လူ (မစႏၵာ)

လူ (မစႏၵာ)
=========
"ဝက္သားဟင္း ဆုိတာ ေတာ္႐ုံလူ ခ်က္ႏုိင္တာ မွတ္လုိ႔"
ျခင္းေတာင္းထဲတြင္ ပါလာေသာ သုံးထပ္သား ေလးဆယ္သားေၾကာင့္ ေဒၚသိန္း၏မ်က္ႏွာ အလုိလုိ ေမာ့ေနသည္။ သုံးထပ္သားကုိ အတုံးႀကီးႀကီး လွီးၿပီး မန္က်ည္းႏွစ္ေလးႏွင့္ ခ်က္မည္။ ထုိ႔ေနာက္ တညင္းသီး ဆားစိမ္ကုိ ငံျပာရည္ခ်က္ေလးႏွင့္ တုိ႔ၿပီး၊ ဂုံမင္း ဟင္းခ်ဳိ၊ ခ်ဳိခ်ဳိေလး ေသာက္လုိက္ရလွ်င္ ...။
"ဟင္း ... နတ္သုဒၶါနဲ႔ေတာင္ မလဲဘူး"
ေဒၚသိန္းက ပါးစပ္ထဲတြင္ စုိလာေသာ တံေတြးမ်ားကုိ မ်ဳိခ်လုိက္သည္။ နတ္သုဒၶါ ဟူသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ အရသာ႐ွိသနည္း ဘယ္သူမွ မသိ၊ သူခ်က္ေသာ ဝက္သားဟင္း ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသနည္း ဆုိတာကုိေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားႏွင့္ ကေလးေတြက ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
သူက ဂႏၶာလရာဇ္ေသြး အနည္းငယ္ ပါလာေသာေၾကာင့္လား မသိ၊ ဝက္သားကုိ ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္သည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးလည္း ခ်က္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ပဲငပိႏွင့္ တ႐ုတ္ခ်က္ ခ်က္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ပုန္းရည္ႀကီးႏွင့္ ဗမာခ်က္ ခ်က္သည္။ သရက္သီးေခါက္ႏွင့္ အခ်ဥ္ခ်က္ေသာ အခါလည္း ခ်က္သည္။ ၾကက္သြန္နီဥႀကီးေတြကုိ အလုံးလုိက္ထည့္ၿပီး အုိးႀကီး ခ်က္ေသာအခါလည္း ခ်က္သည္။ ဘယ္လုိ ခ်က္ခ်က္ ဝက္သားဟင္း ခ်က္ေသာေန႔တြင္ တစ္အိမ္သားလုံး ေခါင္းမေဖာ္သည္ကေတာ့ အမွန္။
"ငါ့ဘဝမွာ မသိန္းရယ္၊ သူခ်က္တဲ့ ဝက္သားဟင္းရယ္ ႐ွိရင္ ျပည့္စုံၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မလုိေတာ့ဘူး"
သူ၏ ခင္ပြန္းသည္က ေျပာေလ့ ႐ွိသည္။
"အင္း ... အခုေတာ့ သူ႔ဘဝ မျပည့္စုံတာ ၾကာ႐ွာေပါ့"
ေဒၚသိန္းက က႐ုဏာစိတ္ကေလး ေႏွာကာ ေတြးရင္း ျပံဳးမိသည္။ ဟုိးအရင္ ဝက္သားဟင္း တစ္ပိႆာ အစိတ္၊ သုံးဆယ္ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္ခါ၊ သုံးခါေလာက္ စားႏုိင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အာလူးေလး ေရာလုိက္၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးေလး ေရာလုိက္၊ မွ်စ္ကေလး ေရာလုိက္ႏွင့္ ေရာ၍ ေႏွာ၍ စားရသည္။ အခု ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အေရာအေႏွာေလးႏွင့္ပင္ မခ်က္ႏုိင္ေတာ့။ ေဈးထဲေရာက္လွ်င္ ဝက္သားဆုိင္ကုိ ေကြ႕၍ ေကြ႕၍ ေ႐ွာင္ရင္း "မၾကင္နာလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ မယွဥ္သာလုိ႔ ေ႐ွာင္ခြါရသူပါ" ဟူေသာ သီခ်င္းကုိ စိတ္ထဲမွ သတိရေနမိတတ္သည္။ မိသားစု ထမင္းဝုိင္းတြင္ေတာ့ "ငါးပိရည္မွာ ပ႐ုိတင္းဓာတ္ အမ်ားဆုံး ပါတယ္၊ ကန္စြန္းရြက္မွာလဲ ဗီတာမင္မွ အျပည့္" ဟု တြင္တြင္ ေျပာေနရသည္မွာ အေတာ္ၾကာေပၿပီ။
မေန႔ကတုန္းကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္က ကုိးဆယ္တန္ ႏွစ္ရြက္ လာအပ္သည္။
"အၾကံအဖန္ေလး ရလာတယ္ မသိန္းေရ၊ ဝက္သားဟင္းေလး ခ်က္ပါဦး" ဟု ေျပာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ "ငါ့မိန္းမ ဝက္သားဟင္း ခ်က္နည္း ေမ့သြားမွာ စုိးလုိ႔ပါ" ဟုလည္း ရယ္သြမ္းေသြးသည္။
"ဟြန္း ... ဒီလုိသာ တစ္ေန႔ကုိ ကုိးဆယ္တန္ ႏွစ္ရြက္ ႏွစ္ရြက္ ေပးေနပါလား၊ တစ္ေန႔ တစ္မ်ဳိး မ႐ုိးရေအာင္ ခ်က္ျပလုိက္စမ္းမယ္၊ လွ်ာတင္ မကဘူး၊ အ႐ုိးပါ လည္သြားရေစ့မယ္"
ဒီေန႔ေတာ့ ဝက္သားလည္း ပါသည္။ တညင္းသီး ဆားစိမ္လည္း ပါသည္။ အ႐ုိးနီနီႏွင့္ ဂုံမင္းႏွစ္ေခ်ာင္းလည္း ပါသည္။ ငံျပာရည္ ခ်က္ရန္ ၾကက္သြန္ျဖဴႏွင့္ င႐ုတ္သီးစိမ္းမ်ားလည္း ပါသည္။ လွ်ာအရင္း မ်က္ေစဖုိ႔ ဝက္ဟင္း ခ်က္ရေတာ့မည့္ေန႔ ဆုိေတာ့ လူက အလုိလုိ ရႊင္ေနသည္။
"႐ွင္ ေရႊမိ တစ္ေယာက္ေတာ့ ဒီေန႔ ဘာဟင္းခ်က္မယ္ မသိ"
ျခင္းေတာင္းေလး ဆြဲကာ ေမာ့ေတာ့ ေမာ့ေတာ့ ေလွ်ာက္လာရင္းမွ ေဒၚသိန္းသည္ သူ၏ စားဖက္ေတာ္ ေဒၚမိကုိ သတိရသည္။
ေဒၚမိက သူႏွင့္ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္တြင္ ေနေသာ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚမိ အရင္က ေနသြားေသာ ပြဲစား လင္မယားႏွင့္ေတာ့ ေဒၚသိန္းက သိပ္ၿပီး မတည့္လွေပ။ ပြဲစားကေတာ္က တစ္ခါတစ္ရံသာ ရပ္ကြက္ေဈးသုိ႔ လာတတ္သည္။
"ဒီေဈးက ဘာပစၥည္းမွလဲ စုံစုံလင္လင္ ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ညစ္ပတ္လုိက္တာလဲ လြန္ေရာ၊ သားငါးေတြကလဲ မလတ္မဆတ္" ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။
ရႊံ႕ထူေသာ လမ္းတြင္ ေဒါက္ဖိနပ္ လွလွေလးစီးၿပီး ဟုိ ေျခခ်ရေတာ့မလုိ၊ ဒီ ေျခခ်ရေတာ့မလုိႏွင့္ ႏွာေခါင္း တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ လုပ္ေနတတ္သျဖင့္ ေဒၚသိန္းသာမက တစ္ရပ္ကြက္လုံးက သိပ္ၿပီး ၾကည့္၍ မရၾကေပ။ "ဒီ ရပ္ကြက္က သိပ္မသန္႔ဘူး" ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ႏွင့္ တျခားရပ္ကြက္ကုိ ေျပာင္းသြားေလသည္။
ေနာက္ ေျပာင္းလာေသာ ေဒၚမိႏွင့္ အလြမ္းသင့္သည္။ ေယာက္်ားကလည္း ကုိယ့္ေယာက္်ားလုိပင္ ႐ုံးလုပ္ငန္းမွလြဲ၍ ဘာစီးပြါးေရးကုိမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးက ဘဝတူ ျဖစ္သည္။ ကုိယ္ကလည္း ကုိယ့္ေယာက္်ားကုိ အားမရ။ သူကလည္း သူ႔ေယာက္်ားကုိ မေက်နပ္။ ေယာက္်ားေတြကုိ အားမရေသာ္လည္း သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔လည္း အပုိဝင္ေငြ မ႐ွာတတ္။ ဟာလဝါလည္း မထုိးတတ္၊ သရက္သီး သနပ္လည္း မလုပ္တတ္၊ အက်ႌလည္း မခ်ဳပ္တတ္။ ေယာက္်ားေတြ၊ ကေလးေတြ ႐ုံးသြား၊ ေက်ာင္းသြားၿပီး ကုိယ့္ ဘူမိနက္သန္ေလးမ်ားကုိ ႐ွင္းလင္း သိမ္းဆည္း ေဆးေၾကာၿပီးလွ်င္ "ဘာဟင္းခ်က္လဲ" ဟု ေမးရင္း တစ္ဦး မီးဖုိေခ်ာင္သုိ႔ တစ္ဦး ကူးၾကသည္။ သူ႔ဟင္း ကုိယ့္ဟင္း ေပါင္းၿပီး စကား တေျပာေျပာႏွင့္ ထမင္းစားရသည္မွာ စည္းစိမ္တစ္မ်ဳိးဟု ေဒၚသိန္း ထင္သည္။
သူႏွင့္ ေဒၚမိတြင္ ေျပာစရာ စကားေတြက မကုန္ႏုိင္။ ဆီေဈး အေၾကာင္း၊ ဆန္ေဈး အေၾကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ အေၾကာင္း၊ သားသမီး အေၾကာင္း၊ လမ္းထိပ္က လင္မယား အေၾကာင္း၊ ေဈးထဲက ကုန္စိမ္းသည္ အေၾကာင္း၊ အိမ္ေ႐ွ႕အိမ္က ေကာင္မေလး အေၾကာင္း၊ ေက်ာ္သူ႔ အေၾကာင္း၊ မုိ႔မုိ႔ျမင့္ေအာင္ အေၾကာင္း။
"ဒီေန႔ေတာ့ သူဘာဟင္းခ်က္မယ္ မသိ"
ေဒၚသိန္းက ေဒၚမိ ခ်က္မည့္ ဟင္းကုိ မွန္းဆ၍ ၾကည့္မိသည္။ သူ မၾကာခဏ ခ်က္သည္ကေတာ့ ခရမ္းသီးႏွပ္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း မွ်စ္ေၾကာ္သည္။ ျမင္းခြါရြက္လည္း သုတ္ေလ့႐ွိသည္။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းကုိ ျပစ္ျပစ္ခ်က္ၿပီး ငါးပိေထာင္း စပ္စပ္လည္း မၾကာခဏ ေထာင္းတတ္သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အာလူးကုိ မက်ည္းရည္ႏွင့္ မဆလာအုပ္ၿပီး ခ်က္တတ္သည္။
"သူ႔ဟင္း ေကာင္းလွရင္ ဘဲဥေၾကာ္ေပါ့၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငါးပိခ်က္ေပါ့"
ေဒၚသိန္းက ျခင္းေတာင္းကုိ ငဲ့၍ ၾကည့္သည္။ သုံးထပ္သား ေလးဆယ္သားက သူ႔ကုိ ျပံဳး၍ ျပေနသည္။
"ဒီလုိ ဟင္းေကာင္းခ်က္တဲ့ေန႔ ဆုိရင္၊ အိမ္ကလူႀကီးက ထမင္းဘူးေလး ထည့္ယူခ်င္ ရွာမွာပဲ၊ အင္း ... ကေလးသုံးေကာင္ကုိပါ ထမင္းဘူး ထည့္ေပးလုိက္ရရင္၊ ဘာက်န္မွာလဲ။ ညေနက်ေတာ့လဲ 'ဝက္သားဟင္းေလးမ်ား မက်န္ဘူးလား' လုိ႔ သူတုိ႔ပဲ ေမးၾကအုံးမယ္၊ စားခ်င္ၾကဦးမယ္ ... "
ေဒၚသိန္းသည္ ဝက္သားေလးဆယ္သားကုိ စိတ္ထဲတြင္ ေဝျခမ္းေရး လုပ္ရင္း အတန္ငယ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။
"ဒီပုံစံဆုိရင္ ငါ့ဟာငါေတာင္ တစ္တုံးတစ္ဖတ္ အႏုိင္ႏုိင္ စားရမယ္ ..."
အိမ္ဝတြင္ ဆီးႀကိဳေသာ သမီးအလတ္မက ျခင္းေတာင္းထဲ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း "အေမ ... ဝက္သား ဝယ္လာတယ္ေဟ့" ဟု ဝမ္းသာအားရ ေအာ္သည္။ သူကစိတ္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး အလတ္မ၏ ေခါင္းကုိ ေဒါက္ကနဲ လွမ္းေခါက္သည္။
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အေမရဲ႕"
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ ... ေအာ္မေနနဲ႔"
သူက ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ ေျပာသည္။ တစ္ဖက္ခန္းကုိ စုိးရိမ္မကင္း ကဲ၍ ၾကည့္သည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ သူ႔ထက္အလ်င္ ေဈးက ျပန္ေရာက္ၿပီး င႐ုတ္သီး တဒုန္းဒုန္း ေထာင္းေနေသာ ေဒၚမိက ၾကားပုံမရ။
"သူက ဟုိဘက္ခန္းကေနၿပီး ခါတုိင္းလုိပဲ အစ္မသိန္းေရ ဘာရခဲ့လဲလုိ႔ လွမ္းေမးေနရင္၊ ငါဘယ္လုိ ေျဖရပါ့၊ ဝက္သားလုိ႔မ်ား အမွန္အတုိင္း ေျပာလုိက္ရင္ စားခ်ိန္တန္လုိ႔ကေတာ့ ပန္းကန္ကုိင္ၿပီး ေရာက္လာမွာပဲ ... တစ္ေယာက္စာ ဆုိလဲ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး"
ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒၚသိန္းသည္ မီးဖုိေခ်ာင္သုိ႔ ေျခေဖာ့နင္းၿပီး ဝင္လာခဲ့မိသည္။
"ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး စားႏွင့္ရမယ္၊ ဟင္းအုိးကုိ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ ထပ္ထည့္ထားၿပီး ဆာတာနဲ႔ စားႏွင့္လုိက္ၿပီလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဟင္း ... ေကၽြးေတာ့ ေကၽြးခ်င္ပါတယ္ေလ ... ဒါေပမယ့္"
ေဒၚသိန္းက ပင့္သက္ေလးကုိ မသိမသာ ရႈိက္ရင္း အသံတိတ္ စတင္လႈပ္ရွားသည္။ ခါတုိင္းလုိ အုိးေတြ ခြက္ေတြကုိ တေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ တဂ်င္ဂ်င္ မျမည္ေစရပဲ သတိထားၿပီး ကုိင္သည္။ "အစ္မသိန္းေရ ဘာခ်က္ေနလဲ" ဟူေသာ ေမးသံကုိ ဘယ္ေတာ့ ၾကားရမလဲဟု စုိးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာ္လည္း ဟုိဖက္ခန္းက ေဒၚမိကလည္း တိတ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။ အခါတုိင္းလုိ "ဟဲ့ ဟုိေကာင္ လာစမ္း၊ ဒီပဲပင္ေပါက္ေတြ ေရေဆးလုိက္" "သမီးက အေမ့ကုိ ၾကက္သြန္နီ ႏွစ္လုံးေလာက္ ႏႊာေပးစမ္း" စေသာ အသံမ်ားကုိပင္ မၾကားရ။
ဝက္သားဟင္းအုိးက ႏူးအိၿပီး ဆီျပန္လာေတာ့ တသင္းသင္း ေမႊးလာသည္။ အသံက တိတ္လုိ႔ ရေသာ္လည္း အနံ႔ကုိေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူစုိးရိမ္သလုိ "ဘာဟင္းခ်က္ေနလဲ အစ္မေရ" ဟူေသာ အသံကုိေတာ့ မၾကားရပဲ မဆလာနံ႔ ေမႊးလာသလုိလုိ ထင္မိ၍ ေဒၚသိန္း စိတ္႐ႈပ္သြားသည္။ ဝက္သားအုိးကုိေတာ့ သူေယာင္မွားၿပီး မဆလာ ခတ္မိဟန္ မတူပါ။
ထုိ႔ေနာက္မွ ဧကႏၲေတာ့ ေဒၚမိတစ္ေယာက္ အာလူးဟင္းကုိ မဆလာအုပ္ၿပီ ထင္သည္ဟု ေတြးရင္း ျပံဳးမိသည္။
ပူပူေႏြးေႏြး ဝက္သားအုိးကုိ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ လက္ႏွီးခု၍ ထည့္လုိက္ၿပီးေသာ အခါတြင္ကား ေဒၚသိန္း အတန္ငယ္ စိတ္လုံသြားသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ ႐ုတ္တရက္ ကူးလာေစဦးေတာ့ ဟင္းအုိးကုိေတာ့ အလြယ္တကူ မျမင္ႏုိင္။
"အင္း ... ငါ့ႏွယ္ မေကာင္းလုိက္တာေနာ္၊ မေကာင္းတာကုိ မေကာင္းမွန္းေတာ့ သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ဘူး"
ေဒၚသိန္းက သက္ျပင္းခ်သည္။ ဟင္းခ်ဳိအုိးထဲ ၾကက္သြန္နီ ပါးပါးလွီးထည့္ရင္း ကုိယ့္ဟင္းထက္ သူ႔ဟင္းကုိ ပုိၿပီး စိတ္ဝင္စားလာသည္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ ဘာေတြမ်ား ခ်က္ေနပါလိမ့္။
"အေမ့ က်က္ၿပီလား"
"ေအး ... ေအး ... က်က္ၿပီ"
"စားေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဘူးထည့္သြားမယ္ဆုိ၊ သားရဲ႕"
"အိမ္မွာလဲ စားသြားခ်င္ေသးတယ္"
"ကဲ ကဲ စား"
ေနာက္ေဖးေခ်ာင္တြင္ ခပ္တုိးတုိး ေျပာေနေသာ သူတုိ႔သားအမိ၏ အသံကုိ ၾကားေတာ့ ေဒၚသိန္း မ်က္လုံးက်ယ္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ကုိ သူမသိမီ ပါးစပ္မွေနၿပီး "ဘာဟင္းခ်က္လဲ ... မမိေရ" ဟု လွမ္းေမးမိၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။
ေဒၚမိ၏ ေျဖသံကုိ ခ်က္ခ်င္းမၾကားရ၊ တစ္ေအာင့္ေလာက္ေနမွ "ခရမ္းသီးႏွပ္ကေလးပါ" ဟူေသာ အသံကုိ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ၾကားရသည္။ ခါတုိင္းလုိ "အစ္မသိန္းေရာ ဘာခ်က္" ဟူေသာ ေမးခြန္းကုိလည္း ဆက္၍ မေမးေခ်။
"ဧကႏၲေတာ့ ဧကႏၲပဲ"
ေဒၚသိန္း၏ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ မအီမလည္ ျဖစ္သြားသည္။
"ခရမ္းသီးႏွပ္ဆုိတာ မဆလာ အုပ္စရာဟင္းမွ မဟုတ္တာ၊ ခုနတုန္းက မဆလာနံ႔ ရလုိက္တယ္"
မသကၤာမႈ ဒီဂရီသည္ ေဒၚသိန္း၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္ တက္ၿပီး ပူလာသည္။
"မဟုတ္ႏုိင္ဘူး၊ ခရမ္းသီးႏွပ္ေတာ့ လုံးဝ မဟုတ္ႏုိင္ဘူး"
ေဒၚသိန္းက မီးဖုိထဲမွ မီးေသြးတုံး နီနီရဲရဲမ်ားကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ဟင္းကုိယ့္ဟင္း လွယ္ၿပီး စားၾကသည္ကုိ သတိရသည္။
အခုေတာ့ ေဒၚမိတစ္ေယာက္ သူ႔အေပၚတြင္ မ႐ုိးသားေတာ့ဘူးဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး မခံခ်င္စိတ္ေတြ ပြါးလာသည္။
သူက သိခ်င္စိတ္ကုိ ၾကာၾကာထား၍ မရ၊ သားေတြ သမီးေတြ ေက်ာင္းသြားသည္ႏွင့္ ခါတုိင္းလုိ ရွင္းလင္းေဆးေၾကာ မေနဘဲ ေနာက္ေဖး ကျပင္မွ ပတ္ၿပီး ေဒၚမိ၏ မီးဖုိေခ်ာင္သုိ႔ ကူးလာခဲ့သည္။
ေက်ာင္းသြားၾကသည့္ သားသမီးေတြကုိ အိမ္ေပါက္ဝမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္ က်န္ရစ္ေသာ ေဒၚမိ၏ ေက်ာျပင္ကုိ အသာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ဟင္းအုိးကုိ ေဝ့ဝဲ၍ ရွာသည္။ ၾကာၾကာေတာ့ မရွာရ။ မီးေသြးမီးဖုိေဘးက အုတ္နီခဲေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ ဒန္အုိးကုိ ေတြ႕ရသည္။ ခပ္သြက္သြက္ အနားကပ္ၿပီး အဖုံးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ မဆလာနံ႔က ေမႊးထြက္လာသည္။ အုိးထဲတြင္ေတာ့ ၾကက္သားတုံး ဝင္းဝင္းဝါဝါ ကေလးမ်ား။
"ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း၊ ဒါေၾကာင့္"
ေဒၚသိန္း၏ ဦးေႏွာက္တုိ႔သည္ ေရဆူမွတ္သုိ႔ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္သြားၾကသည္။
"ဟင္ ... ရွင္ေရႊမိ၊ ရွင့္ ခရမ္းသီးႏွပ္ကလဲ အ႐ုိးေတြ အသားေတြနဲ႔ပါလား" ဟု ခုနစ္သံခ်ီၿပီး ဟစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာေသာ္လည္း သူ႔ကုိယ္သူ ခ်က္ခ်င္းထိန္းကာ ဒန္အုိးကုိ အသံမျမည္ေအာင္ ဖုံးလုိက္သည္။ ထုိေနာက္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲသုိ႔ ေဒၚမိ ျပန္မဝင္လာမီ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
"သူ႔ဟင္းေလးက ေမႊးေနတာပဲ၊ တစ္တုံး တစ္ဖတ္ေလာက္ေတာ့ စားခ်င္သား" ဟု ေတြးရင္း ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ဝက္သားအုိးကုိ ေစာင္းၾကည့္သည္။
ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ေဒၚသိန္းသည္ အသံကုိ အတန္ငယ္ ျမႇင့္ၿပီး "ရွင္ေရႊမိေရ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ဟင္းေကာင္းေတာ့၊ ဝက္သားကုိ မန္က်ည္းႏွစ္နဲ႔ ႏွပ္တယ္ ... စားၾကစုိ႔" ဟု လွမ္း၍ ေျပာလုိက္သည္။
ေဒၚမိသည္ ေခတၱၿငိမ္ေနၿပီးမွ "ဟန္က်တာပဲ အစ္မသိန္းေရ ... ကၽြန္မကလဲ ၾကက္သား" ဟု ခပ္ရႊင္ရႊင္ေလး ျပန္ေျပာေလသည္။
----------------
မစႏၵာ
စႏၵာ ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း၊ ဩဂုတ္၊ ၁၉၉၁။