ပုိ႔စကတ္ေလး တစ္ေစာင္

ပုိ႔စကတ္ေလး တစ္ေစာင္ (မုိးမုိး (အင္းလ်ား))
---------------------------------------------------------
အျဖစ္ေဟာင္းဟူသည္ လူတိုင္းကုိယ္စီရွိၾကစျမဲ ။ အခ်စ္ေဟာင္းဆိုသည္မွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွိခဲ့ၾကစျမဲ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေမာင့္တြင္ အခ်စ္ေဟာင္း ရွိခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မစိတ္မွာ အထူးအေထြ မျဖစ္မိ။ ကၽြန္မတြင္လည္း ရွိခဲ့သည္သာ။
ငယ္ကအခ်စ္ အႏွစ္တစ္ရာဆိုေသာ္လည္း ေမာင္ႏွင့္လက္ထပ္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မသည္ အခ်စ္ေဟာင္းေရာ၊ အခ်စ္ေႏွာင္းပါ ေမ့ၿပီတည္း။ ကၽြန္မဘဝတြင္ ေမာင္သာရွိသည္။ ကၽြန္မအခ်စ္သည္ ေမာင့္ဆီမွာသာ တည္သည္။ ေမာင့္ကိုလည္း ထိုသို႔ပင္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္က သည္ႏွယ္မဟုတ္။
ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေမာင့္အိမ္မွာပင္ ကၽြန္မလိုက္ေနရသည္။ ေမာင့္အိပ္ရာ၊ ေမာင့္စားပြဲ၊ ေမာင့္စာအုပ္စင္တို႔သည္ ယခင္လူပ်ိဳဘဝအတိုင္း ေနရာမပ်က္ရွိေနသည္။ ေမာင့္ရည္းစားစာ တစ္ထပ္ႀကီးကလည္း ေမာင့္စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ၾကားတြင္ ေနရာမပ်က္။ ကၽြန္မစာမ်ားက အေပၚဆံုးမွာ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ဆံုးရည္းစားစာေပကိုး။
ကၽြန္မက ကၽြန္မစာမ်ားမွလြဲ၍ က်န္ေသာစာမ်ားကို ထီးနန္းခ်လိုက္သည္။ သြားေလေရာ အခ်စ္ေဟာင္းမ်ား၊ သြားေလေရာ အျဖစ္ေဟာင္းမ်ား။ ကၽြန္မတို႔သည္ အခ်စ္သစ္ႏွင့္ ဘဝသစ္ထူေထာင္မည့္သူမ်ား မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္မ လုပ္သည္ကို မတရားပါဟု မည္သူေျပာမည္နည္း။ ေမာင့္ဘဝတြင္ ကၽြန္မျခယ္လွယ္ပိုင္ခြင့္ရွိၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မစိတ္ကို တစ္စံုတစ္ခုသည္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးလ်က္ရွိသည္။ ေမာင့္စာမ်ားထဲတြင္ အထင္ရွားဆံုး၊ အမ်ားဆံုးေနရာယူထားေသာ စာရြက္ျပာျပာေလးမ်ားပါတည္း။ သူမကို ေမာင္အခ်စ္ခဲ့ဆံုး ထင္သည္။ သူမကလည္း ေမာင့္ကို အေတာ္ေလးခ်စ္ခဲ့ပံုရသည္။ သူမ၏ လက္ေရးက လွပသည္။ အေရးအသားက ခၽြဲႏြဲ႕သည္။ သူ႔အမည္က “စံပယ္”။ နာမည္ရင္းေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ေမာင္တင္စားေပးထားေသာ နာမည္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ဘာမွ်မေမး။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္လံုး အနားမွာ ရွိလ်က္ အတိတ္ကခ်စ္သူကို တမ္းတသတိရေစမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ကၽြန္မ မလိုလား။ ထို႔ေၾကာင့္ သတိရစရာအေၾကာင္းကို ကၽြန္မဖန္တီးမေပး။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ၾကာရင္ေမ့ျမဲ။ ေမ့လည္း ေမ့ေစရမည္။ မေမ့ဘဲ ရွိေနေသးသည္ဆိုလ်င္ေတာ့ ကၽြန္မညံ့လို႔ပဲ။
“စာ ခင္ဗ်”
စာပို႔လုလင္ထံမွ စာတစ္ေစာင္ကို ကၽြန္မလွမ္းယူလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ စာမဟုတ္၊ ပို႔စကတ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေမာင့္အမည္ကို လိပ္တပ္ထားသည္။ မွ ဟူေသာ ဘက္တြင္ ဘာမွ်မေရးထား။ သည္လက္ေရးကို ျမင္ဖူးသည္။ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။ ေမာင့္ဆီမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရေသာ စာရြက္ျပာျပာေလးမ်ားထဲမွ သည္လက္ေရး။ ႐ုပ္ပံုရွိရာဘက္သို႔ လွန္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ အမယ္ အမယ္၊ အဓိပၸါယ္ကလည္း အျပည့္အဝပါလား။ ျပာေသာေကာင္းကင္ေနာက္ခံတြင္ သစ္ကိုင္းေလးတစ္ခု ထိုးက်ေနသည္။ ရြက္ဝါေလးမ်ား ေလတြင္ လြင့္ဝဲေနသည္။ သစ္ကိုင္းေပၚတြင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္တည္းမွ တစ္ေကာင္တည္း။ ေဖာ္ကြဲတဲ့ငွက္ငယ္အသြင္။
စာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မေဖာက္ဖတ္မိမည္ မဟုတ္။ ခုေတာ့ ပုိ႕စကတ္ျဖစ္ေန၍ မေဖာက္ဘဲနဲ႔ ျမင္ရသည္။ မစူးစမ္းဘဲနဲ႔ သိရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာယကံရွင္ ေမာင့္ကိုေတာ့ ကၽြန္မေပးလိုက္ရသည္။ ေမာင္က အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ၿပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္သည္။ ဘာမွ် အေလးမထားသည့္ သေဘာ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မေရွ႕မို႔ ဟန္ေဆာင္သည္လား မသိႏုိင္ေခ်။
“ပို႔စကတ္ပို႔တာ ဘယ္သူလဲဟင္”
ကၽြန္မကသိလ်က္နဲ႔ ေမးလိုက္သည္။ ဘာမွ်မေမးဘဲ ေနမည္ဟူေသာ ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း ႐ုတ္တရက္ ေမ့သြားသည္။
“ဟိုေလ စံပယ္ပါ”
“ဪ နာမည္လဲ မထိုးထားဘူးေနာ္။ သူ႔လက္ေရးကို ေမာင္မွတ္မိလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီးသားထင္ပါရဲ႕”
ကၽြန္မအသံက ခနဲ႔သံပါသြားသည္။ သို႔ေသာ္မတတ္ႏိုင္ၿပီ။
“အလကားပါ ထားရယ္။ ဘာမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မေနပါနဲ႔။ ေမာင္ သူ႔ကိုေမ့ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ လာကြာ ထမင္းစားၾကစို႔”
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေမာင္အေလးမထားတာကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အေရးတယူလုပ္ၿပီး အစေဖာ္ေပးေနမိပါလိမ့္။ စိတ္ထဲကမူ “ေမာင့္ကိုေတာ့ သူ မေမ့ေသးဘူး”ဟု ေျပာေနမိသည္။
သည္ဇတ္လမ္းက သည္တြင္ တစ္ခန္းရပ္လိုက္လ်င္ ေကာင္းမည္။ ျပည္ဖံုးကားခ်လိုက္ဖို႔ သင့္သည္။ သို႔ေသာ္ မဆံုးႏိုင္ေသးေသာ ေတးတစ္ပုဒ္သဖြယ္ မစံပယ္က ဆက္လက္သီဆိုေနေခ်သည္။ စံပယ္ထံမွ ပုိ႔စကတ္မ်ားကား ေရာက္လာမစဲ တသဲသဲတည္း။ အဓိပၸါယ္ကလည္း ထပ္တူသာပင္။ ငါးေလးတစ္ေကာင္တည္း ေဖာ္ကြဲေနပံု၊ သမင္မေလး တစ္ေကာင္တည္း ေတာလမ္းထဲမွာ လမ္းမွားေနပံု၊ သစ္ေျခာက္ပင္ႀကီး တစ္ပင္တည္း ေႏြအထီးတည္း ကႏၲာရမွာ မားမားႀကီး ရပ္တည္ေနရပံု စသည္ စသည္တို႔တည္း။
မစံပယ္ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ေလသလဲ၊ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ။ ဘာကိုျဖစ္ေစခ်င္သလဲ။ ကၽြန္မ သံသယ မကင္းႏိုင္ပါ။ ေမာင္ႏွင့္မစံပယ္ ဘယ္သို႔အေျခေရာက္ခဲ့ပါသနည္း။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေမာင့္ကို ကၽြန္မရင္ဆိုင္ရပါၿပီ။ သည္တစ္ခါ ပဋိပကၡ အစပ်ိဳးမိၿပီ။
“ေမာင္ ထားတစ္ခုေမးမယ္။ မွန္မွန္ေျဖမလား”
“ဘာမ်ားလဲ ထားရယ္”
“ေမာင္နဲ႔စံပယ္ကဘယ္လိုလဲ”
“ဘယ္လိုမွ မလဲပါဘူး ထားရဲ႕။ ေမာင္တို႔ခ်င္း ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ သာမန္ပါပဲ။ ထားနဲ႔မေတြ႕ခင္ သူနဲ႔ျပတ္သြားတယ္။ သေဘာခ်င္း မတုိက္ဆိုင္လို႔ ဆိုပါေတာ့။ လမ္းေတြ႕ရင္ေတာင္ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ ထားနဲ႔ေတြ႕ၿပီးမွ လံုးဝေတာင္ မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး”
“ဒါေပမယ့္ သူက အျမဲ ပို႔စကတ္ေတြ ပို႔ေနတာက ဘာသေဘာလဲ ေမာင္။ ေမာင္လက္ထပ္လိုက္တဲ့အတြက္ သူ႔မွာ သိပ္စိတ္ထိခိုက္ေနရပါၿပီ။ သူ႔ဘဝဟာ ေမာင့္ကို ဆံုးရံႈးရလုိ႔ အထီးက်န္ျဖစ္ေနရပါၿပီလို႔ ေမာင့္ကို တိုင္တည္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား”
“ေမာင္ ဘယ္သိပါ့မလဲ ထားရယ္။ ေမာင္ သူ႔ကို လံုးဝျပတ္ၿပီးသားပါ။ ဒါေတြအတြက္ ေမာင့္ရင္ကို ဘာမွ မထိခိုက္ေစေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ခ်စ္တာ ထားပါပဲ။ ထားလဲ ဒါကို လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္ပါ ထားရယ္ ... ေနာ္ေနာ္”
ေမာင္က ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးသံျဖင့္ ေျပာပါသည္။ ေမာင့္အမူအရာသည္လည္း ေမာင္အမွန္တကယ္ ေျပာေနသည္ဟု ယံုၾကည္ေလာက္ပါသည္။ ေမာင့္ကုိ ယံုၾကည္လုိ႔သာ လက္ထပ္ခဲ့သည္ပဲ။
“ေမာင္နဲ႔စံပယ္ လမ္းမွာတစ္ခါမွ မဆံုဘူးလား” ဟု ေမးလွ်င္ ေမာင္က မ်က္ႏွာထားမွန္မွန္ျဖင့္ ေခါင္းကို တြင္တြင္ယမ္းသည္။ “ေတြ႕လဲ ေျပာခ်င္မွ ေျပာမွာေပါ့” ဟု စိတ္ထဲက ထင္လိုက္ေသာ္လည္း ဘာမွ် ဆက္မေမးေတာ့။ သည္အေျဖကိုပဲ လိုခ်င္တာ။ သည္အေျဖရရင္ ေက်နပ္ေရာေပါ့ဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရသည္။
ပို႔စကတ္မ်ား အလာက်ဲသြားသည္။ အထီးက်န္ဆန္ေသာ ပံုေလးမ်ား ေရာက္မလာေတာ့ဘဲ၊ ဝါဆိုလျပည့္၊ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔ စသည္ျဖင့္ ပို႔စကတ္ အထူးထုတ္ေဝခ်ိန္တြင္ ထိုအထူးထုတ္ ပို႔စကတ္ေလးမ်ား ေရာက္လာတတ္သည္။ အစဥ္မေမ့ေၾကာင္းကို ျပသည့္သေဘာပင္ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မက ေမာင့္ကိုစတတ္သည္။
“လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ႏွစ္ရက္ေတာင္ လြန္လာၿပီ ေမာင္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ထားရဲ႕”
“ဪ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ပို႔စကတ္လဲ မေရာက္ေသးပါလားလို႔”
“ထားကလဲကြာ”
ေမာင္က ရယ္ေမာပစ္တတ္သည္။ အင္း လုပ္လိုက္ဦးေပါ့ မစံပယ္ေရ။
ေမာင့္ အေပါင္းအသင္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ မသိသူ နည္းသည္။ တစ္ခါမွ်ေတာ့ျဖင့္ ျမင္ဖူးသည္သာ။ သို႔ေသာ္ ယေန႔လာေသာ သူကို ကၽြန္မ မျမင္ဖူး။ သူ႔အသားက ျဖဴသည္။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ေတြ႕သြားသည္။
ဧည့္သည္က ကၽြန္မကို သာမန္မွ်သာ တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ကာ ေမာင္ႏွင့္ အျပင္ျပန္ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္မက ခါတိုင္းလို “လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားလိုက္ဦးမယ္ ထားေရ” လို႔ပင္ ေျပာမသြားႏိုင္ေသာ ေမာင့္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္။ ခါတိုင္းလည္း ေယာက်္ားဧည့္သည္လာလွ်င္ ေမာင္က ကၽြန္မကို ဒုကၡမေပးတတ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေခၚသြားကာ သူ႔ဘာသာ ဧည့္ခံတတ္သည္။ ယေန႔ေတာ့ ည၉နာရီေက်ာ္ၿပီမို႔ မသြားသင့္ေတာ့ဟု ကၽြန္မထင္သည္။ ဧည့္သည္ကလည္း ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာ ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႔ပါလိမ့္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ဆိုေတာ့ ညဥ့္နက္ၿပီဟု မဆိုသာ။
“ေစာေစာက ဧည့္သည္ကိုသိလားဟင္”
“၁၀နာရီပင္ ရွိၿပီမို႔ ကၽြန္မက ေမာင့္ညီငယ္ အေထြးကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“သိတာေပါ့ ကိုကို႔ရည္းစားရဲ႕ေမာင္ေလ”
အနားမွ အစ္မ အႀကီးျဖစ္သူက လွမ္း၍ လက္ကုပ္လိုက္ေသာ္လည္း အေထြးက ဒါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေျပာခ်င္သူပီပီ ေျပာျဖစ္ေအာင္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာပ်က္သြားမိ၏။
“အေထြးတို႔ ကိုကိုက ရည္းစားက မ်ားမ်ားရယ္၊ ဘယ္ရည္းစားလဲ အေထြးရဲ႕။ ဟို စံပယ္ဆိုတာလား”
ကၽြန္မက ဘာမွ် အေလးအနက္ မထားသလို ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။ ကၽြန္မ အကုန္သိၿပီးသားပါ။ ကိစၥမရွိပါဘူးဟူေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးလည္း ေနျပလိုက္သည္။
“အလကားပါ ထားရယ္ .. ဒီေကာင္က ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဟဲ့ အေထြး အိပ္ရာေတြ ျပင္ေခ်ေလ။ ေတာ္ၾကာ ဟုိနားလွဲအိပ္၊ ဒီနားလွဲအိပ္နဲ႔”
မမႀကီးက စကားေရာေဖာေရာျဖင့္ အေထြးကိုႏွင္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေထြးက ဂ႐ုမစိုက္၊ ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ေသးသည္။
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ သူပဲ ။ သူပဲ ပို႔စကတ္ေတြ ပို႔ပို႔ေနတာေလ။ အရင္က အိမ္ေတာင္လာဖူးေသးတယ္”
မမႀကီးက အေထြးကိုလွမ္း၍ ေခါင္းေခါက္လိုက္သည္။ ကၽြန္မက ဟန္လုပ္၍ ရယ္ေနရ၏။
* * *
လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံက ညင္ညင္သာသာေလး ျမည္လာသည္။ ခပ္ဖြဖြေလး ႏွိပ္လိုက္ဟန္ တူ၏။ ကၽြန္မ နာရီကို လွမ္းၾကည့္မိရာ ၁၂နာရီ ထိုးေတာ့မည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တံခါးကို ကၽြန္မကပင္ ဖြင့္လိုက္သည္။ ကၽြန္မ ေစာင့္မည္ဟု မမႀကီးကိုေျပာ၍ အိပ္ခိုင္းခဲ့ရ၏။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ မမႀကီးသာ ေနာက္ဆံုးမွ အိပ္တတ္သည္။
“ထား မအိပ္ေသးဘူးလား”
“ဘယ္အိပ္ႏိုင္ပါ့မလဲ”
ကၽြန္မက ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အေငၚတူးလိုက္မိသည္။ အိပ္ခန္းတံခါး ပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ျပႆနာကို ကၽြန္မက စလိုက္သည္။
“မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေယာက္ဖက ဘယ္ေခၚသြားၿပီး ဘာေတြမ်ား ေျပာေနလို႔ ဒါေလာက္ၾကာေနရတာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး”
ေမာင္မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ေမာင္က စကားစကို ရွာေနသည္။ ေမာင့္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေမးလွ်င္ ဖံုးကြယ္ႏိုင္စြမ္း ရွိသူ မဟုတ္။
“စံပယ့္အေၾကာင္း လာေျပာတာပါ”
“စံပယ္က ဘာေျပာခိုင္းလိုက္လို႔လဲ”
ကၽြန္မက ဒက္ခနဲ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ဪ ဟို ဟိုဒင္းပါ။ သူက ေမာင္တို႔ကို အခင္မင္မပ်က္ ဆက္ဆံခ်င္တဲ့အေၾကာင္း။ မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြလုိပါ။ အိမ္နဲ႔ကလည္း အစကတည္းက ခင္ေနခဲ့တာကိုး။ ဒါပါပဲ ေမာင္တို႔ တျခားအေၾကာင္းေတြေျပာရင္းနဲ႔ ၾကာသြားၾကတာ”
“ဘယ္မွာမ်ား သြားေျပာေနသလဲ ေမာင္ရယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိေအာင္”
“ပန္းျခံမွာ”
“ပန္းျခံမွာဟုတ္လား ။ သူ႔ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း လာတာဟုတ္ရဲ႕လားေမာင္ရယ္”
ေမာင္က ဆတ္ခနဲ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္သည္။ စိတ္ဆိုးသြားပံုရ၏။
“တစ္ေယာက္တည္းမလာလို႔ ဘယ္သူပါလာရဦးမွာလဲ ထား။ ေမာင္ဒီေလာက္ သစၥာမမဲ့ပါဘူး။ ထား ေမာင့္ကို မယံုဘူးလား။ ေမာင္ ဒါမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး”
“ေမာင့္ကို မယံုလို႔မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုမယံုလို႔။ သူ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ သဲသဲမဲမဲ ျဖစ္ေနရသလဲ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနရသလဲ”
“ဒါေတာ့ ေမာင္မသိဘူး။ ေမာင့္ဘက္က ဘာမွ ခံစားမႈမရွိေတာ့တာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ သူကလဲ တစ္ခ်ိန္က သူ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ခဲ့တာကို ျပန္ေတာင္းပန္တဲ့သေဘာပါ။ သူေကာင္းေကာင္းလဲ ေနမေကာင္းဘူး”
ေမာင့္အသံက သူ႔အေပၚ ၾကင္နာဟန္ပါသြားသည္ဟု ထင္မိသည္။
“ဒီမွာ ေမာင္၊ ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာဇတ္လမ္းမွာ ထားဟာ လူဆိုးတစ္ေယာက္ေနရာမ်ား ေရာက္ေနပလားဟင္”
“အို မဟုတ္တာဘဲ ။ သူနဲ႔ေမာင္ ကင္းကင္းျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးသားလို႔ ေမာင္ေျပာခဲ့ပါပေကာ”
“ဒါနဲ႔ေတာင္ သူက ဒီေလာက္စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္ေနတာ ေမာင္ ထားကိုကြာၿပီး သူ႔ကိုပဲယူလိုက္ပါေတာ့”
ကၽြန္မစကားက ရင့္သီးသြားသည္လားမသိ။ ေမာင္ ကၽြန္မပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။
“ေတာ္ေတာ့ ထား ။ ေနာက္ကို ဒီလိုစကားမ်ိဳးမေျပာနဲ႔”
ေမာင္ စံပယ့္ဘက္ကပဲ နာသည္လား၊ ကၽြန္မဘက္ကပဲ စိတ္ထိခိုက္သည္လားမသိ။ ေမာင့္လက္က ၾကမ္းတမ္းျပင္းထန္လွသျဖင့္ ကၽြန္မပါးႏွစ္ဖက္ နာက်င္သြားသည္။ ရင္ထဲက ပိုလို႔သာ နာမိပါ၏။ ရက္စက္ေပဦးေတာ့ မစံပယ္။
* * *
ကၽြန္မ သတင္းစာဖတ္လွ်င္ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ စ၍ ဖတ္ေလ့ရွိသည္။ သာေရး၊ နာေရးသတင္းမ်ား၊ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဘယ္သူေတြ လက္ထပ္သြားၿပီလဲ ကၽြန္မ အျမဲရွာ၏။ တစ္ေန႔တြင္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္မေတြ႕သည္။
“ကိုၾကည္ေမာင္ႏွင့္ျဖဴႏွင္းလြင္”
လက္ထပ္ၿပီးစီးျခင္း သတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ျဖဴႏွင္းလြင္ဆုိေသာ နာမည္ကို ကၽြန္မသိသည္။ ႐ုတ္တရက္ လူပံုပန္းကို စဥ္းစား၍မရ။ အတန္ၾကာမွ ဖ်က္ခနဲသတိရလိုက္သည္။ ဟုတ္ၿပီ။ စံပယ္ .. စံပယ္ … ေမာင့္အခ်စ္ စံပယ္။ အေထြးေျပာျပ၍ သိရဖူးသည္က တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ေျပာင္းသည့္နာမည္က ျဖဴႏွင္းလြင္။ ဒါကလည္း ေမာင့္အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ ေျပာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင့္အမည္က ကိုေအာင္လြင္။
သူ လက္ထပ္လိုက္ၿပီကိုး။ ေမာင့္ဆီကို ပို႔စကတ္ေတြ မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီပဲ။ ေမာင္ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရသည့္ေန႔ကစ၍ပဲ ထင္သည္။ ေမာင္ဘယ္လိုစီစဥ္ခဲ့သည္မသိ။ ခုေတာ့ သူလက္ထပ္လိုက္ၿပီ။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္သည့္ေန႔ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
သိၾကေရာေပါ့ စံပယ္ရယ္။
သည္အပတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ကၽြန္မသြားသည္။ ကၽြန္မမွာ ဝယ္စရာ ေထြေထြထူးထူးမရွိ။ ပို႔စကတ္လွလွေလးေတြ ေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားကိုသာ သြားသည္။ ကၽြန္မလိုခ်င္ေသာပံုကို ရွာသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္မေတြ႕ႏိုင္။ ေနာက္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မည္ထင္ရေသာ ပံုတစ္ပံုကို ေရြးခ်ယ္လုိက္ရသည္။ သာယာလြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေသာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းကို ေနာက္ခံထား၍ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ မတ္ကပ္ရပ္ေနသည္။ သူ႔ဟန္က ႏြမ္းလ်လ်ျဖစ္သည္။ အနီးရွိ ေရျပင္က်ယ္ဝယ္ ဘဲငန္းေလးႏွစ္ေကာင္ ေရကူးေနသည္။ ေမာင္ႏွံျဖစ္၏။ အမ်ိဳးသမီးငယ္သည္ တူစံုေမာင္ႏွံ ဘဲငန္းေလးႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဟန္ျဖစ္၏။
ဟန္ေတာ့က်ၿပီ။ ဒါေတာင္ စိတ္ႀကိဳက္မေတြ႕လွေသး။ ပို႔စကတ္မွာ တစ္မတ္တန္ အညံ့စားျဖစ္၏။ ပန္းခ်ီကလည္း ည့့့ံသည္။ လူျပိန္းႀကိဳက္၊ ကေလးႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။
ပို႔စကတ္ေပၚတြင္ ဦးၾကည္ေမာင္၏ ရံုးလိပ္စာကို အလွပဆံုး ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား၍ ေရးလိုက္သည္။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ရာထူးႏွင့္ ဌာနမ်ားကို မဂၤလာသတင္းထဲမွ ကၽြန္မကူးယူထားသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ရံုးတည္း၊ တစ္ဌာနတည္းျဖစ္၏။
ေပးပို႔သူေနရာမွာ မည္သည့္အမွတ္အသားမွ် မေရးဘဲ စာတိုက္မွ ကုိယ္တိုင္အေသအခ်ာ ထည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ေရာက္ေစခ်င္သည္မွာ ဦးၾကည္ေမာင္ဆီသို႔မဟုတ္၊ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ဤပို႔စကတ္ေလးသည္ မစံပယ္လက္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ပါေစသား။
ကၽြန္မသည္ သေဘာထားႀကီးသူ မဟုတ္ပါ။ သာမန္မိန္းမမ်ားမွ မိန္းမတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဝန္တိုတတ္သည္။ နာၾကည္းတတ္သည္။ တံု႔ျပန္တတ္သည္။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လိုက္ၿပီးမွ ကၽြန္မစိတ္ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနသည္။ ခုေလာက္ဆိုရင္ ဦးၾကည္ေမာင္ထံသို႔ ထည့္လိုက္ေသာ မိန္းမ လက္ေရးႏွင့္ ပို႔စကတ္ေလးသည္ မစံပယ္လက္ဝယ္သို႔ ေရာက္ေလာက္ၿပီ။ သူမလက္ထဲမွ ေရာက္ပါ့မလား။ ေရာက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမိ၏။ မစံပယ္စိတ္ဝယ္ သို႔ေလာ သို႔ေလာ စေနာင့္စနင္းျဖစ္ပါေစ၊ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ပါေစ။
ညေန ၃နာရီ ထိုးၿပီ ။ မစံပယ္ မည္သို႔ျဖစ္မည္ ကၽြန္မ မသိ။ ျဖစ္ေစဥိးေတာ့ ရံုးမွာပဲ ရွိေသးသည္မို႔ ေအာင့္အည္း ေနရေပမည္။ အိမ္ေရာက္မွသာ ျပႆနာျဖစ္ရေပမည္။
ကၽြန္မသည္ တယ္လီဖုန္းလမ္းညႊန္မွ နံပါတ္တစ္ခုကို ရွာကာ လွည့္လိုက္သည္။ ျဖဴႏွင္းလြင္ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ ေတာင္းလိုက္၏။
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါရွင္”
တစ္ဘက္မွအသံသာသာေလးကို ၾကားရသည္။
“ေဒၚျဖဴႏွင္းလြင္လား”
ကၽြန္မကလည္း အသံကို အၾကည္ဆံုး၊ အသာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားကာ ေမးလိုက္သည္။
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ကၽြန္မ မိုးသူဇာပါ”
အမည္ရင္းကို မေျပာလိုေသးသျဖင့္ စိတ္ကူးရရာ နာမည္လွလွေလးတစ္ခုကို အားက်မခံ သံုးလိုက္၏။
“ရွင္”
တစ္ဘက္မွ အံ့ဩသံေလး ထြက္လာသည္။
“ဟိုေလ အဲ ကိုၾကည္ေမာင္”
ကၽြန္မက ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္း မသိဟန္ျဖင့္ ေလသံကို ဆြဲထားလိုက္သည္။ သူမကို “ေဒၚ” တပ္ေခၚပါလ်က္ ဦးၾကည္ေမာင္ကို ရင္းႏွီးသူတစ္ေယာက္ ဟန္ပန္ျဖင့္ “ဦး” မတပ္ဘဲ ေခၚလိုက္၏။
“အစ္ကိုေမာင့္ မိတ္ေဆြလား”
သူကလည္း အလာႀကီးပဲ။
“အို အို မိတ္ေဆြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။ မိုး သူ႔ဆီကို ထည့္လိုက္တဲ့ ပို႔စကတ္ေလးေလ”
“ဪ ေဒၚမိုးသူဇာ ထည့္လိုက္တာလား ။ ေနပါဦး ။ သူနဲ႔ ေဒၚမိုးသူဇာနဲ႔က”
တစ္ဘက္မွ အသံမာလာသည္။ ကၽြန္မ က်ိတ္၍ျပံဳးလိုက္၏။
“ပို႔စကတ္ေတာ့ သူ႔ဆီ မေရာက္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕”
“ဒီမွာ ဒီမွာ ေဒၚမိုးသူဇာ။ ဘာသေဘာနဲ႔ ဒီပို႔စကတ္ကို သူ႔ဆီ ေရာက္ေစခ်င္ရတာလဲ။ ရွင္နဲ႔သူနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သတ္ေနလို႔လဲ”
အမ်ိဳးသမီးရန္ေတြ႕ေခ်ၿပီ။
“အို ဘာသေဘာနဲ႔ ပို႔စကတ္ပို႔တယ္ဆိုတာေတာ့ ေဒၚျဖဴႏွင္းလြင္ အသိဆံုးေနမွာေပါ့။ ဘယ္လိုပတ္သတ္တယ္ ဆိုတာလဲ ျဖဴႏွင္းလြင္ သိႏုိင္ပါတယ္”
“ဘယ္လိုလဲ ကၽြန္မကို .. အဲ ျဖဴ႕ကို ရွင္းရွင္းေျပာစမ္းပါ ေဒၚမိုးသူဇာ”
သူမ၏အသံမ်ား မသိမသာတုန္ေနသည္။ ကၽြန္မအသံလည္း မသိမသာ တုန္လာသည္။
“အခ်စ္နဲ႔ေရာ ဘဝနဲ႔ပါရင္းၿပီး တည္ေဆာက္ရတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ဘယ္လို အေႏွာင့္အယွက္မ်ိဳးမွ မဝင္ေစ့ခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ ေဒၚျဖဴႏွင္းလြင္”
“ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ ရွင္းရွင္းေျပာစမ္းပါ”
“ဒီေလာက္လဲ ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ဦးၾကည္ေမာင္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ပါဘူး။ မိုးသူဇာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေအာင္လြင္ရဲ႕ ဇနီး ခင္ထားထားပါ မစံပယ္”
ေနာက္ဆံုးစကားလံုးမ်ားကို သူမျပတ္ျပတ္သားသား ၾကားႏိုင္ရန္ ကၽြန္မက ပီပီသသႀကီး ေျပာခ်လိုက္ၿပီး တယ္လီဖုန္းကိုလည္း အျမန္ဆံုးခ်ပစ္လိုက္ပါသည္။
ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ေပါ့သြားသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက တင္ရွိေနေသာ ရာဇဝင္အေႂကြးကို ေပးဆပ္လိုက္ရသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မသည္ ဖူးသစ္စ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို သံသယေတြ ပဋိပကၡေတြျဖင့္ ထိခိုက္နစ္နာသြားေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရည္ရြယ္တံု႔ျပန္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ျဖဴႏွင္းလြင္ေခၚ မစံပယ္တစ္ေယာက္ သိနားလည္တန္ ေကာင္းပါရဲ႕။
---------------
မုိးမုိး (အင္းလ်ား)
တုိင္းရင္းေမ၊ ၁၉၇၄။