါေရာင္ပန္းမ်ား ပြင့္ေနေသာ ေျမကပ္ခ်ံဳပင္ကေလးမ်ားကို
တတ္ႏိုင္သမွ် မနင္းမိေအာင္ ေက်ာ္လႊား၍ ၀ဲယာရွိ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ကို
တတ္ႏိုင္သမွ် မၾကည့္မိေအာာင္ သတိထား၍ ေခြးေဟာင္သံကို နားစြင့္၍
တိုက္အိမ္ဆင္၀င္ေအာက္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ သံဆြဲတံခါးသည္
လူတစ္ကိုယ္၀င္ႏိုင္ေအာင္ ဟ,ထားသည္။ အည့္ခန္းတြင္ လူမရွိပါ။ သူသည္
သံဆြဲတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ လႈပ္ယမ္းပစ္လိုက္၏။
ေခြးေဟာင္သံ မၾကားရ။ လူတစ္စံုတစ္ဦး၏ အသံကိုမွ် မၾကားရ။
ျမင္ရသမွ်မွာ ေခါင္းရင္နံရံသို႔ ကပ္လ်က္ ပူးကပ္စြာ ခင္းက်င္းထားေသာ
အိုမင္းခိုင္ခံ့သည့္ အည့္ခန္းဆက္တီ ကုလားထိုင္မ်ား၊
အည့္ခန္းအလယ္ေကာင္မွာမူ သင္ျဖဴးမ်ား အျပည့္ခင္းထားလ်က္
ေနရာက်ယ္ျပန္႔စြာ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနသည္။ ကုလားထိုင္မ်ားကို
အျဖဴေရာင္ကုလားထိုင္ဖံုး စြပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဦးေခါင္းမွီသည့္ေနရာတြင္
ညစ္ေထးလ်က္ ရွိၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ႏွင့္ တည့္တည့္
ေနာက္ဘက္က အုတ္နံရံတြင္ ေရာမစာလံုး ဂဏန္းကြက္ တပ္ထားသည့္
အိုေဟာင္းေသာ တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၏ ခ်ိန္သီးမွာ ေလးပင္စြာ
လႊဲယမ္းေန၏။ တစ္ပိုင္းတစ္စ ျမင္ရေသာ ကၽြန္းသားေလွကားည္
ေခ်ာမြတ္ေသာ ပြတ္လံုးမ်ား ျခယ္သထားသည့္ လက္ရန္းျဖင့္ ေသသပ္စြာ
လွပလ်က္ရွိ၏။
“မ ခင္ ေမ စီ …”
သူ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚလိုက္ျပီးေနာက္ အိမ္တြင္း တစ္ေနရာဆီမွ
တစ္စံုတစ္ခု လြတ္က်သံကုိ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေၾကြထည္ပစၥည္း တစ္ခုခု
လြတ္က်ကြဲသံျဖစ္ပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံေဘးရွိ
တံခါးမွ အ၀ါေရာင္ပြင့္႐ိုက္ခန္းဆီးစ လႈပ္ယမ္းသြား၏။ ခန္းဆီးစကို ဖယ္လ်က္
အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။
ခင္ေမစီဆိုတာ သူမ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ စာအိတ္ေပၚက လက္ေရးသည္
လူငယ္လက္ေရးျဖစ္ျပီး ေပးပို႔သူလိပ္စာမွာလည္း လူငယ္နာမည္ျဖစ္သည္။ ထို
နာမည္ကို သူ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ နာမည္သံုးလံုးျဖစ္၏။
“မွတ္ပံုတင္ေခ်ာစာ…. မခင္ေမစီ လက္မွတ္ထိုးယူပါ”
ပိန္လွီေသာ္လည္း သန္မာပံုရေသာ ထိုမိန္းမၾကီးသည္ သူ႔ကို ေငးေမာရင္း
ေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူရွိရာ အည့္ခန္း၀သို႔
ေလွ်ာက္လာေနခဲ့သည္။ သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ စာပို႔လုလင္တစ္ေယာက္ကို
ၾကည့္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားမဟုတ္။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားထက္
ပိုသည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားကို ယခုထိ သူ မေမ့ပါ။
“ခင္ေမစီအတြက္ … ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ဘုရား… ဘုရား”
သူက စာလွမ္းေပးေသာ္လည္း မိန္းမၾကီးက စာကိုလွမ္းမယူပါ။
သူမသည္ ႐ုတ္ျခည္း အင္အားဆုတ္ယုတ္သြားသလို သင္ျဖဴးခင္းထားေသာ
သမံတလင္းေပၚသို႔ ယိုင္နဲ႔စြာ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုခဏမွာပင္
သူမမ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ား တစ္လိမ့္ခ်င္း က်လာခဲ့ေတာ့သည္။ သူ
ေတာ္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားျပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္
ေၾကာင္သြားခဲ့သည္။
သူမသည္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေထာက္ထားေသာ ဒူးေပၚသို႔ တံေတာင္ဆစ္ ေကြးတင္လ်က္ မ်က္ႏွာကို
ထိုလက္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လ်က္ရွိသည္။ ထိုပံုစံမွာ စာပို႔သမားမ်ား ျမင္ေနက်
အိမ္ရွင္ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ သူသည္ ယူက်ံဳးမရစိတ္ဒုကၡေရာက္ေနသူ
အေဒၚၾကီးကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဤကဲ့သို႔
စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈမ်ိဳးကို ေၾကးနန္းစာပို႔သူမ်ားပင္လွ်င္ ႀကံဳရဖူးဟန္ မတူပါ။
“အန္တီ… ေနမေကာင္းဘူးလား”
အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္စြာ ငိုေၾကြးျပီးေနာက္ သူ႔အသံၾကားမွ
မိန္းမႀကီးက ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ ယခုတိုင္ ရပ္ေနဆဲျဖစ္သည္ကို သူမ
သတိရသြားဟန္တူ၏။ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္း အားတင္းျပင္ဆင္လ်က္
႐ုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေလသည္။ သူ႔အေမးကို သူမ ျပန္မေျဖပါ။
ဘာေမးလိုက္မွန္းပင္ သိဟန္မတူပါ။
“ခင္ေမစီမွ မရွိေတာ့တာကြယ္”
ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာသလို ေရ႐ြတ္၏။ ထို႔ေနာက္ စိုစြတ္ေသာ
မ်က္လံုးမ်ားကို မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ မ်က္ရည္မက်ရန္
ထိန္းသိမ္းလိုက္သည္ကို သူ ေတြ႕ရသည္။
“တစ္ေန႔က ႐ုတ္တရက္ ဆံုးသြားတာပဲကြဲ႔၊ မေန႔ကမွ သၿဂႋဳဟ္ရတာ၊ သမီးက
အခုမွ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပဲ ရွိေသးတာေပါ့ လူေလးရယ္”
ျမတ္စြာဘုရား…။
ထိုအခ်ိန္က်မွ ေျခရင္းနံရံဆီမွာ ေထာင္ထားေသာ
လက္ေထာက္ခံုတစ္ခုရွိရာသို႔ သူ႔မ်က္စိ ေရာက္သြား၏။
“ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးခင္ဗ်ာ” သူတကယ္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“သူ႔ေယာက်္ားဆီက စာ ျဖစ္မွာပါပဲ”
အဘြားၾကီးႏွင့္ စကားေျပာရတာ အစီအစဥ္က်နမႈမရွိပါ။
သူက စာအိတ္ကို လွမ္းေပးလိုက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ ္သူမက စာအိတ္ကို
မယူပါ။ အဆိပ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေသာအၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္
ခဏသာၾကည့္ျပီး ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္၏။
အန္တီလက္မွတ္ထိုးယူခ်င္သလားဟု ေမးဖို႔ သူ ၀န္ေလးေနသည္။
“ဘာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြာတာလဲ အန္တီ”
ဟိုတုန္းကေတာ့ ေလာက၀တ္စကားကို လူတစ္ဖက္သား ခံသာေအာင္
ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိေသးပါ။ အေဒၚၾကီးကေတာ့ ေမးခြန္းကို
ေျဖသည့္ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ေျပာသလိုပံုစံျဖင့္
ညည္းညည္းညဴညဴ ေရရြတ္ေနေလသည္။
“ခါတိုင္းလဲ ဒီ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ပဲ သူ အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္
လုပ္ေနတာပါပဲကြယ္၊ အဲဒီေန႔က်မွ ေဟာဟိုေလွကားရင္းအထိ
အေပၚထပ္ကေန တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားေတာ့တာပဲ၊ ေဟာဟိုနားမွာေပါ့”
သူမက ေလွကားရင္း ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ေနရာဆီသို႔ ေသးေကြးေသာလက္ျဖင့္
ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။
“ဒီခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ သူနဲ႔ အသားက်ျပီးသားပါကြယ္၊ အခုေနာက္ပိုင္းမ်ား ငါ့ကို
တြဲစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ လက္တစ္ဖက္က လက္ရန္းကိုင္၊ တစ္ဖက္က
ခ်ိဳင္းေထာက္ကိုကိုင္၊ ဒီလိုပဲ ဆင္းေနက်၊ ဆရာ၀န္ေရာက္လာေတာ့
အသက္မရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။
“ေမစီမွ မရွိတဲ့ေနာက္ေတာ့ သင္းစာကို ငါက ဘာကိစၥ ယူထားမလဲ”
ထို႔ေနာက္ စာပို႔သမားတစ္ဦး၏ ေဘာင္ကိုေက်ာ္ကာ မေမးသင့္ေသာ
ေလာက၀တ္ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္မိ၏။
“မခင္ေမစီ၊ အဲ… ဆံုးသြားတာ သူ႔ခင္ပြန္းကို အေၾကာင္းၾကားေသးလာ
အန္တီ”
“မင္းႏွယ္ကြယ္… သူ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ဘယ္သူမွ မသိဘူး၊
လင္မယားစိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္သြားကတည္းကပဲ၊ ၾကာ ၾကာလွေပါ့၊
အိမ္ကသမီးကျဖင့္ စာေမွ်ာ္ လူေမွ်ာ္၊ ဘုရား… ဘုရား… ငါ့သမီးေလး
အျဖစ္ဆိုးရွာတယ္၊ သမီးေလး… သမီးေလး…”
႐ူးသြပ္မတတ္ ေဒါသရိပ္ႏွင့္အတူ အံႀကိတ္ရင္း
တစ္ခ်က္႐ိႈက္ငင္လိုက္ေသာအခါက်မွ သူ ေမးမိသည္ကို အားနာသြားခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ လမ္းသြားရတာလဲဟု
ဆက္လက္ မစပ္စုျဖစ္ေတာ့ပါ။
သို႔ေသာ္ သူ သိပ္သိခ်င္ေနေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုေတာ့ ေမးျဖစ္ေအာင္
ေမးလိုက္မိေသး၏။
“ဟို … အန္တီ့သမီးဆံုးတာ ေသာၾကာေန႔လားဟင္”
သူမက သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္လ်က္ တိုးတိတ္စြာ၊ ျပတ္ေတာက္စြာ
ေျဖေလသည္။
“စေနေန႔”
ျမတ္စြာဘုရား…။
မိုးသည္းထန္ေသာ ေသာၾကာေန႔က ၿခံအမွတ္ ၄၇၀ ကို မေတြ႕ရ၍
ဤတနလၤာေန႔မွ လာေပးရေၾကာင္း အေဒၚၾကီးကို မေျပာျပခဲ့ပါ။ ထို႔ျပင္
ဤအေၾကာင္းကို မည္သူ႔ကိုမွ်လည္း မေျပာျဖစ္ပါ။
***
သစ္ေတာလမ္းသို႔ သူေရာက္တိုင္း ဤအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရေနဆဲ
ျဖစ္သည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္နီးပါးၾကာေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ့ရေသာ
ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ စာပို႔လုလင္ဘ၀ကို သူ ပိုမိုစိတ္၀င္စားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ဤ အလုပ္ကို လ်င္ျမန္စြာ ၿငီးေငြ႔
စိတ္ပ်က္လြယ္ဟန္ တူပါသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ၊ သူ႔ စာပို႔သမားသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လိပ္စာမသိ၍ျဖစ္ေစ၊
ဖိနပ္သည္းႀကိဳးေၾကာင့္ျဖစ္ေစ စာေ၀ ေနာက္က်ျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရေအာင္ သူ
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ လိပ္ျပာသန္႔ေအာင္
အၿမဲႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဤတစ္ၾကိမ္သည္
ပထမဆံုးအႀကိမ္လည္းျဖစ္၍ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာလာေသာအခါ သူ႔မွာ အေလ့အက်င့္ႏွစ္ခု ရလာခဲ့၏။
တစ္ခုမွာ တာ၀န္ခ်ိန္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွ် သားေရဖိနပ္မစီးဘဲ
ရာဘာဖိနပ္ကိုသာ စြဲၿမဲစြာ စီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ
ေနပူသည္ျဖစ္ေစ၊ မိုးရြာသည္ျဖစ္ေစ သူ႔တြင္ တြယ္ခ်ိတ္ သို႔မဟုတ္ ပင္အပ္
စသည့္ အေရးေပၚပစၥည္းမ်ား ရာဘာဖိနပ္အတြက္
အၿမဲေဆာင္ထားတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ ရလာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
No comments:
Post a Comment